Dramatisch besluit Anneke Grönloh: ‘IK STOP!’

10897350868?profile=originalDramatisch besluit Anneke Grönloh: ‘IK STOP!’

Wekenlang heeft ze erop lopen kauwen, voordat zij de knoop doorhakte. Maar voor ANNEKE GRÖNLOH staat haar besluit vast: Nederlands eerste tieneridool wordt morgen 75 jaar en vindt dat een mooi moment om bekend te maken dat zij stopt met optreden en daarmee een punt zet achter haar carrière. Een besluit dat haar zwaar valt…

Nederlands eerste tieneridool ANNEKE GRÖNLOH wordt morgen 75 jaar. Maar vandaag al, aan de vooravond van die mijlpaal, maakt de zangeres bekend wat zij de afgelopen weken voor zichzelf heeft besloten. Een dramatisch besluit, wat haar dan ook zwaar valt: Anneke stopt met optreden en zet gedwongen - door haar slechte gezondheid - een punt achter haar rijke carrière van zo’n 60 jaar.

Dertig miljoen keer gingen ze wereldwijd over de toonbank, haar grote hits als Brandend Zand , Soerabaja en Paradiso . De zangeres woont sinds een paar jaar in Frankrijk en zingen voor haar trouwe publiek wordt steeds moeilijker. Sinds vorig jaar draagt zij vrijwel continu een zuurstofmasker, wat Anneke er overigens niet van weerhield daarmee toch nog verschillende optredens te doen.

Energie

,,Maar het gaat niet meer”, zegt ze me vandaag, ,,ik kan niet meer. Na afloop denk ik steeds: ik ben gek dat ik dit doe. Ik sta naar adem te happen, kan dan nauwelijks praten en ben aan het eind van mijn Latijn. Het probleem is: ik kan nooit een béétje optreden. Ik geef me altijd helemaal, dat heb ik mijn hele carrière gedaan, hoe frêle ik misschien ook oog. Maar het kost tegenwoordig zoveel energie, de reis alleen al. En daarbij, mijn krachten nemen gewoon af en ik merk dat ik steeds langere tijd nodig heb om ervan bij te komen. Dat kost me tegenwoordig dágen. Maar het is zo jammer, weet je? Veel liever was ik nog een paar jaar doorgegaan, maar helaas, dat zit er niet in. En half gas geven… dat kan en wil ik niet. Ik moet er vol voor gaan en als dat niet meer lukt, dan zal ik onder ogen moeten zien dat er niets anders op zit dan te stoppen. En dat besluit heb ik de afgelopen maanden nu voor mezelf genomen.”

Verjaardag

Met haar manager BART PEETERS heeft Anneke bedacht dat het moment van haar 75ste verjaardag moest worden aangegrepen om dat nieuws bekend te maken.

,,Ik heb er weken mee rondgelopen”, zegt ze, ,,en enorm tegenaan gehikt. Gisteren dacht ik nog: zal ik die stap nou wel zetten want het is zo definitief, maar het is beter zo. Er is stiekem ook wel naar toegewerkt door de mensen om me heen. Nieuwe optredens hebben we al een tijdje niet meer aangenomen. De agenda is gesloten. De optredens die al eerder waren geboekt, werk ik natuurlijk nog netjes af. Maar elke keer komt de allerlaatste daarmee dichterbij en dan valt het doek ja, dat zal niet gemakkelijk zijn want optreden is altijd mijn lust en mijn leven geweest. Ik weet ook niet beter, ik heb sinds mijn middelbare schooltijd nooit anders gedaan.”

Zelfs de dood van haar man en haar snel slechter wordende gezondheid konden Anneke Grönloh niet stoppen. Toen zij afhankelijk werd van een zuurstofmasker moest zij wat schroom overwinnen om daarmee op de bühne te verschijnen, maar de reacties vielen haar ontzettend mee.

,,Ik zag de mensen af en toe wel eens schrikken,” zegt ze, ,,en ik vermoed dat ze dachten: als dat maar goed gaat. Maar als ik dan begon te zingen, was ik toch weer gewoon Anneke Grönloh. Ik heb het grote geluk gehad dat mijn stem altijd vol en krachtig is gebleven. Daarom is het ook zo jammer. Maar het wordt onverantwoord. Als ik van het toneel kom heb ik het Spaans benauwd, mijn hart gaat tekeer en moet dan zo hard werken dat het bonkt in mijn keel. Mijn grote angst is een longontsteking, die zou fataal zijn. Maar ja, toch was dat het me steeds waard. Ik heb nog zoveel plezier in werken en ben er dan ook kapot van, echt kapot, dat het niet langer meer gaat. Wat had ik er graag nog wat jaartjes aan vastgeplakt en het publiek die liedjes gegeven waar ze ook nooit genoeg van hebben gekregen. Maar helaas. Ik heb mijn hele leven weten te voorkomen dat ik afhankelijk van iets of iemand zou zijn. Maar die zuurstof… ja, daar kan geen mens zonder.”

Rasoptimist

Verder zegt ze: ,,Nu ben ik helemaal afhankelijk van alle apparatuur, die ook steeds mee moet. Drie enorme koffers met die machine, met elektriciteit, met reservebatterijen voor als de stroom uitvalt en ik zonder lucht zou komen te zitten. De cylinder met zuurstof moet mee. Bart of mijn zonen sjouwen het allemaal en doen dat graag, daar niet van. En het publiek geeft me met zijn enthousiasme ook zoveel energie terug dat het soms verleidelijk is om te denken: ik ga nog wel even door. Ik zing al mijn liedjes nog in dezelfde toonaard! Maar ik wil het moment toch voor zijn dat het niet meer verantwoord zou zijn om op het toneel te staan. Ja, die beslissing emotioneert me zeer. Ik ben een rasoptimist maar hiermee heb ik grote problemen. Ik probeer me er zo goed en zo kwaad als dat gaat bij neer te leggen, maar het valt niet mee. Zingen en optreden is zo’n deel van mijn leven geweest. Ik moet me erbij neerleggen dat mijn gezondheid gewoon niet al te best is.”

Feesten

Anneke denkt niet dat, nu de beslissing is genomen, er een last van haar schouders zal afvallen: ,,Nee, het doet vooral veel pijn. En dat zal wel blijven. Natuurlijk, ik heb veel om op terug te kijken. En ik hoop dat me nog even gegeven is, maar lang zal dat niet meer zijn. Nee, nee, zeker geen jaren. Dat zit er niet in. Tien jaar geleden zat ik samen met JOS BRINK aan de keukentafel onze papieren voor de AOW in te vullen. Wij waren even oud, scheelden maar een week ofzo. Alleen werd bij hem heel kort daarna kanker geconstateerd en overleed hij al een paar weken later. Wim-Jaap is er niet meer. Mijn zusje is dood. Mijn verjaardag vier ik het liefste alleen.”

Dat lijkt morgen dan ook geen feestelijke dag te worden, bij Anneke in Frankrijk: ,,Vroeger gaf ik grote feesten. Omdat ik het hele jaar zoveel weg was, vierde ik mijn verjaardagen het liefst met het gezin, de familie en vrienden thuis. Dan werd er voor meer dan twintig man gekookt, later waren het er nog tien en nu…

Ik kan de drukte ook niet meer aan en uit eten gaan naar een restaurant, zit er niet meer in. Ik hou het hier maar een beetje stil en leef toe naar mijn laatste optreden wat in de agenda staat. Nee, ook daar wil ik dan niet veel aan doen. Dat wordt me te emotioneel, het afscheid. Mijn werk heeft altijd veel voor me betekend, maar optreden is teveel een gevecht geworden. Ik moet te hard knokken om het publiek te geven waar het recht op heeft. Ik ben moe.”

E-mail me wanneer mensen hun opmerkingen achterlaten –

U moet lid zijn van ICM - abonnement 8 euro per maand periode 2024 - 2025 om opmerkingen toe te voegen!

Doe mee ICM - abonnement 8 euro per maand periode 2024 - 2025

Blog Topics by Tags

Monthly Archives