OPROEP AAN MARK RUTTE

"Mark schamen moet je  met je collega's in de Tweede Kamer en met je ambtenaren om na 70 jaren tot de ontdekking te moeten komen dat er nog heel wat zaken niet zijn betaald, en nog erger om het beleid van je voorgangers te volgen en vol te houden, die deze feiten 70 jaren onder het tapijt te hebben geveegd, en nog erger wat documentaire van onlangs op NPO II ons liet zien aan vreselijke beelden, en in deze documentaire  NL regering van oorlogsmisdaden veroordeeld, bizar, en nog bizarre om gelden onder  de gesloten verdragen dat bestemd is voor die 341.000 mensen uit het voormalige  Indie nooit aan deze doelgroep werd uit betaald, maar in eigen zak te hebben gestopt.

" Mark zorg als de donder dat de onderste Indische steen nu boven komt. Zorg dat Martin van Rijn het eisenpakket zoals bij de10.000 handtekeningen op 19 maart 2013 werd aangeboden nu uitvoert; dus erkenning, excuusjes en compensatie ( Dus alle Indischen die het voormalige Indie zijn geboren die de oorlog, bersiap en moesten vluchten, als oorlogsslachtoffers met achterlatend van al hun bezittingen ). Martin liet ons twee en half jaar wachten op dit antwoord”.

“Zorg dat de schuldigen die zo lang bewust dit onder het tapijt hebben geschoven 70 jaren lang en bewindslieden hebben misleid, worden berecht!

Steun ACTW66 ! 

Uw donatie  kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07   ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie Traktaat van Wassenaar.Tevens kan u zich inschrijven als deelnemer van ACTW66 op onze site www.icm-online.nl

UIT DE MEDIA

ACTW66 campagne is gestart bij Nusantara !

Nusantara met ruim een achterban van 1200, is de 7 e Indisch organisatie die Ferry Schwab steunt.  Nusantara verzorgt voor de backoffice de inschrijvingen met financieel deel.  

De intentie is dat voor alle 1200 man/vrouw voorlichting bijeenkomsten worden gegeven.  De eerste bijeenkomst is inmiddels achter de rug.

De promotie campagne is na 2 jaar op het Internet (ICM + Facebook) en niet te vergeten op alle pasar malams  gestart, begint eindelijk zijn vruchten af te werpen.

De familie Schwab  heeft ruim € 60.000 in dit project ACTW66 gestopt voor alle noodzakelijke promotie & camppagne. Hiervan hebben 15.000 hun handtekening gezet van naar schatting van 60.000 man/vrouw. Niet alleen promotie maar mede alle benodigde werkzaamheden. Zonder het enthousiaste team vrijwilligers plus ICM team die iedere dag inclusief de weekenden (pasar malams) hiermee bezig zijn.  

Nu worden de werkzaamheden (uitvoering) door 7 partners gedaan.  ACTW66 (Tracktaat) is tot stand gekomen door Stichting NINES, Suisantable en ICM. 7 partners steunen ACTW66 voor de front - en Back office waarvan 1 Nusantara, Julius Stemmerik groep, Rolo Lapre groep ............ 

ACTW66 gaat alleen voor het Verdrag van Tractaat van Wassenaar, alle zaken die onder het Indisch Platform vallen (Vielen) zijn hiervan uitgesloten.

Steun ons om ons werk af te maken door te tekenen en te doneren
           Nusantara  met ruim een achterban van 1200, is de 7 e Indische organisatie die Ferry Schwab steunt   , ruim 15.000 zijn u voorgegaan die de petitie hebben ondertekend.              

Indische zaak - Het Traktaat vanWassenaar 1966 

Hier Onderteken petitie   < of >    Kijken wie er getekend hebben

< of >   Laatste Updates  In het Engels hier

 

Schrijf U vandaag nog in 

Ook kunt het inschrijfformulier aanvragen info@icm-online.nl 

U bent € 50 verschuldigd als deelnemer ACTW66, en U heeft 1 jaar gratis een ICM Abonnement en toegang tot ons Video-kanaal, het  enige Indisch Kanaal ! 

 

Info bij Peggy Lesquiler 

ICM 14.8.2015

Dj Paul Elstak: ‘Ik heb geen wrok tegen Nederlanders omdat mijn voorouders slaven zijn geweest’ mijn opa heeft nog voor het KNIL gestreden.

Robert Vuijsje15 april 2019, 17:34 Happy hardcore-dj Paul Elstak ( 53 ) ziet zichzelf gewoon als Nederlander. ‘Ik heb me nooit een kleurling gevoeld.’

Mijn opa was zwart als roet. Vanuit Suriname ging hij naar Indonesië om te strijden voor het KNIL (Koninklijk Nederlands-Indisch Leger - red.), tegen de Jappen. Daar leerde hij mijn oma kennen, die was half-Indonesisch en half-Chinees. 




Paul Elstak. Beeld Casper Kofi

Paul Elstak (53) waarschuwt dat het een ingewikkeld verhaal is. ‘Elstak is een oude slavennaam uit Suriname. Wijntak, Elstak, dat soort namen. Mijn opa was zwart als roet. Vanuit Suriname ging hij naar Indonesië om te strijden voor het KNIL (Koninklijk Nederlands-Indisch Leger - red.), tegen de Jappen. Daar leerde hij mijn oma kennen, die was half-Indonesisch en half-Chinees. 

‘Mijn vader werd geboren in Jakarta. Na de onafhankelijkheid verhuisden ze naar Nederland, naar Den Haag. Ze hoorden bij de eerste immigranten. Mijn vader ging in een bandje spelen, hij zat in de Haagse rockscene, met Golden Earring en Shocking Blue. Op tournee in Duitsland ontmoette hij mijn moeder, die weer half Litouws is.’

Wat ben jij?

‘Vroeger ging ik wel naar een clubhuis met Indo’s die er trots op waren om Indo te zijn. Dat had ik niet. Wij woonden tussen de Nederlanders, ik heb me nooit een kleurling gevoeld. Ik werd er niet mee gepest. Sommige mensen krijgen op die manier een afkeer van Nederlanders, ik niet.

‘Ik zie mezelf gewoon als een Nederlander, wanneer ik niet in de spiegel kijk. Soms zien ze me aan voor Turks. In het buitenland denken ze: Israëlisch of Arabisch.’

En wat zijn je ouders?

‘Mijn moeder is heel snel Nederlands geworden. Die was bij het WK voetbal in 1974 al voor Nederland en niet voor Duitsland. Mijn vader werkte hard om zijn hoofd boven water te houden, hij had helemaal geen tijd om met zijn afkomst bezig te zijn. Eigenlijk zijn ze perfect geïntegreerde immigranten. Het gaat ook wel eens goed.’

Zien Indo’s of Nederlandse Surinamers jou als een van hen?

‘Geen idee. Ik heb in ieder geval geen wrok tegen Nederlanders omdat mijn voorouders slaven zijn geweest. Dat vind ik hetzelfde als mensen die nog steeds boos zijn op Duitsers. Niemand is verantwoordelijk voor zijn voorouders, nog niet eens voor wat zijn eigen vader heeft gedaan.

‘Ik hou niet van werkloze types die de slavernij erbij halen als excuus voor dat ze niet werken. Dat vind ik zwak. Get over it. Je moet gewoon zorgen dat je werk hebt, net als iedereen.

‘Surinamers kennen de naam Elstak, Nederlanders weten niet dat het Surinaams is. Die vragen: ben jij dé Elstak, de dj? De achternaam zegt ze niets, zij kennen alleen de Paul die ervoor staat. Het enige dat ik weet: het publiek van de happy hardcore ziet mij niet als een donkere, ze zien me als een van hen.’

Hoe begon je met happy hardcore?

‘Een donker publiek houdt niet zo van het hardere stampwerk, die trekken meer naar r&b en hiphop. Mij trok die harde muziek gelijk. Hoe dat kwam, dat moet je aan Onze-Lieve-Heer vragen.

‘Ik gaf mijn eigen draai aan housemuziek. Ik klooide maar wat aan, regels waren er niet. Later werd daar een label op geplakt. Van gabberhouse ging ik naar happy hardcore. Meer dj’s kwamen terecht in het hardere werk. Ik werd een promotor van die muziek omdat ik een eigen label had en veel uitbracht. De media probeerden gabberhouse zwart te maken, ik sprak me daartegen uit.’

Waren kaalgeschoren gabbers racistisch?

‘Hier wordt altijd naar gevraagd. Het is een overtrokken verhaal, ik heb nooit iets gemerkt van racisme – al betekent dit niet dat het niet bestaat.’

Ben je een echte Rotterdammer?

‘Ik kom natuurlijk uit Den Haag, ik verhuisde naar Rotterdam om in een discotheek te draaien. Een Hagenees ben ik niet, wel een Rotterdammer. Ik heb veel te danken aan deze stad, heb hem ook gepromoot. Mijn label heb ik Rotterdam Records genoemd.

‘In die tijd had Feyenoord als shirtsponsor Stad Rotterdam Verzekeringen. Bij shows in het buitenland droegen fans het Feyenoordshirt met die sponsortekst erop. In Spanje, Duitsland, Australië, overal zag je die shirts. Niet omdat ze voor Feyenoord waren, het ging ze om het woord Rotterdam. Jammer dat Feyenoord van sponsor is veranderd.’

Betekent pro-Rotterdam ook automatisch anti-Amsterdam?

‘Ik ben 53, daar ben ik niet meer mee bezig. Twee weken geleden was ik nog in Amsterdam, mijn dochter woont daar. Maar ik kan er niet meer optreden als dj, zo gaat dat helaas in Nederland. De laatste keer was misschien wel twintig jaar geleden.

‘Een tijdje terug was ik geboekt voor het festival Thunderdome in de Rai, die boeking hebben ze gecanceld. De organisatie kon niet instaan voor mijn veiligheid. Omdat ik toevallig uit Rotterdam kom en voor Feyenoord ben, wilden mensen mij in elkaar slaan. Het rare is: die fanatieke Ajax-aanhang komt niet eens uit Amsterdam, ze wonen in Almere of Purmerend.’

OVER INDISCHE NEDERLANDERS EN ASIELZOEKERS.

Deze PVV-raadsleden met Indische roots,  strijden ondanks Geert Wilders vóór het kinderpardon

20 januari 2019

Het deed vast wat wenkbrauwen fronsen, toen tv-prestator Tim Hofman vorige week twitterde dat PVV Purmerend het kinderpardon op de agenda van Purmerendse raad heeft gezet.

Wilders met de ‘topkandidaten van PVV Purmerend’ op Twitter.

PVV en pro-kinderpardon? En ­Parijs past zeker in een potje.

Maar Hofman plaatste een screenshot van een brief van PVV Purmerend waarin de steun werd bevestigd: ‘Binnen de PVV is het beleid dat het kinderpardon zo min mogelijk moet worden uitgevoerd. De PVV in Purmerend heeft evenwel gemeend om een eigen koers te varen: er moet verbinding gemaakt worden.’ Was getekend: PVV Purmerend-lijsttrekker Shirley Soenjoto en Rob van Dongen.

‘Krijgt CDA opeens een les Humaniteit & Kinderrechten van de PVV’, concludeerde Hofman in een vileine tweet. ‘Benieuwd of dat betekent dat god bestaat of juist niet.’

Dat was enkele dagen voordat het CDA, samen met D66, onverwacht aankondigde toch vóór versoepeling van het kinderpardon te zijn. En enkele uren voordat Geert Wilders persoonlijk ingreep.

De PVV-fractie uit Purmerend mag volgens Wilders namelijk helemaal geen PVV heten. De enige die gerechtigd is om de titel ‘PVV Purmerend’ te dragen, zo mailde Wilders naar de raadsgriffie van Purmerend, is Nicole Moinat. Het PVV-raadslid dat in december nog door Soenjoto en Van Dongen uit de fractie is gezet na een intern conflict. En wat toevallig: Moinat is wél fel tegen een kinderpardon.

Lijsttrekker Shirley Soenjoto van PVV Purmerend.

Shirley Soenjoto (31), die ik thuis bij haar oud-docent en ‘life-coach’ Joop Burgerhout in Voorschoten spreek, wil er geen twijfel over laten bestaan: samen met Rob van Dongen blijft ze vasthouden aan de naam PVV Purmerend, ondanks de interventie van Geert Wilders. ‘Ik heb geen mailtje of telefoontje gekregen dat ik geroyeerd ben’, zegt Shirley schouderophalend. ‘Wij blijven PVV Purmerend heten, desnoods stapt Wilders naar de rechter.’

Shirley en Joop, die beiden een Indische en christelijke achtergrond hebben, lachen even bij de vraag hoe ze verzeild is geraakt bij de PVV. Shirley: ‘Ik was een tijdje erg bang voor het dreigende gevaar van terreuraanslagen in Nederland. Ik wil geen jihadisten in ons land en ik ben tegen het linkse gepamper. Maar ik geloof nou ook weer niet dat alle moslims radicaal zijn.’ Joop: ‘Sterker nog: je hebt islamitische vrienden en familieleden.’ Shirley knikt. ‘Ik wil verbindend zijn, dat heb ik ook altijd gezegd tijdens de drie selectierondes.’

Het waren selectierondes die Shirley makkelijk doorliep. ‘Ik had nul politieke ervaring, maar ik heb wel psychologie gestudeerd en ik werk met gedetineerden’, zegt ze. ‘En ik ben geen typische Hollandse met blauwe ogen. Ik vertelde dat ik van het stigma ‘Tokkie-partij’ afwilde. Dat sprak hen wel aan, denk ik.’

Tijdens haar laatste gesprek, met Geert Wilders in eigen persoon, kreeg ze te horen dat ze was geselecteerd als lijsttrekker van de PVV-fractie in Purmerend. Samen met Wilders mocht ze in juli 2017 voor een persmomentje gelijk even op de foto met Nicole Moinat en Zayhira Simmons – de andere kandidaat-raadsleden. De foto werd direct trots getwitterd door Wilders: ‘Drie topkandidaten voor de PVV in Purmerend! Succes, Zayhira, Shirley en Nicole!’

‘Ik had de andere twee nooit ontmoet’, zegt Shirley nu. ‘Pas toen we op de foto gingen maakten we kennis met elkaar.’ Vond ze allemaal niet erg, zegt ze. ‘Ik wilde er het ­beste van maken.’

Maar gaandeweg begon ze naar eigen zeggen last te krijgen van haar geweten. Dat werd versterkt door haar gesprekken met Joop, die haar geregeld het christelijke uitgangspunt van naastenliefde voorhield. Shirley: ‘Op landelijk ­niveau wilde de PVV helemaal niet praten over oplossingen. Van ons werd verwacht dat we alleen islamisering bleven aankaarten in de gemeenteraad. Maar ik wilde verbinding zoeken en in gesprek gaan met de islamitische gemeenschap.’

Ze vond een bondgenoot in Rob van Dongen, de nummer twee van PVV Purmerend, die deze week alle Nederlandse gemeenten zal oproepen het kinderpardon te steunen. Maar toen ze bij de partijtop steun zochten voor het kinderpardon, kwamen ze thuis van een koude kermis.

PVV-logo dat Soenjoto en Van Dongen nog altijd gebruiken.

Had ze zich dat niet kunnen bedenken voordat ze zich aansloot bij anti-immigratie partij PVV?

Shirley kijkt vragend naar Joop. ‘Ze was en is nogal naïef’, zegt hij. ‘Laten we het daar op houden.’ Maar ze kan nog altijd weg, als ze dat wil, zeg ik. Waarom toch bij de PVV willen blijven wanneer de partij verder van je af blijkt te staan dan je dacht? Shirley, fel: ‘Omdat ik een eed heb afgelegd voor mijn achterban. En omdat ik positieve mailtjes krijg van PVV-stemmers die óók voor het kinderpardon zijn.’

JONGSTE GIJZELAAR BIJ TREINKAPING DE PUNT VERTELT VOOR HET EERST ZIJN VERHAAL ’Wíj zijn slachtoffers, niet zij!’

door Silvan Schoonhoven

Met alleen een konijn als reisgenoot zat Roelof Kamphuis in de intercity, toen die in Drenthe knarsend tot stilstand kwam. Kamphuis was in 1977 als 12-jarige de jongste gijzelaar bij de Molukse treinkaping bij De Punt. Voor het eerst vertelt hij zijn verhaal. „Ik vroeg nog: zijn die geweren echt?”

Nog steeds slaat hem de schrik om het hart als een trein plotseling remt. Want zo begon het. Op 23 mei 1977, rond 9 uur ’s ochtends trokken Molukkers aan de noodrem en dreven de passagiers bij elkaar. De kaping zou zich drie weken voortslepen en eindigen in een bloedige finale met acht doden, onder wie twee gijzelaars. Voor de jonge Roelof duurde de nachtmerrie slechts een paar uur, tot hij samen met een handvol oudere passagiers werd vrijgelaten.

Zijn moeder had Roelof die dag vroeg op de trein gezet. Zo ging dat elke maandagochtend, als haar zoon naar een school voor slechthorenden in Groningen reisde. De rest van de schoolweek logeerde hij dan bij een pleeggezin, vrijdags nam hij de trein terug.

„Tijdens de reis zat ik een stripboek te lezen. Op station Assen zag ik een groep Molukkers op het perron, ik vond het gek dat ze apart van elkaar instapten.” In Drenthe stopte de intercity abrupt en werd het stil. „De trein stond scheef, dat is me altijd bijgebleven. De machinist liep langs om te zien wat er aan de hand was. Ik zag hoe een tl-buis kapot werd geschoten, de scherven vielen naar beneden. Tegenover me zat er een man die schrok en zei: ’Kalm blijven, geen paniek.’ Maar ik voelde zijn spanning. Ik zag iemand lopen met een grote sabel en een ander met een pistool. We moesten naar het voorste deel van de trein. Ik kreeg een schop van een vrouw dat ik door moest lopen.” Dat was Hansina Uktolseja, de 21-jarige gijzelneemster die drie weken later door mariniers werd doodgeschoten.

„Ik was heel naïef en vroeg of die geweren echt waren. Een man tegenover me begon te lachen en zei: was het maar waar dat ze nep zijn. Toen we bij elkaar zaten voorin de trein, hoorde ik de gijzelnemers naar elkaar schreeuwen. De mensen zaten doodstil bij elkaar.”

Na een paar uur was het voor Roelof en een handvol andere passagiers voorbij. „Een meisje van twintig naast me deed alsof ze mijn moeder was, zodat ze ook de trein uit mocht. We liepen langs het spoor, ik had de kooi met dat konijn bij me. Andere kinderen zag ik niet. Ik was blij dat ik nog leefde, want ik had gedacht dat ik doodgeschoten zou worden. We kwamen nog boeren op tractoren tegen, die wisten nog niet dat er een kaping aan de gang was. We werden opgevangen op een boerderij, waar de politie mijn naam noteerde. Pas nadat de gijzeling voorbij was, na drie weken, kwam de klap. Mijn moeder moest een half jaar met me meereizen naar school, anders vertikte ik het. Mijn moeder stuurde me naar een maatschappelijk werkster, maar ze was Moluks, de eerste keren wilde ik niets tegen haar zeggen.”

Hij vindt het vreselijk dat de daders van toen nu als slachtoffers worden afgeschilderd. „Wij zijn de slachtoffers, niet zij.

======================================================================================

Moedwillig doden treinkapers onwaarschijnlijk

door Olof van Joolen

Nabestaanden van twee Molukse treinkapers die in 1977 om het leven kwamen, slepen vandaag de Staat der Nederlanden voor de rechter. Ze eisen schadevergoeding omdat hun kinderen opzettelijk zouden zijn geëxecuteerd terwijl ze geen gevaar meer vormden.

Dat verhaal valt op meerdere punten discutabel te noemen.

1. Onwaarschijnlijk

Het belangrijkste bewijs dat de advocaat van de nabestaanden, Liesbeth Zegveld, aanvoert, bestaat uit autopsierapporten van de gedode kapers Papilaja en Uktolseja. Daaruit blijkt dat ze door een groot aantal kogels zijn gedood. Volgens Zegveld het bewijs voor een doelgerichte executie.

Wat dit verhaal wankel maakt, is dat de bestorming pas na drie weken wikken en wegen en tegen de zin van premier Den Uyl plaatsvond. Doel van deze actie: aanhouden van de kapers.

Volgens historicus Peter Bootsma, die een boek over De Punt schreef, is het radicale scenario van de advocaten ronduit onwaarschijnlijk. Helemaal omdat van de negen kapers drie de bevrijdingsactie wel overleefden.

2. Geweldsregels

Advocaat Zegveld stelt dat de Staat het recht niet had te grijpen naar het zwaarste middel: de toepassing van dodelijk geweld. Dat is een erg krappe interpretatie van de geweldsinstructie. Daarin stond dat gepast geweld mocht worden gebruikt. Tot en met dodelijk wanneer dat nodig was.

Met die instructie bestormden de elitesoldaten in alle vroegte een trein die net door hun collega’s was doorzeefd. Waarin mensen gilden, schreeuwden om hulp of hun laatste adem uitbliezen. Waarin ook kapers hen probeerden te doden.

In die totale chaos moesten de militairen in een fractie van een seconde bepalen of ze schoten of niet. Dat lijkt eerder bepalend voor het eindresultaat dan de regels waarmee ze op pad werden gestuurd.

3. Zwakke bron

Het belangrijkste nieuwe bewijs dat in de aanloop naar het proces boven water kwam, is een anonieme verklaring van een marinier. Hij stelt dat op de avond voor de bestorming tegen de militairen zou zijn gezegd dat ze moesten zorgen dat de gijzelnemers niet levend de trein zouden verlaten.

Er is in archieven geen snipper bewijs te vinden dat dit ondersteunt.

”

De Republiek Indonesië betaalde 4 miljard  herstelbetalingen aan Nederland, de Nederlandse bezetting van Indonesië was één van de wreedste bezettingen.

Nederlandse mariniers gaan in de aanval bij het plaatsje Krian bij Surabaya,

Ook is er nooit een probleem gemaakt toen gekoloniseerde landen herstelbetalingen hebben betaald aan de kolonisator.

De tot slaaf gemaakte bevolking van Haïti heeft in een bloedige revolutie tussen 1791 en 1804 haar vrijheid bevochten. In 1825 organiseerde Frankrijk een nieuwe aanval op Haïti met steun van andere Europese landen en Amerika. Ze legde een cordon van veertien oorlogsschepen met 528 kanonnen om het eiland en gaf het Haïtiaanse volk de keuze: of herstelbetalingen betalen of een economische blokkade riskeren met hongersnood, oorlog en uiteindelijk de herinvoering van slavernij. Haïti moest het bedrag van 150 miljoen Franse franc betalen (US$ 22 miljard in de huidige waarde) voor verloren bezittingen van Franse slavenmakers (inclusief de waarde van de tot slaaf gemaakte mensen). Haïti moest het geld lenen bij Franse banken tegen 6 procent rente. Elk jaar tussen 1825 en 1947, bijna 150 jaar lang, heeft Haïti een bedrag betaald als aflossing van deze schuld. In 1990 vroeg Jean Aristide, de eerste democratisch gekozen regering van Haïti US$ 22 miljard terug van Frankrijk. In 2004 werd hij afgezet door een coup die gesteund werd door Amerika en Frankrijk. Hij moest vluchten naar Zuid-Afrika.

Nederlandse militairen met Indonesische gevangenen. Foto: javapost.nl

Een ander voorbeeld waarbij een gekoloniseerd land herstelbetalingen moest doen aan de kolonisator is het geval van Indonesië en Nederland. In 1940 kwam het Nederlandse koloniale regime in Indonesië ten val door de Japanse inval. In 1945 riep Soekarno de onafhankelijkheid uit. Nederland, die zelf net bevrijd was van de Nazi-bezetting, stuurde zijn leger naar Indonesië om een vuile oorlog te voeren die 150.000 Indonesiërs het leven kostte.

Onder druk van de Amerikanen trok Nederland zich terug. Bij de Ronde Tafel Conferentie van 1949 leidde de Amerikaanse druk op Indonesië tot een overeenkomst waarbij Nederland de onafhankelijkheid van Indonesië erkende, maar Indonesië Nf 4,5 miljard moest betalen aan herstelbetalingen. PvdA premier Drees eist nog  eens extra Nf 2 miljard voor de kosten die Nederland tijdens de vuile oorlog had gemaakt, maar de Amerikanen vonden dat te gortig. Tussen 1950 en 1956 heeft Indonesië Nf 4 miljard overgemaakt. In 1956 weigerde ze de rest te betalen.

In de Nederlandse geschiedenisboeken wordt gedaan alsof de wederopbouw van Nederland mogelijk gemaakt is door de Amerikaanse Marshallhulp. Die hulp bedroeg  slechts US$ 1,1 miljard en was gegeven in de vorm van een lening. De echte financiering van de wederopbouw kwam van Indonesië. Dat staat niet in hun geschiedenisboeken. Later betaalde de republiek nog eens 0,7 miljard  ter compensatie voor de Nederlandse Indische burgers, dus voor de Nederlanders, Indische Nederlanders en de Molukken die het land werden uitgezet. Dit voor verlies van al hun bezittingen en banktegoeden.  Het gaat ggom 341.000 Burgers de republiek die daar hebben gewoond van 1949 - 1962.  Drees gaf de opdracht om niets uit te betalen, terwijl deze gelden toekomen aan de vluchtelingen.  Verschillende partijen zijn er nu bezig, is zaak dat onder strafrecht valt, zei een zeer bekende advocaat. Het gaat om het verdrag traktaat van Wassenaar.  ACTW-66 (ICM) heeft het boek rapport traktaat van Wassenaar uitgebracht waar diverse advocaten, historische en materiedeskundigen aan hebben gewerkt. Onder andere de  WOB's die naar de verschillende Ministeries zijn gedaan. De Tweede Kamer heeft besloten dat Boek Rapport Traktaat mag worden aangeboden, later wordt meer bekend gemaakt op ICM, Indische Internetkrant.

Het ergste komt nog. De Nederlandse bezetting van Indonesië was één van de wreedste bezettingen

.

Marjolein van Pagee, een Nederlandse journaliste, geeft een voorbeeld van de Nederlandse wreedheid tijdens de vuile bezettingsoorlog op basis van gesprekken met nabestaanden van de Indonesische verzetsleider Andi Abubakar Lambogo op het eiland Sulawesi. In 1947 hadden ze Lambogo gevangengenomen bij Salu Wajo en zijn hoofd afgehakt. Ze spietsten het op een bajonet en hingen het later aan een paal op de markt in de plaats Enrekang zeven kilometer verderop. Het lichaam is op de weg bij Salu Wajo achtergebleven. De Nederlandse militairen dwongen andere krijgsgevangenen, die ze gemaakt hadden, één voor één om het afgehakte hoofd van hun leider, dat op een bajonet was gespietst, te kussen. Daarna hingen de Nederlandse soldaten het hoofd aan een paal. Het hoofd heeft daar twee dagen en een nacht gehangen als afschrikwekkend voorbeeld. De familie mocht uiteindelijk het hoofd meenemen en het samen met het lichaam in Enrekang begraven. Daar is er nu een ereplek voor Lambogo op de begraafplaats. Dit was het beschavingsniveau van de Nederlanders in Indonesië, die beduidend lager was dan die van de Nazi’s die al niet erg hoog was. De Nazi’s hebben nooit het hoofd van een Nederlandse verzetsleider afgehakt en andere Nederlanders gedwongen om dat hoofd te kussen.

En dit Nederlandse volk heeft dan herstelbetalingen geëist en gekregen van de mensen die ze driehonderd jaar lang hebben gekoloniseerd. Hoe schandalig kan geschiedvervalsing zijn.

Sandew Hira

Het is mij gelukt om even een momentje met Jokowi van gedachten te wisselen!

"Aku djuga orang Betawi ",  "Apa ini disini  ! " en waren vijf minuten verder,  overhandigde ICM Presss Release, en ICT Informatieplan Jakarta Baru Masterplan. Op zij lijn gaf Hans de Boer een knipoog !

Met dank Hans de Boer, Lilianne Ploumen, en KBRI allen dragen ICM een warm hart toe!

Onderstaand ICM Press Release zoals beloofd, de eerste mijlpaal is geslagen

voor het vervolg!

KOPIE ICM PRESS RELEASE

Met dank aan Ellen voor de het opstellen!

April 22, 2016

ICM Press Release for Mr. Joko Widodo – President of the Republic Indonesia

On behalf of all 200.000 ICM-Online readers and the 15.000 signers of the Petition ‘Payment Treaty of Tractate from Wassenaar 1966’, I welcome you kindest at the Kurhaus in Scheveningen.

ICM-Online is the Dutch-Indonesian Internet paper, with the mission to provide the Dutch people and the Dutch Government, amongst others the daily developments of the Republic of Indonesia. Tilln now we have succeeded very well, in co-operation with our correspondents in Jakarta.

Saya orang Betawi !

As ICM-editor, I am very honoured with your visit. In fact, you are the fourth President, whom I happen to meet, although in a different entourage. The former three Presidents, I have personally met in a private-social atmosphere; the late Bung Karno was a business friend of my father, his daughter Mrs. Megawati Putri Dewi, I have known during my childhood in the age of 11 years, while I met her regularly in the Istana in Jakarta. In the summer of 1966, the late President Suharto and his retinues, came to visit my elderly house in Voorburg. My late father was advisor of the parliament at the time of Bung Karno. Unfortunately he died far to young at the age of 39. However, at heart he has always been an Indonesian.

Many of us (especially the Dutch-Indonesian Group/the Indisch people) still have their roots and ties in your beautiful country and we very much regret the cold attitude from the Dutch Government towards the Republic of Indonesia, regarding mutual relationship. On behalf of the 400.000 ICM-Online readers, please accept our sincere apologies. We feel ashame and like to express to you and the entire Indonesian people, to please look forward and give the Dutch Government a new opportunity.

Your intentions and ambitions for co-operation on economic and political affairs, with priority to intensification of the relationship between The Netherlands and the Republic of Indonesia, is and will always be our main and fervid wish. Besides that, this point also lays in the extension, as stipulated in the agreement of the ‘Treaty of Tractate from Wassenaar 1966’. For more than 50 years, the Dutch Government has failed to fulfil this part of the agreement, whilst the financial part in total has not been fulfilled at all.

They have never paid-off the Dutch-Indonesian Group for the amount of Dfl. 689 million. Your Government, has fulfilled this Treaty completely by payment of the whole amount, towards the Dutch Ministry of Foreign Affairs. As you might know, this amount was meant as a pay-off for compensation of the Dutch-Indonesian Group, for the loss of goods and chattels by leaving Indonesia (aka repatriation).

Now our readers and signers of aforementioned Petition, requested ICM to inform you of this long-lingering matter. We do know, that this case is an internal affair between the Dutch Government and the Ministry of Foreign Affairs, presided by Minister Bert Koenders. Nevertheless, we will have to look back on this item, in order to come in a humanitarian way, to a satisfactory solution for our Group of people.

Much effort has been made for many years, to organise Indonesia-Netherlands Business Forums, just like it is held today in 2016. This Forum is an excellent economical intitiative in order to present the Dutch Companies the possibilities which Indonesia offers to extend their business and to innovate further developments for Indonesia.

This now, leads us to the excellent development of the Jakarta Baru Masterplan in your former function being the Governor of Jakarta and which has been playful propagated worldwide. On request of former President Susilo Bambang Yudhoyono in 2008, the solution of the Jakarta Watermanagement Problem was developed by an independent Engineering Company in co-operation with private multinational investors. The latest report with integral solution for Jakarta, was officialy presented to former vice-governor Basuki Tjahaja Purnama, in February 2013. The settlement of the financial part is still being in negotiation with the private multinational investors. It must be noticed, that the investors wish, that this project will be carry out under direct management and that the Government is free to participate in this project.

For this huge megaproject, with estimated costs of 640 billion and that will offer approximately 640.000 jobs till the year 2028, an ICT Informationplan has been developed. For such a big megaproject, a thorough Informationplan is indispensable for support of efficient management, to conduct, control and to lead the organisation still to be established.

As I am an ICM-editor, emeritus ICT Management Consultant, I offer you this Information- plan symbolic and I would like to express our hope and wish, that the Dutch Government will follow this gesture, to invest largely and that other companies will follow as such, at the same time.

The ultimate wish is to embody your well-meant intentions and ambitions in a new agreement between The Netherlands and Indonesia, in the extension of the ‘Treaty of Tractate from Wassenaar 1966’ in which co-operation is one of the main stipulation of this agreement.

Ing. MBA Ferry Schwab ICM-Editor / ICM Online

22 april 2016

ICM Press Release voor Mr. Joko Widodo – President van de RI

Namens alle 200.000 ICM-Online lezers en 15000 ondertekenaars van de Petitie ‘Uitbetalen Traktaat van Wassenaar 1966’, heet ik U van harte een warm welkom toe in het Kurhaus te Scheveningen. ICM-Online is de Indische Internetkrant die als missie heeft om o.a. de ontwikkelingen van de Republiek Indonesië dagelijks onder de aandacht te brengen, bij het Nederlands publiek en de Nederlandse regering. Dit lukt ons tot op de dag van vandaag uitstekend, mede door samenwerking met onze correspondenten in Jakarta.

Saya orang betawi!

Als ICM-Editor ben ik zeer vereerd met uw bezoek. U bent de vierde president, met wie ik een persoonlijke ontmoeting mag hebben, zij het vandaag in een geheel andere entourage. De drie voorgaande presidenten heb ik persoonlijk namelijk  in de privésfeer gekend; wijlen Bung Karno, als zakenvriend van mijn vader, zijn dochter Megawati Putri Dewi die ik als kinderen van 11 jaar regelmatig in de Istana in Jakarta trof. In de zomer van 1966 bracht wijlen President Soeharto en zijn gevolg een bezoek aan mijn ouderlijk huis te Voorburg. Wijlen mijn vader was destijds onder Bung Karno als adviseur verbonden aan het parlement en overleed helaas veel te vroeg in de leeftijd van 39 jaar. In zijn hart echter is hij altijd Indonesiër gebleven.

Voor velen van ons (met name de Nederlands-Indische bevolkingsgroep, ook wel de ‘Indischen’) liggen  onze wortels -de banden- nog steeds in uw prachtige land en wij betreuren ten zeerste de kille houding en opstelling inzake de wederzijdse betrekkingen, die de Nederlandse regering tegenover de Republiek Indonesië uitdraagt.

Ik bied u als ICM-Editor en tevens namens die 400.000 lezers dan ook onze welgemeende excuses aan. Wij schamen ons hiervoor en spreken met u en het hele Indonesische volk de wens uit, om a.u.b. vooruit te kijken en de Nederlandse regering een nieuwe kans te geven.

Uw intenties en ambities voor samenwerking op economisch en politiek gebied met als prioriteit intensivering van de banden tussen Nederland en Indonesië, is en blijft onze voornaamste en vurige wens. Bovendien ligt dit uitgangspunt in het verlengde, dat wordt belichaamd door het ‘Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966’.

Nederland heeft zich op dit onderdeel van het verdrag ruim 50 jaar niet aan de afspraak gehouden, terwijl het financiële gedeelte in zijn geheel niet werd nagekomen. Nederland heeft namelijk Hfl. 689 miljoen nimmer uitbetaald aan de Indische Gemeenschap. Uw regering heeft zich met de betaling aan het Ministerie van Buitenlandse Zaken, tot op de laatste cent aan uw verplichtingen voldaan. Dit bedrag werd betaald ter compensatie voor het verlies van al onze bezittingen tijdens het vertrek, de z.g. repatriëring, uit de Republiek Indonesië.

Onze lezers en ondertekenaars van eerdergenoemde Petitie vinden, dat ICM u hiervan op de hoogte dient te stellen. Wij beseffen tegelijkertijd, dat dit een interne kwestie betreft tussen de Indische Gemeenschap en het Ministerie van Buitenlandse Zaken onder leiding van Minister Bert Koenders. Desalniettemin zullen wij op dit punt moeten terugblikken, om deze langslepende kwestie op humanitaire wijze voor de Indische Gemeenschap tot een bevredigende oplossing te kunnen brengen.

Er wordt al jaren veel inspanning gestoken in het organiseren van Indonesia –  Netherlands Business Forums, zoals ook nu weer het geval is voor 2016. Dit forum is economisch een heel goed initiatief om Nederlandse bedrijven in contact te laten brengen met de mogelijkheden die Indonesië biedt voor de groei van deze bedrijven en de verdere innovatieve ontwikkelingen van de Republiek.

Dit brengt ons bij het Jakarta Baru Masterplan dat u destijds in 2012/2013 als Gouverneur van Jakarta uitmuntend heeft ontwikkeld en ook ludiek wereldwijd heeft uitgedragen.
Op verzoek van de toenmalig president Susilo Bambang Yudhoyono (SBY) in 2008 was de oplossing van het Jakarta Watermanagement Probleem ontwikkeld door een onafhankelijk ingenieursbureau in samenwerking met private multinationals investors. Het laatste rapport met de integrale oplossing voor Jakarta, was officieel afgegeven in februari 2013 aan toenmalig vice-gouverneur Basuki Tjahaja Purnama (Ahok). De oplossing van het financiële deel is nog in onderhandeling met de private multinationals investors. Het dient te worden opgemerkt, dat de investeerders wensen, dat het project in eigen beheer wordt uitgevoerd en de overheid is vrij om in het project te participeren.

Voor dit immense megaproject dat tot het jaar 2028 zo’n 640.000 arbeidsplaatsen biedt, met kosten geraamd op 640 miljard,  is een ‘ICT Informatieplan JBM” ontwikkeld. Voor een dergelijk megaproject is een gedegen informatieplan onontbeerlijk, ter ondersteuning van een doelmatige bedrijfsvoering voor de nog op te zetten organisatie, om deze mega- projecten te beheren, te controleren en aan te sturen.

Als ICM Editor – emeritus ICT Management Consultant, stel ik symbolisch dit informatieplan beschikbaar en spreek ik de hoop uit, dat de Nederlandse overheid dit voorbeeld zal volgen door ruim te investeren en dat tevens andere Nederlandse bedrijven het voorbeeld zullen volgen.

De ultieme wens is om uw welgemeende intenties en ambities te belichamen in een nieuw te sluiten verdrag tussen Nederland en Indonesië, in het verlengde van het ‘Verdrag van Wassenaar 1966’ waarin het samenwerkingsverband tot één van de belangrijkste  overeenkomsten behoort.

Ing. Ferry Schwab ICM-Editor / ICM Online

Steun ACTW66 ! 

Uw donatie  kan U storten op Rabo rekening NL41 RABO 03977255 07   ten name van F.Schwab / ICM Online onder vermelding van donatie Traktaat van Wassenaar.

Jaarkalender pasar malam  2012 

 Jaarkalender pasar malam 2012
Voorlopige jaarkalender pasar malam 2012 is uit!
Lijst overzicht per 12-1--2012  versie V.


Januari
tot 7 Arnhem Burgers Zoo www.wnproductions.nl

Februari
25, 26 Rijswijk www.pasarmalamrijswijk.nl

Maart
?????? www.eastandwestevenementen.nl
3, 4 Doetichem www.Pasaroostwest.nl
23, 24, 25 Leeuwarden www.pasarmalamasia.nl

23, 24, 25 Arnhem www.flamproductions.nl
30, 31 Apeldoorn www.pasarmalamasia.nl
29, 30, 31 Malieveld Den Haag http://www.en.indonesia.nl/


April
1 Apeldoorn www.pasarmalamasia.nl
1 Malieveld Den Haag http://www.en.indonesia.nl/
7, 8, 9 Rotterdam www.pasarmalamasia.nl

27, 28, 29 Hengelo www.flamproductions.nl
Pasar Zwolle www.pasarmalambali.nl ; Gaat niet door !

Mei
4,5, 6 Geleen www.pasarmalamasia.nl
12, 13  Taman Indonesia www.pasar-siang.nl 
        Stadskanaal
17, 18, 19 Den Haag www.tongtongfair.nl
20, 21, 22 Den Haag www.tongtongfair.nl
23, 24, 25 Den Haag www.tongtongfair.nl
26, 27, 28 Den Haag www.tongtongfair.nl
26,27, 28 Den Helder www.stichtingsteller.nl/

Juni
1,2,3 Zeist www.wnproductions.nl

Juli
6,7, 8 Eindhoven - www.pasarmalamasia.nl
???? Ommen openlucht pasar ??? Winkel pasar Time Out Events
?????? Braderie + Pasar Malam Ede Winkelpasar
20,21, 22 Groningen www.pasarmalamasia.nl
28, 29 Vaassen www.Pasaroostwest.nl
31 Steenwijk www.wnproductions.nl

Augustus
1, 2,3 Steenwijk www.wnproductions.nl
24,25,26 Tilburg - www.pasarmalamasia.nl
???? Pasar Sinar
??? Pasar Kecil, eendaagse winkel pasars

September
????? Assen www.flamproductions.nl (Nieuwe pasar)
22,23 Alkmaar http://www.stichtingstellar.nl/
28, 29, 30 Maastricht www.pasarmalamasia.nl

Oktober
5-6-7 Pasar Istimewa Alphen aan den Rijn. (www.wnproductions.nl)
5,6,7 Assen www.pasarmalamasia.nl
???? Hengelo zie www.flamproductions.nl
13, 14 Dieren www.Pasaroostwest.nl
26,27,28 Nijmegen www.pasarmalamasia.nl

November
3, 4 Rijswijk www.pasarmalamrijswijk.nl
9, 10, 11 Leek www.stichtingstellar.nl/

December
dec -jan Winterpasar Burger Zoo ( o.v.) www.wnproductions.

Mogelijk gemaakt door www.icm-online.nl
Wordt abonnee van de Indische Internetkrant en ontvang prachtige cd en dvd van project Melati in de sneeuw!

Op zaterdag 23 mei 2015 organiseert "het Vitusgebouw" PASAR KECIL BLARICUM

• De band Wize Gize met gezellige en gouwe ouwe hits
• De band Uliasser met ook echte traditionele muziek uit Indonesië
• De band Request met allround muziek
• De band Chard lekkere dansmuziek, bekend van vele pasar's en Indische avonden

Dramatisch besluit Anneke Grönloh: ‘IK STOP!’

Wekenlang heeft ze erop lopen kauwen, voordat zij de knoop doorhakte. Maar voor ANNEKE GRÖNLOH staat haar besluit vast: Nederlands eerste tieneridool wordt morgen 75 jaar en vindt dat een mooi moment om bekend te maken dat zij stopt met optreden en daarmee een punt zet achter haar carrière. Een besluit dat haar zwaar valt…

Nederlands eerste tieneridool ANNEKE GRÖNLOH wordt morgen 75 jaar. Maar vandaag al, aan de vooravond van die mijlpaal, maakt de zangeres bekend wat zij de afgelopen weken voor zichzelf heeft besloten. Een dramatisch besluit, wat haar dan ook zwaar valt: Anneke stopt met optreden en zet gedwongen - door haar slechte gezondheid - een punt achter haar rijke carrière van zo’n 60 jaar.

Dertig miljoen keer gingen ze wereldwijd over de toonbank, haar grote hits als Brandend Zand , Soerabaja en Paradiso . De zangeres woont sinds een paar jaar in Frankrijk en zingen voor haar trouwe publiek wordt steeds moeilijker. Sinds vorig jaar draagt zij vrijwel continu een zuurstofmasker, wat Anneke er overigens niet van weerhield daarmee toch nog verschillende optredens te doen.

Energie

,,Maar het gaat niet meer”, zegt ze me vandaag, ,,ik kan niet meer. Na afloop denk ik steeds: ik ben gek dat ik dit doe. Ik sta naar adem te happen, kan dan nauwelijks praten en ben aan het eind van mijn Latijn. Het probleem is: ik kan nooit een béétje optreden. Ik geef me altijd helemaal, dat heb ik mijn hele carrière gedaan, hoe frêle ik misschien ook oog. Maar het kost tegenwoordig zoveel energie, de reis alleen al. En daarbij, mijn krachten nemen gewoon af en ik merk dat ik steeds langere tijd nodig heb om ervan bij te komen. Dat kost me tegenwoordig dágen. Maar het is zo jammer, weet je? Veel liever was ik nog een paar jaar doorgegaan, maar helaas, dat zit er niet in. En half gas geven… dat kan en wil ik niet. Ik moet er vol voor gaan en als dat niet meer lukt, dan zal ik onder ogen moeten zien dat er niets anders op zit dan te stoppen. En dat besluit heb ik de afgelopen maanden nu voor mezelf genomen.”

Verjaardag

Met haar manager BART PEETERS heeft Anneke bedacht dat het moment van haar 75ste verjaardag moest worden aangegrepen om dat nieuws bekend te maken.

,,Ik heb er weken mee rondgelopen”, zegt ze, ,,en enorm tegenaan gehikt. Gisteren dacht ik nog: zal ik die stap nou wel zetten want het is zo definitief, maar het is beter zo. Er is stiekem ook wel naar toegewerkt door de mensen om me heen. Nieuwe optredens hebben we al een tijdje niet meer aangenomen. De agenda is gesloten. De optredens die al eerder waren geboekt, werk ik natuurlijk nog netjes af. Maar elke keer komt de allerlaatste daarmee dichterbij en dan valt het doek ja, dat zal niet gemakkelijk zijn want optreden is altijd mijn lust en mijn leven geweest. Ik weet ook niet beter, ik heb sinds mijn middelbare schooltijd nooit anders gedaan.”

Zelfs de dood van haar man en haar snel slechter wordende gezondheid konden Anneke Grönloh niet stoppen. Toen zij afhankelijk werd van een zuurstofmasker moest zij wat schroom overwinnen om daarmee op de bühne te verschijnen, maar de reacties vielen haar ontzettend mee.

,,Ik zag de mensen af en toe wel eens schrikken,” zegt ze, ,,en ik vermoed dat ze dachten: als dat maar goed gaat. Maar als ik dan begon te zingen, was ik toch weer gewoon Anneke Grönloh. Ik heb het grote geluk gehad dat mijn stem altijd vol en krachtig is gebleven. Daarom is het ook zo jammer. Maar het wordt onverantwoord. Als ik van het toneel kom heb ik het Spaans benauwd, mijn hart gaat tekeer en moet dan zo hard werken dat het bonkt in mijn keel. Mijn grote angst is een longontsteking, die zou fataal zijn. Maar ja, toch was dat het me steeds waard. Ik heb nog zoveel plezier in werken en ben er dan ook kapot van, echt kapot, dat het niet langer meer gaat. Wat had ik er graag nog wat jaartjes aan vastgeplakt en het publiek die liedjes gegeven waar ze ook nooit genoeg van hebben gekregen. Maar helaas. Ik heb mijn hele leven weten te voorkomen dat ik afhankelijk van iets of iemand zou zijn. Maar die zuurstof… ja, daar kan geen mens zonder.”

Rasoptimist

Verder zegt ze: ,,Nu ben ik helemaal afhankelijk van alle apparatuur, die ook steeds mee moet. Drie enorme koffers met die machine, met elektriciteit, met reservebatterijen voor als de stroom uitvalt en ik zonder lucht zou komen te zitten. De cylinder met zuurstof moet mee. Bart of mijn zonen sjouwen het allemaal en doen dat graag, daar niet van. En het publiek geeft me met zijn enthousiasme ook zoveel energie terug dat het soms verleidelijk is om te denken: ik ga nog wel even door. Ik zing al mijn liedjes nog in dezelfde toonaard! Maar ik wil het moment toch voor zijn dat het niet meer verantwoord zou zijn om op het toneel te staan. Ja, die beslissing emotioneert me zeer. Ik ben een rasoptimist maar hiermee heb ik grote problemen. Ik probeer me er zo goed en zo kwaad als dat gaat bij neer te leggen, maar het valt niet mee. Zingen en optreden is zo’n deel van mijn leven geweest. Ik moet me erbij neerleggen dat mijn gezondheid gewoon niet al te best is.”

Feesten

Anneke denkt niet dat, nu de beslissing is genomen, er een last van haar schouders zal afvallen: ,,Nee, het doet vooral veel pijn. En dat zal wel blijven. Natuurlijk, ik heb veel om op terug te kijken. En ik hoop dat me nog even gegeven is, maar lang zal dat niet meer zijn. Nee, nee, zeker geen jaren. Dat zit er niet in. Tien jaar geleden zat ik samen met JOS BRINK aan de keukentafel onze papieren voor de AOW in te vullen. Wij waren even oud, scheelden maar een week ofzo. Alleen werd bij hem heel kort daarna kanker geconstateerd en overleed hij al een paar weken later. Wim-Jaap is er niet meer. Mijn zusje is dood. Mijn verjaardag vier ik het liefste alleen.”

Dat lijkt morgen dan ook geen feestelijke dag te worden, bij Anneke in Frankrijk: ,,Vroeger gaf ik grote feesten. Omdat ik het hele jaar zoveel weg was, vierde ik mijn verjaardagen het liefst met het gezin, de familie en vrienden thuis. Dan werd er voor meer dan twintig man gekookt, later waren het er nog tien en nu…

Ik kan de drukte ook niet meer aan en uit eten gaan naar een restaurant, zit er niet meer in. Ik hou het hier maar een beetje stil en leef toe naar mijn laatste optreden wat in de agenda staat. Nee, ook daar wil ik dan niet veel aan doen. Dat wordt me te emotioneel, het afscheid. Mijn werk heeft altijd veel voor me betekend, maar optreden is teveel een gevecht geworden. Ik moet te hard knokken om het publiek te geven waar het recht op heeft. Ik ben moe.”

Persbericht, 22 februari tot en met 1 maart Pasar Color Festival - Istimewa-Events

Van 22 februari tot en met 1 maart staat Hal 5 van de Huishoudbeurs in Amsterdam RAI in het teken van cultuur. Tijdens deze zesde editie van het Pasar Colours Festival kan de bezoeker van de Huishoudbeurs kennis maken met uiteenlopende culturen. Gedurende dit 9-daagse festival is er volop entertainment aanwezig op het podium.

Daarnaast zijn er bij ruim 90 stands producten uit onder andere Azië, Afrika en Zuid-Amerika te koop. Op de foodmarkt kunnen bezoekers van authentieke gerechten genieten uit deze continenten.

Voor detail info & Programma klik op https://icmonline.ning.com/profiles/blogs/pasar-colours-festival-op-de-huishoudbeurs-22-februari-tot-en-met

Met vriendelijke groet, 

Sabrina van der Meer

Istimewa Events

06-42167690

Werkdagen: ma-di-do-vrij

Website | Facebook | Instagram

Vaartweg 22, 3131 HT Vlaardingen

De Indische Nederlanders – Een vergeten Volk

(c) Bron MM onze correspondent in Soerabaja.

Mark Rutte is onze eerste Indische premier, zo mag je hem wel classificeren. Ik heb ooit eens gelezen dat hij het enige Rutte gezinslid is dat geboren werd op Nederlandse bodem.

In de wereldgeschiedenis neemt de band tussen Nederland en Indonesia een bijzondere plaats in. Drie en een halve eeuw lang zijn deze twee landen (metaforisch gezien David en Goliath) nauw aan elkaar verbonden. Zonder dat de beide culturen het beseffen is er een fundamentele verbondenheid met elkaar door de lange verbintenis die ze met elkaar hebben gehad. Je ziet verwevenheid in de taal, in de kookkunst, in de muziek, in het cultureel erfgoed enzovoorts. Nederland heeft haar eeuwenlange weelde te danken aan de rijkdommen van Indonesia, met name de natuurlijke grondstoffen. Multatuli omschreef het heel treffend: Nederland drijft op de Gordel van Smaragd.

Uit de lange verbintenis tussen deze twee landen is het Nederlands-Indisch/Indisch-Nederlands volk ontstaan, ook wel genoemd de Indischen. Een volk dat ontstaan is uit de kruising tussen deze twee volkeren. De verhoudingen tussen de Indischen en de Nederlanders maar ook de Indischen en de Indonesiers stonden een hele eeuw lang onder spanning. Toen Indonesia diens vrijheid proclameerde, kwamen de Indischen tussen twee vuren te staan. De Indonesiers moesten de collaborateurs niet meer en de Nederlanders moesten de bastaards ook niet. In de ronde tafel conferentie van Linggarjati werden de Indischen uitverkocht aan Indonesia. Nederland heeft de rechten van het Indisch volk daar in die conferentie verkocht aan Indonesia. Men onderhandelde voor een uitverkoop plek en dat werd West-Irian. Irian Barat zou het nieuwe land worden van het Indisch-Nederlands volk. De grote volksverhuizing vond plaats en de Indischen emigreerden naar Irian Barat. Op die manier voorkwam Nederland de massale uitstroom van rechtmatige Nederlanders naar Nederland. Voor de Indischen was het een perfecte oplossing. Men kende Nederland niet en men was geboren en getogen in de tropen en niet in dat koude kikkerlandje.

Hoe desillusionerend was het toen de grote stroom Indische-Nederlanders toch koos voor Nederland, toen al merkbaar was dat aan het einde van de 50-er jaren Indonesia de aanval begon op Nederland door Irian Barat te claimen als Indonesisch grondgebied. De grote uitstroom naar Nederland vond toch plaats en Nederland reageerde ongepast en ongegeneerd. Alle Indischen moesten hun overtochtkosten en verblijfkosten en eerste lijnsvoorzieningen zelf betalen. Het was toen heel anders gesteld met de Indischen, die notabene gewoon wettelijk gezien Nederlanders waren ten opzichte van de vluchtelingen en Turken en Marokkanen in de jaren 70, 80 en 90.

Kregen deze niet Nederlanders alle faciliteiten gratis (alle informatie werd zelfs in de allochtone talen gegeven), de Indischen moesten tot op de laatste centen alles terugbetalen weliswaar renteloos, maar toch! Wat verfoeilijk en mensonterend was dat de Indische jongens naar de Ambachtschool en de meisjes naar de Huishoudschool werden gedirigeerd, meer waren ze niet waard in de ogen van de Nederlanders. De vaders werden regelrecht geplaatst in de Rijkswerkplaatsen, de moderne koelie-inrichtingen, want intelligenter dan dat niveau waren ze niet volgens de BBMZ ambtenaren. De gezinnen werden in mensonterende pensions ondergebracht, waarvan de vochtige wanden van de kamers helemaal zwart waren geworden van de schimmels de matrassen gevuld werden met stro, waardoor door al het kabaal bij elke beweging die je maakte je niet kon slapen. De pensionhouders hadden toen flink geld verdiend aan die arme Indische Nederlanders. Uit ellende waren de wat financieel sterkere Indische gezinnen gevlucht naar de Verenigde Staten, Canada, Brazilie, Zuid-Afrika en Australie.

Het leven van de Indische Nederlanders was in het begin heel erg zwaar. Men werd op alle fronten en op alle niveaus zwaar gediscrimineerd. Zelfs de hoger opgeleiden uit Indonesia kregen niet de erkenning die ze eigenlijk verdiend hadden. Ze zaten in Indonesia op Nederlandse scholen, dus ook hogescholen maar werden in Nederland gewoonweg gedegradeerd. Een jarenlang praktizerend huisarts kwam niet verder dan keuringsarts te worden bij de Koninklijke Landmacht. Een ervaren tandarts werd niet meer dan een schooltandarts. Officieren van Justitie werden gewoon griffiers en Ingenieurs kwamen terecht achter de bankschroeven van de Rijkswerkplaatsen. De klap op de vuurpijl kwam later, de rechten van financiele vergoedingen werden en worden nog steeds niet gehonoreerd tot op de dag van vandaag. De Indische Nederlanders zijn een melaats volk geworden.

De Indischen brachten levendige muziek mee uit het bruisende tropisch leven. Wat gebeurde er toen? De aanbeden Nederlandse TV-coryfeen Willem Duys en Mies Bouwman noemden de Indische muzikanten: apen die uit de rimboe kwamen, en daar horen ze thuis was hun oordeel! De Nederlandse jeugd echter ontving De Tielman Brothers, The Black Dynamites en The Crazy Rockers in hun armen. The Black Dynamites waren eigenlijk de grootsten omdat ze liefst 3 Spaanse internationale films met Spaanse wereldsterren van muziek voorzagen. Maar de kasteleins weigerden de Indische artiesten werk te verschaffen. Uit alle ellende vluchten de Indische muzikanten (en dat zijn er heel veel, de Indischen zijn geboren met zang en gitaar) naar Duitsland. Daar werden ze met open armen (en benen) ontvangen. De Tielman Brothers werden zelfs gevraagd om Duitsland te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. De grote TV-presentatoren van destijds Hans-Joachim Kulenkampff en Peter Frankenfeld haalden alle Indische artiesten naar hun Duitse TV-Shows. Na een 10 jaren durende strijd kwam de erkenning dat The Tielman Brothers de Godfathers zijn van de Nederlandse Popmuziek. Een verdwaalde Indische artiest haalde echter de absolute wereldtop: Eddie van Halen!

Mark Rutte recycled in November de Nederlands-Indische geschiedenis door Indonesia met een groot handelsdelegatie te bezoeken. Nu is de kans juist voor Nederland om haar bekrompenheid en schijnheiligheid om te zetten in grootmoedigheid en zakelijke durf! Indonesia is na China het land met de grootste economische groei. Nederland vergrijst terwijl Indonesia verjongd. De potentie van groei dat bij de Indonesische jeugd zit zou een geweldige nieuwe markt kunnen zijn voor de Nederlandse senioren die al vanaf hun 50^ste jaar in Nederland afgedankt zijn als oud vuil. De kennis die er is bij de Nederlandse senioren zou een geweldige investering kunnen betekenen voor Indonesia, indien de Nederlandse regering en parlement van hun feodalistsiche ivoren troon willen stappen. 

Lees ook: http://www.binnenlandsbestuur.nl/ambtenaar-en-carriere/nieuws/overheid-discrimineert-ouderen.9083836.lynkx 

Indonesia is nog steeds een van de rijkste landen ter wereld op het gebied van natuurlijke grondstoffen en human resources.

Indonesia is ook het grootste democratisch land ter wereld. Waar de Westerse wereld alleen blijft dromen van een fundamentele democratie heeft Indonesia na de periode Soeharto hard gewerkt daaraan heeft die dan ook bereikt. Er zijn meer dan dertig bijna even grote partijen (tegen de VS die maar 3 partijen heeft) die allemaal vrij gekozen worden in alle parlementaire bestuurslagen. Waar Nederland geen gekozen premier heeft wordt de Indonesische president rechtstreeks gekozen door het volk. Waar Nederland al eeuwen discussieert over de gekozen burgemeester wordt in Indonesia vanaf de laagste bestuurslaag diens leider gekozen door het volk. De lurah, de camat, de walikota, de bupati, de gouverneur en de president wordt door het volk gekozen. Nederland kan dus ook veel leren van het jonge land Indonesia, die al veel verder is dan Nederland bij de ontwikkeling van de democratie, de kern waaruit de mensenrechten worden ontgonnen. De corruptie die in dit land heerst is een erfenis van het Nederlands-Indisch tijdperk. Velen vergeten de oorsprong van dit fenomeen, dat geintroduceerd werd door de VOC-handelaren om de sultans en haar onderdanen om te kopen.

Het wordt nu de hoogste tijd dat het Indisch volk een eeuwige plek krijgt toebedeeld in de wereldgeschiedenis. Dat kan alleen bereikt worden door een grootst communicatie media- en infrastructuur op te zetten. Het zal en mag niet zo zijn dat dit volk dat zich een eigen identiteit en cultuur heeft ontwikkeld ooit in de tijd zal verdwijnen en waarin alleen de Nederlanders en Indonesiers zullen overblijven. Er zal gebruik moeten worden gemaakt van de reeds aanwezige sociale media zoals ICM-Online: de stem van het gewone Indisch volk, Stichting Nederlands-Indisch Cultureel Centrum: de stem van het elitair Indisch volk, Het Indisch Plein: de stem van de gemiddelde Indische man/vrouw en nog meer soortgelijke media. Ook zal er gebruik moeten worden gemaakt van organisaties als Stichting Indisch Erfgoed Apeldoorn, Pelita, Indisch HerinneringsCentrum enzovoorts. Alleen door massale mediale beinvloeding zal dit doel kunnen worden bereikt en helaas niet door het Indisch Platform alleen.

Leve het Indisch-Nederlands volk! Hiduplah bangsa Indo-Belanda!

Zie hoe Indonesia bouwt aan haar toekomst:

https://www.youtube.com/watch?v=Hmx_61NVPho

https://www.youtube.com/watch?v=8k2ybTZackQ

https://www.youtube.com/watch?v=9WXMsPwAQFo

https://www.youtube.com/watch?v=_lJC-pvn2BA

16 augustus BERSIAP HERDENKING  2020

16 augustus bersiap herdenking werd georganiseerd door de Stichting Bersiap Compensatie opgericht door Mr. Peggy Lesquillier.

Wij bersiap kinderen van onze ouders, die de oorlog hebben meegemaakt, die in de republiek hebben geleefd in een samenleving die elke dag onze leven bedreigde, uiteindelijk was het  niet meer verantwoordelijk, dat 350.000 Indo's hebben moeten vluchten uit het mooi Indië. In 1959 werden er ongeveer 3000 vaders vermoord voor de ogen van de gezinnen! Nergens is dit in archieven van Nederland te vinden!    

 Had heel Nederland (kabinet & Kamer ) met die militaire acties in 1947 en 1948 naar Premier Willem Drees geluisterd, dan zaten wij, allen, nog in het mooie Indonesië, maar als je in het gast land ruim 50.000 Indonesiërs vermoord in 1947 en 1948, dan weet je wat de conclusies gaan worden.   Dit zal dan ook  nooit meer goed gekomen, het zit geworteld in de nabestaande die dit  vreselijke drama is overkomen.

Ook ondenkbaar voor Nederland, net als president Marcon door Libanese vrouw  in Beiroet wordt omhelsd, zo ga je om met een kolonie! Heel Nederland kan nog heel wat leren.

Nederland werd door VS en VN verboden nog enige acties te ondernemen tegen de republiek Indonesië, Want dan werd het Marshal hulp van 1,2 miljard gestopt dat bestemd was voor de wederbouw. Achter de schermen nergens te vinden de Nederlandse archieven, heeft Soekarno 4,2 miljard betaald aan Min. Financiën van Nederland voor  die 350.000  Nederlandse Indiche burgers.  Via de noodwet die Soekano moest uitvaardigen,  omdat het volk tegen deze betaling was aan Nederland voor die overdracht en nationalisatie. Ter afsluiting werd er nog  verder onderhandeld. Kabinet Drees (dus niet Drees Zelf)  wilde nog 1, 8 miljard.  Uiteindelijk werd Verdrag Traktaat   van Wassenaar gesloten, en ging om 0,7 miljard.

Concluderend dankzij de republiek Indonesie kon Nederland de wederopbouw realiseren. Zuur en wrang maar de keiharde feiten als historici van VS, VN en Indonesie dit nadrukkelijk melden.

Dit ter compensatie van President Soekarno voor de geleden schade (verlies van alle bezittingen en banktegoeden ) over periode 1947 - 1962 die de Nederlandse Indische burgers hebben geleden. President Soekarno heeft zorgplicht richting zijn oud-burgers ruimschoots voldaan, die 350.000.  

Nu Nederland nog Mark Rutte, deze feiten zullen waarschijnlijk de antwoorden van je vader zijn geweest, toen je vader zweeg bij het doorvragen

Nederland is over  periode NASLEEP BERSIAP (1947 - 1962) kan het volgende worden opgelegd: strafbaar voor plegen van een  GENOIDE,  het ontnemen van de burgerrechten, en wegens beheer houden van geldmiddelen die toe behoren aan de 350.000 Nederlandse Indische Burgers.    Hoe gaat Nederland dit ooit oplossen, nu buitenlandse historici, journalisten en media het herhaaldelijk blijven publiceren, moeten die betaalde  historici, journalisten, omroepen, kranten zich niet diep schamen om het Nederlandse Volk 75 jaar voor te liegen?

Geen 1 betaalde Historicus in Nederland, heeft de feiten na 1947 opgetekend  (zie Indie herdenking na 1947 houdt alles op) , geen 1 journalist in Nederland heeft ooit melding gemaakt, geen krant heeft na periode 1947 deze vreselijk misdaden gemeld. Waarom ?  Het Kabinet & regeringen hebben hier  stelsmatig in de 75 jaar embargo opgelegd.   Wie betaald die bepaald historici, omroepen, media en kranten ! Niet te vergeten onze Indische verhalen werden 75 jaar genegeerd . Versterkt door opzetten organisaties zoals de betaalde Indisch Platform door VWS, die Knil en Backpay 75 jaar als bliksemafleider g ebruikt

Met dank aan de Historici van VN, VS  de republiek Indonesië ,  en de mensen die nasleep bersiap 1947 - 1962 persoonlijk is overkomen. Zij zijn alles kwijt, alles zelf betaald, voor de Na Sleep Bersiap was er geen Overheid.

Daarom steunt ICM als Indische Internet krant  nu de  stichting bersiap-herdenking, om deze verzwegen geschiedenis, nu te openbaren.

Redactie / Editor ICM, de Indische Internetkrant sinds 1999, als enige onafhankelijke niet gesubsidieerde,    

Niet te  vergeten  als bersiap - kind, in 1962 in koele koude nederland, racistisch werd bejegend. 

_____________________________________________________________________________________

Vandaag, 16 augustus bersiap herdenking bij het Indisch monument in Den Haag.

Georganiseerd door stichting bersiap compensatie.

Bersiap met lange nasleep van 1946 tot 1968

Klik op 1 van de onderstaande links om de beelden te zien.

https://www.facebook.com/ICm.ferry.Schwab/videos/10223143259238785

Op 10 december 2015 werd de brief van  Martin van Rijn  WVS  voorgelegd aan Vz.  Tweede Kamer der Staten-Generaal gaande vaststelling KNIL uitbetaling.

Onderstaande brief wordt 10 december a.s, voorgelegd ter behandeling in de Kamer.

Algemeen overleg

Thorbeckezaal
openbaar

==================================================================================

20454      Voortgangsrapportage uitvoering wetten oorlogsgetroffenen

Nr. 117           Brief van de staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en  Sport

Aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal

Den Haag, 8 december 2015

In mijn brief (Kamerstuk 20 454, nr. 116) van 20 november jl. kondigde ik aan na een akkoord met het Indisch Platform u de overeengekomen uitkeringsregeling met de toelichting toe te zenden. Op 7 december ben ik tot dit akkoord met het Indisch Platform gekomen. Het resultaat verstuur ik u hierbij[1].

Afgelopen weken heb ik in zeer goed overleg met het Indisch Platform toegewerkt naar deze uitkeringsregeling. Hierbij hebben we de nadruk gelegd op het zo eenvoudig mogelijk maken van de aanvragen voor de belanghebbenden. Hiertoe is gekeken op welke wijze zo snel mogelijk tot een “positieve lijst” kan worden gekomen: van personen van wie reeds evident duidelijk is dat men belanghebbende is. Daarnaast is er veel energie gestoken in een werkwijze die zorg draagt voor een rechtmatige uitkering, zowel in termen van belanghebbenden als in de vormgeving van feitelijke uitkeringsprocessen.

Vaststellen belanghebbenden in drie categorieën

We hebben geconstateerd dat de personen die als ambtenaar of militair ten tijde van de Japanse bezetting in dienst waren van het Nederlands-Indisch Gouvernement en aan wie gedurende de Japanse bezetting ten onrechte geen of onvolledig salaris is uitbetaald, voor de uitvoering in drie groepen kunnen worden uitgesplitst. Dit hangt samen met de wens om de administratieve belasting voor betrokkenen zo klein mogelijk te maken en om zo snel mogelijk te kunnen handelen.

Het gaat om de volgende groepen:

a)    Ambtshalve toekennen

Voor personen die reeds bekend zijn bij de SVB, SAIP of andere betrouwbare openbare bronnen waaruit evident kan worden afgeleid dat men inderdaad onder de definitie van de regeling valt, zal een automatische toekenning plaatsvinden. Hiermee worden inspanningen van betrokkenen geminimaliseerd en kan snel een beschikking worden afgegeven en vervolgens tot uitbetaling worden overgegaan.

b)    Aanvraag via bevestigingsbrief

Hiernaast is er een groep van potentiële belanghebbenden, waarvan op basis van het eerste onderzoek niet sluitend kan worden vastgesteld dat men tot de doelgroep behoort en automatisch worden toegekend, maar zijn daar wel veel aanwijzingen voor. Deze personen zullen gericht worden benaderd en om aanvullende informatie worden gevraagd. Zij kunnen daarbij tevens eventuele aanvullende bevestigingsgegevens inbrengen. Ook potentiële belanghebbenden die zich via Indisch Platform, VWS, SVB of Pelita hebben gemeld gedurende de afgelopen weken zullen zoveel mogelijk hieronder worden meegenomen, uiteraard voor zover ze niet al in de groep vallen voor wie ambtshalve toekenning aan de orde is.

c)     Aanvraag via aanvraagformulier

Tot slot is het noodzakelijk om mensen zelf de gelegenheid te geven zich te melden. Het is immers mogelijk dat men niet in verschillende (overheids-)bronnen voorkomt, maar wel degelijk aan kan tonen in dienst te zijn geweest van het Nederlands-Indisch Gouvernement en onder de definitie te vallen. Dit kan bijvoorbeeld gaan om personen die niet naar Nederland zijn geëmigreerd. Voor deze categorie geldt een bewijslast zoals we die ook kennen voor andere wet- en regelgeving rond verzetsdeelnemers en oorlogsgetroffenen. Aanvrager dient in dit geval voldoende informatie aan te leveren waarmee de uitvoeringsorganisatie haar onderzoek kan starten. Andere bronnen zijn vervolgens hulpmiddel ter toetsing.

Werkwijze ten behoeve van “positieve lijst”

Parallel aan het opstellen van de uitkeringsregeling heb ik de SVB gevraagd om in samenwerking met de SAIP te zorgen dat de eerste positieve vaststellingen op zo kort mogelijke termijn kunnen worden gedaan voor de ambtshalve toekenning. Hierbij is het van belang om de gewenste snelheid te combineren met de noodzakelijke zorgvuldigheid. Ik deel de wens van het Indisch Platform om een zo groot mogelijke groep snel actief helderheid te geven. Tegelijkertijd wil ik voorkomen dat betrokkenen ten onrechte een positieve of negatieve melding krijgen. Een praktisch gegeven hierbij is dat er weliswaar een groot aantal bronnen kan worden betrokken, maar de eenvoud van ontsluiting hiervan varieert. Zo is oudere informatie vaak op microfiche vastgelegd, hetgeen zorgt voor een complexere en langzamere ontsluiting. In dat besef vindt het onderzoek zodanig plaats dat een zo'n groot mogelijke groep zo snel mogelijk zekerheid krijgt.

Feitelijke uitvoering

Ik wil zo snel mogelijk ook de feitelijke uitvoering in gang zetten. Daartoe heb ik de SVB reeds gevraagd om – op basis van een voldoende voldragen uitkeringsregeling – met een uitvoeringstoets te starten. Ik verwacht deze komende week van hen te ontvangen. Uitgaande van een positieve reactie zal ik, in afstemming met mijn collega van SZW, hen dan opdracht kunnen verlenen om deze regeling in mandaatstelling uit te voeren. Dit sluit ook aan op mijn toezegging om mij maximaal in te spannen om de uitvoering van deze regeling nog dit jaar op een goede wijze te laten starten. Bij de feitelijke uitvoering zal ik zorg dragen voor een passende betrokkenheid van het Indisch Platform.

Aan belanghebbenden zal, in aanvulling op de juridische beschikking, een persoonlijke brief worden toegestuurd vanuit de regering. In deze brief zal naar hen toe de erkenning ook verder gestalte krijgen.

De staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport,

M.J. van Rijn 

Foto  Frederick Marius Bogaardt (1867-1880)

Frederick Bogaardt (1835-1902) en Maria Elizabeth Bogaardt-Van der Schalk (1836-1910) kregen op 23 mei 1867 een zoon, genaamd Frederick Marius. Het gezin woonde in Soerabaja, waar vader Frederick inmiddels een zeer welgestelde planter geworden was. Daarnaast had hij het gebracht tot chef van het Handelshuis Frazer-Eaton in Soerabaja. Kort voor 1880 keerde het vermogende gezin terug naar Nederland, waar het een luxe villa betrok op de hoek van de Sophialaan en het Plein 1813 in Den Haag. Zoon Marius werd op  school gedaan op het elitaire Instituut Bouscholte, dat toen gelegen was op de hoek van de Koninginnegracht en wat nu heet de Dr. Kuyperstraat.

Op 23 september 1880 werd      de  toen 13-jarige  Marius  van  Frederick Marius Bogaardt (1867-1880)

School opgehaald en ontvoerd.  De dienstbode van het keurige eliteschooltje herinnerde zich: “Het was een keurige meneer, die donderdagmiddag 23 september aanbelde bij het Instituut van de heer G.H. Bouscholte. Hij meldde zich met de woorden: ‘Ik kom Marius Bogaardt halen; zijn vader wacht op ons in mijn huis in Scheveningen’ ”.

De nietsvermoedende dienstbode gaf de boodschap door aan de betreffende leraar – het kwam wel vaker voor dat een leerling voortijdig werd opgehaald – en deze verontschuldigde de jongen uit zijn les. Marius gaf te kennen – volgens het relaas van de vrouw – dat hij de meneer wel kende en ging met hem mee in een klaarstaande vigilante (een huur-koetsje, vergelijkbaar met een taxi nu) richting Scheveningen. Marius werd echter door zijn ontvoerder meegenomen naar het Dekkersduin, op de plek die       nu bekend staat als het Nachtegaalplein aan het eind van de Fahrenheitstraat, niet ver van Houtrust. De dader had inmiddels een losgeldbrief gestuurd naar de ouders, die met de avondpost werd   bezorgd   en   daarin   een bedrag van 75.000 gulden eiste voor de vrijlating van hun zoon. De vader moest zijn dienstbode de volgende namiddag langs de Hoefkade laten lopen met het geld in een bruine envelop in de hand. Een tussenpersoon zou de envelop dan in ontvangst nemen.

Inmiddels was de koetsier van de vigilante achterhaald en onder-vraagd. Hij had de onbekende heer vanaf het Rijnstation (Station Staatsspoor) naar de school aan de Koninginnegracht gebracht. Daar had de heer een jongen opgehaald met wie hij weer instapte en moest hen langs de Laan van Meerdervoort naar een plek achter Zorgvliet brengen. Daar had de man afgerekend en was met de jongen de duinen ingelopen in de richting van Kijkduin. Na ontvangst van de losgeldbrief deed de vader aangifte bij de officier van Justitie, die hij goed kende, die onmiddellijk alle maatregelen nam

De losgeldbrief met daarin het ongebruikelijke  koppelteken

om de jongen en zijn ontvoerder op te sporen. Het gehele duingebied tussen Zorgvliet en Kijkduin werd uitgekamd, maar pas de dag erna werd het lichaam van de jongen gevonden door duinwachters bij het Dekkersduin. De jongen was aan handen en voeten gebonden. Onderzoek wees uit dat de jongen vrijwel direct na zijn ontvoering om het leven was gebracht met minstens 12 steken met een dun wapen, vermoedelijk een degen.

Het beboste gedeelte van het Nachtegaalplein met in het midden het laantje waar het lichaam van Marius Bogaardt werd gevonden. (foto: Google Earth Streetview)

Het Dekkersduin is het huidige Nachtegaalplein en de plek waar de moord plaatsvond staat in de volksmond nog steeds bekend als het “Moordenaarslaantje”, een voetpad op het beboste midden-gedeelte van het plein.

Dezelfde middag dat het ontzielde lichaam van Marius Bogaardt gevonden werd, grepen twee posterende agenten in burger op de Hoefkade een man in de kraag die enigszins voldeed aan het vage signalement dat door de koetsier en door de dienstbode van de school was opgegeven. Het was de 24-jarige Willem Marianus de Jongh, een gewezen sergeant in het Koninklijk Nederlands-Indische Leger. Deze was in die dagen volontair bij het Ministerie van Koloniën. Deze ontkende echter ten stelligste enige betrokkenheid en na een lang verhoor werd hij wegens ontbreken van bewijs weer heengezonden. 

De moord zorgde voor een enorme commotie in Den Haag en de politie zette alles op alles om de moordenaar te vinden. Zo werd de losgeldbrief in verscheidene kranten afgedrukt in de hoop de dader op het spoor te komen. Jacobus van de Bergh, een kritisch journalist, was het opgevallen   dat de schrijver van de brief in  het woord ’s-Gravenhage een koppelteken gebruikte. Nu is dit al lange tijd normaal, maar in de negentiende eeuw was dit zeer ongebruikelijk. In de krant “De Amsterdammer” vestigde hij hier de aandacht op en dit werd gelezen door Emile Auguste Musquetier, een sergeant bij het leger. Hij vroeg een onderhoud aan met de schrijver van het artikel. Musquetier liet toen een aantal brieven zien aan Van de Bergh, geschreven door zijn vroegere vriend, W.M. de Jongh, met wie hij samen in Nederlands-Indië gediend had. In die brieven gebruikte deze consequent het koppelteken in de plaatsnaam ’s-Gravenhage. Voldoende reden om aangifte te doen bij de politie. Doordat het handschrift overeen-komsten vertoonde – onder andere door het gebruik van het koppelteken – werd W.M. de Jongh opnieuw gearresteerd en in

staat van beschuldiging gesteld. Jaren daarna werd getwijfeld of de Jongh de echte dader was. Verdenkingen richtten zich ook op ene Gerrit Kets, de aanstaande echtgenoot van de zus van De Jongh. Dit is echter nooit nader onderzocht en verzoeken om heropening van het onderzoek werden genegeerd.

Het misdrijf spreekt nu nog steeds tot de verbeelding, omdat eigenlijk nooit is achterhaald wat er feitelijk is gebeurd op die zwarte dag in de Haagse geschiedenis. De moord kwam ook nog op een andere manier in het nieuws. Daags na de moord en de publicatie van de losgeldbrief in de kranten, meldde zich de beroemde Indische schrijver Eduard Douwes Dekker (Multatuli) bij de politie. Hij zei dat hij het vermoeden had dat zijn zoon de schrijver van de losgeldbrief zou zijn, omdat hij ten eerste meende het handschrift te herkennen en ten tweede omdat hij zijn zoon, die geestelijk erg labiel was, tot zoiets in staat achtte. Toen zijn zoon het met veel stelligheid ontkende, reageerde Multatuli met de woorden: “Precies zoals ik van mijn zoon verwacht, dat hij zou ontkennen het gedaan te hebben”.

Toen hij later hoorde dat ene De Jongh van de moord verdacht werd en gearresteerd was, Zou Multatuli gezegd hebben: “Goed, Edu heeft het dus vrijwel zeker niet gedaan. Maar hij moet zich nu niet verbeelden dat het niet-vermoorden van de arme jongen zo’n verdienste is, die hem schoonwast van alle beroerdheid. Aan hèm schrijf ik het niet, maar ik zal hem door Nonnie laten zeggen dat hij zich van onschuld aan een moord geen voetstuk behoeft te maken en dat het al schande genoeg is dat mensen die hem kennen, waaronder ik, het hem toe zou kunnen rekenen tot zo’n schanddaad in staat te worden geacht”.

\Het landhuis ‘Engelenburg” in Brummen.

Sergeant Musquetier, die De Jongh aangaf, heeft nadien echter geen gemoedsrust meer gekend omdat vele van zijn militaire kameraden hem zijn “verraad” kwalijk namen. Het heeft hem zodanig achtervolgd dat hij in 1887 een eind aan zijn leven maakte. W.M. de Jongh werd in december 1880 veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf, die later gewijzigd zou worden in 25 jaar onvoorwaardelijk. In 1905 kwam hij op vrije voeten, maar kon zijn draai niet meer vinden. Uiteindelijk pleegde ook hij in 1919 zelfmoord.

Niet lang na de moord verlieten  de Bogaardts Den Haag en verhuisden naar het landhuis Engelenburg in Brummen (Gelderland), waar zij hun zoon lieten herbegraven op de algemene begraafplaats aldaar. Het huis aan de Sophialaan op de hoek van het Plein 1813 bleef lange tijd leeg staan om uiteindelijk te worden afgebroken. Op die plek staat nu al meer dan een eeuw het elegante gebouw van de Canadese ambassade.

 29/7-2015 ICM