Meikarta, het nieuwe Jakarta ? Een ‘nieuwe standaard voor een wereldstad’ – als het er ooit van komt

Bron Volkskrant , 25 okt 2018 , Een visualisatie van de nieuwe stad Meikarta.

REPORTAGE MEIKARTA

In de rijstvelden van het Indonesische Cikarang moet een ‘nieuw Jakarta’ uit de grond worden gestampt. Maar door overmoed, geldgebrek en corruptie is Meikarta voorlopig nog een fata morgana.

Michel Maas 24 oktober 2018, 20:49

Niet minder dan Manhattan moet het worden, met hetzelfde overzichtelijke, kaarsrechte stratenplan: ‘The only grid in Asia’. De bewoners zijn jong, sportief en gelukkig, en hun stad heet Meikarta. Brede fileloze wegen, joggingpaden, winkelcentra, ziekenhuizen, scholen, hotels (5 sterren), een ‘Central Park’ en zelfs een eigen ‘Silicon Valley’, waar Google, Apple en Facebook gezellig bij elkaar zullen zitten. De eerste woontorens heten Irvine, Glendale, Burbank en Newport. Ze vormen samen de wijk Orange County en beloven comfort, pleasure en prestige.

De stad Meikarta is nog in aanbouw. Maar straks als zij klaar is zal hier, in de rijstvelden van Cikarang, een ‘nieuw Jakarta’ staan. Mooier en beter en moderner dan de stoffige, verstopte, stinkende oude hoofdstad die 60 kilometer verderop uit zijn voegen staat te barsten.

Meikarta wordt geen kleine stad. De eerste fase moet 1 miljoen mensen trekken, en later zullen er zelfs 10 miljoen wonen in een luxe die niet zal onderdoen voor New York, Singapore of Londen. Meikarta wordt een on-Indonesische stad die ‘alles overtreft wat dit land ooit heeft gezien.’ Meikarta zet ‘een nieuwe standaard voor een wereldstad, in Zuidoost-Azië en daar voorbij.’

Fata morgana

Als het er ooit van komt. Voorlopig woont er nog niemand in Irvine, Glendale, Burbank en Newport. Begin van de maand zijn wel al de eerste sleutels overhandigd aan 863 kopers van appartementen daar, maar niemand heeft die sleutels nog gebruikt, want de gebouwen zijn nog niet klaar. De sleutels moesten de buitenwereld tonen dat er schot zit in de zaak. In werkelijkheid is Meikarta voorlopig nog een fata morgana. Je rijdt erheen, je kijkt, je vertrekt, en denkt: wat heb ik eigenlijk gezien?

Vier torens met lege appartementen. ‘De mensen wachten af. Ze komen hier pas wonen als er buren zijn, en winkels’, zegt een bewaker. Een pr-dame komt haastig aanrennen om te voorkomen dat er foto’s worden genomen. Een onaf gebouw zonder mensen is geen goede reclame voor een wereldstad in wording.

De nervositeit rond Meikarta is groot. Met vier woontorens ben je er niet. Er moeten er tientallen komen, inclusief een shoppingmall met bioscoop en restaurants. En al die gebouwen kunnen niet bij stukjes en beetjes verrijzen, deze stad moet er in één keer staan, met alles erop en eraan. De torens moeten vol, niet alleen deze vier, maar alle honderdtwintig, alle 250 duizend appartementen tegelijk.

Meikarta in aanbouw. Voorlopig is de stad nog een fata morgana. Beeld Reuters

Megalomane droom

Meikarta is de megalomane droom van de Lippo-groep, een projectontwikkelaar die behalve in bouwprojecten ook in ziekenhuizen, scholen, namaak-Starbucksen en shoppingmalls doet. De groep heeft veel ervaring. Zij bouwt al jaren luxe wijken in het land, maar een hele stad is wat anders. Dat heeft nog nooit iemand aangedurfd.

Meikarta is met een investering van 15 miljard euro de grootste sprong die de Lippo-groep ooit heeft gemaakt. Tientallen miljoenen euro’s zijn er alleen al in een reclamecampagne gestopt die Indonesië maandenlang heeft gebombardeerd met filmpjes, bioscoopadvertenties, shows, maquettes en folders. Appartementen in Meikarta werden op de markt gesmeten met terugkoopgaranties, 0% aanbetaling, fijne afbetalingen en goedkope prijzen. Verkopers herinneren zich de eerste weken, toen ze soms wel ‘duizend appartementen op een dag’ verkochten, maar die tijden waren alweer snel voorbij.

Meikarta moet een complete stad worden van 500 hectare, waar de bewoners nooit meer weg hoeven te gaan. Ze slapen er, eten er en werken er: er is ruimte voor duizenden bedrijven, naast de gigantische auto- en motorenfabrieken die nu al in de buurt staan (bedrijven die ‘jaarlijks 1 miljoen auto’s en 4 miljoen motoren produceren’). Ook voor scholen, universiteiten, ziekenhuizen, shoppingmalls, bioscopen, hotels en een concerthal hoef je niet meer naar Jakarta.

Uithangborden

Irvine, Glendale, Burbank en Newport zijn de uithangborden. De vier torens zijn ongeveer klaar. Zij staan het dichtst bij de snelweg, waar een bord ‘welkom in Meikarta’ mensen langs een plantsoentje leidt, over een splinternieuwe weg die ophoudt op de parkeerplaats van het hart van Meikarta: een groot gebouw waarin de kantoren zijn, en de grote verkoophal met de kijkwoningen, een bioscoop en de namaak-Starbucks die Maxx heet.

De hal is verlaten. Honderden lege stoelen staan te wachten op mensen die niet komen, verkopers verkopen niks meer, niemand kijkt in de kijkwoningen, niemand ziet de reclameschermen waarop een gelikte mix van Singapore, Dubai en New York te zien is, onder de slogan: The future is here today.

