A.M.C. Eijsink hoe denkt Martin van Rijn  meer gestalte om  het Indisch meer gaat leven onder de bevolking.

 A.M.C. Eijsink van de PvdA wilde weten hoe de staatssecretaris  meer gestalte denk te geven met betrekking totdat het Indisch meer gaat leven onder de bevolking. Hier heeft ICM redactie – team pan klare oplossingen met programma’s op de plank liggen. Tot grote ergernis te moeten zijn dat ;

• binnen het omroepbestel alle soorten omroepen voor de Nederlandse bevolkingsgroepen worden geprogrammeerd op de NPO – zenders, tegelijkertijd ruim 1,5 miljoen Indische Nederlanders hun deel versnippert zien op de deze verschillende zenders, neem omroep Max voor de 50 plussers zo kunnen wij het hele rijtje afgaan. Op ICM ligt een pan klaar plan IDGEN, waarin de Indische Omroep zit, met een Redactievoering door ICM, die inmiddels 15 jaren ervaringen heeft en weet wat die Indische Wereld inhoud van toen, maar nadrukkelijke het beeld van de huidige Indische Gemeenschap.
• Alle Nederlandse Culturele evenementen zwaar worden gesubsidieerd, en de Indische Evenementen o.a. de pasar malams, en koempoelans ( Indische Wijkcentra  feesten), volledig zich zelf moeten bedruipen, en vaak uit privé moeten bij leggen, dit is toch een grote vorm van discriminatie.
• Het verdwijnen van het Indisch Huis in Den Haag, is sterk behoefte om deze weer in leven te roepen N.I.C.C. van Hans Vogelsang die nu al ruim 7 jaren bezig is om hier gestalte geven, en nu al zijn MaandMagazine NICC privé uitgeeft.
• Tot slot inhaal programma’s op scholen over de Indische geschiedenis inclusief die zwarte bladzijden, en Indisch museum in Den Haag, de stad van de Weduwe van Indie.

Namens de achterban van ICM lezers (400.000).

ICM editor

Ferry Schwab sr,

ICM 16.12.2015

De Staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport,

Besluit:

Artikel 1 Begripsbepalingen

In deze regeling wordt verstaan onder:

a) De minister: de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport;

b) De uitvoeringsorganisatie: de door de minister aan te wijzen organisatie die onderhavige regeling uitvoert;

c) Backpay: eenmalige uitkering van netto 25.000 euro - op morele gronden - als finale financiële tegemoetkoming voor niet uitbetaalde salarissen aan belanghebbende;

d) Aanvrager: diegene die overeenkomstig artikel 5 via het bevestigings-formulier verklaart dat hij belanghebbende is; of die overeenkomstig artikel 6 via het aanvraagformulier een aanvraag indient;

Artikel 2 Toekenning backpay

De minister kan aan een belang-hebbende backpay toekennen.

Artikel 3 belanghebbende

Als belanghebbende in de zin van deze regeling wordt beschouwd:

De persoon die als ambtenaar of militair ten tijde van de Japanse bezetting in dienst was van het Nederlands-Indisch Gouvernement en aan wie gedurende de Japanse bezetting in de periode van 8 maart 1942 tot 15 augustus 1945 geen dan wel niet volledig salaris is uitbetaald.

Artikel 4 recht op backpay 1. Recht op backpay heeft de belanghebbende die: a. op 15 augustus 2015 in leven was; b. niet door de rechter is veroordeeld wegens collaboratie met de Japanners; c. gedurende (een deel van) de Japanse bezetting niet de Japanse nationaliteit heeft bezeten, en d. voldoende aannemelijk heeft gemaakt aan de criteria, bedoeld in artikel 3, te voldoen.

2. Indien de belanghebbende, bedoeld in het eerste lid, op of na 15 augustus 2015 is overleden hebben de erfgenamen recht op backpay.

Artikel 5 ambtshalve toekenning

Vanwege de zeer hoge leeftijd van de doelgroep ontvangen diegenen die naar het oordeel van de minister op basis van bronnenonderzoek door de uitvoeringsorganisatie voldoen aan de criteria, bedoeld in de artikelen 3 en 4 een ambtshalve toekenning van backpay.

Artikel 6 aanvraag via bevestigingsbrief

1. Vanwege de zeer hoge leeftijd van de doelgroep ontvangen diegenen die naar het oordeel van de minister kunnen worden aangemerkt als potentiële belanghebbenden een bevestigingsbrief die aanvrager dient in te vullen en te retourneren indien aanvrager van mening is te voldoen aan de criteria, bedoeld in de artikelen 3 en 4, onder a tot en met c. Potentiële belanghebbenden worden geselecteerd op basis van:

a) bij de uitvoeringsorganisatie beschikbare bronnen, op grond waarvan voldoende aannemelijk is dat sprake was van een dienstverband als bedoeld in artikel 3:

b) waar lijkt dat wordt voldaan aan de criteria, bedoeld in artikel 4, onder a tot en met c.

2. Degene die overeenkomstig het eerste lid als potentiële belanghebbende wordt aangemerkt, krijgt een bevestigingsbrief toegestuurd.

3. De bevestigingsbrief dient uiterlijk 1 januari 2017 ingevuld en ondertekend door de uitvoeringsorganisatie te zijn ontvangen. De minister kan deze termijn

5

tot uiterlijk 1 januari 2018 verlengen.

4. De aanvrager dient de gegevens te overleggen waarnaar in de bevestigingsbrief wordt gevraagd.

Artikel 7 aanvraag via aanvraag-formulier

1. De persoon die geen ambtshalve toekenning als bedoeld in artikel 5 of bevestigingsbrief als bedoeld in artikel 6 heeft ontvangen en die naar zijn oordeel voldoet aan de criteria, bedoeld de artikelen 3 en 4, onder a tot en met c, kan een aanvraag indienen via het aanvraagformulier.

2. Het aanvraagformulier dient uiterlijk 1 januari 2017 ingevuld en onder-tekend door de uitvoeringsorganisatie te zijn ontvangen. De minister kan deze termijn tot uiterlijk 1 januari 2018 verlengen.

3. De aanvrager die stelt belanghebbende te zijn als bedoeld in de artikelen 3 en 4 dient de gegevens te overleggen waarnaar in het aanvraagformulier wordt gevraagd.

Artikel 8 hardheidsclausule

De minister kan in bijzondere gevallen tegemoetkomen aan onbillijkheden van overwegende aard, die zich naar het oordeel van de minister bij de toepassing van deze regeling mochten voordoen.

Artikel 9 overige procedure aanvraag backpay

1. De aanvrager verleent via de bevestigingsbrief of het aanvraagformulier toestemming tot onderzoek naar en in de persoonlijke gegevens die van belang kunnen zijn

voor de beoordeling van de aanvraag, zulks ter beoordeling van de uitvoeringsorganisatie;

2. Desgevraagd of uit eigen beweging verstrekt de aanvrager aan de uitvoeringsorganisatie alle inlichtingen en verleent hij alle medewerking die van belang kan zijn voor de beoordeling van de aanvraag, een en ander ter beoordeling van de uitvoeringsorganisatie.

3. Door ondertekening van het bevestigingsformulier of het aanvraagformulier verklaart de aanvrager dat hij bekend is met deze regeling en met de verplichtingen die deze regeling jegens hem in het leven roept.

4. De ontvangst van de geretourneerde bevestigingsbrief of het aanvraagformulier zal schriftelijk binnen een maand aan de aanvrager worden bevestigd.

5. De aanvragen zullen, waar mogelijk, in volgorde van ontvangst worden afgehandeld.

Artikel 10 besluit

1. De minister neemt binnen dertien weken na ontvangst van de aan-vraag een besluit inzake de toekenning van de backpay aan de aanvrager

2. Een besluit omtrent het al dan niet toekennen van de backpay wordt schriftelijk aan de aanvrager medegedeeld en per post verzonden.

Artikel 11 intrekking

1. Een besluit tot toekenning van backpay kan worden ingetrokken indien de aanvrager aan wie de backpay is toegekend onjuiste of onvolledige informatie heeft verschaft, waardoor de backpay ten onrechte is toegekend en derhalve sprake is van onverschuldigde betaling.

2. Indien het besluit tot toekenning van de backpay wordt ingetrokken en de uitkering van de backpay heeft plaats-gevonden, vordert de minister de backpay terug. Terugbetaling dient te geschieden binnen een periode van 12 maanden na intrekking van het besluit tot toekenning.

Artikel 12 slotbepaling

In alle gevallen waarin de regeling niet voorziet, beslist de minister.

Artikel 13

Deze regeling treedt in werking met ingang van de eerste dag na de datum van afgifte van de Staatscourant waarin zij wordt geplaatst.

Artikel 14

Deze regeling wordt aangehaald als: Uitkeringsregeling Backpay.

Deze regeling zal met de toelichting in de Staatscourant worden geplaatst.

De Staatssecretaris van Volksgezondheid,Welzijn en Sport,

Drs. M.J. van Rijn

ICM 22,12.2015

Het was me het jaar wél.        De emoties in verband met Nederlands-Indië liepen hoog op. Alsof we op zolder nog een oude kist vonden met daarin allerlei dingen waarvan we het bestaan misschien wel kenden, maar die nog lang niet waren verwerkt: brieven, documenten en foto´s, zaken die ons hart raken en die we maar moeilijk los kunnen laten.

In augustus, de maand van de herdenking, werd veel aandacht besteed aan de onafhankelijkheid van Indonesië. Het was zeventig jaar geleden dat Soekarno de ‘Proklamasi’ voorlas: een moment van hoop voor de Indonesiërs, maar voor de vele Indische Nederlanders het begin van veel ellende. Tegelijkertijd was er veel media-aandacht voor nieuwe onderzoeken naar de manier waarop  we  onze  kolonie  wilden veiligstellen. ‘Structureel geweld’, heette het in de woorden van verschillende onderzoekers. 

Backpay

De laatste maanden stonden in het teken van de ‘backpay’. Eerst beloofde de regering niets, toen alleen een uitkering aan nog in leven zijnde ambtenaren en militairen, en daarna werd de deur opengehouden om alsnog verder te onderhanden over de overige punten van de Indische Kwestie. Onrecht verjaart niet. Herman Bussemaker, de onlangs overleden ex-voorzitter van het Platform, had nog graag méér gezien.

De Lesseps, Port Said

De media-aandacht betreffende Nederlands-Indië was dit jaar nogal negatief gekleurd. Toen in mei de biografie van Jan Pieterszoon Coen verscheen, werd verbaasd gereageerd op het feit dat de schrijver zo ‘neutraal’ was, en zich niet bijzonder negatief uitliet over de misdaden van      de man. Het was toch een aartskoloniaal, een moordenaar? Een echo van deze reacties weerklonk enkele maanden later in de berichtgeving over de oorlogsmisdaden van het Nederlandse leger. Indië was een wingewest, een stukje Aarde waar we van af hadden moeten blijven. Als dat laatste echter ons oordeel is, wat betekent dat voor de backpay? Is het honoreren van   de werkzaamheden van onze ambtenaren en militairen destijds, in dat land waar we niets hadden te zoeken, niet in strijd met dit inzicht? Hoe paradoxaal ook, er   is geen andere oplossing dan het correct afwikkelen van iets wat op zich zelf misschien níet correct was.

De Lesseps

Graven we wat dieper in de koffer, dan moeten we op zoek naar De Lesseps. ‘De Lesseps?’, zegt u, ‘Was dat niet de ontwerper van het Suezkanaal?’ Jawel, dezelfde. Ferdinand de Lesseps was een Franse architect die in de jaren  ’50 van de 19^e eeuw werd ingehuurd door een Frans/ Egyptisch consortium om het Suez-kanaal te graven. In 1869 werd het kanaal geopend. De wereldhandel kreeg een enorme opsteker. Ook voor Nederland was het kanaal een zegen. De reis naar Indië werd een stuk korter, en dus waagden veel meer Nederlandse ondernemers de tocht om in Indië hun geluk te zoeken. Grondstoffen konden nu op veel rendabelere wijze worden gewonnen en verscheept. Het Cultuurstelsel werd afgeschaft om deze ondernemers de ruimte te geven. De gevolgen voor de lokale bevolking waren minder positief: tani´s werden koelies en kregen slechtere arbeidsomstandigheden. De strategische ligging van Atjeh werd vergroot, en dus moest daar een oorlog worden gevoerd. Enzovoort, enzovoort. Het huidige Indië kan niet worden begrepen zonder aandacht voor de gevolgen van de aanleg van het Suezkanaal.

En De Lesseps? Die kreeg een standbeeld, bij de monding van zijn eigen kanaal in Port Said. Hij had  het verdiend.  Maar  ook  zijn roem was niet eeuwig. In 1882 verkochten de Egyptenaren hun aandeel aan de Britten. Deze laatsten bezetten de oevers om de zo belangrijke doortocht voor hun schepen te garanderen. Pas in 1956 veranderde dit toen Egypte het kanaal nationaliseerde. De Lesseps, die ooit werkte in opdracht van Egypte, werd nu als koloniaal gezien. Sindsdien siert zijn beeld – uit het zicht van het grote publiek – in een tuintje van de havenautoriteiten. Het kan verkeren. Roem of geen roem: zonder de ‘koloniaal’ De Lesseps zou de Indische gemeenschap in Nederland misschien maar half zo groot zijn geweest, of nog minder. Coen, De Lesseps, Soekarno: het zijn maar een paar actoren uit het Indische verleden, maar misschien

Onthullingsfestiviteiten van het standbeeld van De Lesseps

wel de belangrijkste. Onze visie op hun bijdrage aan de geschiedenis verandert steeds. Misschien kan de Indische gemeenschap, zo nauw verbonden met hun daden, juist dáár enige troost uit putten.

Eind van het jaar. Tijd om de koffer – ook al is het voor even – te sluiten. En te hopen op vrede.

Java Post, december 2015.

ICM 22.12.2015

Er kunnen in iemands leven in de donkere dagen voor Kerstmis – o heerlijk Indië, waar men die dagen  niet kent – dingen passeren, welke die dagen nog donkerder maken dan dat ze gemeenlijk vanwege de weersgesteldheid reeds zijn. Ik heb dit zojuist ondervonden. U zult het wellicht niet aardig van mij vinden, dat    ik u van deze trieste ervaring deelgenoot maak. Ik neem echter aan, dat er voor u nog genoeg prettige dingen zijn in deze feestelijke en laatste maand van het jaar, die u het hoofd weer zullen doen opbeuren. Ik geef toe, het is geen bemoedigend begin. Ik dwing u er niet toe verder te lezen. Het slot is evenmin opwekkend. Een paar maanden geleden had ik hem ontmoet. Hij was een gepensioneerd Indisch spoorwegman, die de hoop koesterde van zijn pensioen nog enkele jaren in Holland, na een leven van hard werken in de tropen, rustig te kunnen genieten. Zo wikt de mens…

Hij was een eenzame man. Gescheiden van zijn vrouw en zijn twee kinderen waren reeds getrouwd, in Indië. Toen ik hem in een van de Haagse straten ontmoette, was hij op zoek naar kamers. Hij was terneergeslagen en ik bespeurde een zekere onrust in hem. Kamers zoeken is geen prettig werk, redeneerde ik bij mijzelf en zo verklaarde ik zijn neerslachtige bui.

Enige weken geleden kwam een van mijn dameskennissen naar mij toe en zei: “U ontvangt geregeld Indische kranten, is het niet? Kunt u er nu en dan een paar missen? We hebben een Indischman op kamers en die…..” “Natuurlijk”, zei ik en prompt ging er elke week een pak Indische kranten naar het aangegeven adres. “En hoe gaat het met het Indischmannetje?”, vroeg ik op zekere dag toen        ik  mijn  vriendin  ontmoette.  “Het

gaat nogal. Eigenlijk een zielig geval. Zijn kinderen zitten in Indië en hij is van zin vrouw gescheiden. Hij kent hier maar weinig mensen”. 

U begrijpt het al; de kranten waren bestemd voor de gepensioneerde spoorwegman, die eenzame die hier zo vreemd en bijna schichtig rondgekeken had na zoveel jaren van afwezigheid. Ik heb trouw de kranten laten bezorgen en nam mij stellig voor hem eens te gaan bezoeken.

Een week later kreeg ik een telefoontje: “U hoeft geen kranten meer te sturen…” “Hoezo, is hij vertrokken?” “Nee, hij is zwaar ziek geworden; het is een dubbele longontsteking”. Een dag later zat ik aan zijn bed. Een huurkamer zoals er duizenden in het Haagse zijn, dus overbodig om het interieur te beschrijven. Op een kastje stond een portret, een foto van zijn kinderen. Hij ademde moeilijk. Zijn toestand was al hopeloos. “Wil ik je kinderen een telegram sturen?” vroeg ik. “Nee, laat maar”, zei hij mat. “Heb je helemaal geen familie meer in Holland?” Het bleef even stil. “Wij zijn in Indië niet zo familieziek”, bracht hij er met moeite uit.

Even later sprak ik de verpleegster. Hij had een getrouwde zuster in Nijmegen, maar daar kwam hij nooit. Hij bleef mij aankijken en schudde zijn hoofd. Terwijl ik hem daar in die half-duistere ongezellige kamer, bleek en lijdend zag liggen, drongen zich Indische beelden aan mij op. Beelden vol zon en levensvreugde uit de dagen dat ik hem in Indië in volle activiteit had gekend. Wij zijn niet de regisseurs van ons eigen levensspel, maar hier worden op het slot wel heel zware accenten gelegd. Het bleef nu stil in de kamer. Zijn ademhaling was moeilijk. Zijn vingers trokken aan de dekens en zijn ogen zochten de wanden af.

In de nacht daarop is hij         toen overleden. De vreemde verpleegster was erbij. Een vreemde had zijn ogen gesloten en zijn handen op het laken gekruist. De volgende morgen hoorde ik de bijzonderheden.

Zijn zuster, via een telegram gewaarschuwd, was de vorige avond overgekomen. Hij had haar niet herkend; gelukkig maar. Hij heeft niet hoeven zien dat zij volkomen onverschillig en zonder een spoor van ontroering aan zijn sterfbed had gestaan.

“Het was vreselijk”, zei de verpleegster. Ze verontschuldigde zich dat ze in jaren niets van hem had gezien of gehoord, maar het was toch haar bloedeigen broer… “Heeft ze nog iets gevraagd”, vroeg ik. “Of er geld voor de begrafenis was…”

Een uur later was ze weer vertrokken. Ze had een dagretour genomen. Op het kastje stond nog steeds het portret van zijn kinderen. Ik had het gevoel dat het gelaat van de gestorvene er naar toegewend lag. In mijn herinnering leeft hij nog leeft hij nu verder als de eenzame Indischman. Ik hoop maar dat er niet zoveel zo eenzaam zijn als   hij in het Haagje, dat voor gerepatrieerden terecht de reputatie heeft van een paradijsje van gezelligheid.  (Java Post)

Dit kerstverhaal verscheen in december 1937 in het

“Nieuws van den dag voor Nederl

ICM 24.12.2015

De Kerstboodschap van Gerard Spong

Op  24 december 2015 met de kerstnacht werd op NED 2 hoogtepunten gememoreerd wat zeg lieden als advocaat Spong op zijn lever had! Ja, hypocrisie dat in je zelf zit, probeer dat weg te werken. In het bijzonder was zijn boodschap gericht aan de NL Regering, wapentuig en oorlog voeren, een Industrie waar vele miljarden aan worden verdiend. Deze oorlogen zijn oorlogsmisdaden, en men moet dan niet hypocriet zijn dat de Syriërs allemaal richting Nederland Vluchten, die hun huizen kapot bombarderen.

ICM 12.2015

Weet U het nog - Vragen rond Indische Kwestie mbt betaling KNIL érs

Vele vragen komen bij de redactie binnen.
Waarom de staatssecretaris Martin van Rijn alleen de achterstallige salarissen betaalt, terwijl de petitie Indische Kwestie een breder pakket aan eisen stelt; Erkenning, Excuses, en compensatie.  Compensatie houdt in; "Back pay, en opgelopen oorlogsschade". Hiervoor hebben die 10.000 mensen getekend.  Dit impliceert dat  de mensen die hebben getekend vinden dat de staatssecretaris Martin van Rijn nu nog met de rest van de eisen moet komen, en deze verre van content  zijn voor het bereikte resultaat, en hier ruim twee en half jaar op moeten wachten. Ook zijn deze  van mening toegedaan dat Het IP het bos in is gestuurd met dit resultaat, hoe ze in godsnaam akkoord zijn gegaan, hiervoor hebben ze de handtekening niet gezet, voelen zich om de tuin geleid.  Het is ook een verkeerde gedachte dat het Indisch Platform namens de Indische Gemeenschap spreekt, met nog geen 1000 man in de achterban. Daarom heeft ICM samen met NICC de petitie gestart, dus nadrukkelijk niet is uitgegaan van het IP dit initiatief.  Met 10.000 handtekeningen heeft het IP een mandaat van ICM & NICC in handen gekregen.  Sterker nog bij overdracht van de handtekeningen stelde Het ICM de eis dat alle 60.000 man hun claim ontvangen. Daartoe stelde ICM een Indisch  voorziening voor,  die houdt in boven de AOW een maandelijkse bedrag van 500 euro gedurende 5 jaar - plafond 40.000 euro, om deze gelijk te stellen met Het Gebaar, waar de Indische gemeenschap slechts 3800 ontving, en niet iedereen. 

Reactie ICM redactie

Waarom op deze manier?

Omdat Martin van Rijn NU zelf kan beslissen, en de Eerste - en Tweede Kamer niet nodig heeft.

Velen weten uit het verleden dat juist in de Kamers de Indische Kwestie sneuvelden bij stemming motie, en  een grote partij als een PVV zelfs bij hoofdelijk stemming een dolk in de rug stak van Indie-gangers , die juist op Geert Wilders stemden omdat hij Indo's is. Voorts is de Kamer van mening dat met het Gebaar in 2000 de Indische zaak werd afgedaan. Alhoewel  de oppositie niet meer deze stelling deelt.

De intentie is bij deze staatssecretaris zeer groot (in tegenstelling tot zijn voorgangers) om dit Indisch vraagstuk in zijn geheel op te lossen, dat moge duidelijk zijn. Dit heeft de staatssecretaris in zijn brief met 9 pagina's uitgebreid intensief benadrukt voor de toekomstig constructieve samenwerking met Indisch Platform . Echter is zeer afhankelijk van zijn "eigen begroting" (Niet van de Algemene), dus beperkt. Met deze beperkingen in 2015 oplossingen moeten realiseren.

Mijn analyse voorspelling; 
Volgend jaar in 2016 zullen er grote meevallers op zijn begroting (VWS) vallen( besparingen, verrekeningen van het te veel gedeclareerde door de ziekenhuizen van afgelopen jaren, en invorderingen van de fraudes - 80 miljard van de afgelopen 5 jaren volgens Robin Linschoten). Hierdoor wordt de staatssecretaris in staat gesteld om de volgende stappen te kunnen uitvoeren waarvoor de 10,000 mensen hebben getekend. Ook bestaat de mogelijkheid door deze zet/stap dat eindelijk na 70 jaren een beweging is geforceerd in de Indische zaak dat de Eerste - en Tweede Kamer hun standpunten rond het Gebaar gaan herzien, en deze verlaten, de Indische zaak anders gaan zien zodat eindelijk gemeenschappelijk elkaars geschiedenis kunnen delen.

De goede lezers van zijn brief van 12 oktober voor het debat van 14 oktober met 9 pagina's lang hebben het toen al begrepen deze intenties!

In ieder geval met deze beslissing heeft de staatssecretaris een Win Win situatie gecreëerd; het Indisch Platform in ere hersteld bij mensen die de handtekeningen hebben gezet, en heeft  de staatssecretaris voor zijn PvdA weer Indische stemmen gewonnen.  Dit is het enige dossier die PvdA 1 miljoen Indische stemmen kan opleveren. Vele Indo's (Indische Gemeenschap) hebben immers op Geert Wilders gestemd, omdat hij een Indo is, die juist te allen tijde de Indische kwestie in de Kamer heeft getorpedeerd!

Alleen hier om al zal Martin het Indisch vraagstuk in zijn geheel oplossen in 2016!

Heeft u verdere info nodig, dat kan mail naar info@icm-online.nl 

ICM Editor

F.Schwab sr.

WIJ HEBBEN WEER UW HANDTEKENING (10.000) NODIG,

IN TWEE MINUTEN HEEFT U UW HANDTEKENING GEZET, LEES VERDER ....

INDISCHE PETITIE  TvW’66                            

Indische zaak - Het Traktaat vanWassenaar 1966 

Hier Onderteken petitie   < of >    Kijken wie er getekend hebben

< of >   Laatste Updates

Inleiding –  

De Nederlands-Indische gemeenschap heeft het recht om de Nederlandse Staat te sommeren uitvoering te geven aan het Traktaat van Wassenaar 1966 (nader te noemen “TvW 66”) dat geratificeerd werd door zowel de Nederlandse als de Indonesische regering op 7 december 1966.  

Het Traktaat werd gesloten en geratificeerd tussen de toenmalige President van Indonesië Soekarno en de toenmalige Nederlandse regering.

Gerechtigheid dient te geschieden aan allen die door de 2e Wereldoorlog en de nasleep daarvan in Nederlands-Indië dan wel Indonesië het verlies van…

Voor informatie, instructie en overige update klik op  Doorgaan 

ICM 5.11.2015

Nabestaanden militairen Nederlands-Indisch leger woedend over vergoeding

De bloedige strijd om Nederlands- Indië maakt nauwelijks deel uit van ons collectieve geheugen. Historische instituties hebben hun taak laten liggen, stelt Anne-Lot Hoek. En dat is een zaak van ons allemaal.

 ICM 7.11.2015

De val van Formosa  Door:  Tonio Andrade   Hoe een Chinees krijgsheer de VOC versloeg

Veertig jaar lang probeerde de VOC grip te krijgen op de Chinese handel, maar na de Val van Formosa in 1662, moest de compagnie zich uiteindelijk gewonnen geven en de Chinese droom laten varen. Tonio Adrade, hoogleraar geschiedenis aan Emory University, schreef een boek over deze geschiedenis. Een Nederlandse vertaling – De Val van Formosa. Hoe een Chinese krijgsheer de VOC versloeg – verscheen vorige maand bij uitgeverij Jo Wijnen.

Een  verschrikkelijke storm

De meest verschrikkelijke storm die Coyet ooit had meegemaakt vond vijf jaar voor Koxinga’s invasie plaats. Hij begon na een ongebruikelijke windstilte. Het licht veranderde en een paar regendruppels tikten op de dakpannen. Toen trok de wind aan. Die avond kon je de golven op de kust buiten het kasteel horen beuken, net voorbij de duinen. De huilende wind kwam uit het zuiden, wat vreemd was, want in deze tijd van het jaar zou hij uit het noorden moeten komen.

De wind brulde de hele nacht door, tot aan de donkere, natte ochtend. Vanuit het kasteel kon je de zee in het oosten zien deinen, terwijl net iets naar het noorden het Kanaal dat voorbij de muren naar de Baai van Taiwan leidde kolkte als een witte massa. Enkele Chinese boten waren gekapseisd,dus stuurde Coyet wat mannen naar de kade om de vaartuigen van de Compagnie – een jacht en een galjoot die klaar lagen om geladen te worden – voor en achter aan de stenen kademuren vast te sjorren. Op de open zee rukte een andere galjoot, de Rode Vos, aan haar ankers; haar sloep werd meegenomen door een golf.

Tyfoons draaien tegen de klok in, en aangezien de wind uit het zuiden kwam moet de tyfoon zich verder  naar  het  westen hebben bevonden, boven de Straat van Taiwan. De meeste tyfoons treffen Taiwan op de dunbevolkte oostkust, waardoor de bewoners van de dichtbevolkte westelijke vlaktes meestal geen voltreffers voor hun kiezen krijgen maar slechts stormen die door de hoge bergen van het eiland al zijn afgezwakt. Deze tyfoon mikte echter recht op de westkust, het kerngebied van de Nederlandse en Chinese vestigingen.

Bij het vallen van de tweede nacht werd het gehuil van de wind nog erger. Vanuit zijn gouverneurs-woning hoorde Coyet hem veranderen in een ‘extreem verschrikkelijke storm zoals hier jarenlang niet is meegemaakt’. De gebouwen beefden en schudden. Wind als deze kon palmbomen met wortel en al uitrukken en ze door muren heen slingeren, maar de grootste zorg was het water. Kasteel Zeelandia was gebouwd op een landtong van zand die als een slang richting de oceaan kronkelde.

Naar het noorden toe werd het eiland   een   steeds    hobbeliger duinlandschap. Vervolgens maakte het  plotseling  een  knik naar het oosten, alsof het van gedachten was veranderd, en wees als een knokig vingerkootje terug naar het vasteland. Kasteel Zeelandia was gebouwd op deze knik; de achterkant van het kasteel was tegen de duinen gevleid en de poort gaf toegang tot het water, waarover gewoonlijk de schatten aangevoerd werden – katoen, peper, porselein, zijde en zilver – maar dat nu tegen de stenen kade beukte. Het hoger gelegen bovenkasteel liep waarschijnlijk geen gevaar; de dikke muren omringden daar een groot plein waar huizen, soldatenverblijven en gevangenissen waren.

Het (toen) Nederlandse eiland Formosa, na de overwinning op de VOC deel van China; nu weer zelfstandig als Taiwan

Maar de gouverneurswoning, de kerk en de belangrijkste pakhuizen en woningen lagen buiten de hoofdwal, in wat het benedenkasteel werd genoemd. Oorspronkelijk had de lange rij zij aan zij geplaatste gebouwen direct tegenover de kades gelegen. Later was er een lange dikke muur tussen de kade en de gebouwen gebouwd. Deze was ontworpen om bescherming te bieden tegen piraten, samoerai en Spanjaarden. Nu bood ze bescherming tegen de golven. De storm raasde de hele nacht en gierde door de kieren in deuren en ramen. Tegen middernacht bereikte ze haar hoogtepunt. Een paar uur later zwakte ze af.

Toen de volgende ochtend de Nederlanders, met hun ogen knipperend tegen de zon, naar buiten kwamen, ontdekten ze tot hun opluchting dat het boven- en benedenkasteel ongeschonden waren. Er waren wat gebroken ruiten en kapotte daken, maar er was geen grote schade. Toen ze echter de poorten openden, aanschouwden ze bijna totale verwoesting. De steiger voor het benedenkasteel was totaal weg-geslagen. De kademuur langs de kust, die in de ene richting naar de stad Zeelandia en in de andere naar het strand leidde, was volkomen aan stukken; sommige stenen waren hoog op het land geworpen, en het stenen pad dat er langs had gelopen was weggespoeld door het water. Sommige van de enorme keien die waren bedoeld om de kust tegen erosie te beschermen waren helemaal verdwenen, en de schepen die aan de stenen kades hadden gelegen waren zwaar toegetakeld en de masten versplinterd. Verderop in de baai stond een jacht genaamd de Maarssen bijna rechtop in het water. Dat zou nog niet eens zo opmerkelijk zijn geweest, ware het niet dat de Maarssen een maand eerder was vergaan in een andere storm en diep begraven was geweest onder zand en slib. Nu stond ze rechtop, meer dan honderd meter verwijderd van haar eerdere locatie – iets dat, zo mijmerde Coyet, ‘niet had kunnen gebeuren zonder geweldige kracht’.

De stad Zeelandia, honderd meter ten oosten van het kasteel, op het vingertopje van de uitloper van het eiland, was ‘een woestenij’. De met klinkers geplaveide straten waren bedekt met stukken hout, zand en op het land geworpen boten. De huizen langs de havens aan alle drie de kanten waren compleet vernield, inclusief prachtige pas gebouwde woningen zoals He Bins nieuwe villa. Geen enkel deel van de stad was evenwel gespaard. In elke straat lag puin en lagen lijken. Velen waren van Chinese vrouwen en kinderen die waren verdronken   of verpletterd door omgevallen muren.

Klokken luidden, en gongs dreunden. Coyet liet de stads-omroepers bekendmaken dat iedereen die werd betrapt op stelen of het afstruinen van de puinhopen in de boeien zou worden geslagen voor een jaar dwangarbeid. Mensen begonnen op te ruimen en te herbouwen. Maar sommige dingen konden niet worden herbouwd. Aan de andere kant van de brede vaargeul voor Kasteel Zeelandia was nóg een lang, zandig eiland, Baxemboy. Het vissersdorp dat ooit op de met gras bedekte oever van Baxemboy had gestaan was verdwenen – zonder een spoor achter te laten, zelfs geen balk of stuk fundering. Het meest zorgelijk was echter dat ongeveer halverwege het eiland, op wat duinen en voorbij een bosje stakige pijnappelbomen, een belangrijk fort de wacht had gehouden over een andere toegangsweg tot de baai, het Hertenoorgat. De storm had het met de grond gelijk gemaakt. Er was niets van over behalve een hoop zand en baksteen. Vijf soldaten waren op slag gedood. De rest was erin geslaagd te ontsnappen; zij die ongedeerd waren hadden hun makkers met botbreuken meegesleept. Ze zeiden dat het fort om middernacht was ingestort, toen de storm op zijn hevigst was.

Illustratie van Fort Zeelandia

Coyet stuurde arbeiders om de lichamen uit te graven, en ingenieurs om de overblijfselen van het fort te inspecteren. Zij rapporteerden dat het fort onmogelijk herbouwd kon worden omdat de storm Baxemboy volstrekt had veranderd. Veertig jaar lang hadden stuurlieden zich georiënteerd op de hoge, donkere duinen, wetend dat wanneer ze die zagen ze Kasteel Zeelandia naderden. Maar de duinen waren weggeslagen, en er was alleen nog een vlak strand.

Kaarten konden opnieuw gemaakt worden, duinen niet. Er was geen geschikte plaats om een nieuw fort te bouwen. Hoe moesten de Nederlanders de Baai van Taiwan nu verdedigen, mocht er ooit een vijand komen? Kasteel Zeelandia bewaakte nog steeds de belangrijkste vaargeul, maar het Hertenoorgat was nu onverdedigd. Coyet beschouwde dit als het ‘zwaarste ongeval dat de Edele Compagnie in deze storm is overkomen’.

Soms kun je weinig doen behalve je tot een hogere macht wenden, en dus besloten Coyet en zijn collega’s een algemene Vasten-  en  Bededag  te  houden, ‘om de Almachtige te smeken Zijn plaag van dit eiland af te wenden, die we vanwege onze vele zonden op dit eiland nu menigmaal hebben gevoeld, in het bijzonder in deze afgelopen tijd door de afgrijselijke stormwinden en de vervaarlijke overstroming  die  Hij ons bracht,

waardoor meer dan achthonderd opvarenden zijn verdronken en gesneuveld’.

Die nacht, als in antwoord, klonken er explosies vanaf de Baxemboy. Toen mensen de volgende dag poolshoogte gingen nemen, kwamen ze erachter dat de explosies uit de grond onder het gevallen fort waren gekomen, niet ver van de plek waar enkele soldaten die de ruïnes bewaakten rond een kampvuur hadden gezeten. Juist toen de vlammen zo’n beetje uitdoofden, klonken de ontploffingen van diep onder het zand. De soldaten hielden het erop dat er onder het zand bedolven granaten waren afgegaan.

Misschien kunnen we deze explosies beschouwen als de eerste voortekenen. Vijf jaar later, toen Koxinga’s invasie ophanden was, zouden er vele volgen.

bron: Historiek.net)

ICM 8.11.2015

De Jan Campert Stichting heeft de jaarlijkse Constantijn Huygens-prijs 2015 toegekend aan Adriaan van Dis voor zijn gehele oeuvre. De officiële prijsuitreiking zal plaatsvinden tijdens het Schrijversfeest, de afsluiting van het internationale literatuur festival “Writers Unlimited / Winternachten” op zondagmiddag 17 januari 2016 in het Theater aan het Spui in Den Haag. Aan deze prijs is een bedrag van        € 10.000 verbonden.

Van de jury maakten deel uit: Erica van Boven, Jeroen Dera, Yra van Dijk, Arjen Fortuin, Aad Meinderts (voorzitter), Jan de Roder, Carl de Strycker en Maria Vlaar. Adriaan van Dis groeide op in Bergen, te midden van zijn halfzussen en ouders met een Indische oorlogsgeschiedenis. Al tijdens zijn studie publiceerde hij bij NRC Handelsblad, waar hij later redacteur was. Adriaan van Dis debuteerde in 1983 met zijn novelle: “Nathan Sid”, die hem het Gouden Ezelsoor opleverde. In 1986 verschenen vervolgens zijn boek: “De rat van Arres” en de reisverhalenbundel “Casablanca”. Hij debuteerde in dat jaar tevens als toneelschrijver met het stuk “Tropenjaren”, in 1988 gevolgd door “Komedie om geld”. In 1988 verscheen ook zijn roman “Zilver of het verlies van de onschuld”.

In de negentiger jaren schreef hij veelal reisliteratuur, zoals “Het beloofde land”, “In Afrika” en “Waar twee olifanten vechten”. In 1994 kwam zijn succesvolle roman “Indische duinen” dat bekroond werd in 1995 met de Gouden Uil en de Trouw Publieksprijs en werd genomineerd voor de Libris prijs, de AKO prijs en de Aristeion prijs. In 1999 verscheen zijn grote roman “Dubbelliefde”, in 2000 gevolgd door de novelle “Op oorlogspad in Japan”.

In september 2002 verscheen bij Uitgeverij Augustus de roman-in-taferelen “Familieziek”. In 2004 de Boekenweek essay “Onder het zink, un abécédaire de Paris”. Begin 2007 “De wandelaar en eind november dat jaar “Leeftocht”. In 2010 wam zijn nieuwste roman “Tikkop” uit, die genomineerd werd voor de Libris Literatuurprijs. Eind november 2011 verscheen “Stadsliefde”, waarin de stad Parijs  centraal  staat.  Eind  2014

verscheen zijn meest recente roman “Ik kom terug”, waarin wij in onze Boekenrubriek reeds aandacht hebben besteed en die bekroond is met de Libris Literatuurprijs en op de longlist staat van de ECI Literatuurprijs. In december dit jaar gaat de toneel-bewerking van “Ik kom terug” in première, waarin Van Dis het podium deelt met actrice Olga Zuiderhoek.

Wie wil weten welke illustere schrijvers Adriaan van Dis vooraf gingen met het winnen van de Constantijn Huygens Prijs, hier de LINK: https://nl.wikipedia.org/wiki/Constantijn_Huygens-prijs

ICM 9.11.2015

Expositie Sophiahof valt slecht, meldt  Federatie Indo

DEN HAAG (25 juni 2019) – De tentoonstelling ‘Vechten voor Vrijheid’, over verzet tijdens en na de Tweede Wereldoorlog , valt slecht in de Nederlands-Indische gemeenschap. Vooral het feit dat het geweld van Indonesiërs gedurende de Bersiap wordt aangeduid als verzet en wordt vergeleken met het verzet tegen Nazi-Duitsland en Japan stuit op veel weerstand.

De expositie in het nieuwe Museum Sophiahof, die donderdag 27 juni 2018 wordt geopend door Koning Willem-Alexander, is omstreden. Vooral het feit dat de organisatie het geweld van Indonesiërs tegen (Indische) Nederlanders en andere etnische minderheden plaats in de context van ‘verzet’ in de Indonesische strijd voor onafhankelijk doet menig wenkbrauw fronsen.

Yvonne    Groeneveld,  theatermaakster  pur  sang

ICM 18.11.2015    

Soms word je stil van iets dat je ziet en denk je in stilte aan wat anderen meemaakten. Dat gebeurde nadat ik het foto-essay ‘A hidden past’ (een verborgen verleden) van Ken Setiawan had gezien. Zij ging met haar vader Hersri Setiawan, die ik goed ken, in 2014 naar het Molukse eiland Buru. De aanleiding van die trip ligt veel verder terug, nu vijftig jaar geleden.

In de nacht van 30 september op 1 oktober 1965, dit jaar vijftig jaar geleden, vond in Jakarta een mislukte en rommelige staats-greep door linkse militairen plaats. Met deze putsch was de geest    uit de fles. Generaal Suharto, commandant van de zogeheten Strategische Reserve, gebruikte dit voorval om de machtsbalans   in het voordeel van rechts en    het leger te brengen. Die balans was vooral in het begin van de jaren zestig steeds verder naar links uitgeslagen.

Door de communistische partij de schuld te geven van de putsch en de massa’s te mobiliseren wist Suharto uiteindelijk in 1967 het presidentschap te verwerven. De vestiging van zijn militaire regime ging gepaard met de vervolging van iedereen die werd verdacht lid te zijn van de communistische partij of daaraan gelieerde vakbonden. Met als resultaat: minstens een half miljoen mensen vermoord en, naar schatting, 1,5 miljoen mensen die zonder proces gevangen werden gezet. Het duurde tot eind jaren zeventig voordat deze politieke gevangenen werden vrijgelaten.

Ook op de Molukken vielen doden, zoals Umar Lestiluhu. Over hoeveel doden er toen precies vielen weten we eigenlijk weinig, daar is nog geen onderzoek naar gedaan. Ook werd een aantal Molukkers gearresteerd omdat    ze verdacht werden van communistische sympathieën, zoals James Kaihatu, die op Buru gevangen werd gezet. Via dat eiland zijn de Molukken onlosmakelijk verbonden met de politieke gevangenen uit de jaren zestig. Naast Nusa Kembangan ten zuiden van Java, was Buru hét bekendste eiland waar het Suharto regime politieke gevangenen onderbracht.

Dr. Fridus Steijlen

De eerste gevangenen kwamen in 1969 aan in een plaats die Savana Jaya werd genoemd.

Zij moesten zelf de landbouw-gronden ontginnen en hun eigen onderkomens bouwen. Dat was zwaar, niet in de laatste plaats omdat veel politieke gevangenen ondervoed waren geraakt en de militaire bewakers losse handjes hadden. Na enige tijd mochten familieleden zich, in het kader van transmigratieprojecten, op Buru vestigen. Een aantal gevangen kon zich zo herenigen met hun gezinnen, wat niet betekende dat ze vrij waren gelaten. Toen in 1980 de kampen op Buru werden gesloten hadden daar 12.000 mensen gevangen gezeten, waarvan enkele honderden het niet hadden overleefd door ziekte, ondervoeding of geweld.

Onder de politieke gevangenen zaten ook veel intellectuelen.     De bekendste was wel de Indonesische schrijver Pramoedya Ananta Toer. Pramoedya was, voordat hij in 1965 werd gearresteerd, bezig om de Indonesische geschiedenis in romanvorm op te schrijven. Met zijn gevangenneming verloor hij het archief en de aantekeningen die hij daarvoor had verzameld. Het was op Buru dat hij zijn roman opnieuw ‘schreef’, niet volledig op papier maar door het aan zijn kameraden te vertellen en op kladblaadjes naar buiten te smokkelen. Na zijn vrijlating in 1979 publiceerde hij het verhaal definitief in een vierdelige serie, wel de Buru-tetralogie genoemd: ‘Aarde der Mensen’,’ Kind van alle Volken’, ‘Voetsporen’ en ‘Het Glazen Huis’. De Buru-tetralogie  is een klassieker als het gaat om de geschiedschrijving van de Indonesische nationalistische bewustwording en strijd vanuit Indonesisch perspectief. Na de sluiting van de gevangenissen bleef een klein groepje gevangen op Buru wonen en werken op    het land dat zij met mede-gevangenen hadden ontgonnen.

Er staan nog enkele gebouwen  die zij hebben gebouwd en monumenten en plaquettes die verwijzen naar de aanwezigheid van diverse militaire bewakings-detachementen. Foto’s van al die stille getuigen van Buru als politiek gevangenkamp zijn bij elkaar gebracht in dat mooie foto-essay ‘A hidden past’ (een verborgen verleden) van Ken Setiawan in Inside Indonesia. Ken’s vader, Hersri Setiawan, zelf ook schrijver, had met Pramoedya op Buru gezeten. Zij bezocht met hem Buru om samen een deel van zijn geschiedenis te leren kennen. (Moluks Historisch Museum).

Van 10 tot 13 november wordt in Den Haag een People’s Tribunal georganiseerd over wat er zich in 1965 en daarna in Indonesië afspeelde. Zie hiervoor de LINK: http://1965tribunal.org/press-release-2/

ICM 19.11.2015