I C M   B R E A K I N G   N E W S   30  m a a r t  2015

Gastdocenten   Zuid Oost-Azië

De Stichting Gastdocenten Zuid Oost-Azië is opgericht om aan kinderen en jeugd van lagere en middelbare scholen voorlichting te geven over de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog en de daarop volgende Bersiap-periode in voormalig Nederlands-Indië. Belangrijk hierbij is dat de docenten spreken vanuit eigen ervaring en zodoende vanuit een persoonlijke belevenis vragen van  scholieren kunnen beantwoorden. Juist vanuit de positie van een ooggetuige wordt de lesstof overtuigend gebracht, hetgeen zich vertaalt in een aandachtig luisterende schoolklas.

Verslag van een gastles

De kinderen zijn zeer geboeid door verhalen over blubberpap, kamp-nummer en het…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 26 Maart 2015 om 11.00

Recept van de maand Telor Belado

 Een lekker eiergerecht in een pittige saus,  als bijgerecht bij uw rijsttafel.  

 

Ingrediënten:                    

8 eieren, 3 verse rode lomboks, 4 teentjes knoflook, 1 tl. djahé, 1 stengel sereh (citroengras), mes- puntje trassi, 1 tomaat uit blik met 1 el. sap, 4 lente-uien, 4 el. olie om te bakken, 2 ½ dl. kokosmelk (blik), 3 tl goela djawa (palmsuiker) of bruine suiker, snufje zout.

Bereiding:  Breng de eieren aan de kook in ruim water en laat ze in ca. 8 minuten hardkoken. Giet ze

dan af en laat ze onder koud stromend water goed “schrikken”. Pel…  Doorgaan

Door mij geplaatst op 26 Maart 2015 om 10.56

Tempo Doeloe versus Sekarang    (Toen en Nu)

         De Sociëteit HARMONIE' in Pasoeroean, gelegen aan de Heerenstraat, en ook tegenwoordig nog omgeven door oude, fantastische, maar helaas vervallen, koloniale huizen die zo uit de Stille Kracht lijken te zijn weggelopen.   Sociëteit "Harmonie' Pasoeroean. 

Column   door:  Anita Bunt  Al een lange tijd…  Doorgaan

Op zaterdag 7 december 2014 in de Singelkerk te Amsterdam heb ik tijdens de boeken presentatie van het "Indisch Verdriet boek van dhr. H. Bussemaker"  kennis gemaakt met sobat Rolo Lapré uit Zwitserland. Hij sprak gewoon Nederlands, dus geen Duits of Frans. Mijn petje af voor sobat Rolo Lapré die helemaal uit Zwitserland naar Amsterdam moest reizen om de "Indisch Verdriet boeken presentatie" te kunnen bijwonen.

Op de foto de derde van rechts(achteraan) is sobat Rolo Lapré uit Zwitserland, helemaal links is dhr. Ferry Schwab eigenaar en redacteur van ICM Online. 
Deze foto is met mijn digitale foto camera door Peggy Stein opgenomen.

Peggy Stein zei  tegen mij: "Wat heb jij een mooie camera, ik ga jou en de anderen fotograferen ga even naast de anderen staan, a.u.b."  Hierdoor stond ik op deze foto…  Doorgaan

Door Ben Vink geplaatst op 23 Maart 2015 om 16.21

 

Uitbarsting van de Tambora      Door: Enne Koops 

De uitbarsting in 1883  van deIndonesische vulkaan Krakatau is algemeen bekend onder historici. Bijna zeventig jaar eerder deed zich echter een grotere eruptie voor die minder houvast heeft gekregen in het collectieve historische bewustzijn. In april 1815 vloog op het Nederlands-Indische eiland Soembawa de bovenkant van de vulkaan Tambora de lucht in. Het aantal indirecte slachtoffers van deze ramp liep in de tienduizenden. Historiek.nl

 

De vulkaanuitbarsting leidde wereldwijd tot een klimaats- en…

Doorgaan

 

 

 

 

 

 

 

Nederland ook aansprakelijk voor schade kinderen Sulawesi

 Foto Kapitein Raymond Westerling

Erkenning voor de nabestaanden van Indonesische mannen die in Zuid-Sulawesi op bevel van Kapitein Raymond Westerling van het Nederlandse leger werden geëxecuteerd. De rechtbank in Den Haag heeft op 11 maart 2015 besloten dat Nederland nog altijd aansprakelijk kan worden gehouden voor de geleden schade. Het is echter nog niet zeker of alle nabestaanden die de Nederlandse Staat hebben aangeklaagd ook echt een schadevergoeding krijgen. Een deskundige moet daar onderzoek naar doen.  De nabestaanden zijn zonen, dochters en vrouwen van Indonesische mannen die eind 1946…  Doorgaan

 

De genocide op de Indische Nederlanders en de postkoloniale doofpot van de Nederlandse regeringen                                    Blog:  Diana Bloem           

Blog: Diana Bloem

Dit wordt ‘emotioneel gezien’ mijn moeilijkste blog, omdat mijn familie en vrienden hierbij nauw betrokken zijn geweest. Ikzelf heb hier niet veel van meegekregen, maar ik voel me geroepen om het mensonterende gedrag van onze voormalige én huidige bestuurders (het negeren van genocide op…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 21 Maart 2015 om 12.00

APRIL 1953, VOOR HET EERST IN NEDERLAND.......NADAT.........

Dit is het verhaal van Mary. Samen met haar moeder en zus waren zij eind 1945 opgesloten in achtereenvolgend twee Nationalistische kampen in de omgeving van Solo (Soerakarta) in Indonesië. Het eerste kamp waar zij moesten verblijven werd Kletjo genoemd. Dit was een voormalige touwfabriek. Hij lag ongeveer 4 kilometer ten westen van Soerakarta. Hier werden vrouwen en kinderen uit Soerakarta en Bojolali ondergebracht. Zeg maar gewoon opgesloten. Zij verbleven in een volle loods, waar ze op matjes op de vloer sliepen. Het eten was uitgesproken slecht en de latrines, in de tuin, waren van zeer slechte kwaliteit. Medische zorg ontbrak geheel.

Na Kletjo werden zij na ongeveer 2 maanden overgebracht naar het Solosch Internaat (ook…

Doorgaan

Door han dehne (PAKHAN) geplaatst op 20 Maart 2015 om 16.43

                                 F O R U M

Bewerken

Australiërs zoeken VOC schip Fortuyn

Australiërs zoeken VOC schip FortuynIn 1724…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op vrijdag.

Het Hollandia-rapport Door: Bert Immerzeel De opsporing en beoordeling van anti-Japanse activiteiten

Het Hollandia-rapport         Door:  Bert…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op donderdag.

Nederlandse Staat aansprakelijk voor 'Kinderen van Sulawesi

Nederlandse Staat aansprakelijk voor 'Kinderen van Sulawesi'Door F.Schwab (ICM Editor) geplaatst op 12 Maart 2015 om 10.30…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op donderdag.

Verhaal regering blijft overeind in rapport Molukse gijzelingsacties Door: Ana van Es

Verhaal regering blijft overeind in rapport Molukse…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op woensdag.

Eenzaam wachten in de dodencel

Eenzaam wachten in de dodencel10-03-2015Door: …Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op woensdag.

VVD met haar eigen Integriteit-commissie tegen corrupte VVD-ers!

Door mij geplaatst op 11 Maart 2015 om 13.00 — 1 commentaar…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 22 Mrt.

Een nieuw Indisch Centrum in Den Haag? Door: Hans Vogelsang

Een nieuw Indisch Centrum in Den Haag? Door:  Hans VogelsangAls alles een beetje…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 21 Mrt.

Indo Rock ons cultureel paradepaardje? (13) door: Albert van Prehn

  Indo Rock ons cultureel paradepaardje? (13) …Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 15 Mrt.

Veel dwangarbeiders Birma Spoorlijn ontvingen nooit uitkering

Veel dwangarbeiders Birma Spoorlijn ontvingen nooit…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 14 Mrt.

De buurman van Rudy Burgwal Door: Herman Keppy

De buurman van Rudy Burgwal Door: Herman KeppyDoor F.Schwab (ICM Editor) geplaatst op 6…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 12 Mrt.

                          VIDEO - REPORTAGES

• (ICM Editor)

• 

  Two Lucky Minds  

  

  Noya Lohy Noya

  • (ICM Editor)

  • 

    deel 1

    Toegevoegd door F.Schwab (ICM Editor)

  • 

    Youtube review PM Bali

    Toegevoegd door F.Schwab (ICM Editor)

  • 

    Show Blue Diamond Riem de Wolff

INDO MUZIEK EN APPARATUUR. 1^e deel

In 1957 bracht Leo fender de Jazzmaster uit, de later zo veel bespeelde gitaar bij de indo bands. Oorspronkelijk was het de bedoeling van fender dat voornamelijk de jazzgitaristen de Jazzmaster zouden gaan gebruiken, doch het viel tegen.

De meeste jazzgitaristen kochten en bespeelden dit model niet en even driegde de Jazzmaster een miskleun te zijn van Leo fender. Wat wel gebeurde was, dat bands zoals The Ventures en The Fireballs,

James Burton toen hij Ricky Nelson begeleide, en zo waren er nog wat bands uit die tijd, de Jazzmaster gingen gebruiken. In ons land werd de Jazzmaster vooral gebruikt bij de Indo bands, waarvan velen The Ventures als voorbeeld hadden, de sound van The Ventures was uitermate geschikt voor het model, clean ingeplugd had het een apart geluid, wat rauwer en kort. Dat de Jazzmaster zo geliefd was, en nog is bij de Indo bands heeft dus zijn oorsprong in het geluid van The Ventures.

Helaas werd de Jazzmaster korte tijd vanwege zijn verminderde belangstelling in de jaren 70 niet meer gemaakt en het duurde een poosje voordat het weer gemaakt werd, medio 80 kreeg je weer een kleine opleving o.a. door de artiest Kurt Cobain en in 1999 was de belangstelling er weer zodat fender ook weer overging tot het produceren van het model.

In die 90er jaren begonnen de Japanners de Jazzmaster weer uit te brengen in eigen beheer, natuurlijk waren het reissues uit de Japanse fender fabrieken echter die modellen leken er niet op, het hout wat oorspronkelijk essen en elzen hout was, werd nu vervangen door linde hout, daarbij waren de slagplaten die eerst van een betere kwaliteit waren vervangen door dunne goedkope plastic slagplaten.

De combinatie van linde hout en de goedkopere pick-ups was de reden dat de Jazzmaster gewoon niet meer klonk zoals hij oorspronkelijk moest klinken en Jazzmaster made in Japan was de goedkope uitgave van iets wat er niet eens op leek. Ze klonken dun en karakterloos, iets wat de oorspronkelijke Jazzmaster wel zeker in voldoende mate had, op het tremolo systeem na, want die zorgde nogal voor veel bijgeluiden en verkorte de sustain van de essen houten body. Maar misschien was DAT juist wat zo bij de Jazzmaster hoorde.

Met het tremolo systeem kon de gitaar eigenlijk niet snel ontstemmen, wat wel het geval is bij de stratocaster die in 1954 door fender werd geïntroduceerd en tot op heden HET succesmodel is en wat na al die jaren bijna tot helemaal niets aan vormgeving heeft ingeboet. De Jazzmaster en even later de Jaguar werden heel veel door Indo bands gebruikt en met name Andy Tielman was de inspiratiebron met het model.

Eind 90er jaren werden de Japanse uitgaven beter, want toen gaf men de Crafted in Japan Jazzmaster uit die nagenoeg het zelfde was als de Amerikaanse uitgave die veel duurder was.

De Crafted in Japan was bedoeld voor de Japanse binnenlandse markt en deze gitaren waren van veel betere kwaliteit dan de made in Japan modellen, het verschil zat hem in de gebruikte houtsoorten en betere hardware. Zo zijn de Crafted in Japan net als de Amerikaanse modellen van Essen of Elzenhout gemaakt.

Tot nu toe, speelt de Jazzmaster bij vele indo bands nog een hoofdrol en je ziet het model nog veelvuldig op de podia bij kumpulans en pasars, de Jazzmaster is dé Indo gitaar geworden in ons land.

Ikzelf heb verscheiden oudjes gehad en heb tegenwoordig nog maar een over een nieuwe hedendaagse uitgave. Ik speel er niet veel meer op want mijn liefde is uitgegaan naar de eerste gitaar van Leo fender, de telecaster die in 1951 het licht zag. Ik speel op Leo Fenders laatste project de     G & L Asats welke veel beter zijn dan de Fenders zelf van de bedrijf fender die Leo in 1965 heeft verkocht aan CBS.

Ik ben geen voorstander van de benaming Indo Rock en dat weet men van mij, niet dat ik het zou willen verbieden of echt afkeur, nee het is meer omdat deze benaming in mijn ogen niet voldoet aan de juiste benaming van de muziek van de Indo bands. Daarbij heeft men verzuimd om onze muziekgeschiedenis eens degelijk onder de loep te nemen alvorens men de benaming Indo Rock heeft bedacht. In mijn ogen een miskenning van het feit dat de Indo Muzikanten al in Indonesië met de rock and roll bezig waren en de benaming Indo Rock suggereert dat wij als indo muzikanten pas in Nederland zijn begonnen met muziek maken. Als men even verder had gekeken dan was die benaming er nooit geweest, maar het is er nu eenmaal en velen hebben die naar gewoon klakkeloos geaccepteerd, het is een quasi begrip geworden.

We gaan het in de volgende editie hebben over de gebruikte apparatuur en de keuzebepaling door beïnvloeding.

De Stichting Gastdocenten Zuid Oost-Azië is opgericht om aan kinderen en jeugd van lagere en middelbare scholen voorlichting te geven over de gebeurtenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog en de daarop volgende Bersiap-periode in voormalig Nederlands-Indië. Belangrijk hierbij is dat de docenten spreken vanuit eigen ervaring en zodoende vanuit een persoonlijke belevenis vragen van  scholieren kunnen beantwoorden. Juist vanuit de positie van een ooggetuige wordt de lesstof overtuigend gebracht, hetgeen zich vertaalt in een aandachtig luisterende schoolklas.

Verslag van een gastles

De kinderen zijn zeer geboeid door verhalen over blubberpap, kamp-nummer en het persoonlijke van het verhaal. Ze mogen raden,    als gastdocente Mieke Huijsman-Engelberts (1934) ze vertelt wat ze in het Jappenkamp te eten kregen. Ze griezelen als ze het potje te zien krijgen: blubberpap, dat eruit zag als stijfsel. Dag in dag uit kregen ze hetzelfde te eten, de kendjil-pap, gemaakt van Asia-meel. “Kunnen jullie je voor-stellen waarom ik nooit meer pap heb gelust?” De kinderen knikken allemaal en trekken een vies gezicht. Mieke heeft haar verhaal al honderden keren verteld, maar toch vertelt ze het iedere keer opnieuw alsof het nieuw is. En ze blijft dat als gastdocente ook doen, zolang ze de kracht heeft om op haar benen te staan. De oorlog in Azië en met name voormalig Nederlands-Indië is voor veel mensen nog onbekend terrein. “Drie jaar geleden nog”, zegt ze, “sprak een vrouw mij aan en zei dat ze nooit had geweten dat het zo erg was geweest”. Door zulke opmerkingen weet je dat je nog steeds een missie hebt. “Ik moet blijven vertellen over Indië, zolang ik het nog kan en er nog mensen zijn die mij willen aanhoren”.

Voor de Indische Nederlanders die de Tweede Wereldoorlog en de Bersiap hebben meegemaakt, is het fnuikend dat er verhoudings-gewijs veel te weinig aandacht is voor hun verhaal. Indië was een “ver-van-mijn-bed” verhaal. En Nederland had bovendien in de jaren na de oorlog, genoeg aan de eigen problemen. In veel steden lagen wijken in puin, er was voor veel mensen geen woonruimte, geen eten genoeg en ook kleding was schaars. De door Indische Nederlanders uitgestoken vlag op 15 augustus om het einde van de oorlog in Azië te vieren werd nogal eens afgedaan met de opmerking: “Wie is er jarig…?”

Mieke Huijsman-Engelberts

De geschiedenis moet verteld worden

De gastdocenten proberen met hun lessen dit kennishiaat te dichten. Aan de hand van eigen ervaringen vertellen ze over       de “onbekende oorlog”. Mieke Huijsman: “Het is evenzeer geschiedenis als de gebeurtenissen in dezelfde periode hier in Europa en met name in Nederland. Sterker nog, het is ook ONZE geschiedenis, want Indië was Nederlands grondgebied. Daarom is het dus ook onlosmakelijk verbonden met onze eigen geschiedenis. Maar het is ook mijn verhaal.”

Huijsman vertelt de leerlingen ook over haar eigen moeder , die in het Jappenkamp aan uitputting is overleden. Ze merkt regelmatig dat dit onderwerp haar minder moeite kost dan het er met haar eigen dochters over te hebben. “Mijn dochters hebben het verhaal eigenlijk pas gehoord, toen ze een lezing bijwoonden”. De gast-docenten zijn getraind om hun verhaal zo nuchter mogelijk te vertellen. “Als het gaat over de wrede behandeling door de Japanse militairen, zeggen we gewoon dat ze behoorlijk losse handjes en voeten hadden. Pas als er gericht om wordt gevraagd, treden we in details”.

Altijd heeft ze een tas met spullen bij zich uit het Jappenkamp, zoals het kampnummer dat ze altijd moest dragen (M.Engelberts 11331) en een late van ongeveer 50 cm om duidelijk te maken hoe weinig ruimte de gevangenen hadden in het interneringskamp in Semarang en Soerabaja. Verder heeft ze altijd een dierbaar souvenir bij zich: een beduimeld leesboekje “Pim en Mien” (Indisch equivalent van “Ot en Sien”, dat als door een wonder bewaard is gebleven.

Honderd gastdocenten

Tijdens de Tweede Wereldoorlog  in Nederlands-Indië zijn door de Japanse bezetting meer dan 25.000 Nederlanders en Indische Nederlanders omgekomen. 16.800 burgers en 8.200 krijgsgevangen KNIL soldaten. Aan de Stichting Gastdocenten zijn een kleine 100 docenten verbonden, die bij elkaar vorig jaar zo’n tweehonderd schoolklassen hebben bezocht. En daarnaast werden lezingen nog eens door meer dan vijfduizend mensen bezocht. Ook geven de gastdocenten af en toe lessen op de Pabo’s. “Dar zitten de toekomstige onderwijzers en leraren, die het stokje moeten overnemen. Het is mijn missie dat ons verhaal verteld moet worden; ook als wij er niet meer zijn”.

Gastdocente Marjan Bruinvels voor de klas

De gastdocenten zijn altijd bereid om bij u op school een gastles te komen geven. Maar ook bij u in het zorghuis of op de vereniging komen ze met alle plezier hun verhaal vertellen. Alle informatie hiervoor is te vinden op de website: www.gastdocenten.com. 

Een lekker eiergerecht in een pittige saus,  als bijgerecht bij uw rijsttafel.  

Ingrediënten:                    

8 eieren, 3 verse rode lomboks, 4 teentjes knoflook, 1 tl. djahé, 1 stengel sereh (citroengras), mes- puntje trassi, 1 tomaat uit blik met 1 el. sap, 4 lente-uien, 4 el. olie om te bakken, 2 ½ dl. kokosmelk (blik), 3 tl goela djawa (palmsuiker) of bruine suiker, snufje zout.

Bereiding:  Breng de eieren aan de kook in ruim water en laat ze in ca. 8 minuten hardkoken. Giet ze

dan af en laat ze onder koud stromend water goed “schrikken”. Pel ze als ze afgekoeld zijn. Snijd de lomboks in de lengte en verwijder zaad en zaadlijsten; snijd dan de helften schuin in dunne ringetjes. Voel even waar de lente-uien  stevig worden. Dan het groen in dunne ringen snijden en apart houden. De rest van de lente-uien in ringen snijden. Pel de knoflook en pers ze uit in de knijper. Hak de sereh in tweeën en kneus beide helften met iets zwaars  (keukenhamer,  steelpan, achterkant van metalen pollepel). Prak met een vork de bliktomaat met het sap. Verkruimel het stukje trassi. Verhit nu de olie in een wok en stoof hierin 2 tot 3 minuten alle ingrediënten, behalve het groen van de lente-uien. Blus nu af met de kokosmelk en de tomaat. Laat langzaam weer aan de kook komen en zet dan het vuur heel laag. Halveer  de eieren en leg ze  in de saus. Schep de saus over de eieren. Strooi nu het groen van de lente-uien erover, weer aan de kook brengen  en laat onder een deksel ongeveer 3 minuten heel zacht doorpruttelen.

Selamat makan 

Al een lange tijd loop ik rond met het idee een Indisch evenement in Zutphen te organiseren, geen pasar of kumpulan, maar een keer totaal iets anders. Maar ja, wat moet dat dan zijn en waar moet je beginnen? Voor mij een mooie uitdaging om dat eens te gaan onderzoeken.

En dat heb ik gedaan; een paar weken geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben   ik gaan verkennen wat de mogelijkheden voor een Indisch evenement zouden kunnen zijn.

Al surfend op internet werd         ik geïnspireerd door foto’s, afbeeldingen en verhalen. Ook de gesprekken die ik heb gevoerd met mensen uit mijn omgeving lieten mij ervaren dat het zaadje is geplant, dat er langzaam wat moois aan het ontkiemen is. Ja, het evenement gaat er komen!

Tijdens een workshop kom ik in gesprek met iemand die precies de informatie geeft die ik nodig heb om mijn evenement daadwerkelijk neer te kunnen zetten! Wow, deze persoon komt niet zo maar op mijn pad, wat fantastisch!  We maken meteen een afspraak en gaan op pad om een geschikte locatie te vinden en al snel zijn we aan het onderhandelen en nemen we een optie op een prachtige “hippe” ruimte vlakbij het station in Zutphen. We zijn het erover eens dat we hier goed zitten en dat we verder kunnen gaan met de organisatie.

Het organiseren van een evenement is leuk, vooral als je dat met meer gelijkgestemden doet, en dus kijk ik mijn kennissen/vriendenkring rond en vraag mijn “nep-Indo” vriendin      (zo voelden en noemden wij onszelf lange tijd) en een Molukse vriendin, om samen dit evenement te organiseren. Deze lieve dames zijn, net als ik, heel enthousiast en wij gaan er iets moois van maken!

Onze eerste “meeting” is echt geweldig, wat hebben we elkaar veel te vertellen! Af en toe rollen de tranen over onze wangen van het lachen, maar er is ook ruimte voor verdriet, voor het verdriet van de familie, het Nederlands Indië. Respect en dankbaarheid vloeien door onze woordenstroom,

 is duidelijk voelbaar aanwezig. Respect en dankbaarheid voor onze ouders en voorouders. De mooiste gesprekken ontstaan over de Indo- en Molukse cultuur, twee kleurrijke culturen die zo verschillend zijn en toch ook weer zo hetzelfde. De familie-geschiedenis, met bijzondere aandacht voor onze moeders en (overgroot)oma’s.

De hele middag wisselen we ideeën uit, delen we ons enthousiasme en zetten een prachtig thema en programma-voorstel in elkaar. Voor we het in de gaten hebben is het al donker en is het tijd om onze meeting te beëindigen. Jammer, we hebben het zo leuk dat het lastig is om gedag te zeggen, snel een nieuwe afspraak plannen! En dat doen we. We plannen een nieuwe afspraak en gaan vol energie en inspiratie weer naar huis…..

Zodra onze plannen geen plannen meer zijn maar een concreet programma laten we dit natuurlijk direct weten. 

Op zaterdag 7 december 2014 in de Singelkerk te Amsterdam heb ik tijdens de boeken presentatie van het "Indisch Verdriet boek van dhr. H. Bussemaker"  kennis gemaakt met sobat Rolo Lapré uit Zwitserland. Hij sprak gewoon Nederlands, dus geen Duits of Frans.
Mijn petje af voor sobat Rolo Lapré die helemaal uit Zwitserland naar Amsterdam moest reizen om de "Indisch Verdriet boeken presentatie" te kunnen bijwonen.
Op de foto de derde van rechts(achteraan) is sobat Rolo Lapré uit Zwitserland, helemaal links is dhr. Ferry Schwab eigenaar en redacteur van ICM Online.
Deze foto is met mijn digitale foto camera door Peggy Stein opgenomen.
Peggy Stein zei  tegen mij: "Wat heb jij een mooie camera, ik ga jou en de anderen fotograferen ga even naast de anderen staan, a.u.b."  Hierdoor stond ik op deze foto aan de rechterzijde van sobat Rolo Lapre.
Maandag namiddag 23 maart 2015.
Vriendelijk groet,
Ben Vink.
 

De uitbarsting in 1883  van de Indonesische vulkaan Krakatau is algemeen bekend onder historici. Bijna zeventig jaar eerder deed zich echter een grotere eruptie voor die minder houvast heeft gekregen in het collectieve historische bewustzijn. In april 1815 vloog op het Nederlands-Indische eiland Soembawa de bovenkant van de vulkaan Tambora de lucht in. Het aantal indirecte slachtoffers van deze ramp liep in de tienduizenden.  Historiek.nl

De vulkaanuitbarsting leidde wereldwijd tot een klimaats- en temperatuursverandering die van alles tot gevolg had: honger, enorme hagelstenen, lawines, aardverschuivingen, blikseminslagen scheepsrampen en apocalyptische massahysterie. Maar er waren ook positieve gevolgen, zoals de uitvinding van de fiets.

In januari bespraken we het boek “De schaduw van Tambora” van de journalist Philip Dröge. In het boek “De wereld van Tambora” dat dit jaar zal  verschijnen, laat Dröge – initiatiefnemer van het populair-wetenschappelijke  pers-

bureau FAQT en vaste gast in het programma Aan de slag op BNR Nieuwsradio – ooggetuigen aan het woord over de ongelofelijke gevolgen van een van de grootste natuurrampen uit de menselijke geschiedenis.

Tambora vulkaan, die bijna het gehele eiland beslaat met een krater van zo’n 5 km doorsnee

De impact van de ramp was enorm. Dröge zegt er zelf over: “De uitbarsting van de Krakatau in 1883 was maar een kippenscheet vergeleken bij die van de Tambora in 1815”. De uitbarsting van de Tambora, toen ‘de hoogste berg van Nederland’, was 2500 kilometer verderop goed te horen. In de maanden na de eruptie verspreidden de vulkanische asdeeltjes zich over grote delen van de wereld en leiden tot een ingrijpende klimaatsverandering. In India deden zich gigantische hagelbuien voor, in Zwitserland viel ineens sneeuw in de zomer en in Azië, Europa en Amerika braken hongersnoden uit.

Stille, bijna vergeten berg

In de zeventiende en achttiende eeuw is het onontgonnen eiland Soembawa, vanuit Europees perspectief, een beetje een vergeten plek. De schepen van de Vereenigde Oost-Indische Compagnie (VOC) meren af en toe aan. Het contact met de lokale bevolking is goed, maar de handel tussen de VOC-lieden en de eilandbevolking blijft beperkt. Af en toe koopt de VOC paarden op het eiland, of tabak, amfioen (opium) of hout. De Compagnie gebruikt het eiland vooral om haar schepen te bevoorraden voor de gevaarlijke zeereis verder naar het oosten. Daar liggen de veel interessantere Molukken, waar   de Nederlandse handelaren het voorzien hebben op nootmuskaat en kruidnagel.

Toen de VOC in 1798 na jaren van wanbeleid en corruptie ten onder ging, nam de Nederlandse regering het beheer van de kolonie Nederlands-Indië over, waarbij Soembawa bij deze kolonie werd gevoegd. Maar het eiland bleef een buitenbeentje:

“Ook de nieuwe heersers hebben weinig belangstelling voor dit buitengewest. De meeste inwoners van Soembawa hebben dan ook nauwelijks contact met hun koloniale bestuur. De Nederlandse macht concentreert zich in Java. De andere Indische eilanden – met uitzondering van Bali – staan weliswaar onder Nederlands bestuur, maar meer dan een handvol Nederlandse ambtenaren en soldaten per eiland is er in die tijd niet.”

Kijkje in de enorme krater van de Tambora

10 april 1815: knal van 34.000 megaton TNT

Het is de gigantische vulkaan-uitbarsting op 10 april 1815 die het eilandje Soembawa op de kaart zal zetten. In de vroege avond, berekend is dat dit gebeurde tussen 19.00 en 22.00 uur, bereikt de druk in de vulkaan Tambora – de vulkaan rommelt al zo’n vijf maanden – een kritisch hoogtepunt. De explosie die dan volgt is haast onvoorstelbaar en behoort tot ‘de hardste geluiden

die ooit op aarde zijn geproduceerd’ (47). Moderne geluidsspecialisten schatten de hardste knal op 347 decibel:

“De energie die bij de eruptie van de Tambora vrijkomt, staat gelijk aan 34.000 megaton TNT. Dat is de kracht van het tegelijkertijd ontploffen van duizenden atoom-bommen van het Hiroshima-type, of anderhalf keer de verzamelde explosieve kracht van alle kernwapens die de grootmachten in de Koude Oorlog op elkaar hadden gericht.”(31)

De schokgolf gaat meerdere keren de aarde rond, brengt oceanen en zeeën aan het kolken. In totaal wordt 150 kubieke kilometer steen de lucht in geschoten. De vulkanische as – die met een geschatte 1600 graden enorm heet is – stijgt naar 43 kilometer hoogte en gaat dwars door de ozonlaag heen. Tot ver in de omgeving regent het brokstukken die soms zo groot zijn als een auto. Door de enorme luchtdruk ontstaan er spontaan tornado’s, die de mensen, vee en huizen in het stadje Tambora opzuigen en tientallen meters door de lucht smijten. Slechts een handjevol Tamborezen overleeft de ramp. De vulkaanuitbarsting luidt het einde in van hun cultuur en taal.

In Indonesië doen zich volgens ooggetuigen allerlei nogal angst-aanjagende verschijnselen voor. Langs de Indische kusten razen bijvoorbeeld drie tot vijf grote vloedgolven het land in, die alleen al op Soembawa aan ruim 4600

Vulkaanas, feitelijk bestaand uit gruis van 0,1 tot 0,8 millimeter doorsnee

mensen het leven kosten. Zelfs op het kleine eilandje Haruku bij de Molukken, liefst 1260 kilometer verderop, is sprake van een tsunami.

Potentieel dodelijke cocktail

De Tamborese vulkaanuitbarsting greep diep in, ook op de langere termijn. Tambora zou de geschiedenis veranderen, zo schrijft Dröge. Op de eilanden Soembawa, Lombok, Bali en ook Java braken in de daaropvolgende weken hongersnoden uit door stoflagen – die soms zeven tot tien meter meter hoog waren, de rijstvelden bedekten en water-bronnen onbruikbaar maakte. Drie dagen achtereen zagen de Indiërs geen zonlicht meer en voor het eerst in hun leven hadden ze het koud. Vissen stierven massaal, vogels vielen dood uit de bomen.

In de maanden na de ramp breken in Indonesië maar ook op oorlogs- en handelsschepen die in het gebied varen ziekten uit, met als hoofdkenmerken diarree, koorts en huidzweren, een combinatie die vaak uitloopt op de dood. Dodelijke ziekten – met name difterie en tyfus – zijn volgens specialisten wel een standaard-verschijnsel na een vulkaan-uitbarsting:

“Verontreinigde waterbronnen, voedselgebrek en schadelijke stoffen in de lucht vormen samen een potentieel dodelijke cocktail voor mens en dier.”

Foto van de top van de Tambora

Door de enorme hoeveelheid as in de lucht condenseerden water-druppels veel sneller. Hierdoor ontstonden enorme ijsballen ter grootte van cricketballen, die met name neervielen in India en daar veel mensen doodden. In de nazomer van 1815 zijn onder meer China en West-Europa aan de beurt. In die regio’s daalt de temperatuur plotseling een aantal graden, waardoor – in combinatie met grote droogte – de oogsten van rijst, gierst en boekweit massaal mislukken. Het gevolg is massale hongersnood en sterfte.

Geografische ligging van de Tambora

Er zijn zelfs diverse historici die beweren dat de maatschappelijke chaos in China en de opstanden vanaf de jaren 1820 tegen de keizerlijke dynastie, uitlopend op de grote Chinese communistische revolutie in 1949, zijn oorsprong vindt in de klimaatsveranderingen vanaf 1815.

Het regent kevers en spinnen

Ongeveer twee maanden na de vulkaanuitbarsting bereikt de as West-Europa. De winters van 1815-1816 zijn kouder dan ooit. Zo bereikt het kwik in Rome een diepterecord van -22 graden, terwijl in Hamburg -27 graden gemeten wordt. De sneeuw die deze winters naar beneden valt, is in Hongarije bruinig en gelig. De Middelburgsche Courant van 20 januari 1816 meldt over een bijzonder, nieuw soort neerslag dat in Zwitserland en Frankrijk uit de lucht is komen vallen:

“Nabij het Zwitserse stadje Vallorbes, aan de Franse grens, zouden op 22 en 23 december 1815 miljoenen kevers, spinnen en rupsen uit de lucht zijn

gevallen. Daaronder groene rupsen die ‘enkel uit water lijken te bestaan’ en die in Zwitserland niet voorkomen. De diertjes kruipen over een dik pak sneeuw dat eerder is gevallen; het vriest op dat moment hard. Ook van de Franse kant van de grens, in de Jura, komen in deze tijd berichten over insecten die uit de lucht vallen. De kwestie wordt zelfs voorgelegd aan de Franse Academie van Wetenschappen. Maar die kan het fenomeen niet verklaren.”

Ook de frequentie van hevig onweer valt op. De Nederlandse kranten staan vanaf 1815 bol van onweersbuien met Bijbelse proporties. Op 16 december 1815 vallen in Haarlem bijvoorbeeld vuistgrote hagelstenen uit de lucht, die door de lokale bloembollenhandelaar en amateur-weerman Simon Veen, evenals de opvallend lage temperaturen, opgetekend worden. Zijn gegevens behoren tot de oudste meteorologische notities van Nederland.

As neerslaggebied (half zo groot als Europa)

Tot mei 1816 blijft het stevig vriezen in Europa. Een echte zomer komt er dat jaar niet… Het is in dit licht niet vreemd dat er   in de zomer van 1816 een emigratiehausse begint vanuit West-Europa naar Noord-Amerika. Met name Noren, Duitsers en Nederlanders stappen op een zeilschip en kiezen het ruime sop naar Amerika. Het emigratiepiekje blijft enkele decennia op niveau, om vanaf de jaren 1845 – al Europa opnieuw geteisterd wordt door misoogsten en ellende – een echte piek te worden.

12 juni 1817: eerste fietstochtje uit de geschiedenis

De loopfiets van Karl Drais De mooiste anekdote in het heerlijk geschreven boek De schaduw van de Tambora, is de relatie tussen de vulkaanuitbarsting en de uitvinding van de fiets. Door de aanhoudende regen en de as in de lucht, wilden gras, haver en andere gewassen in grote delen van West-Europa niet goed groeien. Paarden, toen hét vervoersmiddel (stoommachines), hadden te weinig te eten en werden massaal geslacht.

Het Duitse Mannheim en de omliggende regio werden in 1815-1816 hard door deze situatie getroffen. Door het gebrek aan paarden kwam de handel stil te liggen en was sprake van hongersnood. Dit probleem zette – daarover zijn veel Duitse historici het eens – de Mannheimer, 32 jaar nog maar, Karl Friedrich Freiherr Drais von Sauerbronn ertoe aan met een oplossing te komen: ‘het houten paard’, ofwel: de fiets. Het is donderdag 12 juni 1817 als hij het eerste fietstochtje uit de geschiedenis maakt, op een houten loopfiets met een soort stuurlat:

“De baron trekt zich niets aan van de mensen die hem zullen aangapen en zet zich af door met een voet achterwaarts tegen de grond te duwen. Dan beweegt hij die voet naar voren. De andere voet duwt machine en rijder naar voren. Voorbijgangers zullen vol ongeloof kijken naar het spektakel dat dan volgt. Ook al heeft hij soms geen van beide voeten aan de grond, de baron valt niet om, hij rijdt op slechts twee smalle wielen de weg op! Hoe doet hij dat? Natuurlijk heeft Von Drais geen tijd om uit te leggen dat het balanceren een logisch gevolg is van een natuurkundige wet die zijn landgenot Johann von Bohnenberger toevallig net datzelfde jaar voor de eerste keer wetenschappelijk beschrijft, het gyroscoopeffect.” (184)

Deze Karl Drais was ook op andere terreinen een talentvolle uitvinder. In de strijd tegen Napoleon bedacht hij – niet als eerste, want 100 jaar eerder had iemand hierop al patent aangevraagd – een effectief machinegeweer, terwijl hij voor zijn langzaam blind wordende vader een stenomachine ontwierp zodat die kon blijven schrijven.

______________________

Regelmatig ga ik naar de Pasar Malam, maar op zaterdag 8 november 2014 was voor mij toch een bijzondere dag,
omdat op deze dag ook een ICM boeken presentatie is.
Ik ontmoete daar bekende personen en ook nieuwe gezichten bij de GUYABANO stand(naast de ICM stand)
Ook heb ik voor het eerst Rita Kopetzky ontmoet, op de Facebook groepen ken ik haar goed.
Op deze voor mij bijzondere dag heb veel foto's en video opnamen gemaakt. De video opnamen heb ik inmiddels op de Dvd's overgezet(gebrand) en ook naar de ICM-Teamleden per post verzonden.
Ook heb ik een DVD helemaal naar Zwitserland per post verzonden naar de goede sobat Rolo Lapré. Ik ben blij dat hij gewoon Nederlands spreekt....Meermalen ontmoette ik Indische-Nederlanders die in Australië, New Sealand, Alaska, Canada en USA wonen....sommigen spreken bijna geen Nederlands meer......"Bahasa Indonesia en Nederlands lupa(vergeten)",zeiden deze Indo's....Sobat Rolo Lapré uit Zwitserland spreekt dus Nederlands.....en af en toe wat Bahasa Indonesia of Malaysia(Maleis).......CHAPEAU.
Ik plaats hier een groepsfoto van zaterdag 8 november 2014 bij de ICM en GUYABANO stand op de Pasar Malam Rijswijk.
Vriendelijke groeten.
Zondag 22 maart 2015.
Ben Vink.
 

Erkenning voor de nabestaanden van Indonesische mannen die in Zuid-Sulawesi op bevel van Kapitein Raymond Westerling van het Nederlandse leger werden geëxecuteerd. De rechtbank in Den Haag heeft op 11 maart 2015 besloten dat Nederland nog altijd aansprakelijk kan worden gehouden voor de geleden schade. Het is echter nog niet zeker of alle nabestaanden die de Nederlandse Staat hebben aangeklaagd ook echt een schadevergoeding krijgen. Een deskundige moet daar onderzoek naar doen.

De nabestaanden zijn zonen, dochters en vrouwen van Indonesische mannen die eind 1946 en begin 1947 werden geëxecuteerd door Nederlandse militairen in het toenmalige Nederlands-Indië. Nederland kan volgens de rechtbank geen beroep doen op verjaring.

In totaal 23 weduwen en kinderen hadden hierover een rechtszaak aangespannen. Het staat volgens de rechter voor negen weduwen vast dat hun man daadwerkelijk is geëxecuteerd. De rechtbank buigt zich later nog over wie van de anderen in aanmerking komen voor een schadevergoeding en wat dan de hoogte van die vergoeding moet worden.

Deskundige naar erebegraafplaatsen

De rechtbank zal een deskundige benoemen die onder meer moet gaan kijken naar de ere-begraafplaatsen in Zuid-Sulawesi. Het gaat dan bijvoorbeeld om de vraag of op die plekken uitsluitend mannen zijn begraven die door het Nederlandse leger zijn geëxecuteerd.                      Zeker 3100 mannen zijn destijds doodgeschoten. Het bloedbad is de Zuid-Celebes-affaire gaan heten. Kapitein Raymond Westerling had carte blanche om het hevige verzet tegen Nederland in Zuid-Sulawesi de kop in te drukken. Hij en zijn ondergeschikten deden dat met veel geweld.

Het is goed mogelijk dat er nu nog meer nabestaanden zich gaan melden, denkt de buitenland redacteur Peper Hofstede: "Er zijn in de  onafhankelijkheidsstrijd in Indonesië ongetwijfeld wel meer bloedbaden geweest dan deze twee. Dat zou de Nederlandse staat dus veel geld kunnen gaan kosten."

Waar  draaide  de rechtszaak om?

Vanaf 1945 probeerde Indonesië zich los te maken van Nederland, terwijl Nederland de kolonie koste wat het koste wilde behouden.  200.000 Nederlandse militairen moesten voorkomen dat Indonesië onafhankelijk zou worden. Sommige eenheden maakten actief jacht op Indonesische onafhankelijkheidsstrijders, onder meer die van Kapitein Raymond Westerling. Van de Nederlandse legerleiding kreeg hij toestemming om zijn gang te gaan en dat deed hij ook. Op het eiland Sulawesi werden honderden mannen zonder enige vorm van proces geëxecuteerd, vaak zelfs voor de ogen van hun kinderen. Die hebben nu gelijk gekregen en hebben schadevergoeding voor het leed dat hen is aangedaan in het vooruitzicht.

Het gaat nu om vijf kinderen van slachtoffers, maar als de schade-vergoeding wordt toegekend, zullen er misschien wel veel meer kinderen van zich laten horen. Dat zou een miljoenenstrop kunnen zijn voor Nederland. 

Tussen 2009 en 2011 speelde een soortgelijke rechtszaak voor een bloedbad dat Nederlandse militairen aan hadden gericht in het dorp Rawagedeh op Java. Toen waren het de hoogbejaarde weduwen van slachtoffers die een zaak aanspanden. De lands-advocaat bepleitte dat Nederland z’n schuld al had voldaan: in de jaren 60 betaalde het 850.000 gulden aan ontwikkelingshulp aan Rawagedeh. Bovendien zou de zaak inmiddels verjaard zijn.

Foto Mw. Paturusi en Dhr. Monji

De rechter oordeelde anders: de weduwen verdienden ook een individuele schadevergoeding voor de schade die ze door het handelen van de Nederlandse Staat hadden moeten verduren. Ze kregen per persoon 20.000 euro toegekend en de Nederlandse ambassadeur maakte expliciet excuses aan de inwoners van Rawagedeh. Met deze zaak als precedent heeft de rechter vandaag ook op 11 maart  in het voordeel van de nabestaanden geoordeeld.

En wat nu?

Nu de ‘kinderen van Sulawesi’ bij de rechtbank gelijk hebben gekregen, is het goed mogelijk dat er zich nog meer nabestaanden melden. Er zijn in de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd ook wel meer bloedbaden geweest dan deze twee. Dat zou de Nederlandse staat dus veel geld kunnen gaan kosten. Maar het is natuurlijk wel lang geleden gebeurd. Veel nabestaanden van de slachtoffers zijn al overleden, mensen die zich nu nog zouden kunnen melden zijn vaak bejaard of hoogbejaard. Hoewel dat bij  hen niet het gevoel zal wegnemen dat er nog een schuld te vereffenen valt.

Kunnen  de Sulawesi weduwen  en  kinderen het geld  houden? 

Nabestaanden van slachtoffers van de standrechtelijke executies op Sulawesi in 1946-1947 vrezen dat de weduwen en kinderen, allen hoogbejaard en bejaard, onder druk zullen worden gezet door jongere familieleden om hun compensatiebedrag af te staan of te delen Bij een eerdere compensatiezaak in Rawagedeh bleek    in    december    2011    dat    de

weduwen door het dorpshoofd    en door familieleden werden gedwongen minstens de helft van hun schadevergoeding af te staan. Als ze weigerden te betalen, zouden ze worden uitgesloten    en lastiggevallen. De kans dat    de weduwen van Bulakumba zelfstandig over hun geld kunnen beslissen, lijkt klein. (ANP)

De genocide op de Indische Nederlanders en de postkoloniale doofpot van de Nederlandse regeringen                                     Blog:  Diana Bloem           

Blog: Diana Bloem

Dit wordt ‘emotioneel gezien’ mijn moeilijkste blog, omdat mijn familie en vrienden hierbij nauw betrokken zijn geweest. Ikzelf heb hier niet veel van meegekregen, maar ik voel me geroepen om het mensonterende gedrag van onze voormalige én huidige bestuurders (het negeren van genocide op hun eigen volk) aan het licht te brengen! Vooral nu ik zie hoe onze regering zich in allerlei bochten wringt om bijna alle (vaak extremistische) landen in de wereld te helpen en miljarden van ons volk steelt om niet alleen financiële steun, maar ook wapens aan hen te leveren. Terwijl ze hun eigen volk destijds in hun ex-koloniën volkomen in de steek hebben gelaten en zonder enig schuldgevoel lieten vermoorden .

De golf van etnisch geweld in Nederlands-Indië, die begon in 1945, is steeds ten onrechte door Nederland naar de achtergrond verdrongen. De moord op duizenden (Indische) Nederlanders in de Bersiap is door Nederland altijd gelaten geaccepteerd, "terwijl het zich het best laat omschrijven als volkerenmoord". Dat zegt de Amerikaanse historicus William H. Frederick in een interview maandag in Trouw. Hij spreekt daarin van "post-koloniaal geheugenverlies" van de Nederlandse autoriteiten. De 72-jarige historicus heeft zijn hele wetenschappelijk loopbaan gewijd aan de geschiedenis van Indonesië. Na de capitulatie van Japan vermoordden Indonesische strijders duizenden Nederlanders die net uit Japanse interneringskampen waren bevrijd. Ze wilden koste wat kost voorkomen dat het koloniale gezag zou worden hersteld, aldus Frederick. Een artikel over zijn onderzoek staat in het Britse weten-schappelijke blad Journal of Genocide Research.

Bersiap-periode

"De Bersiap-periode is zonder twijfel een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Indonesië én die van Nederland", aldus Frederick die zegt geen land te kennen dat de moord op zoveel medeburgers zo gelaten heeft geaccepteerd en vervolgens is vergeten. "Ik bespeur nog steeds de tendens bij zowel niet-Indonesiërs als Indonesiërs om die revolutie als min of meer onschuldig en, althans op wereldschaal, als niet zo gewelddadig te beschouwen."

Er hangt veel mist rond het extreme geweld van de Bersiap-tijd. Waar kwam dat nu vandaan? Wie waren de daders? Wie schuilden er achter de naam ‘extremisten’ die de Britten en Nederlanders op de geweldplegers plakten? Waren het criminelen elementen, opgehitste jongeren, opportunistische sadisten, of religieus fanatici? En wat was hun motief? Iedere oorlog heeft natuurlijk zijn pathologische moordenaars, maar de frequentie van de moorden maakt het moeilijk om die in de schoenen te schuiven van een kleine groep sadisten of criminelen. Het meeste geweld, los van de strijd tussen meer reguliere republikeinse en Britse en Nederlandse troepen, werd gepleegd door radicale nationalisten, islamitische strijd-groepen als de Hizbullah en Sabillilah, en groepen met meer criminele achtergronden. Zij hadden gemeen dat ze moeilijk onder het gezag van het prille leger van de Indonesische Republiek te brengen waren en vaak hun eigen plan trokken. Steeds meer huizen werden gerampokt (geplunderd).

Inwoners werden de bossen in gejaagd, waar ze vaak het slachtoffer werden van andere bendes. Ook verschenen er pamfletten die de bevolking opriepen de Indo-Europeanen uit te roeien.

De Nederlanders buiten de kampen – veelal Indische Nederlanders – lieten zich niet onbetuigd en organiseerden hun eigen strijdgroepen om hun huizen en gezinnen te verdedigen en de moorden te vergelden. Ook Molukkers waren in deze groepen actief, omdat zij vaak het doelwit van de moordpartijen waren. Molukkers waren voor de oorlog dikwijls soldaat in het Indische leger geweest en waren goede vechters. Hoeveel slachtoffers in de Bersiap van de eerste maanden na de onafhankelijkheidsverklaring en de daaropvolgende jaren van revolutie zijn gevallen, is bijna onmogelijk aan te geven. De meest behoudende schatting is 3500 burgerdoden, maar het kan net zo goed een veelvoud zijn geweest.

Minister Frans Timmermans (Buitenlandse Zaken) vond in 2013 dat instituten die onderzoek naar de dekolonisatie van Nederlands-Indië willen doen, dat maar uit eigen budget moesten betalen. "De echte reden ligt volgens mij eerder op diplomatiek terrein", zegt Frederick in Trouw. "Ik begrijp dat de Indonesische regering geen zin in een onderzoek heeft, omdat ze niet trots zullen zijn op de Bersiap. Nederlandse diplomaten in Jakarta worden nerveus van een onderzoek, omdat dit hun leven gecompliceerder kan maken. Terwijl zo’n onderzoek natuurlijk hoogstnoodzakelijk is."

Het schandalige spelletje met de vergoeding voor oorlogsslachtoffers

De regelrechte discriminatie van de Nederlandse overheid ten opzichte van de Nederlanders uit Nederlands-Indië is het niet vergoeden van de particuliere

oorlogsschade. In februari 1951 nam het parlement de Wet op de Materiële Oorlogsschade aan, de WMO. Deze hield in dat alle oorlogsschade die door Nederlanders geleden werd als gevolg van de Duitse bezetting, kon worden geclaimd. De Nederlanders uit Nederlands-Indië werden expliciet van deze wet uitgezonderd. Het was de mening van de toenmalige regering, dat de jonge (en toen straatarme) nieuwe republiek Indonesië daarvoor verantwoordelijk was.

Onder de WMO is aan Nederlandse particulieren in de loop der jaren een bedrag van 5,9 miljard guldens uitbetaald. Dit bedrag was hoger dan wat Nederland aan Marshallhulp ontving. Men presteerde het zelfs om ook de slachtoffers van de watersnood-ramp van 1953 onder de WMO te brengen…! De Nederlanders uit de voormalige kolonie ontvingen geen cent.

Overigens dient hierbij wel vermeld te worden dat het Marinepersoneel uit Indië weliswaar hun achterstallige salaris uitbetaald kregen, maar de door hen geleden oorlogs-schade evenmin vergoed hebben gekregen. Zeer beschamend is de vergelijking van de Nederlandse situatie met die in de diverse andere landen die in oorlog waren met Japan. De Verenigde Staten, Engeland en Frankrijk hebben hun landgenoten uit de Aziatische koloniën ook voor de door hen geleden oorlogsschade ruimhartig gecompenseerd.

Ook met de vergoeding via de WUBO en WUV is er een smerig spelletje gespeeld

‘Wet van 10 maart 1984, houdende regelen inzake de verlening van uitkeringen en  bijzondere voorzieningen aan  burger-oorlogsslachtoffers: Wij Beatrix, bij de gratie Gods, Koningin der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, enz. enz. enz. Allen, die deze zullen zien of horen lezen, saluut! doen te weten: Alzo Wij in overweging genomen hebben, dat het wenselijk is regelen te stellen betreffende de verlening van uitkeringen en bijzondere voorzieningen aan burger-oorlogsslachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog en hun nagelaten betrekkingen. enz. enz."

Deze "ondersteuning" gold voor degenen die:  – tijdens de Tweede Wereldoorlog vervolging heeft ondergaan of als burger is getroffen door oorlogsgeweld; – aan deze oorlogsgebeurtenissen blijvende gezondheidsschade heeft overgehouden; – vallen onder de voorwaarden van nationaliteit en waardigheid. Ook de weduwe of weduwnaar van iemand die door vervolging of oorlogsgeweld is omgekomen, kan financieel ondersteund worden. 

Deze zogenaamde "vergoeding" uit 1984 trad pas jaren later in werking en de procedure was zo ingewikkeld (papieren die uit Indonesië moesten worden aangevraagd die daar al lang waren verbrand), waardoor er weer een andere procedure gevolgd moest worden, zodat uiteindelijk de meeste slachtoffers óf al waren overleden óf ermee zijn gestopt! Ook toen werden al politieke spelletjes gespeeld

De Japanse Ereschuld.

De Stichting Japanse Ereschulden komt op voor de belangen van de Nederlanders uit voormalig Nederlands-Indië die tijdens de Tweede Wereldoorlog door toedoen van de Japanse overheid schade hebben geleden door hen gevangen te houden in de Japanse kampen, gevangenissen of daarbuiten. In het bijzonder wil de Stichting aandacht vragen voor de schending van de mensenrechten en erkenning voor de daarvoor toegebrachte materiële en immateriële en/of psychische en fysieke schade alsmede de gevolgen daarvan. Daarnaast vraagt de Stichting aandacht voor de wijze waarop die Nederlanders bij terugkomst in het Vaderland werden bejegend, gediscrimineerd en hun grondrechten werden ontnomen. 

Het meest verwerpelijke is de regelrechte discriminatie van de Nederlandse overheid ten opzichte van de Nederlanders uit Nederlands-Indië door het niet vergoeden van de particuliere oorlogsschade. In februari 1951 nam het parlement de Wet op de Materiële Oorlogsschade aan, de WMO. Deze hield in dat alle oorlogsschade die door de Nederlanders geleden werd als gevolg van de Duitse bezetting, kon worden geclaimd. De Nederlanders uit Nederlands-Indië werden expliciet van deze wet uitgezonderd. Het was de mening van de toenmalige regering, dat de jonge (en toen straatarme) nieuwe republiek Indonesië daarvoor verantwoordelijk was.

Onder de WMO is aan Nederlandse particulieren in de loop der jaren een bedrag van 5,9 miljard guldens uitbetaald. Dit bedrag was hoger dan wat Nederland aan Marshallhulp ontving. En men presteerde het zelfs om ook de slachtoffers van de watersnood-ramp van 1953 onder de WMO te brengen…! De Nederlanders uit de voormalige kolonie ontvingen geen cent. Overigens dient hierbij wel vermeld te worden dat het Marinepersoneel uit Indië weliswaar hun achterstallige salaris uitbetaald kregen, maar evenmin de door hen geleden oorlogs-schade vergoed hebben gekregen.

Als onderdeel van Het Gebaar uit december 2000 wist Het Indisch Platform te bewerkstelligen dat er wetenschappelijke studies zouden komen naar deze twee aspecten van De Indische Kwestie: de backpay en de materiële oorlogsschade. Deze studies, uitgevoerd door historici van het NIOD (Nederlands Instituut voor Oorlogs Documentatie), verschenen in respectievelijk 2005 en 2006, met een overzichtsrapportage in 2007. In beide studies werd aangetoond dat de opeenvolgende Nederlandse regeringen ernstig in gebreke waren gebleven wat betreft de Nederlandse land-genoten uit Nederlands-Indië. Aangetoond werd dat Het Gebaar uit 2000 geenszins een compensatie was voor de twee  aspecten van De Indische Kwestie. Eveneens bij de in februari 2001 gehouden Parlementaire behandeling stelde de toenmalige minister van Financiën Gerrit Salm klip en klaar, dat Het Gebaar niets te maken had met het herstel van de materiële oorlogsschade. http://www.65jaarkinderenvanderekening.nl/st-japanse-ereschulden.

Zeer beschamend in deze NIOD-studies is de vergelijking van de Nederlandse situatie met die in de diverse andere landen die in oorlog waren met Japan. De Verenigde Staten, Engeland en Frankrijk hebben hun landgenoten uit de Aziatische koloniën ruimhartig gecompenseerd, ook voor de geleden oorlogsschade. Zelfs het toen straatarme Portugal heeft in de zeventiger jaren van de vorige eeuw haar landgenoten uit Portugees Timor en Macao volledig gecompenseerd. De Nederlandse overheid slaat wat dat betreft beslist geen al te best figuur. De petitie vermeldt terecht dit "achterstallig onderhoud" door de diverse regeringen. Wat ook de politieke kleur was van de regeringen in die 67 jaar, ze hebben ´De Indische Kwestie´ niet tot een oplossing gebracht. De angst was en is dat een adequate compensatie van de Indische gemeenschap heel veel geld gaat kosten. Het is dan ook een grote groep. In de vijftiger jaren vluchtten immers zo’n 300.000 Nederlanders uit Nederlands-Indië naar het veilige Nederland. Velen van hen hadden de horrorbeelden van de afschuwelijke Bersiap nog op het netvlies gegrift. Zij kwamen naar een land dat ze nauwelijks kenden en waar zowel de overheid als de inwoners hen als vreemdelingen behandelden. Sterker nog, in het beruchte Rapport Werner uit 1953 werden de zogenaamde Oosterse Nederlanders gezien als een ´gevaar voor de openbare orde´ in Nederland. Wie de discriminatie en de kille, bijna vijandige, ontvangst in Nederland heeft meegemaakt, zal dit niet licht vergeten. Deze kille en vijandige ontvangst was voor het Kabinet Kok-1 reden om Het Gebaar in te stellen.

Het ontraden van de motie door de Staatssecretaris van VWS maakte De Indische Kwestie tot een politiek onderwerp. Dat is betreurenswaardig, aangezien het een parlementaire traditie is, dat zaken rond oorlogsslachtoffers Kamerbreed afgewikkeld worden; juist omdat deze geen speelbal van de politiek mogen zijn. De consequentie is dat Het Indisch Platform zich in politiek vaarwater gaat begeven. Een eerste stap daarin is de Tweede Kamer. Deze moet, los van de Regering, ervan overtuigd worden dat het haar politieke verantwoordelijkheid is om de twee NIOD-studies te behandelen. De Tweede Kamer heeft dit tot nu toe niet willen of kunnen doen. De Tweede Kamer heeft in de richting van de Regering een controlerende functie.

Dan heb ik het nog niet eens over de 3e tegenovergestelde parallel! De Indische Nederlanders (met de Nederlandse nationaliteit: met een paspoort dus) die na de oorlog naar Nederland kwamen, omdat ze in Indië niet meer welkom waren, werden nóg slechter behandeld dan de asielzoekers! Zij werden in barakken geplaatst en kregen een klein voorschot die ze tot de laatste cent moesten terugbetalen. De mannen die in de oorlog voor Nederland hadden gevochten, en die in krijgs-gevangenschap hadden gezeten, kregen geen baan meer bij het leger en hadden ook geen recht op pensioen van het leger!

Hadden zij zich misschien moeten bekeren en naar Nederland moeten komen als moslim-immigrant? Dan waren ze misschien net zo gastvrij onthaald! Want als Nederlands staatsburger uit de Oost ben je gewoon een paria! https://eunmask.wordpress.com/author/realpredictor/ (Blog Diana Bloem)

Hier de verhalen van overlevenden die deze verschrikkingen hebben meegemaakt: http://www.archiefvantranen.nl/uw-verhaal/

Ook in dit geweldige boek van Ferry Holtkamp leest u over de hartverscheurende werkelijkheid: http://www.indischhistorisch.nl/tweede/oorlog-en-bersiap/oorlog-en-bersiap-ik-beken-het-levensverhaal-van-de-indische-nederlander-ferry-holtkamp-opgetekend-door-journaliste-elise-lengkeek-juli-2009/

En dan natuurlijk het onlangs bij Uitgeverij Boom verschenen boek van Dr. Herman Bussemaker: Indisch Verdriet, strijd om erkenning

Bron: http://nieuws.thepostonline.nl/2013/11/18/nederlanders-waren-slachtoffer-genocide

In 1724 verdween het VOC schip “Fortuyn” spoorloos. Australische maritieme archeologen zeggen een idee te hebben waar het  schip is vergaan en starten een zoekactie. De Fortuyn was een vrachtschip van de Vereenigde Oostindische Compagnie en vertrok in september 1723 vanaf Texel voor een reis naar Batavia. Begin 1724 bereikte de Fortuyn Kaap de Goede Hoop, waar de VOIC destijds een bevoorradings-haven had. Op 18 januari vervolgde het schip haar reis, samen met de schepen “Hogenes”, “Doornik” en “Anna Maria”.

Oude afbeelding van Christmas Island (Daniël Beekman, 1718)

Na het vertrek uit Kaap de Goede Hoop is het schip nooit meer gezien. Wat er met de Fortuyn, met aan boord ongeveer 225 bemanningsleden, gebeurd is, is altijd een raadsel gebleven. Australische onderzoekers zeggen nu in Nederlandse archieven aanwijzingen te hebben gevonden die erop zouden kunnen duiden dat de Fortuyn is vergaan bij Christmas Island. Dit eiland ligt iets ten zuidoosten van Java, maar geografisch behoort het tot Australië.  Het onderzoek wordt geleid  door  maritiem  archeoloog Graeme Henderson, die eerder ook de Cocoseilanden heeft genoemd hoopt onder andere kanonnen van het schip te vinden. De Fortuyn had er daarvan in totaal 36 aan boord.

Graeme Henderson is geen onbekende. Op 16-jarige leeftijd ontdekte hij het wrak van het Nederlandse handelsschip “De Vergulde Draeck”, toen hij met enkele vrienden bij de westkust van Australië aan het vissen was. De zoektocht naar het wrak van de Fortuyn maakt deel uit van een serie activiteiten die georganiseerd worden in het kader van de 400ste

Kanon met touwwerk zoals dat op VOC schepen gebruikt werd

verjaardag van de eerste landing van een Europeaan in het westen van Australië. Dat was de Nederlandse ontdekkingsreiziger Dirck Hartog.

Bij de herovering van Nederlands-Indië vonden vele zware veldslagen plaats, met aan beide kanten duizenden doden. Zo niet bij de inname van Hollandia, Nieuw-Guinea, op 18 april 1944, toen ongeveer 15 duizend Japanners zich volkomen lieten verrassen. Misschien was het juist dit verrassingselement dat er toe leidde dat allerlei documenten werden aangetroffen die anders mogelijk zouden zijn vernietigd. Eén van deze documenten was wel zeer bijzonder: een gestencild rapport van bijna 400 pagina´s over het anti-Japanse verzet op Java. De Amerikanen haastten zich het te vertalen.

De vraag is, of de informatie uit het rapport Anti-Japanese Activities in Java later nuttig is gebleken. In het kader van de oorlogsvoering waarschijnlijk niet. De kopie die uiteindelijk terechtkwam bij het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken

Kempeitai officieren

en sinds kort bij het Nationaal Archief toont en marge enkele handgeschreven aantekeningen van na-oorlogse geschiedvorsers: vooral pogingen de namen te ontcijferen. Eenvoudig is dit niet. De Japanners schreven de Nederlandse namen in het Japans, en dát werd weer vertaald in het Engels. Uiteindelijk moeten we in enkele gevallen afgaan op een interpretatie van de klanken om de oorspronkelijke namen te achterhalen. Een voorbeeld:

“Hafukasuhetsu, a person of mixed blood, of Kalimas Station in Soerabaja, under the guidance of Knoop, head of the Eastern SS

Bureau, and via Kamaheru, an Ambonese of Soerabaja, plotted the uplifting of the morale through the exchange of illegally heard information about the enemy offensive and the gathering of military information.”

De genoemde Knoop kunnen we thuisbrengen. Het betreft hier Ir. J.J. Knoop van de Staats Spoorwegen (SS). Maar wie hier de Indo Hafukasuhetsu is, of de Ambonees Kamaheru? Geen idee. De namen van de leiders van het verzet werden meestal correct geschreven, de overige meestal verbasterd. Het rapport dat afkomstig is van de Japanse geheime politie, de Kempeitai, bestaat uit vier delen: een hoofdrapport (229 pagina´s), getiteld ‘Overzicht van alle anti-Japanse activiteiten op Java, februari 1944’, en drie bijlagen:

1. een rapport van het Gouvernement in Batavia uit september 1941 over het beoogde gezag ná de oorlog. Dit rapport werd in oktober 1943 door de Kempeitai gevonden bij Pieter Colijn, één van de leiders van het verzet in Soerabaja.

2. Een compilatie van de verschillende Intelligence rapporten van de verzetsbeweging op Java uit december 1942.

3.  Een rapport over door het verzet gebruikte coderingen en communicatievormen.

In de Japanse versie telt het geheel maar liefst 389 pagina´s. Indrukwekkend, niet alleen om grote aantal bijzondere details in de tekst, maar ook om de prachtige uitvouwbladen, waarop getekende overzichten, organo-grammen, van alle connecties tussen de verschillende lokale verzetsgroepen. Het anti-Japanse verzet moet van enorme omvang zijn geweest. Maar was dat wel zo?

De Jong

Dr. Lou de Jong, die het rapport veelvuldig gebruikte voor Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog, relativeerde deze veronderstelling. Hij constateerde dat het rapport getuigt van een enorme achterdocht. De Japanners zagen overal verzet, ook daarvan in het geheel geen sprake was. De Nederlanders werden gezien als ‘geharnaste tegenstanders van het regime van de bezetter’, en de Indische Nederlanders waren al niet veel beter. “Het is noodzakelijk”,  citeert De Jong het rapport,“deze tot ongehoorzaamheid neigende groep, die de ware bedoelingen van ons zo welwillend militair bestuur niet begrijpt, streng te controleren.” Over de Ambonezen ten slotte: “De Ambonezen zijn niet de minderen van de Indische Nederlanders. Zij zijn anti-Japanse en pro-geallieerde socialisten. Zij hebben volhard in hun anti-Japanse gevoelens. De grondslag van hun denken is niet dezelfde geweest als die van de Javanen en overeenkomstige volkeren. Dit komt door hun grondige Christelijke vorming en door de gunsten welke zij van Nederland ontvangen hebben.”

‘Chain of command’

Waar hij spreekt over het beoordelen van het verzet, wijst De Jong op de verschillen tussen Nederlands-Indië en Europa: “Wij zullen niet alleen schrijven over de reële illegale activiteiten maar ook over die welke, zonder voldoende basis in de werkelijkheid, door    de  Japanners  als zodanig werden

bestempeld. Zouden wij die laatste terzijde laten, dan zou het op ons overzicht volgend beeld van de werkzaamheid van Kempeitai en PID, van de voor de Japanse rechtbanken gevoerde processen en van het lot van diegenen die tot gevangenisstraf werden veroordeeld, hoogst onvolledig zijn.

Er is namelijk een markant verschil geweest tussen, enerzijds, de Sicherheitspolizei und SD en de organen van de Duitse justitie en, anderzijds, de Kempeitai, de PID en de organen van de Japanse justitie: de eerste hebben louter reële illegale activiteiten vervolgd, de tweede zowel reële als fictieve, en ook in dat opzicht was het bestaan van de Nederlanders en Indische Nederlanders in bezet Indië moeilijker dan dat van de Nederlanders in bezet Nederland.”

Verschillen met Europa

Schijn en werkelijkheid waren moeilijk van elkaar te onderscheiden. Dit had alles te maken met de Japanse achterdocht, en het Japans beleid om alles wat ook maar enigszins op verzet leek, zwaar te onderdrukken. Iedere verdachte werd gemarteld tot hij bekende. Uiteindelijk werden zo hele netwerken opgerold van personen die elkaar weliswaar kenden, maar die naar objectieve maatstaven gezien misschien niet veel meer gedaan hadden dan onschuldige berichten uitwisselen. Tientallen, honderden vonden de dood om niet meer dan een verdenking. Bij het beoordelen van aanvragen in het kader van de Wet buitengewoon pensioen Indisch verzet (Wiv) gaf dat later soms problemen. Als de Japanners iemand hadden veroordeeld vanwege verzetsactiviteiten, en er waren geen bewijzen van het tegendeel: was dan wel sprake geweest van verzet?

Een ander verschil met de situatie in Europa was het gegeven dat   de mogelijke verzetsdeelnemers herkenbaar waren aan hun huidskleur. De Japanners hadden de verschillende bevolkingsgroepen van Nederlands-Indië, gebruik makend van al bestaande rechts-verschillen, handig tegen elkaar uitgespeeld. De Inheemsen werd onafhankelijkheid beloofd, zodat deze groep – althans in het begin van de bezettingsperiode – weinig reden zag te protesteren. Pas in 1944 zou dit anders worden, echter toen was het te laat. Tegen de Nederlanders, de voormalige koloniale macht, werd van het begin af aan hard opgetreden. Wat ten onrechte wel eens wordt verondersteld: de internering van het blanke bevolkingsdeel had geen raciale motieven. Het in  april 1942 ingestelde pendaftaran (persoonsbewijs waarop raciale kenmerken) had niet ten doel blanken te treffen, maar ‘slechts’ de Nederlanders. Andere blanken, niet-Nederlanders zijnde, bleven buiten internering. Het gevolg van de Japanse interneringsmaatregelen was echter dat de blanken geen ruimte werd gegund voor verzetsactiviteiten, en dat niet-geïnterneerde pro-Nederlandse Indo-Europeanen, Ambonezen, Menadonezen en Chinezen reden hadden bang te zijn om te worden opgepakt.

Een derde onderscheid, tenslotte, is het feit dat de verzets-deelnemers, anders dan in het bezette Nederland waar er voortdurend contact met Londen werd gehouden, geen radio-verbinding met de buitenwereld onderhielden. Er kon weliswaar op illegale wijze naar buitenlandse zenders (meestal radio San Francisco) worden geluisterd; men had geen zendinstallatie die vanuit bezet gebied berichten naar bijvoorbeeld Australië of Brits-Indië kon uitzenden. Het gevolg was, dat het gepleegde verzet vaak tamelijk ongecoördineerd    is gebleven. De conclusies van  het Hollandia-rapport ten spijt,   de Japanners hadden het georganiseerde verzet vanaf medio 1943, nauwelijks meer dan een jaar na hun inval, volledig onder controle.

Waaruit bestond het verzet? Samengevat: zo ongeveer alles wat afbreuk kon doen aan het Japanse gezag. We kunnen hierbij denken aan militairen die zich niet onderwerpen aan krijgsgevangen-schap, het verbergen van wapens, aan het luisteren naar illegale radiozenders en het verspreiden van nieuwsberichten, spionage- en sabotage-activiteiten, aan het voorbereiden van de terugkeer van de Geallieerden, etc. De definiëring van verzetsactiviteiten is natuurlijk afhankelijk van wie  of wat deze beoordeelt. De Japanners hanteerden een wel zeer ruime interpretatie: het Hollandia-rapport staat vol met conspiracies en subversive actions.

Verzetsster Oost-Azië 1942-1945

Drie regelingen

In na-oorlogse jaren konden Nederlanders een beroep doen op drie regelingen die, naast militaire onderscheidingen voor dapperheid specifiek het verzet in Nederlands-Indië waardeerden: De Verzetsster Oost-Azië (Koninklijk Besluit, 26 oktober 1948) werd uitgereikt aan diegenen die zich “door geestkracht, karakter-vastheid of gemeenschapszin op bijzondere wijze verdienstelijk hebben gemaakt voor door krijgs-gevangenschap, internering of anderszins in de macht van de vijand geraakte Nederlanders of Nederlandse onderdanen, dan wel in het verzet tegen de vijand”. Hulp aan geïnterneerden – verzet van humanitaire aard – stond hier dus op de eerste plaats. De Verzetsster Oost-Azië, die slechts kon worden verkregen op voordracht door derden, werd 468 keer uitgereikt.

Het Verzetsherdenkingskruis (bij Koninklijk Besluit, 19 december 1980) was bedoeld voor zowel verzetsdeelnemers in Nederland als wel Nederlands-Indië. Omdat de situatie in Indië zoveel anders was als in Nederland, werden de criteria voor toekenning op basis van verzet aldaar, bewust vaag gehouden. Het kruis werd uitgereikt aan “een ieder, die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Oost-Azië op door Japan bezet gebied of Japans gebied aan, naar het oordeel van het Nationaal Comité Verzetsherdenkingskruis als verzet tegen de vijand aan te merken handelingen heeft deel-genomen”. Toen deze regeling in 1985 werd gesloten waren 15.300 kruisen toegekend, het overgrote deel op basis van activiteiten in Nederland. Het precieze aantal toekenningen op grond van verzetsactiviteiten in Nederlands-Indië is onbekend.

In navolging van de Wet buitengewoon pensioen 1940-1945,  bedoeld  voor  Nederlandse

verzetsdeelnemers (1947), werd in 1986 de Wet buitengewoon pensioen Indisch Verzet in het leven geroepen. Recht op een buitengewoon pensioen hebben deelnemers aan het verzet die ten gevolge van dat verzet tenminste 10% invalidering hebben opgelopen. Ook hun weduwen/ weduwnaars hebben recht op dat pensioen. Tot verzet in de zin van de wet wordt gerekend: “activiteiten welke na de capitulatie van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger, anders dan in militair verband, werden verricht met het oogmerk door daad of houding afbreuk te doen aan de militaire of ideologische doeleinden van de bezetter zonder dat daarbij persoonlijk gewin of andere persoonlijke motieven een rol speelden en welke een zekere mate van duurzaamheid of intensiteit inhielden en waaraan voor betrokkene een duidelijk risico verbonden was”.

‘Anders dan in militair verband’ betekent dat reguliere militaire activiteiten buiten beschouwing blijven. ‘Activiteiten door daad of houding’ laat ruimte voor een erkenning in verband met de weigeringen om een loyaliteits-verklaring te ondertekenen. ‘Duurzaamheid’ vereist een wat langere periode, uitgezonderd die situatie waarin de verzetsstrijder wordt gearresteerd of gedood. En tenslotte, de toevoeging ‘duidelijk risico’ impliceert dat de activiteiten door de Japanners als gezags-ondermijnend moesten worden gezien. In afwijking van bij        de Verzetsster Oost-Azië wordt humanitaire hulpverlening hier niet als verzet beoordeeld. In het kader van deze wet werden ruim 2500 aanvragen ingediend. In ongeveer een kwart daarvan was sprake van erkenning van de verzetsactiviteiten. Vooral de bewijslast was na zoveel jaren een struikelblok.

Radio in veldfles

Omvang

De omvang van het verzet is moeilijk in te schatten. In afwijking van bijvoorbeeld de internering, is hier natuurlijk geen sprake geweest van enige vorm van registratie. Iedere schatting is daarom per definitie onvolkomen. In geen enkele publicatie over het verzet in Nederlands-Indië is geprobeerd op dit punt tot een onderbouwde conclusie te komen.

Als we ons beperken tot het pro-Nederlandse verzet (van het Inheemse verzet is zeer weinig bekend, en valt buiten het bestek van dit artikel), is hier misschien toch iets over te zeggen. In het Hollandia-rapport (dat alleen het verzet op Java betreft) wordt melding gemaakt van 20 opgerolde verzetsgroepen met 1730 leden, en 42 nog in behandeling zijnde (?) groepen met 1468 leden. Dit naast 8 ‘communistische verzetsgroepen’ met 691 leden. Deze cijfers zijn met enige goede wil te vergelijken met de hierboven genoemde cijfers in het kader van de Nederlandse verzetsregelingen. Misschien mogen we – rekening houdende met aftrek van het vermeend verzet – concluderen dat twee à drieduizend personen het hebben aangedurfd om de Japanse bezetting actief te weerspreken. Dat mag misschien weinig lijken, de Japanners moeten er hun handen vol aan hebben gehad.      Bron: Java Post

Het regeringsverhaal uit 1977, dat bij de bestorming slechts 'beheerst geweld' is gebruikt, blijft ook na onderzoek recht overeind staan. Dat zegt Karel Monsjou, de vader van een omgekomen gegijzelde. Hij is medio november 2014 als een van de eersten bijgepraat over de uitkomsten. Op 18 november presenteerden minister Opstelten (Veiligheid en Justitie, VVD) en minister Hennis-Plasschaert (Defensie, VVD) een onderzoek naar de bestorming van de door Molukse jongeren gekaapte trein bij De Punt.

procureur-generaal de woorden van Fonteijn. Die zegt, terwijl     er nog geen dode is gevallen:   'Nú gaat de aanval beginnen; een bloederige zaak.' Tussen de paperassen van de Friese procureur-generaal zit ook de Kodakfilm, in een geel hoesje. Zoals de val van Srebrenica (1995) een mislukt fotorolletje heeft, zo heeft de treinkaping bij De Punt een mysterieuze filmband. Het lijkt onwaarschijnlijk dat de staat dit dossier binnenkort kan sluiten.

Staat niet aansprakelijk

Op 9 februari 2015 schreef het ministerie van Veiligheid en Justitie een brief namens Minister Ivo Opstelten aan advocate Liesbeth Zegveld. Zegveld stelde namens de nabestaanden van de gedode Molukse treinkapers de Nederlandse staat aansprakelijk voor het gebruik van buitensporig geweld, ten gevolge waarvan de dood van de kapers uitgelegd kon worden als een executie. Vijf kapers en twee gijzelaars kwamen bij het beëindigen van de drie weken durende kaping om het leven. De advocate stelde dat er daarbij kapers opzettelijk zouden zijn gedood.

Minister Opstelten schrijft in de brief dat “Feitelijkheden uit hun context gehaald zijn en worden vervolgens vergaande en veelal onjuiste conclusies getrokken”. Geen van de kapers is volgens de minister met opzet gedood en uit niets zou blijken dat de staat onrechtmatig handelde: “Uit het onderzoek volgt dat het uitgeoefende geweld viel binnen de grenzen van de geldende geweldstoepassing die door de Staat was voorzien en aanvaard. Op grond van het verslag is de Staat dan ook van oordeel dat van onrechtmatig handelen geen sprake is geweest en dat er overigens geen enkele grondslag is voor aansprakelijkheid jegens uw cliënten op grond waarvan de Staat verplicht zou zijn enige schade te vergoeden. Voor zover er al sprake zou zijn van vorderingen tot schadevergoeding, zou deze bovendien ruimschoots zijn verjaard”.

De gehele brief van de Minister aan Liesbeth Zegveld is te lezen via de volgende link: http://pe-webservice.persgroep.nl/static/asset/2015/9_februari_2015_Zegveld_8076.pdf. 

Eenzaam wachten in de dodencel

VVD met haar eigen Integriteit-commissie tegen corrupte VVD-ers!

Is dit een keurslager die zijn eigen VVD vlees aan het keuren is.

Als bosjes vallen de fractiesleden bij de VVD uit het bootje, en voor de In de Indische Gemeenschap, die kunnen hun borst nat maken, en hopend dat dit Kabinet niet weer valt. 68% wil dit Kabinet niet meer die worden gekenmerkt door trefwoorden : BEZUINIGEN dat gepaard gaat met corruptie en steeds hogere uitgaven van de overheid.

Toch heeft deze MOVE dat zwaar wordt aangerekend dat Teven kennelijk Opstelten het bos heeft ingestuurd, want weer kregen de ambtenaren van het Ministerie de zwarte piet toegeschoven. Gelukkig hebben wij nog Ferry van Mengelen bij program Pauw die dit ook bevestigde gesteund door Advocaat Sprong.

Groningen gaat ten gronde door ontbreken Kabinet visionaire missie.
Reactie van Min. uit Indonesie.

Tegenwoordig door de Internet zijn alle ontwikkelingen te volgen. Zo stuitte ICM als redactie op de Mega Masterplannen die het Kabinet van de Indonesische regering ontwikkelde. Masterplannen met grote investeerders uit het buitenland die de infrastructuur, sociaal en economisch naar een hoger plan tilde. Iedereen profiteert hiervan.
Heeft Indonesie Nederland ver achter zich gelaten als het om Mega Master plannen  ontwikkelingengaat ?

Ja, kan hier resoluut op worden geantwoord.

Henk Kamp is nu al een jaar bezig om de “Quatar & Dubai “ te redden daar lijkt op. Kan hier van zijn collega’s in de republiek Indonesia wel wat van leren, die wel duizenden provincies met een populatie van 251 miljoen besturen. Sinds het vertrek van de Nederlanders uit het voormalige Indie is dit land sterk ontwikkeld, en met grootste economische groei ruim 7,8 % op bevolking van 250 Miljoen, en Nederland 1,2 op 16 miljoen.

Henk Kamp en de zijnen lijken totaal visieloos te zijn. De geschiedenis van de provincie Groningen laat zien dat gedurende 55 jaren de Dubai & Quatar is van Europa. Nederlandse huishoudens als Europese huishoudens zijn afhankelijk van deze rijke energie bron, waar provincie Groningen niets voor terug heeft gehad. Geen voorzieningen zoals in Dubai & Quatar o.a.: gratis zorg, gratis school etc.. In tegenstelling verzakte bodem gepaard met dagelijkse aardlaag verschuivingen die zorgen dat infrastructuur en gebouwen doen in storten. Hun leven van de ene dag in een hel veranderde, net zoals de Indische Nederlanders toen Koningshuis Japan de oorlog verklaarde, zie hun lot nu anno 2015 hoe Martin van Rijn dit oppakt of liever gezegd wegvlucht!

55 jaren wordt het rijkelijk energie uit deze bodem gehaald, die langzaam zorgt dat de druk wegneemt en verschuivingen te weeg brengt die uiteindelijk resulteren in aardbevingen, en verwoestingen van gebouwen en infrastructuur.

De geschiedenis heeft geleerd hoe het Kabinet omgaat met problemen die te wijten zijn aan visieloos zijn van een Nederlandse regering. Neem het voormalige Indie, dankzij het wanbeleid en oorlogsverklaring aan Japan, en later niet erkennen van de republiek Indonesia heeft ze haar onderdanen in Indie - De Indische Gemeenschap, die met 341.000 het land Indonesie moesten verlaten tot anno 2015 - in de steek gelaten door steeds onderzoekcommissie in te stellen. Dit begint nu ook aan de oppervlakte te drijven wat de provincie Groningen betreft.

Correspondent uit Indonesie mailde de ICM redactie :
Provincie Groningen heeft ruim 55 jaren rijke energie bronnen geleverd voor alle huishouden in West – Europa, dit is een harde constatering. De minister Kampt richt zich puur op quick en dirty oplossingen, terwijl dit probleem op een doelmatige wijze vraagt naar alle partijen toe. Shell (Nederlandse regering) zijn afhankelijk van de inkomsten voor de begroting van de Nederlandse regering, en is verplicht te blijven leveren aan alle huishoudens in West Europa. Waarom wordt nu alle opbrengsten direct aan de provincie Groningen beschikbaar gesteld om de Infrastructuur en de gebouwen te herbouwen als aardbevingsbestendig zoals die landen waar aardbevingen aan orde dag zijn o.a. Japan. Hiervoor een megaplan ontwikkelen. Dit zal resulteren dat infrastructuur en gebouwen bestendig blijven tegen de aardbevingen, die zullen blijven in de toekomst. De Groningse Economie zal weer gaan aantrekken en de werkloosheid zal dalen. Niet onbelangrijk de leveranties aan alle huishouden zullen blijven behouden, en uiteraard ontwikkelingen van alternatieve bronnen. Ten slotte niet afhankelijk te zijn van Poetins gas.
In die 55 jaren is ruim 700 miljard verdiend (BNP = 248 miljard). 
Trima Kasih banjak!

Bukti Jokowi-Ahok Nikmati Dana Siluman APBD DKI Jakarta Makin Nyata

Een nieuw Indisch Centrum in Den Haag? Door:  Hans Vogelsang

Als alles een beetje meezit, staat er in de toekomst in Den Haag heel wat te gebeuren. Zoals vrijwel iedereen weet, wordt na het sluiten van Het Indisch Huis aan de Javastraat in Den Haag, het ontbreken van een Indisch Centrum als een steeds sterker wordend gemis ervaren. Een Centrum waar mensen met roots in de Gordel van Smaragd en ieder die zich daarmee verbonden voelt, elkaar kunnen ontmoeten en aan activiteiten kunnen deelnemen.

(advertentie)

Lieve mensen, het gaat deze keer over de actualiteit, de huidige situatie. Onze muziekcultuur is er een van stug volhouden en doorgaan tot het gaatje. In al die jaren dat ik nu in het Indo circuit meedraai en dat is pas jaja, vanaf 2006, door toedoen van Ricky Berger in zijn nieuwe opzet, heb ik veel mogen meemaken en eigenlijk is het niet anders dan toen die ouwe tiet, zoals de Indo’s kunnen zeggen.

Die oude tijd kenmerkte zich   voor mij alleen door de vele opkomende bands en ook de vele teloorgangen van de goede bands door de veelvuldige wisselingen. Jammer want het waren goede inspirerende bands en men vergat gemakshalve dat je een goed concept nooit moet inwisselen voor iets anders wat je nog niet kent.

In de tijd dat ik weer muziek begon te maken, heb ik het Indo muziek gebeuren gemist. Na een periode van studie en hard werken, gezin etc., u kent dat wel, gaat het kriebelen en als gauw begon ik weer te spelen. Eerst in een country formatie, vervolgens startte ik mijn eigen country band Laredo op die succesvol bleek te zijn, doch na een jaar besloot men de top 40 kant op te gaan omdat die muziek toch meer inhoud had en gevarieerder was. Je speelde de moderne top 40 en het was hard werken om naast de vele optredens de top 40 van toen bij te houden.

Met Laredo hebben wij maar een keer voor een Indische vereniging gespeeld en omdat de toenmalige organisator zo vervelend deed en autoritair, zo vonden wij, hebben wij het nooit meer gedaan. De mensen moesten tijdens het eten bijvoorbeeld allemaal in de rij gaan staan gedirigeerd door een oude kolonel, en zo waren er nog meer van die streng geregelde kleine onzinnige dingetjes.

Niet wat de band betreft, maar meer het mennen van het publiek, dat waren wij in het allround circuit niet gewend, we hadden als band heel veel goed werk, o.a. speelden wij voor grote bedrijven en banken. Dus waren ook nog te duur en helaas wilde men ons wel hebben in het Indische circuit maar er werd getawar, geboden, op onze vaststaande gage die toen te hoog was, meestal.

Dat was de tijd in de tachtiger en negentiger jaren, er speelden heel veel Indische bands in het allround top 40 circuit en van Indo Rock etc., had ik niet veel kaas, of liever gezegd, tahoe gegeten. Er was wel een circuit van kumpulans, toen Indische avonden geheten.

In het jaar 1999 hadden wij het wel gezien in het top 40 circuit want we werden wel wat te oud. We zagen ons niet meer echt     als de muzikanten die voor bruidsparen moeten spelen van 25 jaar of jonger, dus besloten wij de groep te ontbinden. In hetzelfde jaar besloot ik om me helemaal weer andersom, naar de roots te begeven en dat was mijn eerste liefde, The Ventures, dus richtte ik een Ventures Tribute band op  https://www.youtube.com/watch?v=GJzl7M0fHdg.  

Het eerst contact met het Indische circuit was met Ricky Berger & The Rhytm Strings en laten met Roy Clignet bij The Black Wings. Het was een hele openbaring want eigenlijk was je de muziek ontgroeid en was je er niet meer zo in thuis. Ik maakte ook kennis met de Indo scene en naarmate je er langer vertoefde merkte je dat er eigenlijk in al die jaren niets tot nauwelijks iets veranderd is als toen ik voor het eerst in Duitsland ging spelen. Men speelde eigenlijk op de wijze die er altijd was geweest.

Ricky Berger & The Rhytm Strings

Wennen dus, maar ach, het had zijn charmes en langzamerhand ging je ervan houden, want eigenlijk was het best gevarieerd. Met AdVenture zweefde je er soms tussen maar als je in het circuit zelf zit, merk je toch een aantal zaken op. Allereerst het gemak waar men gewoon van bezetting verandert, het gewoon maar bij een band invallen zonder dat je ooit gedegen hebt gerepeteerd. Allemaal kunstig natuurlijk, maar echt hoogstandjes kon je niet bereiken want een goed draaiende band die een eigen karakter en repertoire wat klinkt als een klok, was gewoon niet.

Men speelde de al grijsgedraaide nummers die zo langzamerhand iedereen wel kent en dat is eigenlijk wel erg jammer want er zijn best hele goede muzikanten in ons circuit. Maar allengs wen je aan de structuren en aan de aanwezige cultuur, die heel anders is dan die van in het Nederlandse Muziekcultuurtje, daar speelt men bijna getrouw covers na, en van effe invalluh, kan vaak geen sprake zijn, want men houdt van een gestructureerde band die zijn eigen repertoire kan draaien en het aanpassen aan een invaller is vaak niet aan de orde. Als je dan invaller bent dan moet je de moeite hebben genomen om de band haar repertoire in te studeren en eigenlijk is dat ook waar ik voor sta. Laat me invallen, geef me van te voren het repertoire. En ik doe mijn best om mij aan de band aan te passen en niet andersom want vaak is het gewoon muzikaal een zooitje al klinkt het voor het publiek wel goed. De hedendaagse bands spelen dus nog steeds het repertoire wat gewoon verlangd wordt op de kumpulans en pasars en Indische fuifjes. Met ieder min of meer zijn specialiteit, want dat is ook gaande, men heeft de neiging om zich af te splitsen van het gebruikelijke en doorgedraaide repertoire.

Ik ken vele goede orkesten met een meer of min eigen geluid en dat doet me plezier; de werkelijke muzikanten onder ons zijn er nog steeds. Gelukkig maar. Ik kan zo een paar goede collega bands noemen waar ik echt bewondering voor heb. Diegenen die zich willen profileren passen binnen een kleine marge, want helaas is het vaak nog steeds zo dat de organisatoren over het algemeen bepalen wat er voor genre en repertoire er gespeeld wordt. Misschien uit voorzorg en uit zekerheid zodat hun publieks-aantallen blijven komen. Een logische gedachte, gezien de huidige afname van de aantallen bezoekers. Maar aan de andere kant zou een gedurfde mentaliteit om iets vreemds te boeken best eens verfrissend werken en zou het bosan gevoel wat bijna bij  alle bezoekers stilletjesaan binnen-sluipt, voorkomen kunnen worden.

Het is heel moeilijk om nog op een zekere opkomst te rekenen en de financiën laten het soms ook niet toe om risico’s te nemen, wat binnenkomt, dekt vaak amper de kosten. Dan krijg je het fenomeen dat bands te duur worden en men gaat dan geheid uitkijken naar goedkopere bands.

Een logisch gevolg en dan krijg je het effect van de mentaliteit van de muzikant die enkel en alleen speelt om de poen of die muzikant die speelt omdat hij muzikaal geïnspireerd is. Voor een ieder zijn eigen keuze, maar het jammere is wel, dat je als broodspeler vroeg of laat toch overstag moet gaan want in de oefenruimte vertoeven zonder optredens lukt niet als band. Men gaat dan uitkijken naar iets anders, bij collega’s die schijnbaar een betere portefeuille hebben. Vaak is dat maar schijn, want momenteel is het kommer en kwel in de muziek scene van de Indische gemeenschap.

Her en der kan men gebruik maken van sponsoring of men kan subsidies gebruiken, maar die gelegenheden zijn zeer schaars. Dus krijg je het fenomeen van pakken wat je pakken kunt en vaak zijn de muzikanten daar de dupe van want allengs gaat het alsmaar duurder worden om op te treden. Ook vanuit de zijde van de bands speelt men het spel mee en treedt op voor de zekerheid om aan de gang te blijven en door zoveel mogelijk op te treden accepteert men kleinere gages.

Het is helaas zo, dat het aanbod groter is dan de vraag en wil je niet meedoen dan val je buiten de kumpulan boot. Jammer is het dat dit nu in deze tijd speelt want wat je krijgt is eigenlijk een verarming van de muziek, want te vaak wordt gekozen voor een  mate van zekerheid en zie je vaak dezelfde gezichten her en der bij de in aantal afnemende feestjes.

In mijn ogen is het beter dat je voor variatie zorgt en je als organisatie en publiek lekker laat verrassen. De ene keer is het beter dan de andere keer maar het blijft spannend en spanning wekt nieuwsgierigheid op en daaraan gerelateerd de prikkeling om het mee te maken.

Wat je vaak ziet, maakt dat het gewoonte wordt en gewoonte neigt naar desinteresse. Wat enerzijds een verarming is, is anderzijds een test voor de ware muzikant, die zich altijd zal willen profileren, wat alleen maar een garantie is voor het voortbestaan van onze muziek cultuur.

Albert van Prehn

Ik heb ook met het fenomeen te maken en in mijn optie moet je als muzikant kiezen waar je voor staat, het geld, wat er niet meer is, of jouw hobby uitoefening wat geld kost. Ik kies voor de wet van de aantallen, de ene keer scoor je, de andere keer verlies je. Je moet echter wel uitkijken dat je je niet laat gebruiken door slimme organisatoren die je willen laten optreden voor weinig en er zelf een leuke cent aan overhouden, want dat heb je binnen onze muziek scene helaas ook, de bangsats (schelmen) onder de organisatoren. Ik vind een eerlijke verhouding en respect naar elkander toe, wederzijds, DE oplossing om onze mooie muziek cultuur in stand te houden. Maak eerlijke goede afspraken en met oog voor ieders kostenpotje heb je een leukere binding met elkaar. Aan mij en mijn collega muzikanten ligt het vaak niet, wij blijven doorgaan zolang wij kunnen, dat was al zo vanaf het begin van onze komst in dit land en zal duren totdat wij hier onder deze grond worden begraven, het liefste spelen wij ook nog door in onze kisten.

Ik zal hopelijk mijn geestelijke gitaar en versterker mee mogen nemen als het zover is, onze Petrus zal me wel vragen wat ik kom doen, dan zal ik hem antwoorden dat ik de Indische muziek cultuur ook in de hemel ga voortzetten.

Ik denk dat hardrockers meer bij de andere partij horen, gezien   hun in onze ogen gewelddadige uiterlijk met doodskoppen en vaak angstaanjagende outfit. Het zou dus heel mooi zijn om My Maria te vertolken en daar verder te gaan met Indische fuifjes.

Ach ja, het is maar gein. Wat belangrijk is, is dat we nog steeds onverminderd met ONZE stijl van muziek maken bezig zijn, alsof we nooit ouder zijn geworden.