Mijn vader verkoos de republiek Indonesia boven een terugkeer naar Nederland als 1 van de weinigen.
(c) bronvermelding: Boek "ode aan Mischa" uitgegeven door Calbona.
Foto – Mijn ouders (Tony Schwab, en Avis Warlicht).
Ter informatie: Mijn vader was niet de enige met dit streven; Ik refereer graag naar de vader van onze Minister President Mark Rutte die zelf weer terugging voor een tweede keer, en zijn eerste vrouw is daar overleden en ligt in Bandoeng begraven. Dus ook Mark Rutte heeft banden daar liggen met Indische wortels.
Mijn vader overleed in Jakarta na een ziektebed toen ik een jongen van elf was, en ik meen op zijn 39 ste jaar. In tegenstelling tot mijn schoonvader wilde hij het land Indonesie opbouwen. Dus nooit meer terug naar Holland. Mijn moeder weer voelde ze puur Europeaan, en keek neer op …… . Er was dus altijd een dispuut tussen beiden. Mijn vader weer: “An over mijn lijk, naar Holland, wat moet ik in godsnaam daar”, wat uiteindelijk ook geschiedde. Terecht want hij had zijn Pekaret, een instituut die de belangen van fabrieken / industrie behartigen daar. Zo heeft weer mijn schoonvader voor zijn bedrijf Technico een groene GMC Pick-up in bruikleen gekregen van Pekaret weer.
Ter informatie: Mijn vader was niet de enige met dit streven; Ik refereer graag naar de vader van onze Minister President Mark Rutte die zelf weer terugging voor een tweede keer, en zijn eerste vrouw is daar overleden en ligt in Jakarta begraven. Dus ook Mark Rutte heeft banden daar liggen met Indische wortels.
Foto - Jaarlijkse fancy fair van Pekaret in Jakarta. Opening door pres. Soekarno, en direct achter hem mijn vader in een donker overhemd.
Mijn vader was tevens verbonden aan een soort adviescommissie bij het parlement van Rep. Indonesië, waardoor wij als kinderen vaak te vinden waren in de Istana op uitnodiging van Bapak en majoor Saboer. Soms stond de limousine voor ons huis in Jakarta om ons op te halen, wanneer onze chauffeurs al naar huis waren. Op de Istana (paleis) ontmoette ik verschillende keren Bapak die menigkeer met mij een woordje wisselde in de Nederlandse taal, en ik weer in de bahasah. Niet te vergeten vaak met zijn dochter Megawati speelde (leeftijdgenootjes). Bizar, dat ze later ook nog de eerste vrouwelijke presidente werd van de republiek in het grootste Islamitische/moslim land.
In tegenstelling tot mijn schoonmoeder, had mijn moeder het zwaar te verduren zonder een man aan haar zijde, maar had slechts vier jongensmonden te voeden. Zij had haar meisjes HBS, en heeft ook haar lerares akte. Echter nooit gewerkt. Op haar 40 ste jaar moest ze gelijk aan de slag in die beruchte contractpensions. Eerst een opfris cursus bij Instituut Schoevers in Den Haag, en binnen zes maanden aan het werk bij het RDW als schrijfster A. Uiteindelijk opgeklommen tot Hoofd van Rijbewijzen in Veendam. Desondanks dat ze geen man aan haar zijde had werd ze door ons gesteund, naast dat mijn oudste broer al 19 was.
Hoe mijn schoonvader en mijn vader in het nationalisatieproces zaten met hun ondernemingen in Indië, is mij niet helemaal duidelijk. Slechts gissen. Als ik voor mijn vader spreek die bewust de keuze en beslissing genomen had om het land Indonesie op te bouwen, en kennelijk had mijn vader al een vooruitziende blik dat in Nederland een zwaar leven zat te wachten voor de Indo’s als kind van de rekening. Desondanks werd in 1966 toch door generaal Saboer een poging gedaan om 100 duizend gulden aan mijn moeder te overhandigen, die moeder heeft geweigerd, met de wetenschap van nu had dit bedrag betrekking heeft op die 600 miljoen dossier. Ook wel het verdrag Traktaat van Wassenaar dat in september 1966 werd geractificeerd door beide regeringen.
Ik heb dan ook veelvuldig discussies gehad met Astrid - mijn vrouw- wat de gedachte achter haar vader was, zeker nadat ik langs de lijn heb moeten meemaken dat het leven in Holland heel erg en zwaar is geweest voor een gezin met twaalf kinderen, en een moeder die het leven/de huishouding niet aankon. De asielzoekers hadden nog een beter bestaan.
Dit overkwam alle Nederlandse onderdanen uit het voormalige Indie, die een onderneming hadden (naast de bezittingen, banktegoeden, verzekeringen, pensioenen).
Ook hier ligt een rapport Van Gaalen daterend uit 2000 in opdracht van het Min. VWS waar al die banktegoeden en verzekeringspolissen tegoeden van de Indische Nederlanders zijn gebleven, die nimmer werden uitgekeerd.
Later heeft de regering van President Soekarno aan Nederland 689 miljoen (waarde nu 7 - 9 miljard) betaald aan het Min. van Buitenlandse Zaken ter compensatie van de gedupeerden. Echter deze is nimmer uitbetaald aan de gedupeerden in Holland anno 2014. Dit geld is aangewend voor andere doelen wisten de betreffende ambtenaren van dit Ministerie ons te melden. De andere gelden overgeheveld naar New York zijn nooit terechtgekomen bij diegenen aan wie deze toebehoren. Deze zaak is nu uitgebreid in de media gekomen op 18 maart in het NRC van 17 maart 2014. Zie link op Internet.
http://www.nrc.nl/nieuws/2014/03/18/indiegangers-krijgen-nog-miljoe...
In reactie hierop hebben bewindslieden dit toegegeven.
Reeds in mijn jonge leven werd ik al persoonlijk geconfronteerd (ontmoetingen) met belangrijk mensen met positie of mensen met de hoogste in rang op deze wereld die het land besturen, een land met een populatie van 240 miljoen telt de Republiek Indonesië anno 2014.
Mijn vader weer was goed bevriend met oom Boet Saboer (rechterhand van Soekarno). In 1965/1966 kwam Saboer in Voorburg bij ons thuis om o.a. gelden namens de Republiek aan mijn moeder te geven. Zij heeft dit geld geweigerd (100 duizend dollars). ”Was wat mijn vader nog te goed had”, werd erbij gezegd. Bij dit bezoek was ook aanwezig generaal Soeharto (later president) en een andere generaal, zijn naam ben ik kwijt, had kennelijk weinig indruk op mij gemaakt als jongen. Ik was persoonlijk bij het bezoek aanwezig.
Het ontbrekende bewijs van vele Nederlandse onderzoekers die boeken hieraan hebben gewijd met betrekking tot die coupe, die 6 maanden later werd gepleegd. Generaal Soeharto had duidelijk een andere agenda, en oom Boet Saboer werd geliquideerd. President Soekarno werd gevangen genomen.
Niet wetende dat in mijn leven nog vele van deze unieke ontmoetingen/momenten zouden plaatsvinden, maar dan in relatie tot mijn werkomgeving.
Om maar te noemen o.a.: Herman Wijffels (onder hem gewerkt, mij het vertrouwen gaf bij Selfbanking waarop Herman kon bouwen), Marcel en Serge Dassault (aan de wieg van Selfbanking concept voor het Nederlandse bankwezen, velen weten dit niet), en de vele GEO’s van de Multinationals o.a. Heineken, Coca Cola, Nikon, Lockhead Company AG, en Hoogovens Groep om deze te bedienen bij de implementatie van het ‘s-werelds gouden product “Scala Business Solutions” die mij verkozen om hun gouden product in de Benelux te mogen vertegenwoordigen zodat zij weer hun vestigingen wereldwijd konden controleren.
Dit verandert de kijk op je hele leven nu. Hoe relatief alles kan zijn.
Zeker als je op 22 april 2015 op eens face to face met de president Joko Widido van de Republiek Indonesië staat tijdens het business-forum in het Kuhrhaus in Schevningen. Persoonlijk sprak over de Indische zaken in Nederland, en het verdrag van WASSENAAR 1966, dat de Nederlandse Staat het financiële deel van dit verdrag nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlands-Indische Gemeenschap. Nu in een andere entourage namens de 100.000 ICM lezers, en de 15.000 ondertekenaars.
Toch stel ik mij zelf de vraag als mijn sobat (vriend) Marshal ”Als wij in Indonesie waren gebleven, hadden wij maatschappelijk meer bereikt dan in Nederland?”
Passage uit mijn boek "Voorbode van het turbulente millennium'' uitgegeven door Calbona, bestel@icm-online.nl
ICM 18.1.16
Opmerkingen
416