Siedjah – Nico Vink. Wie één klein meisje of één klein jongetje redt, redt heel Indië. Siedjah’s boeiende leven in Indië begint in 1924. In Holland heette zij Siebrigje en zij wilde meer dan haar gerieflijke huis in Nijkerk, de onderwijzersopleiding in Apeldoorn en de baan plus liefdesverdriet in Assen. Kordaat zette zij in Indië een tweede ontrouwe liefde aan de kant. Open-minded als zij was, ontdekte ze Hollands bijziende kolonialisme. Ze geeft les op Europese scholen op Ambon, Java  

en in Atjeh. Verder geeft ze buitenschoolse lessen aan pientere Indische jongens en meisjes. Uit empathische nieuwsgierigheid wordt zij vriendin van de “domme onbeschaafde inlanders”. Achttien “senange” jaren gingen voorbij waarbij ze in 1942 in een Jappen-kamp kwam en in 1945 bij de capitulatie bevrijd werd. Dit boek is een waar gebeurd verhaal dat je raakt. Siedjah vertelt het alsof ze naast je zit. Je leest het in één adem uit.  Adviesprijs: € 23,95.

Een onschuldig verlangen – Willem Nijholt. Willem Nijholt schreef zijn herinneringen op in brieven aan Hella S. Haasse, die gepubliceerd werden in het boek “Met bonzend hart”. Dit werd een grote bestseller. Maar toen in 2011 Hella Haasse overleed, was er nog zo enorm veel dat Willem Nijholt zo graag vertellen wou. Beeldend beschrijft hij hoe hij     in december 1945 na het concentratiekamp in Indië, samen met zijn moeder, broer en zusje op het schip “De Oranje” naar Nederland werd vervoerd. Hoe Prinses Juliana, die de Indische repatrianten opwachtte op de kade, in haar burgerkloffie helemaal niet leek op de sprook-jesprinses die hij verwachtte. Hoe koud het bij zijn aankomst hier in Holland was en hoe langzaam, hij maar kon wennen aan Nederland. Nijholt is in dit boek eerlijk en openhartig.  Adviesprijs: € 22,50.

Couperus – Rémon van Gemeren. “Mensch tegen over mensch is Sfinx tegen over sfinx...”, schreef een van Nederlands beroemdste schrijvers Louis Couperus (1863-1923). Tegelijkertijd is hij een mysterieus figuur, die zich telkens weer ongrijpbaar weet te maken. Veel is over hem gezegd en geschreven en zo is er een beeld van hem ontstaan dat aardig wat clichés bevat. Maar hoe kun je hem echt leren kennen als er geen openhartige getuigen, brieven of dagboeken zijn? Rémon van Gemeren gaat in deze biografie grondig in op het week van Couperus om dieper tot hem door te dringen. Daarnaast verdiept hij zich uitgebreid in talrijke aspecten van de tijd waarin Couperus leefde en wat er tijdens zijn leven over hem geschreven is. Het resultaat is intrigerend en fascinerend, verrassend en verrijkend. Een biografie als geen ander. Advies-prijs: € 39,95.

Jalan Raya Pos / De grote Postweg  Eric Kampherbeek. Hoe speelt het koloniale verleden nu nog een rol in het moderne Indonesië? Met deze vraag in het achterhoofd stapte de auteur begin augustus op de fiets in Jakarta, de enorme hoofdstad van Indonesië. In de twee maanden die volgden fietste hij over de oudste weg op Java: de Jalan Raya Pos, of: De grote Postweg. Tijdens de 3500 kilometer lange fietstocht werkte hij aan een fotodocumentatie over hoe het koloniale verleden nu nog door-klinkt in het moderne heden-daagse Indonesië. Adviesprijs:     € 35,00.

Twijfelindo – Armando Ello. Het Indische gevoel, het Indisch zijn; hoe zit dat bij mensen waaraan je niet kunt zien of ze Indisch zijn? Hoe ervaren ze de perceptie van anderen en hoe zien zij zichzelf? Voelen zij zich nog Indisch? De Indische fotograaf Armando Ello fotografeerde en interviewde deze zogenaamde “Twijfelindo’s” voor zijn gelijknamige project. Van de ruim 360 mensen die zich vrijwillig kandidaat stelden via zijn website

hoezoindo.nl, zijn er 276 in dit fraai uitgevoerde fotoboek opgenomen. Dit boek is voor iedereen die zich in de Indische cultuur en persoonlijke verhalen interesseert. En misschien zullen lezers zich herkennen in de verhalen en dan ontdekken dat ze meer Indisch zijn dan ze altijd dachten. Sinds 2004 fotografeert Armando Ello Indische mensen van alle leeftijden en generaties voor publicaties en voor eigen projecten. De Indische cultuur heeft hem als fotograaf ontwikkeld en als persoon verrijkt. Daarom wil hij met zijn projecten iets betekenen voor de Indische gemeenschap. Te bestellen bij de

auteur/fotograaf via de website: http://www.hoezoindo.nl.       Prijs: € 35,00 plus portokosten    € 5,57 (Ned.). Tevens verkrijgbaar bij Van Stockum.

De brandende kampongs van generaal Spoor – Rémy Limpach. Het officiële Nederlands standpunt sinds 1969 is dat er in het voormalige Nederlands-Indië –

met uitzondering van inlichtingen-secties en de commando’s van Kapitein Westerling – slechts incidenteel excessen hebben plaatsgevonden. In  dit baan-brekende boek bewijst de auteur onomstotelijk het tegenover-gestelde. Lange tijd gold dat het een betrekkelijk “schone oorlog” geweest was, totdat in 1969 geheel andere berichten naar buiten kwamen. Uit de studie van Rémy Limpach, gebaseerd op onderzoek in bronnen die historici ongemoeid lieten liggen, rijst een beeld op van een leger dat – onder bevel van Generaal Spoor – op grotere schaal dan gedacht, extreem geweld inzette. De woorden van Multatuli (1860) dat “een Javaans dorp ingenomen was” hetgeen betekende plat-gebrand, bleek 90 jaar na dato  

onverminderd actueel. Maar dit boek is meer dan het rechtzetten van een vertekende werkelijkheid. Het stemt tot nadenken. Advies-prijs: € 49,90. (verschijnt eind september).

Het sneeuwt op Bali – Kathryn Bonella. Voor criminelen op Bali betekent de zin “Het sneeuwt op Bali” dat nieuwe ladingen cocaïne het  paradijselijke  Bali deden uit- worden aangevoerd. Dit boek vertelt het ongelooflijke verhaal over de smokkel en de handel, die groeien tot een van ’s werelds belangrijkste narcotica-centra. De Australische journaliste Kathryn Bonella, auteur van het eerder verschenen boek “Hotel K”, kreeg toegang tot de belangrijkste spelers in deze ondergrondse wereld van drugs, waanzinnige orgies, ongekende extravagantie en... hun fascinatie voor het surfen. Dit boek geeft het prachtige eiland Bali een tweede gezicht. De onderwereld van Bali spat van de pagina’s. Dit boek is verplichte kost voor ieder die naar Indonesië en Bali reist. Advies-prijs: € 19,95.

Poirrié’s perikelen – Jack Poirrié. Al meer dan 40 jaar is Jack Poirrié (Batoeradja 1926) cartoonist en columnist voor het Indische maandblad Moesson. Dit boek is een bloemlezing van zijn cartoons en columns. Geboren   op Zuid-Sumatra is hij in zijn kindertijd zo’n 13 keer verhuisd en ging hij twee keer mee op verlof met zijn ouders. Hij kende een     typisch Indische jeugd met katapults,  kedongdongs  en  de Keystone Cops. Was tijdens de Japanse bezetting krijgsgevangen en daarna weer als KNIL soldaat aan de bovenloop van de Kommering in actie te komen. Dan, zoals de meesten, het definitieve vaarwel van de geboortegrond en voorgoed naar Nederland. Adviesprijs: € 20,00.

