Alle berichten (15)

Sorteer op

 

Marshal Manengkei in Jawa Pos,
80 miljoen lezers kennen hem nu in Indonesie waar Marshal met  zijn talenten ambieuze projecten doet in Indonesie!!!!

10897262655?profile=original

 
Ja, wel 80 miljoen mensen lezen deze krant in Indonesie, en wij hebben de primeur om het te mogen delen met U. Artikel over ambieuze Tv Station, 

Over Marshal zelf en over de Tielman Brothers. Die In Nederland nog steeds niet die erkenning krijgen !

 

 Is U de taal niet machtig, voor de vertaling heeft ICM een vertaler op de linker balk!
 
Eens in Nederland genoot Marshal als song / writer die bekendheid die hits schreef o.a. Teach In die winnaar werden op het song festival, voor Oscar Harris "Song for The Children, Andy Tielman vele hits scoorde  en niet te vergeten de Blue Diamonds die allen Internationaal scoorden..
 
Zijn laatste productie van Marshal Manengkei  is die wel bekende productie Melati in de Sneeuw van Manna, die Marshal aan ICM donneerde ter ondersteuning ! In deze productie het verhaal van de Indo in Nederland ...... De rest kunt U zelf wel aanvullen.
 
10897262487?profile=original
 
Heel lang heeft ICM zijn stoute plannen op de plank gehoudenonder embargo  van zijn succes in Indonesie. Marshal heeft ook andere talenten namelijk zijn andere kant als Civiele ingenieur bewezen in Nederland waarvoor hij in Amerika de hoogste onderscheiding (Award) heeft mogen ontvangen voor zijn uitvinding die in Apeldoorn als eerste werd geimplementeerd en nu door iedereen wordt gekopieerd, en heeft  deze nu op zijn oude levensjaren ingezet onder "Marshal Renewables International " in Indonesie. 
 
Zoals U weet woont en werkt Marshal in Indonesie op zijn oude dag en heeft 
ook zijn bedrijf daar gevestigd
en houdt zich bezig met ambieuze projecten vanuit Europa die in Indonesie worden geimplementeerd.
 
ICM Redactie heeft Marshal gevraagd om voor mensen hier ons te informeren voor praktische zaken  voor diegenen die plannen hebben om zich In Indonesie te vestigen of  voor een korte  verblijf in Indonesie.
 
 

10897263458?profile=original

 

 

10897263080?profile=original

Lees verder…

Nieuw onderzoek naar geweld in Indië?

Nieuw onderzoek naar geweld in Indië?

10897260299?profile=originalEr moet nieuw onderzoek komen naar het gebruik van geweld aan de vooravond van de onafhankelijkheid van Indonesië. Dat vinden de vooraanstaande onderzoeksinstituten NIOD, KITLV en NIMH. De Tweede Kamer reageert verdeeld op het voorstel.

Zelfstandig onderzoeker en publicist Lizzy van Leeuwen is van mening dat ze dit niet doen voor de slachtoffers, maar uit lijfsbehoud (NRC, Opinie, za 23 juni 2012). Gert Oostindie (directur KITLV) en Marjan Schwegman (directeur NIOD) reageerden hierop in het NRC van 28 juni 2012: "Onze instituten zijn niet opportunistisch."

Een greep uit de berichtgeving en reacties:

Foto's executies

Opnieuw kwamen de politionele acties in de actualiteit toen de media op 10 juli jl. meldden dat er voor het eerst in de geschiedenis foto's zijn opgedoken van executies die zeer waarschijnlijk door het Nederlands leger zijn uitgevoerd tijdens de politionele acties. Lees het bericht op Volkskrant.nl of luister naar het radio-interview hierover met René Kok van het NIOD.

Lees verder…

Herinneringen aan... Aankomst in Nederland

Nieuwe rubriek Herinneringen aan...

Herinneringen aan... Aankomst in Nederland

Door: Paul Baro (1941)

Nou, daar sta je dan aan de reling van de Johan van Oldenbarnevelt, enigszins beduusd van het grauwe uitzicht, te kijken over de kade van IJmuiden. Mensen in lange winterjassen zwaaien naar bekenden aan boord en andere mensen lopen druk heen en weer. We stappen via de loopbrug aan wal, waar verschillende mensen ons opwachten met bordjes waarop bestemmingen staan als Groningen, Breda, Valkenburg, etc.
‘Ajo, allemaal de koffers bij de chauffeur van de Valkenburg-bus afgeven en gauw de bus in’, zegt pa. Ma, mijn broers en ik geven daar snel gevolg aan, want we hebben het koud. Het is eind december 1957 en er waait een kille wind over de kade.

Vaarwel

Drie weken eerder gingen we in Jakarta aan boord om de reis naar Nederland te maken. Toen stonden we ook aan de reling, alleen keken we toen naar de tropisch warme kade van Tanjung Priok.
Het was zonnig en levendig aan wal. Heel wat fleurig geklede vrienden en familie zwaaiden naar de passagiers. Ook werden er serpentines naar elkaar gegooid om zo lang mogelijk met elkaar verbonden te zijn.
De stemming van de mensen aan boord en aan wal was gemengd. Sommige dames veegden tranen met een zakdoek weg. Anderen, voornamelijk de mannen hielden zich flink met grappen en macho opmerkingen. En ik? Ik was stil en dacht: dit is nu het definitieve afscheid van mijn geboorteland. Probeer dit moment te onthouden en de herinnering voor altijd te bewaren. Hier komen we nooit meer terug! Vaarwel mijn geliefd Java, vaarwel HBS en vrienden, vaarwel jeugd en alle mooie en minder mooie herinneringen.

Brede broekspijpen

Pa, ma, mijn drie broers en ik zitten twee aan twee achter elkaar aan de rechter zijde van de bus. De bus zet zich in beweging, op weg naar Valkenburg aan de Geul in Limburg. Het is een lange, saaie rit waarbij ik vooral kijk naar hoe de jongelui gekleed zijn. Met name de lange broeken van de jongens zijn voor mij een belangrijk item. De jongens dragen overwegend donkere broeken met een niet te brede broekspijp. Daaroverheen een lange wollen jas en, om het af te maken, een sjaal om de nek.

Zelf heb ik enkele dagen geleden een paar wollen pantalons met brede pijpen moeten accepteren van de functionaris die belast was met de kledinguitgifte. ‘Nee, smallere pijpen hebben we niet en ja dat die broek jeukt, daar moet je maar aan wennen’. Ik voelde me voor aap lopen in die gekke broeken. Dat wordt er niet beter op nu ik zie hoe de jongelui hier gekleed gaan. Mijn jongere broers hebben er helemaal de pest in, want die moeten gekleed in ‘drollevangers’. Net als Dik Trom rondhuppelen. Ook geen lolletje hoor!

In pension

Pa en ma kijken zwijgend, enigszins bedrukt, voor zich uit. Bolle, mijn oudste broer, is de enige die opgewekt en nieuwsgierig de omgeving in zich opneemt. Na een paar uur dommelend te hebben doorgebracht, rijden we eindelijk Valkenburg (wat een dorp zeg!) binnen. De bus stopt voor hotel Walram Germania op het Walramplein. Tjonge, tjonge, dit is beslist geen Oranje Hotel in Surabaya, denk ik, en zwijg. De koffers worden in ontvangst genomen, en vervolgens gaat de meute naar de ‘lobby’ om te worden geregistreerd door de heer De la Hey, de hotellier in hoogst eigen persoon.

Na alle formaliteiten kunnen we naar de kamers op de tweede etage. Pa en ma slapen in de eerste kamer direct bij de trap en mijn broers en ik in de tweede kamer. Er staan twee stapelbedden, een tafeltje met twee stoelen, een kast en een wasbak. Het raam kijkt uit op een stroompje (dat later de Geul blijkt te zijn! Daar had ik mij tijdens de aardrijkskundeles in Indonesië toch wel een andere voorstelling van gemaakt.) Aan de muur hangt het huisreglement. Elke etage heeft een toilet en een badklamer op de gang. Het toilet is altijd open, maar de badkamer zit op slot en wordt eens per week (!!) opengesteld. De sleutel dient te worden gehaald bij de receptie lezen wij in het reglement. Dat is wel even slikken. Van dagelijks twee of drie keer douchen in Indonesië naar eens per week douchen is een hele omschakeling voor ons. ‘Wah, dat is toch jorok (vies)’, zegt Bolle.
Dan begrijp ik pas de uitdrukking belanda kèpèt (ongewassen Hollander)!
 
Waterige soep

Omstreeks zes uur kondigt een stem op de intercom op de gang aan dat we beneden worden verwacht voor het avondeten. We nemen plaats aan een lange tafel waar het eten wordt opgediend. Het voorgerecht bestaat uit een waterige groentesoep gevolgd door het hoofdgerecht: gekookte aardappels, rauwe andijvie bestrooid met uiensnippers en azijn, bruine vleesjus en één gehaktbal. We mogen aardappels en groente bijhalen, maar helaas geen extra gehaktbal. Als nagerecht krijgen we pudding. Al met al beslist niet slecht, vinden we. Maar pa krijgt rond een uur of tien wel weer trek. Jammer dat er geen tukang sate te vinden is op straat! (Overigens vinden pa en ma daar later een oplossing voor in de vorm van een elektrische kookplaat. Deze gebruiken we illegaal op de kamer om overdag eten te koken en dat ’s avonds op te warmen.)

Vermoeid na deze eerste kennismaking met ons vaderland, waar we veel feiten van weten, maar nooit eerder geweest zijn, gaan we redelijk vroeg naar bed. De eerste dag van ons nieuwe bestaan zit erop.


Boek over Indisch Harderwijkers

Dagblad De Stentor (verschijningsgebied Overijssel, Flevoland en een deel van Gelderland) bericht op zijn website dat de oudheidkundige vereniging Herderewich i.s.m. Press Baker Harderwijk op vrijdag 6 juli een boek presenteert over hoe Indische Nederlanders naar Harderwijk kwamen. Auteur en samensteller is Theo Bakker.

Veel Indische Nederlanders kwamen na hun repatriëring naar de Veluwe waar Defensie één van de grote werkgevers was. In Harderwijk werden huizen gebouwd in de nieuwe wijk Tinnegieter. In het boek vertellen deze Harderwijkers hun ontroerende verhaal.

Op de nieuwe website www.indischeharderwijkers.nl kunnen kinderen van deze groep repatrianten contacten leggen en ervaringen delen. Ook is hier het boek verkrijgbaar (€15,-), evenals in de boekhandels in Harderwijk.

 

Lees verder…

Molukse dag zeer geslaagd

10897262257?profile=originalMolukse dag zeer geslaagd

Niet eerder waren er zoveel Molukkers op Landgoed Bronbeek als op donderdag 21 mei 2012. Na een lange dag met diverse programma's in de  herinneringscentra Vught, Amersfoort en Westerbork arriveerden ze aan het eind van de middag in bussen op Bronbeek. Tijdens een Indisch buffet kregen ze de tijd om even bij te komen, waarna om 18.00 uur het laatste programma-onderdeel begon o.l.v. Rocky Tuhuteru.

Verzetsstrijders Thijs Matahelemual en Piet de Kock (zie foto) deden hun verhaal op het podium. De Kock vertelde over de periode waarin hij als militiesoldaat 30 maanden guerilla voerde tegen de Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog in Indië. "Ik heb altijd zoveel mogelijk bekendheid willen geven aan het Indische verzet, omdat haast niemand daar iets van wist", benadrukte De Kock. Zijn boodschap aan de jongere generatie: "Wij hebben gestreden voor een betere wereld. Die is er niet zomaar vanzelf."

 

Twee jongeren, Melissa Valk en Ephraïm Patty, brachten tijdens een interview naar voren dat het toch eigenlijk vreemd was dat de koloniale geschiedenis ruim 60 jaar na dato nog steeds niet goed belicht wordt in Nederland. Ephraïm hechtte veel belang aan educatie(materiaal) via scholen. Melissa zag ook een rol weggelegd voor de mensen zelf; zij probeert bijvoorbeeld zelf via het schrijven van artikelen andere perpspectieven te laten zien. 

De directeuren van de vier herinneringscentra lieten in een kort vraaggesprek hun waardering blijken voor deze eerste samenwerking met elkaar die resulteerde in deze mooie en bijzonder geslaagde dag. Dirk Mulder (directeur Herinneringscentrum Kamp Westerbork) sprak de hoop uit dat er Molukse gastsprekers zouden komen die het verhaal van de Moluks-Nederlandse geschiedenis onder de aandacht kunnen brengen.

Ton Heerts (directeur Vfonds) liet zich eveneens positief uit over het verloop van de dag en was onder de indruk van de geweldige solidariteit binnen de Molukse gemeenschap.

Muzikale bijdragen waren er van het fluitorkest Amsterdam-Nijverdal, Jimi Bellmartin en Jorginho Paunussa, Naomi Pariama, Jessica Manuputty en Julia van de Ketterij. De laatste vier vertegenwoordigden de jongere generatie die zowel Engelstaligs als Maleis repertoire ten gehore brachten. Jimi Bellmartin riep met zijn nummer over barak 23 waarin hij met zijn moeder heeft gewoond heel wat herkenning op.

Meer foto's>

Lees verder…

'Met Indië ben je nooit klaar'

10897260084?profile=original'Met Indië ben je nooit klaar'

 

Erry Stoové noemde het al in zijn column. Robin van Doorn won met haar profielwerkstuk  'Verzwegen geschiedenis. Leven in en na Tjideng' de prestigieuze KNAW Onderwijsprijs voor het profiel 'Cultuur en Maatschappij'. In haar profielwerkstuk (PWS) vraagt zij zich af hoe groot de kennis in Nederland is over de oorlog en bezetting in Nederlands-Indië. De aanleiding hiervoor vormde het gevangenschap van haar oma in een van de beruchtste Japanse interneringskampen. Robin kwam al in een vroeg stadium bij het Indisch Herinneringscentrum om informatie te verzamelen voor het PWS. Gedreven als ze is om de verzwegen Indische geschiedenissen onder de aandacht te bregen, was ze ook meteen bereid om haar medewerking te verlenen aan het fotoboek 'Het Verhaal van Indië' van het Indisch Herinneringscentrum.

Indië stond de afgelopen tijd hoog op de agenda bij Robin.

Ben je nu ‘klaar’ met deze Indische geschiedenis?

"Met Indië ben je nooit klaar. Er moet nog zoveel over verteld en mee gedaan worden. Mensen weten hier echt te weinig van. Hoe kunnen anderen bijvoorbeeld lessen trekken uit het verleden als ze hier niets van weten? Er zijn nog zoveel verhalen verzwegen of onbekend. Ik heb me in mijn PWS op het verhaal van mijn oma gericht. Ik moest nu eenmaal vanwege de tijd die ik aan zo’n PWS kon besteden, keuzes maken. Ik kon niet iedereen, hoe interessant en vooral terecht ook, aan bod laten komen. Het ging in mijn PWS over mijn oma. Een verhaal door de ogen van toen nog een kind. Mijn oma kon vanuit haar perspectief als zo'n jong meisje over het (be-)leven van anderen in de gesprekken met mij niet zo heel veel bijdragen. Hoewel ze zich het leed van anderen terdege aantrok. Haar lieve baboe was ook zomaar verdwenen. Hoe kon iemand dat toen uitleggen aan een kind? Ik vond het al bijzonder dat mijn oma na zo'n lange tijd zwijgen haar eigen verhaal vertelde. Het verhaal had net zo goed over een buitenkamper kunnen gaan. Dat zijn andere even belangrijke verhalen waarvoor mij helaas de tijd (en informatie van een overlevende) ontbrak. Ik ben ze niet zomaar vergeten...Al die verhalen moeten verteld worden. 
Ik zou wel een film of script over Nederlands Indië willen maken, misschien een masterstudie of boek erover schrijven. Ik weet het nog niet. Eerst begin ik met de studie Film- en literatuurwetenschap aan de Rijksuniversiteit Leiden, misschien nog geschiedenis en iets met media. Maar door ga ik zeker. Het is ook ‘mijn’ geschiedenis. Dat wil ik niet kwijt. Het verhaal over Nederlands Indië is nog lang niet af."

Wat deed het verhaal van je oma met jou?

"Ik vond het een ingrijpend maar dankbaar proces. Een journalist van het universiteitsblad Mare schreef me: “Het PWS lijkt wel te werken als een katalysator voor mensen die een Indisch verleden hebben. Het is best indrukwekkend dat het geschreven woord zoveel los kan maken”. Ook bij mijn oma maakt het veel los. We zijn nog hechter geworden dan we al waren. Ze praat er nu ook tegen anderen over. Laatst kwam ze een kennis tegen en zei “Zeg weet jij eigenlijk dat ik in Tjideng heb gezeten?”. Ook vertelt ze nu verhalen die nog niet in mijn PWS staan. Veel jongeren denken er nu ook over hun grootouders vragen hierover te gaan stellen. Ik word nu overspoeld met reacties van mensen die het zelf meegemaakt hebben en er soms voor het eerst in hun leven over proberen te praten. Mensen zijn er zo dankbaar voor. Dat ontroert me tot in mijn ziel. Soms is dit ook wel zwaar. Ik ben 18 jaar en het is vaak verschrikkelijk wat mijn oma en anderen hebben meegemaakt. Ik kan niet veel doen, de geschiedenis niet veranderen, alleen een luisterend oor bieden. Ik hoop dat mensen mijn PWS lezen en vooral ook het KNAW-filmpje ‘Verzwegen geschiedenis’ op YouTube zien. Ook al is mijn bijdrage maar klein, ik hoop dat ik er mede voor kan zorgen dat onze geschiedenis niet langer verzwegen en vooral niet vergeten wordt."

Wat vond je het moeilijkst bij het maken van je PWS?

"Ik vond het moeilijk het zo lang verzwegen verleden van mijn oma op te rakelen. Ik vroeg me af kan ze dit aan? Het waren verdrietige en pijnlijke herinneringen aan een van de beruchtste kampen in Nederlands-Indië ‘Tjideng’. Herinneringen waar ze nooit over gesproken had. Alleen al het feit dat haar vader onthoofd was door de Japanners, de ervaringen met de maanzieke psychopaat Sonei, maar ook de confrontatie met de nationalistische vrijheidsstrijders en de koele ontvangst daarna in Nederland zijn ingrijpende zaken. Dat lange, lange zwijgen is iets wat kenmerkend is voor veel mensen die deze oorlog hebben meegemaakt. Zowel voor binnen- als buitenkampers, maar ook voor mensen die op een andere manier met deze oorlog te maken hebben gehad."

Heb je nog een advies aan jongeren?

"Praat met je (groot)ouders hierover. Zorg dat hun verhalen niet verloren gaan. Doe hier iets mee. Bijvoorbeeld op school, nodig een gastdocent uit, ga samen naar museum Bronbeek, etc. Het is zo belangrijk dat deze mensen gehoord en hun verhalen verder verteld worden. Luister vooral naar de ouderen, voordat hun verhalen voor altijd verloren gaan…"

Download het profielwerkstuk.

Download het juryrapport.

Bekijk het KNAW-filmpje.

Meer informatie over de KNAW Onderwijsprijs 2012.

Lees verder…

Koninklijke onderscheiding voor Erry Stoové

10897261280?profile=original

 

Koninklijke onderscheiding voor Erry Stoové

 

 

Donderdag 15 juni is Erry Stoové door minister Henk Kamp van het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid koninklijk onderscheiden en benoemd tot officier in de Orde van Oranje Nassau. De heer Stoové ontving de onderscheiding tijdens zijn afscheidsreceptie bij de Sociale Verzekeringsbank (SVB). Hij vertrekt als bestuursvoorzitter bij de SVB vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd.

 

 


Aanleiding voor de onderscheiding was de inzet van Ery Stoové voor de publieke zaak in diverse functies gedurende bijna 40 jaar, waaronder 10 jaar bij de SVB. Hij was daarnaast actief voor de Stichting Pelita, De Hartekamp Groep, Rijnland Zorggroep en verschillende andere organisaties. Ook is en blijft hij voorzitter van de stichting Indisch Herinneringscentrum; een taak die de SVB-bestuursvoorzitter volgens minister Kamp "met passie en persoonlijke betrokkenheid op je hebt genomen".

"De heer Stoové is een bevlogen bestuurder en betrokken burger die werkzaamheden heeft verricht die voor de samenleving een bijzondere waarde hebben en die zich geruime tijd ten bate van de samenleving heeft ingespannen", aldus de minister

Lees verder…
10897257891?profile=originalInformatieve & praktische zaken over wonen in Indonesie door Marshal Manengkei!!!!
 
 
 
 
 
Mijn visie is om een campagne op te zetten om de Indische AOW'ers en de 55-plussers te enthousiasmeren voor permanent verblijf in Indonesie.

Er is sinds kort een nieuwe regeling in het leven geroepen de zogenaamde "Usia Lanjut" regeling (seniorenregeling) waarin deze groep senioren met behoud van hun uitkering (AOW of pensioen) en andere priveleges maar ook condities permanent in Indonesie kunnen verblijven. Een van de priveleges is o.a. de ziektekostenverzekering die in haar volle omvang behouden is gebleven. Deze regeling is tot standgekomen in samenwerking met de NL regering.

Om een idee te geven over welke voordelen het gaat probeer ik een vergelijking te maken. Jan modaal verdient hier gemiddeld Euro 400,- per maand. Dat is het loon om een gezin met twee kinderen...
in leven te houden.

Iemand met AOW verdient dus het dubbele, echter zonder kinderen. Dit is een relatieve vergelijking die de leefkwaliteit beinvloedt van onze senioren hier in Indonesie. Ze moeten ook een pembantu in dienst nemen (Euro 150,- per maand) dus ook die extra kwaliteit is in huis aanwezig. Last but not least het is hier bijna altijd elke dag mooi weer en de gezondheidsvoorzieningen in de prive ziekenhuizen zijn goed.

De Stichting Pelita kan deze senioren begeleiden bij de (r)emigratie aanvraag.
Waarom Indonesie en niet Spanje? Vanwege de kosten van het levensonderhoud en de culturele affiniteit met NL die hier in Indonesie nog volop aanwezig is. Als tourist merk je dat niet zo, maar ik nu als inwoner merk het wel. Er is zoveel culturele verwevenheid met NL bijvoorbeeld in de eetgewoonte, in het gedrag en in de taal. Vooral de gebieden Minahasa (“de twaalfde provincie van NL”) en Bali (kampong Belanda) zijn uitstekende leefgebieden voor de Indische senioren. In Minahasa spreken vele autochtonen zelfs nog Nederlands.
Ik denk uit de grond van mijn hart, dat we gezamenlijk er voor moeten ijveren onze senioren een betere levenskwaliteit aan te bieden dan een voedselbank, Hema-ontbijt en een scooter als vervoermiddel in ket kille kikkerland NL.

ICM-onlinemoet in staat worden geacht om een grootse campagne op te zetten voor deze groep bedreigde volksgenoten, op zijn minst heeft ICM-online de morele verantwoordelijkheid om dit te realiseren. Liefs, Marshal Manengkei
 

 
Lees verder…

WEG UIT INDIË – Column/fragment 18

WEG UIT INDIË – Column/fragment 18
 
 

Korte inhoud van het voorafgaande: De Japanners hebben Nederlands-Indië veroverd en Hans en Sonja komen met hun moeders terecht in een interneringskamp.

Hans' moeder overlijdt, maar tante Aal, Sonja's moeder, neemt hem onder haar hoede. Samen beleven ze nare tijden. Eindelijk, op 15 augustus 1945, is de oorlog afgelopen. Maar de vrede blijft uit, want Indonesië heeft z'n onafhankelijkheid uitgeroepen en alle Nederlanders worden als vijand beschouwd. Pas na enkele maanden worden ze door Engelse troepen uit het kamp gehaald en komen terecht in een opvangcentrum in Semarang.

 

Het was al laat in de middag, een uur of drie, toen ze aankwamen in Semarang. Een voor een sprongen ze uit de vrachtwagen en stonden met hun spulletjes onder de arm om zich heen te kijken.

'Weer barakken,' hoorde Hans een vrouw teleurgesteld zeggen.

Ze waren opnieuw in een kamp terecht gekomen, een stuk of wat barakken op rode grond. Geen boom, geen gras, alles leeg en kaal gehouden om slangen en ander ongedierte geen kans te geven zich er te verschuilen.

Er klonk een schrille fluittoon. Een Engelse militair met snor en in korte broek had op een scheidsrechtersfluit geblazen. Er viel stilte en hij riep iets in het Engels.

Een van de vrouwen stelde zich naast hem op en ging wat hij zei vertalen.

'De tweede barak is voor ons,' riep ze. 'Bij de ingang ligt een stapel tikars, je weet wel, een slaapmat. Pak een tikar en zoek een plek. Wie het eerst komt het eerst maalt.'

Ze zette het zelf op een lopen met haar twee dochters, verbaasd achternagekeken door de militair en snel gevolgd door de groep moeders en kinderen.

'Jullie pakken de tikars, ik vind een plek,' riep tante Aal al hollend tegen Hans en Sonja.

Ze had het goed gezien, want bij de stapel tikars ontstond al snel een grote chaos van moeders en kinderen die elkaar de slaapmatten uit de handen rukten. Toen ze eindelijk drie matten te pakken hadden gingen ze op zoek naar tante Aal.

De barak bestond uit een lange open ruimte waarin iedereen zijn matje naast het andere legde. Maar tante Aal was niet te vinden. Ten slotte, helemaal aan het eind, vonden ze haar.

Tante Aal had een kamertje veroverd! Het was eigenlijk een berghok, niet meer dan een paar meter breed. Hun drie tikars pasten precies naast elkaar en dan hadden ze bij de deur nog wat ruimte over. Het was niet veel, maar het was een kamer voor hen alleen. Een luxe. Dat het kamertje geen raam had, viel hen pas na een paar uur op, zo blij waren ze ermee.

Toen hun magen begonnen te rommelen stuurde tante Aal Hans eropuit om te kijken of er iets te eten te krijgen was. Maar nu merkte hij dat zo'n aparte kamer ook nadelen had. Ze hadden niet gehoord dat het etenstijd was en de voedseluitreiking gemist. De grote etenspannen waren leeg. Met zijn zieligste gezicht bedelde hij nog wat rijstkorstjes bij elkaar, die een Engelse kok voor hem van de bodem van de pan schraapte en op een metalen bordje deed. Daar moesten ze het mee doen, maar ze hadden wel erger meegemaakt.

Toch konden ze die nacht elkaars magen horen rommelen. En het kamertje werd erg benauwd.

Vastberaden ging tante Aal de volgende dag op pad en kwam terug met een grote hamer.

Ze sloeg ermee tegen de muur. Er vielen witte stukken van af en daarachter kwamen bakstenen tevoorschijn. 'Nu jij,' zei tante Aal na een tijdje hijgend en gaf de hamer aan Hans.

Hij sloeg en sloeg en steeds meer kwam de muur los. Maar pas toen Sonja het van hem overnam sloeg ze de eerste steen los en naar buiten.

Een glimp zonlicht kwam naar binnen. Ze wrikten om beurten nog een paar stenen los en ze hadden ineens een raam. Een zacht windje blies zichzelf naar binnen.

Tevreden zaten ze op hun tikars en keken naar buiten. In de verte stond een groepje militairen op appèl. Telkens hoorden ze de officier een naam roepen en dan antwoordde iemand 'Aai.'

 

 

Meer weten over het boek Weg uit Indië? Kijk op www.hansvervoort.nl

Wordt vervolgd!

 

Lees verder…

DE DOOS VAN KEES DE JAGER – (ex-minister van Financiën

DE DOOS VAN KEES DE JAGER – (ex-minister van Financiën)

PANDORA’S BOX

10897256088?profile=original

 

In de doos c.q.box van mijnheer De Jager liggen alle cloaca’s van de wereld bij elkaar nog steeds te rotten van jewelste. En in deze voor sommige lieden in de politieke arena welriekende atmosfeer opereert de heer de Jager in een voor ieder verstandige burger wanhopige missie. Kortom een ‘’mission impossible’’, waar alleen gekken in geloven.

Persoonlijk heb ik helemaal niets tegen de heer De Jager. Ik vind hem een heel sympathieke man: ontwapenend, glimlacht bijna altijd en is vriendelijk. Het is het collectieve beleid dat hij, misschien wel tegen zijn eigen wil en principes in moet uitdragen. Ik zou niet graag in zijn schoenen willen staan.

Maar volgens mijnheer De Jager valt het reuze mee met de eurocrises en kost het de belastingbetaler niets. Wij kunnen gerust zijn, niets zal onze slaap verstoren.

Terwijl mensen in ons land en in heel Europa aan de bedelstaf geraken, de kosten om nog net niet dood te gaan almaar stijgen en voedselban­ken als pad­destoelen uit de grond MOETEN worden gestampt voor al die mensen die zelfs geen half brood meer kunnen kopen, wordt dood­leuk gezegd dat er niets aan de hand is. Wie is die grapjas? Waar had­den we dit eerder gehoord?

Maar ondertussen heeft de doos van Pandora zich geopend die de ganse aarde in een totale duisternis hult onder de verstikkende beerputluchten en ons alsnog berooft van het beetje licht en lucht die ene mijnheer De Jager ons had beloofd. Maar de Jager is kennelijk heel gewend in deze verstikkende  luchten  te leven met of zonder zijn corrumprende collegae uit de zuidelijke landen van

 

ons continent, maar dan wel onder bescherming van de speciaal voor dit doel ontworpen balaklava s en gasmaskers.

 

Al Capone – de beroemdste Amerikaanse gangster.

10897257056?profile=original

Pandora opens the box .

 10897257463?profile=original

 

De antieke profetie is hier vleesgeworden en geen enkele oude wijsgeer zou zich eraan wagen hier en nu in deze chaos van een braspartij van een minderheid enige voorspelling te doen. Doch het Grote Kwaad is reeds geschied waarbij alle vingers naar één kant wijzen. Als eerste die in aanmerking komen voor de ‘’Galgenprijs’’ als auctores tot deze we­reldcrisis zijn de Verenigde Staten van Noord Amerika, kort gezegd de VS, die met hun motto ‘’de sky is the limit’’, in nagenoeg alle finan­ciële instellingen een cultuur van graaien en zakkenvullen hadden geïntrodu­ceerd – met de toekenningen van weerzinwekkende en decadente hoge bonussen – en onder de goedkeurende blikken van zichzelf en de over­heid de bevol­king flink te grazen hebben genomen. Hier is de hele Ame­rikaanse ge­meenschap het slachtoffer; behoorlijk geschoffeerd, vernederd en diep be­ledigd door zowel overheden als particuliere instellingen.

Hetzelfde geldt voor Europa. Het is juist  die Amerikaanse graaicultuur waarin een schofterige figuur als ene mijnheer Madoff  (model voor een Amerikaanse proleet) zich als een vis in het water kon voelen en ook kón opereren. Vive La Liberté zou ik zeg­gen, maar dan op zijn Ameri­kaans. Daarnaast werden bij banken wanproducten ontwikkeld en aan de man gebracht alsof het om puur goud ging (zie Madoff) met de (on)­zekerheid dat men later een fortuin te besteden had. Deze weerzinwek­kende cultuur in de VS en Europa (Europa heeft het simpelweg overge­nomen van de VS), moest vroeg of laat leiden tot een catastrofe waarbij eenieder verliest, maar die door een kleine minderheid is veroorzaakt.

En er zullen nog meer van die figuren als Madoff aankomen, kan ik u ver­zekeren wanneer er geen onafhankelijke wettelijke instantie contro­leert en alles weer verslapt. In ieder geval geef ik het advies om nim­mer aan Amerikaanse bedrijven en/of banken je geld toe te vertrou­wen, daar de kans levensgroot aanwezig is dat ze met je poker spelen en je alles kwijt bent. Het lijkt als­-of ze daarvoor in de wieg zijn gelegd. Wat dat be­treft hebben de Noord Amerikanen met de Grieken veel gemeen.

Je moet wel een doorgewinterde crimele Amerikaan zijn om je eigen mensen op zo n manier te naaien. Al Capone zou jaloers zijn om zoveel raffinement  de crime.

10897257666?profile=original

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Al Capone, de beruchte en be­roemd geworden Ameri­kaanse gangster ca.1926/ 1927 – In zijn hoogtijda­gen.

En alsof er helemaal niets heeft plaatsgevonden kijken de VS naar Eu­ropa, die op hun beurt naïef en nog eens 10 jaar blind waren geweest (m.b.t. financiële (Griekse belasting) controle, de VS keken er alleen maar naar) en met name naar de zwakste schakel in het Eurozonege­bied, met een dosis leedvermaak en fixerend op Griekenland om ver­volgens met geveinsde compassie, het hoofd, waarop veel boter, te (kun­nen) schudden. De gevolgen van de besmetting van de  Ameri­kaanse virus- graaicultuur heeft Europa dan al lang in haar greep.

Ook de hypocriete houding van de Amerikaanse regering is tekenend. Ze stelt weer eens een commissie in, etc. etc en bla bla; maar de grote boeven (die gigantische miljoenen én miljarden bonussen hadden opge­streken) tot de crises zijn bij mijn weten nog niet geheel achterhaald, gestraft of veroordeeld. Hetzelfde geldt voor die miscreants in Europa, die doen, alsof er niets aan de hand is en dus nu nog vrij en vrolijk (graaiend) rondlopen.

Voor een weldenkende Europese belastingbetaler is dit onverteerbaar en onacceptabel. Uit de monden van EU-politici horen wij niets wat lijkt op het ver­- antwoording afleggen tegenover de burger; ook geen enkele uitleg door de verantwoordelijke heer Rehn, de EU-functionaris (met een salaris van 125.000 (plus) Euros netto kan alles maar roepen wat hij denkt?) die hier de ver­ant­woording draagt. Integendeel, de EU-politici hebben het telkens weer over HET VERTROUWEN die zij van de burger weer moeten winnen. Haal me daar de koekoek!  Ik zou zeggen dat de EU veel schuldig is aan de burger en eerst haar volledige verantwoording moet afleggen aan diezelfde burger ten laste van  personen en instellingen die tot de crises hebben geleid en deze (alsnog) te sanctioneren, dan pas kan mogelijk worden gesproken over vertrouwen, eerder niet. Want wat we hier zien is het Kwaad dat nota bene legitiem en ongegeneerd wordt beloond.

De immoraliteit, het grote egoïsme en hebberigheid van managers, de betrokken financiële instellingen in de VS en in Europa, uitgevoerd met de barbaarsheid van een 21ste graaicultuur gaan alle fatsoen van een Beschaafde Wereld ver te boven.

En in dit Euromoeras van onzekerheden, doen onze Oosterburen in de persoon van mevrouw Merkel, ook wel mevrouw Hamster genoemd, ook een duit in het zakje. Hamster Merkel, die zich thans op grote hoog­ten bevindt, (ongetwijfeld andere Hamstertjes bezoekend) namelijk in de Tiroler Alpen, zich lavend aan de Tiroler Alpenschnapps (met Alpen­kruiden) en zich zo sterk maakt voor haar volgende geestverruimende Bondsdagspeech waarin zij toch vindt dat de souvereiniteit van de Eu­ropese landen aan “Brussel” moet worden overgedragen, dan is vol­gens haar Europa tenmiste van het hele “gedoe” af! En met “gedoe” wordt hier de reële overdracht bedoeld van souvereiniteit van de EU-landen aan Brussel (een stad die zichzelf nog niet eens in de hand kan hou­den als we zien naar het zogenaamde problemem Brussel/Vilvoor­de, wat geen probleem is trou­wens maar eerder een be­proefd paarden­mid­del om regeringen naar huis te sturen in een land dat nooit een Staat had mogen zijn.)

Vervolgens kunnen de ondemocatische 3e-rangs voorzitter Barrosso en de grijze muis van ene (nondescripte) heer Rompaay, die eveneens ondemocratisch was benoemd, zich opmaken voor een "duumviraat” van Europa, de EU-kroon op het hoofd zetten en van de daken roepen dat ze de euro hebben gered en klaar is Europa voor de 21-eeuwse  dictatuur: De STAAT, staat voor u voor de deur.

De EU-commissie (die dan al geen commissie meer heet) heeft zichzelf inmiddels reeds onaantastbaar, onfeilbaar en heilig verklaard.

Het hier geschetste scenario is niet ondenkbeeldig. Een collega van mij die in Frankrijk doceert, had het een paar jaar geleden al over de typi­sche dictatoriale trekken van en in de EU; (geraffineerd democra­tisch verpakt), de bureaucratische en organisatorische metho­den en re­gels die het EU-bestuur moeten afschermen en daardoor het verwijt dat bij eenieder ontstaat over de ontoeganke­lijkheid van perso­nen en dien­sten. Het verwijt is terecht: een gewapende Moloch dus.

 

 

10897257856?profile=original

Hoofdgebouw van de EU commissie in Brussel – een Eurofort 2012.

 

 

TOPMANAGERS IN DE VS HEBBEN STEEDS MINDER VAAK EEN Harvard Review Bussiness achtergrond

 

10897258098?profile=original

 

Ter illustratie geef ik u het volgend incident weer. Drie vooraanstaande geleerden uit Duitsland, Frankrijk en Nederland (twee ervan waren No­bellaureaten) werden door de voor­zitter van de EU persoonlijk uitge­no­digd voor een bijzonder gesprek (het ging om Europese Edu­catieve pro­jecten). Er was een tijd aange­geven op de uitnodiging. Het drieman­-

schap meldde zich precies op de aangegeven tijd zoals eenieder bij de portier aan de hoofdingang van het EU gebouw in Brussel.

 

 10897256466?profile=original

  

Er werd over en weer gebeld naar personen en afdelingen: niets, geen ge­hoor en geen mens te bekennen, laat staan te spreken. 2½ uur daar­na mochten ze in een wachtkamer plaatsnemen (het wachten duurde er wederom 2 à 3 uur) die op een soort beveiligde cel leek en navenant was ingericht en waar de deuren geen knop of klink aan zaten. Ze wacht­ten er niet, neen, ze waren opgesloten. Daar wachtten de drie geleer­den tot ze letterlijk onpasselijk en tegelijk woedend werden over de hele gang van zaken. Er werd ondertussen op hun dwingend verzoek weer eens gebeld. Uiteindelijk werd er door een medewerker verteld dat er niemand iets van een uitnodiging wist en dat de voorzitter er ook niet was en of het drietal maar beter de volgende dag terug kon komen. Dat was voor het gezelschap natuurlijk de limit; het drietal  be­klaagde zich bij een van de medewerkers. Een man wilde zelfs dezelfde dag nog  te­rugreizen, waarop de twee andere collega’s hem (met succes) hadden tegengehouden. Het was natuurlijk een schandaal van de eerste orde. (maar het drietal vonden, als beschaafde en verstandige Europeanen het schandaal zelfs niet waard om de media erbij te halen). Et voici,  de EU in haar volle omvang en uiterlijk..

Wat de EU hier heeft tentoon gespreid was volstrekt onvergeeflijk en kwetsend; en dat tegenover beroemde geleerden uit Europa. En dit was nog maar één incident.

Stel u eens voor dat de bakker bij u op de hoek of een medeburger om een onderhoud vraagt bij de EU: ik denk dat hij of zij niet verder zou kunnen komen dan de portier. – Zou mijn Franse collega toch nog gelijk krijgen ? Met u vrezen we.

 

PJOTR X.SICCAMA

 

Lees verder…

De Indische zaak lijkt beter uit met premier Samson

10897241054?profile=originalDe Indische zaak lijkt beter uit met premier Samson

VVD, CDA en PVV negatief voor de Indische zaak, volgens onderzoek van het NICC, ICM en Indisch Platform.

NICC en Indisch Platform roepen op bewust te gaan stemmen a.s. woensdag.

Al 67 jaar lang sleept "De Indische Kwestie" voort onder diverse kabinetten. De ene na de andere regering schuift dit voor zich uit en weigert om een oplossing te vinden.
De Indische Kwestie moet echter tot een oplossing gebracht worden, in het belang van de gehele Indische Gemeenschap. Deze bestaat uit 1,6 miljoen leden.

Het mag niet langer bestaan, dat Indische Nederlanders, die tijdens de Japanse overheersing in de Tweede Wereldoorlog have en goed hebben verloren, dit nooit vergoed hebben gekregen. De Nederlanders uit het door Duitsland bezette Nederland hebben dit WEL gekregen. Tijdens de bezetting van Nederlands-Indië (1942 tot 1945) zijn salarissen en pensioenen niet uitbetaald en naderhand evenmin uitgekeerd. De Nederlanders hier in Nederland kregen dit WEL.

Schrikken van de VVD

Deze partij heeft zich voordat M.Rutte minister President werd altijd achter de Indische Kwestie opgesteld.
Met name Halbe Zijlstra maakte zich sterk voor het Tractaat van Wassenaar

Tijdens de kamerdebatten in deze regerings periode heeft deze partij zich echter negatief opgesteld over De Indische kwestie.

Mark Rutte is plotseling zijn Indische afkomst vergeten.

De Indische Gemeenschap is dan ook teleurgesteld in hem en de partij VVD.
De woordvoerder van deze partij in de Commissie van VWS,  Mevr.Helma Lodders heeft  geen enkele bijdrage geleverd in de oplossing van de Indische kwestie.

De Indische Gemeenschap moet zich nu maar uitspreken over deze houding van de VVD bij de nieuwe verkiezingen in september 2012.

CDA kruipt weg

De politieke partij CDA dreigt met dit CDA Programma de Nederlanders uit voormalig Nederlands Indië en hun nazaten (de Indische kiezer) opnieuw in de kou te laten staan.
Het CDA toont geen integriteit noch verantwoordelijkheid voor de Indische Gemeenschap


Via de oppositiepartijen werd afgelopen periode een poging gedaan om een motie in te dienen, die door Pia Dijkstra van D66 verwoord werd. Deze motie, waarin werd gevraagd om het instellen van een "Commissie van Wijze Mensen" werd na een hoofdelijke stemming in de nacht van 30 juni op 1 juli 2011 met 76 tegen 74 stemmen verworpen.
Tegen de motie waren beide regeringspartijen VVD en CDA, alsmede gedoogpartner PVV. Deze laatste had ook al in het vorige kabinet tegen de behandeling van de NIOD-rapporten gestemd. Zeer merkwaardig ook het stemgedrag van het CDA, die eerder wel voorstander was van behandeling van het Indisch Dossier.
De hamvraag blijft: in hoeverre de partijen die een kans maken om na de komende verkiezingen op 12 september 2012 een regering te vormen, hun houding ten opzichte van "De Indische Kwestie" laten blijken. Als kiezer kunnen we hierop invloed uitoefenen.
 

De Indische Kwestie en uw handtekening, dat kan op de 22 ste en 23 ste september a.s. op Pasar Malam Alkmaar, staat het Indisch Platform en ICM stands.

 

Uw handtekening is hard nodig voor een ieder die onder deze situatie heeft geleden.
Klik daarvoor op http://petities.nl/petitie/de-indische-kwestie

Uitleg
Het Indisch Platform (IP)) heeft het NIOD opdracht gegeven om alle feiten te onderzoek vanaf de oorlog, de bersiapperiode en de opvang in Nederland.
Het 'dure' onderzoek werd samengevat in de NIOD rapporten. Het IP wilde op basis van wetenschappelijke onderzoeken deze zaak op lossen.
In 2009 gaf Jan Peter Balkenende .... klik op 2012 Uitleg Indisch Platform voor het vervolg

 

Lees verder…

Hans Goedkoop : 'Opa was verdomde dapper'

Hans Goedkoop: ‘Opa was verdomde dapper’

goedkoop_116618a

Hans Goedkoop/ Foto nrc.nl

Het familiegeheim over zijn grootvader, een kolonel in het Nederlands-Indië van de politionele acties, dwong Hans Goedkoop aan  diens leven te reconstrueren. ‘Mijn boek gaat over herinneren en vergeten’, zegt hij in een zomerinterview met Kester Freriks.

Al bijna een halve eeuw sluimerde er een geheim in de familie van Hans Goedkoop, historicus biograaf en presentator van het programma Andere Tijden. Op een dag zag hij het bioscoopjournaal van 1949, afkomstig uit het archief van Beeld en Geluid, de onuitputtelijke bron voor vele afleveringen van het televisieprogramma. Een collega zei tegen hem: „Kijk eens, jouw grootvader staat erop. Hij heeft toch gevochten in Indië?”

Hans Goedkoop (1963) kon zijn ogen niet geloven: „Het waren beelden uit 1949 over het vertrek van de Nederlandse troepen uit Djokjakarta. Mijn grootvader, kolonel Van Langen, neemt voor de laatste keer de inspectie af. Zijn gezicht staat strak. Hij draagt een gevechtskostuum. De hand aan de pet.” Door de lege straten van de Indonesische stad rijden Nederlandse jeeps. De militairen ontruimen de stad. Dit afscheid, gesymboliseerd door het strijken van de Nederlandse vlag, markeert het einde van de politionele acties en vormt de aanzet tot een soeverein Indonesië.

Het woonhuis van Goedkoop in de Amsterdamse binnenstad is een voormalig 17de-eeuws pakhuis. Op de houten vloeren hebben misschien wel wie weet specerijen en vruchten uit het voormalige Nederlands-Indië gerust. Zijn boek De laatste man. Een herinnering begint met een nauwkeurige beschrijving van de Polygoonfilm. Dat is zo knap gedaan, dat de lezer zich meteen in 1949 waant, het jaar van de onafhankelijkheid van Indonesië.

In dit boek gaat Goedkoop op zoek naar dat familiegeheim over grootvader D.R.A. van Langen, kolonel in Nederlands-Indië. Later bevorderd tot generaal-majoor. Maar, eenmaal teruggekeerd na de politionele acties, aan de kant geschoven in eigen land.

De ondertitel van uw boek luidt ‘Een herinnering’. Maar feitelijk betreft uw boek een reconstructie.

„Mijn boek gaat in essentie over herinneren en vergeten, hoe herinneringen werken en hoe herinneringen in de loop van de jaren de werkelijkheid vertekenen. Voor mij als historicus was het een schok te ontdekken dat je eigen leven en dat van je familie onderdeel kunnen zijn van de geschiedenis.

„De verwikkelingen rond de onafhankelijkheid van Indonesië, de gruwelijke oorlog die we er voerden onder de keurige naam politionele acties kende ik. Ik wist dat mijn opa als hooggeplaatst militair was betrokken bij de politionele acties. De ontruiming van Djokja had plaats onder zijn verantwoordelijkheid. Voor mij is de kern dat de grote geschiedenis en mijn familiegeschiedenis lange tijd gescheiden compartimenten waren. Je familiegeschiedenis bekijk je van binnenuit, de grote geschiedenis van veraf. Ze kwamen voor mij lange tijd niet bij elkaar.

„Meteen nadat ik Polygoonbeelden had gezien, belde ik mijn moeder. Ik vroeg haar honderduit. Had zij die film ooit gezien? Wat wist zij nog over zich te herinneren van haar vader? Zij moest zich dat journaal toch herinneren. Maar tot mijn verbazing antwoordde ze ontwijkend,  in de trant van: ‘Je zou denken dat ik het gezien heb. Maar ik herinner het me niet.’”

Een van de eerste woorden uit uw boek is ‘spijt’. Spijt waarvan?

„Voor ons kinderen, maar ook voor mijn moeder en haar zussen waren er nauwelijks verhalen. Opa en oma zaten in Indië, de kinderen in Nederland. Wat was er werkelijk gebeurd?

„Vier jaar geleden is mijn moeder overleden. Op de ochtend dat ik afscheid van haar nam bij de open kist had ik inderdaad spijt dat ik haar niet meer had gevraagd over het levenslot van opa. Ik had moeten doorvragen waar zij ontwijkende antwoorden gaf. Heel vaak zei ze: ‘Ach lieverd, je moest dóór.’ Ik werd geconfronteerd met twee feiten die ik niet met elkaar kon verzoenen. In mijn boek vergelijk ik dat alsof je linkeroog andere dingen ziet dan je rechteroog.

„Mijn grootvader werd na de politionele acties gehonoreerd met de Bronzen Leeuw wegens militaire verdiensten. Hij ontving zelfs de rang van generaal-majoor. Maar op de dag dat het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) op 25 juli 1950 werd ontbonden, hield meteen zijn salaris op. In Nederland kreeg hij geen fatsoenlijke betrekking en sleet hij zijn dagen als adviseur van de locale brandweer. Hoe kan dat? Wat was er in Indië gebeurd? Hij raakte verbitterd. Alles waarvoor hij zich had ingezet, liet de Nederlandse regering uit handen vallen, was kapot.”

Hoe zag uw grootvader zijn plek in Indië en zijn rol in de politionele acties?

„Mijn grootvader was in zijn familie de derde Indische generatie. Zijn vrouw, mijn oma dus, was een kwart Indisch, ikzelf ben voor een zestiende Indisch. Alles in het leven van mijn opa was verbonden met Indië. Het was zijn vaderland. Na de Indonesische onafhankelijkheid mocht hij terug naar Nederland, hij werd in patria gestuurd. Met een mooi, verdoezelend woord heet dat ‘repatriëren’. Maar dat was onzin. Het was zoiets als emigreren naar de andere kant van de wereld, naar een geheel vreemde omgeving. Hij zette zich in voor het behoud van Nederlands-Indië. Dat beschouwde hij als zijn taak.

„Ik verzet me tegen het al te gemakkelijke, tamelijk simpele moralisme waarmee wordt gesproken over de militairen die betrokken waren bij de politionele acties. Minister van Buitenlandse Zaken Ben Bot heeft in 1995 gezegd dat Nederland in de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd ‘aan de verkeerde kant van de geschiedenis stond’. Dat is vast en zeker waar, het hele kolonialisme stond aan de verkeerde kant. Maar een man als mijn opa was daarginds geboren. Moet ik hem dat kwalijk nemen? Moraal wordt pas interessant als je een keus hebt. En de morele keuzes van mijn opa waren af en toe verdomde dapper. Dat vind ik minstens zo belangrijk als die weidse moraal van Bot.”

Uw boek heeft een bijzondere structuur: u schakelt van zoektocht naar reflectie, van beschouwing over de werking van herinnering naar persoonlijke overweging. Waarom?

„Ik ben begonnen met  vertrokken van mijn eigen vragen. Hoe kan het dat een man met zo’n staat van dienst zo in de marge verdwijnt? Ik zocht in de archieven naar een logisch antwoord, maar vond zoveel tegenstrijdigs en ongrijpbaars dat de ene vraag de andere opriep.

„Het boekje is een zoektocht naar een kwijtgeraakte man uit een kwijtgeraakt land. Het gaat over wat er niet meer is en wat vergeten en verzwegen wordt. Dan kom je er niet met stukken uit archieven op een rijtje te zetten. Dan moet je interpreteren, speculeren, en dan kun je je eigen rol in alle eerlijkheid niet meer buiten beeld houden. Ik vind hardop nadenken altijd veel interessanter dan doen of je verhaal zo klaar als een klontje is. Wat interessant is, is nooit klaar als een klontje.

„Van elke stap die ik in het onderzoek nam, maakte ik aantekeningen, persoonlijke krabbels. Ik noteerde overwegingen. Feitelijk was het boek niet bedoeld voor publicatie. Ik wilde de waarheid vinden voor mijn broers en de twee zussen van mijn moeder, tantes, die nog leven. Het klinkt pathetisch, maar toen ik aan de kist van mijn moeder stond, realiseerde ik me: als ik haar en haar geschiedenis in ere wil houden, dan zal ik die zelf tot leven moeten brengen. Dat grootvader zo werd veronachtzaamd, dat hij verdwenen was in een kier van de geschiedenis vond ik tegen het eind van het werk aan het boekje onverdraaglijk toen me duidelijk werd wat hem was overkomen. Opa rekende op loyaliteit, maar die mocht hij niet ontvangen.”

In uw stapsgewijze reconstructie bereikt u een moment waarop op bijna fictieve wijze de loop der geschiedenis traceert.

„Dat klopt maar ten dele. Ik ben inlevend en speculatief gaan schrijven, maar altijd geleid door de bronnen. Als historicus probeer ik me situaties concreet voor te stellen. De nieuwe schakel die ik vond, had te maken met de ontbinding van het KNIL. Na de soevereiniteitsoverdracht in december 1949 kregen de KNIL-militairen die niet naar Nederland mochten, de zogeheten inlandse troepen, te horen dat ze onderdeel werden van een nieuw te vormen Indonesisch leger onder leiding van Soekarno. Hoe gaat zoiets in zijn werk?

„De meerderen in dat leger zijn de vijanden tegen wie je in de pas afgesloten oorlog hebt gevochten. Plots ben je in dienst van de peloppers, pemuda’s en guerrilla’s – ja, de Indonesische opstandelingen en vrijheidsstrijders. Moet je dan bewijzen dat je een goed soldaat was in gevecht tegen hen? Dat je hun opperbevelhebber Soekarno als een vijand zag met wie je niet praatte maar tegen wie je vocht?

„Mijn grootvader vond het beschamend dat de politiek die manschappen in zo’n krankzinnige positie manoeuvreerde. Hij uitte jegens politiek Den Haag zijn onvrede met de gevolgde koers en maakte duidelijk waar die toe leidde. Manschappen vreesden de toekomst en hadden van Nederland niets meer te verwachten. Ze begonnen wapenopslagplaatsen te plunderen om zichzelf straks te kunnen verdedigen. Er werd op grote schaal gedeserteerd, er heerste anarchie, er waren opstanden. Onderdelen van het KNIL dreigden in chaos ten onder te gaan. En dat is een aspect van die tijd dat later volkomen vergeten is geraakt. Er is nauwelijks over geschreven.”

Ook verrassend nieuw voor mij en vast voor velen is uw visie om oud-Indiëgangers te beschouwen als ‘toonbeelden van het verlies van Indië’.

„Ik ben bijzonder geïnteresseerd in het lot van de eenling in het grote rad van de geschiedenis. Politiek Den Haag en eigenlijk niemand in Nederland zat te wachten op de terugkeer van al die honderdduizenden Nederlanders uit Indonesië. Alleen al het aantal militairen dat betrokken was bij de politionele acties bedraagt 170.000. Onder hen bevinden zich vele inlandse manschappen, ik weet dat het woord ‘inlands’, moeilijk ligt maar ik heb geen beter. Mijn grootvader voerde het bevel over hen en hij kon het niet verdragen dat deze mannen, onder wie veel Molukkers en Ambonezen, aan hun lot werden overgelaten. Hij voelde zich verbonden met hun lot.

„Misschien is het een verzinsel van me, maar ik stel me voor dat de Indische Nederlanders of de blanken met een getinte huid door de straten van onze steden líepen. Ze maakten aanspraak op de huizen, de banen. Men keek ze na en hoorde hen denken: ‘Kijk eens, ze zijn bruin, die hebben een leven onder de zon geleid.’ Ze confronteerden de inwoners met dat smadelijke verlies van het verloren wereldrijk dat Indonesië heet.”

Met uw biografie Geluk over de toneelschrijver Herman Heijermans legde u een meesterproef af. U bent de gedroomde biograaf van Renate Rubinstein. Nu ligt hier De laatste man.

„Mijn werk aan de Rubinstein-biografie is hiermee niet gestaakt, integendeel. Er is een door mij geannoteerd en van een voorwoord voorzien werk van haar uitgekomen, onder meer de Israëlische dagboeken 1951-1954. Haar meningen waren altijd dwars, juist om de complexiteit recht te doen. Toch is haar manier van schrijven en denken van beslissende invloed op mijn schrijven. Ze schreef veel over zichzelf, dat heb ik in dit boekje ook voor het eerst gedurfd. Rubinstein zei altijd dat je moet schrijven voor de degenen die je begrijpen, en niet voor de slechte verstaander. Dan schrijf je beter, eerlijker en ongewapend. Dat probeer ik ook steeds meer.”

Het verhaal over uw grootvader staat symbolisch voor de verhalen van tienduizenden mensen die banden hebben met het voormalige Nederlands-Indië. Wat verwacht u van uw boek?

„Ergens schrijf ik: ‘Het verleden is een vreemd land en als je het in gedachten oproept, wordt het steeds een ander land.’ Dat vind ik een belangrijke waarneming. Mijn grootvader bevond zich op het kruispunt van de geschiedenis. Tegelijk met het afscheid van Indië beginnen de herinneringen, en begint ook de vertekening door de herinnering.

„Iedereen heeft een ander verhaal. Opa zweeg over de gebeurtenissen van toen. Ze zijn vaak te pijnlijk en je sprak er niet over. Voor mijn moeder was het te ver weg. Maar voor mij, opa’s kleinzoon, de derde generatie, is die historie van grote betekenis. Ik heb voldoende afstand gekregen om gewoon nieuwsgierig te worden. Ik vlei me met de hoop dat dat voor veel kinderen en kleinkinderen geldt. Er is gehoor voor verhalen van toen. Daarom hebben we een website gelanceerd, www.delaatsteman.nl, waarop iedereen zijn of haar persoonlijke verhalen over dit onderwerp kwijt kan.

„Het slot van mijn boek schreef ik snel, nauwelijks in anderhalf uur. Daarin doe ik een emotionele oproep aan alle lezers: Laat mijn grootvader niet in het gat van de geschiedenis verdwijnen. Dat geldt natuurlijk niet voor hem alleen. Ik hoop dat mijn boekje helpt om die geschiedenis te laten voortbestaan.”

Hans Goedkoop: De laatste man. Een herinnering. Atlas Contact, 96 blz. € 14,95  Website: www.delaatsteman.nl

Lees verder…

Een meisje van honderd door Marion Bloem

10897256065?profile=originalEen meisje van honderd

Een meisje van honderd vertelt het levensverhaal van Moemie, een meisje dat dingen ziet die anderen ontgaan. Dat is haar gave en haar noodlot. Moemie verliest haar ouders en familie door de rituele zelfmoord van het vorstenhuis op Bali in 1906. De rest van haar leven is ze op zoek naar iets of iemand die het gemis van haar verwanten kan opvullen. Ze wordt opgenomen in een gezin dat haar helderziendheid nodig heeft om geesten uit hun huis te verjagen.

Moemie en de nazaten van de adoptiefamilie worden gevolgd in heden en verleden in een caleidoscopisch verteld familie-epos.

Dit rijke boek voert de lezer langs honderd jaar geschiedenis: van het koloniale verleden, wereldoorlogen, Japanse gevangenenkampen en het onafhankelijke Indonesië tot aan de skypende Indische oma's in het heden.
Een boek vol meeslepende passages waarin je de geur van de bloemen in de tuin kunt ruiken, bevolkt door personages die je onmiddelijk dierbaar worden. Marion Bloem vertelt door hun ogen het verhaal van de twintigste eeuw.

 

zie verder http://www.arbeiderspers.nl/web/Auteurs/Boek/9789029584852_Een-meisje-van-honderd.htm

 

Lees verder…

INDONESIA -Door Antonius Bal

INDONESIA

 

INDONESIA, het rijkste land ter wereld?

Is dit wat wij aan onze klein-kinderen zullen nalaten??

Er werd van vroeger af verteld dat Indonesie een schatrijk land is, maar het volk heel arm en de bewindvoerders schatrijk van corruptie !

Het Rijkste Land

 ter Wereld

 

Vele mensen weten niet waar het rijktste land ligt op dit planeet – sommigen noemen het Amerika, anderen zeggen dat het landen zijn in het Midden-Oosten. Niet onwaar, echter - zie bij voorbeeld Amerika.  De Super-Power met de hoogst ontwikkelde technologie waartegen slechts een klein aantal landen kunnen concurreren. Een ander voorbeeld zijn de staten in het Midden Oosten. Over het algemeen zijn die staten met hun woestijnen en bijzonder  warm klimaat hebben millioenen barrels aardolie klaar voor verder proces. Maar dat alles is niet genoeg om dit ene land daarmee te evenaren . Zelfs Amerika, het Midden-Oosten en daarbij nog de Unie-Europese landen kunnen er niet bij tippen.

 

En hier is dit rijkste land ter wereld dat juist aan de aandacht van andere wereld bewoners is ontkomen.  Haar volk zou er zeker trots op zijn wanneer zij het zouden weten… maar helaas zijn zij juist niet bewust dat zij zich “op een diamante bevinden”.  Laten wij nu de profiel ervan beschrijven..

 Het Rijkste Land

 

Wel, wat is er aan de hand?  Heeft de schrijver zich vergist?

Maar toch wil ik hierbij onderstrepen dat dit land juist over de grootste fortuinen beschikt.  Maar is het niet zo dat het te doen heeft met de slechtste situatie op dit moment?  Geketend aan een onnoemelijk aantal schulden, waar armoede heerst, corruptie die overal prolifereert, waar de moraal van het volk steeds verslechtert en daarnaast nog door andere problemen is overstelpt?


Nu dan, laten wij alles specificeren opdat wij de echte rijkdommen van het land kunnen zien.


1. Dit land bezit de grootste goudmijn waarvan het goud van de beste kwaliteit ter wereld is.

10897248454?profile=originalWat brengt de mijnbouw in Freeport op? Sinds de mijnbouw was begonnen tot op heden, heeft het 7,3 millioen ton koper opgebracht en 724,7 millioen ton goud. En wie exploiteert de mijnbouw? Niet het land zelf, maar AMERIKA! 

Daarvan is 1% voor de staat en eigenaar van het land en 99% voor Amerika die de technologie beheerst voor de exploitatie van de mijnen aldaar. Zelfs toen goud en koper al minder werd gevonden bleek dat onder de goud- en koperlagen – precies 400 meter dieper -  een mineraal die 100 maal meer waarde heeft dan goud - te vinden was.. Ja, dat is URANIUM! Zelfs het grondstof voor atoom energie is daar aanwezig.  Het is nog niet duidelijk hoeveel uranium de mijn bevat, maar volgens de laatste berichten hebben specialisten op dit gebied gezegd dat de hoeveelheid voldoende is om een electriciteits station met  atoom energie te bouwen van een capaciteit die voldoende is voor de verlichting voor de hele wereld – met de uranium die het zou opbrengen.

Freeport heeft zich hoogst verdienstelijk gemaakt voor een klein aantal gouvernements functionarissen, generaals inclusief politicie van het slechtste soort, die een overvloedig leven genieten, badend in weelde en daarmee het volk verarmen.  Zij zijn niet meer dan bloedzuigers!

 

2. Dit land heeft DE GROOTSTE RESERVE BRON VAN NATUUR GAS TER WERELD! Om precies te noemen: de Natoena Blok/ Blok Natuna.

10897248863?profile=original10897249281?profile=original

 

Wat brengt Blok Natuna op?  Blok Natuna D Alpha bevat gas reserve tot 202 TRILLIOEN kubieke voet!!  En nog veel dergelijke “Blokken” in de mijnbouw en olie industrie zoals Blok Cepu etc.  WIE ZIJN DE EXPLOITEURS? EXXON MOBIL! In samenwerking met Pertamina.


3.
Dit land bezit de grootste tropische wouden ter wered met een oppervlakte van 39.549.447 hectare, met de meest complete verscheidenheid van levensvormen en genetisch materiaal. 

10897250074?profile=original

 

Deze zijn gelegen op de eilanden van Sumatra, Kalimantan en Sulawesi Zou dit land graag uitzien naar het einde van de wereld is dat heel gemakkelijk … door al de bomen op die eilanden om te kappen om het einde met zekerheid te bespoedigen.  Ons planeet  is zeer afhankelijk van tropische wouden voor de evenwicht in het klimaat, omdat de regenwouden rond de Amazon niet sterk genoeg zijn om de klimaten van de wereld in evenwicht te houden.  Nu hebben vuile handen deze wouden bij gedeelten vernietigd – voor een klein aantal mensen die het geld bezitten om plantages te openen en golf terreinen aan te leggen.  Hoe ironisch ..


4. Dit land bezit de meest uitgestrekte zeeen ter wereld, omringd door twee oceanen - de Pacific en de Indische Oceaan, waarin leven millioenen vis- soorten die geen ander land bezit.

10897250282?profile=original
10897250878?profile=original

 

Zo rijk zijn de zeeen van dit land dat andere landen mee profiteren van visvangst in haar wateren.

5. Dit land is op de 4de plaats van de grootste bevolkingen van de wereld.  Met zulk een grote bevolking  zou dit land veel knappe mensen moeten hebben opgeleverd, maar helaas heeft de regering hen verwaarloosd. Als mens zijnde met aangeboren wil om te leven, hebben zij natuurlijk ook waardering nodig.  Een alternatief zou zijn dit land te verlaten en zich aan een ander land te geven waar zij naar hun waarde kunnen worden geaccepteerd.

10897251252?profile=original

6. Dit land bezit zeer vruchtbare gronden, omdat er veel actieve vulkanen zijn – die de  aarde vruchtbaar maken. 

Bovendien strekt de equator over dit land waardoor het veel zon en regen mag genieten. 10897251266?profile=original

 

In vergelijking met landen in het Midden Oosten met een overvloed van aardolie die zij beschikken zijn zij natuurlijk veel rijker.  Maar laten wij wel bedenken dat mineralen niet in korte tijd kunnen worden vervangen, zodat wanneer al de voorraden zijn verbruikt, die landen zullen verarmen omdat zij niet beschikken over vruchtbare gronden zoals dit land, waar alles kan groeien.  Zelfs stukken hout en stenen kunnen in planten uitgroeien of planten er op leven.


7.
Dit land toont de meest exotische panorama’s en daarin is geen ander land aan gelijk.

Aan haar bergtoppen tot en met de zeebodems kunnen wij dit land herkennen.

10897251484?profile=original
10897251696?profile=original
10897252276?profile=original10897252880?profile=original

 

10897252893?profile=original

Dit land is zeer rijk,
geen ander volk en land is zo rijk als

INDONESIE!
maar wat was toch gebeurd?

10897253856?profile=original

 

Zeggen wij DANK aan EXXON MOBIL OIL, FREEPORT, SHELL, PETRONAS en alle REGERINGS FUNCTIONARISSEN die de rijkdommen van het Volk hebben verkocht ter profitering door vreemde landen…??

 

Dit is een verhaal dat misschien de huidige situatie van Indonesie kan illustreren – gelieve het te lezen.

 

Het is getiteld: Toen God Indonesie Schiep

(“Ketika Tuhan Menciptakan Indonesia”)

 

Op zekere dag keek God glimlachend en met genoegen naar een planeet dat Hij pas geschapen had.  Een Engel vroeg Hem: “Wat heeft U zo net geschapen, Heer?”  “Zie, Ik heb daar net een blauw planeet geschapen dat Aarde heet,” antwoordde God, terwijl Hij nog een paar wolken plaatste boven de regenwouden van de Amazon.  Hij zei verder, “Dit zal een buitengewoon planeet zijn tussen al de planeten die Ik heb geschapen.  Op dit nieuwe planeet zal alles in evenwicht zijn”.

 

Dan verklaarde God aan de Engel alles betreffende de Europese continent.  In het noordelijke deel van Europa, had God de aarde gemaakt met veel mogelijkheden en plezierigheden zoals Engeland, Schotland en Frankrijk.  Maar daar had God het klimaat zo koud gemaakt dat de koude door het merg kon dringen.

 

In het zuiden van Europa schiep God volkeren die minder welvarend zijn, zoals Spanje en Portugal, maar waar veel zonneschijn en warmte, en ook exotische panoramas aan de Straat van Gibraltar geschonken werd.

 

Dan wees de Engel naar een archipel, en riep uit, “En wat noemt U dat gebied, Heer?” “O, antwoordde de Heer, dat is

Indonesie
Een land dat zeer rijk is en een juweel op dit planeet.  Er zijn millioenen soorten bloemen en dieren die Ik daar geschapen heb.  Er zijn millioenen vissen voor het vangen. Het is ook rijk aan zonnneschijn en regen. De bevolking heb Ik geschapen opdat zij vriendelijke mensen zijn, behulpzaam en van diverse culturen. Het zijn harde werkers, kunnen een eenvoudig en bescheiden leven leiden en het zijn kunstvaardige mensen.”

 

Verbaasd protesteerde de Engel, “Maar  Heer, U zei dat elk land geschapen is met alles in evenwicht, maar Indonesia .. Waarin ligt de evenwicht?

De Here antwoordde dan in het Engels, “Wait, ask the PEOPLE in the government.”

 

 

Met dankbaarheid voor de 67-ste jaar in Vrijheid van Indonesie, wij, zonen en dochters van Indonesie bieden onze hoogste waardering aan allen die in de vrijheid strijd hun bloed en tranen hadden opgeofferd. 

Wat is nu het lot van onze strijders?
Zijn er nog mensen die iets om hen geven?
10897253888?profile=original

 

"Indonesia mijn vaderland,

daar waar ik geboren werd,

en in liefde door moeder groot gebracht,

waar ik dan mijn oude dagen veilig zal slijten

totdat ik mijn ogen sluit"
(lyriek van Rayuan Pulau Kelapa
https://www.youtube.com/watch?v=0T8qHTk0sXs)

10897250485?profile=original

LANG LEVE INDONESIE

HERDENKINGSDAG

67-JARIG JUBILEUM,

Republiek van Indonesie

17 Agustus 1945 - 17 Agustus 2012

 

MERDEKA!

ONZE VRIJHEID IS GEWONNEN!



 

__._,_.___

 

 

 

 

Lees verder…

Museon zoekt 'buitenkampers'

10897247674?profile=originalMuseon zoekt 'buitenkampers'

Het Museon beheert al jaren de Nationale Collectie Nederlanders in Japanse kampen en heeft daar in de afgelopen jaren regelmatig tentoonstellingen mee gemaakt. Over de mensen die in Nederlands-Indië tijdens de Japanse bezetting buiten de kampen verbleven, de zogenaamde 'buitenkampers', is veel minder bekend. Komend jaar wil het Museon aan hun verhalen aandacht schenken met de tentoonstelling Buitenkampers, de kleur van overleven. Hier is uiteraard materiaal voor nodig.

Heeft u of uw familie de Tweede Wereldoorlog buiten het kamp doorgebracht? Beschikt u over foto's, filmbeelden, persoonlijke voorwerpen, documenten, dagboeken, tekeningen of zelfgemaakte spullen bedoeld voor de verkoop om zo in leven te blijven, bijvoorbeeld sieraden, tassen, schuurpapier of zeep? Heeft u voor de Japanners dwangarbeid verricht, zoals het ontginnen van grond, het werken op de sawahs of het breien van sokken, en zijn daar nog tastbare herinneringen aan?
Het Museon is hierin geïntereseerd en wil graag met u overleggen of deze voorwerpen een plek in de tentoonstelling Buitenkampers, de kleur van overleven kunnen krijgen.

Voor vragen of meer informatie kunt u contact opnemen met Joke van Grootheest, conservator geschiedenis in het Museon. Telefoon: 070 3381410. E-mail: jvgrootheest@museon.nl

De tentoonstelling is een onderdeel van het project Buitenkampers, de kleur van overleven dat het Museon met HollandHarbour Producties is gestart. Naast de tentoonstelling komen er een film, een tv-uitzending, een lezingenserie en een website.

Lees verder…

Première toneelvoorstelling verzet in Nederlands-Indië

10897256074?profile=originalPremière toneelvoorstelling verzet in Nederlands-Indië

Op 29 september 2012 vraagt het Indisch Herinneringscentrum met het programma ‘Saja mengakoe / Ik beken’ aandacht voor het verzet in Nederlands-Indië tijdens WOII.
Op verzoek van het Indisch Herinneringscentrum schreef Inge Dümpel een toneelbewerking van het boek ‘Ik beken’ van Elise G. Lengkeek. Centraal staat daarin het levensverhaal van Ferry Holtkamp, verzetsman in Nederlands-Indië tijdens WOII.
Door te bekennen dat hij iets met het verzet te maken had, hoopt de gevangengenomen Ferry dat de Japanse bezetter hem vrijlaat of dat een eventuele straf milder zal uitvallen. Hoe bitter is de werkelijkheid!

Dümpels spel is breekbaar, haar tekst sober, zonder overigens aan de werkelijkheid voor bij te gaan. Toch roept ze een scherp beeld op van de onmenselijkheden die al die gevangenen destijds moesten ondergaan.Via de verteller laat zij soms ook haar eigen stem horen.
Het KION Koor uit Nijmegen o.l.v. Johnny Rahaket verzorgt de muzikale ondersteuning.
Het Indisch Herinneringscentrum wijdt vanaf 29 september 2012 in de
laatste zaal van zijn tentoonstelling 'Het Verhaal van Indië' een vitrine
aan Ferry Holtkamp. Na afloop is er gelegenheid om na te praten met elkaar en met leden van het verzet in Nederlands-Indië of hun nabestaanden.
Ook is er gelegenheid om de DVD ‘Verzet in Indië’ (Peter Hoogendijk, 2010) of het boek ‘Ik beken’ (Elise G. Lengkeek, 2009) te kopen en dit te laten signeren.

Datum:               
Zaterdag 29 september 2012
Tijd:                    
14.00 – 16.30 uur

Toegang:
Kaarten aan de zaal: € 7,50 volw. / € 2,50 (6-18 jaar). Pinnen niet mogelijk. Bij voorkeur gepast betalen.

Aanmelden:
Mail vóór 26 september 2012 uw naam en contactgegevens naar info@indischherinneringscentrum.nl o.v.v. ‘Ik beken’

Plaats:                
Landgoed Bronbeek, Kumpulan, Velperweg 147, Arnhem

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives