Indisch Herinneringscentrum Bronbeek

Nieuwsbrief 16, december 2012

Allereerst wil ik al onze nieuwsbrieflezers hele prettige feestdagen en een inspirerend Nieuwjaar toewensen. Wat gaat de tijd toch snel. U heeft de laatste nieuwsbrief van 2012 voor u. Een goed moment om terug te kijken en vooruit te blikken zo aan de vooravond van 2013.

Marlien de Kruijf versterkt, als medewerker Educatie en Voorlichting, sinds eind mei onze gelederen. Dat betekende een flinke vooruitgang op educatief gebied. Hierdoor was het onder meer mogelijk om deel te nemen aan de Onderwijsconferentie van het Vfonds en om een educatief programma in de klas te realiseren. De plannen voor een interactieve striptentoonstelling zijn nu zover ontwikkeld, dat we u geregeld kunnen informeren over de stand van zaken.

Ook denk ik terug aan een aantal mooie bijeenkomsten, waarin vele facetten van de Nederlands-Indische geschiedenis voorbij kwamen. Denk bijvoorbeeld aan ‘Ik beken' over het verzet in Indië (29/9), ‘Gedeeld verleden en gedeelde toekomst’ over de Molukse geschiedenis (21/6) en de Indisch connectie met Nederlands Nieuw-Guinea (28/10). Het zijn mooie herinneringen, met als klap op de vuurpijl het 5-jarig lustrum. Het was een hartverwarmende bijeenkomst, met prachtige bijdragen op het podium en een geanimeerd feest daarna. Daarvoor wil ik iedereen bedanken die er een bijdrage aan heeft geleverd.

De eerste 5 jaar zitten er nu op. U vraagt zich vast af wat we het komend jaar gaan doen? Allereerst hopen wij snel de financiering rond te krijgen voor de striptentoonstelling, zodat wij u aan het eind van het jaar het resultaat kunnen laten zien. We gaan ons steeds meer verbinden met de Engelstalige gebieden. Dat doen we met The Return, de digitale museumtour van ‘Het Verhaal van Indië’ (met een Engelse en Nederlandse versie) en de Engelstalige versie van ‘Indië in Oorlog’. Met Stichting Herdenking Birma Siam en Pakan Baroe Spoorwegen hebben we diverse activiteiten op de rails gezet. U zult meer horen over de samenwerking met Stichting Herdenking 15 augustus 1945, het NIOD en het Nationaal Comité 4 en 5 mei. Het is teveel om op te noemen. Blijf vooral onze nieuwsberichten volgen, zodat u niets mist.

En waarom we dit doen? Opdat de herinnering blijft, ook in de toekomst, oftewel: Indisch Herinneringscentrum, Indisch geheugen voor de toekomst.

Yvonne van Genugten
Directeur

Een onvergetelijk lustrumfeest

Het Indisch Herinneringscentrum bestaat in 2012 vijf jaar. Dat hebben we afgelopen zondag gevierd in Theater aan het Spui in Den Haag. Met een prachtig programma en ruim 250 enthousiaste gasten, is het een mooie en feestelijke dag geworden. Lees het hele bericht op onze website (met foto's) en bekijk de korte film 'Indisch Herinneringscentrum, Indisch geheugen voor de toekomst' die Ricci Scheldwacht speciaal voor ons lustrumfeest maakte.

Voor wie nog even wilt terugblikken op hoe het vijf jaar geleden allemaal begon, heeft het Indisch Herinneringscentrum zijn ontstaansgeschiedenis samengevat in een nieuw onderdeel op de website. Met onder meer filmpjes en reacties van Adriaan van Dis en Ernst Jansz.

Stichting Vredeseducatie maakt striptentoonstelling

In de nieuwsflits van november kon u lezen dat we bezig zijn met de voorbereidingen voor een interactieve tentoonstelling op basis van de strip ‘De Terugkeer’. Inmiddels hebben wij besloten dat we daarvoor graag willen samenwerken met de Stichting Vredeseducatie. De stichting ontwikkelt al vele jaren creatieve leermiddelen, zoals tentoonstellingen, brochures en videofilms. De stichting is onder meer bekend van het Fort van de Democratie en de Vrede Express.

