Feestelijke installatie van de delegatie en de deelnemersraad ACTW66 (Tracktaat van Wassenaar.

 Eindelijk is het zo ver de kogel is door de kerk. 

De 19e  jl, kwam voor het eerst de delegatie en de vers geselecteerde deelnemersraad bij elkaar, desondanks in maart 2015 het project ACTW66 van start ging.

Een samenwerking tussen NINES-Zuid, MM. Suistanaible en ICM.  Hierbij ICM de voortrekkersrol heeft zoals bij haar andere projecten achter de schermen,

De delegatie bestaat uit :

Peggy Lesquilier (advocaat), Jan Enoch (advocaat),  Deniz Mahender International Jurist Ov), Jan Hoogendoorn Senator ( Raad van State), Rob Andreas en Ferry Schwab sr.

Deelnemersraad uit :

 Renee van Kraft

  Magret Ayal
 Hans  & Yvonne vab\n Schayk

 Rudy & Trees Groenewald

 Ben & Ieneke Vink

 Bert Letwory

 Deniz Mahender

  Ton Meijer

(passief lid) 

Don   Gabriel
 Ivo . Nieuw zeeland P Lic
Julius Stemmerik
 Peter Vermanen 

De inschrijving voor de deelnemersraad loopt nog steeds. Maximaal aantal is 25 leden. 

De installatie werd feestelijk gevierd, met uiteraard snacks, makanan, en voor de diegenen die werden wilden feesten konden in hetzelfde gebouw naar de Koempoelan.

Wordt vervolgd.

Wieteke van Dort,  mijn herinneringen aan Indië blijven een grote rol spelen...

Haar 75ste verjaardag brengt WIETEKE VAN DORT in alle rust door met haar lieve man THEO MOODY, hun drie kinderen BAS, LARISSA, ALEXANDER en de kleinkinderen. Wie had dat gedacht na haar zware hartoperatie en langdurige revalidatieperiode in 2012. Wieteke voelt zich weer helemaal goed en staat zelfs weer op de bühne. ,,Dat geeft mij zoveel energie.’’

Vandaag wordt WIETEKE VAN DORT, en daarmee ook haar alter ego TANTE LIEN, 75. Maar daar zag het een tijdje geleden niet naar uit! In 2012 werd de actrice en kunstenares onwel in de buurt van het Amsterdamse Centraal Station, strompelde daar een snackbar binnen en smeekte er met een nagenoeg laatste ademstoot om húlp!

Hartproblemen werden haar toen bijna fataal, maar net op tijd arriveerde die hulp en kon Wieteke worden gered. Een lange periode van revalideren volgde. Zowel lichamelijk als geestelijk had zij een behoorlijke klap gehad en lange tijd hield zijzelf twijfels of ze wel voldoende zou herstellen.

Maar kijk vandaag eens. Wieteke ís hersteld! Met drie bypasses en een nieuwe hartklep zit zij thuis met een pot thee en boterkoekjes. De kinderen BAS, LARISSA en ALEXANDER komen, met de kleinkinderen. Zij is weer opgewekt - met de bekende twinkeling in haar ogen - en straalt een onvoorstelbare energie uit. Het ’adoe, luitjes’ kan niet lang meer op zich laten wachten.

,,Ja, ik werk nog steeds hoor, ik treed weer op, en doe allemaal leuke dingen. Niets tegen mijn zin. Ik moet het wel doseren, want ik merk dat het allemaal meer energie kost dan vroeger. Twee keer per week is genoeg en dan het liefst overdag. Mijn artsen zeggen dat ik wel zuinig op mezelf moet zijn. En gelukkig is er altijd nog mijn lieve man THEO, die er ook goed op let dat ik niet teveel hooi op de vork neem.’’

Je bent dus helemaal genezen?

,,Nou, helemáál is een groot woord, ik word wel 75 vandaag dus het gaat gewoon wat langzamer. Zo heb ik lange tijd last van ’etalage-benen’, dat is begonnen na de operatie. Waarschijnlijk heb ik toen in een bepaalde houding te lang op de operatietafel gelegen en heeft er misschien iets in een bloedvat in mijn been knel gezeten, ik weet het niet. Het is een vernauwing van de slagaderen. Al zodra ik een kort stukje gelopen heb, moet ik weer even stil blijven staan. Daar komt ook de naam vandaan, hè? Als je moet stilstaan, kijk je in de etalage van een winkel. Mijn benen doen dan zo’n pijn, dat is echt heel lastig. Ik heb allerlei therapieën geprobeerd en behandelingen gehad, maar eigenlijk hielp niets echt. Ik ga dus binnenkort maar weer eens met de artsen praten, of er toch niet nog iets anders aan te doen is. Verder zorg ik goed voor mezelf hoor, ik fiets bijvoorbeeld iedere dag op de hometrainer. Dat houdt me fit.’’

Dus die goeie, ouwe Tante Lien is ook weer terug?

,,Het is zo heerlijk om het publiek een paar mooie uurtjes te bezorgen, ik zie dat ook niet eens als werk. Of het nu is in een bejaardentehuis, voor veteranen, op huwelijksfeesten of op de Pasar Malam, het is allemaal even leuk en geeft mij zoveel energie. ’Tante’ is nog steeds zo populair. Haar in mijn knot en een sarong aan, en daar ga ik weer. Onlangs was ik nog in een verzorgingstehuis en ik zong daar oude Indische kinderliedjes. Veel van de mensen waren dementerend, maar op het moment dat ze die liedjes hoorden begonnen ze spontaan zachtjes mee te zingen. Dat bracht zoveel ontroering, vooral bij de families en de verzorgenden die deze bewoners nooit eerder hadden horen praten. Dat is toch mooi!? Een van mijn mooiste optredens was wel bij de veteranen op het Malieveld, toen ik ook het Ereteken voor Verdienste kreeg. Ik heb veel onderscheidingen in mijn leven gekregen, zoals Edisons, Nipkov-schijven en ben ook Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, maar de mooiste is toch het Ereteken. Deze onderscheiding kreeg ik namens alle veteranen en is normaal gesproken alleen bestemd voor militairen.’’

Je Indische afkomst verloochen je niet, ook niet tijdens je optredens.

,,Nee, waarom zou ik. Het is juist belangrijk dat Indische mensen gehoord worden. Er is toch al veel te veel verzwegen. Weet je dat er bijvoorbeeld zeshonderd miljoen dollar op banken in Washington staat, dat eigenlijk toebehoort aan de Indische gemeenschap? Er is veel onwetendheid en weinig begrip voor de Indische problematiek. Mijn vader werd tijdens de Japanse bezetting gedwongen om door te werken op de suikerfabriek. Dat moest van de Japanners. Daar werd hij toe gedwongen, maar er waren mensen die hem een collaborateur noemden. In de Bersiap-periode is hij vermoord, ik was toen drie jaar en heb hem dus nauwelijks gekend of zelfs meegemaakt. Je zou denken dat je dan geen trauma kan oplopen, maar dat had ik dus wel. Jarenlang kon ik geen oorlogsfilms kijken, ik draaide meteen mijn hoofd om. Op uitnodiging ging ik naar de film Paradise Road met GLENN CLOSE. De film vertelt het waargebeurde verhaal dat zich afspeelt tijdens de bezetting van Sumatra. De vrouwen besluiten, in de verschrikkelijke omstandigheden van het kamp, toch een stemmenorkest op te richten. Vanuit hun geheugen schrijven zij de muziek op zoals ze zich die herinneren, en studeren dat in. Aan het eind van de oorlog, en de film, weet het stemmenorkest zelfs de Japanse gevangenbewaarders te charmeren. Wat was ik onder de indruk van die vrouwen in dat kamp die door zingen hun moed hielden, ik was diep geëmotioneerd. Pas sinds die tijd kan ik het aan om naar oorlogsfilms te kijken.’’

Je bent 75, zijn er nog dingen die je graag wilt?

,,Jaaaa, meer dan genoeg. Teveel om op te noemen! Naast mijn optredens met RICKY RISOLLES en AIS-LAWA maak ik schilderijen en tekeningen, beschilder ik porselein en schrijf ik nog boeken. In het najaar komt er één uit over mijn hele leven, gecombineerd met mijn Indische achtergrond. Het is een soort familiekroniek. Goede vriend en journalist HANS VISSER werkt er al jaren aan en het wordt echt een prachtig document. Eind mei zullen we op de Tong Tong Fair in Den Haag alvast een klein voorproefje geven. Verder heb ik met twee vriendinnen ook nog een boek gemaakt voor leerkrachten. Ik heb zelf de opleiding voor kleuterleidsters gedaan en die duurde toen vier jaar. Tegenwoordig is het op de Pabo maar een paar maanden waarin aandacht wordt besteed aan kleuters. Het boek geeft allerlei handvatten waar de leerkrachten hopelijk iets aan hebben.’’

De herinneringen aan Indië blijven een grote rol spelen...

,,Uiteraard… dat zit ín me. Ik ben ook gevraagd voor de Indië Monologen, daaraan werken veel bekenden van mij mee. Zoals toch ook weer WILLEM NIJHOLT en YVONNE KEULS. Dat wordt in alle opzichten weer een feest. Met zowel Willem als Yvonne heb ik veel contact, Willem vooral regelmatig via de mail. Dan hebben we echt de meest grappige conversaties. Tja, en Yvonne is al jaren een goede vriendin. Ik kan me er nu al op verheugen. Ik ben zo blij dat ik, na dat voorval in Amsterdam, die extra jaren heb gekrégen. Die wil ik nu extra goed benutten.’’

Yvonne Hoebe

Bloedbad bij aanslagen op Indonesische kerken

Van onze correspondent

Alle plegers van de aanslagen gisteren op drie kerken in Indonesië kwamen uit hetzelfde gezin. Zeker dertien mensen kwamen om en tientallen raakten gewond bij het bloedbad in Surabaya, de op één na grootste stad van het land.

De daders sloegen toe in de vroege ochtend, toen de kerkgangers arriveerden voor de zondagsdienst. Twee zoons van 16 en 18 reden op brommers naar een kerk, waar zij de bommen die ze op hun lichaam droegen, tot ontploffing brachten. De vader reed vervolgens een auto met een groot explosief en enkele kleinere rond zijn middel het terrein van een andere kerk op, nadat hij zijn vrouw en twee jongere kinderen had afgezet bij de derde kerk. Daar bliezen de moeder en haar dochters van 9 en 12 zichzelf op. Een vierde aanslag, op de kathedraal van Surabaya, is verijdeld doordat de aanslagpleger werd gearresteerd.

Volgens de baas van de nationale politie, Tito Karnavian, had het gezin banden met Jamaah Ansharut Daulah (JAD), een extremistische groep die is gelieerd aan Islamitische Staat. De familie zou in Syrië zijn geweest. Het gezin werd vorig jaar met andere Indonesiërs gedeporteerd door Turkije. De leider van JAD, Zainal Anshori, kreeg in februari zeven jaar cel voor het beramen van wapensmokkel uit het zuiden van de Filipijnen. Zijn groep zou ook verantwoordelijk zijn voor andere aanslagen in Indonesië. De aanslagen van gisteren waren de eerste in Indonesië, die zijn opgeëist door Islamitische Staat.

Indonesië kreeg veel lof voor zijn succesvolle bestrijding van terreur na de bomaanslagen op Bali in 2002. Maar de opkomst van IS heeft een nieuwe generatie van militanten geïnspireerd. Door de groeiende intolerantie in de afgelopen jaren nemen geweld en discriminatie tegen minderheden in het land schrikbarend toe. Vrouwelijke jihadisten zijn er steeds actiever, maar het is de eerste keer dat kinderen zijn gebruikt om een aanslag te plegen in het land met de grootste moslimbevolking ter wereld.

Wederom stelt de rechter in Indonesie wonende vrouw in het gelijk, dat woonlandbeginsel niet leidt tot verlaging van de uitkering.

Een vrouw die leeft met haar twee kinderen in Indonesie ontvangt een uitkering als gevolg van de Algemene nabestaandenwet (ANW). De SVB is door de Centrale Raad van Bestuur in het ongelijke gesteld. SVB deed een beroep op de toepassing van “Woonlandbeginsel” op de uitkering van de vrouw wonend in Indonesie. De stelling van de SVB is dat net als de andere BEU verdragen – beperking met uitbetalen van de uitkeringen - mogelijk maakt om de uitkering te verlagen naar de levenstandaard in het woonland, dit conform de andere verdragen die Nederland sloot met andere landen waar sprake is van export uitkeringen buiten Europa.

Per land heeft Nederland een verdrag gesloten.

Meer weten het vonnis is hier te  downloaden

De eerste  bijeenkomst  ACTW66  (Traktaat van Wassenaar) wordt gehouden op locatie "Wijkcentrum Akkers” te Spijkenisse, de 19e zaterdag mei aanstaande om 17.00 uur, is besloten

Op deze bijeenkomst vindt kennismaking plaats, en worden leden van de delegatie en van deelnemersraad geïnstalleerd. De poppetjes en de namen worden dan ingevuld. Voor de delegatie die uit zes personen bestaat zijn voor het grotendeels bekend, die al vanaf 2015 actief w

aren, dit geldt tevens voor de leden van deelnemersraad.

De delegatie bestaat uit 2 juristen, senator van De Raad van State, specialist Internationaal recht ( deze in de plaats gekomen van R.I.P. Marshal Manengkei), Rob Andreas en Ferry Schwab sr (initiatiefnemer).  

De deelnemersraad dient maximaal uit 25 personen te bestaan. Inmiddels zijn er ruim 20 toezeggingen binnen.

Deze bijeenkomst is besloten, en is geheel volgens de planning van Rapport Traktaat van Wassenaar, die in boekvorm druk II is uitgebracht. De bedoeling is ter aanvulling voor de uitgave DRUK III dat de namen worden toegevoegd evenals nieuwe feiten die bij onderzoeken van juristen naar boven zijn gekomen.

Na de bijeenkomst zullen wij U op de hoogte stellen wie delegatie vormt en de deelnemersraad.

Pasar Malam Geleen 11, 12 en 13 mei 2018 plus gedetailleerde info + programmering

                      MOEDERDAG ACTIE
LIKE & SHARE ACTIE 10 (!) SETS VAN 2 VRIJKAARTEN!MOEDERDAG ACTIE 3:

Het songfestival staat volop in de belangstelling. Waylon vertegenwoordigt Nederland en zal komende donderdag aan de bak moeten om een finaleplaats te halen.

 

Songfestival TIME! Maar eerst even terug in de tijd met Justine Pelmelay.

 

Pasar Malam Stellar presenteert u a.s. zondag songfestival ster Justine Pelmelay. In 1988 zat ze in het achtergrondkoor bij het optreden van Gerard Joling op het Eurovisiesongfestival. Een jaar later mocht ze Nederland zelf op het liedjesfestijn vertegenwoordigen, en wel met het lied "Blijf zoals je bent". De verwachtingen waren hooggespannen: de dag voor het Songfestival stond ze op een gedeelde eerste plaats bij de Britse bookmakers, een topprestatie. Natuurlijk zal ze ook dit prachtig lied weer zingen in Geleen. En voordat u het weet zingt u mee!

 

Stellar Events is blij met een ster als Justine. Een zangeres met veel ervaring. Ze maakte deel uit van vele topformaties we noemen de Swinging Soul Machine en de Pasedena Dream Band. Later timmerde ze ook op diverse fronten aan de weg. Onvermoeibaar en met passie en liefde voor zingen. Bijvoorbeeld met de Theatershow "The Soul of Motown". De afsluiting van deze show was in de RAI te Amsterdam met medewerking van The Three Degrees, The Supremes en Jocelyn Brown.

 

Ook nu weer is Justine druk met een mooi project waar ze zeker wat over zal vertellen. Samen met haar zus Elleke en Bobby Matulessi vormen zij de geweldige formatie Philly Motown Sound. En één ding staat als een paal boven water de IJshal Glanerbrook zal zondag 13 mei meer dan HOT zijn. De lady of Soul zal u laten genieten van haar weergaloze show. Inclusief een korte workshop Dance Moves!

Pasar Malam Den Helder

John van Hes

N HELDER - Het mooie Willemsoord met de mastenhal is ook dit jaar weer het thuishonk van de Pasar Malam Den Helder. De 49e editie wordt georganiseerd van zaterdag 19 tot en en met maandag 21 mei door de Tropenvrienden Den Helder. De titel van langst bestaande regionale Pasar dragen zij dan ook met grote eer.

Een leger van vrijwilligers is er bijna het hele jaar mee bezig om weer een tropisch evenement neer te zetten waar de bezoeker zich terug waant in de tijd van Tempo Dulu. Dit leger vrijwilligers kent een grote diversiteit in kennis en vaardigheden en ieder heeft zo zijn plek in de feilloos aangestuurde organisatiestructuur. Carmen Hagnauer is de voorzitter van Tropenvrienden en geeft daar met het hele bestuur met verve leiding aan.

Dit jaar is de warming-up voor 2019 wanneer het 50-jarig jubileum wordt gevierd. Dat wordt een spektakel! En daarom heeft Tropenvrienden al in 2018 uitgepakt met een spectaculair programma en een markt die zijn weerga niet kent. De Pasar Malam is een Aziatische avondmarkt met gezellige kramen, specialiteitenrestaurants en natuurlijk top entertainment!

Er treden wel meer dan zeventig artiesten op. Mr. En Mrs. Rock ’n Roll René Shuman en Angel-Eye kent men natuurlijk van de grote theatershows en de uitzendingen van omroep MAX. Zondag brengen zij een spetterende show die niemand mag missen. Kom genieten van de diverse dansgroepen. Madaloka Dance Studio combineert hun optreden van moderne culturele dansen met de modeshow ‘Oerip Ethnic Batik’ van ontwerpster Dian Oerip. Verder is er de Helderse formatie ‘Wipe Out Selection’ en de formatie ‘Challenge uit Den Haag’. Jimi Bellmartin zal de Soul weer laten herleven in de mastenhal. In het Indo Rock Café (IRC) staat talent uit de regio op de planken. Zo stonden de Lightnings vorig jaar in het IRC en staan ze nu op het hoofdpodium.

Vele standhouders uit het hele land komen graag naar Den Helder. Artikelen voor een spotprijsje van € 1,- voor een bamboefluitje tot tientallen euro’s voor bijzonder krissen, sieraden en lampen. Proef de spekkoek, de vele soorten kroepoek, ervaar de tientallen verschillende sambals en ga lekker eten, een snack of een volledige maaltijd bij een van de restaurants!

Bezoekers worden verwelkomt door dames in Sarong Kabaja (originele klederdracht) die hen Selamat Datang ofwel van harte welkom heten bij de ingang. En even met hen op de foto kan natuurlijk. Een hele dag terug in de tijd op een authentieke Pasar. En dat voor € 6,50 entree en een passe-partout voor drie dagen is te koop voor € 10,-. Zie voor het programma: www.tropenvriendendenhelder.nl.

 

Het bekendste Rock&Roll echtpaar uit Nederland is momenteel on tour bij diverse theaters in ons land. En...ze komen op zondag 20 mei naar Den Helder voor een swingend en spetterend optreden op de Pasar Malam op Willemsoord! Zo’n buitenkans moet je niet laten schieten: breng dus een bezoek aan de leukste en op één na oudste pasar in Nederland. Meer info op www.tropenvriendendenhelder.nl

Met dank aan John  voor samenstelling van deze publicatie!

www.tjampoer.nl en Facebook.com/tjampoer

COMMANDANT VAN MARINIERS BOVENSMILDE ONTKENT ’EXECUTIE-ORDER’

’ He t is gewoon niet waar’

door Olof van Joolen en Silvan Schoonhoven

De commandant van de mariniers die in 1977 de gegijzelde basisschool in Bovensmilde bevrijdden, heeft nooit instructies gehad om Molukse gijzelnemers te doden. Hij zegt dat tegen De Telegraaf.

Bij de actie, die zonder een schot te lossen verliep, bevrijdden mariniers drie onderwijzers. 105 schoolkinderen waren weken eerder vrijgelaten. Tegelijkertijd voerden mariniers 17 kilometer verderop bij De Punt een bevrijdingsactie uit bij een gekaapte trein. Zes van de negen Molukse kapers en twee gegijzelden overleefden dit niet.

Schadevergoeding

Sinds 2015 probeert advocate Liesbeth Zegveld bij de civiele rechter een schadevergoeding te krijgen voor nabestaanden van de gedode terroristen. Ze wil aantonen dat de regering een geheim bevel uitvaardigde dat de Molukkers de actie niet mochten overleven.

Vlak voor de schadevergoedingszaak rond De Punt op 29 mei weer op zitting komt, doken gisteren nieuwe getuigenverklaringen op die deze theorie ondersteunen. Ze komen van vier oud-collega’s. Die zeggen dat de commandant zich tegen hen had beklaagd over de ’onmenselijke’ instructies, uitgevaardigd door toenmalig minister Van Agt (Justitie). Slechts een van de vier mariniers was aanwezig in Bovensmilde. De anderen kwamen pas jaren later bij het korps.

Minister

„Er is geen enkele autoriteit bij mij geweest met een dergelijke opdracht”, benadrukt de commandant. ,,De minister niet en ook de commandant van de Bijzondere Bijstandseenheid Mariniers niet”, reageert de oud-commandant beslist op de getuigenissen.

„Dat heb ik ook duidelijk gezegd tegen die vier mannen. Dat ik de opdracht zou hebben gekregen ’geen krijgsgevangenen te maken’, is gewoon niet waar. Wel heb ik altijd gezegd dat de manier waarop de aanval bij de trein was gepland, onvermijdelijk zou leiden tot dodelijke slachtoffers. Dat had misschien anders gekund. Ze hebben mijn opmerkingen daarover verkeerd geïnterpreteerd.”

Volgens de commandant waren de instructies duidelijk: de mariniers moesten de terroristen aanhouden en alleen als het nodig was gepast geweld gebruiken. „Dat heb ik avond na avond mondeling duidelijk gemaakt aan de eenheden en zo is het in Bovensmilde ook gegaan.” De oud-officier voelt zich onaangenaam verrast door de getuigenissen waarin zijn verdraaide woorden centraal staan. „Ik wil hier niks meer mee te maken hebben.”

Betrouwbaar

Zegveld kwam al eerder met getuigenverklaringen dat er sprake is geweest van een shoot to kill-bevel. In tussenvonnis concludeerde de Haagse rechtbank dat geen van de ingebrachte verklaringen of bewijsstukken voldoende betrouwbaar is om de stellingname van Zegveld te ondersteunen.

De nieuwe verklaringen zijn bedoeld voor de zitting van 29 mei. De advocaat wil ermee afdwingen dat ze de vier commandanten van De Punt en Bovensmilde, voormalig minister Van Agt (Justitie) en de generaal b.d. Henk van den Breemen onder ede mag horen.

Deze oud-topmilitair was ten tijde van de gijzelingen de link tussen de regering en de commandanten in het veld.

Van den Breemen zegt een besluit van de rechtbank over een getuigenoproep af te wachten en reageert voorlopig niet. Drie van de vier commandanten noemden de verhalen over een executie-order in De Telegraaf eerder ’lulkoek’.

Terugblik ICM Album  Collect Item presentatie Ini - dia

Tussen de drukke bedrijven door de vele ICM projecten achter de schermen toch ook nog de leuke zaken door. De laatste tijden worden deze gekleurd door de Indische zaken die na 70 Jaar een podium proberen af te dwingen. Uiteraard blijft dat een zorg van ICM als media om op al dit soort zaken dat 70 jaar onder de radar blijft.

Ferry Schwab sr. bood aan de voorzitter Don Gabriel het ICM paradepaardje dat reeds eerder aan de koempoelan Ajo Dansa werd uitgereikt.  

Dit project is het initiatief van Rudy Groenewald, mede auteur van een stuk of 7 boeken uitbracht. 

Om te worden verkozen tussen de vele koempoelan wordt deze geselecteerd bij een hoogtepunt of nominatie. Dus bij een jubileum of dat het publiek dat koempoelan nomineert. Ini-Dia is door haar publiek genomineerd. Niet ten onrechte Ferry Schwab komt nimmer op koempoelan door zijn drukke agenda. Het geluk wil dat Rudy & Trees, bekende als de dansende Jago's  op vloer zowel op de pasars - en koempoelan met dit idee kwam om zo ICM ook daar boven de radar te zetten. Dat een succes is dat publiek massaal begonnen te applaudisseren toen slechts de naam werd genoemd. Ferry sr is veel gewend op de pasars, maar als de handen op elkaar gaan dan heb je wat twee gebracht bij de Indo's, uiteraard ontdaan. 

Overigens bij die nominatie heeft het publiek ook beoordeelt, denkt Schwab, de vele gastdames en- heren, die gemoedelijke sfeer kweekt, de Ini-dia keuken toch als top gekwalificieert en de A locatie, de prachtige inrichting.

Deze collect Items zijn uiteraard te zien bij icm stands op de pasar malams.

Goed nieuws dat Don mede lid wordt van ACTW66 deelnemersraad (Passief, mede om veel Spanje o.a. verblijft net als Ferry Sr. een heel drukke agenda heeft).

ACHTERGROND.

Nieuw ICM project Collect Items album

Initiatiefnemer Rudy Groenewald die alle koempoelan met Trees bezoeken, kwam spontaan met dit initiatief. ICM staat altijd open voor nieuwe innovatieve ideeën en steun deze onherroepelijk.

Het album “Collect Items”, de titel zegt het al, een verzameling van items van foto’s die zijn geschoten op de betreffende “Koempoelans”. Alleen foto’s en beelden dat wordt vastgelegd in een prachtige collage in het album collect item. De foto’s van het publiek, en alleen bands & Artiesten die daar hebben opgetreden. Rudy verzamelt al deze foto’s en maakt er een prachtig album “Collect Items” dat de sfeer en impressie uitademen. Een genot om er in te bladeren, tegelijkertijd Collect Items ook de periode aangeeft met name de bands die van de afgelopen 5 of 10 jaar de revue passeren geven het tijdsbeeld weer.

Bij het jubileum van 5 of 10 jaar bestaan biedt Rudy het album Collect Items aan, aan de organisatie van de koempoelan als blijk van waardering. Daarnaast hebben de leden van de koempoelans de mogelijkheid om deze via de koempoelan – organisatie te bestellen om als trotse bezitter thuis op schoorsteen te stallen als een “Collect Item met een blijvende herinnering.

De koempoelan Ajo Dansa was de eerste die het album collect Item in ontvangst mocht nemen.

Op 6 mei wordt door Ferry Schwab namens ICM op de koempoelan Ini-dia wederom bij het hoogtepunt het album “Collect Items”   overhandigd

Zwijgen over die 4 miljoen dode ‘onderdanen’ in Nederlands-Indië is ook kolonialisme

Koning Willem-Alexander en koningin Maxima leggen een krans bij het Nationaal Monument op de Dam tijdens de nationale dodenherdenking. © ANP

OPINIE

De schijnheiligheid rond het herdenken van Nederlandse oorlogsslachtoffers is beschamend, schrijft Marjolein van Pagee, historicus, fotograaf en oprichter van Histori Bersama.

Documentaire - film Klanken van Oorsprong gaat in De wereld- première  op zondagmiddag 3 juni in Pathé Buitenhof voor genodigden.

Documentaire maker Hetty Naaijkens heeft al eerder twee Indische documentaires op haar naam staan namelijk Buitenkampers, en Contractpensions. Voorheen de stand van de maan, en de stand van de zon, ze boft met Robbert Redfort de beroemde rijke filmster als sponsor !

ICM opperde om nu met iets vrolijks te komen voor het Bioscoop publiek. De documentaire -film wordt in alle  Pathé bioscopen getoond.  Het bioscoop publiek anders het beeld krijgt voorgeschoteld dat alleen veel leed is onder de Indische gemeenschap, en om toch de bezoekers te trekken kwam deze documentaire op de rol.

Dat van oorsprong begon met  script over The Tielman Brothers,. Immers RIP Marshal Manengkei was bezig met de verfilming over het leven van Andy Tielman. Later werd het stokje overgenomen door Wally, bekend bij de omroepen in Hilversum. Uiteindelijk als documentaire bij Hetty Naaijkens door tussenkomst van ICM.  Voor de goede orde de twee eerdere genoemde initiatiefnemers legde de lat heel hoog. Films maken ten opzichte van documentaires is complexer, en het budget ligt vele maler hoger voor de productiekosten. ICM had gepleit om eerst voor een documentaire en dan pas de verfilming. Wie weet kont alsnog een film over de legende Andy Tielman.  

Al heel snel kwam de conclusie getrokken dat Nederland geen Duitsland is waar The Tielman Brothers werden geadoreerd, in tegen stelling tot Nederland.  Willem Duiys en Mies Bouwman The Tielman Brothers vergruisde en het "Apen muziek" vonden. Gekscherend genoeg werd juist The Tielman Brothers uitgeroepen later ergens in 2009 tot de grondlegger van Nederpop unaniem door Buma /Stemra, Leo Blokhuis, Mathijs Nieuwkerk en muziekconsortium. The Tielman Brothers hebben die erkenning gekregen, waar de Indische Gemeenschap na 70 jaar nog moet krijgen van de Overheid! Naast de Indische keuken, is nu dus ook de Indische muziek erkent binnen de Nederlandse samenleving.

The Tielman Brothers hadden die gelaagdheid in zich. Het had een stuk geschiedenis in zich  met als oorsprong het voormalige Indie ( Indonesie)  met muziek invloeden uit Amerika. Die werd naar Nederland gebracht, vreemd eigenlijk dat in Nederland niet naar de Amerikaanse zender werd geluisterd.  Niet alleen de familie Tielman had die gelaagde geschiedenis maar in principe bijna alle Indische artiesten o.a. Jack de Nijs beter bekend als Jack Jersey, Harry Koster, de familie de Wolff (Blue Diamonds).  In het voormalige Indie behoorde je als kind de muziek te kennen thuis. Velen van ons hadden ook les op piano, gitaar en viool.

Gezien dat deze gelaagdheid in principe bij vele Indische artiesten te besperen is, werd uiteindelijk werd besloten om breder te trekken om documentaire aan te vullen met bekende Indische artiesten zoals; Anneke, Sandra, The Blue Diamonds etc. . Om deze nog breder te trekken is. De verwachting is dat publiek eerder warm loopt in de hoop om het bezoekers aantal te over treffen ten opzichte van al uitgebrachte documentaire

Zo heeft ICM team  achter de schermen een grote inbreng geleverd o.a. bij de tot stand komen van nieuwe documentaire van Hetty Naaijkens.

"De oorspronkelijk Muziek klanken"  De wereld- première is op zondagmiddag 3 juni in Pathé Buitenhof Den Haag. Ben zeer benieuwd hoe documentaire is geworden.

                                         Oostindisch kampsyndroom van Kousbroek

Besproken door:Pjotr.X.Siccama  

Aan het einde van het werk van Kousbroek Oostindisch kampsyndroom, komt wederom het stokpaardje van de schrijver op de proppen met zijn verdediging – of laten we zeggen: rechtvaardiging van zijn beweringen over diverse zaken: Hirohito en de algemene (Wereld) publieke opinie over de schuld en/of betrokkenheid bij de oorlogsmisdadigheid van het Japanse staatshoofd en Kousbroeks kruistocht tegen verschillende opinies van mensen in, die de WO in Azië (en in Europa) aan den lijve hebben ondervonden.

In vorige artikelen heb ik over dit onderwerp uitvoerig gewijd, waarbij ik het standpunt van de schrijver onbegrijpelijk en verdacht vond en overigens nog steeds vind.

Kousbroek wil coûte que coûte het gelijk aan zijn zijde krijgen. De vraag die bij een ieder opkomt in dit verband is: waarom eigenlijk? Hijzelf heeft dit op verschillende manieren duidelijk willen maken. We zetten de argumenten successievelijk op een rij.

Het eerste argument dat hij aanvoerde ter rechtvaardiging van Hirohito’s positie in de oorlog was, dat Hirohito zelfgevangene was van het  Japanse de militaire elite en dus gezien moest worden als een geïnterneerde. (Kousbroek cursivering). Dit is zo goed als fictie, zeker omdat het bekend was dat onder het militaire stafcorps leden van Hirohito’s familie zitting hadden en een niet onaanzienlijke functie daarin hadden bekleed. Hiermee verdedigde Kousbroek met stelligheid Hirohito s positie. Een uiterst bedenkelijk standpunt..

Ten tweede voerde Kousbroek aan dat Hirohito in Machuko (China s provincie waar de laatste Keizer van China als marionet werd gehouden) hij zijn bevoegdheid (als het oppergezag nota bene – opmerkelijk genoeg beschamend vond) had overschreden door: “  ..als tegenstander van geweld en oorlog te gedragen..” (einde citaat Kousbroek) en de tweede maal op het eind van de oorlog (welke oorlog wordt door de schrijver hier overigens bedoeld.?

Wanneer Kousbroek de WO II bedoelde, heeft Kousbroek het helemaal mis, omdat de keizer in jaren niets van zich liet horen, behalve dan in de eerste week van augustus 1945, toen het al veel te laat was om zijn goede zijde van ‘geweldloosheid’ aan de Wereld te tonen. Maar dan spreekt Kousbroek zichzelf tegen door  het volgende te schrijven: citaat”..Een woord van de Keizer en heel Japan en de bezette gebieden hadden zich doodgevochten. Wie Hirohito een oorlogsmisdadiger wil noemen, is niet op de hoogte van de feiten.” Einde citaat. Wij weten maar al te goed dat ze zich wel degelijk dood hadden gvochten, indien de VS de atoombommen niet hadden afgeworpen. Mogen we die feiten dan ook kennen? Maar de keizer was het oppergezag en had (indien hij dat zelf wilde of opdroeg) de keuze tussen leven en dood, om het cru te zeggen.

Ziedaar  het enige feit en het bestaan dat iedereen wist van het gezag: Hirohito zelf in persoon. Wat is hier nog onduidelijks aan en het verwijt van de schrijver aan al die mensen, die net als de schrijver zelf geen enkel werkelijk bewijs in handen hebben?

Kousbroek draaft (tegen alle andere stromingen/beweringen in van andere deskundigen overigens) door als een hol geslagen paard en verliest onderweg heel wat (en niet alleen moreel support).

Was het niet duidelijk genoeg dat, zoals de schrijver  had kunnen gelezen (uit de Memoires van Truman) dat de Amerikaanse president al bij voorbaat wist dat de keizer vrijuit zou gaan, maar niet zozeer omdat hij a priori onschuldig was. (zie mijn vorige artikelen), en dát tegen de Amerikaanse (liever gezegd de Wereld) opinie in? Aan de andere kant wilde het Amerikaanse publiek (en de Wereld)  niet dat

Hirohito zou worden gespaard. Toch is dit tegen ieders verwachting gebeurd: de politieke druk van de VS was in die situatie en omstandigheid veel te groot en politieke belangen waren te sterk.

(later bleek dat er stricte geheime afspraken waren gemaakt door de Amerikaanse veiligheidsdienst(en) om een geheel andere weg te in te slaan, gezien de dreiging vanuit

Oost/China en Rusland.) Dat argument van de veiligheidsdiensten van Truman vond ten slotte de doorslag en zeker gezien het in hun opvatting nog groter gevaar van het oprukkende Communisme, met name vanuit Rusland.

Er is maar één gevolgtrekking uit de memoires van president Truman: Hirohito was verantwoordelijk en dus schuldig, maar kon de adviezen van zijn diensten niet zonder meer terzijde schuiven; daar waren immers veel grotere (politieke) wereldbelangen mee gemoeid.

De sympathie/emphatie (en wellicht grote genegenheid?) van de schrijver jegens amateur-bioloog Hirohito ten spijt. Er zal niet worden beweerd dat Hirohito bij voorbaat een (oorlogs)misdadiger is; daarvoor zijn er tot nog toe geen enkel bewijs gevonden. Tenminste wat we nu voor gegevens tot onze beschikking

Spoorwegsation in Manchukwo

hebben staan, zijn wel aanwijzingen en sporen die naar een bepaalde richting en analyses van tijdlijnen wijzen. Zelfs  de schrijver kon niet met concrete bewijzen komen. Waar zijn de door hem genoemde (harde?) feiten?

De bezwaren van velen die in Zuid/Oost Azië de gruwelen lijfelijk hadden en hebben ondervonden tegen het door de schrijver verdedigd standpunt dat Hirohito niet schuldig was, waren dertig jaar na het eind van de 2e WO enigszins verklaarbaar, gezien de vele tegenstrijdigheden in het discours; maar begrijpen doe ik het niet.  En kan de schrijver hier niet kwalijk genomen worden in het licht van die tijd. Maar de schrijver (die overigens zelf eveneens als oorlogsslachtoffer kan worden gezien) scheen in zijn leven geen enkel moeite te hebben (gehad?) om zichzelf niet als (oorlogs)slachtoffer te zien. De vraag is waarom dat zo is? Men hoeft zich niet (zoals hij zelf vele malen probeerde tot uitdrukking te brengen) ‘’zonder meer” de oorlog zien als het grote Kwaad dat een  mensenleven phsychologisch (en ook fysiek) verruineerd heeft.

Het kán wellicht voor een of twee individuen gelden (in restrictieve zin is dit zelfs twijfelachtig

), maar feit blijft dat er sprake was en is van een ernstig oorlogsverschijnsel, een wond (traumatisch voor een ieder met en door angst, foltering, doodsbedreiging,uithongering enz. enz.) die zo goed als nooit zal genezen. Het is zowaar bewezen. Daar kan niemand omheen en ook Kousbroek niet. Maar de schrijver heeft, naar ik heb begrepen, in het begin van zijn schrijverschap reeds geworsteld met de verwerking van zijn eigen oorlogservaringen, die naar het scheen ‘’gelukt’’ was en bagatelliseert het verschijnsel als iemand met een kennelijke overtuiging dat het zo is.

De wetenschap op cerebraal terrein heeft dit ‘’fenomeen’’blijkbaar niet herkend als iets uitzonderlijks, anders zou men haar visitekaartje wel hebben afgegeven en in de rij bij hem hebben gestaan voor een consult.

De schrijver, heeft helaas het zelf opgeroepen hetgeen hier te berde wordt gebracht.

In de jaren zeventig was de schrijver al van leer getrokken tegen alle Indiëgangers in het algemeen en al die mensen die de WOII hebben ervaren en gekend, deskundigen van diverse pluimage inbegrepen.

Het waarom, kunnen we de schrijver helaas niet meer vragen.

Hij wordt dan opeens sadistisch en schopt tegen alle phsychologische hulpverleners en deskundigen aan op ziele gebied, zoals o.a. tegen professor Bastiaans (Univ.Leiden). In zijn tirade tegen deskundigen werd nog meer gevoed door een uitspaak van Komrij en wist zich door hem moreel gesteund, wanneer Komrij die over het oorlogssyndroom de volgende controversiele uitspraak deed:, dat citaat: “wanneer professor Bastiaan er niet mee kwam, het verschijnsel ook niet had bestaan.’’ Een ieder is geheel vrij om onzin uit te kramen, ook Komrij. Deze humbug van een uitspraak van de schrijver Komrij kan en mag geen reden zijn voor Kousbroek om snel te juichen. Met Komrij‘s uitspraak kun je alle kanten op en is dus multiinterpretabel.

(de phsychologische term was immers al heel lang bekend, maar dit terzijde) en op die manier moet men dat ook zien. – In het bewuste artikel uit zijn werk kreeg prof.Bastiaans van de schrijver ook nog zoveel kritiek te verduren aangaande diens wetenschappelijke experimenten die hij zou hebben ondernomen en er volgens de schrijver niets van klopte etc. Veel modder kreeg de professor over zich heen gestort van de schrijver; achteraf bekeken geheel oneerlijk beoordeeld (door de schrijver) maar ook  onterecht, naar ik meen.

In elk geval vind ik de kritieken van de schrijver op alles wat met phsychische hulpverlening te maken heeft (gehad), onjuist, merkwaardig en ook bespottelijk; het geeft louter een modieus (want het was immers ‘en voque’ in die tijd) beeld van de schrijver om er ook bij de kriticasters te willen horen en liefst vooraan op de eerste  rij.

Het verschijnsel dat ‘’men slachtoffer van iets was en/of is geworden’’, zegt de schrijver geeft financiele en phsychologische voordelen. Zo n uitspraak is hilarisch, bizar en leidt tot niets.

Wel en niet waar; zelfs dát is uiterst betrekkelijk. Het is muggezifterij van de schrijver en lijkt alsof een willekeurige slachtoffer nu zelf dient te verantwoorden waarom hij of zij slachtoffer is geworden. De absurditeit ten top: een ‘’post-traumatische belediging’’ zou je het ook kunnen noemen.

Bovendien lijkt alsof betrokkenen er om hadden gevraagd om hen alsjeblieft in de misere te willen storten. Ik durf er bijna mijn hand voor in het vuur te steken dat de schrijver datgene suggereert, (- waarvoor ik geen bijvoegelijke naamwoord meer kan bedenken - ) wat een ieder al vermoedt: ‘’het slachtofferschap in al zijn verschijningsvormen’’

Dat mag een ieder suggereren of verzinnen, zo men wil, maar van Kousbroek heb ik deze gevolgtrekking allerminst verwacht waarmee hij op deze manier een bevolkingsgroep, oorlogsslachtoffers – in welke hoedanigheid ook -Indiëgangers , maar ook wetenschappers een klap in het gezicht heeft gegeven.

Wordt vervolgd

President Truman v.d.V.Staten.

Gefeliciteerd winnaars Moederdag actie 1 van Pasar Malam Geleen!

De winnaars hebben inmiddels persoonlijk een bericht ontvangen.

Niet gewonnen?

Dan kunt u nog meedoen aan actie 2 op de Facebook pagina van Tjampoer en morgen dinsdag 8 mei starten we de actie 3 met maar liefst 10 sets van 2 vrijkaarten! Dus nog kans genoeg!

Pauw, wat een afgang voor het niet het stellen van de juiste Indische vragen.

. 

 ICM  had Pauw van de tafel geveegd, alleen al op feiten en dosierkenins, en als krant van de recente zaken die zich in de media afspeelden, Voor daar huiveren ze kennelijk voor,  die niet door Den Haag wordt betaald. Alleen al  gewezen op harde feiten die in de evaluatie staat in  het document van Min Buza "To forget of a promise for the future "Waar keihard de feiten in staan. Toch een manco bij Pauw hiervan niet eens op de hoogte is, voor het geen Marion probeert te beschrijven. In dit document , dat zo is op te vragen,  staan de feiten onverbloemd in dat het Kabinet Drees de rechten van de mensen heeft geschonden, naast de oorlogmisdaden.

Die 500.000 Indische Nederlanders is aangedaan van 1942 tot 2018 , dus Nederlanders, werden geweigerd door het Kabinet Drees (Luns & Zijlstra). VS stak de hand op nadat President Soekarno en Hatta VS om hulp vroeg. VS zou NL economische sancties en 7 miljard Marshal hulp in trekken.

341.000 werden toegelaten, wel in tegenstelling met NU, moesten alles zelf betalen; de reis, pension, en herinrichting van de woning.

En de 159.000 als Nederlandse burgers “ de oude Indisch oudjes “ beter bekend van collega van omroep MAZ die van hun familie bewust werden gescheiden.

Iedereen wordt geacht het verdrag traktaat van Wassenaar te kennen, en waar Ministerie van Buitenlandse zaken ook nog een prachtig document  “To forget of a promise for the future "  heeft geproduceerd en gepubliceerd. Moet Pauw als journalist toch deze actuele ontwikkelingen hebben gevolgd van zijn collega Jan Slagter van Omroep Max die zich al jaren inzet, ook met duidelijk signaal naar Den Haag, chapeau en complimenten voor Jan Slagter, toch een voorbeeld hoe het ook kan, dan net doen of deze mega – situatie waar de Nederlandse regering 500.000 Indische Nederlanders ruim 70 jaar als tweede rangburgers heeft behandeld. Voor deze onderdanen die ook hebben gestreden duurde die oorlog niet van 1942 tot 1945 maar van 1942 tot 1962, eerste de Jappen, en aansluitend de Indonesische bevolking die op wraak uit zijn waar ook 10.000 burgers werden gedood. Pauw aanrader leest het boek van de bersiap van RIP Herman Bussemaker.

Ook advocaat van Spong deed bij Jinec of Pauw dat NL graag naar andere landen met vingertje naar het tribunaal verwijzen aangaande oorlogsmisdaden, maar  NL vergeet zich te verwijzen naar het tribunaal die oorlogsmisdaden in het voormalige Indie heeft begaan.

Samengevat:

Toch moedig van Marion als schrijfster, en mag je niet het aanrekenen. Pauw had dominante houding, ik heb mij fors geïrriteerd.

Voor de goede orde ik ben tegen deze actie, de doden hoor je respectvol te denken, maar ook doden in het voormalige Indie die als burgers zijn gedood. Vergeet niet Pauw wordt door de belastingbetaler betaald, tegelijkertijd die zelfde belastingbetalers meer weten over de Indische zaken, en zich als Nederlander zich schamen voor de Nederlandse regering onder Drees dit Paulianeus handelswijze van de Indische als tweede rangsburger, dus Pauw nodig een keer Ferry Schwab van ICM uit om je stuk geschiedenis bij te brengen, maar is een utopie want je wordt betaald door Den Haag.

 Weet Pauw wel dat NL nog steeds uit verdrag traktaat van Wassenaar, het Indische hun geld nog niet is uitbetaald 689 miljoen door CBP nu op 4,3 miljard doorberekend. NL is het verdrag niet nagekomen. De Indische gelden worden niet betaald na 53 jaar en dus ontrokken,  wel wordt het salaris van Pauw hiervan  betaald, misschien uit het Indische gelden.

 ICM Indische krant op Internet bestaat al ruim 19 jaar dat door Den Haag wordt gelezen, wat een afgang voor het niet stellen van de juiste vragen.

TABOE

’MOLUKKERS MOESTEN BIJ MIGRATIE DEEL VAN HUN KINDEREN ACHTERLATEN’

Gezinnen verscheurd

In de familie van Saartje Letsoin (68) werd er, net als in andere Molukse gezinnen, nauwelijks over gepraat. De broers en zussen die niet mee waren gekomen naar Nederland. Pas heel recent begreep ze dat haar gezin wellicht is verscheurd op last van de overheid. Letsoin wil weten hoe het zit en doorbreekt daarom het taboe.

Dat Saartje meer broers en zussen had dan de twee waarmee ze in opvangkampen opgroeide, was iets dat ze stukje bij beetje ontdekte. Thuis kwam het nooit ter sprake. Het was een onderwerp waarover haar dominante vader het niet wilde hebben. In het huishouden was de wil van de veteraan uit het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) wet. Met duizenden collega’s kwam hij begin jaren vijftig naar ons land op dienstbevel van de Nederlandse regering. Die achtte het onwenselijk dat de Indonesische KNIL-soldaten in de voormalige kolonie zouden blijven.

Pas wanneer op bijzondere dagen, zoals bij huwelijken, doopplechtigheden en begrafenissen, de volwassenen een slokje op hadden en de tongen los kwamen, kreeg Letsoin verhalen te horen van haar moeder. „Ze zei dat ik nog een broer en twee zussen had op de Kei-eilanden, waar mijn familie vandaan komt”, vertelt de Molukse.

Emotioneel

„Ze waren bij mijn opa en oma gebleven toen mijn vader dienst nam. Ze zeiden dat het als een soort van herinnering aan mijn ouders was. Op haar 25e had mijn moeder al vier kinderen. Ze werd altijd heel emotioneel als ze over het afscheid vertelde. Toen in 1951 hun schip naar Nederland vertrok, stonden mijn broer en zussen op de kade te zwaaien. Kun je je voorstellen hoe moeilijk dat is geweest? Ik heb al moeite om mijn kinderen uit te zwaaien als ik op vakantie ga.”

Het zou bijna een kwarteeuw duren voor de oudste kinderen Letsoin hun ouders weer zouden zien. En nog eens dik tien jaar voor alle broers en zussen elkaar in de armen konden vallen. Saartje herinnert zich het moment nog goed. Ze zag haar oudste zus en voelde meteen de band. De twee konden elkaar bijna niet meer loslaten.

Pas heel recent hoorde Saartje Letsoin dat de jaren aan verloren familieband wellicht niet nodig waren geweest. De Molukse activist Leo Reawaruw benaderde haar en vertelde dat het gezin wellicht een van de families was die op last van de Nederlandse overheid maar een deel van hun kinderen mochten meenemen.

Dienstbevel

Erger kwam volgens de voorman van actiegroep Maluku 4 Maluku ook voor. „Sommige gezinnen mochten helemaal geen kinderen meenemen. Waar, door wie en hoe de order werd gegeven, weet ik nog niet. Maar feit is dat gezinnen kinderen moesten achterlaten”, vertelt hij.

Reawaruw noemt als triest tweede voorbeeld het verhaal van een wanhopige familie die hun dochter meesmokkelde in een plunjebaal. De verstekeling werd op zee ontdekt, wat volgens de bekende figuur in de Molukse gemeenschap voor enorme consternatie zorgde. „De verhalen gaan al sinds de jaren zeventig. Door de schaamte in onze gemeenschap bleef de deksel op de doofpot. Die moet eraf. Het is tijd dat de waarheid boven tafel komt. Wanneer duidelijk wordt dat de overheid verantwoordelijk is, zullen we een claim neerleggen. Dit is een schending van mensenrechten.”

De in de Molukse migratie gespecialiseerde antropoloog Fridus Steijlen bevestigt dat er gezinnen zijn verscheurd. Hij kent meerdere casussen. In het boek In Nederland gebleven stellen Steijlen en zijn co-auteur Henk Smeets vast dat op elk schip dat Molukse militairen naar ons land bracht onvolledige gezinnen zaten. „Lang is aangenomen dat het om slechts enkele achterblijvers ging. Dat is niet waar”, aldus de auteurs. Volgens de hoogleraar lag er voor zover bekend alleen geen beleid of order ten grondslag aan het weigeren van kinderen aan boord.

Sinds Saartje Letsoin weet dat haar familie wellicht opzettelijk is verscheurd, slaapt ze slecht. Het is een schrale troost dat ze als lid van de Molukse delegatie morgenavond een krans bij het Nationaal Monument op de Dam mag leggen. Voor de vergeten kinderen. Maar het stopt het malen in haar hoofd niet. „Waarom? En waarom hebben mijn ouders me dit niet verteld?”, vraagt ze zich hardop af. Letsoin schiet vol. „Als ik het mijn moeder vroeg, zei ze alleen maar: ’Als ik daarover praat, word ik ziek.’ Ik moet dit weten. Als ik er niet meer ben, moeten mijn kinderen weten hoe het is gegaan.”

GERDI VERBEET: ’ACTIEGROEP SLAAT DE PLANK HELEMAAL MIS’

’Lawaaidemo respectloos’

door Mike Muller

Voorzitter Gerdi Verbeet van het Nationaal Comité 4 en 5 mei gaat ervan uit dat het vrijdagavond tijdens de Dodenherdenking stil blijft, ondanks dat de extreemlinkse actiegroep ’Geen 4 mei voor mij’ een lawaaiprotest heeft aangekondigd en morgen zelfs naar de rechter gaat om het recht op hun demonstratie af te dwingen. „De oproep tot een lawaaidemo is respectloos. Hiermee plaatst deze groep zich buiten het maatschappelijk debat.”

Uw organisatie zou volgens de actievoerders bestaan uit ’racisten’, omdat er niet wordt stilgestaan bij doden in Nederlands-Indië.

„Ook alle mensen die in Nederlands-Indië zijn omgekomen, worden herdacht, maar wel voor zover het Nederlanders waren. De mensen die zijn omgekomen in de chaotische Bersiap-periode – en die geen Nederlands paspoort hadden – die worden op dit moment inderdaad niet herdacht. Maar ik zou ook niet weten of het geapprecieerd wordt in Indonesië als wij hier hún slachtoffers herdenken. Dan moeten we toch op z’n minst met elkaar het gesprek aan?”

Hoopt u dat het stil blijft?

„Ik hoop dat niet alleen. Ik kan mij niet voorstellen dat de mensen niet het respect kunnen opbrengen voor al diegenen die wél herdenken. En let wel: dat zijn ook Indische mensen, ook Molukse. Deze herdenking heeft helemaal niets met zwart en wit te maken. Wie lawaai maakt, respecteert de Joodse slachtoffers niet, evenmin als de Molukse gevallenen en de burgers die omgekomen zijn in de jappenkampen. Je respecteert dan zelfs het verzet niet. Het gaat ten koste van het respect voor de doden.”

U nodigt ze niet uit voor een gesprek bij het 4 en 5 mei comité?

„Als je begint met zo’n oproep met lawaai, dat verhoogt mijn animo niet. Als men zich het afgelopen jaar had gemeld, was men van harte welkom geweest, want we zijn volop met het thema bezig.”

Wat is uw boodschap voor de actievoerders?

„Dit helpt niet. Je moet proberen vooral energie te steken in mensen die anders denken dan jij en daar het gesprek mee aangaan. Als ze daarnaar op zoek zijn, wil ik daar graag mijn bijdrage aan leveren.”

U sluit niet uit dat Indonesische slachtoffers in de toekomst toch herdacht worden?

„Het gaat erom dat we recht doen aan wat er toen gebeurd is. Hoe dat moet, daarover heb ik nog geen idee. Dat we recht moeten doen en Nederland zijn geschiedenis moet kennen, dat staat buiten kijf. Wat er in Nederlands-Indië gebeurd is, dat betitelen we nu als dekolonisatieoorlog. In die tijd werd het eufemistisch als politionele actie aangeduid. Mijn vader sprak daar vroeger ook over. Er is in Nederlands-Indië wel degelijk structureel geweld geweest, al hield 80 procent van de militairen zich aan de oorlogswetten.”

Maar je moet het toch ook in de context van die tijd zien?

„Toen mijn eigen vader naar Nederlands-Indië ging, had hij net de Hongerwinter achter de rug. Hij dacht oprecht dat hij ging helpen. Achteraf zeg je: daar was een heel andere situatie. De Nederlandse politiek heeft uiteindelijk tot die politionele acties besloten. Dat is ook de reden waarom ik denk dat je aan die gesneuvelden van toen, die militairen die in opdracht van óns dat werk gedaan hebben, je respect moet betuigen. Niet aan oorlogsmisdadigers, uiteraard.”