2010, jaar van Multatuli en Max Havelaar

Dit jaar is het 150 jaar geleden dat het beroemde boek Max Havelaar van Multatuli verscheen. Tevens is het 100 jaar geleden dat het Multatuli Genootschap werd opgericht. Naar aanleiding hiervan organiseert het Genootschap dit jaar vele activiteiten, zowel in Nederland als in België. Ook in deze Nieuwsbrieven zal het N.I.C.C. regelmatig aandacht schenken aan dit bijzondere jubileum

De hertaling van Max Havelaar door Gijsbert van Es is inmiddels in iedere goede boekhandel verkrijgbaar. Het is een paperback, 319 pagina’s en de prijs is € 10,00. Bovendien is ter gelegenheid van 150 jaar Max Havelaar een bijzondere munt geslagen, die half mei in omloop is gebracht. Er is een verzilverde munt van € 5,00 die via de postkantoren en de agentschappen verkrijgbaar is. Voor de verzamelaars is er een zilveren munt van € 5,00 die in cassette € 32,95 kost. Tenslotte is er een gouden munt van € 10,00, die in een cassette het bedrag van € 277,95 kost. Gaarne verwijzen wij u naar de speciale site van het Ministerie van Financiën: http://www.herdenkingsmunt.nl.

Symposium en concert. Op 15 oktober wordt in de conferentiezaal van het Stadhuis aan de Grote Markt in Brussel, België een symposium gehouden ter gelegenheid van de viering van het Multatuli jaar in België. Het programa begint om 14.00 uur met diverse sprekers en wordt ’s avonds gevolgd door een concert: Max Havelaar getoonzet. Vier bestaande composities die rechtstreeks door Max Havelaar geïnspireerd zijn, zullen ten gehore worden gebracht, maar er is meer: vijf jonge Vlaamse componisten hebben ieder een strofe uit het beroemdste gedicht uit Max Havelaar, Saïdjah’s Lied, op muziek gezet voor tenor, piano en cello. Deze avond horen zij en het publiek voor het eerst de totaalcompositie, dus eigenlijk een wereldpremière. De partituur van deze compositie zal op de avond van het concert te koop zijn. Dit concert is eveneens in het Koninklijk Conservatorium Brussel, in de Regentschapsstraat 30, 1000 Brussel. De aanvang is om 20.00 uur. Na afloop van het concert zal Dirk De Ceulaer, de directeur van de HUB (Hogeschool-Universiteit Brussel) een deel van de verhoopte winst overhandigen aan de Stichting Max Havelaar. Daarna volgt ter afsluiting van het programma een receptie.

En dan loopt het jubileumjaar Multatuli en Max Havelaar een beetje op z’n eind. Op 30 oktober wordt nog een symposium en boekpresentatie gegeven met als titel: Multatuli en Emancipatie. Hierbij staan drie thema’s centraal: (vrije) arbeid bij Multatuli, vrouwen (Multatuli als feministische inspiratiebron) en tenslotte de ontvangst van het werk van Multatuli door de pers. Tevens is een kleine expositie ingericht met items uit het Persmuseum en het IISG (Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis). Om 16.45 uur vindt de officiële presentatie plaats van het boek: Multatuli en Emancipatie, geschreven door Ulla Jansz en Myriam Everard. Deze middag wordt gehouden in het gebouw van IISG, Cruquiusweg 31, 1019 AT Amsterdam en het programma begint om 14.00 uur. Na afloop wordt er een informele borrel gegeven. De afsluiting is om 19.00 uur.

VPRO Geschiedenis archief Nederlands Indië

Di-rect naar Indonesië

Connect with me on LinkedIn # Abonnees: 825 # Follow me on Twitter

Welkom nieuwe lezers

Kort verslag Meet & Greet (zondag 1 augustus 2010)

(advertentie)

Den Haag Culturele Hoofdstad van Europa 2018

(advertentie)

Adverteren in deze Nieuwsbrief of op de website

Boekbespreking

Wilde rozen – Lulu Wang. In haar 9^e roman beschrijft Lulu Wang het leven van de puberende 12 jarige Quangwei (“Wilde Rozen”) die hunkert naar vriendschap en liefde, maar vooral naar de warmte van haar ouders. Haar moeder zit in een heropvoedingskamp en ziet ze maar één keer in de twee weken en haar vaders bestaan wordt slechts weerspiegeld in de lange brieven die haar moeder van hem ontvangt. Haar veranderende lichaam en verwarrende gedachten brengen haar in beroering. Politieke en maatschappelijke gebeurtenissen maken het haar niet gemakkelijker om door deze periode heen te komen. Ze probeert antwoorden te vinden bij mensen om haar heen, maar ieder lijkt er een andere versie van de waarheid op na te houden.

Lulu Wang (Bejing, 1960) verblijft sinds haar 25^e in Nederland. Ze woont en werkt in Den Haag. Haar doorbraak bij het grote publiek kwam in 1997 met de roman “Het Lelietheater”. Wilde Rozen is haar meest persoonlijke werk, waarin ze een caleidoscopisch beeld schetst van een turbulente tijd voor haar geboorteland en haarzelf. Verschijnt 24 augustus 2010, adviesprijs: € 19,95.

De boeken die hierboven besproken werden, zijn verkrijgbaar in de goede boekhandel of te bestellen bij de onlineshop van Van Stockum Boekverkopers, Den Haag. www.vanstockum.nl.

(advertentie)

(official sponsor van Stichting Nederlands Indisch Cultureel Centrum)

Sinds 1989 verzorgen wij vertalingen in en uit alle talen o.a. technisch, medisch, juridisch en commercieel gebied. Wij werken met gekwalificeerde en beëdigde vertalers (ook voor Indonesisch), vertaling van en naar de moedertaal, controle door een tweede vertaler, kortom: bij ons vindt u de kwaliteit die u eist. Efficiënte werkwijze en organisatie garanderen snelheid en een redelijke prijs.

Creapro, hèt vertaalbureau dat u zorgen uit handen neemt!

Galileïstraat 18 - 2561 TE Den Haag - tel.: 070-362 05 89 (meerdere lijnen) - fax: 070-362 56 64

E-mail: creapro@worldonline.nl Website: www.creapro.myplaces.nl

Dàt is andere taal!

.

Editie 3 van de Flyer The X-factor Indo Music Classics 2010 komt er aan.

Hartelijk Dank
aan alle leden van deze site die per rechtstreekse email, per TNT post of op deze site mij feliciteren i.v.m. mijn verjaardag op dinsdag 10 augustus 2010.

Hierboven: sta ik op de foto met mijn zuster Joke.

Hierboven op de foto: Ineke en ik.

Groeten van de familie en Selamat Makan.

Het is de schuld van de:
Nederlndse Regering, Radio en TV omroepen,
Nederlandse dag, week en maandbladen,
alle scholen in Nederland,
dat er heel erg weinig mensen in Nederland die het weten van het bestaan van:
Nederlands-Indie, Japanse Bezetting en de Bersiap Periode.

Over de Joden vervolging, over Israel, over Palestina, over Irak, over Iran en over Afhanistan weten veel mensen in Nederland te vertellen.
Maar over Nederlnds-Indie, Japanse bezetting en Bersiap Periode weten heel erg weinig mensen in Nederland.

*****************************************************************************************************************************

HERDENKINGSPLECHTIGHEID 15 AUGUSTUS 2010

Ochtendprogramma 10.30 – 11.30 uur World Forum Convention Center, Churchillplein 10, Den Haag

Opening door de voorzitter van de Stichting Herdenking 15 Augustus 1945, de heer Joost van Bodegom Voordracht door dr. Elly Touwen-Bouwsma, adjunct directeur NIOD over 'Verzet in Indië' Eerste muzikaal intermezzo door het Haarlemse vrouwenkoor Malle Babbe Compilatie van de documentaire 'Verzet in Indië' van de hand van Peter Hoogendijk Tweede muzikaal intermezzo door het Haarlemse vrouwenkoor Malle Babbe Jongerenprogramma 9.45 – 11.30 uur Museon, Stadhouderslaan 37, Den Haag Jongerenprogramma rond de tentoonstelling 'Charles Burki: Achter de kawat' Aansluitend vervoer naar Indisch Monument voor herdenkingsplechtigheid.

11.30–12.15 uur Pendelvervoer per bus van het WFCC naar het Indisch Monument

Middagprogramma 12.30–13.50 uur Herdenkingsplechtigheid Indisch Monument, Professor Teldersweg, Den Haag

De Residentie Bach Ensembles o.l.v. de heer Jos Vermunt zingen de 'Captive’s Hymn' Muzikale bijdrage door de Koninklijke Militaire Kapel Johan Willem Friso onder leiding van de dirigent majoor Arnold Stam Voordracht en zang door Boudewijn de Groot Declamatie door Jimmy Kok leerling van het Vrijzinnig Christelijk Lyceum te Den Haag, adoptieschool van het Indisch Monument Het 'Indisch Onze Vader' gezongen door de Residentie Bach Ensembles en 'Het Lied van Berusting' bij aanvang van het defilé Eerbetoon en kranslegging Defilé door alle aanwezigen langs het Indisch Monument

13.50–15.00 Pendelvervoer per bus van het Indisch Monument naar het World Forum

14.00–17.00 Lunch en koempoelan in de Atlantic- en Pacificzaal van het World Forum met muziek, diverse exposities en stands.

15.30–16.30 'Rondetafelgesprekken' met als thema 'Verzet in Indië'

17.00 Einde herdenking

Niet meer bedelen om excuses 65 jaar na de capitulatie van Japan

Het boekje Geen Requiem van Marion Bloem draagt niet bij aan de waarheidsvinding over de oorlog in Nederlands-Indië. Het beeld van een onafgebroken periode van ellende en terreur is onjuist.

FRED LANZING

DIT JAAR IS HET 65 jaar geleden dat Japan capituleerde. Ik pleit ervoor de oorlog in Nederlands-Indië, de Pacific-oorlog, met pensioen te sturen. Het wordt tijd dat mijn generatie, die de orkaan van de oorlog zelf heeft meegemaakt, dit spook wegjaagt uit ons hart en uit ons hoofd. Dat wij besluiten om ons het oorlogsverleden te herinneren als een historische gebeurtenis. Laten wij afzien van het steeds maar weer oproepen van de pijn van toen. Het wordt tijd voor heling, vergeten, zielenrust.
Kort geleden verscheen een klein boekje, getiteld Geen Requiem, een gedicht geschreven door Marion Bloem. De uitgave is tot stand gekomen op initiatief van de Stichting Herdenking 15 Augustus 1945 en werd gefinancierd door de Stichting Afwikkeling Het Gebaar. In een bijgevoegd inlegvel staat dat 2010 een jaar is 'om extra stil te staan bij de oorlogsherinneringen van veel van onze landgenoten'. Er staat ook dat het gedicht van Marion Bloem vergezeld gaat van een 'historische duiding'. Het gedicht en de duiding bieden 'zicht op het deel van onze vaderlandse geschiedenis, dat nog steeds te onbekend is'.
Helaas moet gezegd worden dat Geen Requiem niets bijdraagt aan de waarheidsvinding over de oorlog in Nederlands-Indië of zelfs maar een begin maakt met het overwinnen van de wrok en rancune die deze lectuur zo vaak kenmerken. Dat begint al met het voorwoord. Er wordt geschreven over 'de strijd, het gepleegde verzet, de vervolging, het leven binnen en buiten de kampen (...)'.
Strijd? Bij mijn weten bood het Nederlands-Indisch leger weinig weerstand bij de Japanse landingen op de kust van Java en capituleerde het al na een week op 8 maart 1942 te Kalidjati. Dat was een verstandig besluit, want het Knil was een politieleger dat, slecht bewapend door het altijd zuinige gouvernement, niet toegerust en geoefend was voor een echte oorlog. Maar 'strijd' heeft het niet gevoerd. Verzet? In een artikel in De Groene Amsterdammer (14 september 2009) schrijft Onno Sinke 'dat zelfs (...) Indische generatiegenoten niet op de hoogte zijn [van het verzet] in Nederlands-Indië'. Ja, dat haal je de koekoek: er wás helemaal geen verzet, zoals - onbedoeld - in dat artikel duidelijk wordt. Bovendien, het was voor alle betrokkenen al snel duidelijk geworden dat georganiseerd verzet te midden van een weinig behulpzame, inheemse bevolking geen kans had.
Vervolging? Werden grote aantallen mensen in razzia's opgepakt, in veewagens gestouwd en naar vernietigingskampen vervoerd? Nee hoor, wij gingen in oktober 1942 gewoon met een betjak naar het interneringskamp Kramat toen mijn moeder de aanzegging gekregen had.
Aan het leven buiten de kampen is lange tijd weinig aandacht besteed, dat is waar, maar dit is nu toch wel goedgemaakt door een aantal publicaties, zoals het zeer informatieve deel Buiten de kampen in de serie De Japanse bezetting in dagboeken, samengesteld door Jeroen Kemperman. Daarin valt te lezen dat het dagelijkse bestaan voor de Indische buitenkampers te midden van een dikwijls vijandige, inlandse bevolking en vaak geschoffeerd door wantrouwige Japanse autoriteiten, natuurlijk geen pretje was. Er waren veel en grote zorgen over voeding, geld, veiligheid en vaak ook over de krijgsgevangen echtgenoten. In het laatste jaar van de oorlog werden in de grote steden de Indische jongemannen geprest tot medewerking met de Japanse bezetters. Maar je kunt er ook lezen dat tot diep in 1944 het leven eigenlijk min of meer zijn gewone gangetje ging met bioscoopbezoek en winkelen in de pasar Baroe. Je krijgt de indruk dat met name in de steden de meeste Indo-Europeanen erin slaagden overeind te blijven in het ongewisse en karige bestaan.
Er staat in het voorwoord ook dat 'de vernedering, onderdrukking, ontberingen, wanhoop, pijn (...) onder een nog bredere groep bekend [moeten] worden. Voor erkenning van het leed, voor begrip.' Dat verbaast me: 15 augustus is een nationale gedenkdag, op regeringsgebouwen wappert dan de vlag - vaak halfstok -, in de Tweede Kamer wordt 15 augustus jaarlijks herdacht bij een plaquette, bij het Indisch Monument zijn op die dag altijd een paar ministers en staatssecretarissen present bij de nationale herdenkingsplechtigheid, in praktisch alle media wordt er jaarlijks bij stilgestaan. Is dat niet breed genoeg? Weinig aandacht? De boekenkasten kreunen van alle studies, memoires, dagboeken, dvd's en verslagen over Nederlands-Indië. Om eens iets te noemen: je kunt Loe de Jong van alles verwijten, maar geen gebrek aan aandacht. Vijf delen van zijn oeuvre zijn gewijd aan Indië. Over de lotgevallen van de Indische Nederlanders als groepering tijdens en na de oorlog zijn met name de laatste jaren veel prachtige studies verschenen.
Dan volgt het gedicht van Marion Bloem. Op de tweede pagina wordt in schrille kleuren geschreven over het lot van de troostmeisjes. Natuurlijk, dat was een verschrikkelijke zaak voor de betrokken vrouwen, overigens getalsmatig niet zozeer in Nederlands-Indië als wel in Korea en China. Bloem schrijft erover alsof dit het allesbepalende kenmerk van de Japanse bezetting was. Je krijgt de indruk dat de Japanners hun zuidelijke veldtocht om de meisjes begonnen en niet om de olie. In Nederlands-Indië kwam tijdens de Japanse bezetting de gedwongen prostitutie door de Japanners sporadisch voor. Al in 1963 schreef Doetje van Velden in haar dissertatie De Japanse burgerkampen dat er geen centraal beleid over legerbordelen was vanuit Tokio of vanuit de legerleiding. Het ronselen van vrouwen voor diensten in bars of kantines was altijd particulier initiatief van officieren. Het werd door de Japanse legerleiding in Indië bepaald niet gestimuleerd. Soms werd de recrutering door andere officieren tegengegaan of werd het disciplinair gestraft. Bart van Poelgeest schrijft in NRC Handelsblad van 8 augustus 1992 dat 'het bij 65 ((Indo-) Europese - fl) vrouwen buiten kijf staat dat ze tot prostitutie gedwongen werden'. Tijdens de hele bezettingstijd van bijna drieënhalf jaar, dus.
Op pagina drie van het gedicht gaat het over de jongenskampen en 'een vijand die er plezier in had te vernederen'. Alsof dat de dagelijkse praktijk was in die kampen. In de boeken over hun ervaringen in de Japanse interneringskampen van Mischa de Vreede, Joop Al, Ernest Hillen en Jan Lechner, om een paar namen te noemen, komen dergelijke sadisten niet voor. Wie dat wel beweert, verzint maar wat.

WAT MIJ OPVALT en eigenlijk ook erg tegenvalt, is dat er geen enkel woord in het gedicht gewijd is aan de ándere slachtoffers van de Japanse bezetting: de tweeënhalf miljoen door honger en gebrek omgekomen Javanen en de driehonderdduizend overal in Zuidoost-Azië gecrepeerde romusha's. Dat waren ook Nederlandse onderdanen in die tijd.
Het boekje eindigt met De strijd in Nederlands-Indië van Ricci Scheldwacht. Een merkwaardig stuk voor iemand die zich beklaagt over de geringe historische kennis van de Nederlanders. De Pacific-oorlog begon niet op 7 december 1941, zoals er staat, maar op 7 juli 1937 met het 'incident' bij de Marco Polo-brug in Peking. Vanaf dat tijdstip voerde Japan jarenlang een grootschalige en zeer wrede oorlog in China.
'Honderdduizenden zijn in de kampen en tijdens transporten om het leven gekomen', staat er en hierbij gaat het duidelijk over (Indo-)Europeanen. Wat een onzin. Van de circa honderdduizend geïnterneerden stierven er dertienduizend. Dat is veel. Van de 40.500 krijgsgevangenen stierven er 8500. Dat is ook veel. Maar het zijn er geen honderdduizenden. Ook hij schrijft over de vrouwen- en jongenskampen. Die worden in zijn woorden gekenmerkt door ziekte, honger, lijfelijke afstraffing, sadistische strafmethodes en - daar zijn ze weer - jonge vrouwen die 'systematisch' worden misbruikt. Het lijkt wel Bergen-Belsen of Sobibor.
Iedereen die de literatuur kent, weet dat dit een vertekend en onjuist beeld is. De toestand in de interneringskampen was vooral in de laatste maanden van de oorlog zeer penibel. Daarvóór werd het leven in de kampen vooral gekenmerkt door verveling, onzekerheid, ruzies, ongerustheid over het lot van verwanten, de uitzichtloosheid en de eeuwige corvees. Ik verzin dit niet. Het is te lezen in onder andere de voortreffelijke serie die ik al noemde: De Japanse bezetting in dagboeken, in de delen Tjideng, Ambarawa en Tjimahi 4. Let wel, het gaat om dagboeken. Die geven een echte inkijk in het dagelijks leven in de kampen. In een andere studie staat bij een artikel Bronnen van waarheid: Nederlandse dagboeken uit de Japanse interneringskampen: 'De Japanse kampstaf bestond meestal uit slechts enkele personen, die de geïnterneerden lang niet iedere dag te zien kregen.'
Kortom, 65 jaar na het einde van de oorlog in Nederlands-Indië wordt door het boekje Geen Requiem in slechts een paar pagina's een beeld geschetst van een drieënhalf jaar durende onafgebroken periode van ellende, leed, vernedering, terreur en sadisme. Het is een beeld vol clichés, onwaarheden, historische onjuistheden, valse voorstellingen en pure verzinsels.
Het beeld doet geen recht aan de taaiheid, de veerkracht en de overlevingswil van de eerste generatie Indische Nederlanders. Het is neerbuigend om je ouders en grootouders steeds maar weer neer te zetten als geslagenen en vernederden. De eerste generatie raad ik aan: gooi die betutteling van je af die je steeds aanpraat dat je zo zielig bent. Verwerp het slachtofferschap dat je steeds wordt ingepeperd. Geen erkenning? Dan niet. Het maakt jullie prestaties toch niet minder?
De eerste generatie mag zich laten voorstaan op het feit dat de Indische Nederlanders, ondanks een zuinige, benepen, soms uitgesproken racistische bejegening bij hun komst in Nederland, de meest succesvolle migrantengroep in de Nederlandse geschiedenis zijn. Natuurlijk is het waar wat jullie vertellen over het smakeloze Nederlandse eten, over de laatdunkende onverschilligheid bij het Nederlandse publiek ('bij ons was het hongerwinter, dát was pas heel erg'), de benepen pensions, de betutteling door maatschappelijk werkers. De eerste generatie mag zich ook laten voorstaan op de bijdragen aan de Nederlandse kunst en cultuur en op het feit dat een tweede en derde generatie van succesvolle schrijvers, dichters, acteurs, musici, journalisten en wetenschappers is voortgebracht.
Hou op met dat bedelen om excuses. Die krijg je toch niet. En: wat heb je aan afgedwongen excuses? Hou ook op met het eisen van geld van Japan. Ook dat krijg je niet, verzeker ik je. Het is gewoon niet goed voor je, al dat geklaag en vragen om aandacht. Het levert helemaal niets op en zo lijkt het wel alsof Hirohito de oorlog toch nog heeft gewonnen.

Marion Bloem, Geen Requiem, Indisch Herinneringscentrum, Bronbeek, 2010

Fred Lanzing (1933) groeide op in Nederlands-Indië, verbleef tijdens de Pacific-oorlog in Japanse interneringskampen en arriveerde in 1946 in Nederland. Hij is antropoloog en historicus. Hij publiceert geregeld fictie en non-fictie over de koloniale geschiedenis. In 'Voor Fredje is het kamp een paradijs': Een jeugd in Nederlands-Indië 1933-1946 (uitgeverij Augustus, 2007) beschrijft hij zijn ervaringen in en buiten het interneringskamp

BEELD: Phil Nijhuis

Steun ACTW66 ! 

Uw donatie  kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07   ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie Traktaat van Wassenaar.

Foto:
Ingezonden door Herman Brouwer in Noord-Brabant.

Ik ben geboren in 1951. Toen ik een beetje besef kreeg van muziek, tja toen begon het pas te lopen. Wij hadden thuis zo'n kleine PTT-centrale, waarop door ons (mij zusje en ik) werd geluisterd naar hoorspelen als Paul Vlaanderen, Het huis met de zes valke, Ernst Jan en Snabbeltje. Ook had je iedere maandagavond van half 7 tot 7 uur het programma van en met Chris Howland, welk wij ook met plezier beluisterden. Wij hadden ook nog zo'n gele koffer pick-up van Philips, met de versterker in het deksel. En maar plaatjes draaien van Cliff Richard, The Shadows. Wat had ik graag bij hun eerste concerten zijn!

Je had toen muziek van Pat Boone, Elvis Presley, Bill Haley, Connie Francis, Johnny Hallyday, Connie Froboes, Connie en Peter, Rex Gildo, Freddy Quin,Cliff Richard, Rob de Nijs, The Jumping Jewels, Willy and his Giants, Rene and the Alligators. Ja, rock 'n rollen maar.....! Was ik maar eerder geboren!

Toen ik in de jaren 80 mij wat meer verdiepte in de instrumentale gitaarmuziek, kwam ik er achter dat er meer mooie gitaarmuziek bestond dan dat van The Shadows, The Spotnicks en The Ventures. Al dat moois in en uit Finland, Zweden, Noorwegen, Spanje, Belgie ons eigen landje en wat er nog meer omheen ! Ik weet niet of je hier mag schrijven over je eigen voorkeuren, maar kwa eigen land vind ik Rene and The Alligators, The Maskers heel erg goed! Tja en dan de nieuwe groep Aces Again (stamt af van DIXIE ACES). Klinkt heel erg goed! Zij komen er wel. En wat te denken van THE TIELMAN BROTHERS? De jaren 50 en 60 in ere houden en niet vergeten!

Volgende keer meer.

Ellie Boeve

Nu al 70 reseveringen op Facebook voor X -factor Indo Music Classics.

Je zou zeggen een goed teken nadat evement nog gee 7 dagen op het Feacbook staat.

Redenen waarom ICM nu ook op Facbook staat, is dat evenementen van een groep, in dit geval van ICM, ook algemeen wordt geplaatst zodat deze toegankelijk wordt ook voor de leden van andere groepen.

Extra toevoeging is dat na plaatsing van het evenement alle leden automatisch worden uitgenodigd, daarboven kun je eigen leden bestand aan toevoegen, en wil je nog meer bereik hebben dan gewoon dit evenement onder een advertentie plaatsen waar jezelf weer je doelgroepen kunnen difinieren tot maximaal 9 miljoen! Uiteraard hangt hieraan een prijskaartje!

Nu zijn er totaal 500 leden uitgenodigd ennnog geen week geleden met nu al 70 aanmeldingen, 345 hebben de uitnodiging nog niet gelezen, de resterende komt niet.

Alle reseveringen worden door het evenement van Facebook bijgehouden.

Hopelijk komt dit ook op NING, nieuwsgiering ga naar ICM op het Facebook.

ICM Facebook is alleen toeganklijk als uw in bezit ben van het ICM abonnement.

Prettige dag verder; ferry schwab

Tentoonstelling "Linggadjati, brug naar de toekomst".
Gelijktijdig met bovengenoemde tentoonstelling is op diverse plaatsen in het museum de tentoonstelling "Linggadjati, brug naar de toekomst" te zien. Deze tentoonstelling bestaat onder andere uit 23 panelen met foto's en teksten en is eigendom van de stichting Indisch erfgoed uit Apeldoorn. De titel verwijst naar het Javaanse dorp waar Nederlandse bestuurders en onafhankelijkheidsstrijders uit de Gordel van Smaragd kort na de oorlog de basis legden voor de latere onafhankelijkheid van Indonesië.

Militair display.
Mede als aanvulling op bovengenoemde tentoonstellingen zal in de hal van het museum een militair display te zien zijn. Tevens zullen in een aantal vitrines diverse miniaturen van voertuigen en kleding (aangeklede poppetjes) uit onder andere het voormalige Nederlands Indië te zien zijn aangevuld met enkele poppen in historische militaire kledij. De heer Tjitte Wassenaar uit Soest heeft het militair display, het vullen van de vitrines en het aankleden van de poppen verzorgd.
De tentoonstellingen worden mede georganiseerd in het kader van 65 jaar bevrijding.
Op 6 augustus worden deze tentoonstellingen, in aanwezigheid van een aantal genodigden, waar onder een groot aantal veteranen, door burgemeester A. Noordergraaf geopend.

Kunstenares mevrouw Marie- Line van Vuuren uit Soest.
In dezelfde periode zal onze beeldend kunstenaar Marie-Line van Vuren uit Soest in de drie van de vier nog in tact zijnde nonnenkamertjes, op de zolder van het museum, exposeren.

Bovengenoemde tentoonstellingen zijn voor het publiek toegankelijk vanaf zaterdag 7 augustus 2010. Voor het bezichtigen van de tentoonstellingen en het museum Oud Soest worden door het museum de normaal geldende toegangsprijzen gehanteerd met dien verstande dat veteranen op vertoon van hun veteranenpas gratis toegang hebben tot het museum.

Namens de stichting 4 en 5 mei Soest-Soesterberg en de stichting Oud Soest (museum)

C.J.Vos

Informatie

Stichting help de Indischen in Indonesie

In Nederland is over deze groep weinig bekend. Over het algemeen weten wij dat er Indischen zijn achter gebleven omdat zij Warga Negara ‘s zijn ( de Indonesische nationaliteit) hebben aangenomen. Wat veel van ons niet weten is, dat op het moment dat Nederlands-Indië ophield te bestaan in 1950 er weeshuizen waren,waar veel kinderen van Indische afkomst in verbleven,deze kinderen hadden geen schijn van kans om naar Nederland te gaan, omdat zij niet konden bewijzen dat zij een geboorte akte hadden, de half wezen waarvan de moeder of vader nog in leven waren hebben geluk gehad en konden met vader of moeder mee naar Nederland.

Tijdens de grote uittocht van de Indischen uit Indonesië in de jaren 1957 en 1958 zijn veel jongens en meisjes van de weeshuizen als verstekeling naar Nederland gekomen. Voor de achterblijvers was er geen toekomst, geen werk en werden gediscrimineerd vanwege hun Europese naam.

Verder heb je de groep Indischen die geen geboorte akte hebben omdat het overheidsgebouw (burgelijke stand) in de plaats waar zij geboren zijn, tijdens de Bersiap tijd in brand zijn gestoken inclusief de documenten.

Dan heb je ook de groep die Warga negara’s zijn geworden .De meeste van hen hebben dit gedaan om hun baan en bezittingen te kunnen behouden,ook voor deze groep indo’s was het moeilijk omdat zij gediscrimineerd werden vanwege hun Europese naam en door de politieke omstandigheden ivm de affaire van West Irian Barat. De meeste van hen zijn in de jaren zestig vertrokken naar Nederland (spijtoptant) en hebben gebruik kunnen maken van de Linggajati overeenkomst.

Mijn vrouw en ik hebben beiden onze jeugd in Surabaya doorgebracht,mijn vrouw Leida Harly (Indisch) is in Den Haag geboren en is in 1946 naar Indonesië gekomen en ik ben in Cepu geboren. Na de bersiap tijd zijn mijn ouders en ook ouders van Leida in Surabaya gaan wonen. Na onze schooltijd heeft Leida voor de HVA in Surabaya gewerkt en ik voor de NIVAS in Surabaya.

In 1962 zijn wij als spijtoptant naar Nederland vertrokken.

Het is begonnen verleden jaar in Surabaya toen wij in een Mall zaten, met Elise Rapp en Lori Menangka, Lori woont in Surabaya en vroeger was zij het buurmeisje van Leida.

Al pratende over bovenstaande groep mensen kwam de gedachten bij ons op, wonen hier nog arme Indischen? en zo ja,laten wij hun een dag verwennen.

Via Lori kregen wij een drietal adressen. Met een taxi zijn wij naar het eerste adres gereden. Bij onze aankomst van het eerste adres schrokken wij heel erg. Wij hadden niet gedacht dat iemand zo kon leven. Deze vrouw, mevrouw Zijlstra woont in een vervallen kamer van 3 bij 4 meter en een matras op de grond en wat potten en pannen, meer had zij niet, had geen inkomen en leeft van giften. De kerk geeft haar Rp.100.000 p/mnd.(8 euro)

Bij het volgende adres de familie Albinus was de woonsituatie het zelfde,man 78 jaar en vrouw 74 jaar,en hebben geen vaste inkomen. De vrouw werkt als een pembantu (hulp in de huishouding)en krijgt Rp.300.000 p/maand

Bij het derde adres bleek de man verhuisd en niemand kon ons vertellen waar hij naar toe is gegaan.

Wij hebben deze twee families financieel geholpen uit eigen middelen,maar beseffen ook dat deze mensen structureel geholpen moeten worden.

Gezamenlijk hebben wij besloten om terug te komen om meerdere families te helpen. Om een beeld te kunnen hebben van de Indische mensen die in Surabaya en omgeving wonen, hebben wij via de voorzitter van de Indische vereniging in Surabaya een adressenlijst gekregen met 300 namen,waarvan de meesten het erg moeilijk hebben.

Dit jaar in de maand maart zijn wij en Elise Rapp naar Surabaya vertrokken om twintig families te bezoeken. Uit donatie die wij kregen van Indischen die met vakantie waren in Kuta Bali en eigen middelen konden wij ons plan uitvoeren.

Wij kregen hulp van drie vrouwen die in Surabaya wonen en ons door de gangen en kampungs van Surabaya hebben geleidt gedurende 4 dagen.

Het was voor ons frustrerend omdat de adressen die wij hadden niet zijn bijgehouden (verhuisd) of de man of vrouw waren overleden.

Uiteindelijk hebben wij nog 15 families kunnen bereiken. Hun leef- en woonsituatie is slecht. Zij wonen in kleine kamers met een matras op de vloer en verder hebben zij wat kleren. De meeste van deze mensen leven van aalmoezen en een enkele bijdrage van de kerk.

Wij kregen o.a het adres van de familie Jack Koemendong ( heeft in een weeshuis van Pa v/d Steur gezeten) .Deze familie bestaat uit vader 78 jaar,moeder 74 jaar,zoon 44 jaar en dochter 41 jaar.

De zoon is geestelijk gehandicapt en de dochter heeft Polio en kan moeilijk lopen. Via hulp van de kerk hebben zij een tijdelijk woonruimte gekregen tot en met april en als er geen oplossing voor hun wordt gevonden dan is hun lot om ergens in Surabaya onder een brug te wonen.

Wij hebben deze familie kunnen helpen maar beseffen dat zij structureel geholpen moeten worden.

Een ander adres was van Familie Guus Augustin en vrouw

Guus kennen wij nog uit onze jeugd jaren in Surabaya en schrokken om Guus zo terug te zien, levend onder de armoede grens. Door zijn naam was hij kansloos in Indonesia. Hij had hartklachten en kon geen medicijnen kopen. Wij hebben hem kunnen helpen. Ons bezoek was op 16 maart en op 1 april kregen wij het bericht door dat hij overleden was aan een hartstilstand.

Uit informatie die wij kregen,weten wij dat er een aantal Indischen onder de bruggen van Surabaya wonen. Ons werd afgeraden om hun op te zoeken omdat het gebied waar zij leven te gevaarlijk was. Wij besluiten om in november daar naar toe te gaan om deze mensen te helpen.

Hulpverlening

Halin is de enige stichting die tot nu toe hulp biedt aan de Indischen.

Een bericht aan alle leden van ICMonline - Indische Internetkrant

Bezoek ICMonline - Indische Internetkrant op: http://icmonline.ning.com/?xg_source=msg_mes_network