Mutiara – G. Bernardus, S. Pessireron & K. Lopulalan. Een informatief boek over parels van Moluks Erfgoed in de Utrechtse Vechtstreek. Met ontroerende verhalen, grappige anekdotes, mooie foto’s. Van uw Molukse buren,  vrienden,  klasgenoten of muziek- en sportmaatjes. Over heimwee naar het oude dorp en de familie die op de eilanden achterbleven. Verhalen over de tweede generatie, vriendschap-pen, pijn, hoop en de toekomst. Kinderen en kleinkinderen krijgen, opgroeien en ouder worden in Stichtse Vecht. Ook Nederlandse dorpsgenoten en ondernemers komen in dit boek aan het woord. Misschien bent u er wel één van. Adviesprijs: € 25,00.

Verloren in het Paradijs – Mitchell Zuckoff. Nederlands Nieuw Guinea, 1945. Wat een pleziervlucht van een groep Amerikaanse militairen over een paradijselijke vallei had moeten worden, loopt uit op een drama.

 Het vliegtuig stort neer in de onherbergzame jungle. De drie overlevenden, waaronder één vrouwelijke officier,  moeten zien te overleven temidden van een vijandig gebied met kannibalen. Alles wordt in het werk gesteld om de drie te redden en een toevallig op het eiland aanwezige groep parachutisten probeert hen  tijdig te bereiken. Adviesprijs: € 19,95.      

Gerechten uit Indonesië, ge-lardeerd met vertellingen – Hoessein W. Djajadiningrat. Dit is geen gewoon kookboek. Het is een verhaal over de rol van voedsel en koken in het leven van

de auteur, zowel vroeger thuis in Indonesië als nu in Nederland. De recepten zxijn gelardeerd met vertellingen, zowel uit de Solose Hofkeuken als uit andere streken in Indonesië. Iedere ceremonie of festiviteit in Indonesië heeft zijn eigen bijzondere voedselrituelen. De auteur heeft de maaltijden geplaatst binnen de culturele context van het verleden en toch tevens naar de moderne tijd gebracht. Hierdoor komen Oost en West elkaar in de keuken tegen. Het boek is geïllustreerd met tekeningen van de schrijver. De vertellingen komen uit zijn eigen herinnering. Adviesprijs: € 19,90.

'VERLANGEN

Waar gaat je boek over?'

Persbericht, 5 oktober 2016 Nijmegen

De theatervoorstelling “Krijgers en Overheersers”.

Zaterdag  15 oktober Stadsschouwburg Nijmegen

De geschiedenis van MALUKU, uitgebeeld door de Molukse bewoners uit de wijk Hatert in Nijmegen.

Door het onafhankelijk worden van Indonesië hield het Koninklijk Nederlands Indisch Leger (KNIL) op met bestaan.  Aanvankelijk konden de soldaten van het KNIL kiezen tussen overstappen naar het Indonesische leger of als burgers terugkeren naar de Molukken.

Toen de Molukken zich echter onafhankelijk verklaarden van het nieuwe Indonesië werden beide opties onmogelijk.

Daarom werden de ruim 3.000 Molukse KNIL-militairen, als” tijdelijke oplossing”, naar Nederland gevaren.

 In eerste instantie werden zij ondergebracht in aparte woonoorden en zorgvuldig buiten de Nederlandse samenleving gehouden, een pijnlijke ervaring aangezien zij al sinds de 17e eeuw deel uit maken van de Nederlandse geschiedenis.

Inmiddels is de Molukse gemeenschap meer onderdeel van Nederland geworden.

Na bijna 40 jaar begeeft de Molukse zanggroep Tala Mena Siwa uit Nijmegen, zich op een nieuw terrein; de wereld van dans en theater. Haar roeping is enerzijds meer bekendheid geven aan - en anderzijds de overdracht van - de Molukse geschiedenis, traditie en cultuur. 

Op zondag 15 oktober verbeelden zij de geschiedenis van het Molukse volk in de theatervoorstelling “Krijgers en Overheersers”. Aan deze voorstelling doen 40 jongeren mee, waarvan de jongste pas 4 jaar is.

Ehe Haheri Molo Oekoe
De theatervoorstelling Krijgers en Overheersers met de kerngedachte “Ehe Haheri Molo Oekoe” (vertaling: vergeet de Molukken niet) is een ontroerend en indringend schouwspel dat bijdraagt tot een beter begrip van de Molukkers en hun tragische geschiedenis. Traditionele liederen, gitaarklanken en de ritmes van de tifa (trommel) ondersteunen de verschillende scenes waarmee de Molukse diaspora wordt verbeeld. Aan deze voorstelling doen 40 jongeren mee, waarvan de jongste pas 3 jaar is.

De presentatie van de avond is in handen van Bert Taihitu. In het voorprogramma brengt de, meer dan 30 personen tellende, culturele groep LimaDiti, Tanimbarese muziek- en dans. Foto’s van Thorgal Caesar en Peter Veerman.

Column:

Door Rolo E. Lapré   27 september 2016

Aan de vooravond van het bezoek van de Koning van Nederland en de Min. President van Nederland aan Indonesië, wat nieuwe handelsverdragen zou moeten opleveren, is de gekozen route door de Nederlandse Min. v. Buitenlandse Zaken Bert Koenders één om “Chapeau” te zeggen.

1) Eindelijk een Min.v.Buza die begrijpt waar het om gaat. Het historische gebeuren van een zwarte bladzijde van Nederland, wat al meer dan een halve eeuw onder het tapijt wordt geschoven door ’n Rechtstaat, geeft geen vertrouwen in de onderhandelingen.

Mijn toen weg gewuifde advies op het Rawagede verhaal, om dit niet door een NL.Ambasadeur te laten doen, is zo’n voorbeeld. De gevoelskwestie hiervan werd door de Nederlandse Regering onderschat.

2) Eén VVD kamerlid die NU dan roept : “Maar dan MOET Indonesië ook de bersiaptijd etc.etc.” heeft nog steeds niet in de gaten wat voor schade hij oproept in het BELANG van Nederland. Laat hij beginnen te denken dat andere Landen niets MOETEN.

Zijn wederkerigheid is niet meer van deze tijd en hij vergeet daarbij dat Indonesië zich al 4 generatie’s heeft kunnen ontwikkelen (scholing). Zij is een volwaardige gesprekspartner.

Wederom gebruikt hij “het oude SYSTEEM” door de aandacht van eigen zaken af te wentelen door naar de ander te wijzen. Is dit JUIST niet de lange arm van Nederland in Europa en in de wereld.? De vraag komt bij mij op hoe dit Kamerlid op deze plek is gekomen.?

Hij is zo geobserdeerd op het “eigen belang” en realiseert zich niet dat er juist strijd wordt gevoerd door dit soort opmerkingen.

het oude SYSTEEM

3) Het zou Nederland sieren, om als beste jongetje van de klas te willen zijn, als eerste de eigen historie te ERKENNEN en daarmee een goede toekomst te garanderen voor zij die na ons komen.

Immers de pijn/frustratie die is geleden wordt NU nog steeds doorgegeven aan de volgende generatie. Ook de Nederlandse militairen van die tijd zitten krampachtig hun geschiedenis te verbergen en lijden hier onder. Kies voor het beleid op lang termijn.

4) Het gaat om meer dan alleen een economisch belang. Het gaat juist om de verharding in het oude systeem eruit te halen, zodat er onderhandelingen kunnen plaats vinden die gebasseerd zijn op wederzijds respect en vertrouwen.

5) Als Rechtstaat Nederland, geeft U nog steeds geen RECHT (T.v.W.66) aan Uw eigen Nederlands Indische bevolkingsgroep. Het geharrewar en ingewikkeld maken via de media dat het een moeizaam verhaal is, doet afbreuk aan de saamhorigheid van het Nederlandse volk. Immers met onze nieuwe technologie weet U al lang wie ervoor in aanmerking komt en wie niet.!?

Laat het oude systeem van het handelsland los en breng dan ook nieuw elan in de welvaartsstaat Nederland van deze tijd.

Foto : De Tielman Brothers lieten op hun eigen bijna onnavolgbare wijze de Nederlanders kennismaken met de Rock & Roll.

Wat ik hier nu ga neerzetten zal mogelijk veel stof op doen waaien, het kan me echter niet veel schelen, ik ben van mening dat   ik na al die jaren van een zekere desinteresse voor de geschiedenis van ons Indische mensen, nu eindelijk eens spijkers met koppen moet slaan.

Daarbij stel ik in dit epistel niet wat men wel of niet moet doen, het is aan een ieder vrij om zijn mening en oordeel te geven en bovendien is het zo, dat men zelf moet weten hoe men hiermee om gaat vanuit het verleden als ook naar de toekomst toe.

Ik maak hierbij een belangrijk punt. Neem dit ter harte, zij die zich op een of andere manier aangesproken of ongemakkelijk, dan wel beledigd voelen; het is ABSOLUUT niet mijn bedoeling om ook maar iemand te kwetsen en anti-Nederlands ben ik helemaal niet. We moeten echter wel de feiten onder ogen zien en hoe ongemakkelijk ook, de gezichts-punten onder ogen zien om mijn verhaal onbeïnvloed te begrijpen. Onze aanwezigheid in dit land is al heel lang geen item meer om over te hebben, inmiddels hebben diverse generaties ons bloed vermengd en zijn de echte Indische mensen die hier nog met het gemengde bloed lopen veruit in de minderheid geraakt. Ik wil het weer hebben over onze muziek cultuur, de kijk vanuit    de Nederlandse kant en de werkelijkheid. Het heeft jaren geduurd alvorens men eindelijk interesse heeft in de muziek stijl die wij van uit Indonesië hierheen brachten in de begin jaren 50 met de grote stroom repatrianten vanuit het voormalige Nederlands Indië.

De geschiedenis heeft zijn beloop gehad en de vele treurzangen over het wel en wee, het recht en onrecht van ons Indische mensen is zo’n beetje verstomd naarmate de eerste en tweede, mogelijk ook nog derde generaties onze aarde hebben verlaten. Ik hoef niet      te memoreren aan de schade-loosstellingen die gewoon werden genegeerd. Ik meen dat ik dat epistel in dit onderwerp vermijd omdat het niets te maken heeft met wat ik hier ga vertellen.

Onze komst in dit land was er een van stilzwijgen, accepteren, de schouders eronder en opnieuw beginnen. De teleurstelling van  de ontvangst hier door onze vermeende broeders en zusters waarmee wij in Indië leefden waren geheel anders, ze kenden ons niet, accepteerden ons niet  en waren argwanend en afzijdig jegens ons. In dat kader moesten wij als Indische gemeenschap on hier een nieuw leven opbouwen, helemaal alleen en wat was er beter dan de contractpensions waar we ondanks alle ellende nog onszelf konden zijn. ( Het was ook een rustplaats om op adem te komen voor de moeilijke gang naar acceptatie buiten onze pension grenzen.)

In diezelfde pensions begonnen wij met de muziek, de muziek die wij al in Indië hadden en die ons hier ontbrak. Dus wat deden wij? We zochten middelen om onze muziekcultuur weer op gang te brengen en met de middelen die we hadden bouwden we een eigen muziek scene op, helemaal gestoeld op de ervaringen, de wijze van muziek maken en de gevoelens die ermee gemoeid zijn, van uit de situatie die daar in Indië beëindigd moest worden toen wij daar weg moesten.

In den beginne was er weinig meer dan muziek maken in eigen kring, de instrumenten waren in den beginne gebrekkig, we hadden niet meer de Gibsons, Fenders etc., die door de Amerikanen in de kolonie waren gebracht. We hadden niets meer, maar onze muzikale behoeftes maakten ons creatief. We bouwden zelf en zochten van alles op.

Al naar gelang de tijd vorderde waren we beter voorzien van apparatuur en mogelijkheden, velen van ons kregen werk en konden op die manier de schaarse instrumenten kopen, waarbij de muziek branche in die tijd gouden tijden beleefde. We kochten gewoon, als moesten wij droog brood eten, we hadden de verslaving uit Indië in ons en dat heette muziek, jawel rock and roll, en hierop kom ik terug. Toen ook buiten de pensions onze rock and roll belangstelling begon te krijgen van de Nederlanders waren onze mogelijkheden wat beter, mede door initiatiefnemers binnen onze kring die zalen begonnen te huren en de huis-fuifjes veranderden in kumpulans.

We traden buiten onze huisjes en pensions op en dat was de doorbraak van onze muziekcultuur die in den beginne gewoon rock and roll genoemd werd, ja, zelfs door de elite in de vorm van Willen Duys en Mies Bouwman zeer denigrerend apen muziek of apen rock genoemd werd.

Het gaf niet, we hadden die kortzichtige en ouderwetse mensen niet nodig we gingen onze eigen gang, In Europa begon de interesse te komen en velen van ons gingen de grenzen over waar de rock and roll die wij maakten wel werd gewaardeerd. Ik ga hier niet verder op in omdat we deze geschiedenis nu wel kennen. Inmiddels is de rock and roll in Nederland volledig tot bloei gekomen en op gegeven moment had men wel de interesse naar onze muziek, in die zin dat men zich ging afvragen hoe wij aan de stijl kwamen en het onver-mijdelijke gebeurde. Een of andere slimme mevrouw ging het bestuderen en schreef er een proefschrift over. Ze bedacht toen de naam indo rock, omdat ze    van mening was na grondige bestudering, dat het een soort mengelmoes was van Indonesisch inheemse muziek en westerse beïnvloeding. Welke werd er niet bij verteld.

De Tielman Brothers lieten op hun eigen bijna onnavolgbare wijze de Nederlanders kennismaken met de Rock & Roll.

Daarbij werd helemaal niet verder gekeken hoe de muziek hier in Nederland is gekomen en in plaats van wat grondiger te graven in onze geschiedenis werd net gedaan alsof wij hier in Nederland zijn begonnen met muziek maken.

Indo rock werd de benaming een in mijns inziens neo-koloniale beschouwing van iets wat wij al vanuit onze geboorte streken bezigden. Je kunt het accepteren als Indische Nederlander en vele deden dat ook maar, mede omdat de oudere generatie er weinig interesse voor hadden hoe het werd genoemd, het was niet zo belangrijk. Daar schuilt juist het venijn, men had het niet door dat het typisch weer de Nederlandse arrogantie ook hier onze voor-geschiedenis negeerde alsof er in Indonesië niets meer was dan palmbomen en houten hutjes en we bloot rondliepen en de westerse beschaving hier hebben opgedaan. Indo rock noemde men

het en het was HIER in Holland ontstaan. Jaren voor die benaming was er geen andere benaming voor dan rock and roll. Het gaat me niet om de benaming op zich, maar op de manier waarop men ons ook hier weer neerzet alsof wij alles in dit land hebben mogen leren en ervaren. Het werd vanuit een neo-koloniaal zicht punt benaderd. Men wilde gewoon niet verder kijken naar de situatie in de ex kolonie, men wilde daar geen waardering aan hechten en men beschouwde het als nooit geweest.

Ikzelf ga daar niet in mee en beschouw de benaming Indo rock als een typisch Nederlandse arrogante benadering van onze muziek cultuur die wij al in de voormalige kolonie hadden ontwikkeld, lang voordat wij hier kwamen.

Ik heb begrip voor die indo’s die zich indo rocker noemen maar voor mij is dat een benaming die riekt naar neokoloniale arrogantie jegens ons. Weer een vorm van negeren en kleineren van wat eens een ver vooruitstrevende en welvarende samenleving was, de Nederlandse kolonie waar men door Amerikaanse invloed verder was met het fenomeen rock and roll en moderne muziek dan men hier ooit was geweest voor onze komst. DAT beste mensen doet mij de benaming indo rock persoonlijk boos maken en ik ben niet de enige. Ik heb Andy Tielman in de Rockin’ Ramona reportage het ook horen zeggen, Indo rock bestaat niet; het is door de Hollanders zo genoemd

Ja, en met wat voor achtergrond, voor mij bestaat het nog steeds niet, ik weet niet hoe U als indo muzikant er nu over denkt. Ik zou het een benaming geven American 50/60 rock and roll, DAT is wat het moet zijn. Maar wie ben ik om het nu nog een naam te geven. 