Het Indisch Herinneringscentrum is enthousiast over de plannen van de Stichting Vredeseducatie voor de tentoonstelling. Wij zijn er dan ook van overtuigd dat deze samenwerking een hele mooie tentoonstelling gaat opleveren.

Kijk voor meer informatie over de Stichting Vredeseducatie op www.vredeseducatie.nl.

Samenwerking met Shelly Lapré

Het Indisch Herinneringscentrum gaat nauw samenwerken met beeldend kunstenaar en performer Shelly Lapré. Shelly Lapré verzorgt kunsteducatieprojecten voor leerlingen op de basisschool en de middelbare school. Ze laat de leerlingen kennismaken met Nederlands-Indië door het verhaal te vertellen van haar eigen familie. Ze geeft daarover workshops en gastlessen. Leerlingen maken daarbij bijvoorbeeld zelf een reiskoffer, versierd met batik, foto's of tekeningen. Of ze maken een schimmenspel met zelfgemaakte wajangpoppen. Shelly Lapré gebruikt tijdens haar lessen ook de strip ‘De Terugkeer’, om leerlingen kennis te laten maken met de geschiedenis van Nederlands-Indië.

De workshops en lessen van Shelly Lapré worden binnenkort ook via het Indisch Herinneringscentrum aan scholen aangeboden, in combinatie met de strip ‘De Terugkeer’ als voorbereiding op de workshops en lessen.

Meer informatie kunt u vinden op www.shellylapre.nl.

Meer scholen naar ‘Het Verhaal van Indië’

De publiekspresentatie ‘Het Verhaal van Indië’ is zeer geschikt voor leerlingen van de basisschool en de middelbare school. Daarom wil het Indisch Herinneringscentrum graag dat meer scholen ‘Het Verhaal van Indië’ bezoeken.

Samen met Museum Bronbeek ondernemen we een aantal gerichte acties om het bezoek van scholen aan ‘Het Verhaal van Indië’ te bevorderen. Zo is de informatie op de website www.hetverhaalvanindie.com uitgebreid en benaderen we scholen persoonlijk om hen te informeren over de educatieve mogelijkheden.

De leerlingen kunnen een rondleiding volgen door de tentoonstelling en ze kunnen een ooggetuige ontmoeten, die de geschiedenis zelf heeft meegemaakt. Ze leren daarbij meer over de geschiedenis van Nederlands- Indië: over de koloniale tijd, de Japanse bezetting, de Bersiap-periode en de repatriëring naar Nederland. Het Indisch Herinneringscentrum en Museum Bronbeek bieden daarnaast ook educatieve programma’s aan in samenwerking met het Landelijk Steunpunt Gastsprekers WO II-Heden en de Oorlogsgravenstichting.

Kijk voor meer informatie op www.hetverhaalvanindie.com.

Waardevolle investering

Op zondagmiddag 16 december 2012 kwamen genodigden en andere gasten van ons Indisch Herinneringscentrum bijeen in Den Haag voor de viering van ons eerste lustrum.
Vijf jaar bestuurlijke inspanning om het Indisch Herinneringscentrum van de grond te krijgen en het te doen uitgroeien tot wat het nu is. Een gezonde organisatie, enthousiaste medewerkers en vrijwilligers, een prachtige publiekspresentatie 'Het Verhaal van Indië', een gewaardeerde strip 'De Terugkeer' over de oorlog en de Bersiap. En nog veel meer.

Ik wil met u terugkijken. Met ingehouden trots. Elkaar als het ware glunderend aankijken en in gedachten terugkeren naar vijf niet altijd even gemakkelijke jaren. Er was niets, vijf jaar geleden. Dat wil zeggen: er lag uiteraard de opdracht van regering en parlement dat er ook voor de herinnering aan wat er in Nederlands-Indië was gebeurd een herinneringscentrum moest komen. Zeker. Maar dan ben je er nog niet. Er moesten statuten komen en er moest een koers worden bepaald. Maar ook simpeler maar tijdrovende zaken moesten worden geregeld, zoals bankrekening, subsidieaanvraag, of een parkeerplaats voor de kwartiermaker. En dan die teleurstelling. Niet de hele boerderij voor het Indisch Herinneringscentrum, maar aanvankelijk slechts een werkvertrek op de bovenverdieping van de boerderij. De verbouwing van de museumzalen heeft heel wat voeten in de aarde gehad. We hebben met de halve wereld vergaderd. Wij gingen op zoek naar een geschikte directeur. Een deskundige op vele terreinen moest het worden. Iemand die er staat maar zich niet op de voorgrond dringt. Iemand met visie en toch flexibel en luisterend naar de stem van de Indische gemeenschap. Intussen moesten we ook beslissen over de aankoop van vergadertafel en vergaderstoelen. Bovendien hadden we haast. Het mocht ook niet mislukken.

En het is gelukt. Het Indisch Herinneringscentrum staat. Staat als een huis. Staat als de pleisterplaats voor Indisch Nederland. Feitelijk en overdrachtelijk.
Het Indisch Herinneringscentrum, dat voel ik, gaat nu zijn eigen dynamiek krijgen.

Op 16 december werd dat nieuwe elan zichtbaar. De jeugd aangesproken. Het verhaal van Indië krijgt steeds meer vorm en toont zich in al haar veel kleurigheid en veelzijdigheid. Velen die een verhaal hebben weten de weg naar het Indisch Herinneringscentrum te vinden.
Onze missie 'dicht bij toen met het oog op morgen' wordt op vele manieren waargemaakt.
Zo werkt het Indisch Herinneringscentrum naar het Indisch geheugen voor de toekomst.
Die zondagmiddag in Den Haag bleek dat eens te meer.

Erry Stoové
Voorzitter

Vrijwillige cameraman of -vrouw gezocht

Het Indisch Herinneringscentrum zoekt met spoed een cameraman of -vrouw die op vrijwillige basis een dag per maand interviews wil vastleggen.Voor het project 'Verhalen van Indië' leggen wij verhalen vast van ooggetuigen van de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië. Een getrainde vrijwilligster neemt deze interviews een dag per maand af. De cameraman of -vrouw vergezelt haar en legt de interviews vast op video. Omdat onze vrijwilligster in Amsterdam woont, is het prettig als de cameraman of -vrouw ook in het westen van Nederland woont.

Kent u iemand of bent u zelf cameraman of -vrouw en heeft u belangstelling? Dan horen wij graag van u. U kunt ons bereiken via info@indischherinneringscentrum.nl of via 026 363 91 03.

Database De Indische herinnering

Nederland is volop in beweging op het gebied van de Indische herinnering. In de eerste vijf jaar van ons bestaan hebben we kennisgemaakt met een groot aantal organisaties en personen die op dit gebied actief zijn. Stichting Het Gebaar en het project Erfgoed van de Oorlog hebben een enorme impuls gegeven aan relevante projecten. Maar ook zonder deze subsidies worden er vele activiteiten ontplooid zowel in binnen- als buitenland, door de eerste, tweede, derde en zelfs vierde generatie. Kortom, de Indische herinnering leeft volop.

Op dit moment zijn er bij het Indisch Herinneringscentrum al veel organisaties bekend, maar de informatie hierover is ongestructureerd. Reden om deze en nieuwe informatie inzichtelijk bij elkaar brengen in de database De Indische herinnering in Nederland, Indonesië en de kernlanden van de diaspora. De database is bedoeld voor intern gebruik.

Herinneren en Verbinden buiten de randstad

Op zondag 14 april 2013 organiseert het Indisch Herinneringscentrum een bijeenkomst voor de Indische en Molukse gemeenschap in Ede en andere belangstellenden binnen de Edese gemeenschap. Tijdens de dag staan de repatriëring naar Nederland, de opvang en de verbinding met de lokale gemeenschap centraal. De eerste generatie verzwegen veelal hun verhalen hierover en nu willen jongere generaties deze verhalen leren kennen.

Met deze pilot wil het Indisch Herinneirngscentrum meer aandacht geven aan de opvang en inburgering van Indische repatrianten in kleinere gemeentes met name buiten de Randstad. Het doel is een handvat te ontwikkelen waarmee lokale organisaties ondersteund kunnen worden wanneer zij themabijeenkomsten over regionale opvang en inburgering willen organiseren. Dit proces kan per regio zeer verschillend zijn en zeker verschillen met de opvang en inburgering in de Randstad.
Het programma van de bijeenkomst wordt uitgewerkt in samenwerking met de lokale Indische en Molukse gemeenschap.

De pilotbijeenkomst vindt plaats in Cultura, het kunstencentrum voor Ede en omstreken. De gemeente Ede heeft haar samenwerking toegezegd en een subsidie toegekend. Het Delafonds subisideert de dag met een kleinere bijdrage.

Binnen de Edese Indische en Molukse gemeenschap wordt enthousiast gereageerd op het initiatief en is ondersteuning bij de organisatie toegezegd. Het thema van de bijeenkomst is ‘Herinneren en verbinden’; de herinnering aan de repatriëring en de opvang in Ede en het verbinden van de verschillende generaties met elkaar en met de Edese samenleving via het doorgeven van de verhalen. Het programma bestaat onder andere uit een gesprek tussen drie generaties en leden van de Edese gemeenschap, theater over inburgering en identiteit, workshops c.q. lezingen en een kleine expositie over de opvang in Ede.

Herinneringen aan... Kerst

Door Paul Baro (1941)

December 2011
De week voor kerst is het om acht uur ‘s avonds koud en donker. Ik maak snel de buitenverlichting aan. De vaste tuinverlichting, aangevuld met verlichte rendieren en sleeën zorgen voor een sprookjesachtige sfeer.
Traditiegetrouw komt onze dochter met haar gezin vanavond uit Utrecht om de kerstdagen bij ons door te brengen. De twee kleinkinderen (twee meisjes van elf respectievelijk zeven jaar) hebben de gewoonte om voor tweede kerstdag een opvoering bestaande uit muziek, zang en dans in te studeren. Na het kerstdiner op tweede kerstdag, waarbij onze zoon met zijn gezin ook aanwezig is, worden we vergast op een stuk jeugdtheater. Elk jaar verheugen mijn vrouw en ik ons op deze dagen.
In afwachting van de komst van de logees is Cisca, mijn vrouw, pisang goreng aan het bakken en doe ik intussen wat houtblokken in de openhaard. Het vuur flakkert weer mooi op en de haard begint te snorren.
Om de tijd te doden haal ik een oude kerstplaat met nummers van onder anderen Nat King Cole (the Christmas Song), Bing Crosby (White Christmas) en Frank Sinatra (Have yourself a merry little Christmas) en leg deze op de platenspeler. Vervolgens installeer ik mij op de bank om op mijn gemak van de muziek uit een ver verleden te genieten. Ongewild schieten mij herinneringen aan kerstfeest onder andere omstandigheden te binnen.

Eerste thuis in Surabaya (december 1947)
Drie weken geleden is ons gezin bestaande uit mijn ouders, een broertje van acht maanden en mij, van Yogya naar Surabaya moeten vluchten. Omdat Yogya, het 'bolwerk' van de Indonesische vrijheidsstrijders voor zowel totoks als Indo’s onveilig werd heeft mijn vader alles, inclusief mijn geit, van de hand gedaan en zijn wij halsoverkop vertrokken. Na een paar vreselijke dagen te hebben doorgebracht in het vluchtelingenkamp Juliana in Surabaya zijn wij bij oom Johan in huis getrokken in afwachting van nieuwe huisvesting en een nieuwe baan voor mijn vader. Nu wonen we in een paviljoen naast de G.G.D., waar mijn vader is aangesteld als magazijnmeester.
Nu wij ‘veilig’ in door het Nederlands leger gecontroleerd gebied wonen wil pa wel eens kerst vieren met een kerstboom. Aangezien het financieel nog niet goed zit, besluit hij om uit kawat (ijzerdraad) en groen crêpepapier een kunstboom te maken. Na het plakwerk kan de boom worden opgetuigd. Eerst komt de ‘sneeuw’ gemaakt van watten, gevolgd door kerstballen gemaakt van proppen papier waar zilverpapier omheen wordt gewikkeld. Het zilverpapier is afkomstig van sigarettenverpakkingen. Dennenappels van de tjemara (een in Indonesië groeiende naaldboom) krijgen een laag aluminiumverf en worden ook in de boom gehangen. Kleine kaarshouders worden aan de takken bevestigd en daarna worden de kaarsjes in de houders geplaatst. ’s Avonds als het donker is en de kaarsen zijn aangestoken ziet het geheel er geweldig uit en kan ik er uren naar kijken.
Op een avond vraagt pa mij of ik de kaarsjes wil uitblazen. Nou, dat is natuurlijk geweldig. Na een paar kaarsen te hebben uitgeblazen kom ik op het idee om de rest maar met behulp van een kipas (waaier) uit te maken. De kipas haal ik uit de keuken en met een paar ferme zwaaien wil ik de kaarsen doven. Helaas...... één kaarsje valt om en de 'sneeuw' vat vlam. Binnen een mum van tijd staat de hele boom in lichterlaaie. Gelukkig heeft pa de tegenwoordigheid van geest om de boom snel aan de voet op te pakken en buiten te zetten. Het vuur wordt met een paar emmers water uit de mandibak geblust. Een zielig hoopje zwartgeblakerde resten blijft over van de mooie boom. Een jammerlijk triest einde voor de kerstboom. En voor mij blijft een behoorlijk schuldgevoel als kater over.

Eerste thuis in Nederland (december 1958)
Ons gezin (ouders en vier jongens) is sinds een paar weken uit het pension in Valkenburg naar Maastricht verhuisd. Wij wonen nu in een tweekapper met een klein achtertuintje aan de Finestraat in de wijk Malpertuis. In de straat wordt nog gebouwd. Het geheel ziet er met die onafgemaakte huizen en met die kale palen waar allerlei kabels aan hangen, bijzonder triest uit, vooral bij slecht weer. Bij schemerlicht roept deze aanblik bij mij onmiddellijk het gevoel van Ricky Nelson’s ‘Lonesome town’ op. Verschrikkelijk!
Pa werkt in ploegendienst bij de staatsmijnen in Geleen. Niet bepaald een droombaan na wat hij in Indonesie gewend is, maar er moet brood op de plank komen vindt hij, dus hij houdt vol.
Het is nu 23 december en vlak voor de kerstvakantie. Aan een kerstboom wordt in ons gezin niet gedacht, want breed hebben we het niet. Ik zit in de derde klas HBS waar een schoolvriend mij in de pauze vertelt dat er dicht bij de Belgische grens sparren voor een prikje te koop staan. Aangezien ik nog wat geld over heb van een optreden als gitarist in een gelegenheidsbandje, leen ik een fiets en ga naar de grens. Na wat smoezen met de verkoopster mag ik een sparretje voor twee gulden meenemen.
Bij thuiskomst zet ik de boom in een met zand gevulde emmer. Daarna haal ik wat kabels en twintig peertjes van twaalf volt bij een sloperij in de buurt. De peertjes soldeer ik in serie aan de kabels zodat het geheel zonder probleem op het lichtnet kan worden aangesloten. De peertjes wikkel ik in rood crêpepapier. Vervolgens hang ik de lampjesslinger in de boom. Als versiering knip ik uit karton figuurtjes die ik in zilverpapier wikkel. Van oude kranten maak ik propjes die ook bekleed worden met zilverpapier (van sigarettenpakjes!). Een paar dennenappeltjes die ik onderweg naar huis heb opgeraapt hang ik ook in de boom en het geheel kan, na toestemming van ma, naar de woonkamer. De stekker van de verlichting steek ik in het stopcontact en ..... de boom geeft licht!
Hoewel ma de hele middag niets zegt over de boom en haar huishoudelijke werkzaamheden gewoon voortzet, houdt ze het geheel terloops toch wel in de gaten blijkt achteraf. Na het eten, de nieuwe kerstboom staat intussen stralend te pronken, zet ik tegen een uur of acht de radio aan en stem af op AFN (American Forces Network). Uit de luidspreker klinken de laatste tonen van 'Rocking around the Christmas Tree' gevolgd door Frank Sinatra’s zoet gevooisde 'Have yourself a merry little Christmas'.
Ma loopt stil naar de keuken om vervolgens glimlachend met een schotel heerlijk dampende macaroni pangang (Indische macaroni ovenschotel) terug te komen. Ze heeft het als verrassing voor ons allen deze middag bereid blijkt nu.
Goh, dit is werkelijk a very merry Christmas denk ik bij mijzelf.

Signaleringen

‘Ontsporing van geweld’: na veertig jaar nog steeds actueel

Door Wim Manuhutu

Onlangs verscheen de vernieuwde druk van de klassieke studie 'Ontsporing van geweld' van J.A.A. van Doorn en W.J. Hendrix over het geweld tijdens het Nederlands-Indonesisch conflict in de periode1945-1949. De presentatie ervan in Leiden op donderdag 6 december werd geplaagd door grote tegenslag. Wat te doen wanneer drie inleiders – waaronder de enige nog in leven zijnde auteur Hendrix – uitvallen? Uitgever Jan Metz van Walburg Pers en hoofd onderzoek van het KITLV, dr. Henk Schulte Nordholt sloegen zich manmoedig door het verkorte programma heen.

Schulte Nordholt stelde dat het eigenlijk verbazingwekkend was dat er zo weinig is gebeurd nadat het boek in 1970 voor het eerst verscheen. Het werd verplichte kost voor iedereen die zich met het onderwerp bezighield, maar verder onderzoek dat voortborduurde op het werk van Van Doorn en Hendrix liet op zich wachten. En dat terwijl de door beiden gehanteerde methode waarbij aan de hand van rijk bronnenmateriaal zowel processen als details naar boven werden gebracht, daar alle aanleiding toe gaf.

Voor deze vernieuwde druk schreef Dirk Vlasblom een nieuw hoofdstuk waarin de persoonlijke geschiedenissen van beide auteurs naar voren komen. Was Van Doorn de analyticus, Hendrix was degene die door vele nachtelijke gesprekken met soldaten zorgde voor het vele feitenmateriaal. Daaruit rijst een beeld van stelselmatig gebruik van geweld door eenheden van de militaire inlichtingendienst die aan de troep te velde waren toegevoegd.

De lezer van ‘Ontsporing van geweld’ wordt ook bij hernieuwde lezing van het boek getroffen door de actualiteit van het boek. Dat maakt dat het een onmisbare bron is voor iedereen die meer wil weten over een oorlog die geen oorlog mocht heten.

J.A.A. van Doorn en W.J. Hendrix, Ontsporing van geweld. Het Nederlands-Indonesisch conflict. Walburgpers, Zutphen 2012.

Soerabaja, nieuw boek van Pauline Slot

1 november 2012 verscheen het nieuwe boek van Pauline Slot, 'Soerabaja'. Het is het verhaal van Henk de Fluiter, een jonge bioloog, en zijn vrouw Bep. In 1934 vertrekken zij naar Indië. Een besluit met grote gevolgen als de Japanse bezetting een eind maakt aan hun gelukkige leven. Henk moet naar de Birma-spoorweg, Bep leeft met hun drie dochtertjes in kampen op Java. Hun liefde bloeit tijdens de jarenlange scheiding. Na de bevrijding in 1945 lijkt een hereniging nabij. Nieuwe gevaren dreigen echter. Bep en de kinderen arriveren in Soerabaja, precies op het moment dat daar een bloedige revolutie uitbreekt. Wat een tussenstation moets zijn op weg naar het oude geluk, verandert voorgoed hun leven.

Pauline Slot, Soerabaja. De Arbeiderspers, Utrecht 2012.

www.indischherinneringscentrum.nl" width="135" height="216" />

Oproep

Mevrouw Lia Plas is al enige tijd op zoek naar de filmrollen van haar vader. Hij heet Willem Plas, door zijn vrienden en kennissen 'Pim' genoemd. Hij is geboren in 1930 in Genteng (Banjuwangi). In 1948 ging hij in dienst bij het K.N.I.L. en in 1950 vertrok hij naar Nieuw-Guinea vertrokken i.v.m. een rijstproject. In 1951 was hij werkzaam bij het Bureau voor Kadaster en Kaartering in Hollandia om vervolgens in 1952 gedetacheerd te worden in Merauke i.v.m. te verrichten opname-werkzaamheden. Daar leerde hij de familie Anitoe kennen en trouwde hij met de moeder van Lia Plas, Nonnie Anitoe.

In 1956 nam Willem Plas deel aan de expeditie Sterrengebergte. Van deze expeditie had hij filmopnames gemaakt. Ook filmde hij zijn gezinsleven daar in Merauke. In 1962 verhuisde het hele gezin naar Nederland waar het uiteindelijk in Blerick terechtkwam.

Toen de vader van Lia Plas nog leefde, leende hij zijn filmrollen en -projector uit aan zijn vrienden en kennissen. Wie de laatste is geweest, weten Lia Plas, haar broer en zus niet meer. Hun ouders zijn inmiddels overleden. Lia Plas en haar familie hopen met deze oproep in contact te komen met iemand, die weet waar de filmrollen zijn of wie ze in bezit heeft.

Uw reactie kunt u mailen naar info@indischherinneringscentrum.nl. Wij zullen ervoor zorgen dat alles bij mevrouw Plas terechtkomt.

Verslag en videofragmenten symposium 'Omstreden geschiedenis'

Op donderdag 9 februari 2012 organiseerde het Indisch Herinneringscentrum i.s.m. Framer Framed en de Reinwardt Academie het symposium ‘Omstreden geschiedenis’ over de (re)presentatie van de Nederlands-Indonesische geschiedenis in musea. Het verslag daarvan kunt u hier lezen.

Ook zijn er enkele fragmenten van de bijeenkomst vastgelegd op video. Deze kunt u hier bekijken.

Voorspel winnaar ScanCoveryTrial en win iPad

Met twee elektrisch aangedreven auto's ruim 7.000 km afleggen in acht dagen dwars door Scandinavië met als verste punt Lapland. De temperatuur kan dalen tot -40 graden Celsius. Access4it, het bedrijf dat de kantoorautomatisering van het Indisch Herinneringscentrum doet, gaat de uitdaging aan. Met twee teams doet het bedrijf mee aan de ScanCoveryTrial. Voor het eerst in de geschiedenis van deze autotoer verschijnt een team met een elektrische auto aan de start. Access4it heeft aan deze actie een goed doel verbonden: het Indisch Herinneringscentrum.

Maak nu kans op een iPad door aan Access4it minimaal één keer € 25,00 te doneren voor het goede doel, namelijk het Indisch Herinneringscentrum. Kies vervolgens een van de twee teams van Access4it en bepaal op welke plaats u denkt dat het team van uw keuze eindigt. Voorspelt u het goed dan wint u een iPad retina, het allernieuwste model dus! Iedere € van deze actie gaat naar het goede doel.

Kijk hier voor meer informatie en schrijf u in!

Verkrijgbaar bij het Indisch Herinneringscentrum

Het Indisch Herinneringscentrum heeft een aantal publicaties en een dvd uitgebracht:

Stripboek 'De Terugkeer' (€ 10,-)
Stripboek 'The Return' (€ 17,95)
Fotoboek 'Het Verhaal van Indië' (nu van € 19,95 voor € 14,95)
Plantages in Nederlands-Indië (nu van € 12,95 voor € 9,95)
Dvd 'Oorlog in het paradijs' ( € 10,-)

Eveneens verkijgbaar bij het Indisch Herinneringscentrum:

Boek 'Terra Incognita' van Ruud Lapré (€ 15,-)
Boek 'Dochter van een kampkind' van Jet Bussemaker (€ 14,95)
Boek 'Postkoloniale monumenten in Nederland' van Gert Oostindie/Henk Schulte Nordholt/Fridus Steijlen (€ 19,95)

Dvd 'Het jaar 2602, kinderverhalen uit het jappenkamp' van André van der Hout en Linda Lyklema ( € 15,-)
Dvd 'Contractpensions. Djangan loepah!' ( € 15,-)

Meer informatie hierover en over de bestelwijze vindt u op de website van het Indisch Herinneringscentrum.

Colofon

U kunt deze nieuwsbrief natuurlijk altijd doorsturen naar familie, vrienden of kennissen die belangstelling hebben voor de activiteiten van het Indisch Herinneringscentrum.

Mocht u de nieuwsbrief niet in goede orde ontvangen, laat het ons dan a.u.b. weten via info@indischherinneringscentrum.nl.

Het volgende nummer verschijnt eind maart 2013. In de tussenliggende maanden verschijnt de Nieuwsflits met korte berichten.

Bestuur Stichting Indisch Herinneringscentrum Bronbeek: Erry Stoové - Bing Go - Jan Willem Kelder - Kees Neisingh - Vaya Nijhof-Schippers - Winnie Sorgdrager