INDO ZIJN IN DE TEGENWOORDIGE TIJD.
Hebben wij het tegenwoordig niet erg veel met elkaar over het INDO zijn?
Ik kom hoe langer hoe meer gemeenschapsgenoten tegen die zich op een of andere manier afvragen wat het INDO zijn betekent en wat voor gevoel ze daarbij zelf hebben.
Komt het nu door de vele etnische verschillen in dit land die vooral worden benadrukt door de huidige buitenlanders, turken, Marokkanen, Afghanen, en weet ik wie nog meer zich in dit land bevindt.
Het is waar dat de vreemdelingen nadrukkelijk laten merken wat hun etnische achtergrond is en ze zijn wat dat betreft veel trotser op hun roots dan de meesten van ons Indische Nederlanders het waren en zijn. Er waren velen die hun indo zijn verloochenen en zich meer blanda willen voelen. De turken laten van zich horen, nu zeker, de Marokkanen kennen wij maar al te goed, als dan niet in negatieve zin.
Raar is het als een Marokkaan zegt dat hij Medelander is, of een turk die hetzelfde beweert te zijn terwijl hun hart en hun zíjn meer bij hun roots liggen.
Hoe zit dat bij ons?
Welnu mijn ervaring is dat wij ons toen koest hielden, als échte MEDElanders waren wij niet zo mondig, respecteerden wij onze nieuwe toekomst en voelden wij ons niet Indonesiër, alhoewel de onwetende Nederlander niet beter wist en nog weet dat wij geen Indonesiërs zijn.
Het is erg triest om te ervaren dat wij op een of andere manier helemaal niet duidelijk waren van wie we zijn en waren toen wij hier in dit land binnenkwamen. Alleen al de behandeling van onze gemeenschapsgenoten die als indringers werden beschouwd en als mensen van een andere planeet. Men had het niet zo met ons, ik weet uit ervaring dat mijn etnische achtergrond en uiterlijk niet zo omzichtig werd behandeld als de vreemdelingen nu.
Des te triester is het ons na 70 jaren nog steeds niet is gelukt om een eerlijke behandeling te krijgen. Onze ouders moesten alles terugbetalen als voormalige Nederlandse kolonisten die vanuit de oost met níéts hiernaartoe kwamen, nee wij werden niet in kampen neergezet met allerlei luxe en gemakken, of wij kwamen in de barakken of in pensions waar we uitgebuit werden door de pensionhouders die toen flink rijk aan ons zijn geworden.
Natuurlijk kan je zeggen ja, dat was toen, echter tot op de dag van vandaag is men nog steeds niet genegen om ons nu eens echt als voormalige kolonisten te zien, nog steeds noemt men ons Indonesiërs, terwijl men van de meeste allochtonen weten wat hun herkomst is, hun geschiedenis en daarbij, staat men voor de allochtonen nu veel meer open, al dan niet uit lafheid en angst. Want wat wij nooit openlijk durven te zeggen is dat wij gediscrimineerd werden, wij beschouwden dat als minderwaardig terwijl men nu als buitenlander gewiekst gebruik maar van het roepen dat men gediscrimineerd wordt om van alles voor elkaar te krijgen, en zelfs de wet doet mee.
Oké, nu genoeg erover voor ik weer door een aantal lezers word beticht van racist, besef wel, beste lezer dezes dat het mij niet gaat om diegenen die echt hulp nodig hebben, het gaat er mij meer om de verschillen in behandeling duidelijk te maken. Tegenwoordig vlucht eenieder hiernaartoe die vanuit de Afrikaanse landen alleen maar het idee hebben dat het hier een paradijs is. Het is het niet, want eenmaal hier gekomen is de wegwerpmaatschappij een feit en profiteren deze economische vluchtelingen van voorzieningen die een normale Nederlander niet eens krijgt. Ik denk vooral aan de ellende rondom de verpleeghuizen en de zorg, mensen die de zorg niet meer kunnen betalen terwijl iedere uitgeprocedeerde asielzoeker een oprotpremie krijgt van enkele duizenden euro’s. Zelfs is het zo dat die gasten hier onderduiken in de illegaliteit, wat dit land ook weer geld gaat kosten. Ik snap het gewoon niet meer, in mijn ogen is, uitgeprocedeerd, gelijk in het vliegtuig onder begeleiding en vertrekken met die zooi. Ook geen oprotpremie. De echte noodlijdenden moeten boeten voor die profiteurs.
Ik ga nu echt over op de Indo en zijn Indo gevoel,
ik weet dat er inmiddels weer mensen zijn die nu zeggen, zie je wel, hij blijft racist. Ik zou zeggen lees goed dan weet je racist zijn, nee, wij houden niet van die brutaliteit en je niet willen aanpassen. Trouwens, ik heb een stille enquête gehouden onder indo’s tijden de verkiezingen, van alle door mij ondervraagden kozen,,,,schrik niet…..85 % voor Wilders en gaven aan op hem te hebben gestemd en dat is níét omdat……….
Wat is het indo zijn in deze huidige tijd eigenlijk, wat moet ik mij ervan voorstellen. Is het ons uiterlijk? Is het ons dialect? Is het onze cultuur? Of is het ons gevoel?
Ik persoonlijk denk dat laatste, we voelen ons net even anders en dat komt omdat onze cultuur die wij in stilte voor ons zelf behielden in ons sterk aanwezig is, generatie na generatie. Wij hebben ons altijd bescheiden gedragen en onze adat (cultuur) binnen onze kringen gehouden. Dat het uiteindelijk tot de Nederlanders door drong lag niet aan ons. Het komt door onze manier van doen, we zijn bescheiden, hadden onze muziek, onze gastvrijheid, onze keuken, onze kumpulans en pasars. Dat alles lieve mensen is voortgekomen uit ons heimwee gevoel. Wij wilden weer eens ons zelf zijn en zochten hoofdzakelijk voor onszelf naar wat wij in de ex-kolonie hebben móéten achterlaten. Het bloed kruipt…….ja…het bekende.
In deze tijd is het indo zijn voor een groot deel bij de ouderen aanwezig, de tweede en derde generatie, en ik moet zeggen voor een deel ook bij de 4e en mogelijk 5e generatie.
Bij mijn kinderen en kleinkinderen merk ik een soort zelfbewustzijn, alsof er genen de boodschap doorgeven dat ze van Indische afkomst zijn. Het is heel raar, maar dat is een fenomeen wat je bij alle etnische groepen terugvindt, zelfs soms tot en met de zoveelste generatie. Wat is het indo zijn nu?
Ik denk gewoon, dat het nu zover is dat het voor een groot deel gaat verdwijnen. De generaties die nu nog echt indo zijn met hun cultuur verliest zijn waarde met de tijd dat de tijd verstrijkt.
Indo zijn nu is: Lekker eten, lekker koken, muziek en kumpulans, onderling kijven, onderling geen eendracht kennen, de sudah laat maar mentaliteit, de jam karet (altijd te laat zijn) de zwijgzaamheid, het verdriet en heimwee naar de tempo dulu, ons de kaas van het brood laten eten, de pasarbezoeker, de beloftes die te snel gemaakt worden en even snel worden vergeten, bij tijd en wijle de pronkzucht, weinig modebewust zijn omdat het niet belangrijk is, de totale ongeïnteresseerdheid voor politiek, waardoor wij onze politieke rechten vanwege de ex-kolonie gewoon hebben laten afnemen, allemaal Indo eigenschappen, maar we zijn ook indo op gebied van tolerantie, vrijgevigheid, gastvrijheid, muzikaliteit en innerlijke beschaafdheid die onze ouder ons hebben bijgebracht al dan niet gepaard met mishandeling, want dit lieve mensen is bij vele tweede generaties nog een vorm van een stress syndroom.
Onze ouders met name vaders sloegen ons met alles wat binnen handbereik was, mede doordat de oorlog en de situatie in Indonesië ook bij hen een fors PTS-syndroom heeft nagelaten. Vele mannelijke Indo’s kunnen hierover nog vertellen. De rotanstok, de sapu lidi, de riem en ga zo maar door, gehoorzaamheid en respect werd er ingeslagen. Bij sommigen heeft het lelijke sporen achtergelaten in de vorm van onbegrip en verontwaardiging, en ach….u moet maar zo denken lieve lezers, het was moeilijk om indo te zijn en om je indo te voelen, de geschiedenis heeft ons als nakomelingen van de kolonisten laten ontstaan.
Indo is: In Nederland Door omstandigheden, maar ook elders in de wereld waar indo zijn, zullen dezelfde gevoelens zijn, de gevoelens van het Indo zijn of niet zijn.
Ik ga nu in de plaats van die Engelsman staan en zeg niet to be or NOT to be, maar to be indo or not to be indo that ’s the question en aan u die dit epistel leest laat ik het indo zijn over.
Ikzelf voel me naarmate ik ouder word hoe langer hoe meer indo en diep in mij brandt het verdriet van het verleden, ook de heimwee naar wat eens was en het verlangen naar de rust die ik as kind in de natuur van Indonesië vond, het kind zijn en de weg naar volwassenheid heeft vele ervaringen achtergelaten, sommige in de vorm van gelukkig zijn, maar ook heel wat waar ik heden ten dage nog mee worstel in de vorm van een PTS-syndroom. Het is niet anders en ik moet ermee leren leven wat niet makkelijk is. Voor mij heeft het indo zijn mij het bewustzijn gegeven dat je als mens niet heb kunnen kiezen in welke hoedanigheid je op de wereld komt. Ik denk dat het ook geldt voor de vele miljoenen die op deze wereld geboren worden in de problematische regio’s op onze aardbol. Mijn eigen leven heeft mij veel geleerd, ik heb veel mogen zien, voelen, ervaren en horen en meemaken en als mij dat de indo heeft gemaakt die ik nu ben, So be it, het is niet anders.
Albert van Prehn 1 mei 2017 (N.I.C.C. columnist)
Opmerkingen
143