Indische kwestie (backpay)

Aan de orde is het VAO Indische kwestie (backpay) (AO d.d. 10/12).

De voorzitter:
De spreektijd bedraagt twee minuten per fractie, inclusief het indienen van moties.

De heer Van Gerven (SP):
Voorzitter. Wij spreken vandaag weer over de Indische kwestie. De afgelopen maanden waren op dit gebied heel enerverend. Dat had natuurlijk te maken met het besluit van het kabinet, gesteund door de Kamer, om de backpaykwestie te regelen. Dat is echt een mijlpaal, maar wij hebben moeten constateren dat de Indische kwestie daarmee niet geheel is opgelost. Een volgende stap is noodzakelijk. Daarom de volgende motie.

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

overwegende dat met de backpayregeling de Indische kwestie slechts gedeeltelijk is opgelost;

constaterende dat tienduizenden personen die de oorlog in Indië hebben meegemaakt buiten de backpayregeling vallen;

constaterende dat bij "het Gebaar" de financiële tegemoetkoming aan zigeuners en joden substantieel hoger lag dan bij de Indische oorlogsslachtoffers;

spreekt uit dat om de ereschuld jegens de Indische gemeenschap in te lossen het wenselijk is, een finaal financieel gebaar te maken naar de groep die buiten de backpayregeling valt en materiële schade heeft geleden als gevolg van het volledig verlies van bezittingen,

en gaat over tot de orde van de dag.

De voorzitter:
Deze motie is voorgesteld door het lid Van Gerven. Naar mij blijkt, wordt de indiening ervan voldoende ondersteund.  Zij krijgt nr. 119 (20454).

De voorzitter:
Mijnheer Öztürk, u hebt één minuut spreektijd, inclusief het indienen van de moties.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
Kleine partijen hebben inderdaad maar één minuut spreektijd. Vandaar dat ik zonder inleiding heel snel de moties moet voorlezen.

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

constaterende dat in de zogenoemde Indische kwestie al 70 jaar geen financiële compensatie voor achterstallige salarissen (backpay) en materiële oorlogsschade is gegeven;

constaterende, dat de staatssecretaris nu een kleine subgroep van 1.100 personen €25.000 per persoon geeft ter compensatie voor achterstallige salarissen;

overwegende dat het hier om stokoude mensen gaat;

verzoekt de regering, te blijven kijken naar mogelijkheden om ook de resterende groep van ongeveer 50.000 mensen compensatie aan te bieden ter algehele oplossing van de Indische kwestie,

en gaat over tot de orde van de dag.

De voorzitter:
Deze motie is voorgesteld door het lid Öztürk. Naar mij blijkt, wordt de indiening ervan voldoende ondersteund.

Zij krijgt nr. 120 (20454).

De Kamer,

gehoord de beraadslaging,

constaterende dat in de zogenoemde Indische kwestie al 70 jaar geen financiële compensatie voor achterstallige salarissen (backpay) en materiële oorlogsschade is gegeven;

constaterende dat de staatssecretaris nu een kleine subgroep van 1.100 personen €25.000 per persoon geeft ter compensatie voor achterstallige salarissen;

verzoekt de regering, de compensatie van de 1.100 mensen alleen te zien als afsluiting van de kwestie "achterstallige salarissen" en niet te zien als afsluiting van de totale Indische kwestie,

en gaat over tot de orde van de dag.

De voorzitter: 

Deze motie is voorgesteld door het lid Öztürk. Naar mij blijkt, wordt de indiening ervan voldoende ondersteund.

Zij krijgt nr. 121 (20454).

Mevrouw Pia Dijkstra (D66):
Voorzitter. Eind 2015 is er wat mijn fractie betreft een heel goede stap gezet in de Indische kwestie. De staatssecretaris heeft in overleg met het Indisch Platform een mooie financiële compensatie weten te realiseren. Deze lang verwachte en gehoopte financiële compensatie is een grote stap in het erkennen van het geleden leed. We hebben de staatssecretaris daarvoor gecomplimenteerd en die complimenten gelden ook het Indisch Platform, dat daaraan een belangrijke bijdrage heeft geleverd.

Wat mijn fractie betreft is het een beetje jammer dat we nu hier staan. De staatssecretaris heeft een prachtig plan gepresenteerd en bovendien heeft hij vele toezeggingen gedaan, onder andere naar aanleiding van mijn vraag om in het onderwijs meer aandacht te besteden aan de Indische geschiedenis. De staatssecretaris heeft toegezegd dat hij daarover in gesprek gaat met zijn collega van OCW.

Maar goed, we staan hier nu en ik heb dan toch nog een vraag over de regeling. Vlak voor dit VAO kreeg ik een e-mail waarin staat dat diverse rechthebbenden inmiddels bereikt zijn met de backpayuitkering, maar dat met name de ambassades in de Verenigde Staten, Indonesië en Brazilië niet op de hoogte zijn. Ik zou graag van de staatssecretaris horen hoe dat kan en hoe hij dat in orde gaat brengen.

De voorzitter:
Mevrouw Dijkstra was de laatste spreker. Ik schors kort, omdat de staatssecretaris nog niet beschikt over de tweede motie.

De vergadering wordt enkele ogenblikken geschorst.

Staatssecretaris Van Rijn:
Voorzitter. Ik zal een korte duiding geven van de moties, die zijn ingediend na het debat waarin we met elkaar uitgebreid hebben gesproken over de geschiedenis van de Indische kwestie en het overleg dat daarover is gevoerd. We hebben in het debat geconstateerd dat een integrale oplossing, waarin we naar de totaalproblematiek kijken, voor beide partijen niet tot een bevredigende oplossing zou leiden. Op verzoek van de Kamer heb ik bekeken of we in overleg met het Indisch Platform zouden kunnen komen tot een oplossing van wat de backpaykwestie is gaan heten.

Ik ben blij dat ik met het Indisch Platform tot die overeenkomst ben gekomen. Ik meen dat we in het debat ook hebben geconstateerd dat het goed is om de bladzijde nu om te slaan, met respect voor en erkenning van de gevoelens die ongetwijfeld nog niet zullen eindigen met deze regeling. Juist met respect voor de gevoelens in de toekomst lijkt het mij goed om nu een bladzijde in de geschiedenis om te slaan.

Om die reden zou ik de moties willen ontraden. Wij zijn nu gekomen waar we zijn. We hebben geconstateerd dat het verstandig is om de blik nu naar voren te richten. We moeten inderdaad proberen om onze historie met Nederlands-Indië in het onderwijs verder te verankeren, en de specifieke Indische herdenkingen, reünies en pleisterplaatsen voor de Indische gemeenschap zo goed mogelijk in de samenleving te verankeren. We moeten echter niet opnieuw gaan praten en de verwachting gaan wekken dat we verder zullen komen dan het punt dat we nu bereikt hebben. Om die reden zou ik de moties, zowel die op stuk nr. 119 van de heer Van Gerven als die op de stukken nrs. 120 en 121 van de heer Öztürk, willen ontraden.

De heer Van Gerven (SP):
De staatssecretaris heeft in zijn brief aan het Indisch Platform geschreven dat -- dit zijn mijn woorden -- er weer een stap is gezet, maar dat het boek niet volledig dicht is. Er is wel een heel belangrijk hoofdstuk afgesloten en een belangrijke pagina omgeslagen, maar het boek kan niet definitief worden gesloten. De kwestie van de backpay is weliswaar opgelost, maar niet de discussie over de materiële schade. Daar leven nog zeker …

De voorzitter:
Wat is uw vraag?

De heer Van Gerven (SP):
De vraag is of de staatssecretaris mogelijkheden ziet om op dat vlak toch weer de discussie aan te gaan met het Indisch Platform.

Staatssecretaris Van Rijn:
Na het omslaan van de bladzijde en het richten van de blik naar voren, zou ik me samen met de Nederlands-Indische gemeenschap vooral willen richten op de vraag hoe we de verankering in het onderwijs gaan vormgeven. Hoe waarborgen we dat naarmate mensen ouder zijn en niet meer aan nieuwe generaties de geschiedenis kunnen doorvertellen, er een permanente pleisterplaats is voor degenen die het verleden willen herdenken? Er zijn nog tal van mogelijkheden om de erkenning van wat er is gebeurd in de oorlog een plek te geven, wat mij betreft een veel stevigere plek. Laten we dit hoofdstuk echter afsluiten, ook rekening houdend met de gevoelens die al langere tijd in de Nederlands-Indische gemeenschap leven en die we niet onnodig verder moeten belasten. Met respect en erkenning voor datgene wat hun is overkomen, denk ik dat het goed is om nu deze stap te zetten, en ondertussen met hen samen te werken aan de verankering van de geschiedenis in de Nederlandse samenleving. Dat is de volgende bladzijde. Laten we ervoor zorgen dat we daar heel hard aan gaan werken.

De heer Van Gerven (SP):
Ik sprak van het "finale financiële gebaar" richting de tienduizenden mensen die geen tegemoetkoming hebben gekregen in het voorstel van de staatssecretaris. Is het niet onrechtvaardig dat het gebaar van 2001 richting Joodse slachtoffers en zigeuners ruimhartiger was? Is dat niet een van de redenen dat er bij de Indische gemeenschap nog steeds frustratie is? Is dat punt niet terecht?

Staatssecretaris Van Rijn:
Het verleden kun je nooit helemaal goedmaken. De gevoelens die er leven in de Nederlands-Indische gemeenschap hebben natuurlijk ook te maken met de erkenning van het vele leed dat zij hebben geleden. Ik richt me erop dat er nu een regeling voor de backpaykwestie is getroffen. Juist de erkenning van wat er gebeurd is en het verankeren daarvan in de geschiedenis, is het allerbelangrijkst.

(vervolg) Staatssecretaris Van Rijn:
Er zijn in het verleden discussies geweest over financiële compensatie. Ik begrijp ook dat die voor sommigen niet voldoende is en dat er steeds gevoelens blijven leven. Daarom is het zo belangrijk om na deze discussie die bladzijde om te slaan en gezamenlijk te werken aan die verankering in de Nederlandse samenleving in de toekomst. Ik denk dat het echt verstandig is om dat te doen. Ik zou dus bij mijn duiding van de motie willen blijven.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
Als de staatssecretaris zegt dat hij voor 1.100 mensen een oplossing heeft en als hij daarmee de bladzijde omslaat, kan ik zeggen: oké, hij heeft zijn best gedaan. Daarmee laat hij echter wel ongeveer 48.900 mensen in de kou staan. Er is onrecht gepleegd en u denkt dat u met die 27 miljoen euro …

De voorzitter:
Via de voorzitter.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
Ja, via de voorzitter, de nieuwe voorzitter, de kersverse voorzitter.

De voorzitter:
En nu de vraag.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
En nu de vraag. Hoe kan de staatssecretaris nou denken dat hij een bladzijde kan omslaan van het gehele Indische verdriet door voor 1.100 mensen de problemen op te lossen?

Staatssecretaris Van Rijn:
Letterlijk en figuurlijk kan geen enkele oplossing die wij met elkaar verzinnen, het leed en de herinneringen van deze mensen compenseren. Daarom is het zo belangrijk dat wij met elkaar bekeken hebben wat wij wel en wat wij niet in financiële zin kunnen oplossen. En laten we dan bekijken op welke andere wijze wij vorm kunnen geven aan de erkenning, de gedachtenis en de herdenking van het leed van deze mensen. Ik ben mij zeer bewust van het feit dat alles wat wij verzinnen, nooit kan compenseren wat deze mensen hebben meegemaakt. Wij kunnen wel iets doen aan de backpay. Samen met de gemeenschap wil ik bekijken hoe we die erkenning en die verankering kunnen laten plaatsvinden. Dat lijkt mij een veel betere weg dan elke keer weer terug te kijken en te beseffen dat we nooit verder komen en dat we nooit tegemoet kunnen komen aan de terechte gevoelens van leed en erkenning, die er zullen blijven. We zullen moeten proberen om zo goed mogelijk naar de toekomst te werken en om dit als samenleving te verwerken.

De voorzitter:
Tot slot.

De heer Öztürk (Groep Kuzu/Öztürk):
Het probleem is dat de staatssecretaris nu al de deur sluit voor toekomstige kabinetten en toekomstige collega's van hem. De PvdA, die vandaag niet het woord voert en geen motie indient, laat daarmee heel veel mensen de komende jaren ingaan met pijn. Dat kan toch niet zo zijn? De staatssecretaris kan zeggen dat hij zijn best heeft gedaan, maar in de toekomst vindt een ander kabinet of een andere bewindspersoon die financiële middelen misschien wel. Waarom sluit de staatssecretaris die weg uit voor die mensen? Dat is het pijnlijke.

Staatssecretaris Van Rijn:
Dat sluit ik helemaal niet uit. Dat kan ik ook helemaal niet uitsluiten, want daar gaat u allemaal zelf over. U moet mij beoordelen op het beleid dat ik nu heb gevoerd en de oplossing die we hebben geboden. Ik heb daarvan gezegd dat dit een in overleg met het Indisch Platform bereikte goede oplossing is voor de problematiek van de backpay en dat ik graag met het Indisch Platform wil werken aan verdere erkenning en verankering in de samenleving. Wat de toekomst brengt, weten wij allemaal niet, maar dit lijkt mij een heel goede stap om de bladzijde naar de toekomst nu om te slaan en om ervoor te zorgen dat we die geschiedenis nu op een goede manier achter ons kunnen laten. Nogmaals: daarbij besef ik dat bij al die mensen die dit leed hebben ondergaan, die geschiedenis nooit en nooit en nooit zal kunnen verdwijnen. Dat mogen wij ook niet vragen en dat kunnen wij ook niet vragen. Ik blijf bij mijn oordeel.

Mevrouw Dijkstra vroeg of de ambassades op de hoogte zijn. Er zijn al enkele uitkeringen naar het buitenland gegaan. Ambassades zijn in algemene zin geïnformeerd, maar het is duidelijk dat dat nog in specifiekere zin moet gebeuren. Dat zal de komende periode ook gebeuren. De eerste uitbetalingen vinden deze week plaats, zoals de Kamer volgens mij heeft kunnen zien. Ik zal dit signaal meenemen om bij de ambassades expliciet aandacht te geven aan deze regeling.

De beraadslaging wordt gesloten.

De voorzitter:
Over de ingediende moties zullen we volgende week dinsdag stemmen.

De vergadering wordt enkele ogenblikken geschorst.

ICM Redactie 18.1.2015 12:00

Op die dag staan 63 ingediende moties gepland de moties met de nummers; 119 (20454),  120 (20454)en121 (20454)  staan er nog niet bij tussen deze moties waar de stemming binnen een uur plaatsvindt. De hoop uitsprekende dat de nieuwe voorzitters net als haar voorganger een hoofdelijk stemming laat plaatsvinden, zodat de Indische Gemeenschap met naam en toenaam wordt geinformeerd welke Kamerlid voor en tegen hebben gestemd.

Zie ook

 http://www.tweedekamer.nl/vergaderingen/plenaire_vergaderingen/details?date=19-01-2016#2016A00167

Zie ook reportage 

Telegraaf 15/1-2016 door Annelie Langerak

De bloedige aanslag in Jakarta, waarbij zeker zeven mensen zijn omgekomen, is het werk van Islamitische Staat. De terreurgroep verklaarde dat het doelwit van de aanval, de grootste in Indonesië sinds de aanval op Bali in 2002, „een bijeenkomst van de alliantie van kruisvaarders” was.

Steeds meer veiligheidsexperts in Zuidoost-Azië waarschuwden de afgelopen tijd dat de regio een van de volgende doelen van de terreurorganisatie zou zijn.

In november gingen in Indonesië de alarmbellen al af na het verschijnen van een video met een oproep om de politie en andere doelen in het land aan te vallen. Op luchthavens en bij politiebureaus, ambassades, winkelcentra en kerken werden de veiligheidsmaatregelen drastisch verscherpt. Rond Kerstmis en de jaarwisseling waren er 150.000 extra agenten op de been.

Het filmpje was vermoedelijk afkomstig van de East Indonesia Mujahidin, een groep geleid door Abu Wardah Santoso, de meest gezochte terrorist van Indonesië. Hij eiste eerder al de verantwoordelijkheid op voor de moord op enkele politieagenten en heeft trouw gezworen aan IS.

Ook Maleisië siddert na bijna honderd arrestaties afgelopen jaar van Maleisiërs die volgens de politie banden hebben met IS. Onder hen zijn zes militairen en twee leden van de luchtmacht. „Er zijn duidelijke aanwijzingen dat zij betrokken waren bij het werven van jihadstrijders en wapens probeerden te bemachtigen voor een aanslag in ons land”, verklaarde politiechef Khalid Abu Bakar.

Het is geen geheim dat IS de ambitie heeft om wereldwijd toe te slaan. Abubakr al-Baghdadi, de leider van de terreurgroep, heeft verschillende keren gezegd dat hij zijn kalifaat wil uitbreiden en roept sympathisanten op tot gewelddadige actie, waar ter wereld ze ook zijn.

In juli vorig jaar verwees Al-Baghdadi specifiek naar wat hij noemt de onderdrukking van moslims in Indonesië en de Filipijnen, naast een aantal andere landen. Hij zwoer wraak te zullen nemen.

Niet lang daarna ontdekten inlichtingendiensten een Aziatische eenheid van Bahasa-sprekende radicalen die aan de zijde van IS vecht in Syrië en Irak. De groep, Katibah Nusantara, is in enkele maanden tijd gegroeid tot zeker 450 man.

Volgens de Konrad Adenauer Foundation hebben inmiddels 26 terreurgroepen uit Indonesië, Maleisië en de Filipijnen hun steun verleend aan IS. Daaronder zijn ook de moslimseparatisten van Abu Sayyaf, die regelmatig toeristen en andere buitenlanders ontvoeren in de Filipijnen.

Meer dan duizend jihadi’s zouden zijn vertrokken naar Irak en Syrië, onder wie zeker achthonderd uit Indonesië. „En nog veel meer strijders uit Zuidoost-Azië worden bijna wekelijks gearresteerd terwijl zij terugkeren of proberen naar het territorium van IS af te reizen”, aldus Hernan Longo, anti-terreuradviseur van de UNODC.

Nederlander

De 48-jarige Nederlander Johan Kieft vecht voor zijn leven aan de zware verwondingen die hij opliep bij de terreuraanslag. Kieft werd zeer zwaar gewond overgebracht naar het ziekenhuis.

Kieft, getrouwd en vader van vier kinderen, is een „vermaard expert in bosbouw en ecosystemenmanagement”, aldus zijn werkgever United Nations Environment Programme in Jakarta.

De Nederlandse VN-medewerker, afkomstig uit Sint Pancras, zou zijn neergeschoten in koffiezaak Starbucks waar de aanslag plaatshad. Kieft verhuisde zeventien jaar geleden naar Indonesië. Volgens collega’s overwoog hij juist terug te keren naar Nederland.

Terroristische aanslagen op centrum Jakarta, zeker vier doden

Algeme

De Nederlandse regering heeft blijkens de brief van de staats-secretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal van 3 november 2015 (Kamerstukken II 2015/16, 20 454, nr. 115) erkend dat regelingen met betrekking tot de achterstallige salarissen van militairen en ambtenaren in dienst van Nederlands-Indië, de zogenaamde backpay,  en de regelingen met betrekking tot de geleden oorlogsschade te lang op zich hebben laten wachten.

en

In de voornoemde brief heeft de regering geconstateerd dat een integrale oplossing voor de Indische kwestie, die zowel door het kabinet als door het Indisch Platform kon worden geaccepteerd en voluit kon en zou worden verdedigd naar zijn gehele achter-ban, vooralsnog, niet mogelijk bleek. Voorts heeft de regering in genoemde brief meegedeeld, dat het Indisch Platform akkoord gaat om het punt van de backpay op korte termijn gezamenlijk tot een definitieve oplossing te brengen, waarmee dit dossier kan worden gesloten. Dit ook vanuit het besef dat de zeer hoge leeftijd van de doelgroep vraagt om een snelle en passende afronding – 70 jaar na de capitulatie van Japan.

De regering heeft in overleg met het Indisch Platform als backpay gekozen voor een nettobedrag van 25.000 euro, op welk bedrag geen inhouding zal plaatsvinden, zijnde een eenmalige, finale morele genoegdoening.

Voor de uitbetaling van een uitkering als werkelijke genoeg-doening in het kader van de backpay, is  de onderhavige regeling in overleg met het Indisch Platform opgesteld. Overeenkomstig de toezegging in de brief van 3 november, wordt in de regeling maximaal aangesloten op reeds beschikbare informatie over rechthebbenden, zodat deze zo min mogelijk worden belast en de uitvoering snel ter hand kan worden genomen.

Om mogelijk te maken dat er op de backpay-uitkering geen inhouding zal plaatsvinden, zijn de Uitvoeringsregeling loonbelasting 2011 van de Minister van Financiën en de Uitvoerings-regeling Algemene wet inkomens-afhankelijke regelingen van de Staatssecretaris van Financiën aangepast.

Per 1 januari 2010 is de systematiek van Vaste Verander-momenten (VVM) uitgebreid naar ministeriële regelingen (brief van de Minister van Justitie en de Staatssecretarissen van

 Economische Zaken, Financiën en Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties van 11 december 2009, Kamerstukken II 2009/10, 29 515, nr. 309). Voor de onderhavige regeling is afgezien van de in het kader van de VVM geldende vaste inwerking-tredingsdata en minimale invoeringstermijn.

Gelet op de strekking van deze regeling, te weten een op morele gronden gebaseerde finale financiële genoegdoening aan hen die als ambtenaar of militair tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië geen dan wel niet volledig salaris hebben ontvangen, en de zeer hoge leeftijd van de doelgroep. De doelgroep is gebaat bij een spoedige inwerkingtreding. Deze regeling valt dan ook te brengen onder de in het kader van VVM gehanteerde uitzonderingsgrond “privaat nadeel van vertraging van invoering.

Artikelsgewijs

Artikel 2

Dit artikel geeft de minister de bevoegdheid om backpay toe te kennen.

Artikel 3

In dit artikel wordt afgebakend wie als rechthebbende in het

 kader van de regeling wordt gezien. In het verleden zijn reeds verschillende (wettelijke) regelingen getroffen voor compensatie met betrekking tot Nederlands-Indië. Te denken valt aan de Uitkeringswet Indische Geïnterneerden en Het Gebaar.

Beide regelingen kenden een brede doelgroep (burgers en krijgsgevangenen).

Onderhavige regeling ziet op een beperkte doelgroep, te weten personen die als ambtenaar of militair ten tijde van de Japanse bezetting in dienst waren van het Nederlands-Indische Gouvernement. Dit omvat tevens dienstplichtigen die hadden moeten worden betaald.  Voorts geldt dat men gedurende de Japanse bezetting in de periode van 8 maart 1942 tot 15 augustus 1945 geen dan wel niet volledig salaris uitbetaald gekregen heeft.

Artikel 4

Dit artikel bepaalt in de eerste plaats dat degene die voor een uitkering in aanmerking wil komen op 15 augustus 2015 in leven moet zijn, exact 70 jaar na het einde van de Tweede Wereld-oorlog. In artikel 4, onderdelen b en c worden twee categorieën, die formeel onder de omschrijving van artikel 3 vallen, uitgesloten. Zij vallen niet onder de doelgroep, voor wie de uitkeringen bestemd zijn. Het betreft hier in de eerste plaats degenen, die, blijkens een rechterlijk vonnis, zijn veroordeeld voor collaboratie met de Japanse bezetter. Daarnaast worden van een uitkering uitgesloten degenen die gedurende (een deel van) de bezetting de Japanse nationaliteit bezaten.

In het tweede lid is geregeld dat voor belanghebbenden die op of na 15 augustus 2015 zijn overleden hun erfgenamen in de plaats treden.

Artikel 5

De doelgroep van onderhavig reglement betreft personen die in de periode maart 1942-augustus 1945 oud genoeg waren om als ambtenaar of militair in dienst  te zijn van het Nederlands-Indisch gouvernement. Inmiddels zijn deze personen op zeer hoge leeftijd. Om aan hen, van wie duidelijk kan worden vastgesteld dat zij voldoen aan de criteria van de artikelen 3 en 4 en waarvan het adres bekend is, zo snel mogelijk een uitkering toe te kennen, is er voor gekozen om ambtshalve te kunnen uitkeren.

Hiermee wordt een aanvraag-procedure voorkomen en wordt tijd bespaard. De uitvoerings-organisatie zal hiertoe ter verificatie onderzoek doen in  de voor deze regeling relevante bronnen die berusten bij het Nationaal Archief, de Stichting Administratie Indonesische Pensioenen (SAIP), de afdeling V&O van de Sociale Verzekerings-bank en het Nederlandse Rode Kruis, waaronder het 'Gebaar' , de stamboeken en overige bronnen met vermeldingen van dienst-betrekkingen.

Op basis van de beschikbare gegevens zal worden vastgesteld of er voldoende aannemelijk is gemaakt dat er sprake was van een dienstverband en tevens de overige benoemde onderdelen in artikelen 3 en 4.

Artikel 6

Naast de groep waarop artikel 5 ziet, is niet uit te sluiten dat er bij het bronnenonderzoek als genoemd in artikel 5 wordt gestuit op personen van wie weliswaar aanwijzingen zijn dat zij rechthebbende zijn, maar van wie niet met zekerheid kan worden vastgesteld dat dit het geval is. Deze personen worden via een bevestigingsbrief geïnformeerd dat zij mogelijkerwijs in aanmerking komen voor een uitkering. Daartoe worden zij in de gelegenheid gesteld om aanvullende gegevens te overleggen. In de bevestigingsbrief staat vermeld welke gegevens dit betreft.

Artikel  7

Het is mogelijk dat er rechthebbenden zijn die niet behoren tot de categorieën uit artikelen 5 en 6. Dit kan personen betreffen die niet voorkomen in de onderzochte bronnen, bijvoorbeeld omdat zij zich nooit in Nederland hebben gevestigd, of omdat er geen adresgegevens bekend zijn van deze personen. Om deze rechthebbenden niet uit te sluiten van een uitkering, wordt aan hen op grond van artikel 7 de mogelijkheid geboden een aanvraag te doen door middel van een aanvraagformulier. Daarbij dient de aanvrager gegevens te overleggen waarnaar in het aanvraagformulier wordt gevraagd.

Artikel 8 

Dit artikel bevat een hardheidsclausule voor bijzondere gevallen waarin toepassing van de regeling in ernstige mate onbillijk zou werken. Het gaat om gevallen waarbij de individuele omstandigheden van de betrokkene nopen tot afwijking van hetgeen in de regeling is bepaald. In dergelijke gevallen zal zorgvuldig moeten worden beoordeeld of er aanleiding is tot toepassing van de hardheidsclausule. Daarbij kan nader advies worden gevraagd aan derden, zoals het Indisch Platform.

Besluiten tot toekenning van de backpay die met toepassing van de hardheidsclausule  tot stand zijn gekomen, zullen door de uitvoeringsorganisatie ter kennisneming aan de minister worden toegezonden.

Artikel 9

Dit artikel ziet op aanvragen zoals bedoeld in de artikelen 6 en 7. Artikel 9 bevat een aantal verplichtingen inzake informatieverstrekking en medewerking, alsmede het verlenen van toestemming tot onderzoek naar persoonlijke gegevens in het kader van het beoordelen van de aanvraag.

Artikel 10

De minister beoordeelt de aanvraag op basis van de informatie van de aanvrager en eventueel reeds aanwezige informatie bij de uitvoeringsorganisatie, en neemt binnen een termijn van dertien weken een voor bezwaar en beroep vatbare beslissing.

Artikel 11

Dit artikel biedt de mogelijkheid om een besluit tot toekenning van backpay in te trekken, indien de uitkering ten onrechte is toegekend als gevolg van onjuiste of onvolledige informatieverstrekking door de aanvrager. Dit kan het geval zijn indien na toekenning van backpay feiten of omstandigheden bekend worden die, indien deze voorafgaand aan de toekenning bekend waren geweest, aanleiding zouden zijn geweest geen backpay toe te kennen.

Indien een besluit tot toekenning wordt ingetrokken, is sprake van onverschuldigde betaling. De reeds uitgekeerde backpay zal worden teruggevorderd. Terugbetaling dient te geschieden binnen 12 maanden na intrekking van het besluit tot toekenning.

Artikel 12

Indien zich situaties voordoen waarin de regeling niet voorziet, is de minister  bevoegd hierover te beslissen.

De Staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport,

Drs. M.J. van 

Nabestaanden treinkapers slepen Staat voor de rechter

De nabestaanden van twee in 1977 bij De Punt doodgeschoten Molukse treinkapers hebben de Nederlandse Staat aansprakelijk gesteld voor hun dood. Volgens hun advocaat Liesbeth Zegveld    is er voldoende bewijs dat Max Papilaja en Hansina Uktolseja bij de beëindiging van de kaping door mariniers van dichtbij zijn geëxecuteerd. De staat wordt gedagvaard voor een zitting op 23 december bij de rechtbank in Den Haag. De nabestaanden willen dat de rechtbank een oordeel velt over de aansprakelijkheid van de staat. Dat is nodig om vervolgens een schadevergoeding te kunnen vaststellen, al is dat volgens Zegveld niet het hoofddoel. "Het is niet aan de uitvoerende macht, die beschikt over het gewelds-monopolie, om een oordeel te vellen over schuld, laat staan over leven en dood. In een rechtsstaat is dat oordeel aan de rechter. Door het recht in eigen hand te nemen  door Max Papilaja en Hansina Uktolseja te executeren, heeft de staat de meest elementaire beginselen van de rechtsstaat geschonden", zo meent Zegveld.

Onafhankelijke   Molukse republiek

Eerder al concludeerde de mensenrechtenadvocate op basis van autopsierapporten en een rapport van het Gerechtelijk Laboratorium van Justitie dat enkele Molukse kapers bij de bestorming van de gekaapte trein van dichtbij door mariniers werden doodgeschoten terwijl ze al waren uitgeschakeld en geen verzet boden. De trein bij De Punt was op 23 mei 1977 gekaapt door negen Molukse jongeren: acht mannen en een vrouw. Ze wilden met hun actie aandacht voor de strijd voor een onafhankelijke Molukse republiek, de RMS. Na twintig dagen maakten speciale eenheden van het korps mariniers met geweld een einde aan de treinkaping. Zes treinkapers en twee gijzelaars kwamen bij de bestorming om het leven. Uit de rapporten die pas de afgelopen jaren zijn vrijgekomen blijkt dat

Soldaten maakten in 1977 met geweld een eind aan de trein-kaping bij De Punt

bij de zes omgekomen kapers destijds samen 144 verwondingen zijn geconstateerd. En volgens Zegveld blijkt er ook uit dat twee kapers van dichtbij, door mariniers in de trein, zijn doodgeschoten. Dat blijkt volgens haar onder meer uit een verwonding die bij één van hen is geconstateerd. Die duidt erop dat een vuurwapen in direct contact met het slachtoffer is geweest. Ook zouden de kapers met revolvers door het hoofd zijn geschoten. Daarbij is volgens Zegveld ook gebruikgemaakt van verboden munitie. 

Niet onrechtmatig

Zegveld benadrukt dat de nabestaanden van Max Papilaja en Hansina Uktolseja met de procedure niet willen ontkennen of bagatelliseren dat de twee deelnamen aan een ernstig misdrijf. "Maar ook voor hen die betrokken zijn bij de meest ernstige misdrijven geldt het recht. Op geen enkele wijze kwam de staat het recht toe om Max en Hansina van het leven te beroven. Ze waren reeds zodanig getroffen door vuurgeweld dat zij toen aangehouden hadden kunnen, en dus moeten, worden", zegt de advocate.  Eerder dit jaar liet toenmalig minister van Justitie Opstelten weten dat hij vindt dat de staat niet aansprakelijk is voor schade van nabestaanden van de kapers. Volgens hem bleek uit uitgebreid onderzoek van de overheid niet dat de bevrijdingsactie onrechtmatig en buitenproportioneel is geweest. De rechter zal nu moeten oordelen wie gelijk heeft: de staat of de nabestaanden van de omgekomen kapers.

De Indische Kwestie....      Waar hebben we het eigenlijk over?         Door:  Jan de Jong

Voormalig Nederlands-Indië was tot de Tweede Wereldoorlog     een welvarend en vredig land.   De maatschappelijke verschillen waren toen niet anders dan die op de dag van vandaag. Natuurlijk waren er verschillen in sociale standen, maar die waren toen voornamelijk gebaseerd op het opleidingsniveau. En dat is nu nog altijd zo. Het koloniale beleid had gezorgd voor een prachtige infrastructuur en een land- en tuinbouw, onderwijs, mijnbouw, gezondheidszorg en rechtspraak van hoog niveau. En als er geen oorlog was gekomen, zou de honorering van de drang naar meer vrijheid en onafhankelijkheid zeker kansrijk zijn geweest.

Het bestuur

Dit prachtige eilandenrijk zo groot als van Schotland tot Turkije, werd bestuurd door zo’n 250.000 ambtenaren, die nauw samen-werkten met lokale gezagsdragers Zij zorgden voor rust en welvaart en optimale kansen voor sociale en economische ontwikkelingen. Uiteraard hebben zich hierbij enkele nare excessen voorgedaan, maar die waren niet frequent en niet structureel. De Republiek Indonesia heeft met diezelfde problemen te kampen. Maar helaas worden die excessen ten onrechte geplakt op Nederlanders die indertijd het land bestuurden. Als je zegt in Indië te hebben gewoond, hoor je al snel: “O, Eduard Douwes Dekker, Atjeh-oorlog, uitbuiting, enz.” Zelfs de politionele acties worden genoemd en daar droegen wij notabene helemaal niet de verantwoordelijk-heid voor. Want die lag in het verre Nederland. Met mijn hand op mijn hart durf ik te verklaren: “Het ambtenaren korps bestond vooral uit ijverige, zeer toegewijde en trouwe burgers.

De regeringsverantwoordelijkheid was af en toe best wel gecompli-ceerd. Meestal lag het zwaarte-punt bij de Gouverneur-generaal van Indië, maar soms had de regering in Nederland het laatste woord. Meestal werd gekozen  voor een oplossing die voor        de Nederlandse schatkist het voordeligst was.

Tweede Wereldoorlog

Toen brak de Tweede Wereld-oorlog ook in Azië uit. Pearl Harbour werd door de Japanners gebombardeerd. Na Amerika en Engeland wist ook Nederland niet hoe snel zij aan Japan de oorlog moest verklaren. En wij moesten op onze post blijven en zeker niet het land uitvluchten zoals de regering in Den Haag wel had gedaan.

Alle Nederlandse staatsburgers werden door de Japanners in kampen opgesloten en soms getransporteerd naar andere landen in Azië om daar als dwangarbeider bijvoorbeeld spoor-wegen aan te leggen, dwars door de jungle. Het leven in de kampen was verschrikkelijk slecht. Veel te weinig en te slechte voeding, erbarmelijke hygiënische omstandigheden, tropische ziektes en meestal zeer zware arbeid. Bij het minste of geringste werd je door de Jappen geslagen of zelfs gemarteld. Het leven voor de Indo-Europese staatsburgers die niet de kampen in hoefden (de Buitenkampers) was navenant.

Van een echte bevrijding was nauwelijks sprake

De Japanners hadden tijdens      de bezetting de Indonesische bevolking wijsgemaakt dat zij hen kwamen verlossen van het koloniale juk. Indonesië moest onafhankelijk worden, zeiden ze, en de Nederlanders moesten het veld ruimen, goedschiks of kwaadschiks. De (vooral jonge) bevolking was zo opgejut, dat ze niet konden wachten om die “vuile kolonialen” zo snel mogelijk een kopje kleiner te maken. In opdracht van de geallieerden moesten de Japanners na de capitulatie de Nederlanders en Indische Nederlanders binnen     de kampen houden en hen beschermen tegen de moordende bendes, die buiten de poorten de kolonialen stonden op te wachten. Door – zoals zo vaak – een mengelmoes van echte vrijheids-strijders en pure criminelen, vaak moeilijk van elkaar te onder-scheiden.

De jaren na de oorlog waren    zeer chaotisch, bedreigend en dramatisch. Jaren van onderhan-delingen tussen Nederland en Indonesië volgden. Uiteindelijk werden alle Nederlandse staats-burgers gedwongen om naar Nederland te vertrekken. Wij werden eruit geknikkerd. En wij moesten alles wat er nog van ons bezit over was achterlaten. Na aankomst in Nederland bleek ook nog eens dat wij alle kosten van de overtocht, kleding en opvang zelf moesten betalen.

Bersiap: Fanatieke Permuda’s

Backpay en compensatie oorlogsschade

Het is gebruikelijk dat een land na de oorlog alsnog haar ambtenaren en militairen hun salarissen en pensioenen uitbetaalt. Maar er was weinig in de kas van Nederlands-Indië en de kosten waren hoog. Kortom, op dat moment was het niet de tijd om die betaling even te regelen. Alle andere geallieerde landen hebben na de oorlog hun ambtenaren en militairen WEL betaald, ondanks ook hun penibele financiële situatie. Zij beschouwden dit als een vanzelfsprekende ereschuld. Voor de Nederlandse regering sleept deze betalingszaak NA 70 JAREN NOG STEEDS VOORT. Het schandaal van de zogenaamde BACKPAY.

Daarnaast hadden de Nederlandse staatsburgers zo goed als al hun bezittingen en banktegoeden

verloren. Deze compensatie van oorlogsschade werd in Nederland geregeld met de Wet Materiële Oorlogsschade (WMO). Hier in Nederland werd deze schade van de eigen burgers (en met name die van de Joodse bevolking) zeer ruimhartig verghoed. Op een vraag van een toenmalig Kamerlid of deze WMO ook van toepassing kon worden verklaard op de Nederlandse staatsburgers en militairen in Nederlands-Indië, werd keihard geantwoord: “Daar hebben wij geen geld voor en dat valt bovendien buiten onze competentie”. Ook deze strijd om een rechtvaardige vergoeding van oorlogsschade loopt nog steeds door, na 70 jaren.

Het  akkoord  van  San Francisco

Inmiddels hadden er zich twee kansen voorgedaan, waarbij Nederland zich BEWUST onttrok aan haar morele verantwoorde-lijkheid tot een fatsoenlijke behandeling van haar ambtenaren en soldaten.

Ten eerste: Toen Nederlands-Indië aan de Republiek Indonesia werd overgedragen, bij de onder-tekening van het soevereiniteits alkkoord, waren daar ook de verplichtingen in opgenomen om de ambtenaren te betalen. De Nederlandse delegatie was ervan op de hoogte dat Soekarno niet bereid en in staat was om aan die verplichting te kunnen voldoen. Na drie maanden had Soekarno dat verdrag al verscheurd. Nederland – en dat is schandalig – heeft nimmer de moeite gedaan om Indonesië te wijzen op de door haar aangegane verplichtingen. Zij heeft daarmee haar zorgplicht schromelijk verwaarloosd. .

Ten Tweede: Bij het Vredes-akkoord van San Francisco in1951 werd – onder zware druk van de verenigde Staten – toen bedongen dat Japan moest worden gespaard. Het land moest snel weer sterk gemaakt worden om te worden omgebouwd  tot een rots in de branding tegen het opkomend Communisme onder leiding van Rusland. (hetzelfde gebeurde hier in Europa met Duitsland en om dezelfde reden) Dat betekende dat geallieerde landen, noch hun staatsburgers, claims konden indienen bij Japan. De landen besloten toen om zelf hun burgers te betalen. Nederland als enige besloot om dat NIET te doen. Als enig land heeft Nederland haar burgers na de oorlog NIET uitbetaald. Een unieke  SCHAAMTELOZE UITZONDERING. En dit van een land dat prat gaat op haar hoofdzetel van vele Internationale Rechtsinstituten.

Het  Gebaar,  géén  finale kwijting

Wat is er in de afgelopen 70 jaren eigenlijk bereikt? Er was een behoorlijk individuele zorg bij medische en psychische issues. Er is een compensatie gegeven voor de kille en koele ontvangst na terugkeer voor alle oorlogs-slachtoffers uit Europa en Indië, het zogenaamde Gebaar. Deze compensatie is door gemene (ambtelijke) manipulaties ver-draaid tot een zogenaamde FINALE OPLOSSING. Bovendien zijn wellicht vier opeenvolgende staatssecretarissen verkeerd voorgelicht door hun ambtenaren en dus hebben die vervolgens de Tweede Kamer verkeerd voor-gelicht. Dit is een politieke dood-zonde en daar brand je je vingers niet aan. Er zijn drie gedegen wetenschappelijke studies verricht door het Nederlands Instituut voor Oorlogs Documentatie (NIOD). Na het lezen van die rapporten kan men slechts tot één conclusie komen: WAAR GEEN WIL IS, IS GEEN WEG.

De belangen van de Indische gemeenschap worden behartigd door Het Indisch Platform (IP). Een delegatie van het IP heeft al 10 jaren regelmatig overleg met de Staatssecretaris van VWS en de leden van de Tweede Kamer. Pogingen van andere organisaties liepen in het verleden op dit punt allemaal op de klippen.

Nu de  Indische  Kwestie goed  oplossen

De kernvraag is: Hoe komt het toch dat deze Indische Kwestie na al die jaren nog steeds niet is opgelost. Men hoeft de NIOD rapporten maar te lezen om tot de conclusie te komen dat dit gewoon niet mag bestaan. En een verant-woordelijke regering die haar zorgplicht serieus neemt, lost deze zaak snel op.

Het is een groot raadsel, waar toch die tegenstand vandaan komt Van welke Minister, partijleider, Kamerlid, (top)ambtenaar of adviseur....? Zo vaak is gebleken, dat wanneer er een wil is, er uiteindelijk ook een weg wordt gevonden, inclusief de benodigde fondsen. En wij spreken bij het IP over slechts enkele procenten van het totale bedrag dat de Nederlandse regering eigenlijk had moeten uitbetalen. Eén ding is in ieder geval duidelijk: Als deze zaak NU niet fatsoenlijk en definitief wordt opgelost, zal de schande zich voortplanten, nog vele decennia hierna en wel onder miljoenen betrokkenen en sym-pathisanten. Waarom, waarom...?

Onlangs is er na 70 jaar eindelijk een kleine doorbraak gekomen. Aan direct betrokkenen, de nog levende ambtenaren en KNIL-militairen wordt een eenmalige uitkering verstrekt ter grootte van € 25.000. Voor deze zeer kleine nog levende groep mensen een zeer welkome compensatie. Maar als de goedwillende en kundige secretaris Martin van Rijn bij het Kabinet niet meer kan lospeuteren dan dit schamele, dan moeten de weerstanden en/of taboes binnen regeringskringen, Kamerleden en ambtenaren toch wel heel erg groot zijn. WAAROM ?  WAAROM ?

Jan de Jong

Voorzitter Stichting Vervolgings-slachtoffers Jappenkampen (SVJ). Lid onderhandelingsdelegatie IP

Oproep aan alle leden van de Tweede Kamercommissie VWS voor het debat Indische Kwestie! 

m

Voor het voeren van Debat met de staatssecretaris Martin van Rijn, in zake de Indische Kwestie met betrekking tot de gestelde vragen.  Het debat van 10 december 2015 jl. waar deze “opluchting, emotie en tranen vloeiden” is aanleiding bij ICM krant OM namens haar lezers, team en achterban om zo spoedig mogelijk een debat aan te vragen aan alle leden van de Tweede Kamercommissie.

Dit naar aanleiding de meerderheid van deze commissie verre van tevreden waren over de gekozen oplossing en dat vroeg om meer genoegdoening naar de resterende groep; oorlogsslachtoffers ten tijde van de Japanse bezetting en de bersiap. Tevens hoe denkt de staatsecretaris het Indisch cultureel erfgoed meer bekendheid te geven onder de bevolking. Een verder uitstel kan niet worden geduld!

|jaargang 7 | december 2015 | oplage:  8500  | Hoofdredacteur:  Hans Vogelsang

In  het   december nummer van NICC Magazine  met daarin onder andere de volgende onderwerpen met:  

Nasleep akkoord over Backpay.............................2

Tekst akkoord over Backpay…...................…….5

Toelichting akkoord over Backpay..................7

Gedaan met rust rond Indisch Monument?.…8

De  koloniale  kist.…...10

Een eenzame Indischman……..........…11

Collectie Nusantara keert terug naar Indonesië  ......................12

De Indische Kwestie, waar hebben we het eigenlijk  over…...........13

350 jaar Korps Mariniers........................16

Update  Backpay.........18

Nabestaanden trein-kapers dagen Staat voor  de  rechter..........19

Nieuwe Pasar kalender 2016............29

Rubrieken: Recept, Korte Berichten, Toen en nu, Boekbespreking, Gedicht, Just4kids, Indische Agenda, Advertensi Mini, Column, Pasar Malam Kalender.
Nederlands Indisch

Wij wensen u weer veel leesplezier 

                 OF 

               >>>>>>>>  NICC MAGAZINE <Downloaden>>>>>>>&...

De gemeente Den Haag heeft   een plan ontwikkeld om drie   grote groengebieden, te weten   de Scheveningse Bosjes, de Waterpartij en het Westbroekpark samen te voegen en tot één groot Internationaal Park om te vormen. Hiertoe worden naar verwachting enkele duizenden bomen gekapt en weer andere aangeplant. Verder komt er een twee kilometer lange zitbank langs     de Scheveningseweg, die de afscheiding moet gaan vormen tussen het park en het gebied dat bekend staat als de Internationale zone, waar verreweg de meeste ambassades en kantoren van   veel  internationale organisaties gevestigd zijn. Verder worden enkele delen van het park gekoppeld door viaducten, die onder andere de grootste hindernis, de B.M. Teldersweg     te omzeilen. Daarnaast is er ook een brede betonweg gepland,    die direct achter het Indisch Monument zal lopen.

Volgens de planning komt niet alleen door die betonnen baan ons Indisch monument in het gedrang, maar   ook   wordt  direct  vóór  het

monument een groot grasveld gesitueerd, waarop diverse water-spelen kunnen worden gespeeld en bovendien een stadspicnic kan worden georganiseerd. De bedoeling is dat het gehele project  gaat beantwoorden aan de uitstraling van Den Haag als internationale stad van vrede en recht.

Merkwaardig is wel dat in het gehele project nergens een woord te vinden is betreffende het Indisch Monument. Wel staat op een van de kaartjes de plek als zodanig genoemd met pal daarvoor de genoemde water-spelen en picnicplek. Bij navraag bij een organisatie die in het leven is geroepen van verontruste burgers, die tegen dit plan zijn, kwamen de redactie te weten dat er aan de andere kant van de Waterpartij een militair monument staat, waarover in het plan evenmin wordt gerept.

Het 6 meter brede betonpad dat achter het Indisch Monument is gesitueerd

Probleem is namelijk dat zo het Indisch Monument een onderdeel wordt van een redelijk actief stuk van het park, waar van tijd tot tijd of regelmatig veel mensen zullen zijn. Hierdoor loopt, mede gezien de vormgeving van het monument deze de kans om bij die activiteiten betrokken te worden en gewild of ongewild zal uitnodigen bij de jeugd tot gebruik als “klimmuur”. Tevens worden vanuit heel Nederland hier vrijwel dagelijks bloemen en bloem-stukken bij het monument neergelegd, die door de nabestaanden bij wilsbeschikking van overledenen hier bij het monument geplaatst worden. Wat blijft er van die respectvol gedoneerde bloemen over als hier activiteiten gaande zijn. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de Indische Klok, die bij het monument staat. De verleiding zal al gauw ontstaan om eens de klepel te bewegen.

Geplande viaducten voor de B.M. Teldersweg t.h.v. het Monument

De redactie vindt het dan ook weinig getuigen van respectvol plannen. Kennelijk heeft de gemeente Den Haag niet alles even goed doordacht, laten we daar maar vanuit gaan om het niet al te veel op de spits te drijven.

Inmiddels heeft de organisatie “Behoud Scheveningse Bosjes, Waterpartij en Westbroekpark” een actiecomité opgericht en is een petitie gestart. Via een facebook pagina is men alle voors en tegens aan net inventariseren teneinde de Gemeenteraad met kritische vragen te bestoken.

Onze redactie maakte hen op het issue rond het Indisch Monument attent en zij nemen dit zeker in hun programma mee, omdat ook zij van mening zijn dat dit monument – waarvoor het tot 1988 heeft moeten duren voordat het tot stand kwam – het respect verdient waartoe het is opgericht.

Dagelijks worden bloemen gelegd op en rond het Indisch Monument

Wilt u nadere inzage in de plannen voor een Internationaal Park in Den Haag, dan vindt u hier het ontwerpdocument:

http://www.denhaag.nl/home/bewoners/to/Ontwikkeling-Internationaal-Park.htmhttp://www.denhaag.nl/home/bewoners/to/Ontwikkeling-Internationaal-Park.htmhttp://www.denhaag.nl/home/bewoners/to/Ontwikkeling-Internationaal-Park.htm

Wilt u op de hoogte blijven van de werk-zaamheden en vorderingen van deze organisatie, LIKE dan hun facebook pagina:

https://www.facebook.com/Behoud-Scheveningse-bosjes-Waterpartij-en-Westbroekpark-1687158608168937/?fref=nf  

Wilt u de petitie tekenen tegen het plan voor een Internationaal Park, dan is hier het webadres:

https://secure.avaaz.org/nl/petition/Wethouder_Revis_Behoud_van_de_Scheveningse_BosjesWaterpartijWestbroekpark/?pwHQYjb&pv=0

Wilt u rechtstreeks protesteren bij de verantwoordelijke wethouder, dan kunt u tot en met 17 januari 2016 een mail sturen naar: info-internationalezone@denhaag.nl

info-internationalezone@denhaag.nlinfo-internationalezone@denhaag.nl

en stuurt u dan onder CC een afschrift van deze mail naar:

behoudscheveningsebosjes@gmail.com

Indien u de acties van de organisatie tot behoud van de Scheveningse Bosjes, Waterpartij en Westbroekpark wilt onder-steunen, dan is uw vrijwillige bijdrage welkom op rekening:

NL96 SNSB 0908 450 184, o.v.v. Behoud Scheveningse Bosjesu kunt ons steunen door een bijdrage te storten op de rekening van SOS Den Haag
NL96 SNSB 0908 4501 84
o.v.v. Behoud Scheveningse Bosjes.u kunt ons steunen door een bijdrage te storten op de rekening van SOS Den Haag
NL96 SNSB 0908 4501 84
o.v.v. Behoud Scheveningse Bosjes.

______________________

Prachtig Esther Latama let op de anak anak en cucuk 2 , en opa en oma hebben de handen vrij voor fun op de pasar malam Burger Zoo onder tropische temperaturen.  Zie Foto reportage hoe gezellig de Winter Pasar in de Bush van Burgers' Zoo is . Een gezellig dag met onder andere optredens van de band Challenge en dansgroep Wahana Budaya en een speciaal kinder animatieprogramma met verschillende workshops en verkleedpartijen! We zijn tot en met 3 januari 2016 geopend!

https://www.facebook.com/istimewa.events/photos/a.870637096385715.1073741855.356487601134003/870637259719032/?type=3&theater

Ontwikkelingen pasar malam volop in beweging, is er wel opvolging?

Betrouwbare bronnen melden deze krant dat de organisator Flam Productions stopt, volgens de bronnen moet hij van zijn vrouw nu echt stoppen. Fred Lammers  in interview voor de pasar malam sfeer dvd; “ Zijn ook niet de jongste meer, de jongeren Indo’s of Blanda’s moeten het overnemen. Echter de bewegingen van de afgelopen jaren laten zien dat er weinige animo is onder de jongeren, tegelijkertijd is dit bewezen pasar malam concept een succes dat ruim 54 jaren begon in de Dierentuin, de Houtrusthallen, en tenslotte Malieveld. Deze pasar malam vond zijn oorsprong in het voormalige Batavia (Jakarta). Het was niet Tjali Robinson die het in Nederland bracht maar Mary Bruckel-Beiten -  Pasar Malam Selamat Datang in Holland - boek verkrijgbaar bij Amazon.met  vertaalde  Nederlandse artikelen - Engels -

die de eerste 7 pasar malams draaide (Mooie van de Krant valsheid in geschiedenis, zich zelf weer corrigeert, daar is een geschiedenis voor. De gemeente Den Haag heeft ter ere hiervan een straat naar haar genoemd.

De grote Haagsche pasar malams dan nu de naam Tong Tong Fair beslaat nu bijna het hele malieveld waar het oppervlakte heeft van wel 8 grote sporthallen. Deze werd gekopieerd en de replica’s werden veel al in sporthallen van de Gemeente gehouden, zijn er nu ruim 60 dus, en dat 54 jaren. De pasar malams zijn veel gewild bij de Hollanders – 89 % Hollanders, en overige Indischen, en Molukkers - . Vanuit het entertainment gebeuren zeer succesvol model dat gemiddeld zo’n 8.000 bezoekers trekt met pieken van 90.000. Den Haag,  Sinds kort Amsterdam waar dit jaar zo’n 150.000 worden verwacht. Burger Zoo Arnhem ruim 55.000, Rijhal zo’n 15.000. De meeste grote zijn hiermee genoemd. Totaal is het bezoekersaantal rond het miljoen, terwijl alleen het weekend een pasar wordt gehouden.

Voor de Indische Gemeenschap waar het Indisch eten tot cultureel erfgoed is genormeerd, zou eigenlijk de Pasar Malam mede hiertoe moeten worden genormeerd. Net als circussen en Kermissen, kunnen die gemeente jaarlijks zich verheugen waar het hele palet van Indisch cultureel erfgoed wordt uit gedragen; eten, drinken, muziek (Indo), dansen, snuifje Indisch,Indische  literatuur en de pencak (gevechtssport).

Overigens dit alles even terzijde:

De jonge Indo’s en Blanda’s (Hollander) zullen de oudjes moeten opvolgen. Deze trend laat matigjes zien; Sabrina van de Meer van Pasar Malam Rijswijk is toch al vele jaren bezig, de hoop was gevestigd op James van de Pasars Ali, dat na het overlijden van Ali door Elly Bouwhuys (echtgenote) wordt gepakt, helaas met respect de opvolging is hier niet geregeld, tot slot Wout Nijland is sinds kort met pensioen, en gaat wat rustiger aan doen, en heeft gelukkig wel voor opvolging gezorgd  Marcel Neervoort en Hans van der Meer.. Ook mijn zoon Thony was bezig.

Fred Lammers heeft zijn pasar malams overgedragen aan Chris Uitenboogaard die is ook niet de jongste meer, maar die doet het graag. Probleem wat je wel hebt is dat iedere pasarorganisator zijn eigen team mensen heeft voor: Licht & Geluid, presentatie, floormanager, beveiliging, opbouw en afbouw. Hier liggen nog zaken waar een oplossing voor vragen. Mij lijkt om de teams zo in takt te laten, wat uiteraard een onderdeel/afspraak kan zijn bij de overdracht. Een dergelijk team dat al die jaren verbonden is aan de organisator kun je zo niet op zij schuiven zoals die 9000 bij de Rabobank .

Onderstaande flyers geven de planning van de jaarkalender aan; 

Een leuk passend kado voor onder de boom  bestel@icm-online.nl

Van 10 tot en met25 oktober jl. is in Japan een tentoonstelling van foto’s van Troostmeisjes van Jan Banning geweest, daarbij begeleid door de teksten van Hilde Janssen. Enkele jaren geleden publiceerden  zij het boek “Troostmeisjes/ Comfort Women” en het verhalen-boek “Schaamte en Onschuld”. Verder werkten beiden mee aan de documentaire “Omdat wij mooi waren”.

De tentoonstelling was geïnitieerd door het Japanse Women’s Active Museum on War and Peace (WAM) in Tokyo en werd getoond in de Kid Ailack Art Hall. Deze galerie heeft al eerder omstreden exposities aan de wanden gehad. Het werk van Banning en Janssen trok al sinds begin 2010 veel internationale aandacht en werd gepubliceerd en geëxposeerd in tal van landen.

Reacties

In oktober 2014 nam het foto magazine DAYS JAPAN al het voortouw door de portretten van de Troostmeisjes alvast te publiceren. Eind juli 2015 zond de Japanse tv-zender TBS in het nieuwsprogramma Hodu Tokushyi een documentaire uit waarin   Hilde Janssen - speciaal door de zender daarvoor ingehuurd – een aantal Indonesische vrouwen interviewde. Het leverde een stroom aan reacties op, zowel lovende als ook negatieve en zelfs dreigementen. Van hogerhand werd de op Facebook geplaatste link onmiddellijk verwijderd.,

Volle zaal bij een lezing

De Japanse autoriteiten blijven ontkennen dat zo’n 200.000 vrouwen en meisjes tijdens de Tweede Wereldoorlog werden gedwongen tot seksuele slavernij door het Japanse Keizerlijk Leger. Recentelijke aanmaningen door  de Mensenrechten Commissie van de Verenigde Naties deden niets  af aan dit halsstarrige Japanse standpunt. Een krachtig deel van politiek rechts – waarbij ook Pr3emioer Shinzo Abe, houdt vol dat de Troostmeisjes professionele prostituees waren en er verder geen enkel bewijs is dat de verhalen van de vrouwen en meisjes over hun seksuele slavernij steekhouden. Het thema zorgt voor een regelmatig opborrelende bron van spanning tussen Japan en zijn buren, met name Zuid-Korea en China.

Grote drukte tijdens seminar

Revisionisme

In de jaren ’90 toonde de Japanse overheid tekenen van bereidheid tot erkenning, zoals in de “Kono-verklaring” (1993) werd gesteld: “Het Japanse Keizerlijk Leger was direct of indirect betrokken bij de totstandkoming van en het beheer over “Trooststations”, waarvoor jonge vrouwen uit China, Korea, Filippijnen en Indonesië tegen hun wil waren gerecruteerd”.

De Japanse regering echter wil deze overeenkomst herzien. De minister van Binnenlandse Zaken Sanae Takaichi verklaarde begin dit jaar dat zij deze “wereldwijd verspreide valse informatie, die de eer van Japan en zijn bevolking tot in de verre toekomst ondermijnt” wil rechtzetten. In deze sfeer is het nogal opmerkelijk – en dapper – dat initiatiefnemer WAM en de KID Ailack Art Hall deze tentoonstelling over de Troostmeisjes willen exposeren.

Fragment van een krantenartikel over de tentoonstelling

Op de dag van de opening en de dagen erna lopen de Japanners opvallend stil langs de foto’s, sommigen de hand voor de mond. Ogen vol ongeloof bij het lezen   en horen van de achterliggende verhalen bij de foto’s. Ook de tijdens deze tentoonstelling georganiseerde activiteiten zoals een seminar, een discussie-sessie, een lezing en voordrachten zijn druk bezocht.

Eén van de bezoeksters vertelt: “Ik huiver door de aanblik van die oude vrouwen. Ik weet niet goed wat hun ogen willen zeggen: verdriet of woede. Ik ben blij dat ik er nu wat over weet. Er wordt in Japan niet over gesproken. Maar ik schaam mij een Japanse te zijn en wil mijn excuses aanbieden aan al die vrouwen die zo onder de wreedheden geleden hebben”.

Een ander zegt: “Bij het zien van die foto’s is het alsof ik hun pijn voel. Wat heeft het Japanse leger verschrikkelijke dingen gedaan. Er zijn veel te weinig plaatsen in Japan waar we over de echte geschiedenis kunnen leren. Ik studeer voor lerares en ik zal    het mijn leerlingen later zeker vertellen”.

Ook de kranten hebben de foto-tentoonstelling verslagen, een enkele zelfs met een halve pagina groot artikel. De plaatselijke overheden houden zich angstvallig afzijdig. De tentoonstelling is nu te zien in Okinawa in een plaatselijk “War and Peace Memorial”.

______________________     

RUTTE ONTMOET JOKOWI (president van Indonesie) IN PARIJS.

01-12-2015 | NIEUWS  Indonesiënu 

De Indonesische president Joko 'Jokowi' Widodo is in Frankrijk waar hij de klimaatconferentie in Parijs bijwoont. Maandag 30 november 2015 had hij een ontmoeting met premier Mark Rutte. De twee spraken elkaar over de ontwikkeling van een diepzeehaven in Indonesië en het zogeheten NCICD-project, een kustbeschermingsproject voor een veiliger Jakarta.
Het NCICD-project, een samenwerking tussen Nederland en Indonesië, moet een alomvattende oplossing vormen voor de overstromingen in Jakarta. Het belangrijkste aspect van het project is de bouw van een enorme zeewering ten noorden van de baai van Jakarta.

Jokowi wil dat de samenwerking tussen Indonesië en Nederland bij de ontwikkeling van beide projecten wordt versneld en voortgezet. 

Op de website van de Indonesische overheid staat dat Rutte heeft beloofd een team naar Jakarta te zullen sturen om deze samenwerking verder te bespreken. 'Rutte zal in 2016 Indonesië bezoeken', aldus een woordvoerder van de president.

Tijdens zijn bezoek aan Parijs, wordt Jokowi bijgestaan door de Indonesische minister van Buitenlandse Zaken, Retno Marsudi. Zij is de voormalige ambassadeur van Indonesië in Den Haag. 

ICM redactie :

Retno geen onbekende binnen de kringen ICM, die als ambassadeur werd geinformeerd over Verdrag van Traktaat van Wassenaar dat NL 689 miljoen nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Indische gemeenschap. Die is tot op detail op de hoogte.

Ambtenaren en militairen die tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië geen salaris hebben gehad,  krijgen alsnog een extra vergoeding. Ongeveer 1100 mensen die nu nog   in leven zijn, krijgen ieder  25.000 euro uitgekeerd. 

Staatssecretaris Van Rijn heeft daarover een akkoord gesloten met het Indisch Platform.

Er is tientallen jaren gesproken over de achterstallige salarissen, de zogenoemde 'backpay-kwestie'. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kreeg de groep overheidsdienaren  die   werkte   in   de   Nederlandse

Staatssecretaris Van Rijn: "Morele verplichting weegt zwaarder dan juridische"

Staatssecretaris Martin van Rijn is blij dat er eindelijk overeenstemming is over de salarissen.

Video afspelen  (00.47)

(Ctrl + click) NOS Journaal

kolonie geen loon. De discussie begon meteen na het einde van  de oorlog in 1945, maar de Nederlandse overheid heeft de boot altijd afgehouden en  is juridisch niet tot de vergoeding verplicht.

Staatssecretaris Van Rijn werd drie   weken   geleden   door   de

Tweede Kamer aangespoord  om opnieuw met het Indisch Platform in gesprek te gaan. 

Impasse

De staatssecretaris wil met de regeling, die de Staat  zo'n 27,5 miljoen euro zal gaan kosten,  tegemoetkomen aan onvrede over het ontbreken van een oplossing over de Indische Kwestie.

Staatssecretaris van “Volks-gezondheid, Welzijn en Sport”, Martin van Rijn, gaf hiervoor middels een brief de volgende verklaring aan de Tweede Kamer:

Zeventig jaar geleden capituleerde Japan en kwam er ook in Nederlands-Indië een einde aan de Tweede Wereldoorlog.

Regelingen met betrekking tot    de erkenning van achterstallige salarissen van de militairen en ambtenaren in dienst van Nederlands-Indië en de regelingen met betrekking tot de geleden oorlogsschade lieten lang op zich wachten. De inhoudelijke keuzes hierbij en de wijze van uitvoering raakten pijnlijk aan oude wonden en verdrongen herinneringen. Er is in dit proces ook lange tijd veel niet gezegd en niet gedaan, waardoor het verhaal over de omgang met het Indische oorlogsleed inmiddels een moeilijk en pijnlijk verhaal is geworden. Dit verleden kan niet ongedaan worden gemaakt.

Nogmaals erken ik dit. Ik ben me er van bewust dat het moeilijk is de goede woorden te vinden die uiting geven aan wat er in de achterban van het Indisch Platform leeft.

Ik heb u eerder aangegeven dat een integrale oplossing voor de Indische kwestie, die zowel door het kabinet als door het Indisch Platform kon worden geaccepteerd en voluit kon en zou worden verdedigd naar zijn gehele achterban, niet mogelijk bleek.

In het Algemeen Overleg over de Indische Kwestie op 14 oktober jl. zegde ik toe om voor de VWS begrotingsbehandeling in overleg te treden met het Indisch Platform. Dit om te bezien of er draagvlak bij het Indisch Platform is om over te kunnen gaan tot een financiële regeling – op morele gronden – voor de “Backpay”.
Het gaat dan om de niet uitbetaalde salarissen aan de ambtenaren en militairen die in dienst waren van het Nederlands-Indisch Gouvernement gedurende de Japanse bezetting en nu zelf nog in leven zijn.

Dit overleg heeft inmiddels plaats gevonden. Het verheugt mij u te kunnen mededelen, dat het Indisch Platform akkoord gaat om het punt van de ‘Backpay’ op korte termijn gezamenlijk op deze wijze tot een definitieve oplossing te brengen, waarmee dit dossier kan worden gesloten. Ook vanuit het besef dat de zeer hoge leeftijd van de doelgroep vraagt om een snelle en passende afronding – 70 jaar na de capitulatie van Japan.
Mede gezien die zeer hoge leeftijd van de betrokkenen, veelal ruim 90 jaar, ben ik me ervan bewust dat dit zo spoedig mogelijk afgehandeld dient te worden. Met uw instemming, zoals tijdens het AO naar voren kwam, neem ik daartoe in overleg met het Indisch Platform de nodige initiatieven.

Over de feitelijke invulling van een regeling zal ik met het Indisch Platform overleg voeren. Hiervoor hebben we over een aantal punten al overeenstemming bereikt. Allereerst moet het gaan om werkelijke genoegdoening, wat zich onder meer uit in een substantieel bedrag voor de betrokkenen. Het Indisch Platform heeft daarbij aangegeven een netto bedrag per persoon van 25.000 euro passend te vinden. Ik ondersteun dat. Het geeft invulling aan de morele erkenning, die ook de NIOD rapporten aan de orde stellen.

Als datum voor het vaststellen van de groep rechthebbenden zoals hiervoor beschreven denk ik aan 15 augustus 2015, exact 70 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Verder zal naar de individuele rechthebbenden een passende brief worden gestuurd die de erkenning bevestigt. Tot slot zal ik in de uitvoering maximaal aansluiten op reeds beschikbare informatie over rechthebbenden, zodat deze zo min mogelijk worden belast en de uitvoering snel ter hand kan worden genomen.

Zodra de vervolggesprekken met het Indisch Platform hebben geleid tot een compleet uitvoerings-reglement zal ik u hierover berichten. Voor de invulling van het collectieve aspect zal ik de afstemming met het Indisch Platform zoeken.

Tot slot nog het volgende. De algemene doelstelling van het Indisch Platform is ons bekend. Het is vanzelfsprekend aan het Indisch Platform, mede ingericht op verzoek van de Nederlandse Regering als haar gesprekspartner voor de gehele Indische Gemeenschap, om naast de ‘Backpay’ zorg te dragen voor de verdere doelstellingen die uit   haar belangen en achterban voortkomen.

De geschiedenis van de afgelopen zeventig jaar kunnen we niet ongedaan maken, maar ik hoop dat deze stap de weg vrijmaakt voor een nieuw hoofdstuk van onze gezamenlijke toekomst.

Silfraire Delhaye: “Regeling voelt als opluchting voor het Indisch Platform”

De voorzitter van het Indisch Platform is opgelucht dat er nu een akkoord is voor de uitbetaling van zo'n 25.000 euro aan de ambtenaren en soldaten.

Video afspelen  (01.22)

(Ctrl + click) NOS Journaal

Voorzitter Silfraire Delhaye van het Indisch Platform is ook blij met de regeling:

Deze stap die we samen zetten, stelt ons in de gelegenheid om zo snel mogelijk de mensen te helpen die al meer dan 70 jaar wachten op hun salaris. Onze directe focus op korte termijn is nu hierop gericht. Staatssecretaris Martin van Rijn doorbreekt hiermee    een  ruim  zeventig  jaar  durende impasse. Een van de doelstelling van Het Indisch Platform is ingewilligd. Daar zijn we content mee, aldus Delhaye. 

Van Rijn en het Indisch Platform zullen verder overleg voeren over de precieze uitwerking van de regeling. Over een aantal kern-punten is al overeenstemming bereikt. Per rechthebbende zal een bedrag van 25.000 euro netto worden uitgekeerd. In de uitvoering zal maximaal worden aangesloten op reeds beschikbare informatie over de recht-hebbenden, omwille van de snelheid en zodat betrokkenen zo min mogelijk worden belast.

Het betreft een zeer beperkte groep van de oorspronkelijk getroffenen, immers slechts diegenen die nu nog – veelal ouder dan 90 jaar – in leven zijn. Naar schatting zijn dit een elfhonderd personen.

De beslissing zal ongetwijfeld tot gemor leiden onder een deel van de Indische gemeenschap. Maar toch mag zij ook wel gezien worden als een gedeeltelijke overwinning van het Indisch Platform, de instantie die zo lang voor uitbetaling heeft gestreden. Het Indisch Platform gaat zich nu hardmaken voor de vervolg-procedure, namelijk de vergoeding van de materiële en immateriële oorlogsschade. Wat dat laatste betreft: excuses en erkenning door de Nederlandse regering. Alle rechthebbenden zullen binnen afzienbare tijd een schrijven ontvangen met een formulier waarin nadere persoonlijke gegevens kunnen worden ingevuld, waarna zo spoedig mogelijk tot uitkering zal worden overgegaan. Mocht u menen rechthebbende te zijn en vóór 31 december 2015 geen bericht hebben ontvangen, meldt u zich dan alstublieft op het speciaal daartoe geopende onderstaand   e-mailadres of via de reguliere post. Tot zover vragen wij om uw geduld.

Het Indisch Platform wil hier bij monde van de voorzitter, Silfraire Delhaye, graag een woord van dank uitspreken aan hen die hebben meegewerkt aan de totstandkoming van het akkoord dat na 70 jaar een oplossing heeft geboden inzake de achterstallige salarissen van oud-KNIL-ers en oud-ambtenaren. In de eerste plaats zijn dat de mede-delegatie leden: Anneriet de Pijper, Peggy Stein, Jan van Wagtendonk, Jan de Jong, Ton Lutter en Ton te Meij, en postuum natuurlijk ook de op 12 oktober  overleden Herman Bussemaker. Ook een woord van dank aan Miranda, Rochelle, Nicole en Toby, die de drijvende kracht zijn geweest achter De Stille Tocht op 19 maart 2013, voorafgaand aan het aanbieden van de Petitie, die op zijn beurt weer een initiatief was van Hans Vogelsang, voorzitter van het NICC en medebestuurslid van het Indisch Platform. Maar bijzonder veel dank ook aan Staatssecretaris Martin van Rijn, die als eerste bewindsman de durf had om – in tegenstelling tot zijn voorgangers – De Indische Kwestie daad-werkelijk op te pakken zodat nu dit resultaat voor de Backpay kon worden geboekt. Dank aan allen.

Wilt u meer informatie omtrent de Backpay regeling? Het aanvraag-formulier vindt u op:

http://www.indischplatform.nl/

Stichting Het Indisch Platform,

Postbus 85564,

2508 CG Den Haag.

E-mail: indischplatform@gmail.com