Indo Rock ons cultureel paradepaardje? (13) door: Albert van Prehn
Lieve mensen, het gaat deze keer over de actualiteit, de huidige situatie. Onze muziekcultuur is er een van stug volhouden en doorgaan tot het gaatje. In al die jaren dat ik nu in het Indo circuit meedraai en dat is pas jaja, vanaf 2006, door toedoen van Ricky Berger in zijn nieuwe opzet, heb ik veel mogen meemaken en eigenlijk is het niet anders dan toen die ouwe tiet, zoals de Indo’s kunnen zeggen.
Die oude tijd kenmerkte zich voor mij alleen door de vele opkomende bands en ook de vele teloorgangen van de goede bands door de veelvuldige wisselingen. Jammer want het waren goede inspirerende bands en men vergat gemakshalve dat je een goed concept nooit moet inwisselen voor iets anders wat je nog niet kent.
In de tijd dat ik weer muziek begon te maken, heb ik het Indo muziek gebeuren gemist. Na een periode van studie en hard werken, gezin etc., u kent dat wel, gaat het kriebelen en als gauw begon ik weer te spelen. Eerst in een country formatie, vervolgens startte ik mijn eigen country band Laredo op die succesvol bleek te zijn, doch na een jaar besloot men de top 40 kant op te gaan omdat die muziek toch meer inhoud had en gevarieerder was. Je speelde de moderne top 40 en het was hard werken om naast de vele optredens de top 40 van toen bij te houden.
Met Laredo hebben wij maar een keer voor een Indische vereniging gespeeld en omdat de toenmalige organisator zo vervelend deed en autoritair, zo vonden wij, hebben wij het nooit meer gedaan. De mensen moesten tijdens het eten bijvoorbeeld allemaal in de rij gaan staan gedirigeerd door een oude kolonel, en zo waren er nog meer van die streng geregelde kleine onzinnige dingetjes.
Niet wat de band betreft, maar meer het mennen van het publiek, dat waren wij in het allround circuit niet gewend, we hadden als band heel veel goed werk, o.a. speelden wij voor grote bedrijven en banken. Dus waren ook nog te duur en helaas wilde men ons wel hebben in het Indische circuit maar er werd getawar, geboden, op onze vaststaande gage die toen te hoog was, meestal.
Dat was de tijd in de tachtiger en negentiger jaren, er speelden heel veel Indische bands in het allround top 40 circuit en van Indo Rock etc., had ik niet veel kaas, of liever gezegd, tahoe gegeten. Er was wel een circuit van kumpulans, toen Indische avonden geheten.
In het jaar 1999 hadden wij het wel gezien in het top 40 circuit want we werden wel wat te oud. We zagen ons niet meer echt als de muzikanten die voor bruidsparen moeten spelen van 25 jaar of jonger, dus besloten wij de groep te ontbinden. In hetzelfde jaar besloot ik om me helemaal weer andersom, naar de roots te begeven en dat was mijn eerste liefde, The Ventures, dus richtte ik een Ventures Tribute band op https://www.youtube.com/watch?v=GJzl7M0fHdg.
Het eerst contact met het Indische circuit was met Ricky Berger & The Rhytm Strings en laten met Roy Clignet bij The Black Wings. Het was een hele openbaring want eigenlijk was je de muziek ontgroeid en was je er niet meer zo in thuis. Ik maakte ook kennis met de Indo scene en naarmate je er langer vertoefde merkte je dat er eigenlijk in al die jaren niets tot nauwelijks iets veranderd is als toen ik voor het eerst in Duitsland ging spelen. Men speelde eigenlijk op de wijze die er altijd was geweest.
Ricky Berger & The Rhytm Strings
Wennen dus, maar ach, het had zijn charmes en langzamerhand ging je ervan houden, want eigenlijk was het best gevarieerd. Met AdVenture zweefde je er soms tussen maar als je in het circuit zelf zit, merk je toch een aantal zaken op. Allereerst het gemak waar men gewoon van bezetting verandert, het gewoon maar bij een band invallen zonder dat je ooit gedegen hebt gerepeteerd. Allemaal kunstig natuurlijk, maar echt hoogstandjes kon je niet bereiken want een goed draaiende band die een eigen karakter en repertoire wat klinkt als een klok, was gewoon niet.
Men speelde de al grijsgedraaide nummers die zo langzamerhand iedereen wel kent en dat is eigenlijk wel erg jammer want er zijn best hele goede muzikanten in ons circuit. Maar allengs wen je aan de structuren en aan de aanwezige cultuur, die heel anders is dan die van in het Nederlandse Muziekcultuurtje, daar speelt men bijna getrouw covers na, en van effe invalluh, kan vaak geen sprake zijn, want men houdt van een gestructureerde band die zijn eigen repertoire kan draaien en het aanpassen aan een invaller is vaak niet aan de orde. Als je dan invaller bent dan moet je de moeite hebben genomen om de band haar repertoire in te studeren en eigenlijk is dat ook waar ik voor sta. Laat me invallen, geef me van te voren het repertoire. En ik doe mijn best om mij aan de band aan te passen en niet andersom want vaak is het gewoon muzikaal een zooitje al klinkt het voor het publiek wel goed. De hedendaagse bands spelen dus nog steeds het repertoire wat gewoon verlangd wordt op de kumpulans en pasars en Indische fuifjes. Met ieder min of meer zijn specialiteit, want dat is ook gaande, men heeft de neiging om zich af te splitsen van het gebruikelijke en doorgedraaide repertoire.
Ik ken vele goede orkesten met een meer of min eigen geluid en dat doet me plezier; de werkelijke muzikanten onder ons zijn er nog steeds. Gelukkig maar. Ik kan zo een paar goede collega bands noemen waar ik echt bewondering voor heb. Diegenen die zich willen profileren passen binnen een kleine marge, want helaas is het vaak nog steeds zo dat de organisatoren over het algemeen bepalen wat er voor genre en repertoire er gespeeld wordt. Misschien uit voorzorg en uit zekerheid zodat hun publieks-aantallen blijven komen. Een logische gedachte, gezien de huidige afname van de aantallen bezoekers. Maar aan de andere kant zou een gedurfde mentaliteit om iets vreemds te boeken best eens verfrissend werken en zou het bosan gevoel wat bijna bij alle bezoekers stilletjesaan binnen-sluipt, voorkomen kunnen worden.
Het is heel moeilijk om nog op een zekere opkomst te rekenen en de financiën laten het soms ook niet toe om risico’s te nemen, wat binnenkomt, dekt vaak amper de kosten. Dan krijg je het fenomeen dat bands te duur worden en men gaat dan geheid uitkijken naar goedkopere bands.
Een logisch gevolg en dan krijg je het effect van de mentaliteit van de muzikant die enkel en alleen speelt om de poen of die muzikant die speelt omdat hij muzikaal geïnspireerd is. Voor een ieder zijn eigen keuze, maar het jammere is wel, dat je als broodspeler vroeg of laat toch overstag moet gaan want in de oefenruimte vertoeven zonder optredens lukt niet als band. Men gaat dan uitkijken naar iets anders, bij collega’s die schijnbaar een betere portefeuille hebben. Vaak is dat maar schijn, want momenteel is het kommer en kwel in de muziek scene van de Indische gemeenschap.
Her en der kan men gebruik maken van sponsoring of men kan subsidies gebruiken, maar die gelegenheden zijn zeer schaars. Dus krijg je het fenomeen van pakken wat je pakken kunt en vaak zijn de muzikanten daar de dupe van want allengs gaat het alsmaar duurder worden om op te treden. Ook vanuit de zijde van de bands speelt men het spel mee en treedt op voor de zekerheid om aan de gang te blijven en door zoveel mogelijk op te treden accepteert men kleinere gages.
Het is helaas zo, dat het aanbod groter is dan de vraag en wil je niet meedoen dan val je buiten de kumpulan boot. Jammer is het dat dit nu in deze tijd speelt want wat je krijgt is eigenlijk een verarming van de muziek, want te vaak wordt gekozen voor een mate van zekerheid en zie je vaak dezelfde gezichten her en der bij de in aantal afnemende feestjes.
In mijn ogen is het beter dat je voor variatie zorgt en je als organisatie en publiek lekker laat verrassen. De ene keer is het beter dan de andere keer maar het blijft spannend en spanning wekt nieuwsgierigheid op en daaraan gerelateerd de prikkeling om het mee te maken.
Wat je vaak ziet, maakt dat het gewoonte wordt en gewoonte neigt naar desinteresse. Wat enerzijds een verarming is, is anderzijds een test voor de ware muzikant, die zich altijd zal willen profileren, wat alleen maar een garantie is voor het voortbestaan van onze muziek cultuur.
Albert van Prehn
Ik heb ook met het fenomeen te maken en in mijn optie moet je als muzikant kiezen waar je voor staat, het geld, wat er niet meer is, of jouw hobby uitoefening wat geld kost. Ik kies voor de wet van de aantallen, de ene keer scoor je, de andere keer verlies je. Je moet echter wel uitkijken dat je je niet laat gebruiken door slimme organisatoren die je willen laten optreden voor weinig en er zelf een leuke cent aan overhouden, want dat heb je binnen onze muziek scene helaas ook, de bangsats (schelmen) onder de organisatoren. Ik vind een eerlijke verhouding en respect naar elkander toe, wederzijds, DE oplossing om onze mooie muziek cultuur in stand te houden. Maak eerlijke goede afspraken en met oog voor ieders kostenpotje heb je een leukere binding met elkaar. Aan mij en mijn collega muzikanten ligt het vaak niet, wij blijven doorgaan zolang wij kunnen, dat was al zo vanaf het begin van onze komst in dit land en zal duren totdat wij hier onder deze grond worden begraven, het liefste spelen wij ook nog door in onze kisten.
Ik zal hopelijk mijn geestelijke gitaar en versterker mee mogen nemen als het zover is, onze Petrus zal me wel vragen wat ik kom doen, dan zal ik hem antwoorden dat ik de Indische muziek cultuur ook in de hemel ga voortzetten.
Ik denk dat hardrockers meer bij de andere partij horen, gezien hun in onze ogen gewelddadige uiterlijk met doodskoppen en vaak angstaanjagende outfit. Het zou dus heel mooi zijn om My Maria te vertolken en daar verder te gaan met Indische fuifjes.
Ach ja, het is maar gein. Wat belangrijk is, is dat we nog steeds onverminderd met ONZE stijl van muziek maken bezig zijn, alsof we nooit ouder zijn geworden.
Opmerkingen