Alle berichten (20)

Sorteer op

Jet Bussemaker schrijft boek

Jet Bussemaker schrijft boek

10897245071?profile=original


 

Voormalig staatssecretaris Jet Bussemaker presenteerde woensdag 20 april 2011 haar boek ‘ Dochter van een kampkind’

 

In dit boek kijkt Bussemaker terug op haar jeugd en de reis die ze met haar vader maakte naar Indonesië. Haar vader, geboren in 1928, zat als kind in een Japans interneringskamp. Bussemaker vertelt, tijdens de boekpresentatie in het Bethaniënklooster in Amsterdam, dat ze zich niet altijd een dochter van een kampkind heeft gevoeld. “Het ging niet over het kamp thuis. Ik wist er ook niets van. Het enige dat ik over die tijd wist was samengevat in twee regels in mijn geschiedenisboek.”

Als tiener in de jaren zeventig hield zij er linkse ideeën op na. Deze stonden lijnrecht tegenover de manier waarop haar vader de voormalige kolonie Nederlands-Indië, de atoombom op Nagasaki en Hiroshima en de onafhankelijkheidsstrijd van de Indonesiërs ervoer. Pas toen zij eind jaren tachtig samen Indonesië bezochten, vertelde haar vader zijn verhaal. “Hij heeft zich toen naar mij toe kwetsbaar opgesteld en daar ben ik hem dankbaar voor.” Haar vader ontving uit handen van zijn dochter het eerste exemplaar van 'Dochter van een kampkind'.

Tijdens de bijeenkomst was er niet alleen aandacht voor de presentatie van het boek, maar vond er ook een forumdiscussie discussie plaats. Deze werd ingeleid door Rob van Ginkel, auteur van het onlangs verschenen 'Rondom de stilte. Herdenkingscultuur in Nederland'. Hij betoogde dat herinneringen aan de oorlog en de herdenkingscultuur aan verandering onderhevig zijn. Onder leiding van Stephan Sanders spraken Van Ginkel, Joost van Bodegom, Jet Bussemaker en Susan Hogervorst over de mogelijkheden van een gedeelde herinnering aan de oorlog in Nederlands-Indië.

 

Uitgeverij Thoeris organiseerde de boekpresentatie in samenwerking met het Indisch Herinneringscentrum.

 

 

Lees verder…

 


Oogland film Productions -  zet het Indische landschap in beeld middels film en documentaires voor TV omroepen.
Exact een ruim een jaar geleden meldde Oogland film productions bij de redactie van ICM Online voor een persbericht en voor publicaties voor een project dat net was afgerond. Het ging om  filmdocumentaire Van Indië tot Indonesië - het leven van Sitor Situmorang. Tevens is deze in DVD uitvoering bij ICM stand te koop.
10897242498?profile=original  

Filmportret van de Indonesische dichter Sitor Situmorang.

Situmorang’s leven en werk wordt gekenschetst door een unieke vermenging van mythe, geografie en clangeschiedenis. Zijn afstamming reikt tot in de prekoloniale tijd waarin zijn vader en grootvader als legeraanvoerders van de koning van Sumatra vochten tegen de Nederlanders. Hij is een van de oudste overlevenden van de tribale Batak-traditie.

 Zoals betaamt, werd deze productie door Lavafilm die de reguliere distributiekanalen regelt gelanceerd o.a.  Festivals: Beeld voor Beeld Festival. Oogland werkt met reguliere filmfondsen die de financiering van filmdocumentaire mogelijkmaakt in dit geval waren deze; NCDO, Prins Bernhard Cultuurfonds, Het Thuiskopiefonds, Stichting voor Democratie & Media, en Museum B. Naast de film distributie ook voor de omroepen  wordt deze productie op DVD gezet.

10897245097?profile=original  Dvd is te koop bij ICM Stand en te bestellen bij www.icm-online.nl en www.oogland.com



 John Albert Jansen regisseur en producent Oogland Filmproducties  is vanaf het midden van de jaren tachtig als journalist, programmamaker en eindredacteur op veel terreinen actief geweest. Na een verblijf van drie jaar in Berlijn begon hij als schrijvend journalist voor onder meer Het Parool, de Volkskrant en Vrij Nederland. Daarnaast heeft hij voor NPS, Humanistische Omroep, IKON en met name VPRO veel radioprogramma’s gemaakt, en hij heeft voor deze omroepen ook enkele jaren als presentator en eindredacteur gewerkt. De afgelopen vijftien jaar heeft hij zich toegelegd op het maken van films en tv-documentaires, die zich vooral begeven op het snijvlak van kunst en maatschappij. Hij studeerde Nederlands en Literatuurwetenschappen aan de Universiteiten van Amsterdam en Berlijn.

Naast Filmportret van de Indonesische dichter Sitor Situmorang is thans zijn tweede Film documentaire getiteld Herinneringen - Frans Lopulalan en de Molukse Zaak gereed die binnenkort wordt gelanceerd. Hiermee heeft Oogland al twee belangrijke Indische producties op zijn naam staan naast de vele andere niet genoemde filmdocumentaire zie www.oogland.com



ICM redactie heeft tijdens deze contacten en ontmoeting bij pasar malam van Flam Productions exact het vorige jaar alsmede andere belangrijke Indische projecten bij Oogland onder de aandacht gebracht die zich nu afspelen in de Indische gemeenschap, en ook enkele van de betrokkenen samengebracht voor een verdere verkenning met de mogelijkheden van Oogland Filmproducties . Te meer Oogland zich duidelijk bewezen  heeft richting het filmfonds en nu ook thuis te zijn in de Indische projecten.

 

ICM bracht onder de aandacht o.a. Niod-rapporten (van Indisch Platform),  De Haagsche Indische Liverpool (muziek geschiedenis), Blue Diamond Riem de Wolff en uiteraard de grondlegger van de Nederlandse Pop  The Tielman Brothers (Andy Tielman). Voor het laatste was Oogland zeer geinteresseerd.



 Nu na een jaar drie documentaires te hebben voltooid die binnenkort via de filmfestivals in première gaan waarvan 1 in de belangstelling zal staan van ICM Online namelijk Herinneringen - Frans Lopulalan en de Molukse Zaak. Hopelijk zal Oogland mede zijn scope gaan richten op de door ICM voorgestelde Indische projecten, en waar uiteraard de bijhorende financiers (filmfondsen) met de bijhorende TV omroepen eerst geinteresseerd moeten worden bevonden. Tot op heden is per project Oogland gelukt om de betreffende TV omroepen te interessere,  met de bijhorende filmfondsen en sponsors.



Volgende keer meer over de première Herinneringen - Frans Lopulalan en de Molukse Zaak, en wellicht komt Oogland met het nieuws welk Indisch project het volgende wordt.

Zie verder www.Oogland.com 

Lees verder…

 

Wat kan de Arabische wereld leren van ‘de Indonesische lente’?

 

10897229286?profile=original

(door ICM correspondent / lid Wouter Muller)

 

Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik de groene weelde van Sumatra, het blauwe Tobameer , orang oetangs  in de jungle en exotische bloemenpracht. Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik de rijstvelden van Java, de as van de Merapi, de rokende Bromo en de kleuren en geuren van allerlei exotische vruchten. Ja, ik was weer in mijn moederland voor een muzikale groepsreis van 25 dagen. Ondergedompeld in de geuren van kretek en doerian, in de kleuren van bougainville en flamboyant en in de klanken van anklung, gamelan en krontjongmuziek. Wat een feest om mee te maken. Wat een feest om op te treden met lokale muzikanten. Wat een feest om het wel en wee van dit land te ondergaan. De beelden van het huidige Indonesië en mijn familiebeelden van het vroegere Indië wisselen zich in ijltempo af. Maar het vroegere verleden wordt niet verdrongen, maar opgenomen in wat ik nu zie. Of is het andersom? Wordt alles wat ik zie toegevoegd aan dat wat eerder was? Is alles wat ik nu meemaak een voortzetting van vroeger? Of een breuk? Terug in Twente is de lente aangebroken, maar niet alleen daar. Volgens de kranten ook in landen als Egypte, Libië, Tunesië, Jemen en Syrië. Een ‘Arabische lente’. Maar is dat ook zo?

 

Mijn gedachten zwerven naar een bijzondere plek uit onze reis: Linggajati,  bergdorp in Midden-Java. Hier sluiten vertegenwoordigers van Nederland en de Indonesische Republiek in 1947 een historisch akkoord  in een tot museum verbouwd woonhuis. Dat akkoord moet een einde maken aan de bloedige machtsstrijd en tot een nieuwe staatsvorm leiden tussen beide landen. Lopend door dit huis onderga ik de enorme betekenis van wat hier is gebeurd. Ik lees de teksten van het akkoord over de toekomst van dit land. Ik zie de handtekeningen eronder en foto’s van toenmalige onderhandelaars als Mohammad Hatta en Soetan Sjahrir.  Ik beleef deze jonge intellectuelen als ontwerpers van ‘de Indonesische lente’. Zij waren ervan overtuigd dat er na de Japanse bezetting een einde moest komen aan de koloniale heerschappij van Nederland. Maar zij beseften ook dat voor de opbouw van een onafhankelijk Indonesië een vreedzame verhouding tot de voormalige machtshebber van belang was. Dat besef hadden de Nederlandse onderhandelaars ook. En zo overbrugden de toenmalige vijanden in dit huis hun tegenstellingen en maakten ze de weg vrij voor een nieuwe lente. Is die lente nu ook al weggelegd voor miljoenen mensen die in Arabische landen een einde willen maken aan onderdrukking en hun recht op vrijheid en democratie opeisen? Ik denk van niet…

 

Voor ‘de Indonesische lente’ hadden Hatta, Shahir en andere leiders een plan, een visie op wat er ná de machtsovername moest gebeuren en hoe je dat kon bereiken. In dat immense land van vele etnische, religieuze, ideologische en culturele tegenstellingen, armoede en analfabetisme was na de koloniale overheersing een nieuw bindmiddel nodig. Dat werd de zogenoemde Pancasila, een briljant simpele staatsfilosofie.  Die vormt nog altijd de grondslag voor de Indonesische grondwet en maakt het mogelijk dat 240 miljoen mensen veelal in vrede met elkaar kunnen leven. Zo’n plan, zo’n toekomstvisie hoor ik nog niet uit de Arabische landen. Ik zie wel demonstranten en opstandelingen die hun dictators willen verslaan, maar nog geen leiders die voor hun volk de toekomst willen winnen. Zonder zulke leiders geen lente. Hopelijk wordt dat nog anders. Daar droom ik van. Als ik mijn ogen dicht doe…

 

Wouter Muller

(column gepubliceerd in Tw.C. Tubantia, 23-4-2011)

 

Lees verder…

Dakloze Herinneringen - Frans Lopulalan en de Molukse Zaak

10897242498?profile=original

 

Hoe is het u vergaan, soldaat van het Koninklijk Nederlandsch Indisch leger? En hoe vergaat het jou, mijn zoon? Met deze vragen in hun ransel gaan de Molukse schrijver Frans Lopulalan en zijn zoon Benja terug naar het land waar ze nog nimmer waren: het land van de voorouders. Een reis langs het erfgoed van de Molukken en een onontkoombare zoektocht naar de essentie van het bestaan.

 

 

Voor elke generatie zal de geschiedenis opnieuw verteld moeten worden. Dat geldt ontegenzeggelijk voor de vierde en vijfde generatie Molukkers in Nederland. Aan de oppervlakte heerst relatieve stilte rond de Molukse bevolkingsgroep, afgezien van de in de media breed uitgemeten recente schermutselingen tussen Marokkaanse en Molukse wijkbewoners in Culemborg. Maar achter de schermen wordt door jonge Molukkers uitgebreid gediscussieerd over vraagstukken rond de Molukse identiteit. Op Hyves zijn er enquêtes met vragen als ‘Hoeveel procent Moluks ben je’ of ‘Vind je dat alle middelen geoorloofd zijn om een onafhankelijke Molukse staat te creëren’.

Frans Lopulalan is de schrijver die met zijn debuutroman Onder de sneeuw een Indisch graf (1985) de Molukkers in Nederland een stem gaf. Dit boek was een afscheidsbrief van de afvallige zoon aan zijn vader, de ex-KNIL-militair die te vroeg gestorven was na een leven vol heimwee en woede. Frans vond in het schrijven een manier om uiting te geven aan die woede. Maar ook gaf hij door zijn schrijverschap gehoor aan een diepgevoelde opdracht en noodzaak om zijn talent in dienst van de eigen geschiedschrijving te stellen. “Ik wil er betekenis aan geven, mijn schrijftalent is niet alleen maar om leuk met taal te kunnen omgaan maar ook om iets wezenlijks tot uitdrukking te brengen, niet zomaar een spitsvondigheid of een leuke anekdote maar iets wat de moeite waard is om mede te delen.”

Benja Lopulalan is Frans’ 18-jarige zoon, de derde generatie. Hij heeft een Nederlandse moeder, maar voelt zich ontheemd in het land waar hij geboren en opgegroeid is. Hij heeft een sterke hang naar de Molukse kant van de familie en vertaalt die strijd vooral in een verlangen tot actie voeren en een verzet tegen de Nederlandse samenleving. Een opstelling die zijn vader zorgen baart. Hij, die zich met moeite een plaats heeft verworven, moet met lede ogen aanzien dat zijn zoon zich afsluit en terugtrekt. Vader en zoon zijn beiden nog nooit op de Molukken geweest, in het paradijs waaruit hun (groot)vader in 1951 werd verdreven. Nu Benja tot de conclusie is gekomen dat een reis naar het land van zijn voorouders de enige manier is om, zoals hij het zelf uitdrukt, ‘antwoord op de leegte’ te vinden, besluit Frans om hem te vergezellen. Ook al was hij zelf nog niet klaar om te gaan, hij doet het voor zijn zoon. In oktober 2010 vertrekken ze samen naar Porto op het eiland Saparua, het geboortedorp van Frans’ vader. Terug naar het land waar ze nog nimmer waren.

Een film van Anelotte Verhaagen naar een idee van John Albert Jansen.
Eindredactie en productie: John Albert Jansen.

 


Deze productie wordt mede mogelijk gemaakt door financiering van de volgende instellingen:

 

     10897242898?profile=original10897243091?profile=original 10897243668?profile=original 10897243677?profile=original


Deze productie wordt mede mogelijk gemaakt door financiering van de volgende instellingen:

Lees verder…

Het Indisch Weekend

 

Het Indisch Weekend

 

ICM editor - Ferry Schwab

 

 

10897245874?profile=original

 

Het Indisch Weekend.

 

Als ICM editor richt je je peilen al op de komende week die er aan zit te komen, hopende dat er vele wetenswaardige nieuwe Indische feiten zullen gaan opleveren om dit in zijn geheel te vullen voor ICM Online. Tegelijkertijd op het Indische weekend dat zich nog moet voltrekken.

 

Om te beginnen de zomerse temperaturen luiden het paasweekend in. Je vraagt je af of inderdaad de zomer al is ingetreden, en nu maar al vast met volle teugen hiervan genieten.  Nog een paar daagjes en mijn vrouw komt terug uit Tanzania na twee maanden daar te hebben te verbleven; Had voor mij een mooi kleed gekocht voor de ICM stand. De telefoon ging, was mijn dochter of ik met de de paasbrunch bij haar wilde zijn. In de middag gingen wij gezamenlijk naar de pasar malam Bali.

 

De Indische Agenda.

Dit weekend hadden vele Indo's een lux probleem die de volle agenda op Tjampoer en Indische Culturele agenda op ICM Online zagen. Niet 1 maar er waren wel twee pasar malams dit paasweekend! Het had een haartje gescheeld of wij hadden er drie namelijk in Hengelo. Deze heeft op het laatste moment nog deze verschoven naar oktober zie Jaarkalender pasar malams. Twee pasar malams; in het Ahoy in Rotterdam, en in de Ijsselhal in Zwolle, Beiden liggen toch zo'n 160 km van elkaar verwijderd, maar voor het Internet gelden afstanden niet. Met het Internet o.a. Tjampoer, ICM, TV Oranje, Hyves en Facebook wordt wel de grote massa bereikt; hier kan een MoessOn niet tegen op met alle respect! Naast dat op sociale media dit ook nog eens wordt doorgegeven aan VRIENDEN. Dit willen de organisatoren nog wel eens vergeten, die te weinig met dit fenomeen bezig zijn.

 

ICM Online vergroot zijn bereik.

Menig Indo, bezitter van luxe PC met muziek installatie, is aangesloten van daag aan de dag op het Internet, dan nog eens aangesloten op de bekende social media als Hyves en Facebook.

ICM Online staat naast haar eigen site www.icm-online.nl  ook op beide grootste social media's. Sterker nog met een druk op de entertoets staan alle publicaties op Hyves,  Facebook , YouTube, Multiply en NING. Wat die publicaties ook mogen zijn ook videoclips. Thans staan er ruim 400 video clips op www.icm-online.nl . Dit aantal wordt nog groter. Hierdoor wordt het mogelijk om o.a. op Facebook uitzendingen te doen van 30 tot 40 minuten.  Het team van ICM is hier best trots op dat net als de omroepen ook dit instrument is geïmplementeerd op ICM online, de Indische Internetkrant.  Op deze wijze is Max en TV Oranje ook begonnen.

 

Pasa Malam Bali.

Dit keer met al mijn kleinkinderen naar pasar malam Bali gegaan te Zwolle. Toch leuk om ook de kinderen te betrekken bij dit gebeuren. Gelukkig had Henri ook aan de kinderen gedacht. Waren wel geen Indische stands, maar speelgoedjes dat lokt wel de kinderen dat ze een goede herinnering hebben aan pasar malam, dat ze de ouders wel vragen om weer te gaan dat in hun beleving naast Dysneyland en Walibi de pasar malam ook in dit rijtje voorkomt. Op de achtergrond was ik bezig met werven van standhouders voor pasar malam Dronten. Mijn zoon heeft rekening gehouden, en wil de standhouders centraal stellen, die laatste jaren weinig omzetten op de pasar malam. Dit geluid hoor ik al ruim 2 jaren als ik met ICM stand sta. Alleen nu ik zelf betrokken raak word je ermee geconfronteerd. Desondanks al met grote kortingen worden gewerkt komen ze bij je aan die voor niets willen staan. Zeer begrijpelijk, maar die stands moeten ook worden ingekocht, geplaatst plus elektra.

Vele bekenden hier ontmoet o.a. John van Hese, Geofry, Ray, met Dick nog een tijdje gesproken, Danny, Henny, en de leden van Nihgtbreakers.

 

Pasar Malam Asia 

Van Ais Lawa Lata ontving bijgaande foto zoals betaamt bij het Ahoy wordt het event ludiek gecommuniceerd via een groot bilboard.

 

Vandaag naar Flevoparg waar Rackelton toornooi wordt gehouden.

 

Tot volgende week bij het Indisch Weekend

Lees verder…

Haagse Indo’s en Indo-organisaties gezocht

Haagse Indo’s en Indo-organisaties gezocht

 

Het jaar 2013 wordt voor ieder die Den Haag een warm hart toedraagt een cruciaal jaar. Dan gaat Europa beslissen of de stad zijn nominatie om Europese Culturele Hoofdstad van Europa in 2018 te worden in concreta mag omzetten. Als Haagse organisatie wil het Nederlands Indisch Cultureel Centrum er alles aan doen om de Gemeente hierbij behulpzaam te zijn. Dat wij dit niet alleen kunnen, is natuurlijk vanzelfsprekend. Daarom zoeken wij Indo’s en Indische organisaties in de regio Den Haag, die willen meedenken om evenementen op cultureel gebied te programmeren. Want immers maakt de Indische gemeenschap een belangrijk deel uit van de Haagse bevolking en behoren ook wij ons dus enige inspanningen te getroosten om onze stad op cultureel vlak voor altijd op de kaart te zetten.

 

Onze voorzitter zal ook binnen het Indisch Platform (waar het N.I.C.C. lid van is) gaan pleiten om Haagse organisaties hiervoor te interesseren. Binnenkort zal hiertoe een mailing verstuurd worden, waarin zij worden opgeroepen om deel te nemen teneinde ook de Indische kant van Den Haag duidelijk in beeld te brengen. We moeten laten zien dat de WEDUWE VAN INDIË nog springlevend is. Maar niet alleen organisaties kunnen zich bereid verklaren om mee te denken. Ook individuele Indo’s die het leuk of belangrijk vinden zijn van harte welkom.

In ieder geval zou het bijzonder te waarderen zijn indien u op uw eigen website een gelijkluidende mededeling plaatst als aan het einde van deze Nieuwsbrief en daarna gaan we gewoon ergens beginnen en komen de ideeën vanzelf boven tafel. Het bestuur van het N.I.C.C. wil in het najaar een plan de campagne in concept klaar hebben en daarmee naar buiten treden. Uiteraard dan in samenspraak met de afdeling Cultuur van de Gemeente Den Haag.

 

Wie weet loopt u al met een idee rond en zoekt een mogelijkheid om dat met anderen te bespreken. Want alleen met een Tong Tong Fair en een Pasar Malam Indonesia, hoe geweldig die ook zijn, redden we het niet. Er moet meer gebeuren. Stuurt u dan een mailtje naar de redactie van deze Nieuwsbrief. Misschien kunnen we binnenkort om de tafel zitten en een en ander doornemen. Uw ideeën zijn zeer welkom. Stuur uw aanmelding of uw idee naar: info@indisch-centrum-denhaag.nl. U krijgt dan zo spoedig mogelijk van ons bericht. Wij hopen van u te horen.

 

Lees verder…

Maandelijkse etentje van Haagsche Indo Vrienden Club

Uit alle windstreken kwamen ze aan, streken neer in het Haagsche!

10897244489?profile=original

 

Uit alle windstreken kwamen ze aan, streken neer in het Haagsche met het mooie weer!

Dit keer niet om 12.00 uur, maar om 13:00 begon het gezellig samen zijn. Velen waren met vakantie. Nieuweling die zich aansloot was onze ICM lid Peter Pieplenbosch, en uiteraard werd vele herinneringen met Ferry Schwab opgehaald over de periode 40 jaren geleden, dat Ferry vergat zijn reportage te maken.

De namen die uitsprongen toen als een ; Fred Vitiringa,mevr Buiys,  Abdoel, Ronny Portier, Eric Rusch en uiteraard onze grote vriend Humpry Foster. Dit waren de mensen die op assemblage, spoelen en meet regeltechniek van de afdeling werkzaam waren toen het nog Hall Sears heette en later over ging in Geo Space. Dit Amerikaans bedrijf bestond uitsluitend uit Indo's, bewoog zich op terrein in de seismografische wereld. Vooraf de proefboringen werden eerst alle computers ingezet in het veld die werden aangestuurd door de seizemografen. Hall Sears later GeoSpace had dus een zeer belangrijke rol bij het winnen van fosiele stoffen in de wereld die dus hierdoor als enige Internationaal opereerde en monopoliseerde. Later vertrok het bedrijf naar Gluce in Zwitserland en Gaglary in Canada. Menig indo-man begon hier met zijn carriere.

Ook de anderen waren druk bezig met hun verleden op te halen uit die tijd. Gelukkig maar, waren de vrouwen er niet bij!

Het eten was weer voortreffelijk.  Even nadenken wat er lag; nasi-groreng met grote garnalen, grote garnalen, gevulde tahoe, kankoeng, Bami-groreng, Babi-pangang, en gebakken viskoekjes. Uiteraard met lekkere sambal erbij!

De 24 ste mei is weer de volgende maandelijkse De Haagsche Indo Vrienden Club.

Overigens meldde Siefried Velberg dat inmiddels rond de 90 man zich hebben aangemeld voor de 27 ste mei er kunnen uiteraard nog meer bij. Velen komen helemaat uit VS, Spanje, Denemarken, Zwitserland en Australie over.

ICM gaat van dit uniek moment waar Indo's uit de hele wereld overkomen een ICM DVD -reportage maken.

10897242676?profile=original

Lees verder…

60 jaar Molukkers in Nederland

 

60 jaar Molukkers in Nederland

  

In 1951 kwam een grote groep Molukkers met hun gezinnen naar Nederland. Nu, zestig jaar later, blikken we terug op deze geschiedenis en tevens vooruit naar de toekomst. De gedeelde geschiedenis van Nederlanders en Molukkers gaat terug naar de tijd van de V.O.C. De Molukken immers, waren de specerij-eilanden, waar de waardevolle kruidnagel en muskaatnoten vandaan kwamen. De Molukkers stonden bekend om hun trouw aan de Koloniale overheid. Velen van hen dienden dan ook in het K.N.I.L of vervulden overheidsfuncties. Velen verloren hun leven in de strijd tegen de Japanse bezetter. Toch is er ook een andere kant, want tijdens de politionele acties vochten vele Molukkers aan de kant van het Indonesische strijders.

 

Na de soevereiniteitsoverdracht op 27 december 1949 kwamen veel Molukkers in een dilemma. Ze moesten kiezen tussen demobilisatie en de overstap naar het Indonesische leger. Echter de laatste mogelijkheid was na de proclamatie van de Republiek der Zuid Molukken op 25 april 1950 niet langer een optie. Uiteindelijk werd besloten om de gehele groep naar Nederland over te brengen, waarbij alle partijen ervan overtuigd dat dit verblijf in Nederland een tijdelijke oplossing was. Al gauw werd duidelijk dat dit anders uitpakte.

In de maanden maart tot en met juni 1951 kwamen ruim 12.500 Molukkers met schepen naar Nederland. Verreweg de meeste mannen dienden  in het Koninklijk Nederlands Indische Leger of waren bij de Marine. Bij aankomst werden zij uit de dienst ontslagen en werden met hun gezinnen ondergebracht in kampementen en woonoorden, verspreid over een aantal Nederlandse provincies, zoals Friesland, Drenthe, Brabant en Limburg. Bij aankomst waren de Molukkers staatsburgers van Indonesië, hoewel velen zich burgers voelden van de RMS. Tegen het einde van de jaren ’50 waren de meesten statenloos geworden. Vandaag de dag heeft de overgrote meerderheid de Nederlandse nationaliteit. Een kleine groep is nog steeds Indonesisch staatsburger en een kleine minderheid is nog steeds statenloos.

 

Na eerst een decennium in kampementen en woonoorden te hebben geleefd, werden ze vanaf het begin van de 60er jaren vaak et dwang verspreid over Molukse wijken over geheel Nederland. Soms ontaardde dit in gewelddadige confrontaties, maar ver het algemeen waren ze blij dat ze in betere woonomstandigheden terecht kwamen. Inmiddels woont meer dan de helft van de nu ruim 45.000 Molukkers buiten die speciale woonwijken.

 

Er heeft tussen de Nederlandse overheid en de Molukkers altijd een sfeer van wantrouwen bestaan, die vaak ontaardden in geweldsconflicten, die zich vooral in de 70er jaren kenmerkten door de kapingen en gijzelingen. Deze veroorzaakten in de Nederlandse maar ook in de Molukse samenleving tot grote spanningen. Echter in de jaren ’84 en 85 vond een omslag plaats, waarin gezamenlijk naar oplossingen van de conflicten werd gezocht. Veel Molukkers keerden zich af van het RMS-ideaal en er ontstonden zelfs initiatieven voor  ontwikkelingssamenwerking met de bevolking op de Molukse eilanden

 

Mede om een beter begrip te creëren over de geschiedenis van de Molukken en de Molukkers in Nederland, zal dit jaar een nieuw geschiedenisboek verschijnen. Hierin worden de belangrijke historische gebeurtenissen in de Molukse geschiedenis behandeld tussen 1450 en 1950. Tegelijkertijd is een speciale website gelanceerd waarin mogelijkheden worden geboden om meer illustraties, kaarten, grafieken en tijdbalken in een interactieve manier te presenteren, met daaraan toegevoegd film- en geluidsfragmenten. Bovendien kunnen scholieren allerlei lesbrieven met tal van bijbehorende lessuggesties downloaden.

De indeling van het boek en de website sluit aan bij de huidige indeling van historische perioden die tegenwoordig in de geschiedenislessen gebruikt worden. Door gebeurtenissen in de Molukse geschiedenis te ordenen volgens chronologie en thema’s, wordt het voor leerkrachten en docenten gemakkelijker gemaakt om de stof in het boek en de website ook daadwerkelijk te gebruiken.

De herdenking 60 jaar Molukkers in Nederland zal dit jaar gepaard gaan met een groot aantal evenementen en festiviteiten. Meer informatie hierover kunt u vinden op de website:  www.60jaarmolukkers.nl

Lees verder…

Voor u bekeken:   “kiesjeinstrument.nl”  (daar zit muziek in)

  

Voor één keer even geen Indo website, maar eigenlijk toch ook weer wel, want Indo’s hebben iets met muziek; ze kunnen bijna niet zonder en daarom heeft de redactie toch bewust voor deze website gekozen. Te meer daar wij ook het herkennen, coachen en faciliteren van jong aanstormend talent in ons vaandel willen gaan voeren, zodra wij ons eenmaal als Indisch Centrum gevestigd hebben. Zie hiervoor ook ons Businessplan, dat u kunt aanvragen via: info@indisch-centrum-denhaag.nl.

Het Prinses Christina Concours heeft een initiatief gelanceerd om meer kinderen te bereiken die zich met muziek bezig willen  houden: “Kies je Instrument” heeft tot doel om kinderen samen te laten spelen door middel van het (leren) bespelen van een muziekinstrument. Het is een bekend feit, dat wanneer in een stal muziek ten gehore gebracht wordt, koeien meer en betere melk produceren en kippen betere kwaliteit eieren leggen. Onderzoek heeft aangetoond, dat kinderen op school  zich beter kunnen concentreren en daardoor betere prestaties leveren, wanneer ze met muziek en met name het zelf maken van muziek opgevoed worden. Kinderen die op jonge leeftijd actief beginnen met muziek, hebben er hun leven lang plezier van. Vorige maand is de derde editie van het magazine “Kies je instrument” verschenen, bedoeld voor het basisonderwijs, met aanvullend lesmateriaal.

 

Deze stof is zo gemaakt dat iedere leerkracht ermee aan de slag kan. En met muziekles kan een kind al heel vroeg beginnen. Op de website staan voorbeelden van instrumenten die allemaal geschikt zijn voor kinderen vanaf ongeveer zeven jaar. Tevens kan men er en uitgebreid bestand vinden van muziekscholen en privé-docenten. Verder allerlei tips en adviezen over waar je als ouder allemaal rekening moet houden bij de keuze van een instrument, de kosten (zowel van een instrument als van de lessen), enz. Je kunt natuurlijk een instrument kopen, nieuw of gebruikt. Maar kinderen zijn kinderen: vandaag 

willen ze dit en morgen misschien weer dat. En daar zit je dan met een muziekinstrument wat toch aardig wat geld heeft gekost. Daarom dat ouders er steeds vaker voor kiezen, zeker       in het eerste jaar, om een muziekinstrument te huren. Bovendien is er het Jeugdcultuurfonds, die ouders financiële hulp kunnen bieden die om een of andere reden niet zomaar hun kind op muziekles kunnen laten gaan.

 

Tenslotte is er op deze site een pagina waar muziekdocenten zich kunnen inschrijven en zodoende geregistreerd staan in een Nationaal Bestand van Muziekdocenten. Dit bestand wordt veelvuldig geraadpleegd door ouders die op zoek zijn naar muzieklessen voor hun kind. Neemt u gewoon een kijkje op deze site en maak kennis met de mogelijkheden voor uw kind op het gebied van een van de mooiste uitingen die de mensheid ooit heeft voortgebracht. http://www.kiesjeinstrument.nl

  

Lees verder…

Nederlands erfgoed in Indonesië in slechte staat

Nederlands erfgoed in Indonesië in slechte staat

  

De filmmaakster Tie van der Horst maakte onlangs een documentaire over bijzondere architectuur in Soerabaya. Uit deze documentaire “Surabaya’s Hidden Treasures” bleek overal prominent aanwezig. Er wordt nauwelijks iets aan onderhoud gedaan, zelfs schoonmaakbeurten worden vrijwel niet verricht. En eigenlijk geldt dit niet slechts voor het Nederlandse erfgoed; ook de eigen eeuwenoude monumenten zijn eenzelfde lot beschoren. Bijvoorbeeld de Tuinen van Bogor, die jaarlijks door massa’s mensen bezocht worden, zullen bij het huidige gebrekkige onderhoud een mate van verval gaan vertonen. Wie in het oude centrum van Jakarta is geweest, hoeft slechts om zich heen te kijken om te constateren dat verreweg de meeste gebouwen in een slechte staat verkeren. Gevreesd wordt dat binnen afzienbare tijd de restauratie verhoudingsgewijs te duur zal blijken en ze worden gesloopt om dan plaats te gaan maken voor reusachtige shoppingmalls.

 

 ====

 

 Ligt hier ook een taak voor Nederland? Per slot van rekening is het gedeeld erfgoed, hoe je het ook bekijkt. Een gevolg van meer dan 300 jaar gedeelde geschiedenis. En natuurlijk hoeft hier niet het zwaartepunt bij de Nederlandse overheid gelegd te worden. Er zijn tal van erfgoed organisaties in ons land, die hierin het voortouw kunnen nemen. En vaak zijn particuliere initiatieven efficiënter gebleken dan overheidsbemoeienis, vooral bij de wat meer kleinschalige projecten. Duidelijk is in ieder geval wel, dat als er niets gedaan wordt, het voor veel oude Nederlandse gebouwen, standbeelden en wat dies meer zij, einde oefening zal zijn. Maar ook in Indonesië zelf zal er een bewustwording moeten 

plaatsvinden, een besef dat als er niets gedaan wordt er ook niets overblijft .

 

========

 

 Veel mensen die naar Indonesië reizen, hebben de ervaring dat de bevolking eigenlijk behoorlijk trots is op de overblijfselen  van de vroegere banden met Nederland. En op de keper beschouwd zou je het tevens kunnen zien als een stukje besparing. Want wanneer monumenten in goede staat verkeren, zullen ze toeristen trekken, die op hun beurt weer een financiële stimulans zijn voor de plaatselijke bevolking, die zich daardoor beter zal ontwikkelen. Heel merkwaardig dat de Internationale Ontwikkelingshulp niet vanuit dit soort standpunten werkt. Hierin is de ontwikkelingshulp eigenlijk een typische overheidsinstantie, die werkt vanuit een politiek kader. Het zou goed zijn indien in die ontwikkelingssamenwerking wat meer particuliere initiatieven zouden worden toegelaten. Evenals meer internationale samenwerking, zoals het bundelen van de expertise van verschillende landen op het gebied van bepaalde projecten.

 

===============

 

Zo zijn er ook veel oude koloniale archieven in Indonesië, die ernstig in

verval geraken. Enkele van de beste experts op het gebied van archiefconservering komen uit Nederland, de Verenigde Staten en Egypte. Bundel dan voor een project de krachten en maak gebruik van elkaars expertise. Dit zal op den duur efficiënt en dus besparend werken. En betrek dan ook de plaatselijke experts hierin. Dan heb je het over werkelijke ontwikkelingssamenwerking.

 

Gelukkig dat sinds 2008 een 60-tal Indonesische archivarissen en historici in Leiden een master opleiding volgen aan de faculteit voor Historische Archiefwetenschapen verval geraken. Enkele van de beste experts op het gebied van archiefconservering komen uit Nederland, de Verenigde Staten en Egypte. Bundel dan voor een project de krachten en maak gebruik van elkaars expertise. Dit zal op den duur efficiënt en dus besparend werken. En betrek dan ook de plaatselijke experts hierin. Dan heb je het over werkelijke ontwikkelingssamenwerking. Gelukkig dat sinds 2008 een 60-tal Indonesische archivarissen en historici in Leiden een master opleiding volgen aan de faculteit voor Historische Archiefwetenschapen

 

=========

 

Dit komt dankzij een uniek samenwerkingsproject tussen het Leidse Instituut voor Geschiedenis en het Indonesische Nationaal Archief. In 2013 hopen allen afgestudeerd te zijn om dan in Indonesië hun expertise toe te passen en de oude archieven van de ondergang te redden. Ook op architectonisch gebied gloort er nu hoop. In meer dan 300 jaar bouwden de Hollanders meer dan 275 forten en versterkingen en legerden zij er hun garnizoenen om de Indische archipel te verdedigen. Sommige fortificaties zijn behouden gebleven, maar verreweg de meeste zijn verwaarloosd, geheel verdwenen of overwoekerd door het oerwoud. Dit geldt eveneens voor veel gebouwen die onderdak boden aan de kooplieden, hun administratie en voorraden; de vele prachtige gouvernementsgebouwen, enz. Verschillende van die gebouwen zijn ontworpen door beroemde Nederlandse architecten, zoals Berlage, Citroen, Vermont, Hulswit en Kuypers. Het is ook niet voor niets dat mede door hun invloed Bandung wel het Parijs van Java genoemd werd. Maar ook zijn er monumentale Nederlandse begraafplaatsen, die ernstig in verval zijn. De afdeling Archeologie van het Indonesische Ministerie van Cultuur en Toerisme is enkele jaren geleden een samenwerking aangegaan met het Nederlandse bedrijf PAC Architects & Consultants, om met name het Nederlandse erfgoed in de voormalige kolonie aan te pakken. Hierdoor is er weer een sprankje licht voor de vele honderden monumentale Nederlandse gebouwen in Indonesië.

 

 

 

Lees verder…

Nieuwsbrief NICC - Evenementenmakers in het zonnetje gezet  door:  Ferry Schwab

Op zondag 3 april, één uur voordat de National Indo Party van start zou gaan is er in De Bilt een bijeenkomst geweest, waarbij de organisatoren van Indo Evenementen in het zonnetje zijn gezet.

Dit initiatief is genomen door Ruben Agaatz, vanwege de tijd, het vele werk en vaak de financiële risico’s die Indische evenementen voor de organisaties betekenen. Men kon elkaar ontmoeten, ervaringen uitwisselen, netwerken en men had tevens vrij entree voor de erop volgende Indo Party in Partycentrum De Witte. Ruben Agaatz formuleerde het als volgt: “Zeker vandaag de dag, waar de vergrijzing ook in de Indo-wereld hard toeslaat, is een blijk van waardering voor deze organisatoren zeer op z’n plaats. Meestal zijn de drijvende krachten achter de evenementen een vergeten groep. Daar brengen we nu verandering in”.                                                   

Alle aanwezigen ontvingen een lintje voor de bewezen diensten, waarbij een bijzonder dankwoord werd uitgesproken aan het adres van Ans Gevers en John van Hese, die beiden bijna dag-en-nacht in de weer zijn om hun evenementen op internet  te promoten.

Echter, de bewering dat organisatoren zich voor de gehele Indische gemeenschap inzetten, is niet helemaal juist.

Bij heel veel van die evenementen ontbreekt een belangrijke groep, namelijk de jongeren. Vaak gebeurt dit onbewust, maar als je evenementen tegenkomt waarbij uitdrukkelijk de toegang onder de 25 jaar wordt ontzegt, dan is hier sprake van een bewuste boycot. Uiteraard is dit verwerpelijk en mag gewoon niet gebeuren. Ook zie je dat jongeren vaak op Pasar Malams en Kumpulans ontbreken, zowel als bezoeker en al helemaal niet als deelnemer. Dit is mede het gevolg van een bepaalde programmakeuze, waardoor jongeren vanzelf wegblijven. Dit is gewoon bizar.

Hierdoor is ICM-online, de Indische Internetkrant in samenwerking met een aantal Indische bands en artiesten een eigen evenement gestart, waarbij de aandacht verlegd wordt naar het jongere Indo publiek en werd Indo Music Classics als project gelanceerd. Gelukkig zijn er de laatste jaren Indo organisaties bijgekomen, die zich met en voor jongeren inzetten; zoals Pindakaasfestival, Nasi Idjo en Hoezo Indo. Ook een andere snel opkomende organisatie, het Nederlands Indisch Cultureel Centrum heeft het werken met en voor jongeren hoog in het vaandel staan en wil zich met name mede richten op het herkennen, coachen en faciliteren van jong aanstormend talent op het gebied van muziek, kunst en theater.

Deze organisatie snakt werkelijk naar een geschikte locatie om hun plannen ten uitvoer te brengen en staan een intensieve samenwerking met zoveel mogelijk andere organisaties voor. En ook Het Indisch Platform wil zich wat meer op de jongere generaties gaan richten. ICM-online ondersteunt deze initiatieven dan ook met volle overgave.  

Het wordt hoog tijd om juist de jongere generaties bij al die evenementen te betrekken, want doen we dit niet en de oudere generatie sterft uit, dan is het simpelweg einde oefening voor Indische evenementen. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst en daarom moeten wij het stokje gewoon doorgeven; juist vanwege het behoud van het Indisch Cultureel Erfgoed.

 Het is twee voor twaalf en dus hoog tijd om het roer om te gooien en de jongeren erbij te betrekken

Ga snel naar www.icm-online.nl op deze nieuwsbrief te downloaden

 of download rechtstreeks nu 

 

NIEUWSBRIEF_NICC_or…


Lees verder…

NICC - Nieuwsbrief april is uit, en nu te downloaden!

 Nieuwsbrief

 10897241091?profile=original

                     Nieuwsbrief    4/2011

Verschijnt maandelijks   |   Jaargang 3, nr. 4 (April 2011)  |  Oplage: 2200  |  Hoofdredacteur: Hans Vogelsang

Dit is de digitale nieuwsbrief van de Stichting Nederlands Indisch Cultureel Centrum, die u maandelijks toegezonden zult krijgen. Via deze nieuwsbrief wordt u op de hoogte gehouden van ontwikkelingen en vorderingen betreffende ons toekomstig Indisch Centrum. Verder zullen wij u wijzen op nieuwe items op onze website en ook andere bijzondere zaken binnen de Indische gemeenschap en andere culturen met wortels in de “Gordel van Smaragd

 

 

Klik op onderstaand link om te downloaden

 

                                                                    NIEUWSBRIEF_NICC_or…

 

 

 

 

 

 

Lees verder…

Het Indisch Weekend.

Het Indisch Weekend.

 

(ICM Editor Ferry Schwab)

 

Winkelcentrum De Ridderhof.

 

De mooie lente dagen met de hogere temperaturen deden zijn intrede. Bij vele Indos' begon het te kriebelen met de  vele uitgaansmogelijkheden op Tjampoer en ICM Culturele agenda die er worden geboden. Toch werd dit weekend overschaduwt en getergd door een aanslag die alleen in Amerika denkbaar is en in onze verbeelding kan gebeuren. Na het goed beluisteren van het nieuws op de radio ging het over het winkelcentrum de Ridderhof aan Alphen a/d Rijn, dus bij ons. Bij mij rees  gelijk de vraag kan ik nu wel veilig over straat, en dacht aan mijn kinderen?

 

Voor het uitgaanspubliek  beter bekend waar de jaarlijkse pasar malam wordt gehouden van WN Productions.  

De telegraaf maakte een afbeelding  (situatieschets) hoe de "dader" van ingang door het winkelcentrum de Ridderhof zich drong al schietend op de mensen, tegelijkertijd van magazijn verwisselend zo door liep naar de uitgang, en ten slotte  bij de kassa van de Alberthein een einde maakte aan zijn eigen leven. Bizar om te verwoorden en te denken als daar de podia stonden met alle pasarkraampjes dan waren niet 7 die het leven verloren, en 20 gewonden, maar dan was het aantal wel in de honderden geweest. Welke alarmfase de beveiliging ook hanteert, waterdicht zal het nooit worden.

 

De Pasar Malams.

 

Pasar Malam Indonesia; Op het malieveld waren ze druk bezig met afbreken van alle tenten  van pasar malam Indonesia. Na vorig jaar gehouden pasars is deze duidelijk verbeterd qua organisatie melden bronnen de redacties.  Eten is lekkerder en de prijzen zijn stuk goedkoper dan bij TTF. Wederom werden de bezoekersaantallen overtroffen t.o.v. van het vorig jaar. Aantallen van zestig duizend werden hier genoemd voor de zeven daagse pasar. De redactie legt een slag om de arm en legt de  lat lager op 45.000. Desalniettemin een verdubbeling  t.o.v. het vorig jaar (23.000), en nog even worden TTF ingehaald als het zo doorgaat met betrekking tot het aantal bezoekers, maar uiteraard niet als om de kwaliteit van TTF en de  ambiance gaat, laten wij dat duidelijk stellen.

 

Pasar Malam Bagus  in de Rijnhal in Arhem als van ouds ongekend gezellig.  Tot de nok was het gevuld met het publiek. ICM moest de auto zelf buiten de grote parkeerplaatsen zetten naast andere auto’s op deze mooie zaterdag middag. Dit is wel toevertrouwd aan Fred Lammers (die ruim 35 jaren geleden met deze oude gevestigde pasar begon) die alles zorgvuldig op kwaliteit selecteert en exclusiviteit. Te beginnen met de beste restaurants met het lekkerste eten die daar staan, de warungs, de Escobar, en bar met alls soorten fruitdranken. Kortom toch exclusieve eettentjes. Niet duur geprijsd. Zelf heb ik bij de bami hut soto ajam gegeten en voor thuis bami goreng, en de bekende hete worstjes. Velen zullen ook op pasar malam Dronten komen te staan!

 

De programmering is selectief uitgewerkt waar Gold van Sasa - productions de show stal. Deze show werd op die avond door 2500 mensen bijgewoond, ongekend in deze tijd.  Het publiek was zo verbijsterd dat het vergat applaudisseren voegde Lonny lachend aan toe. Tegelijkertijd werd de zondag het afscheid van Arman Fillon gevierd. Arman verzorgt het prachtige decor van pasar malam Bagus. Arman zelf heeft bij het oude NOS en NOB gewerkt en was belast met de bouw van decors & ontwerp.

Pasaar malam Bagus werd door Sylvia Elders gepresenteerd.

 

De Band Chard;

van onze ICM Moderator in Lunteren werd goed bezocht voor gezellig middag-matinee waar Roy en Myrna voor de inwendige mens zorgden. Zeer geslaagde middag, melden bronnen de redactie.

 

IMC Croncong Zeewolde

verzorgde een speciaal klein concert  editie II voor organisatoren. Al eerder werd deze bezocht door andere pasar organisatoren. Dit keer door organisatoren van pasar malam Den Helder en Pasar malam Dronten. Het team  Gold was hier ook o.a. Sylvia Budie, Lonny, Riem de Wolff, Bert, Ben . Overigen o.a. Chris en Stella, Henk Galiestien, Thony Schwab en Ferry Schwab.

 

Nog geen maand geleden heeft ICM de heel uitgebreid (7 pagina's)  geschiedenis van de Croncong gepubliceerd aangeleverd door redacteur van NICC - Nieuwsbrief Hans Vogelsang; Toch een mooi aanzet als start voor IMC die volop in de belangstelling nu komt te staan op de inmens groot virtuele wereld!  Staat nu op Hyves met wel 100.000 Indo’s, en laten wij Facebook ook niet vergeten.  ICM zal hier aan vervolg geven in haar volgende publicatie met name om IMC Croncong proberen op de kaart van Nederland te zetten , en zal proberen om die aandacht met medewerking via muziekkanaal TV Oranje verder te spreiden.

 

ICM Croncong treedt op de pasar malam Den Helder,  zie pasarmalam kalender.

Pasar malam Dronten is de zaken aan bekijken.

 

IMC Croncong Wordt vervolgd.

 

 

ICM Weekoverzicht 10/4 - 2011.

Doordat Ferry Schwab een overvolle agenda had waar zaken onverwachts tussen door kwamen in  de afgelopen week en het weekend, komt  ICM Weekoverzicht van 11/4 -2011 dit keer te vervallen.

 

Wel zijn alle actualiteiten van deze week op www.icm-online.nl

te vinden en maar niet vervat in de gebruikelijke ICM weekoverzicht zoals u bij ons gewend bent voor de emailverzendingen.

 

Bezoek ICM Online - De Indische Internetkrant op: http://icmonline.ning.com/?

Lees verder…

 

Verslag / terugblik van pasar malam Indonesie,

met uitgebreide fotoreportage (150 foto''s)

 

(door icm correspondenten Ben / Cornelia)

 

 

 

10897239695?profile=original
Op woensdag 6 april 2011

Gingen wij naar de jaarlijkse Pasar Malam Indonesia te Den Haag.
Heel erg gezellig.

Het personeel en de bezoekers waren de meesten Indonesiers.
Er waren veel Indische-Nederlanders, oudere Hollanders en ook  jongere Indische-Nederlanders en jongere Hollanders aanwezig op deze tweede pasar malam Indonesia..

Diverse optredens van Indonesische artiesten en groepen  op de podium waren goed en in balans.
Er de reeds lang van te voren vooraangekondigde  Miss Indonesisch Verkiezingen

10897241452?profile=original 
Wat mij opviel....zijn allemaal gezellige, lachende en vrolijke mensen.
Veel gezelliger dan op de jaarlijkse Tong Tong Fair op het Malievelde te Den Haag.
Kennelijk omdat op de Pasar Malam Indonesia veel Indonesiers, Indische-Nederlanders en oudere Hollanders waren.
Er waren ook veel mensen uit Papua(Papoealand = voormalige West-Nieuw-Guinea)

Het eten en drinken zijn ook beduidend lekkerder en netter dan op de Tong Tong Fair, en fors goedkoper.

Hierbij enkele foto's die ik gemaakt heb op de Pasar Malam Indonesia op woensdag 6 april 2011.

 
Voor meer foto's te bekijken gelieve naar mijn 50plusser  Club Kumpulan(meeting), Dansen & Evenmenten.
http://www.50plusser.nl/?page=ontmoet&p=clubs&club_id=560

 


en ook naar mijn site:
http://IndoContacten.ning.com


Veel kijk plezier wens ik iedereen toe.

Donderdag 7 april 2011.
Ben Vink.


10897241289?profile=original

 

 

 

Bezoek ICM Online - De Indische Internetkrant op: http://icmonline.ning.com/?xg_source=msg_mes_network

Lees verder…

10897246485?profile=original

website  http://www.harrydandthedonuts.nl/

 

Vorig jaar in juli 2010 traden Harrry D and The Donuts bij Indo Music Classics bij de PM Dronten in het Flevoparq op. Zes  maanden later brengen ze hun eerste prachtige CD uit.

 

Volledig door hun zelf geproduceerd,  opgenomen, gemixt en gemasterd.

Een mooie titel van deze cd , van de bescheiden heren,  zou The Flying Doctors kunnen zijn, want drie zijn arts!

Alles werd opgenomen in hun eigen studio.

Ook de mix en het masteren hebben ze allemaal zelf gedaan met eigen spullen en ja, ze hebben ook alles zelf ingespeeld en gezongen;-),

De CD heeft niet direct een thema behalve dan dat ze vorig jaar opnieuw zijn begonnen met een nieuwe bezetting. De kern van de huidige bezetting ; Harold, Willem, Carel, Marcel en Rob hebben in het verleden 90’s  jarenlang in een allround / danceclassics band gespeeld onder de naam “No Limits” . Deze band is een aantal jaren behoorlijk succesvol geweest door het hele land en werd volop geboekt voor de grotere feesten op bedrijven, clubs en festivals.

Nadat deze formatie eind 90’er jaren uit elkaar ging zijn zij met een klein groepje een aantal jaar geleden weer eens bij elkaar gekomen om voor de fun ‘onze eigen’ ‘American Country’ te spelen.

Gewoon omdat ze dat leuk vonden, dit werd gedaan onder de naam Hairy Canary en met deze naam zijn er door het land ook enkele optredens gedaan.

Na wat onenigheid in de band hebben ze vorig jaar afscheid genomen van de toenmalige drummer Hans en zijn ze omdat ze tijdelijk zonder drummer zaten maar in onze studio aan wat opnames gaan werken. Deze opnames werden zo goed volgens verschillende externe raadgevers dat ze besloten om er maar een CD van de maken die nu dus klaar is.

Tegelijk hebben ze een nieuwe (ouwe) drummer aangetrokken die iedereen kent en hun perfect aanvult. Harry Versluys is misschien ook wel de oorzaak van de nieuwe naam van de band; Harry D and the Donuts alhoewel drummer Harry hier eigelijk helemaal niet mee wordt bedoeld maar Harold Kneefel, de zanger/gitarist  en frontman van de band die meestal ook Harry wordt genoemd.  Vandaar deze dubbelzinnige naam maar ook de naam van het album :Do nuts (doe gek) die ook wel uitstraald dat zij serieus goede muziek willen maken maar vooral ook op een plezierige manier met een vette lach en dus de nodige humor. Dit  ook de uitstraling op het podium  die het geeft.

Fun is voor Harry D and the Donuts  belangrijkst en daarmee bedoelen we ook met name fun en plezier voor de luisteraars van onze muziek!

Aan een clip daar wordt aangewerkt.

Het project Indo Music Classics heeft  Harry D and The Donuts een vliegende start gegeven in de Indische scene.

Wij sluiten niet uit dat CD Presentatie als primeur bij PM Dronten in het Flevoparq wordt gehouden. Althans de besprekingen zijn hieromtrent gaande en uiteraard via de vele kanalen van ICM en het ICM netwerk met zijn mogelijkheden om nieuwe optredens te krijgen op feesten en Pasars.

Voor uw boekingen nu en exacte info hier over is het het best om contact op te (laten) nemen met Willem Kneefel williamkneefel@yahoo.com .

 

Lees verder…
Indisch Herinneringscentrum Bronbeek

Nieuwsbrief 9, maart 2011


Welkomstwoord

De lente is begonnen en de bijbehorende kriebels hebben ook het Indisch Herinneringscentrum bereikt. Na een periode van subsidieafrekeningen en accountantsverklaringen is het weer tijd voor nieuwe plannen en ideeën. Lopende activiteiten krijgen steeds meer handen en voeten. Zo beginnen  de contouren van het fotoboek 'Het Verhaal van Indië' zich duidelijk af te tekenen. En ook de deelname van het Indisch Herinneringscentrum aan de 53e Tong Tong Fair neemt vastere vormen aan. In deze nieuwsbrief praten we u ‘digitaal’ bij, maar we hopen u natuurlijk ook ‘in levende lijve’ te spreken tijdens één van onze komende activiteiten!


Yvonne van Genugten
Directeur

 

 

De nieuwsbrief is hier te downloaden op     

      >>>>>>>>  IHCBronbeekeditie9m…
Lees verder…

Terugblik - Nationaal Indo Party Convention.

Terugblik - Nationaal Indo Party Convention.

 

Een zeer succesvol initiatief van Ruben Aagtsz, die vier maanden geleden met het idee kwam en dit o.a. bij de redactie van ICM ter sprake bracht om een evenement te organiseren om organisatoren in het feestelijk zonnetje te zetten. Op zich niets mis mee!

 

Maar met de wetenschap die ICM met zich meedraagt als krant door de vele jaren heen:

Was het wel een goed idee met de wetenschap die ICM heeft met betrekking tot de problematiek die tussen pasar malams en koempoelans onderling in het land speelden? Het gevecht rond de agenda's die dankzij NINES / ICM in 2003 een einde maakte hieraan door de uitbreiding van de culturele agenda op NINES/ICM, dat later verder zich uitbreidde naar Tjampoer.

 

Bij die invoering van de Centrale Agenda kwamen eerst de pasar malams aan beurt. Hierna vervolgens de koempoelans. 

 

De vraag was zo'n Convention - overigens deze naam is al eerder gebruikt door een ICM lid  - wel bij de juiste orgaan belegd die zich alleen bezighoudt met de eigen belangen en niet die de belangen van anderen, gezien de problematiek in randstad die de laatste tijden daar heerst tussen de verschillende koempoelans? Regelmatig wordt re redactie gebeld dat ........, vult U dit zelf maar in, want de redactie moet zich aan gedragscodes houden.

 

Het initiatief  om de organisatoren uit te lichten  in feestelijke tintje is alleen maar toe te juichen, die decennia lang hun nek uitsteken, en iedere keer deze risicovolle evenementen organiseren. Was het  dan toch beter geweest om het geen "convention" te noemen en de wijze waarop het tot stand kwam..

 

 

 10897240684?profile=original

'

.

Een ieder stelt wat anders voor bij een convention.

Om te beginnen waar partijen on speak of terms komen, en daarnaast kaders vastleggen t.a.v het beleid en afspraken voor de toekomst. Vele organisaties (stichtingen & Verenigingen) ging ook uit dat vooraf het feest een overleg zou plaatsvinden. Zeker vandaag aan de dag waar de vergrijzing hard is toegeslagen, en met dit publiek rekening moet worden gehouden opdat deze nog de Indische evenementen kunnen bezoeken. 

 

Alle organisatoren ontvingen van de organisatie een lintje voor de bewezen diensten, alleen maar toe te juichen. Uiteraard de mensen als Ans Gevers, en John van Hese die elke week het hele jaar door in de weer zijn om deze events op hun manier via het Internet te promoten, toch vaak de veel vergeten groep die proberen om mensen te trekken; op wie kunnen zij hun kosten verhalen?

 

Kortom er was  een groot misverstand wat betreft de indeling van het programma bij velen ontstaan. 

 Deze waren in de veronderstelling dat een uur van te voren eerst een "overleg organisatoren" zouden plaatsvinden.

 

Daarbij ook nog eens over de arrogantie dat ook nog eens term Indische Gemeenschap werd gebezigd. Besef men dat het dan om 1,3 miljoen Indo's gaan of lezen ICM of de MoessOn niet!

Dit is een brug te ver  en bij velen die zich wel dagelijks belangeloos voor de Indische Gemeenschap  inzetten het hele jaar door in het verkeerde keelgat is geschoten.

 

ICM betreurt dit die als krant in het land bijna overal aanwezig is en vaak als klankbord dient.

Hier in zijn geheel niet om een convention gaat, maar gewoon om het feestelijk event zodoende in de belangstelling te brengen, dit in verlengde van de moordende concurrente tussen de koempoelans onderling.  Zeker de volgende problematieken die zeker niet bijdraagt aan het voortbestaan van de Indische Erfgoed wat men voor ogen stelt:

  1. Problematiek tussen de pasar malams onderling
  2. Problematiek tussen de koempoelans onderling
  3. Wegkapen van standhouders door bureaus bij de gevestigde pasars
  4. Problematiek van geen respect bij vaststellen van de agenda
  5. De sterke vergrijzing
  6. Geen goede promotie, martketing en adverteren door Koempoelans
  7. Forse terugval van he aantal bezoekers
  8. Publiek dat massaal wegvalt
  9. Verbannen van de jonge groep Indo’s uit de pasar malams en Koempoelans.

ICM heeft het beleid om de hele Indische gemeenschap te betrekken als krant,

en juist de jongeren ontbreken totaal bij de Indische koempoelans en pasar malams laat het beeld zien decenia lang. Overal worden zij verbannen door de manier waarop de programmering is, is gericht op het "ons" repartrianten, vrienden en familie!  Dus zeker niet die ander half miljoen Indo's!

 

Hoe kan hier gesproken worden dat organisatoren zich voor de hele Indische gemeenschap inzetten,  is dus hele grote misvatting, naast dat commerciele factoren ook nog eens de boventoon voeren.

 

Voor deze problematiek heeft ICM een team samengesteld die inmiddels al meer dan drie jaren zich hiermee bezighouden en in samenwerking met de Indische bands / artiesten. Samen al een plan opgevat drie jaren geleden en ook die weg ingeslagen om o.a. de muziekstromingen etc.. etc.. meer te richten op het jongere indo publiek;

Hiervoor werd Indo Music Classics als project opgestart en ingezet die door alle organisatoren is weggehoond, wel verwachten ze dat ICM hun evenementen promoot, lijkt ddit dat ook deze boter op hun hoofd hebben, zelfs persoonlijke uitnodiging op 5 februari kwamen slechts enkelen op deze ICM dag.

 

Nasi Idjo die geen gehoor krijgt bij de meeste organisaties.

Op pasar malams wordt weinig voor kinderen gedaan of om eerlijk te zijn niets!

 

Dus het gebruik van de term "inzet voor de Indische gemeenschap is zeer onjuist", dit is slechts  voor 15.000 mensen en niet die Indische Gemeenschap die uit 1,5 miljoen Indo's bestaat alleen al in Nederland;  

 

Dus inzet voor de eigen Indo -groep (vrienden/kennisen) is hier meer op zijn plaats voor, die  ontstaan zijn uit de repartriering, behelst dus niet de  gehele Indische gemeenschap!. 

 

Het is  twee voor twaalf voordat de jonge Indo groep zich helemaal ontvreemd,

en Indisch erfgoed verdwijnt uit de Nederlandse samenleving.. Terwijl anderen die niet in het LICHT worden gezet achter de schermen zich dagelijkse inzetten bijvoorbeeld het Indisch platform om maar te noemen. Die zijn niet 1 keer in de maand of 1 keer per jaar bezig, maal iedere dag het hele jaar door!

 

 

Lees verder…

WIBI SOERJADI WORSTELT MET VERDRIET

WIBI SOERJADI WORSTELT MET VERDRIET

Het onomwonden verhaal van ons grootste pianotalent


article51_2.jpg

Zelfisolatie is VALKUIL”

Wibi Soerjadi mocht eigenlijk geen pianist worden. „Mijn vader is wiskundige. Ik ben hoogbegaafd en ik blonk uit op school. Mijn vader vond dat ik met mijn hersens de wereld moest gaan dienen. De wetenschap in, de mensheid helpen. Maar mijn talent was als een tijdbom. Ik was zo rusteloos. Ik ben zonder diploma van het vwo afgegaan. De vleugel heeft mij gelukkig gemaakt.”


article51_3.jpg

Het
article51_5.jpg

De 41-jarige meesterpianist geeft een uniek kijkje in zijn ziel. Hij viert dit jaar zijn 30-jarig jubileum, zette Carnegie Hall in New York op zijn kop, maar kent ook vele kwetsbaarheden. „Als ik terugkijk had ik misschien meer dingen willen doen zoals leeftijdgenoten. En ik ben tijdens mijn huwelijk met Marion te veel met haar versmolten. Ik heb haar daardoor misschien verstikt. Ik was zo jong. Dat zou ik nu anders doen. Wij zijn negen jaar geleden uit elkaar gegaan. Ik ben zo veel wijzer geworden, het lijkt bijna een ander leven.”

Wibi ligt met een kussen onder zijn knieën in een prachtig zwartfluwelen pak op de rode pluchen bank voor de haard. Hij drinkt chocomel en komt af en toe wat houterig overeind om een paar blokken in de grote houtkachel te gooien. Buiten is het stralend voorjaar, maar door de hoge plafonds is de extra warmte aangenaam in landgoed de Wulperhorst.

De begenadigd pianist verklaart zijn onconventionele houding: „Ik heb een hernia. Ik heb injecties gehad, waardoor het gelukkig iets beter gaat. Het sloeg veertien dagen geleden toe, zomaar, tijdens een etentje. Een helse bliksemschicht door mijn rug, ik maakte misschien een verkeerde draai. Ik kon daarna alleen nog maar liggen of lopen. Maar ik zit wel midden in een concerttoer. De neuroloog staat me bij en ik heb overal een bed in de kleedkamer, waar ik bij kan komen als ik heb gespeeld.

Meeslepen

Vol vuur: „De muziek verdooft. Ik laat me meeslepen door de betoverende klanken en voel mijn lichaam niet meer. Dat zou ik het liefst de hele dag doen. Maar als de laatste toon wegsterft, land ik met een klap op aarde. Normaal been ik nadat ik heb gespeeld voldaan weg in de coulissen en kom dan terug voor een encore . Nu blijf ik wachten op het podium. Verlamd door pijn die doorstraalt in mijn been. Ik heb mezelf de bijnaam de kreupele gegeven. Wil dan snel weer spelen en genieten van de pijnstillende vervoering van de toegift. Ik denk dat het publiek het wel begrijpt. En jij vindt het toch ook wel goed dat ik nu blijf liggen? Over een paar weken ben ik ervan af.”

De poezen van Wibi houden hun baas gezelschap. Ze springen afwisselend op zijn buik en genieten van de aanhalingen door zijn gehandschoende handen. „Ik behoed mijn vingers voor temperatuurwisselingen en verwondingen.”

Wibi leeft momenteel alleen op het landgoed. „Ik heb de concertorganisatie en het management uitbesteed. Normaal waren hier overdag allerlei mensen aan het werk. Ik ben al twintig jaar gewend aan personeel over de vloer. Nu heb ik laatst de hele dag in mijn pyjama gelopen. Gek, dat dat zomaar kon.”

Hij peinst even: „Die zelfisolatie is misschien de valkuil van mijn talent, denk ik soms. Dat ik mezelf te veel verlies in het blijven ontwikkelen ervan. En verder nergens aan denk, vergeet te eten of zoiets. De discipline om voor mezelf te zorgen, heb ik moeten leren toen Marion eenmaal weg was. Zij was degene die alles regelde. Ik kende haar al toen ik 19 was en zij 17. We zijn twaalf jaar samen geweest, het voelde voor mij als een volmaakt sprookje. Maar ik besef nu dat het dat voor haar op den duur niet meer was.

Formuleert aandachtig: „Talent is een zegen en tegelijk een last. Ik besef dat dit leven met en voor de muziek mijn bestemming is en dat alles daarmee te maken heeft. Soms kan dat verstikkend zijn. Er zal niet makkelijk een nieuwe liefde in mijn leven komen. Er gebeuren zo veel andere dingen waar ik me op concentreer. Steeds als ik denk dat ik er klaar voor ben, dat ik de rust heb me open te stellen, is er weer iets. En ik heb de aflopen tijd ook meegemaakt dat mensen verkeerde conclusies trokken. Dat als ik een kaarsje aanstak ervan werd uitgegaan dat ik romantische gevoelens had. Het is dan best pijnlijk te moeten uitleggen dat je niet verliefd bent, dat je dat voor de gezelligheid doet. En bij iedereen.”

Romanticus

„Ik ben een enorme romanticus. Heb Marion vanaf het podium ten huwelijk gevraagd. Achteraf denk ik dat ik misschien een minder openbaar moment had moeten kiezen. Ach, ik kan goed alleen zijn. Heb een goede invulling van mijn dag, met paardrijden en pianospelen. Ik realiseer me dat ik soms onvoorspelbaar ben. Dat ik bijvoorbeeld een conversatie opeens kan afbreken. Omdat ik inspiratie krijg.” Hij glimlacht: „Ik denk dat een partner of meteen met mij klikt en me snapt of gillend wegholt.”

Wibi is intussen behalve fenomenaal uitvoerend pianist ook een virtuoos componist: „Het heeft jaren geduurd voor mijn vader blij kon zijn dat ik voor dit vak koos. Maar nu is hij dat heel erg. Misschien omdat ik toch iets heb toegevoegd aan wat er al op de wereld was. Dat was steeds wat hij wenste voor mij. Hij wilde dat ik de mij gegeven hersenen gebruikte. Ik heb een compositie voor mijn moeder gemaakt, dressuurmuziek waarmee Anky van Grunsven wereldkampioen werd en ik heb recent de 9-delige 36 minuten durende Amor & Psyche - symfonie gecomponeerd. Geschreven toen ik in 2009 die verschrikkelijke periode van doofheid moest doorstaan. Ik reed in die tijd veel paard op de spierwitte volbloed arabier Anishja. Het liefst in weer en wind. Dan kwam er woeste muziek in mijn hoofd. Zocht ik fysiek de grens en werd daarvoor beloond met inspiratie.”

Bevlogen: „Ik voelde de emotie terugveren toen ik het speelde in Carnegie Hall. Het publiek liet zich ontroeren, ik kon hun hart aanraken met mijn devotie. Achteraf voelt dat concert als het beste wat ik in mijn leven heb gegeven. Terwijl zoiets in New York ondenkbaar is, kreeg ik tijdens dat optreden zes staande ovaties.” Met klemtoon in zijn stem: „En ik besef dat het bijzonder is dat ik het zelf kan horen. Dit klinkt dramatisch. Maar toen ik met mijn oren zat, heb ik bewust getwijfeld of mijn leven zonder muziek wel zin had.” De pianist laat een secondenlange stilte vallen.

Wibi kroop voor het eerst achter de piano toen hij elf jaar was. Slechts tien maanden later gaf hij zijn eerste verbluffende pianoconcert. „Ik had de buurvrouw Für Elise van Beethoven horen spelen en dat raakte me. Bij ons thuis stond een piano. Het leek wel of mijn vingers precies de weg kenden op de toetsen. Ik vond zelf niet dat ik extreem goed was. Het voelde normaal. Pas toen ik les had en me op concoursen ging vertonen viel het me op dat ik anders was.”

„Mijn moeder deed er luchtig over. Er werd thuis geen bijzondere aandacht aan besteed. Mijn moeder had net zo veel lof voor de tennistrofee van mijn broer als voor het winnen van een concours door mij. Ik had immers zo veel hobby’s gehad. Schermen, met radiografische vliegtuigjes spelen. Maar voor mij voelde het anders. Dit was de vervulling, dit was wat ik had gezocht.”

Hij hijst zichzelf omhoog om zijn woorden kracht bij te zetten: „Op mijn veertiende hield ik het niet meer. Ik moest mijn roeping achterna. Ik ontplofte zowat. De conrector op het vwo heeft vaak met mijn ouders gepraat. Hij stond erachter dat ik, vlak voor de vijfde klas van de middelbare school, naar het conservatorium zou gaan. Tja, dit is natuurlijk geen goed voorbeeld voor andere jonge talenten. Maar het is, op mijn zestiende, wel gebeurd. Ik ging naar gastouders in Bussum. Wij woonden toen in de omgeving van Rotterdam. Ik slaagde op mijn twintigste cum laude en vervroegd aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam.

Wibi wordt ook begeleider van nieuw pianotalent. Voor een tv-programma bij de AVRO gaat hij zes mensen coachen op zijn landgoed. Er wordt wel eens gezegd dat Wibi de reïncarnatie van Franz Liszt zou zijn. Hij glimlacht wijs: „Ik weet niet hoe het na de dood gaat. Ik geloof in God en de hemel, ook al is daar geen wetenschappelijk bewijs voor. Ik geloof ook dat de ziel het lichaam verlaat om ergens voort te leven. En het is inderdaad merkwaardig dat ik zo gemakkelijk piano leerde spelen en sommige stukken van Liszt al leek te kennen. Maar zoiets? Ik beschouw mijn talent als een godsgeschenk waar ik mee zal woekeren. Nu ik eenmaal aan het componeren ben geslagen heb ik het gevoel dat ik op de drempel van weer iets nieuws sta.”

Hij ziet zijn ouders en zijn vier broers regelmatig: „Mijn oudste broer, Bo, is geofysicus, de een na oudste, Kresna, doet iets geweldigs in de IT, een van mijn jongere tweelingbroers is dirigent en de ander is geestelijk gehandicapt. Wisnoe woont in een woongemeenschap.

Wij lijken nog het meest op elkaar. Alle twee druk en springerig. Als we samenzijn is het een grote familiebende. Op de een of andere manier valt iedereen dan meteen weer in zijn oude rol. Mijn moeder is de intuïtieve madre familias.”

Vol liefde: „Zij voelt altijd perfect aan wat er echt aan de hand is. Met mijn hernia bijvoorbeeld, legde ze haarfijn de vinger op de zere plek. Ze zei dat het zou helpen mijn verdriet te verwerken, de stress uit mijn lichaam te laten vloeien. Ik moet mijn hoofd leegmaken en meer ontspannen.”

Hij praat zachtjes: „Eind februari is mijn liefste arabier Anishja gestorven. Ze had door een verkeerde stap haar rechtervoorbeen gebroken. In het dierenhospitaal vertelden ze me na de röntgenfoto dat er geen hoop was. Er zat geen spieraanhechting meer vast, het bot was verbrijzeld. Ik moest snel een beslissing nemen, ze had verschrikkelijk veel pijn. Ik hield haar hoofd in mijn armen toen ze een spuitje kreeg. Ze ging traag liggen.

Afscheid

„Ik dwong mezelf alles goed te beseffen, het afscheid echt te beleven omdat ik er anders nog meer last van zou hebben. Ik praatte tegen haar, de tranen biggelden over mijn wangen. Ik heb haar gekust en ik keek diep in haar prachtige grote poppenogen. Ik ben bij haar gebleven tot het leven bijna verdwenen was. Zodat ik haar levend in mijn gedachten zou houden. Ongelooflijk hoe veel pijn ik over haar sterven heb gevoeld. Hoe veel ik van haar gehouden heb.”

„In een crematorium hebben we het requiem van Mozart voor haar gespeeld. Dit paard, deze elegante prinses, hielp me door de moeilijkste periode van mijn leven. Ze gaf me inspiratie toen ik doof was, maakte mijn bestaan dragelijk. Ze gaf me kracht en energie, troostte me bijna. Onze zielen zijn verwant. Haar urn staat in mijn werkkamer. Mijn volgende symfonie is voor haar. Gek genoeg ben ik van de week weer rustig op mijn andere paard gestapt. En toen kwamen de eerste tonen in mijn hoofd. Als ik op Niska rijd, hoor ik het geluid van Anishja.” Wibi doet zijn ogen dicht. Fluistert: „Niks forceren …”

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives