Een nieuw verdrag  tussen Nederland en de republiek Indonesie ?

De verdragen zijn een politieke modetrend geworden tegenwoordig. Op zich een goede overeenkomst waar je op land - of landen nivo keiharde afspraken vastlegt naar de toekomst toe. 

De werking is net als in natuurkunde geënt op communicerende vaten. Met zo’’n verdrag wordt getracht om de rechten van de mensen te nivelleren. De culturen dichter bij elkaar te brengen, de gevoerde politiek op 1 lijn brengen, niet onbelangrijk de economieën doelmatig in stappen in elkaar te laten vloeien voor een gestaagd groei, en uiteraard de democratie verder gestalte te geven als het om de rechten van mensen gaat.

De bedenker van de Euro - Oud-premier Lubbers- had dezelfde missie voor zich zoals bovengenoemd. 1 Europa net als de Verenigde Staten. 1 Europa zou vele voordelen opleveren als wij naar VS kijken, maar VS kent niet de verschillende landen en een ieder met zijn eigen cultuur. Met Verdrag van Maastricht werd de Euro ingevoerd. Ambitieus werd dit Europroject opgepakt en door de strot van de Burgers geduwd. De Euro heeft de burgers alleen veel geld kost en in de ellende gestort, naast dat NL Overheid alles heeft weggesaneerd; In de zorg, scholen, Ouderen, en  veel geld dat naar Brussel gaat. Niet te vergeten als consequentie voortvloeiend uit het verdrag de tientallen miljarden om Griekenland te redden. Verdrag meldt dat ieder Lid van de Euro moet een lid in nood moet redden. Echter de burgers worden door politiek en de media nog verder dom gehouden, ook de goeroes uit de scholen van de economieën hullen in het zwijgen.

Hoe zit het nu met de waarde van onze bezittingen “Assets”? Als Nederland nu terugkeert naar de oude harde Nederlandse Gulden, is deze door de koers van de euro diep gevallen tot wel 45 %. Stel dat voor de invoering van de Euro uw huis 300.000 guldens bedroeg, is deze rond de 180.000 gulden waard. 120.000 gulden is aan de luchtbel van de Euro in rook opgegaan.

Wij hebben nog een verdrag dat het Traktaat van Wassenaar heet.

 Geratificeerd door de regeringen van Nederland en Indonesië in 1966. Deze beoogde dezelfde ambities en intenties van de huidige president Jokowi voor het onderdeel hervormingen van toepassing op beide landen.

Het andere onderdeel financieel paragraaf hield in dat de republiek Indonesië 689  miljoen oude Nederlandse guldens diende te betalen aan het Ministerie van Buitenlandse zaken van Stef Blok. Deze gelden hebben de bestemming voor het compenseren van de Indische Gemeenschap (ruim 500.000), die al hun bezittingen in het voormalige Indiër hebben verloren, omdat deze het land moesten uitvluchten. De republiek heeft in 2003 de laatste termijnbetaling gedaan. Nimmer zijn deze gelden door NL Overheid uitbetaald aan de Indische Gemeenschap. Inmiddels is  het bedrag opgelopen door inflatie de rente op rente, en de invoering van de Euro op  het zestienvoudig van 689 miljoen. Diverse rapporten gaan uit dat de republiek Indonesië vooraf het sluiten van het verdrag periode 1947 - 1956 ruim 4,6 miljard aan Kabinet Drees en Luns betaalde. Ter illustratie de Javaanse Bank had een totaalbalans van 61 miljoen, wordt deze afgezet naar de huidige maatstaf, kent een Rabobank een totaalbalans van ongeveer ruim 600 miljard, exclusief assets.

Hierboven op komt dat de Indische Gemeenschap als vluchteling alles tot op de laatste cent hebben moeten terugbetalen aan de Overheid voor: de overtocht, tijdelijk verblijf, en voorschot herinrichtingskosten dit in tegenstelling tot de huidige vluchtelingen. Om de Overheid tot de orde te roepen heeft de Indische Gemeenschap het Actie Comité TvW-66 in leven geroepen om de Overheid – Min. Buza – te sommeren om over te gaan tot uitbetaling.

Het verdrag van Oekraïne is nu in beeld.

Nederland zal eerst moeten beginnen om in de spiegel te kijken. Twee verdragen van het merk “Nederland” die bevolkingsgroepen in de ellende hebben gestort. In het bijzonder werd bij het Traktaat van Wassenaar de Indische gemeenschap als bevolkingsgroep hard getroffen dat nu 51 jaren wacht op hun eigen geld.

Sluiten nieuw verdrag tussen Nederland en Indonesië.

De communicerende vaten komen weer uit de kas. Indonesië heeft een economische groei van jaarlijks ruim 7`,7 % dit heb ik Jokowi persoonlijk horen zeggen in business forum in Kurhause in Scheveningen,  tegen Nederland nog geen 1%. Hier liggen mogelijkheden voor Nederlandse economie. De kwakkelende pensioenfondsen met 1300 miljard, kunnen hier duurzaam investeren met hoge rendementen. 

De vele masterplannen in de republiek biedt Nederland voor meer dan ruim 100.000 arbeidsplaatsen tot 2027. De republiek weer kan haar infrastructuur verbeteren en naar een next level brengen. De intensiveringen van de betrekkingen en de banden die het verdrag traktaat van Wassenaar beogen, kan nu worden geconcretiseerd naar een gezamenlijke duurzame toekomst toe.

Maar eerst zal  het financieel deel uit het Traktaat Wassenaar uitbetaald moeten worden aan de rechthebbenden.

Wonen - kopen - huren - inschrijven resort op Bali?

Wonen - huren - inschrijven ressort op Bali?

ICM Project & Events heeft plan opgezet om een vestigen te openen op Bali. ICM Bali zal zich richten op de groep Indische Nederlanders die in Indonesië zijn geboren, en daar hebben geleefd.

Op latere leeftijd ontstaat de behoefte om in Indonesië te willen wonen. Veel signalen komen uit de woon zorg van de ouderen en de geeigende stichtingen.

ICM is een gesprek met diverse partijen om dit te realiseren. Eerst zal huren voor kort - en lang verblijf aan de orde te komen om het te realiseren. Tevens wordt onderzocht of realisatie van Resort woont zorg tot de mogelijkheden behoort.

De folder / brochure is op ICM stands op de Pasar Malams te verkrijgen of voor informatie. Heeft dit bij U nu al die belangstelling gewekt mailen mag ook naar Schwab@icm-online.nl

• Type 36 euro 45K plus KK 5 K
• Type 45 euro 52K plus KK 5 K
• Type 55 Euro 55 K plus kk 5K
• Type 80 Euro 69 K plus kk 5K

Gebruik de BOTOL CEBOK om je billen te wassen !

Vele Nederlandse Indischen kennen het probleem niet!  Net als de Fransen wassen hun billen na de gang naar het Toilet. Mijn hele leven weet ik niet anders, uiteraard hangt WC - Rol in het toilette uitsluitend voor de bezoekers. Is toch hygienischer om je billen te wassen dan een stuk papier dat gewoon resten achterlaten. Is hier ooit wel onderzoek naar gedaan. In het voormalige Indie naast de BOTOL CEBOK, gingen wij wel twee keren in bad.  Toen ik in Nederland kwam ergens is 1962 mochten 1 keer in de week in bad, bizar, is deze hygiene.

13 & 14 juni 2015,  Kallenkote

Saté festijn in Taman Indonesia! Riem de Wolff van de Blue Diamonds treedt op in dierenpark Taman Indonesia

Alweer voor de 7^e maal organiseert Taman Indonesia een Pasar Saté op het park. Verschillende kokkies vanuit heel Nederland komen naar het exotische dierenpark om hun lekkerste saté te bakken. Dit zesde jaar wordt gevierd met op beide dagen live muziek. Op zaterdag speelt de Hoogeveense 9 koppige Krontjongband Toegoe Modern en op zondag de befaamde Riem de Wolff van de Blue Diamonds.

Vanaf 12.o0 wordt er live saté gebakken op de Pasar Saté.

Diverse koks zullen op hun manier hun eigen saté bereiden en aan het bezoek laten proeven. Zo is er Saté Kambing (saté van geitenvlees), Saté Banjar, Saté Babi (varkensvlees), Sate Pentjol, Saté Ayam (kippenvlees) en andere satés bereidt op verschillende manieren. Diverse eetkraampjes verkopen op deze wijze hun eigen saté, danwel met stokbrood, gado gado of lontong. Smullen dus! Tevens is er een live band die de bezoekers laat swingen op echte traditionele krontjong muziek.

Riem de Wolff (Blue Diamonds) op de Pasar Saté

Zondag treedt Riem de Wolff, zanger en gitarist van de bekende Blue Diamonds op, in dierenpark Taman Indonesia. The Blue Diamonds zullen voor altijd verbonden blijven met die ene grote hit uit 1960: Ramona. Maar de carrière van de broers Ruud en Riem de Wolff bestaat beslist uit veel meer dan het beroemde liedje.

Nadat de broers in 1949 hun geboorteland Indonesië hadden verlaten en in Nederland kwamen wonen, startten The Blue Diamonds een sprookjesachtige carrière. Die bracht hen wereldwijde successen en eeuwige roem. Van hun platen gingen miljoenen exemplaren over de toonbank, zowel in Nederland als in het buitenland. Ook waren The Blue Diamonds een van de eerste ‘Hollandse’ artiesten die met een liedje in de Amerikaanse hitlijsten stonden genoteerd. Dat gebeurde in november 1960 met Ramona!

Anno 2014 treedt de inmiddels bijna 70-jarige Riem nog steeds op met verschillende bands, waaronder Windfall en de zanggroep Gold met daarin ook de Indonesische televisiekok Lonny. “Ik zing nog altijd Ramona,” zegt Riem, die heeft uitgerekend dat hij het liedje de afgelopen vijftig jaar minstens achtduizend keer moet hebben gezongen. “Ramona zing ik voor het publiek, maar ook voor mijzelf. Want na al die jaren kan ik simpelweg niet meer zonder haar.”

De inmiddels in Taman Indonesia bekende 9 koppige krontjong band Krontjong Toegoe Modern laat zaterdag 14 juni haar gezellige krontjong geluiden horen.

Over Taman Indonesia

Taman Indonesia is een exotisch dierenpark waarbij u zich waant de tropische omgeving van Indonesië. Niet alleen ontmoet u spannende Aziatische dieren zoals de Binturong, de luwaks en Maleise Bosuilen, u kunt ook een kijkje nemen in een heus traditioneel Mentawai paalwoning, of een hapje eten in onze Indische warung. Voor kinderen is er een speeltuin, een kinderboerderij en een spannende speurtocht.

Naam: Pasar Saté

Datum: 13 & 14 juni 2015

Adres: Kallenkote 53, 8345 HE te Kallenkote

Website: www.taman-indonesia.nl

Organisatie: Taman Indonesia

Email: info@taman-indonesia.nl

”HET MARLIES VELDHUIJZEN-VAN ZANTEN HILLNER - DOCUMENT”   deel  VII    -  door Ad  C. Lemmens   New Zeeland.

In antwoord, en een reflectie, op de gebeurtenissen van  onze Indische groepering op 28  Juni 2011 van, en met, de Tweede Kamer beslissingen -  door Ad  C. Lemmens   New Zeeland.

Red. Adrian woont in het buitenland (Document bevat 20 pagina's)

na haar eigen oorlogs ervaringen, belevenissen en verliezen. Het is nu, en belated, de allerhoogste tijd, dat ook zij haar rol speeld, om deze uitermaten beschamende situatie ten einde te brengen, met actie en met enige daarmede herstelde gevoelens van EER.! 

“RAWAGEDEH” Was een, naar de omstandigheden begrijpelijke NEDERLANDSE re’actie, maar met de Indonesische waarschuwing en het vo’o’r-komen van enige ruchtbaarheid, vanwege, en met de “INDIESCHE KWESTIE “, was vliegensvlug en ongelooflijk onderdanig en attend afgehandeld, zelfs als men het kan disputeren, voor de vele en ontzettend moorden op onze eigen, meestal hulpeloze mensen, dat zo veel meer slachtoffers en op de vreselijkste wijze verloor, maar wij waren immers alleen maar Indiesche mensen, colonialen, die met het GEBAAR tevreden behoorden te zijn.!.

Kan men zich enigszins voorstellen, wat een verschil in waarden hierbij werden gepresenteerd, waar men in een land op minder dan een Euro per dag leeft, dat zij onze eigen origineel te verwachtten 20.000,--. Euros kregen, en wij ( onze mensen ) in een 20.000,-- land leven en dankbaar moesten zijn, met het zielige gebaar.!???  Waar is de evenredigheid hiermede.!???

Het is nu mijn vraag, aan U ; om dit document door te lichten, en er een zeer terecht en “afdoend antwoord” op te maken, dat inderdaad onze gemoederen tot rust kan brengen, met en over deze, “nu” zo dringende, “INDIESCHE  KWESTIE”.! Velen die het verdienden, zijn ons reeds voor gegaan.!

Wij, mijn familie, maar ook in het speciaal mijn persoon, hebben de “INDIESCHE KWESTIE” –         ”OVERLEEFD” , dat is alles dat ik daarvan kan zeggen, als inderdaad ook, door mijn leven en werk tot die overleving is bewezen.! Mijn Moeder, als mijn voogdes, die een geweldig patriotisme, moed en volharding, gedurende die oorlog, voor, en in, de kampen heeft getoond, en die zelfs zeer veel mensen-levens heeft gered, door haar acties en activiteiten, was met de “INDIESCHE KWESTIE” en haar gevolgen, totaal ontwricht, waardoor mijn persoonlijke levens-kansen en mijn origineel zo geweldige mogelijkheden, dat zonder een evenwichtige Moeder, voor mij totaal vernietigd, en gedegradeerd werd, tot een harde overlevings strijd, levend van de hak op de tak, met groote tekortkomingen, enorme frugaliteit en met ten zeerste gekortwiekte mogelijkheden, voor mijn eigen toekomst, als is gebleken.!

NEDERLAND, met haar elkaar opvolgende Representatieve Regeringen, behoord zich zwaar te schamen, met haar mishandeling van, en met deze “INDIESCHE KWESTIE”.! !! Het is nu reeds veel te laat, voor een kwestie van “EER”, maar deze kwestie zal blijven.! Het is “NU DE HOOGSTE TIJD”, dat Nederland daar wakker mede wordt.!!!

NEDERLAND ; is ook mij persoonlijk en direct, verschuldigd als een legaat van mijn eigen Vaders leven en dood, met en op haar orders.!  

Als deze Eere zaak, mede dankzij U, niet in de zeer nabije toekomst wordt opgelost, is dat ook op Uw hoofd, waar Uw naam en Uw handelingen daarmede, is verbonden. Uw negatieve  Stand, kwam daar allerduidelijkst mede door, en U te verschuilen achter een algemene cabinets beslissing, die helemaal niet algemeen was, zal Uw standhouding ook niet ten goede komen.!

Moge de toekomst, en Uw persoonlijke houding, “voor het groote leed van velen”, zich verrekenen. Dit onrecht, met daarmede ook een persoonlijke verantwoording, voor U, als een kwestie van Ere en genoegdoening, is te groot, om in het verschiet te laten wegzinken.!

Nederland kan aan een afrekening met de “INDIESCHE KWESTIE” niet ontkomen.!!!

Uw persoonlijke “Afdoende” Antwoord, wordt hiermede zeer geapprecieerd en verwacht.!

A.U.B., ook onder Uw persoonlijke handtekening.

Bij voorbaat mijn dank, voor Uw te nemen observaties hiermede.

U groetend, Adrian C. Lemmens.    Committee lid -  EJOS Inc.    Auckland - New Zealand.

ICM 22,10,17

Actie Comité Traktaat verdrag Wassenaar 1966" (TvW'66) nieuwe organisatie is opgestaan, 3 juli aanstaande start de petitie !

Weet U het nog?  19 maart 2013 met die Stille Tocht werden er 10.000 handtekeningen overhandigd aan Martin van Rijn, in aanwezigheid van ongeveer 400 man,  en ik sluit niet uit dat U er ook bij was.  Ja, NICC (initiatiefnemer) en ICM hebben deze 10.000 handtekeningen aan het IP overhandigd, daarmee het IP het mandaat gegeven in goed vertrouwen om deze te behartigen. Echter wij vernamen niets meer van Martin van Rijn, en ook niet van het IP, worden die 10.000 mensen wel serieus genomen? 

        Wij hopen met de aankomende petitie weer op uw handtekening te kunnen rekenen, en nog beter als U ook de anderen aanmoedigt om de aankomende petitie te laten tekenen voor TvW'66. Het gaat hier om veel Indisch geld dat de Overheid (Min. BuZa) pleegt achterover te drukken sinds 1966!  Halbe Zijlstra had dit dossier al opgepakt als oppositie in het Kabinet Balkenende. Vroeg zich af waar het geld van oud-president Soekarno is gebleven die de president betaalde ter compensatie voor het nationaliseringproces (verlies van assets, bank te goeden, bezittingen etc.,) Dus allen die hun bezittingen hebben verloren in het voormalige Indie, kortom aan de Indische Gemeenschap.

"Veel geld" riep  Halbe Zijlstra  destijds op ons Indisch podium op Het Plein in Den Haag, ook vastgelegd op beeld en geluid door ICM.

      ICM heeft deze zaak aan het IP voorgelegd op aandringen van de abonnees, echter deze wil het nu niet oppakken. Gezien dat vanaf 2013 het wachten is op van Rijn, hebben lezers, en abonnees van ICM geen vertrouwen meer in het duo, en hebben haast met dit dossier.

       Daarom is er nieuwe organisatie opgestaan "Actie Comité Verdrag Traktaat Wassenaar 1966”, die inmiddels Collectief advocatenkantoor in Jakarta heeft benaderd. ICM steunt deze nieuwe organisatie.

     Het collectief advocaten kantoor in Jakarta heeft zich bereid verklaard om deze zaak op zich te nemen namens de Indische Gemeenschap, mede omdat ook met de republiek dit Verdrag is gesloten, en de Nederlandse regering aantoonbaar deze niet is nagekomen, is conclusie van ICM. Het Collectief Advocatenkantoor zal trachten met de Nederlandse Staat tot een overeenstemming / oplossing te komen om spoedig mogelijk het geld aan de Indische Gemeenschap uit te betalen. Het gaat om een bedrag van ongeveer 2,4 miljard, dit is inclusief rente op rente.  Het verdrag liep af in 2001. Tevens het laatste termijn dat de republiek Indonesië aan het Ministerie van Bert Koenders betaalde.

Voor alle duidelijkheid dit is een andere zaak (dossier) dat nu onder Martin van Rijn is,  DIT betreft de NIOD - rapporten. Gezien de belofte van Martin van Rijn dat in de zomer 2013 zou worden opgelost is het vetrouwen hier zoek, naast  dat de vraag  dat door PGB affaire  dat 73 %  Martin van Rijn liever zien vertrekken, gaat ook dit dossier weer onderaan de stappel bij Min. VWS.

         Daarom heeft het Collectief Advocaten kantoren "Actie Comité Verdrag Traktaat Wassenaar 1966” verzocht om uw handtekening om namens u te handelen.

   De petitie start 3 juli aanstaande. 

Wij komen heel spoedig terug voor de Petitie "Tvw'66"  op ICM, NICC, Breaking News, alle ICM Facebookgroepen en ICM stand op de pasars o.a. in Eindhoven.

    Rechthebbende zijn allen die uit Indonesie  (Voormalige Indie) zijn gekomen, die de oorlog en/of overdracht en/of de bersiap en/of de koele kille ontvangst hebben meegemaakt.

     Niet 10.000 hantekeningen dit keer meer aub, dan kan het collectief advocatenkantoor meteen aan de slag.

ARCHITECTUUR IN INDONESIE (II)

 Foto - De Javasche Bank te Bandung (rechts het oorspronkelijk gebouw) in de huidige situatie, gebouwd door Edward Cuijpers (architectenbureau Cuijpers en Hulswit) in 1918. Als overgangsstijl nog eclectisch van opzet, waarbij de Classicistische elementen uit de 19^e eeuw nog overal zijn aan te treffen

De vriendschap tussen leermeester en leerling.

De architect Wolff Schoenmakers die, voornamelijk in Bandung had gewerkt in het voormalige Indië, was hoogleraar aan de Technische Hogeschool waar Kusno Sosrodihardjo, die later zichzelf Sukarno noemde en de 1^ste president van de Republiek Indonesia werd, student was. Tussen Schoenmakers en Sukarno ontstond een hechte vriendschap: Schoenmakers werd zowat als  lid van de Sukarno familie beschouwd.

De excentrieke hoogleraar, als Nederlandse “totok” (= blanke) op Java geboren, was een zeer hartstochtelijk man: hij hield van de natuur in al haar verschijningsvormen en niet slechts in de figuurlijke zin. In zijn huis in Bandung hield hij zowaar een privédierentuin met dieren die in Zuid/Oost Indonesië niet voorkwamen, zoals leeuwen, giraffen en andere uit (voornamelijk) Madagascar ingevoerd. En dan de bewondering, die net als bij zijn leerling even groot was voor het vrouwelijk schoon, schijnt legendarisch te zijn en hun vriendschap was zeer hecht. Hoe bijvoorbeeld zijn onmatige sexleven was geweest, is hier niet van belang en zal hem, als een bijzondere persoonlijkheid uit die tijd niet minder verheffen als historische figuur.

Het is onbekend wie hem had geïnspireerd om de stap te zetten tot zijn bekering tot de Islam. In ieder geval werd hij islamiet, had de verplichte pelgrimage naar Mecca gemaakt en daarmee was zijn bekering volledig. Hoe zijn directe omgeving, d.w.z. zijn collega’s over zijn convertie,  hadden gedacht, is niet bekend.. Wat we wel weten is, dat een van zijn collega’s een tijdje later zich ook had laten bekeren.

foto-  Hoofdgebouwen van de Technische Hogeschool Bandung (thans ITB genoemd) ontworpen in 1919 door Maclaine Pont in een Minangkabouwstijl en de feestelijke inwijding in 1920. Voor zo’n  immens project was  1 ½ jaar bouwtijd een prestatie waarbij het interieur heel bijzonder is vormgegeven.

 VREEMDE ONTWIKKELINGEN IN EUROPA 

Er waren, ongetwijfeld veel, heel veel discussies geweest tussen Schoenmakers en Sukarno over de (politieke) “Nieuwe Orde” in Duitsland; roerige ontwikkelingen in Europa, waar een nieuwe machthebber (Hitler) een in Europa  zelden gehoorde taal uitsloeg die op geweld wees, weliswaar verpakt in politieke metaforische retoriek en waarbij spijtig genoeg geen één land in de westerse wereld het potentiële gevaar vroegtijdig had herkend. Er kwamen toch immers overduidelijke signalen vanuit Duitsland? Maar alle onverdraaglijke maar niettemin doorgewinterde politici hadden behoorlijk wat boter op hun hoofd: waren ziende blind en horende doof.  Er werden hier en daar op Java  in het begin hiervan weliswaar vage tekenen opgevangen, en niet slechts door doorwrochte politici of  militairen of andere geüniformeerden, maar ook door gewone burgers, die wezen in de richting van een vreemdsoortige ontwikkeling en een onbestemd gevoel met  toon en tendens van “oorlogsgevaar”. Maar Europa was heel ver weg en de heersende machthebbers in het toenmalige Indië vonden dat het met die roerigheid van  politieke veranderingen in Duitsland niet zo’n vaart zal lopen. Het bleek een noodlottige misrekening te zijn die het koloniale Nederland  en de overige vrije Wereld ooit had gemaakt.

Ik stel me zo een beeld voor van de beide heren Schoenmakers en Sukarno, in de tijd dat in Europa, met Hitler in Duitsland aan de macht, Sukarno met een bedenkelijk gezicht en een scheef oog naar Schoenmaker zou hebben gekeken, ten teken  dat ze in Europa het ook nog niet zo goed voor elkaar hadden en dat er toch nog wat schortte aan de “democratie van het Westen”. 

“INHEEMSE ARCHITECTUUR”  

Hoe het ook zij, de beide mannen konden het verder goed met elkaar vinden, daar niet van. De heftige manier van redevoeringen (die overigens zelden als vaag of zweverig konden worden beoordeeld- maar eerder weelderig en bloemrijk in het taalgebruik) en de talloze discussies die we van Sukarno kennen waren bekend; bij de  vele (illegale) bijeenkomsten van Sukarno waarbij hij in zijn speeches de bevolking wakker schudde en te wijzen op de bewustwording van de Indonesische Natie, was Schoenmakers dikwijls aanwezig en steunde hij zijn vriend in zijn streven naar onafhankelijkheid  met verve. Als technisch bouwkundig student had Sukarno, voor zover bekend, geen enkel gebouw neergezet, laat staan een van historische allure. “..dat komt wel..” zou hij gezegd moeten hebben. Neen, hij had andere aspiraties en hogere idealen. En een ervan was de strijd aan te gaan tegen de op dat moment heersende koloniale machthebber(s) en ze uit het land te verdrijven en de onafhankelijkheid uit te roepen. Vrij en bevrijd te zijn voor hem en het Indonesische volk van het koloniale juk. Hij nam zijn voortdurende gevangennemingen op de koop toe om de wereld te laten zien dat hij in zijn eigen land onschuldig in een gevangenis terecht was gekomen en daarom het volste recht had hiertegen te ageren, te strijden en volledige vrijheid te eisen voor hem en het Indonesische volk.

Vanzelfsprekend was Schoenmakers het volledig eens met zijn vurige strijd en streven naar een zo rechtvaardig mogelijke wereld. Want de idealen die Sukarno koesterde, waren van een andere,  hogere orde.

Beiden waren het met elkaar eens om voorbereid te zijn voor een nieuwe tijd voor Indonesië. Sukarno was vrijwel alles aan het politiseren, hetgeen in de gegeven  sociaal en politieke constellatie heel begrijpelijk was. En een van de heftige, maar interessante discoursen tussen de beide mannen was van cultuurhistorische aard. Sukarno vond namelijk dat  de huidige “inheemse” architectuur niet strookte met het beeld dat hij had voor een toekomstig nieuw Indonesië. Met de “inheemse” architectuur bedoelde Sukarno niet de Inlandse of Indonesische, maar de koloniale architectuur die hier en daar enigszins wat aangepast waarin de zo rijke Indonesische kenmerken/motieven/elementen  duidelijk geïntegreerd waren.

Tegen Schoenmakers benadrukte Sukarno dat er een andere manier te vinden was voor het  ontwikkelen van een nieuw soort bouwstijl voor zijn land die de Indonesische Natie in al haar rijkdom aan tradities in al haar glorie en verscheidenheid uiting kon geven, verhief en kon weergeven (wedijveren met de omringende Aziatische landen bijvoorbeeld) en  vroeg hem daarom dit  serieus te willen onderzoeken: Ontegenzeggelijk was er hier sprake

van een opgekropte irritatie en/of woede die slechts tot subjectieve “cultuur verblinding” kon leiden: hier speelde overduidelijk zijn afkeer van de heersende macht. In die gegeven omstandigheid begrijpelijk. Maar hij die zo intelligent was en zeer vooruitstrevende ideeën had, liet zich zo simpel in de kaart kijken en in het zwakke moment meeslepen in een voor hem onwaardige gedachten spinsel en een waterval van emoties waarin hij makkelijk kón verdrinken.

Men moet zich voorstellen dat Sukarno’s idee (onderzoeken naar een eigen typische Indonesische stijl) vermoedelijk tussen 1936/37 en 1946 moest zijn ontstaan..(Zijn veelvuldige  arrestaties/gevangennemingen en gedwongen ballingschap met Hatta (op Nieuw Guinea) moesten hem als rebel  alleen maar gesterkt hebben in zijn voornemen  een aanstaande grote Revolutie te beginnen. De agenda van de grote strategie lag wat hem betreft al gereed en operationeel voor hem op zijn werktafel.  Maar de 2^e Wereldoorlog kwam (min of meer onaangekondigd) voor hem als een geluk bij ongeluk.

Immers in de periode van 1940 en 1945 had de Japanse bezetter zijn haat tegenover de Nederlandse koloniale macht alleen nog maar meer (en bij voortduring) aangewakkerd en zodanig opgestookt, om, koste wat kost, al zijn idealen (Koloniaal bewind het land uitgooien en de onafhankelijkheid uit te roepen) eindelijk te verwezenlijken.

Mede door de goede relaties met de Japanners, werd zijn beste vriend Schoenmakers, in tegenstelling tot andere Nederlanders in het voormalige Indië gevrijwaard van deportatie of internering. Of Schoenmakers ook pogingen had ondernomen, of invloed had aangewend om zijn collega’s voor internering of deportatie te behoeden blijft historisch een interessante vraag. 

 Sukarno, Student Technische Hogeschool (T.H.S) Bandung (1922) .

Wolff Schoenmakers – architect en hoogleraar te Bandung –   

leermeester van Sukarno.

In de dertiger en begin veertiger jaren zag Sukarno  drommels goed dat er heel driftig werd gebouwd en zeker in Bandung waar hij als student woonde en studeerde. De bekende gebouwen (voornamelijk uit het begin van de 20^ste eeuw zoals bv. de Javaasche Bank, het Residentiekantoor, het hoofdpostkantoor) stonden er al. De stad Bandung was vóór 1929 eigenlijk een wat uit de kluiten gewassen dorp dat nodig moest worden vernieuwd, uitgebreid en voorzien van nog meer overheidsgebouwen, noodzakelijk voor de economie en de groeiende bevolking op het eiland. En juist de bouwactiviteiten in dit gebied zag Sukarno als een consolidatie van de koloniale macht en de belichaming van onderdrukking als geheel. Het was voor hem een doorn in het oog; hij werd er dagelijks mee geconfronteerd.

Schoenmakers gaf Sukarno colleges over de nieuwe bouwbeweging van Gropius en het Bauhaus die vóór 1930 in Duitsland was ontstaan en een grote vlucht had genomen in heel Europa en daarbuiten (Zuid Amerika).  De 1^ste Wereldoorlog was een paar jaar ervoor maar net afgelopen en men zag de zinloosheid in de letterlijk grote puinhopen. Men had, heel begrijpelijk haast met de wederopbouw in dit gehavend continent.

Er waaide echter in Europa ook een nieuwe wind op architectuurgebied; wat eerst niet mogelijk was werd nu gebouwd, mede door het ontwikkelen van nieuwe technieken, semi/uitvindingen, nieuwe materialen (halffabricage etc.) en nieuwe technische toepassingen in de bouw.

In het verre Indie was er nauwelijks animo voor de nieuwe bouw en stijlbeweging, behalve dan bij professionele vakbroeders zoals bij Schoenmakers en zijn collega’s. In het land waar deze architecten ook waren geboren, hadden ze letterlijk en figuurlijk alle ruimte en vrijheid die iedere architect zich maar wensen kon, om naar hartelust hun talenten en scheppingsvermogen geheel te kunnen uit buiten.

Net voordat de 2^e wereldoorlog in het voormalige Indië begon, kwam er  helaas een abrupt einde aan de creaties van de drie grote architecten Schoenmakers, Aalbers en Maclaine Pont, die het tegenwoordige Indonesië met hun weergaloze scheppingen hadden verrijkt, het land Indonesië  voorgoed op de kaart gezet en daardoor zichzelf onsterfelijk gemaakt.

Voor het toekomstige cultuurerfgoed van de Republiek Indonesië is het van groot belang deze gebouwen zorgvuldig te koesteren, op een juiste manier te conserveren om ze tegen verval te beschermen, ook voor de komende generaties zodat die ook nog zouden kunnen genieten van de architectuur rijkdom in dit land.

Het feit dat deze gebouwen vóór de geboorte van de Nieuwe Republiek Indonesië onderwerp waren van sociale, culturele en politieke discussies tussen twee bijzondere historische figuren, Sukarno en Schoenmakers, zijn ze daarom ook zo historisch van belang geworden.

De Nieuwe Republiek Indonesië werd in december 1949 Onafhankelijk van Nederland, maar zijn allerbeste vriend Schoenmakers kon helaas niet delen in de vreugde van deze vrijheid, die zij beiden zo vurig naar verlangden: hij stierf vóór de Overdracht werd ondertekend.

   Het  gebouw Concordia – de Societeit van Bandung – thans Gedung Merdeka, waar de Azië Afrika conferentie werd gehouden in 1954, detoen al drukke straat: de Postweg, en waar schrijver dezes eenmaal Sinterklaas had gevierd.

Zou het toeval zijn dat Sukarno tijdens de Azie-Afrika conferentie in Bandung, het sociëteitsgebouw Concordia, een schepping van zijn beste vriend Schoenmakers, (later aanpassingen doorgevoerd door Albert Aalders) had gekozen waar de genodigden uit de twee continenten bij elkaar kwamen? Sukarno had overigens dit gebouw  altijd al bewonderd.  Wellicht ook uit eerbied en diep respect voor zijn kameraad die de grootste dag van Sukarno s leven niet had kunnen meemaken. Hij had zijn grote vriend die hem in zijn roerig leven altijd had bijgestaan, juist op die conferentie, één van Sukarno s hoogtepunten als president, zonder enige twijfel zeer hebben moeten missen.

Een paar jaar later kwam er een ommekeer in de tot dan toe milde politieke houding van Sukarno tegenover de Nederlanders (die overigens nog in grote getale in het land verbleven). Terwijl de nieuwe Republiek zich opmaakte voor een van de grootste conferenties ooit in Zuid/Oost Azië gehouden, kwamen er geruchten  (en pogingen ?!)van een samenzwering tegen de Nieuwe Republiek. In felle bewoordingen – het gerucht van een politieke complot was al publiekelijk – greep Sukarno de gelegenheid aan om  de schuld bij ‘’het Westen’’  (oftewel de Nederlanders) te leggen. Daartoe moest hij direct handelen in het algemeen belang en de bevolking het bewijs tonen dat hij gelijk had en dat de samenzwering tegen de Republiek verijdeld was.

In de geruchtmakende politieke gebeurtenis en vermeende complot theorieën in 1953, werd al gauw een slachtoffer gevonden in de persoon van de journalist Jungschlaeger. Hij werd gearresteerd en in afwachting van het proces dat daarop moest volgen werd een ware hetze tegen alles wat Nederlands was of in elk geval Europees of Westers: de Indo/Nederlanders kregen het (weer) te verduren met boycot/belediging/persoonlijke aanvallen enz.  Vanaf deze tijd was de haat tegenover de vroegere bezetters van zijn land weer opgelaaid,  met als dieptepunt de Exodus  van nagenoeg alle Nederlanders en Indo/Europeanen uit het land en de confiscatie van bedrijven, goederen, en ook de interesses en belangen van  Indo/Europese en Hollandse burgers.

Niet lang na de Onafhankelijkheid van Indonesie, ondernam Sukarno vele buitenlandse reizen: hij bezocht Zuid Amerika. In Brazilië ontmoette hij ook

 talloze architecten, voornamelijk uit Europa van de nieuwe bouworde, waaronder de al fameuze Oscar Niemeijer (die in Brazilië vele overheidsopdrachten had uitgevoerd) en Jean Jeannarette (le Corbusier). Het waren de bewuste architecten waarover Schoenmakers het met Sukarno had tijdens de vele colleges en gezamenlijke cultuurpolitieke gesprekken over de zogeheten “Inheemse architectuur”. Sinds de  cultuurpolitieke controverses, had Sukarno, op tijd tot inzicht gekomen en overtuigd van het belang van de grote waarde voor ‘s lands cultuurerfgoed, dit belangrijk onderwerp geheel omhelsd om het daarna voorgoed te laten rusten.  Hij was als het ware terug van weggeweest.  

Pjotr.X.Siccama 

  Zijaanzicht van het huidige paleis te Bogor met de vijver.- Thans het buitenverblijf van de president van Indonesië

Het voormalige paleis te Bogor dat de Gouverneur Generaal Gustaaf, een Oost Friese baron van Imhoff had laten bouwen in 1744/45 in een Barokke stijl dat door de aardbeving in 1836 was verwoest. – Op dezelfde plaats werd het tegenwoordige paleis gebouwd door een genie officier Dossaers  in Classicistische stijl.

Het huidige paleis van Bogor in Classicistische stijl gebouwd door de genieofficier architect Dossaers in  1838/40. De gehele buitenzijde, quadratisch geconcipieerd,  rondom het gebouw in de Ionische orde een peristyle (colonnade) waarvan  de Ionische kolommen dragend zijn.  (gecanneleerde Ionische kolommen met Ionisch kapiteel)   in het midden van de grote ontvangsthal een kleine koepeltoren.

 Interieur van het paleis te Bogor in de Nederlandse tijd vóór 1949, waar op de achtergrond het portret te zien is van Koningin Wilhelmina.  Een van de ovalen zalen van het paleis met een eveneens ovaalvormige concaaf plafond voorzien van ondiepe cassetten met rozetten, dat gedragen  wordt door kolommen met Korinthische kapitelen met aan weerszijden Korinthische pilasters. Op een van de zetels links achteraan had de grootvorst (de Sushuhunan) van Yokjakarta nog gezeten.

De Javasche Bank te Jakarta  omstreeks de eeuwwisseling door Edward Cuijpers (architecten en ingenieursbureau Cuypers en Hulswit) in 1918. dezelfde eclectische stijl werd ook in Bandung toegepast.

Station Weltevreden te Bogor in de nieuwe stijl (art-déco)  met ertegenover het residentiekantoor.  In de  zg. ‘’nieuwe zakelijkheid ‘’van de nieuwe bouworde. Het plein tussen deze gebouwen heette toen  Waterlooplein. – Een voorbeeld van ruimtelijke ordening beleid vóór 1940, wat voor Zuid Oost Azië geheel ongekend en nieuw was.

 Het station Weltevreden (Bogor-West Java) hoofdingang. Opgetrokken in de art-déco  - stijl – in de lijn van de nieuwe bouworde. Circa 1928.

.

R.I.P  18/10/1968  - 11/12/ 2013 Avril Lorraine Bartelds - Schwab.

Op deze dag - Indie Herdenkingen - maakt Mark Rutte eindelijk bekend dat de : Indische geschiedenis" ook een deel van hem is,

toch een belangrijke mijlpaal in de Nederlandse geschiedenis deze erkenning, daarmee geef je toe dat genen wat de Nederlandse regeringen 70 jaren onder het tapijt heeft geveegd werkelijk heeft afgespeeld, mooiere dag kunnen wij ons toch niet wensen, dat wij een Indische Minister president hebben, die met een schuin oogje naar Martin van Rijn kijkt " om op te schieten met Indische kwestie, nadat na 2 en half jaar waar NICC & ICM die 10.000 handtekeningen aan Indisch Platform (IP) overhandigen.

Op het IP de verplichting rust om bij de onderhandelingen met Martin van Rijn, na twee en half jaar radio - stilte terug te koppelen  met NICC & ICM (Immers achterban zijn) of het akkoord conform het voorgelegde pensioenplan is van NICC & ICM kosten 6-7 miljard.

Zodat dan definitief en voor altijd het Indisch boek kan worden gesloten. De Indisch kwestie heeft voorrang nu na 70 jaren op de Griekse verslinden bereput, waar weer een beroep wordt gedaan op Nederlandse regering (5-6 miljard).

Dit zullen wij in de media en kranten zoals een Telegraaf nooit  lezen, die hebben namelijk nooit over de Indische geschiedenis gehad. Dus de achtergronden  van de Indische kwestie niet kennen, wellicht dat nu voor de Nederlandse burgers programma's worden opgesteld om zich eigen te maken betrekking tot de Indische geschiedenis die de Overheid/regering bewust hebben verzwegen voor het Nederlandse volk, een geschiedenis van meer dan 300 jaren waar Nederland de regie over voerde werd 70 jaren doodgezwegen!

ICM 16.8.2015

INDO-INSTRO-ROCK

Terugblik op de Indo-Rock, instrumentale rock & roll die gespeeld werd in de periode 1958-1965 door Nederlandse gitaargroepen, die volledig of in belangrijke mate bestonden uit muzikanten van Indische of Ambonese afkomst. Met een overzicht van de Indo bands, waarvan instrumentals op plaat of band (live) bekend zijn. De Indo-Rock pioniers leverden een unieke bijdrage aan ons muzikaal cultureel erfgoed.

Alle Indo-Rock bands die op deze site worden opgenomen voldoen aan bovenstaande definitie, die eind 70-er jaren gelanceerd werd door een handjevol verzamelaars van Nederlandse gitaarrock. Bij de vocale rock & roll van de Indo bands spreken we over Indo-Rock vanwege de kenmerkende begeleiding met vaak lange instrumentale breaks. Ondanks dat ook een aantal Nederlandse groepen door deze Indo bandjes beïnvloed werden en dus een indorock sound hadden, behoren zij niet in deze categorie thuis. Ze zijn te vinden op mijn site Neder-Gitaar-Rock.

The Story of Indo-Rock (English)

Electric Johnny & his Skyrockets (1960)
In de voormalige CNR Studio aan de Sumatrastraat, Den Haag (fotocollectie: Jan Schouten)

Mijn eigen inspiratie voor het woord Indo-Rock kwam door de gitaarmuziek van Electric Johnny & his Skyrockets, vanwege hun unieke en grote bijdrage aan instrumentale gitaarrock in de periode 1960-1962. Zelf gebruikte ik de term term Indo-Rock voor het eerst in januari 1975. Ik schreef toen een brief aan VARA radio producer Willem van Beusekom, waarin ik een suggestie deed om weer eens een uitzending van "Poprekonstruktie" over Nederrock te maken. Ik had er een hele lijst bij gedaan met platen van Nederrock groepen met vooral Indo's in de bezetting en die samengebracht onder de noemer Indo-Rock. Op 18-02-1975 heeft Willem van Beusekom in een radio uurtje over Nederrock de term Indo-Rock ook daadwerkelijk voor de eerste keer op de radio verkondigd! De allereerste publicatie waarin ik de stijlnaam Indo-Rock gebruikte, schreef ik in het najaar van 1977 voor het Engelse blad "New Gandy Dancer" - The Magazine for Rock Instrumental Music (Issue 10 - November 1977).

Met name Peter Riefhof (†)(hij speurde de oude Indorockers in Den Haag op), George Evers (hij publiceerde een aantal boeken in eigen beheer over Instrumentale Rock), Louis Smeets (producer van de Rock & Roll Methode op Hilversum 3) en Leon Donnars (producer van het Indo-Rock programma op Radio Lokatel en oprichter van de Stichting Indo-Rock) hebben begin 80-er jaren bijgedragen aan de snelle verspreiding van het nieuwe woord Indo-Rock.

Fraai sfeerbeeld van de Haagse Indo-Rock Scene ca. 1965 - The Black Eye in Rolschaatspaviljoen Zuiderpark
Liggend: Ruud Toorop, staand Tony Lentze (l) en Harry Bredow (r), achterin Joop Ketting Olivier
(foto: Sam Patty / collectie: Jan Patty)

De eerste Indo bandjes waren actief in Rotterdam en Den Haag, maar ook in steden als Amsterdam, Zaandam, Vlissingen, Maastricht, Groningen en andere plaatsen waren ze te vinden. The Tielman Brothers waren de trendsetters en hun roots zoals de traditionele Indonesische volksmuziek, krontjong, gamelan, Hawaiian steelgitaar melodieën en de muziek van gitaarpionier Les Paul wisten ze in de 2e helft van de 50-er jaren te vermengen met de toen net in opkomst zijnde rock & roll klanken. Hun platenproduktie voor Bovema in de periode 1959-1961 die uitkwamen op het Imperial label, bevatten bijna reeds alle ingrediënten voor de Indo-Rock.

The Tielman Brothers -Black Eyes/ Rollin' Rock (live TV show 23 jan.1960)

Alle cliches uit de rock-‘n-roll van de 50’s samengevat in een videoclip

Het is de moeite waard deze video te bekijken. Het is niet alleen de moeite waard, het is een openbaring. U zult geen moment spijt hebben van de ruim negen minuten die de video duurt. Hier zijn op sublieme wijze alle kenmerken van de Rock & Roll samengevat en dan praten we over een televisie-uitzending uit 1960 !
Vier jaar vóór de Beatle-mania, zeven jaar vóór Jimi Hendrix zich op de gitaar onsterfelijk maakte door deze als een bijna buitenaards wezen te bespelen. Een jaar vóór de eerste single van Dick Dale werd uitgebracht, een gitarist die de briljante basis legde welk Hendrix inspireerde. Zes jaar vóór het geweld van The Who de wereld zou verbazen. Negen jaar vóór het verschijnen van de Stooges en 15 jaar vóór The Clash en Sex Pistols.
De Tielman Brothers, de hoofdrolspelers in deze video, lieten een staaltje van techniek zien, welke de gekte van de Rock & Roll typeerde en afrekenden met elke vorm van statisch optreden op het podium. Samenvattend een optreden dat nog woester was dan het wilde jazz-concert van Gene Krupa.
Dit optreden vond plaats op de Nederlandse televisie op 23 januari 1960.
De Tielman Brothers kregen de gelegenheid om in de Nederlandse Omroepstudio’s het ontstaan van de gekte in de Rock & Roll te vertonen. Andy (sologitaar), Reggy (gitaar), Phonton (contrabas) en Loulou (slagwerk) bespeelden de gitaren met hun tanden, met hun voeten, ze gooiden de contrabas op de grond en klommen er bovenop, met opzwepende solo’s op de gitaren en stuwende bassen, dit tot absolute verbijstering van de niets vermoedende toeschouwers en nog vele generaties daarna die nog van ze zouden horen. Het ontbrak er nog maar aan, dat ze een gitaar in brand staken…

In 1961 verschenen ook de eerste albums van The Ventures in Europa en deze stijl sprak een groot aantal Indo gitaristen enorm aan. Strakke, soms rollende en dan weer gevoelige gitaarpartijen en een vleugje country, dat was het helemaal. De beide gitaristen Bob Bogle (sologitaar) en Don Wilson (ritmegitaar) speelden op een Fender Jazzmaster en dit is mogelijk de verklaring voor de opmars van deze gitaar onder de Indo groepen. Andy Tielman verklaarde later: 'We gingen over van Gibson gitaren op Fender, want daar kon je beter mee gooien. Ze waren lichter, weet je.'

The Ventures 1961: Bob Bogle en Don Wilson

Het essentiële element van de Indo rockers was hun kompakte speelwijze, waarbij drums, bas- en ritmegitaar een eenheid vormden en de sologitaar zijn eigen partij speelde. Een extra ritmegitarist of soms 2e sologitarist ondersteunde de sologitarist met versterkte accenten, tegenritmes of zwaardere baslijnen over twee of drie snaren gespeeld. Stuwende gitaren op de lage snaren. Andy en Reggy Tielman brachten aan het eind der 50-er jaren reeds op onnavolgbare manier hun instrumentals op deze wijze voor het voetlicht.

The Tielman Brothers - Rock It Up - live TV show jan.1959
Opname Kaffee Kossenhaschen, Mannheim januari 1959 (HR Hessischer Rundfunk)

Een groot aantal Indo rockers kreeg aanlokkelijke aanbiedingen om in Duitse clubs als professionele muzikanten aan de slag te gaan en de hoogtij dagen van de Indo-Rock braken aan, totdat de veel goedkopere Engelse bands omsteeks 1964 met hun beat muziek voorgoed een einde maakten aan deze scene. In Nederland zelf kenden we nog een aantal andere stromingen binnen de Indo-Rock. Allereerst zijn er de groepen die een mix speelden van Latin dansritmes en instrumentale rock & roll en ook experimenteerden met 2 sologitaristen. De belangrijkste exponenten van deze South-American Rock stijl waren uiteraard de 'uitvinders' hiervan Electric Johnny & his Skyrockets en verder bekende bands zoals The Rollers, Boy & his Rollin' Kids, Tony & his Magic Rhythms en The Hap-Cats. Het repertoire van The String-A-Longs paste in die tijd naadloos aan bij de stijl van de Indo bands. Dan zijn er nog de groepen, die piano en orgel integreerden in de Indo-rock. De Rotterdamse Oety & his Real Rockers leverden de basisarrangementen en de latere muzikanten voor de supergroep The Javalins.

Helaas werd er in verhouding bitter weinig studiomateriaal opgenomen in de gouden jaren van de Indo-Rock 1961-1963, de kans werd de top Indo bands vaak wel aangeboden, maar er was te weinig animo bij de muzikanten zelf. De minder bekende groepen kwamen nauwelijks aan de bak, omdat er sowieso al weinig interesse bestond bij de meeste platenmaatschappijen. Gelukkig zijn er achteraf gezien nog opmerkelijk veel privé bandopnamen gemaakt in de de periode 1961-1965. Met name het audio- en beeldarchief van Sam Patty (†) dat nu beheerd wordt door zijn broer Jan en de Stichting Indo-Rock is uniek te noemen en is met recht een brok muzikaal historisch erfgoed van de roemruchte Indo-Rock scene.

De term Indo-Rock wordt heden ten dage te pas en te onpas overal opgeplakt en omdat de vlag de lading nu niet meer dekt, breng ik onder de naam Indo-Instro-Rock alleen die Indo-Rock bands bijeen, die voldoen aan de oorspronkelijke bedoeling van bovengenoemde definitie.

piet muys, juli 2000

Andy Tielman
geb. Makassar, Celebes 30-5-1936
† Rijswijk 10-11-2011

• Hulp gevraagd!

 

* The Black Arrows * The Black Dynamites(Los Indonesios) * The Black Magic * Boy & his Rollin'Kids * The Crazy Rockers * The Crazy Strangers * The Crescents (Danny Angel) * The Destroyers * Electric Johnny & his Skyrockets * The Fire-Devils (The Firebirds) * The Hap-Cats * The Hondos  * The Hot Jumpers  * The Hot Rollers * The Hurricane Rollers   * The Javalins * Oety & his Real Rockers * The Pacifics * The Rockin' Blacks  * The Rhythm Strings (Ricky &) * The Rollers  * The Royal Teens * The (Sky) Meteors  * The Strangers * The Swallows * The Tielman Brothers * The Timebreakers (Franky &) * Tony & his Magic Rhythms * The Travel Five * The Tropicals (Jimmy Ward) * The Twangies * (Wendy &) The Gardenias

• Indo-Rock-Gallery (Indo-Rock bands van Groningen tot Maastricht)

• Jimmy Ward - De Ierse Indo-Rock zanger

Republiek Indonesia betaalt miljarden claims aan Ministerie van Buitenlandse zaken die in rook op gaan!

Deze week kwam ICM in bezit van een geheim dossier afkomstig van het Mininterie van Buitenlandse zaken, die het geld ontving van de republiek Indonesia voor de inlossing van de Indie - Claim.   

Dit aanleiding geweest voor redactie van ICM om hiervan melding te maken bij het AFM en De Nederlandse Bank.

Die doelen zijn NU te bizar om HIER te noemen; wel dat er NU door diverse personen en organisaties actie wordt ondernomen om een grondig onderzoek in te stellen naar het onderhavige dossier en aan de hand van deze onderzoekresultaten hiervan aangifte te doen tegen betreffende Min. en de verantwoordelijke personen, die in het dossier met naam en toe naam zijn genoemd.

Wat zal de republiek Indonesia wel denken dat 38 jaren achtereen het geld niet bij de gedupeerden is aangekomen! De claims zijn niet uitgedeeld, maar in rook opgegaan; waarde nu 8 miljard euro. Het gaat om een bedrag van 600 miljoen harde oude Hollandse guldens (waarde nu 8 miljard).

Jaarlijks werd door de republiek Indonesia aan het Mininsterie van Buitenlandse Zaken 18,7 miljoen overgemaakt, waarvan 2,7 miljoen werd ingehouden en naar de Nederlandse staat ging. Het resterende werd op derden rekening geparkeerd en beheert door de opgestarte Claimbureaus (BV's).

In 2003 werd de laatste betaling aan betreffende Ministerie gedaan, en heeft de republiek Indonesia zich aan zijn woord gehouden. De betreffende BV's hieven zichzelf op, zonder de claims uit te delen aan de rechthebbenden.

Al eerder werd dit door Gerrit Zalm  (VVD) van Min. Financiën gesignaleerd en dit publiekelijke geuit "dat Nederlandse Staat op het Indische vermogen zit".  Zijn partij genoot Kamerlid Halbe Zijlstra haalde op het Indisch podium flink uit naar de Nederlandse regering destijds waar die 600 miljoen van toen, die nu geïndexeerd 8 miljard waard, is gebleven en stelde Kamervragen hierover. Naast Halbe ambtenaren van betreffende ministerie die uit de schoolbanken klapten en met ontslag moesten bekopen.

Dit is aanleiding van deze melding voor de redactie van ICM om het hele dossier eerst grondig te bestuderen en hierop actie te ondernemen o.a. bij de collega media hiervan melding te maken en bij de toezichthouder het AMF. Andere verdere acties zijn voorbehouden aan de geiegende organisaties die de belangen behartigen van de Indische Gemeenschap van wie al hun bezittingen werden ontnomen in het voormalige Indie (Nu Republiek Indonesia)/ .

 Iedere Nederlandse burger die zoiets onder ogen krijgt is verplicht om aangifte te doen, destemeer een redactie,

=== WORDT VERVOLGD ====

Oud-marinier na eigen onderzoek: ‘Nederlandse staat doodde kapers opzettelijk’

De Nederlandse regering heeft bij de beëindiging van de Molukse treinkaping in 1977 bewust gekozen voor excessief geweld, met de intentie om alle kapers te doden. Dat concludeert Ingo Piepers, oud-marinier en gepromoveerd op oorlogsdynamiek, na eigen onderzoek. Hij gaat zelfs zover dat hij de handelwijze van de regering ‘terreur’ noemt.

Piepers kreeg inzage in het oorspronkelijke aanvalsplan, dat volgens hem doden had kunnen voorkomen, en vergeleek dat met het ‘zeer fors opgeschaalde’ plan dat uiteindelijk is uitgevoerd. Beide aanvalsplannen zijn op detailniveau nu pas openbaar en ook te lezen. Het ministerie van Defensie zegt dat de stukken onder de rechter zijn en wil om die reden niet reageren.

Vandaag doet de rechtbank in Den Haag uitspraak in de civiele treinkapingszaak, die gaat over de vraag of twee kapers in de trein, gewond en ongewapend, onwettig zijn geëxecuteerd in plaats van aangehouden. Als de nabestaanden gelijk krijgen, hebben zij recht op schadevergoeding. Het is ook mogelijk dat de rechtbank alsnog besluit nieuwe getuigen te horen.

Dat het uitgevoerde aanvalsplan tot doel had alle kapers te doden, blijkt volgens de oud-marinier onder meer uit het feit dat de ingezette scherpschutters geen precisiedoel hadden om met een verticale lijn van vuur te voorkomen dat kapers zich naar de passagiers konden begeven (het zogenoemde ‘compartimenteren’). Piepers: ‘In plaats daarvan werden hele coupés waarin Molukkers lagen te slapen met pantserdoorborende munitie aan flarden geschoten.’

Leugen

De Nederlandse staat heeft altijd ontkend dat er onrechtmatig is gehandeld. Volgens Piepers deugt de verantwoording voor die opschaling van het aanvalsplan niet. Uit onderzoek dat het ministerie van Justitie in 2014 naar de treinbestorming liet verrichten, blijkt dat de toenmalige besluitvormers – de stafofficieren en oud-Justitieminister Van Agt – het aanvalsplan opschaalden omdat de trein niet ongezien genaderd zou kunnen worden. ‘Dat is een pertinente leugen’, stelt Piepers. ‘Het oorspronkelijke plan voorzag daarin, dus men wist dat het kon. Bovendien lagen kikvorsmannen al drie weken ongezien onder de trein.’

De ware reden om aanvalsplan A los te laten en plan B in te zetten, wordt volgens de onderzoeker tot op de dag van vandaag verhuld. Piepers stelt dat de echte reden alleen deze kan zijn: alle kapers moesten dood om de Molukse gemeenschap, na vier gijzelingen, ‘een lesje te leren’ en toekomstige gijzelingen te voorkomen. ‘Dan gebruik je als staat dus geweld om angst aan te jagen met een politiek doel, en dat is de definitie van terreur.’

Uit notulen van het stafofficierenoverleg van destijds blijkt dat ‘de consequentie van dit plan is dat naar alle waarschijnlijkheid de terroristen allen zullen worden gedood’, en dat deze conclusie ‘uitvoerig’ met de betrokken bewindslieden is besproken. Dit staat haaks op de uitspraak van Dries van Agt, afgelopen zaterdag in De Telegraaf, dat ‘de instructie voor deze actie zodanig was dat zo weinig mogelijk mensen het leven zouden laten’. Piepers onderzoeksresultaten en de notulen van het stafofficierenoverleg zijn aan Van Agt voorgehouden, maar de oud-minister en -premier wil er niet op reageren. Ook de vraag waarom plan A drie dagen voor de aanval is opgeschaald zonder dat de omstandigheden waren veranderd, wil hij niet beantwoorden.

Politieke discussie

Defensiedeskundige Ko Colijn, voormalig directeur van het instituut Clingendael, noemt de reden die Piepers geeft voor de opschaling van het aanvalsplan ‘grondig en goed uitgezocht’. De conclusie van staatsterreur gaat volgens hem, hoewel die 'aannemelijk' is, nogal ver: ‘De grondwettelijke plicht van de staat ter bescherming van haar onderdanen is immers een evident andere dan de zelfbenoemde missie van een groep treinkapers.' Piepers hoopt dat zijn analyse aanzet is tot een politieke discussie over het handelen van de staat.

Advocaat Liesbeth Zegveld, die de nabestaanden van twee omgekomen kapers vertegenwoordigt, zegt dat ‘gaandeweg het proces steeds duidelijker werd dat je het handelen van de mariniers in de trein moet bekijken in de context van de ingezette scherpschutters en instructies. Voor ons is helder dat de manier hoe in de trein is geschoten, nooit een individuele beslissing kan zijn van een individuele marinier.’

foto Molukse KNIL-militairen tijdens de 2^e expeditie naar Atjeh in 1874

Tijdens de bezetting van Nederlands-Indië door Japan (1942-1945) ontstonden diverse verzetsgroepen die, verspreid over de gehele archipel, zeer actief waren. Deze weerstand tegen de Japanse bezetter in de Oost is vaak onderbelicht gebleven: daar waar namen als die van kapitein Reinder Gebbinus de Lange gevoelens van respect zouden moeten oproepen kent in werkelijkheid vrijwel niemand zijn naam nog.

Ook de rol van Molukkers in het verzet is relatief onbekend gebleven. Molukkers werden vanaf het begin van de bezetting van Nederlands-Indië door Japan onderdrukt en de rechten ontnomen. Zij traden dan ook relatief vaak toe tot het verzet   en dit kostte aan velen van hen het  leven.

Molukkers hadden dan ook veel meer banden met Nederland dan andere bevolkingsgroepen in de Indische archipel: voor een groot gedeelte hingen zij de Christelijke godsdienst aan en al heel lang behoorden Molukkers tot de vrijwel onmisbare soldaten van het KNIL. Zij namen deel aan de vele expedities, zoals de tweede expeditie naar Atjeh en de Lombok-expeditie en vormden een onmisbaar onderdeel van het Korps Marechaussee te voet.

Aanvang der Japanse bezetting

Aan het begin van de Japanse bezetting, in 1942, woonden een groot aantal Molukkers verspreid over de gehele Indische archipel, op Java, Sumatra, Borneo, Celebes, Timor en natuurlijk de Molukken. Na de capitulatie van Ambon, op 30 januari 1942, werden de Ambonese KNIL-soldaten naar Marinekamp Halong overgebracht.  De rest van de bevolking   werd   gedwongen   te

Molukse KNIL-militairen tijdens de 2^e expeditie naar Atjeh in 1874

werk gesteld bij de voedsel-verbouw of diende transport-diensten en andere werkzaam-heden te verrichten.

De meeste Molukse KNIL-soldaten werden eind april 1942 uit de krijgsgevangenschap ontslagen. Hin bijdrage aan het anti-Japanse verzet was vervolgens overal in Nederlands-Indië heel groot. Op Sumatra bijvoorbeeld richtten  Molukse KNIL-soldaten de verzets-organisatie "Sapoe Tangan Merah" (de "Rode Zakdoek") op en met name op de Molukken kregen de verzetsgroepen zeer veel steun van de bevolking.

Verzetsgroep van kapitein Kaseger en sergeant-majoor Mendoza

Op Ambon werden direct na de vrijlating van de Ambonese KNIL-militairen diverse verzetsgroepjes geformeerd. Sergeant-majoor geweermaker F.A. Mendoza verzamelde enige onderofficieren (waaronder de sergeanten Rompies,  Lantang  en  Sahetapy   

en brigadier Tisera) om zich heen om een guerrillastrijd  tegen de Japanners te voeren. Hiertoe werden berichten en goederen kamp Tantoeï binnengesmokkeld en contacten met onder meer sergeant-majoor Waalwijk gelegd.

De Menadonese kapitein Kaseger, die intussen door Mendoza gevraagd was als leider van de groep op te treden,  raadde in eerste instantie een guerilla-oorlog, bij gebrek aan goede bewapening, af. Sergeant A.A.  Koster, sergeant der stadswacht  F. Nasalleh en de Mariniers P.T.  Marcks en P. Lenze  beperkten zich nu in eerste instantie tot het afluisteren en verspreiden van nieuwsberichten.

Intussen voerde sergeant Lantang koerierswerkzaamheden uit  en verzamelde wapens en werd de groep Kaseger uitgebreid met brigadier Tuanakotta en sergeant D. Eikendorp. Eikendorp onder-hield contacten met een andere verzetsgroep, die van sergeant Matthijs de Fretes, die in de bergen actief was.

In mei en juni 1942 deden de Japanners onderzoek naar  dit soort verzets-groepen, omdat de bevolking  van met name Leitimor niet voldoende  medewerking toonde.

Sergeant-majoor Waalwijk werd op 11 juli 1942 aangehouden toen hij pakjes brieven kamp Tantoei binnen wilde smokkelen. De Japanners namen wraak door alle betrokken mannen af te ranselen

met ijzeren staven, wat drie van hen met de dood moesten bekopen.

In augustus 1942 deden de Japanners zonder resultaat een inval bij Kaseger en Mendoza - drie dagen later werd Mendoza gearresteerd en overgebracht naar de gevangenis van Amboina.

Via zijn echtgenote liet hij de andere leden der troep de waar-schuwing toekomen Ambon zo snel mogelijk te verlaten. Behalve Kaseger, die naar Makassar wist te ontkomen, gelukte het niemand van de groep te ontsnappen. Allen werden gearresteerd en naar Fort Victoria  overgebracht.   Op  15 januari 1943 werden de leden van de verzetsgroep Mendoza, Tisera, Sahetapy en Tuanakotta onthoofd.

Erebegraafplaats Tantoei

De groep van sergeant Matthijs de Fretes

Militair Th.A. Deighton trok na de capitulatie met vijf Indo-Europese KNIL-soldaten naar het zuiden  van Leitimor, waar de troep contact maakte met een aantal Nederlandse artilleristen en de sergeant-majoor W.J.P. Jansen, commandant der KNIL-stelling te Serie. Jonathan Parera, de zoon van een landwachter, informeerde Deighton over een wapenopslag-plaats in Serie, waardoor men enige tijd over wapens en munitie kon beschikken.

Omdat de groep van Deighton geen geld had kon zij niet uitwijken naar veiliger oorden. De wapens werden meegegeven aan iemand die zei namens Jansen te spreken.  Deighton  en  Godeaus kwamen vervolgens in contact met sergeant Lantang, die hen naar Koesoe-Sere bracht waar Deighton onderdak vond bij Jacobus Parera. Toen er een grote wapenopslag-plaats werd ontdekt bracht sergeant Lantang de troep van Deighton in contact met Matthijs de Fretes.

Fort Victoria op Ambon waar leden van de verzetsgroep geëxecuteerd werden

Oprichting van de verzetsorganisatie van Matthijs de Freitas

De Freitas werd op 17 oktober 1888 te Mahia geboren en diende gedurende langere tijd bij de troepen van het KNIL te Atjeh.    In de rang van sergeant der Marechaussee verliet hij de dienst in 1936 met eervol ontslag en keerde terug naar Mahia, waar hij bekend stond als olifantenjager en hoofd van de Landwacht. In maart 1942 belegde De Freitas een bijeenkomst waaraan honderd man, waaronder Deighton, Godeaus en Jacob Parera deel-namen. In de vergadering vroeg De Freitas de aanwezigen zich gereed te houden om de Geallieerden bij hun komst te ondersteunen.

Het door Deighton en Parera ontdekte wapentuig werd onder  de mannen verdeeld; veel van  hen hadden echter bij het begin van de Japanse bezetting de  eigen wapens al verborgen zodat men over een redelijk arsenaal beschikte. Intussen bleven de contacten tussen Mendoza en Kaseger te Amboina doorgang vinden en hielden Lantang, Mendoza, Rompies, Sahetapy en Tisera regelmatig vergaderingen.

Toen Mendoza in augustus 1942 werd gearresteerd was De Fretes al ondergedoken in Hatiwe-Besar te Hitoe. Van hieruit gaf hij, omdat hij geloofde dat de Geallieerden spoedig zouden landen,  aan sergeant Jacob Latuhertu in  Nakoe order een organisatie ter bestrijding van de Japanners op te richten. Latuhertu nam hierop  contact op met de sergeanten Habel Rehatta en Dirk Eikendorp, Evert Tehupeoory, Johannes Hehareuw, Charles Hehajary en Domingus Waas.

Iedere sergeant kreeg opdracht in zijn eigen dorp met de KNIL-militairen en landwachters een aantal plaatselijke afdelingen van de verzetsorganisatie op te zetten.

Structuur der verzetsorganisatie

Dominggus Waas kreeg bevel de kusten van Nakoe en Mahia te bewaken en diende Latuherta te waarschuwen als er signalen waren dat een landing der Geallieerden plaats zou gaan vinden. Toen de Fretes vernam dat de verzetsorganisatie intussen geformeerd was keerde hij terug naar Leitimor, waar hij werd benoemd tot hoofd van de aparte verenigingen, die in totaal nu 300 leden telden.

In een aantal dorpen werden afdelingen opgericht, meestal  door KNIL-soldaten of door land-wachters, onder leiding van een sergeant. De Fretes had de algemene leiding en bestuurde   de westelijke, terwijl Rehatta, Latuheru en Pattiasina de oostelijke afdelingen voor hun rekening namen. De organisatie beschikte over KNIL-wapen-voorraden die bij Serie en Koesoe-Sere en in de buurt van de stellingen Soja en Roetoeng  verborgen waren.

Tot de taken van de afdelingen behoorden  het  verzamelen  van inlichtingen, plegen van sabotage en het verrichten van koeriers-diensten. Als er een landing der Geallieerden zou plaatsvinden  dan konden binnen korte tijd honderden mannen gemobiliseerd worden.

Zicht op haven en baai van Ambon met links Fort Victoria

In januari 1943 vonden in de woning van de leraar S.J. Sopacua een aantal vergaderingen, waarbij Rehatta, Eikendorp, Latuheru, Hehareuw en Hehajary aanwezig

waren, plaats. Tijdens die bijeen-komsten werden de acties, nodig tijdens een Geallieerde landing, besproken en de verzamelde wapens, 50 karabijnen, vier mitrailleurs en munitie, bijeen-gebracht en op een veilig plaats verborgen.

De verwachting van een landing van Geallieerden werd versterkt toen een eenheid onder kapitein Nijgh en sergeant J. Malawau landde op de zuidkust van Ceram. Helaas werden zij de volgende dag al gearresteerd en naar Fort Victoria overgebracht.

Arrestatie en executie der leden

Tijdens een vergadering op 11 maart 1943, waar naast De Fretes en de eerder genoemde personen ook Nakoe, Kilang en Hoekoerila en de drie sergeanten Tehupeiory, Keiluhu en Pattiasina aanwezig waren, besprak men de aan de Geallieerden te bieden onder-steuning. Op 13 maart 1943 werden E. Tehupeiory en A. Leiluhu, twee groepsleiders, door de Japanners opgepakt. In de dagen daarop volgend  vond ook de arrestatie van de overige leden van de groep De Fretes plaats.

Omdat men De Fretes en Jacob Latuheru niet direct kon vinden arresteerden de Japanners hun familie en dreigde met executie als De Fretes en Latuheru zich niet zouden aangeven. De Fretes werd op 1 juli 1943, samen met Rehatta, Eikendorp, Tehupeiory, Hehareuw, Hehajary en Latuheru gearresteerd.

Ambonese militairen in marstenue

Na de arrestatie van de kern van de groep De Fretes nam het verzet op Leitimor af, al werden op 30 december 1943 nog wel    16 personen, op verdenking van het seinen naar Geallieerde vliegtuigen en spionage, gearres-teerd. In de loop van 1943 vonden de organisaties van sergeant-majoor Leihitu en soldaat J. Litamahuputty op Saparoea een einde toen zij werden opgerold. Nog in augustus 1944 bevonden zich in de stadgevangenis van Amboina ongeveer 300 politieke gevangenen - deelnemers aan het Molukse verzet.

Verzetsgroep van Petrus Leihitu

Petrus  Leihitu (1907 - 1945)  pleegde enige verzetsdaden op Ambon en richtte vervolgens in Haria op Saparoea de vereniging Menpertabankan Rumah Oranje (Wij blijven Oranje Trouw) op. Hij werd in april 1942 gearresteerd  en weer vrijgelaten. Toen hij een-maal, waarschijnlijk op vrijwillige basis, tewerk gesteld werd bij handelsorganisatie Nanyo Kohatsu Kaisha, die  verantwoordelijk  was

voor het voedseltransport van Saparoea naar Ambon, gebruikte hij deze positie als dekmantel om vrij te reizen en contact te onderhouden met andere leden van het verzet.

Lewihitu's groep pleegde onder andere  wapendiefstallen en ze verzamelden inlichtingen over    de Japanners. In juni 1943 werd Leihitu voor de tweede maal gearresteerd en naar de Amboina-gevangenis gevoerd. Op 13 juli 1945 kreeg hij van de Japanse Krijgsraad  de doodstraf. Zijn executie vond plaats op 16 juli 1945 te Benteng.

Verzetsgroep van Jacob Litamahuputty

Jacob Litamahuputty (1918-1944) was aan het begin van de oorlog werkzaam als soldaat tweede klasse in de Serimanstelling in Soja. Tijdens de Japanse bezetting richtte hij een verzetsgroep op Saparoea op.  Na enige tijd bestond deze uit ongeveer 60 leden, soldaten en burgers, die zich bezighielden met het verzamelen van inlichtingen, smokkelen van wapens en kleine sabotageactiviteiten.

Na een ontmoeting met een Japanse patrouille in mei 1943, waarbij een lid van de groep van Litamahuputty in handen van de vijand viel, was Litamahuputty gedwongen naar Ceram te vluchten. Aldaar werd de groep verrast door een groep Japanners, die in het inderhaast verlaten bivak een schriftje met de namen van de leden en steunverleners

Ambonese KNIL-militairen tijdens een bandjir op Ambon

van de verzetsgroep vonden.  De troep keerde overhaast naar Saparoea terug, waar de een na de ander werd opgepakt. 

Ook Litamahuputty was uit-eindelijk gedwongen zich te melden. Op 22 februari 1944 hoorden 23 leden van de groep hun doodvonnis uitspreken, dat op 2 maart 1944  tot uitvoering werd gebracht.

Waroe en de massamoord te Empalawas (Babar)

Op 2 september 1943 wisten 230 KNIL-militairen, die te werk waren gesteld aan de oostkust van Ceram, hun kampement te ontvluchten. Nadat hun schuil-plaats bij de radja van Solang was verraden sloeg de troep op de vlucht naar het westen. Intussen werden zij achterhaald door de Japanners en in diverse vuur-gevechten op twee personen na allemaal doodgeschoten.

Op het eiland Babar wilde de Japanse commandant Shinohara in het dorp Empalawas orde op zaken stellen en werd,  samen met enige soldaten,   door de bevolking vermoord. Een Japanner wist alarm te slaan en een paar dagen  kwam een boot met 100 Japanners bij het eiland aan. De commandant, marine-adjudant Makino Shujiro, beloofde de verontruste dorpelingen een verzoeningsfeest, waarbij iedereen was uitgenodigd.

Vierhonderd mensen, zo goed als bijna de gehele bevolking van Empalawas gaf acte de presence - uitgezonderd tien vrouwen, die als troostmeisjes moesten dienen voor de Japanners, werden alle dorpelingen doodgeschoten. Alleen de dorpsoudsten kregen een bijzondere behandeling - zij werden opgehangen en verbrand. Shinohara werd na de oorlog tot de doodstraf veroordeeld.

De bewoners van Langgoer  (de Kei-eilanden)  deden  tijdens  de bezetting van Japan middels het seinen naar vliegtuigen veel moeite om aan de Geallieerden informatie door te geven.

De Japanners hadden hen bevolen het vliegveld van Langgoer te camoufleren maar in plaats van de gevraagde bomen te planten werden door de tewerk gestelde KNIL-militairen wortels doorgekapt zodat de planten stierven en het vliegveld goed te zien zou zijn voor de bemanning van over-komende Geallieerde vliegtuigen.

Zuidkust van Babar

De groep van Julius Tahija

Julius Tahija (1916-2012) was bij het uitbreken van de oorlog werkzaam als sergeant der  tweede klasse bij het KNIL. Hij kreeg de opdracht om met een detachement van 13 KNIL-soldaten vanuit Darwin naar de Tanimbar-eilanden te gaan om het Nederlandse gezag aldaar te handhaven en in geval van nood uit te wijken naar niet-bezet gebied. Op 30 juli 1942 landden twee Japanse schepen in de baai van Saumlaki.

Toen de omstreeks 200 Japanners naar het dorp marcheerden werden ze vrijwel allemaal door Tahija en zijn manschappen doodgeschoten. Tahija en zijn troep weken vervolgens uit naar Wermatang, waar een boot werd gecharterd, waarmee de troep terugkeerde naar Darwin. 

In Australië werd Tahija bevorderd tot eerste luitenant en bij  Koninklijk Besluit van 21 september 1942 benoemd tot ridder in de Militaire Willemsorde.  Hij kwam later in dienst van       de NEFIS (Netherlands Forces Intelligence Service). Begin 1945 nam hij onder meer deel aan een landing op de kust van Magoli.

Moluks verzet op Sumatra

Aan de westkust van Sumatra, in en rond de plaatsen Padang, Padang-Pandjang en Fort de Kock, ontstond tijdens de bezetting een organisatie van Molukse en Indo-Europese  krijgsgevangenen, die  onder leiding stond van sergeant J.A. Pattinama en na diens arrestatie van de broers P.H.J. en C.D.F. Marges, en zich bezig   hield met het verzamelen van inlichtingen en het verzamelen van wapens.

Aan de oostkust van Sumatra waren eveneens verzetsgroepen actief waaronder "Rode Zakdoek"- groepen in Rengat, die ook inlichtingen verzamelden. Nadat de order van generaal R.Th. Overakker, waarin deze  zijn persoonlijke instructies aan zijn opvolgers, de kapiteins R. ten Velde en A.C. Woudenberg, had opgeschreven, bij de Japanners bekend werd, vonden vele arrestaties plaats.

Julius Tahija

Bij razzia's werden toen aan de westkust vele honderden mensen opgepakt.  Tijdens de groeps-processen aan de oost- en aan   de westkust werden tientallen doodvonnissen, waaronder die van Overakker en kolonel G.F.V. Gosenson, uitgesproken en direct voltrokken.

Moluks verzet op Java

De arrestatie van RAF-luitenant Gordon Coates en de vondst van de rapportage over het verzet op Midden-Java betekende het einde van  de verzetsleiders mr. L.J. Welter, kapitein R.G. de Lange en kapitein A.L.J. Wernink.

Generaal  R.Th. Overakker

Uit de rapportage  bleek daarnaast dat de Molukse KNIL-militairen, vrijgelaten uit de barakken van het voormalige elfde en twaalfde KNIL-bataljon,  die zich  met toestemming van de Japanners hadden aangesloten bij  een nachtwaakgroep, deze als dek-mantel hadden gebruikt voor verzetsactiviteiten.

Molukkers die met name genoemd werden waren: A.I. Tanasale, J. Kaihatu, J.M. Westplat, Nikijuluw, Haulusy en E. Siahaya. Anderen waren: D. Souhuwat, J. Teterissa en J. Raihatte.  

Appendix 1. Afdelingen van de verzetsgroep De Fretes

• Mahia: sergeant Z.M. de   Fretes
• Koesoe-Sere: sergeant E.M. Lanting
• Hatalai: B. Kastanja en N. Loppies
• Soja: sergeant H. Rehatta
• Nakoe: sergeant J. Latuheru
• Kilang: sergeant J. Hehareuw
• Ema: J. Dias
• Hoekoerila: sergeant C. Hehajary
• Hoetoemoeri: sergeant E. Tehupeiory
• Roetoeng: sergeant Talahata

Appendix 2. Dodenlijst van de groep De Fretes (onthoofd of gestorven in Japans gevangenschap)

• Soldaat Jan Patty, Soja
• Soldaat Izaak Hursepuny, Hoetoemoeri
• Soldaat Marcus Tapalawatin, Hoetoemoeri
• Soldaat Nicolaas Keiluhu, Hoetoemoeri
• Korporaal Willem Palapessy, Ema
• Sergeant Koko de Fretes, Kilang
• Soldaat Pieter Telussa, Nakoe
• Soldaat Jacob Gaspersz, Nakoe
• Sergeant Emile M. Lantang, Koesoe-Sere
• Sergeant Hoogendorp, Koesoe-Sere
• Soldaat Nicolaas Loppies, Hatalai
• Soldaat Benjamin Kastanja, Hatalai 

Bron: www.nederlandsekrijgsmacht.nl

ICM 15.9.16

Geachte heer Jesse klaver
Desondanks wij elkaar niet kennen uit de Indische zaken, wil ik mij graag aan u voorstellen. Ik ben de Editor/redactie van ICM Online, de Indische Internetkrant, die in zijn 18 jaar bestaan vele kabinetten heeft overleefd, en zo doende van vele Indische onderwerpen een historie heeft kunnen opbouwen. Als media – man heb ik een beeld gekregen dat onder Rutte II dat Uw partij zich voor 200% inzette voor de Indische zaken.

Ik kan mij herinneren het beeld dat uw collega Linda Voortman o.a. die fors tegen Martin van Rijn tekeer ging op de dag dat hij besloot om later toch tot uitbetaling te komen van de KNIL. Dit was 1 van de vele momenten van Linda, niet te vergeten wat achter de politieke schermen zich afspeelde. Helaas hier bleef het bij.

Het beeld van U ken ik met GL - missie alles wat maar “groen” is om deze om te zetten in alle soorten ontwikkelingen, het ei dat U samen met Diederik uitbroeide. Gek scherend genoeg was een sobat (vriend) van mij – civiel ingenieur - die dit fenomeen in de Gemeente Apeldoorn ontwikkelde en uitrolde ergens in de jaren negentig en in hiervoor een Award kreeg in VS, nooit In Nederland heeft hij deze waardering gehad. Hij is 5 jaar geleden definitief teruggegaan naar Indonesie als Indo. In Jakarta werd hij met open handen ontvangen voor zijn groene – ontwikkelingen o.a. ook door de president. Hij had niet het politiek podium, U wel met uw Indische achtergrond zoals Mark, Geert, en Jetje Bussemaker. Ik constateer dat er weinig Indische stappen worden gemaakt. Wel kan ik Uw partij voor de afgelopen periode als “Indisch” classificeren.

Waarom mijn mail aan U?

Essentieel is kennis te nemen dat het Indisch Platform (IP) geen bevoegdheid heeft om namens de Indische Gemeenschap te praten laat staan handelen, in dit geval de deal met Martin van Rijn. Op dit moment zijn verschillende partijen bezig dit IP te ontmantelen ( de helft van de delegatie is inmiddels opgestapt)wegens mismanagement (wanprestaties) en deze partijen gaan nu zelf ten strijde. In tegenstelling tot de jaren 2000-2017 barsten de Indische zaken nu als een vulkaan los. Volgens de ambtenaren van Martin van Rijn heeft de Indische Gemeenschap nu een populatie van 2 miljoen, met de kern van 60.000 (was 341.000) dat nu over is, en niet te vergeten de groep Nederlandse onderdanen dat in de Republiek Indonesie niet door Nederland werd toegelaten, tussen de 30.000 – 40.000. Oud – premier Lubbers heeft geprobeerd om via dit Overlegplatform structureel de Indische zaken op te lossen. Na 2000 tot het heden is dit IP geen stap verder gekomen, en sinds twee jaar is bekend dat deze geen mandaat hebben dus geen bevoegdheid om namens die 2 miljoen Indische te praten laat staan handelen met de Overheid.

De Indische wereld ondergaat nu turbulente ontwikkelingen dat aandacht verdient.

Als Editor maak ik mij best veel zorgen dat het Indisch vraagstuk van de agenda dreigt te verdwijnen. Tegelijkertijd diverse Indische partijen bezig zijn om de Indische zaken aan te kaarten. Als laatste destijds werden drie Indische moties die met voldoende draagvlak aangenomen die hielden in compensatie voor alle Indische oorlogsslachtoffers en de Indische verankering, echter door Martin van Rijn werd deze afgeraden omdat kennelijk Mark Rutte hier tegen was. Die moties werden ingediend op de dag dat werd besloten om de KNIL te compenseren. Deze drie moties zijn kennelijk afgevoerd.

Zoals U weet zijn nu verschillende partijen bezig met de Indische zaken o.a. “ de vergeten groep in Indonesie” dat door omroep MAX onder de aandacht wordt gebracht met duidelijk signaal naar Den Haag toe. Dan het Onderzoek van de Oorlogsmisdaden aangezwengeld door Uw collega Bert Koenders. Verder worden KNIL zaken juridisch voorbereid. Ten slotte met Traktaat van Wassenaar waar vorig jaar de president van Indonesie persoonlijk een gesprek is meegevoerd, en icm pres release persoonlijk werd overhandigd, evenals intensieve gesprekken zijn gevoerd met collega van Halbe Zijlstra, IbU Retno.

Mijn studie als media wijst uit dat de Indische oorlogsslachtoffers dubbel het slachtoffers zijn geworden; nimmer zijn deze gecompenseerd als gevolg dat kon. Wilhelmina – dus NL regering- Japan de oorlog verklaarde. Japan had niet de intentie om het voormalige Indie binnen te vallen. Voor deze groep veranderde hun leven van de ene dag in andere dag in een hel; eerst de oorlog, in kampen gezeten, dan de bersiap en vervolgens de kille koele ontvangst. Bovendien alles zelf moeten betalen, tegelijkertijd Nederland 7 miljard ontving uit de verdragen met Japan en Indonesie gesloten plus geld uit Marshal hulp van de VS, dus het geld is niet van de belastingbetaler.

Al eerder uitte Gert Zalm dan NL Staat op het Indisch geld zit.

Mijn vraag is wat gaat U doen nu in dit nieuwe Kabinet met deze Indische vraagstukken met betrekking tot:
1. De vergeten groep (NL Onderdaan) die nu stateloos zijn in de republiek Indonesië, gaat u deze NL onderdanen terughalen, of deze met terugwerkende kracht voorzien van een AOW zoals de oudjes hier. Is uiteraard een prachtig initiatief van Omroep Max, maar is een druppel op een gloeiende plaat om deze toch nog een goede oude dag te gunnen.
2. Wat gaat U doen met nu geschat de 60.000 oorlogsslachtoffers, die nimmer schadeloos zijn gesteld, terwijl hiervoor NL wel 7 miljard ontving
3. Wat gaat U doen aan De Indische Verankeringen op de scholen etc.
4. Wat gaat U doen met Traktaat van Wassenaar

Ik stel uw hoog gewaardeerde reactie op prijs.

Ferry Schwab sr.
ICM editor.

Historische taboes

De donkere keerzijde van de Gouden Eeuw - WIC en VOC- zien wij liever niet te veel onder ogen.

Thomas von der Dunk is cultuurhistoricus.

Koloniaal gezelschap op Java, met op de achtergrond drie bedienden. Periode 1924- 1928. Beeld Prentenkabinet Leiden

Sylvana Simons heeft de nodige kritiek gekregen op haar besluit voor DENK de politiek in te gaan, vanwege het standpunt aangaande de Armeense genocide, die het Duitse parlement toevallig nu net officieel heeft erkend. Het DENK-taboe dat hier op de waarheid rust, vloeit voort uit de Turkse nationalistische ideeën waarmee de partij-oprichters zijn grootgebracht, zodat een openlijke erkenning van de Turkse schuld voor hun achterban te pijnlijk is.

Keerzijde Gouden Eeuw

Vooral - en dat is vanwege alle kritiek op Simons' wegkijken bij de Armenocide in combinatie met haar zwarte emancipatieagenda van belang - de keerzijde van de Gouden Eeuw, die wij vooral met Rembrandt associëren, zien wij liever niet te veel onder ogen. Daarbij gaat het vooral om wat zich laat samenvatten in de trefwoorden WIC (West-Indische Compagnie) en VOC (Vereenigde Oostindische Compagnie).

Het VOC-gevoel, dat premier Balkenende nog ter inspiratie aanprees, roept op Java andere sentimenten wakker dan nostalgische 'tempo-doeloe'-herinneringen. Hoeveel staat er in onze schoolboeken over de bloedbaden die J.P. Coen en Van Heutsz - beiden ooit door de dankbare Nederlandse natie met een groots monument vereerd - aanrichtten? Toen enkele jaren geleden Colijns bijdrage daaraan door diens biograaf Herman Langeveld uit de doeken werd gedaan, leidde dat tot een storm van verontwaardiging: hier werd een heiligenstandbeeld neergehaald.

Het grootste taboe geldt nog steeds de neokoloniale heroveringspoging van Indonesië na 1945, waaraan veel politici met het oog op de luidruchtige lobby van Oud-Indisch-gasten lang hun vingers niet wilden branden. Het structureel gewelddadige karakter van het Nederlandse optreden wordt ook nu nog slechts schoorvoetend erkend. Elke keer als er een poging werd gedaan de zaak bij de naam te noemen stuitte dit op grote weerstand.

****ICM Redactie  de VOC, die de kas van Soekarno leeg plunderde, het Indische Goud weg sluisde naar Amerika, gekscherend genoeg werd eenzijdig de Commissie van Gaalen in opdracht van VWS in het leven geroepen, om het Indisch Geld en het Indisch Goud nog verder te verduisteren  "Onderzoekrapport naar tegoeden

particuliere bank en - levensverzekering van Nederlanders in Indie 1940 -1958"   De betaalde onderzoekers werden door journaliste Grisselde Molemans verifieert op de waarheidsbevinding, deze kwam er achter dat het Indisch Goud in VS lag opgeslagen, na deze ontdekking, gekscherend genoeg met een cryptische publicatie dat Indisch Goud naar Amsterdam, plaats van  de DNB - bank werd getransporteerd.  

'Politionele acties'

Nog in 1994 ging tijdens de Poncke Prince-affaire de VVD daarvoor al bij voorbaat op de knieën. De ingeburgerde term 'politionele acties' zegt in dit verband genoeg: het Indonesische onafhankelijkheidsstreven wordt daarmee niet als politiek vraagstuk gezien, maar als een politievraagstuk weggezet. Wij voerden ginds geen oorlog, wij handhaafden slechts de orde. Wel, de orde handhaven: dat deed de hertog van Alva indertijd ook.

* ICM redactie,  is het politieke correctheid,  of je eigen misdaden verbloemen? Hoe noem je een land binnenvallen met 100.000 militairen dat door hele wereld erkend is op 17 augustus 1945, je pleegt dan genocide om 200.000 argeloze Indonesische burgers te vermoorden. Wie waren  diegenen  besluit namen ?   Was het niet het Kabinet,   De Tweede Kamer, en het hele volk dat achter deze misdaad stonden. Behoudens MP Drees, die op de vooravond zijn ontslag nam. Hoe zag het Kabinet uit ?   Niet te vergeten wat ze hun  341.000 Nederlandse-Indische burgers hebben aangedaan door het ontnemen van hun  burgerrechten, bezittingen en banktegoeden dit 70 jaar onder de radar gehouden. Hoe heet dit ook al weer  ?  "Het gedrocht Traktaat van Wassenaar? ".  Een praktijkvoorbeeld van hoe de Overheid haar burgers buitenspel zet, was Traktaat een noodwet om al onze rechten, bezittingen, en banktegoeden te ontnemen? 

Afgelopen najaar hield ik in Bronbeek een lezing over deze kwestie. Onder mijn gehoor bevond zich een oudere Javaanse dame, die schetste hoezeer haar vader, bediende in een koloniaal huishouden, het als vernedering had ervaren van een ander toilet gebruik te moeten maken. Nu zal dat ook in vooroorlogse Europese standensamenlevingen wel zijn voorgekomen, maar in de raciale standensamenleving in Nederlands-Indië, waar in de context van buitenlandse overheersing ras en stand samenvielen, wringt dat meer. Reactie van de dochter van een oud-koloniaal: U moet niet van alles een punt maken. Dat is kenmerkend voor het onvermogen van sommige blanke Nederlanders de wereld door een andere bril dan hun beperkte eigen te zien.

Slavenhandel

Dat brengt mij tot slot op de WIC-erfenis: de slavenhandel. Die was als zodanig geen typisch Europees verschijnsel, en evenmin per definitie raciaal getint. Dat laat onverlet dat de transatlantische versie uiteraard wél sterk door raciale vooroordelen werd gelegitimeerd. Het is opnieuw een smet op het eigen verleden, waarmee Nederland liever niet te veel wordt geconfronteerd, wat mede de boze reacties op Simons verklaart.

Nog Martin Sommer reageerde 21 mei afwijzend op de suggestie van hoogleraar Caribische geschiedenis Alex van Stipriaan om aan de slavernij evenveel aandacht te besteden als aan de Tweede Wereldoorlog, omdat dat laatste volgens Sommer toch belangrijker is. Dat is nog maar de vraag. Een land als de VS worstelt vandaag in elk geval veel meer met de gevolgen van het eerste dan van het tweede. En dat Nederland daar officieel minder mee worstelt, is misschien juist deel van het probleem. De Oorlog gaat om het leed dat anderen óns hier hebben aangedaan. De slavernij om het leed dat wij elders ánderen hebben aangedaan. Door meer oog te hebben voor het eerste dan het tweede onderscheiden wij ons niet wezenlijk van DENK.

_{Thomas von der Dunk is cultuurhistoricus.}

Het verhaal van Chris Bouman

De ouders van Chris waren allebei Indische Nederlanders. Zijn vader was al gepensioneerd, hij was assistent-resident geweest op Borneo. Uit zijn eerste huwelijk had hij vier kinderen. Het huwelijk met de moeder van Chris, die zelf al een dochter had, was zijn tweede huwelijk. Samen kregen ze twee kinderen: Chris en Boudewijn.

foto - Chris Bouman

Chris zijn vader werd in december 1941 gemobiliseerd en overleed in oktober 1944 in krijgsgevangenschap. Chris bleef als baby met zijn moeder   en de andere kinderen achter. Zij hoefden niet in een Japans gevangenenkamp, zoals de blanke Nederlanders. Al gauw vertrokken de kinderen uit het eerste huwelijk van zijn vader naar familie in Bandoeng, zodat zijn moeder het minder zwaar kreeg. Halfzus Roos, Boudewijn, Chris en hun moeder bleven gedurende de oorlog bij elkaar. Zij hadden het geluk om al die tijd in hetzelfde huisje in Malang te blijven wonen. In het najaar van 1944 kreeg zijn moeder van de Japanners het officiële hoofddeksel van zijn vader, dat hij als assistent-resident gekregen had. Dit was het teken dat hij overleden was.

Chris herinnert zich weinig uit die tijd. Wel weet hij nog hoe het eindigde. In oktober 1945 reed er een vrachtauto voor het huis en moesten zij instappen met achterlating van alle bezittingen.  

foto - Boudewijn en Chris met hun moeder

Zijn moeder griste nog gauw wat foto’s van het dressoir en pakte de koffers die al klaar stonden. Ze vertrokken naar het grootste gevangenenkamp dat de Indonesiërs voor Indo’s en blanken ingericht hadden. Elk gezin kreeg slechts één kamer.

Na ongeveer een half jaar moesten ze ook daar weer weg. Het eerste deel van de reis ging per trein. Geruchten gingen dat de passagiers van de eerste treinreizen vermoord waren. Iedereen was doodsbang. Het tweede deel van de reis ging met een bommen werper. Omdat er weinig plaats was, werd Chris als kleinste bij zijn moeder op schoot vastgebonden. Nog vaak 

droomt Chris van deze nare vlucht naar Batavia. Ze wilden bij familie gaan wonen, maar ook de familie van zijn moeder bleek op de vlucht. Daarom reisden ze door naar Bandoeng, waar ze bij een oom konden logeren. Chris kreeg tyfus en dysenterie en moest twee maanden in het ziekenhuis blijven.

Veilingbrief, waaruit blijkt dat de moeder van Chris toch nog aardig wat bezittingen heeft kunnen terugkopen

In 1947 kregen ze de keuze om naar Nederland te vertrekken of terug te gaan naar Malang. Het laatste gebeurde, maar bij aankomst bleek het huis compleet leeggeroofd. Via  het plaatselijke veilinghuis konden ze uiteindelijk een behoorlijk deel van hun bezittingen terugkopen.

In augustus 1950 vertrokken Roos, Boudewijn en Chris en hun moeder naar Nederland. Voor hun vertrek verkochten zij hun inboedel, met uitzondering van een kamferkist, het huwelijksgeschenk van zijn vader aan zijn moeder. De kist is een belangrijke herinnering aan zijn kindertijd en aan zijn moeder en is daarom heel erg dierbaar.

Deze kamferkist en het verhaal erachter is nu te zien in de tentoonstelling in het Museon. Het Museon is een educatief museum voor een breed publiek, dat de mens en zijn rol in de samenleving centraal stelt. Het wisselt informatie uit over allerlei actuele onderwerpen uit de wereld van natuur, cultuur, wetenschap en techniek, legt dwarsverbanden en biedt inzichten.

 De tentoonstelling Buitenkampers, de kleur van overleven is een expositie over Indo-Europeanen (Nederlanders met een Indonesische vader of moeder) die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Indonesië buiten     de kampen verbleven.

Tijdens de Japanse bezetting verdween de blanke bevolking van Nederlands-Indië in honderden interneringskampen, die volledig afgesloten waren van de buitenwereld.  De   mannen   werden

gescheiden van de vrouwen en kinderen, waarbij bovendien de jongens vanaf 10 ook nog eens apart werden opgesloten in Jongenskampen.  Voor de meeste mensen duurde deze internering bijna drie jaar of langer.

In totaal werden 140.000 burgers en militairen geïnterneerd. Ruim 120.000 Indo-Europeanen, Nederlanders met een Indonesische ouder of voorouder, bleven buiten het kamp. Nog te zien t/m 5 januari 2014 in het Museon, Stadhouderslaan 37, 2517 HV Den Haag. Voor meer informatie, zie: http://museondenhaag.tumblr.com/#sthash.R9qzYvWF.dpuf