LIVE REGISTRATIE INDOROCK PARTY

Op die avond vindt video registratie plaats als onderdeel plus uitreiking  van het boek druk I aan personen die veel hebben bijgedragen aan in levend houden van The IndoRock.  De  Live registratie is een  onderdeel van de  Documentaire  Indo Rock to new generation IndoRock. De planning is dat deze Live registratie Indo Rock op Dvd begin februari wordt gelanceerd. De Fragmenten worden op ICM ,  ICM Video Kanaal  en ICM YouTube kanaal gezet.

De programmering is specifiek gericht op,  om The IndoRock  te doen herbeleven door de artiesten,  de bands en het publiek die flink uit  hun dak mogen gaan zoals toen.   

 Ooit zei Andy "je luistert ook met je ogen" 

Onze Stella vertelt ons tussendoor de geschiedenis van het ontstaan van The Indo Rock.

Tickets bij ICM verkrijgbaar bij ICM stands op de pasar malam Assen van Istimewa - events.  

OP  =  OP!

Jakarta is te vol en vervuild dus verhuist Indonesië zijn hoofdstad naar Borneo

Dit moet het centrum worden van Indonesiës nieuwe hoofdstad. Beeld .

Indonesië verplaatst zijn hoofdstad definitief van Java naar de provincie Kalimantan op het eiland Borneo. De huidige hoofdstad Jakarta is overbevolkt en zakt langzamerhand weg. De bouw van de nieuwe stad gaat volgens president Joko Widodo bijna 30 miljard euro kosten.

Castor van Dillen26 augustus 2019, 12:20

Samboja, dat nu weinig meer is dan een paar huizen en veel tropisch regenwoud, is waarschijnlijk de plek waar de nieuwe Indonesische hoofdstad wordt gebouwd. Op dit moment kunnen liefhebbers de orang-oetan hier nog in zijn natuurlijke omgeving zien, maar in 2024 moeten de eerste ambtenaren deze kant op gaan verhuizen.

Toch is het volgens president Widodo de perfecte plek voor een nieuwe hoofdstad. Het dorpje ligt in de provincie Oost-Kalimantan, op het eiland Borneo, dat zich in het hart van het uitgestrekt eilandenrijk bevindt. ‘De locatie is uiterst strategisch’, aldus Widodo in een toespraak op televisie. ‘Dit is het centrum van Indonesië en nabij snel groeiende stedelijke centra’.

Als het parlement akkoord gaat, kan de bouw over een jaar beginnen. Dat gaat 29,5 miljard euro kosten, zo wordt nu geschat, en de Indonesische overheid is van plan voor 19 procent bij te dragen. De rest komt van private investeerders en samenwerkingsverbanden van overheid en bedrijfsleven. Van het totaalbedrag moeten alle overheidsgebouwen worden gebouwd, maar ook de huizen voor zo’n anderhalf miljoen ambtenaren. Met deze beslissing volgt Indonesië een lange trits landen, zoals Brazilië, Nigeria en Myanmar (zie inzet), die compleet nieuwe hoofdsteden bouwden.

Milieuzorgen

Milieuactivisten hebben hun zorgen geuit over de bouw van een nieuwe hoofdstad op Kalimantan. Ze zijn bang dat het leefgebied van de orang-oetan verdwijnt voor het nieuwe politieke centrum van Indonesië. Directeur Yohana Tiko van de Indonesische milieuorganisatie Walhi zei tegen de Australische nieuwszender ABC, dat ze vreest voor watervervuiling, die nu al ernstig is door kolenmijnen en palmolieplantages in het gebied.

Maar de regering moet wel een alternatief vinden voor Jakarta. De huidige hoofdstad is indertijd verrezen in moerasgebied, en veertig procent van de stad ligt onder de zeespiegel – die snel stijgt. Veel wijken van de ruim tien miljoen inwoners tellende stad zijn hierdoor een risicogebied geworden. Een ander probleem is dat die miljoenen inwoners bij gebrek aan waterleiding maar gewoon grondwater oppompen, Hierdoor daalt de bodem en dreigen hele gebieden op termijn in zee te verdwijnen; op sommige plekken zou Jakarta 10 centimeter per jaar wegzakken.

Door de bouw van een enorme dijk probeert Jakarta het gevaar te verkleinen op herhaling van de grote overstroming uit 2007 toen ongeveer 75 procent van de stad onderliep. Het duurt nog jaren voordat dit miljardenproject af is.

Al sinds de jaren vijftig werd gesproken over vervanging voor de stad. Toenmalig president Soekarno bouwde Palangkaraya, ook op Kalimantan, nu een onbelangrijke provincieplaats.

ICM (De Indische Krant )  is bezig met het organiseren van een bijzonder uniek  evenement.  Een uniek evenement over de geschiedenis van  The IndoRock muziek die Indonesie en Nederland verbindt van het verleden naar het heden toe.  Ter ere hiervan is / wordt het boek   uitgebracht  plus live registratie  op de 14 december aanstaande dan gaat het gebeuren

Van dit evenement wordt live registratie gemaakt op Dvd en uitzending van  korte fragmenten op ons ICM Video - kanaal. Deze live registratie vormt tevens de basis voor een documentaire "The IndoRock to New Generation. Ten grondslag hieraan ligt het boek dat door onze schrijver van 7 boeken Rudy Groenewald. Na drie jaren heeft Rudy bijna alle koempoelans en pasars bezocht en  dit in het nog uit te geven boek vastgelegd.

 Het is  U bekend dat The Tielman Brothers met hun IndoRock zijn benoemd tot de grondlegger van Nederpop. Op die avond vindt Live registratie plaats met als onderdeel uitreiking  van het boek druk I aan personen die veel hebben bijgedragen aan in het levend houden van The IndoRock.  Voor de Live registratie komt een dvd. Tevens vormt deze  een  onderdeel van Documentaire  Indo Rock to new generation.  Uiteraard worden delen van de live registratie op ICM Video-kanaal uitgezonden. De planning is dvd Live registratie begin februari wordt gelanceerd.  Hierdoor kent dit project diverse lange promotie trajecten; Tijdens de vooraankondigingen via de pasar malams, tijdens het event en daarna bij de verkoop van DVD + Boek o.a. in PM Ahoy, De Rai, BurgerZoo en uiteraard de ICM kanalen  o.a. op Het Facebook. 

Ik denk persoonlijk dat  dit een toegevoegde waarden leveren voor sponsors . Afhankelijk van het gekozen pakket kan worden mee gelift met de promotie van ICM als grootste Indische Internetkrant, alsmede de promotie op de pasar malams tw. bij de vooraankondiging  en  later bij de verkoop van het boek + Dvd mede op Pasar Malams o.a. Ahoy en de Rai.

Kortom blijvend blijft U het jaar 2019/2020 op Het ICM onder de aandacht bij het publiek. 

Bent U geïnteresseerd in een sponsorschap – pakket,  mail dan naar schwab@icm-online.nl .

Ook donaties zijn van harte welkom voor dit kostbare project.

Heeft U verdere vragen  06 37 28 24 33

Met vriendelijke groeten;

Ferry Schwab sr.
Namens ICM Project & Events

 www.icm-online.nl 

© ICM is onderdeel van ICM Project & Events    -    KVK - nummer 72173122 RABO NL41RABO 0397 7255 07

‘Racistische’ arrestaties in Indonesië wakkeren protesten van onderdrukte Papoea’s aan

In de Indonesische autonome regio Papoea zijn maandag protesten opgelaaid tegen de vermeend racistische behandeling van Papoea’s in Indonesië. 

Castor van Dillen19 augustus 2019, 19:05

Duizenden mensen demonstreerden maandag in Jayapura tegen de arrestatie van Papoea-studenten in Surabaya. Beeld EPA

Demonstranten legden de stad Manokwari plat en staken het provinciale parlement in brand. Aanleiding was de arrestatie van 43 Papoease studenten in Soerabaja, die door politie voor ‘apen’ en ‘honden’ zouden zijn uitgemaakt.

De West-Papoease provinciehoofdstad Manokwari lag maandagochtend tijdelijk plat, nadat demonstranten het parlementsgebouw in brand hadden gestoken. Uit televisiebeelden blijkt dat de vernielingen werden aangericht door een groep van ongeveer honderdvijftig mensen die door de straten marcheerden. Behalve de brand in het parlementsgebouw versperden de demonstranten de straten met brandende autobanden en boomtakken. 

De betogers in Manokwari stonden niet alleen. Delen van het vliegveld van Sorong, een stad in het uiterste westen van Papoea, werden kort en klein hadden geslagen. Ook was er maandag in Jayapura, de hoofdstad van de aangrenzende provincie Papoea, een geweldloos protest waar duizenden mensen meeliepen. 

De protesten laaiden op nadat de Indonesische politie zaterdag op de nationale Onafhankelijkheidsdag 43 Papoease studenten had gearresteerd. De Papoea’s zouden in Soerabaja, hoofdstad van Oost-Java, een vlaggenmast met de Indonesische vlag hebben verbogen. Ze moesten vervolgens bescherming zoeken in hun slaapzaal toen boze burgers hen met stenen bekogelden, meldt de Indonesische krant The Jakarta Post. Volgens de politie werden de studenten enkele uren na hun arrestatie weer vrijgelaten bij gebrek aan bewijs.

De gouverneur van Papoea, Lukas Enembe, zei tegen televisiezender TVone dat de inwoners van Papoea de straat op zijn gegaan, omdat bij de arrestaties ‘extreem racistische woorden zijn gebruikt door omstanders, politie en militairen’.  De boosheid ontstond met name nadat de Papoea's een amateurfilmpje zagen, waarin te horen is dat de politie de studenten tijdens de arrestatie uitmaakte voor ‘apen’ en ‘honden’. 

Rellen tegen vermeend Indonesisch racisme legden maandag de stad Manokwari in West-Papoea plat. Beeld AFP

Achtergesteld

De provincies Papoea en West-Papoea vormen samen het Indonesische deel van het eiland Nieuw-Guinea. Het gebied in het uiterste oosten van Indonesië is bedekt met bergen en tropisch regenwoud. Voor Indonesië is Papoea vooral belangrijk omdat het rijk is aan grondstoffen. De inwoners van Papoea voelen zich al decennia achtergesteld door de Indonesische overheid en voeren een harde onafhankelijkheidsstrijd. 

De Indonesische president Joko Widodo probeerde afgelopen jaren de spanningen weg te nemen door de Trans Papoea-snelweg aan te leggen, die de welvaart van de eilandbewoners moest bevorderen. De president vroeg maandag om vergeving aan de ‘broeders en zusters in Papoea en West-Papoea’. ‘Jullie moeten geloven dat de overheid garant staat voor jullie eer en welvaart’, zei Widodo tijdens een persbijeenkomst.

Er is veel kritiek op de manier waarop Indonesië Papoea bestuurt. Zo stuurden acht Britse parlementariërs 22 juli nog een alarmerende brief naar hun minister van Buitenlandse Zaken Jeremy Hunt. Volgens de parlementariërs is het voor de pers, ngo’s en humanitaire organisaties onmogelijk toegang te krijgen tot West-Papoea. Ook op het Pacific Islands Forum, dat afgelopen week bij elkaar kwam op Tuvalu, waren de mensenrechtenschendingen op Papoea onderwerp van gesprek. Indonesië maakte bezwaar tegen de beschuldigingen. 

Papoea was tot 1962 een Nederlandse kolonie. De Papoea's wilden onafhankelijkheid, maar Indonesië eiste het gebied op omdat het meende recht te hebben op heel voormalig Nederlands-Indië. De Verenigde Naties en de Verenigde Staten steunden die claim omdat zij Indonesië nodig hadden in de strijd tegen het oprukkende communisme in Zuid-Oost Azië. Na een omstreden referendum, waarbij nauwelijks meer dan duizend Papoea's voorstemden, werd het gebied in 1969 ingelijfd door Indonesië. Papoea bezit nu een speciale autonome status.

 ICM dankt alle leden van de Tweede Kamercommissie VWS voor de grote inzet voor de  Indische Kwestie! Namens lezers, ondertekenaars petitie, en de Indische Gemeenschap

Het zomerreces zit er weer op! Bergen dossiers en papierwerk kunnen deze leden van Tweede Kamercommissie weer tegemoet zien. Toch hadden ze oog voor de Indische kwestie. Van meet af aan - de Stille Tocht - zette zwaar geschud in tegen Martin van Rijn. U weet nog wel die 10.000 handtekeningen van Hans Vogelsang van NICC gesteund door ICM (Indische Internetkrant). Met het eisenpakket: Erkenning, excuses, en compensatie. De compensatie nadrukkelijk op deze volgorde: alle oorlogsslachtoffers uit het voormalige Indie, Backpay en KNIL.

Waarom de oorlogsslachtoffers? 

Omdat bij het Gebaar de Joodse Gemeenschap, Roma, en Sinti met ruim 45.000 werden gecompenseerd, en de Indische Gemeenschap 5200. Dit is grove discriminatie van hele bevolkingsgroep.

Het Indisch Platform liep aan de lijband van de staatssecretaris Martin van Rijn at mogelijk duidelijk zijn, naast dat niet met 10.000 mensen die hun steun hebben toegezegd werd gecommuniceerd/overlegd. Bovenal zelfs niet werd overlegd binnen het Indisch Platform.

Het zijn de leden van de Tweede Kamercommissie VWS die voortdurend de strijd voerde met Martin van Rijn. In tegenstelling waar voorzitter Silfraire DelHay - ook een eigen agenda heeft - akkoord gingen. het zijn de leden van Tweede Kamercommissie VWS die niet akkoord gingen! Deze dienden drie moties in  die aansluiten aan het eisen pakket van Het ICM, dus ruimer compenseren plus excuses en erkenning. Zij gaan weer verder met deze strijd!

Velen vragen zich af moet dit Indisch Platform nog wel verder, met een eigen dubbele agenda van deze voorzitter die niet functioneert?

Wilt U uw sympathie betuigen, en ook laten weten dat deze Kamerleden steunt, stuur dan een email,

hier de link hoe U hen kan bereiken, https://www.tweedekamer.nl/kamerleden

ICM 22.8.16

 Red. ICM

Alle voorzieningen en subsidies werden in beleidsnota van Staatssecretaris Ross van VWS afgebouwd, ik meen in 2007, en deze werd door de Tweede Kamer goedgekeurd. Het afbouwen wordt bedoeld alle nieuwe aanvragen. Daarom onbegrijpelijk dat Pelita en Peggy die valse hoop kweekt bij deze mensen. Wil je dat de zaken worden teruggedraaid  worden zal een wetsaanpassingen of een motie of een petitie ingediend worden.

ICM 24.8.16

Indonesië hoopt op Rutte

Als het aan ambassadeur I Gusti Agung Wesaka Puja ligt, brengt premier Mark Rutte nog dit jaar een bezoek aan Indonesië. „In Jakarta is men op het ogenblik aan het kijken wat het goede moment is. Onze president moet er uiteraard zijn als jullie premier komt. Maar ik hoop dat het snel gaat gebeuren”, aldus de Indonesische diplomaat.

De Indonesische president Joko Widodo was afgelopen april nog in Nederland.

Ambassadeur I Gusti Agung Wesaka Puja bracht een bezoek aan de Aziatische supermarkt annex restaurant Wah Nam Hong in de Rotterdamse Markthal. Dit was al zijn tweede bezoek aan de zaak in de nog geen half jaar dat hij in Nederland is. De diplomaat is een goede bekende van eigenaar Arjan Chan, die nog een winkel in Rotterdam heeft en twee in Den Haag. „Ik wil dat er meer Indonesische producten worden verkocht in Nederland”, aldus de ambassadeur. Daarbij valt te denken aan ketjap en garnalen.

In het restaurant gaf chefkok Tim Kan een demonstratie koken op stoom aan foodbloggers. „Stomen is gezond”, aldus de kok. „Er komt weinig vet vrij.” De Aziatische keuken is volgens Tim Kan populair. „Het eten is smaakvol, met veel variatie.” Helaas kampen veel Aziatische restaurants met te weinig koks. Dit komt omdat Aziatische koks moeilijk Nederland inkomen terwijl Nederlandse koks vaak niet gekwalificeerd genoeg zijn.

Nadat chef Tim Kan de bloggers had laten zien hoe je echte pindasaus maakt, kregen de ambassadeur en eerste secretaris Iwan Nur Hidayat een grote kom noedelsoep met kip en kokos die zij elegant verorberden met stokjes. I Gusti Agung Wesaka Puja vertelde dat de situatie rond de Chinese zee waar spanningen zijn tussen China en de andere omliggende landen hem zorgen baart. „De spanningen daar kunnen naar de hele regio overslaan. We moeten voorzichtig en verstandig handelen.”

Over de internationale kritiek op de executies van drugsveroordeelden in zijn land kon de aimabele Indonesiër kort zijn. „Dit is volgens onze wet. Dat moeten de andere landen respecteren. Drugs zijn een groot probleem bij ons. Dagelijks sterven er 50 mensen aan.”

De diplomaat vindt het heerlijk in ons land. „Ik probeer elke hoek te bezoeken. Laatst was ik in Delft. Wat een prachtig stadje.”

ICM 25.8.16

Zon, strand, cultuur en heerlijk eten. Dit is zo’n beetje een vakantie naar Indonesië in een notendop. Of is het meer en kan daarom een reis naar het geboorteland van de voor-ouders de gevoelens aardig in de war brengen?

Bovenstaande vraag houd me nog altijd bezig. Een vraag die past in het rijtje: Indonesië, Indische roots, identiteit, bewustzijn. En laten dat net de onderwerpen zijn waar ik mij in mijn blog: “Door blauwe ogen” mee bezighoud. Ik maak een rondje bij een aantal jonge Indischen en vraag naar hun bezoek aan Indonesië.

Met eigen ogen

In afwachting van de antwoorden die ik per mail hoop binnen te krijgen, ga ik bij  mezelf te rade. Hoe ervaarde ik mijn eerste bezoek aan Indonesië? Ik kan stellen dat de vakantie naar het ‘vaderland’ grote impact op mij heeft gehad. De puzzel-stukjes vielen tijdens deze reis voor mij in elkaar.
Met eigen ogen zien hoe de geboortegrond van mijn vader eruit zag, maakte me meer bewust van waar hij vandaan komt: het klimaat, de samen-leving, de geuren en kleuren.
Ik kende Indië uit de verhalen, door er zelf rond te lopen werd het duidelijker voor me. Ik kreeg ook meer inzicht in hoe mijn familie moest hebben geleefd, hoe hun omgeving eruit zag en waarom ze vaak korte antwoorden geven. Zoals antwoorden met slechts ‘al’ in plaats van een hele zin. Iedereen bleek dat te doen in Indonesië, ‘sudah’.

Ik denk nog even door: Kan een vakantie aan het geboorteland van (een van) de ouders of groot-

Foto genomen tijdens mijn tweede vakantie in Indonesië. Toraja 1996.

ouders, het Indische gevoel bij een persoon bevestigen? En kan het bezoek het bewustzijn van de Indische identiteit aanwakkeren? Allebei serieuze vragen waaraan je misschien niet denkt voor vertrek.

Kind van de kolonie

Ferdinand antwoordt hierop: ,,Ik voelde me als een vis in het water toen ik in Indonesië was. Ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van mijn vader ben ik samen met hem naar Java gegaan. We hebben daar de familie en het ouderlijk huis bezocht. En ja, ik voelde me er Indisch, als een kind van de kolonie.” Als laatste voegt hij toe: ,,Tijdens mijn bezoek aan Indonesië merkte ik dat de Indische cultuur daar niet meer bestaat.”

En hierin moet ik Ferdinand gelijk geven, het Indische is bijna niet meer zichtbaar in het straatbeeld van Indonesië. Een paar gebouwen uit de tijd van de kolonie, wat Nederlandse naam-borden hier en daar, maar dan houdt het wel op. Opvallend genoeg, vond ik mijn Indische vader erg passen in het Indonesië van nu. Hoe hij met de mensen sprak, grappen maakte en rondliep alsof hij nooit anders had gedaan. Hij had het zichtbaar naar zijn zin.

Niet anders

Maar er is ook een ander geluid dat mij bereikt. Zo schrijft Peggy over haar Indonesië-ervaring: ,,Ik kan niet echt zeggen dat ik me anders voel wat betreft mijn Indisch-zijn. Ik vond het er mooi en voelde me wel verbonden met hun manier van leven.”

Nathalie heeft een mening zoals vele van haar derde generatie-genoten. Zo valt bij haar ook ‘alles op z’n plek’ en voelt ze zich ‘meteen thuis’ in Indonesië. Als enige geïnterviewde noemt zij haar uiterlijk, dat is namelijk hetzelfde als de Indonesiërs: ,,Groningen, waar ik woonde, was in die tijd nog erg licht. In Indonesië viel ik qua gezicht niet op,” verduidelijkt ze. Ook herkent zij de humor, gebruiken en waarden en normen van huis uit.

Huilend naar huis

Helaas komt aan een vakantie altijd een einde en wordt het weer tijd om naar huis te gaan. Voor sommigen valt het niet mee.
Nathalie: “Eenmaal in het vliegtuig onderweg naar Nederland heb ik uren gehuild. Ik wilde niet meer naar huis. Terug in Nederland heb ik drie maanden nodig gehad om te acclimatiseren. Lang trok ik overal mijn schoenen uit, zelfs in de klas”.

De 11-jarige Nathalie (1988) met vakantie in Indonesië.

Eenmaal bezig aan dit artikel, vraag ik me af hoe het zit met degenen die nog nooit naar Indonesië zijn geweest. Wat zou voor hen een reden kunnen zijn om te gaan en wat verwachten ze van het land?

Gevoelsmatig

Ik besluit Herbert te mailen, want hij is nog niet in Indonesië geweest. Binnen vijf minuten komt zijn antwoord mijn mailbox binnen. Hij heeft er duidelijk       al veel eerder over nagedacht.
Herbert: “De reden voor mij is dat ik nieuwsgierig ben naar het land waar een gedeelte van mijn roots liggen. Mijn moeder, ze kwam op haar 21ste jaar naar Nederland, vertelt altijd vol trots over haar Indië en ik wil zelf ervaren welke impact een bezoek aan haar geboorteland op mij heeft en dan vooral gevoelsmatig”.

Als laatste vraag ik hem of hij bepaalde verwachtingen heeft. Herbert: ,,Ik verwacht een stuk herkenning aan te treffen van datgene wat ik van mijn moeder vanuit de verhalen heb mee-gekregen. Tegelijkertijd verwacht ik een land aan te treffen dat compleet anders is dan de periode van voor de dekolonisatie. Mijn moeder zegt eigenlijk altijd dat ‘haar’ land niet meer bestaat, dat was namelijk Indië.”

Ontdekken

En dat hoor ik vaker, de zin die niet anders dan met weemoed kan worden uitgesproken: ‘Indië is niet meer’. Toch heeft het nieuwe Indonesië een grote aantrekkings-kracht op Indische jongeren. Wat je er kunt vinden en wat het gevoelsmatig teweeg kan brengen, is per individu nogal verschillend. Mocht je nog niet zijn geweest, wellicht is het een idee om dat eens uit te vinden? En zelfs al heb je meerdere keren Indonesië bezocht, volgens mij valt er er elke keer wel iets te ontdekken van het land, over jouw achtergrond en familie.

Meer over dit onderwerp kun je lezen in het artikel Geboortegrond in een fles, gebaseerd op interviews uit het boek Door blauwe ogen.

Meer dan 10 jaar geleden heb ik een aantal Indische jongeren gevraagd naar hun ervaringen met Indonesië. Ze vertelden uiteen-lopende verhalen over hun vakanties naar het land waar hun (groot)ouders  zijn geboren. Over het algemeen sprak deze derde generatie positief over het (be)zoeken van/naar de roots.

Deze interviews zijn  opgenomen in het boek Door blauwe ogen (2005). Onlangs las ik een interessant blog van een Indisch meisje over het ‘teruggaan naar het vaderland’.  Het onderwerp waar ik toen hevig in was geïnteresseerd, speelt nog steeds bij de derde generatie blijkt uit het artikel. Dit is voor mij een reden om er weer aandacht aan te geven.

Genetisch doorgegeven

Om met bovenstaande quote uit het boek te beginnen: Bobby spreekt over herkenning als hij voor het eerst Indonesië bezoekt. Maar hoe kun je iets herkennen als je er nog nooit bent geweest? Zijn verklaring is dat de ervaringen van zijn moeder genetisch aan hem zijn door-gegeven. En daar geloof ik wel in, als ouder geef je onbewust emoties door, en in zijn geval zijn dat de ervaringen over Indië.

Opmerkelijk genoeg spreekt hij in het interview over de term ‘teruggaan’ en dat zeggen meerdere Indische jongeren tijdens de gesprekken. Teruggaan naar het land van de ouder(s), vind ik mooi gezegd, bijna romantisch eigenlijk. Technisch gezien is er geen sprake van teruggaan als je voor de eerste keer naar Indonesië afreist. Ervan uitgaan dat herinneringen worden doorgegeven, voelt afreizen naar Indonesië als teruggaan, ook al is men er nog nooit geweest.

Geboortegrond

Waar zoeken de nakomelingen van Indische ouders naar als ze eenmaal zijn in het land dat vroeger Nederlands-Indie was? Vaak hoopt men het ouderlijk huis te kunnen vinden of de oude school waar hun vader of moeder op zat. Sommigen bezoeken begraafplaatsen zoals het bekende ereveld Menteng Pulo in Jakarta. Een enkeling neemt aarde mee van de plek waar vader of moeder ter wereld is gekomen,  geboortegrond in een fles dat meegaat naar Nederland.

Ook al vindt je niet altijd waar je naar zoekt, uit de antwoorden van de geïnterviewden blijkt dat het bezoeken van de oude woonplaats van ouders of grootouders altijd grote indruk maakt.

Het antwoord van Michael (zie hieronder), gaf me een nieuw inzicht. Een verbinding met de plek voelen, maar niet persé met Indonesië zelf. Dat gevoel had ik toen ik vorig jaar het ouderlijk huis van mijn vader in Makassar bezocht. Ik vond het bijzonder om het huis te zien, maar had verder niks met de stad waar hij is geboren en getogen.

Op de foto met toeristen in Sanur

Zelf kijken

Nieuwsgierigheid naar de Indische cultuur is een belangrijke reden om naar Indonesië te vertrekken. Niet iedereen kan de Indische cultuur duidelijk verwoorden, omdat men er niet genoeg over weet. Zelfs al weet je als Indische jongere genoeg over de afkomst, omdat je dit is verteld of je de roots zelf hebt onderzocht op internet, een reisje naar Indonesië blijft trekken. Zelf wilde ik ook zien waar mijn roots liggen. Door alle verhalen was Indonesië inmiddels zo mysterieus geworden, daar móest ik heen. Ik wilde zélf de geuren en kleuren van Indonesië ervaren en op deze manier invulling geven aan mijn Indische afkomst.

Ik heb me vaak afgevraagd of men fysiek naar Indonesië moet om de Indische cultuur te leren kennen. Indische jongeren kennen de verhalen over Indië van de familieleden toch, is dat niet voldoende? Het oude Indië is er niet meer, dus wat gaan we daar vinden? We treffen er zeker geen Tempo doeloe aan, de oude Indische tijd uit de vaak geromantiseerde verhalen die ons zijn doorgegeven. Ook is de Indische cultuur niet meer aanwezig in Indonesië, want die is met de Indischen meegereisd naar Nederland, toch?

Ontheemd

Voelen we ons als derde generatie dan ontheemd, zou dat de keuze van teruggaan verklaren? Zijn we niet 100% senang in Nederland   of voelen we een gemis dat       we opzoek gaan naar een stukje van de puzzel in Indonesië? Voor velen geldt dat vragen worden beantwoord. Zo herkennen ze in Indonesië gebruiken en trekjes van hun Indische ouders die het beeld compleet maken.

Uit de interviews blijkt dat niet alle Indische jongeren afreizen naar Indonesië. Sommige noemen de hoge kosten een bezwaar of ze zijn er gevoelsmatig nog niet aan toe. Voor Mirona (36 jaar) komt zoeken naar haar roots in Indonesië absoluut niet ter sprake:

“Ik ben nog nooit in Indonesië geweest, wel in Azië, dat is mijn grote voorliefde. Misschien heeft het ook te maken met thuis, dat mijn ouders ook nooit zijn teruggeweest. Niemand van mijn familie is teruggegaan, niemand had het er ook over”.

Bewijs

Of de interesse en zelfs drang om naar Indonesië te gaan, genetisch is doorgegeven of wellicht is aangepraat door de omgeving, feit is dat Indonesië vaak in trek is bij de derde generatie Indischen. De bezoeken zijn soms teleurstellend, omdat niet aan de verwachtingen wordt voldaan, maar laten altijd wel een grote indruk achter. De Indische nakomelingen spreken van teruggaan naar het land van de voorouders, ook al zijn ze er nog nooit geweest. En met de term teruggaan wordt voor mij de band met Indië (of Indonesië) en de Indische afkomst bevestigd, een bewijs dat het Indisch-zijn en het Indische gevoel niet is gestopt na de tweede generatie Indischen.

Dichter bij Indië kan niet

Maar, nu komt er een vraag bij mij op..... Wat is de motivatie voor Indische nazaten om Indonesië te bezoeken en om welke reden gaat men juist niet naar het land van herkomst?

Het is lastig om met recente cijfers te komen,  want die zijn er niet, maar ik weet dat van de 36 geïnterviewden van het boek Door blauwe ogen (2005), 75 procent niet naar Indonesië was geweest. Dat kan liggen aan de leeftijd van de ondervraagden, de helft ervan was onder de 30 jaar oud.

Poseren voor de Batok, links nog net Bromo te zien (1996)

In mijn vriendenkring komt het cijfer veel hoger uit, van de Indische vrienden boven de 30 jaar oud, is slechts een klein deel nog niet naar Indonesië geweest. Ik zeg 'nog niet', want veel vrienden hebben wel de intentie om ooit te gaan. De reden dat ze nu nog niet zijn geweest komt door hun financiële situatie, een ticket kost nog steeds een hoop geld, laat staat voor een heel gezin. Het heeft ook met persoonlijke prioriteiten te maken. Men koopt  liever noodzakelijke dingen voor het levensonderhoud, heeft geen tijd of zegt het te ver te vinden.

Loyaal

Er zijn ook Indischen van de derde generatie die niet gaan vanwege de (groot)ouders. Als je bent opgegroeid  met  het  verhaal   dat

jouw ouders niet goed zijn behandeld door de Indonesiërs in het verleden, dat het niet meer een land is waar je vrij en zonder gevaren kunt rondwandelen en dat je zelfs niet gewenst bent als Nederlander in het huidige Indonesië, dan denk je wel drie keer na voordat je besluit te vertrekken. Jongeren zijn vaak loyaal aan hun ouders en durven of willen vanwege de slechte ervaringen die hun (groot)ouders hebben gehad in Indië meestal niet naar Indonesië.

Waarom naar Indonesië?

Indonesië is goed vakantieland, is een reden die men opwerpt, want het is er goedkoop, het eten is lekker en de natuur is geweldig. Toch blijft de meest genoemde reden van de derde generatie om Indonesië te bezoeken dat ze willen zien waar hun familie vandaan komt. Al blijkt het soms een hele onderneming om de geboortegrond  van  de  (groot-)

Shoppen in Bali met mijn vader (1995)

ouders te bezoeken, die vaak op Java, Sulawesi of Sumatra is. Door de infrastructuur van Indonesië kost het soms veel tijd  om ergens te komen en daarbij weet niet iedereen de locatie van het oude

geboortehuis van de voorouders. Om het makkelijk te houden, reizen de meesten rechtstreeks naar Bali om daar te genieten van alles wat het land te bieden heeft.

Next best thing

Indonesië wordt ook gezien als the next best thing. Indië is niet meer, maar om de geuren en smaken te kunnen ervaren uit de verhalen over vroeger is Indonesië toch de plek waar dit kan. Zo heb ik het zelf ook ervaren. Eenmaal in Indonesië herkende ik de verhalen van Indië: over tjendol, warungs, straatverkopers, mystiek, sawahs en vulkanen. En dat is waar ik naar zocht en heb gevonden in het nieuwe Indonesië. Dichter bij Indië kon ik niet komen.

Sabine  de  Rozario, Blog: https://doorblauweogen.wordpress.com/  

ICM 16.7.16

PERSBERICHT  Den Haag, 17 augustus 2019

Waar blijven excuses van Indonesië?

DEN HAAG (17 augustus 2018) – 74 jaar geleden werd de Republiek Indonesië uitgeroepen. Vanaf dat moment waren Nederlanders, Chinezen en andere etnische minderheden vogelvrij op het voorheen Nederlands overzeese grondgebied. Het weerzinwekkende geweld, gepleegd door Indonesische nationalisten tijdens de Bersiap, maakte duizenden slachtoffers en leidde tot gedwongen repatriëring en wereldwijde diaspora van Indisch Nederland.

In tegenstelling tot Nederland heeft Indonesië nooit kritisch gereflecteerd op de door haar onderdanen gepleegde misdaden jegens weerloze Nederlandse burgers. In aanloop naar '75
jaar vrijheid' is het hoog tijd dat dit alsnog gebeurt. Voorzitter Hans Moll heeft de Indonesische ambassadeur in Nederland daarom opgeroepen om namens Indonesië alsnog erkenning en excuses aan te bieden aan Nederland.

========================

1 De Bersiap is Maleis voor “Wees paraat” of “Geef acht!” en was de uiterst gewelddadige periode, die
volgde op de Japanse bezetting van Nederlands-Indië tijdens de Tweede Wereldoorlog. Gedurende de Bersiap
zijn tienduizenden Nederlanders op gruwelijke wijze gemarteld, verkracht en vermoord door Indonesiërs,
vanwege hun Nederlandse c.q. Europese etniciteit. Meer informatie bijvoorbeeld in het Algemeen Dagblad,
'Moord op duizenden (Indische) Nederlanders was genocide', gepubliceerd op 18 november 2013.
2 Zie voor de brief aan de Indonesische ambassadeur in Nederland pagina 2 en 3 van dit persbericht

Federatie Indische Nederlanders
Postbus 30
2501 CA DEN HAAG

Ambassade van de Republiek Indonesië
t.a.v. Zijne Excellentie dhr. G.A.W. Puja
Tobias Asserlaan 8
2517KC 's-Gravenhage

                                                                                                       PER E-MAIL EN AANGETEKENDE POST

Den Haag, 17 augustus 2019
Onderwerp: Erkenning & excuses Bersiap
Excellentie/Hooggeachte heer Puja,

Vandaag is een belangrijke dag. Op 17 augustus 1945 riepen Soekarno en Hatta de
Republiek Indonesië uit. Vanaf dat moment waren (Indische) Nederlanders, Chinezen en
andere etnische minderheden in de nieuwe republiek vogelvrij. Als reactie stuurde
Nederland militairen om de “orde en rust” te herstellen. Helaas ontaarde het Nederlandse
optreden soms ook in excessen.

Namens de Nederlandse regering heeft de Nederlandse ambassadeur in Indonesië op 12
september 2013 excuses aangeboden voor de standrechtelijke executies die zijn gepleegd
door Nederlandse militairen tijdens het militair optreden in de periode 1945-1949. Tijdens
een bezoek aan Indonesië op 15 augustus 2005 voegde toenmalig minister van Buitenlandse
Zaken Ben Bot daar aan toe dat Nederland “aan de verkeerde kant van de geschiedenis”
stond met zijn pogingen om de onafhankelijkheid van Indonesië met geweld te voorkomen.

Nu zijn de verkeerde of de goede kant van de geschiedenis altijd betwistbare standpunten,
maar de Nederlandse regering heeft wel hiermee haar deemoedigheid betoond. De
standrechtelijke executies zijn niet in opdracht van de Nederlandse regering uitgevoerd,
maar zijn wel door militairen die de Nederlandse regering dienden verricht. De Nederlandse
regering is dus niet schuldig aan deze executies, maar is wel verantwoordelijk voor de
daden van haar militairen. Het aanbieden van excuses door de Nederlandse regering is een
kenmerk dat een beschaafde regering betaamt.

Wij willen hier niet ingaan op de standrechtelijke executies van Indonesische burgers door
Pemuda’s en militairen van de TNI. Dat is een zaak van de Indonesische regering. Het
aanbieden van excuses voor standrechtelijke executies door Nederlandse militairen in de
periode 1945-1949 mag echter niet verhullen dat in de periode 1945-1946, ook wel bekend
als de Bersiap, Indonesische “vrijheidsstrijders” zich op de meest afschuwelijke wijze op

(Indische) Nederlanders - zowel zij die net uit de jappenkampen kwamen als de
Buitenkampers - hebben uitgeleefd. Op borden, gevels en treinstellen waren teksten als
“Sateh Belanda” opgenomen. Pemuda’s overvielen, hoofdzakelijk gewapend met machetes
en bamboesperen, Nederlandse gezinnen, die vooral uit vrouwen en kinderen bestonden,
omdat hun mannen dikwijls nog in jappenkampen verbleven.

Vrouwen werden verkracht, de borsten afgesneden en ten overstaan van hun
doodbloedende moeders werden huilende baby’s en kinderen de hals doorgesneden.
Lichamen werden in stukken gehakt. Deze slachtpartijen, met name op diverse plaatsen op
Java, Sumatra en Zuid Sulawesi, waren geen reactie op Nederlands militair optreden. Van
enige operationele Nederlandse militaire aanwezigheid was daar in die periode immers
geen sprake. Desalniettemin hebben de Pemuda’s naar schatting tussen de 15.000 en 30.000
weerloze Nederlandse staatsburgers vermoord. Het aantal vermisten bedraagt circa 15.000.

Het past de Indonesische regering beschaving te tonen door voor de gepleegde misdaden
van haar onderdanen jegens weerloze Nederlandse burgers de Nederlandse regering haar
excuses aan te bieden. Als voorzitter van de Federatie Indische Nederlanders verzoek ik u
daarom ook dat nu te doen.

Hoogachtend,
namens Federatie Indische Nederlanders
H. Moll
voorzitter

'Sociale media zijn geweldig!' jubelt een tweet. Twitter en Facebook hebben een overwinning geboekt, een kleine overwinning, maar eentje die verstrekkende gevolgen kan hebben. Het eethuisje van ibu Saeni mag tijdens de vastenmaand in de middag gewoon open zijn, en er is niemand die het haar nog mag verbieden. Dank zij het internet.

Indonesië was al gewend geraakt aan knokploegen die met een beroep op de Koran café's in elkaar sloegen. Het raakte ook gewend aan het feit dat de islam steeds zwaarder begon te wegen, en leek niet meer op te kijken  van islamitische regels en verordeningen die her en der in het land werden ingevoerd. Toen het eethuisje van ibu Saeni vrijdagmiddag werd gesloten omdat zij zondigde tegen de ramadan leek ook dat een beklonken zaak.

De 'Polisi PP', de ordedienst van de gemeente Serang, viel op last van de burgemeester haar povere nerinkje binnen. Een lokale verordening verbood de verkoop van eten tijdens vastenuren. De 53-jarige Saeni smeekte om genade, maar de ordebewaarders gaven geen krimp: zij goten alle etenswaren in plastic zakken en namen die mee. Saeni bleef achter in haar eethuisje. Alles wat zij bezat waren een paar gebarsten plastic krukken, een kleine glazen vitrine en dat eten, waar zij al haar geld in had gestoken. Nu had zij geen eten meer, en geen geld om nieuw eten te kopen.

Een brug te ver

Saeni's tranen raakten een snaar bij heel veel Indonesiërs. De ontruiming was live op de televisie. De beelden zouden die dag honderden keren herhaald worden, en worden overgenomen door alle televisiestations van het land. Saeni's tranen raakten een snaar bij veel Indonesiërs. Zij hadden zich de islamisering altijd laten welgevallen, hadden nooit geklaagd, maar dit ging te ver.

Op Twitter en Facebook stak een storm op. 'Ibu Eni' was trending, en het duurde niet lang of haar zaak drong door tot in de hoogste regionen van het land. Vice-president Jusuf Kalla was een van de eersten die commentaar leverde. Er bestond geen wet, ook niet in de Koran, die mensen verbood tijdens de vastenmaand eten te verkopen, zei hij: 'Waar moeten anders al die mensen die niet vasten gaan eten?'

Foto: AFP

In strijd met godsdienst vrijheid en tolerantie

De minister van Godsdienstzaken, leidende figuren uit de islamitische wereld, iedereen schoof aan om uit te leggen dat de Koran niets zei over de verkoop van eten, en dat deze actie in strijd was met godsdienstvrijheid en tolerantie. President Joko Widodo zelf mengde zich in de discussie en zei dat de actie van de burgemeester van Serang 'op geen enkele manier te rechtvaardigen was'.
De storm ging maar niet liggen en werd ten slotte zo hevig dat de burgemeester deemoedig op de televisie verscheen om zijn excuses te maken. Hij sprak van 'een vergissing' en kondigde aan dat het eetverbod in de vastenmaand onmiddellijk werd ingetrokken.

3000 verordeningen schrappen

De zaak 'Ibu Eni' is daarmee nog niet afgesloten. Dit is nog maar het begin. President Widodo heeft aangekondigd dat hij op zeer korte termijn drieduizend plaatselijke verordeningen gaat schrappen, omdat die in strijd zijn met de nationale wetgeving. Onder die drieduizend zijn ongetwijfeld meer verordeningen die een islamitisch karakter hebben. De verontwaardiging over het lot van Saeni kan de president een belangrijke steun in de rug geven. Die zal hij nodig hebben, want tot nu toe is het niemand gelukt om de opdringerige islamisering van Indonesië een halt toe te roepen.

Saeni zelf kon nauwelijks bevatten wat haar overkwam. De ene na de andere omroep kwam bij haar langs om haar verhaal te horen en op het internet kwam een inzamelingsactie voor haar op gang. President Widodo schonk persoonlijk 10 miljoen rupiah (een kleine 700 euro). Dat alleen al was een kapitaal voor iemand die gewend was van een euro per dag rond te komen. Opnieuw kwam zij op de televisie, opnieuw huilend, maar nu van geluk. 'Ik heb nog nooit in mijn leven twintig miljoen rupiah gezien', huilde zij. 'Het is geen twintig miljoen. Het is meer', zei de interviewster, 'het is al vijftig miljoen'. Dat was in het weekeinde. Maandag stond de teller al op 265 miljoen, 17.500 euro. Genoeg om een heel restaurant te kopen.

De Volkskrant

ICM 16,7.16

De prestigieuze prijs “Gouden Buffel” wordt e jaar uitgereikt door Java Post aan degene die de geschiedenis van Nederlands-Indië onder de aandacht van het grote publiek heeft gebracht. Voor zijn werk heeft Reggie Baay de editie van 2015 weten te winnen.

Het juryrapport luidde: Reggie Baay (geboren in 1955) merkte thuis al op jonge leeftijd dat het onderwerp Nederlands-Indië en de persoonlijke ervaringen van zijn vader nauwelijks bespreekbaar waren. Om op een andere manier toch meer te weten te komen over die onbesproken geschiedenis, studeerde hij Nederlandse taal-  en letterkunde en geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Leiden, waar hij zich verder specialiseerde in de koloniale en post-koloniale literatuur en geschiedenis. Van 1985 tot 2005 was hij als redacteur verbonden aan het tijdschrift “Indische Letteren” en publiceerde hij vele artikelen op het gebied van de koloniale geschiedenis en literatuur.

Reggie heeft zich een missie voorgenomen: zoveel mogelijk kennis van de geschiedenis van Indië verspreiden en doorgeven aan de volgende generaties, opdat

Reggie Baay

zoiets nooit meer kan gebeuren. Vanuit de overtuiging dat het “onbesprokene vaak meer impact heeft dan het besprokene”, ziet hij deze missie ook als een “hormat” (eerbewijs) aan hen, die de verschrikkingen van de oorlog en de Bersiap zo indringend hebben meegemaakt. Reggie Baay publiceerde een keur aan interessante artikelen en boeken. Twee van zijn boeken stonden de afgelopen jaren wel bijzonder in de aandacht. In de eerste plaats was dit “De Njai; Het concubinaat in Nederlands-Indië”, het verhaal van de “oermoeder” van Indisch Nederland. En in 2015 werd daar het geruchtmakende boek “Daar werd wat gruwelijks verricht” aan toegevoegd, over de slavernij in Nederlands-Indië. Twee geheel verschillende onder-werpen, die gemeen hebben dat zij nooit eerder goed waren onderzocht.

En vooral dat laatste typeert Baay: hij heeft een neus voor nieuwe onderwerpen en weet dit op een prettig leesbare manier door te geven aan zijn lezers.

De jury onderschrijft de missie van Reggie Baay ten volle en ziet reikhalzend uit naar zijn volgende publicaties. De jury hoopt dat hij nog vele nieuwe bronnen zal aanboren en de inhoud daarvan zal delen met een breed publiek.

De jury bestond zoals altijd uit:

Prof. Dr. G.J. Oostindie

Dr. J. Somers

Drs. B.R. Immerzeel

Welgemeende felicitaties hier ook van de redactie van NICC Magazine voor deze verdiende toekenning van de Gouden Buffel.

ICM 15.6.16

 ICM 16.7.16

 IndoRock Party 14 december aanstaande met de The Street Rollers (coverstory), New Generation IndoRock.

 Een band, geïnspireerd door de sound van de 50’s/60’s en opgegroeid met de fameuze indorock, die ontstaan is met het idee ‘de appel valt niet ver van de boom’. De uit Zaandam komende neven Jerry en Stephen van der Hoeven zijn de oprichters van The Streetrollers. Hun vaders, respectievelijk Jimmy en Eddie van der Hoeven, genoten destijds al bekendheid met hun band de Zaanse indorockformatie The Rollers. Vader Jimmy was later onder andere nog actief met de bands Boy and his Rolling kids (met o.a. Boy Jansen) en The Hot Jumpers (met o.a. Oscar Rexhauser).

Ruim 14 jaar bestaan The Streetrollers nu, die inmiddels uit zes man is opgebouwd: Edu Peeters (zang), Jerry van der Hoeven (zang, gitaar), Stephen van der Hoeven (gitaar), Jörgen van der Hoeven (gitaar), Chris Toehpah (bas) en Buddy Woudenberg (drums) beleven volop plezier aan hun hobby.

De beide oprichters Jerry en Stephen speelden in het verleden al in vele school- en familiebandjes. Dat was vooral het allround werk. Het begon echte vormen aan te nemen toen Jerry een paar keer mocht invallen bij de bekende Zaanse 60’s band The Surphonics (met o.a. Michael Barkey). Het aanstekelijke enthousiasme, de muziek en de respons van deze band maakten Jerry en Stephen duidelijk dat zij dat zélf ook wilden. Medio 2001 ontstond zodoende The Streetrollers. Ze wilden vooral geen 13 in een dozijn band zijn. Gezien de reacties zijn ze daar inmiddels prima in geslaagd.   

Hun motto: lol op het podium maar óók in de zaal moet het feest zijn! Entertainen is hun hoofddoel.   

Zij prijzen zich dan ook zeer gelukkig met de binding die zij hebben met het publiek, of het nou in de kroeg is of op een Pasar Malam. Vanuit die speciale relatie is daarom in 2011 (vanwege de vraag van de fans én het 10-jarig bestaan van de band) een heuse CD uitgebracht met de toepasselijke naam ‘Finally!’.

 Binnnenkort gaan de heren weer de studio in (Studio Marc Doornweerd) om een nieuwe CD op te nemen. De band heeft inmiddels zijn (muzikale) sporen verdiend en overal waar zij spelen is het feest. Daarnaast zijn er door de jaren heen vele vriendschappen ontstaan met andere bands (o.a. Tjendol Sunrise, Edu Schalk, The Rocking Players/TRP en vele anderen). Hoewel de band uit allemaal Indische jongens bestaat, is het geen typische indorock band. Maar het zal niemand dan ook verbazen dat zij -naast hun covers uit de jaren 50/60- geregeld ook nog enkele Maleise liedjes ten gehore brengen.

Bezetting:

Jerry van der Hoeven (gitaar/zang), Jörgen van der Hoeven (gitaar), Stephen van der Hoeven (gitaar) , Edu Peeters (zang) , Chris Toehpah (bas) en Buddy Woudenberg (drums).  Helaas Edu Peters is er niet meer, zeer onverwachts, en veel te vroeg ging heen.

Website: www.streetrollers.nl

contact:

20.6.16