De stilte van binnen zet zich buiten voort. ‘De bouw gaat 24 uur per dag door’, zeggen de verkopers, maar daar is weinig van te merken. Enkele tientallen torens staan in aanbouw, en in elk van die gebouwen zie je mensen met frisse gele helmen, maar echt veel zijn het er niet, en gebouwd wordt er nauwelijks. In april meldde de krant Kompas dat de hoofdaannemer er helemaal mee was gestopt. De krant citeerde een intern memo waarin aan vijftien onderaannemers werd gemeld dat het werk ‘tot nader order’ zou worden stilgelegd. Later zei de aannemer dat wel werd doorgebouwd aan vier torens (‘Irvine’, ‘Glendale’, ‘Burbank’ en ‘Newport’). Die moesten koste wat kost voor het einde van 2018 klaar zijn.

Gebouwd op juridisch drijfzand

Dat lijkt te gaan lukken, maar het ziet er niet goed uit voor de nieuwe megastad. Meer slecht nieuws haalde de media. Twee reclamebedrijven klaagden de Lippo Group aan omdat die miljoenen euro’s voor de campagne niet zou hebben betaald. Er verschenen berichten over investeerders die wegliepen, en over Lippo zelf, dat een heel pakket aandelen in Meikarta van de hand zou hebben gedaan. Berichten die steevast werden ontkend. Dan waren er de huizenkopers die interviews gaven waarin ze vertelden dat ze zich bedrogen voelden. Eigendomspapieren kwamen maar niet, en de ‘geld terug’-garantie bleek geen stuiver waard.

Het pijnlijkste nieuws was dat de Lippo Group niet eens zijn bouwvergunningen in orde zou hebben. Meikarta werd gebouwd op juridisch drijfzand. De vice-gouverneur van West-Java, de provincie waarin Meikarta ligt, eiste zelfs stopzetting van alle bouwactiviteiten. Kort daarop kwam de directie met een bouwvergunning op de proppen voor in ieder geval 84,6 van de 500 hectare.

Maandag werd bekend hoe Lippo aan die vergunning is gekomen. Corruptiebestrijders van de Indonesische anti-corruptiecommissie KPK hebben tien mensen gearresteerd, onder wie een bupati (regent), Lippo-kopstuk Billy Sindoro en zijn broer Eddy Sindoro. De Lippo-bazen zouden de bupati ruim vier ton hebben gegeven om de bouwvergunning voor die 84,6 hectare rond te krijgen.

Schrikbeeld

Toen dit nieuws bekend werd, kelderden de aandelen Lippo meteen met 15 procent en de Indonesische bank BMI kondigde aan voorlopig geen krediet meer te verstrekken. Aan de horizon doemt nu het schrikbeeld op dat critici van het megalomane bouwproject van het begin af aan al hebben geschilderd: het beeld van een spookstad die nooit is afgebouwd. Of op zijn allerbest: het beeld van een doorsnee verzameling woontorens rondom een doorsnee shoppingmall, waarvan er al zoveel zijn gebouwd.

In Jakarta staat zo’n complex, Kemang Village, ook van Lippo. Een mall met een paar woontorens. Het is nooit helemaal geworden wat Lippo beloofde. ‘Hier komt het Marriott’ stond er jarenlang, maar het kwam niet. De groene glazen buitenwand van de hoteltoren is nooit voltooid, het glas is dof geworden en beschimmeld en de toren steekt dood en donker de lucht in, als een waarschuwende vinger.

In het hart van Meikarta staat een lange rij golfkarretjes geparkeerd. Zij zijn een jaar geleden aangeschaft om kopers over het onmetelijke bouwterrein te rijden. De karretjes rijden al een tijd niet meer. ‘Er zijn geen chauffeurs’, zegt een bewaker. ‘O, hoe laat komen die?’ vraagt een bezoeker. ‘Die komen niet meer.’ 

ICM 25.10.2015

De post Het Indisch Geld op de begroting van VWS.

Na ruim twee en half jaar – aanbieding petitie Indische kwestie & Stille Tocht – komt Martin van Rijn na diverse recessen met uitstel eindelijk met het antwoordbrief van ruim negen kantjes lang gesteund door het debat op 14 oktober; Martin wil wel maar er is geen geld, kort en bondig.  Uiteindelijk via de media komt hij  naar buiten met een summiere “ja”, 1100 KNILLERS (27,5 miljoen).

Zoals ICM redactie haar prognose en analyses in het begin van jaar opstelde t.a.v. de komende begrotingen  zal het Ministerie van VWS met vele meevallers worden geconfronteerd over de afgelopen 5 jaren wanneer de vereffening komt, en viola;

De begroting die redactie in handen kreeg, rapporteert ongeveer 6 miljard dat als positief (dus in de + ) kan worden bijgeschreven. Deze meevaller heeft te maken met de bezuinigingen en een post belegging.

 Wat de redactie mist is de “ de massale fraude” bij de invoering van nieuw zorgstelsel. Het te veel en het bewust  ten onrechte declareren vanuit ziekenhuizen en de thuiszorg. Robin Linschoten (goeroe op dit gebied) melde dit ludiek in de media. Na deze melding van Robin Linschoten,  maakte Edith Schippers een vliegende start om  een speciale Taskforce in te richten in samenwerking met FIOD. Met de voortvarendheid van de Taskforce werden invallen gedaan gepaard gaande met boekenonderzoeken Enkele ziekenhuizen die de bui al zagen hangen verklaarde zich maar zo snel mogelijk failliet. In de thuiszorginstantie bureautjes vielen ook rake klappen die zich verrijkten. Eventjes was de scope hierop gericht, hierna viel het stil. Het gaat om 80 miljard dat vereffend moeten worden bij alle zorg instanties. Uiteraard zullen de ziekenhuizen die die bekende sterfhuisconstructie toepassen weer op de been moeten worden geholpen door Edith Schippers maar toch blijven de redactie met vragen zitten:

-       Verschil is dat nog vereffend blijft is dat niet 74 miljard?

-        hoe ver is deze Taskforce gevorderd?

-       krijgen de cliënten restituties?

Dit alles even terzijde, terug naar de staatscretaris Martin van Rijn:

Nu er wel geld is, worden de eisen van de aangeboden petitie op 13 maart 2013 ingewilligd? Gaat om 1,4 miljard per jaar …. Wordt daarom het debat van 26 november naar 10 december verschoven? 

====================================================================================

BEGROTING

====================================================================================

Tweede Kamer der Staten-Generaal 2

Vergaderjaar 2015–2016 29 689

Herziening Zorgstelsel Nr. 663 BRIEF VAN DE MINISTER VAN VOLKSGEZONDHEID, WELZIJN EN SPORT

 Aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal

Den Haag, 27 oktober 2015

 Op 23 september 2015 heb we met de Tweede Kamer in een Algemeen Overleg (AO) gesproken over de risicoverevening. Tijdens het AO heb ik toegezegd een overzicht te sturen van de macrovereveningsresultaten over de jaren 2012, 2013 en 2014, uitgesplitst per zorgonderdeel. Ik heb tevens toegezegd om in te gaan op beleggingsopbrengsten van zorgverzekeraars. Met deze brief geef ik navolging aan deze toezeggingen.

Samenvatting De hoofdlijn van deze brief is als volgt:

• De afgelopen drie jaar is er een per saldo positief vereveningsresultaat behaald van € 1,4 mld. in 2012, € 1,7 mld. in 2013 en € 2,5 mld. in 2014. Dit positieve resultaat is te verklaren doordat de gerealiseerde zorgkosten in deze jaren lager blijken te zijn dan oorspronkelijk geraamd.

• Het verschil tussen raming en realisatie wijst er op dat de verzekeraars onder andere via het preferentiebeleid geneesmiddelen hun rol als scherpe inkopers hebben opgepakt. • Zorgverzekeraars hebben vanaf 2013 een belangrijk deel van de gerealiseerde resultaten aan verzekerden teruggegeven via een lagere nominale premie. Het werkelijke resultaat van zorgverzekeraars komt daarmee uit op € 2,5 mld. in 2012, € 1,2 mld. in 2013 en € 0,9 mld. in 2014.

• De beleggingsopbrengsten van zorgverzekeraars komen de laatste jaren uit rond de € 0,4 mld.

 Vereveningsresultaten risicoverevening De ex-ante berekende vereveningsbijdrage kent per definitie een neutraal vereveningsresultaat. Immers, de ex-ante vereveningsbijdrage wordt berekend op basis van de verwachte kosten conform de VWS-begroting. De werkelijke kosten die zorgverzekeraars maken, kunnen echter afwijken kst-29689-663 ISSN 0921 - 7371 ’s-Gravenhage 2015 Tweede Kamer, vergaderjaar 2015–2016, 29 689, nr. 663 1 van deze raming.

Wanneer de werkelijke kosten lager zijn dan de verwachte kosten zoals gebruikt bij het berekenen van de ex-ante vereveningsbijdrage, leidt dit tot een positief vereveningsresultaat. De meest recente cijfers van het Zorginstituut laten zien dat de afgelopen drie jaar een per saldo positief vereveningsresultaat is behaald van € 1,4 mld. in 2012, € 1,7 mld. in 2013 en € 2,5 mld. in 2014. Dit betekent dat de gerealiseerde kosten in deze jaren lager blijken te zijn dan oorspronkelijk geraamd. Deze resultaten wijken af van die genoemd staan in mijn brief van 6 mei 2015 (Kamerstuk 32 620, nr. 154) omdat voor 2012 bijgestelde kostencijfers bekend zijn (de tweede voorlopige vaststelling van de vereveningsbijdrage) en verder in de huidige cijfers ook de resultaten op het eigen risico verwerkt zijn. De volgende zorgkosten kunnen in de risicoverevening worden onderscheiden: medisch-specialistische zorg, GGZ (18+) en overige prestaties.

Voor de niet-risicodragende, zogenoemde vaste zorgkosten, geldt per definitie een resultaat gelijk aan nul omdat deze kosten volledig worden nagecalculeerd. Tabel 1: Vereveningsresultaat (bedragen in mld. euro) Zorgkosten 2012 2013 2014 Medisch-specialistische zorg 0,4 30% – 0,2 – 10% 1,1 39% GGZ (18+) 0,1 7% 0,4 20% 0,4 16% Overige prestaties 0,9 63% 1,6 91% 1,2 45% Totaal 1,5 100% 1,8 100% 2,8 100% Eigen risico – 0,1 – 0,1 – 0,3 Totaal incl. eigen risico 1,4 1,7 2,5 Bron: Zorginstituut Nederland Het positieve resultaat heeft grotendeels betrekking op de kosten van overige prestaties, in het bijzonder farmacie. Een verklaring hiervoor is het door de zorgverzekeraars gehanteerde preferentiebeleid. De resultaten voor medisch-specialistische zorg zijn wisselend met een onderschrijding in 2012 en 2014 en een overschrijding in 2013. Voor de GGZ geldt in alle jaren een onderschrijding, uiteenlopend van € 0,1 mld. in 2012 tot € 0,4 mld. in 2014. Anders gezegd: de verzekeraars hebben onder andere via het preferentiebeleid hun rol gepakt als scherpe inkopers. Aangezien elke verzekeraar het beter wil doen dan gemiddeld, zorgen ze er samen voor dat de totale zorgkosten lager zijn dan geraamd. De vereveningsresultaten worden ook beïnvloed door de resultaten op het eigen risico omdat de verwachte opbrengst van het verplicht eigen risico in mindering wordt gebracht op de vereveningsbijdrage. In de jaren 2012–2014 was de opbrengst van het verplicht eigen risico volgens de opgave van verzekeraars lager dan geraamd, hetgeen in lijn is met de lager dan geraamde zorgkosten voor met name overige prestaties. Hierdoor wordt het positief vereveningsresultaat enigszins gedrukt. Tweede Kamer, vergaderjaar 2015–2016, 29 689, nr. 663 2 Resultaten zorgverzekeraars De resultaten van de risicoverevening kunnen niet één op één doorvertaald worden naar resultaten van zorgverzekeraars. Dit wordt hieronder nader toegelicht. Bij de vereveningsresultaten wordt uitsluitend gekeken naar de zorguitgaven van verzekeraars en wordt uitgegaan van een rekenpremie. De rekenpremie is de premie waarmee zorgverzekeraars naast de vereveningsbijdrage de verwachte zorgkosten kunnen financieren. De rekenpremie wordt door de overheid bepaald. Zorgverzekeraars zetten echter niet een rekenpremie maar een nominale premie in de markt. De nominale premie wordt vastgesteld op basis van de rekenpremie en een door verzekeraars zelf bepaalde opslagpremie. Uit de opslagpremie dekken verzekeraars zaken zoals beheerskosten en toevoegingen aan de reserves om aan de wettelijke vereisten te voldoen. In de opslagpremie verdisconteren zorgverzekeraars ook hun eigen verwachte zorgkosten, dus de eigen afwijking van het gemiddelde. Als zorgverzekeraars verwachten dat de zorgkosten lager zullen uitvallen dat de raming van de overheid dan heeft dit een drukkend effect op de opslagpremie. Tabel 2 geeft aan dat verzekeraars na 2012 bij hun premiestelling gemiddeld van een steeds lagere opslagpremie zijn uitgegaan. De lagere opslagpremie in 2013 en 2014 is niet voldoende om de gemiddelde beheerskosten per premiebetalende verzekerde te dekken. In 2014 hebben de zorgverzekeraars de opslagpremie zelfs negatief vastgesteld. Dit heeft een drukkend effect op het totaal resultaat van zorgverzekeraars. Dit betekent dat zorgverzekeraars in 2013 en 2014 via de nominale premie (door een lage vaststelling van de opslagpremie) een belangrijk deel van de vereveningsresultaten aan verzekerden hebben teruggegeven. Naar verwachting zal dit effect zich ook in 2015 voordoen omdat zorgverzekeraars in 2015 van een negatieve opslagpremie van 38 euro per premiebetalende verzekerde zijn uitgegaan. Tabel 2: Resultaat zorgverzekeraars (per premiebetalende verzekerde) 2012 2013 2014 Vereveningsresultaat zorgkosten 104 126 184 Beheerskosten – 89 – 91 – 92 Opslagpremie 176 59 – 23 Resultaat zorgverzekeraars 191 84 69 Bron: Zorginstituut (vereveningsresultaten), Vektis jaarcijfers (beheerskosten 2012 en 2013), publieksvriendelijke premieoverzichten zorgverzekeraars (beheerskosten 2014) en VWS begroting 2016 (opslagpremies). Het op deze wijze berekende resultaat van zorgverzekeraars komt daarmee op macroniveau uit op € 2,5 mld. in 2012, € 1,2 mld. in 2013 en € 0,9 mld. in 2014. De beleggingsopbrengsten van zorgverzekeraars komen de laatste jaren uit rond de € 0,4 mld. In onderstaande tabel wordt het resultaat van zorgverzekeraars inclusief deze beleggingsopbrengsten weergegeven. Tweede Kamer, vergaderjaar 2015–2016, 29 689, nr. 663

ICM 26.11.2015

ARCHIEF - 14 oktober 2015 openbaar debat Indische Kwestie in de Tweede Kamer, na 70 jaren.

Door Ferry Schwab sr

De PGB affaire, reorganisatie van Nationale politie en vluchtelingenstroom vragen veel aandacht van de Nederlandse regering op dit moment. Met alle drie zaken worden ze onverwachts geconfronteerd, en  definitieve oplossingen hebben ze niet!  Komt dit door gebrek aan visionaire die zaken  al eerder en op bredere terrein gesignaleerd dient te worden, of is het werkelijk onkunde als academisch geschoolden, of hebben die “scholen” niet meer die kwaliteit als voegers waar de Leiders Ruud Lubbers en Wim Kok de regie voerden .  Tegen deze achtergrond zit de Indische kwestie al 70 jaren op een zij spoor te wachten op een oplossing, of wacht Mark Rutte tot die hele bere put nu wordt opengetrokken,  en over de NL regering wordt leeggegooid wegens "Onbehoorlijk Bestuur"  nu o.a. de “Werken”  van Willem Oltmans met zijn memoires openbaar in het publiek verschijnt, die door diezelfde regering werd gegijzeld om alle feiten en wandaden het zwijgen op te leggen. Uiteindelijk 8 miljoen schadeloosstelling heeft gehad. Een Geschiedenis waar Mark Rutte van zal smullen als historicus!

      Veel overeenkomsten heeft de Indische Kwestie met de problematiek van de vluchtelingen stroom nu. Alleen exponentieel vele malen hoger en complexer waar de Nederlandse regering nog steeds niet uit is, in tegenstelling tot de andere collega euro lidstaten, weer als enige jongetje in de klas. De populatie hiervan was wel het vijftienvoudig – ruim 500.000 – tegenover ongeveer 25.000 vluchtelingen,  met oorlogsgebied het voormalige Indie (het Indonesie van nu). Getekend met een lange geschiedenis; eerst de oorlog met Japan dat Nederland bij name van Kon. Wilhelmina aan de keizer in hoog eigen persoon verklaarde. De gevolgen van deze oorlogsverklaring waren fataal en destrastreus voor de Indische gemeenschap die hun wereld van de ene dag in een andere dag in hel veranderde waar geen einde aan kwam. Mooie termen die geschaard werden gebezigd  met de woorden “ repatrianten” moesten de werkelijke feiten verdoezelen,  en later via ingestelde commissies en dure rapporten. Met als doel alleen om tijd te winnen dat Nederlandse regering niet zich hoefde te verantwoorden voor deze wandaden en gepleegde misdaden, desondanks de opgestelde dure NIOD rapporten, kosten ruim anderhalf miljoen waarin de NL Staat nota bene is veroordeeld.

Erkenning, excuses en compensatie daar gaat nog steeds om en ook richting de republiek Indonesië is het nog steeds het wachten op.

       Willem Oltmans die deze zwarte bladzijde van Nederlandse geschiedenis optekende en publiceerde als geliefde journalist moest dit bekopen door levenslange gijzeling door de NL staat. Uiteindelijk werd hij schadeloos gesteld – 8 miljoen- door die zelfde NL staat. Schrikbarend zijn deze feiten van NL regering die opgetekend zijn in zijn memoires, die is uiteindelijk ook verantwoordelijk voor de wandelgangen van Kon. Huis.

       Nederland wilde hun burgers met Nederlands paspoort niet meer terug in Nederland hebben desondanks dat ze Marshall hulp ontvingen voor de opgelopen oorlogschade. President Soekarno zat dus met een  even groot probleem opgezadeld die bescherming moest bieden. 300 jaren de geroemde dynamiek VOC  - geroemd door Jan Peter Balkenend - met vernedering, verkrachtingen en het land leegplunderen,  haal je dit beeld en belevenis niet zo maar weg bij deze bevolkingsgroepen in de rep. Indonesie.

Uiteindelijk duurde deze repatriëring van 1946 tot 1966, en werden er  ongeveer 341.000 toegelaten, en 159.000 zijn geweigerd met een Nederlands paspoort. Deze zijn nu daar stateloos verklaard, en  getekend voor hun leven. Soekarno betaalde wel een bedrag ter compensatie (voor het nationalisering proces) aan het Ministerie van Bert Koenders ter waarde van 2,4 miljard dat nimmer werd betaald aan de Indische Gemeenschap.

Alle bezittingen zoals huizen, interieur, auto, fietsen, bankte goeden en dies meer moeten achterlaten, gevolgd door de koele kille ontvangst. Voorts alles hebben moeten terugbetalen de reis, verblijf en inrichting tot de laatste cent.

Anno 2015 is tot heden geen cent uitgekeerd.

Terug naar de 14 oktober aanstaande  debat.. 

     Op 19 maart 2013 met de Stille Tocht werden 10.000 handtekeningen aan de staatsecretaris Martin van Rijn overhandigd door het Indisch Platform. Martin van Rijn beloofde de zomer 2013 nog met een oplossing te komen. Tegelijkertijd werd een radiostilte ingelast tot nu gevoerd op verzoek van de staatssecretaris.

10.000 mensen werden in ongewisse gelaten, en de oppositie en de voorzitter van de Tweede Kamer hebben diverse keren een geplande debat met Martin Rijn geagendeerd die stelselmatig door de staatssecretaris werd weggeveegd. Ook het debat van 1 juli jl. dat door oppositie in de Tweede Kamer is aangevraagd werd door VVD ‘er Michel van Veen van tafel geveegd. De 14 e oktober is dus de eerste confrontatie met Martin van Rijn en Mark Rutte. Tegelijkertijd fietste Mark Rutte tussen door, door met Indie – herdenkingen in de verleden tijd te spreken al suggererend dat deze kwestie is afgedaan terwijl deze zaak nog steeds onder Martin van Rijn dient. Die zou met het antwoord komen.

          Zoals betaamt bij een petitie hoort een eisenpakket. Het eisenpakket houdt in

                               ERKENNING, EXCUSES EN COMPENSATIE

De achterban heeft voor de compensatie een voorstel uitgewerkt met win win situatie  behorend bij deze petitie. Deze houdt in een pensioenplan gedurende vijf jaren voor allen die uit voormalige Indie komen met als plafond  dat gene dat  aan de Joodse Gemeenschap, Roma, en Sinti ‘s  in 2000 werd uitgekeerd (rond 50.000) als gelijkgestemde oorlogsslachtoffers.  

De meerderheid van de Kamer wil dat de Indische kwestie nu definitief wordt opgelost , en schaam zich hiervoor, los dat Nederlandse burgers al eerder zich hierover hebben geuit bij onze redactie : “Wij schamen ons voor de regering” .  Zodat het Indisch boek definitief dicht kan na 70 jaren. De vertragende tactieken werken niet want de jongeren nemen het stokje over, en Nederland is dan  nog steeds niet af van dit imago, deze smet zal Internationaal  als olievlek verder gaan …

Het zal een lange  zit worden een debat zijn dat begint om 13.00 – 16.30 uur openbaar de griffier rekent op een grote opkomst en treft hier ook al de voorzieningen voor.

DEEL HET MET ANDEREN, EN STUUR HET DOOR!!

ICM 9.10.2015

Arcief ICM - Van Rijn kijkt toch naar 'backpay'

DEN HAAG - 

Staatssecretaris Martin van Rijn (Volksgezondheid) gaat kijken of er toch een financiële tegemoetkoming kan komen voor KNIL-militairen en oud-ambtenaren uit voormalig Nederlands-Indië.

KNIL-militairen.Foto: TLG

Op aandringen van de Tweede Kamer wil Van Rijn nog een keer proberen een oplossing te vinden voor zo'n 1100 mensen uit de Indische gemeenschap die tijdens de Tweede Wereldoorlog geen salaris of soldij kregen.

Over de zogeheten 'backpay'-kwestie' wordt al jaren gesproken. Eerdere kabinetten vonden dat Nederland juridisch niet verplicht is achterstallig salaris uit te keren en wezen erop dat in 2000 al een finaal gebaar is gedaan. Van Rijn onderschrijft dat, maar stelt vast dat dit er niet toe heeft geleid dat "gevoelens van onvrede en onrust zijn weggenomen".

Van Rijn ziet het als zijn "morele opdracht" om te kijken "hoe we na zeventig jaar die bladzijde zouden kunnen omslaan". "Als dit helpt, dan ga ik dit onderzoeken".

De staatssecretaris en leden van de Tweede Kamer stonden woensdag stil bij het overlijden van Herman Bussemaker, oud-voorzitter van het Indisch Platform. Van Rijn roemde Bussemaker "en zijn onvermoeide pogingen om deze discussie gaande te houden en een oplossing voor dit probleem te vinden"

ICM 15.10.2015

Terugblik  met ICM Stand op pasar malam Rijswijk

ICM 28.10.2015

"De onverwerkte oorlog in Indonesië".

Door Rudy Eduard Groenewald

 Ik was nieuwsgierig toen met belangstelling en met spanning naar gekeken. En het gevolg ervan in een emotionele gewaarwording maar toch wel een bevrijd gevoel. Bevrijd van mijn ervaringen die ik, als jochie van 6/7 jaar aan niemand mocht vertellen. Taferelen die ik tijdens het (1946-1947) meelopen (meerijden) met Ome Wim (Indishe KNIL) en Ome Kees (Totok soldaat) kwamen me helder in beeld.

Mocht niet bij staan als ze een Inlander (zo werden de Indonesiërs in de Kampong genoemd) gevangen en vastgebonden ondervragen. Dan moet ik in de Jeep of pantserwagen blijven zitten tot het voorbij was. Als we dan weer verder weg rijden, zie ik een bebloede lichaam van de Inlander in de greppel bewegingloos liggen. Als Ome Wim dienst heeft en op patroulië dan breng Ome Wim mij mee en blijft Ome Kees in de kazerne, en omgekeerd als Ome Kees op patroullie gaat breng Ome Kees mij mee en Ome Wim blijft in de kazerne.

Maar gaan nooit samen op patroulle. Door deze twee Ooms (soldaten) ben ik verwend, aangekleed (zie foto hieronder). Als ze mij thuisbrengen krijgt ik altijd heel veel snoep als ik maar geheim houd wat ik gezien hebt en niets aan ma of aan anderen verteld wat ik tijdens de patroulië heb gezien. Later kom ik tot de ontdekking dat Ome Kees verliefd was op Ma en Ome Wim op zus Leen, die toen 13/14 jaar was.Begrijpt toen ook waarom deze twee soldaten nooit samen weg zijn en mij meenamen. Als ik hieraan terugdenkt, krijgt ik een brok in m'n keel en heb de neiging om te kotsen.

Bedankt "Andere Tijden".

ICM 28.10.2015

2015 - Over de Indische Herdenking - Door Marshal Manengkei

De Indische uitstaande Verzekeringclaims kunnen bij de huidige 

• Nationale Verzekeringsbank, Rotterdam; Rechtsopvolger  Nationale Nederlanden,   vermogen 753 miljoen
• De Nederlanden 1845, Den Haag; Rechtsopvolger Nationale Nederlanden vermogen,   618 miljoen
• Rotterdam Verzekering Sociteiten; Rechtsopvolger  RVS, Vermogen  587 miljoen
• Leververzekeringsmaatschappij Utrecht; Rechtsopvolger AMEV 495 miljoen
• Eerste Nederlandse Verzekeringmij, Den Haag, Rechtsopvolger Aegon,  vermogen 403 miljoen
• Algemene Friese Levenverzekeringmij, Leeuwarden,  Rechtsopvolger Aegon,  Vermogen 400 miljoen.

Bogor reunie 2015

Rudy Eduard Groenewald en Trees, nog trima kasi! Heb genoten van Trees haar eten; Sajur assem, empal, cebak, frikandel Pan, en nog veel meer ......... Leuk om koempoelan thuis te geven, zoals het hoort!

rarararararararara voor de kijkers, waar sta ik ?

ICM 9.9.2015

Louis Zweers promoveerde op 17 augustus 2015 op de rol van de media tijdens de periode van de koloniale oorlog (1945-1949) in voormalig Nederlands-Indië. In dit artikel verwoordt hij zijn afschuw van de rol die Nederland gespeeld heeft met betrekking tot de onderbelichting van de moord-partijen door Indonesische milities op Nederlandse en Nederlands-Indische burgers, die terecht zouden moeten worden gerekend  tot de categorie oorlogsmisdaden.

De redactie plaatst dit stuk van Louis Zweers als inleiding op het grote artikel dat hierna komt en de gruwelijkheden van de beruchte Bersiap-periode belicht. Wij vinden dat het de hoogste tijd wordt om iedereen ervan te doordringen dat niet slechts de Nederlandse militairen in die periode zich misdragen hebben, maar dat ook van Indonesische zijde er een regelrechte tendens was om alle Nederlandse en Nederlands-Indische mensen op de meest gruwelijke wijze “een koppie kleiner te maken”, mannen, vrouwen en kinderen zonder uitzondering.  Wij hopen dat de aandacht hiervoor door de andere Indische media zal worden opgepakt teneinde: 1. Deze onderbelichte feiten aan het daglicht te brengen en 2. Aan te tonen dat aan beide zijden afschuwelijke daden werden gepleegd, waarbij wij ons zelfs afvragen of de handelwijze van de Nederlandse militairen niet deels het gevolg was van de bloedige moordpartijen, door Indonesische milities gepleegd. De redactie van NICC Magazine ondersteunt dan ook volledig de bij veel mensen ontstane behoefte naar een gedegen onderzoek naar de gebeurtenissen in die periode, mits dit op waarheidsvinding gebaseerd is en eenzijdigheid uitsluit.                      De redactie.

Massamoord op Indische Nederlanders onderbelicht

In de meeste publicaties ligt de nadruk vooral op de oorlogs-misdaden die door de Nederlandse militairen in Indië in de periode van 1945 tot 1949 zijn gepleegd. Het is opmerkelijk dat er zo weinig wordt ingezoomd op de oorlogs-misdrijven die in diezelfde periode van Indonesische zijde zijn gepleegd. Waarom is de massa-moord op Nederlanders en Indische Nederlanders (maar ook op Chinezen) in de Nederlandse media en geschiedschrijving zo enorm onderbelicht?

Na de Japanse capitulatie en het uitroepen van de Indonesische Republiek op 17 augustus 1945, ontstond een chaotische situatie. Vanaf het najaar van 1945 tot het voorjaar van 1946, de zogeheten Bersiap-periode, zijn vele duizenden weerloze burgers door ongeregelde Indonesische strijd-groepen op vaak afschuwelijke wijze vermoord. De haat van      de Indonesische revolutionairen, veelal jongeren, aangewakkerd door de Japanse propaganda en indoctrinatie tijdens de bezetting van Indië maar ook door de worde over de vooroorlogse koloniale repressie, werd voornamelijk geprojecteerd op de (Indische) Nederlanders, maar ook op Ambonezen en Chinezen, die men als pro-Nederlands beschouwde.

Grove schendingen van mensenrechten

Het zijn dan ook met name de buitenlandse historici (zoals William Frederick) die voor het eerst hebben gewezen op het genocidale karakter van dit optreden. Wat later stelden Herman Bussemaker en Willy Meelhuijsen, historici en tevens ervaringsdeskundigen, hun boeken over de Bersiap-periode samen. Helaas hebben hun boeken relatief weinig aandacht opgeroepen, behoudens in eigen kringen. Het is ironisch dat Nederland zich nooit druk heeft gemaakt over deze ernstige vormen van mensenrechten-schendingen.

Overigens zijn er heel weinig beelden van deze uitbarstingen van geweld gemaakt. En zonder beelden worden die afschuwelijke drama’s nauwelijks opgemerkt. De Nederlandse dagbladen schreven destijds wel artikelen, zonder foto’s,  over het geweld, waarbij vooral geput werd uit Britse bronnen. Nederlandse fotografen en oorlogscorrespondenten waren nauwelijks aanwezig in Indië. In de foto-archieven zijn wel beelden van slachtoffers, die later in de massagraven aangetroffen werden terug te vinden. En er zijn ook verslagen van overlevenden. De laatste ooggetuigen zijn nu hoog-bejaard.

Deze oorlogsmisdaden speelden zich vooral af in de afgelegen binnenlanden van Java en Sumatra, en ook in de stedelijke enclaves die door de Britten dienden te worden beschermd. Nederlandse troepen hadden nog geen toestemming van het Britse interim-bestuur om op Java te landen. Recente onderzoeken (zoals van Dr. Abdul Wahid) komen uit op minstens dertig-duizend slachtoffers, inclusief duizenden  vermisten.

Nabestaanden zwegen over hun ervaringen en hun pijn werd nooit erkend.

Etnische zuiveringen

Een voorbeeld is het verhaal van de Nederlandse familie Francken die op een onderneming in de bergen op Oost-Java woonde. Deze familiegeschiedenis is door Inez Hollander in haar boek Verstilde stemmen en verzwegen levens beschreven. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stierf vader Francken in gevangenschap. De andere gezinsleden overleefden ternauwernood de Japanse kampen. Vlak na de Japanse capitulatie is door het Rode Kruis een foto gemaakt van de broodmagere zussen Joke (13) en Willy (15) Francken in de openluchtkeuken van het zeer overbevolkte kamp Banjubiru op Midden-Java. De familie Francken werd met een konvooi naar de havenplaats Surabaya in Oost-Java vervoerd. Op 28 oktober 1945 werd dit konvooi, met vrouwen en kinderen, vlakbij het Brantas Hotel in Surabaya aangevallen door Indonesische milities. Ruim honderd (Indische) Nederlandse vrouwen en kinderen, inclusief hun Brits-Indische Gurkha begeleiders, werden vermoord. Joke en Willy Francken werden bij deze aanval afgeslacht. Zoon Harry en zijn moeder overleefden dit bloedbad en werden gerepatrieerd naar Nederland.

Ook de Chinese bevolkingsgroep had het zwaar te verduren. Zo werden de omgeving van Batavia en het achterland bij Medan etnisch gezuiverd door de Indonesische milities. De Britse kolonel Laurens van der Post beschrijft in zijn boek The Admiral's Baby het tragische voorval op de kleine Sunda-eilanden waar Indonesische strijdgroepen de hele Chinese gemeenschap van zo’n vijftien-honderd mensen uitmoordden.

Roep  om onafhankelijkheid

Van der Post nam waar dat de komodo's de rottende lichamen van de slachtoffers opaten. Deze gebeurtenis heeft hem nooit   meer losgelaten. Trouwens, deze afrekeningen vonden plaats nog voordat een Nederlandse militair voet op de Javaanse bodem had gezet. De Britten waarschuwden de Nederlanders dat de geest uit de fles was. De roep om onafhankelijkheid was niet meer tegen te houden.

Van der Post vreesde dat het     bij een Nederlandse militaire inmenging tot grootschalig geweld zou komen en interpreteerde dit voorval als een symbolische waarschuwing voor de in zijn ogen onverzoenlijke Nederlanders.

Pas in maart 1946 arriveerden de eerste Nederlandse militairen. Daarna zou de geweldsexplosie met naar schatting zo'n 150.000 Indonesische slachtoffers (inclusief die van de interne Indonesische strijd) pas echt goed losbarsten. De Nederlands-Indische slacht-offers van de bersiap waren ondertussen vergeten.

De Volkskrant

ICM 20.9.2015

______________________________   

Kanttekeningen naar aanleiding van de toespraak van premier Mark Rutte tijdens de Indië-Herdenking op 15 augustus 2015

 ICM 20.9.2015

Op de 42e en tevens laatste reünie van de Indië-gangers      van 4-10-RI in Hoorn werd Kamervoorzitter Van Miltenburg stevig van repliek gediend over haar gebrekkige kennis van de Oud Indië-veteranen, die van 1946 tot 1949 in de archipel hebben gestreden voor koningin en vaderland.

"De strijd in Indië was een politieke miskleun die werd doodgezwegen. De doofpot werkt nog steeds kan ik uit eigen ervaring bevestigen", aldus de  88-jarige Abe Agema in zijn herdenkingstoespraak. In de afgelopen jaren heeft hij in zo'n 20 plaatsen in Noord-Holland lezingen gehouden over zijn ervaringen als Indië-strijder. Schrikbarend noemt hij de onwetendheid van jong tot oud bij deze koloniale oorlog die totaal is verdwenen uit de geschiedenis-boekjes. En toch zijn er 6229 Nederlandse soldaten gesneuveld!

Schande

Voor de immer aimabele Agema moet de waarheid zoveel mogelijk boven tafel komen. En als Tweede Kamervoorzitter Van Miltenburg meent dat de Indië-gangers bij thuiskomst wat "uit te leggen hadden", merkt Agema furieus op: "Nee, de politiek heeft wat uit te leggen!

Aanvankelijk ging het nauwelijks getrainde leger van naïeve dienstplichtige soldaten voor één jaar naar Indië om de rust te herstellen. Uiteindelijk heeft de Nederlandse politiek er drie jaar van gemaakt. Onder grote buitenlandse druk moest Nederland zijn politieke beleid wijzigen en de onafhankelijkheid van Indië accepteren. De 140.000 (meestal) dienstplichtige soldaten hebben in de tropen gestreden voor koningin en vaderland. Pas na 40 jaar soebatten kwam er  een soort van Veteranenbeleid.

Westerling

En passant memoreert de Penningmeester/Secretaris van 4-10-RI nog de wandaden en excessen die door kapitein Westerling en zijn kornuit Vermeulen zijn gepleegd, maar vreemd genoeg daarvoor nooit zijn berecht. In totaal zijn er in  die periode 42 vonnissen tegen Nederlandse militairen geveld, maar niet één betrof een officier. "Hadden die officieren niet voor de Krijgsraad moeten verschijnen?" Er is een uitermate vreemde politiek gevoerd door de opeenvolgende ministers van defensie.

Voor Abe Agema is het duidelijk: de soldaat telt niet in Den Haag. Evenals de Indische oud-strijders die Den Haag wenst te vergeten. In een paginagrote advertentie op Veteranendag werden de veteranen bedankt. Alle landen waar gevochten was, werden met name genoemd, behalve Indië! Uitermate bizar.

Herdenking

Op de laatste reünie waren ruim 170 mensen aanwezig, waarvan nog 34 veteranen die allemaal rond de 90 zijn. De 42e reünie was een dankbaar weerzien. De herdenking van de gesneuvelde kameraden blijft doorgaan maar zonder reünie; dat is qua mobiliteit te moeilijk geworden voor de meesten.

(Bron: ‘Dichtbij-West-Friesland’)

ICM  21.9.2015

Over de auteur

Ferdinand Geuther (Bandung, 1950) heeft gedurende zijn loopbaan diverse vakinhoudelijke artikelen gepubliceerd over o.a. bedrijfsprocessen, informatie-architectuur, logistieke systemen en telecomprocessen. Ruim tien jaar geleden is hij begonnen met het schrijven over opmerkelijke, grappige en serieuze observaties in zijn omgeving en tijdens buitenlandse reizen. Het resultaat zijn zes paperbacks met korte verhalen:

• VerreWonderingen van Mr. Ferdinand (2004/2010) *)
• 50/50 (2005)
• Big City Babbels (2005/ 2010) *)
• Bloggosofie (2010)
• New York Mini's (2012) *)
• Osservatore Americana (2014), Engelstalig *)

Let op !

N.I.C/C heeft  het exclusieve publicatierecht gekregen.
Als U dit artikel verder wilt lezen dient U een abonnement te nemen via: info@indisch-centrum-denhaag.nl en dan krijgt U dit nummer alsnog toegestuurd.

ICM 22.9.2015

Machtsvacuüm na de Japanse capitulatie

Tijdens de bezetting van Nederlands-Indië door Japan, op 8 november 1944, vond er een grote demonstratie  te Batavia plaats. Demonstranten voerden poppen van Churchill, Rooseveld en Van der Plas mee en verbrandden die.       

Soekarno hield een vurige rede en zei onder meer: "Onze jongens moeten zo nodig bereid zijn de Indonesische bodem te besproeien met hun bloed en tranen opdat het land vruchtbaar en welvarend wordt." 

Let op !

NICC heeft  het exclusieve publicatierecht gekregen.
Als U dit artikel verder wilt lezen  om  dient U een abonnement te nemen via: info@indisch-centrum-denhaag.nl en dan krijgt U dit nummer alsnog toegestuurd.

ICM 20.9.2015