Is de Indische Cultuur, nog actuee

Geplaatst door Ferry Schwab op november 23, 2018 om 3:02pm

Is de Indische Cultuur, nog actueel?

Zo rond 1950 kwamen de eerste Indische mensen naar Nederland, terwijl ER nog een deel in Indonesië is achtergebleven.

Vele families werden op die manier van elkaar verwijderd, de een in Indonesië en de ander, of de anderen, over de hele wereld verspreid, het grootste deel naar Nederland.

Het ligt voor de hand, immers de meesten van ons zijn Nederlands opgevoed en hebben Nederlandse voorouders.

Hoe zit het Dan met het door geven van de culturen die Indische mensen vanuit Hun ouderlijke omgeving hebben meegekregen? Het zo vaag als je zegt, de Indische cultuur.

Is dat voor het grote deel de Indonesische Kant, of de Nederlandse Kant?

Wij ontkomen ER niet aan, wij zijn kinderen van twee, soms meerdere culturen. Zo zijn wij geworden wat wij zijn, althans tot nu toe.

De eerste, tweede en derde generaties hebben de Indische cultuur meegekregen en dragen die in zich mee, ze zijn niet alleen zichtbaar Indisch maar ook qua gewoontes en mentaliteit. Een Indisch mens, zowel blank of getint, herken je aan zijn gedrag in onze samenleving. Onmiskenbaar gewoon, alleen al de kenmerkende bescheidenheid die vaak een negatieve rol speelt als het betreft, de eigen belangen in deze blanke maatschappij, die vooral mondig is en minder bescheiden, ja zelfs brutaal.

Iets wat bij de meeste Indische mensen wordt en werd ervaren als onbeschoft, onfatsoenlijk en onrespectvol.

Hoe zit het Dan met het cultuurgedeelte van de Europese Kant in ons Indische mensen? Immers, wij stammen voor de helft af van Europeanen, waaronder Nederlanders die toch goed gebekt zijn, zeker als het betreft naar de Indonesische bevolking. Er kwamen vaak conflicten puur door de verscheidenheid van de twee culturen, de Nederlandse, brutaal en grof als het betreft in de communicatie en aan de andere Kant de bescheiden Indonesiër die van huis uit niet zo gebekt is en eerst respectvol de andere benadert alvorens tot een vrije omgang te komen.

Dat zet kwaad bloed en menig conflict is om die reden, want je krijgt niets voor elkaar zonder dwang, als je de Indonesiër onrespectvol behandelt, dat wil zeggen met de verregaande eerbied voor diegene die je ontmoet.

Tja, en Dan nu bij ons, Indo’s, van wie nemen wij het grotere deel van de beide culturen over?

Je raad het nooit, van beide evenveel, de ene Kant zeer beleeft en bescheiden en aan de andere Kant grote monden. Het benadrukken van jouw eigen IK.

Zeg i het goed zo? I kan het mis hebben, maar in die Lange tijd dat i ook Indo ben, probeer i mijzelf, en andere Indo’s te analyseren op dit gebied. I merk in mijzelf de innerlijke beschaafdheid van mijn Aziatische Kant, maar ook de arrogante en eenzelvige Kant van de Europeaan.

Hoe moet i daarmee leven? Gewoon door het instinct wat mij doet aanpassen al naar gelang i personen tegenkom.

Wat als je toevallig stiefouders hebt gehad, en wel van verschillende nationaliteiten? Hoe zit dat als je eerst een Hollandse vader hebt gehad die zijn eigen cultuur in huis de overhand heeft laten gelden, en Dan bijvoorbeeld een Franse stiefvader die Dan op zijn beurt zijn cultuur inbrengt? Je bent nog net niet volwassen en ook nog net niet te Klein om je zijn eigen gedragseigen schappen tot je te laten komen?

Indo ruwet, zal i maar zeggen. To be Ruwet tor not to be, that’s the question zou voor een ieder van ons kunnen gelden.

I gooi altijd de bekende knuppel in een of ander hoederhok, het stemt misschien tot nadenken, of niet. Menigeen voelt zich vaak in zijn of haar kruis getast, wat niet mijn bedoelingen zijn, want ook i heb de Indische cultuur in me, i ben kuis opgevoed en iemand in zijn of haar kruis tasten mag je alleen maar met toestemming van de ander.

Is onze cultuur nou voor ons wel zo waardevol? Beseffen wij dat onze cultuur voor onze identiteit zo belangrijk is, ook om door te geven? Dat doen andere vreemde culturen die in dit land zijn gekomen ook. Sterker nog, die culturen zijn nadrukkelijk en zeer opvallend bezig.

Waarom zij wel en wij niet?

Het antwoord ligt bij ons, het is niet onze eigenschap om je zo nadrukkelijk te manifesteren toch? Of….toch wel via aan andere weg? Namelijk de weg van de stille maar wel opvallende integratie.

Hoezo niet nadrukkelijk aanwezig? I noem een paar kenmerken van onze aanwezigheid in dit land, zoals, wat dacht u van de Indonesische keuken wat algemeen goed in dit land is geworden? De kroepoek oedang, de saté’, de Indische winkels en Dan ook nog, wat dacht u van onze muziek inbreng? Om maar niet te noemen de vele kumpulans en pasars waar men in ons land het Indische nadrukkelijk aanwezig mee openbaart.

Wij dragen geen hoofddoeken om onze cultuur waarden zichtbaar te maken, wij spreken Nederlands en onze geloofbelijdenis gebeurt binnens huis, geen moskeeën, ook geen landsgebruiken zoals het dragen van s’lands kledij.

Bij ons geen vrouwen die gesluierd moeten lopen, allemaal niet erg, maar wel nadrukkelijk in onze Hollandse samenleving aanwezig. Om maar niet te spreken van alle Arabische benamingen en geschriften die men hier zo gewoon vindt, bij de dokter, bij de apotheek, bij de diverse openbare diensten, ja, zelfs op TV heeft men een eigen zendtijd.

Waarom wij niet die goed beschouwd ook vreemdelingen zijn in dit land met een andere (tweezijdige )cultuur.

Wij hebben geen zendtijd en wij worden niet echt serieus genomen als vreemdelingen in dit land, alleen als het op onze eigen belangen en rechten aan komt, dan ben je ineens Nederlander.

Komt het nou JUIST omdat er een deel van de Hollandse cultuur in ons zit en wij voor een DEEL Europees zijn met voor de Europeaan herkenbare cultuur overeenkomsten? Wij spreken de taal, kennen het land van kinds af aan en gedragen ons gedeeltelijk Nederlands, met een aantekening mijnerzijds, ook echt Indisch.

In onze cultuur zitten vele eigenschappen van diverse nationaliteiten, maar ook een gemeenschappelijke factor. Namelijk het in stand houden van de kolonie en het manoeuvreren tussen twee bevolkingsgroepen, de Nederlandse en daartegenover de Indonesische, beide met andere belangen. Het ertussen zitten is ook een deel van onze cultuur geworden, het heeft ons de mogelijkheid gegeven om ons stil te assimileren.

Onze cultuur is ook, weten te overleven, aanpassen en schikken. Het heeft veel leed en strijd gekost, veel innerlijke verdeeldheid, want wie is belangrijker vader of moeder? Misschien is het zelfs de bron van onze innerlijke onzekerheid in ons leven.

Is het waard om deze (Onze) cultuur eigenschappen door te geven en in stand te houden aan de volgende generaties? Generaties die hoe langer hoe verder verwijderd raken van onze cultuur?

Ik denk van wel, want met onze cultuur die ook onze identiteit kenmerkt, tekent zich ook een geschiedenis af, een geschiedenis van een volk met twee culturen die zich vele offers heeft moeten getroosten, de offers van het keer op keer weer opnieuw moeten beginnen. Opnieuw omdat onze twee ouders, de Indonesische en Hollandse, totaal twee vreemden blijken te zijn en daardoor in conflict kwamen met alle nare gevolgen van dien.

Opnieuw beginnen als kind van de rekening van de twee culturen die wij in ons meedragen.

Ik denk persoonlijk, maar wie ben ik, dat het waardevol is om onze Indische cultuur actueel te houden, zeker gezien de geschiedenis van ons.

Overdenkingen van Albert van Prehn (ICM Moderator)

Lees verder…

Indisch drama in Bilthoven

Geplaatst door Ferry Schwab op november 23, 2018 om 2:59pm

Een Indisch drama in Bilthoven

Bronvermelding de Javapost .Geplaatst door buitenzorg

Talrijk zijn de momenten waarop Nederlanders zich moeten hebben afgevraagd hoe om te gaan met de culturele ´eigenaardigheden´ van de Indonesiërs. Voor degenen die in Nederlands-Indië woonden was dit misschien een alledaagse vraag, – ook in het vaderland kreeg men er zo af en toe mee te maken. Zelden echter zullen die cultuurverschillen zó zeer gespreksonderwerp zijn geweest als in het geval van het ´Indisch drama van Bilthoven´.

In een keurige witte villa...

Op vrijdag 30 januari 1931 berichtten de persbureaus van een ´afschuwelijk drama´ en een ´vreeselijke moord´ in een buitenwijk van de Nederlandse gemeente Bilthoven. Daar, in een keurige witte villa, woonde de Indonesische familie Soeparwi.
De heer Soeparwi (38), voorheen regeringsambtenaar in Pati op Java, was samen met zijn jonge vrouw, hun beide kleine kinderen en een Indonesische huisbediende, in 1928 naar Nederland gekomen. Uit veertig kandidaten was hij ´op grond van zijn buitengewoon intellectuele aanleg´gekozen om in aanmerking te komen voor regeringssteun bij een studie diergeneeskunde. Aanvankelijk woonde het gezin in Utrecht, een jaar later verhuisde het naar Bilthoven.

´Een geval van geweldpleging´

Op die bewuste dag – hij was die dag in Utrecht geweest om de uitslag van een examen op te halen – kwam de heer Soeparwi ´s middags om een uur of drie thuis. Hij was in een opperbeste stemming, want de uitslag van zijn examen was boven verwachting. Zijn studie was bijna afgerond.
Toen hij de sleutel in het slot van de voordeur stak, merkte hij dat de deur nog op het nachtslot zat. Omgelopen merkte hij aan de achterzijde van het huis een sterke gaslucht. Ongerust over wat gebeurd zou kunnen zijn, opende hij nu de keukendeur.
De volgende momenten laten zich slecht omschrijven. Voor Soeparwi waren ze beslissend voor de rest van zijn leven. Op de grond van de keuken lag de 24-jarige bediende Sono bewusteloos op de grond met een gasslang naast hem. Soeparwi liep de trap op naar de slaapkamer en trof daar de deur op slot. Vertwijfeld wegens de vele bloedsporen die hij zag, rende hij nu naar een buurman om diens hulp in te roepen. Enkele minuten later trapten ze de deur open en vonden in de slaapkamer, in een bloedplas, niet alleen het lijk van mevrouw Soeparwi, geboren Soeminah raden Roro (25), maar ook dat van de beide zoontjes Soebagio (4) en Soebroto (3). Uit alles bleek dat een heftige worsteling had plaatsgevonden. Het behang zat onder het bloed.

´Van sommige zijden wordt vermoed, dat het hier een geval van geweldpleging betreft´, berichtte het Nieuwsblad van het Noorden de dag daarna nog wel érg voorzichtig. ´Voor de echtgenoot, die bij buren voorlopig een gastvrij onderdak heeft gevonden, is de toestand ontzettend. Zelf heeft hij om bewaking verzocht, omdat hij niet voor zijn eigen daden durft in te staan nu hij eensklaps van zijn hele gezin is beroofd. Op zijn verzoek heeft men de Minister van Koloniën met het gebeurde in kennis gesteld.´

De bediende Sono werd bij bewustzijn gebracht, en een dag later kon de pers al melden dat de man een volledige bekentenis had afgelegd. Als motief voor zijn handelen gaf hij op dat hij zich de laatste tijd gegriefd voelde, omdat de familie minder vriendelijk tegen hem was dan vroeger. In een opwelling had hij eerst mevrouw Soeparwi en de kinderen met messteken gedood, en vervolgens geprobeerd zichzelf van kant te maken.

Een bijzondere begrafenis

Algemene begraafplaats

Woensdagmiddag 4 februari 1931 werden mevrouw Soeparwi en haar beide zoontjes begraven op de Algemene Begraafplaats te Bilthoven. ´Voor de gelegenheid waren de graven langs het pad gemaakt en wel zóó, dat de ontslapenen met het aangezicht naar het Zuid-Oosten gewend kwamen te liggen, een usance, waaraan Oostersche volkeren zéér gehecht zijn.´
Om de drie door Justitie verzegelde baren, bedekt met sarongs en bloemen, verzamelden zich in het koepelgebouw van de begraafplaats een groot aantal Indonesische studenten van universiteiten uit het hele land, vrienden, bekenden en enkele hoogwaardigheidsbekleders. Na een toespraak van de burgemeester van De Bilt droegen de studenten de baren naar hun rustplaats. ´Buiten, op het kerkhof, waar de eerste witte sneeuw tussen de sparren en dennen dwarrelde, alwaar de Noordenwind ze had losgelaten, stonden honderden belangstellenden in de lanen geschaard om de ontslapenen een laatste groet te brengen.´
Soeparwi, hevig geëmotioneerd, sprak een afscheidswoord waarin hij liet weten dat hij later – wanneer Justitie hiervoor toestemming zou verlenen – zijn vrouw en kinderen naar Indië wilde laten overbrengen, ´naar de aarde die hun zo lief is, en waar de palmen ruisen´. Na toespraken van vertegenwoordigers van de universiteit, waarvan één, van professor Pryohotoma, in het Javaans, werd de bijeenkomst beëindigd met ´Mohammedaansch-Arabisch´gezang en gebed.

De rechtzaak

Begrafenis mw. Soeparwi en haar kinderen

Twee maanden later diende in de Utrechtse rechtbank de zaak tegen ´den inlandsche bediende´ Sono. De publieke tribune zat vol.
Getuige-deskundige dr. Schouten van het ´psychopaten-asiel´ te Leiden verklaarde dat de verdachte weliswaar toerekeningsvatbaar moest worden geacht, maar in mindere mate ´op grond van het feit dat het hier een inlander betreft´. Volgens deze deskundige waren gepleegde misdaden ´typisch inlands´. ´Een inlander´, zei hij, ´reageert heel anders dan een Europeaan; de inlander is wreed van nature.´ Wél was het zo dat een inlander zijn meester normaal gesproken niet doodt, echter, omdat het hier een vrouw betrof, en ook nog een vrouw die heel vriendelijk voor hem was, was hier geen sprake geweest van een gebruikelijke situatie.

Soeparwo verklaarde dat zijn vrouw aan Sono beloofd had om deze Nederlands te leren. Of het wáár was dat zij niet altijd aan deze belofte gevolg gaf – hetgeen Sono boos zou hebben gemaakt – daarover kon hij niets zeggen. Hij had ze in ieder geval meerdere keren onderling Nederlands horen spreken.
Een meubelmaker uit Bilthoven meldde dat hij met Sono bevriend was, en dat ze samen voetbalden. Sono was in ieder geval niet verstoken van sociale contacten in het dorp.
Een boterhandelaar verklaarde dat hij ´s morgens nog om half tien aan de deur was geweest bij het huis van de familie S., maar dat niemand daar had opengedaan. Een andere getuige, de visboer, was om een uur of elf hetzelfde overkomen.

Het verhoor van verdachte

De president, mr. Van der Meulen, begon daarop met het verhoor van de verdachte. Op een vraag of mevrouw Soeparwi hem de dag van de moord onvriendelijk had geantwoord, zei Sono dat dit het geval was geweest. Verdachte had gevraagd Nederlands met hem te spreken, hetgeen was geweigerd. Toen was hem de gedachte opgekomen haar te doden. Toen hij met een mes op haar instak, kwamen de kinderen in de kamer.
President: ´Hebt u toen ook de kinderen gestoken?´
Verdachte: ´Ja, meneer de president. Ik was aan het steken, maar niet met de bedoeling te doden. Ik was mijn verstand kwijt.´
Sono vervolgde door te zeggen dat hij al drie dagen niet op zijn gemak was door de uitbarsting van de Merapi. Hij kon niet rustig meer werken en verlangde naar zijn familie. ´En toen kreeg ik óók nog standjes´ aldus verdachte, ´omdat ik een fout had gemaakt bij het leggen van een traploper´. Uit het verdere verhoor bleek dat ook nog sprake was geweest van verwijten over een gebroken glas, enkele dagen tevoren.
De officier van justitie had op dit moment wel genoeg gehoord en eiste 20 jaar gevangenisstraf. Er was dan misschien niet duidelijk sprake van moord met voorbedachte rade, toch op zijn minst van drie maal doodslag.

Merapi, december 1930

Vervolgens was het woord aan mr. Van der Bruggen, Sono´s advocaat. Hij schilderde met verve de moeilijke situatie van verdachte:
´Men moet zich de positie van de inlander in Holland indenken om dit drama te begrijpen. Een inlander is fijnbesnaard, en al kon verdachte Nederlands spreken, toch kon hij met zijn moeilijkheden niet bij Europeanen terecht. Als een inlander naar zijn gevoelen onrechtmatig wordt behandeld, neemt hij ontslag. Maar Sono wilde vóór alles Nederlands leren. In Indië had hij al een betrekking van dorpsschrijver moeten laten lopen omdat hij geen Nederlands kende. Mevrouw Soeparwi kwam hem niet tegemoet in zijn verlangen om onze taal te leren en meneer Soeparwi sprak altijd Javaans met hem.´
Het laatste woord was aan verdachte zélf. Deze liet hierop weten liever ter dood te worden veroordeeld dan een gevangenisstraf te krijgen.

Twee weken later volgde de uitspraak. De rechtbank veroordeelde Sono tot 12 jaar gevangenisstraf, overwegende dat niet was bewezen dat sprake was van voorbedachte rade, echter ook dat verdachte toerekeningsvatbaar moest worden geacht en dat hij drie maal doodslag had gepleegd. Bij de strafmaat werd wel rekening gehouden met het feit dat sprake was geweest van een ´afzondering in een vreemd land, ver van zijn familie, die een gemoedstoestand hadden doen ontstaan die impulsief handelen bevorderde´. Tevens was rekening gehouden met de jeugdige leeftijd van verdachte, zijn blanco strafregister en het feit dat degenen die hem kenden vol lof over hem spraken.
Toen het vonnis middels een tolk aan Sono kenbaar was gemaakt liet deze weten in hoger beroep te zullen gaan.

Het hoger beroep

De herbeoordeling vond plaats een maand later, door het Amsterdams gerechtshof. Een van de vornaamste redenen voor dit beroep, zo lezen we in de pers, was het feit dat een ervaren psychiater – bedoeld werd dr. Schouten – had verklaard dat de man op het moment van zijn daad niet volkomen toerekeningsvatbaar moest worden geacht. Ook de officier van justitie was in hoger beroep gegaan.
´Het Vaderland´ doet hier bericht voor ons: ´de belangstelling van de zijde van het publiek was weer groot, hoewel wij, in tegenstelling tot de zitting in Utrecht, geen dames op de tribune zagen´.
Verdachte werd omschreven als een ´klein, lichtgebruind type met een jong niet onvriendelijk gezicht´. De eerste vragen beantwoordde hij in het Nederlands; vervolgd werd door tussenkomst van een tolk. Als motief gaf Sono op dat mevrouw Soeparwi hem beloofd had Nederlands te zullen leren, en dat zij haar belofte niet had gehouden.
De president merkte op, dat verdachte toch Nederlands kende; hij had zojuist behoorlijk antwoord gegeven in die taal. Verdachte liet weten echter méér te willen leren.

bilthoven-krantenbericht-hoger-beroep.jpg?w=300&h=300

Knipsel uitslag hoger beroep

Ook dr. Schouten werd opnieuw gehoord. Hij liet weten een tijd in Indië te zijn geweest en daarom van het een en ander af te weten. Het was zéér goed mogelijk dat dat verdachte een reeks van verschrikkelijke moorden had begaan om een kleinigheid. Sono zich te kort voelde gedaan; ook de ramp van de Merapi – verdachte kwam uit die buurt – trok hij zich zeer aan. Alles was slechts het gevolg van een depressietoestand.
Gehoord de getuigen en alle ´nieuwe´ informatie in overweging genomen, vernietigde het Gerechtshof hierop het Utrechtse vonnis en veroordeelde Sono tot een gevangenisstraf van tien jaren.

Nawoord

Wie de dagbladpers over deze zaak bestudeert, kan niet anders dan tot de conclusie komen dat het publiek moeite moet hebben gehad met het wel zeer milde vonnis en de overwegingen. Het begrip ´ontoerekeningsvatbaar´ was bekend en werd met regelmaat gebruikt in de Nederlandse rechtspleging. Híer echter werd voortdurend verwezen naar iets wat onbekend was of – op zijn minst – niet werd begrepen. Voor de gemiddelde krantenlezer waren verwijten over een gebroken glas, een slecht neergelegde traploper en een niet-gegeven Nederlandse les natuurlijk onvoldoende om te kunnen vatten waarom de man drie moorden had gepleegd. De juridische uitleg, vol van verwijzingen naar sociaal isolement, adat en de Merapi, zal dan ook verbazing hebben gewekt.

Van de hoofdrolspelers in dit drama is ons weinig meer bekend. Soeparwi vertrok een jaar na het gebeurde naar Nederlands-Indië, met medeneming van de stoffelijke resten van zijn echtgenote en kinderen.
Sono zou op basis van de hem opgelegde straf, en rekening houdende met eventueel een strafvermindering op basis van goed gedrag, in detentie moeten hebben verbleven tot 1938, 1939. We zijn zijn naam echter niet meer tegengekomen op passagierslijsten van boten die naar Indië voeren, en weten dus niet óf en wanneer hij naar zijn land is teruggekeerd.
De bevolking van Bilthoven, tenslotte, had nog jarenlang gespreksstof.

Lees verder…

kind uit Tjideng

Geplaatst door Ferry Schwab op november 23, 2018 om 2:51pm

Een kind in Tjideng

Bron Java Post

Posted on 24 november 2011 by buitenzorg

Door Gerard Samson

Het vrouwenkamp Tjideng in Batavia was een nog geen vierkante kilometer grote stadswijk, met vrij goede huizen waar meestal Nederlanders woonden. Het was omheind met een twee meter hoge, dicht gevlochten bamboehek waar je niet doorheen kon kijken. Op de hoek van de kampingang stond een grote villa, waar het Japanse kampleidingkantoor gevestigd was.

Gerard Samson (1947)

Aanvankelijk waren de regels in het kamp nog niet zo streng, maar dat werd in de loop van de tijd erger. Het meest vervelende waren de appels iedere morgen en avond, waarvoor duizenden mensen moesten aantreden om weer eens geteld te worden. Het begon met een absurd en vernederend ritueel, het diep buigen voor de commandant. Dit bestond uit vier commando’s, eerst Koitsekeh = in de houding, dan Kereh = buigen, daarnaNaoreh = oprichten en tot slot Yasumeh = op de plaats rust. Het commando Kereh was héél belangrijk, er moest namelijk héél diep gebogen worden. Wanneer men zo voorovergebogen stond, liepen een aantal Japanners langs de rijen om er op toe te zien dat men diep genoeg boog. Was dit niet het geval, dan werden er klappen uitgedeeld. Ik ben er van overtuigd, dat hier de basis is gelegd voor mijn diepgewortelde afschuw voor alles wat autoritair op mij overkomt.

Telproblemen

Het tellen van de geïnterneerden had wel iets komisch. Als er rijtjes van vier waren gaf het minder problemen op, bijvoorbeeld tien rijtjes van vier is veertig, maar als er één geïnterneerde niet kwam opdagen, dan kreeg je negen rijtjes van vier en één rijtje van drie; dan was de ellende niet te overzien! Het gerucht ging, dat Japanners alleen in groepjes van vier konden tellen, en dat 9 x 4 + 3 = 39 dus een absoluut onoverkomelijk mathematisch probleem opleverde. Soms gingen de geïnterneerden op de buitenste rijen staan in de hoop dat het tussenliggende gat niet gezien werd. Dat ging soms goed, maar als de Jap ontdekte dat er iemand niet op zijn plaats stond vielen er klappen. Als het dus geen even getal werd, klopte er volgens de Japanse manier van rekenen iets niet. De verklaringen, dat er mensen in de keuken werkten, ziek thuis of in het ziekenhuis lagen, overleden waren enz. maakte het geheel nog erger, want dan moest ook dát gecontroleerd worden. Wanneer er iemand, ondanks die controle nog steeds ontbrak, moest men het hele kamp door gaan zoeken tot de persoon gevonden was, en als er geen geldige redenen voor de afwezigheid waren, volgde een stevige afranseling.

Zo’n appel kon soms twee à drie uur duren in de warmte. Soms werd de persoon niet gevonden en dan kon het appel tot twaalf uur ’s nachts of nog later duren. We werden dan uiteindelijk, midden in de nacht en geheel uitgeput, naar huis gestuurd met de boodschap dat dit niet ongestraft zou blijven. En de pesterijen waren hiermee niet gedaan, want twee dagen later moest iedereen zich voor de zoveelste maal opnieuw laten registreren. Dit hield in, dat men uren achter elkaar in lange rijen moest staan om zich bij een aan een klein tafeltje zittende Japanner en een Japans sprekende Hollandse gids zich moest aanmelden. Wéér je naam, geboortedatum, geboorteplaats, getrouwd of niet, zo ja, aantal kinderen, nationaliteit, laatste woonplaats enz. enz. en zo ging het maar door tot in alle eeuwigheid.

Moederzorg

Kamp Tjideng

Het doel van de internering was mogelijke ondergrondse werkzaamheden tegen te gaan en het psychische moreel van de Europeanen volledig te breken. De mensen moesten het gevoel hebben dat er voortdurend duistere, angstaanjagende demonen boven hun hoofden zweefden. Toch was ik, toen toch al tien jaar oud, het mij niet zo bewust. Wij kinderen speelden gewoon door, ook al voelde je dat er iets niet pluis was zonder het onder woorden te kunnen brengen. Onze moeders probeerden ons zoveel mogelijk thuis te houden om ons veel van de ellende om ons heen te besparen, wat niet erg lukte, want je ging er natuurlijk toch wel met vriendjes op uit. Het gekke is dat je als kind wel erge dingen registreert, maar er verder niet bij stil staat en niet direct emotioneel op reageert. Dat zou echter niet zo lang meer duren, want het bewustzijn werd toch wel wat vroeger ontwikkeld.
We zaten nu al weer bijna een jaar in Japans gevangenschap en je begon nu duidelijk verschijnselen van ondervoeding om je heen te zien. De toevoer van voedsel werd steeds schaarser en de mensen steeds magerder. Zelf had ik er niet zo’n last van, want mijn moeder gaf mij bijna haar hele rantsoen eten, iets wat trouwens vele moeders deden.

De komst van Sonei

In april 1944 kregen we een nieuwe Japanse kampcommandant en dit werd voor de kampbewoners het absolute dieptepunt. Deze man zou voor altijd in mijn geheugen gegrift blijven staan. Zijn naam was Kenichi Sonei, door de kampbewoners ´Sunny Boy´ genoemd en beschouwd als de meest onbeschofte, fascistoïde demon en beul die er op twee benen heeft rondgelopen. Hij kwam van een militair krijgsgevangenenkamp en de wildste geruchten over dit fenomeen deden de ronde.
Sonei stond bekend als een Europeanenhater en een zuiplap. Bovendien was hij maanziek, een geestesziekte waarbij toevallen en woeste razernij hem levensgevaarlijk maakten. Bij volle maan bereikten zijn tomeloze woedeaanvallen een climax en sloeg hij alles om zich heen kort en klein.
Een van de dames in ons huis kreeg van al het gedoe schoon genoeg en begon in het geheim een soort ondergrondse beweging. Waarschijnlijk door verraad kwam het de Jap ter ore en werd zij op een dag meegenomen voor verhoor op het kampkantoor. We hebben nooit meer iets van haar gehoord of gezien.

Mijn geboortejaar

Sonei (1946)

Kortom, Sonei regeerde als een tiran en dat hebben mijn moeder en ik van zéér nabij mogen meemaken. Al lang ging er het gerucht, dat alle jongens vanaf tien jaar het kamp zouden moeten verlaten. Als oorzaak werd gegeven, dat er ongewenste seksuele relaties ontstonden tussen de vrouwen en de jongens. Aanvankelijk nam men dit niet zo nauw en dacht men dat het wel weer tot de nu beruchte geruchtenspreiding behoorde. Het noodlot sloeg echter toch toe, er kwam een order dat alle moeders met kinderen van die leeftijd zich om zeven uur ’s ochtends onverwijld moesten melden bij het kampkantoor. Weer lange rijen aan een tafeltje in de tuin van het kantoor met een kaalgeschoren Japanse ambtenaar erachter (alle Japanse militairen waren, van hoog tot laag kaalgeschoren). Naast hem zat een vrij jonge, Hollandse vrouw, die bij Sonei op het kantoor werkte en Japans sprak. Naar verluidt, had zij een relatie met hem. Toen wij aan de beurt waren bleek er iets niet te kloppen. Er was met mijn geboortejaar geknoeid. Het jaartal 1933 was doorgestreept en er naast stond, volgens de laatste registratie, 1934, en dus was ik nog geen tien jaar. De juffrouw vroeg of we even ter zijde wilden gaan staan en wachten. Na een tijdje voegde zich nog een dame met haar zoon bij ons met dezelfde fout. Tegen de middag was de hele stoet afgevinkt, de juffrouw ging even naar binnen en kwam terug met een oudere lijst, waar op stond dat wij in 1933 geboren waren. Ze zei, dat ze er op het ogenblik niets aan kon doen, maar dat Sonei zelf met ons wilde spreken. Onze moeders begonnen nerveus met elkaar te overleggen zonder iets tegen ons te zeggen. Het was inmiddels een uur ´s middags en behoorlijk warm geworden en we zochten een plaats in de schaduw op de voorgalerij van het huis. Ik hoorde wat gestommel in het huis en zag door een raam, dat Sonei zijn handen waste. Hij kwam met de juffrouw naar buiten, keek ons onderzoekend aan, zei wat tegen de juffrouw en stapte op mijn moeder af. Zonder enige omhaal beschuldigde hij mijn moeder van het feit, dat ze bij de laatste registratie de boel had bedonderd en het verkeerde geboortejaar had opgegeven (mijn moeder kennende was dit zeer waarschijnlijk waar). Mijn moeder ontkende dit natuurlijk, maar voor dat ze uitgesproken was kreeg ze een paar enorme harde klappen in het gezicht, waarbij haar bril een aantal meters door de lucht vloog, gelukkig zonder stuk te vallen. Ze bleef echter roerloos op dezelfde plaats staan, wat respect afdwong bij Sunny Boy. Het was van hem bekend dat, als je een stap naar achter doet of omvalt, je zwakheid toont en dan werd je helemaal in elkaar getrapt. Daarna liep hij naar de andere dame en haar zoontje en hetzelfde procédé herhaalde zich daar, doch zij viel op de grond. Met vreselijk gekrijs ontvlamde Sonei in woede en schopte de vrouw met zijn laarzen met veel bruut geweld in het gezicht, maag en onderbuik. De vrouw bleef bewusteloos liggen. Toen wendde hij zich tot ons en zei, dat onze moeders leugenaars waren en dat dit gestraft wordt, opdat het voor ons een leerrijk en waarschuwend voorbeeld mag zijn. Wij stonden zwijgend en bevend naar hem te luisteren en wisten niet wat we zeggen moesten. Sonei ging toen weer naar binnen om zijn handen te wassen. De vrouw begon kreunend weer wat bij te komen en de assistente van Sonei wilde haar overeind helpen, wat ze bestemd afwees, ze vertrouwde die vrouw niet. Mijn moeder hielp haar zo goed als het ging op de been en veegde met haar jurk het bloed van haar gezicht af. Een soldaat kwam naar buiten en beval ons weg te gaan van de voorgalerij en verwees ons naar het erf waar we op een rij in de zon moesten staan. Hij ging weer naar binnen en ik maakte van de gelegenheid snel gebruik om de bril van mijn moeder te pakken en in mijn zak te stoppen.

Angstzweet

Ik stond maar nauwelijks weer op mijn plaats toen Sonei zelf weer even het resultaat van zijn werk kwam bekijken. Waarschijnlijk had hij toch iets zien bewegen, liep resoluut op mij af en nam mij, om mij heen lopend onderzoekend op. Ik beefde van angst en het koude zweet liep mij van het voorhoofd, ondanks dat het zeker 32 graden warm was. Toen hij weer voor me stond keek ik recht in de ogen van deze mefisto, een ware reincarnatie van het absolute kwaad, het schuim der aarde, verenigd in een zieke geest. Voor het eerst van mijn leven ervoer ik, hoe er een diepe haat in mij opkwam en beloofde mijzelf dat, als ik de kans kreeg, hem persoonlijk na de oorlog met duizend kogels te doorzeven. Er gebeurde, geloof ik, nog iets in me. Een raar gevoel ging door mij heen van tja… was het bewustzijn? Was ik ineens tien jaar ouder geworden? Besefte ik nu misschien wél wat oorlog en bezetting betekende en dat we in ellendige omstandigheden verkeerden? En dat in dit soort toestanden mensen als duivels kunnen optreden.
Ook de gemartelde vrouw werd bekeken, maar zij verroerde zich niet en hield zich, met ogenschijnlijk bovenmenselijke krachten onbeweeglijk staande. Even zag het er naar uit dat hij haar nog een paar klappen zou uitdelen, maar misschien verbeelde ik me dat maar. Hij had ook immers zijn handen al gewassen. We moesten tot nader order in de zon blijven staan.
Het was intussen een uur of vier geworden en het was bloedheet. Aan de overkant van de tuin in de schaduw, ongeveer zes meter van ons stond een grote volière met beo’s, die rijkelijk voor onze neus werden gevoerd met vers gekookte rijst, groente en vruchten. Ze hadden al geleerd ´Konichiwa´ te zeggen, wat goedendag of zoiets betekent. Wij kregen helemaal niets, behalve wat water die een Javaanse bediende ons misschien wel zonder toestemming gaf. Om zeven uur ’s avonds werden we door een dienstdoend kaalhoofd weggestuurd. Hoe het met die vrouw en haar zoon verder is afgelopen ben ik nooit te weten gekomen.[i] Mijn moeder had zo te zien de bestraffing redelijk doorstaan.

Op transport

Een week later werd medegedeeld dat alle moeders en zoons die op de lijst stonden de volgende dag om 15.00 uur (uit gegevens die ik later kreeg was dat de 25^e februari 1945) bij de uitgang van het kamp moesten staan. Alleen de hoognodige bagage was toegestaan. Daar werden de moeders van de jongens gescheiden, met hartverscheurende taferelen als gevolg. Niemand wist waar we naar toe werden gebracht en wat er met ons ging gebeuren. We werden weer in de bekende rijtjes van vier geplaatst, geteld enz. enz. en blijkbaar werd het een even getal, dus geen rekenkundige problemen. Er werd een soort, voor ons onverstaanbare, commando’s gebruld, waaruit we begrepen dat we naar buiten moesten lopen. De kamppoort ging open en naar schatting 150 jongens tussen de tien en elf jaar marcheerden het kamp uit de wijde en onbekende, boze wereld in, nagehuild door hun vertwijfelde moeders. Het was als een scène uit een onwerkelijke film, die mij mijn hele leven is bijgebleven.

Lees verder…

Pasar Malam Kalender 2018 / 2019

Geplaatst door Jan de Keten op november 22, 2018 om 9:30am

Pasar Malam Kalender 2018 / 2019

Pasar Kalender 2018

/2019

Samengesteld door Hans Vogelsang van NICC. Voor correcties / updates en aansprakelijkheid kan U zich richten tot info@indisch-centrum-denhaag.nl

Aansprakelijkheid.

ICM kan niet aansprakelijk worden gesteld voor het niet doorgaan of onjuiste data. ICM gaat ervan uit dat de heer Vogelsang bij toelaten zoals bij Kvk normen gelden tot de kalender dat de organisaties vooraf zijn gescand op integriteit, waardoor pasasorganisaties en publiek de dupe van (dreigen) zijn geworden.

Voorheen heeft ICM redactie iedere pasar na scan op deze aspecten beoordeeld en toe gelaten om juist deze problemen voor te zijn.

Januari
13, 14: Steenwijk http://www.istimewa-events.nl .
00, 00: Breda http://www.winkelcentrumhogevucht.nl

Februari
9, 10, 11: Antwerpen (BE) http://www.azieinantwerpen.be
17 t/m 25: Amsterdam http://www.istimewa-events.nl

Maart
3, 4: Rijswijk (ZH) www.pasarmalamrijswijk.nl
9, 10, 11: Zwolle http://www.istimewa-events.nl
19: Kallenkote (Steenwijk) www.tamanindonesia.nl
23, 24, 25: Eindhoven www.stellarevents.nl
31, Rotterdam http://www.istimewa-events.nl

April
1, 2: Rotterdam http://www.istimewa-events.nl
7, 8, 9 Den Bosch www.pasarfestival.nl
20, 21, 22: Nieuwegein www.stellarevents.nl

Mei
5, 6: Kallenkote (Steenwijk) www.taman-indonesia.nl
4, 5, 6 Zutphen www.pasarfestival.nl
10 t/m 13: Antwerpen (BE) http://www.istimewa-events.nl
19, 20, 21: Den Helder www.stellarevents.nl
24 t/m 27: Gorinchem http://www.istimewa-events.nl
25 t/m 31: Malieveld Den Haag www.tongtongfair.nl

Juni
1 t/m 4: Malieveld, Den Haag www.tongtongfair .
8, 9, 10 Hardenberg www.pasarfestival.nl
16: Wageningen http://www.zinzia.nl
16, 17: Kallenkote (Steenwijk) www.taman-indonesia.nl
22, 23, 24: Leeuwarden www.stellarevents.nl
29, 30: Gorinchem www.pasarfestival.nl
29, 30: Zeist http://www.istimewa-events.nl

Juli
1: Gorinchem www.pasarfestival.nl
1: Zeist http://www.istimewa-events.nl
6, 7, 8: Vlissingen www.stellarevents.nl
7, 8: Kallenkote (Steenwijk) www.taman-indonesia.nl
8: Breda www.raffyzorg.nl
14, 15, 16: Groningen www.pasarfestival.nl
21, 22: Emmeloord www.stellarevents.nl
25 t/m 29: Steenwijk http://www.istimewa-events.nl .
27, 28, 29: Oostende (BE) http://www.istimewa-events.nl .

Augustus
3, 4, 5: Spijk http://www.istimewa-events.nl
11: Oost-Souburg http://www.mae-uku.nl
12 t/m 15: Dordrecht http://www.istimewa-events.nl
17: Kallenkote (Steenwijk) www.taman-indonesia.nl
25, 26 Leiden www.stichtingstellar.nl

September
1, 2: Almere www.indischefeestavond.nl
1, 2: Delft www.tudelft.nl/botanische-tuin
7, 8, 9: Assen www.pasarfestival.nl
15, 16: Kallenkote www.taman-indonesia.nl
16: Utrecht www.vrijoosttimor.nl
21, 22, 23: Arnhem www.stellarevents.nl
28, 29, 30: Enschede www.pasarfestival.nl
29, 30: Maastricht http://www.istimewa-events.nl

Oktober
1, Maastricht http://www.istimewa-events.nl .
5, 6, 7: Haarlem www.stellarevents.nl
??: Amersfoort www.emiclaer.nl
11 t/m 14: Alphen a/d Rijn http://www.istimewa-events.nl
20, 21, 22: Nijmegen www.pasarfestival.nl
27, 28: Leek www.stichtingstellar.nl

November
3, 4: Rijswijk www.pasarmalamrijswijk.nl
9, 10, 11: Venray www.pasarfestival.nl
23, 24, 25: Rotterdam www.pasarfestival.nl

December
??: Den Bosch www.sccdehelftheuvel.nl
22 dec. t/m 6 jan.: (behalve 1eKerstdag en Nieuwjaarsdag)
Arnhem, Burgers Zoo http://www.istimewa-events.nl

Istimewa Agenda 2019

Pasar Colours Festival op de Huishoudbeurs
16 t/m 24 februari
RAI Amsterdam

Pasar Malam Istimewa XL Zwolle
8 t/m 10 maart
IJsselhallen

Pasar Malam Istimewa XL in Rotterdam Ahoy
20 t/m 22 april (Paasweekend)
Rotterdam Ahoy

Pasar Malam Istimewa Zeist
28 t/m 30 juni
Dijnselburg Zeist

Big Rivers Festival
Food en festivalmarkt
12 t/m 14 juli
Dordrecht

Pasar Malam Istimewa Steenwijk
24 t/m 28 juli
Steenwijk centrum
Gratis toegang

Pasar Malam Istimewa Dordrecht
11 t/m 14 augustus
Statenplein en Sarisgang
Gratis toegang

Pasar Malam Assen: Istimewa & Bagus
n.t.b.
TT Hall Assen

Pasar Malam Istimewa Alphen aan den Rijn
n.t.b.
Winkelcentrum de Ridderhof
Gratis toegang

Pasar Malam in de Bush
n.t.b.
Burgers’ Zoo, Arnhem

ICM PLANNING PASAR AGENDA 2019

Steun ons om ons werk af te maken door te tekenen en te doneren
Nusantara met ruim een achterban van 1200, is de 7 e Indische organisatie die Ferry Schwab steunt

Indische zaak - Het Traktaat vanWassenaar 1966

Hier Onderteken petitie < of > Kijken wie er getekend hebben

< of > Laatste Updates In het Engels hier

Schrijf U vandaag nog in

Ook kunt het inschrijfformulier aanvragen info@icm-online.nl

U bent € 50 verschuldigd als deelnemer ACTW66, en U heeft 1 jaar gratis een ICM Abonnement en toegang tot ons Video-kanaal, ren tevens ontvangt U tzt het boek "Rapport uitbetalen traktaat van Wassenaar.

Lees verder…

Een bizarre onthulling in de Pasar Malam, vervalsing geschiedschrijvinging? aldus Mary Bruckel

Geplaatst door Ferry Schwab op november 20, 2018 om 2:25pm

Een bizarre onthulling in de Pasar Malam, vervalsing geschiedschrijvinging?

De geschiedenis en de huidige ontwikkelingen van de Pasar Malams in het land zijn in de loop van de 50 jaren onverbrekelijk verbonden met de gevierde journalist/schrijver Tjali Robinson. Desondanks hij zelf niet de oprichter van de Pasar Malam was, is hij wel altijd een groot promotor geweest, mede door de bekendheid die hij genoot als journalist en schrijver tevens oprichter van de voorloper van Moesson, "Onze Brug" in 1956. Ook bij de TTF weten ze dit, maar geven er nauwelijks ruchtbaarheid aan.

De redactie ontving materialen en bronnen Geraldine en Wim familie Mary Bruckel die tot deze onthulling leidde. Zij heeft ook een boek hierover uitgebracht, een herdruk die nu te verkrijgen is bij van Stockum.####)) .

Zonder twijfel was Mary Bruckel degene die het initiatief nam voor de eerste Pasar Malam in 1958 in de Haagse Dierentuin aan de Koningskade (waar nu het Provinciehuis en de Rijkswaterstaat staan). Het vele journalistieke werk echter, heeft zij in vol vertrouwen aan Tjalie Robinson overgelaten. Wellicht dat daardoor Tjali Robinson door het publiek als de oprichter wordt beschouwd. De vraag die nu anno 2011 staat moet de geschiedschrijving niet gecorrigeerd geworden na 53 jaren? Te meer pasar malam besar in 2008 haar jubileum 50 jaren bestaan vierde. Zo eenvoudig ligt dit niet, dit zal veel implicaties te weeg brengen o.a. alle websites van de pasarorganisatoren zullen dienovereenkomstig aangepast moeten worden. ICM zal bij de dagelijkse promotie en communicatie m.b.t. pasars zich mede hieraan moeten conformeren. De ooit uitgebrachte Sfeer Pasar Malam Online Dvd niet te vergeten, en uiteindelijk ook de pasar geschiedenis. De vraag, wil het publiek het wel?.

Uiteraard is hypocriet dat Tjali het claimt ziende dat nu anno 2011 ICM als Krant ruim 40 pasar malams intensief promoot inclusief live-uitzending vanaf een pasar malam en dan zich de vader van de pasar malams vervolgens noemt. Dat zal bij het pasarpubliek in verkeerde aarde vallen. Anderzijds overigens, heeft Tjali niet er voor gezorgd dat de pasar juist als een stevig product via de journalistiek weg in de markt is gezet?

Pasar Malam letterlijk vertaald avond markt dat zijn oorsprong vond -vindt in het toenmalige Batavia nu Jakarta.

Anno 2011-

De pasar malam is een succesvol, en veel gewild gevraagd formule in Nederland die onder de categorie culturele evenementen valt. Vele winkelcentra verruilen nu de braderie -prufferie voor een pasar malam laten de huidige ontwikkelingen zien. Op de avondmarkt wordt het hele palet aan Indisch erfgoed geëtaleerd dat begint bij het gezellig samen zijn voor het hele gezin. Omlijst door muziek, dans, kunst, cultuur en eten met een podium, restaurants, eettentjes en kraampjes met groot diversiteit aan Indische artikelen en producten dat zijn oorsprong vond in het voormalige Indie.

In tegenstelling tot de Nederlandse culturele theaters en - evenementen bedruipt deze pasar Malam zichzelf zonder maar 1 cent subsidie van de Overheid in die 53 jaren. Ligt hier ook niet een taak voor het Indsch Platform om dit met terugwerkende kracht te claimen?

Dit werd gedragen door de restaurants, eettentjes en de standhouders om voor een groot deel voor hun rekening te nemen en aanvullend de entreegelden. Op deze wijze probeert de organisator de risico’s zo veel mogelijk te beperken bij wegblijven van het publiek,

Het succes van deze pasar Malam (concept idee) vertaalde zich naar vele replica's in het land.

Het begon in 1958 in in de Haagse Dierentuin aan de Koningskade (waar nu het Provinciehuis en de Rijkswaterstaat staan en nu anno 2011 in de BurgerZoo in Arnhem om maar te noemen. Na Den Haag volgden Groningen, Maastricht, Rotterdam, Tilburg, Den Helder, Hengelo, Alkmaar, Arnhem, Hilversum, Haarlem, Nijmegen, Leek, Leeuwarden, Eindhoven, Zwolle, Apeldoorn, Assen 2 maal, Zeist, Dieren, Doetinchem, Vaassen, Dieren, Zeewolde. Lelystad, Almere, en Dronten. Dit naast de winkelpasars welke op ruim 50 worden geschat die op diverse plaatsen in Nederland worden gehouden.

Een ding is zeker dit verhaal zal nog een staartje hebben.

Wordt vervolgd.

####))NICC Nieuwsbrief van december 2010

Pasar Malam Den Haag 1958 – Mary Bruckel-Beiten. 2^e druk van deze uitgave over het leven van Mary Bruckel-Beiten en haar werk voor de Indische gemeenschap in de 50er jaren, die resulteerden in de oprichting van de Pasar Malam in Den Haag, die in 1958 onder haar bezielende leiding voor de eerste keer gehouden werd in het gebouw van de Haagse Dierentuin. Tevens stond zij samen met Tjalie Robinson aan de wieg van het Indische tijdschrift “Onze Brug” in 1956, welke in 1958 door Tjalie werd omgedoopt in Tong Tong en in 1978 de naam Moesson ging dragen. In die begintijd was Mary bestuurslid van de Indische Kulturele Kring, die tal van initiatieven ontplooide om de Indische landgenoten te helpen. Zij deed onder andere de “Geisha Revue” herleven tijdens een in de Houtrusthallen in Den Haag georganiseerde Indisch-Nederlandse Bonte Avond. Mary’s dochter Geraldine en schoonzoon Wim wonen nu reeds lang in de Canada, alwaar zij ook sinds anderhalf jaar onze nieuwsbrieven ontvangen en er ook regelmatig enthousiast op reageren. De 2^e druk van dit boekje over Mary Brückel-Beiten is uitsluitend 2^e hands verkrijgbaar bij www.vanstockum.nl. Adviesprijs: € 12,00.

Steun ons om ons werk af te maken door te tekenen en te doneren
Nusantara met ruim een achterban van 1200, is de 7 e Indische organisatie die Ferry Schwab steunt

Indische zaak - Het Traktaat vanWassenaar 1966

Hier Onderteken petitie < of > Kijken wie er getekend hebben

< of > Laatste Updates In het Engels hier

Schrijf U vandaag nog in, wij hebben alles voor U geregeld, u betaalt slechts eenmalig 50 euro, en U doet mee aan het grote proces tegen het Ministerie van Buitenlandse zaken.

Wij hebben U financiele steun hard nodig voor Fase II. Fase I is afgerond, geheel uit prive voorgefinancieert, ruim 80.000 euro. Dit naast vele werkzaamheden, die de Overheid behoort te doen zoals o.a. U op de hoogte te stellen omtrent het bestaan van dit Verdrag. Fase II gaat ruim 400.000 kosten (advocaten kosten rond 300 euro per uur). Tevens moeten risico's voor ondergetekende worden uitgesloten bijvoorbeeld als de rechter de Staat in het gelijke stelt, dan zijn de kosten van hun advocaten voor rekening van Schwab. Ook kunt het inschrijfformulier aanvragen info@icm-online.nl

U bent € 50 verschuldigd als deelnemer ACTW66, en U heeft 1 jaar gratis een ICM Abonnement en toegang tot ons Video-kanaal, het enige Indisch Kanaal !

Uw donatie of inschrijving kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07 ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie of inschrijving ACTW 66, Traktaat van Wassenaar.

Lees verder…

De Indiegangers kostmisselijk van Indonesiche schadeclaims

Geplaatst door Ferry Schwab op november 19, 2018 om 10:00am

DE INDIËGANGERS KOTSMISSELIJK VAN INDONESISCHE SCHADECLAIMS

Klopjacht op de staatskas

Advocaat Liesbeth Zegveld: ...claims...

Reactie / REDACTIE ICM, Wie zijn de Indiegangers die op een verkeerde missie zijn gestuurd? Liggen de feiten niet anders Telegraaf, zit Nederland niet op die vele miljarden van de Indische Gemeenschap? Heeft Indonesie niet 698 miljoen oude Hollandse gulden aan ditzelfde Ministerie betaald om deze gelden ter compensatie aan de Indische Gemeenschap, die na 70 jaren nog een 1 Hollandse gulden hebben ontvangen, wie is hier corrupt. Lees verder ICM reactie, na het lezen van onderstaande.

Bron Telegraaf.

Het is de Nederlandse burger een doorn in het oog, die alsmaar aanhoudende schadeclaims tegen de Staat en de reeks verzoeken tot strafvervolging van individuele militairen.

„Dát is nou onze wens voor 2015, dat die ellende eindelijk eens ophoudt”, zeggen Greetje en Charles van Dijck. Jarenlang woonde het echtpaar in Indonesië, waar hij door Nederland gebouwde marineschepen afleverde. „Er wordt daar 11.000 kilometer ver weg een klopjacht gehouden op ons belastinggeld.”

Vorige week was het alweer raak: twee hoogbejaarde Indonesiërs zeggen in respectievelijk 1947 en 1949 te zijn gemarteld en verkracht. Het Comité Nederlandse Ereschulden heeft advocaat Liesbeth Zegveld in de arm genomen om de Staat aansprakelijk te stellen voor psychische en fysieke schade.

Antwoord binnen vijf dagen, eisten het comité en de raadsvrouw. Want vanwege de hoge leeftijd van mevrouw Tremini (84) telde elk etmaal. De verkrachting zou ruim 65 jaar geleden hebben plaatsgevonden.

Dagvaarden

De andere zaak betreft een Indonesische gevangene. Voormalig vrijheidsstrijder Yaseman (86) zou in 1947 door KNIL-militairen op Java met stroomstoten zijn behandeld in pogingen een bekentenis los te krijgen. Ook moest hij, naar eigen zeggen, liters water drinken, waarna Nederlandse soldaten op zijn buik gingen staan.

Advocaat Liesbeth Zegveld: „Het ultimatum van vijf dagen is verstreken, de Nederlandse Staat kwam niet met inhoudelijke antwoorden. Dus gaan we dagvaarden.”

Zegveld slaagde er eerder in schadevergoeding af te dwingen voor tien weduwen van het Rawagede bloedbad van 9 december 1947 op West-Java. Ze kregen allemaal 20.000 euro. Gevolgd door eenzelfde uitkering van twintig mille per persoon aan achttien nabestaanden van wreedheden die door kapitein Raymond Westerling, commandant Speciale Troepen, op Sulawesi zouden zijn begaan.

Nog eens tien vrouwen van dit voormalige Celebes wachten op vonnis van de Nederlandse rechtbank, 28 januari. Vijf kinderen van hetzelfde eiland zijn óók een procedure begonnen…

Als Liesbeth Zegveld haar zoveelste zaak tegen de Staat aankondigt, ontploft Twitter. ‘Niet wéér die geldwolf’, heet het dan. En: ‘waar zijn toch de bewijzen’?

Dat vragen Charles en Greetje van Dijck zich ook af. „Die weduwen van 84, 86 en soms zelfs 104 jaar oud, bestaan die eigenlijk wel? In Indonesië worden mensen niet zo oud, zeker niet als ze uit de kampong komen. Is er eigenlijk ooit dna afgenomen?”

Advocaat Zegveld is overtuigd van de geloofwaardigheid van haar cliënten. „Ik heb geen enkele reden om aan hun verhalen te twijfelen. Er is daar systematisch gemarteld, zo blijkt ook uit de excessennota. Die mensen hebben toch recht op genoegdoening? En wat is nou 20.000 euro voor marteling…”

Charles van Dijck werkte als koopvaardijofficier bij de Holland Amerika Lijn. Daarna ging hij als technicus aan de slag op de voormalige marinewerf Wilton-Feijenoord. Geboren in toenmalig Batavia, de lokale taal sprekend en in 1980 naar Soerabaya vertrokken om tot 1983 door Nederland gebouwde fregatten af te leveren aan de Indonesische marine.

Net teruggekeerd uit de archipel laat hij lokale kranten zien. Bijvoorbeeld de Tribun Metro. Op de voorpagina: ‘Nederlandse overheid zal 65,6 miljard ruipah verstrekken voor 200 slachtoffers van door troepen onder leiding van Raymond Westerling in Gowa, Zuid-Sulawesi, aangerichte slachtpartijen’.

„De financiële afhandeling van die Rawagede affaire werd gemakshalve maar als leidraad genomen voor 200 andere zogenaamde nabestaanden, op een heel ander eiland”, zegt Van Dijck. „Zij die in Rawagede 20.000 euro schadevergoeding kregen, werden vervolgens in de kampong van hun geld beroofd door andere dorpelingen, agenten en politici. Want twintig mille is daar gelijk aan twintig jaarinkomens…”

Overdreven

Het Nederlandse geweld in Rawagede zou volgens mensenrechtenorganisaties 431 Indonesische slachtoffers hebben gekost, sommigen spreken zelfs van duizenden doden. Maar generaal-majoor b.d. Leen Noordzij, voorzitter van veteranenorganisatie VOMI, eerder in deze krant: „Ik ken Nederlandse ooggetuigen die over maximaal 22 doden spreken. Ook het aantal van 40.000 slachtoffers op Sulawesi lijkt schromelijk overdreven.”

Het ministerie van Buitenlandse Zaken meldde in oktober dat er nog 21 dossiers van Indonesische nabestaanden lopen. Beide procedures voor vermeende marteling en verkrachting die vorige week werden aangekondigd niet meegeteld.

„Ik ken Indonesië als mijn broekzak”, zegt Charles van Dijck. „Van mijn vroegste jeugd, de jaren onder Japanse bezetting en de beruchte Bersiap -eriode vlak na de oorlog. Toen Nederlanders en Indische Nederlanders bij bosjes werden vermoord door ‘vrijheidsstrijders op drift’; deels pure etnische zuiveringen. Als je ook maar tien procent Nederlands bloed had, ging je over de kling.”

Het echtpaar Van Dijck wantrouwt alle claims vanuit ’s werelds grootste eilandengroep. „Want het Indonesische alfabet begint met de C. Van corruptie”, aldus de gepensioneerde zeeman en zijn vrouw.

Analfabeet

Greetje: „Als ik dan lees van hoogbejaarden die zeventig jaar na dato nog precies weten hoe ze door onze militairen zijn misbruikt of gemarteld, schud ik mijn hoofd. Wij hadden destijds in Soerabaya kokkie Sihati. Zij wist niet eens haar geboortejaar! In de lagere sociale klassen zijn vrijwel alle Indonesiërs analfabeet. En waarom toch zo lang wachten met dat claimen?”

Advocaten geven toe: mede veroorzaakt door de publiciteit. Liesbeth Zegveld: „Natuurlijk werkt het wervend als het Comité Nederlandse Ereschulden op Indonesische voorpagina’s staat. Maar waar het echt om gaat, is dat Nederland destijds verzaakte en vertrok. Daarvoor krijgt Den Haag nu de rekening.”

Een rekening die uiteindelijk exorbitant hoog kan uitpakken, vrezen veteranen. Zij die van 1946 tot 1949 in de archipel dienden, vaak als dienstplichtige of oorlogsvrijwilliger uitgezonden, stellen dat aan beide zijde sprake was van wreedheden.

Indonesische pemuda’s vielen Nederlandse compounds op Java en Sumatra aan. Ze noemden zich vrijheidsstrijders, maar aarzelden niet om een weerloze verpleegkundige met haar voltallige gezin uit te moorden.

„Stel, ik vraag Indonesië om schadevergoeding voor leed dat mijn lang geleden overleden ouders daar is aangedaan”, zegt Charles van Dijck. „Dan worden we met die oosterse glimlach weggestuurd. Indonesische stille kracht versus Hollandse naïviteit.”

Want zo omschrijven Nederlandse veteranen de vonnissen waarbij rechters telkens weer geld toekennen aan nabestaanden van het oorlogsgeweld in de archipel. „Ze hebben geen idee wat zich daar toen afspeelde”, aldus Greetje van Dijck. „Dat die soldaten voor herstel van orde en veiligheid door regering en parlement waren gestuurd. Het was geen illegale oorlog, maar een guerrillastrijd die wij nooit konden winnen.”

Hoeveel claims er nog komen? Als het aan het Comité Nederlandse Ereschulden ligt zoveel mogelijk. Huisadvocaat Liesbeth Zegveld – zij speelt ook een juridische hoofdrol in een poging Dutchbat-commandant Thom Karremans en zijn twee plaatsvervangers strafrechtelijk te laten vervolgen voor het Srebrenica-drama – stelt dat het in Indonesië „nog om slechts een handjevol mensen gaat”.

Maar ook na acties aan het thuisfront liggen Nederlandse militairen onder vuur en dreigen schadeclaims. Zelfs als het om beëindiging van gijzelingen gaat. Zo willen een overlevende kaper en nabestaanden van zes gijzelnemers die omkwamen toen mariniers in 1977 Hondekop treinstel nummer 747 bij De Punt bestormden genoegdoening van de Nederlandse Staat.

Tot verbijstering van passagiers die de kaping destijds overleefden. Zoals Arie Dijkman: „De wereld op zijn kop. Die Molukkers pleegden een misdaad en namen heel bewust risico. Het zijn geen slachtoffers.”

Liesbeth Zegveld die ook hier tegenover de Nederlandse Staat acteert: „Zeker twee kapers – Max en Hansina – zijn door de mariniers weerloos afgeslacht.”

Minister Ivo Opstelten (Veiligheid en Justitie) bevestigde op 19 november, nadat Liesbeth Zegveld de Nederlandse Staat namens haar Molukse cliënten aansprakelijk had gesteld, dat door de mariniers zorgvuldig was gehandeld. Deze maand liet de bewindsman echter plotsklaps weten alsnog onderzoek te laten doen of een vorm van aansprakelijkheid bestaat…

Frauderen

Mariniers van de topgeheime Bijzondere Bijstandseenheid (BBE), destijds ingezet, voelen niets voor de gang richting rechtbank. Maar advocaat Zegveld zegt: „Als er geprocedeerd moet worden, dan is het horen van getuigen daarvan onderdeel…”

Begin volgend jaar wordt duidelijk of ook voor dit dossier een greep uit de staatskas moet worden gedaan. Charles en Greetje van Dijck vrezen het ergste.

„Net als bij al die zogenaamde slachtoffers van Hollands geweld in voormalig Nederlands-Indië”, zegt Greetje van Dijck. „Ik moet er niet aan denken. Al die klagende weduwen op Sulawesi en Java… Ze zijn geen 80 plus, in Indonesië kan iedereen frauderen.”

Echtgenoot Charles, citerend uit een lokale krant: „Hier, het wordt ronduit toegegeven. ‘Ongetwijfeld zullen er in de te verzamelen gegevens over slachtoffers van Nederlands oorlogsgeweld ook een aantal fictief blijken’. Wij zijn weer eens het braafste jongetje van de klas. En daar, aan de andere kant van de wereld, gaan ze schuddebuikend van het lachen in polonaise door de kampong.”

Reactie / REDACTIE ICM.

Typisch Nederlands, advocaten moeten in stelling worden gebracht. Na 53 jaren om met claims te komen bij het Ministerie van Buitenlandse zaken. Nu de andere kant van het verhaal. In 1966 kwam de Indnesische regering met 698 miljoen oude guldens om alle Indische Nederlanders te compenseren: Met het verdrag van Wassenaar werd deze overeenkomst getekend door Indonesie en Nederland. Indonesie heeft zijn afspraken nagekomen, die 698 miljoen oude guldens daar moet nog de eerste oude Gulden aan de Indische Nederlanders worden betaald door Ministerie van Buitenlandse zaken.

Beiden, Charles en Greetje moeten eerst beter hun geschiedenisboekjes na lezen en bestuderen. Of bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken de Brochure "Traktaat Verdrag Wassenaar" maar eens opvragen. Ook hier is meer dan corruptie aan de hand om de Indische Gemeenschap niet te informeren.

300 jaren heeft Nederland "daar" geroofd, gemoord, vrouwen verkracht , de bevolking vernederd en zich verrijkt met economische-bomen die nog verder dan de hemel groeiden, om alle te korten in Den Haag aan te vullen uit de Indische Economie. Over corruptie gesproken was is dit dan 689 miljoen toe eigenen wat van De Indische Gemeenschap is, voeg daar nog aan toe de oorlogsslachtofferschade, en niet uitgekeerde salarissen van ambtenaren over een periode van 4 jaren. De Indische Gemeenschap moet die claim van welgeteld 7 / 8 miljard ook bij Zegveld leggen.

Charles en Greetje de corruptie heeft Indonesie van Nederlandse regering aangeleerd, zie hier weer een bewijs, 689 miljoen oude gulden zijn bij de begunstigden gekomen ergo, het geld is nu nog van de Republiek Indonesia.

Waarvan Akte geboren in Bali, 13 jarige vertrokken naar Nederland, niet welkom bij de Nederlanders met koele Kille ontvangst!

UIT DE MEDIA

Bewerken

ACTW66 campagne is gestart bij Nusantara !

Steun ons om ons werk af te maken door te tekenen en te doneren
Nusantara met ruim een achterban van 1200, is de 7 e Indische organisatie die Ferry Schwab steunt

Indische zaak - Het Traktaat vanWassenaar 1966

Hier Onderteken petitie < of > Kijken wie er getekend hebben

< of > Laatste Updates In het Engels hier

Schrijf U vandaag nog in, wij hebben alles voor U geregeld, u betaalt slechts eenmalig 50 euro, en U doet mee aan het grote proces tegen het Ministerie van Buitenlandse zaken.

Wij hebben U financiele steun hard nodig voor Fase II. Fase I is afgerond, geheel uit prive voorgefinancieert, ruim 80.000 euro. Dit naast vele werkzaamheden, die de Overheid behoort te doen zoals o.a. U op de hoogte te stellen omtrent het bestaan van dit Verdrag. Fase II gaat ruim 400.000 kosten (advocaten kosten rond 300 euro per uur). Tevens moeten risico's voor ondergetekende worden uitgesloten bijvoorbeeld als de rechter de Staat in het gelijke stelt, dan zijn de kosten van hun advocaten voor rekening van Schwab. Ook kunt het inschrijfformulier aanvragen info@icm-online.nl

U bent € 50 verschuldigd als deelnemer ACTW66, en U heeft 1 jaar gratis een ICM Abonnement en toegang tot ons Video-kanaal, het enige Indisch Kanaal !

Uw donatie of inschrijving kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07 ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie of inschrijving ACTW 66, Traktaat van Wassenaar.

Lees verder…

Door de ogen van Albert van Prehn - De Tijd van de Indogemeenschap

Geplaatst door Ferry Schwab op november 17, 2018 om 4:30pm

De Tijd van de Indogemeenschap
Ik begin dit epistel met een wat neerslachtige titel en hoewel het ook wel een kern van waarheid bevat, kan je er ook goed over filosoferen.
In welke zin vraag je je dan af? Nou in de zin van het korte bestaan van een gemeenschap die dit land vanaf hun intree had beschouwd als het land van veiligheid en broederschap zoals het in de ex kolonie ook was. Daar waren blanke moeders of vaders die hun halfbloed kinderen hebben beschouwd als hun eigen Nederlands bloed en als zodanig hadden deze kinderen een zelfde status als de blanke kinderen in dat tropen land wat Nederlands Indie heette.
Ik weet niet beter ondanks dat mijn beide ouders Indisch waren dus halfbloeden dat ik als kind onderscheid voelde tussen mijn soort, als ik het zo mag zeggen en de Indonesiërs. De blanda’s, dus de blanke kinderen op de scholen die ik bezocht beschouwden ons net als een van hun soort ( niet denigrerend bedoeld maar als voorbeeld).
Vanaf de intrede van ons Indie gangers in Nederland was de ontvangst afwijzend en zeer teleurstellend, er is inmiddels al veel over geschreven dus zal ik het hierbij laten en ga ik naar het heden toe.
Nu in 2019 bijna meer dan70 jaren is er van de ECHTE indo weinig meer van over, deels en vooral, door vermenging deels omdat een groot deel al is weggevallen door overlijden.
Ik mis de echte indo taal met het accent en de kromme Nederlands Indische woorden die werden gebezigd toen ik hier voor de eerst keer voet aan wal zette en wij bij elkaar gedreven in de pensions moesten leren aanpassen aan het Nederland wat wij vanaf onze geboorte beter kenden dan de meeste Nederlanders in hun eigen land. Het was zelfs zo dat wij geografisch dit land beter kenden dan de eigen bevolking want op de scholen werd uitgebreid aandacht geschonken aan de Nederlandse kaart. Zo moesten wij leren welke provincies en hoofdsteden er zijn, welke rivieren, welke geografische gebieden er zijn en dan nog het algemeen beschaafd Nederlands spreken.
Kortom, Nederland had geen geheimen meer voor ons maar wat wel was dat men via Ot en Sien meer de agrarische kant in beeld kreeg dan van het stadsleven in het algemeen.
Enfin, de jaren verstrijken de Indische gemeenschap werd heel duidelijk gemaakt dat zij vreemdelingen waren en van volledige acceptatie was in 80 % geen sprake. We waren bruin, werden als onwetenden beschouwd en alsof we uit een wildernis vandaan komen waar de beschaving nog net zijn entree heeft gemaakt enz., enz.
Laten wij de begin periode even achter ons liggen en het gaan hebben over de hedendaagse situatie waarin enkelen van ons het aloude onrecht willen rechtzetten en er alles aan doen om dat te bereiken.
De Indische tegoeden zijn en worden nooit uitgekeerd en hoewel men dat zo graag wil, ik zie dat nooit gebeuren, en ik zal u vertellen waarom ik zo denk.
In al die jaren dat men bewust was van het nalaten van de verplichtingen jegens ons door de regeringen die rijk zijn geworden door de donaties van Indonesië en Japan heeft men geen steun gehad vanuit de eigen gemeenschap en is men al die jaren te netjes en beleeft geweest en liet men zich heel snel door de grote toean besar met kluitjes in het riet sturen. Natuurlijk weet de Nederlandse overheid dat er verplichtingen waren jegens de Indische gemeenschap maar geld was vele malen belangrijker dan schuld en schaamte, en daarbij, het verlies van de kolonie waar 350 jaar lang misdaden zijn gepleegd wil men uit de geschiedenis wissen, dus wij als ex kolonialen blank of bruin waren de levende getuigen uit die periode. Lastig voor de Nederlandse status internationaal want wat daar in die kolonie gebeurde in die 350 jaar uitbuiting, vernedering en genocide plegingen mocht niet in de geschiedenis boeken voorkomen. Nederland wilde geen blaam in de geschiedenis boeken vermelden, maar wat wel met trots vermeld werden waren de helden daden van de bezetters, die om de monopolie te verkrijgen over kruiden, en alles wat van waarde was, hele bevolkingsgroepen uitroeiden, zoals een zekere Jan Pieter Zoon Coen die op het eiland banda 5000 doden op zijn geweten heeft omdat de bewoners de nootmuskaat ook aan andere mogendheden verkochten.
Al met al een ferme zwarte misdadige periode en dat was nog niet alles, ook gewoon de schadeloosstellingen die voor ons als ex-kolonialen incasseerde alsof het alleen bestemd was voor de staatskas en wie weet nog meer gegadigden in de hogere niveaus.
Ach ach ach en de belanghebbenden dan? Die bestaan toch niet? Nederland heeft toch geen kolonie Nederlands Indie gehad? Staat dat in de geschiedenis boeken vermeld? Ja, heel summier en dan komen de nog levende getuigen uit die zwarte periode in Nederland terecht, heel lastig en vervelend dus negeren die zooi. Eventuele documentatie werd in de archieven opgesloten en zijn niet toegankelijk. Zelfs het achterstallige soldij van de ex soldaten werd niet betaald, want anders erken je jouw blaam toch? Een hele Nederlandse vloot die door de Japanse marine in de 2e wereldoorlog was vernietigd werd nooit genoemd of herdacht en ook de gesneuvelde soldaten werden bewust vergeten.
Zelfs protest acties zoals de treinkaping door Molukse jongeren werden meedogenloos neergeslagen en met bewuste opdracht van de gelovige christenman Van Agt vermoord. Ik praat het niet goed die kapingen maar voor heel wat ergers krijgen de huidige terroristen taakstraffen. Of lage gevangenisstraffen en mogen criminele acties openbaar worden gepleegd zonder al te veel tegengeweld van de politie want als politieman ben je ook nog strafbaar als je je zelf verdedigen moet. Ik schets maar het verschil. ALLES wat de Nederlandse bevolking wijst op de wandaden van hun regeringen in de voormalige moet worden vernietigd zonder genade.
Het is vechten tegen de bierkaai voor al diegenen die het recht willen laten zegevieren want tegen een overheid die onwillig is om de gelden af te staan en er zelf heerlijk gebruik van maakt, is niet normaal te strijden, althans niet op de eerlijke manier.
Daarbij is men Hollands gewiekst daar bovenin die toplaag om pseudo erkende instanties op te zetten die de belangen van de voormalige kolonialen moest behartigen, er werden ambtenaren ingesteld die de boel in gareel moesten houden en met vage beloftes was de goedgelovige Indische gemeenschap al blij te maken met kluitjes in het riet en tot overmaat van ramp een schandalig gebaar maakt dat bejaarden die nog leven binnen een periode een claim kunnen indienen om een aalmoes van 25000 euro te ontvangen wetende dat er slechts weinigen nog leven of in staat zijn om het te innen, geniepig en uitermate schandalig, en nog schandaliger is dat lieden die ons belang moeten behartigen hadden moeten weten dat dit een gebaar was wat niet acceptabel was en het hadden moeten weigeren en hun integriteit en eergevoel hadden moeten laten prevaleren boven hun ingestelde functie als stromanen en zoethouders.
Als protest heb ik zelf als nakomeling in eerste lijn een claim ingediend dat ik er ook recht op had en het zeer onterecht was dat die maatregel in een dusdanig vaatje werd gegoten dat het de regering bewust een paar centjes kost.
Mijn bezwaar werd afgedaan met de mededeling dat Nederland NIET verantwoordelijk was voor de zaken die Nederlands Indie betreffen. Een advocaat inhuren die mijn zaak aanhangig maakt bij het Europese hof werd te duur zodat ik mijn woede niet kan blussen, bovendien speelt het Europese hof van mensenrechten gewoon mee is mijn ervaring.
Men dekt elkaar.
Wil ik mij en anderen van dienst zijn met het rechtzetten van onrecht zullen wij als Indische gemeenschap Internationale stappen moet nemen en wie doet het en wie betaalt het?
Vanuit de Indische huidige generaties is weinig animo en van de ouderen kan je het niet verwachten velen hebben slechts een AOW uitkering.
Daarbij heeft de Indische gemeenschap jaren lang lankmoedig toegekeken en zich te beschaaft opgesteld, de huidige buitenlanders krijgen meer gedaan met hun brutaliteit dan menige echte autochtoon, zo erg zelfs dat het lijkt alsof wij een islam land zijn geworden.
Ook een oorzaak is dat er geen eenheid is te bereiken binnen de Indische gemeenschap, want als dat er was zag de zaak er heel anders uit.
Wat er nu nog over is aan strijders krijgt niet de steun dat ze verdienen en zo loopt Nederland gezaligd weg met haar verantwoordelijkheden ten opzichte van een bevolking dat met inzet van eigen leven en have de rood wit blauwe vlag in naam van een koningin die het niet interesseerde de inkomsten bron en bron voor uitbuiting en roof beschermde.
Nederland werd rijk door de kolonie met behulp van diegenen die daar de kolonie in stand hielden maar van echte waardering, nee, zij die dit epistel lezen kunnen het misschien niet geloven, daar is geen sprake van, wij zijn als levende getuigen van die ex-kolonie paria’s waar men zo spoedig mogelijk van af wil zij en dat gebeurt nu door vermenging en verslagenheid.
Leve de koningin werd er uitbundig geroepen, nou ik denk maar zo, de straf laat niet langer meer op zich wachten er zullen vreemde culturen zijn die hier binnenkort de scepter zwaaien, of dat voor ons Indische Ned. Gunstig is? Ik denk van niet want we komen in een situatie terecht die nu in Syrië speelt vanwege al die verschillende opvattingen van het koran boekje.
Albert van Prehn 17 november 2018.

Lees verder…

Uit ICM archief - Jim van der Hoeven indomuzikant van het eerste uur,

Geplaatst door Jan de Keten op november 16, 2018 om 2:00pm

Jim van der Hoeven indomuzikant van het eerste uur, laat ons 'onze geschiedenis" en de muziek via zijn zonen na .

Jim van der Hoeven indomuzikant van het eerste uur, laat ons 'onze geschiedenis" en de muziek via zijn zonen na!

Foto ICM werd gemaakt in voorjaar 2007 in Albir bij de warung Juntos van Danny en Marcia.

Jim behoort tot de grondleggers van het eerste uur als het om de IndoMuziek gaat in de jaren vijftig. Eerst speelde Jim bij o.a. de Rollers en toen bij de The Hot Jumpers met hun veel geroemde hit.

Jim was niet alleen muzikant, maar zette zijn artiestieke tekentalenten in stripverhalen om. Met deze stripverhalen legde hij "onze geschiedenis" vast in twee delen voor alle Indo's leesbaar van hoog tot laag.

Ferry Schwab heeft Jim zeer intensief mee mogen maken van nabij tijdens het verblijf aan de Costa Blanca in Albir/Calpe in 2006/2007. Ook hiervan een verslag van gemaakt plus een reportage te lezen nu in het ICM archief. Tijdens de kumpulans, en in de kerk. Veel gezellige uurtjes werden er doorgebracht o.a. bij de Warung Juntos waar muziek werd gemaakt. Op verzoek van Ferry speelde Jim met veel passie Violetta.

De volledige fotoreportage is te zien op het archief van www.icm-online.nl

Jim wij mogen niet verdrietig zijn, er is daarboven een mooi leven, ik kan het weten!

"Gouden herinneringen bij de koffie toebroek en de zware sjek" heeft Jim ons allen nagelaten in twee delen en de prachtige muziek via zijn zonen!

Vandaag om ca. 18.45 uur is Jim van der Hoeven ons op 81-jarige leeftijd ontvallen.
Jim werd gisteren met spoed in het ZMC in Zaandam opgenomen.

Samen met zijn broer Ed, die ruim een jaar geleden op 84-jarige leeftijd is overleden, speelden ze in de band The Rollers. Enkele bekende nummers van The Rollers waren o.a.: Violetta, Sweet Malaya, Aloha oe.

Op 1 mei hebben 3 zoons (Stanly, Jerry en Jorgen) van Jim nog in Raamdonksveer (herdenking 1 mei 60 jaar) opgetreden met The Rollers Revival Band.

m.vr.gr.
Humphrey Trouerbach

Zie volledige fotoreportage op www.icm-online.nl

Lees verder…

FACEBOOK REACTIE HET GEBAAR PROJECTEN, ICM ARCHIEF van 29 mei 2011

Geplaatst door Jan de Keten op november 16, 2018 om 1:37pm

FACEBOOK REACTIE HET GEBAAR PROJECTEN.

FACEBOOK REACTIE HET GEBAAR PROJECTEN, ICM ARCHIEF van 29 mei 2011

Beste sobats,

voor diegenen die de geschiedenis niet hebben gevolgd van Het Gebaar het volgende. Totaal bedroeg dit 385 miljoen. Hiervan ging 35 miljoen naar Collective projecten ten behoeve / ondersteuning van Het Indische Cultureel Erfgoed. Totaal hebben zich 124 projecten ingeschreven van organisatie die initiatief in een projectpan vatte. De selectie vond plaats aan de hand van een projectplan. Onder andere het failliete Indisch Huis kreeg 1,2 miljoen extra. De projecten waren zo divers die door de Indische Stichtingen tot verenigingen zijn ingediend o.a. Stichting Tong Tong ontving alsmede een subsidie om maar te noemen. Maar uiteindelijk hebben de bijdrages niet blijvend constructief bijgedragen tot het Indisch Cultuur Erfgoed;

Om het volgende'; wij hebben geen eigen Indische Media, geen eigen omroepen, geen eigen Indische wijken (zoals ) wel het geval is bij de Molukse gemeenschap met respect..

Destijds heeft de redactie van ICM dan ook snoeihard openlijk verklaard dat betreffende instanties mbt. 124 Projecten Gebaar allen zijn mislukt . Al het geld is in rook is opgegaan aan de eigen dure hobby's het Indische Netwerk die elkaar in Den Haag de bal toespeelden. De enige MEDIA is ICM die geen enkele subsidies mocht ontvangen; Dus voor het geval Indische organisaties nu aan de bedel zijn geraakt op het Internet Indische groepen, dan weet U ze hebben de boel verkwanseld en zich zelf verrijkt.

Alles is onder het tapijt geveegd;

ICM heeft op aangedrongen om alle projecten te evalueren en als bliksemafleider werd het Indisch huis geslahtofferd dat in de kranten kopte met "Financieel wanbeleid" . Waaron zijn de andere projecten dan ook niet genoemd ?

Met die wetenschap heeft ICM vorig jaar geopperd aan IP Nieuwe delegatie; mocht de Indische Kwestie toch door de regering gehonoreerd worden om de voorgestelde maandelijkse uitkering bovenop de AOW rechtstreeks via SVb uit te keren. Uiteraard ook geinformeerd hoe alle ontwikkelingen misliepen op dit terein, ook met Individuele Gebaar had het oude - IP andere plannen had die gelukkig zijn gedwarsboom o.a. dat het totale Gebaar 350 miljoen op hun rekening gestort diende te worden. Want niemand zal vergeten dat het Indisch Huis in Schevingen waar ELs Borst miljoenen in stak in de steigers bleef en nooit af kwam.

Bijtijds hebben insiders ingegrepen binnen het Oude - Ip door te "lekken"!

Is maar dat U het weet;

Wordt vervolgd!

Lees verder…

Uit de Archieven ICM : Wieteke van Dort wil Indische Televisie, meldt zij in de MoessOn.

Geplaatst door Jan de Keten op november 16, 2018 om 1:30pm

Wieteke van Dort wil Indische Televisie, meldt zij in de MoessOn.

Wieteke van Dort wil Indische Televisie, meldt zij in de MoessOn. Is goed plan die Indisch Cultuurerfgoed blijvend in leven houdt.

(@ Een goede zaak wat ICM tot op heden onder embargo weet te houden,

wordt ludiek gemeld in de MoessOn, zijn er nog media gedragscodes in Indoland?.@

Tegen deze achtergrond is men ruim twee jaren hard bezig met de voorbereidingen met betrekking tot de oprichting van een I-Ned , een Indische Omroep. Met I-Ned zijn alle Indische problemen 1 een keer de wereld uit. Alleen mensen met een coöperatieve constructieve instellingen kunnen een succesvol bijdrage leveren voor de tot stand koming van een I-Ned, Hier is geen ruimte voor een enkelling of gestreelde ego's is die op de voorgrond graag willen treden! Hiervoor zoeken wij juist boegbeelden die een forse bijdrage in de gemeenschap hebben geleverd!

Vele Indischen hebben nog een kater overgehouden van Nieuw Indisch TV, TV Indo en Garuda TV, jammer dat velen dit nieuws niet op ICM hebben gevolgd in die afgelopen 12 jaren.

Die dachten zonder achtergrond van een redactie plus een omroep zoals een krant zo een omroep te starten. Wel (oa. Garuda TV) gebruikmakend van ICM netwerk en resources om via achterdeuren onder naam ICM binnen te komen. Inmiddels heeft het ICM in 12 jaren vele ontwikkelingen achter de rug waar best een omroep uit kan ontstaan. Zie het voorbeeld van omroepen die ook zo zijn ontstaan o.a.; Max en Wakker Worden Nederland (telegraaf).

Twee jaren geleden hebben een aantal mensen de koppen bij elkaar gestoken om ICM Online als uitgangspunt te nemen bij vorming van I-Ned (die staan ook vermeld in het opgevatte plan), de Indische Internetkrant die dagelijks met dit soort ontwikkelingen wordt geconfronteerd waar diverse filmmakers, producenten en documentaire makers tegen de gevestigde omroepen aanlopen. Voor hun prachtige producties naar het buitenland moeten uitwijken om het gefinancierd te krijgen. Tot op heden is de redactie van ICM gelukt achter schermen om de juiste partijen bij elkaar te brengen, en belangrijk om niet uit de schoolbanken te klappen zoals het blad de MoessOn nu weer pleegt content te verkopen. Desondanks de intensieve contacten met de bronnen weet ICM Online al dit soort strategische ontwikkelingen onder de pet te houden..

Voorbeeld van de vele projecten die bij ICM passeren - onder embargo nu het uitgelekt is - is het project van Antonio Mejer die jaren voorbereidingen pleegde en samen met Willem Nijholt, Yvonne Keuls en Wieteke. Het gehele project uit eigen middelen financierde. Voor deze productie nu al ruim jaren de lobby wordt ingezet om het op de gevestigde TV Omroepen te krijgen. Tegelijkertijd door ICM relaties zijn opgebouwd om via andere docu maker toch bij dezelfde Omroep te krijgen, die nu dagelijks daar werken. Sterker nog ICM wordt benaderd en niet andersom. Voor de Indische Muziek heeft ICM een relatie opgebouwd met TV Oranje alle producten komen nu daar op TV Oranje.

Niet alleen het project van Wieteke van Dort staat bij ICM als redactie hoog in het vaandal maar van alle Indo's met hun projecten die er nu lopen, en dat zijn er best veel. Zo is Jan Slagter bijvoorbeeld ook lid van ICM op Facebook net als Femke en Maxim, en vandaar uit leg je je contacten, die je langzaam opbouwt. Naast dat alle omroepen op ICM staan ook MAX, wordt er zeker met een schuin oogje nar de Indische ontwikkelingen gekeken.

ICM Online gaat niet voor haar eigen gewin of imago of belang, maar voor het belang van de Indische Gemeenschap.

Wanneer I-Ned omroep ooit zal worden gerealiseerd dan zijn de eerste stappen gezet van de voortzetting van de Indische cultuur met eigen documentaire, muziek, kunst & Cultuur. Alle benodigde plannen zijn in gereedheid. Ferry Schwab was van mening dat zo'n omoep door een boegbeeld moest worden getrokken met een politieke achtergrond om I-Ned tot een succes te maken. Met 1,3 miljoen Indo's moet het lukken om minimaal 60.000 leden te werven via ICM, Via Pasars en via Jumbo Ketens.

Met I-Ned wordt voor de Indische Gemeenschap als gootste groep in Nederland eindelijk erkend.

Niet onbelangrijk gevormd door een redactie voortkomend uit ICM, die ruim 12 jaren de rode draad vormt in de Indische media. Zoals betaamt naast omroep en mooi trendy blad zal uitbrengen.

Helaa, wij zijn nog steeds bezig opzoek naar ons boegbeeld uit de politieke wereld, die de I-Ned kar wil trekken. Rest staat klaar in de startblokken wij hebben geleerd hoe je niet moet doen!

Lees verder…

Nieuws Klanken van Oorsprong

Geplaatst door Jan de Keten op november 15, 2018 om 11:09am

Nieuws Klanken van Oorsprong

Onze website www.klankenvanoorsprong.nl is geheel vernieuwd en bevat nu nog meer informatie over de film, educatie en de randprogrammering.

Klik hier voor de nieuwe website.

De film Klanken van Oorsprong heeft inmiddels in de bioscopen meer dan 22.000 bezoekers getrokken. Dit is een zeer grote prestatie voor een bioscoopdocumentaire, temeer daar er Nederlandse speelfilms uitkomen die dat aantal niet eens halen. Bij een groot aantal vertoningen is regisseur Hetty Naaijkens zelf aanwezig geweest en we ervoeren dat veruit de meeste bezoekers diep onder de indruk waren van Klanken van oorsprong. Velen van hen kwamen Hetty dan ook persoonlijk bedanken voor deze film. We merkten ook dat veel mensen voor een tweede of derde keer de film zijn gaan zien, al dan niet in gezelschap van andere familieleden, (klein)kinderen of vrienden. Het record staat op naam van een trouwe fan die de film maar liefst 12 keer heeft bezocht! Enkele bezoekers herkenden op het witte doek oude bekenden of vroegere klasgenoten. In een aantal gevallen zijn we erin geslaagd deze mensen - soms na vijftig jaar - weer met elkaar in contact te brengen.

Hoogtepunten waren in de afgelopen periode de drie uitverkochte voorstellingen in Vlissingen met de nagesprekken van Adriaan van Dis en de swingende optredens van Ernst Jansz en Hans Bax, Eddy Chatelin en Rob Agerbeek.

Maastricht:

Op zondag 25 november (aanvang 16.00 u) vindt in de Euroscoop te Maastricht een speciaal event plaats rondom Klanken van oorsprong. Naast de film die vertoond wordt is er ook live-muziek en worden er Indische hapjes geserveerd. Regisseur Hetty Naaijkens-Retel Helmrich zal die dag ook aanwezig zijn. Ook worden er CD’s van Anneke Grönlöh verloot onder de bezoekers. De entreeprijs voor dit alles is slechts € 8,50!
Zie https://www.euroscoop.nl/maastricht/acties-and-events/klanken-van-oorsprong/

Breda: Indische winter.

In het Stedelijk Museum Breda vindt in het kader van Klanken van Oorsprong van 1 december t/m 13 januari het evenement “Indische Winter” plaats. Dit event - over het ontstaan van de (Indische) popmuziek - omvat o.m. de tentoonstelling ‘Indische iconen’ met portretten van bekende Indische artiesten. We zien en horen - aan de hand van filmfragmenten, foto's en teksten - hoe Indische muzikanten door de jaren heen hun plek in de Nederlandse popgeschiedenis en samenleving hebben verworven. Deze expositie bevat uniek materiaal over de Tielman Brothers die in de jaren 50 hun Europese carrière startten in Breda! Verder vinden er gedurende deze periode lezingen, filmvertoningen van Klanken van oorsprong, gesprekken, workshops en optredens plaats op verschillende locaties in Breda. Meer informatie en het volledige programma kunt u binnenkort vinden op www.stedelijkmuseumbreda.nl
De toegang is gratis.

Ook online te zien!

Voor iedereen die niet in staat is om zelf naar de bioscoop te komen is Klanken van oorsprong online te zien via www.picl.nl Via deze site zijn zowel de normale als een Nederlands ondertitelde versie voor slechthorenden te zien. De DVD (met ook een Engelse ondertiteling) komt waarschijnlijk uit in het voorjaar 2019.

Tenslotte draait de film nog steeds in een aantal bioscopen: o.a. Lisse, Almere, Tilburg, Breda, Amsterdam, Alpen a/d Rijn, Oss, Goes, Drachten Maastricht en verschillende andere plaatsen.

Kijk op www.klankenvanoorsprong.nl om te zien waar u de film nog op het grote doek kunt zien. Want daar is de film toch het mooist!

Copyright © 2018 Scarabeefilms, All rights reserved.
U heeft uw email adres genoteerd.

Our mailing address is:
coop@scarabeefilms.com

Want to change how you receive these emails?
You can update your preferences or unsubscribe from this list.

Lees verder…

Na dat ene tv-optreden in 1969 kende iedereen Joop Hueting

Geplaatst door Ferry Schwab op november 14, 2018 om 8:19pm

NECROLOGIE JOOP HUETING

Bijna vijftig jaar geleden sprak de zondag overleden Joop Hueting als eerste over Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië. Toen werd hij erom verguisd. Nu is zijn oordeel gemeengoed.

Sander van Walsum 13 november 2018, 21:16 763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8

Joop Hueting in 2012. Beeld Joost van den Broek

‘Zinloos en misselijk.’ Zo luidde de kop boven het redactioneel commentaar in De Telegraaf van 21 januari 1969. Deze woorden – tamelijk kras naar de maatstaven van die tijd – verwezen niet naar de oorlogsmisdaden tijdens de dekolonisatieoorlog in Indonesië die Achter het Nieuws, het actualiteitenprogramma van de Vara, vier dagen tevoren had onthuld, maar naar het feit dat veteraan Joop Hueting daarbij als klokkenluider was opgetreden.

advertentie

Hueting werd in verband daarmee weggezet als matennaaier en nestbevuiler. Niet alleen door De Telegraaf, maar ook door (sommige) Indonesië-veteranen. Hij was tenslotte de eerste die publiekelijk verslag had gedaan van de gruwelen die het Nederlandse leger tijdens de zogenoemde ‘politionele acties’ van 1947 en 1948 stelselmatig had begaan. Met zijn analyse van aard en omvang van de oorlogsmisdrijven liep hij vooruit op de conclusie die historicus Rémy Limpach in 2015 zou trekken. Namelijk dat de begane misdrijven geen excessen waren, zoals de regering nog betoogde als reactie op Huetings ooggetuigenverslag in Achter het Nieuws, maar dat ze vast onderdeel waren van de militaire strategie.

Afgelopen zondag overleed Hueting, gepromoveerd psycholoog, op 91-jarige leeftijd. Hij is zijn naamsbekendheid altijd blijven ontlenen aan dat ene televisieoptreden van nog geen half uur. Dat de impact van zijn woorden groot was, bleek al tijdens de uitzending. De Vara ontving 841 reacties, overwegend negatief tot zeer negatief. Krap een derde van de reacties was waarderend van toonzetting. In de landelijke dagbladen verschenen na de coming-out van Hueting 460 artikelen, Achter het Nieuws kwam nog tweemaal op de kwestie terug en oppositieleider Joop den Uyl (PvdA) drong in de Tweede Kamer aan op opheldering over het Nederlands optreden in Indonesië.

Het kabinet-De Jong reageerde met de instelling van de zogenoemde Coördinatiegroep Indonesië 1945-1950, die onder leiding stond van de jonge Justitieambtenaar Cees Fasseur – die later vooral als historicus bekend zou worden. Fasseur stelde vast dat zijn commissiegenoten, overwegend met een Indische achtergrond, ‘eigenlijk helemaal geen zin hadden in dat onderzoek’. Hij schreef de zogenoemde Excessennota binnen een tijdsbestek van drie maanden dus vrijwel in zijn eentje.

Op de dag dat de nota verscheen – 2 juni 1969 – werd de actualiteit beheerst door ongeregeldheden op Curaçao die de inzet van Nederlandse mariniers vereisten. De Excessennota – niet veel meer dan een inventarisatie van bestaande bronnen – kreeg daardoor nauwelijks aandacht. Toch markeert ze een omslag in de publieke opinie over de dekolonisatie van Indonesië. Voor die tijd werd deze episode met vereende krachten uit het collectief geheugen gehouden. Er was weliswaar al meerdere keren onderzoek – ook kritisch onderzoek – gedaan naar het optreden van het Nederlandse leger, maar de regering en de meerderheid van het Nederlandse volk wensten van de uitkomsten eigenlijk geen kennis te nemen. Dat hing ook samen met het feit dat Nederland nog tot 1962 met Indonesië twistte over het bezit van Nieuw-Guinea.

Maar na 1969 kwam het thema met steeds kortere tussenpozen op de agenda en werd het kritisch oordeel van Hueting over de Nederlandse oorlogsvoering steeds meer gemeengoed. ‘Geschiedschrijver des Rijks’ Lou de Jong moest in 1988 zijn harde oordeel over het regeringsbeleid inzake Indonesië nog matigen onder invloed van verontwaardigde oud-strijders. Maar na publicaties van, onder anderen, de historici Gert Oostindie en Rémy Limpach gaf de regering alsnog opdracht tot een grootschalig, in 2021 af te ronden, wetenschappelijk onderzoek naar de dekolonisatie. In een van de stellingen bij zijn proefschrift had Hueting daar in 1968 al op aangedrongen: ‘Men kan zich afvragen waarom in Nederland nog geen begin is gemaakt met het onderzoek naar de juridische, historische, sociologische en psychologische aspecten van de oorlogsmisdaden, begaan door militairen in dienst van dit land in de periode 1945 tot 1950.’

Interview met Joop Hueting in de Volkskrant van 19 december 1968, waarin Hueting sprak over de oorlogsmisdaden in Indonesië. Beeld de Volkskrant

Lees verder…

‘Natuurlijk heb ik ook geschoten, maar niet in het wilde weg’

Geplaatst door Ferry Schwab op november 14, 2018 om 8:17pm

Joop Hueting, eerste Indiëganger die Nederland confronteerde met de oorlogsmisdaden begaan tijdens de politionele acties van 1945 tot 1950, is overleden. In 2012 sprak hij met de Volkskrant over de gevolgen van zijn ontboezemingen. Hij werd geprezen, maar ook verguisd.

Lidy Nicolasen 14 juli 2012, 0:00 763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8

Nederland, Castricum, 13-07-2012; Portret Joop Hueting. Beeld Joost van den Broek

Voetje voor voetje schuifelt Joop Hueting (84) naar een boekenkast in zijn werkkamer. Lopen gaat niet goed meer, maar zijn gedrevenheid is er niet minder om. ‘ Kijk, dit wilde ik laten zien.’ Hij pakt van de vierde plank een lederen foedraal met een klein, zwaar pistool. Hij frommelt aan het magazijn, wijst naar de veiligheidspal en naar de plaats waar de kogels het wapen verlaten. Maar waar het echt om gaat, is het verhaal achter het wapen.

advertentie

‘We lopen over de sawa. Eigenlijk ga je altijd van kamponggrens naar kamponggrens waar de bomen staan. Je weet ook dat de vijand daar zit. Zo over de rijstvelden loop je toch een beetje in je blootje, je voelt je ongemakkelijk. Op enig moment krijgen we vuur. Ik loop er naartoe en zie een knaap. Hij schiet op mij, ik schiet terug. Uit zijn borstzak haal ik een papiertje, hij is lid van het Indonesische leger. Een tengere Javaan, helemaal in de kreukels. Dit was zijn pistool, ik heb het meegenomen en bewaard.’

Joop Hueting heeft geschiedenis geschreven in Nederland. Hij was de eerste Indiëganger die de natie confronteerde met de oorlogsmisdaden begaan tijdens de politionele acties van 1945 tot 1950 in het voormalige Nederlands-Indië. In een interview uit 1968 met de Volkskrant, en kort daarop in de tv-rubriek Achter het Nieuwsvertelde hij over zijn ervaring als soldaat van de Stoottroepen, de elite van de infanterie, de harde jongens.

De Volkskrant van donderdag 19 december 1968, waarin Hueting in een interview vertelde over zijn ervaring als soldaat van de Stoottroepen. Beeld de Volkskrant

Hij werd geprezen maar ook verguisd. ‘Nestvervuiler’, was hij in de ogen van veel veteranen. Zijn uitspraak ‘ze schoten op alles wat maar bewoog’ werd een staande uitdrukking, in veel talen.

Toen ergerde het hem mateloos dat de overheid aldoor had gezwegen over die oorlog, wat bleek uit een stelling bij zijn proefschrift. Zijn onthullingen leiden tot een archievenonderzoek dat resulteerde in de Excessennota 1969.

Sluimerende demonen

Het is slechts het topje van de ijsberg, zei hij toen en zegt hij 43 jaar later nog. Dezer dagen is hij niet de enige door publicatie van de allereerste executiefoto’s de telefoon grijpt. Het is een bevestiging van wat hij weet. ‘Het zijn sluimerende demonen. Je hoeft ze maar te prikkelen of ze zijn klaarwakker. Elk land heeft zijn eigen demonen.’

Hueting heeft intussen een gevierd leven als hoogleraar in de psychologie achter de rug. Toen was hij een dienstplichtige van de lichting van 1947 uit een ‘braaf liberaal gezin’. Hij kwam niet op het idee dienst te weigeren. Zijn volwassen leven begint in de oorlog. Pas na terugkeer in 1950 ging hij denken en begon hij te praten, in tegenstelling tot zijn voormalige maten. ‘De meesten hielden hun kop, ze wilden er helemaal niks van weten.’

Hij heeft een paar rijen ordners staan, met ‘vele eigen en andermans artikelen over deze periode tussen andere attributen uit de oorlog. Hij wijst ernaar als hij praat over de veteranen die hem en zijn gezin bedreigden. Als hij de regering hekelt die woorden als excessen en politionele acties bedacht voor oorlogsmisdaden en guerrillaoorlog. Of zijn twijfel over het plan van drie historische instituten om de politionele acties opnieuw te onderzoeken, omdat er jaren zijn verstreken zonder dat iemand van die instituten interesse toonden in zijn kennis, ervaringen en archief.

‘Wat moet je na 50 jaar nog onderzoeken? Er zijn duizenden kampongs platgebrand, er zijn duizenden Indonesiërs vermoord. Hier en daar zal er best goed werk zijn verricht, verpleegsters die voor kinderen zorgden. Maar de verhalen van al die mensen die zich verdedigen, dat je moest schieten, omdat ze jou anders te grazen namen, flauwekul. Al die verhalen over afgesneden pennissen en oren, ik heb ze nooit gezien. Ik heb wel meegemaakt dat Indonesiërs een gesneuvelde van ons in de schaduw hebben gelegd en bedekt met een palmblad.’

Op een kast in de woonkamer staat een beeldje van de god Shiva, meegenomen door een van zijn kameraden. Hij ging een huisje binnen. Toen hij weer naar buiten kwam, hoorde Hueting een plof. De soldaat had een handgranaat achtergelaten en het beeldje meegenomen.

Later heeft niet-roker Hueting het met hem geruild voor een slof sigaretten. ‘Het is een mooi dingetje, authentiek’, zegt hij, terwijl hij het in zijn hand neemt.

Zijn verhalen stoppen nog steeds niet. Hij vertelt hoe een van hen in de rijstvelden op Midden-Java zomaar een boer neerschiet. De man is zwaargewond, maar iedereen loopt gewoon door. Hij blijft staan en probeert de man met een genadeschot uit zijn lijden te verlossen. Het pistool ketst af. Een tweede keer schieten durft hij niet en ook hij loopt door.

Bloedbad

Er zijn ergere verhalen. Over de keer dat een korporaal zijn mitrailleur leegschiet in een gebedshuis. Hij gaat er gillend achteraan. De doden en gewonden zijn vooral vrouwen en kinderen. Binnen is het een bloedbad, buiten reageren de Nederlandse manschappen alleen maar geïrriteerd. Hij had hen wel kunnen raken met die dollemansactie.

Korporaal en soldaat zijn nooit disciplinair gestraft. ‘Schei toch uit met die vragen, niemand die zelfs maar dacht aan straf. Het was de gewone gang van zaken. Als je in het systeem zit, aanvaard je dat als normaal. Van hen was het een gebrek aan discipline. Aan een guerrillaoorlog moet je wennen. Wat overblijft, zijn geharde soldaten. Ik ben er tot het laatst toe bij geweest. Op jou kan ik vertrouwen, zei de commandant. Natuurlijk heb ik ook geschoten, maar nooit in het wilde weg.’

Opnieuw pakt hij een attribuut. Een tegel, dit keer. Het verhaal dat hierbij hoort, ging de hele wereld over. Het gaat over marteling. Over een Indonesische soldaat die aan zijn enkels werd opgehangen om hem aan het praten te krijgen. Steeds opnieuw werd het touw gevierd. Hueting liep weg toen de schedel kraakte.

Hij is later teruggegaan, gevolgd door een camerateam van de KRO. Toen heeft hij die tegel mee naar huis genomen.

Lees verder…

Kapitein Westerling geeft in tv-interview wandaden op Zuid-Celebes toe

Geplaatst door Ferry Schwab op november 14, 2018 om 8:11pm

Kapitein Raymond Westerling heeft op Zuid-Celebes mensen standrechtelijk geëxecuteerd. In een nooit eerder uitgezonden tv-interview erkent hij dat zonder terughoudendheid. Het gesprek is vanavond te zien in het NCRV-programma Altijd Wat. 'Ik ben verantwoordelijk en niet de troepen die onder mijn bevelen hebben gestaan. Ik neem de daden persoonlijk voor mijn rekening', zegt Westerling.

Lidy Nicolasen 14 augustus 2012, 8:35 763?appId=93a17a8fd81db0de025c8abd1cca1279&quality=0.8

Portret van ex-KNIL-kapitein Westerling uit 1969. Beeld ANP

Het interview dateert uit 1969, kort nadat soldaat Joop Hueting via de Volkskrant en Achter het Nieuws een boekje open had gedaan over de in Nederlands-Indië gepleegde oorlogsmisdaden. Het nieuws sloeg toen in als een bom en wekte de woede van vele veteranen. Journalisten van Achter het Nieuws kregen politiebescherming omdat ze werden bedreigd.

Westerling was de held van de veteranen. Hij was commandant van het regiment Speciale Troepen toen dat in december 1946 naar Zuid-Celebes werd gestuurd om het revolutionaire geweld de kop in te drukken. Na drie maanden waren rust en orde hersteld, ten koste van 3.500 dode Indonesiërs, veelal gedood via het standrecht. De Nederlandse autoriteiten grepen in, toen ondergeschikten van Westerling zelfs veroordeelde gevangenen executeerden.

Niet uitgezonden
Er is veel over Westerling gezegd en geschreven en zestig jaar na de oorlog is er nu een tv-interview. Samen met cameraman Hans van der Busken wist journalist Joep Buttinghausen hem in 1969 te strikken voor dat interview. Het was Westerlings eerste tv-optreden, maar geen enkele omroep bleek bereid het uit te zenden, vertelt Van der Busken. De cameraman heeft het filmpje al die tijd op de plank laten liggen. Destijds was de sfeer in het land te gespannen. Niemand wilde er zijn vingers aan branden, bevestigt ook Hans Sleeuwenhoek, voorheen van Hier en Nu van de NCRV.

Buttinghausen is net zoals Westerling (in 1987) inmiddels overleden. Ze kenden elkaar en tijdens het interview zitten ze dicht bijeen in een overvolle studeerkamer achter een rooktafel met Perzisch kleedje. Westerling spreekt vrij over verliezen van zo'n 500 man bij de tegenpartij, tijdens de 15 operaties die hij uitvoerde. Het waren vijanden die waren gesneuveld tijdens de gevechten, op de vlucht waren neergeschoten of standrechtelijke geëxecuteerd, zegt hij.

'Trouwens de juiste cijfers zijn te vinden in mijn patrouilleverslagen.'
Westerling hoefde geen moment bang te zijn voor vervolging, omdat hij de steun had van de Nederlandse regering. 'Ik sta pal achter mijn daden, met dien verstande dat men een onderscheid dient te maken tussen oorlogsmisdaden en strenge maatregelen, consequent en rechtvaardig onder zeer moeilijke omstandigheden', zegt hij. Hij erkent dat er oorlogsmisdaden zijn gepleegd, niet door hem maar door vier andere officieren die op 'mijn bevel uit hun functie zijn ontheven.' Hij voegt eraan toe dat het 'verborgen sadisme in mensen in oorlogsomstandigheden veel sneller tot ontplooiing kan komen dan in normale situaties.'

Historicus Willem IJzereef noemt Westerling in de uitzending een oorlogsmisdadiger, verantwoordelijk voor de dood van 3.500 militairen, voornamelijk via het standrecht. De onomwonden wijze waarop Westerling de executies erkent, is volgens advocate Liesbeth Zegveld van groot belang voor de eis tot schadevergoeding van nabestaanden op Sulawesie, het toenmalige Zuid-Celebes. 'Dit is een bewijsstuk uit de eerste hand, dus juridisch interessant', zegt ze.

Lees verder…

DE CHINESE DUKUN, door Ed Brodie

Geplaatst door Ferry Schwab op november 13, 2018 om 8:54pm

DE CHINESE DUKUN, door Ed Brodie

In de middaguren als de meeste inwoners van Mojokerto hun middagdutjes deden, liep een arme Chinees met lang haar en een rode band om zijn hoofd, gescheurde kleren om zijn bovenlijf en onder zijn voeten, ‘sandal jepit’… gemaakt van oude autobanden, door de stad met z’n hoofd naar de straat gericht, terwijl hij “mediteerde".

Elke keer werd hij uitgelachen door de jonge bewoners van Mojokerto, maar ook door een groep jonge Indische jongens uit de stad.

Niemand kende zijn naam en vaak plaagden ze hem en riepen dan …”Hee tjino gendeng …tjino gendeng!”

Deze man keek niet eens om, hij bleef lopen en mediteren met twee stokjes tussen zijn vingers waarvan de toppen van de stokjes smeulden en witte rookwolkjes produceren. Door de Javaanse inwoners van Mojokerto, werd hij ‘Koh’ genoemd.

Koh, sliep in een klein zelfgemaakt huisje van bambu en oude zinken golfplaten aan de kant van de kali Berantas. ‘s-Nachts maakte hij een vuurtje voor zijn hutje en hurkend voor het vuurtje bleef hij mediteren of bidden. Hij werd bekogeld met stenen door Javaanse jongens en uitgelachen door Indische straatjongens!

Koh, reageerde nooit als ze hem plagen of smijten…bleef lopen, en knikken met zijn hoofd en kijk al lopend naar beneden en hield niet op met mediteren.

Bijna de hele stad Mojokerto kende deze rustige Chinees, maar niemand wist eigenlijk waar hij vandaan kwam, wat hij eigenlijk allemaal deed of wie hij eigenlijk was! Kortom ze noemden hem “Koh gendeng” …Ook in de Indische kringen werden verhalen verteld over deze ‘Koh’ maar hij bleef een aparte vreemdeling voor heel Mojokerto.

Bij de Indische familie Jansen heerste een angstige sfeer … hun jongste zoontje Ruben werd ernstig ziek en zijn koorts kon maar niet dalen …de thermometer bleef maar op 41 graden Celsius hangen. Ruben begon te ijlen en spreek wartaal, wilde niet eten en kon niet slapen. Zijn ouders hadden meermalen de dokter laten komen maar niets hielp …Vrienden hielpen de familie Jansen en riepen een Javaanse dukun om deze jongen te helpen van zijn koorts en ziekte … maar helaas niets hielp! Het werd alleen maar erger met de ziekte van Ruben … er werd een Dominee geroepen toen weer een Javaanse Mudin en daarna een Pastoor maar niets hielp!

Opeens had Rubens’ moeder een idee en gaf haar bediende de opdracht om maar die ‘Koh’ te roepen en te vragen of hij kleine Ruben wilde helpen.” Wie weet misschien kan deze Chinese Koh mijn zoontje helpen”, zei mevrouw Jansen.

Met heel veel pijn en moeite had haar bediende toch die Chinese dukun kunnen overhalen om bij haar mevrouw te komen om Ruben te helpen van zijn geheime rare ziekte! Hij liet de bediende eerder naar huis toe gaan en zei:” Ga eerder naar huis en laat dat jongetje eerst een bad nemen, dan ben ik in die tussentijd al bij jullie thuis!”

Verbaasd vroeg de bediende aan hem of hij hun huis wel weet te vinden …en hij antwoordde: ”Ga naar huis en ik ben straks bij jullie thuis!”

Ongeveer een uur later arriveerde “Koh” bij de familie Jansen, liep regelrecht naar de kamer van Ruben … bekeek Ruben, en begon op ‘chineespapier’ in Chinese tekens iets te schrijven … pakte een koperen schotel en verbrande het geschreven chineespapier, stopte het in een glas en vulde het met water, roerde het tot het leek op ‘koffietubruk’ en liet dat ventje alles leeg drinken. ‘Koh’ pakte zijn plunjezak en liep weer naar huis, nam geen geld aan en verliet het huis … keek nog even om en maakte een diepe buiging.

De volgende dag stond Ruben op, en vroeg om zijn ontbijt en wilde daarna naar school gaan!

Ruben was helemaal koortsvrij en de familie en vrienden … die kunnen het tot en met heden niet begrijpen!!

Heel snel ging het verhaal de ronde … bijna alle inwoners van Mojokerto hoorden het wonder, en vanaf dat moment werd de rare chinees “Koh”: , tot de “Chinese Dukun” om gedoopt. Daarna durfde niemand meer “Koh” te plagen, sterker nog ze liepen een straatje om als de mensen van Mojokerto de Chinese Dukun tegen kwamen …

Ed Brodie …

Dit verhaaltje heb ik ooit van mijn vader gehoord, ik was toen een jongetje van misschien 12 jaar. Mijn pa was geboren in Mojokerto (Oost Java) en ging daar ook naar de lagere school en later verhuisde de familie naar kediri

Ed Brodie

13 nov 2018

Lees verder…

Fleur Agema (PVV) ontploft woedend over oorlogslachtoffers uit Nederlandse Indie

Geplaatst door Jan de Keten op november 11, 2018 om 9:30am

Video – Fleur Agema (PVV) ontploft woedend over oorlogslachtoffers uit Nederlandse Indie krijgt overweldigend applaus publieke tribune

Graag wil ik in herinnering brengen als redacteur van de ICM, de Indische Internetkrant naar aanleiding van de onderstaande video-beelden die overigens door de inzet van Indisch Platform 2.0 op de agenda is gezet te blijven door hameren om de integriteit van de ambtenaren ter discussie te stellen.

Op aandringen van RIP Herman Bussemaker en de gehouden manifestatie op Het Plein voor het Gebouw van de Tweede Kamer, gaf Jan Peter Balkenende de Staatssecretaris - onze Indo Jet Bussemaker - de opdracht om de Indische NIOD - rapporten te onderzoeken. Vervolgens richting de Tweede Kamer met constructieve oplossende voorstellen te komen. Exact 11 jaar geleden. Helaas, na 7 maanden viel het Kabinet Balkenende. Onze Indo Jet Bussemaker en haar ambtenaren van dit Ministerie van VWS hebben bewust nimmer deze voorstellen uitgewerkt waar ze ruim 7 maanden de tijd voor hadden. gekregen. Erger nog, deze opdracht van Jan Peter Balkenende is een besluit die dus in het volgende Kabinetten aan de orde diende te komen, dus met oplossingen uitgewerkt door de ambtenaren van Min. VWS. Wij zijn nu tien jaar verder, wat hebben deze ambtenaren allemaal gedaan dan hun bewindvoerders steeds het bos in te sturen.

Nu komt onze Paul Blokhuis – broer van Leo waar zijn IndoRock boek op ICM staat te prijken tot stand gekomen met GrazyRocker Woody Brunning - met een zeer cryptische destructief – wederom om het verkeerde been gezet door diezelfde ambtenaren - antwoord dat bij de deal van zijn voorganger Martin van Rijn is meegewogen, terwijl de opdracht bij het Ministerie VWS was om eerst voorstellen tot oplossing uit te werken en deze voor te leggen aan de Tweede Kamer.

Hoe zo een deal?

Voor een deal heb je een organisatie nodig die namens de achterban de belangen behartigd dus als gelijkgestemden. Een organisatie die op legitiem (wettelijk) wijze tot stand is gekomen geinstalleerd door diezelfde Overheid. Spreken hier dan over Het Indisch Platform die net als Het Gebaar door de Overheid in het leven is geroepen. Kortom het Indisch Platform een onderafdeling van het Ministerie van VWS. Net als bij die 124 mislukte projecten Het Gebaar. en het mislukte Indisch Huis. Voor onze staatsscretarissen VWS heel wat huiswerk om de knuppel in dit Haagsche ambtelijk cultuur gooien, of vlug je termijn uit te zitten. .

Wat wordt er weer flink op los gelogen door deze nieuwe Staatssecretaris of hebben de VWS - ambtenaren net als Martin van Rijn ook deze Staatsrederij weer het bos ingestuurd. Wordt hard tijd dat de VWS – ambtenaren zich aan integriteitsonderzoek wordt onderworpen op discriminatie van Nederlandse Indische Gemeenschap.

De Indische NIOD-rapporten heeft de belastingbetaler ruim 1,8 miljoen gekost, dat zo door de ambtenaren van Min. VWS in de prullenbak wordt gegooid. Overigens in die 7 maanden wist onze Indo Jet Bussemaker haar Indisch boek te schrijven in de bazen – tijd. Wat een zooitje is het bij Ministerie van VWS; hier moet de bezem door! Tijd dat Min. Binnenlandse zaken ingrijpt; Wat gaat nog goed onder dit Ministerie, de zorg is soap geworden, net als alle mislukte 124 projecten onder Het Gebaar, en het failliete Indisch Huis in Den Haag. Het rapport van Robin Linschoten die in prullenbak verdween over het Indisch Huis. Wat gaat nog goed onder deze ambtenaren van VWS?

Video – Fleur Agema (PVV) ontploft, krijgt overweldigend applaus publieke tribune

Politica woedend over behandeling oorlogsslachtoffers uit Nederlands-Indië

Door: Ernst Lissauer , 17:33, 08 november 2018

Fleur Agema in debat met Paul Blokhuis. Screenshot Lissauer

Tijdens het debat over uitkeringen aan oorlogsslachtoffers uit Nederlands-Indië ontplofte PVV Kamerlid Fleur Agema donderdag van woede over de bejegening door staatssecretaris Paul Blokhuis (ChristenUnie) van de getroffenen. Ze zouden ‘gekkies’ zijn genoemd. Deze mensen wachten al 73-jaar op achterstallig salaris.

Lees verder…

Video – Fleur Agema (PVV) ontploft woedend over oorlogslachtoffers uit Nederlandse Indie krijgt overweldigend applaus publieke tribune

Geplaatst door Ferry Schwab op november 10, 2018 om 9:30pm

Video – Fleur Agema (PVV) ontploft, krijgt overweldigend applaus publieke tribune

Politica woedend over behandeling oorlogsslachtoffers uit Nederlands-Indië

Door: Ernst Lissauer , 17:33, 08 november 2018

Fleur Agema in debat met Paul Blokhuis. Screenshot Lissauer

Tijdens het debat over uitkeringen aan oorlogsslachtoffers uit Nederlands-Indië ontplofte PVV Kamerlid Fleur Agema donderdag van woede over de bejegening door staatssecretaris Paul Blokhuis (ChristenUnie) van de getroffenen. Ze zouden ‘gekkies’ zijn genoemd. Deze mensen wachten al 73-jaar op achterstallig salaris.

Lees verder…

PRIME TIME Succesvolle ludieke Presentatie ICM Book “Toegang tot de Indische Wereld” op Pasar Malam Rijswijk

Geplaatst door Ferry Schwab op november 10, 2018 om 6:29pm

TIJDENS PRIME TIME Succesvolle ludieke Presentatie ICM Book “Toegang tot de Indische Wereld” op Pasar Malam Rijswijk.

Onze Milly gaf de het startsein van de presentatie“Het ICM Book” van Ferry Schwab.

Ferry weer “het is een boek van ons allen, immers wij hebben geschiedschrijving gedaan van de Indische Gemeenschap in deze huidige samenleving gebasseerd op feiten die hebben plaatsgevonden, en dit anno 2014”.

Ferry vervolgde : “Deze pasar malam Rijswijk om maar te noemen, is een vaststaand feit van het bewijs van onze Indische cultuur waar het hele pallet wordt uitgedragen door meer dan 70 pasar malams per jaar”, Ferry vervolgde weer in 1 adem” Dat ooit in Batavia begon , en in 50 jaren naar Den Haag werd gebracht naar de Houtrust Hallen. De eerste zes pasar malams, niet door Tjali Robinson is opgezet, maar door Marie Bruckel-Beiten. Haar dochter in Canada tikte ICM redactie op vingers dat het anders een valse geschiedschrijving wordt in het ICM BOOK.

Niet alleen de pasar malam bevat maar ook de andere onderwerpen, maar o.a. de geschiedenis die door de Indische muzikanten naar Nederland zijn gebracht en nog steeds wordt gebezigd op alle evenementen, de koempoelan, literatuur, en de Indische kwestie etc.. etc…

Hierna volgde de uitreiken van de ICM Book exemplaren aan het ICM team en partners die zich langer als 10 jaren dag in en dag uit hebben ingezet om te bewijzen dat wel degelijk de Indische cultuur anno 2014 leeft en om het uit te dragen. Uiteraard onze Rolo Lapre die achter schermen wenst te blijven (Indonesische betrekkingen). Hans Vogelsang media – partner van ICM, en de andere Hans Vervoort konden deze presentatie niet bijwonen, en Marshal Manengkei (In Jakarta). Allen om privé – redenen, maar in de ICM gedachten zijn er bij!

Uiteraard de zeer bescheiden jongste Indische organisatrice van de pasar malams Rijswijk waarvan Ferry voeten en aarde heeft moeten bewegen dat ze ook het podium betrad samen met Beynard die haar steunt.

Weer een hard bewijs dat het Indisch cultuur door de jonge generatie Indo’s het stokje wordt opgenomen. Niet alleen Sabrina, maar James Ali en Thony Schwab behoren tot die doelgroep die naast pasars andere evenementen organiseren zonder de andere jongeren niet te kort te doen. Uiteraard onze Milly mag niet ontbreken in dit rijtje als presentatrice.

Ferry was klaar met zijn donderende speech;

Milly zette de presentatie voort die net het ICMBOOK had ontvangen en las gelijk een stukje voor uit het ICM Book”

“Omroepen laten Wieteke van Dort in de kou staan” dat op 15 november 2010 door F.Schwab ICM editor www.icm-online.nl op de site werd gepubliceerd.

Van de stoel van de Editor nog bedankt dat de Pasar Malam Rijswijk ICM de gelegenheid heeft geboden voor deze ludieke presentatie die de geschiedenisboeken in gaat dat de Indische cultuur nog steeds leeft en zal voort blijven bestaan met een populatie van meer dan 1 miljoen.

Lees verder…

Soeharto - Bijdrage aan wederopbouw Nederland

Geplaatst door Jan de Keten op november 10, 2018 om 11:55am

Bijdrage aan wederopbouw Nederland

De Indonesische injectie

Van de ene op de andere dag veranderde Nederland op 27 december 1949 van een koloniale mogendheid in een bescheiden Europese staat. Vrijwel onbekend is dat Indonesië aan de naoorlogse wederopbouw van Nederland een cruciale bijdrage leverde.

door Lambert Giebels 5 januari 2000

OP 27 DECEMBER 1949 ondertekende koningin Juliana in het paleis op de Dam de soevereiniteitsoverdracht van Indonesië en hield Nederland op te bestaan als koloniale grootmacht. Voortaan was Nederland te vergelijken met een staat als Denemarken. Over de condities was de voorafgaande maanden onderhandeld op de Ronde Tafel Conferentie, de RTC, in Den Haag. Daar hadden vier partijen rond de tafel gezeten: een Nederlandse delegatie, geleid door Van Maarseveen, de toenmalige minister van Overzeese Gebiedsdelen; een delegatie van de Republiek die op 17 augustus 1945 door Soekarno was uitgeroepen, waarvan minister-president Hatta de leider was; een delegatie van federalisten uit de Indonesische deelstaten, die werd geleid door Anak Agung, minister-president van de grootste deelstaat De Grote Oost. De vierde partij was de United Nations Committee for Indonesia (Unci), die door de Verenigde Naties in het leven was geroepen om Nederland en de Republiek tot elkaar te brengen. Deze delegatie stond onder leiding van Merle
Cochran, de Amerikaanse voorzitter van de Unci.

Voorafgaande aan de RTC hadden Republiek en federalisten de klokken gelijk gezet. Ze hadden een grondwet opgesteld voor een soeverein Indonesië: de Verenigde Staten van de Republiek Indonesië, Republik Indonesia Serikat: de RIS. De inzet van beide Indonesische delegaties op de RTC was het veilig stellen van de soevereiniteit van de federale republiek. Ze waren bereid daarvoor concessies te doen. Ze aanvaardden dat Indonesië en Nederland verbonden bleven in een Unie onder de Oranjekroon. Wat de Unie precies inhield bleef onduidelijk, maar de Indonesiërs wisten in ieder geval te voorkomen dat deze iets zou afdoen aan de soevereiniteit van hun nieuwe staat.

EEN ONDERWERP waarover op de RTC langdurig werd onderhandeld, was de schuldenkwestie. Nederland liet Indonesië een hoge prijs betalen voor zijn soevereiniteit. Kreeg Suriname dertig jaar later een bruidsschat mee van twee miljard gulden, Indonesië werd opgezadeld met de totale schuldenlast van het voormalige Nederlands-Indië. Deze schuld werd door Nederland berekend op 6,5 miljard gulden. Het betekende dat Indonesi
ë zelfs moest opdraaien voor de kosten van de politionele acties. Dit werd Cochran te gortig. Tot woede van Drees wist de Amerikaan de Nederlandse financiële onderhandelaars ertoe te bewegen twee miljard gulden te laten vallen - zijnde de ruw geschatte kosten van de politionele acties. Er bleef een schuld over van 4,5 miljard, in guldens van toen.

Het koopmanschap van de Nederlandse delegatie leverde nog een niet te verwaarlozen voordeel op. Op de RTC werd voor Nederland de status van meest bevoorrechte handelspartner van Indonesië bedongen. Dit hield in dat de revenuen uit de circa drie miljard gulden particuliere Nederlandse beleggingen behouden bleven en dat ze tegen een aantrekkelijke koers naar Nederland getransfereerd konden worden. Deze afspraken werden neergelegd in een financieel-economische regeling: de Finec.

Had Nederland het hierbij gelaten, dan had het tot in lengte van dagen profijt kunnen trekken van zijn oude kolonie. Nederland overspeelde echter zijn hand. Het wilde geen afstand doen van West-Nieuw-Guinea. Hiervoor werden uiteenlopende argumenten aangevoerd: Nieuw-Guinea moest een kolonisatiegebied worden voor Indische Nederlanders en Nederlandse boeren; de belangen van missie en zending werden in het geding gebracht; binnenskamers werd voorts gespeculeerd over de rijke bodemschatten van Nieuw-Guinea, bauxiet, koper, goud en vooral olie; en dan waren er nog mensen die in Nieuw-Guinea een blijvend steunpunt voor onze marine in de Pacific zagen.

Op de RTC was het hoofdargument dat zonder behoud van Nieuw-Guinea geen tweederde Kamermeerderheid voor ratificatie van de RTC-akkoorden te vinden was. De Indonesische delegatie zat tussen twee vuren: aan de ene kant de Nederlandse onderhandelaars die van Nieuw-Guinea geen afstand wilden doen, aan de andere kant president Soekarno die de vrijheid van Indonesië had geproclameerd van Sabang tot Merauke. De Unci-voorzitter wist de impasse te doorbreken met het voorstel Nieuw-Guinea uit de RTC te lichten. Onder zware tijdsdruk werd op de laatste dag van de RTC besloten dat Nederland en de RIS binnen een jaar na de soevereiniteitsoverdracht over de status van Nieuw-Guinea nader overleg zouden plegen. Daarmee werd onder de RTC-akkoorden een tijdbom gelegd die een kettingreactie van ontploffingen teweeg zou brengen.

Al GAUW NA de soevereiniteitsoverdracht groeide het wantrouwen tussen de twee Unie-partners. Aan Nederlandse kant was de meest wantrouwige de minister-president Drees. Het begon er al mee dat in Jakarta de Van Heutszboulevard de naam kreeg van de Atjehse guerrilla-leider, teuku Umar, en dat de Oranjeboulevard werd omgedoopt in djalan Diponegoro. Evenmin beviel het Drees dat de Indonesische regering niet 27 december maar 17 augustus tot nationale onafhankelijkheidsdag verhief. Het ultieme bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Unie-partner was voor Drees dat binnen acht maanden de federale staat werd opgedoekt en Soekarno op 17 augustus 1950 de eenheidsstaat uitriep.
In Nederland doorzag men niet dat de deelstaten door de Indonesiërs werden gezien als een poging van Nederland om met een verdeel-en-heers-politiek over het graf te regeren. De RIS stortte niet ineen doordat Soekarno haar liet exploderen, maar doordat ze onder de Indonesiërs nauwelijks supporters had. Indonesië had van zijn kant reden Nederland te wantrouwen toen in januari 1950 kapitein Westerling met instemming van het Knil het Nederlandse gezag op West-Java leek te willen herstellen en later dat jaar met steun van het Knil op Ambon de RMS werd uitgeroepen.

Wat Indonesië en Nederland definitief uiteendreef was de kwestie Nieuw-Guinea. Het torpederen van de RIS had Nederlandse politici ervan overtuigd dat Nieuw-Guinea niet aan het Indonesië van Soekarno mocht worden uitgeleverd. De besprekingen over de status van het gebied die in de loop van 1950 plaatsvonden, liepen dan ook op niets uit. Er werd thans met een geheel nieuw argument geschermd waarom Nieuw-Guinea bij Nederland moest blijven: Nederland had de plicht de Papoea’s uit het stenen tijdperk te tillen. De socialist Drees vond in 1952 voor dit ethische standpunt een krachtige medestander in de katholiek Luns. Drees noch Luns vertrouwde de nobele taak toe aan Indonesië, dat de handen vol had aan zijn eigen ontwikkeling. Beiden zagen het hardnekkig vasthouden van Indonesië aan de overdracht van Nieuw-Guinea als louter een hobby van Soekarno. Hem zagen ze ook als de kwade genius achter de almaar kritischer wordende houding van Indonesi
ë jegens Nederland.

Inderdaad vormde ‘Irian Barat’ (West-Nieuw-Guinea) het hoofdthema van de redevoeringen die de president bij iedere denkbare gelegenheid hield en inderdaad wekte hij daarmee bij de massa een anti-Nederlandse stemming.
Het Nederlandse kabinet zag evenwel over het hoofd dat in de parlementaire democratie die Indonesië toen nog kende, de Indonesische president constitutioneel niet meer politieke macht had dan bijvoorbeeld de president van de Duitse bondsrepubliek. Daardoor zagen zij ook over het hoofd dat alle Indonesische politieke leiders de opvatting huldigden dat Nieuw-Guinea bij Indonesië hoorde en dat elk Indonesisch kabinet overdracht van Irian Barat aan Indonesië als eerste punt op zijn regeringsprogramma had.

INDONESIE BLEEF proberen Nederland ertoe te bewegen de afspraak op de RTC ten aanzien van Nieuw-Guinea na te komen. Doch de Nederlandse regering had na 1950 de kwestie Nieuw-Guinea 'in de ijskast’ gestopt, en bij de grondwetsherziening van 1956 werd Nieuw-Guinea tot Nederlands grondgebied verklaard. Eind 1955, begin 1956 vond in Gen
ève nog één keer overleg tussen Nederland en Indonesië plaats over alle problemen die de onderlinge verhoudingen vertroebelden: de Unie, die niet tot leven was gekomen, de Finec, die volgens Indonesië eenzijdig ten voordele van Nederland werkte, en de steeds uitzichtlozer wordende kwestie-Nieuw-Guinea.

Het initiatief voor dit overleg, dat zo dramatisch zou eindigen, ging uit van het ons land welgezinde kabinet-Harahap. Minister van Buitenlandse Zaken Anak Agung was de leider van de Indonesische onderhandelingsdelegatie. De Nederlandse delegatie werd geleid door Luns, die nauw contact hield met 'vader Drees’ in Den Haag. De delegatie-Luns was bereid de Unie een zachte dood te laten sterven en de Finec aan te passen. Als voorwaarde werd gesteld dat Indonesië bij eventuele economische conflicten tussen beide landen internationale arbitrage aanvaardde. De Indonesiërs, die internationale arbitrage als een inbreuk op de soevereiniteit van hun land beschouwden, waren niet bereid de voorwaarde te aanvaarden en de Nederlandse delegatie was niet bereid haar in te slikken. Over Nieuw-Guinea wilde Luns niet praten. Toen Anak Agung hem niettemin een gespreksnotitie over de kwestie voorlegde, pakte Luns het papier tussen duim en wijsvinger en deponeerde het in een prullenmand. De Balinese radja voelde zich diep gekrenkt. De Geneefse conferentie werd een complete mislukking.

Getergd keerde de Indonesische delegatie huiswaarts. Op haar aanbeveling zegde het kabinet-Harahap op 13 februari 1956 eenzijdig de Indonesisch-Nederlandse Unie op. Dit was het begin van een kettingreactie. De opzegging van de Unie werd meteen gevolgd door opzegging van de Finec en op 4 augustus staakte de Indonesische regering de betaling van de schulden aan Nederland. Een goed jaar later zouden ook de Nederlandse bedrijven ten offer vallen aan de kwestie-Nieuw-Guinea. Ze hadden het er overigens zelf naar gemaakt. De Indonesische regering wilde buitenlandse bedrijven indonesianiseren en zo de oude koloniale economie in een nationale transformeren. Dit beleid werd door de Nederlandse directies gefrustreerd, top- en kaderfuncties bleven voor Indonesiërs ontoegankelijk en van indonesianisatie van het bedrijfskapitaal was al helemaal geen sprake. De kleine Nederlandse bovenlaag in Indonesië handhaafde zijn oude koloniale levensstijl en hield zijn bolwerken, zoals de sociëteit De Harmonie en de jachthaven in Pri
ok, voor Indonesiërs gesloten.

Omdat het bilateraal overleg over Nieuw-Guinea uitzichtloos leek had het kabinet-Ali Sastroamidjojo al in 1953 de weg van internationale interventie gezocht. Drie jaar lang had Indonesië in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een resolutie ingediend waarin om bemiddeling van de VN in de kwestie-Nieuw-Guinea werd gevraagd. De resolutie kreeg geen enkele keer de vereiste tweederde meerderheid.
De oorzaak hiervan was dat het bewind Eisenhower-Dulles ter wille van Navo-bondgenoot Nederland geen steun wilde geven aan de Indonesische resoluties, waardoor landen die van Uncle Sam afhankelijk waren het niet waagden er voor te stemmen. Op 27 november 1957 haalde de Indonesische resolutie voor de vierde keer geen tweederde meerderheid. In Indonesië reageerde men furieus. Enkele dagen na de verwerping van de resolutie werden op instigatie van de communistische vakbeweging in heel Indonesië Nederlandse bedrijven door Indonesische werknemers bezet. De bedrijven werden door het kabinet-Djuanda onder controle gesteld, vervolgens in beheer overgedragen aan het leger en ten slotte, zonder schadevergoeding, genationaliseerd.

IN DE COLLECTIEVE herinnering van ons, Nederlanders, is bewaard gebleven dat het Indonesië van Soekarno weigerde zijn schulden te betalen. In deze herinnering is iets verdrongen. Toen Indonesië in 1956 zijn schulden aan Nederland opzegde was het restant van de schuld nog 650 miljoen gulden. Dit betekent dat Indonesië tussen 1950 en 1956 bijna vier miljard gulden heeft afgelost. Het belang van dit bedrag kan worden afgemeten aan de Marshallhulp. Nederland heeft over de periode 1948-1953 1127 miljard dollar Marshallhulp gekregen - als lening wel te verstaan. Bij de toenmalige koers van de dollar van 3,80 gulden is deze hulp niet veel meer geweest dan wat Indonesië tussen 1950 en 1956 heeft betaald. Menigeen meent dat Nederland zijn naoorlogse wederopbouw louter aan de Marshallhulp te danken heeft, de Indonesische bijdrage pleegt men over het hoofd te zien.

Deel van het collectieve nationale geheugen is ook dat het Indonesië van Soekarno Nederlandse aandeelhouders van cultuurmaatschappijen van hun rechtmatig bezit heeft beroofd. Weinig bekend is dat kapitaalopbrengsten, pensioenen, spaargelden die vanuit Indonesië naar Nederland werden overgemaakt, plus alle inkomsten die het Nederlandse bedrijfsleven in Indonesië genereerde, in die schrale jaren vijftig een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan ons nationale inkomen. In de beginjaren vijftig was deze bijdrage jaarlijks rond acht procent; in het laatste jaar voordat de Nieuw-Guinea-kwestie aan alles een einde maakte bedroeg de gekapitaliseerde waarde van de Nederlandse inkomsten nog bijna een miljard gulden. Het lijkt dat de Indonesische injectie in onze economie tussen 1950 en 1957 niet zonder effect is geweest op de snelle naoorlogse industrialisatie van ons land, die le miracle hollandais werd genoemd.

Kortom, Indië verloren betekende niet rampspoed geboren, doordat Nederland in die cruciale naoorlogse fase waarin de grondslag werd gelegd voor onze huidige welvaart, nog aardig heeft kunnen profiteren van zijn voormalige koloniale bezit.

Reactie / commentaren

Marjolein van Pagee & ICM

DE 4,5 MILJARD DIE INDONESIË AAN NEDERLAND MOEST BETALEN

Nooit gedacht dat nu juist de opa van Thierry Baudet een antwoord zou geven op de Indonesische schuldenkwestie. Net als Lambert Giebels schrijft hij in een boek uit 1983 dat Indonesië tot 1956 een deel van de 4,5 miljard schuldenlast wel degelijk had betaald. Giebels beweerde dat in 1956 al bijna 4 miljard gulden zou zijn betaald, vervolgens zou Indonesië tussen 1967 en 2002 nog een bedrag van 600 miljoen naar Nederland overmaken. Pluspunt is dat het boek van H. Baudet en M. Fennema (in tegenstelling tot Giebels artikel in de Groene) wel met voetnoten werkt met diverse verwijzingen naar overheidsstukken. Ben benieuwd hoe die miljarden van daar naar hier zich verhouden ten opzichte van de zogenaamde ontwikkelingshulp. Heb het wel eens omgerekend, 4,5 miljard gulden in geld van nu zou (als ik het goed heb) op zo'n 16 miljard euro uitkomen!

Zie artikel van Giebels uit 2000:
http://historibersama.com/…/de-indonesische-injectie-de-g…/…
Historisch Nieuwsblad in 2003:
https://www.historischnieuwsblad.nl/…/einde-indonesische-he…

ICM redactie.

Is zeer frappant dat van beide onderzoeken de zaken afwijken, maar nagenoeg in de buurt komen van de 600 miljoen. De referentie naar de getallen / bedragen zijn moeilijk te converteren naar de waarde van het geld toen, wel kan worden gerefereerd dat balans van de banken met de grootheid miljoen werkt, dus met zes nullen werden gepresenteerd, waar nu met de grootheid miljarden wordt gewerkt, dus met een factor 100. Betekent dat de 689 miljoen met de factor 100 dient te worden vermenigvuldigd, hiervoor wordt verwezen naar het rapport van Gaalen 2002 .

******* Niet onbelangrijk het Verdrag van Wassenaar was ter afsluiting waar president Soeharto een einde wilde maken wat er nu totaal aan Nederland werd betaald; de Indonesische media meldden dat vooraf door de president Soekarno ruim 4,5 miljard is betaald, dus totaal 5,2 miljard (inclusief de 689)

Lees verder…

Indisch gemeenschap (NIG) weer weggezet als Tweede rangburger in de media.

Geplaatst door Jan de Keten op november 10, 2018 om 11:30am

Indisch gemeenschap weer weggezet als Tweede rangburger in de media.

De Indische Gemeenschap is ontdaan over de recente publicatie van 5 mei jl. door LocalFocus , die publiceert " 24.000 oorlogsslachtoffers krijgen financiële ondersteuning”, dat in 2015 door de Sociale Verzekeringsbank (SVB) in totaal 164,5 miljoen euro werd uitgekeerd, suggereerde dit forum.

Dit jonge forum voor journalisten hebben de geëigende ingrediënten ingezet die nodig zijn kennelijk voor de selectiecriteria van het ANP; het moet gaan om extreme hoge gelduitgaven in deze tijd waar het om bezuinigingen gaat, weer een bevolkingsgroep op de korrel moet worden genomen, om bewust te polariseren. Om maar te noemen de Nederlandse -, Joodse -, Sinti- , en Roma oorlogslachtoffers worden geheel buiten boord gehouden. Dat de SVB niet te koop loopt met deze cijfers, lijkt een logisch argumentatie, het gaat wel om de privacy van deze mensen. De wijze waarop nu wordt gebracht is toch de Indische Gemeenschap in kwade dag licht stellen. Tegen de achtergrond juist dit soort uitgaven gevoelig liggen bij de Nederlandse burgerij, die al gekweld wordt door de vele geldstromen richting Brussel en de asielzoekers.

Dus stemmingmakerij!

Nog erger wordt dat deze publicatie gemanipuleerd wordt. Deze informatie is ver van de realiteit, en wordt aangemerkt als onbetrouwbaar. Is onbegrijpelijk dat het ANP en overige media deze publicatie zo hebben gekopieerd, zegt eigenlijk genoeg.

Waarom worden de Indische Oorlogsslachtoffers alleen op het slachtbankje gezet LocalFocus?

Waarom niet de Nederlandse Oorlogsslachtoffers die hun huis en hebben, niet hebben verloren in Nederland, die ruim 7 miljard hebben geconsumeerd, verkregen uit Marshal Hulp.

Het onderstaand biedt ICM redactie ter correctie cq . rectificatie aan LocalFocus, en het ANP!

De Wubo is een voorziening voor de Indische oorlogsslachtoffers die op 10 maart 1984 werd ingevoerd als wet. Het is net als een pensioen dat maandelijks wordt uitgekeerd tot de dood, is aanvullende voorziening dat beloopt vanaf € 225 tot € 300 maximaal.

In tegenstelling tot de Nederlandse oorlogsslachtoffers werd deze voorziening pas in maart 1984 ingevoerd, tegen deze achtergrond werd geconsolideerd ruim 7 miljard uitbetaald aan de Nederlandse slachtoffers., dus dit bedrag is voor die periode al opgegaan aan uitkeringen aan de Nederlandse oorlogslachtoffers. Uiteraard weer, een stuk geschiedenis voor het forum Local Focus, die 7 miljard kwam van Marshal hulp dat ook bestemd is voor de oorlogslachtoffers uit Ned- Indie.

WOB – procedure wederom een groot leugen, deze bedragen staan gewoon op de begroting van VWS. Het forum heeft naar de verkeerde begroting gezocht, jaar in jaar uit staan hier die posten. Het bedrag van 164,5 miljoen is een consolidatie van jaren achtereen en is zelf te herleiden naar het aantal jaren, maar dan nog staat deze in schril contrast met die 7 miljard die de Nederlandse oorlogslachtoffers ontvingen. Gemiddeld bedraagt de uitkering rond € 3.000 per jaar. Voor die 24.000 Indie oorlogslachtoffers komt dit neer op 72 miljoen.

Waar ICM redactie ontdaan is dat vanuit het Indisch Platform met haar 26 aangesloten organisaties niet werd gereageerd op deze publicatie, zelf door ICM abonnees lezers hierop werden geattendeerd op Facebook. Is weer ICM redactie die hier moet ingrijpen. Afwachten houding is de ergste vijand IP!

LocalFocus voortaan eerst ICM krant (www.icm-online.nl) raadplegen voor deze grote blunders publiceert, en Indisch Platform met 26 aangesloten Indische organisatie vraag om rectificatie voor deze grote blunders.

LocalFocus een excuses aan de Indische Gemeenschap is op zijn plaats, alsmede het ANP. Voor onjuiste berichtgevingen en het wegzetten van een hele bevolkingsgroep.

Lees verder…

Een Indisch drama in Bilthoven

Een kind in Tjideng

Pasar Malam Kalender 2018 / 2019

Pasar Kalender 2018

/2019

Samengesteld door Hans Vogelsang van NICC. Voor correcties / updates en aansprakelijkheid kan U zich richten tot info@indisch-centrum-denhaag.nl

Istimewa Agenda 2019

Een bizarre onthulling in de Pasar Malam, vervalsing geschiedschrijvinging?

DE INDIËGANGERS KOTSMISSELIJK VAN INDONESISCHE SCHADECLAIMS

Klopjacht op de staatskas

UIT DE MEDIA

Jim van der Hoeven indomuzikant van het eerste uur, laat ons 'onze geschiedenis" en de muziek via zijn zonen na .

FACEBOOK REACTIE HET GEBAAR PROJECTEN.

Wieteke van Dort wil Indische Televisie, meldt zij in de MoessOn.

Nieuws Klanken van Oorsprong

Onze website www.klankenvanoorsprong.nl is geheel vernieuwd en bevat nu nog meer informatie over de film, educatie en de randprogrammering.

Breda: Indische winter.

NECROLOGIE JOOP HUETING

Na dat ene tv-optreden in 1969 kende iedereen Joop Hueting

‘Natuurlijk heb ik ook geschoten, maar niet in het wilde weg’

Sluimerende demonen

Bloedbad

Kapitein Westerling geeft in tv-interview wandaden op Zuid-Celebes toe

Video – Fleur Agema (PVV) ontploft woedend over oorlogslachtoffers uit Nederlandse Indie krijgt overweldigend applaus publieke tribune

Video – Fleur Agema (PVV) ontploft, krijgt overweldigend applaus publieke tribune

Politica woedend over behandeling oorlogsslachtoffers uit Nederlands-Indië

Video – Fleur Agema (PVV) ontploft, krijgt overweldigend applaus publieke tribune

Politica woedend over behandeling oorlogsslachtoffers uit Nederlands-Indië

Bijdrage aan wederopbouw Nederland

De Indonesische injectie

Indisch gemeenschap weer weggezet als Tweede rangburger in de media.

Let op: deze pagina bevat betaalde inhoud.

Let op: deze pagina bevat betaalde inhoud.

Let op: deze pagina bevat betaalde inhoud.