Alle berichten (24)

Sorteer op

rob andreas: Indische kwestie | Debat Gemist

Op 1-10-2019 om 15:04 schreef rob andreas: Indische kwestie | Debat Gemist 
10897316056?profile=original

https://debatgemist.tweedekamer.nl/debatten/indische-kwestie

Op 1-10-2019 om 15:04 schreef rob andreas van NINES aan Ferry om bericht onder de aandacht te brengen (Ferry sr.)

Met vol interesse heb ik maandag 30 sept. jl rondetafelgesprek te Den Haag met betrekking de Indische kwestie in de Tweede Kamer gevolgd via Life stream, .

Ik heb wel een mening,  standpunt in deze.

De bron van al deze slepende ellende van 70 jaar zit hem in het feit dat Drees en Lieftelink kost wat kost alle Indische gelden en het goud naar de NL Staat wilde brengen en buiten de boeken wilden houden,Inen het beleid geen 1 Indisch  Staatsburger uit voormalige Indie toe te laat staan te betalen. Het waren wel 381.000 waar het Indisch Platform zich nooit druk om heeft gemaakt.

GELD WAS DE DRIJFVEER.

Dit om de te korten door de Oorlog hier weer op te bouwen.
Velen die zich in de ontwikkelingen / tot stand komen van Traktaat van Wassenaar hebben verdiept zien dat Drees de 500.000 Staatsburgers in het voormalige Indie niet in Nederland wilde toelaten.
Staatsburgers betroffen Nederlanders, Indische Nederlanders, Joodse - en Molukse Gemeenschap.
VS heeft Drees sancties opgelegd bij het niet toelaten, werd o.a. Marshal hulp onttrokken en kredietwaardigheid van Nederland op nul gezet, zodat Nederland geen gelden konden lenen.
Van de 500.000 Indische Staatsburgers werden NIET toegelaten 159.000 ook wel de vergeten groep nu waar Omroep MAX zich om bekommert.
Ook zei DREES geen 1 gulden te willen besteden aan deze vluchtelingen uit voormalige Indie, en later de republiek Indonesie.
Een ieder die in Nederland aankwam diende gelijk een schuldverklaring te ondertekenen v.an 16.000 gulden nu 40.000 euro, bovenop alles zelf betalen de reis, verblijf en nieuwe woning
Nu worden de vluchtelingen beloond met 40.000 euro per jaar.

Vooraf tot stand komen van traktaat van Wassenaar (afsluiting) werd ruim 4,5 miljard betaald op de 600 miljoen ( waarde nu 9) miljard door de republiek Indonesie aan Ministerie van Stef Blok .
Uit meerdere bronnen putte Drees het geld uit het voormalige Indie alle banktegoeden (verzekeringen, pensioenen) werden weggesluisd.
Kredietplafond werd verhoogd , omdat NL garant zou staan voor de nieuwe republiek Indonesie (economisch opbouw).
Grisselda Molemans gaat uit van 37 miljard euro. Heeft vergeten al deze factoren erbij te betrekken en komt het bedrag op ruim 80 miljard dat NL Staat zich heeft verrijkt over het Indisch Geld.
Onlangs nog werden de Indische goudvoorraden nog naar Amsterdam gebracht door de onthulling van journaliste Grisselda Molemans.
De vraag die dan opkomt bij mij waar was het parlement (Tweede Kamer) toen ?
Nederland is toch democratisch land dat toen leek alleen geregeerd te worden door Drees?
Hoe is et mogelijk dat 381.000 Staatsburgers op deze wijze zijn behandeld, haar bezittingen gestolen, behandelingen die thuis horen onder de categorie strafrechtelijk, en het erge is dat de Ambtenaren van de verschillende ministeries hier aan 70 jaar aan hebben meegewerkt.

De vraag hoe kan je AOW fonds oprichten ????? Van niets ........... Daar heb je een beginkapitaal voor nodig om de buffers op te bouwen. AOW opgebouwd op Indisch bloedgeld !.

Niet onbelangrijk wiens belang behartigde in die jaren het Oude Indische Platform (IP) , die door NL - Overheid in het leven is groepen. Naast al die stichtingen zoals Pelita, IHC etc... die ook nog worden betaald door het Ministerie van VWS?
Het gaat om 381.000 Staatsburgers, schatting nu zo',n 60.000, die door het IP in de steek zijn gelaten. De focus van het IP is gericht uitsluitend op de groep ambtenaren Te denken dat deze alles vergoed hebben . Ook de 381.000 staatsburgers hebben hun backpay niet gehad, terwijl de republiek Indonesie eerst 4,5 miljard plus 689 miljoen hiervoor betaalde, bizar, schandelijk dat nooit voor deze groep is op gekomen.gaat om 381.000

Nog erger wordt dat het IP hiervan een Indische kwestie maakt en misbruik maakt om namens de Indische Gemeenschap te spreken die ruim 2 miljoen omvat, en slechts een achterban heeft van nog geen duizenden. Goed te horen dat ze nu de zaken bij VWS weghaalt, en de andere Ministeries gaat betrekken, gaat uiteindelijk om hun eigen ambtenaren in het voormalige Indie, dus een geschil tussen werkgever en werknemer, hier schat ik de kans groter dat dit slaag!

Verjaring van het verdrag Traktaat van Wassenaar ?

Welnee .... net als de gruwelijke politionele acties zal de Hoge Raad NL Staat verwijten van alle gerechtelijke dwalingen, en wellicht zullen er ook sancties opkomen !

Voorts heeft het ACTW-66 nog een ander wapen in de strijd gegooid om verjaring tegen te gaan.
In het rapport uitbetalen traktaat van Wassenaar staan al deze gruwelijke daden van Drees opgesteld door ACTW- 66, Actie Commite Wassenaar 1966

Tot slot sprak zich een kamerlid uit over de eendracht binnen de Indische Gemeenschap, deze is er wel, net als ICM voelen zij zich bedrogen door het IP en op het verkeerde been gezet, dus is ook het parlement op het verkeerde been gezet. Het IP was het strategisch wapen dat VWS in zetten om de werkelijke 381,000 gedupeerden van zich af te houden.

ICM heeft de afgelopen 19 jaar wel die eendracht getoond, desondanks de verschillende opvattingen, en de wetenschap altijd bezig had dat het IP namens en voor de Overheid handelde, en specifiek zich alleen op de Indische ambtenaren haar focus had gericht, en dit opblies onder het thema en politiek thema "De Indische Kwestie". Een zaak die gewoon thuis hoort bij hun oud-werkgever.  Dat ze vergaten dat waar het om gaat die 381.000 staatsburgers  als ambtenaar on haar hoede te nemen,

ICM steunde het IP o.a. bij die 10.000 handtekeningen dat tot KNIL uitbetaling leidde onder Martin van Rijn.. Zijn wel handtekeningen van van die overgebleven 381.000 Indische Staatsburgers.

ICM kent meer dan 100.000 lezers en dat vanaf 1999, die hebben alles in het archief staan, ook de leugenachtige uitspraken van nu !

Ferry Schwab sr.

Lees verder…

NINES Spijkenisse

10897419876?profile=originalNINES Spijkenisse

In onze editie van 10 september jl. stond abusievelijk vermeld dat NINES was opgeheven. NINES (Nazaten Indische Nederlanders en Sympathisanten) bestaat echter nog steeds en is nog volop actief voor de belangen van de Indische Gemeenschap.

Bron :  Hoofdredacteur Groot Nissewaard 27/9-2019


NINES Spijkenisse is op 13 februari 1980 ontstaan als onderafdeling van NINES Den Haag. Deze laatste vereniging werd in 2004 opgeheven, nadat het opgegaan was in het Indisch Huis. NINES Spijkenisse nam de taken van NINES Den Haag over.

NINES Spijkenisse is betrokken bij het organiseren van diverse evenementen, waaronder de Indische avonden met optredens van beroemde artiesten en bands zoals Jack Jersey, het Indische Dorp, een onderdeel van het Dunya Festival en Pencak. Daarnaast participeert NINES in ICM projecten en onderhoudt het samen met KBRI diplomatieke betrekkingen. Zo was het voor ICM Editor Ferry Schwab Sr. mogelijk persoonlijk zijn verhaal te doen bij de president van de republiek Indonesië.


Door de opheffing van NINES Den Haag ging het webportaal NINES Online over in een Indische Internetkrant, ICM - Online. Deze is een project van ICM Project & Events en heeft als missie 'het in beeld brengen van de huidige Indisch gemeenschap, het beheren en overdragen van de pallet het Indische cultuur erfgoed aan de volgende generatie en de Nederlander, met een knipoog naar Tempo Doeloe. Wat belangrijk is voor de Indische gemeenschap is het signaal geven naar politiek Den Haag voor "de niet opgeloste Indische Zaken.'

NINES voorzitter Rob Andreas nam o.a. deel aan de projecten Backpay/KNIL en ACTW-66 (Verdrag Traktaat van Wassenaar). Backpay/KNIL was een project van NICC samen met ICM/Nines , waarbij ruim 10.000 handtekeningen werden opgehaald die werden overgedragen aan het Indisch Platform met het mandaat Erkenning, excuses en compensatie. Eerst compensatie voor de Oorlogsslachtoffers, dan pas Backpay / Knil. De Rijksoverheid betaalde tenslotte € 25.000 aan 1100 Knillers.