De lekkerste Babi Pangang maak je zelf. Maar ook de saus is niet zo moeilijk als u zult denken. Veel mensen deinzen een beetje terug voor het zelf maken van Indonesische sauzen, maar moeilijk is het toch echt niet. Hier recepten waarmee u echt voor de dag kunt komen.

Babi Pangang ingrediënten:

1 kilo buikspek aan één stuk en met zwoerd, 4 tenen knoflook uit de knijper, 1,5 tl. djahé, 1 tl. zout, 1/2 tl. zwarte peper, 1/2 tl. nootmuskaat, 1 tl. laos, 1 el. gula djawa (palmsuiker) of bruine suiker, 4 kemirinoten, scheutje cognac of vieux (niet meer dan een borrelglaasje) en een scheutje olie.

Bereiding:                           

 Kerf met een scherp mes het zwoerd van het spek in een ruitpatroon in. Meng alle ingrediënten met de cognac en   de olie tot een papje en wrijf het buikspek hiermee goed in. Laat afgedekt in de koelkast ca. een uur intrekken. Verwarm de oven voor op 250 graden. Plaats het buikspek met de zwoerdlaag naar boven in een ovenschaal, liefst op een verhoogd roostertje zodat het vlees niet in z’n eigen vocht komt te liggen. Plaats nu de schaal in de oven en breng de temperatuur terug naar 200 graden en rooster het in bijna 1,5 uur lekker gaar en knapperig. Draai het vlees elk half uur om. Gooi het vocht in de schaal niet weg, maar gebruik dit als basis voor uw saus. Doe de oven uit en houd het vlees er in warm (ovendeur even 1 minuut open om de ergste hitte eruit te laten ontsnappen).

Voor de Babi Pangangsaus:

het vocht van het vlees (bij geen of weinig vocht klein scheutje water in de schaal en maak het aanbaksel los met een houten spatel en meng dit goed), 3 sjalotten, 1 bouillonblokje,  1 rode peper (evt. zonder zaad en zaadlijsten), 1 tl. djahé, 2 tenen knoflook uit de knijper, 4 el. tomatenpuree, 2 el. gula djawa (palmsuiker) of bruine suiker, scheut sherry of Oosterse rijstwijn, 1 tl. oosterse vissaus, 1,5 el. ketjap manis.

Bereiding:                             

Maak de sjalotten schoon en snijd ze in stukken. Evenzo de rode peper. Doe deze met het vleesvocht, djahé, knoflook, gula djawa, sherry, en vissaus in de hakmolen van uw staafmixer en maal alles tot een mousse. Breng dit in een pannetje aan de kook en voeg de tomatenpuree, water, bouillonblokje en de ketjap toe   en laat dit ca. 2 minuten zachtjes doorpruttelen.

Serveren:                       

Snijd het buikspek in gelijke plakken en overgiet dit met een deel van de saus. Zet de rest van de saus op tafel.

Heerlijk bij witte rijst, sajoer en atjar.  Selamat makan. 

Rust rond het Indisch Monument opnieuw in gevaar Plannen ‘Internationaal Park’ ongewijzigd...

In het decembernummer van vorig jaar plaatsten wij een artikel rond de wilde plannen van de Haagse wethouder Revis voor een Inter-nationaal Park, die drie groen-gebieden (Scheveningse Bosjes, Waterpartij en het Westbroekpark) tot één groot groengebied zou moeten verbinden. Tal van organisaties kwamen hier heftig tegen in het geweer. Vanuit Milieu oogpunt was een dergelijke verbinding ongewenst. Vele om-wonenden protesteerden omdat voor deze plannen vele duizenden bomen zouden worden gekapt. Bij al deze protesten schaarde zich ook  de  Indische  gemeenschaponder leiding van NICC Magazine, Stichting Herdenking 15 augustus 1945 en de stichting 4en5mei.

De reden was onder andere omdat in het gehele plan met geen woord gerept werd over het Indisch Monument, dat midden in het gebied staat. Terecht werd gevreesd voor de permanente verstoring van de rust rondom het monument, omdat er vlak achter een brede betonweg zou komen  te liggen en vóór het monument zou een groot grasveld worden aangelegd, waar onder andere grote waterspelen zouden kunnen worden georganiseerd.

 Het 6 meter brede betonpad dat achter het Indisch Monument is gesitueerd

Indisch Monument

Een dergelijk plan zou betekenen dat het met de rust rondom het Indisch Monument voorgoed gedaan zou zijn. Zoals bekend worden dagelijks bloemen bij    het monument gelegd, op de uitdrukkelijke wens van een overledene met Indische roots. De Indische gemeenschap vroeg zich terecht af of dit nog wel doorgang kon vinden en zo ja, hoe dit te rijmen viel met het speelveld ervoor. Dit speelveld zou onder andere ook uitnodigend kunnen zijn om het rasterwerk dat de achtergrond van het Monument vormt, als klimrek te gaan gebruiken. Dit laatste is te verwachten, omdat kinderen geen of nauwelijks besef hebben van de sereniteit die rondom een dergelijk monument aanwezig behoort te zijn.

De protesten werden dermate hevig, dat de wethouder mede ook onder druk van de oppositie-partijen in de Haagse gemeente-raad, besloot om het plan in te trekken, hetgeen wij u in ons januarinummer van 2016 konden melden.

Brief aan een selectie van Hagenaars

Tot onze grote verbazing echter ontving de hoofdredacteur van NICC Magazine in de eerste week van september een brief van de Gemeente Den Haag. In deze brief meldt de Gemeente, dat zij een computer de opdracht hebben gegeven om verspreid over de stad adressen te kiezen, waarvan de bewoners uitgenodigd worden deel te nemen aan gespreks-rondes over de nieuwe groenzone, onder de naam: STADSLAB. De brief wekt verder de indruk van het plan van wethouder Revis onverminderd doorgang zal vinden en de bewoners alleen inspraak hebben over de uitvoering ervan.

Weliswaar wordt de indruk gewekt als worden de bewoners van Den Haag uitgenodigd om te bepalen of de drie afzonderlijke groen-gebieden nog wel aan alle wensen voldoen of dat er een aan-trekkelijker plan te verwezenlijken is. Wij vermoeden echter dat alle plannen gewoon al vastliggen en de bewoners alleen mogen meepraten over de uitvoering ervan. Een dergelijke procedure komt in het politieke landschap wel vaker voor.

Plannen  corresponderen met  die van de HTM

Een ander aspect van het plan voor een Internationaal Park is het feit dat langs de Scheveningseweg een grote hoeveelheid bomen gerooid zullen worden. Dit komt dan weer heel goed van pas bij de plannen van de HTM, die dit ook van plan is, maar dan om op dit traject de nieuwe bredere trams  in te kunnen zetten, waartegen eveneens heftig geprotesteerd is. U ziet, de puzzelstukjes vallen weer precies in elkaar, hetgeen ons vermoeden versterkt dat alles al vast ligt. Hierdoor wordt de inspraak gedegradeerd tot een wassen neus, een doekje voor het bloeden.

Geplande viaducten voor de B.M. Teldersweg t.h.v. het Monument

Strijdbijl

Wij vinden het getuigen van weinig respect voor de plek en de rust rondom het Indisch Monument. De Stichting “Behoud Scheveningse Bosjes, Waterpartij en Westbroekpark” zal het actiecomité weer leven inblazen en een coördinerende rol gaan spelen in de protesten, naast de publicaties in NICC Magazine. Gezien deze ontwikkelingen wordt het dus tijd om de strijdbijl weer op te graven. De redactie van NICC Magazine heeft de betrokken instellingen en organisaties die vorig jaar de regie van de protesten voerden, hierover ingelicht en we gaan gezamenlijk weer op de barricaden. Opnieuw vragen wij om ook uw steun in deze, daarom hieronder weer wat gegevens op een rijtje.

Dagelijks worden bloemen gelegd op en rond het Indisch Monument

Wilt u meer inzage in de plannen van wethouder Revis? Hier vindt u de LINK: http://stadslabgroen.nl/ Als u deze site bekijkt en u vergelijkt het met die via de LINK in het december 2015 nummer, zult u constateren dat de plannen exact dezelfde en dus ongewijzigd zijn. Duidelijk een teken dat de wethouder zijn plannen koste-wat-koste wil doordrukken. En dit ten nadele van het Indisch Monument.

Opnieuw wordt hierover in het gehele concept met geen woord gerept. Als bovendien in de zoekbalk op de website de naam Indisch Monument of Indië-Monument wordt ingetypt, komt de reactie: “dat de zoekterm geen overeenkomende resultaten heeft opgeleverd”.

Wij vragen ons dus eigenlijk af, of het Indisch Monument  nog wel een plaats heeft in de plannen, of dat de Gemeente van zins is het naar elders te verplaatsen.

De facebookpagina van Stichting “Behoud....” is nog steeds online en wordt nieuw leven ingeblazen: https://www.facebook.com/Behoud-Scheveningse-bosjes-Waterpartij-en-Westbroekpark-1687158608168937/?fref=nf

Of de petitie van destijds nog steeds ondertekend kan worden, of dat men een nieuwe petitie gaat

starten, kunt u via voorgaande facebookpagina te weten komen. Als de petitie nog ondertekend kan worden, dan in ieder geval hier de LINK: https://secure.avaaz.org/nl/petition/Wethouder_Revis_Behoud_van_de_Scheveningse_BosjesWaterpartijWestbroekpark/?pwHQYjb&pv=0

Wij van onze kant zullen u op de hoogte houden zo vaak als daartoe aanleiding is via ons weblog: http://indisch-centrum-denhaag.blogspot.com

Op woensdagavond 21 maart 1951, nu iets meer dan vijfenzestig jaar geleden, meerde ruim vier weken na vertrek vanuit de op Oost Java gelegen havenstad Soerabaja het s.s. Kota Inten van de Rotterdamse Lloyd af in haar thuishaven Rotterdam.

Aan boord naast een grote groep van ongeveer negenhonderd Molukse militairen van het voormalige Koninklijk Nederlands Indische Leger* (KNIL) met hun gezinnen ook een wat kleinere groep Moluks marinepersoneel. Onder hen korporaal-bottelier L. ’Bertus’ Latuheru (stamboek-nummer 46659), zijn echtgenote Son Latuheru-Juliaansche en hun vier kinderen Hendrika, Johannes, Moses en Wijnand. Dat de in 1941 in Soerabaja geboren Moses (Mooz) later een goede collega bij Polygram en vriend zou worden lag nog wel in de toekomst
verborgen.

Bijzonder om te vermelden is dat onder de legaal aan boord zijnde Molukkers zich een groep van zevenenzestig, eveneens Molukse, verstekelingen bevond. De meesten van hen waren leden van de zogenoemde Polisi Negara, de staatspolitie van de inmiddels opgeheven deelstaat Indonesia Timur, en zijn door een Nederlandse legerofficier aan boord gesmokkeld. Door zich onder het motto: ’eens agent, altijd agent!’ als scheepspolitie te

profileren bereikten ook zij het voor hen veilige Nederland. In totaal werden in een tijdsbestek van een kleine vier maanden ongeveer 12.500 Molukkers met twaalf grote scheepstransporten, ingeleid door het ms. Kota Inten en vervolgens de schepen Atlantis, Roma, Castel Bianco, New Australia, Groote Beer, Skaubryn, Somersetshire, Asturias, Fairsea, Goya en nogmaals de Kota Inten naar Nederland overgebracht.   Het m.s. Asturias op 24 april vertrokken uit Jakarta, meerde op 16 mei af in de haven van Amsterdam, met aan boord ca. 1700 Molukse passagiers.

Hierbij het uit vijf personen bestaande gezin van KNIL militair Stefanus ‘Noes’ Ririhena, zijn echtgenote Liesbeth Noya, vierjarige zoon Bob en hun zes maanden oude tweeling (meisjes), waarvan één luisterde naar de naam Nona. Dat deze Nona jaren later de kleurrijke Baarnse persoonlijkheid Nona Salakory zou worden stond mogelijk al in de sterren beschreven maar was nog geen tastbare realiteit.                      
Aankomst in Rotterdam

De schepen hadden romantisch klinkende namen, dat wel, maar daarmee hield iedere vergelijking met de cruisevaart van nu op. Over de achtergronden van deze opmerkelijke volksverhuizing leest u in het vervolg van dit verhaal. Terwijl deze enorme logistieke operatie plaatsvond, zat ik in de derde klas van de Hervormde Lagere School in de Spoorstraat in de klas bij meester Hulst en droomde over later: zeeman worden en naar Indië varen.

__________________________

Op 3 september 2016 vond bij  het Nationale Indië-Monument in Roermond de herdenking plaats van de Nederlandse militairen die tussen 1945 en 1962 in voor-malig Nederlands Indië en Nieuw Guinea zijn gesneuveld. In deze gebieden zijn ruim 180.000 Nederlandse militairen ingezet. Als Veteranenombudsman ben ik bij deze herdenking aanwezig.

Meneer Van der P. is een van de militairen die heeft gediend in deze gebieden. Hij is een krasse oud-marinier van 88 jaar uit Rotterdam. De gevolgen van zijn diensttijd zijn nog dagelijks voelbaar voor hem. Hij is invalide en dat heeft te maken met zijn inzet tijdens oorlogsomstandig-heden. Sinds 2014 ontvangt de heer Van der P. een bescheiden militair invaliditeitspensioen (MIP). Namens het ministerie van Defensie verzorgt het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds (ABP)   de uitvoering van invaliditeits-regelingen- en voorzieningen voor militairen en veteranen.

Naast een militair invaliditeits-pensioen bestaat er sinds 2012 ook de regeling Ereschuld. Dit is een bijzondere uitkering voor veteranen die door hun uitzending lichamelijk of psychisch gewond zijn geraakt en die de gevolgen daarvan nog dagelijks ervaren. Om aanspraak te kunnen maken op deze eenmalige uitkering had meneer Van der P. voor 1 juni 2012 een aanvraag moeten doen. Maar omdat hij niet wist dat deze regeling bestond, was hij te laat met zijn aanvraag.

Meest Bekeken Video's

2:26

Paarlberg op feest: onbegrijpelijk!

0:46

Domme visser vergeet handrem

2:12

Prachtige emotie bij Davy Klaassen

De regeling Ereschuld is opgevolgd door de permanente regeling Volledige Schadever-goeding. Het ABP stuurt meneer Van der P. een brief waarin staat dat hij niet in aanmerking komt voor deze regeling. Helaas! Hij is namelijk te oud om aanspraak te maken op deze vergoeding. Meneer Van der Poel valt daardoor tussen wal en schip en hij voelt zich daardoor niet erkend.

Meneer Van der P. stuurt mij een brief met zijn verhaal. Als Veteranenombudsman behandel ik klachten van veteranen. Ik bespreek zijn brief met collega Marianne. Zij neemt contact op met het ministerie van Defensie. Ze vraagt of het ABP niet toch mogelijkheden ziet om meneer Van der P. tegemoet te komen. Dan krijgt meneer Van der P. toch nog goed nieuws van het ABP. Hij ontvangt alsnog een eenmalige uitkering op basis van de ere-schuldregeling! Wij zijn dan ook tevreden over het maatwerk dat door het ABP alsnog is geleverd.

We zijn blij dat we als onafhankelijke Veteranen Ombudsman meneer Van der P. en andere veteranen kunnen helpen. Want onze veteranen verdienen onze bijzondere aandacht. 

Al jaren stond op mijn wenslijstje de nationale Indië Herdenking    bij te wonen. Vreemd, zult u misschien zeggen, voor iemand die al zó lang stukjes schrijft over Indië en alles wat daar mee samen hangt. Dat is waar, maar het geval wil dat dan meestal heel ver van Den Haag ben, en aan andere dingen denk.

Dit jaar was het dus anders, ik was in de buurt. En dus vol verwachting óp naar het park met het monument! Om er zeker van te zijn dat ik op tijd zou zijn, keek ik bij het Centraal Station nog even op de kaart. ´Komt goed´, dacht ik, en peddelde op mijn fiets richting Scheveningen. Op de Scheveningse Weg werd ik op het fietspad aangehouden door een ouder Indisch echtpaar: of ik wist waar het was? Natuurlijk! Het laatste stukje fietspad werd een paar maal geblokkeerd door auto´s van hoogwaardigheidsbekleders. Duur, donker, en met geblindeerde ramen. Het zij zo, denk je dan.  

Strakke regie

Laat ik eerlijk zijn, ik heb niet álles gezien. Alleen het openlucht-gedeelte: een anderhalf uur in blakende zon op een grasveld, staande, achter een paar duizend betalende gasten op klapstoeltjes.

Mijn indruk? Waardig, zeer waardig. Maar ook wel een beetje erg protocollair. De teksten die werden uitgesproken, vooral die van de ceremoniemeester, wekten de indruk al tientallen keren eerder te zijn gebruikt. Geen woord te veel, geen woord te weinig. Het was in alles een strak geregisseerde herdenking van emoties die één keer per jaar naar buiten mogen treden, maar waar tegelijkertijd weinig van te merken was. In gedachten keerde ik terug naar alle 4 mei-bijeenkomsten waar ik ooit was, en miste hier het gevoel, de emotionele aansluiting bij een gebeuren waar ik – hoeveel stukjes ik ook over Indië kan schrijven – natuurlijk nooit dichterbij kan komen.

Indië-herdenking 2016

Daderschap

Een paar dagen later las ik in het NRC een paginagroot artikel onder de titel ´Japan capituleerde, maar wij bleven Indonesië bezetten.´ Het was een aanklacht tegen de nationale  Indië-herdenking omdat deze alleen maar het slacht-offerschap benadrukt, en voorbij gaat aan ons koloniale dader-schap. Deze herdenking vertekent de geschiedenis en zet, aldus     de schrijfster, de ‘onwetende Nederlander’ op het verkeerde been.

Was het omdat ik net tevoren bij de herdenking zelf was geweest? Ik weet het niet, maar ik voelde me onaangenaam getroffen. Herdenken is iets persoonlijks. De Stichting Herdenking 15 augustus 1945 geeft inhoud aan, bundelt en organiseert al die persoonlijke gevoelens. En biedt de Indische gemeenschap een platform om eens per jaar terug te kijken op de Japanse oorlogsjaren, net zoals de Stichting 4 en 5 mei dat doet voor de Europese herdenkingen.

Heeft de Stichting een taak om ook het Nederlandse koloniale daderschap naar voren te halen? Nee, natuurlijk niet, en het is bijna onkies om er naar te vragen. Zou het niet nét zo vreemd zijn van het Auschwitz Comité te eisen aandacht te besteden aan het feit dat Koningin Wilhelmina naar Engeland is uitgeweken, om ook hier het Nederlandse daderschap te benadrukken? Als ik in het Auschwitz Comité zou zitten, zou ik zeggen: Hoepel op, en laat ons de doden herdenken.

Politiek correct

Herdenken is iets héél erg  persoonlijks. Zó persoonlijk dat iedereen het liefst zijn eigen herdenkinkje wil, bij zijn eigen monument, op zijn eigen moment. Vraag maar aan Bronbeek. Dat er één nationale herdenking is, waar iedereen kan aanschuiven, is al heel wat, en moet worden gekoesterd.

En ja, natuurlijk, het is een herdenking van de bevrijding van de Japanse bezetting, niet meer en niet minder. Vragen, of eisen, dat het een herdenking wordt van vier eeuwen Nederlandse aan-wezigheid in Oost-Azië, ontdoet het evenement van zijn waarde op dezelfde manier als het Van Heutz monument in Amsterdam-Zuid van zijn waarde is ontdaan. Wat rest is een politiek correcte steenklomp waar niemand nog een bloemetje legt.

Dit alles betekent natuurlijk niet dat altijd alles bij het oude moet blijven. Het is goed dat namens Nederland een krans wordt gelegd in Rawagedeh. Maar wáár was de Indonesische vertegenwoordiging op 15 augustus in Den Haag?

Volgend jaar hoop ik er wéér bij te zijn.  Java Post.

Nederland heeft behoefte aan een museum over het Nederlands-Indische verleden           Door:  Niels Graaf

foto Het Indisch Museum Nusantara in Delft dat enkele jaren geleden de deuren moest sluiten

Een historisch museum dat een compleet overzicht geeft van het Nederlands-Indische verleden ontbreekt. Een transnationaal museum over het Nederlands-Indische verleden kan een nuttige rol vervullen in Nederland én Indonesië. Ook als symbool.

In Jakarta is alles anders. Waar tijdens de nationale Indië-herdenking in Den Haag over het gebrek aan kennis van de koloniale geschiedenis werd geklaagd, kijkt men in de Indonesische hoofdstad slechts vooruit. Zelfs vorige maand, bij de grootse viering van 71 jaar onafhankelijkheid, ging het vooral over vandaag en morgen. Aan terugblikken is geen behoefte.

Toch kan meer aandacht voor de koloniale geschiedenis, zowel in Nederland als Indonesië, geen kwaad. Dit verleden is immers  niet   per   definitie    voorbij.   De Leidse hoogleraar Gert Oostindie betoogde het al eens. De Nederlandse aanwezigheid in de koloniën was niet alleen daar van blijvende invloed.

Gedeeld Nederlands-Indonesisch museum

Ook Nederland is veranderd door zijn  koloniale  geschiedenis. Juist dat gedeelde verleden verdient meer belangstelling en over-denking. Dat kan door het oprichten van een gedeeld Nederlands-Indonesisch museum met twee compleet gelijkwaardige vestigingen, één in Amsterdam en één in Jakarta.

Weliswaar zijn er in Nederland al veel musea die zich met deze geschiedenis bezighouden, maar een historisch museum dat een compleet overzicht geeft van     het Nederlands-Indische verleden ontbreekt. Dit is een gemis. Een dergelijk museum biedt de kans op een toegankelijke wijze met   de koloniaal geschiedenis in aanraking te komen. Het is daarmee een museum tegen     het vergeten van Nederland als imperiale mogendheid. Nederland noemt zich graag een klein, tolerant gidsland, maar hoe verhoudt die zeker niet geweld-loze koloniale geschiedenis zich daarmee? Zonder alleen de verschrikkingen uit te lichten,   kan een Nederlands-Indonesisch museum daarover een breed gedragen maatschappelijk debat op gang brengen.

Indonesisch gemeenschapsgevoel

Tegelijkertijd opent dit museum gesloten deuren in Indonesië. Over de Nederlandse aanwezig-heid wordt slechts terughoudend gesproken. Het gaat wellicht te ver om te spreken van een collectief trauma, maar de koloniale erfenis is verre van verwerkt. Kinderen leren deze geschiedenis slechts kennen als een aaneenschakeling van moedig verzet tegen de onderdrukker. De focus ligt daarbij vooral op de periode van na 1945.

Maar de gedeelde geschiedenis beslaat natuurlijk veel meer. Sterker nog, pas vanaf het einde van de negentiende eeuw begon er zoiets te ontstaan als één Indonesisch gemeenschapsgevoel. En dat is eerder dankzij, dan ondanks de Nederlandse over-heersing. Indonesië vandaag de dag valt niet te begrijpen zonder 350 jaar Nederlandse aan-wezigheid, van de bloei van Batavia tot de horror van Rawagedeh. Zonder kennis van dit verleden rest er slechts een niet inzichtelijke, chaotische wereld. Een museum helpt daarbij, al was het maar als symboolfunctie.

Internationale voorbeeldfunctie

De kennis en de netwerken voor een dergelijk museum is zelfs al Nog steeds is er weinig behoefte het koloniaal verleden op te rakelen, maar de Nederlandse invloed wordt niet meer ontkend.

Niels Graaf

aanwezig. Deze visie vindt ook in Indonesië steeds meer weerklank. De vervallen, afbrokkelende en half overspoelde pakhuizen en residentiewoningen in Jakarta staan symbool voor de oude benadering van het koloniaal verleden, maar de nieuwe president van Indonesië, Joko Widodo, wil het Nederlandse erfgoed weer op de voorgrond plaatsen. Alleen zo kan Jakarta de hevige concurrentie met andere metropolen aangaan. Een groots opgezet transnationaal museum draagt bij aan dit nieuwe elan van Jakarta.

Juist op zo'n manier kan een museum ontstaan met een internationale voorbeeldfunctie. Het laat zien hoe de rijke, maar ook versnipperde collecties van landelijke, regionale en lokale historische musea en archieven kunnen worden verbonden. De kennis en de netwerken voor een dergelijk museum zijn zelfs al aanwezig.

Uitwisseling van tentoonstellingen

Eerder zijn er twee grote tentoonstellingen georganiseerd vanuit het shared cultural heritage project in het Nationaal Museum te Jakarta en de Nieuwe Kerk te Amsterdam. Nadrukkelijk gaat het hierbij niet om een dependance,

zoals het Hermitage museum aan de Amstel, maar om twee vestigingen die zich op voet van gelijkheid met elkaar verhouden.

Met een halfjaarlijkse uitwisseling van tentoonstellingen tussen de beide koloniale centra zowel in Amsterdam en in Jakarta wordt de gedeelde geschiedenis optimaal gesymboliseerd.
Driehonderdvijftig jaar koloniale geschiedenis krijgt zo de plek en aandacht die het verdient. Voor een land dat tachtig miljoen euro voor één Rembrandt overheeft, moet dat geen probleem zijn.

Noot van de redactie.

Op het Landgoed Bronbeek in Arnhem, bevindt zich weliswaar het bekende Museum Bronbeek, dat geheel gespecialiseerd is in Nederlands-Indië. Echter de daar tentoongestelde collecties hebben vrijwel uitsluitend betrekking op de militaire kant van het koloniale verleden. Eigenlijk dus meer een KNIL-museum. Daardoor uiteraard niet minder belangrijk. Een museum dat bijna alle facetten van het Nederlands bestuur in Indië voor het voetlicht plaatst, is er dus nog niet. 

Niels Graaf is historicus en is verbonden aan de Wiardi Beckman Stichting. Hij was dit jaar aan-wezig bij de onafhankelijkheids-viering in Jakarta.

(Bron: De Volkskrant)

PERSBERICHT

Proef een stukje Azië in Enschede

Vanaf 30 september t/m 2 oktober Pasar Malam in Go Planet Enschede 

Enschede – Van vrijdag 30 september tot en met zondag 2 oktober ademt de evenementenhal EXPO Twente in Enschede, een Oosterse sfeer. Tijdens de Pasar Malam die dan plaatsvindt, wordt de hele hal aangekleed in Aziatische stijl.

Het evenement vierde vorig jaar zijn 40 jarig jubileum al is het pas de vierde keer dat de Pasar Malam in Enschede wordt gehouden. Na de start in de oude Evenementenhal Borne in 1976 en de latere verhuizing naar het Expo Center Hengelo, heeft de Aziatische markt zich nu gesetteld op het Go Planet Park.

Ook hier biedt de Pasar Malam van het Oosten weer een gezellige middag of avond uit, met een hoogstaand muziekprogramma en een keur aan exotische producten. “Struinend langs de vele kraampjes met Indische en Aziatische spullen, kruiden en specerijen waant u zich even in het verre Oosten”, zo laat de organisatie weten. In de stands vinden de bezoekers tropische vruchten, groenten en rijsttafelproducten, kleding, meubels, kunst, sieraden, curiosa en andere exotische hebbedingetjes.

“Zodra u de evenementenhal binnen loopt, komen de heerlijke geuren uit de verschillende eethuisjes u tegemoet.” Creatieve en deskundige koks bereiden ter plekke de meest heerlijke maaltijden en snacks uit de Oosterse keuken, waarbij diverse verse ingrediënten worden gebruikt. Tijdens de kookdemonstraties kan men ook zelf kennis maken met de receptuur en de bereiding van de traditionele gerechten. Behalve een goedgevulde markt en een hoogstaand muziek-programma met diverse topartiesten is er ook de tentoonstelling “Ontdek je roots” te zien verzorgt door de Stichting Koempoelan Besar, waarin de koloniale geschiedenis van Nederlands Oost-Indië wordt weergegeven.

De Pasar Malam Enschede is te bezoeken op vrijdag 30 september en zaterdag 1 oktober van 13.00 tot 23.00 uur en op zondag 2 oktober van 12.00 tot 20.00 uur. Het complete programma en de openingstijden van de Pasar Malam Enschede staan op de website www.pasarmalam-enschede.nl

Zaterdag 17 september

Open: 12.00 – 22.00 uur

12.00 - 13.00 uur   CD muziek

13.00 - 13.30 uur   Bunga Melati

14.00 - 14.30 uur   Jimi Bellmartin

15.00 - 15.45 uur   Swinging Sound Machine

16.15 - 16.45 uur   Jimi Bellmartin

17.15 - 18.00 uur   Swinging Sound Machine

18.30 - 19.00 uur   Bunga Melati

19.30 -20.15 uur    Riem de Wolff

20.30 - 21.30 uur   Swinging Sound Machine

22.00 uur Einde eerste dag

Zondag 18 september

Open: 12.00 – 19.00 uur

12.00 -12.30 uur    CD Muziek

12.30 - 13.00 uur   Wipe Out Selection

13.20 - 13.50 uur   Warna Semesta

14.10 - 14.40 uur   Doña & de Gado’s

15.00 – 15.30 uur  Wipe Out Selection

16.00 - 16.30 uur   Warna Semesta

17.00 - 17.30 uur   Doña & de Gado,s

18.00 - 18.45 uur   Wipe Out Selection

19.00 uur Einde tweede dag

STEM OP DE PARTIJ VLAKTAKS 2017.

Weg met die  discriminerend  Belastingschijf. Wij zorgen voor minder regels, en kleine Overheid.
Geen 2000 euro maar 10 duizenden euro’s minder voor iedere burger.
Met de partij Vlaktaks 2017 bent u baas over uw eigen beurs.

Máxima in batik

31-08-2016 | NIEUWS

De Indonesische pers is vol lof over Máxima's kledingkeuze. Beeldschoon, elegant en aantrekkelijk, zo schrijven enkele kranten. Koningin Máxima is van 30 augustus tot 1 september op bezoek in Indonesië. Woensdag (31/8) bezocht zij de West-Javaanse stad Bogor. 
Tijdens haar veldbezoek aan Bogor droeg de koningin een lange batik rok. 'Koningin Máxima droeg een bruine blouse met lange mouwen en een lange A-lijn rok in dezelfde kleur. De blauwe accenten in de rok zorgen voor een verfrissende uitstraling', schrijft Kompas. De etnische ketting van hout die ze om haar hals droeg, maakt het plaatje helemaal compleet.
 

View image on Twitter

 Follow

BANK BRI 

✔@BANKBRI_ID

Kunjungan Ratu Maxima ke Agen BRILink BRI di Bogor, didampingi Direktur Mikro Bank BRI Mohammad Irfan.

10:04 AM - 31 Aug 2016

•  
•  1414 Retweets
•  
•  1919 likes

Een dag eerder bezocht de koningin Gedung Pancasila in Jakarta. Gedung Pancasila is een neoklassiek gebouw uit 1830 dat onder meer de residentie was van de legercommandant. 

Máxima had daar een ontmoeting met de Indonesische minister van Buitenlandse Zaken Retno L.P. Marsudi die van 2012 tot 2014 ambassadeur voor Indonesië was in Nederland. Tijdens deze gelegenheid droeg de koningin een lang gewaad met oranje accenten en batik motief. 'Wat is ze knap. Lang, blank en nog zo jong', aldus een medewerker van het ministerie van Buitenlandse Zaken zoals geciteerd door Tribunnews. 
 

View image on Twitter

Koningin Máxima bezoekt Indonesië in haar functie van speciale pleitbezorger van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties voor Inclusieve Financiëring voor Ontwikkeling. Koningin Máxima bracht eerder in haar VN-functie een bezoek aan Indonesië van 3 tot en met 5 april 2012.

Koningin Máxima op VN-bezoek Indonesië

30/08/16, 07:53  − bron: ANP

© ANP.

Koningin Máxima is vanochtend aangekomen in Jakarta voor een driedaags bezoek, in haar VN-functie als speciaal pleitbezorger van toegankelijkheid tot financiële diensten. Op het programma staan onder meer een onderhoud met de Indonesische president Joko Widodo en een veldbezoek in de buurt van Bogor.

Voorafgaand aan haar komst heeft Máxima een opiniestuk laten publiceren in de Engelstalige Jakarta Post. Daarin betoogt ze dat technologie de sleutel is tot betere toegankelijkheid tot financiële diensten, met name in een uitgestrekt land als Indonesië. "Zo kan een boer die kilometers van de dichtstbijzijnde stad woont zijn telefoon gebruiken om zaden te kopen en het schoolgeld van zijn kinderen betalen, zonder dat hij zijn werk moet onderbreken om kilometers af te leggen."

Volgens Máxima staat Indonesië voor unieke uitdagingen. Het is in afgelegen gebieden moeilijk wegen aan te leggen en te zorgen voor elektriciteit, laat staan te zorgen voor bankdiensten. Maar onder meer mobiel bankieren kan een oplossing bieden.

Ook vormen van biometrische identificatie, zoals irisscans en vingerafdrukken, bieden volgens de koningin kansen aan arme Indonesiërs. Zij kunnen zo toch deelnemen aan het financiële systeem, ook als ze geen officieel paspoort hebben. "Als Indonesië alle voordelen van financiële inclusiviteit wil realiseren zal het land ervoor moeten zorgen dat technologische vooruitgang gepaard gaat met beleid dat consumenten beschermt en de financiële kennis vergroot, vooral onder de armsten."

Tijdens haar verblijf discussieert de koningin over de verschillende mogelijkheden en adviseert ze Indonesië, dat de ambitie heeft om de helft van de volwassen bevolking in 2019 toegang te geven tot de bankdiensten. Nu is dat nog maar 36 procent.

KNIL-veteraan de heer Drijsen is uit Arnhem gekomen voor de herdenking.

Foto: Hollandse Hoogte

Geen vergoeding nabestaanden militairen en ambtenaren

Staatssecretaris Van Rijn en premier Rutte hebben een krans geplaatst.

Foto: ANP

De kwestie draait om salarissen van ambtenaren en militairen die vanwege de bezetting van Nederlands-Indië door Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog nooit zijn uitbetaald. De Japanners bevroren de banktegoeden waardoor het loon op de plank bleef liggen. Ook na de oorlog werden de salarissen en pensioenuitkeringen niet uitgekeerd.

Rechthebbenden hebben 70 jaar lang met het kabinet gestreden om het achterstallige loon alsnog te kunnen opstrijken. Eind vorig jaar ging staatssecretaris Van Rijn gedeeltelijk overstag. Een deel van de nog levende oud-ambtenaren en KNIL-militairen kreeg 25.000 euro per persoon. Het ging om zo’n 1100 man.

Maar volgens de Task Force Indisch Rechtsherstel is die regeling véél te summier. Niet alleen nog levende ambtenaren en militairen zouden het geld moeten krijgen, maar ook weduwen, kinderen, of andere nabestaanden. „De grootste klacht is dat nazaten van landgenoten die zich hebben ingezet voor Nederland in voormalig Nederlands-Indië, in de kou blijven staan”, aldus voorzitter Sylvia Pessireron van TFIR.

PvdA-bewindsman Van Rijn geeft echter niet thuis. Hij laat deze krant weten dat de vorig jaar bedachte regeling in samenspraak met de Indische gemeenschap is gemaakt. Er is ’intensief’ overlegd met het Indisch Platform (een overkoepelend orgaan van belangenorganisaties), zo herinnert hij zich. Van Rijn: „Na een geschiedenis van meer dan zeventig jaar begrijpt het kabinet heel goed dat er altijd discussie zal blijven bestaan, maar we hopen dat de vorig jaar gemaakte stap de weg vrijmaakt om een bladzijde om te slaan en te beginnen aan een nieuw hoofdstuk van onze gezamenlijke toekomst.”

Anton te Meij van het Indisch Platform denkt niet dat de Indische gemeenschap het erbij laat zitten. Volgens hem is er binnen het platform nooit overeenstemming geweest over het akkoord van vorig jaar en plukt het kabinet daar nu financieel de vruchten van.

Eerdere berekeningen legden bloot dat de Nederlandse overheid waarschijnlijk 2,4 miljard euro had moeten vrijmaken om de niet uitbetaalde tegoeden te kunnen compenseren. Het kabinet had vorig jaar echter aan 30 miljoen euro genoeg, omdat alleen maar de nog levende oud-ambtenaren en militairen er aanspraak op konden maken.

Volgens Peggy Stein, eerder werkzaam voor het verdeelde Indisch Platform, is het een kwestie van tijd voordat het kabinet een claim aan de broek krijgt. De TFIR schermt daarmee, maar ook de Stichting Vervolgingsslachtoffers Jappenkampen, zegt ze. „De eerdere woorden van Van Rijn bieden genoeg haakjes voor een juridische strijd”, beweert ze stellig.

Volgens de 80-jarige Clemens Henkel, die gisteren bij de jaarlijkse herdenking was van het oorlogsgeweld in Nederlands-Indië, is de huidige kabinetsregeling voor de achterstallige salarissen veel te ingewikkeld. „De een krijgt niks omdat iemand te vroeg is gestorven, de ander staat in de kou omdat hij juist te laat is geboren.”

Zijn maatje Eddie Pattiselanno Timmerman (73) ziet het somber in. „Het kabinet wacht gewoon net zo lang totdat al die mensen gestorven zijn. Mijn opa was adjudant bij het KNIL, maar ik doe er niet eens meer moeite voor. Het is allemaal zo’n soesa”, moppert hij.

Steun ons om ons werk af te maken door te tekenen en te doneren
                           

Indische zaak - Het Traktaat vanWassenaar 1966 

Hier Onderteken petitie   < of >    Kijken wie er getekend hebben

< of >   Laatste Updates  In het Engels hier

•   Uitbetalen Traktaat van Wassenaar  Crowdfunder of donateur worden?

   

  Uw donatie  kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07   ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie Traktaat van Wassenaar.

Pasar Malam Assen 2016

Op 2, 3 en 4 september wordt de TT Hall Assen al weer voor de zevende keer aangekleed in Oosterse sferen voor de Pasar Malam Assen. Deze succesvolle pasar trekt elke editie weer duizenden bezoekers die er gezellig kunnen rondstruinen op de goed gevulde markt met talloze kraampjes, eetstands en restaurants. En natuurlijk wordt er ook deze keer een geweldig muziekprogramma gepresenteerd met optredens van:

vrijdag 2 september Simeon Warkor & Friends (met Simeon Warkor, Marcel Sohilait, Paul Warkor, Selwyn Matrutty en Jack Siahaya) Dansgroep Nuansa Seni Indonesia Cerita Band  Ally & Friends (met Elly Usmany-Unitli, Patrick Unitli, Maurice Matrutty, Yancy Angwarmasse en Chris Soukotta)

zaterdag 3 september Diana & Friends - Trio Predestinated Ben Heart - Dansgroep Nuansi Seni Indonesia

zondag 4 september Xanur - Shanelle de Lanoy Hawaïan Treasure Duo Freeline

Meer informatie over de Pasar Malam Assen

De Pasar Malam Assen wordt elke jaar georganiseerd in de TT Hall Assen. Meer informatie over de artiesten, openingstijden, entreeprijzen, route en locatie vindt u opwww.pasarmalam-assen.nl Hieronder ziet u de aankondigingsflyer van de Pasar Malam Assen 2016.

(klik op de flyers voor een vergroting.)