Leo Blokhuis schrijft boek over Indo-Rock,  en Indo boek

De bekende popmuziekhistoricus Leo Blokhuis (onder andere bekend als deskundige en DJ van de “Top 1000 Aller Tijden” die aan het eind van ieder jaar op TV te zien is) is momenteel druk bezig met een standaardwerk over Indo-Rock. “Ik ben muziek-liefhebber; muziek is mijn vakgebied en ik heb er al verschillende boeken over geschreven”, aldus Leo Blokhuis.

“De Indo-Rockmuziek interesseert mij mateloos, vooral omdat het in feite het begin van de popmuziek en rock & roll in ons land is. Ik heb veel oudere Indo’s gesproken over hun leven hier en in Indië, met name in de jaren ’50. Maar het is onmogelijk om deze mensen te begrijpen en iets van hun leven te doorzien, als we niet het drama van het decennium van de jaren ’40 kennen. Ik heb ervoor gekozen om mijn boek met historische insteek in de vorm van een roman te schrijven”. Leo Blokhuis deed deze uitspraken als reactie op de website “Archief van Tranen”. 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Knipseltjes uit het boek:

Door de ogen van het kind Elly Hauwert

Ward kwam aangerend. Trucks in aantocht. Nou dat weer?  Iedereen wachtte gespannen af. Vriend of vijand. De wagens brachten een totaal andere geur met zich mee. Evenals de mensen die van een totaal ander slag waren. Iedereen straalde en jubelde . bevrijd. Maar door wie eigenlijk. Stemmen fluisterden Ghurka’s en Sikh en Brits Indiërs.

Het vergde nogal wat organisatie in de opgewonden menigte. En tijd.

Ouders waren weer ouderen als ouders . Kinderen weer kinderen.

Het weinige werd in bundels gepakt. Elkeen kreeg een pakket met leger voeding in de hand geduwd. Groene blikken . Kaas , gehakt in saus. Harde biscuits, boter, sunlight zeep in blokken, zwart brood roggebrood genoemd . En dan een poeder vorm Vit C tot limonade te maken. Er was plots overvloed en dat deed mijn lichaam geen goed.

Een man met een tulband om het hoofd nam me in de armen terwijl de tranen over zijn prachtig getint gelaat stroomden. Voor het eerst zag ik huidskleur. En gitzwarte ogen in een lachend gelaat. Het lachen ontblootte een prachtig wit gebit achter een enorme zwarte baard en haardos. Hij geurde naar geiten vlees. Hij bleef me  in tranen knuffelen. Ik liet het gelaten toe.Zijn ogen waren betrouwbaar en het voelde veilig. De jongens vroegen de bevrijders honderd uit. De mannen hadden schik in zoveel aandacht. Nadat ze zich ontfermd hadden over de ouderen.

De dag brak aan dat we ingeladen en opgeladen werden in de trucks. Behulpzame handen reikten en tilden en hielpen de ouderen. De kinderen klommen erin erop en hadden heel wat te ontdekken. Deze trucks waren van een andere kwaliteit vorm en gekleurheid. Het Rode kruis was overal herkenbaar.

De kinderen waren gefascineerd door de vliegtuigjes en zwaantjes die kunstig werden gevouwen uit papier .

Hoe lang de trip was kan ik me niet herinneren. Ik neem aan , dit schrijvende ,dat we op het vliegveld van Batavia werden afgezet waar een enorme dikbuikige groen gecamoufleerde vliegtuig met open klep ons opwachtte. Niet eerder dan dat alle trucks waren aangekomen werden de mensen op naam  geroepen en in groepen bijeen gezet in afwachting op de komst van alle andere kampers. Het werd een luid weerzien tussen de ouderen. Emotioneel en het leek een eeuwigheid  te duren voor iedereen . 

wordt vervolgd in knipseltjes..

groetjes

elly/ ellen hauwert

==============================================================

Redactie, Bent U nieuwsgierig geworden U kunt nu al het boek bestellen;;

ISBN: 978-94-91872-05-1

(C)  2013 E.Hauwert 

www.calbona.nl      email : Calbona@gmail.com 

==============================================================

Verslag over het boek.

 Het boek door mij geschreven heeft veel teweeg gebracht. Uit meest onverwachte hoeken krijg ik vragen terug. Maar ook eigen levens verhalen, die men plots durft delen.  Mijn huisarts aan wie ik een exemplaar persoonlijk aanreikte was en is diep ontroerd.

Niet slechts mijn gebaar was daartoe reden. Vooral het feit dat er zoveel verzwegen leed achter de glimlach in een mensen gelaat schuilt.

Dit boek dient als eye-opener en om die reden schonk ik het aan enkele instituten die met mensen van ons cultuur en leeftijd te maken hebben in hun dagelijkse zorgwerk of begeleiding werk of entertainment shops.

Ik werd huilend omhelsd en bedankt dat ik menig deur heb durven open trappen

Dierbare vrienden die het geloof getuigen vroegen mij om het boek. Ik antwoordde recht toe recht aan. Ik zou t niet kopen als ik jullie was. De inhoud zou struiken tegen jullie waarheid overtuiging. Helaas, maar zo was het wel. MIJN leven.

Ook streng gelovigen van andere religie hebben vragen over deel 1 van het boek.

En dan zijn er van die betweterige vragen  zo pinnig.” Heb je dat allemaal verzonnen of gedroomd. Waar komt dat vandaan.”

Ik heb ze wel eens onder andere omstandigheden gezien waarin ze mijn schouder nodig hadden . Dus zwijg ik uit eerbied .

Deel – en lotgenoten uit zelfde tijd en plaats , die zich geconfronteerd zien met eigen naam en situatie aldaar lezen huiverig de inhoud.

Alsmaar kijkend om een hoekje welk herkenbaar onderdeel weer in het daglicht komt.

Het herbeleven vanuit herkennen en weten is een zware job. Voor een ieder ter wereld met gelijkwaardige ervaringen.

Het maakt los wat diep verborgen weg geduwd in een rottingsproces bezig was te imploderen.

Zoals ik mijn huisarts tijdens het aan reiken zei: “Weet je nog dat ik op consult kwam met de opmerking: Help me. Ik ben een huilend wrak.”

Ziehier het volledig bekennen , erkennen, herinneren, verwerken, open spugen , loslaten en vergeven proces in een jaar tijd.

De trigger was de video Soerabaja Surabaya , waar in er sprake was van zwart vlees.

Met broer Jim van Lawick kon ik er openlijk over praten. Hij heeft mij wakker geschut.

“Weet wat je te weeg brengt? Het is goed. Het is jouw waarheid. Jouw leven. Het is goed zo.”

Het voelt zo goed en vredig een grote broer te hebben die wel en altijd in mij geloofd en vertrouwd heeft.

Het weten dat er nooit iets misplaatst was in onze intermenselijke relatie.

Respect, waardering, vertrouwen en steun en toeverlaat.En oprechte liefde en warmte.

Dat is de andere kant van dezelfde medaille.

Donderdag 31 oktober 2013 

Kousbroeks “Oostindisch kampsyndroom”

Besproken door Pjotr.X.  Siccama – deel  9

Over het werk van Primo Levi waarin “Het periodiek Systeem” (prachtig vertaald in het Nederlands, schrijft Kousbroek en is lyrisch over de vertaling),  werd beschreven in het hoofdstuk ‘Vanadium’ (klinkt als een verbasterd Latijns nominatief overigens dat in elk geval met vergetelheid/verdwijning of verzwakking te maken heeft), heeft Kousbroek niet uitgelegd waar die Latijnse titel naar verwijst of wat deze precies voor betekenis heeft in de context van dat hoofdstuk. Schijnbaar vond hij het niet nodig uit te leggen hoe Levi in Auswitsch de man Müller ontmoette. Dat doet er in dit geval ook niet toe. Een doodgewone doorsnee grijze muis, een kleurloze man die, weliswaar niet gevoelloos, als een soort boekhouder zijn leven (verleden) “kloppend” wilde  maken, zoals hij dat altijd had gedaan door het knoeien met rekeningen.

Deze menselijke trek treft men overal aan. En juist in de maatschappelijke bovenlagen komt men dit geknoei het meeste tegen: het is een van de legitiemste (uit)vlucht/verdwijntrucs die men maar kan indenken, omdat de bovenste laag met de Staat als doodlopende piek immers naamloos is, en anoniem blijft, bovendien onsterfelijk. Wat ligt  meer voor de hand om je dan maar achter de beschermende hoge forten  te verschansen.

De wereld hangt aan elkaar van kloppend gemaakte rekeningen, schrijft Kousbroek. Bij het korte bezoek van Levi aan de stad Auswitsch, sprak hij die bewuste heer Müller die zei dat hij: “.. nooit iets had gehoord dat kon wijzen op het vermoorden van Joden.”

Kousbroek vermeldt helaas niet de bijzonderheden van voornamelijk de tijd (periode) van ontmoeting, wat jammer is gezien mijn reconstructie van het voorval. Hoe dan ook ging het hem voornamelijk om “het voorval/incident” van Müller en diens geopperde “zwijgende meerderheidsbegrip”. Best begrijpelijk, maar toch jammer dit hiaat in de beschrijving.

In dit deel van zijn werk spitst hij het besproken incident toe tot het verschijnsel van het geloof van de (zwijgende) meerderheid in extreme voorvallen in extreme omstandigheden.

Een voorbeeld in dit verband lag al in de Nederlands-Indische geschiedenis van het strafkamp van Boven-Digoel waar de kamparts Dr. Schoonheyt, op de opmerking (van een van de gevangenen Salim) dat mensen zonder proces naar het kamp werden gestuurd en wat voor vreselijke behandeling de gevangenen daar konden verwachten en later ook ondergingen, resoluut en beslist als antwoord kreeg dat het uitgesloten was dat Nederlanders dat zouden doen. Niets was minder waar. Het geloof van de kamparts was eerlijk, volgens Kousbroek. De arts was degelijk van overtuigd dat het zo was. Het moest een grote desillusie zijn geweest voor hem dat hij achteraf niet bij het rechte eind had.

De grote verliezers van de WO II, met name Japan, moest zich direct na de oorlog wel in allerlei bochten hebben gewrongen om de vernederingen en de verliezen enigszins te beperken (niet te relativeren). Studs Terkel beschrijft dat uitvoerig in zijn werk “The good war”. In 1947 verscheen er een Japanse uitgave  (volgens Kousbroek te vergelijken met het werk van Stud Terkel “The Good War”), gebaseerd op brieven, dagboeken en aantekeningen van de in de oorlog gesneuvelde Japanse studenten (die toen ook als soldaat

 in die oorlog werden meegesleurd). Deze uitgave blijkt na het verschijnen vele malen te zijn herdrukt, tot nu toe. Hiervoor zou een Japanse studentenvereniging verantwoordelijk zijn. Maar waarom was het zo geliefd en populair bij de Japanse bevolking? Of was het meer, om met Levi te spreken de rekeningen van het verleden kloppend te maken en te sorteren naar de bepaalde gehaltes van importantie en of zelfbescherming Bij die constatering van Kousbroek kun je een ogenblik achter je oren krabben.

8 jaar later in 1954 echter verscheen er een Franse vertaling van de Japanse uitgave uit 1947 met een titel die meer past in een poëtisch postromantisch werk dan een prozaïsche met als titel  “Ces voix qui nous viennent de la mer” Van Jean Lartéguy

Foto -Studs Terkel – auteur van ´The good war´´

Een onduidelijkheid constateer ik bij de passages in bijvoorbeeld een herdruk van 1985 en de herdrukken daarvoor waaruit Kousbroek citeerde en dat er verschillende versies bestaan die in omloop zijn gebracht. De actuele vraag is of het bewust is gedaan.

Tijdens een bezoek aan Parijs kreeg Kousbroek 30 jaar na de eerste uitgave een exemplaar in het Frans cadeau van een Japanse student. Het was vanzelfsprekend dat deze op zijn eigen manier Kousbroek wilde overtuigen dat niet alle Japanners monsters waren en de collectieve schuld van de begonnen WOII in Azië niet op de schouders van de Japanse natie kan worden gelegd, net zomin als dat voor de Duitse bevolking kan gelden.  

De ‘Stemmen vanuit zee’ (‘Ces voix qui nous viennent de la mer’), de uitgave waarin de aantekeningen in details zijn beschreven, heeft mij niet echt overtuigd van de oprechtheid van de inhoud, ook Kousbroek had er moeite mee. Vaak had hij het gevoel voortdurend achterdochtig te (moeten) zijn bij de persoonlijke ontboezemingen en verklaringen van de studenten. Aan de andere kant  bewonderde hij ook die mensen-studenten die bij kaarslicht psalmen reciteerden, literatuur lazen (Von Goethe/Schiller enz.) en uit de muziekliteratuur zongen en citeerden, onder anderen van Richard Wagner. Waarom deed men dat.

Hier is een simpele verklaring voor te geven. Bij mensen die vrijwillig of door bepaalde omstandigheden (of denken dat werkelijk) iets groots te verrichten (moeten) hebben (positief of negatief) ontstaat in een bepaald gedeelte van de hersenen een cerebrale transitie die tot algehele euforie kan leiden, daar waar de zo lang gekoesterde idealen moeten worden verwezenlijkt waardoor de betrokkenen zich overgeven en zich laven aan de verworvenheid en weelderigheid van zijn/hun verheven kunst en cultuur.

Kousbroek vraagt zich toch weer af wat hij met die betuigingen van onschuld van de gesneuvelde (studenten) soldaten aan moest. Waren ze toch oprecht?

Andere manier te herstellen, te hernemen van dat kwalijke verleden; vandaar dat de doorsnee Japanner de gelegenheid te baat heeft genomen om dat op zijn eigen manier te doen. Voor zover mij bekend, werd van de zijde van de Japanse overheid geen nationale

actie op touw gezet met betrekking tot het realiseren van de uitgave (wel andere zaken zoals economie/de wederopbouw/de nieuwe democratische instellingen inrichten etc. waar de Japanse Staat druk mee bezig was om de Parlementaire Democratie in te voeren.); dat had een groep studenten van Tokio direct na de WO II gedaan. Kort na WO II verscheen in 1947 (!) reeds de uitgave van de dagboekaantekeningen van de gesneuvelde studenten/soldaten. Het initiatief in die tijd, zeer begrijpelijk was in handen van een groep studenten, die de gesneuvelde medestudiegenoten niet alleen wilde eren en een waardige plaats geven, maar ook om de nationale trots en vanzelfsprekend de moraal weer het fundament te geven van voorheen. Het interessante van  de uitgave is de idee, stijl en uitwerking. Kousbroek kwam er achter waar de Japanse studenten de manier, stijl en de inhoud (het idee) vandaan hadden. Na veel gezoek vond hij waarachtig een uitgave in het Duits uit 1928 geschreven door prof.dr. Philipp Witkop van de universiteit van Freising en waarin hij in het Jappans Bittokoppu wordt genoemd. Deze professor had het zeer  waarschijnlijk uit een vorige uitgave uit WO I in 1917 overgenomen (midden in die oorlog)  Het kreeg als titel mee: Kriegsbriefe gefallener Studenten. Het moest een grote bron van inspiratie zijn geweest voor de groep Japanse studenten.

Aangezien Japan het Duitse onderwijssysteem had ingevoerd, lag het voor de hand dat de beide landen culturele banden onderhielden. Na 1945 overigens werd het Duitse onderwijssysteem in Japan door de Wereldmogendheden voorgoed afgeschaft.

Jean Larteguy                       Primo Levi       

Een bijzonder geval vermeld in de aantekeningen van de uitgave: (De Franse vertaling heeft de titel: “Ces voix qui nous viennent de la mer”, letterlijk: Stemmen die tot ons komen vanuit zee), is het verhaal van een Japanse soldaat. De Franse vertalers hadden de rang van deze soldaat met de naam Kimura Hisao niet (kunnen) vertalen, maar mijn vermoeden moest dat ongeveer de rang van soldaat 1ste klasse zijn geweest.

Deze Kimura Hisao werd gevangen gehouden in een gevangenis in Singapore; daar waar eerder Engelsen en Nederlanders gevangen zaten . In 1945 werden de Nederlanders ter plaatse als bewakers aangesteld voor de Japanse gevangenen. Kimura zat er ook. Hem werd een Nederlandse bewaker toegewezen die heel goed voor hem was. Hij schreef ook later in zijn afscheidbrief en zijn dagaantekeningen dat de Nederlandse bewaker goed voor hem zorgde en hem vaak biscuits en sigaretten gaf, terwijl hij wist wat zijn Japanse collega’s

hem erger als een hond hadden behandeld. Kimura: “Hoe konden mijn eigen mensen zoiets schaamteloos doen..”(.)

De Nederlandse bewaker had Kimura alles verteld wat hem overkomen was en over de vreselijke misdaden van de Japanners. Hij moest zich voor de Nederlander moeten hebben geschaamd. Zijn aantekeningen in de uitgave zijn hartverscheurend.

Foto -Nederlandse bewaker in Singapore. – Changi gevangenis

Het is analoog aan het verhaal van Müller in zijn ontmoeting met Levi, waar Müller toch niet kón geloven dat zijn eigen mensen, medeburgers zouden vermoorden.  Evengoed nobel was het van Dr. Schoonheyt die ook niet kón geloven dat de Nederlanders de gevangenen op wrede wijze mishandeld en gevangen zouden houden in Boven-Digoel, om de simpele redden dat hij geloof had in de goedheid van mensen. Deze nobele gedachte dat het zo zou moeten zijn is helaas fictie.

 Dr. Schoonheyt - kamparts in Boven-Digoel 

Wordt vervolgd

Willem Gerard Hofker  1902 – 1981

foto -Willem Gerard Hofker, zelfportret 1935 

De kunstschilder Willem Gerard Hofker leefde van 1902 tot 1981 en is vooral bekend om zijn Indische oeuvre. Weinig mensen echter weten dat deze impressionist ook staatsieportretten van Koningin Wilhelmina en Koningin Juliana maakte. Hofker verkeerde in kringen van schilders als Willem Witsen, Isaac Israëls en George Breitner. Hofker schilderde tevens een groot aantal andere onderwerpen, zoals stads-gezichten, bloemstillevens, naakten, landschappen en landhuizen. Daarnaast was hij een meester in allerlei andere media: olieverf, aquarel, contékrijt, maar ook etsen, mezotinten en lithografieën.

Willem Hofker werd geboren op 2 mei 1902 als zoon van een PTT-ambtenaar.  Hofker ging eerst naar de academie in Den Haag, en later op zijn 14^e jaar naar de Rijksacademie voor Beeldende Kunsten in Amsterdam. Willem Witsen en Isaac Israëls, die de vrienden waren van zijn vader, een amateur-artiest, waren de leermeesters van Hofker. In 1927 won Hofker de 2^e prijs op de “Prix de Rome”. In 1930 trouwde hij met Maria Reuter, eveneens een kunstschilder en lector aan de Academie in Amsterdam.

In de jaren twintig heeft Hofker  een aantal monumentaal decoratieve opdrachten uitgevoerd, onder andere voor de Koninklijke Nederlandse Stoomvaart Maatschappij, waarvoor hij enkele wandschilderingen maakte in schepen. Hiervan is helaas weinig bewaard gebleven. Hofkers reputatie als portretschilder was zo groot, dat hij in 1936 de opdracht kreeg om Koningin Wilhelmina te schilderen. De opdracht kwam van en was bestemd voor het hoofdkantoor van de Koninklijke Pakketvaart Maatschappij (KPM) in Batavia. In 1938 begeleidde het echtpaar Hofker het schilderij naar Nederlands-Indië en ze maakten aansluitend een rondreis door de kolonie. Tijdens deze reis maakten ze tekeningen en schilderijen van Indische onderwerpen, die de KPM zou kunnen gebruiken.

De Hofkers vestigden zich op Bali, waar Willem zeer populaire tekeningen maakte van Balinese landschappen en danseressen. De Hofkers socialiseerden met vele schilders, waaronder Spies, Stasser, Meyer en hun goede vriend Rudolf Bonnet. In 1940 verhuisde het paar naar Ubud. In de periode van 1938 tot 1944 werd het meeste van Hofkers werk in Indië gemaakt. Zijn werkstukken waren verfijnd en vloeiend, zowel als poëtisch. Op Bali schilderde hij voornamelijk tempels en het religieuze leven op het eiland. Hij concentreerde zich daarbij op de mensen van Bali. Vele van zijn schilderstukken worden in Ubud, Arma en het Neka Museum tentoongesteld. In de Tweede Wereldoorlog waren Hofker en zijn vriend Bonnet

foto-Flyer Teylers Museum

gedwongen om in het KNIL in Soerabaja dienst te doen. Hij en zijn vrouw werden daarop in verschillende kampen geïnterneerd; hij in Tana Toraja op midden Celebes. Gedurende deze periode raakten de meeste van de schilderijen van Maria Hofker verloren. Na de oorlog keerden zij terug naar Nederland.

Foto - Een van de tentoonstellingsstukken

Teruggekomen in Nederland in 1946 brak een moeilijke periode aan voor de Hofkers. Het artistieke klimaat was in Nederland inmiddels volkomen veranderd. Het figuratieve werk van Willen vond nauwelijks nog erkenning onder de collega’s. Wel kwamen al spoedig weer wat portretopdrachten binnen. In totaal heeft hij ongeveer 800 portretten geschilderd voor particulieren en voor instellingen, waaronder universiteiten en banken. Zo ook een portret van Herman van der Wall Bake in 1970, de president-directeur van de ABN.

Hofker specialiseerde zich ook in     met krijt getekende Amsterdamse stadsgezichten, waarbij hij zich voornamelijk toelegde op  architectuur. Als het ware “portretten van huizen en gebouwen”.  Deze zijn  in drie boeken gebundeld. Het Balinese werk verscheen onder de titel: “Bali gezien door Willem Hofker”. In 1978. Ook toen hij al in Nederland was, heeft hij nog steeds Balinese mensen en landschappen op papier en doek vastgelegd.

Tijdens zijn latere leven heeft Will;    en Hofker veel gedoceerd en mede door de uitgaven van zijn tekeningen nam zijn bekendheid weer toe. Ook  nu nog zijn zijn Balinese landschappen en danseressen zeer geliefd. Ook internationaal trekken zijn werken veel belangstelling. Willen Hofker woonde in Amsterdam van 1934 tot 1938 en van 1946 tot 1967. Hij overleed in Amsterdam op 30 april 1981.

Teylers Museum

Van het werk van Willem Gerard Hofker wordt een tentoonstelling gehouden in Teylers Museum. De tentoonstelling  toont in de intieme setting van Teylers Prentenkabinet een selectie van Hofker uit de museum-verzameling. Naast enkele portretten van Balinese meisjes, waarmee hij beroemd werd, zijn ook minder bekende werken van de kunstenaar te bewonderen. Hierbij zijn onder andere persoonlijke tekeningen van het dagelijkse leven in het Jappenkamp waar Hofker tijdens de Tweede Wereldoorlog geïnterneerd was. Hoogtepunt is het eerder in dit artikel besproken portret van Koningin Wilhelmina, dat recentelijk in een privécollectie is terug gevonden.

Boek 

Tegelijk met de tentoonstelling zal; bij uitgeverij Waanders een nieuw boek verschijnen, geschreven door een achternicht van Hofker, Seline Hofker samen met Gianni Orsini.

Het boek van Seline Hofker en Gianni Orsini dat bij de tentoonstelling zal verschijnen

Het boek vormt tevens de bij              de tentoonstelling te gebruiken catalogus, maar is meer dan dat. Het biedt een unieke blik achter de persoon van de oudoom van de schrijfster, alsmede een goed inzicht in de breedte van het oeuvre van Hofker. Het boek wordt verder gecompleteerd door citaten uit de vele brieven en dagboeken van de kunstenaar. Zo geeft dit boek een dieper inzicht in    de wereld zoals Hofker haar zag.      Het boek bevat meer dan 150 kleurenfoto’s. 

Teylers Museum tentoonstelling: Van 14 december 2013 t/m 9 maart 2014. Adres: Spaarne 16, 2011 CH Haarlem. Openingstijden: dinsdag t/m zaterdag 10.00-17.00 uur; zondag 12.00-17.00 uur; maandag gesloten, evenals         25 december 2013 en 1 januari 2014. Toegangsprijzen: zie de website: http://www.teylersmuseum.nl.   

Boek: Willem Gerard Hofker, door Seline Hofker en Gianni Orsini, 205 pagina’s, verschijnt op 14 december 2013.  Prijs: € 35,00

foto - In veel van de seminars en boeken van Daan van Kampenhout spelen “de vier richtingen” een belangrijke rol.

In 2007 en 2009 vonden in Amsterdam de seminars “Banden met Indië” plaats. Ze waren destijds met veel inzet georganiseerd door Maria Schilt en Ilonka Celie. Nu heeft Mischa van Dullemen het organisatorische stokje overgenomen en bijna vier jaar na de laatste volgt nu het derde seminar.    In de familieopstellingen, zoals ze oorspronkelijk zijn ontwikkeld door Bert Hellinger, staan de verborgen banden en verstrikkingen tussen mensen in families centraal. De deelnemers aan de opstellingengroep representeren elkaars familieleden en de begeleider werkt vervolgens met de dynamiek die tussen representanten zichtbaar wordt. Keer op keer is gebleken dat, tijdens de opstelling, representanten de gevoelens en symptomen van familieleden tijdelijk overnemen en dat, via interventies van de begeleider, deze gevoelens zich kunnen ontwikkelen en verstrikkingen kunnen worden opgeheven. Vaak heeft een opstelling een positief effect op de cliënt die om de opstelling heeft gevraagd, als zijn of haar familie die niet bij de opstelling aanwezig is geweest.

Daan van Kampenhout combineert aspecten van het opstellingwerk met elementen uit het sjamanisme. Zo is er een nieuwe werkvorm ontstaan: Systemic Ritual. In deze werkvorm staat vaak de plaats van de familie in de cultuur centraal. Zoals een gezinslid invloed ondergaat van de familie, zo ondergaan families op hun beurt invloed van de cultuur en de voorouders waaruit zij voortkwamen. Het zijn vooral de grote gemeen-schappelijke trauma’s als vervolging, oorlog, gedwongen migratie, slavernij en kolonisatie, die hun stempel op culturen en families drukken. In Systemic Ritual lijken de opstellingen vaak meer op een ritueel dan op een therapeutische opstelling. Zo hebben bijvoorbeeld voorouders, gebed en zang er vrijwel altijd een plek in.

Het seminar

De verhalen die mensen meenemen zullen een uitnodiging zijn tot het maken van opstellingen. Elke deelnemer wordt uitgenodigd om Daan van tevoren door middel van  een brief, iets te vertellen over zijn of haar familiegeschiedenis. Daan zal uit deze brieven een keuze maken en er zorg voor dragen dat zoveel mogelijk aspecten van de geschiedenis hun plek krijgen. Zo zijn er diverse tijdperken die aan bod kunnen komen, bijvoorbeeld de pre-koloniale tijd, de vroege koloniale tijd, de Atjeh-oorlog, de Tweede Wereldoorlog en de Japanse bezetting, de Bersiap tijd, de politionele acties, het onafhankelijk worden van Indonesië, de gedwongen repatriëring naar Nederland en de ontvangst hier. De verschillende perspectieven op deze historische periodes kunnen in dit seminar  naast elkaar bestaan, zonder partij te hoeven kiezen of het van het andere weg te moeten strepen. In het werk worden alle perspectieven met veel respect behandeld.

In veel van de seminars en boeken van Daan van Kampenhout spelen “de vier richtingen” een belangrijke rol.

Voor wie wel en voor wie niet?

In dit seminar is iedereen welkom die vanuit zijn of haar familie een directe band heeft met voormalig Nederlands-Indië. De afzonderlijke eilanden, de diverse culturen en groepen van oorspronkelijke bewoners, de migranten uit verschillende culturen: ze hebben de diverse historische tijdperken elk op hun eigen manier beleefd. Ze hebben hun eigen rollen gekozen of toebedeeld gekregen en hebben daar elk hun eigen herinneringen aan. In dit seminar is voor elk van de verhalen een plek. Van de deelnemers wordt daarom de bereidheid gevraagd om in principe beschikbaar te zijn als representant voor alle opstellingen.

De werkvormen van Systemic Ritual zijn geen psychotherapeutische sessie of psychiatrische behandeling en zij die deze zorg of behandeling nodig hebben, zullen deze niet vinden in dit seminar. Neem bij twijfel contact op met Daan. We hebben ervoor gekozen om geen buitenstaanders toe te laten zonder familiebanden met Indië (bijv. vanuit het RIAGG of andere zorginstellingen), hoe oprecht de getoonde interesse ook is. Wel zijn levenspartners van mensen die tot de doelgroep behoren welkom om samen met hun partner aan het seminar deel te nemen.

Voorbereiding

Degenen die de opstellingen nog helemaal niet kennen, wordt aangeraden een boek als: “De verborgen kracht van familiebanden” van Bert Hellinger te lezen. Degenen die Daan’s visie op opstellingswerk en collectieve trauma’s willen leren kennen, kunnen zijn boek: “De tranen van de voorouders” lezen.

Alle deelnemers die graag een eigen persoonlijke opstelling willen maken, kunnen hun verzoek indienen via een brief aan Daan. Over het schrijven van die aanvraag ontvangt ieder aanvullende inhoudelijke richtlijnen, zodra de inschrijving rond is, samen met de bevestiging.

Het seminar wordt gegeven op maandag en dinsdag 16 en 17 december 2013. Wie meer wil weten over dit seminar kan het beste de website van Daan bezoeken. Hierin staan ook de noodzakelijke gegevens zoals adres, routebeschrijving, prijs, tijden en meer achtergrondinformatie. www.daanvankampenhout.com.

_____________________________ 

Buitenkampers   door:  Derk Hille Ris Lambers 

Nogmaals aandacht voor de unieke documentaire die sinds 3 oktober       in de Nederlandse filmhuizen draait. De Nederlandse regisseur Hetty Naaijkens-Retel Helmrich brengt een nog niet eerder vertelde geschiedenis van Nederlands-Indië ten tijde van    de Tweede Wereldoorlog in beeld.    Zij bezocht hiervoor Indische Nederlanders in Nederland en de Verenigde Staten.

Enige maanden na de Japanse inval in Nederlands-Indië in Januari 1942 begon de registratie van alle Nederlanders. Er werd daarbij eerst raciaal onderscheid gemaakt tussen volbloed Nederlanders (Totoks) en    de gemengdbloedige Nederlanders (Indo’s). De Totoks en degenen die weinig inheemse voorouders hadden, werden geïnterneerd in zogeheten Jappenkampen, terwijl de meeste Indo’s veelal “vogelvrij” en zonder inkomen buiten het kamp bleven. Hun vaders en echtgenoten waren vrijwel allemaal geïnterneerd. Zij konden amper aan eten, medicijnen of kleding komen.

Bersiap-periode

Aanvankelijk wisten de Japanners niet goed raad met de Indo’s. Waar lag hun loyaliteit? Zij kregen het voordeel van de twijfel, in de hoop dat de te mobiliseren waren voor het Japanse ideaal. Met een afstammingsbewijs, een pendaftaran, kon aangetoond worden dat er in de familie een Aziatische voorouder was. Deze buitenkampers leefden in een steeds vijandiger wordende omgeving en hadden grote moeite om in leven te blijven. Hun vrijheid was zeer relatief. 

Vrijwilligerswerk op Bali     

Een van de droombestemmingen van Indonesië is ongetwijfeld het prachtige eiland Bali. In de eerste plaats vanwege de schitterende witte en zwarte (vulkanische) stranden. Maar ook het bruisende surfmekka Kuta is een belangrijke trekpleister. Maak ook een wandeling over het platteland, langs de kunstig aangelegde sawahs, palmbossen, de vriendelijke dorpjes en de altijd lachende kinderen.

Helaas is niet altijd alles zo mooi als het lijkt. Als gevolg van de aanslagen door terroristen een aantal jaren geleden en de financiële crisis die     ook Bali getroffen heeft, lijkt de ontwikkeling van Bali een beetje stil te staan. Natuurlijk blijven de unieke toeristische gebieden op het eiland altijd wel voldoende toeristen van over de gehele wereld trekken, maar de dorpen in het achterland hebben het zwaar. Er is onvoldoende eten, weinig werk en de scholen zijn onderbezet. Daardoor krijgen jongeren uit deze regio’s niet de met name Engelse lessen die ze later zo hard nodig hebben in de toeristenindustrie.

Het leuke kunstenaarsdorpje Ubud is zo’n beetje het centrale punt van alle helpende handen die aan de diverse projecten deelnemen. En die vrijwillige hulp is hard nodig. Men werkt met verschillende partnerorganisaties in Ubud, die ieder hun eigen invulling aan de vrijwilligersprojecten hebben gegeven. Vandaar de kleine verschillen tussen de projecten. Maar alle hebben het doel om het leven op Bali een beetje beter te maken en de kinderen een betere toekomst te geven. En daar gaat het uiteindelijk om.

Coördinator voor Bali is Yvette Teeselink. Zij is de vraagbaak over je reisplannen en/of het doen van vrijwilligerswerk bij een van de projecten. Yvette heeft veel ervaring opgedaan op dit gebied in Thailand, Laos, Cambodja, India, China, Borneo, Singapore, Vietnam en ook op Bali. Ze heeft tips en adviezen in overvloed.

Kan je en wil je helpen met lesgeven op een schooltje in een van de vele dorpjes op Bali? Het maakt eigenlijk niet uit wek schooltje of welk dorpje je kiest. De kinderen vinden het altijd super als je er bent, zodat ze spelenderwijs de Engelse taal kunnen leren. Het is zo belangrijk voor hun toekomst. In je vakantie het nuttige met het aangename verenigen; wat is er mooier en geeft meer voldoening dan dat? Eerst een week heerlijk relaxen en kennismaken met het unieke eiland en zijn cultuur en dan in een ontspannen sfeer aan de slag op een van de schooltjes.

Naast het geven van Engelse les is er ook de mogelijkheid om met gehandicapte kinderen te werken. Deze kinderen wonen in een kindertehuis, omdat ze of geen ouders meer hebben, of omdat hun ouders niet meer in staat zijn om goed voor hen kunnen zorgen. Maar alle ki9nderen zullen het geweldig vinden als je er voor hen wilt zijn.

Wil je meer informatie over deze unieke gelegenheid om tijdens je vakantie ook nog de kinderen van Bali wilt helpen zich beter op hun toekomst voor te bereiden? Neem dan contact op met Yvette Teeselink. http://www.activityinternational.nl/Indonesie.aspx#sthash.v74vzguP.dpuf. Mail: info@activityinyternational.nl. 

Vrije slag ICM online  

Aan de vooravond van de uitzending van Radio Tokeh over het boek Door de ogen van het kind Elly Hauwert had ik menig telefoon gesprek met dierbaren  waarin adviezen en uitwisseling van ervaringen over en weer flitsten. Het voelde heel goed. Plots spookte Facebook en KPN en begaf mijn ouderwetse dikbuikige tv het.

Ah wel ouderdom  zeker. Geluid was er ,doch het beeld bleef gitzwart vierkant.

Nou ja dan bedenk je de scènes achter de stemmen  van de serie Mrs Fletcher en je appt wat met je kleinkinderen en verder werk je de administratie af  en je geeft antwoord op Facebook voor zoveel en zover mogelijk. Irritant was het wel. Tijdens het typen verdwenen de teksten zomaar. Kwamen spelletjes jagers inbrekend ertussen in. Muziek brak gedurig in.

De dag van de uitzending wachtte ik sippend aan een enorme beker koffie op de bank op het beloofde telefoontje dat almaar uitbleef.. Een laatste app naar Barbara van Rossum  “tot nog toe niets gehoord”Meteen onderzocht ik de gsm. Daar bleek het geluid uit gezet . In de list van gemiste telefoons verscheen plots een verzoek te bellen naar bepaald nummer. Dat gedaan en jawel Eric van Radio Tokeh Roept was zo blij me aan de lijn te hebben uiteindelijk. In de resterende zend tijd werden de juiste vragen naar waarheid en eigen bevinding beantwoord. Het welkom was zo echt “mens onder de mensen” van een warm hart getuigend . Met het begrip en de emotie van ons kent ons en wij weten waar we over praten.

Het “dankjewel”dat je deuren hebt geopend en taboes bespreekbaar hebt gemaakt. Maar ook de zieleroerselen van de kleintjes die de oorlog van de onderkant beleefden , ondergingen en zagen  Waar de groteren op ons neerkijken en neer losbarsten.  

Dan zeg ik vol liefde . Dat nu is de bedoeling. Open vrijheid van spreken zonder nagewezen te worden: JIJ bent geschift , Wij hebben het erger mee gemaakt. 

De heling kan pas dan plaats vinden. Omdat je jezelf ervan bevrijdde en de ketel van de druk liet.

Ik ben blij dat dit  boek , weliswaar veel wonden zal open rijten. Maar tevens dat de heling er direct op zal volgen.

Jouw verhaal, jouw leven is geen leugen. Jij ademde jouw tijd en ondervindingen.

Jij ervoer die pijn dan en daar. Dat zal niet meer nodig zijn.

Ik wens je alle sterkte toe in de bevrijding en heling van het overdekt en ondergedompelde verleden. In al haar facetten.

Love to you all   

Elly Hauwert 

ICM Wekelijks Column Elly Hauwert -    

Elly Hauwert - Haar boek "door de ogen van het kind".

Door ICM redactie wordt aan de recensie gewerkt. Binnenkort verschijnt een persbericht wordt dit unieke boek uitgebreid uit de doeken gedaan. Nu al wordt dit boek na het lezen gekwalificeerd om haar uniekheid waar eindelijk zonder censuur of filters ongezouten die waarheid wordt verteld nadrukkelijk vanuit perspectief het "kind zijn". Het kind dat zich op deze aarde al het aardse tot zich wil nemen door verkenning , het doen overkomen onschuldige gebeurtenissen in de kind ogen die eigenlijk te bizar zijn om alleen al op papier te zetten,  dan te overleven in de tijdlijn van die oorlog, bersiap, niet welkom zijn in Nederland en daarna ....   Elly heeft dit allemaal overleefd, Deze bagage kreeg Elly mee. Met haar bijzondere gaven gaf haar die constructie energie en moed om te overleven in dit aardse gebeuren.

Elly hoopt nu het eerste schaap over de dam is dat velen haar voorbeeld volgen om eens op te houden met het zwijgen.

Bent U nieuwsgierig geworden U kunt nu al het boek bestellen;;

ISBN: 978-94-91872-05-1

(C)  2013 E.Hauwert 

www.calbona.nl      email : Calbona@gmail.com

ICM Wekelijks Column Elly Hauwert -    

Kousbroeks “Oostindisch Kampsyndroom”

Besproken door: Pjotr.X. Siccama – deel 8

70 jaar geleden kwam het moment van absolute stilte en duisternis en had iedereen het gevoel dat de Wereld in een flits ten onder zou gaan bij de gebeurtenissen in Hiroshima en Nagasaki.

 De vraag die Kousbroek zich stelt met betrekking tot deze schokkende gebeurtenissen op Hiroshima en Nagasaki is pijnlijk, maar voor de toekomst voor de mensheid interessant: Ten eerste schrijft hij dat hij zeer waarschijnlijk de oorlog niet had overleefd als de atoombom er niet was geweest. – Dat geldt ook overigens voor velen. Dan komt de vraag in hem op, dit naar aanleiding van het werk “The night of the new moon” van Laurens van der Post, of er misschien in die WO II een wapenstilstand (zonder dat die atoombommen zijn gegooid op Hiroshima en Nagasaki)) mogelijk was geweest.

Het is begrijpelijk van Kousbroek om daar over te filosoferen en hij dacht dat het niet onmogelijk was geweest. Ik wenste dat het waar was.

Ik denk dat het onmogelijk was geweest (even afgezien van de onzekere rol van de Sowjet Unie waar Kousbroek, overigens terecht, naar verwijst). Toegegeven, het was al gecompliceerd genoeg in die tijd en omstandigheid, nog complexer nu na 70 jaar dat afschuwelijke drama sec in alle bijzonderheid te onderzoeken. Nogmaals denk ik, zoals gezegd dat het volstrekt (én helaas) onmogelijk was geweest en wel om verschillende redenen.

Het was in zeer beperkte kring bekend dat Duitsland, alle historische gegevens die ons bekend zijn ten spijt, in het diepste geheim nagenoeg klaar was om die atoom- bom te ontwikkelen en ook te gebruiken. (ook in Europa) Wat dat betreft kennen wij de Oosterburen maar al te goed: “Die allerbeste zu benutzen und nicht nur im Krieg..” en lijken zij op Japan, waarvan Kousbroek ook terzijde opmerkte dat Japanners, “.. algemeen wordt aangenomen dat zij klaar zouden staan om zich tot de dood toe te vechten…”  Ziedaar de onwrikbare houding van de agressors (weliswaar bijkomstigheden, maar van groot belang). Et voilà een van de vele dilemma’s. De tweede parallelle vraag was of die bommen ook gebruikt zouden worden in de rest van de Wereld, Europa bijvoorbeeld. Die vraag kan gerust bevestigend worden beantwoord.

De hele wereld herinnert zich nog wel die genante en naïeve vertoning van de Britse minister (van Buitenlandse Zaken) Chamberlain, zwaaiend met een stuk papier voor de wereldpers waarin de tekst van het verdrag van München was vervat en Chamberlain dacht Europa (en de Wereld) te hebben gered door o.a.de uitspraak te doen: “Peace for our time”. Een naïviteit van een Engelse gentleman die dacht dat Hitler een normaal mens en vredestichter was. – Met het Verdrag hoopten de wereldmogendheden immers dat Hitler geen veroveringen meer zou  doen, en zijn verdere plannen tot expansies liet varen. (men zou toen ook al kunnen zeggen dat het Münchener Verdrag een soort poging tot een echte vrede c.q.wapenstilstand was). Wij wisten wel beter.

Ik moet bij deze passage van Kousbroek eerlijk toegeven dat men over juist dit punt niet uitgepraat raakt, alleen al vanwege de ernst ervan.

Stellen we ons eens voor dat (om nog in Kousbroeks gedachte te blijven), aan de andere kant, (hypothetisch wel te verstaan) het wel mogelijk was geweest om te komen tot een soort wapenstilstand: wanneer zou die wapenstilstand dan tot stand moeten komen? Direct na het Müncher “depêche” misschien? dat geen succes werd en een Britse (lees Europese) afgang  en voor heel de Wereld fataal werd? Toen was er misschien, ja misschien, een kans van 0,001% om dat er nog uit te kunnen persen, maar gezien de agressor en miscreant Hitler nu eenmaal de duivel in eigen persoon was en dus bij voorbaat onbetrouwbaar was gebleken, was het absoluut geen optie. Was het ons niet bekend dat deze duivel der duivels Hitler de Duitse natie, indien hij de oorlog (nog voor hij zelfmoord plannen had) in zijn graf mee wilde sleuren?  

Maar nu we toch aan het theoretiseren en hypothetiseren zijn, wil ik hier toch op ingaan en is de tijd waarin dit moest gebeuren, van belang. Moest het misschien direct na de aanval op Pearl Harbour gebeuren of direct bij de inval van bijvoorbeeld Polen of inlijving van Voor deze laatste optie is het al helemaal te laat om één belangrijke reden: de tijd; men kon de tijd letterlijk (en figuurlijk) niet meer terugdraaien. Het zou onacceptabel zijn voor de geallieerde mogendheden zijn om daaraan te denken, aangezien nagenoeg de helft van Azië en de Pacific al onder de voet waren gelopen door Japan, hele volkstammen al waren afgeslacht, miljoenen burgers tot slaaf gemaakt en de helft van de Wereld (inclusief bezetting van grote delen van Europa) en bovendien voor heel het leven getraumatiseerd. Vermoedelijk was er geen mogendheid ervoor te vinden die onder die omstandigheid nog over een wapenstilstand wilde spreken, laat staan onderhandelen. Er was zelfs, had ik altijd begrepen, achter de schermen in het diepste geheim nog gepoogd om de uiteindelijke beslissing om die atoombom niet af te werpen en dus niet uit te voeren, door de agressors als bluf werd gezien. Het was zo onfortuinlijk allemaal. De gevolgen op alle terreinen in de menselijke geschiedenis zijn tot op heden desastreus en nauwelijks meer te herstellen.

Geen weldenkend mens kan atoombommen goed vinden. Als kind had ik al de grootste moeite mee, zo niet onmogelijk om een foto van de gebeurtenissen in Hiroshima en Nagasaki onder ogen te krijgen. Ik hoef het niet te zien, ik weet het, maar stel het me niet voor: ik heb niets met wapens, ondanks mijn grote technische kennis op dat gebied, (mijn vader was expert par exellence en een groot jager: van hem heb ik de kennis) maar uit hoofde van mijn professie uit mijn geheugen verbannen. Reflecties van die kanten wil ik te allen tijde voorkomen. .

Dan een andere mogelijkheid voor een wapenstilstand: Na de inval in Bohemen (en Oostenrijk)? Of misschien wel vlak vóór de atoombom op Hiroshima en Nagasaki? (Want dát bedoelt Kousbroek natuurlijk, gezien het verwerpelijke karakter en de allesverwoestende uitwerking van het atoomtuig) Uit de geschiedenis weten we maar al te goed dat Hitler Duitsland volstrekt onberekenbaar en onbetrouwbaar was gebleken in onderhandelingen terwijl in het oosten van Azië de legioenen (nog voor de aanval op Pearl Harbour)  uiterst scherp en zowaar stonden te trappelen (en in de startblokken), om de helft van de Wereld met alle geweld in te nemen.

Het grote Kwaad is immers al geschied en het ongeschreven pact tussen de twee duivels liet geen enkel rustpauze toe.

Nemen we bijvoorbeeld  nog een periode: tussen 1941 en 1943 (nog in de gedachte van Kousbroek): Zowel de Japanners en de Duitsers beleefden hun hoogtepunten met hun veroveringen: het is voor hen bij een wapenstilstand ondenkbaar dat zij al hun successen zouden moeten inleveren.

Stel dat alle partijen tot een zekere wapenstilstand waren gekomen in deze periode (1941/43);  we kunnen dan op onze klompen aanvoelen dat de agressors van de gelegenheid gebruik zullen maken de eventuele zwakheden van de mogendheden eens goed te analyseren (en niet te vergeten te testen!); en die tijd zouden Duitsland en Japan benutten om nog meer gruwelijke strategische plannen te ontwikkelen en deze ten uitvoer te brengen.

Dat respijt mocht hen immers niet worden gegund was de gedachte. Tegen duivelstaten viel niet te praten, onderhandelen voor een wapenstilstand was geen optie en rest van de

Wereldmogendheden zaten met een levensgroot dilemma om tussen leven en dood te beslissen. Dat bij hen toch hoe dan ook een afgrijselijke afweging moest zijn geweest

was evident om uiteindelijk naar het ultieme middel te grijpen als laatste redmiddel om de Wereld op het nippertje nog te kunnen redden.

Het jaarlijks terugkerend herdenkingsritueel in Hiroshima (Japan), is me al een tijdje opgevallen, een eigen leven gaan leiden; dat wil zeggen dat het niet alleen gaat om de vreselijke gebeurtenis die ontelbare slachtoffers heeft gemaakt, maar ook om in de ogen van de Wereld stil te staan bij het feit dat het Kwaad overal op de loer ligt, zonder direct of specifiek naar iets te verwijzen. Maar wij weten dat het niet minder is naar de ‘schuldige’ van de gebeurtenis: de V.S.

Het is een algemeen groot verwijt aan de Japanse overheid dat op de Japanse scholen nog steeds niet de waarheid wordt verteld (en geschreven!) over de historie van met name deze periode, juist waar Japan een cruciale rol heeft vervuld. Als de Nederlandse hisorici kunnen liegen over hun geschiedenis, dan spant Japan hierin wel de kroon. Het feit dat de Japanner niet eens de moeite neemt om zich in zijn eigen geschiedenis te verdiepen is heel

 Minister van Buitenlandse Zaken van Groot Brittannië  bij aankomst in Londen nadat het Verdrag van München 1939 met het Müncher document in zijn hand.

Het Tokyo Tribunaal.1945/46. Zaal  waar de Internationale rechters zitting hielden.

Tokyo Tribunaal: Hedeki Tojo – politicus en generaal die de aanval

op Pearl harbour op zijn geweten had. –  opgehangen in 1948.

merkwaardig en bizar; het zal alleen maar kunnen leiden tot nog meer misverstanden als men het land beter wil leren kennen. De Japanner vraagt zich ook niet af wat en waarom zo’n Vredesmuseum nou in Hiroshima voor werd opgezricht.

Ja,in  Hiroshima staat een Vredesmuseum (geen oorlogsmuseum zoals gebruikelijk in landen waar WO II had gewoed- men vraagt zich af waarom niet), waar, in het gastenboek een Duitse bezoeker aan God vraagt of hij de Amerikanen alsjeblieft intelligenter wilde maken in de toekomst? De vraagt rijst met die zin (het staat werkelijk in het gastenboek) meteen bij me op hoe opvallend dit toch weer is. Het zou voor de Japanse maatschappij nu eens tijd worden openheid van zaken te geven en de Wereld niet nog eens te bedriegen om bijvoorbeeld een premier toe te staan om een eerbetoon te laten brengen aan een shintotempel waar de overblijfselen van de bekende (en onbekende) oorlogsmisdadigers liggen, tot grote ontsteltenis van  vele landen in de Wereld.

Kousbroek maakte gewag van die schattige meisjes in matrozenpakjes die met enqueteformulieren in de hand de (voornamelijk westerse neem ik aan) toeristen vragen hoe zij denken over vrede etc. en of ze het enquêteformulier wilde invullen. Wanneer je propaganda wilt maken voor de Vrede, kun je moeilijk aan ze vragen hoe ze over oorlog denken. Maar die naïeve “poor Japanese young girls”, hadden, schijft hij, er geen idee van waarmee ze de touristen om de oren slaan. Volgens mij begrijpen ze hun eigen Vredesmuseum niet (wat moet ik me daar precies bij voorstellen?) en maken hoegenaamd geen enkel verband met WO II incusief de atoombom.

Kousbroek, een beetje speels “Je zou op het enquêteformulier willen schrijven: ‘I like peace, very good, Japan makes war. Many people die. Atom bomb make peace.’”

Maar dan ben je verder uitgepraat. Ze horen wat ze willen horen, meer niet, vandaar ook denk ik het bestaan begrijp van hun opgerichte ‘Vredesmuseum’ waar niettemin allerlei (oorlogs) memorabilia en andere oorlogsdocumentaten worden tentoongesteld. Het is nog hypocrieter dan ik dacht.

Monument in de stad Hiroshima.

Volgens de Japanse mythologie komen de Japanners voort uit een God en het land Japan is een land dat diezelfde God speciaal voor hen gecreeerd had, een Japanse God natuurlijk.

Dit krijgers volk (oorspronkelijk waren ze vissers en later landbouwers) vertoont een merkwaardig soort superioriteitscomplex dat direct te maken moet hebben met zijn Shinto-achtergrond en gecultiveerde shintoleer.

De shintoleer, van oorsprong animistisch van aard (natuurgoden) is algemeen verspreid onder het Japanse volk en vormt een basis voor een specifiek sociale ordening (en mentaliteit) en zorgt voor een zekere eenheid van dat Oosters volk tot nu toe. De shintoleer beschouwt de Japanner als een (hun tweede) religie, wat eigenlijk geen religie is, zoals het Christendom.  (Het Budhisme is hun 1e religie.)

Als het volk goddelijk is, dan moet de leider, in de persoon van de keizer, wel de reïncarnatie zijn van een god op aarde. En zo geschiedde, dat dit volk in het begin van de dertiger jaren meende zijn goddelijke afkomst te moeten testen door allereerst het Noord/Oosten van het Aziatisch vasteland binnen te vallen en te annexeren; wat daarna kwam is geschiedenis.

Over de rol en positie van Hirohito in WO II is heel wat gezegd en geschreven. Kortom hij zou van al die oorlogsplannen van de militaire elite niets geweten hebben (waar hebben we dit eerder gehoord?). Ik weiger dat nog steeds te geloven. Niemand trouwens. Wij weten immers dat in de Japanse generale staf – de admiraliteit o.a. – leden van Hirohito’s familie diverse functies bekleedden?

Alhoewel hem zijn  “goddelijke status” in 1945 na de 2e WO door de wereldmogendheden werd ontnomen voordat het proces tegen de overige oorlogsmisdadigers begon, kwam er nou net geen monarchiale agendapunt voor op de lange lijst van Mac Arthur, (was nog even in de ijskast gezet) omdat deze dacht Hirohito nog voor wat anders nodig te hebben. En dat “anders” bleek een gevaar dat op de loer scheen te liggen in de mogelijke claims van China en de Sowjet Unie met betrekking tot Japan zelf en nog veel zaken waarmee de twee grootmachten met Japan nog een appeltje te schillen hadden. Maar ook dat de VS in casu Mc Arthur allerlei afspraken met  Hirohito wilden maken wat de Vs (c.s.) al uitgebroed hadden na afloop van het Tokyo tribunaal. Hoe dan ook, het vermeende gevaar ( claims waarvoor de mogendheden bang voor waren) bleek achteraf mee te vallen en ging dus als een nachtkaars uit: met als gevolg dat Hirohito mocht aanblijven als staatshoofd, met niet mis te verstane voorwaarden en de ons bekende implicaties. Voor de overige mogendheden en het Tokyo Internationaal tribunaal betekende dat een gemiste kans en een behoorlijke aderlating om Hirohito, net als zijn uitvoerder Hedeki Tojo op te hangen. 

Wordt vervolgd 

Pjotr X.Siccama

Sporen van Smaragd 

Afgelopen mei werd het erfgoed-project ‘Sporen van Smaragd, Nederlands-Indisch erfgoed in Den Haag 1853-1945’ door de Gemeente Den Haag gepresenteerd in een publicatie, tentoonstellingen en een symposium. Naar aanleiding van de publicatie kreeg men veel vragen over de mogelijkheid om de beschreven historische gebouwen te kunnen bezichtigen. De organisatie maakt daarom met plezier bekend dat de meeste panden natuurlijk altijd te bezichtigen zijn, mits het hierbij gaat om gevelartefacten. Wie de panden van binnen wil bezichtigen, kan er      in de meeste gevallen slechts op Monumentendagen terecht. Deze zijn bij het verschijnen van deze Nieuwsbrief juist gepasseerd, namelijk het weekend van 14 en 15 september. Helaas kreeg de redactie dit bericht   te laat binnen om het nog in het augustusnummer te kunnen plaatsen. Hierna toch enkele gebouwen uitgelicht die op monumentendagen normaliter toegankelijk zijn.

Ministerie van Koloniën

Zo zal de Regentenkamer van het voormalige Ministerie van Koloniën aan het Plein 1 te bezichtigen zijn. Dit

ministerie werd in 1860 gebouwd door architect W.N. Rose (geboren in Cheribon). Het schitterende interieur van de Regentenkamer is in sublieme staat bewaard gebleven. Het fraaie en rijkversierde interieur is uitgevoerd in neostijlen. Zo zijn in het plafond de wapenschilden van Batavia, Tegal, Makassar en Soerabaja opgenomen. Verder hangen aan de wanden de portretten van alle goeverneurs-generaal van Nederlands-Indië.

Nederlandsche Handel-Mij

De gevelsculptuur aan weerszijden van de entree Kneuterdijk 1 verbeeldt Oost- en West-Indië, het werkterrein van de Nederlandsche Handel-Maatschappij.

Het gebouw werd in 1920-1924 als hoofdkantoor gebouwd door de architecten M.A. en J. van Nieukerken in neo-Lodewijk XIV stijl. Op monumentendagen is weliswaar het het gehele pand te bezichtigen, maar wel de imposante hal en de onderliggende ruimtes.

Petrolea

De American Petroleum Company (APC) kreeg in 1910 een Indische afdeling, waaruit in 1912 de Nederlandsche Koloniale Petroleum Maatschappij voortkwam.

In 1924 werd de zetel van de NKPM verplaatst naar Den Haag, waar een uniek kantoor van de hand van de architecten J.H. de Roos en W.F. Overeynder gerealiseerd werd. Oorspronkelijk ‘Petrolea’ genoemd werd het gebouw door de specifieke vorm en de rode baksteen al gauw beter bekend als “De Rode Olifant” aan de Zuid-Hollandlaan 7, duidelijk zichtbaar bij binnenkomst in Den Haag tegenover de Utrechtse Baan (A-12). Het interieur is recent op schitterende wijze gerestaureerd.

BENISO  

De bekende zeeschilder Hendrik Willen Mesdag liet aan zijn fraaie woonhuis aan de Laan van Meerdervoort 7-9 in 1887 een museum aanbouwen voor zijn imposante verzameling kunstwerken. Na zijn dood werd het huis gekocht door de Bond van Eigenaren van        de     Nederlandsch - Indische     Suiker

Ondernemingen (BENISO). In 1919 werd het huis omgebouwd tot kantoor, waarbij in de grote zaal op de eerste etage door architect Samuel de Clerq een vergaderzaal in de stijl van de Nieuwe Kunst werd ingericht. Het bedrijfslogo is nog te zien in de betimmering. In deze zaal bevindt zich een schitterend bovenhaardstuk van de kunstenaar Hendricus Jansen, dat de suikerverwerking door Javanen uitbeeldt, geflankeerd door twee Hindoestaanse Goden. Later werd het kantoorgebouw toegevoegd aan het Museum, nu het bekende Museum Mesdag, op iets meer dan een steenworp afstand van het beroemde Panorama Mesdag in de Zeestraat. Het museum is het gehele jaar door geopend: maandag t/m zaterdag 10.00 tot 17.00 uur; zon- en feestdagen van 12.00 tot 17.00 uur. 25 december en  1 januari gesloten. Het museum is beperkt toegankelijk voor rolstoel-gebruikers.

Wie meer wil weten over bijzondere Haagse gebouwen in relatie tot het voormalige Nederlands-Indië kan terecht op de bekende websites:     http://www.sporenvansmaragd.nl  of: http://www.monumentenzorgdenhaag.nl  of op de website van de beeldbank:  www.flickr.com/groups/sporenvansmaragd.     

Onthulling  Standbeeld  “De Indische Tantes” 

De onthulling van het standbeeld “De Indische Tantes” dat Den Haag door Yvonne Keuls geschonken wordt, was oorspronkelijk gepland op 14 september. Doordat echter op de plek van het strandbeeld uitgebreide werkzaamheden aan het hoofdriool en herbestrating plaatsvinden, is het uitgesteld tot 5 oktober.

Maar dan is het ook zover en kunnen de Indische Tantes tot in lengte van jaren uitkijken op het fraaie Frederik Hendrikplein. 

Vrees voor meer intolerantie

Tijdens een toespraak ter gelegenheid van de 68^e verjaardag van de Indonesische onafhankelijkheid, heeft de Indonesische President Yudhoyono zijn grote bezorgdheid geuit over de toename van geweld tegen mensen  en bezittingen van religieuze minderheden in Indonesië.

Een ‘trend’ die in zijn ogen absoluut onacceptabel is. Hij roept zijn landgenoten op om tolerant te zijn tegen elkaar. Sinds 2002 worden religieuze minderheden als Christenen, Boeddhisten en volgelingen van Ahmadiyah steeds vaker aangevallen door radicale soennitische moslims, die veelal banden hebben met terreur-organisaties zoals Al Qaeda.

Zo ontploften er vorige maand drie bommen in een Boeddhistisch klooster in Jakarta en vielen Christelijke kerken ten prooi aan brandstichters.

Volgens de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch waren er alleen al in 2012 zo’n 260 ernstige incidenten       in Indonesië, waarbij religieuze minderheden werden aangevallen door radicale moslims. Deze aanvallen worden volgens Human Rights Watch aangemoedigd door sommige kabinetsleden en lokale politici. 

Herdenking Papua strijders 2013

Vorig jaar, na een aantal jaren van werk en veel gesprekken, realiseerde het Comité Papua Monument Bronbeek onder de bezielende leiding van Nieuw-Guinea veteraan Joop Bergsma dit monument voor alle Papua strijders.  Met dit monument wordt de waardering geuit voor de inzet en offers van de Papua’s. Het monument werd op 1 oktober 2012 onthuld door Luitenant-generaal Oostendorp.

De onthulling werd mogelijk door de grote rol die de leiding van het Militair Tehuis Bronbeek hierbij speelde. Aan de totstandkoming werd door verschillende organisaties financieel bijgedragen. Maar vooral de privé-bijdragen van de Nieuw-Guinea veteranen zelf maakten dit mogelijk. Mede door deze belangstelling die bij de doelgroep speelde, heeft het Comité zich beraden of er een jaarlijkse officiële herdenking bij dit Papua Monument mogelijk is.

Het Comité was daarom op zoek naar een vereniging of stichting, die actief is onder de Papua’s, die deze jaarlijkse herdenking als activiteit gestalte kan geven. Aanvankelijk leek dit niet te lukken, maar uiteindelijk werd de Vereniging Nederlands Nieuw-Guinea Militairen 1945-1962 hiertoe bereid gevonden.

Ondanks het feit dat de tijd om een herdenking op 2 oktober 2013 te organiseren erg krap is, heeft het Bestuur van deze Vereniging toch besloten om dit jaar een herdenking  te houden. Vanwege de korte voorbereidingstijd is echter wel gekozen voor een sobere bijeenkomst.  Op dit moment is daarom het volledige programma nog niet bekend. Wel zijn alle Papua’s en Nieuw-Guinea veteranen van harte uitgenodigd om de herdenking bij te wonen.

Wilt u namens uw vereniging of stichting een krans of bloemstuk leggen bij het Monument, verzoekt de organisatie u dringend om dit uiterlijk 27 september 2013 kenbaar te maken via het onderstaande E-mailadres: hensaradvies@jaapvanhensbergen.nl U dient zelf zorg te dragen voor de tijdige bezorging van krans of bloemstuk bij Bronbeek.

Monument Papua strijders in Bronbeek

Het voorlopige programma is als volgt:

12.00-12.30 uur: aankomst gasten.

12.30-12.50 uur: welkomstwoord door Kolonel Dulfer, Commandant van Bronbeek.

12.50-13.05: Toespraak J.J. Bergsma.

13.05: Toespraak door Cees Aarts, voorzitter Vereniging Nederlands Nieuw-Guinea Militairen 1945-1962; daarna kranslegging(en).

13.45 uur: Indische maaltijd in de Kumpulan (zie hieronder).

Vanaf 13.45 bestaat de mogelijkheid om in het Reünie en Congrescentrum De Kumpulan op het Landgoed Bronbeek deel te nemen aan een uitgebreide Indische maaltijd. Deze maaltijd is een optie en is op eigen kosten. Hiervoor dient u zich tevens van tevoren aan te melden via het onderstaande e-mailadres. Hierbij graag uw adres en telefoonnummer vermelden en het aantal deelnemers. Bij aankomst op Bronbeek kunt u na deze reservering op de dag zelf een maaltijdvoucher kopen. De prijs hiervoor is € 21,50, inclusief een drankje. Ook hierbij geldt als uiterste inschrijving: 27 september 2013. Aanmelden: Tel: 026-3649294 (behalve op maandag) of via e-mail: info@kumpulan.nl.                                      Het adres van Landgoed Bronbeek is: Velperweg 147, 6824 MB Arnhem.   

 

                               ==================================================

 

    = OORKONDE  HALL OF  FAME = 

 

           UIT GEREIKT IN  OSS  NOORD BRABANT 

                                AAN

                    KEPALA ALIRAN 

          Perguruan  Pencak  S ilat 

                         = MANYANG  EUROPA =

          PANJI  MAS JOKO SETIYO SUSENO

          SIR  C.DON KESSING  

 

 

===============================================

        Charter Hall of Fame

 

                      Awarded, in Oss North Brabant NL,

                     to Kepala Aliran Perguruan Pencak Silat
                    =Manyang Europe=

 Panji Mas Joko Setiyo Suseno
Sir C.Don Kessing

 

 

Gisteren naar buitenkampers geweest en vooraf gezellig gecobrol met Hetty en Joris.

Net als de première waren beide voorstellingen goed gevuld. Overigens waar staatssecr. van Rijn deze bijwoonde en waar ruim 1000 bezoekers op af kwamen.  Buitenkampers is buitengewoon goed gedocumenteerd dat zo als archiefmateriaal kan worden gebruikt of bij scholen kan worden getoond voor een stuk geschiedenis dat 67 jaren onderbelicht is geweest. Dit is ook niet te verbazen dat werd ondersteund o.a. door de historicus Herman Bussemaker (Oud vz. IP).

Aan het einde van de voorstelling kreeg Hetty een staande ovatie van het publiek. 

Wat op viel na de voorstelling bij Q & A dat jongeren aanwezig waren  van de derde generatie. Ook gerichte vragen werden gesteld "van hoe de filmmakers is gelukt om deze ouderen aan het spreken te krijgen", terwijl hun ouders of groot ouders als het graf zwegen over deze bizarre periode. Andere weer vond dat de Buitenkampers werden ""ontzien en als verraders werden neergezet.  De film weer gaf hier een gefundeerde verklaring dat velen nu weer met opgeheven hoofd door het leven kunnen. Andere weer die zeer geemotioneerd de filmmaker bedankte dat eindelijk De Buitenkampers worden uitgelicht anno 2013.

Wat mij persoonlijk raakt een vraag van Nederlandse zonder Indische achtergrond  anno 2013 nog niet hetverschil wist tussen Indische Nederlanders (indo) en Indonesiërs.  Toch bizar nadat Indië 350 jaar van Nederland is geweest.

Daarna stapte ik naar delegatie van het filmfonds die het Q & A begeleidde, en liet weten bizar deze ontwikkelingen dat Nederlanders het verschil niet weten tussen Indo (Indische Nederlander) en Indonesiër. Erop gewezen dat op et forum van ICM al 15 jaren  door schrijvers, moderators en columnschrijvers  wel 1000 keren uit de doeken is gedaan. Hier ligt een taak van het Indisch Platform (IP)  om politiek Den Haag aan het jasje te trekken om inhaalprogramma op scholen te implementeren, en desnoods door het tonen van de reeds gemaakt Indische documentaires op de scholen. 

Nogmaals voor mensen die het niet weten in onze aderen stroomt Hollands- en Aziatisch bloed ofwel vader / moeder is Hollander of andersom gemengd met Aziatisch bloed.

Buitenkampers draait in 17 bioscopen, zie programma op ICM! 

U moet beslist deze documentaire film zien.