Alle berichten (2910)

Sorteer op

 Bron - ICM Overzicht van 27 mei  2025

11140070497?profile=RESIZE_710x

 Bron - ICM Overzicht van 27 mei  2025

Pasar Malam Indonesia 29 mei - 1 juni/  Geplaatst door Jan de Keten op Kunnen 19, 2025 om 3:44am


13557176467?profile=RESIZE_710x

>>>>>> Lees verder…

Zorgeloos wonen Indonesie

 

13452659876?profile=RESIZE_710x

Zorgeloos woning Indonesie

  Pagina · Onroerend goed    Wouterskampen 68     +31 6 37282433     schwabferry@gmail.com    icmonline.ning.com

Achtergrond

ICM Bali home Vision werd gedurende haar promotie cam 

>>>>>>>>>Lees verder…  

80 miljard werd bij VWS gefraudeerd, hoe staat het hiermee ?




10897296273?profile=original

13564341289?profile=RESIZE_400xUit de archieven   -   80 miljard werd bij VWS gefraudeerd door PGB  bureaux, met dank aan de Marktwerking.

U weet het nog, marktwerking van de zorg was het toverwoord, waar de PGB bureaus welig tierden, en als virus verspreidde dit verder.  Het onderzoek fraude team, FIOD tezamen met de belastingdienst constateert dat er zo'n 80 miljard uit potjes van VWS als sneeuw voor de zon verdween.

  Martin van Rijn en…

>>>>>>>Lees verder…

 

 

 

De Bloedige Bersiap door: Herman Bussemaker

10897277280?profile=original

De Bloedige Bersiap          door: Herman Bussemaker

Foto - Herman Bussemaker 

De laatste maanden besteden de media  aandacht aan de bersiap, en woedt in  Indische kringen een polemiek omtrent het aantal doden dat tijdens de Bersiap-periode is gevallen. Aanleiding   tot deze commotie…

>>>>>>Lees verder… 

 

 

 

 

 

 


10897275684?profile=originalMijn levensverhaal - 5     door onze correspondent in Nieuw Zeeland, Adrian Lemmens

Het ss. Gordias was een oud schip, zeker nog van voor de oorlog, aan de roestplekken op de dekken te zien. Op een plaats ging mijn hamer finaal door het dek, hetgeen mijn gevoel van veiligheid niet ten goede kwam. Op dit schip, moest ik, ook weer op orders van deze zelfde Officier, tijdens een storm, laat in de avond en in het donker, een ouderwetse…

>>>>>>Lees verder…

In 1974 ondernamen mijn vrouw Maja (Tanah-Merah, 1940)


13561096679?profile=RESIZE_710x

>>>>>>>Lees verder…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op zoek naar het authentieke, niet toeristische, Bali?


13561093853?profile=RESIZE_710x

>>>>>Lees verder…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


VSP stelt vragen bij afgeslasten van Pasar Malam Dordrecht


 

13561091674?profile=RESIZE_710x

Verenigde Senioren…

>>>>>>>>Lees verder…

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Vergeet u niet het ICM abonnement  2025 - 2026  te betalen?   Per maand  8 euro.  Per jaar 96 euro.  

Via automatische incasso  8 euro.  Betaalt U in eens, dan betaalt U  76 euro -  betaalt U vandaag dan betaalt U 50 Euro.

KVK - nummer 72173122   -   Bank NL35 RABO0377579491  tnv ICM Project  ovv  abonnement ICM  -  WhatsApp 06 37 28 24 33

       Lees onze ICM algemene voorwaarden   -- >Hier

Lees verder…

De Bloedige Bersiap   door: Herman Bussemaker

De Bloedige Bersiap door: Herman Bussemaker

10897277280?profile=originalDe Bloedige Bersiap          door: Herman Bussemaker

Foto - Herman Bussemaker 

De laatste maanden besteden de media  aandacht aan de bersiap, en woedt in  Indische kringen een polemiek omtrent het aantal doden dat tijdens de Bersiap-periode is gevallen. Aanleiding   tot deze commotie is het gebruik van de term “genocide” met betrekking tot de bersiap. Genocide is door de Holocaust een emotioneel zwaar beladen woord in de media en in de samenleving. En dus is op dit moment op allerlei niveaus een discussie gaande of de bersiap een genocide was, en zo ja, hoeveel slachtoffers daarbij te betreuren waren.

 

Historici twisten sinds de Tweede Wereldoorlog over het begrip “Genocide”, letterlijk het uitroeien van een geheel volk.  Definities van genocide zijn multi-interpretabel naar de veroorzakers en de slachtoffers, de effectiviteit en de duur van de genocide, politieke en sociale achtergronden, enzovoorts. Er is een brede overeenstemming over de Holocaust als genocide, maar al veel minder over de slachtingen in Burundi in 1999, en de Armeense genocide in 1915. De bersiap werd voor het eerst in 2008 door dr. Robert Cribb bestempeld als genocide in een bijdrage getiteld: “The brief genocide of Eurasians  in  Indonesia 1945/1946” in een  publicatie uit 2008.  Door de nogal Herman Bussemaker specialistische aard van deze publicatie (Dirk Moses): “Empire, colony, genocide: conquest, occupation, and subaltern resistance in World History”, New- York 2008) viel het artikel niet op. Dit veranderde toen twee jaar geleden emeritus- professor William H. Frederick  in het toonaangevende “Journal of Genocide Research”, Vol. 14 (2012) in het nummer 3/4 zijn artikel publiceerde onder de titel The killing of Dutch and Eurasians in Indonesia’s national revolution (1945 – 1949): a brief genocide reconsidered. (p.359 – 380).  Zowel Cribb als Frederick zijn bekende Indonesië-historici. Cribb is een Australiër, Frederick een Amerikaan. Frederick stelt in zijn bijdrage dat de bersiap minder kort in tijd was dan Cribb veronderstelt, en komt tot veel hogere aantallen slachtoffers. Volgens hem namelijk vielen er tussen de 20.000 en 30.000 slachtoffers. Gezien de titel van zijn bijdrage mag men aannemen, dat het gaat om Nederlanders en Indische Nederlanders (Dutch and Eurasians), maar echt helemaal duidelijk wordt dat niet.

 

En dat brengt ons op het tweede probleem rond de discussies over de bersiap. Deze heeft  zowel etnische als loyalistische aspecten. Er vielen namelijk niet alleen Nederlandse slachtoffers, maar ook slachtoffers met een andere etniciteit, waarvan echter de loyaliteit aan het Indonesische vrijheidsstreven werd betwijfeld. Ik denk daarbij aan Chinezen, waarvan een aantal juridisch de Nederlandse nationaliteit bezaten, alsmede Ambonezen, Timorezen, Menadonezen en Indonesiërs. Zo werd ook vrijwel de gehele Indonesische adellijke bovenlaag op Sumatra tijdens de bersiap uitgeroeid vanwege twijfels aan hun loyaliteit aan de Indonesische staat. Naar deze categorieën slachtoffers is echter nog nauwelijks historisch onderzoek gedaan.  Op Sumatra maar ook delen van Java zijn    ook andere Europeanen dan Nederlanders vermoord, als zij zich buiten       de Japanse interneringskampen bevonden. Te denken valt aan Duitse en Deense zendelingen en Zwitsers. Als men het over slachtoffers van de bersiap heeft, moet daarbij gedefinieerd worden waarover men het heeft. In dit artikel gebruiken wij daarom de omschrijving, dat het gaat om    de (juridisch) Nederlandse slachtoffers, waaronder zowel de Nederlanders (totoks) als de Indische Nederlanders (indo’s of ook wel Buitenkampers) vielen.

 

De bovengrens van het aantal slachtoffers is daarbij discutabel. (Zie hieronder). Over de ondergrens van het aantal Nederlandse slachtoffers bestaat wel een redelijke consensus. Dat zouden er rond 3500 zijn, een getal gebaseerd op de ODO-rapporten (ODO: Opsporings Dienst Overledenen).   Er is geen volledig archief van de ODO bewaard gebleven. De verslagen, die bewaard gebleven zijn, geven een totaal van minimaal 3500 vermoordde Nederlanders, maar in een rapport van mei 1947 door Frederick aangehaald (p. 368 van zijn artikel) wordt door de ODO een aantal van zeker 11.262 geïdentificeerde Nederlandse doden genoemd. En dat was op een tijdstip, dat de ODO in het nog vrij uitgebreide Republikeinse territorium van vóór de Tweede Politionele Actie geen onderzoek had kunnen doen. De vermiste Nederlanders zaten hier dus ook niet bij. Op basis daarvan komt Frederick tot zijn schatting van  tussen de 25.000 en 30.000 Nederlandse doden tijdens de bersiap op zowel Java als Sumatra. (zijn artikel, pagina 369). Hij heeft daarbij geen rekening gehouden met de oversterfte onder de Nederlanders in de Bersiap kampen onder vooral ouderen en kinderen door ziekte, ondervoeding en de slechte hygiënische omstandigheden. Ik schat deze oversterfte op circa 2000 personen in de periode  oktober 1945 – mei 1947.

 

10897277084?profile=originalfoto - De beruchte aanval op het derde Goebeng-transport op 28 oktober 1945 te Soerabaja

 

Dramatisch is daarbij het aantal vermissingen. Er is vrijwel geen Indisch-Nederlandse familie die niet een vermiste man, vader of zoon betreurt uit die periode. Er zijn residenties (Bodjonegoro en Besoeki op Oost-Java, Pati en Pekalongan op Midden-Java) waar hele families zonder een spoor na te laten, verdwenen.

In de interviews van de    Stichting Mondelinge Geschiedenis Indonesië komen verhalen over deze vermissingen veelvuldig voor. Frederick rekent deze vermisten mee in zijn aantallen slachtoffers. In dat licht bezien lijken zijn schattingen reëel.            Frederick is ook de eerste historicus, die aandacht besteedt aan de  “tweede bersiap”. Dit was de periode juli-augustus 1947, toen als gevolg van  de Eerste Politionele Actie in een aantal steden en dorpen onder Indonesisch bestuur een tweede slachting plaats vond onder (Indische) Nederlanders, die na de Indonesische Onafhankelijkheidsverklaring om allerlei redenen voor de Indonesische Nationaliteit hadden gekozen. Kennelijk werd er van Indonesische zijde toch aan hun loyaliteit getwijfeld. Op het Ereveld  Kalibesar bij Semarang staan zeven witte kruisen met de naam Odenthal. Het gehele gezin, vader, moeder en vijf kinderen, werd te Cheribon vermoord op 27 juli 1947 bij het begin van de Eerste Politionele Actie. Zoals zij waren er meerderen, hoewel het totaal aantal vermoedelijk enkele honderden bedragen zal hebben.

 

10897277691?profile=originalFoto - Indonesische revolutionairen met scherpgeslepen bamboes 

Het vraagstuk van de loyaliteit van deze groep aan Indonesië speelde ook een grote rol bij de vlucht naar Nederland van de spijtoptanten. Ongeveer 30.000 Indische Nederlanders kozen voor het Indonesisch staatsburgerschap als gevolg van de toescheidings-overeenkomst van 1952. Deze warga negara’s werden op hun werk en daarbuiten door de “echte” Indonesiërs met wantrouwen bezien en vaak ook gediscrimineerd. De meesten van hen zijn daarop in de periode 1956 - 1959 als spijtoptanten gevlucht naar Nederland. Van repatriëring was in hun geval geen sprake. Er was wel vaak sprake van geweld tegen mensen uit deze groep, maar het kwam niet tot slachtingen.

 

Weinig aandacht wordt door Frederick besteed aan de daders van de gruwelen van de bersiap, de pemoeda’s. Om hun rol te verklaren moet men terug gaan naar de Japanse Bezetting. De (Nederlandse)  scholen werden tijdens de Japanse bezetting gebruikt om de Indonesische leerlingen te indoctrineren. Net als in Japan zelf werden  op de middelbare scholen de leerlingen militair geoefend in het hanteren van wapens, exercitie en vechttechnieken. De Japanse militairen werden daarvoor vrij gemaakt.   In de filmdocumentaire “Buitenkampers” zijn fragmenten opgenomen waarin een aantal van deze oefeningen zijn verfilmd voor propaganda-doeleinden. Ook de “bamboe roentjing”, de gevreesde bamboespeer, komt hierin aan bod. Het was een dodelijk wapen, dat relatief gemakkelijk te vervaardigen was. Het waren deze jongeren die als groep elkaar opzweepten en de meest verschrikkelijke moorden op weerloze Nederlandse vrouwen en kinderen hebben gepleegd. Deze jongeren opereerden autonoom, maar werden wel geïnspireerd door de radio-uitzendingen waarin de Indonesische regering de ene na de andere maatregel bekend maakte tegen de groep Nederlanders, zowel binnen als buiten de Japanse internerings-kampen. Daarbij werd voort-geborduurd op de Japanse propaganda, dat Amerika, Engeland en Nederland vernietigd moesten worden door de Aziatische volkeren.

 

Een van deze Indonesische maatregelen betrof de voedsel boycot van buiten de kampen levende Nederlanders, welke op 4 oktober 1945 voor Java werd afgekondigd. In de uiterste consequentie betekende dit de uithongering van een heel volksdeel. De pemoeda’s zagen hierin een signaal, dat de centrale regering achter hun dodelijke aanvallen op deze buitenkampers zou staan. Soekarno zelf realiseerde zich tenslotte de reikwijdte van zijn besluit in de brief, welke hij op 9 oktober 1945 aan de Engelse opperbevelhebber Mountbatten richtte. Hierin waarschuwde hij dat zelfs hij niet in staat was om  pemoeda-bendes af te houden van een rassenoorlog tegen de Nederlanders. In het licht van de eerdere besluiten omtrent de voedselboycot van diezelfde Nederlanders is het duidelijk, dat hij besefte dat de geest uit de fles was, en dat hij niet meer in staat zou zijn, deze er weer in te krijgen. En zo golfde een explosie van geweld over Java: de bersiap. Bij gebrek aan een Leger kon de Indonesische Regering niet optreden tegen de slachtingen, die dan ook volledig uit de hand liepen. 

 

10897278276?profile=originalSamenenvattend mogen wij stellen, dat de bersiap tussen de 3500 en 20.000 Nederlanders het leven heeft gekost. Dit was ook mijn conclusie als verwoord in mijn boek over de bersiap uit 2005. Mede door de publicatie van Frederick ben ik geneigd de bovengrens aan te houden als meest waarschijnlijk. Het aantal van 20.000 is uitermate verontrustend. Het zou betekenen, dat er meer dan 10x meer Nederlanders in de bersiap zijn omgekomen dan er tijdens de stormramp van 1953 omkwamen. Dat was een ramp, maar pas de laatste jaren begint het besef door te breken, dat de bersiap voor de Nederlanders een veel grotere ramp was. Waarom is gedurende tientallen jaren in de Nederlandse geschiedenis de bersiap zo onbekend gebleven? Het ging hier tenslotte om een grote groep Nederlanders. Een eenduidig antwoord op deze vraag is niet te geven. Maar we kunnen proberen om een aantal factoren te identificeren, die de onbekendheid kunnen verklaren.

 

10897278678?profile=originalFoto Gruwelijke moordpartijen

 

Nederland zelf kwam zwaar gehavend uit de Tweede Wereldoorlog. In de jaren vijftig lag het accent niet op het terugkijken, maar op de herbouw                                        van het verwoeste land. Mede door deze op de toekomst gerichte visie vonden de traumatische verhalen van de Nederlanders die uit de voormalige kolonie terug kwamen geen gehoor bij de Nederlandse bevolking. In het gunstige geval werd hen aangeraden niet terug te kijken, in het meest ongunstige geval werd hen verteld dat het in Nederland allemaal veel erger was geweest. Hetgeen uiteraard de dialoog niet bevorderde. Daar kwam bij dat vanaf de zestiger jaren het kolonialisme in een zeer slechte reuk kwam te staan. De Nederlanders uit de Oost sloten zich daarop af van de Nederlandse maatschappij en zochten elkaar  op in talloze sociëteiten en kumpulans. Van een dialoog was verder geen sprake meer.

 

Maar ook intern werd er gezwegen over de doorgemaakte gruwelen. Ouders wilden hun kinderen niet belasten met hun ervaringen. Kinderen voelden haarfijn aan, dat zij daarover geen vragen moesten stellen. En zo ontstond het “Indisch Zwijgen”, naast het Joodse zwijgen. Het is de derde generatie, de kleinkinderen, die dit zwijgen aan het doorbreken zijn door vragen te stellen aan de grootouders, voor zover deze er nog zijn. In die zin werkt de bersiap nog steeds door in de Indische gezinnen.

 

Voor de politieke elite was de bersiap niet interessant. De dominante mening was (en is   nog steeds), dat Nederlandse militairen zich schandalig hadden misdragen in de periode 1945 – 1949. Dat ook van Indonesische zijde de strijd niet schoon was, paste niet in dat beeld.

 

Na de verbetering van de relaties met Indonesië na 1965 was het ook diplomatiek niet verstandig, de bersiap ter discussie te stellen, omdat dit de broze relatie met dat land zou kunnen verstoren. De bersiap verdween daarmee in de doofpot. Toen mijn boek over de bersiap in mei 2005 verscheen als eerste Nederlandstalige publicatie over dit onderwerp, zond de uitgever recensie-exemplaren naar de vijf grote landelijke dagbladen. Geen van hen heeft de moeite genomen, het boek te recenseren. Het illustreert het volstrekte gebrek aan belangstelling van de kant van de media.    

 

 10897279456?profile=originalOok de Chinezen werden het slachtoffer tijdens de Bersiap. Hier de puinhopen van een Chinese wijk in Palembang 

Het is mijn hoop, dat dit artikel mag bijdragen aan het optrekken van de dichte mist, die nu al decennia lang hangt over de bersiap, en de discussie daarover beter zal structureren. 

Herman Bussemaker, historicus, 31-3-2014, voor NICC Magazine.

 

Lees verder…


10897296273?profile=original

13564341289?profile=RESIZE_400xUit de archieven   -   80 miljard werd bij VWS gefraudeerd door PGB  bureaux, met dank aan de Marktwerking.

U weet het nog, marktwerking van de zorg was het toverwoord, waar de PGB bureaus welig tierden, en als virus verspreidde dit verder.  Het onderzoek fraude team, FIOD tezamen met de belastingdienst constateert dat er zo'n 80 miljard uit potjes van VWS als sneeuw voor de zon verdween.

  Martin van Rijn en Edith Schippers zouden deze 80 miljard opsporen en rode kaarten uitdelen aan de PGB bureaus .  Heel even verschenen  koppen in de de Telegraaf, dit weer werd bevestigd door geen onbekende Robin Linschoten die berekende per jaar op 16 miljard en

op tachtig miljard uitkwam.   Helaas, daar bleef het bij.  Voor het Kabinet werk aan de winkel,  is veel geld 80 miljard,  nog steeds verspreidt dit virus zich naar ZZP'ers in de zorg.  

 

 

Lees verder…

10897275684?profile=originalMijn levensverhaal - 5     door onze correspondent in Nieuw Zeeland, Adrian Lemmens

Het ss. Gordias was een oud schip, zeker nog van voor de oorlog, aan de roestplekken op de dekken te zien. Op een plaats ging mijn hamer finaal door het dek, hetgeen mijn gevoel van veiligheid niet ten goede kwam. Op dit schip, moest ik, ook weer op orders van deze zelfde Officier, tijdens een storm, laat in de avond en in het donker, een ouderwetse snelheids-meter uit zetten. Ik had dit nooit geleerd en wist ik ook niet hoe het te doen, dus zei ik dat ik de bootsman zou waarschuwen. U kunt het gissen, en ja het was inderdaad weer deze zelfde Eerste Stuurman, hij werd woedend en eiste dat ik zijn orders, onmiddellijk uitvoerde.

Deze toestellen, waren zelfs in die tijd nauwelijks meer in gebruik, ( ook op de Pollux opleiding, was dat niet op het programma ), behalve op zeer oude schepen zoals de ss. Gordias.  Het is een soort toerenteller-klok, ouderwets gemaakt van geel koper, dat een langwerpig 20 tot 25 cm lang taps lopend achterhuis heeft met een beugel aan het einde. Daarbij hoort een torpedovormig projectiel met lange vinnen, als een propeller, dat aan een speciaal geweven stijf en lang touw zit. In mijn onwetendheid en onervaren onhandigheid, monteerde 

ik dat apparaat op het daarvoor bestemde zadel en wierp de torpedo uit. Helaas ontdekte ik te laat, dat ik eerst dat touw in de lus van dat apparaat had moeten doen, voor de torpedo in het water te laten zakken. Er stond een behoorlijke storm  en ik worstelde met die snelheidsmeter waarbij de nu snel draaiende torpedo het onwillige touw om mijn arm aan het draaien was. Ik begon doodsangsten uit te staan en dacht, dat nu het juiste moment zou zijn, dat die vent om de hoek zou komen en mij met die hele rotzooi overboord te gooien en inderdaad kwam die eerste stuurman om de hoek aanlopen. Opeens had ik een enorme kracht en wist het touw aan de klok-meter te krijgen, wikkelde de lijn van mijn arm en stormde net op tijd weg van die man en zijn grijpende handen.

Had hij mij te pakken gekregen, dan was het denk ik zeker het einde voor mij geweest. Maar ik moest nu wel verschrikkelijk op mijn hoede zijn, en ik realiseerde mij, dat ik in groot levensgevaar verkeerde en kon ik mij nu ook voorstellen, waar dat mogelijk vandaan kwam, maar 2 en 2 had ik in die tijd nog niet bij elkaar geteld.

Wij lagen in Paramaribo Suriname; in de rivier lag nog steeds het Duitse vrachtschip, dat met de uitbraak van de tweede wereld oorlog, door de Duitse bemanning in die rivier gesaboteerd was, om te verhinderen dat de Nederlanders het te pakken konden krijgen en te confisqueren, of buit te maken, zoals dat in ons vroegere Indië wel eens was gelukt. De matrozen vonden het nodig om mij, te ontgroenen en zo werd ik onwetend van wat mij te wachten stond en eerst blij verrast, mee de stad in genomen. Daar kwam ik in een hoerenkeet terecht, waar drie jonge dames waren betaald, om mij z.g. te ontgroenen, de kamer was een etage hoger en werd achter mij afgesloten. De dames begonnen mij tot mijn schrik te ontkleden, inderdaad was ik nog groen, maar daarom ook in paniek en zo nam een sprong door het raam en kwam met splinterende glas op een afdak terecht. Ik rende voor mijn leven, over de grote markt, naar de kade en ons schip. Er stond echter een wacht voor dat huis,  die nu ook achter mij aan kwam, een onvergetelijke gebeurtenis.

De volgende dag gingen wij verder op de rivier, om bauxiet te laden, het is een paars-roze poederachtige erts voor het maken van aluminium. Onder de hete tropische zon en in de vochtige lucht van de rimboe of de bossen om ons heen, waren wij bijna drie dagen onafgebroken aan het werk met het helpen laden van ons schip, en daarna vertrokken wij om  de een of andere reden, onmiddellijk de rivier uit en op zee naar de U.S.A. Ik werd door die eerste officier aangewezen, om als eerste het roer te nemen, een ongelooflijke miskleun was dat voor mij, drie dagen werk en nagenoeg geen slaap en in kleding die stijf stond van mijn zweet en het ertspoeder.

10897275684?profile=originalFoto - ss. Gordias van de K.N.S.M., gebouwd 1939

Waarom ik als de jongste, de scheeps-jongen, nog geen 17 jaren oud? Rampzalig genoeg was  het ook de wacht van de eerste stuurman en manhaftig beet ik op mijn tanden.  Buitengaats viel ik echter staande achter het roer in slaap. Het leek op een een ramp uit te lopen voor mij, maar de rollen werden omgedraaid; het werd een ramp voor deze man.

Het schip had een mankement aan of met het roer, waardoor het sturen een vermoeiende zaak was, met voortdurend correcties. Als men het stuur vasthield, zonder correcties dan draaide het schip in precies 20 minuten een volle cirkel, zoals ik door ervaring heb uitgevonden. Voordat het schip weer op de juiste koers kwam, werd ik weer wakker en dat was kennelijk precies twintig minuten later. Ik zag die man mij aankijken en ik schrok mij dood, maar ik was op dat moment, ook weer precies op de juiste kompaskoers en mijn ogen waren open en ik was zo geschrokken, dat ik voor de rest van mijn tijd klaar wakker was. Wij hadden minstens tien mijlen verloren op ons schema door deze situatie en stond ik, van achter het roer Ik heb hier verder niets meer van gehoord, maar het verlies van een uur was niet, of mogelijk nooit te verklaren. Desondanks, kan ik  mij niet voorstellen, dat hij daar niet ook zijn eigen gedachten over heeft gehad.

Wederom werd mij gedurende de verdere vaart, door deze eerste stuurman een levensgevaarlijke opdracht gegeven, waarvan ik aanvankelijk in het geheel geen idee had. Ik was alleen op het achterschip aan het schilderen, ook weer op zijn orders, toen ik een oude stalen tros,  gebruikt voor het afmeren van schepen aan haven kades, die verroest op het achterdek lag,  tijdens volle vaart op zee, overboord moest gooien. Dit is levensgevaarlijk werk, dat normaal door twee of drie man en alleen onder toezicht van de bootsman mocht gebeuren, zoals ik later leerde.   

Ik moest dat nu alleen doen, op zijn orders. Ik had zoiets nooit eerder gedaan of gezien en besefte daarom ook niet van hoe gevaarlijk dat was. Er was verder niemand op het achterschip, die ik om hulp kon vragen. De stuurman bleef verder op een vrij grote afstand op het dek aan mij zijn orders geven. De tros was op minstens 20 meter afstand van het achterdek, waar ik de kabel in zee 

moest gooien. Ik had geen handschoenen, die normaal gebruikt werden bij dat soort kabels. Hij bleef op veilige afstand en ik realiseerde mij op dat moment niet waarom hij zo ver weg bleef. Echter realiseerde ik mij door mijn onwetendheid, het grote gevaar van deze actie niet en zo trok ik die grote kabel bij een eind, met het gesplitste oog naar een van de boord openingen op het dek op het achterschip en duwde het eerste deel met moeite en langzaam naar beneden in zee. Plotseling greep de zee het kabeleinde en ik sprong verschrikt weg achter een paal. De kabel sloeg met een zwiep tegen die paal en raakte mijn been. Ik sprong voor mijn leven en zwaar geschrokken dook ik weg achter een brandkast op het dek en ook die kast kreeg er door die nu hevig rondspiralende kabel van langs. Wat hierna gebeurde, was een verschrikking; in minder dan een minuut, die een eeuwigheid leek te duren, sloeg de meer dan honderd meter lange kabel met veel geweld in alle richtingen tegen dekhuis en railing en obstakels op het dek en zelfs tegen het plafond van het dekhuis.

Wederom stond de stuurman mij bevroren aan te kijken; hij moest deze keer wel duidelijk hebben gezien, wat ik van hem dacht. Voor mij was er geen bedenking meer nodig, die man vertegenwoordigde levensgevaar voor mij. De bemanning en vooral de bootsman verklaarden dat ik die reis twee maal door het oog van de naald was gekropen. Er werd verder niets gezegd, maar er was een sfeer op het schip die te snijden was, voor de rest van die reis. Maar van een ding was ik nu zeker, dat deze man mijn levenseinde wenste en ik had mijn vermoedens, maar geen zekerheden, dat den Besten en Brons er nu gezamenlijk achter zaten en nog erger, actief samenwerkten.

Die zekerheid kreeg ik pas, toen mijn moeder mij vertelde, dat den Besten wist van het verraad in Indië met de Japanners van de Brons familie en dat hij schijnbaar met die wetenschap, de Brons familie chanteerde. Dat het daardoor tot een voordelige samenwerking tussen hem en de heer Brons kwam, met hetzelfde, maar nu gezamenlijke doel, om mij te elimineren,  omdat ik te veel wist van de Brons familie en den Besten mijn mijn erfdeel  wilde hebben. Het was zo simpel, maar er waren geen bewijzen en wat kon ik, alleen met 17 jaren doen, zonder een werkelijke familie of een raadsman en ik verder nauwelijks iemand kende.

Toen ging het met de ms. Hestia of de ms. Artemis, ik denk de Hestia, naar Philadelphia U.S.A. Van daar, met locomotieven als deklading op weg naar La Guera in Brazilië. een verschuiving aan dek, tijdens een geweldige storm op de Atlantic, ontstond er vanwege de bouw van het schip, met een lang voordek, een enorme ladingverschuiving. Wij dachten dat we die storm niet zouden overleven.  Een ongelooflijk voorval deed zich voor in de haven van La Guera, daar viel een van de bootwerkers in een ruim en overleed. 

10897275488?profile=originalOp de terugweg via Demerara, in Frans Guyana, werd ik er opuit gestuurd om naar drie matrozen te zoeken. Ik vond de vermiste bemanningsleden in een geweldige hoerenkeet. Ze konden niet betalen en waren opgesloten. Terug aan boord verzamelden wij hun horloges en ging ik weer op weg. In het gebouw was een enorm trappenhuis en bovenaan die trap stond een grote gespierde zwarte man van minstens twee meter en ik schoof behoedzaam langs hem, de horloges als betaling tonend. Ik stond nu in een lange en brede gang met op regelmatige afstanden tussendeuren met kennelijke zijkamers. Ik riep, maar hoorde aanvankelijk geen reactie. Sommige kamers waren op slot, andere deuren gingen wel open, er zaten praktisch naakte glimlachende vrouwen op de bedden, die mij allemaal binnen wenkten en lachten. Na zo’n tien onafgesloten deuren te hebben geopend, had ik eindelijk aan het einde van die lange gang, een van onze matrozen te pakken en vond de anderen daarna. Ik gaf hen de horloges en verdween, terug naar ons schip. Even later arriveerden ook de drie matrozen. Wij deden Curaçao aan en verder Tobago en Trinidad en de havenplaats Mobile in het zuiden van de U.S.A.  

Op mijn laatste reis, ik herinner mij niet meer zeker welk schip dat was, maar natuurlijk was ook hier weer diezelfde Eerste Stuurman. Wij deden tijdens deze reis New York  aan, het geweldige Vrijheidsbeeld passerend, natuurlijk dit moest ik zien. Ik kreeg mijn walpas van die Eerste Stuurman, met zijn raad om vooral Times Square, het centrum van NY te bezoeken. Na de NY docks en de nummers te hebben ingeprent om mijn weg terug te vinden, lukte het  mij waarachtig heel gauw om een lift te krijgen, naar Times Square

Het was een indruk om letterlijk van achterover te vallen, met al die gebouwen die in de hemel verdwenen, zo hoog. De straat, de menselijke drukte, de haast, de winkels, het Astor 

Victoria hotel, het beroemde Radio City gebouw, de geweldige winkels en de vele half verborgen bioscopen, waar je met een kaartje voor de hele dag roterende films kon zien. Voor een winkel staande, kwam een jonge man naast mij staan en maakte een of andere opmerking, ik zei dat ik hem niet kon verstaan en toen sprak hij mij, tot mijn grote verbazing, ineens in het Duits aan. Om welke reden dan ook, heb ik mij altijd in die taal redelijk verstaanbaar kunnen maken en kon   ik hem antwoorden. Overigens heb ik nooit Duits in Nederland geleerd, naar ik mij kan herinneren. Maar ben ik daar in het Britse bezette deel, wel enige keren op bezoek geweest, bij mijn Moeders familie in Duitsland, waar een oudere zuster van mijn moeder en haar man, (Tante Lieschen und Onkel Georg Lohr) met hun twee  zoons en een dochter, zich mijn lot aantrokken. Dat zou later uiteindelijk veel tot mijn redding en overleving hebben bijdragen (waarover later).

Deze jonge man was kennelijk een Amerikaan en vroeg ik hem waar hij dat Duits had geleerd, dat hij beantwoordde, dat hij als soldaat in Duitsland gelegerd was geweest. Na de kennismaking, vertelde hij, dat hij een Duitse dokter als een vriend had, die hier in de buurt een hospitaal had. Dus nog een Duitser waar ik dus mee spreken kon, daar ik het Engels niet machtig was.

Dit verpleeghuis, meer kon het niet zijn, had alleen maar kankerpatiënten in twee rijen van bedden, ik geloof zo’n veertig tot vijftig patiënten. Het was een verschrikking en ik moest     de neiging om weg te rennen onderdrukken. Dit waren allemaal mensen, die zich niet meer in het openbaar konden vertonen, met hele stukken van hun gezichten missend. Van een was de hele onderkaak en een wang weg en hij rookte nog steeds door een gat in zijn keel. De dokter vertelde, dat die man dat als nog het enigste pleziertje in zijn leven zag. Met veel van de anderen, was het al niet veel beter en moest ik bijna overgeven van de ontzetting en verontschuldigde mij. Weer buiten gekomen nodigde deze jongeman mij uit om een vriend op te zoeken die fotograaf was, niet ver uit de buurt. Fotografie had mijn interesse, dus dacht ik er goed aan te doen dat aanbod aan te nemen.

In het stadsdeel Harlem, kwamen wij bij die studio aan, een soort oud herenhuis. Na een speciale manier van bellen, werd even later de deur geopend. Via een grote hal, kwamen wij inderdaad in een geweldige fotostudio aan. Achter een andere gesloten deur, was nog een kleinere fotostudio, maar die deur werd voorzichtig achter ons op slot gedaan, waarna wij door een soort van donkere kamer in nogmaals een kleinere studio belandden. Weer ging ook die deur op slot, een vreemd gevoel was dat wel, maar nu kwamen wij in een kleine woonkamer keuken terecht en daar stond een kleine televisie. Ik had nog nooit zo iets gezien, maar had er wel van gehoord. Na de kennismaking met die twee mannen, werd er drank geserveerd, bier, wijn en thee en cakes en werd mij tegenover de TV, een plaats geboden, midden op een grote bank, terwijl ik mijn ogen niet van die TV. kon afhouden.

10897275882?profile=originalfoto - TV begin 50-er jaren van de vorige eeuw

Problematisch werd er een gesprek aangeknoopt, ondertussen zaten die twee nieuwe kennissen (fotografen, dacht ik) ieder aan een kant van mij, terwijl de jongeman bij de TV bleef staan. Na een kort gesprek, kwam er een pak kaarten op de tafel, er stonden expliciet seksuele motieven tussen mannen en vrouwen in vele vormen en houdingen op. Na verloop van enkele ogenblikken voelde ik een hand van beide mannen aan mijn zijde over mijn benen wrijven. Ik raakte zonder het te laten merken, in een paniek en begreep ineens, dat ik in gevaar was. Maar zoals gewoonlijk met mij, van onze oude Indische tijd,  voel ik mijn paniek alleen maar op   het eerste moment, waarna ik onmiddellijk mijn kalmte en denkwijze herkrijg. Een fatalisme, dat volgens mijn eigen ervaringen, veel van onze Indische medemensen hebben. Dat geldt  zeker ook voor mij en is  een van de belangrijkste redenen, dat ik er nog steeds ben.

Razendsnel gingen mijn hersens met de vraag, hoe ik hier uit kon komen. En opeens wist ik wat te doen.  Ik keek op mijn horloge en met een geweldige schrik, die zeker ook half waar was, zei ik dat ik om vier uur aan boord van mijn schip terug moest zijn en nu liet  ik ook een paniek zien, opzichtig mijn horloge bekijkend. De mannen keken elkaar allemaal aan en dan weer naar mij, met enig ongeloof, maar ik deed mijn horloge af en bleef er naar kijken. Toen vroeg ik hen, of ik de volgende dag weer op bezoek mocht komen, daar ik alles bij hun fantastisch vond, en graag meer over van alles wilde weten. Dat vonden ze prachtig en ze besloten mij met hun allen naar de haven te brengen. “Gode zij dank!”

Uit de auto stappend moest ik ze allen kussen, het maakte mij ziek, maar ik deed het, het was immers drie tegen een en die auto met de open deuren, van hun, stond er immers ook nog.  

Hartelijk groetend rende ik in grote haast richting mijn schip, reeds tien minuten te laat, gebaseerd op mijn vindingrijke gedachte. Zo kwam ik terug aan boord van ons schip. Wat bleek het geval te zijn, het bezoek van ons schip aan New York was slechts voor 8 uren en om vier uur in de middag was inderdaad ook het werkelijke vertrek van ons schip bepaald. Niemand mocht met verlof van het schip af en hier kwam ik schreeuwend aanrennen. Het schip was al los gegooid aan de boeg en de  mensen op de kade waren bezig de achter trossen los te gooien. Luid schreeuwend en rennend trok ik de aandacht en op orders werd ik ook snel met een kleine barkas naar het schip gebracht en moest met de touwladder langszij aan boord klimmen.                                                   Ik werd direct bij de Kapitein op het matje geroepen en moest mijn afwezigheid verklaren en zo was ik natuurlijk gedwongen om mijn walpas te overhandigen. Toen begreep ik opeens wat de bedoeling was geweest, namelijk mij ”verliezen” in New York in de U.S.A. De Kapitein keek mij aan, keek naar de walpass, schudde zijn hoofd en liet de Eerste Stuurman bij hem ontbieden en gaf hem de kaart. Nu werd mij toestemming gegeven de Kapiteinshut te verlaten, zonder enig ander woord. Dit was op mijn laatste reis mijn laatste contact, met die eerste stuurman, die mij verder uit    de weg bleef. Het was met mijn thuiskomst, tevens ook het einde van mijn vaartijd.

Naar later bleek, was de walpas  voor de gehele dag gestempeld geweest, dat was tot 20.00 uur in de avond, en waarom moest ik die morgen zo snel verdwijnen, met die pas. Het mocht natuurlijk niet worden opgemerkt. De bedoeling was natuurlijk om mij op  de een of andere “onverklaarbare wijze” kwijt te raken in een grote miljoenenstad in een groot land, zonder de Engelse taal machtig te zijn. Het scheelde maar weinig of dat was nog gelukt ook. Zoals ik later ook nog eens persoonlijk met den Besten zou meemaken, moet deze man bijzonder gefrustreerd zijn geweest, terwijl zijn acties tegen mijn persoon aan het bijna perfecte en ingenieuze grensden. Daar kwam, ook in dat geval, toch weer de voorzienigheid eraan te pas voor mij. Hoe kwam ik erbij om op mijn horloge, juist vier uur aan te wijzen, het tijdstip dat ik onmogelijk kon hebben geweten, maar  dat inderdaad ook de werkelijke vertrektijd van ons schip was.

Nergens anders naartoe kunnende, was het na mijn vaartijd op zee, voor mij nog steeds de enigste optie, om weer terug naar huis te gaan. Thuis was niet bepaald een welkom thuis voor mij en wederom stond daar de man J. den Besten klaar aan de voordeur, om mijn laatste verdiende geld in ontvangst te nemen. Deze keer veel wijzer geworden, weigerde ik het in zijn geheel te overhandigen. Den Besten, woedend met mijn obstinatie, zegde mij toe, dat wanneer er geld nodig was voor kleding, schoeisel of  de tram, dat er voor mij geen zakgeld meer zou zijn.

10897272098?profile=originalfoto- Schaalmodel van de “Pollux”, waarmee ik een eerste prijs won

Ik wilde op de een of andere manier weer naar school, daar ik voor mijzelf reeds had begrepen, dat er voor mij anders weinig keuze in het leven zou zijn. Zo werd via mijn Moeder en na advies besloten, dat ik een ambacht school voor werkelozen zou volgen, om een vak te leren, dat in mijn geval de elektrotechniek werd, voor de installatietechniek in huizen. Den Besten dacht daar anders over en wenste, dat ik aan mijn oproep tot de legerdienst voldeed, terwijl ik echter, vanwege mijn Vaders dood gedurende de oorlog, van de militaire dienst was gevrijwaard. Ik weigerde die optie, omdat ik daar geen heil in zag en ook niet voor mijn toekomst. Wat ik wilde, was een fatsoenlijke opleiding of een Ambacht en daar moest mijn tijd aan besteed worden en dat was mijn verlangen. Den Besten, zorgde echter dat ik een oproep kreeg en dreigde mij met de politie, als ik mij niet zou aanmelden. Inderdaad, een oproep het leger in te treden kwam in onze brievenbus en ik besloot niet te beantwoorden. Wederom werd ik door J. den Besten bedreigd met de politie, en omdat ik mijn rechten op dat gebied niet goed kende, ging ik alsnog naar de keuring. Zo, kwam ik, geheel tegen mijn wil, in de militaire dienst, met mijn 18e jaar. Ik weet niet of het toeval was, maar ik kwam in de opleiding voor onderofficieren terecht in Ede, maar de plaatsnaam weet ik niet meer zeker.

Ik denk dat ik onwetend voor mijzelf, altijd een gevoel van eigenwaarde  had. Ook denk ik, dat inderdaad ook “dat”, mijn redding is geweest, gedurende de rest van mijn leven. Het is mij mogelijk om een ieder die ik ontmoet, recht in de ogen te zien. Ondanks dat ik voor kwalificaties voor onderofficier niet was getest en men kennelijk aannam, dat ik enige redelijke educatie had gehad, werd beslist, dat ik officiers mogelijkheden bezat.

Ik kreeg een eerste prijs uitgereikt voor het beste product, dat een hobbyist had gemaakt, een scheeps-

model van de “POLLUX”, dus een driemaster zeilschip, waarmee ik op het geregelde leger programma op de radio kwam. Uiteindelijk werd ik overgeplaatst en kwam bij de gewone soldaten in Roosendaal terecht, maar ook van die plaatsnaam ben ik niet zeker. Na onze militaire training, spendeerde ik de rest van mijn militaire tijd in de z.g. parate hap, met de Zware LUA, zwaar luchtafweer geschut, met als mijn laatste standplaats de Koude Hoorn kazerne in Haarlem (nu het hoofdbureau van Politie in Haarlem), tot aan mijn ontslag uit de militaire dienst.

Wij liepen in de militaire dienst natuurlijk geregeld de wacht, speciaal nachts en voor mij was het in die tijd een geregelde confrontatie met de fundaties van de windmolen Adriaan, aan de overkant van de kazerne, de molen met mijn naam, tijdens mijn laatste bezoek aan Nederland, trok mij die (nu prachtig herstelde molen) geregeld aan en maakte ik daar verschillende foto’s van.

Na mijn dienst tijd, kwam ik weer thuis, de eerste nacht in mijn kleine kamer en midden in mijn slaap, werd ik ineens door J. den Besten, aangevallen Hij gebruikte zijn vuisten op mijn hoofd en gezicht en ik had    de grootste moeite om uit het bed     te komen, onderwijl mijn hoofd beschermend met mijn armen. Den Besten was razend en met een van woede verwrongen gezicht sloeg hij erop los.  Maar deze keer had hij een 20 jarige getrainde soldaat voor zich, die ook hem niet goed genegen was en die er zich terdege van bewust was, door deze man zwaar te zijn bestolen en benadeeld.

Eindelijk op mijn voeten staande, nam ik hem bij de schouders en duwde hem mijn kamer uit en de gang in, daar zette ik een voet in zijn middenrif en gaf hem de trap van mijn leven. Den Besten vloog door de gesloten keukendeur, door de keuken en door de glazen buitendeur de tuin in, ik keek verder niet naar hem om. Hij kwam niet meer het huis in en bleek verdwenen te zijn.

10897276677?profile=originalfoto-Molen “De Adriaan” in Haarlem

Mijn moeder hield zich van de schrik  in haar slaapkamer verborgen. De volgende morgen bekende Moeder mij, dat zij hoopte en verwachtte, dat hij niet meer zou terugkeren.  Nu kan ik mij volkomen voorstellen, hoe verschrikkelijk gefrustreerd die man moet zijn geweest. De man moet inderdaad buiten zichzelf zijn geweest en nu werd ik ook nog eens 21 jaar.  De tijd voor zijn verantwoording aan mij, met mijn eens zo rijke erfdeel, dat in 1946 maar liefst 98.000,--. gulden was, kwam nu snel nader. Ik kan mijzelf de gefrustreerdheid van die man heel goed voorstellen, maar wat verwachtte hij van die aanval op mij?

Mijn moeder was uitermate blij, dat zij die man kwijt was, maar nu brak ook voor haar een ellendige tijd aan. Tijdens een van de momenten van mijn afwezigheid, haalde J.den Besten het huis leeg met een extra stevige vent in begeleiding en mijn Moeder kon niet verhinderen dat veel, van  ook haar eigen nog overgebleven persoonlijke kostbaarheden, haar werden ontnomen. Later zou ik ontdekken dat toen ook mijn kostbare postzegelverzameling was verdwenen.

Tot zover het vijfde deel van het levensverhaal van Adrian Lemmens, dat   hij voor deze NICC Nieuwsbrief schreef

 

Lees verder…
  · 
In 1974 ondernamen mijn vrouw Maja (Tanah-Merah, 1940) en ik (Magelang, 1939) met onze zoontjes Marco (3 jaar) en Eric (1 jaar) een tocht van 3 maanden door Java. Ik schreef er het reisverslag 'Vanonder de Koperen Ploert' over (Thomas Rap, 1975). Na Bandung, Jogya, Semarang, Surabaya, PasirPutih en Malang en Bali zit de reis er zowat op. Behalve een verslag van onze reis schreef ik ook notities over onder andere:
 
Het kopen van souvenirs
Wie Indonesië van vroeger kent zal bij terugkeer vermoedelijk het gevoel krijgen dat de kwaliteit van de kunstnijverheid sterk achteruitgegaan is.
De laatste krissmeden zijn uitgestorven, het houtsnijwerk is grof, het filigraanwerk duidelijk op massaproduktie gericht.
Maar ondanks de kwaliteitsvermindering biedt Indonesië toch veel meer dan het gemiddelde toeristenland.
Wij kochten bijvoorbeeld: enkele krissen, batiks, jurken en shirts met Indonesische motieven, een woest ogend aapje dat op slimme wijze gesneden was uit een boomstronk, kunstig uit pisangblad gevouwen rammelaars, beeldjes van hertshoorn, een bewerkte koeiehoorn, beeldjes gesneden uit koeiebot (mergpijp), een koperen sirih-stel, een koperen zeemansolielampje, enkele opscheplepels van kokosnoot, een satérooster,
een peper-zout-olie-azijnstel van duidelijk Europese herkomst en vermoedelijk afkomstig van een failliet hotel, enkele biedermeier-achtige potjes die vermoedelijk tientallen jaren geleden geïmporteerd zijn, een tinnen theepot afkomstig uit China, enkele valse rijksdaalders en een vals drie-guldenstuk uit het begin van de vorige eeuw, een armbandje van vooroorlogse zilveren Indische dubbeltjes, een dito ceintuur van halve guldens, echte bikkels met bijbehorend rubberen balletje, kunstig beschilderde potloodslijpers.
 
En dan zijn er nog veel dingen die we niet kochten: batikschilderijen, Chinese vaasjes, houtsnijwerk, ivoorkunst, opgezette beesten, slangeleren of krokodilleleren tassen, wajangpoppen, olieverftaferelen van sawa's of rondborstige meisjes, muziekinstrumenten en noem maar op.
Bij dit alles geldt dat men stevig moet afdingen, vooral in de toeristencentra en dat men nóóit moet geloven dat als antiek aangeprezen dingen ook echt antiek zijn.
 
Omdat ik er speciaal mijn zinnen op gezet had en er speciaal voor gespaard had, kocht ik bij een goed bekend staande vrouwelijke antiquair in Jogja een prachtige kris voor 270 gulden. Gevraagd hoe oud hij zou zijn gaf mevrouw als schatting op dat hij toch allicht wel uit de dertiende of veertiende eeuw zou stammen. Pajajaran-periode mompelde ze.
Nieuwsgierig gingen we naar het Jogjase museum en vroegen daar of ze de kris wilden bekijken. Ze vonden het een erg mooi exemplaar en zo'n 200 jaar oud zou hij zeker wel zijn.
 
Later geraadpleegde deskundigen gaven te kennen dat we beslist een fraaie kris te pakken hadden gekregen, die ongetwijfeld zo'n vijftig jaar oud is.
Ik bedoel maar, het is en blijft een mooi bezit, maar als Europeaan ben je nogal geneigd om belang toe te kennen aan de ouderdom, terwijl men in Indonesië aan dat aspect eigenlijk niet zo hecht en dus betrekkelijk nonchalant is met schattingen.
De valse munten die we in Surabaja kochten liggen natuurlijk op een ander vlak, dat is duidelijk georganiseerd bedrog.
Terwijl we een ijsje aten in het Hoenkwé-huis (Surabaya) werden we benaderd door enkele oudere heren die met een plechtig gebaar enkele munten haalden uit een versleten fluwelen lapje.
 
Ik had geen interesse, maar de aandrang was zo groot en de prijs ging zo omlaag (tot circa een tientje per stuk) dat ik na lang aarzelen de gok maar waagde: voor dit bedrag zou ik best een valse munt willen hebben. Expertise bewees dat ze inderdaad van verzilverd koper waren.
Ik heb er geen spijt van want het is een leuk bezit, maar je krijgt natuurlijk een ander gevoel als je je écht in de boot laat nemen en honderd gulden voor zo'n ding neertelt.
In Indonesië hoeft men in dit opzicht niet te rekenen op eerlijkheid, de toerist is vrij wild, hij bulkt van het geld en alles wat je hem af kunt pakken is meegenomen.
 
Een begrijpelijk standpunt, waartegen men zich alleen kan verweren door voor souvenirs uitsluitend het bedrag te betalen dat men het op puur persoonlijke gronden waard vindt, ervan uitgaande dat alle claims van echtheid en ouderdom niet waar zijn.
Foto: onze kast met souvenirs
Lees verder…

13561093853?profile=RESIZE_710x

13561093692?profile=RESIZE_710x13561094069?profile=RESIZE_710xJoost van der Hel

Topbijdrager  · 
Op zoek naar het authentieke, niet toeristische, Bali?
 
Slaap eens in Banjar, noord Bali!
Banjar ligt vlak bij Lovina en veel mensen maken een dagtocht naar dit plaatsje om de boeddhistische tempel en de hot spring te bekijken. Direct naast de hot spring ligt echter een geweldig guesthouse, midden in de jungle.
Ik heb hier twee nachten geslapen maar had eigenlijk wel langer willen blijven als ik de tijd had.
 
Van alle accomodaties waar ik heb geslapen was dit mijn absolute hoogtepunt! Verwacht geen enorme luxe maar wel hele lieve authentieke mensen die het leuk vinden om uitgebreid met je te kletsen, heerlijk voor je koken en er alles aan doen om je verblijf zo leuk mogelijk te maken.
 
In de nacht hoort de geluiden van de jungle en de rivier. Hier kom je echt helemaal tot rust. Je kan naar de officiële hot spring om de hoek maar ook in het guesthouse komt het water zo je badkamer instromen en ze hebben een eigen bad wat continu wordt gevuld en dat helemaal voor je alleen is (niet super warm, maar wel een leuke belevenis).
 
In Banjar overnachten niet zo vaak toeristen met gevolg dat iedereen op straatje je groet en mensen aan je vragen of ze met je op de foto mogen. het kleine authentieke plaatsje ruikt naar wierook en staat vol met tempels en op straat zie je veel ceremonies.
 
De bekende boeddhistische tempel bezocht ik vroeg in de ochtend toen er verder nog geen toeristen waren, echt een magische ervaring!
De naam van dit guesthouse is Pondok Wisata Grya Sari Hotel. Ze zijn te vinden op de bekende boekingsites en Google maps maar je kan ze ook een WhatsApp sturen (+62 815 5852 0100).
Veel plezier in Banjar!
Lees verder…
Topbijdrager  · 
Op zoek naar het authentieke, niet toeristische, Bali?
 
Slaap eens in Banjar, noord Bali!
Banjar ligt vlak bij Lovina en veel mensen maken een dagtocht naar dit plaatsje om de boeddhistische tempel en de hot spring te bekijken. Direct naast de hot spring ligt echter een geweldig guesthouse, midden in de jungle.
Ik heb hier twee nachten geslapen maar had eigenlijk wel langer willen blijven als ik de tijd had.
 
Van alle accomodaties waar ik heb geslapen was dit mijn absolute hoogtepunt! Verwacht geen enorme luxe maar wel hele lieve authentieke mensen die het leuk vinden om uitgebreid met je te kletsen, heerlijk voor je koken en er alles aan doen om je verblijf zo leuk mogelijk te maken.
 
In de nacht hoort de geluiden van de jungle en de rivier. Hier kom je echt helemaal tot rust. Je kan naar de officiële hot spring om de hoek maar ook in het guesthouse komt het water zo je badkamer instromen en ze hebben een eigen bad wat continu wordt gevuld en dat helemaal voor je alleen is (niet super warm, maar wel een leuke belevenis).
 
In Banjar overnachten niet zo vaak toeristen met gevolg dat iedereen op straatje je groet en mensen aan je vragen of ze met je op de foto mogen. het kleine authentieke plaatsje ruikt naar wierook en staat vol met tempels en op straat zie je veel ceremonies.
 
De bekende boeddhistische tempel bezocht ik vroeg in de ochtend toen er verder nog geen toeristen waren, echt een magische ervaring!
De naam van dit guesthouse is Pondok Wisata Grya Sari Hotel. Ze zijn te vinden op de bekende boekingsites en Google maps maar je kan ze ook een WhatsApp sturen (+62 815 5852 0100).
Veel plezier in Banjar!
 
13561095476?profile=RESIZE_710x13561093692?profile=RESIZE_710x13561094069?profile=RESIZE_710x
Lees verder…

 

13561091674?profile=RESIZE_710x

Verenigde Senioren Partij Dordrecht

 

🇦🇹PASAR MALAM DORDRECHT
Vanavond stelt onze fractie vragen aan het college tijdens het vragen halfuurtje👇🏻
Tot onze spijt heeft de VSP kennisgenomen van het besluit van de organisatie om de Pasar Malam in Dordrecht dit jaar af te gelasten. De redenen die hiervoor worden aangevoerd, zijn een te korte opbouwtijd en aanhoudende financiële tekorten. Dit roept bij de VSP vragen op over de rol van de gemeente en de toekomst van dit cultureel waardevolle evenement.
De Pasar Malam is een populaire en verbindende manifestatie binnen onze stad, die bijdraagt aan de culturele diversiteit, ontmoeting en saamhorigheid in Dordrecht.
Het wegvallen ervan is een groot gemis voor onze stad.
 
De VSP heeft daarom de volgende vragen;
1. Door de te korte opbouwtijd van maar circa 11 uur kan de organisatie de veiligheid van het publiek, medewerkers, vrijwilligers etc niet waarborgen. Is het mogelijk dat zij een langere opbouwtijd krijgen? En hoe kan dit wel gerealiseerd worden?
 
2. Volgens de organisatie is de hoogte van de subsidie
(€ 45.000,-) voldoende om het evenement te organiseren. Echter weten zij in een veel te laat stadium of deze subsidie wordt toegekend en of deze volledig wordt toegekend, hierdoor is de onzekerheid over de financiën te hoog. Kan voor dit grote evenement als de Pasar Malam het proces vervroegd worden, of kan er voor de Pasar Malam net als voor andere grote evenementen een structurele jaarlijks terugkerende subsidie gegeven worden? Veel organisaties zoals de Pasar Malam klagen hierover is het college hiervan op de hoogte? En zo ja wat gaat het college hieraan doen om dit vlot te trekken? Is het college bereidt om een spoedprocedure te starten zodat de Pasar Malam dit jaar nog doorgang kan vinden? Lukt het binnen twee weken dan redt de organisatie dit ook. De VSP heeft inmiddels overleg gehad met de organisatie.
 
Margret Stolk, namens de VSP
Lees verder…

 Bron - ICM Overzicht van 19 mei  2025,

 11140070497?profile=RESIZE_710x

 Bron - ICM Overzicht van 19 mei  2025

Pasar Malam Indonesia 29 mei - 1 juni/  Geplaatst door Jan de Keten op Kunnen 19, 2025 om 3:44am


13557176467?profile=RESIZE_710x

>>>>>> Lees verder…

13555888465?profile=RESIZE_710x

Debat van Casino- pensioen (nieuw pensioenstelsel) in de Tweede Kamer.  
Meerderheid van de pensionades willen niet deelnemen, en zijn niet gehoord.
 
Geacht Tweede Kamer Lid,
met grote belangstelling heb ik het pensioendebat van 14 mei jl. gevolgd.
Om te beginnen lijkt het besef bij het merendeel van de Kamerleden niet te landen. Immers wij ( deelnemers en gepensioneerden) zijn de eigenaren (recht) van het kapitaal die we tijdens onze werkzame jaren hebben opgebouwd, de zeggenschap berust dus bij de gepensioneerden en…

>>>>>>Lees verder…

13543348292?profile=RESIZE_180x180Caroline van der Plas " De weduwe van KNIL / Backpay gaat compenseren",
 
Dit is goed nieuws. Velen weten niet dat ICM het volledig traject / project / campagne samen met NICC de initiatiefnemers van zijn. Dus zie dit als alleen weer als een succes.  Negen jaar geleden zijn wij met Traktaat van Wassenaar campagne begonnen. Sinds 2022 zijn alle rapporten met overige stukken in de Tweede Kamer. De VVD heeft zich opgeworpen om de zaak af te wikkelen.…

>>>>>>>>>Lees verder…

 

 

 

 

 

Pasar Malam Istimewa Dordrecht gaat dit jaar niet door. /  Geplaatst door Jan de Keten op Kunnen 15, 2025 om 10:24am

Pasar Malam Istimewa Dordrecht gaat dit jaar niet door.


Beste trouwe bezoekers en vrienden van de Pasar Malam Istimewa,
Met pijn in ons hart moeten we jullie informeren dat de Pasar Malam Istimewa in Dordrecht dit jaar niet zal plaatsvinden. Dit besluit is moeilijk en pijnlijk voor ons, want
dit evenement is altijd bedoeld geweest als een cadeau aan de gemeenschap – gratis en voor iedereen toegankelijk. Jullie, onze bezoekers uit met name de Indische
gemeenschap, zijn al jaren de ziel van dit evenement. We begrijpen dat dit nieuws een teleurstelling zal zijn en willen daarom open en eerlijk uitleggen waarom we tot deze
keuze zijn gekomen, met jullie veiligheid en welzijn voorop.
In de komende alinea’s zetten we de belangrijkste factoren op een rij, zodat we hopelijk met deze toelichting ook wat geruststelling kunnen bieden over de toekomst van Pasar
Malam…

>>>>>>Lees verder…

Aanvulling op rapport Traktaat van wassenaar deel I/ Geplaatst door Jan de Keten op Kunnen 15, 2025 om 9:58am


13555675493?profile=RESIZE_710x

 

Inhoud.

Voorwoord

Let op hier de aanvullingen op het hoofdrapport eerste druk 11 april 2017 resulteren dat alle vermelde cijfers zijn achterhaald (geactualiseerd), indien van toepassing.

5.Het Verdrag Traktaat Verdrag Traktaat…

>>>>>>>Lees verder…  

Vanonder de koperen ploert (38) / Geplaatst door Jan de Keten op Kunnen 15, 2025 om 9:40am


13555675060?profile=RESIZE_710x

 

>>>>>>>Lees verder… 

welkom Bij tante Eus in het Werftheater.


13555674491?profile=RESIZE_584x

Yvonne…

>>>>>>>>>Lees verder…

Semarang Kota lama Festival 2025, roept herinnering op 


13544289666?profile=RESIZE_584x

Semarang Kota lama Festival 2025, roept herinnering op 

 Semarang klinkt bij mij als muziek in de oren.  Alles lijkt nu anno 2025 bij elkaar te komen.  Het heden, het nu en de toekomst. 
 
 Om te beginnen mijn r.i.p vrouw Astrid komt uit Semarang.  Regelmatig kwam het woord  Tjandi  uit haar mond waar zij heeft gewoond voorbij.  Vervolgens Toko Oen. Waar zij als oudste altijd maandelijks de rekening betaalde.  Was daar de gewoonte dat je de boodschappen op rekening haalde.   Astrid voelde zich zeer rijk, dat straalde ook haar leven uit. Was in Nederland ook een gewoonte.
 
Nu heeft Semarang al een rijke geschiedenis ofwel een belangrijk handelscentrum op Java te zijn.   Dit wordt weer bevestigd  doordat de vader van r.i.p.  Astrid een handelsonderneming Technico bestierde. Technico…

>>>>>>>>Lees verder…

 

 

13543978090?profile=RESIZE_710x
 …
 

>>>>>>>>Lees verder…

Zorgeloos wonen Indonesie

 

13452659876?profile=RESIZE_710x

Zorgeloos woning Indonesie

Pagina · Onroerend goed     Wouterskampen 68    +31 6 37282433    schwabferry@gmail.com    icmonline.ning.com

 Achtergrond

ICM Bali home Vision werd gedurende haar promotie cam     

>>>>>>>Lees verder…

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Vergeet u niet het ICM abonnement  2025 - 2026  te betalen?   Per maand  8 euro.  Per jaar 96 euro.  

Via automatische incasso  8 euro.  Betaalt U in eens, dan betaalt U  76 euro -  betaalt U vandaag dan betaalt U 50 Euro.

KVK - nummer 72173122   -   Bank NL35 RABO0377579491  tnv ICM Project  ovv  abonnement ICM  -  WhatsApp 06 37 28 24 33

       Lees onze ICM algemene voorwaarden   -- >Hier

Lees verder…

13555888465?profile=RESIZE_710x

Debat van Casino- pensioen (nieuw pensioenstelsel) in de Tweede Kamer.  
Meerderheid van de pensionades willen niet deelnemen, en zijn niet gehoord.
 
Geacht Tweede Kamer Lid,
met grote belangstelling heb ik het pensioendebat van 14 mei jl. gevolgd.
Om te beginnen lijkt het besef bij het merendeel van de Kamerleden niet te landen. Immers wij ( deelnemers en gepensioneerden) zijn de eigenaren (recht) van het kapitaal die we tijdens onze werkzame jaren hebben opgebouwd, de zeggenschap berust dus bij de gepensioneerden en deelnemers.
Juist wij (deelnemers en gepensioneerden) zijn geheel buiten alle ontwikkelingen gehouden door alle partijen. Niet vergeten moet worden , dat het pensioen een zaak is van werkgever en werknemers, waar de Overheid (Kamers) geen rol in hebben.
Lang is gedebatteerd tussen sociale partners en pensioenfondsen. De vraag rijst dan wederom waarom de deelnemers en gepensioneerden bij deze besprekingen niet betrokken waren.
 
Uw Kamerlid mw. Agnes Joseph van NSC ,  zet geen bom onder het nieuwe pensioenstelsel. Kennelijk heeft de Tweede Kamer destijds geslapen, vergeten dat wij in democratisch land wonen. Zeker als nu ruim 80 % van de gepensioneerden niet bereid zijn om deel te nemen aan dit casinopensioen, want dat is het toch?
Het huidige pensioenstelsel heeft ruim 60 jaar bewezen robuust, toekomstvast en stabiel te zijn. Notabene de beste in de wereld.
 
Alleen nog met 1 verbetering hierop,
namelijk bij de indexatie dient de EU-richtlijn toegepast te worden ipv. de rekenrente. Nu wordt richting de gepensioneerden de rekenrente toegepast, en ten behoeve van het fonds worden de resultaten van de beleggingen bij het pensioenkapitaal toegeschreven. Ter indicatie: in 2010 was het kapitaal 800 miljard euro nu anno 2025 1.700 miljard. Mij is bekend dat hier een procedure loopt tegen Min. Sociale zaken mbt de EU-richtlijn. Nagenoeg hoor hier niemand over.
 
Gezien de grote verdeeldheid onder gepensioneerden en om geen onderscheid te creëren (polarisatie), lijkt het verstandig om het oude systeem te blijven handhaven ( uiteraard met EU - richtlijn) en het nieuwe casino pensioensysteem te ontwikkelen. Dit doet meer recht aan onze democratie. Bovendien het voordeel dat als schaduwsysteem functioneert (backup) en desgewenst in stappen kan men kiezen voor een nieuw casino pensioensysteem. Deze strategie zorgt ervoor dat men niet al te grote risico's loopt, alsmede een minder grote werkdruk , denk aan de conversie van de vele bestanden (databases).
Voor de hand ligt dat voor het nieuwe pensioenstelsel een nieuwe pensioenovereenkomst dient te worden gesloten met deelnemers en gepensioneerden.
 
Het is mij gegund en heb de eer gehad in de jaren tachtig
o.a. het megaproject Bankkaart met magneetstrip + Pincode met de achterliggende online systemen als eerste Bank in Nederland te mogen implementeren.
Ferry Schwab sr,
Lees verder…

Pasar Malam Istimewa Dordrecht gaat dit jaar niet door.


Beste trouwe bezoekers en vrienden van de Pasar Malam Istimewa,


Met pijn in ons hart moeten we jullie informeren dat de Pasar Malam Istimewa in
Dordrecht dit jaar niet zal plaatsvinden. Dit besluit is moeilijk en pijnlijk voor ons, want
dit evenement is altijd bedoeld geweest als een cadeau aan de gemeenschap – gratis en
voor iedereen toegankelijk. Jullie, onze bezoekers uit met name de Indische
gemeenschap, zijn al jaren de ziel van dit evenement. We begrijpen dat dit nieuws een
teleurstelling zal zijn en willen daarom open en eerlijk uitleggen waarom we tot deze
keuze zijn gekomen, met jullie veiligheid en welzijn voorop.
In de komende alinea’s zetten we de belangrijkste factoren op een rij, zodat we hopelijk
met deze toelichting ook wat geruststelling kunnen bieden over de toekomst van Pasar
Malam Istimewa in Dordrecht.

Waarom gaat de Pasar Malam Istimewa in Dordrecht dit jaar niet
door?
We willen transparant zijn over de redenen achter deze lastige keuze. Enkele belangrijke
factoren hebben ons ertoe gebracht om de Pasar Malam Istimewa in Dordrecht dit jaar
geen doorgang te laten vinden:
Veiligheid in het geding:
We hebben slechts 11 uur de tijd voor de opbouw van het volledige evenement. Dat is
een te korte periode waarin veel mensen tegelijk op het terrein zijn: standhouders,
vrijwilligers, bouwvakkers én (winkelend) publiek. Terwijl heftrucks en kranen worden
ingezet om tenten en podia neer te zetten, lopen standhouders en bezoekers door het
gebied. Hoewel het de voorgaande jaren altijd goed is gegaan, maken we ons ieder jaar
opnieuw ernstige zorgen over de veiligheid. Zo’n krappe opbouwtijd, in combinatie met
de omvang en complexiteit van het evenement, is niet langer verantwoord.
We hebben lang de hoop gehouden dat er alsnog ruimte zou ontstaan voor een langere
opbouwtijd, zodat we de veiligheid beter konden waarborgen. Helaas bleek ook dit jaar
dat de opbouwtijd niet verruimd kan worden. Na een zorgvuldig intern overleg zijn we

tot de pijnlijke conclusie gekomen dat het evenement dit jaar niet door kan gaan. We
wachten niet af tot het een keer misgaat – de veiligheid van iedereen staat voorop.
Structureel financieel verlies: Naast de veiligheidskwestie spelen ook de financiën een
belangrijke rol. Omdat er op de Pasar Malam Istimewa in Dordrecht geen entree wordt
geheven – en we dit ook bewust niet willen – is de voornaamste inkomstenbron de
standhuur die deelnemende standhouders betalen. Daarnaast draagt de Gemeente
Dordrecht bij via een subsidie, waarvoor wij zeer dankbaar zijn.
Toch bleef er, ondanks deze inkomsten, een gat in de begroting. De kosten voor onder
andere tenten, podia, aggregaten, stroom en personeel zijn de afgelopen jaren flink
gestegen. Dat tekort werd telkens aangevuld met eigen middelen van de organisatie.
Hoe groot dat gat precies zou zijn, werd vaak pas laat duidelijk. De toekenning van de
subsidie volgt namelijk pas in een ver gevorderd stadium van de voorbereidingen. In
2024 hoorden wij bijvoorbeeld pas twee weken voor het evenement dat de
aangevraagde subsidie niet volledig werd toegekend.
Voor dit jaar verwachtten we opnieuw stijgende kosten, terwijl de inkomsten vrijwel
gelijk zouden blijven. Dat betekende dat we nóg meer subsidie nodig hadden om het
evenement mogelijk te maken. Als die subsidie niet, of niet volledig, zou worden
toegekend, moest de organisatie het verschil opnieuw zelf opvangen – en dat bedrag
zou te groot zijn. In dat geval zouden we het evenement pas op een veel later moment
moeten annuleren, met alle gevolgen van dien. Daarom kiezen we er nu voor om eerder
duidelijkheid te geven.

Een moeilijk cadeau om even los te laten: Dat het evenement altijd als cadeau aan de
gemeenschap werd gezien, maakt dit besluit extra zwaar. We hebben deze Pasar Malam
Istimewa vanaf dag één met liefde en toewijding voor jullie, de gemeenschap,
georganiseerd. Iedereen was welkom, zonder entree, om samen te genieten van de
Indische cultuur. Het was onze manier om iets terug te geven en de Indische cultuur te
vieren met de hele stad. Dat we dit cadeau dit jaar niet kunnen geven, voelt als falen, en
dat doet pijn. We hopen echter dat jullie begrijpen dat deze beslissing is genomen om in
de toekomst hopelijk weer mooie “cadeaus” te kunnen blijven geven, in welke vorm dan
ook.

Terugblik op de Pasar Malam Istimewa in Dordrecht
Ondanks het verdrietige nieuws van de annulering willen we ook even stilstaan bij alle
prachtige herinneringen die we samen hebben aan de Pasar Malam Istimewa in
Dordrecht. Vanaf de allereerste editie tot de laatste keer dat we samenkwamen, is de
Dordtse editie een bijzondere belevenis die we met elkaar delen.
De sfeer op de Pasar Malam Istimewa in Dordrecht is ieder jaar onvergetelijk. Velen van
jullie zullen de geuren van vers bereide saté voor zich kunnen halen, of de zoete geur
van spekkoek die over het plein zweeft. Onze zintuigen worden telkens weer verwend: de
klanken van nostalgische Indische liedjes en moderne Indo-rock vullen de lucht vanuit de
twee podia, terwijl je langs de lange rij kraampjes loopt. Kleurrijke stands vol producten
trekken de aandacht, van prachtige batikstoffen en houtsnijwerk tot kruiden, sambals en
cd’s met krontjongmuziek. Menig standhouder bereid met liefde authentieke gerechten
en deelt proefhapjes uit met een glimlach. Deze mix van geuren, kleuren en geluiden
bepaald de unieke ambiance op het Statenplein en Achterom, midden in het hart van
Dordrecht.
Ook de saamhorigheid maakt iedere editie speciaal. Onze Pasar Malam Istimewa is meer
dan een markt; het voelde als een grote reünie van familie en vrienden. Senioren uit de
gemeenschap nemen hun kleinkinderen mee om hen te laten proeven van de cultuur;
jongeren komen in contact met hun roots door de verhalen van oudere generaties. Er
wordt gelachen, gedanst en gezongen.
Elke Pasar Malam Istimewa brengt generaties samen. Indische tantes en ooms halen
herinneringen op aan “vroeger thuis”, en Dordtenaren zonder Indische achtergrond
genoten net zo goed van de warme welkomcultuur. Ieder jaar zien we dezelfde
vertrouwde gezichten, vaak op dezelfde plek bij het podium of de pisang goreng-kraam,
en ook steeds nieuwe bezoekers die zich meteen thuis voelen. Die gemoedelijkheid –
alsof we even één grote familie zijn – is iets wat we nooit zullen vergeten en waarvoor we
ontzettend dankbaar zijn.
We denken met een glimlach terug aan hoe het allemaal begon: een idee van Vera
Andreas (Toko Y-von) dat uitgroeide tot de grootste gratis Pasar Malam van Nederland.
Wat ooit begon als een kleinschalig evenement met enkele tientallen kramen en een
bescheiden podium, groeide dankzij jullie steun en enthousiasme uit tot een enorm
festijn met meer dan 100 kraampjes en tienduizenden bezoekers uit het hele land. Geen
regenbui of hittegolf kon ons stoppen – we hebben samen onder tentdoeken geschuild
en met z’n allen gezongen, en ook in de brandende zon zaten de terrassen vol met

mensen die genoten van een ijskoude tjendol. Jullie loyaliteit en energie hebben de
Pasar Malam Istimewa in Dordrecht groot gemaakt. Dankzij jullie werd het evenement
een begrip, een jaarlijks hoogtepunt waar iedereen naar uitkijkt.
We hopen dat ook jullie met warmte terugdenken aan eerdere edities – de foto’s, de
video’s, maar vooral de gevoelens die we deelden. Het is die gedeelde geschiedenis die
ons ook nu kracht geeft en ons met elkaar verbindt, zelfs in een jaar zonder de Pasar
Malam Istimewa in Dordrecht.

Hoe nu verder?

Het besluit om de Pasar Malam Istimewa Dordrecht niet door te laten gaan geldt echt
alleen voor dit jaar. Voor 2026 en de jaren erna zijn we al samen met het het
Evenementen Bureau Dordrecht aan het kijken of de Pasar Malam een langere
opbouwtijd kan krijgen zodat de veiligheid gewaarborgd kan worden, de mogelijkheid
hiervoor is. Ook gaan we met de gemeente Dordrecht in gesprek of het subsidietraject
vervroegd kan worden zodat er ver van tevoren financiële zekerheid is.
We begrijpen dat jullie wellicht veel vragen hebben over deze annulering en wat dit
betekent voor de toekomst. Hieronder hebben we een uitgebreide Q&A (veelgestelde
vragen) opgesteld om jullie zo goed mogelijk te informeren. We willen iedereen zo
transparant mogelijk te woord staan en eventuele zorgen of onduidelijkheden
wegnemen. Als jouw prangende vraag er niet tussen staat, schroom niet om contact met
ons op te nemen – we blijven graag met jullie in gesprek.

Veelgestelde vragen (Q&A)

Waarom krijgen jullie niet meer opbouwtijd om de veiligheid te garanderen?
Het Statenplein en de Sarisgang zijn helaas dit jaar (en voorgaande jaren) niet eerder
toegankelijk en schoon vanwege andere activiteiten.
Een dag later beginnen zodat er een volledige dag extra is om op te bouwen is helaas
ook niet mogelijk omdat het evenement dan maar 3 dagen zou kunnen duren ipv 4
dagen. Hetzelfde bezoekersaantal verspreiden over 3 dagen ipv 4 dagen zou te druk
worden.

Zijn er financiële problemen bij Istimewa Events?
Antwoord: Nee, Istimewa Events als organisatie is financieel gezond. We willen
benadrukken dat deze moeilijke keuze juist wordt gemaakt om financiële problemen in
de toekomst te voorkómen. We hebben geen acute geldnood en er is geen sprake van
een dreigend faillissement of iets dergelijks. Vergelijkingen met de Tong Tong Fair (die
vorig jaar in financieel zwaar weer kwam en zelfs failliet ging) zijn gelukkig niet van
toepassing op ons – en dat willen we graag zo houden. Istimewa Events draait meerdere
evenementen per jaar en over het geheel staan we er goed voor. Dat neemt niet weg dat
we het ons niet kunnen veroorloven om jaar na jaar een groot verlieslatend evenement
door te laten gaan; dat zou op termijn wél tot problemen leiden. Door nu in te grijpen en
even pas op de plaats te maken met de Pasar Malam Istimewa in Dordrecht, zorgen we
ervoor dat Istimewa Events gezond blijft. Zo kunnen we onze missie – het organiseren
van evenementen en het levend houden van de cultuur – in andere vormen blijven
voortzetten. We willen dus iedereen geruststellen: er is geen verborgen financieel drama
gaande. We kiezen juist eieren voor ons geld om toekomstige problemen te vermijden.

Waarom verhogen jullie de standhuur (kraamhuur) niet om meer inkomsten te
krijgen?
Antwoord: We begrijpen deze vraag heel goed. Onze inkomsten komen inderdaad
vooral van de standhouders die een plek huren. In theorie zou een hogere standhuur
meer geld in het laatje kunnen brengen. Echter, we moeten hier een balans vinden. Veel
van onze standhouders zijn zelf kleine ondernemers, familiebedrijfjes of individuen uit de
gemeenschap die met liefde en passie hun eten of waren aanbieden. Als wij de
kraamhuur fors verhogen, brengen we hen in de knel: zij moeten die extra kosten dan óf
uit eigen zak betalen (wat voor velen moeilijk is), óf doorberekenen aan de bezoekers
door hun prijzen te verhogen. Dat laatste willen we niet, omdat het bezoek aan de Pasar
Malam betaalbaar en leuk moet blijven voor iedereen. We hebben de afgelopen jaren de
standhuur al iets verhoogd waar mogelijk, maar dat loste het probleem niet afdoende op
en we merkten dat het voor sommige kraamhouders al een uitdaging werd. Als we de
tarieven té veel verhogen, riskeren we dat minder standhouders willen of kunnen komen,
en dat zou ten koste gaan van de diversiteit en kwaliteit van de Pasar Malam.
Samengevat: we hebben beperkte verhogingen doorgevoerd, maar er zit een limiet aan
voordat het averechts werkt. Bovendien zou een significante verhoging nog steeds niet
genoeg zijn om alle extra kosten te dekken, tenzij we onrealistisch hoge bedragen
vragen – en dat past niet bij de laagdrempelige opzet van ons evenement.

Zijn sponsors een optie om het evenement toch door te laten gaan?
Antwoord: We hebben zeker gekeken naar sponsoring en staan daar ook voor open. In
het verleden hebben we incidenteel sponsors gehad (bijvoorbeeld een lokale
onderneming die een onderdeel sponsorde of een mediapartner). Echter, grotere
structurele sponsoring voor een cultureel evenement als dit blijkt lastig te verkrijgen.

Veel commerciële sponsors investeren liever in evenementen waarvan ze veel media-
exposure of directe verkoopkansen verwachten. Onze Pasar Malam richt zich vooral op

cultuur en gemeenschap; hoewel we jaarlijks 80.000+ bezoekers trekken, is het voor
nationale bedrijven wellicht minder bekend of interessant dan pakweg een popfestival.
Dat maakt het binnenhalen van grote sponsordeals moeilijk. We hebben gesprekken
gevoerd met potentiële sponsors, maar de bijdragen die daaruit voortkwamen, waren
helaas onvoldoende om het financiële gat te dichten. Kleine sponsoren helpen wel (en
daar zijn we enorm dankbaar voor), maar uiteindelijk bleef er een flink tekort. We blijven
uiteraard openstaan voor sponsordeals en zullen hier in de toekomst mogelijk nóg
actiever op inzetten. Mocht je als lezer tips of connecties hebben met mogelijke
sponsoren, dan horen we dat graag. Maar voor dit jaar is het ondanks onze
inspanningen niet gelukt om via sponsoring genoeg extra middelen te vinden om het
evenement te redden.

Gaan de andere evenementen van Istimewa Events wel door?
Antwoord: Ja. Istimewa Events organiseert meerdere Pasar Malam Istimewa’s en
soortgelijke evenementen in andere steden, en die gaan vooralsnog gewoon door zoals
gepland. Ons besluit heeft specifiek betrekking op de editie in Dordrecht, omdat juist
deze qua schaal en kostenstructuur nu niet haalbaar bleek. Andere edities, zoals de Pasar
Malam Istimewa in Steenwijk (een jaarlijkse outdoor editie) en eventuele indoor Pasar
Malam-evenementen elders in het land, hebben andere omstandigheden en kunnen wel
doorgaan. Die evenementen zijn vaak kleinschaliger óf hebben andere verhoudingen
tussen kosten en inkomsten. We willen benadrukken dat we met net zoveel liefde en
energie blijven werken aan die evenementen. Dus als je de sfeer van de Pasar Malam
Istimewa wilt blijven proeven, ben je natuurlijk van harte welkom bij onze andere
evenementen. We zullen via onze website en social media de data en locaties
communiceren (voor zover ze niet al bekend zijn) zodat niemand iets hoeft te missen.
Kortom, Istimewa Events blijft actief – alleen Dordrecht slaan we dit jaar helaas over.

Waarom kan Istimewa Events de extra kosten niet zelf dragen?
Antwoord: Een groot deel van wat we verdienen met events vloeit meestal terug naar de
evenementen zelf of naar het behoud van de organisatie. In financieel goede jaren
(bijvoorbeeld als een indoor Pasar Malam elders winst maakt) gebruiken we dat om
tegenvallers op te vangen bij andere events. Zo hebben we in het verleden de tekorten
van Dordrecht een paar keer kunnen opvangen met overschotten uit andere projecten.
Maar ook dat kent grenzen, de verliezen in Dordrecht zijn structureel en groot van
omvang. Als we zouden proberen alle extra kosten zelf te dragen, zouden we onze
reserves uitputten en het voortbestaan van al onze evenementen in gevaar brengen –
dat wilden we niet laten gebeuren.
We hebben geen aandeelhouders of rijke geldschieters achter ons – we draaien op
passie, hard werken en een krappe begroting. Eigenlijk hebben we het al die jaren zelf
gedragen, maar nu werd het gat te groot. Het schrappen van dit ene evenement is een
moeilijke maatregel om te zorgen dat we als organisatie niet overbelast raken en om te
voorkomen dat we straks helemaal zouden moeten stoppen. Zo houden we de
mogelijkheid open om in de toekomst (als de situatie beter is) weer iets op te bouwen.

Moet Istimewa Events nu terugbetalingen doen aan mensen of partijen?
Antwoord: Voor bezoekers hoeven we gelukkig niets terug te betalen, aangezien de
toegang tot de Pasar Malam altijd gratis was en er dus geen tickets zijn verkocht. We
hebben geen stand huur ontvangen, dus ook aan de standhouders hoeven we niets
terug te betalen. Mocht er onverhoopt toch een betaling zijn ontvangen, dan wordt dit
teruggeboekt of verrekend.

Waarom vragen jullie geen entree voor bezoekers? Zou een toegangsprijs het
probleem niet oplossen?
Antwoord: Het klinkt als een logische oplossing – als iedereen bijvoorbeeld een paar
euro entree betaalt, heb je ineens inkomsten. Echter, we hebben er bewust voor gekozen
om de Pasar Malam Istimewa in Dordrecht al die jaren gratis te houden. Het hele
concept van de Pasar Malam Istimewa in Dordrecht was juist om een cadeau aan de
gemeenschap te zijn. We wilden drempels wegnemen, zodat ook oudere generaties,
families met kinderen en mensen met een kleinere portemonnee onbeperkt konden
komen genieten, desnoods elke dag even langs. Juist dat vrije in- en uitlopen, dat
laagdrempelige karakter, maakte de sfeer zo open en ontspannen. Als we nu entree
zouden heffen, verandert het karakter van het evenement: Onvermijdelijk blijven dan
misschien sommige vaste bezoekers weg omdat ze het niet kunnen of willen betalen.

Bovendien is het organisatorisch ook niet eenvoudig om ineens een gratis evenement
om te vormen tot een betaald event – denk aan afzettingen, hekken en ticketcontroles.
Dat brengt weer extra kosten en een heel andere vibe met zich mee. We hebben daarom
altijd gezegd: liever niet. In plaats daarvan hebben we geprobeerd via vrijwillige
bijdragen (zoals de €5-polsbandjes-actie) extra geld op te halen, zodat het toch
vrijblijvend blijft voor het publiek. Die actie had enig succes, maar niet voldoende om alle
kosten te dekken.

Wat kunnen bezoekers doen om het evenement in de toekomst te steunen?
Antwoord: Veel van jullie hebben al gevraagd: “Hoe kunnen we helpen?” – die
betrokkenheid waarderen we enorm. Er zijn een paar manieren waarop jullie de Pasar
Malam (of de organisatie erachter) kunnen steunen, zelfs nu er dit jaar geen editie is:
• Laat van je horen: Toon vooral jullie liefde voor de Pasar Malam Istimewa.
Bijvoorbeeld door op sociale media herinneringen of foto’s te delen van eerdere
edities en te vertellen wat het evenement voor je betekent. Als de stem van de
community luid klinkt, laat dat zowel ons als mogelijke steunverleners (zoals de
gemeente of sponsoren) zien hoe belangrijk het evenement is.

• Blijf ons volgen en betrekken: Schrijf je in op onze nieuwsbrief (als je deze via e-
mail ontvangt, sta je waarschijnlijk al ingeschreven) en blijf ons volgen op

Facebook/Instagram. Zo ben je als eerste op de hoogte als er nieuws is over een
doorstart of nieuwe initiatieven. Ook kunnen we via die weg oproepen doen als
we hulp nodig hebben.
• Vrijwilligers en expertise: Mocht je denken “Ik wil best helpen organiseren in de
toekomst” – laat het ons weten! Extra helpende handen of mensen met expertise
(bijvoorbeeld op het gebied van fondsenwerving, sponsoring, noem maar op) zijn
altijd welkom. Samen staan we sterk.
• Donaties/sponsoring: Hoewel we op dit moment geen actief donatieprogramma
hebben, staan we open voor ideeën. Als we hier iets voor opzetten, laten we het
jullie weten. Maar ook kleinschalig: ken je een bedrijf of organisatie die wellicht
als sponsor zou willen optreden in de toekomst, breng ons gerust in contact.
Kortom, blijf betrokken. Jullie morele steun is al heel waardevol. En wanneer de tijd rijp is
om plannen te maken voor een terugkeer, zullen we zeker een beroep doen op onze
achterban – samen kunnen we wellicht creatieve oplossingen vinden.

Is er een petitie of mailinglijst waarop mensen zich kunnen inschrijven om hun
steun te betuigen?

Antwoord: Op dit moment is er nog geen officiële petitie gestart, maar we sluiten niet uit
dat die er komt als daar veel behoefte aan is, bijvoorbeeld om de gemeente te vragen
om extra steun of om te laten zien hoeveel mensen de Pasar Malam Istimewa een warm
hart toedragen. Dat initiatief juichen we toe – de kracht van de community is groot. Als
er zo’n petitie komt (of als wij er zelf een opzetten), zullen we dat zeker via onze kanalen
bekendmaken, zodat iedereen kan tekenen. Wat betreft een mailinglijst: iedereen die
zich ooit via onze website heeft aangemeld of bij evenementen zijn e-mail heeft
achtergelaten, staat al op onze verzendlijst voor nieuwsupdates. We zullen die blijven
gebruiken om jullie op de hoogte te houden. Mocht je twijfelen of je daarop staat, dan
kun je je via onze website nogmaals inschrijven voor de nieuwsbrief. In het kort: nu geen
petitie, mogelijk later wel. Schrijf je vooral in voor de nieuwsbrief als je dat nog niet hebt
gedaan, zo mis je geen enkel belangrijk nieuws over de toekomst van Pasar Malam
Istimewa.

(Heb je een andere vraag die hier niet beantwoord is? Neem gerust contact op
via info@istimewa-events.nl of via onze social mediakanalen. We proberen iedereen
persoonlijk te woord te staan.)

Tot slot
Tot besluit willen we iedereen danken – van bezoekers tot vrijwilligers, van standhouders
tot artiesten, Gemeente Dordrecht en Subsidie Bureau Dordrecht – voor jullie begrip,
loyaliteit en liefde. Deze gemeenschap betekent de wereld voor ons. We voelen jullie
frustratie en verdriet, en geloof ons: ons organisatorische hart huilt ook bij het moeten
nemen van dit besluit. Maar we kijken ook vooruit met hoop.

Dit is geen afscheid voor altijd, maar een tot ziens. Blijf alsjeblieft deel uitmaken van onze
reis. We houden jullie op de hoogte van ontwikkelingen, en we hopen in de toekomst
weer een Pasar Malam Istimewa in Dordrecht te mogen aankondigen. Samen staan we
sterk, en de familie die we met elkaar gevormd hebben, blijft bestaan – met of zonder
evenement in Dordrecht.

Terima kasih banyak (hartelijk dank) voor jullie begrip en steun. Hopelijk zien we elkaar
bij een andere gelegenheid gauw weer in Indische sferen terug.

Met warme en oprechte groeten,
Team Istimewa Events

Lees verder…

Aanvulling op rapport Traktaat van wassenaar deel I

13555675493?profile=RESIZE_710x

 

Inhoud.


Voorwoord

Let op hier de aanvullingen op het hoofdrapport eerste druk 11 april 2017 resulteren dat alle vermelde cijfers zijn achterhaald (geactualiseerd), indien van toepassing.

5.Het Verdrag Traktaat Verdrag Traktaat Wassenaar 1966

5.1 Rapport van Gaalen beveelt aan onderzoek Nederlandse Indische Burgers.

5.2. Traktaat schijnconstructie, opent de deur naar de ware feiten

5.3 Wat heeft het Traktaat opgeleverd voor Nederland?

5.4 Traktaat breekijzer?

5.5 Het ministerie rond Indisch Goud voorraad

Huidige ontwikkeling

Ondernomen stappen

17. WOB verzoek Min. Financiën

17.1 WOB verzoek Min. BuZa

17. 2 Onderzoek naar de goudvoorraden

17. 3 ACTW-66 deels operationeel, 531 aanvragen in behandeling

17. 4 Opdracht verstrekt aan de Stichting Nines – Zuid

17.5 Verhalen / verklaring uit eerste hand.

 

Voorstellen tot regelingen

20.A waarde bepaling 689 miljoen naar 40 miljard

22.   Verdeling

23    Reikwijdte

 

13443118455?profile=RESIZE_710x

Voorwoord.

Het hoofdrapport Eerste druk van 11 april 2017 geeft weer alle feiten en ontwikkelingen over de periode eind 2014 tot april 2017. Hier zijn de bronnen van Nederlandse Overheid leiden in geweest (lees brochure van Min. BuZa.

In de periode vanaf mei 2017 tot het heden zijn door tussenkomst (breekijzer) van het Verdrag Traktaat van Wassenaar, zijn vele nieuwe feiten en ontwikkelingen aan het licht gekomen. Mede omdat WOB verzoeken zijn gedaan aan de verschillende Ministeries, en onderzoek bewijs is gestart, naast dat claimanten zijn benaderd om hun verhalen + bewijsstukken aan te leveren. Geheime missies die onder de radar zijn gebleven. Om het beeld compleet te maken is hard nodig om correcties, en aanvullingen op het hoofd rapport te doen. Uiteraard hebben die aanvulling weer zijn weerslag op wijzigingen of correcties op het te volgen beleid.

Essentieel is dat op dit moment 15.000 personen hebben moeten concluderen dat nimmer hun schade door de Nederlandse Overheid is vergoed voor het verlies van al hun bezittingen. Naast dat ze alle kosten voor de overtocht, pension en herinnering zelf hebben moeten dragen. Ook de resterende 40.000 uit deze groep zullen naar verwachting oom met dergelijke verklaring komen. Is aan de Nederlandse Overheid maar aantonen of bewijzen dat via bankafschriften of accountantsverklaringen dat de Nederlandse Overheid de opgelopen schade heeft vergoed aan deze 60.000 – 70.000 gezinnen. Deze harde constatering!


===========================================================================================================================================

Aanvullend rapport is digitaal te bestellen via Uw email. 

Door overmaken van  25 euro  op rekening NL35 RABO0377 57 9491 tnv ICM Project, ovv van Uw email.

 

 

Lees verder…

Vanonder de koperen ploert (38)

13555675060?profile=RESIZE_710x

Vanonder de koperen ploert (38)
In 1974 ondernamen mijn vrouw Maja (Tanah-Merah, 1940) en ik (Magelang, 1939) met onze zoontjes Marco (3 jaar) en Eric (1 jaar) een tocht van 3 maanden door Java. Ik schreef er het reisverslag 'Vanonder de Koperen Ploert' over (Thomas Rap, 1975). Na Bandung, Jogya, Semarang, Surabaya, PasirPutih en Malang is nu Bali aan de beurt. We brengen onze dagen door in Kuta Beach, destijds al zeer toeristisch, maar op de flower-power-manier van de jaren 70.
Kuta Beach is een klein plaatsje dat doet denken aan Spaanse badplaatsjes, waar de plaatselijke bevolking geheel in het toerisme is opgegaan.
Ook hier is elke woning omgezet in een pension, waar men voor een paar gulden de nacht kan doorbrengen.
Daarnaast zijn er talloze eethuisjes waar men voor zeer lage bedragen (één à twee gulden per persoon) veel en gezond kan eten: gebakken vis, een uitgebreid slaatje en patates frites.
Niet erg Indonesisch maar wel smakelijk.
Kuta is dan ook geheel ingesteld op de Australische jongeren die hier een hippie-achtige samenleving opgezet hebben.
We kijken onze ogen uit, want het is eigenlijk de eerste keer dat we hier in het massatoerisme terechtkomen.
Door de smalle straatjes gaat een eindeloze optocht van jongens en meisjes op weg naar het strand of terug.
De jongens hebben een sarong om het middel geslagen, boomlange kerels voor wie het kledingstuk te klein is zodat hun stevige en rijkbehaarde kuiten er onderuit komen.
De meisjes hebben de sarong over de borsten heen en zien er warm en gelukkig uit: roodverbrande schouders, sproeten, vervellende neus.
Voor zover ze niet al met een vriend gekomen zijn worden ze met graagte opgevangen door gespierde Balinese boys in slank gesneden jeans en blote borst, die niets liever doen dan zo'n meisje achter op hun krachtige bromfiets te nemen om ze het land te laten zien en ze op alle manieren van hun eenzaamheid te verlossen.
Engels is hier de voertaal, moeizaam proberen we de in het Engels gestelde menukaarten terug te vertalen tot de Indonesische gerechten die we kennen.
In de restaurantjes is men zo verbaasd als een bestelling met enkele woordjes Maleis gepaard gaat dat we het een paar keer moeten herhalen voordat men begrijpt dat we in de landstaal bezig zijn. Gezellig is het wél, vooral 's avonds als de olielampjes branden en je na een tocht langs de souvenirstalletjes en kledingboetiekjes neerstrijkt in een sober eethuisje.
Elke minuut komen mensen langs om je iets aan te bieden, een kris of een beeldje of een zwijnetandje aan een ketting.
De kleine jongetjes van het dorp leggen zich vooral toe op het verkopen van kaartjes voor de dansvoorstellingen.
We bezoeken een opvoering van de beroemde Ketjakdans, ten behoeve van het toeristenpubliek ingekort tot één uur, maar daarom niet minder imponerend.
In een gezellig rond theatertje zitten in het midden zo'n honderd man in een dikke cirkel, die eindeloos in allerlei ritmische variaties de kreet ketjakketjakketjak uitstoten, afgewisseld met oeh!oeh!oeh!, waarbij ze hun armen omhoogsteken en hun handen laten wapperen.
Het klinkt een beetje vreemd als je het opschrijft, in werkelijkheid is het een fascinerend en meeslepend gezicht.
Tegen deze achtergrond van apengeluiden zingen voorzangers het verhaal en in het midden van de kring wordt gedanst, het gaat om een prins en een prinses en een boze koning die de prinses ontvoert, maar het loopt goed af.
 
Zelfs de kinderen kijken een uur lang geboeid naar het tafereel dat zich afspeelt bij het licht van één grote fakkel.
Het aardige van Bali is dat ondanks het toeristisch gebruik van het eiland, het toch nog steeds een vrij authentieke indruk maakt.
De pittoreske aspecten van de Hindoegodsdienst die men hier aanhangt zijn toeristische objecten geworden, maar dat neemt niet weg dat de godsdienst actief beleefd wordt.
De tempeltjes en beelden zijn dan ook geen restanten van een dode cultuur, maar voortdurend in gebruik.
Zelfs in het luxe Kuta Beach hotel staat een tempeltje waar we regelmatig vrouwen bezig zien met het offeren van bloemen, wierook en fruit aan de goden, en bij de uitgang naar het strand ligt op de grond een kunstig bloemstukje waaruit een lange wierookstok met gloeiend puntje steekt, geurig rokend.
We hebben slechts vijf dagen voor Bali, dagen die grotendeels weggaan met het zoeken naar geschikte souvenirs, want we willen niet met lege handen in Nederland terugkeren. Het regent veel, dat is iets waar we geen rekening mee gehouden hadden, want bij Bali denk je toch altijd aan zonneschijn, witte stranden en hawaiimuziek, al hoort het laatste eigenlijk meer bij een ander eiland thuis.
 
Ondanks het stormachtige klimaat kunnen we nog twee middagen op het strand doorbrengen, waar we twee vliegen in één klap slaan, omdat een gestage stroom van verkopers langskomt om souvenirs aan te bieden.
Als we uiteindelijk wat geïrriteerd raken en het zoveelste jongetje met zwijnetandjes aan een ketting ietwat kortaf te woord staan spreekt hij ernstig een vloek over ons uit: ons vliegtuig zal neerstorten en hij laat met zijn hand zien hoe dat zal gaan, een redelijke opstijging en dan loopt het ineens mis en storten we na een korte glijvlucht reddeloos ter aarde.
Hierna speelt hij wat met de kinderen, neemt ten slotte zijn blikken trommeltje weer op en vertrekt. Al die tijd heeft hij niet gelachen, alleen zijn tanden ontbloot.
Foto: Ketjakdans (Kuta Beach, 1974)
Lees verder…

welkom Bij tante Eus in het Werftheater.

13555674491?profile=RESIZE_584x

Yvonne Groeneveld

· 
Hooggeëerd publiek. Dames en Heren, welkom Bij tante Eus in het Werftheater. Wij gaan er weer een leuke middag van maken. De gasten maken het extra bijzonder ; het koor Lagu Jiwa treedt op begeleid door een Krontjong ensemble. We ontvangen ook Maureen Welscher, hoofdredacteur van het Nederlands-Indisch tijdschrift Indah. En Sri zorgt weer voor de lekkere snacks. Bij binnenkomst wacht u een heerlijk wellkomstdrankje. en met mooi weer zit u dan buiten op terras aan de Utrechtse Oudegracht.
Adres : Oudegracht 60 ( aan de werf ).Aanvang van de voorstelling 14.30 uur. Kassa open 13.45. Voor reserv. www.werftheater.nl
Lees verder…

13544289666?profile=RESIZE_584x

Semarang Kota lama Festival 2025, roept herinnering op 

 
Semarang klinkt bij mij als muziek in de oren.  Alles lijkt nu anno 2025 bij elkaar te komen.  Het heden, het nu en de toekomst. 
 
 Om te beginnen mijn r.i.p vrouw Astrid komt uit Semarang.  Regelmatig kwam het woord  Tjandi  uit haar mond waar zij heeft gewoond voorbij.  Vervolgens Toko Oen. Waar zij als oudste altijd maandelijks de rekening betaalde.  Was daar de gewoonte dat je de boodschappen op rekening haalde.   Astrid voelde zich zeer rijk, dat straalde ook haar leven uit. Was in Nederland ook een gewoonte.
 
Nu heeft Semarang al een rijke geschiedenis ofwel een belangrijk handelscentrum op Java te zijn.   Dit wordt weer bevestigd  doordat de vader van r.i.p.  Astrid een handelsonderneming Technico bestierde. Technico importeerde fabrieksmachines uit Duitsland.  Deze werden bij de klanten geïnstalleerd.   Typisch  Indonesische gewoonte  net als Toko Oen ook een onderneming van de familie.  Beide ooms werken voor Technico. De ene deed sales (verkoop) en de andere installatie / onderhoud.  De onderneming Technico draaide een omzet van 18 miljoen gulden (1956).  Veel geld voor die tijd.  Dit alles heeft de familie Hardy moeten achterlaten, zonder 1 cent te hebben gehad. 
 
Zoals u weet hebben ruim 15.000 zich bij mij gemeld voor de zaak Traktaat van Wassenaar.  Tijdens de onderzoeken kwam ik velen tegen die in Semarang hadden gewoond.  Je zou zeggen, net als Den Haag, de Indo stad, is slechts een veronderstelling.  Indonesie is zo immens  groot. Java om te noemen (1 van de 18.000 eilanden) is al 3 en half keer zo groot als Nederland.  Jakarta heeft  al zo'n 17 miljoen inwoners van op het totaal 270 miljoen inwoners.
 
Alles komt nu bij elkaar lijkt het.
Het gezin van mijn huidige vrouw komt ook uit Semarang.  Nu hebben wij samen reeds gepland om deze zomer de Kota Semarang te verkennen om naar het graf van haar ouders te gaan, om mij aan hen voor te stellen.
  
 
Mooi dat Moesson "Semarang Kota Lama Festival 2025 " wereldkundig maakte, zeer blij dat ik op de Moesson ben geabonneerd.
De Moesson is het enige maandmagazine die de Indos' verbindt met het Indonesie van toen, heden met de toekomst. Vooral niet moeten vergeten het land waar hun voorouders en ouders hebben gewoond.
 
Wilt U naar de grootste Pasar Malam " Semarang Kota Lama Festival 2025 " gehouden 4 tot 15 september 2025. In de Moesson Hét Indisch Maandblad van maand mei staat uitgebreid het hele programmaU kunt vast een losnummer bestellen.
Lees verder…

 

 

Tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië tussen 1942 en 1945 hebben veel Nederlanders deze periode als ingrijpend en traumatisch ervaren.
De situatie in Nederlands-Indië verschilde aanzienlijk van die in het bezette Nederland, wat leidde tot onbegrip onder de bevolking.
Veel Nederlanders waren zich niet bewust van de verschrikkingen die hun landgenoten in de Oost doormaakten, wat de kloof tussen ervaringen in Nederland en Nederlands-Indië verder vergrootte.
Vanaf de invasie door de Japanners in maart 1942 werden Nederlanders in Indië geconfronteerd met een onzekere en gevaarlijke situatie.
Velen werden geïnterneerd in kampen, waar de levensomstandigheden vaak erbarmelijk waren.
Voedsel, medicijnen en andere basisbehoeften waren schaars, en de fysieke en mentale gezondheid van de geïnterneerden leed zwaar onder deze omstandigheden.
Het verhaal van Fred Lapré, die het bombardement op Rotterdam herinnerde, weerspiegelt niet alleen de schokkende impact van de Tweede Wereldoorlog in Nederland, maar laat ook zien hoe ver de macht van de Japanse strijdkrachten reikte.
13543978478?profile=RESIZE_710x
 
De capitulatie van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger op 15 maart 1942 was een keerpunt.
Hermann Wolff's observatie over de onderschatting van de vijand luidt als een waarschuwing die door de geschiedenis heen vaak herhaald wordt.
Na deze capitulatie vond er een systematische onderdrukking van de bevolking plaats, waarbij de Japanners vaak brute methoden gebruikten om hun gezag te vestigen.
De verhalen van deze ervaringen bleven na de oorlog vaak onverteld, deels uit schaamte en onbegrip van de Nederlandse bevolking in het thuisland.
In de jaren na de oorlog kwam er langzaam meer aandacht voor deze tragische periode.
Het hebben van kennis over de ervaringen van zowel de Nederlanders als de Indonesiërs in deze tijd is van groot belang voor het begrijpen van de complexe geschiedenis van Nederlands-Indië en de gevolgen ervan tot op de dag van vandaag.
Het erkennen van deze ervaringen is cruciaal om de pijn van het verleden te begrijpen en ervoor te zorgen dat dergelijke gebeurtenissen niet opnieuw plaatsvinden.
Verhaal op basis van historische gebeurtenissen
Lees verder…

 Bron - ICM Overzicht van 3 mei  2025

 

 

11140070497?profile=RESIZE_710x

 Bron - ICM Overzicht van 3 mei  2025

13543348292?profile=RESIZE_180x180Caroline van der Plas " De weduwe van KNIL / Backpay gaat compenseren",
 
Dit is goed nieuws. Velen weten niet dat ICM het volledig traject / project / campagne samen met NICC de initiatiefnemers van zijn. Dus zie dit als alleen weer als een succes.  Negen jaar geleden zijn wij met Traktaat van Wassenaar campagne begonnen. Sinds 2022 zijn alle rapporten met overige stukken in de Tweede Kamer. De VVD heeft zich opgeworpen om de zaak af te wikkelen.…

>>>>>>>>>Lees verder…

 

 

 

 

 

 

13452659876?profile=RESIZE_710x

 

>>>>>>>>>>>>Lees verder…

 


13543310495?profile=RESIZE_584x

 

>>>>>>>>Lees verder…

 13521201058?profile=RESIZE_584xPASAR MALAM KALENDER 2025-2026  ( volgende week Pasar)

>>>>>>  Lees verder 

 

Vanonder de koperen ploert (36)


 

13543308873?profile=RESIZE_710x

13543308664?profile=RESIZE_710x

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 …

 

>>>>>>>>Lees verder…

 

Rahayeng Rahina Kunigan


  1. 13543307489?profile=RESIZE_710x

>>>>>>>Lees verder…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Vroeger dansten we wel, nu zijn we al oud


 

13543305870?profile=RESIZE_710x

 …

 >>>>>>>>>Lees verder…

Al weer 10 jaar geleden ICM Presentatie bij Taman Indonesia.


Al weer 10 jaar geleden ICM Presentatie bij Taman Indonesia

 13543304252?profile=RESIZE_710x

>>>>>>>>>>Lees verder…

 

 

13384644261?profile=RESIZE_584x  https://icmonline.ning.com/icm-bali-home-vision

Vergeet u niet het ICM abonnement  2025 - 2026  te betalen?   Per maand  8 euro.  Per jaar 96 euro.  

Via automatische incasso  8 euro.  Betaalt U in eens, dan betaalt U  76 euro -  betaalt U vandaag dan betaalt U 50 Euro.

KVK - nummer 72173122   -   Bank NL35 RABO0377579491  tnv ICM Project  ovv  abonnement ICM  -  WhatsApp 06 37 28 24 33

       Lees onze ICM algemene voorwaarden   -- >Hier

 

Lees verder…

Zorgeloos wonen Indonesie

13452659876?profile=RESIZE_710x

Zorgeloos woning Indonesie

Pagina · Onroerend goed    Wouterskampen 68    +31 6 37282433    schwabferry@gmail.com 
icmonline.ning.com

 

Achtergrond

ICM Bali home Vision werd gedurende haar promotie campagne op de pasar malam met  “Resort Deasyanti bali” van ruim  anderhalf jaar geconfronteerd met de bezoekers met volgende zaken; aankopen van woningen o.a. op Bali  verkopen van woningen in Indonesie, en  de mindere prettige zaken.
Alle aspecten wat hier heeft te maken met het wonen of verblijf in het  land Indonesie die andere cultuur heeft , andere wetten kent, en tot slot andere levensbeschouwingen. Als buitenlander loopt je dan  tegen deze muren op. Om U te ondersteunen en te begeleiden bij dit proces, heeft ICM project de facilitaire dienst mogelijkheden in het leven geroepen om U te ondersteunen.
De  Facebook pagina maakt gebruik van WhatsApp. U hoeft alleen de WhatsApp button aan te klikken en U kan vraag stellen.
 
Aankopen van een woning op Bali.
 
U heeft de wens voor de aankoop van een woning op Bali en u heeft beschikking over de middelen. Aan de hand van uw wensen / eisen, en uw budget, gaan wij op zoek naar de gewenste woning en e locatie  waar Uw voorkeur naar toe gaat. Is de geschikte woning met locatie gevonden, dan verrichten wij de aankoop met alle afwikkelingen; en de ten naam stelling van de woning via onze notaris op de naam ICM Bali Home Vision. Note onlangs heeft de nieuwe president Probowo een nieuwe wet gelanceerd. Lees dit verderop.
 
Verkopen van woningen in Indonesie.
 
U wenst de woning te verkopen. Wij zorgen voor de promotie/advertentie dat Uw woning op ICM Media Nederland wordt geplaatst en via onze makelaar in Denpasar(Indonesie). Is er een koper gevonden, dan handelen wij de zaken af namens U. Via onze notaris paseren wij de akte met de Ten Naam stelling. Immers als om buitenlandse koper gaat.
 
Te koop 
Op residentie Ungasan Badung worden 2 woningen aangeboden.
 
Resort Deasyanti Tabanan voor 90 woningen. 4 type woningen van 57 K euro - 90  K euro
 
 
Vila  Locatie  van UMA SENI verborgen in het dorp Kesiman, Denpasar, ligt dicht bij de rondweg van Sanur biedt gemakkelijke toegang tot het westen, oosten en zuiden van Bali.  
 
Wij zijn bezig met opzetten van Resort Deasyanti Tabanan voor 90 woningen. 4 type woningen van 57 K euro - 90 K euro meer weten klik op https://www.facebook.com/groups/880894259557599
 
 
Mindere prettige zaken.
 
Helaas tijdens de promotie van onze residentie Deasyantie Tabanan te Bali, kwamen mensen met problemen tegen. Ze konden niet beschikken meer over hun woning in Indonesie wegens die naamstelling op een local. Thans zijn heel wat personen die assistentie verzochten en beroep doen op onze juridsch team van ICM Bali Home.
U bent buitenlander en kent de wegen niet bij “ Mindere prettige zaken”.
U woning staat op iemand anders naam (Local) in welke hoedanigheid dan ook o.a scheiding of overlijden. Dit zijn de meest gevallen die zich voordoen. Hiervoor kan U bij ons terecht voor het juridische traject. Wij zijn niet beperkt tot Bali, via onze collega’s kunnen wij deze zaak namens U behartigen. Thans lopen er zaken in Bogor en Jaktara.
Statistieken en advertenties bekijken
 
· 
 
Eigenaar van de Woning / grond.
 
Wij gaan uit van prive – situatie ( Niet bedrijfsmatig)
Zoals U bekend is, kunnen buitenlanders geen eigenaar worden van de grond waar de woning op staat. Via een ten naamstelling op een local (prive-persoon) of ondernemening ICM Bali Home Vision wordt dit gewaarborgd. Op een local loopt men grote risico's bij overlijden of scheiding met een prive persoon te maken krijgt. Een onderneming bv. Stichting (pte of Pta) kent een bestuur met meerdere personen zoas ICM Bali Home Vision,
De nieuwe president Brobowo heeft per 1 januari 2025 een nieuwe wet ingevoerd alsvolgt: Stelt een buitenlander die in de republiek Indonesie is geboren de gelegenheid biedt om een Indonesisch paspoort aanvragen. Hierdoor heeft de buitenlander dezelfde rechten en plichten als de burger. Gunstig voor de aankoop van de woning. Nederlands Overheid zal hoogwaarschijnlijk alle voorzieningen inperken en korten. Ligt uiteraard of U gepensioeneerd bent of U nog actief werkzaam bent. In ieder geval zullen gepensioneerden worden gekort en beperkt in alle voorzieningen.
Contact.
 
mw. Lis Soebaryo Denpasar
dhr. Oscar Denpasar
 
Partner ICM Project & ICM Bali Home Vision
Ferry Schwab sr. Harderwijk
Tussenpersonen
Heng Garbin
 
 
Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives