wordt-indonesië-volwassen

Jakarta, Indonesië, David Challik, Sweet Durian

Op 5 november vond er een grote demonstratie plaats bij de Hotel Indonesia Rotonde. Dat is op zich niet bijzonder, dat gebeurt wel vaker.

Daags van te voren ontstond er een enorme spanning.

“Kom vrijdag niet in het centrum. Er komt een grote demonstratie. Pas op!”

Bedrijven geven hun medewerkers opdracht niet op het werk te verschijnen. Iedereen heeft het over de vele politieagenten die in de stad aan het patrouilleren zijn. In Jakarta hebben heel veel mensen een Facebook account en daar wordt zeer actief gebruik van gemaakt. Van alle kanten wordt actuele informatie aan elkaar doorgegeven. In de aanloop van de demonstratie houdt iedereen dan ook zijn Facebook goed in de gaten – dat doen ze altijd al, maar nu zeker – want er worden ernstige rellen verwacht…

Plotseling gaat Prabowo Subianto, de presidentskandidaat die de verkiezingen had verloren, op bezoek bij president Joko “Jokowi” Widodo, die wel de verkiezingen had gewonnen. Niemand weet waarom, laat staan waarom dat live op de televisie wordt verslagen. Prabowo staat bekend als een powerplayer die geen middelen ongemoeid laat om zijn zin te krijgen.

Komt hij de president vertellen dat de gouverneur van Jakarta ontslagen moet worden, want anders gebeuren er dingen die hijzelf niet meer in de hand kan houden… !?!

Prabowo heeft veel op zijn geweten. Toen hij nog commandant van de speciale troepen was heeft hij zes studenten dood laten schieten tijdens een anti-regeringsdemonstratie. Daarna is hij met een legereenheid opgetrokken naar het huis van de toenmalige president Habibie om diens aftreden af te dwingen. We hebben het hem allemaal zien doen.

We weten niet wat er is besproken tussen Jokowi en Prabowo, daar werden geen mededelingen over gedaan. Na afloop bestegen zij ieder een paard, wat een paar unieke fotogenieke momenten opleverde. Prabowo vertrekt daarna. Het grote publiek moet maar raden wat de betekenis is van deze gebeurtenis en wat er verder staat te gebeuren.

President Joko Widodo (“Jokowi”) en Prabowo Subianto

De vorige president, Susilo Bambang Yudhoyono, koosnaam “SBY”, nodigt plotseling de pers uit bij hem thuis in Bogor. Die komt in grote getalen. De reden is van te voren niet bekend, maar die wordt snel duidelijk. Een anders zo beheerste SBY vertelt geëmotioneerd – zijn stem slaat een paar keer over – dat hij en zijn partij niets te maken hebben met de demonstratie die vrijdag gaat plaats vinden. Ja, dat staat nog te bezien. Zijn zoon doet mee aan de aanstaande verkiezingen voor gouverneur van Jakarta. SBY is een Javaan. Bedoelt hij dat hij echt niets te maken heeft met de demonstratie, of bedoelt hij juist het tegenovergestelde en zegt hij dat bepaalde partijen moeten inbinden?

 Voormalig president Susilo Bambang Yudhoyono (“SBY”)

Indonesische Soap

In Indonesië is er nooit iets zoals het lijkt. Er wordt altijd veel stemming gemaakt en het lijkt alsof iedereen daarvan geniet. Er wordt veel geroddeld, iedereen voegt graag iets toe aan het verhaal dat als een lopend vuurtje ten ronde gaat.

Bijna alle Javanen zijn groot gebracht met het Wayang schimmenspel, waarin actualiteit en fantasie met elkaar worden verweven en waarbij het verhaal een vrije loop neemt. Een Wayang voorstelling wordt meestal tot diep in de nacht gehouden. De soaps op de televisie kunnen worden beschouwd als een voortzetting van deze Wayang voorstellingen. Elke avond is er wel een soap op televisie. Eigenlijk speelt zich het leven van een Indonesiër af in een eigen soap en daaraan worden moeiteloos telkens nieuwe afleveringen toegevoegd. Het verhaal hoeft niet waar te zijn, als het maar interessant klinkt.

De grote demonstratie van 4 november is aangekondigd door de FPI, het Verdedigings Front voor de Islam. Een uiterst onvoorspelbare en agressieve organisatie, die graag ergens op bezoek komt om de boel kort en klein te slaan. Ze streeft ernaar om de samenleving te ontwrichten om zo het Kalifaat ook in Indonesië te kunnen oprichten. Wee degene die er iets van zegt, want die wordt meteen voor “Afvallige” uitgemaakt en daar schrikt de gemiddelde Indonesiër erg van, dus die houdt zich op de vlakte.

Dat de FPI met deze demonstratie vrij spel krijgt geeft te denken. Indonesië is wel een Islamitisch land, maar dat zo’n organisatie brede steun onder de bevolking geniet is ook weer niet waar. Dat zij een massale demonstratie mag houden en daarbij het totale openbare leven in de stad mag platleggen, gebeurt niet zonder reden. Welke partijen hebben daar belang bij? Welke bestuurder, welke politicus, welke religieuze organisatie zit hier achter? Normaal is dat vrij duidelijk, maar deze keer is het wat schimmig. De beweegredenen van de demonstranten, FPI of geen FPI, zijn in ieder geval helder: een gratis maaltijd en wat geld…

Habib Rizieq, voorzitter van de FPI (met bril)

De FPI beweert dat Basuki “Ahok” Tjahaja Purnama, de gouverneur van Jakarta, de Islam beledigd heeft en dat hij daarvoor gestraft moet worden. Om dat kracht bij te zetten organiseren ze de 4 november demonstratie. 100.000 Fanatieke Islam aanhangers worden van buiten de stad naar Jakarta vervoerd om tegen de gouverneur van Jakarta te demonstreren. De FPI heeft ook in Jakarta zelf aanhangers, maar de rest van de 9,6 miljoen inwoners van Jakarta houdt zich afzijdig. Het is dus een puur Islamitische aangelegenheid. Alle demonstranten dragen als echte Islam aanhangers witte kleding.

 Dat de demonstratie een nationale gebeurtenis zal worden, dringt pas goed door toen op woensdagavond een groot debat op METRO TV plaats vond, waaraan politie, leger, rechtsgeleerden, religieuze leiders deelnamen. De commandant van Indonesische strijdkrachten Generaal Gatot Nurmantyo hield daags van te voren nog een gepeperde redevoering, waarin hij zei dat het leger zich afzijdig zou houden, maar het zeker zal ingrijpen als de demonstratie uit de hand zou lopen. Een verkapt dreigement.

Tijdens de discussie wordt de toon gezet door het hoofd van de nationale politie Tito Karnavian, die bekend staat als een gunsteling van president Jokowi. “Demonstreren is een democratisch recht”, zegt hij. Een uitspraak die in het Soeharto tijdperk nooit gehoord werd.

De volgende dag spreekt de president dezelfde woorden op televisie. Zelfs de nieuwe coördinerend minister voor veiligheid, Wiranto, een oud legerleider uit de Soeharto tijd, zei exact dezelfde woorden. Het ziet ernaar uit dat de regering van president Jokowi, ondanks alle interne verdeeldheid, op één lijn staat voor wat betreft de 4 november demonstratie. Geen machtsvertoon, geen dreigementen en geen escalatie.

Hoofd van de nationale politie, Generaal Tito Karnavian

Vrijdag, 4 november was het zover.

’s Morgens vroeg stroomt de stad vol met bussen die helemaal afgeladen zijn met mensen. De rotonde bij Hotel Indonesia wordt helemaal wit gekleurd van de protesterende Islam aanhangers. Na het middaggebed komt de mensenmassa in beweging en trekt op naar het Nationaal Monument. Er vinden enkele schermutselingen plaats, twee politieauto’s worden in brand gezet, een politieagent wordt gewond afgevoerd. Het dreigt even heel grimmig te worden. Alle televisie- en radiostations hebben verslaggevers ter plekke, enkelen worden in de uitvoering van hun werk door demonstranten gestoord. De wagen van METRO TV wordt aangevallen en moet door de politie worden ontzet.

Na enkele uren zijn de kelen schor geschreeuwd en beginnen er al demonstranten naar huis te gaan. Om het protest nieuw leven in te blazen willen de demonstranten optrekken naar de ambtswoning van de gouverneur. Dat wordt door de politie verboden. Daarna trekken velen op naar het parlementsgebouw. Dat is volledig gebarricadeerd. Het is ondertussen donker geworden. Het blijkt dat er niet genoeg bussen zijn om de mensen naar huis te brengen. De politie geeft de demonstranten toestemming om de nacht voor het parlementsgebouw door te brengen. Bij de opritten naar de tolweg staan mensen verveeld om zich heen te kijken. Er is geen vervoer terug.

Het is nog niet over. Op een aantal plekken in het noorden van de stad vinden plotselinge schermutselingen plaats tussen stenengooiende jongeren en de politie. De politie reageert zeer beheerst, schiet niet met traangas, wacht als het ware af totdat er geen stenen meer zijn om te gooien. En dan is de rust in de stad weergekeerd.

Zijn deze gebeurtenissen een voorbode van een Nieuw, Jong en Modern Indonesië?

Wij denken van wel. In de steden is een nieuwe klasse van bewoners ontstaan: een klasse van hardwerkende, ambitieuze, beter opgeleide, veelal jonge mensen. De middenklasse. Deze mensen zijn nog even traditioneel en religieus denkend als hun ouders op het platteland, maar zij staan elke dag in de file om naar hun werkplek te gaan. Ze ondervinden hinder van het vastlopen van het verkeer, de overstromingen in de stad en van de corruptie. Ze zijn in de stad om te werken, geld te verdienen om te leven, te studeren en voor hun kinderen. Zij beseffen dat Ahok, de gouverneur, echt iets doet aan de leefbaarheid van de stad. Hij mag dan wel Christen zijn en Chinees, maar dat zien ze dan maar over het hoofd. In het denken van de middenklasse heeft een zekere nuchterheid post gevat, waarbij fanatisme, onverdraagzaamheid en afgunst nog steeds worden getolereerd, maar waarbij voor wat betreft het eigen leven orde en rust worden nagestreefd.

Gouverneur van de speciale regio van Groot Jakarta, Basuki “Ahok” Tjahaja Purnama

Het contrast met de demonstranten kan niet groter zijn. In middenklasse heeft veelal een vast inkomen en vaak een eigen vervoersmiddel. De demonstranten zijn uitgesproken arm en hebben geen (regelmatig) inkomen. De middenklasse is beslist beter opgeleid en vooral breder opgeleid, hoewel de kwaliteit van het onderwijs in Indonesië bijzonder slecht is. De demonstranten hebben vaak helemaal geen opleiding of slechts een jaar Koranschool in het dorp. Dat maakt dat ze erg ontvankelijk zijn voor de aardsconservatieve opvattingen van de Islamitische geestelijkheid. De mensen van de middenklasse proberen zich te ontworstelen aan de armoede van hun sociale omgeving en proberen de traditionele en religieuze prin­cipes die ze van jongs af aan hebben meegekregen een nieuwe plek in hun leven te geven.

Iemand verwoordde het duidelijk op de televisie: “Waarom zouden 100 duizend demonstranten van buiten de stad moeten bepalen wat wij, 9 miljoen orang Jakarta, moeten vinden van onze gouverneur?”

Jokowi, Ahok en Tito zijn voorbeelden van de post-Soeharto era. Hun carrière is niet belast door schendingen van mensenrechten, zelfverrijking of corruptie. Hun machtsbasis is nog smal en ze moeten opereren in een omgeving die niet gewend is voor het grote geheel te denken. Moreel gezien zijn ze wel de uitgesproken voorbeelden van het Nieuwe Indonesië. Zij vormen het geweten van de natie.

We hebben eerder iets uitgelegd over de ‘Indonesische Soap’. We weten dat Indonesiërs over het algemeen niet kunnen om te gaan met de vele informatie die op hen afkomt. Ze zijn geneigd alleen dingen te geloven, als die afkomstig zijn van mensen die ze kennen. Ze vragen zich dus niet af of iets waar is; ze luisteren over het algemeen naar iets wat interessant is. En de rest verzinnen ze er zelf bij.

Met interessant bedoelen we in dit geval niet zo zeer dat ze er rijker van worden – dat is op zich natuurlijk ook interessant – maar veel meer dat ze daarmee in een goed blaadje komen te staan bij mensen die zij belangrijk vinden. Ze zullen in gesprekken met buitenlanders graag vertellen dat ze familie zijn van bekende figuren, dat zij toegang hebben tot mensen die beslissen over grote orders of dat ze zelf veel gedaan kunnen krijgen. Misschien is dat ook wel zo, maar vaak is dat alleen bedoeld om indruk te maken, niet alleen op de buitenlanders, maar ook op de mensen uit hun eigen netwerk die zij belangrijk vinden.

Het is vaak ondoenlijk voor buitenlanders om hier door heen te prikken. We weten dat daardoor wel eens flinke bokken zijn geschoten. Sweet Durian kan helpen, omdat we over het algemeen dit gedrag sneller herkennen. We kunnen achtergrondinformatie inwinnen en we kunnen helpen om op Indonesische wijze relaties op te bouwen, waarbij voortijdig het kaf van het koren wordt gescheiden. Ons devies daarbij is: niets overhaasten, niets weggeven wat van waarde is en voorkom dat je in de soap wordt meegesleurd.

Om het verhaal af te maken: van Probowo hebben we niets meer gehoord.

Generaal Gatot Nurmantyo heeft ingebonden en zat mee te bidden op de openbare gebedsdienst op 2 december, waarbij ook president Jokowi en vertegenwoordigers van de FPI aanwezig waren.

Ahok is nog steeds gouverneur. Er loopt nu wel een rechtzaak tegen hem over blasfemie. Heel veel rechtsgeleerden zijn er echter van overtuigd dat de beschulding van blasfemie geen stand houdt. Het heeft hem niet weerhouden om deel te nemen aan de gouverneursverkiezingen, die 15 februari zullen worden gehouden.

Habib Rizieq kiest ervoor om zijn eigen soap met een nieuwe afleveringen te continueren, door regelmatig aan te kondigen dat er nieuwe demonstraties zullen worden gehouden. Dat werd uiteindelijk niet meer geaccepteerd en hij is vervolgens opgepakt voor schendingen van de Pancasila (de staatsideologie), wat evenals blasfemie in Indonesië ook strafbaar is. Het Openbaar Ministerie vindt echter dat deze schendingen heel erg bedreigend zijn voor de openbare orde. Vandaar dat hij nog steeds in voorarrest zit.

Indonesië is volwassen aan het worden. Vooral in de grote steden is de denktrend en het gedrag aan het veranderen en rationeler geworden. Het is niet meer de chaos van vroeger, er zit systematiek in en wij vinden ook dat daar vooruitgang in zit…

Hoe is het de overlevenden      van scheepsrampen van de VOC vergaan? Veel schepen vergingen vooral langs de kust van West-Australië. Dit is het thema van  een grote fototentoonstelling: “Vêrlander – Weeskinderen van de VOC”. Deze tentoonstelling is te zien vanaf 17 december tot 9 april 2017 in het Westfries Museum in Hoorn.

Tussen 1602 en 1796 was de VOC oppermachtig in de zeer lucratieve handel met de landen in de Indische Oceaan. In bijna twee eeuwen stuurde Nederlands eerste en in zijn tijd grootste multinational bijna 5.000 schepen uit naar diverse havens in heel Azië. De compagnie verhandelde in die periode zo’n 2,5 miljoen ton aan goederen en bood werk aan bijna een miljoen Europeanen. Overal in Azië ontstonden Nederlandse handelsposten. Niet altijd liep het goed af met de schepen die uitvoeren. Zo’n 650 schepen verdwenen door piraterij, brand of doordat ze aan de grond liepen.

Contacten

Wat is er vier eeuwen later over van de contacten tussen de mannen van de VOC en de inheemse bevolking? Hoe verging het de overlevenden van de schepen die voor de kust van West-Australië schipbreuk leden?

Legden ze contact met de inheemse bevolking? Hoe keek de oorspronkelijke bevolking naar de families Wouthuyzen en Joostensz, die zich rond 1650 in de Molukken op het minuscule Indonesische eilandje Kisar vestigden om te fungeren als de ogen en oren van de VOC? Wat is er over van de taal bij de Koranna die in Zuid-Afrika leefden toen Jan van Riebeek daar landde en sommigen van hen tot ‘kapitein’ bevorderde?

Al deze vragen inspireerden fotograaf Geert Snoeijer om op pad te gaan, op zoek naar de ‘weeskinderen van de VOC’. Hij werd vergezeld door historica en antropologe Nonja Peters (Curtin

University of Perth), historicus Bart de Graaff en taalweten-schapper Anne van Engelenhoven (Universiteit Leiden).

Identiteit

Bijna twee jaar lang reisde Snoeijer langs de randen van het VOC-imperium, door Zuidelijk Afrika, West-Australië en naar het

Indonesische eilandje Kisar in de Zuid-Molukken. Op zoek naar mensen voor wie het gedeeld verleden nog altijd onderdeel is van hun identiteit

Het resultaat is een expositie op vier continenten én een boek. Het Westfries Museum in Hoorn is verantwoordelijk voor de Europese editie van de expositie Vêrlander – de weeskinderen van de VOC. Deze is te zien van 17 december tot 9 april 2017. Getoond worden 30 portretten. Daarnaast is er een audiotoer, waarin een aantal geportretteerden zelf aan het woord komt.

ICM 13.2.17

Heeft U zich als lid./abonnee /lezer ooit afgevraagd : Waarom ICM stands op de Pasar Malams het hele jaar door zijn?

Uiteraard in eerste instantie om een dergelijk uniek evenement waar het hele palet van de Indische Cultuurerfgoed onder aandacht te brengen van het Nederlands – en Indisch publiek. Voor ICM als enige de Indische Internetkrant er te zijn op deze pasar Malams voor de bezoekers die nog nooit in aanraking zijn geweest en niet onbelangrijk voor U die lid/abonnee zijn van de Indische Internetkrant.

Inleiding

gebracht werden. Daar was ook mijn vader bij en zo werd ons gezin weer herenigd. Hiervan kan ik mij niets herinneren, ik was toen net 4 jaar. Het enige dat ik nog weet en voor me zie, is dat ik door het kamp loop langs bamboe huisjes. Op 19 juni 1946 schepen we in op de Tabinta van de KNSM die ons naar Nederland brengt, waar we op 22 juli in Amsterdam aankomen. Deze informatie heb ik op internet gevonden, omdat iemand bezig is om de passagiers-lijsten van alle schepen, die na de Japanse capitulatie mensen van Indië naar Nederland hebben geëvacueerd, op een speciale website te zetten .

Afbeelding 2 (vorige pagina)

Dat Japanse producten in huis taboe waren en er geen spoorbielzen in de tuin lagen sprak voor zich. De oorlog, de Birma spoorweg en het buitenkampse leven in Bandoeng waren onder-werpen waar bij voorkeur niet over gesproken werd thuis. Het enige dat mijn vader mij vertelde over de Birma Spoorweg was dat hij daar een hekel aan de Engelsen heeft gekregen met als illustratie het volgende verhaal.

In de barak waar ze sliepen lag hij naast een Engelsman die op gegeven moment ernstig ziek werd. Hij moest hoognodig wat extra en goed voedsel hebben want het dagelijks rantsoen was beperkt en 2 keer per week kreeg je er een ei bij. Mijn vader gaf zijn eieren en nog wat extra voedsel aan hem en hij knapte uiteindelijk op. Toen mijn vader enige tijd later een ernstige oogziekte (kampogen) kreeg, waarvoor hij onder andere extra eieren  nodig had, kreeg hij niets van hem!

Er zal ongetwijfeld meer gespeeld hebben tussen de Engelse en Nederlandse gevangenen, want door zo’n voorval krijg je toch niet een hekel aan alle Engelsen.

Als ik in 1966 in Delft afstudeer, trouw ik en emigreer naar Amerika om bij Boeing in Seattle te werken. Na een paar jaar terug naar Nederland om in Groningen te promoveren en toen naar de Nederlandse Ambassade in Washington D.C. en uiteindelijk naar Philips in Eindhoven waar ik in 2001 met pensioen ga.

Met name in mijn Philips-tijd ben ik over de hele wereld gereisd en zodoende diverse malen in Thailand geweest. Met mijn vader die in 1991 gestorven is heb ik niet meer kunnen praten over de oorlog en het kamp. Ik had mij voorgenomen om dat uitgebreid met mijn moeder te gaan doen na zijn overlijden en zou deze gesprekken op video opnemen. Helaas krijgt mijn moeder op gegeven moment een hersen-infarct, raakt verlamd en kan onder andere niet meer praten, dus de videogesprekken kon ik vergeten. Ik blijf dus met veel onbeantwoorde vragen zitten.

Ik moet dus zelf op zoek waarvoor ik de familiearchieven en het internet gebruik waar je steeds meer informatie op kan vinden. Ook bezoek ik diverse malen de Burma spoorweg en uiteraard ga ik enkele malen terug naar Indonesië, in het bijzonder naar Bandung.

Wat levert de zoektocht op

In de jaren '90 ga ik voor het eerst naar Kanchanaburi in Thailand bij de Bridge on the River Kwai, de meest bekende plaats van de Birma spoorweg. Daar is ook de erebegraafplaats, waar ook veel Nederlandse militairen zijn begraven. Daar was toen al      het Thai-Burma Railway Centre Museum. Daar wordt je op indringende wijze geconfronteerd met de verschrikkingen van de aanleg van de spoorweg. Niet alleen de beelden zijn confron-terend maar ook de statistieken. Daar waren ook sterftecijfers/ percentages van de verschillende nationaliteiten waarbij opviel dat van de blanke gevangenen, Engelsen, Australiërs, Amerikanen en Nederlanders, de Nederlanders verreweg het hoogste overlevings-percentage hadden.

De verklaring die ik toen bedacht was dat zij voor een groot deel in Indië waren geboren en/of daar lang gewoond hadden en zodoende aan de tropen gewend waren.

Er was ook een statistiek waarin gekeken was naar de over-levingspercentages van drie categorieën krijgsgevangenen: vrijgezellen, getrouwd /geen kind en getrouwd en 1 of meer kinderen. En wat bleek daaruit: het sterftepercentage bij de vrijgezellen was het hoogst, dan getrouwd maar geen kind en het laagste percentage was de getrouwde militair met kind(eren)  Deze cijfers kregen voor mij extra emotionele waarde toen ik de postkaarten vond, die mijn vader en moeder elkaar via het Rode Kruis konden sturen. Het beetje tekst dat ze hierop konden/ mochten schrijven laat zien dat mijn vader iedere keer vraagt hoe het met Ton gaat en mijn moeder op haar kaart vertelt dat Ton mooi is, veel over zijn vader praat etc. (zie afbeelding 1)

Eind jaren '90 ga ik weer naar het Birma spoorweg museum en hoor daar dat ze inmiddels heel druk bezig zijn om alle archieven te digitaliseren. Ik krijg een visite-kaartje van een Australiër die daar mee bezig is en teruggekomen in Nederland stuur ik hem een e-mail met de naam en rang van mijn vader en de vraag of hij info heeft waar mijn vader aan de Birma spoorweg gewerkt heeft.

Binnen een paar dagen krijg ik een e-mail terug met een aantal bijlagen waarin niet alleen het kamp staat waar mijn vader aan de Birma spoorweg verbleef, maar ook wanneer en hoe hij daar naar toe gebracht was. Wat mij nooit verteld was, is dat hij na zijn gevangenneming eerst nog een tijd in een POW camp op Midden Java heeft gezeten en op 1 februari 1943 met 1900 POW's als Java Party 12 van Surabaya naar Singapore is overgebracht met een schip genaamd Maebashi Maru 2, dat na een noodzakelijke tussenstop in Batavia om 200 zieken van boord te halen op 9 februari 1943 in Singapore aankwam. Vandaar is hij op 16 april per trein naar de Birma spoorweg gebracht (Camp 4).

Deze tocht staat in afbeelding      3 (met link naar de namenlijst) beschreven. Het is huivering-wekkend hoe deze gevangenen de hele reis van 9 dagen onder in het ruim moesten zitten met opgetrokken knieën,  met slecht en giftig voedsel, mede waardoor 500 POW's dysenterie kregen en naar hospitalen in Batavia en Singapore afgevoerd moesten worden.

Als ik na deze kennis weer terug ga naar Thailand en daar met mijn vrouw een deel van de Birma spoorweg met een toeristische trein traceer, rijdend door een prachtig landschap en langs een mooie rivier, dan is het toch     een dualistisch gevoel; weten dat het niet voor niets de Doden Spoorweg heet, maar dankbaar dat mijn vader het overleefd heeft.                                      Als ik daarna in Hiroshima ben  koop ik daar een gouden herdenkingsmunt en dank de Amerikanen bij het monument, dat zij de atoombom hebben gegooid, waardoor een eind aan onze levensbedreigende ellende kwam. Dit deed ik uit volle overtuiging , omdat inmiddels ook bekend was geworden uit geheime Japanse regeringsdocumenten, dat als de geallieerden een invasie in Japan waren gestart in plaats van de atoombom te gooien, de Jappen de opdracht hadden om alle geallieerde geïnterneerden ter dood te te brengen.

Mijn vrouw en ik hebben inmiddels heel Indonesië uitvoerig bereisd en als ik daar dan ben dan voel ik me thuis, zeker als ik vertel dat ik in Bandung ben geboren en daar lang gewoond heb. Het is ontroerend hoe positief en hoe medelevend men daarop reageert. Het is alsof je weer thuis komt.

Afbeeldingen:

1. Voorbeeld van de POW postkaarten die mijn ouders via het Rode Kruis aan elkaar konden sturen.

2.  RAPWI brief over evacuatie vanuit Bandoeng.

3.  Beschrijving transport Java Party 12 met de Maebashi Maru 2.

Literatuur

F.J. Suyderhoud - Bandoeng 1942-1945  

Brouwer von Gonzenbach, P.G. (Japanse registratiekaart, verslag)

Dulm, J. van e.a. - Atlas Japanse Kampen, dl. I, p. 171 (2500 man)

Lijbaart, P.F. - Dagboek-

Nelson, David – The Story of Changi Singapore, 1974, pg 78, 210 (1705 krijgsgevangenen)

Oosterhuis, Jacob - Dagboek, eigen beheer, pg 87-89 (2000 man, Hawaii Maru)

Stellingwerff, J. - Fat man in Nagasaki, 1980, pg 7 (Hawaii Maru)

Verstraaten, Ton - Ooggetuige, 2008, pg 118-120 (1000 man, Hawaii Maru)

Witsen, E. van – Krijgsgevangenen in de Pacific-oorlog, 1971, pg 177

Websites

www.onzeplek.nl (Ronald Scholte, reisbeschrijving, klik op Fukuoka 14)

Namenlijst

Namenlijst Java Party 12 – Archief Nederlandse Rode Kruis (1700 kr)

___________________________

Bron: NICC-Magazine edtie december 19.12.2016

De dorpen op Midden-Java die door Stichting Tileng geholpen worden, doen me denken aan de dorpen waar mijn ouders geboren zijn in Zuid-Sumatra. Dat zijn Bayau en Landur die eerst onder het regentschap Lahat vielen, maar nu onder Empat Lawang.  De twee dorpen behoren na       de herindeling van de regent-schappen nog steeds tot de provincie Zuid-Sumatra.

VOORBLADEN BOEK " Voorstel conceptrapport Uitbetalen Traktaat van Wassenaar " die net is uitgebracht

door uitgever Calbona.

Het boek  DRUK I is te koop bij ICM stands op de aanstaande Pasar Malam Eindhoven

De planning is dat het boek druk II  plus de 15.000 handtekeningen worden aangeboden aan Stef Blok, Mark Rutte en alle fractievoorzitters van de Tweede Kamer  of leden van de Tweede Kamercommissie VWS. Het boek (rapport)  is het uitgangspunt bij de besprekingen om tot oplossingen te komen die worden gevoerd door  NL-ACTW-66 Delegatie. 

 
Inschrijven  nu is al mogelijk via info@icm-online.nl tegen betaling van € 50, en wordt direct als deelnemer aangemerkt van de claim stichting. Ook kunt u  al als donateur opgeven voor € 25 via info@icm-online.nl.

Uw donatie/bijdrage kunt U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07  ten name van ICM Online /  F.Schwab onder vermelding van donatie ACTW 66 - Traktaat van Wassenaar . Wij hebben uw donatie hard nodig voor de uitvoeringskosten van de regeling tot compensatie, welke de Nederlandse Staat bewust 51 jaar heeft nagelaten, teneinde ons werk  verder af te kunnen maken.  

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Peggy  Stein (Indische Kwestie) vroeg mij een verhaal over mijzelf te schrijven.

In principe houd ik er niet van om jezelf en je familie in het openbaar ludiek een podium te geven. Daarnaast mijn zonen eigenaren/directeur zijn van ondernemingen die ook nog personeel hebben, naast dat ik ze schade kan aanbrengen, dit even terzijde. Dus dan maar het verhaal van mijn ouders.

Bij hoge uitzondering bij deze!

Mijn verhaal sluit aan bij het Verdrag Traktaat van Wassenaar. Velen die zaten te twijfelen in het voormalig Indie na de overdracht van het Nederlands Indisch bestuur aan Soekarno en Hatta.  Mijn vader was geen twijfelaar, die had gekozen voor de opbouw van de republiek Indonesië.

Dit geheel tegen de zin van mijn moeder die zo Europees was als je maar kon bedenken, en een vervelend trekje toch neerkijken op ……. Mijn vader vaak uitlatend: “An wat moet ik in Nederland, wij Indo’s worden alleen kind van de rekening”. Mijn moeder negeerde al deze acties en gezegden. “Over mijn lijk An”, mijn vader weer. Mijn vader had een onderneming die zorgden voor de fabrieken over en weer over machines etc. konden beschikken, was als adviseur verbonden aan het parlement van Soekarno, en goede vriend van oom But (Majoor Sabur, lijfwacht, en rechterhand van Soekarno). Door deze relatie zaten wij dus in de kringen van Soekarno. Zo hadden wij een pas voor toegang tot de Istana (Paleis) . Over – en weer kwamen oom But met zijn delegatie bij ons thuis in Jakarta en andersom. Zo ben ik dus vaak Bapak tegenkomen tijdens zijn middag wandelingen. Af en toe richtte hij een woordje tot mij, en uiteraard Megawati Putri Dewi (Die nu achter de schermen aan de touwtjes trekt o.a. de president van nu Jokowi).

Wij genoten de bescherming van ook But ten tijde van de bersiap. Als er maar geluiden waren dat de pemuda’s in aan tocht waren richting onze woning, zorgde oom But dat er weer drie of vier tentara’s (Militairen) bij ons huis de wacht hielden.

Wat mijn vader verkondigde “over mijn lijk”werd de bewaarheid. Het vreemde was dat in zijn laatste maand dat hij zijn relaties bezocht, ik altijd mee moest. Later begreep op oudere leeftijd  zijn boodschap. Het leek wel of mijn vader staatsbegrafenis kreeg, wie dit heeft geregeld dat laat ze raden, niet mijn moeder zo flink als ze is, maar op dat moment ben je ook niet in staat.

Vreemd is dat Jakarta mijn vader dankbaar wilde tonen, en in Holland kwamen ze vaak ons met delegatie bezoeken. In de zomer 1966 kwam oom But (majoor Saboer) met Generaal Soeharto, en generaal Natision gebroederlijk. Oom But moest in Europa de rekeningen betalen van de laatste vrouw van Soekarno. Oom But: “Avis, ik moet je deze envelop overhandigen”, 100.000 guldens zat in de enveloppe. Wat mijn moeder deed staat in mijn boek “ode aan Mischa “ beschreven.

1966 was het jaar dat het verdrag Traktaat van Wassenaar door beide regeringen werd geratificeerd.  39 miljoen werd al uitgedeeld aan relaties die op de hoogte waren van de totstandkoming van dit verdrag. Dit bezoekje had nog meer merkwaardigheden, had Generaal Soeharto niet een dubbele agenda, want iets verderop woonde Prins Bernard, die de coupe financierde volgens Jort Keldert, maar deze had geen bewijs van deze waarschijnlijke ontmoeting. Later werd ook majoor But  Saboer geliquideerd bij die Coupe door Soeharto.

Beide merkwaardigheden leiden naar de grote zaken o.a. het Verdrag Traktaat van Wassenaar, ik was dus zelf getuige.

Is mijn vader van boven die mij heeft opgedragen om het Verdrag Traktaat van Wassenaar op te lossen ?.

Foto - Dit is mijn gezin (oude foto van 1981), helaas mijn dochter is drie jaar geleden overleden ..

ICM 16.1.17

De koele - en kille ontvangst van mijn schoonouders die moesten vluchten uit de republiek Indonesie

Foto – Ouders van Astrid (Pitty, Hardy – Geeve)

In september 1961 kwamen ze berooid aan in Nederland. Helemaal murw geslagen door de Tweede oorlog. Het verblijf in gevangenschap in de kampen, en ook nog eens waar die twee atoombommen vielen. Vervolgens de bersiapperiode die eigenlijk nooit is geëindigd. Tot slot die kille koele ontvangst in Nederland waar de Indische Nederlanders niet welkom waren. Desondanks mijn schoonvader een onderneming Technico had verkoos hij voor een betere toekomst voor zijn kinderen in Nederland. Dit impliceerde dat van het luxe rijke leventje in Indonesie afscheid moest nemen. Alleen maar respect voor die beslissing om je zelf op te offeren voor een goede toekomst van je kroost in Holland. Daartoe liet hij zijn onderneming achter voor zijn opvolgers en aandeelhouders, zonder 1 cent te ontvangen hier voor ook niet voor de goodwill. Zo werd het verhaal naar buiten , en de kinderen gebracht, de insiders wisten wel beter.

De harde feiten waren dat Min, Buitenlandse zaken van de Republiek alle Nederlandse Indische Staatsburgers per direct sommeerde om de republiek te verlaten, met verlies van al hun bezittingen en tegoeden, hetgeen onder het traktaat van Wassenaar valt.

Bij aankomst in Holland heeft mijn schoonvader helemaal onderaan de ladder moeten beginnen.

Eerst zijn excusjes moeten aanbieden bij Stokvis, vervulde in functie financieel directeur, maar werd bezoldigd als een boekhouder. Dit werd later in ere hersteld door het bureau Mc Kinsey bij een reorganisatie.  Mijn schoonmoeder is de klappen nooit te boven gekomen in Holland. Gekscherend genoeg droomde ze van een leven in het mooie Holland, gelukkig had ze haar oudste dochter die groten deels haar moedertaken van haar overnam, en later door haar andere kinderen. Niet vreemd op zicht, want in Indonesie was Astrid (mijn vrouw) die al die rol had als vertrouweling van de vader waar zij de rol van haar moeder waarnam in sociale- en zakelijke leven.

Voor mijn schoonmoeder die in dit luxe bestaan in Indie werd ondersteund door negen bediendes om haar huishouding te voeren, laat het zich al raden dat dit “gat” in Nederland nimmer kan worden gedicht. Meerderheid van kinderen Hardy bestonden uit meisjes. Specifiek om 9 meisjes en drie jongen. In Nederland werden nog drie meisjes geboren (den Haag en Spijkenisse). In dit gezin van twaalf ontstond in principe de generatie die Indie hebben meegemaakt, en niet hebben meegemaakt. Nog niet gesproken over het grote leeftijdsverschil.

Na het overlijden van mijn schoonvader zag ik mijn schoonmoeder als een andere vrouw opbloeien: Haar talenten kwamen plotseling boven drijven. Schilderen, gedichten en schrijven. In mijn kantoor stonden uiteindelijk drie schilderijen die ik van haar kreeg.

Bij haar overlijden ontdekte ik een manuscript van haar met de titel Tjiharoem (frictie roman, die haar leven beschreef en haar beide broers die zijn omgekomen door de Jappen).

Het manuscript was uitgewerkt op IBM type machine (IBM –bolletje). Dit is een kostbaar bezit in mijn optiek. Ik had net een dure scanner Pentax aangeschaft om bedrijfsdocumenten in te scannen. Dit manuscript heb ik gelijk ingescand en het was in oud- Hollands geschreven, en heb deze nabewerkt. De digitale versie aan Liz en Geert ter hand gesteld om het verder af te wikkelen.

Ik vond dat 1 van haar kinderen het moesten “uitgeven”, en zeker niet ik als oudste schoonzoon. Het boek is er, maar is nooit formeel uitgegeven, wie weet nu wel dat ook een ISBN nummer krijgt, het verdient het! Gezien haar levensinstelling in Holland heb ik dit nooit achter haar gezocht; Toch een mooi rijk nalatenschap voor nageslacht een boek van je moeder, je oma, je grootmoeder, waar je zuinig op moet zijn “Tjiharoem”… Foto – boek Tjiharoem een frictieachtige roman waar zij haar leven en overleden broers door de Jappen beschrijft.

Foto – boek Tjiharoem achterkant Familie Geeve.

Foto – van de Familiekrant De Keten Jaargang 16.

 Om een hechte band te creëren van zijn kroost (vader, opa, grootvader Hardy) zette hij deze familiekrant op. De Keten het symbool die een brug legde met een palmboom (het voormalige Indie) en koele kille ontvangst in Nederland met de Hollandse molen. Mijn schoonmoeder zal kennelijk de bedenker zijn van de cover. Iedere maand verscheen eerst de handgeschreven versie “De Keten’ met daarin alle familie nieuwtjes om die “verbinding” hechter te maken met de kinderen die al uit huis waren. Later werd de krant gedigitaliseerd en werd met wisselende redacties gevoerd, en verder verspreid naar alle familieleden. (Wij hadden toen nog geen MSN, of het Facebook nu)

Naast De Keten, werd iedere Pinksteren het familieweekend (koempoelan voor het samenzijn)georganiseerd tot vandaag aan de dag, met wisselende organisatoren die iedere keer het stokje overnamen. Nu is de jongste generatie aan de beurt. Anno 2014 wordt deze traditie voortgezet in Leukemeer(Venlo) waar dan weer ruim 16 bungalowtjes of meer gelegen op 1 veld worden afgehuurd waar kinderen en kleinkinderen deze Indische koempoelan delen een week lang.

Terugkijkend is een dergelijk Indische familieband uniek waar mijn schoonouders best trots op mogen zijn dat tot heden de familieband hecht is. Zou zij met symbool De Keten dit hebben bedoeld?

ICM 18.1.17

Mijn vader verkoos de republiek Indonesia boven een terugkeer naar Nederland als 1 van de weinigen.

(c) bronvermelding: Boek "ode aan Mischa" uitgegeven door Calbona.

Foto – Mijn ouders (Tony Schwab, en Avis Warlicht).

Ter informatie: Mijn vader was niet de enige met dit streven; Ik refereer graag naar de vader van onze Minister President Mark Rutte die zelf weer terugging voor een tweede keer, en zijn eerste vrouw is daar overleden en ligt in Bandoeng begraven. Dus ook Mark Rutte heeft banden daar liggen met Indische wortels.

Mijn vader overleed in Jakarta na een ziektebed toen ik een jongen van elf was, en ik meen op zijn 39 ste jaar. In tegenstelling tot mijn schoonvader wilde hij het land Indonesie opbouwen. Dus nooit meer terug naar Holland. Mijn moeder weer voelde ze puur Europeaan, en keek neer op …… . Er was dus altijd een dispuut tussen beiden. Mijn vader weer: “An over mijn lijk, naar Holland, wat moet ik in godsnaam daar”, wat uiteindelijk ook geschiedde. Terecht want hij had zijn Pekaret, een instituut die de belangen van fabrieken / industrie behartigen daar. Zo heeft weer mijn schoonvader voor zijn bedrijf Technico een groene GMC Pick-up in bruikleen gekregen van Pekaret weer.

Ter informatie: Mijn vader was niet de enige met dit streven; Ik refereer graag naar de vader van onze Minister President Mark Rutte die zelf weer terugging voor een tweede keer, en zijn eerste vrouw is daar overleden en ligt in Jakarta begraven. Dus ook Mark Rutte heeft banden daar liggen met Indische wortels.

Foto - Jaarlijkse fancy fair van Pekaret in Jakarta. Opening door pres. Soekarno, en direct achter hem mijn vader in een donker overhemd.

Mijn vader was tevens verbonden aan een soort adviescommissie bij het parlement van Rep. Indonesië, waardoor wij als kinderen vaak te vinden waren in de Istana op uitnodiging van Bapak en majoor Saboer. Soms stond de limousine voor ons huis in Jakarta om ons op te halen, wanneer onze chauffeurs al naar huis waren. Op de Istana (paleis) ontmoette ik verschillende keren Bapak die menigkeer met mij een woordje wisselde in de Nederlandse taal, en ik weer in de bahasah. Niet te vergeten vaak met zijn dochter Megawati speelde (leeftijdgenootjes). Bizar, dat ze later ook nog de eerste vrouwelijke presidente werd van de republiek in het grootste Islamitische/moslim land.

In tegenstelling tot mijn schoonmoeder, had mijn moeder het zwaar te verduren zonder een man aan haar zijde, maar had slechts vier jongensmonden te voeden. Zij had haar meisjes HBS, en heeft ook haar lerares akte. Echter nooit gewerkt. Op haar 40 ste jaar moest ze gelijk aan de slag in die beruchte contractpensions. Eerst een opfris cursus bij Instituut Schoevers in Den Haag, en binnen zes maanden aan het werk bij het RDW als schrijfster A. Uiteindelijk opgeklommen tot Hoofd van Rijbewijzen in Veendam. Desondanks dat ze geen man aan haar zijde had werd ze door ons gesteund, naast dat mijn oudste broer al 19 was.

Hoe mijn schoonvader en mijn vader in het nationalisatieproces zaten met hun ondernemingen in Indië, is mij niet helemaal duidelijk. Slechts gissen. Als ik voor mijn vader spreek die bewust de keuze en beslissing genomen had om het land Indonesie op te bouwen, en kennelijk had mijn vader al een vooruitziende blik dat in Nederland een zwaar leven zat te wachten voor de Indo’s als kind van de rekening. Desondanks werd in 1966 toch door generaal Saboer een poging gedaan om 100 duizend gulden aan mijn moeder te overhandigen, die moeder heeft geweigerd, met de wetenschap van nu had dit bedrag betrekking heeft op die 600 miljoen dossier. Ook wel het verdrag Traktaat van Wassenaar dat in september 1966 werd geractificeerd door beide regeringen.

Ik heb dan ook veelvuldig discussies gehad met Astrid - mijn vrouw- wat de gedachte achter haar vader was, zeker nadat ik langs de lijn heb moeten meemaken dat het leven in Holland heel erg en zwaar is geweest voor een gezin met twaalf kinderen, en een moeder die het leven/de huishouding niet aankon. De asielzoekers hadden nog een beter bestaan.

 Dit overkwam alle Nederlandse onderdanen uit het voormalige Indie, die een onderneming hadden (naast de bezittingen, banktegoeden, verzekeringen, pensioenen).

Ook hier ligt een rapport Van Gaalen daterend uit 2000 in opdracht van het Min. VWS waar al die banktegoeden en verzekeringspolissen tegoeden van de Indische Nederlanders zijn gebleven, die nimmer werden uitgekeerd.

Later heeft de regering van President Soekarno aan Nederland 689 miljoen  (waarde nu  7 - 9  miljard) betaald aan het Min. van Buitenlandse Zaken ter compensatie van de gedupeerden. Echter deze is nimmer uitbetaald aan de gedupeerden in Holland anno 2014. Dit geld is aangewend voor andere doelen wisten de betreffende ambtenaren van dit Ministerie ons te melden. De andere gelden overgeheveld naar New York zijn nooit terechtgekomen bij diegenen aan wie deze toebehoren. Deze zaak is nu uitgebreid in de media gekomen op 18 maart in het NRC van 17 maart 2014. Zie link op Internet.

http://www.nrc.nl/nieuws/2014/03/18/indiegangers-krijgen-nog-miljoe...

In reactie hierop hebben bewindslieden dit toegegeven.

Reeds in mijn jonge leven werd ik al persoonlijk geconfronteerd (ontmoetingen) met belangrijk mensen met positie of mensen met de hoogste in rang op deze wereld die het land besturen, een land met een populatie van 240 miljoen telt de Republiek Indonesië anno 2014.

Mijn vader weer was goed bevriend met oom Boet Saboer (rechterhand van Soekarno). In 1965/1966 kwam Saboer in Voorburg bij ons thuis om o.a. gelden namens de Republiek aan mijn moeder te geven. Zij heeft dit geld geweigerd (100 duizend dollars). ”Was wat mijn vader nog te goed had”, werd erbij gezegd. Bij dit bezoek was ook aanwezig generaal Soeharto (later president) en een andere generaal, zijn naam ben ik kwijt, had kennelijk weinig indruk op mij gemaakt als jongen. Ik was persoonlijk bij het bezoek aanwezig.

Het ontbrekende bewijs van vele Nederlandse onderzoekers die boeken hieraan hebben gewijd met betrekking tot die coupe, die 6 maanden later werd gepleegd. Generaal Soeharto had duidelijk een andere agenda, en oom Boet Saboer werd geliquideerd. President Soekarno werd gevangen genomen.

Niet wetende dat in mijn leven nog vele van deze unieke ontmoetingen/momenten  zouden plaatsvinden, maar dan in relatie tot mijn werkomgeving.

 Om maar te noemen o.a.: Herman Wijffels (onder hem gewerkt, mij het vertrouwen gaf bij Selfbanking waarop Herman kon bouwen), Marcel en Serge Dassault (aan de wieg van Selfbanking concept voor het Nederlandse bankwezen, velen weten dit niet), en de vele GEO’s van de Multinationals o.a. Heineken, Coca Cola, Nikon, Lockhead Company AG, en Hoogovens Groep om deze te bedienen bij de implementatie van het ‘s-werelds gouden product “Scala Business Solutions” die mij verkozen om hun gouden product in de Benelux te mogen vertegenwoordigen zodat zij weer hun vestigingen wereldwijd konden controleren.

Dit verandert de kijk op je hele leven nu. Hoe relatief alles kan zijn.

Zeker als je op 22 april 2015 op eens face to face met de president Joko Widido van de Republiek Indonesië staat  tijdens het business-forum in het Kuhrhaus in Schevningen. Persoonlijk sprak over de Indische zaken in Nederland, en het verdrag van WASSENAAR 1966, dat de Nederlandse Staat het financiële deel van dit verdrag nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlands-Indische Gemeenschap. Nu in een andere entourage namens de 100.000 ICM lezers, en de 15.000 ondertekenaars.

Toch stel ik mij zelf de vraag als mijn sobat (vriend) Marshal ”Als wij in Indonesie waren gebleven, hadden wij maatschappelijk meer bereikt dan in Nederland?”

Passage uit mijn boek "Voorbode van het turbulente millennium'' uitgegeven door Calbona, bestel@icm-online.nl

ICM 18.1.16

LIVE REGISTRATIE INDOROCK PARTY

Yes de 14 december gaat het gebeuren live registratie van The IndoRock Party. Fragmenten Live registratie komen op ICM, ICM Video -kanaal, ICM YouTube, en de hele Live registratie op Dvd, misschien staat U ook op deze live registratie.
De tickets zijn te verkrijgen bij ICM stands.

VVD SCHRAPT EIS ONDERZOEK NAAR GEWELD INDISCHE ZIJDE Jakarta belooft  niets

PvdA-minister Koenders (Buitenlandse Zaken) heeft z’n zin. Er komt een grootschalig, door de staat betaald onderzoek naar de Nederlandse wandaden in toenmalig Indië in de periode 1945-1949. De VVD heeft het verzet ertegen laten varen.

De liberalen hadden vooraf harde voorwaarden gesteld. Een ervan was dat Defensie niet voor de kosten zou hoeven opdraaien. Aan die voorwaarde is voldaan; Buitenlandse Zaken betaalt het onderzoek, zo melden bronnen aan het Binnenhof. Ook wordt het Nederlandse handelen tijdens de ’politionele acties’ bezien in de context van die tijd, niet met de morele maatstaven van nu. Veteranen krijgen bovendien de mogelijkheid hun verhaal te doen. Ze zijn ingelicht over het aanstaande kabinetsbesluit. Het respect voor de veteranen was ook een belangrijk beding van de VVD.

Moordpartij

Aanvankelijk had de partij nóg een harde voorwaarde: opening van de Indonesische archieven, zodat ook het geweld aan Indonesische zijde onder de loep te nemen is. Deze voorwaarde was lange tijd een obstakel voor het onderzoek, omdat Indonesië geen zin had om die bloedige tijd tussen machtsvacuüm na het einde van de Tweede Wereldoorlog en het ’herstel van het koloniale gezag’ binnenstebuiten te keren. Gewroet in het eigen verleden zou de Indonesiërs immers ook dichterbij de moordpartij tegen de communisten brengen in 1965, waarbij naar schatting een half miljoen slachtoffers vielen.

Die voorwaarde van volledige medewerking van Jakarta is nu losgelaten. Wel wordt daarnaar ’gestreefd’. Premier Rutte heeft er vorige week met de Indonesische president persoonlijk over gesproken in diens presidentiële paleis. Er waren geen blokkades, maar evenmin harde toezeggingen, zo weten betrokkenen.

Terwijl er toch redenen voor te bedenken zijn. De laatste jaren is er steeds meer aandacht gekomen voor geweld door Nederlandse militairen, maar nauwelijks voor de grove misdaden aan Indonesische zijde. Naar schatting 20.000 Nederlanders kwamen om bij slachtpartijen door zogeheten pemuda’s, jonge Indonesische bendes die zich vrijheidsstrijders noemden. Zo werd na de bevrijding in 1945 in de stad Surabaya op Oost-Java gruwelijk huisgehouden onder de Nederlandse gemeenschap, die net de Japanse bezetting had overleefd. Complete gezinnen werden uitgemoord, hun hoofden gespietst op staken langs de weg. Op het Nederlandse ereveld in de havenstad herinneren vele graven van baby’s, tieners en volwassenen aan die bloedige periode. Het is in Indonesië nooit onderzocht, laat staan dat er iemand voor is gestraft.

Het onderzoek zal worden uitgevoerd door het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land en Volkenkunde, het Nederlands Instituut voor Militaire Historie en het Nederlands Instituut voor oorlogs-, holocaust- en genocidestudies. De drie instituten deden al in 2012 een concreet onderzoeksvoorstel, dat stuk liep op financiering. Er was in Indonesië immers onvoldoende draagvlak voor zo’n onderzoek, was destijds de motivering van het kabinet om niet te financieren. Bovendien waren de instanties net gekort door het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Dan gaf het geen pas dat een ander ministerie ze wel zou spekken, vond toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Timmermans. Hij was als Kamerlid overigens fanatiek pleitbezorger van door de staat betaalde rapportage over de periode van dekolonisatie. In kabinetskringen wordt benadrukt dat het initiatief voor het onderzoek van de instituten komt, en dat het kabinet slechts medefinancier is. Bovendien moet de Staat bij wetenschappelijk onderzoek gepaste afstand bewaren, klinkt het. Hiermee poogt het kabinet de eigen rol - en verantwoordelijkheid - vooral klein te houden. Het onderzoek zal jaren duren en miljoenen euro’s kosten.

Het was afgelopen tijd vooral minister Koenders die de vaart erin zette om met „onze donkere kanten van de geschiedenis” in het reine te komen. Bij zijn bezoek aan Indonesië in maart dit jaar sorteerde hij er al op voor: „We moeten bereid zijn de hand in eigen boezem te steken en te erkennen dat er fouten zijn gemaakt en vreselijke dingen zijn gebeurd.”

Hij formuleerde toen al een voorwaarde: naspeuringen naar het verleden moet vooral ’samen’ met Indonesië plaatsvinden. Het is nog afwachten naar de Indonesische invulling van het begrip ’samen’.

ICM 2,12,16

Indonesische revolutionaire groepen riepen op tot geweld tegen Nederlanders en andere buitenlanders. Politiek leiders als Sukarno en Hatta hadden er nauwelijks greep op, blijkt uit onderzoek.

Direct na het uitroepen van de Indonesische republiek op 17 augustus 1945 verscheen op muren en bomen in straten en op marktpleinen een groot aantal pamfletten en plakkaten waarin burgers werden aangemoedigd  om geweld te plegen tegen Nederlanders, Indo's, Chinezen en Ambonezen. De historicus Anda   Zara promoveerde deze week op onderzoek naar de Indonesische propaganda in de oorlog tussen dat land en Nederland.

De golf van geweld tegen buitenlanders in de 1945 en 1946 staat bekend als de Bersiap.

Over de oorzaken van deze massale aanvallen door jonge revolutionairen is nog weinig bekend. Van Indonesische zijde is dit facet van de oorlog nagenoeg genegeerd.

Britse tanks in de straten van Batavia (Jakarta) 1945. Op de tram een oproep om onafhanke-lijkheid. Foto: NIOD

Onbekend is bijvoorbeeld het aantal slachtoffers dat hierdoor viel. De gematigde schattingen komen uit op rond de vijfduizend doden, maar de Amerikaanse Indonesiëkenner William Frederick noemde in deze krant het aantal van 35.000.

Effectieve propaganda

Zara laat in zijn proefschrift zien dat het bij de propaganda in de beginjaren van de republiek  volkomen ontbrak aan centrale sturing. Het waren losse groepjes van dagbladjournalisten en radio-mensen die bijna op eigen houtje publicaties opzetten. De jonge republiek had groot gebrek aan geld  en  faciliteiten,  doordat  het land na de bezetting en capitulatie

van Japan in een politieke en economische chaos verkeerde. Politieke leiders als Soekarno en Hatta slaagden er nauwelijks in om hun boodschap uit te dragen.

Ondanks het bijna ontbreken van coördinatie slaagden de jongeren erin om een effectieve propaganda te voeren, zo zegt Zara.

"Ze kregen het voor elkaar om een land dat diep verdeeld was   in etnische bevolkingsgroepen, enthousiast te maken voor een zware onafhankelijkheidsstrijd."

Dit is in strijd met heel veel studies over propaganda die stellen dat het succes staat of valt met het hebben van een centrale controle over de communicatie-middelen.
In de schotschriften die overal werden verspreid, wezen de schrijvers het publiek erop hoe Nederlanders al eeuwen lang     het Indonesische volk schandalig behandelden. Zij stelden de koloniale macht verantwoordelijk voor moorden, diefstal en brand-stichting. "In de stukken werden de Nederlanders neergezet als  'gangsters' en als 'dieven'. De conclusie was vaak dat je hen moest aanvallen, anders zouden zij het bij jou doen", zegt Zara.

Tegen Nederland gerichte cartoons en leuzen op Java. Foto: Archief Nederlands Instituut voor Militaire Historie.  

Materiële steun

Tevens was het opvallend dat juist de autoriteiten, in zoverre daar sprake van was, hun best deden om hun burgers van die gewelddadige acties af te houden. Ondanks alles wilden zij de banden met Nederland zo goed mogelijk houden. Zara: "Maar ook Chinese immigranten waren slachtoffer van het geweld en men vreesde de reactie van de Chinese overheid. Juist uit China hoopte  de politieke leiding de nodige materiële steun te krijgen."

Een van de boodschappen die zij met enig succes naar voren brachten was dat zij geen collaborateurs van de voormalige Japanse bezettingsmacht waren. "Zij bestreden daarmee de Nederlandse propaganda die stelde dat revolutionairen hand-langers van de Japanners waren. Zij stelden hun eigen beeld daarvoor in de plaats en dat was dat zij al tientallen jaren pogingen deden om onder het juk van de slechte Nederlanders uit te komen."

Heel veel propaganda van de revolutionairen was gericht op het buitenland. Vooral in de Arabische wereld waren de Indonesische studenten succesvol: door hun islamitische achtergrond waren de studenten in staat om in het Arabisch te communiceren.

Bron: Dagblad Trouw

________________________________________________________________

Commentaar ICM Editor,

Ik heb mij verbaasd als bersiap-kind dat dit soort zaken nimmer in de openbaarheid is gebracht door de betaalde Omroepen en Media door  de Nederlandse Staat, kennelijk.

Ik ben 1 van de levende getuige hiervan, hoe erg de bersiap was, je kon nergens een stap alleen zetten; Hoe vaak werden onze huizen en auto's besmeurd met leuzen door de bevolking met "Usir Belanda Andjijng"  vertaald "" Weg met die Hollandse honden”.  Na de zoveelste keer werd het huis opnieuw gewit, en de auto's moesten in sommige gevallen worden overgespoten, en als kind sloeg het weer als een bom in. Tegelijkertijd wilde Nederlandse regering ons niet toelaten, burgers met een Nederlands paspoort.

Het was Soekarno die het probleem van die 500.000 Indische Nederlanders op zijn bord kreeg, want de bevolking wilde deze groep letterijk elimineren (ruim 30.000 zijn vermoord, u leest het goed) , wat ook is gebeurd. Soekarno weer heeft 689 miljoen oude guldens betaald om deze groep te compenseren, tot op heden heeft Mark Rutte het geld nog steeds niet betaald aan de gedupeerden die daar hun bezittingen hebben verloren, naast dat ze alles zelf hebben moeten betalen; Overtocht, verblijf in het pension en herinrichtingskosten. Deze groep is ook uitgesloten van de WMO (Wet Materiële Oorlogsschade) die NL -burgers wel hebben gekregen uit Marshallhulp, 7 miljard. Dus dicreminatie en de mensenrechten zijn hiermee geschaad.

Van die 500.000 werden 149.000 niet toegelaten door Nederland waar Soekarno geen raad mee wist (de vergeten groep stateloos) , want de dreiging van de bevolking speelde nog steeds. Hoe kun je 18.000 eilanden met toen 170 miljoen mensen aansturen als de bevolking  300 jaren werden onderdrukt, verkracht en het land werd leeggeroofd door Nederland, Dagblad Trouw ?

Mark, als historicus om te smullen van zo geroemde VOC - Model ook weer door politicus Jan Peter Balkenende, en kan zo de geschiedenis en de rol van de aanluitende Kabinetten speelden om alles onder het tapijt te vegen van een hele bevolkingsgroep.

Mark Rutte;

ICM Editor is geen IP of andere Indische organisatie maar een media, en deze heeft de plicht  om alles te onderzoeken, en  ook de andere partij te informeren, het land waar de oorlogsmisdaden plaatsvond! Heeft persoonlijk de boodschap aan de president van de Republiek Indonesie overgebracht de mistoestanden in het zogenaamde beschaafde Nederland, hoe deze geoep van 341.000 door de NL staat 70 jaren achtereen is behandeld  waar sprake is dat de mensenrechten zijn geschaad en discriminatie tegen over de eigen burgers.  Niet alleen de WMO maar naast dat Nederland het geratificeerde Traktaat Verdrag van Wassenaar na 50 jaren niet is na gekomen.

De gedupeerden wachten nog steeds op hun geld!

Mark, die onderzoeken zijn allemaal flauwe kul, zoveel onderzoeken, zoveel rapporten, en zoveel commissies in het verleden die allemaal in de prullenbak zijn beland.

Mark erken nu eens dat NL goed fout zat tegen Indonesie en wat Nederland zijn eigen Nederlandse Indische Burgers heeft aangedaan, dan ga je als eerste Minister President de geschiedenis in, en het komt alleen ten goede van de handelsverdragen met Rep. Indonesie, daar ligt de economische toekomst van Nederland, kijk voor uit, en niet terug

Hoe zo meevallers Mark Rutte ?

Betaal eerst je oude schulden van 50 jaar terug aan de 60.000 gedupeerden die hier nog steeds op wachten

___________________________

ICM 4.12.16

OVERWOGEN SCHADEVERGOEDING JOODSE SLACHTOFFERS VOOR WOII-BELASTING: TEGELIJKERTIJD DE NEDERLANDSE INDISCHE OORLOGSLACHTOFFERS AL 71 JAAR WORDEN GEDISCRIMINEERD.

(AD 10-12-2016 De Jonge)

“De gemeente Den Haag gaat waarschijnlijk alsnog schadevergoedingen uitkeren aan nabestaanden van Joodse slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog. Uit nieuw onderzoek blijkt dat Den Haag direct na de oorlog honderden teruggekeerde joden of hun erfgenamen achterstallige belasting hebben laten betalen uit de jaren ‘40 tot ’45.”

Uit onderzoek door Robin Te Slaa blijkt behalve Den Haag ook de gemeente Amsterdam nabetalingen aan de Joodse groep te hebben opgelegd. Voorzitter Frank Majoor van de  
Stichting Joods Erfgoed Den Haag noemde het toenmalige beleid van de gemeente Den Haag ‘onacceptabel en gespeend van inlevingsvermogen’. Hij sloot niet uit dat zijn stichting schadevergoedingen zou eisen.

Reactie ICM - Editor.

En terecht! Waar was politiek Den Haag toen eigenlijk wel niet mee bezig?!

Met enkel de schatkist te spekken, blijkt achteraf. Zo ook werd en is nog steeds de Nederlands-Indische bevolkingsgroep tot en met benadeeld te scharen onder discriminatie. Want daar waar groepen oorlogsslachtoffers als de Sinti’s, Roma’s, en de Joden wél een schadevergoeding mochten ontvangen in 2001 van 45.000 per persoon, vond de Nederlandse regering het voor de Nederlandse-Indische oorlogsslachtoffers blijkbaar niet nodig, het is hen niet gegund, desondanks deze compensatie ontvingen van Japan en Republiek Indonesia (Verdrag Traktaat van Wassenaar)

Hoe zo belastinggeld?

Nederland ontving ruim 7/8 miljard Marshalhulp, de waarde wat nu op ruim 80/90 miljard wordt geschat die gelijk is aan de begroting van Min. VWS. Deze voorziening die onder de Wet Materieel Oorlogsschade (WMO) valt werd aan alle Nederlandse oorlogsslachtoffers uitgekeerd, behalve aan de bevolkingsgroep de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG). Naast Marshal hulp ontving de Nederlandse regering compensatie van Japan en Indonesie voor NIG dat ruim op 7 miljard neerkomt.

Geen cent is naar de 381.000 Nederlandse Indische Staatsburgers gegaan periode 1947-1968  Schande Mark Rutte wa moet Brussel en Jakarta hier wel van denken?  Schande dat de meevallers van 5/6 miljard niet eerst wordt aangewend om de oude schulden in te lossen, bizar ......!

 Al 71 jaar lang wacht deze in alle opzichten achtergestelde bevolkingsgroep, op schadeloosstelling en rechtsherstel. Het grootste deel van deze groep, onze ouders en grootouders zijn inmiddels (lang) niet meer in leven. Hoeveel langer moet het nog duren, voordat de Nederlandse regering eindelijk deze groep erkent en hen geeft waar het recht op heeft?!

Laat het niet net zo gaan, als met de oud KNIL-ers en ambtenaren, waarvan er nog maar zo’n 1100 personen, op zeer hoge leeftijd in leven zijn en zelfs op dit kleine aantal nog geselecteerd wordt! Al vanaf 1950 werd er een beroep gedaan op de Nederlandse regering,  om deze militairen en ambtenaren hun achterstallig loon en pensioen uit te keren, waar zij ten volste recht op hebben. Immers, zij waren in dienst van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger; de arbeidsovereenkomst werd met het KNIL en dus met NEDERLAND aangegaan en niet met Indonesië of met Japan. Het is niet meer dan een verplichting en geen ‘morele genoegdoening’, zoals men denkt zich hiermee vanaf te kunnen maken. Met alle lof aan dhr. Martin van Rijn overigens, die zich samen met zijn collegae hiervoor hebben ingezet. Één van de weinigen!

Maar jongens, daar waar politiek Nederland nog steeds als ‘beste jongetje van de klas’ te boek wil staan en het opgeheven vingertje maar al te graag naar andere landen opsteekt, zodra discriminatie en mensenrechtenschendingen in het geding komen, hebben opeenvolgende kabinetten bewust zelf steek na steek laten vallen met de achterstelling en schending van mensenrechten van hun eigen bevolkingsgroep, de Indische-Nederlanders!

Het is vijf voor twaalf en de hoogste tijd, dat dit Kabinet Rutte na 71 jaar immoreel beleid van zijn voorgangers, in actie komt! Neem je verantwoordelijkheid en handel daarnaar. De ogen zijn internationaal gericht op Nederland; laat politiek Nederland bewijzen, dat het de naam van ‘beste jongetje van de klas’ toekomt en  eer aan doet!

Wist U dat de Nederlandse burgers zich schamen wat de Nederlandse regeringen op een rij de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG) heeft aangedaan, hun gelden van de WMO, Japan en de republiek Indonesia ontnomen.  Over discriminatie en mensenrechten gesproken Mark Rutte !

11cm 13.12.16