ARCHIEF ICM: Mark Rutte hoe zit met Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966, dat tussen Nederland en de republiek Indonesie is gesloten?

Op NPO – I  zondag 10 januari bij de uitzending van Buitenhof leek het er op dat machine campagne van de VVD al op volle toeren te draaien.  Nederland is weer bij de top rancking als om de kredietwaardigheid gaat, de economie groeit gestaag, de werkloosheid is gestabiliseerd, en vluchtelingenproblematiek lijkt te zijn gestroomlijnd.

“Nederland is 1 van de weinige landen in Europa die naar buiten gekeerd is”, aldus Mark Rutte, “wij zijn een handelsland, net als Zweden. Wij moeten het van handelsverdragen hebben, en wat het referendum betreft van de Oekraïne,  is absoluut niet een poging tot toetreding tot Europa, is een handelsverdrag”.

Witteman en de collega’s konden als journalisten geen speld er tussen krijgen.

“Nederland moet het van Handelsverdragen hebben”!

Maar hoe zit het dan met het Verdrag van Wassenaar Mark Rutte?

Zijn dat ook details als keuze om hier de scope er niet op te zetten net als die deal van Teven? Nota bene uw collega Halbe Zijlstra heeft zijn tanden er in gezet toen de VVD in de oppositie zie de beelden http://icmonline.ning.com/video/reportage-ip-manisfestatie-ip

 Dit heeft kennelijk destijds veel Indische stemmen opgeleverd met een populatie van 1,4 miljoen. Helaas Halbe Zijlstra werd door AB Klink het bos ingestuurd, en nooit is er behoorlijk antwoord hierop komen tot op de dag van heden.

In maart 2015 heeft het Actie Comité TvW-66 in een brief aan Bert Koenders geschreven waarin hij wordt geïnformeerd dat deze zaak aan de kaak wordt gesteld,  en dat JAT (Jakarta Advocaten Team) deze zaak namens de Indische Gemeenschap gaat behartigen om tot uitbetalingen te komen. Enige eis die JAT stelde aan Actie Comité TvW-66 handtekeningen.  Inmiddels zijn de handtekeningen overgedragen uit de gehouden petitie, de petitie zal voor onbepaalde tijd blijven doorlopen. Kopie van deze brief werd aan uw collega Halbe Zijlstra mede gestuurd, die gelijk met het antwoord kwam dat hij breder in de fractie gaat brengen, met advies om ook aan de overige fracties te sturen.

Het is nog al wat,  een Verdrag met natie als republiek Indonesië die door NL regering ruim 50 jaren niet is nagekomen in de uitvoering. Een natie met hoog percentage groeiende economie van ruim 8%.

 Het verdrag hield in o.a. dat oud-president Soekarno betaald 689 miljoen dit ter compensatie om de Indische Nederlanders (341.000) die moesten “vluchten” uit voormalige Indie voor het verlies van al hun bezittingen, banktegoeden en zij meer. Het verdrag is eindstation voor de overdracht en nationalisatie van de eigendommen en bezittingen. Het proces begon ergens in 1951.   Tussen 1952 - 1956 werd 4,3 miljard betaald aldus  historicus  Hendri F. Isnaeni,

Na het betalen van ongeveer 4 miljard gulden tussen 1950-1956, Indonesië eenzijdig geannuleerd de goedkeuring van de KMB. Later, aan het begin van de nieuwe Orde, richtte intergedringemental Group on Indonesia (IGGI) op, voorgezeten door Nederland, die een verborgen agenda heeft in de vorm van de Indonesische schuldenregeling van de oude orde, die betrekking heeft op de nationalisatie van het Nederlandse bedrijf, ongeveer US $2,4 miljard. Die schuldenregeling, wederom cryptisch schijnregeling, werd Soekarno gedwongen om de noodwet uit te vaardigen, die inhield schuld aan Nederland 4,2 miljard.

 Inmiddels  heeft Nederland   4.2 miljard  plus  689 miljoen ontvangen,  de waarde gestegen tot 17 miljard nu, en er pas een bedrag van 38 miljoen betaald aan 4777 gedupeerden, nog ongeveer 50.000 wachten op hun geld.

Het “vluchten” heeft te maken als tegenreactie op de gepleegde oorlogssmidaden door Nederland, oud-president Soekarno deze groep in bescherming moest nemen tegen de Indonesische bevolking (permuda’s) . Vooraf had het Japanse leger bij de capitulatie dit op zich moeten nemen, vluchtelingen dus!

Wat heeft Nederland 70 jaren met deze "Indische vluchtelingen" gedaan ?

Hoe kijk de Minister president hier tegen aan met grote smet op de Nederlandse vlag?

Van de journalisten in programma Buitenhof helemaal een afgang wetende dat KNIL – debacle zich net heeft voltrokken onder de Staatssecretaris Martin van Rijn nog geen 14 dagen geleden.

 Een goede journalist,  heer Witteman,  had juist een dergelijk verdrag aan de kaak gesteld waar het imago van Nederland ludiek prijkt over de wereld en flinke deuk zal oplopen, moge duidelijk zijn, en zeker wanneer Brussel dit ter ore komt. Nog niet gesproken als Jokowi president van republiek van Indonesie hier vragen over gaat stellen;

Waarom heeft na 50 jaren de Indische Gemeenschap deze compensatie nog steeds niet ontvangen. Zal de rancking en imago van dit handelsland niet worden aangetast zo worden beschadigd. Net als de deal van Teven weer een dramatische keuze voor de VVD, die niet werd genoemd

In het programma van Buitenhof van zondag 10 december.

http://programma.vpro.nl/buitenhof/afleveringen/2016/buitenhof-10-j...

 UPDATE-  27- 7-2020 

Steun ACTW66 ! 

De rapporten met overige stukken van Traktaat van Wassenaar zit nu in de Tweede Kamer,

Uw donatie  kan U storten op Rabo rekening NL35 RABO 0377579491   ten name van ICM Project onder vermelding van donatie Traktaat van Wassenaar.  Rapport Traktaat van Wassenaar is te bestellen door overmaking  van 50 Euro  ovv  van Uw Naam + adres.

Advertenties

Komt de niet opgeloste Indische vluchtelingen probleem na 70 jaren nu aan de orde?

Uiteraard was het voorzitterschap van Nederland toen aan de orde van de dag. Met dit voorzitterschap kon Mark Rutte met zijn delegatie zaken aan sturen omdat Syrië, Irak, en Turkije aan de grens van Nederland staat. De gebeurtenis in Keulen hebben de zaken niet eenvoudiger op gemaakt.

Redenerend zijn al dit soorten ontwikkelingen toch de bemoeinnissen van de Nederlandse regeringen op een rij dat stamt al sinds het voormalige Indie,  die onnodig de Nederlanders voor een  onnodig voldongen feit brengt, niet 18.000 kilometer gescheiden door vele oceanen, maar de Middellandse Zee waar velen hun vakantie in de zomer vieren.  

Een regering die zijn eigen normen en waarden plegen op te dringen aan die regeringen die het in hun ogen niet goed doen. Neem Irak, iedereen was tegen deze coupe tegen Sadat gepleegd dat begon door de CIA die vaak op hun blauwe ogen onvoorwaardelijk worden geloofd, en infiltreren . Blair en Bush hebben ruimtelijk toegegeven dat ze het goed fout zaten, en Blair trad zelf af. Hoe zat dit ook al weer met Nederland, daar was een team van 20 man van commissie Davids nodig om Nederland te overtuigen dat ze nooit hiermee hadden bemoeien, wat deed Jan Peter Balkenende met 100.000 mensen die voor niets zijn overleden, het als een mening afgedaan, schaamteloos CDA!  100.000 mensen zijn onschuldig de dood ingejaagd. Bush en Blair konden dit niet verwerken, en de diensten als CIA zijn de veroorzaker, maar dan nog hebben ze bloed aan hun handen, dus ook NL - regering. Nooit is de rust in Irak teruggekeerd, maar verder als een olievlek verder gestaag uitgebreid.

Neem Syrië nu, Wat heeft de bemoeienis teweeggebracht?

Ruim 100.000 oorlogsslachtoffers, een land dat helemaal verwoest is. De massale bevolking die vlucht uit het land richten Nederland die denkt door een oorlog het op te lossen, als er nog sprake is van een land ….. Als een olievlek spreidt dit verder uit de bemoeienissen van Nederland onder het mom “Wij zijn in een handelsland”, dat bevestigd wordt door Spong gedachte goed, dat aan de oorlogen de wapen industrie willig tiert, niet waar?

Nederlandse regering heeft niets geleerd van uit verleden uit het voormalige Indie! Ruim 500.000 Indische Nederlanders  met een Nederlands paspoort moesten het voormalige Indie uitvluchten met gevaar voor eigen leven. Weer door de bemoeienissen van Nederland. NL regering die belust is op macht en geld onder de noemer” wij zijn een handelsland.” Alle normen en waarden op deze aardkloot hebben overtreden. NL regering deinst niet terug voor oorlogsmisdaden als het maar om handel gaat.

Het Verdrag Traktaat van Wassenaar beschrijft de handel en wandel van die Nederlandse regering van toen. Om je te schamen als Nederlandse burger dit te moeten lezen uit het betreffende document! Hoe durf je nog geld aan de kers verse republiek te vragen terwijl je het de staatskas en het land hebt leeggeroofd, moet je toch heel ver zijn, bacchhhh schaamteloos, en dat nu voorzitter van de EU. Wat als de EU de Indische geschiedenis ter ore komt ?

 Vooraf de overdracht aan het nieuwe bestuur van Soekarno / Hatta had NL Regering de staatskas al leeggeplunderd werd uit de gegeneerde resultaten van die Binnenlandse Indische economie. Verwijs naar het rapport van Galen hoe het geld, goud, assets werden weggesluisd door de NL Staat, Banken, Verzekering en de multinationals ( allen houden angstvallig het nog uit te betalen Indisch Geld vast).

Alles weggesluisd en de goudvoorraden getransporteerd naar o.a. New York. Soekarno en Hatta hadden een lege staatskas. Moet U voorstellen dat dit nu gebeurt; Binnenlandse economie van Nederland heeft een omzet van ongeveer 1100 miljard, daarvan vloeit 289 miljard naar de Nederlandse Staatskas aan Belastingen. Van deze orde werd leeggeroofd destijds in het Voormalige Indie zo niet meer dan  289 miljard.

Tegelijkertijd zaten Soekarno/ Hatta  beiden met de opbouw van het land, economie, met een lege staatskas. Maar het grootste probleem was dat 500.000 Indische Nederlanders -  die door de Indonesische bevolking niet meer geduld werden gezien als koloniaal bewind van onderdrukking, vernedering en verkrachtingen van de vrouwen in die 300 jaren. Soekarno / Hatta ontfermde, en beschermde deze groep zo goed als zij het konden. De Nederlandse regering keek dit weg en negeerde het,  wilde deze 500.000 Indische Nederlanders met Nederlands paspoort niet meer terug in Nederland die hebben geleden onder Japanse bezetting en bersiap; Niet te vergeten als veroorzaker van de oorlog met Japan, die hoogst in eigen persoon door de Koningin Wilhelmina  namens NL –regering van uit London werd verklaard om achter Amerika te staat. Van de ene op de andere dag veranderde het leven in het Voormalige Indie in een hel. Mensen uit hun huizen naar de kampen, een lange oorlog dat begon in 1942  tot 1949, hierna bersiap !

Beide regeringen gingen het Verdrag van Wassenaar aan in 1966. Deze hield in dat de NL regering de nieuwe kerst verse republiek hielp bij de opbouw - economisch, terwijl de NL regering Staatskas leegroofde- en compensatie voor de vluchtelingen in Nederland voor het verlies van alle eigendommen, bezittingen, banktegoeden. (Vluchtelingen = Indische Nederlanders uit voormalige Indie). Soekarno betaald aan het Ministerie van Bert Koenders 689 miljoen oude guldens met waarde nu van 2,4 miljard.

Van de 500.000 vluchtelingen werden 341.000 toegelaten, 159.000 de vergeten groep die hun documenten kwijt waren door die oorlogen werden niet toegelaten, en stateloos. Hoe heeft NL regeringen op een rij hier de vluchtelingen problematiek aangepakt?

Waarom is het geld dat op de rekening van Bert Koenders staat nu 2,4 miljard nog steeds niet uitgekeerd aan de Indische Gemeenschap?

Waarom hebben die 341.000 alles terug moeten betalen voor de reis, verblijf en herinrichting?

Waarom heeft de NL regering die 159.000 Indische Nederlanders laten barsten? Waarom is na 70 jaren nog steeds niet opgelost dit vluchtelingen probleem?

Waarom hebben die 341.000 oorlogslachtoffers nimmen gecompenseerd uit WMO zoals wel de andere groeperingen (Joodse Gemeenschap, Roma, Sinti"), terwijl Nederland Marshalhulp van ruim 7 miljard toen ontving, en uit het Verdrag met Japan ruim 3 miljard?

Mark Rutte zal U eerst niet uw eigen gecreëerde vluchtelingen probleem uit voormalige Indie eerst oplossen na 70 jaren met dit voorzitterschap?

Document uitgebracht door Minister van Buitenlandse Zaken;  “Nederland, Indonesie en de financiële overeenkomst van 1966” “To forget the past in favour of a promise for the future”

Bestellen bestel@icm-online.nl   (PDF bestand, 70 pagina’s, kosten € 3)

Militairen dragen kleine kinderen bij het ontschepen van het ms Volendam in 1947 AFP

Brief van staatssecretairs Van Rijn aan de ambtenaren en mililtairenMINISTERIE VAN VWS

ICM `14.1.16

ICM redactie 

Wie het Andivielucht van Grisselda Molemans heeft gelezeneid  moet constateren dat met twee maten door deze Overheid wordt gemeten. Ruim 381.000  mensen die het land werden uitgezet, zij moesten dus vluchten met achterlatend van  alle hun banktegoeden en hun bezittingen.  Hier boven op  moesten van Liefteling en Drees alles zelf betalen; De reis, het verblijf, kledinggeld, en de herrinrichtingskosten. Tegelijk bij aankomst moesten een schuldverklaring tekenen van 16.000 gulden, nu 46.000 euro.  

Anders is gesteld met de groep die alles heeft vergoed gehad te zeuren om de backpay / knil

Nooit is door het Indisch Platform hiervoor nadrukkelijk voor gestreden. Wel voor de ambtenaren en het KNIL in dienst van Indische Nederlandse regering. Alles voor deze groep die vanaf 1945 tot 1947 werd gerepatrieerd, vergoed ! Dus de reis is betaald, tijdelijk verblijf, en de nieuwe woning. Daarboven kregen ze nog andere financiele voorzieningen toe geschoven als WUV, WUBO, Het Gebaar en niet te vergeten de voorschotten. 

e

\

David Bowie's liefde voor Indonesië 16-01-2016 | ARTIKEL INDONESIE.NU 

David Bowie had een speciale band met Indonesië. Zo gingen twee nummers van het Britse popicoon over Indonesië, bracht hij enkele malen een bezoek aan het land en liet hij een villa bouwen geïnspireerd op de traditionele architectuur van onder meer de eilanden Java en Bali. The Jakarta Post schreef een mooi artikel over Bowie's liefde voor Indonesië. 
Na zijn succesvolle Serious Moonlight-tour in 1983 bezocht David Bowie 'de Gordel van Smaragd'. Hij was zo onder de indruk van het land dat hij samen met zanger Iggy Pop een nummer schreef over Indonesië. 'Tumble and Twirl' kwam in 1984 uit en gaat over Bowie's bezoek aan Borneo (Kalimantan). 

"I've seen the city and I took the next flight fort Borneo
They say it's pretty, I like the t-shirts in Borneo
Some wear Bob Marley others in Playboy or Duvalier
Make the last plane come,
let me rise through the cloudy above
With a book on Borneo", zo luidt het eerste couplet van het nummer. 

Ook over Bali schreeft de poplegende een nummer getiteld 'Amlapura'. Het reffrein gaat als volgt:  

I dream of Amlapura
Never saw in all my life a more shining jewel
I dream of Amlapura
Of an ocean or dream of a princess in stone

Bowie zong niet alleen over Indonesië, hij zong ook in het Indonesisch. Zo maakte hij een Indonesische versie van het nummer 'Don't let me down & Down'. 

Zijn liefde voor Indonesië is ook te zien in zijn vakantievilla op het Caribische eiland Mustique. De villa is grotendeels gebouwd in Indonesische stijl met visvijvers, een Javaans paviljoen of joglo, deuren met Balinees houtsnijwerk, houten pilaren geïnspireerd op de architectuur van Sumba.
 
David Bowie overleed op 10 januari 2016 op 69-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. 

Zijn bekentenis kantelde het beeld van Indië

Door zijn verhaal te vertellen op tv, in 1969, kantelde het beeld over de Nederlandse politionele acties in Indonesië. Joop Hueting blikt terug. „Mijn vrouw werd diezelfde avond opgebeld door veteranen dat ze met machinegeweren aan de overzijde van de straat lagen”.

Joop Hueting in de jaren ’60

Door Kester Freriks

Er komt een twinkeling in zijn ogen: Indië-veteraan Joop Hueting (Den Haag, 1927) kijkt „tevreden en gerustgesteld terug” op wat hij heeft bereikt met zijn televisieoptreden van ruim een halve eeuw geleden. Hij was een van de aller eersten die openlijk sprak over de oorlogsmisdaden begaan door Nederlandse militairen tijdens de politionele acties in Nederlands-Indië. Hij deed dat in het programma Achter het Nieuws, van de VARA. Vrijdagavond 17 januari 1969. „Mijn bekentenis veroorzaakte een ontploffing.”  

Eind november opende Hueting in het Verzetsmuseum Amsterdam de tentoonstellingKoloniale Oorlog met als ondertitel Gewenst en ongewenst beeld. De titel „koloniale oorlog” beschouwt hij, zoals hij toen zei, „als een kleine triomf”. Met zijn bekentenis over de harde gevechtshandelingen in het voormalige Nederlands-Indië is een vaak hevig gevoerde discussie begonnen over structureel geweld die pas nu echt loskomt. Donderdag is Hueting in het Verzetsmuseum te gast in een openbaar gesprek met onder andere journalist Ad van Liempt.

Destijds benoemde Hueting voor het eerst het „ongewenste beeld” van de Nederlandse dekolonisatieoorlog, bekend als de politionele acties. In augustus vorig jaar concludeerde de Zwitsers-Nederlandse historicus Rémy Limpach in deze krant dat „Nederlandse militairen structureel en op grote schaal extreem geweld hebben gebruikt tegen Indonesiërs in de periode 1945-1950”. Hij kwam tot zijn bevindingen na omvangrijk promotieonderzoek in overheidsarchieven en getuigenissen.

Hueting weegt zijn woorden nauwkeurig. Hij bevindt zich, na een val waarbij hij zijn heup brak, in een revalidatiekliniek in Amsterdam. Binnen handbereik liggen recente boeken en artikelen over de „structurele geweldsexcessen” van het Nederlandse leger in de voormalige kolonie. Hij vervolgt: „Nederland verzweeg het gewelddadige verleden tijdens de dekolonisatieoorlog. De regering had weliswaar schoorvoetend toegegeven dat er sprake was van wandaden, maar die waren er slechts bij uitzondering. Ik zag het anders. Wat ik meemaakte aan geweldsdaden waren beslist geen uitzonderingen, maar van hogerhand officieel verordonneerd. Geweld, zoals het met mitrailleurvuur doorzeven van kampongs, het op een afschuwelijke manier martelen van gevangen en het houden van wraakacties was structureel. Dat laatste woord, ‘structureel’, maakt een wereld van verschil.”

Het officiële overheidsstandpunt

De visie van Hueting ging lijnrecht in tegen de gangbare opvatting dat de politionele acties slechts ten doel hadden „rust en orde te herstellen”. Dat was altijd het officiële overheidsstandpunt. Geweld kwam slechts bij wijze van uitzondering, als „exces” voor. Ook werden de Nederlandse militairen als „helden” beschouwd die Indonesië „bevrijdden van opstandelingen”. Op 17 augustus verklaarden president Soekarno en vicepresident Mohammed Hatta op 17 augustus 1945 de kolonie onafhankelijk.

Indonesische gevangenen

„Mijn bekentenis kwam als een schok”, memoreert Hueting. „Door een enkele televisieuitzending kantelde het publieke beeld van onze jongens in de Oost. Zij waren niet langer de vrijheidsstrijders die men altijd in hen had gezien.” Mede dankzij Hueting kwam de politiek die Nederland in Indonesië voerde in een kwaad daglicht te staan. Het was presentator en eindredacteur Herman Wigbold die Hueting voor dit gesprek uitnodigde. De emoties laaiden hoog op, vooral onder Indiëveteranen voor wie de beschuldiging hard aankwam. Daags na de uitzending moest Hueting zich, vanwege doodsbedreigingen, met vrouw en oudste dochter in veiligheid brengen op de Veluwe. Hueting: „Mijn vrouw werd diezelfde avond opgebeld door veteranen dat ze met machinegeweren aan de overzijde van de straat lagen en ons huis gingen beschieten. Ik ontving honderden brieven vervuld van haat; ik heb ze allemaal bewaard. Het televisiejournaal heeft mijn leven ingrijpend veranderd. Niemand had zoveel commotie verwacht.”

Ook in overheidskringen bracht zijn bekentenis aanvankelijk veel te weeg, maar geleidelijk ebde de aandacht weer weg. PvdA-fractievoorzitter Joop den Uyl vroeg de regering vier dagen na de uitzending om opheldering. Premier Piet de Jong zegde een onderzoek toe en binnen enkele weken kon Cees Fasseur, destijds ambtenaar op het ministerie van Justitie en later hoogleraar in de Geschiedenis van Zuidoost-Azië, beginnen aan zijn werkzaamheden. Na drie maanden verscheen het onderzoeksrapport dat onder de naam Excessennota bekend zou worden. Fasseur was de eerste die zou erkennen dat in dit korte tijdsbestek geen grondig onderzoek plaats kon vinden, het ging meer om een inventarisatie van bronnen. In het rapport staan 110 gevallen van exceptioneel geweld opgesomd.

Toch, alweer snel raakte de Indonesische kwestie in de vergetelheid: er kwam geen parlementaire enquête en belangrijke archieven bleven gesloten. De regering sanctioneerde evenmin een vervolgonderzoek. Hueting: „Het onderwerp verdween van de politieke agenda. Ik was bang dat het allemaal voor niets was geweest. Nog steeds vind ik het onvoorstelbaar en onrechtvaardig dat het CDA, de meerderheidspartij, de parlementaire enquête afwees. De Kamer nam de nota voor ‘kennisgeving’ aan en dat was dat.”

Daarom verheugt het Hueting des te meer dat het tij is gekeerd: „Kennelijk is de tijdgeest er nu rijp voor. Zelfs Museum Bronbeek in Arnhem, verbonden aan het tehuis voor Oud-Militairen, noemt een recente tentoonstelling kortweg Oorlog! Van Indië tot Indonesië 1945-1950. In mijn tijd was het ondenkbaar dat de politionele acties werden aangeduid als oorlog.”

Vuurgevechten

Oorlogsmisdaden zijn universeel, ze komen voor in elke oorlog, vertelt Hueting. Dat was de context waarin hij zijn uiteenzetting wilde plaatsen. „Ik was getuige van de verschrikkelijke misdaden door de Nederlandse soldaten en hun commandanten begaan, ik heb zelf ook in vuurgevechten gestaan en geschoten. Ik diende, in 1947, als 19-jarige dienstplichtige soldaat bij het 5de bataljon Stoottroepen. Veel mensen dachten dat ik het initiatief had genomen omdat ik zou lijden aan nachtmerries, aan trauma’s van de oorlogshandelingen, maar dat klopt niet. In die tijd had Nederland de mond vol over het gewelddadige Franse optreden in de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog. Dat de Fransen zich tijdens deze dekolonisatieoorlog schuldig maakten aan misdrijven veroordeelden de Nederlanders scherp. Maar Nederland verzweeg zijn verleden en suste zijn eigen geweten. Ons land was beslist niet vrij van wandaden. Dat wilde ik aankaarten. Ik vond dat we ook naar onszelf moesten kijken.”

Joop Hueting

De Nederlandse regering stuurde in die jaren 220.000 soldaten naar het front in Indonesië voor een oorlog die na vijf bloedige jaren uiteindelijk werd verloren. Aan Nederlandse zijde vielen vijfduizend doden, aan Indonesische zijde een veelvoud: 150.000 strijders en burgers. „Eigenlijk zat de nutteloosheid meteen in het begin”, aldus Hueting. „Tussen het bevel tot oorlogvoering in de Oost en onze daadwerkelijke aankomst daar was Japan allang geen vijand meer. Dus de eerste aanleiding om de Jap te verjagen, bleek niet meer geldig. Vervolgens kwamen de Indonesische vrijheidsstrijders in het vizier. Die moesten we verslaan om de voormalige kolonie voor Nederland te behouden. Hierdoor kwamen we in een spiraal van guerrilla en contraguerrilla terecht. De gewelddadigheden groeiden, aan beide zijden. We kregen geen greep op de strijd, toen niet, en eigenlijk nog steeds niet.”

„We hadden aanvankelijk geen idee wat we als soldaten in Indië moesten doen. Het was zo verschrikkelijk pijnlijk, zowel voor Indonesiërs als de Nederlanders. Ik maakte altijd een onderscheid tussen de Nederlanders die daar woonden en het land kenden en wij, als jonge gasten, die van niets wisten. Het was een tragische splitsing in levensvisie. Wij kwamen aan als bevrijders, maar van wie moest het land bevrijd worden? Van zijn eigen bewoners? In de loop van de tijd raakten we gedemoraliseerd en kwamen we erachter dat we tegen de Indonesische bevolking streden. Dat was natuurlijk een vergeefse zaak, al wilde de legerleiding dat niet toegeven.”

Een treffend detail in deze hele geschiedschrijving is dat veel veel Nederlandse militairen en dienstplichtigen die naar Indonesië werden gezonden tijdens de Duitse bezetting in het verzet hadden gezeten. Hueting nu: „Niemand verwachtte of rekende op die misdaden. Ons was verteld dat we een vreedzame missie zouden vervullen. Achteraf bezien stuurde de regering en legerleiding ons de strijd in met uitermate besodemieterd materiaal. De Britse Lee-Enfield geweren waren waardeloos, onze verdere bewapening was schroot, de uniformen waren geheel niet berekend op de tropen. Eigenlijk wisten we nauwelijks wat we in Indië moesten gaan doen, zo slecht waren we ingelicht. Geleidelijk nam het besef van zinloosheid onder de soldaten toe; dat leidde tot gewelddadigheden, verkrachtingen, martelingen.”

Bedreigingen

Redacteur Wigbold, interviewer Hans Jacobs en Hueting zelf waren „stomverbaasd” door de heftige reacties. Niet alleen Hueting, ook journalisten die veteranen aan het woord lieten over wreedheden, werden bedreigd. Achteraf heeft Hueting wel een verklaring voor de shock waarin de Indië-strijders verkeerden: „Ik bewoog me niet in hun kringen, ik kwam nooit op reünies. Daar worden sterke verhalen en foto’s uitgewisseld, en daar hield ik niet van. Ik ging psychologie studeren en werd hoogleraar. Tal van oud-soldaten begonnen een nieuw leven en verzwegen hun Indische tijd. Opeens waren zij geen helden meer. Thuis leverde dat heftige confrontaties op met hun familie. Dat heeft weer voor nieuwe trauma’s gezorgd.”

Ondanks felle aanvallen kreeg Hueting ook steunbetuigingen. Maar die kwamen uiteindelijk te laat. Hij voelde zich „alleen staan”. Een pas verschenen boek als Soldaat in Indonesië van Gert Oostindie met als ondertitel Getuigenissen van een oorlog aan de verkeerde kant van de geschiedenis ligt in het verlengde van Huetings rol „als klokkenluider”, zoals hij zichzelf ziet. Ook Last van de oorlog (2002) door Stef Scagliola handelt over de Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië en de moeizame verwerking daarvan. Journaliste Anne-Lot Hoek volgt de recente ontwikkelingen op de voet. In juni van dit jaar verschijnt bij Uitgeverij Boom de 900 bladzijden tellende studie van historicus Limpach onder de titel De brandende kampongs van generaal Spoor, waarin de auteur afrekent met het idee dat de oorlog in Indonesië een „schone” oorlog was, zoals het gewenste beeld graag wil. Daaraan is nu voor altijd getornd.

Hueting zelf heeft zijn herinneringen of bevindingen nooit opgeschreven: „Het gaat niet om mijn persoonlijke verhalen. Ik zie de koloniale oorlog in de bredere, universele context van soldaten die op een missie worden gestuurd waarin ongewild geweld in het veld ontstaat. Niemand, geen van de soldaten, was voorbereid op zo’n aangrijpend treffen met de Indonesische soldaten en vooral de vaak weerloze Indonesische bevolking. We waren slecht opgeleide soldaten, verzeild in een vreemd land voor een oorlog waar niemand uiteindelijk iets van begreep.”

x

x
Kester Freriks is de schrijver van Echo´s van Indië, De onafhankelijkheid van Indonesië in verhalen en herinneringen. Athenaeum – Polak & Van Gennep, Amsterdam, 2015.
x
Dit verhaal verscheen eerder in NRC Handelsblad, 20 januari 2016.

ICM 24.1.16

Staat aansprakelijk in verkrachtingszaak Nederlands-Indië

AD, 27.1.2016

Door: redactie 
Nederlandse soldaten bouwen een brug tijdens de politionele acties in Nederlands-Indië © Wikimedia Commons - Tropenmuseum.

Nederland is aansprakelijk voor de verkrachting van een vrouw door militairen in het voormalig Nederlands-Indië. Dat heeft de rechtbank in Den Haag woensdag bepaald. De vrouw, nog maar 18 in 1949, krijgt 7500 euro schadevergoeding.

Advocate Liesbeth Zegveld had voor de inmiddels hoogbejaarde vrouw Tremini een schadevergoeding geëist. De rechtbank stelt dat vaststaat dat de vrouw onder bedreiging van een wapen door meerdere militairen is verkracht. Dat gebeurde tijdens een zuiveringsactie in het christelijke dorp Peniwen op Java. 

Het dorp was op 19 en 20 februari van 1949 het toneel van een zuiveringsactie. Militairen schoten drie verplegers van het Rode Kruis en twee patiënten dood bij het lokale ziekenhuis. Later schoten ze nog een aantal mensen dood. Enkele vrouwen werden verkracht.

Het is voor het eerst dat de rechter zich heeft uitgesproken over de aansprakelijkheid van Nederland voor andere oorlogsmisdaden dan executies. Voor een man die op Java als gevangene zou zijn gefolterd met elektrische schokken in 1947 is het nog niet tot een schadevergoeding gekomen. De Nederlandse staat betwist de feiten. 

Geen verjaring
De rechters hebben verder besloten dat de Nederlandse staat geen beroep kan doen op verjaring. Dat gold al voor standrechtelijke executies, zoals die in Zuid-Sulawesi en het Javaanse dorp Rawagedeh. 

Een behoorlijk aantal weduwen en kinderen van geëxecuteerde mannen in Zuid-Sulawesi heeft een claim lopen. In de gevallen waarbij niet vaststaat dat mannen ,,onrechtmatig zijn geëxecuteerd'' moet de Australische historicus Robert Crib onderzoek gaan doen. Hij mag daarvoor ook onderzoek gaan doen in het Nationaal Archief, aldus de rechters.

Update 26 januari 2016 – Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966

Goed- en slecht nieuws, laten wij met het goede nieuws beginnen desondanks de petitie pas 7 maanden loopt zijn er ruim 7.400 handtekeningen totaal opgehaald online en via de pasar malams, en de petitie loopt voor onbepaalde tijd. Naast dat deze petitie op alle pasar malams verder worden gevoerd te beginnen bij de grootste pasar Malam in de RAI op de Huishoudbeurs - verwachting over de 100.000 bezoekers – AHOY, De IJSELHAL, RIJSWIJK etc. Kortom de pasartoer 2016 is weer begonnen.

Naast de pasartoer zijn de andere benodigde stappen gezet; Minister Bert Koenders van Min. BuZa werd met onze brief reeds geïnformeerd dat deze zaak staat aan te komen. Zijn hoogste ambtenaar heeft onze brief bevestigd, evenals gemeld dat van het geld 89 miljoen werd uitbetaald aan Kon. Multinationals ( ten onrechte zie rapport van Galen). Alsmede Halbe Zijlstra werd op de hoogte gebracht, die adviseerde om nog breder in Den Haag te brengen. Het geld is er nog steeds. De brief werd door Actie Comité TvW-66 bevestigd en  beantwoord dat Jakarta Advocaten Team (JAT) Bert Koenders zal gaan benaderen om met oplossingen te komen voor de uitbetaling.

Het Indisch Platform steunt deze petitie met een warm hart, dit naast de Stichting N.I.C.C, en alle pasar malam organisaties. Ibu Retno -collega van Bert Koenders maar dan op Ministerie van Buitenlandse Zaken van de republiek Indonesië - is op de hoogte van deze zaak (2014). November 2015 werd een deel van de handtekeningen overgedragen aan Jakarta. Nu zijn Actie Comité TvW-66 en JAT bezig met de voorbereidingen en de gevoerde werkwijze. Evenals de onderhandelingen zijn volop aan de gang waar op dit moment niet in details naar buiten kan worden getreden.

In dit kader heeft een “werkgroep “binnen het Actie Comité TvW-66 concept  rapport “Traktaat verdrag van Wassenaar slaat een brug tussen Nederland Indonesië “ van 60 pagina’s opgesteld. Met als doel dat dit rapport aan Minister Bert Koenders wordt aangeboden en als basis dient bij de gesprekken gevoerd door JAT. Op welke wijze de betaling geschied met de reikwijdte. Beide aspecten zullen door in nog nader in te stellen deelnemersraad democratisch worden beslist dat wordt bemand door 50 mensen van brede Indische pluimage, later meer hierover.

Het Jakarta Advocaten Team (JAT) had de toezegging gedaan dat zij deze zaak zal behartigen namens de Indische Gemeenschap op basis van “No cure No pay”, het enige was dat het Actie Comité TvW-66 om namens belanghebbende 10.000 handtekeningen moet verzamelen middels een petitie en te overhandigen aan JAT. Dit redelijk gezien de groep nu uit een populatie van 70.000 bestaat. Verwachting is dat dit aantal voor april wordt gehaald.

Met het behartigen wordt bedoeld dat eerst een dialoog plaatsvindt met Bert Koenders met zijn Ministerie om met oplossingen te komen tot uitbetalingen aan de Indische Gemeenschap, en de wijze waarop (Ook hier liggen pan klare plannen, dat uitgaat van het Model Gebaar 2000). Waar als basis het rapport “Traktaat verdrag van Wassenaar slaat een brug tussen Nederland Indonesië” wordt ingezet.

Het slechte nieuws dat voor de voortgang van deze zaak (dossier) voor 2016 het Actie Comité TvW-66 voor hoge kosten komen te staan. Voor 2015 heeft ICM (Indische Internetkrant) deze voor haar rekening genomen als sponsor.

Komende kosten voor 2016;

Voeren van Petitie op de pasar malam – het streven is om boven de 10.000 handtekeningen-  en op Internet. Organiseren van zittingen voor deelnemersraad (50 man, 12 keren). Overige kosten in NL en Indonesie.

Het rapport “Traktaat verdrag van Wassenaar slaat een brug tussen Nederland Indonesië” wordt gepubliceerd op het moment deze reeds ter beschikking is gesteld aan Minister Bert Koenders door JAT.

Graag doet het Actie Comité TvW-66 een beroep op uw begrip, en vragen een kleine bijdrage om deze zaak voor te kunnen blijven zetten. Wilt U nu al doneren mail naar info@icm-online.nl . Later komen wij hierop terug hoe u kunt doneren om ons werk voor te blijven zetten.  Grote onzekerheid zijn de kosten van JAT.

Namens

Actie Comité TvW-66

Japan weigert voorlopig om smartengeld te geven aan Zuid-Koreaanse vrouwen die voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog seksueel werden misbruikt door de Japanse militairen. De twee landen hebben onlangs een akkoord bereikt over een schade-vergoeding, maar Japan wil pas uitkeren als Zuid-Korea een monument verwijdert.

Het probleem voor Tokio is een standbeeld dat sinds 2011 recht tegenover de Japanse ambassade in Seoul staat. Het bronzen beeld is een monument voor alle zogeheten troostmeisjes. Het toont een meisje op een stoel, met naast haar een lege stoel, een eerbetoon aan alle slachtoffers die overleden zijn terwijl ze wachtten op Japanse excuses.

Japan wil de overeengekomen 7,5 miljoen euro pas betalen als het beeld is weggehaald, liet een regeringsbron in Tokio donderdag weten aan staatspersbureau Kyodo.

Het gewraakte monument tegen-over de Japanse ambassade

Seksslavinnen
Troostmeisje is een eufemisme voor de vrouwen die tijdens       de Tweede wereldoorlog als seksslavinnen voor Japanse militairen werden ingezet. Zij werden vastgehouden in bordelen

en moesten 'troost' bieden aan de militairen. Van de naar schatting 200.000 troostmeisjes zijn er in Zuid-Korea nog 46 in leven. Gemiddeld zijn ze inmiddels 89 jaar oud.

Na een jarenlange impasse tussen Zuid-Korea en Japan en het nationalistische optreden van de Japanse premier Shinzo Abe kwam het akkoord als een verrassing. "Abe zal vanuit zijn hart verontschuldigingen aan de vrouwen aanbieden voor hun pijn en de littekens die lichamelijk en geestelijk moeilijk helen", zei de Japanse minister van buitenlandse zaken maandag nog.

Het was niet de eerste keer dat Japan zijn excuses aanbood. In 1993 bood kabinetssecretaris Kono ook 'oprechte excuses' aan.

Het geld dat toen beschikbaar werd gesteld kwam  echter niet uit de staatskas, in tegenstelling tot wat nu de bedoeling was.

Zuid-Korea

Sommige slachtoffers vinden dat Japan ook nu niet ver genoeg gaat. Eén van hen liet weten de deal 'volledig te negeren'. "Is het niet logisch dat ze een officiële schadevergoeding betalen als ze een misdaad hebben begaan?", vroeg zij zich af. "De littekens zitten zo diep, dat elke uitkomst niet in de buurt komt van wat nodig is", zei de president daarop.
De Zuid-Koreaanse president liet ook weten dat de tijd dringt, omdat de slachtoffers niet lang meer te leven hebben. "Als de deal wordt afgewezen, kan Zuid-Korea niets meer voor ze doen", aldus de president.

Bron: Dagblad Trouw. 

Uitkering Backpay geregeld

Het Indisch Platform heeft een bericht ontvangen  van de schoon-zoon van een nog in leven zijnde rechthebbende in het kader van de enkele maanden geleden overeengekomen Backpay regeling tussen Het Indisch Platform en Staatssecretaris Martin van Rijn. Eindelijk na 70 jaren waarin telkens door opeenvolgende kabinetten de uitbetaling van achterstallige salarissen en soldij van gewezen ambtenaren en KNIL-militairen voor zich uit werd geschoven, is de definitieve uitbetaling vlak voor de Kerst-dagen in een stroomversnelling gekomen. Binnen twee weken na publicatie in de Staatscourant wordt nu dan tot uitbetaling overgegaan. Het bericht dat het Indisch Platform van Walter Kessels ontving, luidde als volgt: Vandaag viel bij mijn 96 jarige schoonvader een brief op de mat waar hij en duizenden lotgenoten met hem, zeventig jaar op hebben gewacht. Mijn schoonvader is dolblij met de ERKENNING en de uitkering en is alle personen en organisaties die een rol hebben gespeeld om dit te bereiken, heel erg dankbaar. Namens mijn schoonvader aan ALLE personen en organisaties: Terima Kasih banyak.                               

Inmiddels zijn nu de eerste uitkeringen overgemaakt (red.)

Indische kwestie (backpay)

Aan de orde is het VAO Indische kwestie (backpay) (AO d.d. 10/12).

De voorzitter:
De spreektijd bedraagt twee minuten per fractie, inclusief het indienen van moties.

De heer Van Gerven (SP):
Voorzitter. Wij spreken vandaag weer over de Indische kwestie. De afgelopen maanden waren op dit gebied heel enerverend. Dat had natuurlijk te maken met het besluit van het kabinet, gesteund door de Kamer, om de backpaykwestie te regelen. Dat is echt een mijlpaal, maar wij hebben moeten constateren dat de Indische kwestie daarmee niet geheel is opgelost. Een volgende stap is noodzakelijk. Daarom de volgende motie.

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

overwegende dat met de backpayregeling de Indische kwestie slechts gedeeltelijk is opgelost;

constaterende dat tienduizenden personen die de oorlog in Indië hebben meegemaakt buiten de backpayregeling vallen;

constaterende dat bij "het Gebaar" de financiële tegemoetkoming aan zigeuners en joden substantieel hoger lag dan bij de Indische oorlogsslachtoffers;

spreekt uit dat om de ereschuld jegens de Indische gemeenschap in te lossen het wenselijk is, een finaal financieel gebaar te maken naar de groep die buiten de backpayregeling valt en materiële schade heeft geleden als gevolg van het volledig verlies van bezittingen,

en gaat over tot de orde van de dag.

De voorzitter:
Deze motie is voorgesteld door het lid Van Gerven. Naar mij blijkt, wordt de indiening ervan voldoende ondersteund.  Zij krijgt nr. 119 (20454).

De voorzitter:
Mijnheer Öztürk, u hebt één minuut spreektijd, inclusief het indienen van de moties.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
Kleine partijen hebben inderdaad maar één minuut spreektijd. Vandaar dat ik zonder inleiding heel snel de moties moet voorlezen.

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

constaterende dat in de zogenoemde Indische kwestie al 70 jaar geen financiële compensatie voor achterstallige salarissen (backpay) en materiële oorlogsschade is gegeven;

constaterende, dat de staatssecretaris nu een kleine subgroep van 1.100 personen €25.000 per persoon geeft ter compensatie voor achterstallige salarissen;

overwegende dat het hier om stokoude mensen gaat;

verzoekt de regering, te blijven kijken naar mogelijkheden om ook de resterende groep van ongeveer 50.000 mensen compensatie aan te bieden ter algehele oplossing van de Indische kwestie,

en gaat over tot de orde van de dag.

De voorzitter:
Deze motie is voorgesteld door het lid Öztürk. Naar mij blijkt, wordt de indiening ervan voldoende ondersteund.

Zij krijgt nr. 120 (20454).

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

constaterende dat in de zogenoemde Indische kwestie al 70 jaar geen financiële compensatie voor achterstallige salarissen (backpay) en materiële oorlogsschade is gegeven;

constaterende dat de staatssecretaris nu een kleine subgroep van 1.100 personen €25.000 per persoon geeft ter compensatie voor achterstallige salarissen;

verzoekt de regering, de compensatie van de 1.100 mensen alleen te zien als afsluiting van de kwestie "achterstallige salarissen" en niet te zien als afsluiting van de totale Indische kwestie,

en gaat over tot de orde van de dag.

De voorzitter: 

Deze motie is voorgesteld door het lid Öztürk. Naar mij blijkt, wordt de indiening ervan voldoende ondersteund.

Zij krijgt nr. 121 (20454).

Mevrouw Pia Dijkstra (D66):
Voorzitter. Eind 2015 is er wat mijn fractie betreft een heel goede stap gezet in de Indische kwestie. De staatssecretaris heeft in overleg met het Indisch Platform een mooie financiële compensatie weten te realiseren. Deze lang verwachte en gehoopte financiële compensatie is een grote stap in het erkennen van het geleden leed. We hebben de staatssecretaris daarvoor gecomplimenteerd en die complimenten gelden ook het Indisch Platform, dat daaraan een belangrijke bijdrage heeft geleverd.

Wat mijn fractie betreft is het een beetje jammer dat we nu hier staan. De staatssecretaris heeft een prachtig plan gepresenteerd en bovendien heeft hij vele toezeggingen gedaan, onder andere naar aanleiding van mijn vraag om in het onderwijs meer aandacht te besteden aan de Indische geschiedenis. De staatssecretaris heeft toegezegd dat hij daarover in gesprek gaat met zijn collega van OCW.

Maar goed, we staan hier nu en ik heb dan toch nog een vraag over de regeling. Vlak voor dit VAO kreeg ik een e-mail waarin staat dat diverse rechthebbenden inmiddels bereikt zijn met de backpayuitkering, maar dat met name de ambassades in de Verenigde Staten, Indonesië en Brazilië niet op de hoogte zijn. Ik zou graag van de staatssecretaris horen hoe dat kan en hoe hij dat in orde gaat brengen.

De voorzitter:
Mevrouw Dijkstra was de laatste spreker. Ik schors kort, omdat de staatssecretaris nog niet beschikt over de tweede motie.

De vergadering wordt enkele ogenblikken geschorst.

Staatssecretaris Van Rijn:
Voorzitter. Ik zal een korte duiding geven van de moties, die zijn ingediend na het debat waarin we met elkaar uitgebreid hebben gesproken over de geschiedenis van de Indische kwestie en het overleg dat daarover is gevoerd. We hebben in het debat geconstateerd dat een integrale oplossing, waarin we naar de totaalproblematiek kijken, voor beide partijen niet tot een bevredigende oplossing zou leiden. Op verzoek van de Kamer heb ik bekeken of we in overleg met het Indisch Platform zouden kunnen komen tot een oplossing van wat de backpaykwestie is gaan heten.

Ik ben blij dat ik met het Indisch Platform tot die overeenkomst ben gekomen. Ik meen dat we in het debat ook hebben geconstateerd dat het goed is om de bladzijde nu om te slaan, met respect voor en erkenning van de gevoelens die ongetwijfeld nog niet zullen eindigen met deze regeling. Juist met respect voor de gevoelens in de toekomst lijkt het mij goed om nu een bladzijde in de geschiedenis om te slaan.

Om die reden zou ik de moties willen ontraden. Wij zijn nu gekomen waar we zijn. We hebben geconstateerd dat het verstandig is om de blik nu naar voren te richten. We moeten inderdaad proberen om onze historie met Nederlands-Indië in het onderwijs verder te verankeren, en de specifieke Indische herdenkingen, reünies en pleisterplaatsen voor de Indische gemeenschap zo goed mogelijk in de samenleving te verankeren. We moeten echter niet opnieuw gaan praten en de verwachting gaan wekken dat we verder zullen komen dan het punt dat we nu bereikt hebben. Om die reden zou ik de moties, zowel die op stuk nr. 119 van de heer Van Gerven als die op de stukken nrs. 120 en 121 van de heer Öztürk, willen ontraden.

De heer Van Gerven (SP):
De staatssecretaris heeft in zijn brief aan het Indisch Platform geschreven dat -- dit zijn mijn woorden -- er weer een stap is gezet, maar dat het boek niet volledig dicht is. Er is wel een heel belangrijk hoofdstuk afgesloten en een belangrijke pagina omgeslagen, maar het boek kan niet definitief worden gesloten. De kwestie van de backpay is weliswaar opgelost, maar niet de discussie over de materiële schade. Daar leven nog zeker …

De voorzitter:
Wat is uw vraag?

De heer Van Gerven (SP):
De vraag is of de staatssecretaris mogelijkheden ziet om op dat vlak toch weer de discussie aan te gaan met het Indisch Platform.

Staatssecretaris Van Rijn:
Na het omslaan van de bladzijde en het richten van de blik naar voren, zou ik me samen met de Nederlands-Indische gemeenschap vooral willen richten op de vraag hoe we de verankering in het onderwijs gaan vormgeven. Hoe waarborgen we dat naarmate mensen ouder zijn en niet meer aan nieuwe generaties de geschiedenis kunnen doorvertellen, er een permanente pleisterplaats is voor degenen die het verleden willen herdenken? Er zijn nog tal van mogelijkheden om de erkenning van wat er is gebeurd in de oorlog een plek te geven, wat mij betreft een veel stevigere plek. Laten we dit hoofdstuk echter afsluiten, ook rekening houdend met de gevoelens die al langere tijd in de Nederlands-Indische gemeenschap leven en die we niet onnodig verder moeten belasten. Met respect en erkenning voor datgene wat hun is overkomen, denk ik dat het goed is om nu deze stap te zetten, en ondertussen met hen samen te werken aan de verankering van de geschiedenis in de Nederlandse samenleving. Dat is de volgende bladzijde. Laten we ervoor zorgen dat we daar heel hard aan gaan werken.

De heer Van Gerven (SP):
Ik sprak van het "finale financiële gebaar" richting de tienduizenden mensen die geen tegemoetkoming hebben gekregen in het voorstel van de staatssecretaris. Is het niet onrechtvaardig dat het gebaar van 2001 richting Joodse slachtoffers en zigeuners ruimhartiger was? Is dat niet een van de redenen dat er bij de Indische gemeenschap nog steeds frustratie is? Is dat punt niet terecht?

Staatssecretaris Van Rijn:
Het verleden kun je nooit helemaal goedmaken. De gevoelens die er leven in de Nederlands-Indische gemeenschap hebben natuurlijk ook te maken met de erkenning van het vele leed dat zij hebben geleden. Ik richt me erop dat er nu een regeling voor de backpaykwestie is getroffen. Juist de erkenning van wat er gebeurd is en het verankeren daarvan in de geschiedenis, is het allerbelangrijkst.

(vervolg) Staatssecretaris Van Rijn:
Er zijn in het verleden discussies geweest over financiële compensatie. Ik begrijp ook dat die voor sommigen niet voldoende is en dat er steeds gevoelens blijven leven. Daarom is het zo belangrijk om na deze discussie die bladzijde om te slaan en gezamenlijk te werken aan die verankering in de Nederlandse samenleving in de toekomst. Ik denk dat het echt verstandig is om dat te doen. Ik zou dus bij mijn duiding van de motie willen blijven.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
Als de staatssecretaris zegt dat hij voor 1.100 mensen een oplossing heeft en als hij daarmee de bladzijde omslaat, kan ik zeggen: oké, hij heeft zijn best gedaan. Daarmee laat hij echter wel ongeveer 48.900 mensen in de kou staan. Er is onrecht gepleegd en u denkt dat u met die 27 miljoen euro …

De voorzitter:
Via de voorzitter.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
Ja, via de voorzitter, de nieuwe voorzitter, de kersverse voorzitter.

De voorzitter:
En nu de vraag.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
En nu de vraag. Hoe kan de staatssecretaris nou denken dat hij een bladzijde kan omslaan van het gehele Indische verdriet door voor 1.100 mensen de problemen op te lossen?

Staatssecretaris Van Rijn:
Letterlijk en figuurlijk kan geen enkele oplossing die wij met elkaar verzinnen, het leed en de herinneringen van deze mensen compenseren. Daarom is het zo belangrijk dat wij met elkaar bekeken hebben wat wij wel en wat wij niet in financiële zin kunnen oplossen. En laten we dan bekijken op welke andere wijze wij vorm kunnen geven aan de erkenning, de gedachtenis en de herdenking van het leed van deze mensen. Ik ben mij zeer bewust van het feit dat alles wat wij verzinnen, nooit kan compenseren wat deze mensen hebben meegemaakt. Wij kunnen wel iets doen aan de backpay. Samen met de gemeenschap wil ik bekijken hoe we die erkenning en die verankering kunnen laten plaatsvinden. Dat lijkt mij een veel betere weg dan elke keer weer terug te kijken en te beseffen dat we nooit verder komen en dat we nooit tegemoet kunnen komen aan de terechte gevoelens van leed en erkenning, die er zullen blijven. We zullen moeten proberen om zo goed mogelijk naar de toekomst te werken en om dit als samenleving te verwerken.

De voorzitter:
Tot slot.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
Het probleem is dat de staatssecretaris nu al de deur sluit voor toekomstige kabinetten en toekomstige collega's van hem. De PvdA, die vandaag niet het woord voert en geen motie indient, laat daarmee heel veel mensen de komende jaren ingaan met pijn. Dat kan toch niet zo zijn? De staatssecretaris kan zeggen dat hij zijn best heeft gedaan, maar in de toekomst vindt een ander kabinet of een andere bewindspersoon die financiële middelen misschien wel. Waarom sluit de staatssecretaris die weg uit voor die mensen? Dat is het pijnlijke.

Staatssecretaris Van Rijn:
Dat sluit ik helemaal niet uit. Dat kan ik ook helemaal niet uitsluiten, want daar gaat u allemaal zelf over. U moet mij beoordelen op het beleid dat ik nu heb gevoerd en de oplossing die we hebben geboden. Ik heb daarvan gezegd dat dit een in overleg met het Indisch Platform bereikte goede oplossing is voor de problematiek van de backpay en dat ik graag met het Indisch Platform wil werken aan verdere erkenning en verankering in de samenleving. Wat de toekomst brengt, weten wij allemaal niet, maar dit lijkt mij een heel goede stap om de bladzijde naar de toekomst nu om te slaan en om ervoor te zorgen dat we die geschiedenis nu op een goede manier achter ons kunnen laten. Nogmaals: daarbij besef ik dat bij al die mensen die dit leed hebben ondergaan, die geschiedenis nooit en nooit en nooit zal kunnen verdwijnen. Dat mogen wij ook niet vragen en dat kunnen wij ook niet vragen. Ik blijf bij mijn oordeel.

Mevrouw Dijkstra vroeg of de ambassades op de hoogte zijn. Er zijn al enkele uitkeringen naar het buitenland gegaan. Ambassades zijn in algemene zin geïnformeerd, maar het is duidelijk dat dat nog in specifiekere zin moet gebeuren. Dat zal de komende periode ook gebeuren. De eerste uitbetalingen vinden deze week plaats, zoals de Kamer volgens mij heeft kunnen zien. Ik zal dit signaal meenemen om bij de ambassades expliciet aandacht te geven aan deze regeling.

De beraadslaging wordt gesloten.

De voorzitter:
Over de ingediende moties zullen we volgende week dinsdag stemmen.

De vergadering wordt enkele ogenblikken geschorst.

ICM Redactie 18.1.2015 12:00

Op die dag staan 63 ingediende moties gepland de moties met de nummers; 119 (20454),  120 (20454)en121 (20454)  staan er nog niet bij tussen deze moties waar de stemming binnen een uur plaatsvindt. De hoop uitsprekende dat de nieuwe voorzitters net als haar voorganger een hoofdelijk stemming laat plaatsvinden, zodat de Indische Gemeenschap met naam en toenaam wordt geinformeerd welke Kamerlid voor en tegen hebben gestemd.

Zie ook

 http://www.tweedekamer.nl/vergaderingen/plenaire_vergaderingen/details?date=19-01-2016#2016A00167

Zie ook reportage 

Telegraaf 15/1-2016 door Annelie Langerak

De bloedige aanslag in Jakarta, waarbij zeker zeven mensen zijn omgekomen, is het werk van Islamitische Staat. De terreurgroep verklaarde dat het doelwit van de aanval, de grootste in Indonesië sinds de aanval op Bali in 2002, „een bijeenkomst van de alliantie van kruisvaarders” was.

Steeds meer veiligheidsexperts in Zuidoost-Azië waarschuwden de afgelopen tijd dat de regio een van de volgende doelen van de terreurorganisatie zou zijn.

In november gingen in Indonesië de alarmbellen al af na het verschijnen van een video met een oproep om de politie en andere doelen in het land aan te vallen. Op luchthavens en bij politiebureaus, ambassades, winkelcentra en kerken werden de veiligheidsmaatregelen drastisch verscherpt. Rond Kerstmis en de jaarwisseling waren er 150.000 extra agenten op de been.

Het filmpje was vermoedelijk afkomstig van de East Indonesia Mujahidin, een groep geleid door Abu Wardah Santoso, de meest gezochte terrorist van Indonesië. Hij eiste eerder al de verantwoordelijkheid op voor de moord op enkele politieagenten en heeft trouw gezworen aan IS.

Ook Maleisië siddert na bijna honderd arrestaties afgelopen jaar van Maleisiërs die volgens de politie banden hebben met IS. Onder hen zijn zes militairen en twee leden van de luchtmacht. „Er zijn duidelijke aanwijzingen dat zij betrokken waren bij het werven van jihadstrijders en wapens probeerden te bemachtigen voor een aanslag in ons land”, verklaarde politiechef Khalid Abu Bakar.

Het is geen geheim dat IS de ambitie heeft om wereldwijd toe te slaan. Abubakr al-Baghdadi, de leider van de terreurgroep, heeft verschillende keren gezegd dat hij zijn kalifaat wil uitbreiden en roept sympathisanten op tot gewelddadige actie, waar ter wereld ze ook zijn.

In juli vorig jaar verwees Al-Baghdadi specifiek naar wat hij noemt de onderdrukking van moslims in Indonesië en de Filipijnen, naast een aantal andere landen. Hij zwoer wraak te zullen nemen.

Niet lang daarna ontdekten inlichtingendiensten een Aziatische eenheid van Bahasa-sprekende radicalen die aan de zijde van IS vecht in Syrië en Irak. De groep, Katibah Nusantara, is in enkele maanden tijd gegroeid tot zeker 450 man.

Volgens de Konrad Adenauer Foundation hebben inmiddels 26 terreurgroepen uit Indonesië, Maleisië en de Filipijnen hun steun verleend aan IS. Daaronder zijn ook de moslimseparatisten van Abu Sayyaf, die regelmatig toeristen en andere buitenlanders ontvoeren in de Filipijnen.

Meer dan duizend jihadi’s zouden zijn vertrokken naar Irak en Syrië, onder wie zeker achthonderd uit Indonesië. „En nog veel meer strijders uit Zuidoost-Azië worden bijna wekelijks gearresteerd terwijl zij terugkeren of proberen naar het territorium van IS af te reizen”, aldus Hernan Longo, anti-terreuradviseur van de UNODC.

Nederlander

De 48-jarige Nederlander Johan Kieft vecht voor zijn leven aan de zware verwondingen die hij opliep bij de terreuraanslag. Kieft werd zeer zwaar gewond overgebracht naar het ziekenhuis.

Kieft, getrouwd en vader van vier kinderen, is een „vermaard expert in bosbouw en ecosystemenmanagement”, aldus zijn werkgever United Nations Environment Programme in Jakarta.

De Nederlandse VN-medewerker, afkomstig uit Sint Pancras, zou zijn neergeschoten in koffiezaak Starbucks waar de aanslag plaatshad. Kieft verhuisde zeventien jaar geleden naar Indonesië. Volgens collega’s overwoog hij juist terug te keren naar Nederland.

Terroristische aanslagen op centrum Jakarta, zeker vier doden

Algeme

De Nederlandse regering heeft blijkens de brief van de staats-secretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal van 3 november 2015 (Kamerstukken II 2015/16, 20 454, nr. 115) erkend dat regelingen met betrekking tot de achterstallige salarissen van militairen en ambtenaren in dienst van Nederlands-Indië, de zogenaamde backpay,  en de regelingen met betrekking tot de geleden oorlogsschade te lang op zich hebben laten wachten.

en

In de voornoemde brief heeft de regering geconstateerd dat een integrale oplossing voor de Indische kwestie, die zowel door het kabinet als door het Indisch Platform kon worden geaccepteerd en voluit kon en zou worden verdedigd naar zijn gehele achter-ban, vooralsnog, niet mogelijk bleek. Voorts heeft de regering in genoemde brief meegedeeld, dat het Indisch Platform akkoord gaat om het punt van de backpay op korte termijn gezamenlijk tot een definitieve oplossing te brengen, waarmee dit dossier kan worden gesloten. Dit ook vanuit het besef dat de zeer hoge leeftijd van de doelgroep vraagt om een snelle en passende afronding – 70 jaar na de capitulatie van Japan.

De regering heeft in overleg met het Indisch Platform als backpay gekozen voor een nettobedrag van 25.000 euro, op welk bedrag geen inhouding zal plaatsvinden, zijnde een eenmalige, finale morele genoegdoening.

Voor de uitbetaling van een uitkering als werkelijke genoeg-doening in het kader van de backpay, is  de onderhavige regeling in overleg met het Indisch Platform opgesteld. Overeenkomstig de toezegging in de brief van 3 november, wordt in de regeling maximaal aangesloten op reeds beschikbare informatie over rechthebbenden, zodat deze zo min mogelijk worden belast en de uitvoering snel ter hand kan worden genomen.

Om mogelijk te maken dat er op de backpay-uitkering geen inhouding zal plaatsvinden, zijn de Uitvoeringsregeling loonbelasting 2011 van de Minister van Financiën en de Uitvoerings-regeling Algemene wet inkomens-afhankelijke regelingen van de Staatssecretaris van Financiën aangepast.

Per 1 januari 2010 is de systematiek van Vaste Verander-momenten (VVM) uitgebreid naar ministeriële regelingen (brief van de Minister van Justitie en de Staatssecretarissen van

 Economische Zaken, Financiën en Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties van 11 december 2009, Kamerstukken II 2009/10, 29 515, nr. 309). Voor de onderhavige regeling is afgezien van de in het kader van de VVM geldende vaste inwerking-tredingsdata en minimale invoeringstermijn.

Gelet op de strekking van deze regeling, te weten een op morele gronden gebaseerde finale financiële genoegdoening aan hen die als ambtenaar of militair tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië geen dan wel niet volledig salaris hebben ontvangen, en de zeer hoge leeftijd van de doelgroep. De doelgroep is gebaat bij een spoedige inwerkingtreding. Deze regeling valt dan ook te brengen onder de in het kader van VVM gehanteerde uitzonderingsgrond “privaat nadeel van vertraging van invoering.

Artikelsgewijs

Artikel 2

Dit artikel geeft de minister de bevoegdheid om backpay toe te kennen.

Artikel 3

In dit artikel wordt afgebakend wie als rechthebbende in het

 kader van de regeling wordt gezien. In het verleden zijn reeds verschillende (wettelijke) regelingen getroffen voor compensatie met betrekking tot Nederlands-Indië. Te denken valt aan de Uitkeringswet Indische Geïnterneerden en Het Gebaar.

Beide regelingen kenden een brede doelgroep (burgers en krijgsgevangenen).

Onderhavige regeling ziet op een beperkte doelgroep, te weten personen die als ambtenaar of militair ten tijde van de Japanse bezetting in dienst waren van het Nederlands-Indische Gouvernement. Dit omvat tevens dienstplichtigen die hadden moeten worden betaald.  Voorts geldt dat men gedurende de Japanse bezetting in de periode van 8 maart 1942 tot 15 augustus 1945 geen dan wel niet volledig salaris uitbetaald gekregen heeft.

Artikel 4

Dit artikel bepaalt in de eerste plaats dat degene die voor een uitkering in aanmerking wil komen op 15 augustus 2015 in leven moet zijn, exact 70 jaar na het einde van de Tweede Wereld-oorlog. In artikel 4, onderdelen b en c worden twee categorieën, die formeel onder de omschrijving van artikel 3 vallen, uitgesloten. Zij vallen niet onder de doelgroep, voor wie de uitkeringen bestemd zijn. Het betreft hier in de eerste plaats degenen, die, blijkens een rechterlijk vonnis, zijn veroordeeld voor collaboratie met de Japanse bezetter. Daarnaast worden van een uitkering uitgesloten degenen die gedurende (een deel van) de bezetting de Japanse nationaliteit bezaten.

In het tweede lid is geregeld dat voor belanghebbenden die op of na 15 augustus 2015 zijn overleden hun erfgenamen in de plaats treden.

Artikel 5

De doelgroep van onderhavig reglement betreft personen die in de periode maart 1942-augustus 1945 oud genoeg waren om als ambtenaar of militair in dienst  te zijn van het Nederlands-Indisch gouvernement. Inmiddels zijn deze personen op zeer hoge leeftijd. Om aan hen, van wie duidelijk kan worden vastgesteld dat zij voldoen aan de criteria van de artikelen 3 en 4 en waarvan het adres bekend is, zo snel mogelijk een uitkering toe te kennen, is er voor gekozen om ambtshalve te kunnen uitkeren.

Hiermee wordt een aanvraag-procedure voorkomen en wordt tijd bespaard. De uitvoerings-organisatie zal hiertoe ter verificatie onderzoek doen in  de voor deze regeling relevante bronnen die berusten bij het Nationaal Archief, de Stichting Administratie Indonesische Pensioenen (SAIP), de afdeling V&O van de Sociale Verzekerings-bank en het Nederlandse Rode Kruis, waaronder het 'Gebaar' , de stamboeken en overige bronnen met vermeldingen van dienst-betrekkingen.

Op basis van de beschikbare gegevens zal worden vastgesteld of er voldoende aannemelijk is gemaakt dat er sprake was van een dienstverband en tevens de overige benoemde onderdelen in artikelen 3 en 4.

Artikel 6

Naast de groep waarop artikel 5 ziet, is niet uit te sluiten dat er bij het bronnenonderzoek als genoemd in artikel 5 wordt gestuit op personen van wie weliswaar aanwijzingen zijn dat zij rechthebbende zijn, maar van wie niet met zekerheid kan worden vastgesteld dat dit het geval is. Deze personen worden via een bevestigingsbrief geïnformeerd dat zij mogelijkerwijs in aanmerking komen voor een uitkering. Daartoe worden zij in de gelegenheid gesteld om aanvullende gegevens te overleggen. In de bevestigingsbrief staat vermeld welke gegevens dit betreft.

Artikel  7

Het is mogelijk dat er rechthebbenden zijn die niet behoren tot de categorieën uit artikelen 5 en 6. Dit kan personen betreffen die niet voorkomen in de onderzochte bronnen, bijvoorbeeld omdat zij zich nooit in Nederland hebben gevestigd, of omdat er geen adresgegevens bekend zijn van deze personen. Om deze rechthebbenden niet uit te sluiten van een uitkering, wordt aan hen op grond van artikel 7 de mogelijkheid geboden een aanvraag te doen door middel van een aanvraagformulier. Daarbij dient de aanvrager gegevens te overleggen waarnaar in het aanvraagformulier wordt gevraagd.

Artikel 8 

Dit artikel bevat een hardheidsclausule voor bijzondere gevallen waarin toepassing van de regeling in ernstige mate onbillijk zou werken. Het gaat om gevallen waarbij de individuele omstandigheden van de betrokkene nopen tot afwijking van hetgeen in de regeling is bepaald. In dergelijke gevallen zal zorgvuldig moeten worden beoordeeld of er aanleiding is tot toepassing van de hardheidsclausule. Daarbij kan nader advies worden gevraagd aan derden, zoals het Indisch Platform.

Besluiten tot toekenning van de backpay die met toepassing van de hardheidsclausule  tot stand zijn gekomen, zullen door de uitvoeringsorganisatie ter kennisneming aan de minister worden toegezonden.

Artikel 9

Dit artikel ziet op aanvragen zoals bedoeld in de artikelen 6 en 7. Artikel 9 bevat een aantal verplichtingen inzake informatieverstrekking en medewerking, alsmede het verlenen van toestemming tot onderzoek naar persoonlijke gegevens in het kader van het beoordelen van de aanvraag.

Artikel 10

De minister beoordeelt de aanvraag op basis van de informatie van de aanvrager en eventueel reeds aanwezige informatie bij de uitvoeringsorganisatie, en neemt binnen een termijn van dertien weken een voor bezwaar en beroep vatbare beslissing.

Artikel 11

Dit artikel biedt de mogelijkheid om een besluit tot toekenning van backpay in te trekken, indien de uitkering ten onrechte is toegekend als gevolg van onjuiste of onvolledige informatieverstrekking door de aanvrager. Dit kan het geval zijn indien na toekenning van backpay feiten of omstandigheden bekend worden die, indien deze voorafgaand aan de toekenning bekend waren geweest, aanleiding zouden zijn geweest geen backpay toe te kennen.

Indien een besluit tot toekenning wordt ingetrokken, is sprake van onverschuldigde betaling. De reeds uitgekeerde backpay zal worden teruggevorderd. Terugbetaling dient te geschieden binnen 12 maanden na intrekking van het besluit tot toekenning.

Artikel 12

Indien zich situaties voordoen waarin de regeling niet voorziet, is de minister  bevoegd hierover te beslissen.

De Staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport,

Drs. M.J. van