Gemeente laat oorlogsslachtoffer WOII wachten

VIJFHEERENLANDEN (29 januari 2019) – De gemeente Vijfheerenlanden blijkt te hebben nagelaten contact te zoeken met een 100-jarig oorlogsslachtoffer. Dat zou de gemeente doen in verband met de verkoop van het energieconcern Eneco aan het Japanse Mitsubishi, waar Vijfheerenlanden aandeelhouder van is. De verkoop ligt gevoelig omdat beoogd koper Mitsubishi in de oorlog gebruik maakte van dwangarbeiders.

De 100-jarige oud KNIL-officier Jan Oostdam werd tijdens de Tweede Wereldoorlog gedwongen om te werken voor het Japanse conglomeraat. Toen bekend werd dat Vijfheerenlanden aandelen van Eneco wilde verkopen aan het consortium beloofde burgemeester Sjors Fröhlich (partijloos) met Oostdam contact op te nemen. Hij deed dat echter niet. “Nu is het eigenlijk te laat”, zegt zijn dochter Truus Oostdam tegen RTV Utrecht. De gezondheid van Oostdam is de afgelopen periode verslechterd.

In maart wordt een Staatsbezoek afgelegd aan Jokowido, dit keer de Koning erbij.

Op 23 april 2016 overhandigde ICM Editor persoonlijk aan de president van de Republiek Indonesië Joko Widodo een officieel document ICM Press Release namens lezers, abonnees en de mensen die traktaat van Wassenaar en Backpay hebben ondertekend. Nadrukkelijk desondanks de massale aantallen zal ICM niet namens de Indische Gemeenschap spreken, zoals het IP pleegt te doen die nauwelijks een achterban heeft!

Het document ademt een constructief beeld uit. Niet achterom kijken, maar nadrukkelijk naar constructieve toekomst. Dus de verdere intensivering van de betrekkingen tussen Nederland en Indonesië, en sterk aanbevolen voor het sluiten van nieuw handelsverdrag. Ook kwam aan de orde hoe Nederland zijn Indische Staatsburgers daar en hier als tweede rang burgers hebben behandeld. Na 54 jaar nog steeds niet de gelden zijn uitbetaald aan toenmalige burgers van Jokowi, die het land uit moesten en dus al hun bezittingen, en banktegoeden in rook zagen opgegaan. Dan zelf de reis, tijdelijk verblijf en nieuwe woning hebben moeten betalen. in Nederland. Terwijl juist hiervoor de gelden bestemd waren.

Doet deugt dat na 3 jaar de intenties van ICM Press Release wordt gevolgd.

Naast ICM Press Release werd het implementatierapport voor het Mega Jakarta Baru Masterplan als symbool overhandigd, dat vele Nederlandse ondernemingen het voorbeeld zullen gaan volgen om hierin te investeren.

BNNVARA houdt vast aan suggestieve cijfers slachtoffers dekolonisatie Nieuw Oost-Indië - Hans Moll

AMSTERDAM (26 januari 2020) - Eind vorig jaar vertoonde BNNVARA een vierdelige documentatieserie, ‘Onze jongens op Java’. In die serie bevraagt journalist en historicus Coen Verbraak Indië-veteranen naar hun ervaringen in Nederlands-Indië tijdens de Politionele Acties (1946 tot 1949). Volgens het begeleidende persbericht stuurde Den Haag honderdtwintigduizend militairen, zowel dienstplichtigen als oorlogsvrijwilligers, naar de Oost ‘om de Indonesische nationalistische opstand neer te slaan’. Die strijd zal ‘ruim honderdduizend Indonesiërs en meer dan zesduizend Nederlandse militairen het leven kosten.’

Wat is hier verkeerd aan?

Volgens BNNVARA was het enige doel van de twee grootschalige militaire acties in Indië het rechtvaardige verzet tegen de Nederlandse overheersing te onderdrukken. Daarmee past deze serie naadloos in het heersende narratief dat er na ‘45 in Indië een breedgedragen volksopstand gaande was tegen het verderfelijke Nederlandse kolonialisme.

Maar wat behelst dat neutrale woord ‘opstand’. Wat ging vooraf aan de uitzending van de soldaten naar Indië? Tegen wie was die nationalistische opstand gericht? Wie waren de opstandelingen? Hoe manifesteerde de opstand zich? Liepen de opstandelingen met vlaggen rond? Zongen zij vrijheidsliederen? Weigerden zij belasting te betalen? Riepen zij: “Dutchies go home?“

Nee.

De opstand in Indië – voordat de Nederlandse troepen kwamen – was in het laatste kwartaal van 1945 begonnen met het op grote schaal vermoorden, verkrachten en martelen van (Indische) Nederlanders, Chinezen en Ambonezen; mannen, vrouwen en kinderen. De daders waren groepen jonge Indonesiërs, jarenlang door de Japanners opgehitst tegen Amerika, Engeland en Nederland. Zij waren militair gedrild en geoefend in het hanteren van primitieve wapens zoals bamboesperen en bewapend met kapmessen.

In het kielzog van de door Soekarno gesteunde oproep tot opstand (‘Bersiap’), grepen ook groepen criminelen hun kans om op grote schaal te moorden en te plunderen (‘rampok’). Tegelijkertijd begon een sociale strijd tegen de inheemse adel die door de Hollanders in het zadel was gehouden, en een etnische strijd tegen traditioneel Nederlandsgezinde, christelijke inheemse groepen én een etnisch-economische strijd tegen de Chinese middenklasse.

Naast de strijd van nationalisten, communisten, jihadisten en separatisten kwam een ongeremde jacht op gang op echt en vermeend Nederlandsgezinde Indonesiërs.

Het simpele begrip ‘vrijheidsstrijd’ verdoezelt deze veelheid van, vaak ook onderling vechtende, strijdgroepen en de gruwelijke chaos waarin de ‘vrijheidsstrijders’ Indië dompelden. Een chaos waaraan de Nederlandse regering in Den Haag met behulp van Nederlandse militairen een eind probeerde te maken.

Wanneer BNNVARA zegt dat ‘de strijd’ honderdduizend Indonesiërs het leven heeft gekost, laat zij de vraag achterwege door wie die Indonesiërs zijn gedood. Zijn het alleen de Nederlandse militairen die Indonesische ‘vrijheidsstrijders’ en burgers hebben gedood? Of hebben misschien ook Indonesische militairen, nationalistische jongeren en criminelen zich schuldig gemaakt aan het doden van Indonesische burgers?

BNNVARA noemt wel de zesduizend gesneuvelde Nederlandse militairen en honderdduizend Indonesische slachtoffers, maar niet de duizenden (Indische) Nederlanders, Ambonezen, Menadonezen en Chinezen die zijn vermoord door nationalistische jongeren en criminele bendes.

BNNVARA doet het voorkomen alsof het de Nederlandse militairen op Java uitsluitend te doen was een alleszins begrijpelijke opstand tegen het kolonialisme de kop in te drukken. De omroep maakt hiermee van alle Nederlanders, militairen en politici, daders en van alle Indonesiërs slachtoffers van de Nederlanders.

Journalistiek doet mij vaak denken aan de drie aapjes: wegkijken, je doof houden en verzwijgen. Bij de serie Onze jongens op Java heb ik dat ook.

Wegkijken van de wandaden van de Indonesische ‘vrijheidsstrijders’, je doof houden voor de roep om volledigheid van informatie en het verzwijgen van het leed van de (Indische) Nederlanders in Indië. En denk maar niet dat BNNVARA ooit zal erkennen dat zij bewust deze vertekende weergave van de werkelijkheid voor het voetlicht heeft gebracht.

Bronbeek haalt controversiële aankondiging offline

Federatie Indische Nederlanders