Project ACTW - 66 (traktaat Wassenaar) werd op aangeven van ICM abonnees opgestart in 2015. NINES heeft een belangrijke rol gespeeld in de vormgeving van dit project. In 2017 is aan de hand van diverse onderzoeken en WOB verzoeken het "Rapport uitbetalen Traktaat van Wassenaar" verschenen. Het verdrag houdt in alle burgers (Nederlanders, Indische, Joodse, en Molukse mensen) die in de periode 1947-1966 verbleven in het voormalige Indie resp. in de republiek Indonesië recht hebben op een schade vergoeding. De campagne die van 2015 van start is gegaan, heeft als doel alle 60.000 gedupeerden te informeren over het bestaan van het traktaat, zodat ze alsnog hun claim kunnen indienen. Uitgesloten zijn de ambtenaren/ KNIL in dienst van de Indische Nederlandse regering. In 1966 werd het bedrag van 689 miljoen genoemd; nu gaat het om ruim negen miljard dat toekomt aan 50.000 /60.000 gedupeerden. De petitie die is opgesteld om op basis van het Traktaat van Wassenaar tot uitbetaling te komen, is inmiddels al door 15.548 mensen ondertekend.

Het verdrag Traktaat van Wassenaar is in 1966 ondertekend door de regeringen van Nederland en Indonesië. Het doel van de overeenkomst was dat de Indonesische regering aan Nederland het bedrag van 689 miljoen gulden zou betalen ter genoegdoening aan de Nederlandse staatsburgers, die huis, have en goed in Indonesië moesten achterlaten ten tijde van de repatriëring tussen 1947 en 1962. De Nederlandse regering heeft dit echter nooit aan de rechthebbenden uitbetaald. Het Traktaat is ondergebracht in de claim stichting ACTW66. Als u meent recht te hebben, schrijf u dan in als deelnemer via www.Icm-online.nl zodat ook namens u het proces wordt gevoerd. U kunt de stichting ook financieel steunen door een bedrag te storten op NL41 RABO 03977255 07 ten name van F. Schwab / ICM Online onder vermelding van donatieACTW 66. Vragen over de inhoud van deze petitie kunt u richten aan Ferry Schwab, Wouterskampen 68, 3849 BC Hierden, Of mail naar Schwab@kabelfoon.nl. Updates over het project vindt u op www.icm-online.nl.


Bron Groot Nissewaard 27/9-2019


Reactie ICM redactie.

NINES zat als delegatie lid in het oude Indisch Platform, waar het Gebaar tot stand kwam( 385 miljoen werd uitgekeerd aan betrokkenen die voor 15 augustus 1945 werden geboren), en had onderafdelingen in Spijkenisse, Tilburg en Groningen. Hiervan was Spijkenisse het meest actief. Net als het huidige ICM (Indische Internetkrant, voorheen NINES Online) volgde NINES Spijkenisse zijn eigen koers. Zijn ook zeer content niet in die Indische huisjes en zaakjes  verzeild te zijn geraakt. NINES Den Haag ging samen met het Indisch huis. U weet wat voor Indische soap hier uit is voort gekomen, die de basis legt aan het Sophia-hof van nu.  ICM / NINES is de andere keerzijde van de medaille als het om de Indische zaken gaat. ICM / NINES staat letterlijk voor de Indische Gemeenschap  en is overal in het land. De 381.000 staatsburgers die het land Indonesie uit moesten vluchten met achterlatend van al hun bezittingen, en banktegoeden. Vervolgens hier in Nederland alles zelf hebben moeten betalen de reis, pension, en nieuwe woning.   Bizar is  ook  nog als via traktaat van Wassenaar de republiek  de schadevergoeding compenseerde.  Hier een voorbeeld dat het Indische Platform  alleen voor zijn eigen toko opkomt namelijk alleen de ambtenaren / Knil in dienst van de Indische Nederlandse regering.  Wie is de achterban van IP, nog geen 5000 man.  381.000 staatsburgers heeft het Indisch Platform in de steek gelaten  in deze 70 jaar. Deze was alleen gespitst op back/knil waar hun doelgroep uitbestaat.

Niet op de oudjes in Indonesie  ( bekend van Omroep Max), de groep die onder de bersiap hebben te leiden , en die hun ouders in Nederland hebben opgevangen, en niet onbelangrijk het traktaat. 

Ook alle leden van de Tweede Kamer zijn op het verkeerde been gezet door dit Indisch Platform, bizar!

Lees het boek Andijvilucht van Grisselda Molemans; Citaat bij aankomst in Nederland moesten deze Indische Staatsburger gelijk een schuldverklaring tekenen van 16.000 gulden = 40.000 euro.


Wilt meer weten schwab@kabelfoon.nl

Lees verder…
En het leed van onze vaders en moeders dan?’

OPINIE Hans Moll, Federatie Indische Nederlanders

Het Haagse gerechtshof oordeelde dinsdag dat Nederland zich niet kan beroepen op verjaring van geweld en executies door Nederlandse militairen in 1947 in voormalig Nederlands-Indië. Begrijpelijk, vindt Hans Moll. „Maar ook schrijnend voor ons Indische Nederlanders.”

Anno 2019 ontkent niemand dat er tussen 1945-1950 misdaden zijn begaan door Nederlandse militairen, maar in de beeldvorming lijken Indonesiërs inmiddels de enige slachtoffers. De erkenning van het leed van (Indische) Nederlanders staat in schril contrast met de wijze waarop Indonesisch slachtofferschap gehoor vindt. Nederlandse slachtoffers blijven stuiten op een muur van onbegrip en ontkenning.

Ook mijn moeder heeft ooit voor een commissie gezeten waar ze moest vertellen wat haar was overkomen. Ze hoopte in aanmerking te komen voor een aanvulling op haar bijstandsuitkering in het kader van de Wet uitkeringen burger-oorlogsslachtoffers 1940-1945 (Wubo). Mijn moeder was een zogeheten ’buitenkamper’; omdat zij van moederszijde ’inlandse’ grootmoeders had, kon zij buiten de kampen blijven.

Door de oorlog was in Indië hongersnood ontstaan. De niet-geïnterneerde blanken - Duitsers, Zwitsers, Italianen - hadden geen middelen van bestaan anders dan via ruilhandel. Mijn moeder fungeerde in die informele handel vaak als koerier. Steeds lag daarbij ontdekking door de Kempeitai (de Japanse Gestapo) op de loer.

Een keer stapte ze uit de trein en zag dat een razzia gaande was op het perron. Mensen moesten tonen wat ze bij zich hadden en werden afgeranseld als er verboden waar bij hen werd aangetroffen. Ze werd niet gefouilleerd, maar hield er wel een levenslange angst aan over voor het openbaar vervoer.

Na de overgave van Japan brak de onafhankelijkheidsstrijd aan, de Bersiap. Mijn moeder moest enkele keren vluchten voor met bamboesperen en kapmessen gewapende Indonesiërs. In Batavia kwam ze te werken bij de inlichtingendienst van het KNIL. Daar kwamen de foto’s en verslagen binnen van moordpartijen onder (Indische) Nederlanders, Chinezen, Ambonezen en van sympathie met de Hollanders verdachte Indonesiërs. Ze waren vaak getjintjangd, in stukken gehakt.

Mijn moeder is overleden in een verzorgingshuis in Diemen waar ze niet naast het tuinraam wilde zitten, want in de struiken kon wel een sluipmoordenaar zitten. Soms zat ze te rillen van angst omdat ze bang was dat ze naar Indië zou worden teruggestuurd.

Mijn vader, ook een Indische Nederlander, die bij het KNIL zat, kwam in een ’Jappenkamp’ terecht. Hij overleed twee jaar nadat hij vervroegd met pensioen was gegaan. In zijn nalatenschap vond ik papieren van een uitkeringsarts. Daarin stond iets over de ontberingen die hij moest ondergaan in het kamp: mishandelingen, beri beri, dysentrie. Volgens zijn tweede vrouw leed hij die laatste twee jaar aan nachtmerries, vaak over de Bersiap. Erover praten wilde hij niet.

Mijn moeder moest voor de Wubo-commissie vertellen wat haar tijdens de oorlog was overkomen. Voordat de aanvraagformulieren helemaal waren ingevuld en uiteindelijk na lang doorvragen, was er ook uitgekomen wat ze tot dan toe nooit had verteld. Een verhaal dat hoort bij alleenstaande, jonge en mooie vrouwen en vijandige, jonge soldaten tijdens een oorlog. Na die eerste vernedering en de vernedering van het vertellen aan vreemden, volgde de derde, toen de keurig geklede, Hollandse heren op leeftijd na beschaafd te hebben geluisterd, zeiden: „Ja, we geloven u, maar het is natuurlijk niet te bewijzen.”

Mijn vader is nooit gecompenseerd voor de gederfde soldij in krijgsgevangenschap. Mijn moeder kreeg geen uitkering van de Wubo. Tegen het licht van de uitspraak van het hof schrijnt dat.

Hans Moll is voorzitter van de Federatie Indische Nederlanders

Lees verder…

Beroep op verjaring verworpen

Beroep op verjaring verworpen
10897418275?profile=original

Geweld en executies in Nederlands-Indië te verwijtbaar door 

DEN HAAG Nederland kan zich niet beroepen op verjaring bij de schade die Nederlandse militairen in 1947 hebben veroorzaakt door geweld en executies in voormalig Nederlands-Indië. Dat heeft het Haagse gerechtshof gisteren besloten in twee zaken die waren aangespannen door oud-strijder Yaseman en enkele kinderen van geëxecuteerden.

Advocaat Liesbeth Zegveld hoopt dat deze uitspraak de deur opent voor een collectieve regeling voor kinderen van slachtoffers in Nederlands-Indië. Defensie vreest dat de groep die aanspraak maakt op een schadevergoeding steeds groter wordt.

Nederland verzette zich tegen de onafhankelijkheidsverklaring van Indonesië in 1945, waarna militairen met geweld en executies probeerden het koloniale gezag te herstellen. In 1947 vonden op Zuid-Sulawesi (destijds Zuid-Celebes) ’zuiveringsacties’ plaats. Yaseman werd bovendien gemarteld tijdens Nederlands gevangenschap op Oost-Java. Uiteindelijk werd in 1949 de republiek erkend. Nabestaanden en kinderen spanden een rechtszaak aan omdat ze vonden dat ze recht hadden op een schadevergoeding.

De Staat vond dat er sprake was van verjaring, omdat het gaat om gebeurtenissen van ruim zeventig jaar geleden. Op een zeker moment moet je ergens een streep onder kunnen zetten, zo redeneert Defensie, aangezien feiten zoveel jaar na dato niet meer zijn vast te stellen.

Het gerechtshof heeft die bezwaren afgewezen. Het hof vindt dat ’de buitengewone ernst en de grote mate van verwijtbaarheid van het gebruikte geweld verjaring in de weg staan’. Ook stelt het hof dat het weliswaar lastig is om de zaken van de – inmiddels bejaarde – kinderen te bewijzen, maar dat de Staat die problemen vooral aan zichzelf te wijten heeft. Nederland heeft destijds niet gedocumenteerd wie werd doodgeschoten of mishandeld.

Volgens advocaat Geert-Jan Knoops, deskundige internationaal recht, past deze uitspraak in een ontwikkeling. In het (inter)nationale recht accepteren rechters een beroep op verjaringstermijnen door een staat bij ernstige misdrijven steeds minder. „Zo oordeelde de rechtbank Den Haag op 14 september 2011 in de ’Ragawede-zaak’ ook dat een beroep op verjaring voor een deel van de vorderingen moest worden afgewezen.” Die zaak had eveneens betrekking op executies van het KNIL, ditmaal op 9 december 1947 in Ragawede in Indonesië, waarna weduwen en een overlevende een zaak aanspanden. Zij kregen een schadevergoeding.

Nieuw aan de uitspraak is dat nu ook kinderen van slachtoffers door handelen van de Staat in aanmerking komen voor een schadevergoeding. Dat zou de deur kunnen openen naar vergoedingen als gevolg van schade door de slavernij.

Advocaat van de slachtoffers Liesbeth Zegveld is dolblij met de uitspraak. Ze hoopt dat deze uitspraak tot een collectieve regeling voor kinderen van slachtoffers uit Nederlands-Indië leidt. „Voor weduwen bestaat zo’n regeling al. Zij hebben recht op 20.000 euro als ze met een relatief lage bewijsvoering van het leed komen. Het zou chique zijn als ook de kinderen gelijk een beroep op een regeling kunnen doen.” Zegveld denkt dat deze uitspraak deuren kan openen voor schadevergoedingen bij recente gevallen van koloniaal geweld.

De rechtbank moet nu vaststellen of de eisers ook echt een kind zijn van de mannen die in 1947 zijn geëxecuteerd. Zij krijgen dan een vergoeding voor de kosten van levensonderhoud voordat ze volwassen waren, maar geen smartengeld, bepaalde de rechtbank eerder. Het hof liet dat in stand. In de zaak van de inmiddels overleden Yaseman was de Staat al schadeplichtig gesteld door de rechtbank. Het hof bekrachtigt dat nu. Yaseman heeft 5.000 euro aan smartengeld ontvangen. Defensie kan nog niet zeggen of er beroep wordt aangetekend.

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives