Inleiding

gebracht werden. Daar was ook mijn vader bij en zo werd ons gezin weer herenigd. Hiervan kan ik mij niets herinneren, ik was toen net 4 jaar. Het enige dat ik nog weet en voor me zie, is dat ik door het kamp loop langs bamboe huisjes. Op 19 juni 1946 schepen we in op de Tabinta van de KNSM die ons naar Nederland brengt, waar we op 22 juli in Amsterdam aankomen. Deze informatie heb ik op internet gevonden, omdat iemand bezig is om de passagiers-lijsten van alle schepen, die na de Japanse capitulatie mensen van Indië naar Nederland hebben geëvacueerd, op een speciale website te zetten .

Afbeelding 2 (vorige pagina)

Dat Japanse producten in huis taboe waren en er geen spoorbielzen in de tuin lagen sprak voor zich. De oorlog, de Birma spoorweg en het buitenkampse leven in Bandoeng waren onder-werpen waar bij voorkeur niet over gesproken werd thuis. Het enige dat mijn vader mij vertelde over de Birma Spoorweg was dat hij daar een hekel aan de Engelsen heeft gekregen met als illustratie het volgende verhaal.

In de barak waar ze sliepen lag hij naast een Engelsman die op gegeven moment ernstig ziek werd. Hij moest hoognodig wat extra en goed voedsel hebben want het dagelijks rantsoen was beperkt en 2 keer per week kreeg je er een ei bij. Mijn vader gaf zijn eieren en nog wat extra voedsel aan hem en hij knapte uiteindelijk op. Toen mijn vader enige tijd later een ernstige oogziekte (kampogen) kreeg, waarvoor hij onder andere extra eieren  nodig had, kreeg hij niets van hem!

Er zal ongetwijfeld meer gespeeld hebben tussen de Engelse en Nederlandse gevangenen, want door zo’n voorval krijg je toch niet een hekel aan alle Engelsen.

Als ik in 1966 in Delft afstudeer, trouw ik en emigreer naar Amerika om bij Boeing in Seattle te werken. Na een paar jaar terug naar Nederland om in Groningen te promoveren en toen naar de Nederlandse Ambassade in Washington D.C. en uiteindelijk naar Philips in Eindhoven waar ik in 2001 met pensioen ga.

Met name in mijn Philips-tijd ben ik over de hele wereld gereisd en zodoende diverse malen in Thailand geweest. Met mijn vader die in 1991 gestorven is heb ik niet meer kunnen praten over de oorlog en het kamp. Ik had mij voorgenomen om dat uitgebreid met mijn moeder te gaan doen na zijn overlijden en zou deze gesprekken op video opnemen. Helaas krijgt mijn moeder op gegeven moment een hersen-infarct, raakt verlamd en kan onder andere niet meer praten, dus de videogesprekken kon ik vergeten. Ik blijf dus met veel onbeantwoorde vragen zitten.

Ik moet dus zelf op zoek waarvoor ik de familiearchieven en het internet gebruik waar je steeds meer informatie op kan vinden. Ook bezoek ik diverse malen de Burma spoorweg en uiteraard ga ik enkele malen terug naar Indonesië, in het bijzonder naar Bandung.

Wat levert de zoektocht op

In de jaren '90 ga ik voor het eerst naar Kanchanaburi in Thailand bij de Bridge on the River Kwai, de meest bekende plaats van de Birma spoorweg. Daar is ook de erebegraafplaats, waar ook veel Nederlandse militairen zijn begraven. Daar was toen al      het Thai-Burma Railway Centre Museum. Daar wordt je op indringende wijze geconfronteerd met de verschrikkingen van de aanleg van de spoorweg. Niet alleen de beelden zijn confron-terend maar ook de statistieken. Daar waren ook sterftecijfers/ percentages van de verschillende nationaliteiten waarbij opviel dat van de blanke gevangenen, Engelsen, Australiërs, Amerikanen en Nederlanders, de Nederlanders verreweg het hoogste overlevings-percentage hadden.

De verklaring die ik toen bedacht was dat zij voor een groot deel in Indië waren geboren en/of daar lang gewoond hadden en zodoende aan de tropen gewend waren.

Er was ook een statistiek waarin gekeken was naar de over-levingspercentages van drie categorieën krijgsgevangenen: vrijgezellen, getrouwd /geen kind en getrouwd en 1 of meer kinderen. En wat bleek daaruit: het sterftepercentage bij de vrijgezellen was het hoogst, dan getrouwd maar geen kind en het laagste percentage was de getrouwde militair met kind(eren)  Deze cijfers kregen voor mij extra emotionele waarde toen ik de postkaarten vond, die mijn vader en moeder elkaar via het Rode Kruis konden sturen. Het beetje tekst dat ze hierop konden/ mochten schrijven laat zien dat mijn vader iedere keer vraagt hoe het met Ton gaat en mijn moeder op haar kaart vertelt dat Ton mooi is, veel over zijn vader praat etc. (zie afbeelding 1)

Eind jaren '90 ga ik weer naar het Birma spoorweg museum en hoor daar dat ze inmiddels heel druk bezig zijn om alle archieven te digitaliseren. Ik krijg een visite-kaartje van een Australiër die daar mee bezig is en teruggekomen in Nederland stuur ik hem een e-mail met de naam en rang van mijn vader en de vraag of hij info heeft waar mijn vader aan de Birma spoorweg gewerkt heeft.

Binnen een paar dagen krijg ik een e-mail terug met een aantal bijlagen waarin niet alleen het kamp staat waar mijn vader aan de Birma spoorweg verbleef, maar ook wanneer en hoe hij daar naar toe gebracht was. Wat mij nooit verteld was, is dat hij na zijn gevangenneming eerst nog een tijd in een POW camp op Midden Java heeft gezeten en op 1 februari 1943 met 1900 POW's als Java Party 12 van Surabaya naar Singapore is overgebracht met een schip genaamd Maebashi Maru 2, dat na een noodzakelijke tussenstop in Batavia om 200 zieken van boord te halen op 9 februari 1943 in Singapore aankwam. Vandaar is hij op 16 april per trein naar de Birma spoorweg gebracht (Camp 4).

Deze tocht staat in afbeelding      3 (met link naar de namenlijst) beschreven. Het is huivering-wekkend hoe deze gevangenen de hele reis van 9 dagen onder in het ruim moesten zitten met opgetrokken knieën,  met slecht en giftig voedsel, mede waardoor 500 POW's dysenterie kregen en naar hospitalen in Batavia en Singapore afgevoerd moesten worden.

Als ik na deze kennis weer terug ga naar Thailand en daar met mijn vrouw een deel van de Birma spoorweg met een toeristische trein traceer, rijdend door een prachtig landschap en langs een mooie rivier, dan is het toch     een dualistisch gevoel; weten dat het niet voor niets de Doden Spoorweg heet, maar dankbaar dat mijn vader het overleefd heeft.                                      Als ik daarna in Hiroshima ben  koop ik daar een gouden herdenkingsmunt en dank de Amerikanen bij het monument, dat zij de atoombom hebben gegooid, waardoor een eind aan onze levensbedreigende ellende kwam. Dit deed ik uit volle overtuiging , omdat inmiddels ook bekend was geworden uit geheime Japanse regeringsdocumenten, dat als de geallieerden een invasie in Japan waren gestart in plaats van de atoombom te gooien, de Jappen de opdracht hadden om alle geallieerde geïnterneerden ter dood te te brengen.

Mijn vrouw en ik hebben inmiddels heel Indonesië uitvoerig bereisd en als ik daar dan ben dan voel ik me thuis, zeker als ik vertel dat ik in Bandung ben geboren en daar lang gewoond heb. Het is ontroerend hoe positief en hoe medelevend men daarop reageert. Het is alsof je weer thuis komt.

Afbeeldingen:

1. Voorbeeld van de POW postkaarten die mijn ouders via het Rode Kruis aan elkaar konden sturen.

2.  RAPWI brief over evacuatie vanuit Bandoeng.

3.  Beschrijving transport Java Party 12 met de Maebashi Maru 2.

Literatuur

F.J. Suyderhoud - Bandoeng 1942-1945  

Brouwer von Gonzenbach, P.G. (Japanse registratiekaart, verslag)

Dulm, J. van e.a. - Atlas Japanse Kampen, dl. I, p. 171 (2500 man)

Lijbaart, P.F. - Dagboek-

Nelson, David – The Story of Changi Singapore, 1974, pg 78, 210 (1705 krijgsgevangenen)

Oosterhuis, Jacob - Dagboek, eigen beheer, pg 87-89 (2000 man, Hawaii Maru)

Stellingwerff, J. - Fat man in Nagasaki, 1980, pg 7 (Hawaii Maru)

Verstraaten, Ton - Ooggetuige, 2008, pg 118-120 (1000 man, Hawaii Maru)

Witsen, E. van – Krijgsgevangenen in de Pacific-oorlog, 1971, pg 177

Websites

www.onzeplek.nl (Ronald Scholte, reisbeschrijving, klik op Fukuoka 14)

Namenlijst

Namenlijst Java Party 12 – Archief Nederlandse Rode Kruis (1700 kr)

___________________________

Bron: NICC-Magazine edtie december 19.12.2016

De dorpen op Midden-Java die door Stichting Tileng geholpen worden, doen me denken aan de dorpen waar mijn ouders geboren zijn in Zuid-Sumatra. Dat zijn Bayau en Landur die eerst onder het regentschap Lahat vielen, maar nu onder Empat Lawang.  De twee dorpen behoren na       de herindeling van de regent-schappen nog steeds tot de provincie Zuid-Sumatra.

VOORBLADEN BOEK " Voorstel conceptrapport Uitbetalen Traktaat van Wassenaar " die net is uitgebracht

door uitgever Calbona.

Het boek  DRUK I is te koop bij ICM stands op de aanstaande Pasar Malam Eindhoven

De planning is dat het boek druk II  plus de 15.000 handtekeningen worden aangeboden aan Stef Blok, Mark Rutte en alle fractievoorzitters van de Tweede Kamer  of leden van de Tweede Kamercommissie VWS. Het boek (rapport)  is het uitgangspunt bij de besprekingen om tot oplossingen te komen die worden gevoerd door  NL-ACTW-66 Delegatie. 

 
Inschrijven  nu is al mogelijk via info@icm-online.nl tegen betaling van € 50, en wordt direct als deelnemer aangemerkt van de claim stichting. Ook kunt u  al als donateur opgeven voor € 25 via info@icm-online.nl.

Uw donatie/bijdrage kunt U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07  ten name van ICM Online /  F.Schwab onder vermelding van donatie ACTW 66 - Traktaat van Wassenaar . Wij hebben uw donatie hard nodig voor de uitvoeringskosten van de regeling tot compensatie, welke de Nederlandse Staat bewust 51 jaar heeft nagelaten, teneinde ons werk  verder af te kunnen maken.  

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Peggy  Stein (Indische Kwestie) vroeg mij een verhaal over mijzelf te schrijven.

In principe houd ik er niet van om jezelf en je familie in het openbaar ludiek een podium te geven. Daarnaast mijn zonen eigenaren/directeur zijn van ondernemingen die ook nog personeel hebben, naast dat ik ze schade kan aanbrengen, dit even terzijde. Dus dan maar het verhaal van mijn ouders.

Bij hoge uitzondering bij deze!

Mijn verhaal sluit aan bij het Verdrag Traktaat van Wassenaar. Velen die zaten te twijfelen in het voormalig Indie na de overdracht van het Nederlands Indisch bestuur aan Soekarno en Hatta.  Mijn vader was geen twijfelaar, die had gekozen voor de opbouw van de republiek Indonesië.

Dit geheel tegen de zin van mijn moeder die zo Europees was als je maar kon bedenken, en een vervelend trekje toch neerkijken op ……. Mijn vader vaak uitlatend: “An wat moet ik in Nederland, wij Indo’s worden alleen kind van de rekening”. Mijn moeder negeerde al deze acties en gezegden. “Over mijn lijk An”, mijn vader weer. Mijn vader had een onderneming die zorgden voor de fabrieken over en weer over machines etc. konden beschikken, was als adviseur verbonden aan het parlement van Soekarno, en goede vriend van oom But (Majoor Sabur, lijfwacht, en rechterhand van Soekarno). Door deze relatie zaten wij dus in de kringen van Soekarno. Zo hadden wij een pas voor toegang tot de Istana (Paleis) . Over – en weer kwamen oom But met zijn delegatie bij ons thuis in Jakarta en andersom. Zo ben ik dus vaak Bapak tegenkomen tijdens zijn middag wandelingen. Af en toe richtte hij een woordje tot mij, en uiteraard Megawati Putri Dewi (Die nu achter de schermen aan de touwtjes trekt o.a. de president van nu Jokowi).

Wij genoten de bescherming van ook But ten tijde van de bersiap. Als er maar geluiden waren dat de pemuda’s in aan tocht waren richting onze woning, zorgde oom But dat er weer drie of vier tentara’s (Militairen) bij ons huis de wacht hielden.

Wat mijn vader verkondigde “over mijn lijk”werd de bewaarheid. Het vreemde was dat in zijn laatste maand dat hij zijn relaties bezocht, ik altijd mee moest. Later begreep op oudere leeftijd  zijn boodschap. Het leek wel of mijn vader staatsbegrafenis kreeg, wie dit heeft geregeld dat laat ze raden, niet mijn moeder zo flink als ze is, maar op dat moment ben je ook niet in staat.

Vreemd is dat Jakarta mijn vader dankbaar wilde tonen, en in Holland kwamen ze vaak ons met delegatie bezoeken. In de zomer 1966 kwam oom But (majoor Saboer) met Generaal Soeharto, en generaal Natision gebroederlijk. Oom But moest in Europa de rekeningen betalen van de laatste vrouw van Soekarno. Oom But: “Avis, ik moet je deze envelop overhandigen”, 100.000 guldens zat in de enveloppe. Wat mijn moeder deed staat in mijn boek “ode aan Mischa “ beschreven.

1966 was het jaar dat het verdrag Traktaat van Wassenaar door beide regeringen werd geratificeerd.  39 miljoen werd al uitgedeeld aan relaties die op de hoogte waren van de totstandkoming van dit verdrag. Dit bezoekje had nog meer merkwaardigheden, had Generaal Soeharto niet een dubbele agenda, want iets verderop woonde Prins Bernard, die de coupe financierde volgens Jort Keldert, maar deze had geen bewijs van deze waarschijnlijke ontmoeting. Later werd ook majoor But  Saboer geliquideerd bij die Coupe door Soeharto.

Beide merkwaardigheden leiden naar de grote zaken o.a. het Verdrag Traktaat van Wassenaar, ik was dus zelf getuige.

Is mijn vader van boven die mij heeft opgedragen om het Verdrag Traktaat van Wassenaar op te lossen ?.

Foto - Dit is mijn gezin (oude foto van 1981), helaas mijn dochter is drie jaar geleden overleden ..

ICM 16.1.17

De koele - en kille ontvangst van mijn schoonouders die moesten vluchten uit de republiek Indonesie

Foto – Ouders van Astrid (Pitty, Hardy – Geeve)

In september 1961 kwamen ze berooid aan in Nederland. Helemaal murw geslagen door de Tweede oorlog. Het verblijf in gevangenschap in de kampen, en ook nog eens waar die twee atoombommen vielen. Vervolgens de bersiapperiode die eigenlijk nooit is geëindigd. Tot slot die kille koele ontvangst in Nederland waar de Indische Nederlanders niet welkom waren. Desondanks mijn schoonvader een onderneming Technico had verkoos hij voor een betere toekomst voor zijn kinderen in Nederland. Dit impliceerde dat van het luxe rijke leventje in Indonesie afscheid moest nemen. Alleen maar respect voor die beslissing om je zelf op te offeren voor een goede toekomst van je kroost in Holland. Daartoe liet hij zijn onderneming achter voor zijn opvolgers en aandeelhouders, zonder 1 cent te ontvangen hier voor ook niet voor de goodwill. Zo werd het verhaal naar buiten , en de kinderen gebracht, de insiders wisten wel beter.

De harde feiten waren dat Min, Buitenlandse zaken van de Republiek alle Nederlandse Indische Staatsburgers per direct sommeerde om de republiek te verlaten, met verlies van al hun bezittingen en tegoeden, hetgeen onder het traktaat van Wassenaar valt.

Bij aankomst in Holland heeft mijn schoonvader helemaal onderaan de ladder moeten beginnen.

Eerst zijn excusjes moeten aanbieden bij Stokvis, vervulde in functie financieel directeur, maar werd bezoldigd als een boekhouder. Dit werd later in ere hersteld door het bureau Mc Kinsey bij een reorganisatie.  Mijn schoonmoeder is de klappen nooit te boven gekomen in Holland. Gekscherend genoeg droomde ze van een leven in het mooie Holland, gelukkig had ze haar oudste dochter die groten deels haar moedertaken van haar overnam, en later door haar andere kinderen. Niet vreemd op zicht, want in Indonesie was Astrid (mijn vrouw) die al die rol had als vertrouweling van de vader waar zij de rol van haar moeder waarnam in sociale- en zakelijke leven.

Voor mijn schoonmoeder die in dit luxe bestaan in Indie werd ondersteund door negen bediendes om haar huishouding te voeren, laat het zich al raden dat dit “gat” in Nederland nimmer kan worden gedicht. Meerderheid van kinderen Hardy bestonden uit meisjes. Specifiek om 9 meisjes en drie jongen. In Nederland werden nog drie meisjes geboren (den Haag en Spijkenisse). In dit gezin van twaalf ontstond in principe de generatie die Indie hebben meegemaakt, en niet hebben meegemaakt. Nog niet gesproken over het grote leeftijdsverschil.

Na het overlijden van mijn schoonvader zag ik mijn schoonmoeder als een andere vrouw opbloeien: Haar talenten kwamen plotseling boven drijven. Schilderen, gedichten en schrijven. In mijn kantoor stonden uiteindelijk drie schilderijen die ik van haar kreeg.

Bij haar overlijden ontdekte ik een manuscript van haar met de titel Tjiharoem (frictie roman, die haar leven beschreef en haar beide broers die zijn omgekomen door de Jappen).

Het manuscript was uitgewerkt op IBM type machine (IBM –bolletje). Dit is een kostbaar bezit in mijn optiek. Ik had net een dure scanner Pentax aangeschaft om bedrijfsdocumenten in te scannen. Dit manuscript heb ik gelijk ingescand en het was in oud- Hollands geschreven, en heb deze nabewerkt. De digitale versie aan Liz en Geert ter hand gesteld om het verder af te wikkelen.

Ik vond dat 1 van haar kinderen het moesten “uitgeven”, en zeker niet ik als oudste schoonzoon. Het boek is er, maar is nooit formeel uitgegeven, wie weet nu wel dat ook een ISBN nummer krijgt, het verdient het! Gezien haar levensinstelling in Holland heb ik dit nooit achter haar gezocht; Toch een mooi rijk nalatenschap voor nageslacht een boek van je moeder, je oma, je grootmoeder, waar je zuinig op moet zijn “Tjiharoem”… Foto – boek Tjiharoem een frictieachtige roman waar zij haar leven en overleden broers door de Jappen beschrijft.

Foto – boek Tjiharoem achterkant Familie Geeve.

Foto – van de Familiekrant De Keten Jaargang 16.

 Om een hechte band te creëren van zijn kroost (vader, opa, grootvader Hardy) zette hij deze familiekrant op. De Keten het symbool die een brug legde met een palmboom (het voormalige Indie) en koele kille ontvangst in Nederland met de Hollandse molen. Mijn schoonmoeder zal kennelijk de bedenker zijn van de cover. Iedere maand verscheen eerst de handgeschreven versie “De Keten’ met daarin alle familie nieuwtjes om die “verbinding” hechter te maken met de kinderen die al uit huis waren. Later werd de krant gedigitaliseerd en werd met wisselende redacties gevoerd, en verder verspreid naar alle familieleden. (Wij hadden toen nog geen MSN, of het Facebook nu)

Naast De Keten, werd iedere Pinksteren het familieweekend (koempoelan voor het samenzijn)georganiseerd tot vandaag aan de dag, met wisselende organisatoren die iedere keer het stokje overnamen. Nu is de jongste generatie aan de beurt. Anno 2014 wordt deze traditie voortgezet in Leukemeer(Venlo) waar dan weer ruim 16 bungalowtjes of meer gelegen op 1 veld worden afgehuurd waar kinderen en kleinkinderen deze Indische koempoelan delen een week lang.

Terugkijkend is een dergelijk Indische familieband uniek waar mijn schoonouders best trots op mogen zijn dat tot heden de familieband hecht is. Zou zij met symbool De Keten dit hebben bedoeld?

ICM 18.1.17

Mijn vader verkoos de republiek Indonesia boven een terugkeer naar Nederland als 1 van de weinigen.

(c) bronvermelding: Boek "ode aan Mischa" uitgegeven door Calbona.

Foto – Mijn ouders (Tony Schwab, en Avis Warlicht).

Ter informatie: Mijn vader was niet de enige met dit streven; Ik refereer graag naar de vader van onze Minister President Mark Rutte die zelf weer terugging voor een tweede keer, en zijn eerste vrouw is daar overleden en ligt in Bandoeng begraven. Dus ook Mark Rutte heeft banden daar liggen met Indische wortels.

Mijn vader overleed in Jakarta na een ziektebed toen ik een jongen van elf was, en ik meen op zijn 39 ste jaar. In tegenstelling tot mijn schoonvader wilde hij het land Indonesie opbouwen. Dus nooit meer terug naar Holland. Mijn moeder weer voelde ze puur Europeaan, en keek neer op …… . Er was dus altijd een dispuut tussen beiden. Mijn vader weer: “An over mijn lijk, naar Holland, wat moet ik in godsnaam daar”, wat uiteindelijk ook geschiedde. Terecht want hij had zijn Pekaret, een instituut die de belangen van fabrieken / industrie behartigen daar. Zo heeft weer mijn schoonvader voor zijn bedrijf Technico een groene GMC Pick-up in bruikleen gekregen van Pekaret weer.

Ter informatie: Mijn vader was niet de enige met dit streven; Ik refereer graag naar de vader van onze Minister President Mark Rutte die zelf weer terugging voor een tweede keer, en zijn eerste vrouw is daar overleden en ligt in Jakarta begraven. Dus ook Mark Rutte heeft banden daar liggen met Indische wortels.

Foto - Jaarlijkse fancy fair van Pekaret in Jakarta. Opening door pres. Soekarno, en direct achter hem mijn vader in een donker overhemd.

Mijn vader was tevens verbonden aan een soort adviescommissie bij het parlement van Rep. Indonesië, waardoor wij als kinderen vaak te vinden waren in de Istana op uitnodiging van Bapak en majoor Saboer. Soms stond de limousine voor ons huis in Jakarta om ons op te halen, wanneer onze chauffeurs al naar huis waren. Op de Istana (paleis) ontmoette ik verschillende keren Bapak die menigkeer met mij een woordje wisselde in de Nederlandse taal, en ik weer in de bahasah. Niet te vergeten vaak met zijn dochter Megawati speelde (leeftijdgenootjes). Bizar, dat ze later ook nog de eerste vrouwelijke presidente werd van de republiek in het grootste Islamitische/moslim land.

In tegenstelling tot mijn schoonmoeder, had mijn moeder het zwaar te verduren zonder een man aan haar zijde, maar had slechts vier jongensmonden te voeden. Zij had haar meisjes HBS, en heeft ook haar lerares akte. Echter nooit gewerkt. Op haar 40 ste jaar moest ze gelijk aan de slag in die beruchte contractpensions. Eerst een opfris cursus bij Instituut Schoevers in Den Haag, en binnen zes maanden aan het werk bij het RDW als schrijfster A. Uiteindelijk opgeklommen tot Hoofd van Rijbewijzen in Veendam. Desondanks dat ze geen man aan haar zijde had werd ze door ons gesteund, naast dat mijn oudste broer al 19 was.

Hoe mijn schoonvader en mijn vader in het nationalisatieproces zaten met hun ondernemingen in Indië, is mij niet helemaal duidelijk. Slechts gissen. Als ik voor mijn vader spreek die bewust de keuze en beslissing genomen had om het land Indonesie op te bouwen, en kennelijk had mijn vader al een vooruitziende blik dat in Nederland een zwaar leven zat te wachten voor de Indo’s als kind van de rekening. Desondanks werd in 1966 toch door generaal Saboer een poging gedaan om 100 duizend gulden aan mijn moeder te overhandigen, die moeder heeft geweigerd, met de wetenschap van nu had dit bedrag betrekking heeft op die 600 miljoen dossier. Ook wel het verdrag Traktaat van Wassenaar dat in september 1966 werd geractificeerd door beide regeringen.

Ik heb dan ook veelvuldig discussies gehad met Astrid - mijn vrouw- wat de gedachte achter haar vader was, zeker nadat ik langs de lijn heb moeten meemaken dat het leven in Holland heel erg en zwaar is geweest voor een gezin met twaalf kinderen, en een moeder die het leven/de huishouding niet aankon. De asielzoekers hadden nog een beter bestaan.

 Dit overkwam alle Nederlandse onderdanen uit het voormalige Indie, die een onderneming hadden (naast de bezittingen, banktegoeden, verzekeringen, pensioenen).

Ook hier ligt een rapport Van Gaalen daterend uit 2000 in opdracht van het Min. VWS waar al die banktegoeden en verzekeringspolissen tegoeden van de Indische Nederlanders zijn gebleven, die nimmer werden uitgekeerd.

Later heeft de regering van President Soekarno aan Nederland 689 miljoen  (waarde nu  7 - 9  miljard) betaald aan het Min. van Buitenlandse Zaken ter compensatie van de gedupeerden. Echter deze is nimmer uitbetaald aan de gedupeerden in Holland anno 2014. Dit geld is aangewend voor andere doelen wisten de betreffende ambtenaren van dit Ministerie ons te melden. De andere gelden overgeheveld naar New York zijn nooit terechtgekomen bij diegenen aan wie deze toebehoren. Deze zaak is nu uitgebreid in de media gekomen op 18 maart in het NRC van 17 maart 2014. Zie link op Internet.

http://www.nrc.nl/nieuws/2014/03/18/indiegangers-krijgen-nog-miljoe...

In reactie hierop hebben bewindslieden dit toegegeven.

Reeds in mijn jonge leven werd ik al persoonlijk geconfronteerd (ontmoetingen) met belangrijk mensen met positie of mensen met de hoogste in rang op deze wereld die het land besturen, een land met een populatie van 240 miljoen telt de Republiek Indonesië anno 2014.

Mijn vader weer was goed bevriend met oom Boet Saboer (rechterhand van Soekarno). In 1965/1966 kwam Saboer in Voorburg bij ons thuis om o.a. gelden namens de Republiek aan mijn moeder te geven. Zij heeft dit geld geweigerd (100 duizend dollars). ”Was wat mijn vader nog te goed had”, werd erbij gezegd. Bij dit bezoek was ook aanwezig generaal Soeharto (later president) en een andere generaal, zijn naam ben ik kwijt, had kennelijk weinig indruk op mij gemaakt als jongen. Ik was persoonlijk bij het bezoek aanwezig.

Het ontbrekende bewijs van vele Nederlandse onderzoekers die boeken hieraan hebben gewijd met betrekking tot die coupe, die 6 maanden later werd gepleegd. Generaal Soeharto had duidelijk een andere agenda, en oom Boet Saboer werd geliquideerd. President Soekarno werd gevangen genomen.

Niet wetende dat in mijn leven nog vele van deze unieke ontmoetingen/momenten  zouden plaatsvinden, maar dan in relatie tot mijn werkomgeving.

 Om maar te noemen o.a.: Herman Wijffels (onder hem gewerkt, mij het vertrouwen gaf bij Selfbanking waarop Herman kon bouwen), Marcel en Serge Dassault (aan de wieg van Selfbanking concept voor het Nederlandse bankwezen, velen weten dit niet), en de vele GEO’s van de Multinationals o.a. Heineken, Coca Cola, Nikon, Lockhead Company AG, en Hoogovens Groep om deze te bedienen bij de implementatie van het ‘s-werelds gouden product “Scala Business Solutions” die mij verkozen om hun gouden product in de Benelux te mogen vertegenwoordigen zodat zij weer hun vestigingen wereldwijd konden controleren.

Dit verandert de kijk op je hele leven nu. Hoe relatief alles kan zijn.

Zeker als je op 22 april 2015 op eens face to face met de president Joko Widido van de Republiek Indonesië staat  tijdens het business-forum in het Kuhrhaus in Schevningen. Persoonlijk sprak over de Indische zaken in Nederland, en het verdrag van WASSENAAR 1966, dat de Nederlandse Staat het financiële deel van dit verdrag nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlands-Indische Gemeenschap. Nu in een andere entourage namens de 100.000 ICM lezers, en de 15.000 ondertekenaars.

Toch stel ik mij zelf de vraag als mijn sobat (vriend) Marshal ”Als wij in Indonesie waren gebleven, hadden wij maatschappelijk meer bereikt dan in Nederland?”

Passage uit mijn boek "Voorbode van het turbulente millennium'' uitgegeven door Calbona, bestel@icm-online.nl

ICM 18.1.16

U ondersteunt ons door het boek rapport uitbetalen traktaat van Wassenaar te kopen ,  u wordt dan op de lijst gezet ACTW-66 deelnemers, dat ook namens U wordt geprocedeerd; kosten 50 Euro. Boek is ook te koop bij ICM stand op de pasar van Steenwijk .

ICM 28.1.16

Harold Verwoert

Justine Pelmelay

                                                                      Free Line op het podium van Rabo Theater De Meenthe

                                                                      (foto: CoPictures) 

Zondag 15 januari

Op zondag 15 januari is er een heel bijzondere formatie op de Pasar Malam, namelijk de formatie Kroncong Toegoe Modern. Kroncong is de traditionele muziek uit Indonesië, Toegoe is het eiland waar deze groep vandaan komt. Ze brengen in traditionele klederdracht de Indische muziek op een moderne manier. Deze groep wordt afgewisseld door het duo Double Impact. Een allround duo met een zeer breed en dansbaar repertoire. Kenners zullen de zanger en gitarist Harold Roso herkennen van de band Infinity. De dansdemonstraties zijn op zijn minst indrukwekkend te noemen. Hawaiian Treasure neemt u mee naar Hawaii en Tahiti. Gespierde mannen met traditionele tatoeages en prachtige dames in rieten rokjes. Wie wil dat niet zien? Na afloop mag u met deze groep op de foto.
De Pasar Malam wordt afgesloten door niemand minder dan de Grande Vedette van de Pasar Malam. Justine Pelmelay deed mee aan het Eurovisie Songfestival met het nummer “Blijf zoals je bent”. Sindsdien is ze niet meer weg te denken uit de Nederlandse showbizz. 

Dansgroep Hawaiian Treasure

Op 21 maart 1951 legde het eerste schip met Molukkers aan aan de Lloydkade in Rotterdam. Hier werden de eerste stappen gezet op Nederlandse bodem. Er  is echter niets dat aan deze gebeurtenis herinnert. Veel Molukkers vinden dat dit anders moet. Daarom is de Stichting Moluks Historisch Museum aan  het  inventariseren in hoeverre er behoefte is en er mogelijkheden bestaan voor een op te richten Moluks Monument op de Lloydkade in het Rotterdamse havengebied. Een plek waar herdenkingen kunnen worden gehouden en waar iedere passant kan zien wat zich op deze plek   nu meer dan 65 jaar geleden afspeelde. Het Moluks Museum stelt het op prijs als u uw mening over dit initiatief wilt geven door via de onderstaande LINK een korte enquête in te vullen. De uit-komsten hiervan worden mee-genomen als motivatie bij de aanvraag van het monument. LINK naar de enquête:

https://nl.surveymonkey.com/r/JY7K275. Ook kunt u de enquête invullen op de site van Stichting Moluks Historisch Museum:

http://www.museum-maluku.nl.

Premier Rutte geeft Gouden kris terug aan Indonesië

Tijdens zijn bezoek aan Indonesië vorige maand heeft Premier Mark Rutte een gouden Buginese kris overgedragen aan president Joko

Widodo. Het is het eerste object uit de collectie van voormalig Museum Nusantara uit Delft dat 3 jaar geleden moest sluiten. In 2017 worden maar liefst 1465  artefacten teruggegeven aan Indonesië. Met deze kris wordt de spits van dit unieke overdrachts-project afgebeten. Het is tot nu toe de grootste repatriëring van kunst en erfgoed ooit. Met goud ingelegde en met kostbare edelstenen versierde krissen, zoals het exemplaar dat Mark Rutte heeft  overhandigd  aan  president Widodo, werden in de koloniale tijden gebruikt als relatie-geschenken door de Indonesische  

vorsten aan de Nederlandse bestuurders en zakenmensen. De artefacten die niet naar Indonesië teruggaan, komen in het Prinsenhof in Delft en zijn vanaf volgend jaar online te zien.

Holland Festival komt met  ‘Setan  Jawa’

Begin vorige eeuw zochten veel arme Indonesiërs hun toevlucht tot de Javaanse mystiek, in het bijzonder tot de rituelen die een mens rijk kunnen maken. SETAN JAWA (‘Javaanse Duivel’) toont dit  

Faustiaanse verhaal van een man die een pact sluit met de duivel. Deze maakt hem schatrijk, waar-door hij kan trouwen met een prinses, maar de prijs die hij ervoor moet betalen is hoog. Regisseur Garin Nugroho (van wie onder andere Opera Jawa te zien was) heeft zich voor deze nieuwe zwijgende film laten inspireren door de donkere sfeer en stijl   van klassiekers als Nosferatu en Metropolis. De soundtrack wordt live uitgevoerd door het Rahayu Supanggah Gamelan Orchestra en het Nederlands Kamerorkest en is gecomponeerd door Rahayu Supanggah, die eerder samen-werkte met Robert Wilson en Iain Grandage. ‘Setan Jawa’ is een waar magisch/surrealistisch mees-terwerk uit de hedendaagse Indonesische cinema.

De film is te zien op zondag 18 en maandag 19 juni 2017 om 20.30 uur in de grote zal van Muziek-gebouw aan ’t IJ in Amsterdam. De kaarten kosten € 36,00 en voor studenten en CJP € 18,00. Dit is inclusief een drankje. Het reserveren van kaarten is NU reeds aan te bevelen:

http://www.hollandfestival.nl/nl/programma/2017/Setan-jawa/

Met dank aan Antonio Meijer-Nusantara Productions voor donatie ACTW 66 - Traktaat van Wassenaar.  Donatie van € 500 en Julius Stemmerik goed voor € 2500. - Traktaat van Wassenaar.  Donatie van € 500 en Julius Stemmerik goed voor € 2500.

De teller staat nu op € 3000,

ACTW66 heeft reeds gerealiseerd;

- promotie bekendmaking via ICM, Internet, Facebook en op via de pasar malams

- 15.000 handtekeningen steunen ACTW66

-  Onderzoek/ research in het verlengde van Halbe Zijlstra (VVD)

-  Onderzoek vervat in het Rapport Traktaat van Wassenaar.

-  Rapport werd op 24 december uitgegeven door uitgeverij Calbona in boekvorm full color

-  Alle bewindslieden zijn geinformeerd: Bert Koenders. Markt Rutte, Halbe Zijlstra, fractie voorzitters van de Tweede Kamer

-  De president Joko Widido werd persoonlijk door ACTW66 op de hoogte gebracht van dit feit.

-  Twee advocaten hebben zich gemeld voor de ACTW66 delegatie

Nu hebben wij nog een bedrag voor de advocaat Spong  nodig die bereid is om de zaak op te pakken. 

Wel dient vooraf het bedrag op zijn depot-rekening te staan. 

Wilt U de hoogte van bedrag weten schwab@icm-online.nl

Alle stappen van het project ACTW66 zijn doorlopen en heeft ACTW66 voor u gefaciliteerd,

nu bent u aan de beurt als mogelijk als belanghebbende om te doneren. Hoe eerder wij het bedrag bij elkaar hebben des te sneller kan deze zaak opgepakt worden.

Donatie boven de € 25 ontvangen het boek "rapport uitbetalen traktaat van Wassenaar", nadat deze vooraf is overhandigd aan de bewindvoerders.

ACTW66 - 1700 handtekeningen uit Zwitserland werden geruild tegen net uitgebracht boek "Rapport uitbetalen Traktaat van Wassenaar. 

Op de pasar malam Burgerzoo, was een feestje te vieren.

Helemaal uit Zwitserland kwam onze ere ICM lid naar pasar Burgerzoo naar ICM stand, maar liefst 1700 handtekeningen wist  te verzamelen.

Het bijzonder niet zo maar handtekeningen via ICM, Facebook en Petitie.onlline, maar  van Nederlandse Indische mensen die niet over een computer beschikken, de groep die moeilijk te bereiken is. Alles liep via de post. Niet onbelangrijk niet alleen handtekeningen maar een ieder heeft zijn eigen verhaal hoe misdadig de Nederlandse Overheid tegen haar onderdanen heeft gehandeld. Je zou zeggen nu Bert Koenders met die gepleegde oorlogsmisdaden bezig is in het voormalige Indie, om nu maar oom hier die bereput open  moet trekken; waarom het geld van Soekarno niet bij 341.000 Nederlandse Indische mensen is terecht gekomen. Puur diefstal om dit bloed geld van de republiek Indonesie niet uit te delen zoals in Verdrag Traktaat van Wassenaar is overeengekomen. Weer is de Nederlandse regering die strafrechtelijke misdaden tegen de rechten van de mensen heeft gepleegd. 

Gelukkig is er een selctief kleine groep die deze zaak ander half jaar hebben aangepakt zo veel mogelijk met eigen middelen en alle voorbereidende uitvoreingskosten op basis van no cure no pay.  Resultaat van hun onderzoek vervat in het Boek "rapport uitbetalen traktaat van Wassenaar". Deze werd in het  bijzijn en publiek overhandigd aan ere lid van ICM, maar onder strikte "Embargo". Mij de bijdrage van deze 1700 handtekeningen staat de teller om ruim 15.000 handtekeningen.  Nu nog de donaties! Advocaat Spong is zeer bereid deze zaak op te pakken, wilt u weten mail dan maar schwab@icm-online.nl . Onze rapport dat in boekvorm is uitgebracht heeft geen ander half miljoen kost zoals d Indische NIOD rapporten, en volledig op basis van no cure no pay.

NL ACTW66  Delegatie streeft naar meer!