Peggy Stein (Indische Kwestie) vroeg mij een verhaal over mijzelf te schrijven.
In principe houd ik er niet van om jezelf en je familie in het openbaar ludiek een podium te geven. Daarnaast mijn zonen eigenaren/directeur zijn van ondernemingen die ook nog personeel hebben, naast dat ik ze schade kan aanbrengen, dit even terzijde. Dus dan maar het verhaal van mijn ouders.
Bij hoge uitzondering bij deze!
Mijn verhaal sluit aan bij het Verdrag Traktaat van Wassenaar. Velen die zaten te twijfelen in het voormalig Indie na de overdracht van het Nederlands Indisch bestuur aan Soekarno en Hatta. Mijn vader was geen twijfelaar, die had gekozen voor de opbouw van de republiek Indonesië.
Dit geheel tegen de zin van mijn moeder die zo Europees was als je maar kon bedenken, en een vervelend trekje toch neerkijken op ……. Mijn vader vaak uitlatend: “An wat moet ik in Nederland, wij Indo’s worden alleen kind van de rekening”. Mijn moeder negeerde al deze acties en gezegden. “Over mijn lijk An”, mijn vader weer. Mijn vader had een onderneming die zorgden voor de fabrieken over en weer over machines etc. konden beschikken, was als adviseur verbonden aan het parlement van Soekarno, en goede vriend van oom But (Majoor Sabur, lijfwacht, en rechterhand van Soekarno). Door deze relatie zaten wij dus in de kringen van Soekarno. Zo hadden wij een pas voor toegang tot de Istana (Paleis) . Over – en weer kwamen oom But met zijn delegatie bij ons thuis in Jakarta en andersom. Zo ben ik dus vaak Bapak tegenkomen tijdens zijn middag wandelingen. Af en toe richtte hij een woordje tot mij, en uiteraard Megawati Putri Dewi (Die nu achter de schermen aan de touwtjes trekt o.a. de president van nu Jokowi).
Wij genoten de bescherming van ook But ten tijde van de bersiap. Als er maar geluiden waren dat de pemuda’s in aan tocht waren richting onze woning, zorgde oom But dat er weer drie of vier tentara’s (Militairen) bij ons huis de wacht hielden.
Wat mijn vader verkondigde “over mijn lijk”werd de bewaarheid. Het vreemde was dat in zijn laatste maand dat hij zijn relaties bezocht, ik altijd mee moest. Later begreep op oudere leeftijd zijn boodschap. Het leek wel of mijn vader staatsbegrafenis kreeg, wie dit heeft geregeld dat laat ze raden, niet mijn moeder zo flink als ze is, maar op dat moment ben je ook niet in staat.
Vreemd is dat Jakarta mijn vader dankbaar wilde tonen, en in Holland kwamen ze vaak ons met delegatie bezoeken. In de zomer 1966 kwam oom But (majoor Saboer) met Generaal Soeharto, en generaal Natision gebroederlijk. Oom But moest in Europa de rekeningen betalen van de laatste vrouw van Soekarno. Oom But: “Avis, ik moet je deze envelop overhandigen”, 100.000 guldens zat in de enveloppe. Wat mijn moeder deed staat in mijn boek “ode aan Mischa “ beschreven.
1966 was het jaar dat het verdrag Traktaat van Wassenaar door beide regeringen werd geratificeerd. 39 miljoen werd al uitgedeeld aan relaties die op de hoogte waren van de totstandkoming van dit verdrag. Dit bezoekje had nog meer merkwaardigheden, had Generaal Soeharto niet een dubbele agenda, want iets verderop woonde Prins Bernard, die de coupe financierde volgens Jort Keldert, maar deze had geen bewijs van deze waarschijnlijke ontmoeting. Later werd ook majoor But Saboer geliquideerd bij die Coupe door Soeharto.
Beide merkwaardigheden leiden naar de grote zaken o.a. het Verdrag Traktaat van Wassenaar, ik was dus zelf getuige.
Is mijn vader van boven die mij heeft opgedragen om het Verdrag Traktaat van Wassenaar op te lossen ?.
Foto - Dit is mijn gezin (oude foto van 1981), helaas mijn dochter is drie jaar geleden overleden ..
ICM 16.1.17
Opmerkingen
227