Deze journalist heeft stront en zure pruimen in zijn mond!

De Volkskrant is altijd al de meest negatieve krant van Nederland geweest. Net zoals de PvdA de meest negatieve partij van Nederland is als het om Indonesia gaat, vervult deze krant wederom de functie van spreekbuis van de Indonesia hater bij uitstek : de Partij van de Arbeid. Een grote krant die heel bekrompen is van inborst.

Indonesia heeft jaren lang te kampen met een tweespalt binnen haar voetbalbond met als gevolg twee nationale bonden en twee voetbal liga’s. Het was in wezen een politiek machtspel dat over de hoofden van de voetballers werd uitgevochten.

Nu eindelijk de eenheid weer is teruggebracht, wordt het Nederlands elftal uitgenodigd om dit samen zijn te vieren. Het moet het begin zijn van een hernieuwde verbroedering tussen de voetbalfronten. Maar het volk in Indonesia ziet meer de verbroedering tussen de twee volkeren als accent met hun Nederlands elftal als het middelpunt.

In Indonesia is het Nederlands elftal ontzettend populair niet in het minst vanwege de Indische-spelers  die daarin meespelen en een zeer voorname rol spelen. Voorbeeld was de voormalige aanvoerder Giovanni van Bronkhorst en zijn moeder die alleen maar Indonesisch spreekt.

Jakarta was helemaal in Oranje stemming, overal Oranje vlaggen en een hele menigte mensen stonden aan de kant van de weg waar Oranje voorbij kwam. Vanaf het Hotel tot aan het Stadion in het hart van de Metropole Jakarta en dat alles om de wedstrijd van de eeuw op te luisteren.

Voorzitter van de KNVB Michael van Praag bracht een waar Indonesisch gedrag ten tonele, hij verontschuldigde zich dat doordat Oranje in de nationale kleur speelde het Indonesisch elftal niet in haar nationale kleuren uitkwam namelijk rood-wit. Michael toonde zich daarmee een ware gentleman of “ksatrya” in de ogen van de Indonesiers. Waarin een klein land toch groot kan zijn.

Michael van Praag verontschuldigde zich als een ware Indonesische ridder: de Ksatrya.

Artikel: Marshal Manengkei/correspondent voor ICM Online in Jakarta

De Backpay kwestie, nogmaals uitgelegd

De Japanse bezetting van Nederlands-Indië kwam op 15 augustus 1945 een einde. Indië was tijdens de Tweede Wereldoorlog zwaar getroffen. De materiële oorlogsschade was groot: plantages, fabrieken, kantoren, huizen en inboedels waren geplunderd en vernield. De oorlog had de samenleving ontwricht en de oude gezagsverhoudingen totaal verstoord. De nationalisten Sukarno en Mohammed Hatta hadden op 17 augustus 1945 de onafhankelijkheid van de Indonesische republiek uitgeroepen. Herstel van het koloniale gezag was op korte termijn niet mogelijk vanwege een groot tekort aan troepen en materieel. Nederland was aangewezen op de medewerking van geallieerde bondgenoten. Ondanks hun hulp ontstond in Nederlands-Indië een machtsvacuüm waarvan de Indonesische nationalisten gebruik maakten. De maanden die volgden op de capitulatie van Japan werden gekenmerkt door terreur en gewelddadigheden die velen, vooral Indo-Europeanen en Chinezen, het leven kostten. Deze tijd, oktober 1945-januari 1946, wordt ook wel de Bersiap-periode genoemd.

Een groot deel van de Europese bevolking had de bezettingstijd onder zeer zware omstandigheden doorgebracht in interneringskampen. Zij waren, overigens net als de Indo-Europeanen, aan het einde van hun krachten en hun financiële reserves. De meeste Europeanen hadden in 1945 geen bezittingen meer, als gevolg van een door Japan gevoerde politiek

om Europeanen hun hoge maatschappelijke positie te ontnemen. Veel Indo-Europeanen hadden tijdens de bezetting hun waardevolle bezittingen noodgedwongen te gelde moeten maken. Geallieerde hulpverleners boden noodhulp door het verstrekken van de eerste levensbehoeften. Europese oorlogs-getroffenen werden ten tijde van de Bersiap-periode ter bescherming ondergebracht in verzamel- en doorgangskampen.

Krapgeldpolitiek

Na de bevrijding bleek dat tegoeden bij banken door Japanners niet waren geroofd, in tegenstelling tot de strategie die de Duitse bezetters in Nederland hadden gevoerd. Het geld kon echter niet worden opgenomen. Banken bleven gesloten en de autoriteiten hadden op Java en Sumatra een ‘krapgeldpolitiek’ afgekondigd. Met deze maatregel werd geprobeerd de snel oplopende   inflatie zoveel mogelijk te beperken. Overheidspersoneel hoefde op korte termijn niet te rekenen op uitbetaling van het salaris dat ten tijde van de bezetting niet was uitgekeerd. Het gouvernement zag zich gesteld voor meer urgente problemen, zowel op politiek niveau als op het gebied van de maatschappelijke hulpverlening. Bovendien ontbraken beschikbare financiën. Op bestuurlijk niveau werd gestreefd naar een betaalbare vorm van rehabilitatie. Uitbetaling van een aantal maanden vooroorlogs salaris zou oorlogsgetroffenen in staat stellen het leven weer enigszins op de rails te krijgen. Toezeggingen van een aantal commerciële bedrijven, zoals de Nederlandsche Handel-Maatschappij (NHM), de Koninklijke Paketvaart Maatschappij (KPM) en de Bataafse Petroleum Maatschappij (BPM), om het gehele bedrag aan achterstallig salaris aan hun werknemers uit te betalen doorkruisten deze strategie.

Niet alleen een deel van het bedrijfsleven had de toezegging tot deze zogeheten backpay gedaan, ook de Koninklijke Marine had haar personeel iets dergelijks beloofd.      De nadelige positie waarin militairen uit de Indische land- en zeemacht –   en landsdienaren in dienst van het Indische gouvernement – zich bevonden ten opzichte van overheidspersoneel uit Nederland werd hiermee extra benadrukt. Bovendien waren verwachtingen gewekt en namen oorlogsgetroffenen in Indië geen genoegen meer met een lage rehabilitatie-uitkering. Het recht  op backpay werd door het gouvernement echter bestreden. Als argumentatie werd aangevoerd dat Indië in staatsrechtelijk opzicht financieel autonoom was. Dit gegeven was feitelijk juist: Indië was sinds 1864 financieel onafhankelijk, maar wel voor zover het moederland haar goedkeuring aan het financiële beleid verleende. Om uit deze impasse te komen, werd in 1946 een ‘Backpay-commissie’ ingesteld die de kwestie diende te onderzoeken.

Rehabilitatie-uitkering

De commissie kon echter geen overeenstemming bereiken over de juridische vraag of er recht op backpay bestond en over de hoogte van een eventuele uitkering. Aangezien een groot deel van de bevolking in Nederlands-Indië steeds meer problemen kreeg om in de eerste levensbehoeften te kunnen voorzien, werd eind 1946 een pre-advies geformuleerd, dat na vele herzieningen in september 1947 als besluit werd vastgesteld.

Dit 'besluit inzake de initiële rehabilitatie-uitkering' voorzag in een uitkering van minimaal drie en maximaal vijf maanden achterstallig loon of pensioen. Het bedrijfsleven werd eveneens verplicht tot een uitbetaling van maximaal vijf maanden achterstallig loon. De hoogte van deze eenmalige uitkering was afhankelijk van de grootte van de gezins-samenstelling. De uitkering diende niet gezien te worden als een betaling van niet-uitgekeerd salaris, maar als een rehabilitatie-bedrag waarmee alle oorlogsgetroffenen, ongeacht de landsaard, in staat werden geacht een nieuw bestaan op te bouwen op een niveau van de toen passende omstandigheden. De term backpay werd angstvallig vermeden. Deze regeling leidde tot erg veel verontwaardiging en onrust bij betrokkenen en de organisaties die hun belangen behartigden, zoals de Nederlands-Indische Bond van Ex-Krijgsgevangenen en Geïnterneerden (NIBEG) en de Indische Pensioenbond 

In de jaren 1947-1949 vond een tripatiete-beraad plaats, dat moest leiden tot de definitieve afhandeling van het rehabilitatievraagstuk. Het beraad vond plaats tussen het Indische departement van Sociale Zaken, werkgevers en werknemers en belangenorganisaties. Een tussentijds akkoord in mei 1948 kreeg echter geen politieke goedkeuring. De uitgaven die voor de slotuitkering waren begroot, vormden een te grote last voor de Indische begroting en politiek Den Haag was niet bereid financieel tegemoet te komen. Het Indische ministerie van Financiën ging over tot verdere bezuinigingen op het voorstel.

In februari 1949 werd de opzet van de slotrehabilitatie gepresenteerd. Afhankelijk van de gezinssamenstelling kregen overheidsdienaren een uitkering van vier tot twaalf maanden salaris, met een maximum van duizend gulden per maand. Particuliere werknemers in dienst bij het bedrijfsleven kregen – ook afhankelijk van de gezinssituatie – twee tot zes maanden salaris van hun werkgever. 

Pensioenvoorzieningen van tal van werknemers uit het bedrijfsleven en zelfstandigen werden veiliggesteld. De regeling die werd gepresenteerd was al in de loop van de onderhandelingen uitgekleed. Echter, het feit dat gemaakte delegatieschulden ten tijde van de Japanse bezetting met de uitkering werden verrekend leidde er toe dat er netto alsnog weinig te besteden viel. De plannen brachten veel morele verontwaardiging en commotie teweeg.

Na de soevereiniteit

De totstandkoming van de definitieve rehabilitatie-uitkering viel samen met de eindfase van het Nederlandse bewind in de Oost. Tijdens de Ronde Tafel Conferentie (RTC) werd tussen Nederlandse en Indonesische onderhandelaars de voorwaarden van de soevereiniteitsoverdracht aan Indonesië vastgesteld. Een belangrijk agendapunt vormde de schuldenproblematiek. Na intensieve onderhandelingen was Nederland bereid een deel van de Indische schuld over te nemen. Om de onderhandelingen op dit punt niet verder te bemoeilijken werden de resterende financiële verplichtingen die de Republiek der Verenigde Staten van Indonesië op zich zou nemen niet nader gespecificeerd. Tot deze ‘overige schulden’ behoorden echter ook de rechten en plichten die Nederlands-Indië had ten aanzien    van het rehabilitatievraagstuk. De uitbetaling van de financiële verplichtingen werd door de Nederlandse onderhandelaars toen overgedragen aan Indonesië.
Dit besluit kwam de Indische oorlogsgetroffenen duur te staan. Al spoedig na de soevereiniteits-overdracht in december 1949 voerde de Indonesische overheid in maart 1950 een monetaire sanering door   die een forse geldontwaarding van 66% tot gevolg had. Was de waardevermindering van de rehabilitatie-uitkeringen en van de pensioenen voor betrokkenen al een tegenslag, de situatie werd nog ernstiger toen de Indonesische regering een maand later                     de rehabilitatie-uitkeringen aan Nederlanders ‘voorlopig’ opschortte. De grootste tegenslag volgde echter toen de Indonesische regering het welstandscriterium dat nog door        de Nederlandse secretaris van Staat   A. Oudt einde 1949 in de    uiteindelijke slotrehabilitatieregeling was ingebouwd actief ging toepassen. Om te kunnen besparen op de Nederlandse uitgaven had Oudt indertijd dit amendement opgenomen in de slotrehabilitatieregeling. En hiermee was de overheid bevoegd alle  

nooduitgaven die als voorschot in en buiten Indië waren gedaan aan of ten behoeve van in Indië verblijvende Nederlandse oorlogsgetroffenen terug te vorderen van hen die een bepaald welstandsniveau hadden bereikt. Het niveau van de welstand werd door de Indonesische autoriteiten bepaald. Zonder overleg werd gekort op uitbetalingen.

Commissie Achterstallige Betalingen

De protesten lieten niet lang op       zich wachten. Zij kwamen van belangenorganisaties en verschenen in de pers. Ook op politiek niveau kregen de genomen maatregelen aandacht, maar mede vanwege de sterk verslechterende verhoudingen tussen Nederland en Indonesië moest de Nederlandse regering met veel tact haar bezwaren formuleren. Het geschil werd voorgelegd aan het Uniehof    van Arbitrage, dat tot taak had rechtsgeschillen tussen Nederland en Indonesië te behandelen, maar een juridische oplossing werd niet gevonden. Uiteindelijk koos de Nederlandse regering voor een pragmatische oplossing door de Indonesische betalingsverplichtingen aan Nederlanders over te nemen. Daarnaast dwong het parlement de regering de Commissie Achterstallige Betalingen (CAB) in te stellen. De CAB kreeg tot taak de rehabilitatieregeling, inclusief het vraagstuk van de materiële schadevergoeding, te onderzoeken voor de Nederlanders  die tijdens de oorlog in Indië en nu     in Nederland woonachtig waren.       De meerderheid van de CAB was      van mening dat het opperbestuur       in Nederland moreel en formeel verantwoordelijk was voor hetgeen gebeurd was in Indië vóór, tijdens en na de Japanse bezetting tot aan het moment dat de soevereiniteit werd overgedragen.

De Nederlandse regering werd medeverantwoordelijk geacht voor het niet uitbetalen van de achterstallige betalingen aan Indische landsdienaren en het niet-nakomen van een schadevergoedingsregeling. Het recht op achterstallige backpay-pensioenen werd erkend. Het CAB oordeelde niet over de vraag of Nederland formeel aansprakelijk kon worden gesteld voor het niet-uitbetalen van de backpay. Hierover diende òf de politiek, òf de rechterlijke macht een uitspraak te doen.

Geen genoegdoening

De aanbevelingen die de CAB in haar eindrapportage verwoordde, zijn uiteindelijk – na ruim negen maanden – door de regering in hoofdlijnen in haar regeringsnota overgenomen. De regering erkende haar morele verantwoordelijkheid met betrekking tot de afronding van de rehabilitatieregeling en zou ook vanaf 1954 overgaan tot uitbetaling. Met betrekking tot de betaling van de backpay wist de regering zich gesteund door een rechterlijke uitspraak. In een poging de regering via de juridische weg te dwingen tot uitbetaling van de backpay had de Stichting Opeising Militaire Inkomsten (OMINK) een proces aangespannen tegen de Nederlandse Staat. De rechter achtte de Staat echter niet verplicht tot betaling van de backpay. Deze schulden waren met de soevereiniteitsoverdracht overgegaan op Indonesië. Tegen deze uitspraak gingen de eisers in hoger beroep. Maar ook toen oordeelde de rechter dat Nederland niet aansprakelijk kon worden gesteld. De rechterlijke uitspraken waren een flinke tegenslag voor betrokkenen, maar zij bleven strijdbaar en gingen in cassatie. In 

deze periode wisten zij zich in toenemende mate gesteund door het parlement. Het parlement kon echter de juridische verantwoordelijkheid voor de Backpay-kwestie niet op de politieke agenda zetten zolang geen uitspraak was gedaan over de wettelijke aansprakelijkheid.

In de tweede helft van de jaren vijftig van de vorige eeuw spanden meerdere Indische oorlogsgetroffenen een rechtszaak aan, omdat zij meer geloofden in een juridische dan in een politieke oplossing. Het pakte voor de oorlogsgetroffenen anders uit dan waarop zij hadden gehoopt. In een aantal rechtszaken werd in het vonnis gesteld dat eisers – in dit geval oud-gouvernements-dienaren – recht hadden op uitbetaling van achterstallig loon, maar dat Nederland hiervoor niet financieel verantwoordelijk was. Betaling was een zaak van de Indonesische autoriteiten.

De teleurstelling bij de oorlogs-getroffenen en hun belangen-organisaties was groot. De Nederlandse regering voelde zich door de uitspraken echter gesterkt en kon zich in het parlementaire debat over de Backpay-kwestie goed verweren. In 1959 zette Den Haag min of meer een punt achter de zaak. Heropening van het debat was voor de regering pas weer een optie als een nieuw juridische inzicht ten aanzien van de Backpay-kwestie werd ingediend. Onmachtig op dat moment de strijd een nieuwe impuls te geven, legden de Indische belanghebbenden en het parlement zich voorlopig bij deze situatie neer.

De openbare hoorzitting Tweede Kamer over niet genoten inkomsten van oud KNIL militairen

Toen de betrekkingen tussen Nederland en Indonesië zich in de tweede helft van de jaren zestig weer langzaam herstelden, nam de hoop op genoegdoening bij de Indische oorlogsgetroffenen weer toe. Tussen 

Nederland en Indonesië werden schuldsaneringsonderhandelingen gestart met betrekking tot nog openstaande rekeningen. De Indische oorlogsgetroffenen hoopten dat de achterstallige salarissen zouden worden verdisconteerd, maar om de verhouding met Indonesië niet te belasten werd de Backpay-kwestie buiten de overeenkomst gehouden. Indische belangenorganisaties zoals Indische Pensioenbond, de Stichting Nederlandse Ereschulden (SNE) en de Stichting Rechtsherstel KNIL (SRK) bleven echter pleiten voor hun zaak, maar zij legden niet meer zozeer de nadruk op backpay als wel op erkenning en genoegdoening van het onrecht wat was aangedaan.

Wet uitkering Indische geïnterneerden

In de samenleving ontstond in de jaren zestig steeds meer aandacht voor de psychische gevolgen van Tweede Wereldoorlog bij oorlogsgetroffenen. Ook in het parlement kreeg de problematiek van de Indische oorlogsgetroffenen veel aandacht. Aangezien een zuiver juridische onderbouwing van de backpay-problematiek vanuit politiek oogpunt niet haalbaar was, legde een Commissie van Drie, bestaande uit de parlementariërs K.G. de Vries, S.C. Weijers en G.W. Keja, op persoonlijke titel een voorstel in waarin werd gepleit voor een symbolische genoegdoening voor het lijden in de

Japanse interneringskampen. Het voorstel werd door de Kamer gesteund en leidde in 1981 tot de totstandkoming van de wet Uitkering Indische Geïnterneerden (UIG). De UIG voorzag in een eenmalige uitkering van 7500 gulden voor alle door de Japanners geïnterneerde kostwinners (of in geval van overlijden hun partners) die zich nadien in Nederland hadden gevestigd.

Oproep van Het Gebaar

Politiek Den Haag, zowel de regering als het parlement, waren tevreden met deze financiële regeling, maar    de Indische oorlogsgetroffenen waren er minder over te spreken. De UIG leidde tot ongelijkheid. Ambtenaren die recht hadden op backpay, maar niet geïnterneerd waren geweest (zoals vele Indo-Europese civiele ambtenaren) kwamen niet voor de uitkering in aanmerking. Daarentegen konden personen die wel geïnterneerd waren geweest maar geen  

gouvernementsaanstelling hadden – en dus geen recht hadden op backpay – wel aanspraak maken op de uitkering. Ondanks de goede wil van de Commissie van Drie leidde de UIG tot nieuwe frustraties bij gedupeerde betrokkenen. Pogingen de UIG te herzien, hadden geen resultaat. Belangenorganisaties als de SRK en de SNE slaagden er niet meer in hun achterban enthousiast te krijgen voor nieuwe acties. De betrokken oorlogsgetroffenen legden zich na vele decennia strijd neer bij de situatie. In 2000 stelde de overheid via Het Gebaar een schadeloosstelling ter beschikking. Deze uitkering was echter een vorm van smartengeld voor de ‘kille’ ontvangst van de naoorlogse repatrianten in Nederland en stond  los van de achterstallige betalingen. Voor velen kent de geschiedenis van de backpay een open einde en als gevolg daarvan blijft deze kwestie onverwerkt.

Marielle Scherer

Bronnen:
Meijer, H., Indische rekening. Indië, Nederland en de Backpay-kwestie 1945-2005 (Amsterdam 2005).

www.oorlogsgetroffenen.nl

Onderzoeksgids Oorlogsgetroffenen WO2 -

Rubriek “Just4Kids” - Nih Kombel en de Draak  door:  Hugo Driessen

Vroeger, toen er nog niet zoveel mensen op de aarde woonden zoals nu, en er nog geen auto’s of TV’s waren, zag alles er nog heel anders uit. Er woonden ook allerlei dieren op de wereld die er nu niet meer zijn. Zo was er eens in een ver en warm land, op het eiland dat wij nu Lombok noemen, een echtpaar dat net een klein kindje had gekregen. De vader en moeder waren heel erg trots op hun dochtertje, en noemden haar Sri Poetri Ketjiel. Dat betekent kleine prinses. Vader heette Wajang en moeder Nih Kombel. Vader Wajang was een visser, en moest elke dag de zee op van vroeg tot laat om genoeg vis te vangen om te verkopen. Wat hij niet verkocht, aten ze zelf op. Samen met witte rijst, dat ook alleen in dat warme gebied groeide. Als vader Wajang op zee was moest hij altijd op zijn hoede zijn voor gevaar. Er waren soms stormen, haaien en draken. In die tijd leefden er nog draken namelijk, en die kon je zowel op land als op zee tegenkomen. Draken hadden vleugels en konden dus makkelijk over zee vliegen. Hoewel draken gevaarlijk waren, aten ze meestal zwijnen en herten op land en vis uit de zee. Dus mensen hoefden niet zo snel bang voor ze te zijn.

Op zekere dag, toen vader Wajang weer uit vissen was, maakte Nih Kombel zich gereed om samen met Sri naar de markt te gaan. Dat was ver lopen, en in die hitte moest ze zich daarom goed voorbereiden, en Sri beschermen tegen de zon. Het liefst ging ze daarom heel vroeg in de ochtend, als de zon nog niet zo heet was. Jammer genoeg waren ook de draken het meest actief in de ochtend, en was de kans dus groot dat je er één tegen kwam. Op de markt deed Nih Kombel al haar inkopen. Rijst, groenten, vers vlees en heel veel kruiden, onder andere hete pepers. Die worden tegenwoordig in dat gebied nog steeds gebruikt om het

eten heel erg pittig te maken.  Toen Nih Kombel met Sri die lekker in haar draagdoek lag te slapen ongeveer halverwege op de terugreis was en wat water uit een riviertje wilde halen zag ze er opeens één zitten. Een grote lelijke draak! Een hele zware, met vuurrode ogen, groene schubben over zijn hele lichaam en vanaf zijn nek tot zijn staart groeiden allemaal enge punten op zijn rug. Zijn vleugels waren pikzwart en hadden scherpe klauwen. Nih Kombel schrok heel erg want de draak had haar al gezien. Wegrennen kon niet meer dus ging ze langzaam zitten en hoopte dat de draak geen honger had.

‘ Srrrrr….wat verberg je daar in die draagdoek moedertje?’ zei de draak (want draken konden praten omdat ze niet alleen gevaarlijke maar ook hele slimme dieren waren).

‘Srrrrr..heb je daar toevallig een jong en mals mensenkind? Srrrr…ik heb vandaag namelijk nog niets gegeten…srrrrrrr… en er zijn geen zwijnen in de buurt…srrrr’ zei de lelijke draak.

Nih Kombel trok wit weg en wist dat ze nu slimmer dan de draak moest zijn. Anders zou hij zeker haar kindje willen stelen.

‘Ach lieve draak, dat kindje welke ik hier draag is toch niets voor jou? Zo’n smakeloos en mager schepseltje, daar heb je helemaal niets aan, ‘ zei Nih Kombel.

Srrrrr…honger maakt rauwe bonen zoet moedertje…srrrr…’ zei de draak dreigend en zijn vuurrode ogen lichtten nog feller op.

‘ Wacht even lieve draak. Zal ik eerst eens een lekker hapje voor je maken, zodat je ergste honger gestild is?’ zei Nih Kombel. In mijn doek heb ik ook al mijn inkopen van de markt zitten. ‘

‘ Srrrr…nou, schiet op dan, ik lust alvast wel een voorgerechtje…Srrrrr, ‘ zei de draak.

Nih Kombel pakte haar spullen uit, en zorgde er nog steeds voor dat Sri bedekt bleef door de doek, voor het geval de lelijke draak opeens van gedachten zou veranderen. Ze draaide wat takjes tegen elkaar om vuur te maken, sprokkelde wat extra hout en reeg het verse vlees aan een tak. Toen deed ze heel stiekem de hele voorraad hete pepers tussen het vlees. Dat was normaal genoeg voor de hele maand! Dat roosterde ze daarna op het  vuurtje  tot het vlees heerlijk kruidig begon te ruiken. De draak rook het gebraden vlees en werd onrustig.

‘Srrrrr….het water loopt me door de mond moedertje..srrrr…kom maar op met dat vlees…’ zei de draak. Nih Kombel haalde het spit met het enorme hete en pittige vlees van het vuur en zei poeslief:

‘Alsjeblieft lieve draak. Hier kun je alvast smullen van je voorgerechtje.’

Met dank aan NICC

Vriendschappelijk wedstrijd Oranje tegen Garuda om  15.00 SBS-6.

met nabeschouwing om 17: 20

Deze wedstrijd gaat nu al de geschiedenis in gezien de banden met oud-kolonie, zal nu de welgemeende excusjes komen ? Van Willem Alexander en Maxima wat zijn moeder toen niet lukte in 1995. Deze werd immers gedwarsboomd door Pvda door KoK e Pronk. Oranje heeft in keer een grote aanhang erbij; ruim 180 miljoen  televisie kijker volgen vandaag deze wedstrijd. 

De KNVB is poliltiek Den Haag voor geweest als het om de betrekkingen gaat tussen Nederland - Indonesie.

Volksoploop voor Oranje

Bron Telegraaf 7 juni  2013

• Na alle plichtplegingen speelt het Nederlands elftal vanmiddag om half vier voor het eerst in de historie tegen het nationale team van Indonesië, de voormalige Nederlandse kolonie. Overal waar spelers of trainers van Oranje opduiken in Jakarta is sprake van een volksoploop, zoals voor Louis van Gaal na het geven van een clinic. Op het eilandenrijk met 240 miljoen inwoners is Oranje ongekend populair. Een beoogd bezoek van Oranje aan Batavia werd afgelast bij aankomst omdat het door de enorme toeloop van Indonesiërs onverantwoord was om de internationals de bus uit te sturen. Na het ’gekkenhuis’ in Jakarta wacht Oranje morgen in Peking eenzelfde onthaal. Jong Oranje kende gisteravond in Israël een goede start van het EK onder 21. Leroy Fer kopte in de slotminuut de winnende goal (3-2) binnen tegen Jong Duitsland.

Op sport gebied zijn er goede betrekkingen tussen Nederland - Indonesië.  

Hier mogen de Nederlandse politieke partijen en Nederlandse regering wel een voorbeeld nemen. Met afserveren van coryfee Pronk kwam veel PvdA - modder naar boven o.a. niet alleen Pronk maar juist coryfee Kok die blokkeerde dat voormalige Koning Beatrix namens Nederland en Koninklijk Huis Indonesië excuusjes wilde aanbieden in 1995, hierna bleven de betrekkingen bekoeld tot het heden. Desondanks de vele handreikingen van de republiek Indonesia.

In de sport heeft men kennelijk niet die intenties, verre van dat zelf. Het Oranje Nederlands elftal gaat 3 juni naar Azië voor twee interlands in Jakarta en Beijing tegen respectievelijk Indonesië en China.

1995 had Koningin Beatrix de intentie namens Nederland Rep. Indonesië excuusjes aan te bieden.

Nu Pronk na vijftig jaren zijn lidmaatschap opzegt komt er heel wat modder naar boven binnen PvdA. Destijds Pronk ook niet kon laten met zijn bezoek aan Indonesië om oud president Soeharto het geweld van de Indonesische militairen op Oost -Timor onder zijn neus te wrijven. Tegelijkertijd met veel zweet de herstelde ontwikkelingsrelatie tussen Nederland en Indonesië direct werd verbroken. Jarenlang bleef de relatie tussen Nederland en de oud-kolonie bekoeld, en eigenlijk is het tot anno 2013 nooit goedgekomen, desondanks Indonesie keer op keer handreikingen doet, die steeds werden genegeerd. 

Zelfs het staatsboek in 1995 van toenmalige Koningin Beatrix liep stroef en daardoor gespannen.  Als klap op de vuurpijl klapte diezelfde Ponk uit de schoolbanken. De Koningin had graag bij die gelegenheid dat namens Nederland haar excuusjes wilde aanbieden aan de republiek Indonesië. In adem zei Pronk jaren later:" Kok had dit geblokkeerd".

Nu Pronk opstapt, komt eindelijk de ontknoping wie of nog concreter;  welke partij de veroorzaker is die ruim 60 jaren de betrekkingen tussen Nederland - Indonesië hebben geblokkeerd; namelijk de PvdA. Ook anno 2013 wordt er in Tweede Kamer constant amok gemaakt als maar het woord "Indonesië" valt. Of presidenten worden geboycot als die naar Nederland willen gaan. Dit in tegenstelling tot onze buur Duitsland waar de presidenten van Indonesië in - en uit vliegen zonder dat daar amok wordt gemaakt in het parlement.

Nog vrij recent liepen de betrekkingen weer een deuk op.

In plaats van toenmalige Koningin Beatrix te sturen voor een staatsbezoek om namens Nederland haar excuusjes te sturen werd een klerk Timmermans gestuurd. Bij terugkomst werd dit vol wantrouwen door de Tweede Kamer ontvangen. Dit naast de president van Indonesië weer werd beledigd. Voor excuusjes stuur je de Koningin, in dit geval Willem Alexander en Maxima.

Nu is ook duidelijk dat deze blokkering via Pronk, Kok ....... ofwel de hele PvdA komen.

De PvdA moet beseffen dat Nederland economisch aan de grond zit. Daar in Indonesië liggen de economische mogelijkheden om onze export te laten expanderen. Vele landen, projectontwikkelaars, en investeerders hebben zich ingeschreven voor het Indonesisch Economisch Master plan dat in 2009 werd gepubliceerd. Allen al het Jakarta baru master plan omvat ruim 630 miljard. Dit houdt in werk voor de bouwsector, industrie, watermanagement en ingenieursbureaus kunnen daar werken tot 2023. Duitsland , onze buur, die na de Leopard tanks, participeert in bepaalde zaken van de masterplannen tot 2023. Nederland is nergens te bekennen.

Vele Nederlandse ondernemingen hebben zich ingeschreven hiervoor en dingen mee vanaf 2009, en ondervinden zeer veel last van Pronk en PvdA  handelswijze die constant er doorheen fietsen.

Wanneer wordt de Tweede Kamer wakker, en stuur mogen nog Willem Alexander en Maxima;

Indonesië doet alleen handreikingen!

GARUDA VS ORANJE

The Dutch national football team will come to Indonesia for a friendly match against the Indonesian national team in June!

The match will take place at the Gelora Bung Karno Stadium, Jakarta, on Friday 7 June. The aim of the Oranje trip is to explore the possibilities to exchange knowledge and experience with Indonesian football players, trainers and organizations. The Dutch national football team will come to Indonesia for a friendly match against the Indonesian national team in June!

The match will take place at the Gelora Bung Karno Stadium, Jakarta, on Friday 7 June. The aim of the Oranje trip is to explore the possibilities to exchange knowledge and experience with Indonesian football players, trainers and organizations.

FACEBOOK REACTIE HET GEBAAR PROJECTEN

Minister Schippers voortvarend bij de aanpak bij de Zorgfraude.

Eindelijk geen parlementaire onderzoeken, desondanks dat SP en PVV een motie van wantrouwen indiende tegen Schippers. Deze werd terecht totaal weggestemd. Het verwijt van de partijen in de oppositie dat het Conceptrapport via RTL uitlekte, opdat de Kamer niet is voorgeïnformeerd doet niet af aan haar aanpak. Bovendien zoals de naam het als zegt het is `CONCEPTRAPPORT` dat de status definitief nog moet krijgen waar vele veranderingen nog kunnen plaatsvinden. Belangrijk aspect wat de SP en PVV als partijen in de oppositie over het hoofd zien is dat bij voortijdige presentatie de frauderende - partijen in het land zich georganiseerd kunnen “organiseren”, nu onverwachts op alle locaties de mensen van Minister Opstelten kunnen rekenen, dus ook thuis. Immers Schippers heeft met fraudeurs te maken die stelselmatig 7 jaren aaneensluitend bewust zich hebben verrijkt van de gelden van premiebetalers. 

Geen woorden maar daden want Schippers heeft parallel aan het conceptrapport zaken in gang gezet o.a. fraudecommissie ingesteld die inmiddels is gestart met deonderzoeken van de fraude gevallen in het land. Via Minister van Opstelten inmiddels strafrechtelijke onderzoeken in gang gezet. 

Volgens Schippers wordt er vaak vanuit gegaan dat 10 procent van de uitgaven aan de zorg -  totaal in de 85 miljard beloopt - verdwijnt in de zakken van fraudeurs, maar dat het nog onduidelijk is of dit wel klopt. Tegen deze achtergrond de deskundige Robin Linschoten in het programma van Pauwe & Witteman stelt dat dit ruim 25% bedraagt ofwel ruim 25 miljard sinds de invoering totaal sinds 2006 komt dit op 175 miljard, dat teruggehaald wordt.

Minister Opstelten (Justitie) komt binnen twee weken met een lijst van lopende strafrechtelijke onderzoeken naar zorgfraude. Dat heeft de minister toegezegd tijdens het debat over zorgfraude in de Tweede Kamer.

Daarnaast gaan de hervorming in januari 2014 in, waar met nadruk het toezicht wordt gelegd op declaratie door de patiënt/cliënt ofwel de premiebetaler weer de regie terugkrijgt met betrekking tot controle van de rekeningen / declaraties, alvorens deze door zorgverzekeraar betaalbaar worden gesteld. 

De SP en PVV hebben het nakijken, is ook niet te verwonderen omdat deze geen bestuurlijke ervaringen hebben zoals de coalitie die nu de regering vormt, naast dat Minister Schippers te maken heeft met haar 4000 ambtenaren. De overige partijen stemden unaniem in met haar beleid en aanpak. Uiteindelijk hebben Hans Hogevorst en Klink deze uitnodigende fraude gevoelig zorgsysteem ingevoerd, waar toezicht van de beherende organisaties vooral de Zorgverzekeraars totaal bewust achterwege bleef.

Uit opinie peilingen blijkt dat vele (ruim 71%)  terug willen naar ziekenfonds en particulier verzekerd, waar nota´s eerst worden voorgelegd en na akkoord wordt door gestuurd naar de zorgverzekeraars. Zodat net als een Spanje zoals  respondent meldt dat € 45 in de maand betaald aan premie, omdat in Spanje geen zakvullende organisaties rondlopen!

De geschiedenis van de Indonesische taal "Bahasa Indonesia (B.I)""

• Landadministratie voor officiele brieven, wettelijke documenten, en redevoeringen.
• Voor de communicatie voor het bijeenhouden van het Indonesisch volk. Liefst 300 talen (dialecten) worden in de provincies gesproken, elke provincie heeft zijn eigen taal.

• Op Sumatra - Melayu, Aceh Gayo, Lubu, Batak, Minangkabau, Pasemah, Rejang Lebong, Enggano, Mentawai, Pagal, Lumpung enz.
• Op Java -  Jakartaans, Bantams, Sundanees, Javans enz.
• Op Kalimantan - Bajar, Dajak, Ngajo, Koyan, Gesang enz.
• Op Nusatengarra - Bali, Susak, Sunbawa, Bima, Flores, Sumba, Timor, Roti enz.
• Op Sulawesi - Minihasa, Temulu, Tonsea, Tondano, Toraja, Sangir enz.
• Op Maluku - Aru, Buru, Kai, Alfuru

ZEECRASH DOOR FALEN IN COCKPIT

JAKARTA/DENPASAR, zaterdag

PERSBERICHT, Den Haag 16 mei 2013

Unieke filmbeelden van de Indische Tentoonstelling (1932)

uit collectie Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid

Eerder dit jaar deden de onderzoekers van het Haagse erfgoedproject Sporen van Smaragd een publieksoproep. Zij hoopten filmbeelden te vinden van de beroemde Indische Tentoonstelling van 1932, een evenement met een opmerkelijke voorgeschiedenis. De prachtige paviljoens waren oorspronkelijk onderdeel van de Nederlandse bijdrage aan de Exposition Coloniale te Parijs (1931). Een brand verwoestte echter het spectaculaire hoofdpaviljoen. De betrokken kunstenaars, ambachtslieden en bruikleengevers  leverden een opmerkelijke prestatie door het in slechts 42 dagen te herbouwen. In 1932 reisden de paviljoens door naar het Haagse Westbroekpark, waar de Indische Tentoonstelling een onvergetelijke indruk maakte.  In de collectie van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid te Hilversum zijn nu enkele filmbeelden ontdekt. Het betreft unieke opnamen van onder meer de opening door prinses Juliana en een impressie van de gebouwen. Beeld en Geluid stelt de filmbeelden beschikbaar, zodat deze – voor eerst sinds 1932 – te zien zijn op een tentoonstelling over het project Sporen van Smaragd.

Replica van de ‘Tjandi Bentar’ (gespleten poort) bij de ingang  van de

Indische Tentoonstelling, Westbroekpark 1932. Foto: Haags Gemeentearchief.

Tentoonstelling 1932

In 1932 was de Indische Tentoonstelling het grootste evenement dat Nederland ooit gezien had. Bezoekers keken hun ogen uit bij het zien van de prachtige tempels en inheemse woonvormen die in het Westbroekpark waren nagebouwd. Men kon de monumentale expositiepaviljoens met bijzondere kunstvoorwerpen en educatieve presentaties bezoeken, een metershoog diorama bekijken, dans- en wajangvoorstellingen zien, of genieten van een rijsttafel. Voor veel bezoekers was het een eerste kennismaking met de cultuur van Nederlands-Indië, terwijl het voor repatrianten juist een emotioneel weerzien betekende. Het evenement inspireerde kunstenaars en architecten, terwijl voorstanders van de onafhankelijkheid zich juist stoorden aan alle pracht en praal. Journalisten schreven over de verrassende kracht van de getoonde inheemse architectuur, anderen bekritiseerden het optimistische economische beeld dat - midden in de crisisjaren - van de ‘samenwerking’ met Nederlands-Indië werd geschetst. Het evenement trok uiteindelijk 400.000 bezoekers en had een grote impact op de beeldvorming over Nederlands-Indië. Het evenement was een hoogtepunt van het Indische karakter van de Hofstad, terwijl het einde van het koloniale tijdperk al naderde.

Tentoonstelling 2013

In het stadsbeeld zijn nog altijd sporen van de band met voormalig Nederlands-Indië, de ‘Gordel van Smaragd’, terug te vinden. Het project Sporen van Smaragd van de Gemeente Den Haag brengt dit bijzondere erfgoed in kaart. Van 22 mei t/m 2 juni 2013 is een informatiestand en expositie over het project te vinden in het Cultuurpaviljoen van de Tong Tong Fair. Hier is aandacht voor Een onvergetelijk evenement: de Indische Tentoonstelling van 1932 in het Westbroekpark. De expositie belicht de relevantie van dit opmerkelijke evenement en andere Indische ‘sporen’ in het stadsbeeld. Speciaal hiervoor stelt het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid de in haar collectie gevonden filmbeelden ter beschikking, zodat bezoekers deze - voor het eerst sinds 1932 - kunnen bekijken.

Het erfgoedproject wordt begeleid door een tweede expositie in het Atrium van het Stadhuis. Deze begeleid de publicatie Sporen van Smaragd. Indisch erfgoed in Den Haag 1853-1945, die eveneens op 22 mei 2013 wordt gepresenteerd. De onderling samenhangende exposities en het boek verbinden heden en verleden in het stadsbeeld. Belangstellenden voor deze activiteiten kunnen zich inschrijven voor een digitale nieuwsbrief via info@sporenvansmaragd.nl of het project volgen op Twitter via @SporenvSmaragd.

Noot voor de pers

De presentatie van boek en tentoonstellingen rond het project Sporen van Smaragd vindt plaats op 22 mei om 14 uur in het Bengkel Theater van de Tong Tong Fair. Wilt u daarbij aanwezig zijn en aansluitend de film bekijken, neem dan contact op met info@sporenvansmaragd.nl.

Het project ‘Sporen van Smaragd’ is een initiatief van de Gemeente Den Haag en wordt verzorgd door Kroon & Wagtberg Hansen kunsthistorisch projectmanagement. Voor meer informatie over het project kunt u contact opnemen met:

• Sporen van Smaragd (algemeen projectadres): info@sporenvansmaragd.nl, www.sporenvansmaragd.nl.
• Kroon & Wagtberg Hansen kunsthistorisch projectmanagement: Audrey Wagtberg Hansen, audrey@kroonwagtberghansen.nl,

tel. 06 16856036 / 070 3603129, www.kroonwagtberghansen.nl;

• Beeld en Geluid: Antal van Elsen, avelsen@beeldengeluid.nl, tel. 035 6771976.

Prachtige historische foto’s van de Indische Tentoonstelling uit 1932 zijn te vinden in de beeldbank van het Haags Gemeentearchief.

Voor de gebruiksvoorwaarden, zie: www.haagsebeeldbank.nl. 

Oproep aan Koning Willem Alexander en Koningin Maxima. 

- Democratie is gestoeld op wederzijds vertrouwen - uit Uw beëdigde woorden.  

"desalniettemin wordt 67 jaren de groep Indische Nederlanders uit voormalige Indië door het parlement genegeerd, en achtergesteld bij de gelijk gestemde met betrekking tot de compensatie oorlogsslachtoffers, materiële oorlogsschade en alle verloren bezittingen in het voormalige Indië, waarvan de gelijk gestemde wel voor 100% zijn gecompenseerd"

-  In de loop van de twee eeuwen is het Nederlands Koningschap onlosmakelijk verbonden geraakt met de parlementaire democratie - zijn uw beëdigde woorden. 

Dit zijn vele kabinetten aaneensluitend op een rij, en het Koningrijk Der Nederlanden keken toe met haar twee koningen naar dit grote onrecht van democratie gestuurd door een monarchie. Dit desondanks dat zij  het Koningrijk en Nederland als militaire en burgers hebben gediend in het voormalige Indië, en gewoon de rechten hebben zoals iedere burger zoals  in grondwet staat.

Al die 67 jaren is deze groep gediscrimineerd door het parlement en het Nederlands Koningschap, laat NU  Uw beëdigde woorden spreken en doen gelden dat voor altijd en eeuwig de Indische zaak wordt opgelost wat recht aan doet aan uw democratie!

Column:     Sarah-Ellen Saija      door  Joty ter Kulve

Soms heb je in het leven het voorrecht bijzondere mensen te ontmoeten. Het verzoek in januari van dit jaar van de Banda Adat en Cultuur Gemeenschap op Banda Neira om te helpen bij het realiseren van een replica van een “Prahu Belang” uit de tijd van de VOC, die voor het bevorderen van toerisme en cultureel-historische doeleinden zal worden ingezet, heeft gehoor gevonden in het prachtige 650 jaar oude stadje Hoorn in West-Friesland. Een team in Hoorn, onder leiding van Chris de Meij, heeft de schouders eronder gezet en tot grote vreugde van het team nu uitgebreid met jonge getalenteerde en geïnspireerde Indonesiërs, plus een aantal mensen uit de Molukse gemeenschap in Nederland.

Zo ontmoette ik Sarah-Ellen, een jonge vrouw van Molukse afkomst. Haar grootouders zijn afkomstig van de Molukken en werden na de Tweede Wereldoorlog door omstandigheden (haar grootvader was een KNIL militair) tezamen met vele andere KNIL soldaten, min of meer gedwongen naar Nederland te emigreren.

Ik heb Sarah-Ellen gevraagd haar verhaal op te schrijven, omdat ik erg onder de indruk ben van haar originele 

en zelfstandige manier van denken. Ook het feit dat ze in staat is om haar verhaal in een wereldwijde context te plaatsen van multiculturele en etnische verscheidenheid, die toch wereldwijd aan de orde is en waarmee wij, al worstelend, mee moeten leren leven. Hier komt Sarah-Ellen aan het woord:

Ik ben geboren en getogen in de Molukse wijk Heer in Maastricht. Daar heb ik mooie jeugdherinneringen aan overgehouden. Op de basisschool zaten Nederlandse, Molukse, Turkse, Britse, Marokkaanse en Spaanse kinderen in de klas. Die diversiteit vond ik erg leuk. N a de middelbare school verhuisde ik naar Rotterdam om daar “Trade Management Aimed at Asia” te studeren, om daarna in Utrecht Marketing Management te gaan studeren. De afgelopen vijf jaar heb ik mij gericht op project management. Ik ga nu mijn eigen adviesbureau opzetten, gericht op mijn passies: innovatie, duurzaamheid en cultuur. 

Als derde generatie Molukse groeide ik op met de Molukse cultuur in een Molukse wijk. Mijn ouders leerden mij dat het belangrijk is om nooit te vergeten wie je bent en waar je “roots” liggen. We praatten vrij weinig over politieke geschiedenis; dat werd ook niet aangemoedigd. Mijn ouders gaven de voorkeur aan het overdragen van de cultuur en geschiedenis van onze voorouders. Tenzij er op de TV een documentaire over politieke geschiedenis  was en ik er toch vragen over had. Dan konden we er gerust over praten, zolang ik mijn concentratie op school maar behield. Ik werd thuis altijd gestimuleerd om zelf na te denken over mijn eigen toekomst en mijn ouders ondersteunden mij waar ze maar konden. Naarmate ik ouder werd, besefte ik steeds meer dat tijd niet terug te draaien is. Dat maakt dat de tijd die je nu hebt heel erg kostbaar is en dat je moet beseffen dat je de vrijheid hebt om te kiezen wat je met die tijd doet.

Wat mij altijd is bijgebleven, is wat mijn moeders vader altijd over de komst naar Nederland zei: “In Nederland  heb je nu eenmaal de kans om naar school te gaan en te studeren. Wellicht is die kennis waardevol en nuttig voor de opbouw van de Molukken”.

Mijn reis naar de Molukken in 2010 confronteerde mij met de levenswijze en levenslessen van de authentieke cultuur aldaar. Bij terugkomst dacht ik voortdurend aan hoe ik inhoud en betekenis zou kunnen geven aan de woorden van mijn grootvader. Die tijd is nu voor mij aangebroken.

Einde verhaal van Sarah-Ellen Saija, die een warm hart toedraagt aan het Banda Vriendschapsboot project.

Ongetwijfeld zullen vele migranten zich herkennen in Sarah-Ellens woorden. Het is ook mijn belevenis nu zeventig jaar geleden, toen ik in Nederland een nieuw leven moest beginnen, net als de Indonesische grootouders van Sarah-Ellen. Het geeft je visie en hoop op de toekomst. We worden wereldwijd geconfronteerd met een multiculturele samenleving, met diversiteit aan religies en etnische 

groepen. Amsterdam alleen al telt al meer minderheden dan New York. Multicultureel betekent niet dat wij een etiket moeten plakken op groepen van een bepaalde afkomst, godsdienst of cultuur en die als zodanig ter verantwoording moeten roepen. Als wij dat doen, doen we de mensheid en individuen te kort. Integendeel, hoe wij als individuen met elkaar omgaan, elkaars culturen, achtergronden, religies (of geen religie), gewoontes, respecteren en ook verantwoordelijk zijn voor de samenleving als geheel, dat is de grootste opgaaf waarvoor we op deze wereld zijn gesteld.

Sarah-Ellen heeft ons met haar verhaal het goede voorbeeld gegeven. Fijn dat zijn haar verhaal met ons wilde delen. 

Wandelen langs Haags Indisch erfgoed met je smartphone 

Op 22 april verschijnt “De Indische Stad”, een stadskaart én een uniek designobject ineen. Hiermee kan er niet alleen te voet, maar ook virtueel een wandelling langs Haags Indisch erfgoed gemaakt worden. De kaart bevat naast een (traditionele) plattegrond ook een serie icoontjes met een typisch Indisch karakter, die met een Smartphone “gelezen” kunnen worden.

Grafisch ontwerpster Meta Menkveld paste hierin geen abstracte QR-codes toe, maar ontwikkelde een nieuw product, waarin code en beeld tot een nieuwe scanbare illustratie zijn verweven. Het scannen van de icoontjes geeft de lezer/gebruiker toegang tot meer informatie en historisch) beeldmateriaal over de betreffende gebouwen en buurten met een Indisch verleden.

Het eerste exemplaar van “De Indische Stad” wordt uitgereikt in de Regenten-kamer (het voormalig Ministerie van Koloniën) door wethouder Rabin Baldewsingh aan Marcel Timmer, director Developer & Platform Evangelism bij Microsoft. Als zodanig   is Timmer verantwoorfdelijk voor      de innovatietrajecten bij Microsoft Nederland. “De Indische Stad” is een onderdeel van het project “Sporen van Smaragd” Nederlands-Indisch erfgoed in Den Haag 1853-1945 van de Gemeente Den Haag, waaromheen in 2013 diverse publieksactiviteiten zullen worden georganiseerd.

De historische band tussen Den Haag en voormalig Nederlands-Indië, de Gordel van Smaragd, heeft heel      veel sporen achtergelaten in het stadsbeeld. In 2010 startte de Haagse gemeente het project “Sporen van Smaragd” om herkenbare Indische invloeden in en aan Haagse gebouwen te inventariseren en onder de aandacht van het publiek te brengen, met name uit de periode 1853 - 1945. Bij het in kaart brengen van deze gebouwen werd de hulp van het publiek ingeroepen via de social media: Flickr, Ning en Twitter en ook via de NICC Nieuwsbrief (editie februari 2011). Uit de reacties bleek duidelijk dat er erg veel belangstelling is voor een “Indische” stadswandeling, waarmee men zelf de Indische sporen in der stad kan ontdekken.

Om aan deze vraag gehoor te geven, heeft de afdeling Monumentenzorg van de Gemeente Den Haag binnen haar reeks wandelkaarten nu “De Indische Stad” laten ontwikkelen door grafisch vormgeefsterMeta Menkveld en het nKunsthistorisch Bureau Kroon & Wagtberg Hansen. Naast diverse dicht bij elkaar gelegen locaties in het Haagse centrum, worden ook wijken belicht, zoals Segbroek, Haagse Hout, Scheveningen en Zorgvliet.

In de Regentenkamer van het vroegere Ministerie van Koloniën aan het Plein 

1, wordt op 22 april 2013 het eerste exemplaar uitgereikt. De bijzondere vormgeving maakt de stadskaart niet alleen tot een handige wandelroute, maar ook een leuk en aamtrekkelijk designobject. Meta Menkveld ontwikkelde scanbare icoontjes als afstudeerproject aan de Koninklijke Academie voor Bereldende Kunsten in Den Haag. “Door code en beeld samen te voegen tot een scanbare illustratie heb ik de inhoud van de code herkenbaar en communiceerbaar  gemaakt in een antrekkelijke vormgeving”, vertelt Meta. Zij is hiervoor genomineerd voor de Grafisch Ontwerpen Afdelingsprijs, de Academieprijs van de KABK en de voor de Items Dutch Design Graduates Award 2012.

Speciaal voor “Sporen van Smaragd” kreeg zij de opdracht voor het ontwerpen van de “Indische Sporen” icoontjes. Zij gaf de icoontjes hiertoe een typisch Indisch karakter, zoals een Wajangpop en een Minangkabaus-huis, of een Indisch detail uit een desbetreffend gebouw. De icoontjes kunnen worden gescand met de Microsoft Tag App, die met iedere smartphone gratis uit de app-store te downloaden is.

Van 22 april t/m 22 juni 2013 is de stadskaart ook te vinden in de etalage van TWIET aan de Prinsestraat 53 in Den Haag. De stadskaart is te koop op diverse adressen, waaronder de VVV en Uitgeverij “De Nieuwe Haagsche” (www.denieuwehaagsche.nl). 

Meer activiteiten van “Sporen van Smaragd” dit jaar zijn onder andere: een symposium, een publicatie in de VOM-reeks van Monumentenzorg, Thema-tentoonstellingen in het Atrium van het Haagse stadhuis en in het Cultuurpaviljoen van de TongTong Fair op het Maliveld van 22 mei t/m    2 juni 2013. Wie op de hoogte           wil blijven van deze en andere activiteiten over het Haags Indisch Erfgoed, kan zich aanmelden voor     de digitale Nieuwsbrief via e-mail: info@sporenvansmaragd.nl Het project is ook te volgen via Twitter via: @SporenvanSmaragd en op de website: www.sporenvansmaragd.nl.

De Gouden Keris  (1)  Stripverhaal    door  Hugo Driessen