Hun groepje studeerde in de jaren 80 Indonesisch in Leiden. Nu ruim 40 jaar later zien ze elkaar nog steeds, in wisselende samenstellingen. De laatste keer afgelopen zomer nog op de Pasar Malam Leiden.
Op de Pasar Malam kwamen Indië en Indonesië samen. Iets wat Jill en Monique hartgrondig beamen. Al van jongs af aan hadden ze altijd oog voor het Indonesische in zichzelf. Waarschijnlijk door de Indonesische moeder van Monique en de Indonesische oma van Jill. In tegenstelling tot veel van hun leeftijdgenoten die hier in Nederland van hun ouders of grootouders ingeprent kregen dat Indisch niet Indonesisch is en ‘wij Indische Nederlanders zijn en geen Indonesische Nederlanders!’ Jill: ‘Dat zegt mijn moeder ook nog steeds, terwijl ze zelf een Indonesische moeder heeft.’ Monique: ‘Ik vind dat best wel moeilijk als Indische. Ik heb een Hollandse vader, maar ik ben niet met mijn vader opgegroeid. Daarom draag ik de naam van mijn moeder. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen Nederlandse dingen heb meegekregen. Toen ik na die eerste keer Indonesië terug in Nederland was, had ik heel lang heimwee. Als troost noemde mijn moeder dan het adres waar we woonden en zei: “Dit is een stukje Indonesië.” Indonesië was thuis. Haar thuis, haar sfeer.’
Jill en Monique kijken terug op hun studietijd en de band die ze na al die jaren nog altijd met elkaar onderhouden. Je leest het hele interview in ons nieuwe novembernummer. Nu verkrijgbaar via je lokale boekhandel of www.moesson.com
Beeld: Bandung, 1986. Voorste rij: Monique (in het wit), Jill (in gestreepte jurk en geel jasje).
Opmerkingen