Alle berichten (2882)

Sorteer op

Tweede Kamer opnieuw geconfronteerd met Indisch verleden

Tweede Kamer opnieuw geconfronteerd met Indisch verleden

10897226269?profile=originalAanbieding boek Ik beken aan voorzitter Vaste
Kamercommissie VWS

Ferry Schwab sr. had de eer om bij dit boek Elise te assisteren. Als Journaliste was reeds jaren bezig om het leven van Ferry mijn naamgenoot  met achternaam Molendijk  te onderzoeken die als jonge man ongewild in het verzet in het voormalige Indie terecht kwam.  Ferry Schwab sr heeft de nodige informatie aangevuld met betrekking tot de structuur van het Indisch Platform met de toen ruim 28 aangesloten Indische Stichtingen. Voorts voorgesteld om dit boek aan alle Tweede Kamer leden te overhandigen.   ICM faciliteerde Elise Lengkeek op alle Pasar Malams waar ICM stands aanwezig waren. Het boek ging als broodjes, en onverwachts ging het mobiel van Elise; Het was Maxim Verhagen  die op weg was naar Japan, en het boek in een keer uitlas, bizar wat Ferry Molenbeek overkwam. 


Op  23 juni 2009 jl  Het onlangs verschenen boek Ik beken werd dinsdag 23 juni 2009 op initiatief van het Indisch Platform aangeboden aan de voorzitter van de Vaste Kamercommissie VWS, mevrouw P. E. Smeets. Met de aanbieding van dit boek hoopt het Indisch Platform in vervolg op de geheime hoorzitting van 1 april jl. de Vaste Kamercommissie VWS meer inzicht en kennis te bieden over wat er feitelijk gebeurde in Nederlands-Indië tijdens WO II en de Bersiapperiode waarin Nederlands-Indië zich met geweld losmaakte van Nederland.

Naar aanleiding van gesprekken van het Indisch Platform met kamerleden van de Vaste Kamercommissie Volksgezondheid, Welzijn en Sport kwam op 1 april jl. de Indische backpay-kwestie en de problematiek rond Indische oorlogsschade, roof en rechtsherstel uitvoerig aan de orde tijdens een geheime hoorzitting. Daarbij waren behalve het Indisch Platform ook Peter Meijer en Hans Keppy uitgenodigd, die in opdracht van het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) hier onderzoek naar hebben gedaan.* Deze kwestie wordt ook toegelicht in de bijlagen van Ik beken.

De commissie, die zich geschokt toonde bij het horen van de feiten waarvan men geen kennis bleek te hebben, beraadt zich nu op het zetten van vervolgstappen.

Document humain
Het boek Ik beken wordt aan alle leden van de Vaste Kamercommissie uitgereikt als document humain. Het boek beschrijft op indringende wijze het verborgen leed van Indië dat zichtbaar wordt in de verbijsterende levensgeschiedenis van Ferry Holtkamp. Als jongen van veertien raakte hij betrokken bij het Indisch verzet. Na zijn arrestatie overleefde hij als politieke gevangene zes opeenvolgende gevangenissen onder het gruwelijke regime van de Japanse bezetter. Zowel over het Indisch verzet als over de martelingen en mensonterende omstandigheden waaraan politieke gevangenen werden blootgesteld door de Japanse machthebbers is nauwelijks iets bekend geworden via geschiedschrijving of media.

'Hij is een van de weinige Indische verzetsmensen die overleefde en in staat bleek zijn ervaringen te delen. Daarmee draagt Ik beken op unieke wijze bij aan de geschiedschrijving. Dat geldt niet alleen voor dit aspect van de Japanse bezetting, maar ook voor zijn verslag van de haat, het geweld en de moordzucht waarmee de inlandse extremisten volbloed Nederlanders en Indo-Europeanen hebben bejegend,' aldus de historicus dr. Herman Bussemaker, voorzitter van het Indisch Platform.

Ik beken is verschenen op 27 april jl. bij Mistral uitgevers te Amsterdam.

ICM faciliteerde Elise Lengkeek op alle Pasar Malams waar ICM stands aanwezig waren. Het boek ging alles broodjes, en onverwachts ging het mobiel van Elise; Het was Maxim Verhagen  die op weg was naar Japan, en het boek in een keer uitlas, bizar wat Ferry Molenbeek overkwam. 

*) Deze NIOD-rapporten zijn verschenen onder de volgende titels: Meijer, H., Indische rekening. Indië, Nederland en de backpay-kwestie 1945-2005; Amsterdam, 2005 en Keppy, P., Sporen van vernieling. Oorlogsschade, roof en rechtsherstel in Indonesië 1940-1957; Amsterdam, 2006.

Lees verder…

Herdenking bevrijdingsoperatie Jack Boer

Herdenking bevrijdingsoperatie Jack Boer

10897414860?profile=original

DEN HAAG (10 november 2019) - Exact 74 jaar geleden, op 10 november 1945, bevrijdde Jack Boer op spectaculaire wijze 2384 ten dode opgeschreven Nederlanders uit de beruchte Werfstraatgevangenis in Soerabaja. De Nederlanders werden daar gegijzeld door Indonesische terroristen, die op het punt stonden om de Nederlanders te vergiftigen en vervolgens levend te verbranden.

Alhoewel Boer kapitein was bij het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) moest hij zijn huzarenstuk noodgedwongen uitvoeren in Engels uniform. Boer werd daarbij geassisteerd door 10 Engelse Gurkhas en wist daarmee de Indonesische overmacht op miraculeuze wijze te trotseren. In totaal sneuvelde 1 Gurkha bij de reddingsoperatie. Alle Nederlanders overleefden de operatie. Om onverklaarbare redenen hebben Boer en zijn peloton nooit erkenning gekregen van de Nederlandse overheid voor de operatie en getoonde moed. Voor Indisch Nederland is Boer echter een held.

De bevrijdingsactie vond plaats gedurende de Bersiap, dat Maleis is voor “Wees paraat” of “Geef acht!” en waarmee wordt gedoeld op de uiterst gewelddadige periode, die volgde op de Japanse bezetting van Nederlands-Indië tijdens de Tweede Wereldoorlog. Gedurende de Bersiap zijn tienduizenden (Indische) Nederlanders op gruwelijke wijze gemarteld, verkracht en vermoord door Indonesiërs, vanwege hun Nederlandse c.q. Europese etniciteit. Ook Chinezen, Molukkers en andere etnische minderheden waren de klos, omdat zij werden verdacht Nederlandsgezind te zijn.

Het exacte aantal Nederlandse slachtoffers dat tijdens de Bersiap is gevallen is tot op de dag van vandaag onduidelijk.

De schattingen variëren tussen de 15.000 en 30.000 doden en 15.000 vermisten. In tegenstelling tot Nederland heeft Indonesië nooit kritisch gereflecteerd op de door haar onderdanen gepleegde misdaden jegens weerloze burgers. Federatie Indische Nederlanders (FIN) heeft Indonesië daarom al eerder opgeroepen om alsnog erkenning en excuses aan te bieden aan Nederland. Indonesië weigert dit
tot op de dag van vandaag.

Bron: https://twitter.com/FederatieIn…/status/1193473535873835008…

Ferry Schwab Heb de eer gehad om het boek van Richard Klaassen toen in script vorm te mogen lezen ten tijde dat ik in Costa woonde. Kreeg deze van Max Rufi Uitgever van Hallo a/d Costa Blanca. Vroeg mij om via ICM te introduceren. Titel van het boek Macaber Soerabaya. Richard Klaassen die hier zat, had zich verscholen onder lijken, en niet KNIL maar de Indiase Gurkha's en de Engelsen hebben de mensen toen bevrijd, en niet anders.

Lees het boek van Richard die het heeft overleefd.  Overigens ook het boek van Elise Lengkeek de eer gehad om te lezen en te voorzien van informatie. Op de dag dat het script op de deurmat viel, overleed Ferry die nog de week er voor een de lijn had, bizar !

Lees verder…

Elke dag moet je plukken

10897414267?profile=original

Wieteke van Dort theater in met thrillerkomedie ’Enkele reis’

Wieteke van Dort ’verzamelt’ als het ware leuke ervaringen. Niks doen is voor haar geen optie, dus vult ze haar tijd met schilderen, optreden als Tante Lien en het schrijven van boeken. De komende maanden staat ze in het theater met de thrillerkomedie Enkele reis. „Als iets me aanspreekt dan doe ik het. Ik ben zo gelukkig geweest dat ik dat eigenlijk mijn hele leven zo heb kunnen doen.”

’Iedere keer dacht ik weer: iets leukers kan mij niet overkomen, maar dan kwam er toch steeds weer iets anders moois op mijn pad. Ik kom chronisch tijd tekort”, lacht Van Dort (Soerabaja, 1943), die vertelt dat haar overvolle agenda een wederzijds gewenste samenwerking met theaterproducent Hummelinck Stuurman eerder steeds in de weg stond.

„Ik ben zo blij dat die ruimte er nu wel was. Ik vind het enig om deze voorstelling samen met Trudy Labij en Bram van der Vlugt te maken. Met Bram heb ik ooit bij De Nieuwe Komedie nog in de musical Sajjens Fiksjun van Harry Geelen gespeeld en Trudy is wel eens bij me langs geweest in de Late Late Lien Show. Die twee hebben allebei natuurlijk een dijk van een toneelcarrière opgebouwd. Ik kan nog zoveel van hen leren. Ik drink het allemaal in tijdens de repetities. Dat heb ik altijd gedaan. Tijdens mijn periode bij Wim Kan, maar ook van Aart Staartjes, Joost Prinsen en Loes Luca heb ik veel opgestoken. Ik heb er totaal geen moeite mee om aanwijzingen op te volgen. Ik leer graag nieuwe dingen bij. En sinds ik al 25 jaar iedere dag met twintig minuten transcendente meditatie start, ben ik ook nooit meer nerveus.”

Truttig

Het is een uitermate bescheiden opstelling voor iemand die zelf ook een glansrijke carrière opbouwde. „De ster uithangen is nu eenmaal niet zo mijn ding. Er was een keer een Tros-evenement op een vakantiepark in Brabant waar ik moest optreden, maar de portier wilde me het parkeerterrein niet op laten. Toen heb ik mijn auto maar verderop neergezet en ben ik gaan lopen, terwijl collega’s als Martin Brozius er wel gewoon stonden. Maar om daar dan stampij over te maken, daar heb ik dan ook geen zin in. Ik voel me wat dat betreft dan ook vaak dat truttige mevrouwtje. Op het toneel kan ik een mooi liedje zingen en grapjes maken, maar daarbuiten ben ik gewoon Wieteke. Je bent vooral wat je bent door je publiek.”

Wieteke van Dort werd in eerste instantie niet op de toneelacademie aangenomen, omdat ze volgens de directeur ’nog een kuiken was dat net uit het ei was gekropen’. Ze volgde daarom eerst een opleiding tot kleuterleidster en brak haar opleiding aan de toneelschool later alsnog voortijdig af om bij De Nieuwe Komedie in Den Haag te gaan werken, waar zij in 1966 de rol van Julia in Romeo en Julia mocht spelen. Ze ging ook als cabaretière aan de slag bij Wim Kan, maar richtte zich na haar huwelijk met Theo Moody vooral op radio- en televisiewerk (o.a. Oebele, De stratemakeropzeeshow, Radio Lawaaipapegaai). In 1979 creëerde ze haar beroemde alter ego Tante Lien voor de Late Late Lien Show.

Oudjes

„Ik wilde ’s avonds graag thuis zijn bij de kinderen, maar hoewel die inmiddels al lang de deur uit zijn, heb ik het lang volgehouden om toch zoveel mogelijk overdag te werken”, vertelt de actrice. Toch gaat ze nu voor Enkele reis ook ’s avonds het land weer in. „Al heb ik dat natuurlijk wel eerst met Theo overlegd. We zijn in april 50 jaar getrouwd, dus zo’n beslissing neem je niet in je uppie. Al ben ik niet de hele week van huis hoor. Deze tournee is echt op ons oudjes geënt. We spelen hooguit drie keer per week.”

In de thrillerkomedie van Lex Passchier is te zien hoe een thrillerschrijfster (Trudy Labij) en haar sloverige zus (Van Dort) eigenlijk naar een verzorgingstehuis zouden moeten. Om dat te voorkomen schakelen ze een sinistere heer (Bram van der Vlugt) in om hen te helpen bij hun laatste wens. Maar zodra hij arriveert, gebeuren er vreemde dingen.

Hoewel volgens Wieteke van Dort zeker niet alleen de nadruk op dat zelfverkozen levenseinde ligt in dit stuk, is zij er wel degelijk een voorstander van. „Bij een hartsvriend van ons werd darmkanker vastgesteld, maar hij wilde dat hele traject niet in. Hij is er op zijn verjaardag tussenuit gepiept. En mijn eigen moeder heb ik in slaap gezongen in het ziekenhuis. Ik heb er wel respect voor als mensen ervoor kiezen het heft in eigen hand te nemen.”

Zelf keek zij de dood ook in de ogen toen ze in 2012 met een ambulance werd afgevoerd en een zware hartoperatie moest ondergaan. Sindsdien realiseert zij zich nog meer dat ze de dag moet plukken. En dus verschijnt morgen eindelijk het inspiratieboek met cd voor kleuterleerkrachten Lawaaipapegaai, dat zij samenstelde met haar vriendinnen Evelyn Akkermans en Molly Tellegen die zij destijds op de kleuteropleiding leerde kennen.

„Er was nog zoveel mooi materiaal van Burny Bos en Joop Stokkermans. Zonde als dat in de kast blijft liggen. Het is soms ook best ondeugend, maar dat vind ik juist wel leuk. Zoals Aart Staartjes het laatst nog zei: ’We zijn enorm aan het verpreutsen’. En dat is nergens voor nodig. Tante Lien durft ook steeds meer. Ze is in de loop der jaren echt wel wat stouter geworden. Misschien wel net als ik”, glimlacht Wieteke van Dort mysterieus.

Info: hummelinckstuurman.nl

Lees verder…

BNNVARA manipuleert dodencijfers Indië

BNNVARA manipuleert dodencijfers Indië

 10897414656?profile=original

DEN HAAG (18 november 2019) - De documentaireserie ‘Onze jongens op Java’ leidt al vóór de televisiepremière tot de nodige ophef. Producent BNNVARA blijkt in online aankondigingen onvolledige en suggestieve dodencijfers te hanteren. “Het publiek wordt op het verkeerde been gezet” aldus de voorzitter van Federatie Indische Nederlanders (FIN) Hans Moll.

 

In het officiële communiqué rondom de documentairereeks rept BNNVARA over “ruim 100.000 Indonesiërs en meer dan 6.000 Nederlandse militairen” die tussen 1945 en 1949 om het leven zouden zijn gekomen. BNNVARA gaat daarbij volledig voorbij aan de tienduizenden Nederlanders, die slachtoffer werden van Indonesiërs, gedurende dezelfde periode. Bovendien laat BNNVARA onbenoemd dat een substantieel deel van de genoemde 100.000 Indonesische doden het gevolg is van Indonesische strijd onderling. De onjuiste tegenstelling in dodencijfers is daarmee niet alleen onvolledig, maar ook zeer suggestief.

 

Het Nederlandse militaire optreden vond plaats tegen de achtergrond van de Bersiap, dat Maleis is voor “Wees paraat” of “Geef acht!”. Gedurende de Bersiap zijn naar schatting 15.000 tot 30.000 (Indische) Nederlanders op gruwelijke wijze gemarteld, verkracht en vermoord door Indonesiërs, vanwege hun Nederlandse c.q. Europese etniciteit. Ook Chinezen, Molukkers en andere etnische minderheden waren de klos, omdat zij werden verdacht Nederlandsgezind te zijn. Het exacte aantal Nederlandse slachtoffers dat tijdens de Bersiap is gevallen is tot op de dag van vandaag onduidelijk. De schattingen variëren tussen de 15.000 en 30.000 doden en 15.000 vermisten.

 

FIN heeft BNNVARA opgeroepen om de bewuste passage te rectificeren. “De gefabriceerde tegenstelling is kwetsend voor Indische Nederlanders, nabestaanden, veteranen en andere betrokkenen” aldus Hans Moll. “Dit soort manipulatieve cijfers doen geen recht aan de geschiedenis en fungeren als vergif in het toch al vijandige klimaat over de Nederlands-Indische geschiedenis”. BNNVARA heeft tot op heden niet gereageerd. Saillant detail is dat Minister van Defensie, Ank Bijleveld, een van de genodigden was bij de voorpremière. Volgens een woordvoerder was dat om “om de Indië-veteranen een hart onder de riem te steken en aandacht te vragen voor de moeilijke positie waarin men zich destijds bevond”. De vraag is echter of zo juist niet precies het tegendeel wordt bereikt.

 

http://www.federatie-indo.nl/19-11-18/

Lees verder…

ARCHITECTUUR IN INDONESIË.

ARCHITECTUUR IN INDONESIË.

10897254670?profile=originalARCHITECTUUR IN INDONESIË.  

Bandung  /  Architect Albert Aalbers ( geb. Rotterdam 1897 – 1961)

 De drie grootste architecten die op Java – Indonesië – hadden  gewerkt, waren: Albert Aalbers, Charles Wolff Schumacher en Pont Mac Laine. Daar op het eiland Java hadden deze drie toparchitecten in die tijd hun talenten, ambities en dromen kunnen verwezenlijken (in Europa was het bijna onmogelijk). En in die absolute vrijheid en eindeloze ruimten die men maar kon bedenken, ook in de meest letterlijke betekenis, konden zij aan “hun wereld” vorm geven. Zij wilden en hadden alle mogelijkheden om een nieuwe wereld te scheppen en dat is hen ook ten dele gelukt. Vrijwel over heel het eiland Java voorzagen deze architecten in opdracht van het vroegere bestuur ondernemingen en particulieren van hun scheppingen. Het leek wel of ze met juwelen in de hand over het eiland hadden rondgestrooid.  

 

Deze drie genoemde architecten worden vrijwel altijd in een adem genoemd wanneer het gaat om de architectuur in het voormalig Nederlands Indië. Het is terecht maar er waren ook andere zeer getalenteerden (ingenieuzen) die daar eveneens voor plaatselijke overheden werkten, van wie nauwelijks iemand de namen weet, zoals de architect Cosman Citroen die in Surabaya het raadhuis heeft neergezet. Een prachtige schepping, waarbij opvalt hoe rijk gedecoreerd het interieur is en de vormgeving die direct verwijst naar zijn achtergrond: de Amsterdamse School (Michel de Klerk). Het is ontegenzeggelijk een juweel van een gebouw. Maar aan hem wil ik in een volgend artikel wijden.

 

Het meest in het oog vallend gebouw is natuurlijk het ons zo bekende hotel Homann.

Officieel heette het gewoon HOMANN naar de familie Homann (de eigenaar toen was de familie Van Es) die eind 19e eeuw het oude hotel op dezelfde plaats had laten bouwen. Na voltooiing van dat hotel vond “men” het wellicht cosmopolitischer om een soort epitheton voor de naam Homann te zetten: SAVOY. Het werd sindsdien Savoy Homann  (in navolging van Londen en Parijs – later in alle Europese hoofdsteden). Het vorige gebouw van Homann werd hiervoor gesloopt (zie foto).*

De architect van dit nieuwe hotel, gebouwd omstreeks 1940, was Albert Aalbers (1897–1961) geboren in Rotterdam. Hij en de twee andere groten uit de architectuurwereld: Wolff Schoemacher en Pont Maclaine, herschiepen de stad Bandung in een voor die tijd hypermoderne metropool. Het plein bijvoorbeeld dat “Alun Alun” heette tot op de dag van vandaag, werd in een vierkant geprojecteerd, waaraan drie zijden theaters werden gebouwd. Helaas kon wegens onbekende redenen de derde zijde niet worden verwezenlijkt. Het is waarschijnlijk dat aan één zijde de oude sociëteit Concordia er nog stond en er dus geen symmetrie in dezelfde stijl kon worden bereikt. Maar nu na 70 jaar zijn de theaters  alsnog afgebroken!

Maar dit beroemde hotel werd in zijn tijd al geroemd om zijn vlotte gestroomlijnde stijl, als het ware “in einem Guss” tot stand gebracht. De jonge kunstbewegingen van het fin de siècle en begin van de 20e eeuw waren immers de kunstuitingen uit de jeugd van deze drie toparchitecten.

Die golf van kunstuitingen waar ze van de historische ornamentiek en het naturalisme werden bevrijd, interpreteerden ze eerder dan dat ze die zonder meer immiteerden en gaf aan de bouwkunst alle mogelijkheden om de nieuwe bouwtechnieken onconventioneel toe te passen. De in Duitsland begonnen nieuwe bouwstijl (Bauhaus/Gropius) vond al snel haar weg in heel West Europa. Met die wetenschap en kennis ging Albers naar Indië (Wolff Schoemakers en Pont Maclaine waren op Java geboren maar genoten hun opleiding in Nederland). En daar in Nederlands Indië, gestimuleerd met die kennis uit Europa, schiepen zij met élan hún dromen. Men zou kunnen zeggen dat zij de (nieuwe) idée in zekere zin “getransplanteerd” hadden naar de tropen.

En een ieder die Bandung vanaf de dertiger jaren nog goed kent, ziet dat er een stad is ontstaan (temidden van al het eeuwige groen) die in Europa werkelijk niet zou kunnen misstaan, afgezien dan van het eeuwige groen.

Albert Aalbers was, net als Wolff Schoemacher en Pont Maclaine beïnvloed door de nieuwe ontwikkelingen op technisch gebied (elementenbouw) en de bouw van moderne motorschepen (o.a. de Titanic) met hun vloeiende lijnen. Aalbers zag per slot zo’n schip ook als een drijvend hotel. In ieder geval waren de Europese architecten, sinds de nieuwe bouwordening  in Europa  (eindelijk) bevrijd van de bouwconventionaliteit en het historicisme en daarmee gingen voor hen alle deuren open.

 

Het markante van hotel Homann is de golvende T-vorm, een soort steven van moderne motorschepen zonder dat ook maar de geringste versiering en/of geleding aan het oppervlak van het gebouw is te ontdekken, die bijvoorbeeld aan de bouwwerken van Charles Wolff Schoemaker wel duidelijk was toegepast. Aalbers toepassing van de opvallende overkraging van betondelen over elke verdieping was een (tropische) stijlkenmerk geworden. Het is feitelijk geen versiering in enge zin. Integendeel deze ‘overkraging’ van de betonndelen is functioneel. De enige ‘versiering’ zo men wil omvat de voor Aalbers zo karakteristieke donkere betonbanden aan zijn gebouwen. Dit bereikte hij door aan de oppervlakte van het beton een soort blauw/ zwart/grijs/glas/steengruis toe te voegen. Het resultaat van het oppervlak wordt hierdoor ‘tweekleurig’. Bovendien was technische uitvoering in zijn tijd uiterst modern door de toepassing van de nieuwe elementenbouw waardoor hoogte én draagkracht konden worden gegarandeerd. Men kon wel zeggen dat het een gewaagde onderneming was. De verbouwing, jaren later hield in dat de voorzijde (hoofdingang(en)) op de begane grond en uit praktische overwegingen een deel van het interieur (het sanitaire gedeelte, de ontvangsthal- receptie werden nl. verplaatst) een verbouwing moest toestaan met als gevolg dat ongelukkigerwijs de typische entrée van haar oor­spronkelijkheid is beroofd.

Aalbers was met zijn opvatting voor publieke ruimten (hij was een modernist par excellence) zijn tijd ver vooruit en zijn bouwstijl was zo populair dat “zijn stijl” zelfs tot de dag van vandaag in heel Zuid-Oost Azië wordt nagevolgd door regionale en locale architecten en niet slechts uit praktische overwegingen.

 

Zijn groot talent echter kan men nu nog in een andere schepping van zijn hand bewonderen: Het DENIS-gebouw, zijn meest prestigeus project. De éerste Nederlands Indische Spaarbank in Bandung aan de Bragaweg, dé populaire winkelstraat van deze stad. Het lijkt alsof Aalbers zijn ziel in dat gebouw had achtergelaten zo levendig oogt dit gebouw nog steeds en het is zijn functie (mutatis mutandis) niet kwijtgeraakt.

 

We zien hier, een uiterst modern kantoorgebouw dat gebouwd werd voor het doel waarvoor het is neergezet: functionaliteit en efficientie, met veel glas waardoor het licht vrij spel heeft in het hele gebouw met veel staal voor de strakke vormgeving binnen en buiten. Zijn standpunt was ook: de functie bepaalt de vorm en niet omgekeerd. Alhoewel recentelijk praktische verbouwingen/aanpassingen aan het gebouw zijn verricht, herkent men direct dat men hier met een kunstwerk van doen heeft van de hand van  een van de briljanste Nederlandse architecten die in het voormalig Nederlands Indië heeft gewerkt.

 

Het is heel triest dat na de voltooiing van zijn kunstwerk, de 2e Wereldoorlog was losgebarsten en alle Nederlanders die in Indië woonden/leven en werkten, gedwongen werden om in de Jappenkampen in de meest onwaardige omstandigheden te leven.

“Vanuit het paradijs verdreven en in een hel gestort; van de ene dag op de ander, simpel omdat men in Indië GELUKKIG was…”

Na de 2e WO repatrieerde Aalbers en zette weer in zijn gebeoorteplaats Rotterdam voet aan wal en begon hij wederom zijn vak op te pakken met zijn vroegere vakpartner De Waal.

 

Die 2e WO had hem zwaar getraumatiseerd en fysiek zeer verzwakt,  mentaal geknakt en intens verteerd waardoor de felle lichten van zijn groot talent werden gedoofd.

 

 

 10897249257?profile=original

Door

ICM Columnist PJOTR X. SICCAMA


 

 

10897254692?profile=original

10897255459?profile=original

Voormalig DENIS  gebouw aan de Bragaweg/Naripanweg.

Thans is de bank JABAR er gevestigd. (afkorting van Jawa Barat oftewel West Java).

 

10897255652?profile=original

DENIS GEBOUW aan de Bragaweg/Naripanweg de grootste winkelstraat in Bandung in 1939.

Foto Tropenmuseum collectie.

Aalbers had de Franse architect P.L. Jeannaret – bijgenaamd Le Corbusier – goed bestudeerd en volgde de Fransman op de voet wanneer het om de brise-Soleil methode ging. De methode waar grote betonranden functioneel uitsteken (overkragen) met de ramen daarachter, waardoor het (felle tropische) zonlicht in dit geval enigszins wordt getemperd en  wat gekoelde lucht er doorheen kan stromen.

 

Een voorbeeld van een villabouw te Bandung aan de Dagoweg -  door een particuliere opdrachtgever. (zijkant).

 

Albert Aalbers 1897/1961.

 

10897255675?profile=original

 

 

10897256279?profile=original

Savoy Homann Hotel (1939/40) aan de Asia/Africa weg (voormalige Grote Postweg) te Bandung. Architect Albert Aalbers.

 icm 27.4.17

Lees verder…

10897353080?profile=original10897344277?profile=originalWeet u het nog in 2016, had ICM een momentje met de President Jokowido. 

Geheel onverwachts vond mijn achterban dat ik de president moest spreken o.a. over het Verdrag traktaat van Wassenaar. Terugkijkend wat heeft het ons opgeleverd. Met "ons"bedoel niet alleen de Nederlandse Indische Gemeenschap, maar ook Nederland. Veel, ik begin eerst met de constructieve ontwikkelingen in economische zin zoals het ICM Press Release een intensivering van de banden tussen beide landen meldt.

ICM is al van 2009 bezig om Nederland het innovatieve economisch methodische model ludiek over te dragen naar het Kabinet en De Kamer hoe Indonesie zijn beleid voor naar de toekomst waar Infrastructuur, economisch en sociaal maatschappelijk elkaar blijvend versterken. Het methodisch model behelst dat bedrijven, partijen en de overheid tesamen investeren om deze gezamenlijk de plannen te ontwikkelen en te uitvoeren betrekking hebben op de infrastructuur in hun eigen land.

 Ludiek ging de republiek Indonesie op de promotie toer; dat partijen met de verder uitgewerkte plannen plus een zak geld kunnen meedingen. In de VS, Arabische landen, China, Japan, Duitsland en overigen. Resultaat zij participeren in de mega masterplannen.  Chapeau ! Hans de Boer rolt ook een dergelijke methodisch economisch model uit in Nederland. Al eerder had Donald Trump op zijn netvlies staan om als vastgoed investeerder het methodisch economisch model, dat ontstond in de republiek Indonesië, op zijn agenda te zetten. Infrastructuur naar The Next -level te brengen dat voor veel werk zorgt, en de binnenlandse economie aanwakkert en hiervan profiteert. 

 

Dan  op minder prettig onderwerp, waar de Nederlanders zich schamen voor de handelswijze van de Nederlandse regeringen jegens de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG). Het verdrag traktaat van Wassenaar heeft Jokowi ter kennisneming aan genomen. In ieder geval is het hem bekend dat het geld van Soekarno & Hatta nog steeds niet is uitbetaald aan NIG (Nederlandse Indische Gemeenschap). Steeds wordt er geroepen er is geen geld als om de Indische zaken gaat (De Indische rekeningen). Te denken dat uit de verdragen met Duistland, Japan en Indonesie NIG ruim 14 miljard te goed geeft. Traktaat van Wassenaar is nu actueel o.a. door de VVD Halbe Zijlstra die zich afvroeg waar die 689 miljoen is gebleven, inmiddels op 2,4 miljard belandt ( rente op rente, koerscorrectie diepe val van de Euro t.o.v. de gulden).

 

Rutte wilde een nieuw verdrag sluiten met Jokowi, in hoeverre Jokowi dit verdrag ter discussie stelt is koffie dik kijken. In feite is het hele parlement van de republiek Indonesie op de hoogte van dit feit dan na 52 jaar aan NIG nog geen 1 Euro is uitbetaald. Hoe het nieuwe Kabinet hiermee omgaat, is ook koffie dik kijken, die zijn nu bezig met model van Hans de Boer, dus het Indonesisch model die nu voorloopt in de wereld. 

ACTW66 (Actie Comite Traktaat Wassenaar 1966) zal ongewijzigd haar koers blijven volharden. 

ICM Press Release for Mr. Joko Widodo – President of the Republic Indonesia

Het is gelukt om even een momentje met Jokowi van gedachten te wisselen!

"Aku djuga orang Betawi ",  "Apa ini disini  ! " en waren vijf minuten verder, 

overhandigde ICM Presss Release, en ICT Informatieplan Jakarta Baru Masterplan.

Op zij lijn gaf Hans de Boer een knipoog !

Met dank Hans de Boer, Lilianne Ploumen, en KBRI allen dragen ICM een warm hart toe!

Onderstaand ICM Press Release zoals beloofd, de eerste mijlpaal is geslagen

voor het vervolg!

10897335872?profile=original10897336270?profile=original

KOPIE ICM PRESS RELEASE

Met dank aan Ellen !

10897314458?profile=original

 

April 22, 2016

ICM Press Release for Mr. Joko Widodo – President of the Republic Indonesia

On behalf of all 400.000 ICM-Online readers and the 9.000 signers of the Petition ‘Payment Treaty of Tractate from Wassenaar 1966’, I welcome you kindest at the Kurhaus in Scheveningen.

ICM-Online is the Dutch-Indonesian Internet paper, with the mission to provide the Dutch people and the Dutch Government, amongst others the daily developments of the Republic of Indonesia. Tilln now we have succeeded very well, in co-operation with our correspondents in Jakarta.

Saya orang Betawi !

As ICM-editor, I am very honoured with your visit. In fact, you are the fourth President, whom I happen to meet, although in a different entourage. The former three Presidents, I have personally met in a private-social atmosphere; the late Bung Karno was a business friend of my father, his daughter Mrs. Megawati Putri Dewi, I have known during my childhood in the age of 11 years, while I met her regularly in the Istana in Jakarta. In the summer of 1966, the late President Suharto and his retinues, came to visit my elderly house in Voorburg. My late father was advisor of the parliament at the time of Bung Karno. Unfortunately he died far to young at the age of 39. However, at heart he has always been an Indonesian.

Many of us (especially the Dutch-Indonesian Group/the Indisch people) still have their roots and ties in your beautiful country and we very much regret the cold attitude from the Dutch Government towards the Republic of Indonesia, regarding mutual relationship. On behalf of the 400.000 ICM-Online readers, please accept our sincere apologies. We feel ashame and like to express to you and the entire Indonesian people, to please look forward and give the Dutch Government a new opportunity.

Your intentions and ambitions for co-operation on economic and political affairs, with priority to intensification of the relationship between The Netherlands and the Republic of Indonesia, is and will always be our main and fervid wish. Besides that, this point also lays in the extension, as stipulated in the agreement of the ‘Treaty of Tractate from Wassenaar 1966’. For more than 50 years, the Dutch Government has failed to fulfil this part of the agreement, whilst the financial part in total has not been fulfilled at all.

They have never paid-off the Dutch-Indonesian Group for the amount of Dfl. 689 million. Your Government, has fulfilled this Treaty completely by payment of the whole amount, towards the Dutch Ministry of Foreign Affairs. As you might know, this amount was meant as a pay-off for compensation of the Dutch-Indonesian Group, for the loss of goods and chattels by leaving Indonesia (aka repatriation).

Now our readers and signers of aforementioned Petition, requested ICM to inform you of this long-lingering matter. We do know, that this case is an internal affair between the Dutch Government and the Ministry of Foreign Affairs, presided by Minister Bert Koenders. Nevertheless, we will have to look back on this item, in order to come in a humanitarian way, to a satisfactory solution for our Group of people.

Much effort has been made for many years, to organise Indonesia-Netherlands Business Forums, just like it is held today in 2016. This Forum is an excellent economical intitiative in order to present the Dutch Companies the possibilities which Indonesia offers to extend their business and to innovate further developments for Indonesia.

This now, leads us to the excellent development of the Jakarta Baru Masterplan in your former function being the Governor of Jakarta and which has been playful propagated worldwide. On request of former President Susilo Bambang Yudhoyono in 2008, the solution of the Jakarta Watermanagement Problem was developed by an independent Engineering Company in co-operation with private multinational investors. The latest report with integral solution for Jakarta, was officialy presented to former vice-governor Basuki Tjahaja Purnama, in February 2013. The settlement of the financial part is still being in negotiation with the private multinational investors. It must be noticed, that the investors wish, that this project will be carry out under direct management and that the Government is free to participate in this project.

For this huge megaproject, with estimated costs of 640 billion and that will offer approximately 640.000 jobs till the year 2028, an ICT Informationplan has been developed. For such a big megaproject, a thorough Informationplan is indispensable for support of efficient management, to conduct, control and to lead the organisation still to be established.

As I am an ICM-editor, emeritus ICT Management Consultant, I offer you this Information- plan symbolic and I would like to express our hope and wish, that the Dutch Government will follow this gesture, to invest largely and that other companies will follow as such, at the same time.

The ultimate wish is to embody your well-meant intentions and ambitions in a new agreement between The Netherlands and Indonesia, in the extension of the ‘Treaty of Tractate from Wassenaar 1966’ in which co-operation is one of the main stipulation of this agreement.

 

Ing. MBA Ferry Schwab ICM-Editor / ICM Online

10897314458?profile=original

 

22 april 2016

ICM Press Release voor Mr. Joko Widodo – President van de RI

Namens alle 400.000 ICM-Online lezers en 9000 ondertekenaars van de Petitie ‘Uitbetalen Traktaat van Wassenaar 1966’, heet ik U van harte een warm welkom toe in het Kurhaus te Scheveningen. ICM-Online is de Indische Internetkrant die als missie heeft om o.a. de ontwikkelingen van de Republiek Indonesië dagelijks onder de aandacht te brengen, bij het Nederlands publiek en de Nederlandse regering. Dit lukt ons tot op de dag van vandaag uitstekend, mede door samenwerking met onze correspondenten in Jakarta.

Saya orang betawi!

Als ICM-Editor ben ik zeer vereerd met uw bezoek. U bent de vierde president, met wie ik een persoonlijke ontmoeting mag hebben, zij het vandaag in een geheel andere entourage. De drie voorgaande presidenten heb ik persoonlijk namelijk  in de privésfeer gekend; wijlen Bung Karno, als zakenvriend van mijn vader, zijn dochter Megawati Putri Dewi die ik als kinderen van 11 jaar regelmatig in de Istana in Jakarta trof. In de zomer van 1966 bracht wijlen President Soeharto en zijn gevolg een bezoek aan mijn ouderlijk huis te Voorburg. Wijlen mijn vader was destijds onder Bung Karno als adviseur verbonden aan het parlement en overleed helaas veel te vroeg in de leeftijd van 39 jaar. In zijn hart echter is hij altijd Indonesiër gebleven.

Voor velen van ons (met name de Nederlands-Indische bevolkingsgroep, ook wel de ‘Indischen’) liggen  onze wortels -de banden- nog steeds in uw prachtige land en wij betreuren ten zeerste de kille houding en opstelling inzake de wederzijdse betrekkingen, die de Nederlandse regering tegenover de Republiek Indonesië uitdraagt.

Ik bied u als ICM-Editor en tevens namens die 400.000 lezers dan ook onze welgemeende excuses aan. Wij schamen ons hiervoor en spreken met u en het hele Indonesische volk de wens uit, om a.u.b. vooruit te kijken en de Nederlandse regering een nieuwe kans te geven.

 

Uw intenties en ambities voor samenwerking op economisch en politiek gebied met als prioriteit intensivering van de banden tussen Nederland en Indonesië, is en blijft onze voornaamste en vurige wens. Bovendien ligt dit uitgangspunt in het verlengde, dat wordt belichaamd door het ‘Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966’.

Nederland heeft zich op dit onderdeel van het verdrag ruim 50 jaar niet aan de afspraak gehouden, terwijl het financiële gedeelte in zijn geheel niet werd nagekomen. Nederland heeft namelijk Hfl. 689 miljoen nimmer uitbetaald aan de Indische Gemeenschap. Uw regering heeft zich met de betaling aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken, tot op de laatste cent aan uw verplichtingen voldaan. Dit bedrag werd betaald ter compensatie voor het verlies van al onze bezittingen tijdens het vertrek, de z.g. repatriëring, uit de Republiek Indonesië.

Onze lezers en ondertekenaars van eerdergenoemde Petitie vinden, dat ICM u hiervan op de hoogte dient te stellen. Wij beseffen tegelijkertijd, dat dit een interne kwestie betreft tussen de Indische Gemeenschap en het Ministerie van Buitenlandse Zaken onder leiding van Minister Bert Koenders. Desalniettemin zullen wij op dit punt moeten terugblikken, om deze langslepende kwestie op humanitaire wijze voor de Indische Gemeenschap tot een bevredigende oplossing te kunnen brengen.

Er wordt al jaren veel inspanning gestoken in het organiseren van Indonesia –  Netherlands Business Forums, zoals ook nu weer het geval is voor 2016. Dit forum is economisch een heel goed initiatief om Nederlandse bedrijven in contact te laten brengen met de mogelijkheden die Indonesië biedt voor de groei van deze bedrijven en de verdere innovatieve ontwikkelingen van de Republiek.

Dit brengt ons bij het Jakarta Baru Masterplan dat u destijds in 2012/2013 als Gouverneur van Jakarta uitmuntend heeft ontwikkeld en ook ludiek wereldwijd heeft uitgedragen. 
Op verzoek van de toenmalig president Susilo Bambang Yudhoyono (SBY) in 2008 was de oplossing van het Jakarta Watermanagement Probleem ontwikkeld door een onafhankelijk ingenieursbureau in samenwerking met private multinationals investors. Het laatste rapport met de integrale oplossing voor Jakarta, was officieel afgegeven in februari 2013 aan toenmalig vice-gouverneur Basuki Tjahaja Purnama (Ahok). De oplossing van het financiële deel is nog in onderhandeling met de private multinationals investors. Het dient te worden opgemerkt, dat de investeerders wensen, dat het project in eigen beheer wordt uitgevoerd en de overheid is vrij om in het project te participeren.

Voor dit immense megaproject dat tot het jaar 2028 zo’n 640.000 arbeidsplaatsen biedt, met kosten geraamd op 640 miljard,  is een ‘ICT Informatieplan JBM” ontwikkeld. Voor een dergelijk megaproject is een gedegen informatieplan onontbeerlijk, ter ondersteuning van een doelmatige bedrijfsvoering voor de nog op te zetten organisatie, om deze mega- projecten te beheren, te controleren en aan te sturen.

Als ICM Editor – emeritus ICT Management Consultant, stel ik symbolisch dit informatieplan beschikbaar en spreek ik de hoop uit, dat de Nederlandse overheid dit voorbeeld zal volgen door ruim te investeren en dat tevens andere Nederlandse bedrijven het voorbeeld zullen volgen.

 

De ultieme wens is om uw welgemeende intenties en ambities te belichamen in een nieuw te sluiten verdrag tussen Nederland en Indonesië, in het verlengde van het ‘Verdrag van Wassenaar 1966’ waarin het samenwerkingsverband tot één van de belangrijkste  overeenkomsten behoort.

 

 

Ing. Ferry Schwab ICM-Editor / ICM Online

10897234678?profile=original

Steun ACTW66 ! 

Uw donatie  kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07   ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie Traktaat van Wassenaar.

Lees verder…

Raar maar waar: Geert Wilders als ‘toekan kroepoek’

10897366486?profile=originalRaar maar waar: Geert Wilders als ‘toekan kroepoek’ 

Na afloop van een optreden in het stadhuis van Nijmegen stond ik buiten met twee Indische dames. Twee jongens van Marokkaanse afkomst fietsten voorbij. ‘Kijk, daar heb je weer dat tuig van de riggel’, zei een van de dames. ‘Kent u die jongens?, vroeg ik. Het antwoord was nee. ‘Hebben ze u wat gedaan?’ Opnieuw nee en een integratiedebat op de stoep van het stadhuis was het gevolg. Volgens de dames zijn Marokkaanse jongens onbeschoft, omdat ze niet fatsoenlijk opgevoed worden door hun ouders. Ze vergeleken dat met hun eigen opvoeding toen ze hier in Nederland kwamen in de jaren ’50.

Dat herkende ik. Ook mijn ouders en familie hielden ons voor hoe we ons hier moesten gedragen. Netjes, beleefd, fatsoenlijk. Zo waren ze het in Indië gewend en zo moest het ook hier, want hier moest je je vooral aanpassen. Altijd groeten, met twee woorden spreken, opstaan in de bus voor oudere mensen. En hoe vaak kreeg ik niet te horen ‘éérst je huiswerk, dán de meisjes’. Mijn familie dreigde ook met wat er kon gebeuren als we niet ons best deden. Dan wachtte ons een slechte toekomst als straatschoffie in de kampong of als ‘toekan kroepoek’ (Indische kroepoekbakker).

In de Indische gemeenschap ontstond vorig jaar wat deining vanwege het gerucht dat Geert Wilders een Indo zou zijn. Het werd met ongeloof ontvangen. Zou Geert met zijn onverholen afschuw van de multiculturele samenleving en zijn felle anti-islamhouding afkomstig zijn uit het grootste islamitische land ter wereld? Dat kon niet waar zijn.

Toch wel! In de biografie ‘Veel gekker kan het niet worden’ (2008) bevestigt Wilders wat ongemakkelijk zijn Indische afkomst. Daarin zegt hij o.a. ‘bij de oudste zus van mijn moeder gingen we wel eens in het weekend kroepoek bakken’. Geert Wilders als Indische kroepoekbakker; het moet inderdaad niet gekker worden.

In mijn jeugd was kroepoek bakken mijn favoriete kookactiviteit. Je doet die kleine kroepoekjes in de hete olie en dan worden ze heel snel heel groot in allerlei kronkelige vormen. Je moet wel erg opletten: niet te veel, anders rijzen de pan uit en niet te lang in de olie, anders branden ze aan. Maar als het goed gaat tover je iets oneetbaars tot een knapperige lekkernij.

De afgelopen tijd is de geblondeerde Indische kroepoekbakker al weer wekenlang de lieveling van alle media. Gedurende het gehele formatieproces bakte hij er weer lustig op los. Met zijn politieke kroepoek voorziet hij anderhalf miljoen voorstanders van knapperige hapklare brokken. Tegelijkertijd geeft de kroepoekbakker al zijn tegenstanders een onverteerbaar gevoel. Zo onverteerbaar dat er een proces tegen hem werd aangespannen. Dat vind ík weer onverteerbaar. De strijd om zijn opvattingen hoort niet thuis in de rechtzaal, maar in het parlement en het maatschappelijke debat. Dáar moeten voor en tegenstanders met elkaar de pollepels kruisen over zijn smaak en zijn recepten. Nu kan de kroepoekbakker zich uitleven als dé topkok van de vrije meningsuiting en zich tegelijkertijd op zijn zwijgrecht in de rechtzaal beroepen.

Kroepoek bakken is als toveren, maar Wilders is een slechte tovenaar. Hij gooit teveel giftige stukjes in de oververhitte olie van de Nederlandse samenleving, waardoor ze de pan uitrijzen. Hij houdt ze ook te lang in de pan, zodat ze alleen door aangebrande mensen te vreten zijn. Nee, ik gun Wilders van harte vrijspraak in zijn proces. Hij mag wel veroordeeld worden, maar dan door de Keuringsdienst van Waren. Voor zijn niet te vreten kroepoek.

Wouter Muller, auteur is actief als muzikant, tekstschrijver en componist en tevens werkzaam voor de Stichting Welzijn en Cultuur Twente

(bron: Twentse Courant Tubantia, 23-10-2010)

Lees verder…

De geschiedenis van Traktaat van Wassenaar - Deel 4

  1. 4.     De repatriëring van de Indische-Nederlanders naar Nederland

 

10897350893?profile=original 

10897351457?profile=originalDoor deze gevolgen waren wederom de Indische-Nederlanders gedwongen het voormalige Nederlands-Indië/Indonesië te vluchten met achterlating van al hun bezittingen.  Eenmaal in Nederland diende tot op de laatste cent alles te worden terugbetaald.  Deze voorziening uit dit Verdrag werd en wordt door de Nederlandse Overheid bewust onder het tapijt geveegd, om maar niet te hoeven overgaan tot uitbetaling. Als bewijsvoering volgt één van de vele brieven van het Ministerie van Maatschappelijk Werk.

 

10897351294?profile=original

 

Op 27 december 1949 droeg Nederland, als resultaat van de RTC-overeenkomst, de soevereiniteit over Nederlands-Indië over aan de Verenigde Staten van Indonesië. Het was het sluitstuk van een proces van dekolonisatie dat met de uitroeping van de Indonesische Republiek op 17 augustus 1945 en de Nederlandse de facto erkenning van diezelfde Republiek begin 1946 in gang was gezet. Het afscheid van Indië betekende echter bepaald niet dat met een schone lei werd begonnen.

De relaties tussen voormalig moederland en ex-kolonie werden diepgaand door het verleden beïnvloed zowel in negatieve als in positieve zin.

10897352073?profile=original

Het vermogen om een bladzijde om te slaan en een nieuw hoofdstuk te beginnen had zijn keerzijde in het vele oud zeer dat aan beide kanten lag opgeslagen. Aan Nederlandse kant bestond bij bepaalde groepen een diep ressentiment. Ook het aloude messianisme, het Multatuliaanse geloof een onmisbare rol te spelen bij de opbouw van Indië, was geenszins uitgespeeld.

Ook in Indonesië speelden oude gevoelens op. Het revolutionaire, anti-Nederlandse instinct was nog lang niet uitgewoed. Bij het leger en andere groeperingen bestond kritiek op de RTC-overeenkomst omdat men op bepaalde punten nogal wat water in de wijn had moeten doen, hetgeen ten koste was gegaan van het ideaal van 'Indonesië merdeka'. Eén van de belangrijkste bezwaren was dat de dominante economische positie van Nederland werd gegarandeerd. Verder had Nederland Indonesië weliswaar 2 miljard gulden schuld kwijtgescholden, maar Indonesië diende nog altijd 1,1 miljard gulden terug te betalen.

 

De media in Indonesië tastten in het duister. Om wat voor schulden ging het? Er waren allerlei veronderstellingen. Bij de Ronde Tafel Conferentie-overeenkomst in 1949 waarbij de soevereiniteitsoverdracht werd geregeld, zou Nederland aan Indonesië alleen onafhankelijkheid hebben willen verlenen, indien dat laatste land 4,5 miljard gulden betaalde. Indonesië zou verder Nederlandse ondernemingen hebben genationaliseerd. Wat was er in 1966 gebeurd?

 

Eén ding was duidelijk; “Soekarno was brought to his knees to pay this”. Er was, berichtte men verontwaardigd, sprake van een omgekeerde wereld. Het slachtoffer van het kolonialisme moest Wiedergutmachung betalen. terwijl Indonesië door een diepe economische crisis ging.

WORDT VERVOLGD.

ICM 24.4.17

Lees verder…

10897245264?profile=originalDit is een lijst van bekende Indische Nederlanders en Nederlanders van Indisch-Nederlandse afkomst.

(ook wel aardappel - Indo, genoemd in de Indische wandelgangen)


Op deze alfabetische lijst staan personen met gemengde afkomst of 'roots' in de koloniale samenleving van voormalig Nederlands Indië/Indonesië. Ze stammen direct of indirect af van Indo-Europeanen die zowel Indonesische/Aziatische als Nederlandse/Europese voorouders hebben. Ook de volbloed Europeanen/Nederlanders (totoks) die in Nederlands-Indië zijn geboren of opgegroeid zijn in de Nederlands-Indische cultuur behoren tot de Indische Nederlanders.
• Margie Ball, zangeres
• Freek Bartels, musicalspeler
• Berend Willem Berenschot, ingenieur en hoogleraar
• Gerardus Johannes Berenschot, commandant KNIL 1939-1941
• Harald Bergmann, burgemeester
• Jhon van Beukering, voetballer
• Jan Engelbert van Bevervoorde, luchtvaartpionier
• Alfred Birney, schrijver
• Marion Bloem, schrijfster
• Manon Bollegraf, tennisster
Michelle Branch, zangeres
• Patty Brard, zangeres
• Stanley Brard, profvoetballer (Feyenoord, RKC)
• Xander de Buisonjé, zanger
• Hugo van Lawick, natuurfilmer
• Karina Content-Schaapman, ex-prostituee, ex-politica en publiciste
• Glenn Corneille, pianist
• Rudy Cornets de Groot, schrijver
• Louis Couperus, schrijver
• Don Diablo, dj
• Adriaan van Dis, presentator, schrijver
• Eppo Doeve, ontwerper, schilder, tekenaar en boekbandontwerper
• Wieteke van Dort, actrice
• Ernest Douwes Dekker, journalist, publicist, schrijver, politiek activist en onderwijzer
• Lilian Ducelle, journaliste, schrijfster, oud-hoofdredacteur Moesson, Indisch activiste, vrouw van Tjalie Robinson
• Pieter Erberveld, geëxecuteerd wegens samenzwering tegen de VOC
• Elize, zangeres
• DJ Paul Elstak, hardcore dj, producer, labeleigenaar
• Caro Emerald zangeres
• Kim Feenstra, model
• Andy Tielman grondlegger van de Indorock
• George de Fretes, musicus
• Maurits Gatsonides, autocoureur, uitvinder (o.a. van de voorloper van de flitspaal)
• Hans Goedkoop, presentator
• Mark-Paul Gosselaar, acteur
• Louis Grondijs, oorlogsjournalist en kunsthistoricus
• Anneke Grönloh, zangeres
• Boudewijn de Groot, zanger
• Wim Groskamp, speler van het Nederlands elftal, honorair consul van Zweden
• Amy Groskamp-ten Have, Nederlandse schrijfster, journaliste en vertaalster. Schrijfster van hét etiquetteboek Hoe hoort het eigenlijk.
• Giovanni Narcis Hakkenberg, Ridder Militaire Willems Orde
• William Halewijn, portretschilder
• Vic Hayes, "Vader van Wifi"
• John Heitinga, voetballer
• Armand van Helden, Amerikaans muzikant
• Johan Hilgers, eerste Nederlander die boven Nederland vloog
• Thom Hoffman, acteur
• Theodor Holman, schrijver en columnist
• Viktor Horsting,couturier van Viktor&Rolf
• Nadja Hüpscher, actrice
• Jesse Huta Galung, tennisser
• Ernst Jansz, musicus
• Jack Jersey, componist-zanger
• Lotte Jonathans, badmintonster
• Yvonne Keuls, schrijfster
• Levi van Kempen, acteur, zanger
• Anda Kerkhoven, verzetsvrouw in de Tweede Wereldoorlog in Nederland
• Jelle Klaasen, darter
• Monique Klemann, zangeres bij Loïs Lane
• Suzanne Klemann, zangeres bij Loïs Lane
• Amanda Kluveld, historica en columnist
• Jack Kolle, voetballer Ned.Indië international WK ganger 1938
• Harry Koster, mede-grondlegger van de Nederlandse popmuziek, bekend van de Omroep Max soap Super Senioren
• Dennis van Leeuwen, gitarist van de band Kane
• Leonore van Oranje-Nassau van Amsberg, dochter van prins Constantijn en prinses Laurentien
• Eddy Lie, schrijver, dichter en beeldend kunstenaar
• Jamai Loman, zanger en musicalster
• Pascale Luyks, presentatrice
• Annet Malherbe, actrice
• Kim-Lian van der Meij, zangeres, presentatrice en actrice
• Charlene Meulenberg, Idols-deelneemster, zangeres
• Michael Mols, voetballer
• Joop Munsterman, ondernemer, bestuurslid FC Twente
• Nada van Nie, presentatrice, actrice
• Rob Nieuwenhuys, letterkundige,schrijver
• Willem Nijholt, acteur
• O'G3NE zingende zusjes, winnaars The Voice of Holland 2014
• Jason Oost, voetballer
• Sjors van der Panne, zanger, tweede in The Voice of Holland 2014
• Dewi Pechler, zangeres
• E. du Perron, schrijver
• Emile Ratelband, positiviteitsgoeroe
• Robin Raven; kinderboekenschrijver
• Sandra Reemer, zangeres
• Gertrudes Johannes Resink, dichter, essayist en geleerde
• Leonard Retel Helmrich, cineast en documentairemaker
• Tjalie Robinson, schrijver, Indo-activist en Indisch ondernemer
• Mark Rutte, minister-president
• Astrid Seriese, zangeres
• Skate the Great, presentator, rapper
• Martin Schwab, acteur (Baantjer)
• Marcus Schenkenberg, acteur, fotomodel
• Terence Schreurs, actrice, tv presentatrice
• Floortje Smit, Idol-deelneemster, zangeres
• Wibi Soerjadi, concertpianist en componist
• Jet Sol, tv presentatrice
• Winnie Sorgdrager, oud-minister voor D66
• Suri van Sornsen, fotomodel en actrice
• Peter van Straaten, tekenaar
• Gaston Taument, voormalig profvoetballer
• Tielman Brothers, grondleggers van de Nederlandse popmuziek
• Charley Toorop, schilderes
• Jan Toorop, schilder
• Ronald Uyleman Senior Invorderaar
• Waldemar Torenstra, acteur
• Van Halen, de broers Alex en Eddie van Halen van de Amerikaanse rockgroep Van Halen
• Sylvie van der Vaart, actrice, presentatrice en model
• Georgina Verbaan, actrice, tv-presentatrice
• Mei Li Vos, Tweede Kamerlid (PvdA)
• Bobby Vosmaer, oud-voetballer
• Pim Vosmaer, acteur, regisseur
• Gerard Wallis de Vries, ex-staatssecretaris, ex-AVRO-voorzitter
• Sanne Wallis de Vries, cabaretière
• Beb Vuyk, schrijfster
• André Wetzel, oud-voetballer, oud-hoofdtrainer van ADO Den Haag
• Eva van de Wijdeven, actrice
• André de Winter, oscarwinnaar 2015
• Riem de Wolff, zangduo The Blue Diamonds
• Ruud de Wolff, zangduo The Blue Diamonds
• Dinand Woesthoff, zanger van de band Kane

ICM  28.4.17

Lees verder…

 Indonesië overweegt einde aan doodstraf na 'golf van executies'

NOS GISTEREN, 10:05

10897356894?profile=original

Indonesië overweegt te stoppen met de doodstraf. Dat heeft president Joko Widodo openlijk gezegd. "Eerst wist hij niet hoe gauw hij moest beginnen met het executeren van ter dood veroordeelden", zegt correspondent Michel Maas. "Het is een heel andere toon die hij nu aanslaat."

Maas vindt het lastig te zeggen hoe realistisch de uitspraak van de president is, of wat de gevolgen zijn. Widodo heeft namelijk eenmaal eerder voorzichtig gesuggereerd een einde te willen maken aan de doodstraf, legt de correspondent in het NOS Radio 1 Journaal uit. 

Eerst zien dan geloven, is de houding van mensenrechtenorganisaties volgens Maas. "Die man die zegt maar wat, zegt bijvoorbeeld Human Rights Watch. Hij heeft het toen eens gezegd en er is vervolgens niets veranderd."


President Joko Widodo in JakartaAFP

Widodo werd in 2014 president. Sindsdien zijn tientallen ter dood veroordeelden gefusilleerd. "Het was echt een golf van executies", zegt Maas. De Nederlander Ang Kiem Soei was een van geëxecuteerden. Hij was veroordeeld voor betrokkenheid bij de productie van xtc. De Nederlander hield vol onschuldig te zijn.

Toch heeft Maas het vermoeden dat er achter de schermen wel degelijk iets is veranderd. Zo is de doodstraf sinds juli vorig jaar niet meer uitgevoerd. "Er waren toen vier mensen geëxecuteerd, maar daarna gebeurde er iets vreemds: ze stopten ermee."

De overige tien ter dood veroordeelden moesten terug naar hun cel. Over hun executie werd niet meer gesproken. "Het zou dus kunnen dat er stiekem al een moratorium (opschorting van de doodstraf) is", zegt Maas.

Jokowi wilde zich niet de les laten lezen en liet de executies expres wel doorgaan.

Correspondent Michel Maas

Internationale druk over de executies (van voornamelijk drugscriminelen) heeft daar volgens hem weinig aan bijgedragen. Sterker nog: het werkte juist averechts. "Jokowi wilde zich niet de les laten lezen en liet de executies expreswel doorgaan. Hoe heviger de kritiek uit het buitenland, hoe harder zijn toon."

Nu lijkt de Indonesische president die toon te matigen. Volgens Maas is dat al een forse ommezwaai. "Het geeft aan dat er in ieder geval wordt nagedacht of de doodstraf de juiste manier van doen is. Mogelijk kan hij er nu zonder gezichtsverlies toch mee ophouden."

ICM  31.3.17

Lees verder…

Pasar Malam Rijswijk 9/10 november

10897411283?profile=original

9 & 10 november 2019

Inmiddels is Pasar Malam Rijswijk een begrip geworden. Dit blijk wel weer dat deze twee keren in het jaar  wordt gehouden  namelijk in de maand november en inde maand maart, dit is uniek.  Als ICM editor te moeten constateren, een Pasar Malam waar ruim 85 % Indo's op afkomen, laten onze statistieken zien.  Niet onbelangrijk laten de statistieken zien met een  stijgende aantal bezoekers vanaf 7000. Het streven is  om dit aantal te doen overstijgen. Zeker omdat ruim van te voren o.a. via ICM  en Peacok  (heer Banyard) stands die op  bijna alle Pasars staan ludiek met de flyers wordt gestrooid. 

De broodjesfabriek  in Rijswijk wordt in deze twee dagen omgetoverd tot mooi een zeervolle gezellige pasar. Twee dagen lang heerlijk genieten van de bijzondere warme Aziatische cultuur. Reis door Indische sferen tijdens Pasar Malam Rijswijk.
Bezoek de oriëntaalse markt met een groot variëteit aan producten, luister en kijk naar de bands, zangers/zangeressen en dansgroepen die op ons podium verschijnen en geniet volop  van het lekkere eten bij de snackstands en restaurants. Gegarandeerd een bijzondere ervaring voor jong & oud!

PROGRAMMA

Zaterdag 9 november Artiesten Podium
12.00 uur Opening Pasar Malam Rijswijk Grote podium
12.15 - 12.45 uur Dansgroep Bunga Melati Grote podium
13.00-13.30 uur Duo Promise Grote podium
13.45 - 14.15 uur Rene Le Blanc Kleine podium
14.30 - 15.15 uur Challenge XL Grote podium
15.30 - 16.00 uur Dansgroep Bunga Melati Grote Podium
16.15 - 16.45 uur Duo Promise Grote podium
17.00 - 17.30 uur Rene le Blanc Kleine podium
17.45 - 18.30 uur Challenge XL Grote podium
18.45 -19.15 uur Dansgroep Bunga Melati Grote podium
19.30 - 20.00 uur Duo Promise Grote podium
20.15 - 20.45 uur Rene Le Blanc Kleine podium
21.00 - 21.45 uur Challenge XL Grote Podium
21.45 uur Afsluiting dag 1 Pasar Malam Grote Podium

Zondag 10 november Artiesten Podium
12.00 uur opening Pasar Malam Rijswijk Grote podium
12.10 - 12.30 uur Madaloka Dance Studio Grote podium
12.30 -13.00 uur Ester Latama Kleine podium
13.00 - 13.30 uur Dansgroep Wahana Budaya Nusantara Grote Podium
13.45 - 14.30 uur Relight Grote podium
14.35 - 14.55 uur Madaloka Dance Studio Kleine podium
15.00 - 15.30 uur Dansgroep Wahana Budaya Nusantara Grote podium
15.45 - 16.15 uur Ester Latama Grote podium
16.30- 17.15 uur Relight Grote podium
17.30-18.00 uur Dansgroep Wahana Budaya Nusantara Grote podium
18.00-18.30 uur Ester Latama Kleine Podium
18.30-19.00 uur Madaloka Dance Studio featuring Michiel Eduard Grote Podium
19.15-20.00 uur Relight Grote Podium
20.00 uur Afsluiting Pasar Malam Rijswijk Grote podium

 

KLIK & Winactie.

Op 29 oktober heeft  trekking via een loting plaatsgevonden. De winnaars zijn per email op de hoogte gebracht.  Prijzen zijn alleen af te halen tijdens Pasar Malam op 9 en 10 november 2019. 

De verschillende prijzen zijn door de onderstaande standhouders beschikbaar gesteld.

10897411869?profile=originalGolden Spirit geeft een gratis consult weg!

Wilt u kans maken op een gratis consult van Golden Spirit, doe dan mee aan de Klik & Winactie en wie weet wordt u de gelukkige winnaar/ winnares! 

 


10897412052?profile=originalKans maken op een mooi t-shirt van I Love Indo?

Op de foto hiernaast ziet u een voorbeeld van een te winnen t-shirt. I love Indo stelt niet 1, niet 2 maar 3 t-shirts beschikbaar voor deze winactie!

Vul in waarom u deze prachtige prijs wilt winnen!

 

  


10897412272?profile=originalKans maken op een Geurverspreider van LK Products?

Op de foto hiernaast ziet u een voorbeeld van de geurverspreider. De geurverspreider kunt u gebruiken voor in de auto, op kantoor of gewoon lekker in huis.

Vul in waarom u deze heerlijk geurende prijs wilt winnen!

 


10897412084?profile=originalICM Online geeft maar liefst vijf vrijkaarten weg!

Maak kans op één van de vijf vrijkaarten voor de Indorock Party op 14 december. Bij deze Indorock party vindt tevens de uitreiking van het boek plaats en de registratie voor de documentaire IndoRok to New Generation.

 

Vul in waarom u deze prijs wilt winnen en maak kans!

 

 

 

TICKETS LIVE REGISTRATIE INDOROCK PARTY  BIJ ICM STANDS TE VERKRIJGEN.

10897412482?profile=original

Op die avond vindt live registratie plaats als onderdeel van het nog uitreiken  het boek IndoRock New Generation. Op deze avond gaan  wij terug in de tijd zoals toen de IndoRock werd beleefd door de bands en het publiek. De  Live registratie is een onderdeel van de  Documentaire  Indo Rock to new generation IndoRock. De planning is dat deze Live registratie Indo Rock op Dvd begin februari wordt gelanceerd te samen met boek. Deels van de fragmenten worden op ICM ,  ICM Video Kanaal  en ICM YouTube kanaal gezet.

De programmering is specifiek gericht op,  om The IndoRock  te doen herbeleven door de artiesten,  de bands en het publiek die flink uit  hun dak mogen gaan zoals toen.   

Inmiddels is men drukdoende om gedetailleerde draaiboeken  op te stellen om de cameramannen aan te sturen. Het mooi dynamisch geheel worden.  De play sets moeten nog worden samengesteld worden, en uiteraard het verhaal dat vertelt moet worden door de presentatrice Stella.  

 Ooit zei Andy "je luistert ook met je ogen"  

Onze Stella vertelt ons tussendoor de geschiedenis van het ontstaan van The Indo Rock.

Tickets bij ICM verkrijgbaar bij ICM stands.

OP  =  OP!

Lees verder…

10897358270?profile=originalHans de Boer rolt het Nederlandse Jakarta Baru Master Plan uit, maar dan in Nederland!

Exact een jaar geleden toen ik een momentje had met de president van de Republiek Indonesie  mocht hebben als ICM editor, waar ik het Traktaat van Wassenaar aan de orde stelde, en hem symbolysch het “Informatieplan ICT JBM (Jakarta Baru Master Plan) “ overhandigde, werd ik met de sympathieke  goed luisterende Hans de Boer geconfronteerd. Net als de president, kreeg Hans het persbericht ICM in zijn handen gedrukt en Lilian, waar ludiek o.a. het JBM in vermeld stond.

Even later kwam ik Hans weer tegen, en heb toch best een lang gesprek gehad, citeer  “Nederland kan een voorbeeld nemen hoe innovatief de Republiek  Indonesie omgaat met hun beleid op het gebied van Infrastructuur, sociaal maatschappelijk en haar economie, dat noem ik duurzaam ondernemen, waar infrastructuur, economie en sociaal maatschappelijk elkaar versterken! "

Ik deed tot op detail alles uit de doeken hoe ze daar mee omgaan. Jokowi heeft 640 miljard dollar nodig om Jakarta en omstreken naar een next-level te brengen tot 2025 hebben 600.000 mensen werk. Het roemde Jakarta Baru Masterplan dat Jokowi samen verder uit ontwikkelde met een Ingenieursbureau in Rotterdam. 17 aandachtsgebieden hield het plan in zie link op ICM 

Seewall Jakarta onderdeel Jakarta Baru Masterplan (JBM), het ambitieus plan van Jokowi

………………………

Vanaf 2009 speelde deze voorbereidingen, al eerder had Jokowi succes met zijn masterplan in Solo.

Nieuw was dit uiteraard ook voor Hans de Boer in april 2016 . Het plan waar bedrijven, derde partijen , en voor een deel de overheid participeert, dus investeert in de opgestelde duurzame mega plannen.  "Wat is er mis als het ABP – pensioenfonds hierin investeert, want Angela Merkel participeert voor 180 miljard, waarom Mark Rutte dan ook niet? "

Hans de Boer was 1 al hoor.

Viola, het idee overgewaaid van Jakarta wordt nu omarmd door MKB, de bedrijven, vakbonden onder leiding van Hans de Boer conform het Jakarta Baru Master Plan van Jokowi zie link https://www.youtube.com/watch?v=hGtol65OeUg&feature=youtu.be  echter niet gestoeid op de republiek maar op Nederland de zogenaamde verduurzaamheid.

Zou toch fair zijn dat de bronnen afkomstig van ICM Editor Ferry Schwab Sr. worden vermeld en  van de eigenaar van een dergelijk model de oud – gouverneur van Jakarta Jokowi, nu president.

Hoezo loopt Nederland voor? 

Wist U dat voor het eerst in de geschiedenis uit de Arabische landen de hoog bekleders Indonesie bezoeken om die 600 miljard te investeren?  En zijn reeds met realisatie begonnen. De afwachtende argwanende houding uit Nederland op alle nivo's nu moeten aanzien dat hun plan door anderen zijn weggekaapt. Het zijn de Arabieren die straks de regie voeren samen met Japan, China, en Duitsland.

Wat wantrouwen tegen deze republiek kan doen, tegelijkertijd andere partijen volop profiteren van economisch welvaart tot 2040, zuur voor het Ingenieursbureau en de Nederlandse bedrijven, tegelijkertijd ICM Breaking News alle Leden van de Tweede Kamer bestookte met de opkomst van dit nieuw economisch fenomeen.

Lees verder…

Ook politieke partijen bij ICM stand op de pasar malam.

Ook politieke partijen melden zich bij ICM stand op de pasar malam Rijswijk.

10897353101?profile=original


Tussen de hectiek van  de donaties voor proceskosten Traktaat van Wassenaar, melden  zich ook leden van politieke partijen bij ICM stands bij de pasar malam Rijswijk, die niet te klagen had over die aandacht van de bezoekers. Velen bekenden ....

Ook Noelle  melde zich bij ICM stands en vroeg om een stuk promotie op het ICM (Indische Internetkrant ) zodat die 2 miljoen indo's (volgens de ambtenaren van Martin van Rijn) op haar gaan stemmen om de Indische kwestie en traktaat van Wassenaar een blijvend aandacht te geven in de Tweede kamer, ja ..... waarom niet ? Zijn toch weer 2 miljoen stemmen die alle politieke partijen hebben verwaarloosd  in de kabinetten Rutte.

Lees verder…

Over de moord op mijn vader werd thuis niet gesproken´

Over de moord op mijn vader werd thuis niet gesproken´

Getroffenen door Nederlands militair geweld in Indonesië bleven lang onopgemerkt. „Het is nog altijd een open kwestie.”

Door Frank Vermeulen

Soeloeng Hamonangan Nasoetion (1941) was zeven jaar oud toen hij er getuige van was dat Nederlandse militairen op 20 december 1948 zijn vader met veel geweld arresteerden in Kaliurang bij Yogyakarta in Midden-Java. Zijn vader, Masdoelhak Nasoetion, was een belangrijke adviseur van Mohammed Hatta, vicepresident van Indonesië.


Masdoelhak Nasoetion (met baret) bij zijn promotie in 1943 in Utrecht. (Kitlv)

Masdoelhak werd door de Nederlanders doodgeschoten. De militair die dit deed, is nooit vervolgd. Soeloengs moeder spande een proces aan en kwam in 1953 als eerste Indonesische oorlogsgetroffene tot een schikking met de staat. Is daarmee recht gedaan in de ogen van de zoon? Hoe kijkt een kind naar die volwassenenwereld?

Soeloeng Nasoetion: “De moord op mijn vader was bij ons thuis geen thema van de gesprekken. Mijn moeder heeft daar natuurlijk wel veel mee te maken gehad. Maar wij, de vier jongens, hebben alleen maar beleefd wat er die dag in Kaliurang gebeurde – begrépen hebben we het op dat ogenblik niet. Daar waren we veel te klein voor.

Het gebeurde gewoon. Nederlandse soldaten klopten op de deur. Ik was met mijn twee kleine broertjes thuis. Mijn moeder was in het ziekenhuis in Yogyakarta waar zij was bevallen van mijn jongste broertje.

Mijn vader deed de deur open. Kreeg een geweerkolf in zijn gezicht. Daar sta je dan. En je vraagt je af wat er eigenlijk gebeurt. Maar er gebeurde niet veel. Kasten werden omgegooid. Laden werden uitgetrokken. En toen gingen ze weg en namen onze vader mee. Mijn vader zei nog: ‘Let goed op je moeder, let goed op je broertjes.’ Het is het laatste wat hij ook tegen me gezegd heeft. Wij waren gelukkig dat wij onze moeder een paar dagen later terugkregen.” 

Menselijk schild

Soeloeng Hamonangan Nasoetion (foto: NRC/Felix Schmitt)

Soeloeng Hamonangan Nasoetion (foto: NRC/Felix Schmitt)

„Dat was eigenlijk het hele verhaal. Of we nu op de 2de, de 3de of de 4de januari 1949 van Kaliurang naar Yogya zijn verhuisd, weet ik niet meer. Hoelang we daar gewoond hebben, heb ik ook geen herinnering aan. Wel herinner ik mij dat ik al die tijd op mijn schouder mijn duif had. In Kaliurang en vandaar is hij meegegaan naar Yogya. Toen we later naar mijn grootmoeder gingen is hij ook meegegaan op mijn schouder naar Sibolga. Het enige wat ik had, was die duif.

Moet niet gemakkelijk geweest zijn voor mijn moeder. Dat beseften we ook wel, hoor. Maar het was geen gebeuren om er boeken over te schrijver. Er was iets gebeurd. Wat? Ja. Die vader was er niet meer. Of hij nog terug zou komen, wisten we ook niet. De wereld was een ietsje anders geworden.

We belandden uiteindelijk in Bandung, in het midden van 1950. Toen de Nederlandse scholen dichtgingen in 1958 zijn we naar het christelijk jongensinternaat in Zeist gestuurd. Later ben ik naar Kiel gegaan, in Duitsland, waar mijn moeder inmiddels als stralingsdeskundige werkte. Daar heb ik eindexamen gedaan. Daar heb ik gestudeerd en daar ben ik getrouwd. Waarna ik carrière maakte in Indonesië in het zakenleven. Sinds enige jaren wonen mijn vrouw en ik in Duitsland, omdat onze drie kinderen hier wonen met onze acht kleinkinderen.”

Soeloeng Hamonangan Nasoetion (foto: NRC/Felix Schmitt)

Soeloeng Hamonangan Nasoetion (foto: NRC/Felix Schmitt)

“Veel dingen worden je pas achteraf duidelijk. Bijvoorbeeld: nadat mijn vader uit ons huis was gehaald, kwamen de militairen me halen. Ik moest vooroplopen bij het patrouilleren op de Merapi. Kaliurang ligt hoog op de helling van die vulkaan. Ik herinner me niet dat ik het gevaarlijk vond. Alleen dat ze zeiden: ‘Loop maar voor ons uit’. Ze wilden naar boven, de berg op. Naderhand, bij het groter worden, besefte ik: mijn god, die lieten mij voorop lopen opdat hun niets zou gebeuren. Maar daar dacht ik op dat ogenblik niet aan.

Ik heb er later nooit aan gedacht om contact op te nemen met de militair die mijn vader heeft doodgeschoten. Hoe de man precies heette wist ik heel lang niet. Maar dat is allemaal onderzocht. Dus ik weet inmiddels dat het ging om een sergeant-majoor Geelhoed. Toen ik dat hoorde, was er geen haar op mijn hoofd die vond dat er iets moest gebeuren met die man.

Ik ben geen tegenstander van het nieuwe geschiedenisonderzoek dat nu gedaan gaat worden naar die periode. Voor de nazaten in Rawagede en al die andere plekken waar Nederlandse soldaten veel mensen hebben gedood, is het niet slecht als het eens rechtgetrokken wordt. Als ze weten waarom iets gedaan is. Maar of dat onderzoek haalbaar is, dat weet ik niet. Er zijn zo ontzettend veel verkeerde dingen gebeurd. De vraag is: tot hoe ver wil je dat nog allemaal uitpluizen?

Of er recht is gedaan in de zaak van mijn vader? Wat moet ik daar nu op zeggen? Als ik die dader ontmoet, dan doe ik niks. En ik hoef mijn buurman er ook niet op te wijzen dat dat nou degene is die mijn vader heeft gedood. Mijn moeder heeft weliswaar een schadeloosstelling gekregen, maar daarbij heeft de landsadvocaat gezegd: ‘Wij zijn niet aansprakelijk’. En mijn moeder zei: ‘Jullie zijn wél aansprakelijk.’ Ik kan de Nederlandse staat niet dwingen om die aansprakelijkheid alsnog te erkennen. Maar als ze mij dat op een briefje geven, dan accepteer ik dat. Met zo’n verklaring is de zaak afgewikkeld. Nu is het altijd nog een open kwestie.”

Als hij thuis was, was hij ook thuis

“Hij was niet erg groot, mijn vader. Hij was een mens met wie je plezier kon maken. Ik vond het prettig om met hem op stap te zijn. Hij kwam op een gegeven moment thuis in Kaliurang en zei tegen de tuinman: ‘Haal jij even dat beest uit de auto?’ Vervolgens klonk een enorm gebrul. De tuinman was zich bijna bewusteloos geschrokken van een enorme paling achter in de auto. Dood natuurlijk. Die had mijn vader gevangen. Hij ging graag jagen en dit was zijn buit.

Ik ging vaak met hem mee als hij ging jagen op herten. Die zijn daar nu zeldzaam, maar die had je in het Kaliurangse bij de vleet. De hele Merapi was begroeid tot aan de top. Nu groeit er niets meer behalve groente en wilde dieren zijn er niet meer.

Op een gegeven ogenblik kwam mijn vader thuis met twee eenden. Zei hij: ‘Hier, die zijn voor jou. Nu moeten we alleen nog maar een hok bouwen.’ Dus die man zegt me wel wat. Hij wist zijn tijd goed in te delen. Als hij thuis was, dan was hij ook thuis. Dan was hij er voor ons.”

ICM 4.2.17

Lees verder…
     Petities.nl stuurt "Voortgangsbericht no 3" naar de 6500 ondertekenaars van petitie traktaat van Wassenaar
logo-73584bcc07fcf907c4f08ad38605d8785477012fb5a7639ef413e9da08bebfb8.png

Geachte ,

Op 04-11-2015 ondertekende u de petitie 'Uitbetalen op basis van Traktaat van Wassenaar 1966' als ,,,,,,,,,,,

Toen gaf u aan e-mail erover te willen ontvangen. Namens de petitionaris stuurt Petities.nl nu het derde voortgangsbericht.

Op uw persoonlijke pagina kunt u dit veranderen. De link staat onderaan deze mail. Op die pagina kunt u ook makkelijk uitnodigingen versturen om ook te ondertekenen.

Stuur uw reactie op het onderstaande niet naar Petities.nl, maar naar de petitionaris op schwab@kabelfoon.nl


Beste ,

Goed nieuws. Er is een investeerder gevonden die bereid is om de kosten van het proces tegen de overheid op grond van het "Traktaat van Wassenaar" financieel te ondersteunen.

Ondanks de 15.000 toezeggingen voor de financiële ondersteuning voor het proces, zijn slechts 321 hun toezegging nagekomen. Hierdoor was het niet mogelijk om de verdere stappen te ondernemen en heeft de claim een forse vertraging opgelopen. Door deze situatie is de delegatie van het actiecomité Traktaat van Wassenaar (ACTW-66) naarstig op zoek gegaan naar partijen die bereid zijn om te investeren, en... die is nu gevonden!

Het "Rapport Traktaat van Wassenaar" schrijft deze vervolgstappen voor:

1. Eerst 15.000 handtekeningen aanbieden met het rapport aan minister Stef Blok van Buitenlandse Zaken.

2. Dan het stellen van de termijn waarbinnen de overheid moet uitbetalen aan de gedupeerden op grond van het traktaat.

Voor diegenen die alleen de petitie hebben ondertekend, maar zich niet hebben ingeschreven als deelnemer van ACTW-66 is er nu de mogelijkheid om zich direct in te schrijven. Of u kunt het inschrijfformulier gebruiken. Vanaf deze pagina kunt u het afdrukken of overschrijven en opsturen.

Graag brengen wij tevens het rapport uitbetalen traktaat van Wassenaar onder Uw aandacht. Deze is tot stand gekomen uit de onderzoek en wob - verzoeken  door delegatie en advocaten.  Hierin staat ook het traject beschreven wat er allemaal nog moet worden gedaan. Het boek "Rapport traktaat van Wassenaar" is nu te verkrijgen voor €50. Te bestellen via info@icm-online.nl

Met vriendelijke groeten,

Ferry Schwab sr


Het onderstaande is vertrouwelijk, stuur dit niet door. Uw ondertekening kan erdoor beschadigen.

ONDERTEKENING ONZICHTBAAR MAKEN?

Bij het ondertekenen heeft u gekozen voor een zichtbare ondertekening. Uw naam, woonplaats en functie zijn nu zichtbaar en vindbaar onder deze petitie op petities.nl. Wanneer u nu via een zoekmachine (zoals Google) zoekt naar uw naam kan het zijn dat u uw ondertekening als resultaat ziet. Uw ondertekening onzichtbaar maken kan door een vinkje weg te halen op uw persoonlijke pagina.

Als u nu kiest voor een onzichtbare ondertekening dan kan het nog enige weken duren voor de zoekmachines dit opmerken.

STOPZETTEN E-MAILS

U heeft bij het ondertekenen aangegeven nieuws over de petitie te willen ontvangen. Wilt u dat niet meer? Haal dan het vinkje weg op uw persoonlijke pagina.

UW PERSOONLIJKE PAGINA

De link naar uw persoonlijke pagina is persoonlijk, zoals een wachtwoord. Deel deze niet met anderen!

https://petities.nl/ondertekening/5f7d82cfee1a8f6320272f3f0e0e5908cae2f9a7

We verzekeren u dat uw persoonlijke gegevens goed beschermd zijn door de Algemene verordening gegevensbescherming. Dat wil zeggen dat uw gegevens nergens voor gebruikt worden behalve voor het doel waarvoor u ze heeft opgegeven.

STEUN PETITIES.NL

Met uw gift (geld of tijd) wordt de website beter. Zie https://petities.nl/donate voor details.

VRIEND VAN DEMOCRATIE

Vriend van democratie? Word ook vriend van het vfonds (gratis) en volg de projecten die het vfonds naast Petities.nl ondersteunt!

       

Lees verder…

10897354465?profile=original10897245264?profile=originalPolitieke partijen laten de twee miljoen Indische Nederlanders links liggen!

 

In het circus van het politieke landschap vliegen de beloften om je oren. Alles is nu mogelijk: U vraagt en wij draaien, in deze soap die na de verkiezingen weer verder poldert en draait in het politiek landschap. Weer wordt  het vooruitzicht kiezersbedrog.

Maar gekscherend genoeg is er totaal geen aandacht voor die twee miljoen Indische Nederlanders –volgens opgave van de ambtenaren van Martin van Rijn - die hier ooit als vluchtelingen aankwamen en nu zijn uitgegroeid  tot een populatie van ruim twee miljoen, nog niet te spreken over de periode van de kabinetten Rutte.

Even voor alle duidelijkheid: “de Indische-Nederlanders zijn geen Indonesiërs“ Pechtold, maar Indische-Nederlanders die met een Nederlands paspoort uit het voormalig Indië hebben moeten vluchten. Het waren er 500.000. Nederland wilde deze onderdanen niet toelaten. Het was Soekarno en Hatta die naarstig naar oplossingen zochten en die ook vonden met behulp van Amerika.  Nederland had alleen maar oog voor het VOC – model, vooral het economisch belang om haar bezittingen te beschermen.

Van die 500.000 vluchtelingen werden er 149.000 niet toegelaten en door de Nederlandse Staat aan hun lot overgelaten. De groep Indische-Nederlanders Pechtold, dus géén Indonesiers, hebben uit Marshal-Hulp, het Verdrag met Japan, en het Verdrag van Wassenaar nog steeds 14 miljard tegoed van de Nederlandse Staat.

In de Kabinetten Rutte en De Kamer is de Indische Kwestie aan de orde gekomen en het Ministerie van Bert Koenders werd aangeschreven dat de zaak Traktaat van Wassenaar staat aan te komen.

 

Geen één politieke partij heeft zich dusdanig bekommerd over die twee miljoen zwevende Indische Nederlanders, 2 miljoen zijn het er.

 

Wat willen ze?

 

Erkenning / excuses voor het geleden leed in de Tweede Wereldoorlog in het voormalige Indië met Japan, het ontstane machtsvacuum, de periode van de overdracht en aansluitend de bersiap, die deze Nederlandse regering opeenvolgend  al 70 jaar negeert of het zich nooit heeft afgespeeld. De compensatie voor de geleden materiële - en immateriële schade, terwijl Nederland dit vergoed kreeg uit Marshal-hulp, uit het Verdrag met Japan en het Verdrag met Indonesie ( Traktaat van Wassenaar).  Deze gelden, zoals o.a. het Traktaat van Wassenaar meldt, dienten te worden uitbetaald aan de Indische Gemeenschap die in de Republiek Indonesia verbleven van 1947 tot 1962.
ICM 7.3.17

 

Lees verder…


10897318273?profile=original

10897262476?profile=original

Hoe zo De Indisch

verankering (Martin van Rijn) in huidige samenleving?

Dit naar aanleiding op vragen en ingediende motie van Ijssink, Pia Dijkstra en in het grijze verleden Marion Dijke. De redactie van ICM dook in de archieven. Duidelijk hoe het niet moet, want deze Indische verankering is opgaan in het gunnen van de subsidies aan vriendjes (het Indisch Netwerk), en er is dus niets hiervan terechtgekomen. Duidelijk dat anders moet, en de mensen in die commissie moeten zich schamen om de verkeerde projecten – zonder visie – te 

selecteren, nog erger om de eigenaren van het project slecht hebben - achtergronden niet nagegaan -  gescreend. Dit leidde dat de Indische projecten als schande in de media verschenen. Weet U deze nog “Indisch Huis failliete, mismanagement”De Indische Media ICM en Maand NICC-magazine laten zien hoe ook de Indische verankering nu al al 15 jaren loopt zonder enige vorm van subsidie. NICC heeft 8700 abonnees, en ICM heeft door de week ruim 300.000 lezers. Zeker het ICM dat in Nederland als Instituut wordt gezien, die de geschiedenis en het heden verbindt dagelijks

Als wij de lijst met 124 Indische culturele projecten Gebaar 2001 doorspitten, dan zijn er heel wat ongelukjes gebeurd door verkeerde selectie, en screenen. Hoe kan een cameraman van SBS 6 directeur worden, dan moet je als commissielid werkelijk blind zijn geweest: 

 

  1.  Het feestende Indische huis in den Haag voor de Haagsche Indo's, terwijl de hele Indische gemeenschap er na toe keek hoe het bestuur en management van uit Jakarta met hun pinpas de rekening leeg trok.
  2. De graan schuur om maar te noemen.
  3. Ten Toonstelling in TTF van 10 dagen NLG. 240.000 
  4. Keuken Bronbeek NLG 280.000
  5. De Indische Zomer die nog lange nasleep kreeg met eindstation deurwaarders.
  6.  NLG. 500.000 aan schrijfster.

 

De redactie van ICM heeft ook zijn evaluatie gemaakt, dat waren het 124 mislukte projecten. ICM & NICC hebben in die 15 jaren en respectievelijk 8 jaren laten zien wat duurzaam ondernemend is. De drie moties zijn aangehouden. Je kunt hier de verschillende analysen aan verbinden. 1 ding zoals de Kamerleden het proces zien, Martin is in gesprek met IP - vertegenwoordigers; Welke zijn deze dan? De meesten van die vertegenwoordigers zijn alleen met hun belangen bezig geweest, dat ze vergaten om de Indische Geschiedenis door te geven. Wij zien ze niet op grote Indische evenement zoals pasar malams waar het Palet aan Indisch cultuur wordt uitgedragen. Tot slot wie zijn vertegenwoordigers, die 10.000 handtekeningen die Martin van Rijn ooit mocht ontvangen zijn van ICM en NICC. Deze staan midden in huidige Indische samenleving. 

 

Laten AUB van het brevet van onvermogen van Stichting Het Gebaar 2001 hiervan leren hoe het juist niet moet als om de Indische verankering gaat.

Volgende keer zullen uit de archieven van ICM de  lijst met 124 projecten publiceren met de namen van de projecteigenaren !

 

UIT DE ARCHIEVEN ICM.

Stichting Het Gebaar

Naamsvariant
Het Gebaar
Oprichtingsdatum
20 november 2001
Opheffingsdatum
31 december 2008
Toelichting op de periode van bestaan

De werkgroep-Van Heemskerck heeft de oprichting van een stichting die zich zou toeleggen op aanmelding, verificatie en uitbetaling van Het Gebaar voorbereid.

De Stichting Afwikkeling Het Gebaar, onder leiding van Wiete Mesman, draagt zorg voor de afronding van een aantal nog lopende projecten.

Oprichters

Stichting Het Gebaar is opgericht in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS). Het bestuur van de Stichting Het Gebaar is door minister dr. E. Borst van het ministerie van VWS geïnstalleerd.

Aanleiding voor oprichting

De Nederlandse regering heeft in december 2000 'Het Gebaar' gemaakt 'als erkenning van achteraf geconstateerd teveel formalisme, bureaucratie en vermoedelijke tekortkomingen in het Indisch rechtsherstel in combinatie met de andere problemen waarmee de vervolgingsslachtoffers zich na de Japanse bezetting in Nederlands-Indië geconfronteerd zagen, met name de vijandige bejegening door Indonesiërs die naar onafhankelijkheid streefden en de grenzen die de ontwikkelingen in de periode tot aan de soevereiniteitsoverdracht hebben gesteld aan het rechtsherstel vanwege vermoedelijke tekortkomingen in het naoorlogse rechtsherstel'. De regering heeft 350 miljoen gulden (€ 158.823.075) voor individuele uitkeringen en 35 miljoen gulden (€ 15.882.308) voor collectieve doelen beschikbaar gesteld. In november 2001 werd, in opdracht van het ministerie van VWS, Stichting Het Gebaar opgericht. De stichting beheerde de gelden en verzorgde de aanmelding, verificatie en uitbetaling van de projectgelden bestemd voor collectieve doelen, zoals zij dat ook heeft gedaan voor de individuele tegemoetkomingen.

Opvolger

Stichting Afwikkeling Het Gebaar

Rechtsvorm

Stichting

Inrichting van de organisatie

Bestuur:

  • Mr. J.G.C. Wiebenga, voorzitter (lid van de Raad van State)
  • Mr. P.J. Biesheuvel, vice-voorzitter (voorzitter Raad voor Werk en Inkomen en voormalig lid van de Tweede Kamer)
  • P. Neeb, secretaris (voormalig waarnemend burgemeester van Moordrecht en voormalig burgemeester van Zundert en Oudenbosch)
  • F.P.J. de Ruyter de Wildt, penningmeester (voormalig lid directie Credit Lyonnaisbank Nederland)
  • H.A. de Boer (voormalig voorzitter College Bouw Ziekenhuisvoorzieningen, voormalig staatssecretaris van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk (CRM) in het kabinet Van Agt II en voormalig minister van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk in het kabinet Van Agt III)

Raad van Advies:

  • Mevrouw S. van Heemskerck Pillis-Duvekot, voorzitter (voormalig lid van de Tweede Kamer)
  • A.A. Lutter, secretaris (Centrale van Samenwerkende Indische Organisaties)
  • Dr. ir. H.Th. Bussemaker (Vereniging Kinderen Japanse Bezetting en Bersiap)
  • E.J.E. Herni (Bond van Ex-Geïnterneerden en Gerepatrieerden van Overzee) (tot 26-05-2008)
  • Mevrouw dr. A.M. de Pijper (Stichting Japanse Ereschulden)

Raadkamer Projecten:

  • H.A. de Boer, voorzitter (voormalig voorzitter College Bouw Ziekenhuisvoorzieningen, voormalig staatssecretaris van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk (CRM) in het kabinet Van Agt II en voormalig minister van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk in het kabinet Van Agt III)
  • B.P. Agerbeek (directeur Rabobank Leerdam en Omstreken)
  • Mr. J.M. Alma (voormalig burgemeester van Borculo en Doniawerstal)
  • Ir. J.G.C. Kiemeneij (Kolonel van de Technische Staf b.d.)
  • Mw. H. Verburg-Wormer (docent NT2/voormalig groepsleerkracht)
Positie binnen de organisatie

Stichting Het Gebaar viel als semi-overheidsinstelling onder politieke verantwoordelijkheid van de staatssecretaris van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

Doelstelling

Stichting Het Gebaar is verantwoordelijk voor het behandelen van de aanvragen, het verifiëren daarvan en het doen van de uitbetalingen van Het Gebaar.

Bevoegdheden

Het bestuur van de stichting nam besluiten over de ingediende projectaanvragen. De beslissingen nam het bestuur na advisering door de Raadkamer Projecten. Het bestuur kon de Raad van Advies benaderen als extra informatie over ingediende projectaanvragen nodig bleek.

Taken

Stichting Het Gebaar is in november 2001 opgericht voor het beheer en de verdeling van 350 miljoen gulden (€ 158.823.075) voor individuele uitkeringen en 35 miljoen gulden (€ 15.882.308) voor collectieve doelen.

Individuele uitkeringen:

In juni 2001 stelde de Nederlandse regering de doelgroepafbakening vast en garandeerde een individuele uitbetaling van Het Gebaar van in ieder geval 3.000 gulden (€ 1.361,34) belastingvrij. Eind december 2001 heeft de Stichting Het Gebaar de eerste uitbetalingen verricht aan belanghebbenden die in aanmerking kwamen voor Het Gebaar. In april 2003 is de hoogte van Het Gebaar definitief vastgesteld op € 1.822,00. Dat betekende dat belanghebbenden die een positieve beschikking en een voorschot hadden ontvangen, een slotuitkering kregen van € 460,66. In dezelfde maand zijn de laatste uitbetalingen aan belanghebbenden gedaan.

Collectieve doelen:

In juni 2002 startte de Klankbordgroep Collectieve Projecten in opdracht van het bestuur van Stichting Het Gebaar met het ontwikkelen van een voorstel waarin de kaders voor het op te stellen uitkeringsreglement werden beschreven. In de periode januari – april 2004 was de regeling collectieve doelen geopend. In oktober 2004 zijn de gehonoreerde projecten bekendgemaakt. Van de 137 door natuurlijke personen ingediende projectvoorstellen zijn 43 projecten gehonoreerd. Van de 272 door rechtspersonen ingediende projectvoorstellen zijn 105 projecten gehonoreerd. De projectaanvragen die Stichting Het Gebaar heeft ontvangen, zijn beoordeeld door de Raadkamer Projecten. De leden van de Raadkamer zijn, op voordracht van de Raad van Advies van Stichting Het Gebaar, benoemd door de staatssecretaris van het ministerie van VWS. Allen hadden binding of bekendheid met de Indische gemeenschap. De taak van de Raadkamer Projecten was het uitbrengen van een advies over de toepassing van de beoordelingscriteria aan het bestuur van Stichting Het Gebaar.

Thema's
Doelgroep
Oorlogsgetroffenen uit Nederlands-Indië Repatrianten
Plaatsen
Toelichting op geografische trefwoorden

Stichting Het Gebaar was gevestigd in Den Haag.

Verwijzing naar andere archiefvormers
Literatuur
  • Beets, G.C.N., C.C. Huisman en E. van Imhoff, Indische Nederlanders: een demografische reconstructie ten behoeve van Het Gebaar (Den Haag 2001).
  • Ridder, I.M. de, Eindelijk erkenning? Het Gebaar: de tegemoetkoming aan de Indische gemeenschap (Den Haag 2007).
Website

Archief van Stichting Het Gebaar

Beginjaar
2001
Vindplaats

Het archief van Stichting Het Gebaar is tot eind 2009 in het bezit van Stichting Afwikkeling Het Gebaar. Het archief is momenteel niet toegankelijk. Eind 2009 zal het archief zijn overgedragen aan het Nationaal Archief en is de openbaarheid van de bescheiden vastgesteld.

Opmerkingen

 

Bronnen
  • Website Het Gebaar, geraadpleegd 03-09-2009.
  • Schriftelijke informatie van de bestuurder Stichting Afwikkeling Het Gebaar, dhr. Wiete Mesman, d.d. 07-09-2009.

ICM 28.2.16

Lees verder…

Hoe gekleurd zijn jullie archieven? Door: Ady Setyawan

10897349685?profile=originalHoe gekleurd zijn jullie archieven?         Door:  Ady Setyawan

(C) bronvermelding  NICC Magazine .

Het is goed als Nederland en Indonesië samen onderzoek gaan doen naar de periode 1945-1949, stelt Ady Setyawan. Maar als Nederland en Indonesië op gelijke voet verder met elkaar willen, moeten ze over en weer veel generalisaties en voorbarige aan-names vermijden: die blokkeren een dialoog. Ady Setyawan (1982) is een Indonesische ingenieur en amateur historicus uit Surabaya. Ady Setyawan richtte in 2010 de vereniging Roode Brug Soerabaja op, met als doel de geschiedenis op een aantrekkelijke manier toegankelijk te maken voor een jongere generatie. Regelmatig worden re-enactments gehouden waarbij de strijd tegen de Britten en de Nederlanders worden nagespeeld. Daarnaast worden er allerlei lezingen en exposities georganiseerd.   

Onderkant formulier

Als de kleinzoon van een Indonesische vrijheidsstrijder zou ik graag willen reageren op het Nederlandse debat over oorlogs-misdaden, dat ik op een afstand volg. Mijn reactie is misschien relevant nu jullie regering besloten heeft om een onderzoek in te stellen. Wellicht is het waardevol dat ik mijn inzichten deel vóórdat er een onderzoeksvraag bekend is en een team is samengesteld.

Ik heb begrepen dat Nederland en Indonesië samen onderzoek gaan doen. Dat is op zich interessant. Er zijn namelijk nogal wat verschillen te overbruggen. Over die verschillen wil ik het hebben. Ik merk dat er in Nederland bepaalde ideeën leven over hoe wij Indonesiërs zouden denken.

Verschillende artikelen in de Nederlandse media veronder-stellen dat wij Indonesiërs op voorhand geen zin zouden hebben om ons aandeel in het geweld kritisch tegen het licht te houden. We zouden te gehecht zijn aan onze 'heldenverering', we zouden doelbewust in een zogenaamde 'stichtingsmythe' geloven. Een mythe omdat het in werkelijkheid niet zomaar een koloniale oorlog maar eerder een burgeroorlog zou zijn geweest, waarbij onze strijdgroepen vooral elkaar te lijf gingen. We zouden dit niet willen erkennen omdat anders de legitimiteit van onze staat op losse schroeven zou komen te staan. Een mythe dus, alsof de Indonesische onafhankelijkheids-strijd een sprookje betreft. Ik betoog dat dit vooral een Nederlandse gedachtegang is.

Verdeel en heers

Het klopt dat niet alle delen van de Indonesische archipel door Java bestuurd wilden worden, ook was er onderlinge rivaliteit, maar wat ik mis in deze stelling is de invloed van de Nederlandse 'verdeel-en-heerspolitiek'. Had de chaotische situatie die na 1945 ontstond niet een-op-een te maken met de Nederlandse koloniale overheersing? Immers, in de koloniale periode daarvoor werd elke poging om onszelf politiek te organiseren hardhandig de kop ingedrukt.

Tijdens de dekolonisatieoorlog voerde de Nederlandse overheid vervolgens een nogal actieve federalisatiepolitiek. Regio's buiten het hoofdeiland Java werd onafhankelijkheid beloofd in de hoop dat de nieuwe republiek op die manier uiteen zou vallen. Wat mij verbaast, is dat de daaruit voortvloeiende propaganda blijk-baar nog steeds invloed heeft op hoe hedendaagse Nederlanders denken als ze het woord 'stichtingsmythe' in de mond nemen. In werkelijkheid denk      ik dat het hebben van een gezamenlijke vijand, zijnde de Nederlanders, wel degelijk een eenheidsgevoel creëerde. Ook al bleef daar misschien weinig van over toen de Nederlanders uiteindelijk verdreven waren.

Treed elkaar openlijk en niet op een belerende manier tegemoet

Hoewel de focus van herdenkingen inderdaad op onze nationale helden ligt, is het in Indonesië zeker niet onbekend dat er ook onderling gevochten werd. Het is overduidelijk dat er strijdgroepen actief waren die de republiek niet erkenden. Zoals de Darul Islam, die een moslimstaat wilde stichten, en degenen die een communistenstaat voor ogen hadden. Daar zijn heel veel boeken en musea over.

Door Indonesiërs op voorhand als onwillig te schetsen, wordt ons eigenlijk de mogelijkheid ont-nomen om te reageren. Elk tegenargument is dan meteen een bevestiging van de aanname dat wij niet in de spiegel willen kijken. Terwijl het niet zozeer met onwil als wel met perspectief te maken heeft. Juist die vooroordelen stuiten mij als Indonesiër tegen de borst en nodigen niet uit om nog in gesprek te gaan. Daarom, als Nederlanders werkelijk samen met Indonesiërs de trauma's uit het verleden willen bestuderen, is het essentieel om elkaars perspec-tieven openlijk (en niet op een belerende manier) tegemoet te treden.

Belangrijker dan het verzamelen van historisch feitenmateriaal zijn de perspectieven die onze denk-kaders vormen.

Jonge Indonesiërs herdenken ook de Bersiap-doden op het ereveld Kembang Kuning in Surabaya. (foto: Indra Eka Saputra)

Bombardement op Surabaya

De gemiddelde Indonesiër is inderdaad niet bekend met de Bersiap, net zomin als alle Nederlanders zullen weten waar deze term voor staat. Belangrijk   is om verschil te maken tussen   de algemene kennis en wat geschiedenisexperts weten. Toen ik in 2013 in Nederland was, merkte ik bijvoorbeeld dat veel mensen geen idee hebben over wat hun voorouders mijn landgenoten hebben aangedaan. Ik heb de indruk dat een boek als Soldaat in Indonesië van Gert Oostindie dan misschien wel onder experts bekend is, maar ik vraag me af of de conclusies werkelijk zo breed gedragen worden in Nederland. Hetzelfde geldt voor het onderzoek van Rémy Limpach.

Als het om de Bersiap gaat, is het hier in Indonesië niet veel anders. Indonesische historici zijn meestal wel bekend met de term en hebben er soms ook discussies over. Uiteraard is het Bersiap-geweld voor ons geen hoofd-thema, maar dat is niet omdat we zo naïef zijn en alleen maar onze helden willen vereren; dat heeft veel meer te maken met de menselijke eigenschap om je eigen lijden voorop te stellen.

Wat betreft 1945 is voor ons het Britse bombardement op mijn geboortestad Surabaya verreweg het belangrijkst in de herinnering. Meer dan tienduizend mensen vonden de dood. Ik begrijp volkomen dat jullie daar in Nederland nauwelijks weet van hebben en dat jullie meer begaan zijn met jullie eigen doden. Toch meen ik dat mijn landgenoten (als ze tenminste enige interesse in geschiedenis hebben) heus wel kunnen bedenken dat de revolutie een bloedige strijd was. Ook voor mij is het logisch dat tijdens onze onafhankelijkheidsstrijd niet alleen Indonesische slachtoffers zijn gevallen.

Ik begrijp volkomen dat jullie daar nauwelijks weet van hebben en dat jullie meer begaan zijn met jullie eigen doden

Wat ik problematisch vind aan het Nederlandse debat, is dat er soms gesuggereerd wordt dat wij meer onwetend en naïef zouden zijn dan de Nederlanders als het gaat om geschiedschrijving. Alsof het tijd  is dat wij Indonesiërs nu ook     het goede voorbeeld van de Nederlanders volgen en eens kritisch naar onszelf moeten gaan kijken. Alsof wij wat dit betreft van Nederland kunnen leren. Maar is dat werkelijk zo? Ik vermoed dat weinig Nederlanders zullen weten dat de Indonesische oorlogsmisdadiger Sabarudin, die tijdens de Bersiap veel Indo-Europeanen had vermoord, later de doodstraf kreeg en door het Indonesische leger is terecht-gesteld. Is er ook maar ooit één Nederlandse soldaat veroordeeld voor oorlogsmisdaden op de vele onschuldige Indonesiërs?

Laatst las ik dat ons eenzijdige beeld van Nederlanders gebaseerd zou zijn op populaire films, maar waar is het Nederlandse beeld van Indonesische 'Permuda’s' eigenlijk op gebaseerd? Wat weten jullie van wat wij in al die jaren geschreven hebben over ons verleden? Hoe gekleurd zijn jullie archieven? Ik denk dat als Nederland en Indonesië op gelijke voet met elkaar verder willen, het niet wenselijk is als jullie als voormalige kolonisators ons de  les komen lezen over wat er     aan Indonesische zijde moet gebeuren. Passender zou zijn om te vragen naar wat wij op onze beurt belangrijk vinden om uit te zoeken.

Geen onwil

Ik wil afsluiten met een bijzondere anekdote om aan te tonen dat er geen sprake is van opzettelijke onwil als het gaat om erkenning van antikoloniaal geweld. Een van mijn vrienden, de Nederlandse Indo Max van der Werff, vertelde mij eens het aangrijpende verhaal van zijn oom die tijdens de Bersiap vermoord was. Samen besloten we in oktober 2013 om een herdenking te organiseren op het Nederlandse ereveld Kembang Kuning in Surabaya. Met een groep jonge mensen van de Roode Brug-vereniging legden we bloemen op alle graven.

Als we echt willen samenwerken, zullen we rekening moeten houden met de vooroordelen en perspectieven van de ander

En wat gebeurde er? Veel Indonesische media waren bereid om verslag te doen van de herdenking. Op kleine schaal laat dit zien hoe mooi het kan zijn    als perspectieven worden uitge-wisseld. Toch denk ik dat als Max mij op belerende toon zou hebben gezegd dat onze 'zogenaamde helden' zijn oom hadden vermoord, wij geen herdenking zouden hebben georganiseerd.

Als we echt willen samenwerken, zullen we rekening moeten houden met de vooroordelen en perspectieven van de ander.

Generalisaties en voorbarige aannames blokkeren een dialoog. Voor ons staat de onaf-hankelijkheidsoorlog niet op zich-zelf en is de Bersiap niet zomaar een losstaande gebeurtenis. Maar niet alleen Indonesiërs, ook Nederlanders zullen zich moeten afvragen of het beeld van de ander niet sterk gekleurd is door gebeurtenissen uit het verleden.

De Volkskrant.

 

ICM 2.2.17

__________________________

Lees verder…

10897350067?profile=originalWeihsien, een verborgen ‘Jappenkamp’ in Noord-China                              Door:  Mieke Melief

 

(C) bronvermelding  NICC Magazine .

Hongkong, Shanghai en Tianjin waren drie grote moderne havensteden in China, tussen de twee wereldoorlogen. Hier leidden veel Amerikanen en Europeanen die werkten bij buitenlandse firma’s een luxe leventje. In deze verdragshavens genoten zij sinds de opiumoorlogen van gunstige, door middel van een verdrag afgedwongen belastingtarieven en leidden zij een beschermd en luxe bestaan. Tot het bombardement op Pearl Harbor waanden zij zich onaantastbaar.                                 

 

Kamp Weihsien

 

In de aanloop naar de bezetting door Japan verloren ze lang-zamerhand hun geprivilegieerde positie. Uiteindelijk werden allen geïnterneerd in zeven ‘Jappen-kampen’ verspreid over heel China. De geallieerde burgers en missionarissen van Noord-China werden ondergebracht in het kamp Weihsien, in de provincie Shantung. Over de Chinese Jappenkampen, waar ook een aantal Nederlanders zaten, is tot nu toe weinig geschreven. Ik ontdekte talloze foto’s en brieven in het familiearchief van mijn tante en schreef daarover het boek ‘Hier in het Oosten alles wel‘. Mieke Melief was docente Frans. Ze publiceerde in 2016 het boek Hier in het Oosten alles wel, een Amsterdamse familie in China, over het leven van haar familie   in China en over de tijd die zij doorbrachten in een Chinees Jappenkamp.

Shanghai in de jaren ’20

Shanghai in de jaren ’20 van de vorige eeuw oefende een grote aantrekkingskracht uit op West-Europese 10897349861?profile=original(voornamelijk Britse) en Amerikaanse jongemannen, op jacht naar de Shanghai Dream. Er was werk genoeg bij de vele westerse handelsfirma’s en qua infrastructuur kon de stad zich meten met New York. De jongemannen die tijdens hun eerste dienstcontract verplicht ongetrouwd waren, konden een comfortabel leven leiden in de mess (vrijgezellenhuishouding), met een kok, een boy en een eigen riksja met koelie. Shanghai bood voorts een swingend uitgaansleven dat dag en nacht doorging. Geld werd echter even snel uitgegeven als verdiend. Alle denkbare luxe artikelen waren verkrijgbaar. Je kon voor alles met een chit (een getekend briefje) betalen, dus schulden liepen op. Het wemelde er verder van de nachtclubs, waar gedanst kon worden met de elegante Chinese en Russische meisjes, maar ook van de casino’s, de bordelen en de opiumkits. Iedereen zette geld in bij de paardenraces. De jongens moesten sterk in hun schoenen staan om niet te bezwijken onder

 

10897349886?profile=originalEen borel in de “mess

 

alle verleidingen. De bekende Engelse sporten boden een goed tegenwicht tegen de verlokkingen. De verdragshavens waren een soort mini-koloniën waar allerlei nationaliteiten hun eigen con-cessies hadden en vrijwel geen belasting betaalden vanwege de bij de Chinezen bedongen gunstige tarieven. Buitenlandse troepen en kanonneerboten beschermden deze enclaves, die onder het gezag van westerse consuls vielen, maar later ook eigen gemeenteraden kregen. De handel verliep via Chinese tussenpersonen, compradores genaamd. Deze manier van handel drijven stelde het geduld van de westerlingen op de proef en vergde veel fingerspitzengefühl voor de ongeschreven Chinese regels.

Scheepvaartkantoor in Shanghai

 

Het leven in Shanghai en andere grote verdragshavens als Hong Kong, Kanton en Tianjin was    veel kosmopolitischer dan in Nederlands-Indië. Ook ging het hier met name om bedrijfs-personeel van veelal grote internationale firma’s en niet om planters. Opvallend genoeg reisde bijna niemand naar het achterland. Soms maakten er enkelen een tochtje naar de bergen (in een draagstoel) of over de Yangtse. De succesvolle taipans (CEO’s van grote westerse bedrijven) bewoonden grote villa’s annex kantoren met daarachter een Chinese compound voor het huispersoneel. Ze dansten in chique hotels of gingen naar de club voor borrels of verkleed-partijen, ze speelden polo of reden paard.  Er  moest  natuurlijk  ook

gejaagd worden, dus verzonnen ze de paper hunt: er was geen wild rond Shanghai, daarom werd een parcours uitgezet met reepjes papier.

 

10897350859?profile=originalJapanse dreiging en rode armwikkel

In 1912 had de Chinese keizer afstand gedaan van de troon, al bleef Puyi in naam nog keizer van China. De japanners richtten in hun protectoraat in zuidelijk Mantsjoerije de nieuwe Chinese staat Mantsjoekwo op en zetten Puyi als marionet op de troon (Bertolucci verfilmde in 1987 zijn leven in The last Emperor,). De westerlingen negeerden deze ontwikkelingen. Ze waanden zich onkwetsbaar. In Tianjin in het noorden bijvoorbeeld, de tweede grote verdragshaven in China, zetten de westerse Taipans hun beschermd en welvarend leven rustig voort hoewel de Japanners vanuit Mantsjoekwo hun invloed steeds meer naar het zuiden uitbreidden. Toen zelfs de Chinees-Japanse oorlog in 1937 uitbrak en Peking en Nanking (met extreem veel geweld) bezet werden, bleef het business as usual. Ook de echtgenotes verhuisden nog iedere zomer voor

De rode armwikkel

twee maanden naar Peitaiho aan zee, naar luxe hotels of vakantievilla’s, met kinderen, veel bagage en al hun personeel. Na   de Japanse aanval op Pearl Harbor (7 december 1941) werden ze wakker geschud. De expats zaten als ratten in de val. Tussen de concessies werden versper-ringen aangebracht en controle-posten neergezet. De inwoners mochten hun concessies niet meer zonder toestemming verlaten, reizen was verboden. Burgers van de geallieerde landen moesten een rode armwikkel dragen met daarop hun nationaliteit in Chinese karakters geborduurd.

De zaken vielen stil en het spaargeld werd aangesproken. Op aanraden van de consuls kwam een repatriëringsbeweging op gang; Nederlanders konden door de Duitse bezetting niet naar het vaderland maar nog wel naar Indië, maar daar was het ook niet rustig.

Geallieerde burgers van Noord-China geïnterneerd

In maart 1943 werden toen alle dragers van de rode armband geïnterneerd. Ze moesten naar een ‘Jappenkamp’ voor geallieerde burgers in Weihsien, in de noord-oostelijke provincie Shantung. Een lange treinreis bracht hen naar een verwaarloosd seminarie, waar ze moesten wonen in lage rijen piepkleine kamertjes (een soort studentenkamers). Een gezin per kamer, grote gezinnen twee kamers. Ook alle zendelingen en missionarissen uit heel Noord-China werden er ondergebracht. Een maand later kwamen na een dagenlange reis stoere paters uit Mongolië het kamp binnen marcheren, gekleed in beren- en schapenvachten.

De omstandigheden waren er een stuk beter dan in de beruchte Indische Jappenkampen. Een aantal vrolijke Belgische en Nederlandse geestelijken organi-seerden meezingavonden. Ook waren er cabaretavonden, waarop de Japanners hard mee lachten, waarschijnlijk omdat ze niet alles verstonden en niet door hadden dat de satirische liedjes over hen gingen. Soms werden ze boos wanneer ze de gevangenen Happy Birthday hoorden zingen. Ze dachten dan juist ten onrechte dat ze uitgelachen werden.

Er werden lezingen, concerten     of grammofoonavonden geor-ganiseerd. In Kitchen no. 2 werd iedere zaterdag gedanst door     de verliefde paartjes, die daar konden zwijmelen bij de muziek van een combo van een zwarte Amerikaanse jazzmuzikant en een gitarist die Hawaiiaanse muziek speelde.

10897350667?profile=originalDe Chinezen hebben het Kamp Weihsien fraai gerestaureerd.

De kampen waren in handen van de Kempeitai, de militaire politie van de keizerlijke Japanse strijdkrachten, maar anders dan in Indië waren kampleiding en bewakers geen militairen, maar maakten ze deel uit van de consulaire politie. Ze reageerden trots en streng – ze straften hard – maar ook redelijk en rech-tvaardig. De geïnterneerden mochten zelf het kamp gaan organiseren. Zolang iedereen zich maar aan de Japanse regels hield en op het appèl verscheen ging alles goed.

Helaas moesten de paters en nonnen drie maanden later vertrekken. Hun nationaliteit was die van Vaticaanstad, meende de Nuntius (diplomatiek vertegen-woordiger van de Heilige Stoel) in Peking, zij maakten geen deel uit van de geallieerden. De Japanners respecteerden die visie. Later bleek dat de kerkelijke leiders met dit besluit vooral de prille en ongepaste romances tussen de jonge paters en de jonge kampmeisjes in de kiem wilden smoren. Een klein groepje zielzorgers mocht achterblijven.

Taipans tonen ware aard

De geïnterneerden waren bang. Hun kamp lag ver van de bewoonde wereld, in het Westen wist men eerst niet dat er een kamp was en later niet waar het lag, er heerste een enorme chaos om het kamp heen, overal zwierven groepjes communis-tische, nationalistische en Japanse guerrilla’s. Wat ging er gebeuren als er paniek uitbrak? Toch ging iedereen energiek aan de slag. Ondanks de gebrekkige middelen en het weinige voedsel werd het kamp efficiënt en democratisch bestuurd. Gekozen commissies verdeelden de taken. Alles werd zoveel mogelijk zelf gemaakt, gereedschap, kacheltjes, kleren, meubeltjes, medische hulp-middelen en zo meer.

 

De meest capabele mensen kregen de leiding, hetgeen leidde tot een genivelleerde sociale structuur, want een aantal taipans viel door de mand en bleek geen geboren leider te zijn. Kinderen en jongeren kregen les, er kwam gezondheidszorg, ook werd er zoveel mogelijk gesport. De Amerikanen introduceerden het honkbal. Medegevangene Eric Liddell, een voormalig Olympisch kampioen atletiek, organiseerde hardloopwedstrijden zolang de bewoners nog fit genoeg waren. Hij stierf overigens een paar maanden voor de bevrijding aan een hersentumor zonder zijn gezin, dat vlak voor de internering gerepatrieerd was, nog terug te zien.

Het verblijf in het kamp was zwaar door het gebrek aan genees-middelen, voedsel, brandstof en het extreme klimaat (bloedhete zomers en ijskoude winters). Er was een groep leerlingen, afkomstig van de Chefoo kostschool voor kinderen van missionarissen, die het heel erg moeilijk had. Hun meegekomen leraren schermden ze af van de rest van het kamp. De ouders woonden en werkten op afgelegen missies ver in het binnenland. Pas na jaren zouden deze kinderen hun ouders terugzien.

10897350689?profile=originalDe meeste bewoners slaagden er echter in hun kinderen te ontzien en hun een relatief onbekom-merde tijd te bezorgen. Zelf herinnerden ze zich later de grote solidariteit, de verdraagzaamheid en de spontane oecumene in het kamp.

 

Hulp van buitenaf en bevrijding

In 1944 werd de Nationalistische Chinese regering in Chungking, die gesteund wordt door de Amerikanen, op de hoogte gebracht van de ligging van Weihsien door twee ontsnapte geïnterneerden die Chungking te voet wisten te bereiken. Na deze ontsnapping werden de kamp-bewoners gestraft met allerlei maatregelen en eindeloze appèls. De Japanners konden dit gezichts-verlies nauwelijks verdragen.

De twee ontsnapten zorgden ervoor dat er medicijnen het  kamp in worden gesmokkeld en bereidden samen met de Amerikanen de bevrijding voor. Op 17 augustus 1945 dropte een B24 vliegtuig een klein team Amerikaanse parachutisten. De Japanners werden door hun komst overrompeld en de bevolking stormde als één uitzinnige massa de poort uit, het platteland op. De plichtsgetrouwe Japanners bleven het kamp bewaken, op bevel van de gecapituleerde Japanse keizer, tot er Amerikaanse versterkingen kwamen. Dat de bewoners geen wrok koesterden jegens deze Japanners, ondanks alle ont-beringen en het hoge sterftecijfer van het kamp blijkt na de oorlog. Een paar geïnterneerden pleitten op het Tokio tribunaal (1946-1948) kampcommandant Izu vrij.

Bron: Historiek.net

Boek: “Hier in het Oosten alles wel”. Bestel dit boek bij:

http://historiek.net.

ICM 4.2.17

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives