Ontkenning van een bevolkingsgroep V (slot)

Vergroten

Anti-Nederlandse leuzen

Het gebouw van Onderling Belang dat vol werd beklad met allerlei vreselijke leuzen.

Niet uitpakken maar inpakken. Voor de Nederlanders in Indonesië

was 1957 het jaar van Zwarte Sinterklaas.

In een gesprek met een journalist van een ochtendblad dat ik jaren geleden had, ging het over bevrijding in het algemeen en in het bijzonder (want het was toevallig op 5 mei, een offi­ciële Nationale Feestdag!) en we zaten op  die zonnige dag van de bevrijding te genieten op een Amsterdams terras. De beste brave borst, een goede vriend overi­gens, wist van de “bevrijding” van Nederlands Indië niets. Helemaal niet verwon­der­lijk omdat daar geen bevrijding wás om gezamenlijk joelend, jui­chend, met  vlag­getjes zwaaiend de begroeting van geallieerden en bevrijders in alle straten te vie­ren, zoals dat in Europa gebeurde.

Dat ultieme genot van visuele, auditieve en fysieke presentie van “geallieerde bevrijders” (zoals in Europa) was in Nederlands Indië (dat - evenals Europa door de Duitsers - in een grote puin­hoop werd achtergelaten en daar door de Japanse aggressor in een kerkhof was veranderd en nog walmend van lijkengeur) door de Nationale opstan­den – de Bersiap - niet eens mogelijk.

In plaats daarvan werden alle Europeanen en In­do/Eu­rope­a­nen in Nederlands Indië in een natio­nale opstand meegesleurd. Niemand werd de tijd gegund te herstellen van de verschrik­kingen en de per­soonlijke en hefti­ge ervaringen van het WO-trauma, die daar nog bij kwamen, welis­waar in een andere vorm maar even hevig. In het licht van die zware psy­chische omstandigheden moest men in Nederlands In­dië zien te over­leven. Er brak een periode aan van  angst en argwaan jegens elk (bestuurs) machts en/of elk ver­toon van hiervan.

 Die gevolgen van de diep gewortelde psychische ervaringen hadden de In­do/Eu­rope­a­nen bij hun overtocht naar het moederland tijdens de repatriëring onvrijwillig meege­nomen. Er waren voldoende bewijzen voor hun collectieve shock, waarover zelfs tijdens de gezamen­lijke tocht naar Europa om uiteenlopende redenen niet of nau­welijks werd gesproken. Men kon zeggen dat zij “voor een minuut” opgelucht wa­ren bevrijd te zijn ver­trokken uit het land waar ze geboren maar ook lief hadden gehad maar waar  de houding van de bevolking (weliswaar aangespoord) als een blad aan de boom van het ene moment op het andere omsloeg en zich hostiel ge­droeg tegenover andere inwoners die niet tot de autochtone bevolking behoorden.

De overtochten waren over het algemeen goed georganiseerd en de leiding van de repatri­atie en bemanning van de schepen deden hun best om de mensen op hun gemak te stellen en te entertainen zoveel ze konden. Ter vermaak tijdens de ongeveer 3^1/2 week du­ren­de reis werden bijna elke dag dansfeesten gehouden omdat men wist dat Indo’s nu eenmaal dol zijn op muziek, dans en entertainment. Dat divertisse­ment waren ze in Indië voor de oorlog gewend en dat werd daar ook danig gecul­tiveerd. Maar nu veran­derde die grote liefde voor dat land plotseling in een nacht­merrie die tijdens de over­tocht naar het moe­derland in diverse vormen al aan het licht kwam. De soms zichtba­re maar voornamelijk onzichtbare verschijnselen van trauma en gedeeltelijk shock bij de repatrianten (deels uit schaamte voor de verne­deringen in de oorlog wilden ze hun persoonlijke ellende met nie­mand delen) ma­nifesteerden zich reeds tijdens de boot-tocht: constant zieke mensen na­dat de zee­ziekte in de eerste week al voorbij was. De ziekenboeg was nagenoeg bezet; zo­wel bij vrouwen als mannen was er en opkomende migraine zonder dat men wist waar die vandaan kwam en die men die nooit eerder had gehad. Voor deskundi­gen op divers neurologisch terrein moesten deze en andere verschijnselen aanwij­zingen zijn dat er zaken speelden die niet strookten met de nor­male gang van za­ken  en zeker niet tijdens een boottocht.

Onbewust dansten deze mensen tijdens de overtocht hun onzichtbare ellende weg: ze maak­ten de overtocht zo vrolijk mogelijk als het maar kon, men wilde immers alles ver­ge­ten. Ze be­rustten op dat moment (nog) in hun lot, maar beseften niet dat zich bij ieder van hen lang­zaam en onbewust een drama voltrekken zou.

En daarmee was het helemaal duidelijk geworden dat de repatrianten bij hun aankomst in Neder­land nauwelijks hun mond open kónden doen. De redenen waren duidelijk: angsten, zwaar getraumatiseerd en nog eens geshockt door het “welkom”, dat geen welkom kan worden genoemd. Het was voor hen eenvoudig desastreus om op die ma­nier een nieuw leven op te bouwen bij hun aankomst in het land van hun (voor)va­de­ren waarop ze zo lang hadden gewacht met een verlangen zo groot en hartstocht zo vurig die nie­mand ooit zou kunnen beschrijven. Aan hun nakome­lingen konden ze deze ervaringen zelfs niet in een notedop vertellen; ze waren ook voor hen zelf té  ge­compliceerd.

In deze typering, zonder er ook maar een spoor van valse romantiek of pathos in te voe­gen, zal iedere Indo/Europeaan zich ongetwijfeld herkennen. Het vuur van de harts­tocht was nu door de kille shock gedoofd en de toekomst lag in handen van ab­solute onzeker­heid.

Ik kan me nog heel goed herinneren dat in een directe TV-verslaggeving (toen de NTS) slechts één vertegenwoordiger van de Nederlandse Staat, nl. het Staatshoofd zelf, in de persoon van wijlen koningin Juliana, de situatie én positie van de repatrianten op hun waarde had geschat door de woorden uit te spreken bij aankomst van een van de schepen (m.s. Sibajak/J.v.Oldenbarnevelt) te Rotterdam  met de historische maar ook legendarische zin ”..Dit is úw land..”

Deze wijze woorden moesten bij haar dienaren de ministers toch als een bliksem zijn ingeslagen?

Maar ze waren horende doof. Dat was tegenover de koningin een belediging van de eerste orde.

De alleszeggende zin van de koningin werd simpel genegeerd.

Hadden de betrokken ministers (regering) soms de diepe betekenis van die zin niet  begrepen? (over reikwijdte gesproken).

De toekomst van de repatrianten was hierna “in limbo” en hierdoor onzeker, mede door de socia­le belemmeringen als  gevolg van de conclusies die de commissie Werner de regering in een verwerpelijk rapport had voorgelegd en dat van vooroordelen en ra­ciale connotaties krioelde; bovendien geheel ongefundeerd was opgesteld en slechts was geënt op volstrek­te ignorantie, naïviteit en domheid. De Overheid was en is in alles tekort gechoten en draagt de verantwoordelijkheid. De overheid had zich totaal vergist in de omvang van het probleem dat ze in feite zelf had veroor­zaakt: overschat­ting in haar eigen kunnen, blind geloven in ondeugdelijke rappor­ten van commissies en bovendien geen in­for­matie ver­schaffen aan de autochtone bevolking van de komst van, in wezen (dichte of verre) bloed­verwanten en/of nazaten.

De repatrianten werden bijvoorbeeld niet of nauwelijks begeleid en/of voorbereid op een nieuwe werkomgeving die ze slechts uit boeken – zij kregen in het voormalig Ne­derlands Indië immers een Europese opvoeding - en van persoonlijke verhalen ken­den en die werkomge­ving (arbeidsstruc­tuur en arbeidsprocessen) was een on­beschre­ven blad. In het labyrinth van onduidelijkhe­den om een plaats (en werk) te vinden, zagen ze zich noodgedwongen letterlijk en fi­guurlijk gedwongen om een bescheiden hou­ding, plaats en rol in de nog steeds (deels) vijandige bevolking in te nemen, die hen toch als vreemden en  niet als “echte” volwaardige Nederlan­ders zag en nooit erover werd geïnformeerd dat er in Indië (in den vreemde) naza­ten leefden van Nederlandse en andere Europese oor­sprong. De zo­veelste misser van de Staat die er zonder meer van uitging dat de repatrian­ten uiteindelijk op een natuurlijke manier in de Nederland­se samenle­ving zouden opgaan (vandaar de versprei­ding over het hele land) zonder een moment te beseffen dat dit niet geruis­loos kón ge­beuren, om de simpele reden dat de alge­hele erkenning van deze be­volkingsgroep, behorende tot de Nederlandse sa­menle­ving als zodanig diende te worden beschouwd, maar wat tot en met heden geheel ontbrak. 

Indien dat wel was gebeurd, zouden er nauwelijks maatschappelijke problemen zijn ont­staan, of in ieder geval vrijwel kunnen worden vermeden. De Nederlandse Staat had immers alle middelen tot haar beschikking om bij wijze van spreken, bij het begin al in één handom­draai de “Indische kwestie” tot een succesvol geïntegreerd sluitstuk van het Indiëbeleid te maken. Dat heeft ze om duistere redenen nage­la­ten.

Inmiddels wachtten de repatrianten af wat er zoal met hen in de gegeven situatie zou ge­beu­ren, maar er kwam niets waardoor hun maatschappelijke posities (enigszins en in verhouding tot hun arbeidsverleden) konden worden hersteld. Repatrianten die op di­verse vakgebie­den zeer gekwalificeerd waren, konden hun (uiteenlopende) beroepen niet eens uitoefe­nen. In Indië goed tot hoog geschoold, gedisciplineerd en streng op­gevoed, werden ze gedwongen in allerlei fabrieken te werk gesteld om deels een bij­drage te leveren in de kosten voor de overtocht die Overheid had “voorgeschoten”. De zoveelste belediging, zo zag iedereen dat.

Ze waren op zichzelf aangewezen en hadden geen enkel beeld, laat staan een idée, van wat de overheid (de Staat) met hen van plan was. Maar die Overheid was helemaal niets van plan.  Er was dan ook geen enkele instantie, met na­me geen overheidsinstelling, die bijvoorbeeld de arbeidspotentie van de repa­trian­ten had onderzocht, hetgeen  immers juist op dát punt  het begin had moeten worden om deze mensen zo efficiënt mogelijk in het arbeidsproces in te leiden. De overheid en andere in­stanties waren hier ook weer steke­blind ge­weest. Allemaal ge­miste kan­sen om potentiële talenten te recruteren. Deze  in­spanning had het Bestuur in het voor­malig Indië ook nooit ondernomen. Het is niet alleen onbegrijpelijk maar ook on­vergeeflijk dom al die kansen die de over­heid had laten lopen. Maar nu in Ne­derland  moesten ze het zelf uitzoeken. Op zich was het voor hen

nauwelijks een pro­bleem om­dat ze in het voormalig Neder­lands In­dië wel gewend waren om zelf werk te zoeken en te vinden. Want de in­gebakken overle­vingsstrategie had de Indo/Euro­pe­aan zelf móeten ontwikkelen tijdens WO 2 en de onaf­hankelijkheidsoorlog. Een geluk bij on­geluk, zou men dat kunnen noemen, wat hen nu toeval­lig goed uitkwam.

In de barre en keiharde periode van de vijftiger jaren van de vorige eeuw vochten de re­pa­trian­ten ieder op hun eigen manier voor een waardig leven, weliswaar beroofd van hun dro­men, zonder substantiele hulp (of begeleiding) en met de ontkenning van hun werkelijk “zijn”, hun bestaan, zouden zij wel moeten leven ook in een voor hen wel­haast vijandige omge­ving. De meerderheid van de Nederlandse bevolking zag hen niet echt als verre bloedver­wanten en wanneer de Nederlandse bevolking geconfronteerd werd met de onalle­daagse gewoontes van de nieuwkomers zoch­ten deze heel tribaal hun eigen dagelijkse gewoontes op en trokken ze zich van de nieuwkomers terug. De Hollanders hadden, begrijpelijker­wijs ook hun eigen zorgen, net zo groot en behoeftig en dan  kon een stroom van “ver­meende bloedverwanten of nazaten” uit den vreemde nota bene niet zo direct vatten, (laat staan begrijpen). Voor de Hollanders (nooit ingelicht door de Overheid over deze bevol­kingsgroep) was de komst van de repatrianten, als gevolg volslagen duister ( het kwam hen niet goed uit) Het was voort­durend het aftasten van elkaars gewoonheden en rituelen en daarna zoeken naar overeenkomsten leek het wel.

 Met enige uitzondering van een handjevol Hollandse mensen, die zelf tijdens de Duitse bezetting in WO II hadden geleden en waar er enkele van hen de dood voor ogen hadden gezien,  had zich over hen ontfermd en hen omarmd. De Indische Nederlanders zagen in hen in ieder geval de pijlers, de ruggegraat zo men wil, van de Nederlandse Beschaving en dat was een geruststellende gedachte.

Voor niets gaat de zon op. De repatrianten hadden, ondanks de grote teleurstelling bij hun aankomst noodgedwongen én op eigen kracht een weg moeten vinden in een heel an­dere (werk)omgeving en ander klimaat, bij voortduring geconfronteerd met iets ande­re opvat­tingen over omgangsvormen dan waar zij zo aan gewend waren.

 Voor hen was er geen geoliede overheidsorganisatie zoals nu bijvoorbeeld het COA, Vluchte­lingenwerk en zo meer; voor hen was er geen ontvangstcomité dat ze van harte welkom heette, voor hen was er geen uitstekende hand om alles wegwijs te maken in het land van hun (voor)vaderen: HUN VADERLAND.

ZIJ  hadden immers Europese (voor)ouders en juist deze (verre) bloedverwanten bleken meer van xenofobisch van karakter te zijn bij de toenadering van de repatrianten dan bij de tegen­woordige immigranten die al die achtergronden niet hebben. Onbegrijpelijk en tegelijker­tijd beschamend.  Hoe was het ons geleerde zinnetje ook al weer: “van je familie moet je het hebben”. Kortom een onvergeeflijk schandaal.

ZIJ  werden op die manier niet bepaald in de watten gelegd zoals men met de huidig immigranten nu wel het een en ander pleegt te doen waarvan de modus zelfs standaard schijnt te zijn.

Voor de repatrianten hoefde deze “pampering” ook helemaal niet; men vroeg hen immers helemaal niets en al helemaal niets over de redenen waarom zij hier kwamen.

In het voor­malig Neder­lands Indië heerste een vrij sociaal liberaal arbeidsklimaat en er waren geen sociale vang­netten ter bescherming van werkenden zoals in Ne­derland. Met hun Neder­landse c.q. Eu­ropese opvoeding in Indië herkenden de repatrianten de Neder­landse samen­le­ving amper of hele­maal niet. Immers het gedrag en de om­gangs­vor­men van de Neder­lander strookte niet met dat­gene wat ze in Indië had­den geleerd: goede manieren, be­leefd zijn tegenover een ieder, met twee woorden spreken zonder aanziens des per­soons, kortom de etiquette van het fatsoen.

In de Indo/Europese en Europese gemeenschap ontstonden

 als gevolg van de segregatie (zie het eerste deel) diverse niveaus en stijlen van leven: arm tot heel arm en rijk tot  heel rijk. Zowel de (vaak) rijke Europeanen als de rijk geworden Indo/Europeanen (meestal self-made) staken met hun sociale status de ogen uit van de rest van de Indo/Europeanen die  groten­deels een middenklasse vormden. En in deze maat­schap­pelijke verhouding was het woord solidair niet bepaald een woord dat dage­lijks werd gebezigd. En wanneer men de heden ten dage ter be­schikking staande actuele in­formatiebronnen raad­pleegt over de Indo/­Europe­aan, komt men niet zel­den onge­rijmdheden tegen. Dan worden er voorbeel­den van suc­cesvolle personen van Indo/Eu­ropese afkomst, Indo‘s dus, ten tonele ge­voerd, die vanaf de zestiger  jaren bekend zijn geworden op het ge­bied van de kunsten zoals, thea­ter, dans, film, muziek etc. met obligate commentaren dat zij het (toch) ge­maakt hebben! Daar kun­nen we suc­cessievelijk aan toevoegen dat ze dat succes (onder de alziende ogen van  hun ouders!) uit eigen kracht en inspan­ning hebben verworven. Ook carrières in de Krijgsmacht en op wetenschappelijk ge­bied (vaak medisch) worden dan uitgeme­ten. Maar de talenten op divers gebied onder de leden van de In­do/Europese be­vol­kingsgroep had men nauwe­lijks of helemaal niet in de gaten ge­had laat staan bevor­derd. Velen ont­wikkelden zich op eigen houtje, on­ge­subsidieerd of  nauwelijks ge­spon­sord door een of andere firma. Wat dat be­treft veel respect en lof en we gunnen hen het succes van ganser harte, dat vinden ik en ieder­een een goede ont­wikkeling; het zijn in feite nog fijne stipjes in het ge­heel, incidenten, maar die al flonkeren boven het ver­maledijde tranen­meer van de bitterheid van gisteren dat we met zijn allen hope­lijk zeer snel achter ons zullen laten om het plaats te laten maken voor de grote verwach­tingen die de Indo/Europeaan voor dit (ONS) mooie land voor ogen heeft.

Ik hoop  hiermee een bijdrage te hebben geleverd aan hen die de geschiedenis van de In­do/Eu­ro­peaan graag willen kennen en draag ik deze serie artikelen daarom op aan alle jonge men­sen en aan alle mensen van de Indo/Europese gemeenschap omdat ik weet wat het is om (een) Indo te zijn.

PJOTR X. SICCAMA

De telegraaf 20/2 - 2013 opent met:

Minister Timmermans lijmt scherven in Indonesië

’Excuses… waarvoor?

DEN HAAG, woensdag

HIROHITO 

MAC ARTHUR: 1945: Masterplan en/of historische vergissing? 

Nog voordat generaal Mac Arthur voet op Japanse bodem zette, had hij het bevel gegeven aan generaal Boner Feller om Hirohito en zijn gevolg te beschermen.(..)

Achter deze, voor een ieder nog onduidelijke beslissing, werd een groot strategisch (geheim) plan vermoed, dat terdege was voorbereid door met name de Verenigde Staten van Noord Amerika. De strikt geheime maar in eerste aanleg ook ondoorzichtige visites van de leden van de Amerikaanse generale staf aan hun Japanse collegae die op dat moment in de gevangenis zaten wezen op een groot plan die de Amerikanen coûte que coûte schijnbaar wilden uitvoeren.  

Tegelijkertijd werd het Internationaal Tribunaal tussen september 1945 en het najaar 1946 ter voorbereiding op het Tokyo Tribunaal, zorgvuldig samengesteld met rechters uit die landen die onder de WOII hadden geleden en aan den lijve hadden ervaren.

De discussies barstten intern ondertussen in hevigheid los tussen de Internationale rechters en de aangesloten geallieerden en met name tussen de generaals die als opperbevelhebbers in de nasleep van WOII de orde (wel een van wereldformaat) moesten handhaven, over de schuldigheid van Hirohito.

Het masterplan van Mac Arthur c.s., had de Internationale rechters kennelijk min of meer overtuigd van het groot belang voor Japan zelf en de Wereld. Men kwam er niet echt uit met betrekking tot het lot van Hirohito.

Met betrekking tot het ‘’ontlasten’’ van de keizerlijke familie van oorlogsmisdaden, was bekend

dat zowel onder de Internationale rechters als historici (door onder meer Herbert Bix en John Dower) op heftige kritiek kwam. Zó overtuigd als het deed vermoeden in het begin was het nou weer niet. Deze kritische commentaren over en weer van rechters van het tribunaal en internationale historici  zijn algemeen bekend en liggen in het publiek domein ter inzage. 

Er waren niettemin verschillende en complexe zaken die aan de orde moesten komen, waar de geallieerden en de Internationale Gemeenschap zich in 1945 over moesten buigen en waar de onderlinge meningsverschillen (voor de buitenwereld) dienden te worden opgelost al dan niet uitgesloten.

De hoofdzaak ging om de hoofdschuldige in deze aan te wijzen, dan de schuldigen aan de uitvoering van de oorlog en de berechting van hen. Er was echter een kink in de kabel in de voorbereiding van het tribunaal en dat is dat a priori de Verenigde Staten een groot aandeel hadden door het lot van Hirohito en de zijnen vooralsnog buiten beschouwing te laten, gezien het masterplan dat Mac Arthur eveneens aan de overige geallieerden in strikte geheimhouding, later had onthuld.

Ook bij de overige geallieerden kwam het plan als een donderslag en ontstond heftige weerstand. Omtrent de positie van Hirohito en de zijnen dat de monarchale kwestie niet direct als hoofdzaak in het plan was opgenomen.

Maar de tijd was spelbreker en in de overtuiging, al ware dat (in dubio reo) het masterplan van Mac Arthur de beste oplossing bood en dat wellicht later Mac Arthur de kwestie van de monarchie alsnog aan de orde zou stellen, werd het masterplan( weliswaar onder geallieerde voorwaarden) respectievelijk spoedig tot uitvoering gebracht

Historisch geworden foto van het bezoek van Hirohito aan generaal Douglas Mac Arthur in de Amerikaanse ambassade in Tokyo; in de later bekend geworden ontmoeting,drie weken na de ondertekening van de capitulatie van Japan op het oorlogsschip de Missouri. (aug.1945) 

De grootse plannen van Mac Arthur hielden in dat Hirohito zijn volledige medewerking moest verlenen aan een omvangrijk postoorlogs programma  en uitvoering ervan voor Japan. Die verzekering kregen de Amerikanen van Hirohito in de later bekend geworden ontmoeting in de Amerikaanse ambassade, drie weken na de ondertekening van de capitulatie van Japan.

Dat voor Hirohito een vernederende gang moest zijn geweest (en geworden) was duidelijk:.. om naar de plaats te gaan van “de Reus (VS) die Japan (Hirohito) in zijn slaap wakker heeft gemaakt’’ (..) en de miscreant die de Reus van zijn zoete dromen had beroofd nu ter verantwoording te roepen’’ 

Voor Douglas Mac Arthur met zijn imposante statuur, stond een kleine man, diep buigend in traditionele en dwangmatige nederigheid. Zag de belichaming van het Grote Kwaad er zo uit? 

Hirohito was kennelijk goed voorbereid op de ontmoeting met generaal Mac Arthur op de Amerikaanse ambassade; de rit maakte hij in de auto in zijn eentje. (slechts begeleid door één lid van de hofhouding, die overigens niet bij de persoonlijke ontmoeting aanwezig was)

Tijdens deze ontmoeting bood Hirohito aan om zich verantwoordelijk te stellen voor de oorlog. Voorbereid op het aanbod van Hirohito,werd het aanbod resoluut door Mac Arthur afgewezen, om de simpele reden dat het aanbod niet in het Masterplan paste.

Een Japanse verkeersagent en een Amerikaanse soldaat regelen het verkeer in Tokio tijdens de geallieerde bezetting. (foto uit een filmfragment) 1945/46

Deze ontmoeting ging echter vooraf aan een andere gebeurtenis die later in het vervolg van de discussies over de schuldvraag van Hirohito aan de orde kwam.

In maart 1946 kreeg admiraal Yonai (gevangengenomen en aangeklaagd voor oorlogsmisdaden) in zijn cel bezoek van de Amerikaanse generaal Bonner Fellers die Yonai vertelde dat ’’…het vande kant van Japan goed zou uitkomen indien de keizer niets te verwijten valt’’; waarop Yonai antwoordde: “..dat het dan een goede gelegenheid was om dat tijdens het proces te doen en dat de commandant van de aanval op Pearl Harbour Heidiki Tojo alle schuld op zich zou nemen.’’

Hierna werden alle bewijzen tegen Heidiki Tojo in allerijl verzameld door het team van Mac Arthur en paste precies in Mac Arthurs plan. 

Vandaar dat het aanbod van Hirohito in die omstandigheid niet kón worden geaccepteerd.

De (Amerikaanse) geallieerden hadden Hirohito immers hard nodig om in die onzekere constellatie (eventuele) chaos en wanordelijkheden in het land te voorkomen en zeker gezien de, tegelijkertijd ontwikkelde Amerikaanse plannen (die overigens reeds operationeel waren) snel te kunnen uitvoeren. Het feit dat de Amerikanen om Hirohito’s medewerking hadden verzocht, betekende dat de Amerikanen Hirohito’s macht en invloed kennelijk nog aanzienlijk vonden en daarmee “de facto en de jure’’ Hirohito’s gezag erkenden. Er bestond vóór de oorlog immers slechts één autoriteit en gezag die de touwtjes in handen had en dat was Hirohito. Hij was voor de WOII volledig verantwoordelijk, naast de uitvoerenden van deze oorlog. Hirohito had voor het Tokyo-tribunaal moeten verschijnen om dat uit te leggen. Dat was helaas niet gebeurd. Een historisch vergissing van de eerste orde. De vrees van de Amerikanen dat er ongeregeldheden zouden ontstaan in het hele land wanneer Hirohito zou worden gearresteerd, gevangengenomen en berecht, was ongegrond, aangezien de overgrote meerderheid van de Japanse bevolking in 1945/46 in Hirohito de schuldige zag dat zij in deze desperate en armetierige situatie terecht was gekomen.   

In het begin van de Amerikaanse bezetting van Japan, kwam er in Tokyo en andere steden tot plaatselijke rellen, waarbij ze leuzen tegen de bezettingsmacht scandeerden met geluiden als: ‘’…wij zullen ons nooit overgeven..’’(.) etc. Een paar fanatici probeerden daarbij de poorten van het keizerlijk complex zelfs open te breken. Men slaagde er zelfs in om de keizerlijke vertrekken te bereiken, waar zij, opgewacht door de keizerlijke garde in hechtenis werden genomen, na over en weer met steekwapens elkaar te lijf te gaan. Aangevuurd door een officier uit een van de reeds ontwapende legereenheden, kwam het tot ernstige schermutselingen, waarna de geallieerde legereenheden werden ingeroepen om bijstand te verlenen om er eind aan te aan te maken. Tijdens deze locale rellen poogden enkele Japanse hoofdofficieren (nog niet gearresteerd) een heuse greep naar de macht. Het waren incidenten, geëntameerd door de resterende Japanse militaire elite. In deze periode van verwarring was bekend dat sommige officieren en ook soldaten overigens Harakiri oftewel zelfmoord pleegden (een gruwelijke traditie afkomstig uit de tijd van het Shogunaat) toen bekend werd dat de keizer een (radio)rede zou gaan houden waarin hij de definitieve capitulatie van Japan zou uitspreken.

 Maar de steun van de Japanse bevolking voor Hirohito was op dat ogenblik al minimaal en verfoeide, het voor hen, in letterlijke als figuurlijke zin, het “Onzichtbare Kwaad”. De Japanse bevolking leed. Het is een heel merkwaardige situatie die voor de buitenwereld vooralsnog en allesbehalve helder was.

Ten eerste heerste de overtuiging bij Hirohito omtrent de onvoorwaardelijkheid van de steun van de Japanse bevolking jegens hem. Ten tweede: het Masterplan van Mac Arthur, dat inhield dat de bescherming van Hirohito en de zijnen strict noodzakelijk was om het omvangrijke herstelprogramma zo snel mogelijk te kunnen uitvoeren. Zowel de vermeende steun van de Japanse bevolking aan Hirohito als de bescherming van hem door de Amerikanen, bestond geen enkele grond, behoudens dan dat dit laatste een wezenlijk onderdeel vormde van het Masterplan van Mac Arthur. De Amerikanen hadden en dachten eigenlijk aan zichzelf: hún plannen moesten worden uitgevoerd, zij het (later en in de loop van het proces) met bijzondere  toevoegingen en fundamentele voorwaarden door de rest van de geallieerden.

In tegenstelling tot de WOI, waarbij de veroorzaker van de Wereldbrand, te weten het keizerrijk Oostenrijk en haar grootste medeplichtige en tevens bondgenoot Duitsland, eveneens een keizerrijk, degelijk de kop hadden gekost. In het Verdrag van Versailles in 1919, werd namelijk unaniem besloten dat de (Donau) monarchie van Oostenrijk werd afgeschaft met verregaande consequenties van dien: de verantwoordelijken: de keizer (cum suis) werd alle privileges en titels ontnomen. Voorts werden alle adellijke titels afgeschaft en bij wet verboden deze nog te voeren.

In het geval van keizerrijk Japan had de Verenigde Staten van Noord America het heft in handen, maar de procedure over de afschaffing van het Japanse keizerrijk werd om duistere redenen niet gevolgd, overeenkomstig de logica en in overeenkomst met historische Europese tradities. Ongetwijfeld waren de V.S. niet bij machte hierin een resolute houding aan te nemen  en mistten zij de juiste

instrumentaria om monarchale kwesties als deze tot een goed einde te brengen. Een historisch vergissing ?

Er bestond immers geen enkel wezenlijk verschil tussen WOI en WOII en was voor de Wereld daarom geen dilemma.

De prioriteitenlijst voorzag de meest belangrijke operatie van het Masterplan van de Amerikanen en dat was de volledige en fundamentele( her)inrichting van het Japanse Staatsbestel inclusief de Staatsinrichting volgens democratisch model: (voorlopig werd de rol van de monarchie nog  buiten beschouwing gelaten) te beginnen met een nieuw te ontwerpen Grondwet en de installatie van een Parlementaire Democratie met gekozen leden. Kortom een Sisyphusarbeid.

Men moet zich realiseren dat het voor de geallieerden een gigantisch karwei moest zijn geweest. Ten eerste werden de Japanners in het land zelf ontwapend, daarna de ontwapening van minstens 4 miljoen Japanse soldaten buiten Japan die elders in de wereld merendeels nog krijgsgevangen waren en die successievelijk moesten worden gerepatrieerd. Deze immense operatie moest binnen een bepaalde tijd gebeuren om eventuele excessen en repercussies in de betrokken gebieden waar Japanse militairen nog verbleven te voorkomen. Hiervoor hadden de Verenigde Staten alle mogelijke oorlogsschepen en koopvaardijschepen die nog ter beschikking waren zo goed en zo kwaad mogelijk ingezet. Vervolgens de algehele demilitarisering van Japan zelf en de indeling van dat land in bepaalde zones voor de internationale geallieerde troepenmacht ter handhaving van de orde met de VS als opperbevelhebber.

De voedselvoorziening voor de Japanse bevolking diende te worden geregeld, Daar werd toegezien op stricte naleving. Er bestonden zware straffen op misbruik en diefstal en die waren niet bepaald mals.

De overige geallieerden en de Internationale gemeenschap werden zeer onaangenaam verrast door het bericht (afkomstig van de Amerikanen), dat Hirohito bij de gratie van de Amerikanen als staatshoofd mocht aanblijven(!): Staatsbevoegdheden en/of bestuurlijke macht werden hem geheel en terecht ontnomen. Hier werd genade voor recht toegepast, hetgeen in de ogen van de Wereld een historische vergissing is en een schande blijft.

Voor sommige geallieerden was dat een behoorlijke aderlating en werkelijk onacceptabel. Hoogstwaarschijnlijk werden de Internationale gemeenschap, de Internationale rechters en de westelijke geallieerden in geheim over de specifieke bijzonderheden in bijzonderheden geïnformeerd van de toekomstplannen door de Amerikanen, nadat de keizer in alles zijn volledige medewerking had toegezegd.(Maar die medewerking was zoals men later constateerde überhaupt niet nodig geweest).

Dat er een politiek/economische strategie achter de Amerikaanse plannen zat, is evident, weliswaar met één agendapunt, waarvan doel, uitkomst noch vorm en uitwerking bekend waren.

De Amerikanen waren goed voorbereid met inbegrip van de positie van de keizer. Het was overduidelijk dat de plannen, constitutioneel, economisch en militair klaar lagen voor de toekomst van een land dat tot dan toe geen democratie kende.De controversiële Hirohito hadden de Verenigde Staten op de koop toe genomen.

De aap kwam uit de mouw in het masterplan: Japan moest hoe dan ook een economisch/kapitalistische buffer vormen tegenover het opkomende Communisme vanuit het Aziatisch vasteland (Rusland in het begin en later de opstanden in de dictatuur van China onder leiding van Sjang Kai Sjek, door fanatieke communisten onder leiding van Mao Tse Tung.)

Zowel Rusland (De Sowjet Republieken) als China hadden hun oog al laten vallen op een paar gebieden ten oosten van het Aziatisch Continent. En hiertegen diende een krachtig antwoord komen van de Vrije Wereld meende de V.S. c.s. Ze hadden gelijk gekregen: 6 jaar later (Mao Tse Tung kwam als communist aan de macht) en de Koreaanse Oorlog was in alle hevigheid op het schiereiland uitgebroken.

Februari 2013-02

PJOTR. X SICCAMA

Steeds meer intolerantie in Indonesië door: Wilma van der Malen

Het moet werkelijk niet gekker worden met de intolerantie in Indonesië. Het hele jaar al domineerden aanvallen op kerken en Islamitische minderheden het nieuws. En als klap op de vuurpijl is plotseling het wensen van een gelukkig Nieuwjaar aan Christenen geen goed moslimgebruik meer, want Moslims vieren volgens hun kalender het begin het nieuwe jaar niet en zeker niet op 1 januari.
Het begon al voor de Kerstdagen. Toen de Indonesische Raad van Islamitische Geestelijken (MUI) een fatwa uitsprak tegen de kerstwens van Moslims aan Christenen. Zelfs president Susilo Bambang Yudhoyono werd geacht geen kerstbijeenkomsten van Christenen meer bij te wonen. De president is gelukkig een wijs man, deed of zijn neus bloedde en bezocht de nationale Kerstviering. En terecht. Hij is president van alle Indonesiërs. Hij lapte de bedreigingen van het radicale Front ter Verdediging van de Islam, het FPI, die zijn aanhangers regelmatig de opdracht geeft om kerken aan te vallen, gewoon aan zijn laars.

Ik begrijp het werkelijk niet. Indonesië stond altijd bekend als een voorbeeld waar alle religies vreedzaam met elkaar samenleefden. Een toonbeeld van vriendelijkheid, gastvrijheid en tolerantie. Aangespoord door de Pancasila (de filosofische grondwet van de stichter van het moderne Indonesië, Sukarno) hetgeen vijf zuilen betekent. Deze vertegenwoordigen de vijf verschillende religieuze pijlers, waarop het land is gebouwd, die samen “eenheid in verscheidenheid” prediken. Maar die eenheid is nu zoek.

Extremistische moslimleiders en groeperingen weigeren Sukarno’s geesteskind nog langer te erkennen en strijden voor een Islamitische staat met Sharia. Ze vinden dat ze daar als moslims recht op hebben, omdat ze de meerderheid vormen.

Leiders van Christenen en andere Godsdiensten zijn verbijsterd over de opkomende intolerante houding van de Moslimleiders, die juist het goede voorbeeld zouden moeten geven. Ze noemen voorzitter Din Syamsuddin van een van de grootste Moslim-organisaties Muhammadiyah, die tot voor kort zijn Christelijke vrienden nog wel een Kerstkaart stuurde en nu de rechtlijnige houding van de Moslimraad volgt. Want waar staat in de Koran geschreven dat je de andere gelovigen geen prettige feestdagen mag wensen. Christelijke leiders bezoeken tijdens de vastenmaand hun moslimbroeders wel en vasten soms zelfs met hen mee uit respect.
Deze fatwa van de Moslimraad is een slecht begin van het nieuwe jaar. Het zou juist zo fijn zijn geweest als de imams op Nieuwjaarsdag via de luidsprekers op de minaretten alle Indonesiërs een gelukkig Nieuwjaar zouden wensen. Want we zijn toch allemaal mensen. Een mooi gebaar om met een schone lei te beginnen en te vergeten wat radicale elementen in dit land de minderheden de afgelopen jaren reeds hebben aangedaan.

Het dieptepunt vorig jaar was wel de aanval op Sjiieten op het eiland Madura voor de kust van Java, war ze met hun gezinnen zijn verjaagd en hun huizen in brand zijn gestoken. En in plaats van dat de politici in het Nationale Parlement de aanval veroordeelden, riepen zij de Sjiieten op zich tot de “ware islam” te bekeren.
Met mij zijn er heel veel Indonesiërs, Moslims en Christenen, die deze dagen de eerste democratisch gekozen president Abdurrahman Wahid hartstochtelijk missen. Deze Wahid, voorvechter van tolerantie, stierf een aantal jaren geleden. Daarna is er helaas niemand opgestaan die zijn denkbeelden blijft prediken.
Ik hoop dat de Indonesische media in dit nieuwe jaar een nieuwe Wahid gaan zoeken, want ongetwijfeld moet die ergens op een van de eilanden rondlopen. En dat er minder aandacht uitgaat naar de religieuze gevechten en meer verhalen geschreven worden over de vredestichters. Want ik blijf geloven dat religie in Indonesië meer cultuur is en het juist de politieke leiders zijn die hun aanhangers oproepen om minderheden aan te vallen.
Toen het met Oud-en-Nieuw twaalf uur sloeg, heb ik ook al mijn Moslimvrienden een heel gelukkig Nieuwjaar gewenst. En deze wens kreeg ik van allen volmondig terug. Ik wens iedereen een gelukkig en vredig Nieuwjaar.

19 maart wordt de Indische dag in Den Haag!

Dan wordt de Indische Petitie aangeboden aan delegatie van het Kabinet - Rutte 2.

De verwachtingen  zijn dat tien duizende Indo's hun handtekening die dag aanbieden. Het aanbieden geschiedt door

de delegatie van het Indisch Platform

oorlogsjaren niet uitbetaald kregen en die na de oorlog hun loon wel volledig werden uitbetaald. Extra pijnlijk is bovendien dat het door de Japanners geïnterneerde personeel van de Koninklijke Marine hun gage WEL hebben ontvangen. De toenmalig minister van Marine in het Kabinet Schermerhorn vond het niet meer dan een plicht om deze ereschuld aan het Marinepersoneel in te lossen. De gevolmachtigde minister voor het KNIL dacht daar anders over.

Het Koninklijk Nederlands Indische Leger (KNIL)  http://youtu.be/74hu5mRBZVo

Nog ernstiger is de regelrechte discriminatie van de Nederlandse overheid ten opzichte van de Nederlandse burgers uit voormalig Nederlands-Indië door het niet vergoeden van de particuliere oorlogsschade. In februari 1951 nam de Nederlandse regering de Wet op Materiële Oorlogsschade (WMO) aan. Deze hield in dat alle oorlogsschade die door Nederlanders werden geleden als gevolg van de Duitse bezetting volledig kon worden geclaimd. Echter de Nederlanders afkomstig uit voormalig Nederlands-Indië en die oorlogsschade hadden geleden onder de Japanse bezetter, werden hiervan expliciet geheel uitgezonderd. De toenmalige regering was   van   mening   dat   de   nieuwe

regering van de Republiek Indonesië daarvoor verantwoordelijk was. Onder de WMO is aan Nederlandse particulieren in de loop der jaren een bedrag van in totaal 5,9 miljard guldens uitbetaald. Dit bedrag was hoger dan wat Nederland aan Marshallhulp ontving.

De Nederlandse overheid presteerde het zelfs om ook de slachtoffers van de Watersnoodramp van 1953 onder deze regeling te laten vallen. De Nederlanders uit voormalig Nederlands-Indië kregen geen cent. Voor de goede orde dient vermeld te worden dat het Nederlandse Marinepersoneel weliswaar het achterstallig salaris ontving, maar evenmin de geleden oorlogsschade vergoed kreeg.

Wetenschappelijke studies

 Als onderdeel van Het Gebaar uit december 2000 wist Het Indisch Platform te bewerkstelligen dat er wetenschappelijke studies zouden komen naar deze twee aspecten van De Indische Kwestie: de Backpay en de materiële oorlogsschade. Deze studies, uitgevoerd door historici van het NIOD (Nederlands Instituut voor Oorlogs Documentatie) verfschenen in 2005 en 2006. Hierna verscheen een overzichtsrapportage in 2007. In beide studies werd overduidelijk aangetoond dat de opeenvolgende Nederlandse regeringen ERNSTIG IN GEBREKE waren gebleven wat betreft de Nederlandse landgenoten uit het voormalige Nederlands-Indië. Er werd aangetoond dat Het Gebaar uit 2000 geenszins een compensatie was voor de twee bestudeerde aspecten van De Indische Kwestie. Ook bij de in februari 2001 gehouden Parlementaire behandeling stelde de toenmalige minister van Financiën Gerrit Salm klip en klaar dat Het Gebaar in het geheel niets te maken had met het herstel van materiële oorlogsschade.

 Zeer beschamend in deze NIOD rapporten is de vergelijking van de Nederlandse situatie met die in de diverse andere landen die in oorlog waren geweest met Japan. De Verenigde Staten, Engeland en Frankrijk hebben hun landgenoten uit de Aziatische koloniën ruimhartig gecompenseerd, ook voor de geleden oorlogsschade. Zelfs het toen straatarme Portugal heeft haar landgenoten uit Portugees Timor en Macao volledig gecompenseerd. De Nederlandse overheid slaat wat dat betreft dus niet echt een goed figuur.

Wat ook de politieke kleur is geweest van de opeenvolgende Kabinetten, nu al 68 jaar lang wordt categorisch geweigerd om zelfs maar de Indische Kwestie in het Parlement te behandelen. Om dan nog maar niet te spreken van een oplossing ervan. De angst was en is dat een adequate compensatie van de Indische gemeenschap heel erg veel geld zal gaan kosten. Het gaat dan ook om een grote groep mensen.

DVD: “De strijd om Indië 1945 – 1950” (trailer)  http://youtu.be/Qu9YspavVXw

In de jaren ’50 van de vorige eeuw vluchtten zo’n 300.000 Nederlanders uit Nederlands-Indië naar het veilige Nederland. Velen van hen hadden de horrorbeelden van de Japanse kampen en de daarop volgende Bersiap periode nog op het netvlies. Zij kwamen naar een land dat zij nauwelijks kenden en waar zowel de overheid als ook de inwoners hen als vreemdelingen behandelden. Sterker nog: in het beruchte Werner rapport uit 1953 werden de zogenaamde “oosterse Nederlanders” gezien als

een “GEVAAR VOOR DE OPENBARE ORDE” in Nederland. Wie de discriminatie en de kille ontvangst in Nederland en het gevoel van “niet welkom zijn”heeft meegemaakt, zal dit niet licht vergeten. Dit was dan ook voor het Kabinet Kok-I een reden om “Het Gebaar” in te stellen.  

 

 Een politiek onderwerp

Het Indisch Platform is zich ervan bewust dat een volledige vergoeding van alle geleden schade nu een onmogelijkheid is. Dan spreekt men al gauw over vele miljarden euro’s. Ook in het buitenland is niet altijd de compensatie volledig geweest. Maar de kern van de zaak was daar het wegnemen van gevoelens van discriminatie en ongelijkheid, alsmede de erkenning van het collectief en individueel ondervonden leed. Het Indisch Platform streeft naar eenzelfde oplossing in de Indische situatie. Maar zowel de regering Balkenende-IV als de regering Rutte hebben met steun van de betrokken regeringsfracties categorisch geweigerd om beide NIOD studies Parlementair te behandelen.

Interview Florine Koning met historicus Herman Bussemaker, voorzitter Het Indisch Platform, tijdens de TongTong Fair 2011. Met uitleg over “De Indische Kwestie”. http://youtu.be/zLyC74)yv5M

 

 Het dichtstbij kwam het op 30 juni 2011, toen de motie Dijkstra van D66 om de rapporten te laten bestuderen door een Commissie van Wijze Mensen, in de Tweede Kamer verworpen werd met slechts twee stemmen verschil. Zelfs de SGP, die normaliter altijd de regeringspartijen steunt, stemde nu vóór de motie

Dijkstra. Deze heeft het dus net niet gehaald.

Het ontraden van de motie door de Staatssecretaris van VWS maakte de Indische Kwestie tot een politiek onderwerp. Dat is betreurenswaardig, aangezien het een parlementaire traditie is, dat zaken rond oorlogsslachtoffers Kamerbreed afgewikkeld worden; juist omdat deze geen speelbal van de politiek mogen zijn. De consequentie is, dat Het Indisch Platform zich in politiek vaarwater gaat begeven. Een eerste stap daarin is de Tweede Kamer. Deze moet los van de regering ervan overtuigd worden dat het haar politieke verantwoordelijkheid is om de twee NIOD rapporten te gaan behandelen. De Tweede Kamer heeft dit tot nu toe niet willen of kunnen doen. De Tweede Kamer heeft in de richting van de regering een controlerende functie.

 

Doel van de petitie

De petitie van Het Indisch Platform richt zich daarom tot de Indische gemeenschap, maar ook tot iedere andere burger die hier tegenover sympathiek staat, om zoveel mogelijk handtekeningen te verzamelen ter ondersteuning van de petitie. Hiermee wil men de Tweede Kamer bewegen haar verantwoordelijkheid te nemen en de regering te instrueren om de onderhandelingen met Het Indisch Platform te heropenen, teneinde een voor allen bevredigende oplossing van De Indische Kwestie te vinden. De bedoeling is om op 5 maart de petitie, voorzien van zoveel mogelijk handtekeningen, aan te bieden aan de voorzitter van de Tweede Kamer met het dringende verzoek, uitvoering      te geven aan de in de petitie geformuleerde wens van de Indische gemeenschap om eindelijk een streep te zetten onder dit zo beladen verleden.

 

In eerste instantie is er voor ieder     die beschikt over een computer       met internet een digitale versie,    welke te vinden is op de website: http://deindischekwestie.petities.nl Deze versie is gebaseerd op e-mail herkenning, dat wil zeggen, dat onder eenzelfde e-mail adres slechts één ondertekening mogelijk is. Met andere woorden: een echtpaar met hetzelfde e-mail adres kan slechts één handtekening zetten. Jammer, maar zo werkt de site nu eenmaal. Daarnaast bestaat er een “papieren versie”, die te vinden is op de website van Het Indisch Platform als ook op die van het Nederlands Indisch Cultureel Centrum. Adressen: www.indischplatform.nl en www.indisch-centrum-denhaag.nl. Bij deze laatste kiest u op de website in het MENU: Nieuwsbrieven en daarna: Uitnodiging. Deze kan men eenvoudig uitprinten om dan handmatig in te vullen en te ondertekenen, waarna deze met voldoende frankering aan het postbus-nummer van Het Indisch Platform verstuurd kan worden.  Voor uw gemak hebben wij aan het eind van deze Nieuwsbrief deze “papieren versie” opgenomen, die u gemakkelijk kunt uitprinten. Hierbij vragen wij        u tevens om hiervan wat meer afdrukken te maken om eventueel uw familieleden, vrienden of kennissen ook te laten ondertekenen. U hoeft hiervoor NIET de gehele Nieuwsbrief af te drukken. De meeste printers hebben een annuleertoets die u op ieder gewenst moment na het printen van de petitie kunt indrukken, zodat de rest niet wordt afgedrukt.

Nogmaals, het is van het grootste belang om zoveel mogelijk handtekeningen te verzamelen. Wij rekenen op uw medewerking.

Indonesië economische Masterplan 2011-2014 fase I

Zie YouTube http://youtu.be/hGtol65OeUg 

16-jarige Loraine in nacht uit trein gezet

NS-CONDUCTRICE SPOOR BIJSTER

(C) Bron Telegraaf van 14 januari

• Loraine Tielman - dochter van de vorig jaar overleden grondlegger van de NederPop Andy Tielman op het perron waar ze de trein moest verlaten. „Het was er donker en eng.

” FOTO’S: RENE OUDSHOORN

RIJSWIJK, maandag

Een enkeling stelt dat Loraine zich onbeschoft zou hebben gedragen tegenover de conductrice, waarna deze besloot haar uit de NS-sprinter te zetten.

„Pertinent niet waar”, zegt de 16-jarige studente hotelmanagement. „Die conductrice was niet voor rede vatbaar. Er was helemaal niemand bij, toen het gebeurde. Waarom zou ik haar hebben willen schofferen? En dat ik om kwart voor elf ’s avonds in de trein zit, na de bioscoop… Ik werd door volwassenen naar station Den Haag gebracht en zou door mijn moeder worden opgehaald.”

Een woordvoerder van NS stelt dat de zaak volgens de conductrice anders ligt dan moeder en dochter Tielman doen voorkomen. Er is inmiddels contact opgenomen met de familie, er volgen gesprekken met alle hoofdrolspelers en camerabeelden zullen worden bekeken.

Moeder Carmen Tielman waardeert het dat NS de onderste steen boven wil, maar blijft het handelen van de spoorwegen onverteerbaar vinden. „Mijn dochter had een kaartje van 4,50 gekocht, terwijl het traject naar Rijswijk maar twee euro kost. Dan kun je toch moeilijk van een zware overtreding spreken! Een 16-jarig meisje op een donker station met allerlei griezelige types achterlaten… Onverantwoord, veiligheid voor alles!”

Indië verloren, Hollandsche arrogantie geboren

Een officieel excuus aan de Molukkers die in de jaren 50 als KNIL-militairen naar Nederland werden gehaald om direct te worden ontslagen, zou meer dan op zijn plaats zijn

Van de prachtige VPRO-serie Van Dis in Indonesië zal me, naast alle prachtige gesprekken, portretten en uitstekende commentaar van Adriaan Van Dis, vooral het ongemakkelijke (gedeelde) verleden bijblijven. Veel was er al bekend: de uitbuiting, de verdeel en heers-politiek. De Japanners die de orang belanda terug naar Europa stuurden, de Molukse zaak die nooit fatsoenlijk is opgelost (Emile Roemer refereerde er vorige week naar), de politionele acties. Van Dis heeft het op meesterlijke wijze in beeld gebracht en verweven met zijn persoonlijke geschiedenis.

Website :

Ambassade van de Republiek Indonesië  voor het Koninkrijk der Nederlanden

Toegang tot Indonesie klik op onderstaande link

http://www.en.indonesia.nl/ 

 Een bericht uit Indonesie van Marshal Manengkei  --- 

Een zeer geslaagd festijn Malam Tembang Kenangan

Sobats,

Het was een zeer geslaagd festijn geweest waarbij Rick en ik entertainment hebben gecombineerd met business.
Naast hoogwaardigheidsbekleders zoals President-Directeur van Angkasa Pura, Pelni, Pertamina etc. trof ik daar ook voor het eerst 1 van mijn favoriete zangeressen: Christine Panjaitan. Daarnaast ook andere topartiesten zoals Andre Hehanussa, Iis Sugianto, Rano Karno, Rafika Duri en Fathur Java Jive. Een impressie van het feest met ons optreden voeg ik je hierbij toe.

Shalom,
Nono
Powered by Telkomsel BlackBerry®