@ Met dank aan de fotograaf samen met Hans Milane
Was camera- , ICM- en Tractaat man op de Pasar malam Leek, en dat op mijn zeventig en ik geniet met volle teugen om mij te blijven in te zetten voor de Nederlandse Indische Gemeenschap!
Alle berichten (2935)
Sorteer op
Petitie Traktaat van Wassenaar onder gebracht in Claim Stichting ACTW66.
Bent U de gedurende periode tussen 1947 - 1962 woonachtig geweest in de republiek Indonesië, dan valt U onder deze regeling / compensatie voor het verlies van al uw bezittingen omdat U het land werd uitgezet. Uitgesloten zijn ambtenaren en Militairen in dienst van de Nederlandse Overheid. (back pay en Knil vallen hier dus niet onder).
Het bestuur van ACTW66 - ontstaan uit de Stichting NINES en ICM - heeft besloten aan de hand van de gehouden petitie de handtekeningen van totaal ruim 15.000 stuks, om deze nu onder te brengen in een Claim Stichting ACTW66. Zodat als u bekend is, wordt dan collectief tegen Overheid geprocedeerd.
Door collectief te procederen tegen de Overheid is het ook voor normale burger dit nu mogelijk door slechts een eenmalige bijdrage van € 50 voor deelname ACTW66 voor het proces - en advocaat kosten.
Meent U als gedupeerde hier recht op te hebben dan dient U zich in te schrijven op onze website www.icm-online.nl voor uw claim..
Hoe meldt U zich aan?
Door naar onze website www.icm-online.nl te gaan en aan te klikken op "Inschrijven", hierna krijgt U een formulier met vragen om uw persoonsgegevens in te voeren, en vragen met betrekking of u recht heeft. Hebt U alle vragen met "Ja" kunnen beantwoorden dan voldoet aan uw profiel en wij kunnen uw claim op de lijst deelnemer ACTW66 Claim stichting zetten. U ontvangt tevens een bericht van de beheerders dat U claim is geregistreerd.
Vergeet aub niet uw wachtwoord op te schrijven!
Met uw inschrijving heeft U tevens gratis abonnement op www.icm-online.nl. ICM Breaking News en ICM Videokanaal. Hebt u via uw provider Internet op uw TV, dan kunt U ICM op uw TV - ontvangen. Uiteraard kunt u alle updates / ontwikkelingen van traktaat van Wassenaar volgen. Zeker leuk alleen al voor ons grootste Indisch Video-kanaal.
Vergeet U niet € 50 over te maken op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07 ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding: "inschrijving deelname ACTW66", gelijk met de inschrijving voor ACTW66 - administratie om ons werkzaamheden te verlichten.
Namens Bestuur
ACTW66.
ICM 3.9.17
Centraal moet staan bij ALLE BELANGHEBBENDE PARTIJEN HET Traktaat van Wassenaar!
Ondergetekende volgt al een tijdje de lopende ongewapende strijd tussen de betrokken partijen binnen het Indisch Platform dat tweedracht zaait binnen de Ned. Indische Gemeenschap met als gevolg, waarbinnen voor Allen juist de opdracht ligt:
“Het onder de aandacht brengen van de nooit afgewikkelde affaire van
Het Traktaat van Wassenaar, dat Centraal moet staan bij ALLE BELANGHEBBENDE PARTIJEN, anders moet men iets anders gaan doen!”
Dat hier over en weer met modder word gegooid, over waar mensen zijn geboren of toevallig een andere afkomst hebben dan (Indische of Nederlands), is kinderlijk en onbegrijpelijk en NIET ter zake in deze!
Dan daarnaast, dat dit ook nog via Facebook wordt uitgebraakt voor de hele gemeenschap, dient niemand en maakt het nog onsmakelijker.
Ik ben een Hollander, getrouwd met een Indo waarvan haar grootvader een echte Hollander was. Die was eerlijk en duidelijk, en daar had iedereen daar respect voor. Dat is wat ik ook geleerd heb van huis uit , en laat het daarbij, wat dit aspect betreft : Respect!
Dan wat ik nu en vooral de laatste tijd hoofdzakelijk lees is, dat vele groeperingen steeds de strijd met elkaar aangaan over, die doet en dat en dat fout, slaan elkaar nog net niet de hersens in, en gaan kompleet voorbij aan de taak, waarvoor ze eigenlijk zouden moeten staan: De Afhandeling van Het Traktaat van Wassenaar t.a.v. genoemde Gemeenschap, in de breedste zin v.h. woord.
Deze gemeenschap verwacht dat er IEMAND opstaat, die daar echt iets aan doet. Daar ken ik er maar zeer weinig van!
Ik ben onafhankelijk, als Hollander naar de Indische Kwestie, met hoofdletters geschreven, waarover op school ons nooit iets over is verteld dan wat de namen waren v.d. verschillende eilanden in Indonesië, doch door ook de geboortegrond van echtgenote Indonesië (prachtige land) bezocht te hebben ken ik nu ook de zijdelings de gemiddelde Indo, maar één persoon/ organisatie springt er voor mij wel uit, dat is de ICM (Ferry Schwab), belangeloos Bevlogen, met Betrokkenheid en Passie v.d. Ned. Indische Gemeenschap, en daardoor ook zeer grote aanhang heeft, door duidelijkheid en Transparantie met zijn "Team" waarvan iedereéén weet waar ICM men mee bezig is.
Daar ligt ook de intentie en kracht voor deze grote aanhang, dienend te zijn, die soms wat te passief is, maar komt dan ook door het vertrouwen van hen in deze Organisatie, waar Openheid en Resultaten het belangrijkste is voor de Ned. Ind. Gemeenschap.
Ik ben er zeker van dat er binnenkort resultaten van initiatieven bekend worden gemaakt door ICM/ Ferry Schwab op de ICM-internet krant(icm- online.nl)
Aan alle andere Organisaties t.b.v. deze NIG: Met verwacht, met hierin vooruitlopend het IP: Was isjullie Doel, Planning en Resultaten, en wordt achterban daarover geïnformeerd?
Daarom, wees eerlijk en vooral Transparant over wat je doet naar je achterban, maar vooral ook Belangeloos en met Betrokkenheid!
ALGEMEEN:
Kijk naar wat is bereikt na 52 jaar, ALS je echt wat "gedaan" hebt voor deze ZAAK.
Voor mij is dit dan ook de drive om daar echt iets aan te doen, Met de andere Organisaties samen te werken !!! , want hierop wordt weinig of geen Initiatieven genomen, en daarom zijn de Resultaten er ook niet naar, en stemt mij echt triest!
Dit ondanks alle "inzet" na 52 jaar , nog steeds GEEN RESULTATEN t.a.v .Het Traktaat van Wassenaar, waar juist ook "inzet v.h. z.g. Indische Platform met al zijn aangesloten gelieerde Indisch Organisaties van werd verwacht, wordt het initiatief van ICM de grond ingeboord, en voorop zou voor moeten gaan in Duidelijkheid en Inzet, doch de resultaten "lijken ondergesneeuwd te zijn" De laatste tijd teveel met andere zaken bezig ??? , terwijl men pretendeert dicht bij de politiek te staan (van Rijn) maar juist DAAR liggen de problemen maar ook Openingen.
Nu: te Dicht bij de Politiek, door en samenstelling v.h. huidige "bestuur" en de financiële onderlinge betrokkenheid naar de politiek, want juist de Politiek moet aangesproken worden op zijn Verantwoordelijkheid en de, toen en nog steeds zijnde ZORGPLICHT t.a.v. haar onderdanen!
Dit bestuur zou m.i. opnieuw worden samengesteld, uit een raad van onafhankelijke betrokken mensen en externe organisatie/ specialisme, met gedelegeerde deeltaken, door de gemeenschap waarvoor ze "inzet" noodzakelijk is. Dan kan men de Doelen, met duidelijkheid, vernieuwd opstellen, en actie nemen, gericht op Inzet,
Kwaliteit en Verantwoordelijkheden, en de onbroodnodige Samenwerking zoeken en stimuleren, als katalysator tussen de "aangesloten partijen" en ook daar bij voorkeur een Nieuwe structuur/organisatie met gedelegeerden, opzetten/vastleggen, financiële middelen duidelijk krijgen, maken en stroomlijnen, en de Resultaten en vooral Doel -en Resultaat periodiek bekend maken, niet alleen in kleine kring, maar ook naar buiten toe, dan krijgt men Respect, en de noodzakelijke controle, t.a.v. de Aanhang, en de zo broodnodige Vrijwilligers daarvoor.
Juist door deze ontbrekende samenhang, is in deze langslepende Affaire nog steeds geen Resultaat, zelfs na 52 jaar. Onbegrijpelijk waar men dan wel mee bezig is geweest ( in ieder geval niet op Resultaat gericht) !!!
Dat is waar IK Altijd voor gestaan heb, in mij werkzame leven, Duidelijkheid, Eerlijkheid, Inzet en Kwaliteit!
JC van Veldhoven
ICM 6.9.17
Rijk wil iets doen voor Indische Nederlanders
De Indische gemeenschap kan wegens de 75e verjaardag van de bevrijding mogelijk rekenen op een gebaar van het kabinet. Staatssecretaris Paul Blokhuis bekijkt "wat het kabinet extra zou kunnen betekenen voor de Indische gemeenschap", schrijft hij aan de Tweede Kamer.
De staatssecretaris beseft heel goed "dat er nog steeds teleurstelling en verdriet bestaat" bij veel Indische Nederlanders. Hij zoekt naar een manier om hen tegemoet te komen en wil daarvoor zo mogelijk de bestaande subsidieregeling voor deze gemeenschap aangrijpen. Daarvan worden bijvoorbeeld lesmateriaal en culturele evenementen betaald.
Blokhuis gaat met vertegenwoordigers van de Indische Nederlanders praten over hun wensen. In de Kamer gaan steeds meer stemmen op voor een nieuwe geste of een onafhankelijk onderzoek naar wat Nederland deze gemeenschap misschien nog schuldig is.
ICM Redactie.
Beste Ellen dank voor het insturen naar de redactie ICM.
Ik heb de onderstaande reactie neergelegd bij AD. De inhoud spreekt voor zich. Overigens is wel toevallig dat ze opeens een Gebaar maken voor het Staatsbezoek naar de Republiek. In mijn persverklaring aan Jokowi destijds heb ik ook de behandeling van de Nederlandse Indische burgers geschetst, en ook aangegrepen dat de compensatie nog steeds niet is uitbetaald.
In de bijlage vragen aan Paul Blokhuis, die zijn raak zou Halbe Zijlstra uitschreeuwen.
Ferry Schwab reactie AD Dagblad
In een gesprek met dhr. F.D van Directie Maatschappelijke Ondersteuning (DMO) van VWS heb ik nadrukkelijk dringend een beroep gedaan om NU meer te doen voor de generatie bersiap en de NL. Burgers in het voormalige Indie, die onder het traktaat van Wassenaar vallen.
Juist deze groep heeft veel in huidige Indische samenleving initiatieven ontplooit. Denk aan allerlei soorten Indische Culturele evenementen, schrijvers, producenten van Video-reportages, of de 60 pasar malams. Kortom alles wat te maken heeft om nadrukkelijk de Indisch Cultuurerfgoed in leven te houden en te verbinden met de huidige generatie.
Juist bersiap-generatie die te leiden heeft van de bersiap, en thuis ook nog vreselijke bersiap incidenten ondergingen mee maakten.. Desondanks toch altijd hun ouders steunden. Waar is de die Overheid voor deze groep ?
Na het gesprek heeft dhr F.D. werd voorgesteld om met schriftelijke vragen te komen, waren er ruim 15 vragen gesteld om de ogen van Paul Blokhuis te openen (dat oorlogslachtoffers alles hebben gehad). Waarom alleen de backpay, die inmiddels door de vz. IP is akkoord bevonden.
Mijn bescheiden mening is dat het achterstallige salaris thuis hoort bij het Ministerie van Defensie. Gewoon een geschil werkgever / werknemer.
Namens de lezers en abonnees van ICM, en 20.000 ondertekenaars van petitie traktaat van Wassenaar, spreek dus en niet namens de Indische gemeenschap (2 miljoen).
In een gesprek met dhr. F.D van Directie Maatschappelijke Ondersteuning (DMO) van VWS heb ik nadrukkelijk dringend een beroep gedaan om NU meer te doen voor de generatie bersiap en de NL. Burgers in het voormalige Indie, die onder het traktaat van Wassenaar vallen.
Juist deze groep heeft veel in huidige Indische samenleving initiatieven ontplooit. Denk aan allerlei soorten Indische Culturele evenementen, schrijvers, producenten van Video-reportages, of de 60 pasar malams. Kortom alles wat te maken heeft om nadrukkelijk de Indisch Cultuurerfgoed in leven te houden en te verbinden met de huidige generatie.
Juist bersiap-generatie die te leiden heeft van de bersiap, en thuis ook nog vreselijke bersiap incidenten ondergingen mee maakten.. Desondanks toch altijd hun ouders steunden. Waar is de die Overheid voor deze groep ?
Na het gesprek heeft dhr F.D. werd voorgesteld om met schriftelijke vragen te komen, waren er ruim 15 vragen gesteld om de ogen van Paul Blokhuis te openen (dat oorlogslachtoffers alles hebben gehad). Waarom alleen de backpay, die inmiddels door de vz. IP is akkoord bevonden.
Mijn bescheiden mening is dat het achterstallige salaris thuis hoort bij het Ministerie van Defensie. Gewoon een geschil werkgever / werknemer.
Het gros van mijn achterban, ergeren zich blauw, dat te pas en te onpas namens Indische Gemeenschap wordt gesproken en politieke zaak van wordt gemaakt (te denken dat om handje vol mensen nu gaat).
Wordt tijd dat nu een podium wordt gegeven aan de bersiap kinderen (dus mijn generatie) die de ouders thuis steunden, en een forse bijdrage leveren aan de huidige Indische Gemeenschap. Ruim 1 miljoen zijn direct betrokken bij de evenementen zoals de pasars.
Wilt U weten wat de 15 vragen zijn die voorgelegd zijn aan Paul Blokhuis mail mij op schwab@icm-online.nl.
Wordt tijd dat nu een podium wordt gegeven aan de bersiap kinderen (dus mijn generatie) die de ouders thuis steunden, en een forse bijdrage leveren aan de huidige Indische Gemeenschap. Ruim 1 miljoen zijn direct betrokken bij de evenementen zoals de pasars.
Wilt U weten wat de 15 vragen zijn die voorgelegd zijn aan Paul Blokhuis mail mij op schwab@icm-online.nl.
Óp deze pasar heeft ICM twee informatie-stands ingezet ten behoeve van de ondersteuning van traktaat van Wassenaar.
Diegenen die nog nooit van dit verdrag hebben gehoord dat tussen de republiek Indonesie en Nederland is gesloten kunnen de vragen stellen. Diegenen die de petitie hebben getekend en met vragen zitten of ze wel of niet in aanmerking komen. Vragen wat houdt de inschrijving in als deelnemer van ACTW-66 als cliamorganisatie.
Om alle vragen te tackelen is hiervoor het rapport traktaat van Wassenaar opgesteld dat door uitgever Calbona in boekvorm is uit gegeven onder het ISBN: 978-94-92575-18-0
'
MAAR EERST NOG VAN 22 februari tot 1 maart
|
Jakarta zinkt langzaam weg in de zee
Bron vermelding correspondent van de Telegraaf.
Indonesië heeft een oud idee uit de kast gehaald om zijn hoofdstad te verhuizen. Jakarta barst uit zijn voegen, de wegen slibben dicht door extreme files en geen stad ter wereld zinkt zo snel als deze miljoenenmetropool.
„Jakarta is een zinkende kom. De bodem daalt er gemiddeld 7,5 centimeter per jaar. Maar in noordelijke delen is dat maar liefst 20 centimeter”, zegt Peter Letitre van Deltares. Het Nederlandse kennisinstituut ontdekte in 2007, toen een groot deel van de stad door hevige overstromingen onderliep, dat de bodemdaling een belangrijk aandeel had in de watersnood. Inmiddels ligt veertig procent van de metropool onder zeeniveau.
De daling wordt vooral veroorzaakt door het massaal onttrekken van grondwater aan de bodem. Driekwart van de stadsbewoners is hiervan afhankelijk voor hun drinkwatervoorziening. Aansluiting op de waterleiding van de stad ontbreekt of is voor hen te duur. Bovendien komt er niet altijd water uit de kraan en kan het er nogal vies uitzien.
Bestaande regelgeving stelt een limiet aan de dagelijkse hoeveelheid grondwater die omhoog mag worden gepompt. Maar toezicht ontbreekt en de explosief groeiende stadsbevolking en industrie blijven het massaal oppompen. De dertien rivieren die door Jakarta stromen, dalen mee. Daardoor kunnen die hun water steeds moeilijker afvoeren in zee. En de verstopte kanalen van de stad hebben nog maar 75 procent van hun capaciteit over.
Met steun van onder meer Nederland probeert Indonesië te voorkomen dat heel Jakarta onder water verdwijnt. „Momenteel worden alle bestaande dijken opgehoogd. Dat is nu het belangrijkste en moet over drie jaar klaar zijn. Maar die dijken zijn over tien jaar alweer te laag”, aldus Victor Coenen van ingenieursbureau Witteveen+Bos.
Coenen is er niet zeker van of het oorspronkelijke, veertig miljard Amerikaanse dollar kostende megaplan van de regering nog wel doorgaat: een kolossale zeedijk met 17 kunstmatig aangelegde eilanden voor de kust. „De regering is op het moment volop in discussie of ze zal kiezen voor een grote dijk die 75 jaar lang bescherming biedt, of een kleinere dijk die tot 2040 meegaat en dan in de tussentijd de bodemdaling aanpakken.”
In Jakarta en zijn voorsteden leven 29 miljoen mensen. Over dertig jaar zullen dat er vijftig miljoen zijn. Het idee om de door overstromingen, aardbevingen en files geplaagde hoofdstad te verplaatsen duikt om de zoveel tijd op. Voormalig president Sukarno opperde het eind jaren vijftig al. Verondersteld wordt dat het destijds echter meer was om te breken met het Nederlandse koloniale verleden.
Het ministerie van Nationale Ontwikkeling en Planning onderzoekt nu serieus de mogelijkheden voor een verhuizing. Palangkaraya, een stad op Kalimantan, zou favoriet zijn. Toch denken maar weinigen in Indonesië dat het plan een reële kans maakt. Het is een zeer kostbare operatie, gezinnen willen vaak niet mee verhuizen en wat overblijft is een lege vergaderstad.
Red. ICM.
In 2009 werd door een Ingenieursbureau uit Rotterdam (Dentec) het Jakarta Baru Master Plan (JBM) verder ontwikkeld met toenmalige burgemeester van Jakarta Joko Widodo, nu de president. Het plan kostte ruim 640 miljard waar de stad Jakarta een "make over" moest ondergaan als de een stad "New York" van de republiek Indonesia, tegelijkertijd renovatie van de sterk verouderde infrastructuur door Nederlandse ingenieurs van destijds. Het geld diende bijeengebracht te worden via buitenlandse private investeerders voornamelijk uit de Emiraten, de VS en Duitsland. De private investeerders eisen wel dat dit master mega project onder hun regie valt. De eerste fase zou volgens de oude planning in 2023 zijn gerealiseerd. Dit project biedt werk voor ruim 640.000 fte's, en in Nederland voor ruim 100.000 Fte's. Voorwaarde dat Nederland mede investeerder wordt.
Uit ons archief:
ICM 2.9.17
Nooit meer "Ramona ".........
Trieste bericht van George Kwekel deze ochtend, het overlijden van Riem de Wolff,
Riem bedankt dat wij van jou mochten genieten, Je bent nu bij Nono, selamat Djalan
Nooit meer ’Ramona’...
door Tisha Eetgerink
Zangeres Anneke Grönloh, die als tiener jaren toerde met The Blue Diamonds en zeer goed bevriend was met Riem de Wolff, is ziek van verdriet. Nadat ze kort geleden haar andere vriendin met Indische roots, Sandra Reemer verloor, stierf maandagnacht Blue Diamond Riem aan de gevolgen van een hersenbloeding. „Riem was als familie voor me. Hij was een van de allerliefste mensen die ik ken, mijn kleine broertje.”
Samen met zijn broer Ruud verwierf de op Java geboren muzikant in de jaren 60 wereldfaam met hits als Ramona, Little ship en Oh Carol. Grappig genoeg zagen Riem en Ruud de Wolff aanvankelijk niets in wat zou uitgroeien tot hun bekendste nummer, Ramona. Op aandringen van hun vader namen ze het toch op. Het werd direct een internationale klapper. Wereldwijd werden 7 miljoen singletjes verkocht.
Bedevaartsoord
Het ouderlijk huis in Driebergen werd een waar bedevaartsoord voor fans. Als die van ver kwamen mochten ze blijven logeren, vertelde Riem de Wolff later. „Moeder bracht ze dan eten en drinken en vader zette een tentje voor ze op in de tuin.”
In blauw zijden hemden die hun tante voor ze naaide, toerden de broers de wereld over. Samen met Anneke Grönloh gingen ze in 1960 onder meer naar Indonesië. Grönloh: „We waren 16, 17 jaar en stonden aan de andere kant van de wereld ineens voor volle stadions. We deelden niet alleen onze Indische afkomst, we deelden ook onze buitengewone jeugd. Onze ouders raakten bevriend en we kwamen veel bij elkaar over de vloer. Dat is altijd zo gebleven.”
Na het overlijden van Ruud in 2000, zag Riem even geen heil meer in optreden. Maar het muzikantenbloed stroomde nou eenmaal door zijn aderen en na een korte pauze, ging hij toch weer het podium op. Zoon Steffen nam de partij van zijn overleden oom over en Ramona schalde weer live tweestemmig de zaal in.
Samen met zijn zoon trad Riem jaren op als The New Diamonds. Vorige week moesten optredens van de 74-jarige Indorocker plots worden geannuleerd vanwege zijn gezondheid.
Grönloh is geschrokken hoe snel het is gegaan. „Een week geleden was hij nog heel optimistisch. Mijn troost is dat hij vredig in zijn slaap is overleden in het bijzijn van geliefden.”
HOEZO INDISCH?.............
Han Dehne heeft zijn bericht gedeeld
Het is nu half september en sinds mei leggen alle vogels stront op je auto! Mensen nog aan toe een abonnement bij de wasstraat is tegenwoordig geen overbodige luxe meer wanneer de vogels het warm genoeg vinden om weer neer te strijken in Nederland.
Mussen, meeuwen, groot of klein het maakt allemaal niet uit. En als je dan in Den Helder woont waar de zeemeeuw nog net geen huisdier is in deze stad, nou dan ben je flink de klos hoor kan ik u meedelen. Maar....echt klagen mogen we eigenlijk niet want tenslotte hebben we weer wat mooie dagen achter de rug en ik denk zeker nog in het verschiet.
Toen ik zo filosoferend door Den Helder mijn dagelijks rondje liep in de stad flitste door mij heen hoe Indisch voelen die jongeren toch die nu zo'n beetje 3e of 4e generatie genoemd worden.
Een treffend voorbeeld werd mij door één van die jongere, die ik daar tegenkwam, verteld. Zijn vader en moeder zijn allebei geboren in Soerabaja en eind jaren '40 als kind naar Nederland gekomen. Doordat hun grootvaders bij de Marine dienden kwamen zij in Den Helder wonen. Hijzelf was een derde generatiekind
.
Toen ik over het onderwerp "Indisch voelen, denken en zijn" met hem sprak gaf hij aan daar eigenlijk nooit bij stil te staan. Maar door een opmerking zijnerzijds, waar ik hem op aansprak, gaf hij aan dat hij ook een poosje bij de Marine had gezeten, en wel bij het Korps Mariniers. Toen hij een keer daar een wachtdienst had vervuld op e
en zaterdag, ging hij op zondagochtend naar huis in Den Helder. Bij de kazerne moest hij eerst met de bus om naar het station te komen. Aangekomen op de bushalte in de vroege morgen stond hij daar met een groepje mensen en vertrok uiteindelijk richting ouders. Thuis aangekomen, een paar uurtjes later, maakte hij tegen zijn vader de opmerking dat hij al vroeg op de bushalte stond en dat er naast hem alleen maar allochtonen stonden, geen enkele Hollander, zoals hij dat uitdrukte. Zijn vader keek hem aan en vroeg aan hem; "heb jij weleens in de spiegel gekeken makker". Toen deze vraag tot hem doordrong realiseerde hij zich ineens dat hij door die andere mensen op de bushalte net zo werd aangekeken als dat hijzelf deed. Hij was zich echt niet bewust dat hij ook een kleurtje had en geen echte Hollander was.............
Ik vraag mij af hoe of dat bij vele andere jongeren werkt. Is de integratie of assimilatie destijds zo ver gegaan dat het hebben van andere roots niet meer onderkend wordt. Ik weet het niet, misschien een mooi onderwerp voor een jonge wetenschapper of student om hier eens onderzoek naar te doen in het kader van een proefschrift of scriptie.
Oh ja, ik weet dat er allerlei jongeren bezig zijn als o.a. "Dara Ketiga" en Äsian Party"om zich op hun eigen manier te binden met elkaar. Sommigen gaan voorzichtig hun "roots" verkennen en gaan graag naar Indonesië, vooral Bali, meestal voor de sfeer en dergelijke.
Maar of zij enige verbondenheid voelen met de geschiedenis van hun ouders, hun grootouders, waarbij ook vaak schrijnende zaken zijn gepasseerd, is nog maar de vraag. In mijn gesprekken met veel van deze jongeren wordt toch het vervelende deel van onze geschiedenis vaak afgedaan met; "dat is al zo lang geleden, je moet vooruitkijken en het maar vergeten".
En dat is nou juist wat niet zo goed gaat. Dat verleden is nog niet afgerond. Niet in psychische zin, denk maar aan de velen die nog onder allerlei traumata gebukt gaan, maar ook niet in sociaal en sociaal economische zin. Zolang er mensen zijn die nog achterstallige salarissen uit die periode niet uitbetaald hebben gekregen en er geen erkenning wordt gegeven voor het vaak grote verlies aan have en goederen, kan er geen afsluiting plaatsvinden. Het is niet voor niets dat juist in deze tijd de roep om rechtvaardigheid steeds luider klinkt.
Voor de meesten geldt dat Nederland hun vaderland is, maar dat hun moederland is verdwenen. Er zijn echt niet veel volkeren waarvan hun geboorteland niet meer bestaat en die zo genegeerd worden door de politici van hun vaderland.
Misschien is dat wel de reden dat veel jongeren er geen touw meer aan vast kunnen knopen en de huidige "acties tot eerherstel" maar laten voor wat het is; "HET ZAAKJE VAN AL DIE OUDJES"
Kousbroeks “Oostindisch kampsyndroom”
Besproken door Pjotr.X. Siccama – deel 9
Over het werk van Primo Levi waarin “Het periodiek Systeem” (prachtig vertaald in het Nederlands, schrijft Kousbroek en is lyrisch over de vertaling), werd beschreven in het hoofdstuk ‘Vanadium’ (klinkt als een verbasterd Latijns nominatief overigens dat in elk geval met vergetelheid/verdwijning of verzwakking te maken heeft), heeft Kousbroek niet uitgelegd waar die Latijnse titel naar verwijst of wat deze precies voor betekenis heeft in de context van dat hoofdstuk. Schijnbaar vond hij het niet nodig uit te leggen hoe Levi in Auswitsch de man Müller ontmoette. Dat doet er in dit geval ook niet toe. Een doodgewone doorsnee grijze muis, een kleurloze man die, weliswaar niet gevoelloos, als een soort boekhouder zijn leven (verleden) “kloppend” wilde maken, zoals hij dat altijd had gedaan door het knoeien met rekeningen.
Deze menselijke trek treft men overal aan. En juist in de maatschappelijke bovenlagen komt men dit geknoei het meeste tegen: het is een van de legitiemste (uit)vlucht/verdwijntrucs die men maar kan indenken, omdat de bovenste laag met de Staat als doodlopende piek immers naamloos is, en anoniem blijft, bovendien onsterfelijk. Wat ligt meer voor de hand om je dan maar achter de beschermende hoge forten te verschansen.
De wereld hangt aan elkaar van kloppend gemaakte rekeningen, schrijft Kousbroek. Bij het korte bezoek van Levi aan de stad Auswitsch, sprak hij die bewuste heer Müller die zei dat hij: “.. nooit iets had gehoord dat kon wijzen op het vermoorden van Joden.”
Kousbroek vermeldt helaas niet de bijzonderheden van voornamelijk de tijd (periode) van ontmoeting, wat jammer is gezien mijn reconstructie van het voorval. Hoe dan ook ging het hem voornamelijk om “het voorval/incident” van Müller en diens geopperde “zwijgende meerderheidsbegrip”. Best begrijpelijk, maar toch jammer dit hiaat in de beschrijving.
In dit deel van zijn werk spitst hij het besproken incident toe tot het verschijnsel van het geloof van de (zwijgende) meerderheid in extreme voorvallen in extreme omstandigheden.
Een voorbeeld in dit verband lag al in de Nederlands-Indische geschiedenis van het strafkamp van Boven-Digoel waar de kamparts Dr. Schoonheyt, op de opmerking (van een van de gevangenen Salim) dat mensen zonder proces naar het kamp werden gestuurd en wat voor vreselijke behandeling de gevangenen daar konden verwachten en later ook ondergingen, resoluut en beslist als antwoord kreeg dat het uitgesloten was dat Nederlanders dat zouden doen. Niets was minder waar. Het geloof van de kamparts was eerlijk, volgens Kousbroek. De arts was degelijk van overtuigd dat het zo was. Het moest een grote desillusie zijn geweest voor hem dat hij achteraf niet bij het rechte eind had.
De grote verliezers van de WO II, met name Japan, moest zich direct na de oorlog wel in allerlei bochten hebben gewrongen om de vernederingen en de verliezen enigszins te beperken (niet te relativeren). Studs Terkel beschrijft dat uitvoerig in zijn werk “The good war”. In 1947 verscheen er een Japanse uitgave (volgens Kousbroek te vergelijken met het werk van Stud Terkel “The Good War”), gebaseerd op brieven, dagboeken en aantekeningen van de in de oorlog gesneuvelde Japanse studenten (die toen ook als soldaat
in die oorlog werden meegesleurd). Deze uitgave blijkt na het verschijnen vele malen te zijn herdrukt, tot nu toe. Hiervoor zou een Japanse studentenvereniging verantwoordelijk zijn. Maar waarom was het zo geliefd en populair bij de Japanse bevolking? Of was het meer, om met Levi te spreken de rekeningen van het verleden kloppend te maken en te sorteren naar de bepaalde gehaltes van importantie en of zelfbescherming Bij die constatering van Kousbroek kun je een ogenblik achter je oren krabben.
8 jaar later in 1954 echter verscheen er een Franse vertaling van de Japanse uitgave uit 1947 met een titel die meer past in een poëtisch postromantisch werk dan een prozaïsche met als titel “Ces voix qui nous viennent de la mer”Van Jean Lartéguy
Foto -Studs Terkel – auteur van ´The good war´´
Een onduidelijkheid constateer ik bij de passages in bijvoorbeeld een herdruk van 1985 en de herdrukken daarvoor waaruit Kousbroek citeerde en dat er verschillende versies bestaan die in omloop zijn gebracht. De actuele vraag is of het bewust is gedaan.
Tijdens een bezoek aan Parijs kreeg Kousbroek 30 jaar na de eerste uitgave een exemplaar in het Frans cadeau van een Japanse student. Het was vanzelfsprekend dat deze op zijn eigen manier Kousbroek wilde overtuigen dat niet alle Japanners monsters waren en de collectieve schuld van de begonnen WOII in Azië niet op de schouders van de Japanse natie kan worden gelegd, net zomin als dat voor de Duitse bevolking kan gelden.
De ‘Stemmen vanuit zee’ (‘Ces voix qui nous viennent de la mer’), de uitgave waarin de aantekeningen in details zijn beschreven, heeft mij niet echt overtuigd van de oprechtheid van de inhoud, ook Kousbroek had er moeite mee. Vaak had hij het gevoel voortdurend achterdochtig te (moeten) zijn bij de persoonlijke ontboezemingen en verklaringen van de studenten. Aan de andere kant bewonderde hij ook die mensen-studenten die bij kaarslicht psalmen reciteerden, literatuur lazen (Von Goethe/Schiller enz.) en uit de muziekliteratuur zongen en citeerden, onder anderen van Richard Wagner. Waarom deed men dat.
Hier is een simpele verklaring voor te geven. Bij mensen die vrijwillig of door bepaalde omstandigheden (of denken dat werkelijk) iets groots te verrichten (moeten) hebben (positief of negatief) ontstaat in een bepaald gedeelte van de hersenen een cerebrale transitie die tot algehele euforie kan leiden, daar waar de zo lang gekoesterde idealen moeten worden verwezenlijkt waardoor de betrokkenen zich overgeven en zich laven aan de verworvenheid en weelderigheid van zijn/hun verheven kunst en cultuur.
Kousbroek vraagt zich toch weer af wat hij met die betuigingen van onschuld van de gesneuvelde (studenten) soldaten aan moest. Waren ze toch oprecht?
Andere manier te herstellen, te hernemen van dat kwalijke verleden; vandaar dat de doorsnee Japanner de gelegenheid te baat heeft genomen om dat op zijn eigen manier te doen. Voor zover mij bekend, werd van de zijde van de Japanse overheid geen nationale
actie op touw gezet met betrekking tot het realiseren van de uitgave (wel andere zaken zoals economie/de wederopbouw/de nieuwe democratische instellingen inrichten etc. waar de Japanse Staat druk mee bezig was om de Parlementaire Democratie in te voeren.); dat had een groep studenten van Tokio direct na de WO II gedaan. Kort na WO II verscheen in 1947 (!) reeds de uitgave van de dagboekaantekeningen van de gesneuvelde studenten/soldaten. Het initiatief in die tijd, zeer begrijpelijk was in handen van een groep studenten, die de gesneuvelde medestudiegenoten niet alleen wilde eren en een waardige plaats geven, maar ook om de nationale trots en vanzelfsprekend de moraal weer het fundament te geven van voorheen. Het interessante van de uitgave is de idee, stijl en uitwerking. Kousbroek kwam er achter waar de Japanse studenten de manier, stijl en de inhoud (het idee) vandaan hadden. Na veel gezoek vond hij waarachtig een uitgave in het Duits uit 1928 geschreven door prof.dr. Philipp Witkop van de universiteit van Freising en waarin hij in het Jappans Bittokoppu wordt genoemd. Deze professor had het zeer waarschijnlijk uit een vorige uitgave uit WO I in 1917 overgenomen (midden in die oorlog) Het kreeg als titel mee: Kriegsbriefe gefallener Studenten. Het moest een grote bron van inspiratie zijn geweest voor de groep Japanse studenten.
Aangezien Japan het Duitse onderwijssysteem had ingevoerd, lag het voor de hand dat de beide landen culturele banden onderhielden. Na 1945 overigens werd het Duitse onderwijssysteem in Japan door de Wereldmogendheden voorgoed afgeschaft.
Jean Larteguy Primo Levi
Een bijzonder geval vermeld in de aantekeningen van de uitgave: (De Franse vertaling heeft de titel: “Ces voix qui nous viennent de la mer”, letterlijk: Stemmen die tot ons komen vanuit zee), is het verhaal van een Japanse soldaat. De Franse vertalers hadden de rang van deze soldaat met de naam Kimura Hisao niet (kunnen) vertalen, maar mijn vermoeden moest dat ongeveer de rang van soldaat 1ste klasse zijn geweest.
Deze Kimura Hisao werd gevangen gehouden in een gevangenis in Singapore; daar waar eerder Engelsen en Nederlanders gevangen zaten . In 1945 werden de Nederlanders ter plaatse als bewakers aangesteld voor de Japanse gevangenen. Kimura zat er ook. Hem werd een Nederlandse bewaker toegewezen die heel goed voor hem was. Hij schreef ook later in zijn afscheidbrief en zijn dagaantekeningen dat de Nederlandse bewaker goed voor hem zorgde en hem vaak biscuits en sigaretten gaf, terwijl hij wist wat zijn Japanse collega’s
hem erger als een hond hadden behandeld. Kimura: “Hoe konden mijn eigen mensen zoiets schaamteloos doen..”(.)
De Nederlandse bewaker had Kimura alles verteld wat hem overkomen was en over de vreselijke misdaden van de Japanners. Hij moest zich voor de Nederlander moeten hebben geschaamd. Zijn aantekeningen in de uitgave zijn hartverscheurend.
Foto -Nederlandse bewaker in Singapore. – Changi gevangenis
Het is analoog aan het verhaal van Müller in zijn ontmoeting met Levi, waar Müller toch niet kón geloven dat zijn eigen mensen, medeburgers zouden vermoorden. Evengoed nobel was het van Dr. Schoonheyt die ook niet kón geloven dat de Nederlanders de gevangenen op wrede wijze mishandeld en gevangen zouden houden in Boven-Digoel, om de simpele redden dat hij geloof had in de goedheid van mensen. Deze nobele gedachte dat het zo zou moeten zijn is helaas fictie.
Dr. Schoonheyt - kamparts in Boven-Digoel
Wordt vervolgd
UIT ICM ARCHIEF VIDEO REPORTAGE - Werkbezoek president Joko Widodo van rep. Indonesia aan Nederland.
ICM VIDEO - KANAAL UIT HET ARCHIEF
u zag Video reportage van het bezoek van Jokowi aan Nederland.
Kurhaus was vol met ondernemers om een graantje mee te pikken. Vreemd genoeg ontbrak de hele Nederlandse Media, dat ICM als Indisch krant een video verslag van maakte. Voila, na het werkbezoek van Jokowi gaat de Nederlandse handelsdelegatie in maart aanstaande met Willem Alexander en Maxima naar de republiek .
Dit hebben beide landen reeds afgesproken, die afspraak maakte ze in 1966, en deze afspraken werden uiteindelijk in het verdrag van Traktaat van wassenaar september 1966 vastgelegd en geratificeerd, en mede in het document brochure "To Forget of a promise for the Future " ludiek gepubliceerd. Toch, mooi en misschien wel het juiste moment. Jakarta die met verzakkingen heeft te maken, daardoor nog verder onder zeespiegel komt, waar uiteindelijk het Jacarta Baru Masterplan werd geboren. Voor Nederland vele mogelijkheden om zich economisch versterken en voor de republiek eindelijk een einde aan deze problematiek van zijn hoofdstad (nog).
Nu nog de volgende stap als onderdeel van het Verdrag; De burgers die ongewild verzeild zijn geraakt in de ruzies tussen Soekarno en Drees. Soekarno zat met probleem opgezadeld van de 500.000 burgers (Nederlandse Indische). Want Drees wilde ze niet in Nederland toelaten, laat staan ook maar 1 cent te betalen ! Op Soekarno werd druk uitgeoefend door de Indonesische bevolking, die moesten die Hollandse adjins, niet. Dat Soekarno en Hatta de hulp inriep van de VS. Onder economische dreiging van de VS, werd Drees (kabinet) gedwongen zijn eigen burgers toe te laten tot Nederland. Soekarno betaalde Nederland om deze gedupeerde burgers te compenseren,
De 689 miljoen dat nog steeds dient te worden uitbetaald aan de NL - Staatsburgers( 60.000) die periode 1947 - 1966 de republiek werden uitgezet, en al hun bezittingen / banktegoeden hebben achtergelaten.
OM DE VIDEO - REPORTAGE TE ZIEN KLIK OP DE FOTO of de link.
Indonesische slachtoffers onafhankelijkheidsstrijd wijzen bezoek koning af.
NOS Nieuws van 5 februari 2020
Nabestaanden van slachtoffers van Nederlands militair geweld in Indonesië verzetten zich tegen het Nederlandse staatsbezoek aan dat land volgende maand. Koning Willem-Alexander en koningin Máxima zijn wat hen betreft niet welkom zolang Nederland niet juridisch erkent dat Indonesië op 17 augustus 1945 onafhankelijk werd.
Dat staat in een brief van vijf nabestaanden en erfgenamen van slachtoffers van de Nederlandse militaire acties in Indonesië in de periode 1945-1949. De brief is gericht aan de koning en gestuurd aan de Nederlandse ambassade in Jakarta en de Indonesische president Joko Widodo.
Ook eisen ze dat de koning excuses aanbiedt voor mensenrechtenschendingen die door Nederland in Indonesië zijn gepleegd en een "onmiddellijke en rechtvaardige afrekening van de schadevergoeding aan de slachtoffers."
Verschil van vier jaar
De Nederlandse kolonie Nederland-Indië werd in de Tweede Wereldoorlog door Japan bezet. Twee dagen na de Japanse capitulatie riep de Indonesische onafhankelijkheidsstrijder Soekarno de onafhankelijkheid uit. Dat was op 17 augustus 1945.
Nederland probeerde met veel militair geweld het gezag in de voormalige kolonie te herstellen, maar moest dat vier jaar later onder grote internationale druk opgeven. Op 27 december 1949 droeg het de soevereiniteit over aan de regering van Soekarno. Dat geldt tot de dag van vandaag als de dag dat Nederland de onafhankelijkheid van Indonesië erkende.
Toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot zei in 2005 wel dat Nederland de onafhankelijkheidsdatum van 17 augustus 1945 "politiek en moreel accepteert". Ook betuigde hij spijt voor het leed dat Nederland Indonesiërs in de periode 1945-1949 heeft aangedaan, toen het zijn gezag met militaire middelen probeerde te herstellen. Nederland bevond zich "aan de verkeerde kant van de geschiedenis", zei Bot.
Schadevergoeding
De opstellers van de brief aan de koning worden gesteund door het Comité Nederlandse Ereschulden. Dat zet zich in voor een schadevergoeding voor de nabestaanden en erfgenamen van slachtoffers van mensenrechtenschendingen door Nederlandse militairen.
Als Nederland de datum van 17 augustus 1945 erkent, zal het een grote schadevergoeding moeten betalen, omdat het dan erkent dat het tussen 1945 en 1949 een soevereine staat heeft aangevallen", zegt voorzitter Jeffry Pondaag.
Of Pondaag gelijk heeft is de vraag. Volkenrechtelijk gezien is een land pas onafhankelijk als dat ook door anderen landen wordt erkend. In het geval van Indonesië hebben de meeste landen en ook de VN dat pas in 1949 gedaan.
Diepgaand onderzoek
Het kabinet besloot in 2016 om een diepgaand onderzoek in te stellen naar het Nederlandse geweld tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd.
Aanleiding voor dat besluit was het boek De Brandende kampongs van Generaal Spoor van historicus Rémy Limpach. Hij toonde aan dat de Nederlandse krijgsmacht zich te buiten was gegaan aan structureel massaal geweld tegen de bevolking. Naar aanleiding daarvan heeft Nederland een vervolgonderzoek ingesteld. De nabestaanden hebben daar geen vertrouwen in.
De intenties van Staatsbezoek Indonesië, heeft deze niet betrekking op het verdrag traktaat van Wassenaar 1966 dat tussen de beide landen werd gesloten, en nog steeds loopt?
Nieuwsbericht RVD | 03-12-2019 | 11:00
Zijne Majesteit Koning Willem-Alexander en Hare Majesteit Koningin Máxima brengen op uitnodiging van president Joko Widodo een staatsbezoek aan de Republiek Indonesië. Het bezoek vindt plaats in de week van 9 maart.
Het staatsbezoek is een bevestiging van de brede en hechte relatie tussen beide landen en staat in het teken van toekomstgerichte samenwerking op het gebied van landbouw, gezondheid, maritieme industrie en kustbescherming, circulaire economie en watertechnologie. Ook wordt aandacht besteed aan natuurbehoud, wetenschap, cultuur en de vele banden die, onder meer op basis van het gedeelde verleden, bestaan tussen Indonesiërs en Nederlanders.
De Koning en Koningin worden bij hun bezoek begeleid door minister Blok van Buitenlandse Zaken.
Minister Kaag voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, minister Van Nieuwenhuizen van Infrastructuur en Waterstaat en minister Bruins voor Medische Zorg en Sport leiden gelijktijdig een brede handelsmissie naar Indonesië om het potentieel voor economische samenwerking te benutten
Het bovenstaande bevestigt de voorlichtingsdienst met bericht RVD, nr. 293
.
Slaan wij de brochure op van Min. BuZa “To forget of a promise for The Future” , evaluatie rond de ontwikkelingen van het traktaat, worden dezelfde teksten gebezigd nu anno 2020. Kort samengevat intensivering van de banden, steun bij de economische ontwikkelingen, en steun bij de conjunctuur van Indonesië.
Dit verdrag werd in september 1966 gesloten en door beide landen geratificeerd na een moeizaam onderhandelingsproces. Het was president Soeharto die de knoop uiteindelijk doorhakte. Het verdrag houdt in een compensatie voor de burgers die daar woonden de periode 1947 – 1966 voor het verlies van al hun bezittingen en tegoeden door de nationalisatie. Republiek Indonesië betaalde 689 miljoen waarvan 36 miljoen aan voorschotten afgaat aan Ministerie van Stef Blok.
Nimmer zijn de gelden bij de gedupeerde Nederlandse burgers terecht gekomen, sterker nog nimmer zijn deze op de hoogte gebracht van het bestaan van dit verdrag, zodoende ook hun claim niet konden indienen.
Het bedrag van 689 miljoen heeft percentage van 0,05 % op de begroting van 1966 zijnde 22.709 miljard destijds. Betekent anno 2020 0,05% over 300 miljard, nu een waarde vertegenwoordigd van 15 miljard, waar ongeveer 60.000 burgers uit de republiek recht op hebben.
Vragen die openstaan, waarom worden nieuwe handelsakkoorden gesloten als deze al onder het verdrag van Wassenaar 1966 lopen of vallen. Immers dat verdrag loopt nog. Wanneer maak de Overheid bekend van bestaan van dit verdrag, wanneer worden de gelden uitbetaald dat nu opgelopen is tot 15 miljard.
De redactie van ICM bracht in 2017 persoonlijk de president Jokowi Dodo hiervan op de hoogte, bij de overhandiging van ICM persbericht.
MARSHAL MANENGKEI
EEN GROTE NAAM ACHTER EEN BESCHEIDEN, VEELZIJDIG TALENT EN ARTISTIEK PERSOON
Met het overlijden van songwriter, componist, arrangeur, producer, (muzikale) kunstenaar, poëet en ‘zakenman’/entrepeneur Marshal Manengkei op 25 augustus j.l., is tevens één van Nederlands grootste songwriters en componisten van bekende nationale en internationale hits heengegaan.
Het woord ‘zakenman’ bewust tussen aanhalingstekens, omdat ik hem niet als een doorgewinterde zakenman pur-sang kan betitelen. Als zakenman namelijk, moet men keihard zijn en staat het product naast eigenbelang en eigengewin vaak voorop. Dat was bij hem zeker niet het geval integendeel, dat was verre van zijn persoonlijkheid. Hij was hiervoor te zuiver en onbaatzuchtig, die enkel het creëren van pure schoonheid op muzikaal gebied, als wel met duurzaamheid het zich in dienst stellen van (het volk van) Indonesië, als ideaal en levensdoel. ‘Quality veruit boven Quantity’.
Deze bescheiden en innemende artistieke leider en muzikaal talent heeft, zonder dat hij zelf zich hiervan misschien bewust was, een zeer indrukwekkende muzikale legacy nagelaten. Door zijn fenomenale muzikaliteit werd tevens een uitstekend Nederlands exportproduct geschapen, dat veelvuldig in diverse talen werd omgezet. Vaak wordt een songwriter -toch dé grote motor achter een enorme hitkraker- bij het grote publiek en in interviews met de diverse artiesten, geheel onterecht vergeten en onvermeld. Hij verdient het meer dan ooit, om één moment in ‘the spotlights’ te staan.
Immers, men kan wel stellen dat wanneer er een samenwerking plaatsvond met een wereldster als Nana Mouskouri, je vanzelfsprekend over uitzonderlijk goede muzikale kwaliteiten en capaciteiten moet beschikken en dat had hij zondermeer. Hij was en blijft een inspiratiebron voor vele nationale en internationale artiesten. Marshal’s overwegend romantische muziek en mooie songteksten zijn onvergetelijk geworden.
Zo was hij de grootste inspiratiebron voor de meest populaire countryzanger van Indonesië, de huidige Indonesische ambassadeur voor Nieuw-Zeeland Tantowi Yahya. In 2012 heeft hij samen met hem en gastzangeres Any Grit Tuwo, spontaan een optreden gegeven in het TVRI programma ‘Country Road Special’ Music Show, dat niet alleen door een honderden miljoenenpubliek in Indonesië werd bekeken, maar ook in de omringende landen en zelfs tot in Singapore en Maleisië werd uitgezonden. Hij was dan ook immens populair in Indonesië en Z-O Azië, waar men al zijn hitsongs nog (her)kent.
Voor het Nationale Songfestival in 1975 schreef en componeerde hij twee unieke songs, die allebei de finale behaalden: ‘The Circus Show’ voor Teach-In, Debbie en Albert West en in 1976 voor de tweede maal met ‘I was Born To Love’ voor het populaire zangduo Rosy & Andres. Wanneer men de compositie en het arrangement van ‘The Circus Show’ aandachtig beluistert dan ontgaat het je niet, dat dit qua originaliteit te onderscheiden valt als een kwalitatief uitstekend muzikaal kunstwerk. De tweede song ‘I Was Born To Love’ is idem onmiskenbaar van zijn hand.
Één van zijn grootste internationale hitsongs was wel de uit 1976 romantische ballad ‘My Love’ vertolkt door eerdergenoemd duo. De piano-intro (en ook het slotakkoord) van deze autobiografische song, is een homage aan Fréderic Chopin, Franz Listz en Amadeus Mozart. Het refrein is een tribute aan zijn favoriete componist Johann Strauss. Het begint met een Italiaanse wals die overgaat in een Weense wals. Voor Marchal zelf is dit één van zijn mooiste ‘love songs’.
Eddie Calvert, ‘de man met de gouden trompet’ en wereldberoemd geworden door zijn instrumentale uitvoering van ‘Oh Mein Papa’, was zó onder de indruk van deze ballad, dat hij dit samen met nog drie andere songs opnam voor zijn nieuw uit te brengen album. Marshal voelde zich zeer vereerd dat van alle op de platenmarkt uitgebrachte muziekstukken, juist zíjn songs verkozen werden. De drie andere songs zijn: ‘Please Love Surrender’, ‘Rock Me On A Rainbow’ en ‘Dance Dance’.
Navolgend werd ‘Sausalito’ in 1977 een Europese hit, dat ook is uitgebracht in de Duitse taal.
Zijn derde succesvolle internationale hit was wel ‘Song For The Children’, vertolkt door Oscar Harris. Hij schreef dit in het teken van ‘The Year of The Child’ en vormde tegelijkertijd de tegenhanger van ‘I Have A Dream’ van de Zweedse populaire popgroep ABBA.
‘Song For The Children’ werd in Europa en Azië een megahit. Dit lied werd ook uitgevoerd in het Bahasa Indonesia met als titel ‘Lagu Untuk Anak-Anak’.
Oscar, zo vertelde hij, zag in eerste instantie niet veel in de song, omdat hij net met zijn solo carrière was gestart en een ander genre in gedachten had. Hij heeft hem echter toch weten over te halen en met zeer positief resultaat, het werd in drie decennia’s tot drie maal toe een internationaal groot succes en voor Oscar Harris zijn grootste hit.
Marshal leefde sterk in de overtuiging van zijn geloof en vertrouwen in God De Heer en Zijn Heilige Zoon. Dit betekende een houvast, een anker en baken dat hem onvoorwaardelijk op zijn verdere levenspad zou begeleiden. Voor hem een grote steun en troost, in goede en minder goede tijden. Op nog jonge leeftijd raakt hij door levensingrijpende gebeurtenissen, zijn vertrouwen in het geloof kwijt. Als gevolg van het verlies van zijn geliefde vader reeds na negen maanden van aankomst in Nederland, toen het gezin uit voormalig Nederlands-Indië / Indonesië moest vluchten, keerde hij zich hiervan af. Zijn bekering tot het Evangelische geloof bracht hem weer in evenwicht, niettemin liet hij ieder ander vrij in hun eigen denkwijze en opvattingen.
In 1986 richt hij de vocale groep ‘STONEY’S APHRODITE’ op met Hedy & Grace Anthonio en bracht hij twee singles uit: ‘Down at Rockzana’s/Reaching Out’ bij Telstar en ‘Sweet Inspiration/Computerized’ bij WPL Records. Met ‘Stoney’s Aphrodite’ trad hij op tijdens de TV-première van ‘Avro’s Toppop Discolympics’ en ‘TROS-Parade der Besten’.
In 1988 werd de formatie omgedoopt in ‘MANNA’ en bracht hij voor het EO TV-programma ‘Slag Bij Doorn’ de song ‘Dream Delight’ ten gehore, waarin de schoonheid van God’s Schepping wordt belicht en de plicht voor de mens om dit in deze prachtige staat zoveel mogelijk te behouden, koesteren en te bewerken; in feite gaat het over ‘Naastenliefde en Duurzaamheid’, zijn twee ‘Keywords’.
‘Dream Delight’ was voor Platenmaatschappij Dureco aanleiding om zijn eerste Gospelsong te produceren. Niet veel later werd een album met nog eens dertien zelfgeschreven songs uitgebracht. Met dit album van veertien songs viel hem de beurt te eer de allereerste artiest ooit in Nederland te zijn, wiens songs op een CD werd uitgebracht. De andere band bij wie deze eer te beurt viel, was de Engelse popgroep ‘Dire Straights’. Het Album werd door de Nederlandse Platenindustrie genomineerd voor ‘Best Production for the Dove Award’. (Dove Award is een muziekprijs dat in 1969 is uitgeroepen door de Gospel Music Association - GMA en waarvan de jaarlijkse prijs in Nashville Tennessee wordt uitgereikt).
In het EO TV-programma ‘God Verandert Mensen’ bracht hij wederom met ‘MANNA’ de volgende prachtige Gospels ten gehore: ’I Wanna Be Touched’ en ‘I Need You Most Of All’.
Hij heeft zich vaak ingezet voor charitatieve instellingen om goede doelen te steunen en op deze manier zijn inbreng te geven voor een betere wereld door letterlijk en muzikaal gezien de wereld te verfraaien. De song ‘Heartbreaking Dreams’, vertolkt door Rosy & Andres, schreef hij in ‘Het Jaar Van Het Hart’ met aandacht voor Hartziekten in Nederland. De Nederlandse Hartstichting had het plan deze song op te nemen in een te produceren album met enkel ‘Heart Songs’. In ‘Heartbreaking Dreams’ heeft hij zelfs een special touch voor Rosy’s stem verwerkt door haar alle harmony’s zelf te laten inzingen. Het resultaat is verbazingwekkend.
Zijn laatste eigen werk dat hij samen met MANNA heeft geproduceerd, is de sfeervolle van emotionele en soms melancholieke songteksten voorzien Nederlandstalige CD/DVD ‘Melati In De Sneeuw’, een muzikale autobiografie. In tegenstelling tot wat velen hem lieten blijken bij de presentatie, is dit wel één van de betere en stijlvolste Nederlandstalige CD’s/DVD’s ooit in Nederland uitgebracht, zowel qua compositie als wel qua songteksten. Niet te vergeten de zeer gevariëerde genres van muziekstijlen, uiteenlopend van de typisch Indonesische kendangan-stijl tot en met in Latin Jazz-stijl romantische songs en zelfs een zogeheten sentimenteel beladen Nederlands levenslied, maar dan volgens zijn geheel eigen originele concept en uitvoering, ontbreekt niet aan het oevre. De sublieme teksten en het originele woordgebruik vaak in dichtvorm geschreven, is ongekend uniek en zo kenmerkend voor zijn songs.
Met de vrolijk speelse uitvoering van het liedje ‘Laat ze de kinderen na’ legt hij magnifique de nadruk op het behoud van de mooie natuur met aandacht voor het milieu-aspect in de wereld die wij onze kinderen en kleinkinderen nalaten. En zo staan er talloze leuke en mooie songs op, die de tegenwoordige Nederlandse hitlijsten niet zouden misstaan, integendeel.
‘Melati In De Sneeuw’ verhaalt zoals de titel zich al laat horen, overwegend de heimwee en nostalgie naar ‘tempo doeloe’ en zijn geliefd vaderland Indonesië (dat voor hem niet slechts ‘zijn geboorteland’ betekent), als ook de geschiedenis van de Indische-Nederlanders.
De Melati is een geurig ruikend klein teer lieflijk bloempje, de Arabische Jasmijn, dat enkel gedijt in een tropisch land (Indonesië) maar, dat door omstandigheden (de Nederlandse oorlog) in de koude sneeuw leeft (Nederland)……Een enorme tegenstelling, een paradox.
De lijst van artiesten waarmee hij heeft samengewerkt en voor wie hij songs heeft gecomponeerd die vrijwel alle voor hen hits dan wel hoge noteringen op de Nationale en Internationale Record Billboards hebben opgeleverd, is erg lang. Ik beperk me tot de artiesten (van hitsongs) die mij persoonlijk zijn bijgebleven zoals Rosie & Andres, Andy Tielman, The Blue Diamonds, Rudy van Dalm, Oscar Harris, Linda & Tony, Tumbleweeds, Debbie, Gebroeders Brouwer, Frans Bauer.
Nederland was eigenlijk te klein voor zo’n bijzondere alfa- en bèta-man. Op muzikaal gebied had hij nog zoveel plannen en ideeën, die voor wat betreft de uitvoering daarvan weleens bleven hangen door meestens ‘lack of financiers’ of andere redenen, wat bij sommigen tot onbegrip en teleurstellingen kon leiden.
Net als Andy Tielman zag ook hij in, dat de meeste artiesten van Indisch komaf op een enkeling na, in Nederland niet altijd de kans kregen om hun talent op muzikaal gebied te ontplooien. Niettemin bleef hij optimistisch en zich met een tomeloze energie inzetten voor ieder potentiëel muzikaal talent.
Toen hem dat niet op korte termijn geheel naar eigen wens gelukte en door omstandigheden, besloot hij Nederland te verlaten en zich voorgoed in te zetten voor zijn vaderland Indonesië. Met de belofte op zijn vaders’ sterfbed, zich ééns voor de opbouw van zijn vaderland te gaan inzetten, zoals ook zijn vader dat zelf altijd als doel had gesteld, was hij dubbel gemotiveerd zijn idealen te verwezenlijken. Als afgestudeerd Civil Engineer, pakte hij met Entex/PT Marshal Sustainables International & Media Ltd. de business weer op, waarmee hij reeds ervaringen had opgedaan in dienst van enkele gemeenten in Nederland en voor de UN, op gebied van duurzaamheid met uiteenlopende projecten, maar met name in de afvalverwerking. Begin vorig jaar ontvingen hij en zijn team negen licenses voor de bouw van Sustainable Waste Factories (Afvalverwerkingsfabrieken) over geheel Indonesië. Nog was dit niet voldoende, met hetzelfde team van medewerkers was hij aan vele projecten bezig, telkens met in het achterhoofd de ‘Keyfactor’ op gebied van duurzaamheid, duurzame energie, infrastructuur, enz.
Hij wist dat men in Indonesië eerst vertrouwen in de diverse overheidstakken moest zien in te winnen en dat dat niet van de ene op de andere dag zou geschieden, maar daar hij al een tijdje aan de weg timmerde, de voertaal Bahasa Indonesia naast de gebruikelijke talen als Engels, Duits, Frans (en Latijns) vloeiend in woord en geschrift beheerste en over een omvangrijk netwerk van contacten met belangrijke hooggeplaatste functionarissen beschikte, vormde dat geen enkel probleem. Met deze eigenschappen en tools alsmede zijn kennis en know-how op technisch gebied, had hij zelfs een streepje vóór. Ik vond onlangs een krantenberichtje over zijn ‘Sustainable Waste Factories’ in het nieuwsblad ‘The Jakarta Post’.
Vanwege zijn bekendheid in Indonesië ontving hij menige uitnodiging, dan weer voor een paginalang tabloid interview met het grootste nieuwsblad de ‘Jawa Pos’ in 2012 waarbij hij niet naliet om de bekende Indische artiesten aan te halen en te memoreren, óf voor een optreden met Indonesische topartiesten als Christine Panjaïtan, IIs Sugianto, Rano Karno e.v.a. dan wel met de bekende bands Abadi Susman, Flashback en tal van andere artiesten. Om de Kolintang, het traditionele percussion-instrument van het eiland van zijn roots de Minahassa te Manado (Noord-Sulawesi) te promoten voor een nominatie op de UNESCO World Heritage List, trad hij samen op met Kolintang-band Sanggar BAPONTAR.
In 2013 gaf hij een interview voor een lokaal TV-station, dat in twee delen is uitgezonden en op YouTube te bekijken is.
Naast de zakelijke business en muziekoptredens, bleef hij in zijn spaarzame vrije tijd brainstormen over (de realisatie van) zijn ideeën, zoals bijvoorbeeld de productie van een Blockbuster-film over het grote ‘Nusantara Koninkrijk Majapahit’ en de oprichting van ID-GEN (afkorting voor Indonesia Dutch Generation Broadcasting Company) vanuit Indonesië.
Altijd met een educatieve inslag als hoofddoel om de kennis en feiten van de Nederlands-Indische/Indonesische geschiedenis met haar hieruit ontstane (vergeten) bevolkingsgroep, de zogeheten Indische-Nederlanders, in al haar facetten te onderwijzen en door te geven, daar waar de Nederlandse overheid dit heeft nagelaten. Eenieder weet, dat onbegrip over een volk c.q. bevolkingsgroep, vaak ontstaat uit onwetendheid en onwetendheid is de bron van alle kwaad, luidt een gezegde. Dat onrecht maakte van hem al vroeg een voorvechter voor rechtsherstel van de Indische-Nederlanders. Samen met het ACTW’66 Team dat zich bezighoudt met de kwestie ‘Het Traktaat van Wassenaar 1966’, vormde hij vanaf 2015 de spil van het Team.
Een duizendpoot en grote (Indische) Ster aan het Nationale en Internationale muziekfirmament, is niet meer. Hij laat op ons een onuitwisbaar diepe indruk achter.
Duizendmaal Dank Marshal voor je inzet en inbreng op velerlei gebied, voor de vreugde en het plezier dat je zovelen inclusief onze ouders, grootouders en verder al jouw fans wereldwijd, doch met name in Indonesië en Z-O Azië, met jouw songs hebt geschonken en nog steeds schenkt. Want in een tijd, dat met name de tweede en derde generatie Indische-Nederlanders met een trauma- en rouwverwerking kampten, zijn jouw prachtige creaties voor velen van hen een dankbare troost en steun geweest.
Je bent een inspirerend voorbeeld voor ons allen. Veel van je dromen heb jij als geen ander kunnen waarmaken. ‘Het land waar jouw eerste bloed in de aarde heeft gevloeid’ zoals je in een poem schreef, dat zo geliefde land heeft jou in de herfst van je leven weer omarmd en voor eeuwig teruggenomen in zijn warme liefdevolle aarde. Ik gaf het al aan, velen zullen jou benijden ….
Ik eindig graag met de laatste strofe van jouw prachtige Poem uit:
‘Melati in de Sneeuw’
Jij bent de Melati…..in de Sneeuw
Ik ben de Melati…..in de schoot waaruit ik geboren ben
Eindelijk…..het antwoord op de vragen in mijn hart en ziel
Hier hoor ik thuis…..tot in het Nieuwe Jeruzalem
AMATO MARSHAL, TOT WEERZIENS OOIT …. BIJZONDERE VRIEND
ICM 11.9.17
Riem dank voor die vele mooie momenten!
Op de 16 e september 2017 nam je voorgoed afscheid van ons ! Wij hebben lang van jou, Mister Blue Diamond Riem de Wolff, mogen genieten.
Je muzikale reis begint nu, samen met je broer Ruud, Sandra en Nono (Marshal Manegjei) gaan jullie daar verder met de muziek.
Ook nog dank dat je ICM altijd in de gelegenheid hebt gesteld om beeld & geluid vast te leggen voor ons ICM Indisch Video kanaal.
Selamat jalan,
namens ICM team
Abonnees
lezers
ICM Facebook - vrienden.
Om de video's te zien klik op de beelden of de onderstreepte teksten
Black Coffee van Blue Diamond Riem de Wollf
Black Coffee staat op de eerste DVD van Riem de Wolff die onlangs is uitgebracht.DVD Titel - Blue D…
Riem & Marshal
Reportage Surabaya Scholenreunie vieren Chinees Nieuwjaar 2010.Blue Diamond Riem de Wolff en Marsha…F.Schwab (ICM
Viering 50 jaren Ramona van Riem, met comeback van Rosy.
Viering 50 jaren Ramona van Riem de Wolff in de Flint Amersfoort (Sasa-productions), met Rosy - een
Riem de Wolff van Pasar Malam Online Dvd
U ziet een fragment uit de pasar malam online sfeer dvd. Klik hier voor het fragment/clip http://i…ICM redactie
Riem de Wolff and Windfall - Crying in the Rain
Mr Blue Diamond Riem de WolffThe Blue Diamonds are two Dutch brothers Ruud en Riem de Wolff. The Bl…
ICM 16.9.17
I C M V I D E O - K A N A A L
Naast de krant vindt de redactie van ICM van essentieel belang om alles op Video vast te leggen
https://www.youtube.com/user/multiICM/videos
Naast de krant vindt de redactie van ICM van essentieel belang reeds bij de startup om alles op Video vast te leggen voor het ICM Video - Kanaal, en daar is ICM in geslaagd.
De video's zijn te zien op :
- www.icm-online.nl onder de rubriek video's.
= Op Youtube het kanaal MULTIICM link https://www.youtube.com/user/multiICM/videos,
- en sinds kort op Facebookgroepen o.a, ICM (Indische Internetkrant, Indo Groep, Indische Nederlanders en Overige groepen)
Na een proefperiode op Facebook werd besloten om definitief over te gaan tot een dagelijkse uitzending van 2 tot 4 uren, en dat zonder subsidies zoals bij de Omroepen !
Thans zijn wij nu bezig om alles over te zetten naar Facebookgroepen,
vooraf zullen van uit de masters (originele bronnen) deze eerst bewerkt moeten worden, om vervolgens naar Facebook te worden geupload. Sinds bestaan van ICM 20 jaar geleden werden naast de verslagging van de Indische Krant, ook op video vastgelegd (dure hobby), zonder enige vorm van subsidie.
Waarom op Facebook?
Met belangrijk argument dat op Facebook over de 100.000 leden groeiend is. De specifieke functionaliteiten van Facebook o.a. de Video - streaming naar alle leden stuurt. Nog mooier wordt het Online samen bekijken van Video-streaming met de welbekende Videoparty. Nu al worden kijkcijfers op Facebook ten opzichte van YouTube ver over troffen, dat nu uitzendingen van 2 uur tot 4 uur per dag op de Facebookgroepen plaatsvinden.
Actualiteiten
Naast de reeds bestaande beelden, worden ook reportage ingezet van Jim van Veen, ICM team en overige partijen om de zaken actueel te houden,.
Redactie ICM.
Wat wij van U vragen wordt nu abonnee van ICM om dit dure project voor te zetten voor slechts 4 euro in de maand.
Schrijf u vandaag nog in als abonnee https://icmonline.ning.com/main/authorization/signUp?
Pasar Malams 2020
Pasar Colours Festival op de Huishoudbeurs - Istimewa Events
Locatie Hal 5 van de Huishoudbeurs in de RAI Amsterdam Entree Gebruik entree K. Het Pasar Colours Festival ligt direct achter hal 1. Als u met de trein reist is dit de …
Pasar Malam Rijswijk - 7 & 8 maart 2020 in De Broodfabriek ...
Helaas heeft ons het bericht bereikt dat Bersama aankomende editie niet kan komen optreden bij Pasar Malam Rijswijk. Hieronder het bericht wat wij aan u mogen mededelen: Na 8 jaar heeft Nino Latuny, oprichter en bandleider van Bersama in juli besloten om de stekker uit Bersama te trekken.
Agenda
Istimewa Agenda 2020
Pasar Colours Festival op de Huishoudbeurs
22 februari t/m 1 maart
RAI Amsterdam
Pasar Malam Istimewa XL Zwolle
13 t/m 15 maart
IJsselhallen
Pasar Malam Istimewa XL in Rotterdam Ahoy
11 t/m 13 april (Paasweekend)
Rotterdam Ahoy
Pasar Malam Istimewa Gorinchem
7 t/m 10 mei
Groenmarkt / Grote Kerk
Gratis toegang
Pasar Malam Istimewa XL Assen
15 t/m 17 mei
Expo (TT-Hall)
Pasar Malam Istimewa Zeist
26 t/m 28 juni.
Dijnselburg Zeist
Big Rivers Festival
Food, Festivalmarkt, Foodtruck Festival & New Orleans Stage
17 t/m 19 juli
Dordrecht
Pasar Malam Istimewa Steenwijk
22 t/m 26 juli
Steenwijk centrum
Gratis toegang
Pasar Malam Istimewa Dordrecht
2 t/m 5 augustus
Statenplein en Sarisgang
Gratis toegang
Pasar Malam Istimewa in de Kasteeltuinen
19 t/m 23 augustus
Landgoed Kasteel Geldrop / Eindhoven
Pasar Malam Istimewa XL Goes
4 t/m 6 september
Zeelandhallen
Pasar Malam Istimewa XL Den Bosch
18 t/m 20 september
Brabanthallen
Pasar Malam Istimewa Alphen aan den Rijn
8 t/m 11 oktober
Winkelcentrum de Ridderhof
Gratis toegang
Pasar Malam in de Bush
onder voorbehoud in 2021
Agenda Stellar Events.
Agenda Stellar Events
De planning 2020 volgt binnenkort!
Pasar Malam Rijswijk - 7 & 8 maart 2020 in De Broodfabriek ...
Helaas heeft ons het bericht bereikt dat Bersama aankomende editie niet kan komen optreden bij Pasar Malam Rijswijk. Hieronder het bericht wat wij aan u mogen mededelen: Na 8 jaar heeft Nino Latuny, oprichter en bandleider van Bersama in juli besloten om de stekker uit Bersama te trekken.
EEN INDISCHE HELD..........
Mijn schoonvader Anton Stolze noemde in zijn gesprekken vaak de naam van zijn goede vriend Gio Hakkenberg. Zij hadden beiden gewerkt aan de Birma spoorweg en werden ook samen kort daarna afgevoerd naar Japan om daar in de kolenmijnen te werken.
Hij sprak altijd met grote bewondering over deze man, die ik zelf kende als een officier van vakdiensten bij het korps mariniers. Ik wist dat hij was onderscheiden met de eremedaille met de zwaarden die hoort bij de Orde van Oranje Nassau en dat hij al veel eerder was onderscheiden met de Militaire Willemsorde.
Aan het eind van hun leven woonden zij uiteindelijk samen in het verzorgingshuis Rumah Kita te Wageningen. Beiden zijn tot hun dood, mijn schoonvader iets eerder en Gio Hakkenberg relatief kort daarna. Ook hun het tehuis waar zijn woonden hadden zij vrijwel dagelijks veel contact met elkaar.
Maar van mijn schoonvader kreeg ik verder nooit iets te horen over zijn eigen oorlogsverleden maar ook niet over deze kameraad.
Maar hier is dan de beschrijving van alles waardoor deze INDO als een held kan worden gezien.
Begin van zijn loopbaan
Giovanni Narcis Hakkenberg (geboren te Soerabaja, 6 december 1924, overleden te Ede op 15 februari 2013) meldde zich in februari 1941 op zeventienjarige leeftijd, samen met zijn neven en broer, aan bij de Koninklijke Marine in Nederlands-Indië. Na drie maanden werd hij overgeplaatst op Hr. Ms. Soerabaja (eerder bekend onder de naam De Zeven Provinciën), waar hij een nautische opleiding kreeg. In oktober 1941 bestond de taak van de bemanning voornamelijk uit het inschepen van oorlogsmaterieel voor het KNIL en voor Australië en werd gevaren op de kleine Soenda-eilanden.
Na de oorlogsverklaring met Japan nam de Soerabaja KNIL-militairen aan boord en zette het schip koers naar Portugees Timor, waar het vliegveld werd bezet. Hakkenberg deed tijdens de landing in B-2 sloepen dienst als roeier. Na de landing keerde de Soerabaja terug naar Soerabaja, waar Hakkenberg werd overgeplaatst op torpedobootjager Hr. Ms. Kortenaer. Dit schip nam onder meer deel aan de luchtslag bij de Straat van Billiton en voer op 27 februari 1942, samen met 8 andere torpedobootjagers en vier kruisers, naar de Javazee om de strijd met de Japanse vloot aan te gaan.
Strijd met de Japanners
Hakkenberg was op de Kortenaer op het achterdek in functie als hulpkanonnier. Aan het einde van de dag werd het schip aangevallen door een Japanse onderzeeboot; Hakkenberg kwam daarbij in zee terecht en wist zich, doordat hij een reddingsvest droeg, het leven te redden. Intussen was de Kortenaer gezonken, waarbij 170 man om het leven kwam. Om drie uur 's nachts werden de overlevenden door de Britse torpedobootjager Encouter opgevist uit de zee en vervolgens door een Britse jager naar Soerabaja overgebracht.
Hakkenberg werd door de Japanse bezetter in maart 1942 krijgsgevangen gemaakt en uiteindelijk (hij zat onder meer in een kamp te Malang) naar een werkkamp in King Saoyk (Thailand) gezonden, waar hij moest werken aan de Birmaspoorlijn. Na enige tijd werd hij overgeplaatst naar een ander kamp, waar de werkdruk nog hoger lag. Hakkenberg kreeg malaria en werd naar een hospitaal gezonden; hij overleefde de ziekte ternauwernood (zijn vechtlust ontwaakte toen hij de gieren zag die op nieuwe graven afkwamen en de lijken opgroeven) en werd toen overgebracht naar een ander kamp.
Bij de Mariniersbrigade
Hakkenberg werd begin 1944 met de Aramis naar Japan gezonden, waar hij in een steenkoolmijn tewerk werd gesteld: tegen het einde van de oorlog woog hij nog maar 41 kilogram. Op 18 augustus, drie dagen na de capitulatie van Japan, vernam hij pas dat de oorlog was afgelopen. Op de terugreis naar Nederlands-Indië reed de trein langs Nagasaki; toen hij de puinhopen zag vergaf Hakkenberg de Japanners: Vanaf dat moment heb ik de Japanners de oorlog vergeven. Let wel: vergeven, vergeten zal ik het nooit (Bron: Ooggetuige. Nummer 4. Mei 2006, bladzijde 32).
Terug in Jakarta (hij wilde niet naar een rustkamp in Australië) hoorde Hakkenberg dat zijn broer en neven de oorlog niet overleefd hadden. Hij werd rusteloos en gaf zich op voor de Marinebewakingsdienst te Batavia. In maart 1946 ontmoette hij de commandant van de Mariniersbrigade en vroeg hem overplaatsing naar zijn geboortestad Soerabaja. In mei 1946 werd zijn aanvraag gehonoreerd en kwam hij bij de VDMB, die toen in oprichting was. In de beginperiode werd Hakkenberg opgeleid tot "verhoorder" van gevangenen, die bij de voorposten van de Mariniers gevangen waren genomen. Later werd hij in de rang van matroos eerste klasse benoemd tot detachementscommandant te Gedangan.
Bij de VDMB
Hakkenberg zag er in deze tijd niet uit als militair; hij kleedde zich als een dessabewoner, soms als een Japans officier. Allereerst werd hij teruggeroepen naar Soerabaja om deel te nemen aan de actie naar Modjokerto. Hierna keerde hij terug naar Soerabaja en werd hij ingezet te Djember. Kort daarop volgde zijn benoeming tot detachementscommandant te Bedoeki en Bondowoso, waarna hij werd bevorderd tot kwartiermeester.
In februari 1948 ging hij in de rang van marinier eerste klasse over naar het Korps Mariniers en in maart 1948 werd hij tijdelijk benoemd tot sergeant. In deze functie werd hij aangesteld als hoofdkwartiermeestercommandant in Loemadjang. Dit was een tijd van geweld en de tegenstanders waren plunderaars, die voor moord niet terugdeinsden, leden van fanatieke religieuze secten, politieke agitatoren, die opriepen tot moord en doodslag, en soldaten van het Indonesische leger.
Acties te Loemadjang
Hakkenberg vertelde later dat de periode in Loemadjang de mooiste tijd was geweest. Hij zwierf, gekleed in een zwarte broek met een lange sarong over zijn schouder, waaronder hij een tommygun verborg, op blote voeten van kampong tot kampong en praatte met de mensen over de dingen van de dag. Indien hij op een dergelijke zwerftocht gepakt was door een terroristenbende dan had hem een vreselijke dood gewacht, want niemand zou hem dan verdedigd hebben.
Hakkenberg leidde in deze tijd dus min of meer een dubbelleven: enerzijds was hij erg gesteld op het primitieve leven in de kampongs, waar hij een deel van zijn leven deelde met de bewoners en anderzijds was hij steeds blootgesteld aan plotseling verraad en een zekere, bijzonder wrede dood. Men zei over hem in deze tijd: die jongen heeft een zon in zijn hoofd, waarmee men bedoelde dat Hakkenberg één brok energie was en warmte uitstraalde. Binnen de VDMB zeiden zijn medewerkers: Hij heeft een nieuw wapen uitgevonden... de glimlach. En zij voegden daaraan toe: Hij doet zijn eigen naam eer aan: hij hakt zich elke dag door een berg problemen heen (bron: De laatste man, bladzijde 245).
Acties in deze tijd
Hakkenberg ondernam diverse acties toen hij te Loemadjang aangesteld was als hoofdkwartiercommandant; geregeld trok hij met vier of vijf Madoerezen dertig tot veertig kilometer in de omtrek van zijn detachement, waarbij niemand hem lastigviel. Dat kwam omdat de bevolking een onbeperkt vertrouwen in hem had. Hakkenberg had de overtuiging dat wanneer een guerrilla bestreden moest worden men de bevolking op zijn hand diende te hebben; deze moest om dit doel te bereiken eerst gepacificeerd worden, wat alleen gelukte als men goed voor hen was.
Hakkenberg werd voor zijn acties door kapitein Meerdink in opdracht van bataljonscommandant luitenant-kolonel W.A. van Heuven voorgedragen voor de Militaire Willemsorde. De reden was dat Hakkenberg zich in de strijd onderscheiden had door zijn daden als commandant van een detachement van de Veiligheidsdienst van de Mariniersbrigade in de periode van september 1947 tot mei 1949 bij de bestrijding van terroristische bendes in Oost-Java, waarbij hij aan het hoofd van een zeer kleine groep met een fanatieke aanvalsgeest de numeriek sterkere en goed gewapende bendes wist op te sporen en gevoelige verliezen wist toe te brengen.
De Militaire Willemsorde
Hakkenberg kreeg de Militaire Willemsorde bij Koninklijk Besluit van 6 maart 1951 nummer 40 (hij was toen korporaal) voor een aantal, specifiek genoemde acties, namelijk:
Op 24 augustus 1948 in Daragowak de invloedrijke bendeleider Pa Tai met vijf van zijn handlangers arresteren;
Op 25 oktober 1948 in de kampong Djakarta een geïnfiltreerde TNI-groep te overrompelen en gevangen te nemen;
Op 7 april en 19 april 1949 ten zuiden van Mentoeroes de overmachtige tegenstander gevoelige verliezen toe te brengen;
Op 14 februari 1949 te Bodag verscheidene uit bestuursoogpunt belangrijke personen te overmeesteren en daarbij een archief van de staf van het TNI met zeer waardevolle gegevens in handen te krijgen;
Op 6 maart 1949 te Nitikan de republikeinse regent van Madioen te arresteren en deze met enige gevangenen, ondanks hevig verzet, veilig het eigen hoofdkwartier binnen te brengen.
Met deze benoeming verviel het eerdere besluit, waarbij Hakkenberg de Bronzen Leeuw kreeg toegekend.
Latere loopbaan
Hakkenberg vertrok in 1949 naar Nederland en nam in de rang van sergeant-majoor deel aan de oorlog in Nieuw-Guinea, waar hij onder meer actief was in de training van het Papoea Vrijwilligers Corps onder kolonel W.A. van Heuven. Op 29 april 1963 verkreeg hij de Eremedaille in de Orde van Oranje-Nassau, zilver met de Zwaarden.
Hakkenberg werd in 1970 in de rang van eerste luitenant benoemd tot officier vakdiensten. In de rang van kapitein werd hij belast met de algemene militaire vorming in de Marinierskazerne in Amsterdam en in 1974 verliet hij de dienst. Een bataljonscommandant zei eens over Hakkenberg: Zo'n vent spreekt gewoon tot je verbeelding. Dat "ras" raakt uitgestorven. Maar hij is er gelukkig nog. Hakkenberg overleed te Ede in februari 2013 en zijn as werd op zijn wens (hij wilde worden verenigd met zijn broer en zeven neven) in januari 2014 uitgestrooid in de Javazee.
ICM 26.9.17
Gemeente laat oorlogsslachtoffer WOII wachten
VIJFHEERENLANDEN (29 januari 2019) – De gemeente Vijfheerenlanden blijkt te hebben nagelaten contact te zoeken met een 100-jarig oorlogsslachtoffer. Dat zou de gemeente doen in verband met de verkoop van het energieconcern Eneco aan het Japanse Mitsubishi, waar Vijfheerenlanden aandeelhouder van is. De verkoop ligt gevoelig omdat beoogd koper Mitsubishi in de oorlog gebruik maakte van dwangarbeiders.
De 100-jarige oud KNIL-officier Jan Oostdam werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gedwongen om te werken voor het Japanse conglomeraat. Toen bekend werd dat Vijfheerenlanden aandelen van Eneco wilde verkopen aan het consortium beloofde burgemeester Sjors Fröhlich (partijloos) met Oostdam contact op te nemen. Hij deed dat echter niet. “Nu is het eigenlijk te laat”, zegt zijn dochter Truus Oostdam tegen RTV Utrecht. De gezondheid van Oostdam is de afgelopen periode verslechterd.
Vijfheerenlanden heeft inmiddels wel contact opgenomen met dochter. Tegenover RTV Utrecht zegt een woordvoerder daarover dat: “De burgemeester gaat het gesprek aan, zoals toen gezegd. Hoe, wat en wanneer dat is tussen de gemeente en meneer.”
