Alle berichten (26)

Sorteer op

ERESCHULD EN BOETE

10897301468?profile=originalERESCHULD EN BOETE

foto :  Michel Korzec.

Een ander lid van de Indische gemeenschap is een zekere mevrouw Spoor-Dijkema die na vijftig jaar nog verkondigde dat er geen goede Jappanners bestaan (‘Vrij Nederland’, 1991).

Deze uitspraken uit de Indische gemeenschap zijn in- en intriest en teleurstellend.

De redactie van de Volkskrant (1991) had schijnbaar in een moment van verstandsverbijstering (?) het geschrift van een zekere heer Korzec geplaatst, die (in een column) commentaar gaf over de, zoals hij het noemde “gedisproportioneerde” aanspraken van de Stichting Japanse Ereschulden.

 

 

Hoezo gedisproportioneerd? Waar haalt mijnheer Korzec die wetenschap vandaan dat te beweren en zich dat aan te matigen? Stoken en modder over een gemeenschap uitstorten die hij helemaal niet kent; is hij een geïnterneerde uit WO II of anderszins een oorlogsslachtoffer? Voorzover ik na kan gaan, is dat niet het geval. Maar het kwaad is al geschied en de destructie heeft zijn werk gedaan. Het doet er nu ook niet meer toe omdat hij kennelijk de bedoeling had mensen voor de schenen te schoppen en te beledigen. Of draagt deze wijsneuzige meneer nog latente en onbegrepen ressentimenten met zich mee, al zeulend, onder een merkwaardig soort jaloezie waarvan hij zelf oorsprong en oorzaak niet meer weet (als oorspronkelijke niet-westerse Europeaan)? Om hier in West Europa voor vol te worden aangezien, moet je toch wel driftig om je heen slaan en zeuren over zaken waar je immers geen ene notie van hebt? Een buitenstaander heeft doorgaans de grootste mond omdat hij zelf betrokken noch verantwoordelijk is. Ik gun als sociaal mens en rechtgeaard vrije democraat van nature een ieder zijn mening en de vrijheid een mening te verkondigen zoals men wil maar hier is geen sprake van een mening: het is een onvervalst oordeel. Dat deze man door Kousbroek ook is aangehaald met betrekking tot de claims van de Stichting Japanse Ereschulden wil niets zeggen over de kwaliteit van zijn geschrift of denkbeeld, laat staan over de man zelf. Ik raad hem dan ook aan zich eerst te verdiepen in de Indisch-Nederlandse geschiedenis, talloze rapporten en vooral de NIOD-rapporten te lezen voordat hij zich waagt aan enig oordeel.

 

Heel anders is het bij burger-geïnterneerden en anderen die aanspraken maken op een materiële genoegdoening die overeenkomt met andere claims van oorlogsslachtoffers en die volstrekt gedisproportioneerd is, om dat woord nog maar eens te gebruiken.

Het is voor mij onbegrijpelijk van Kousbroek dat hij uit de column van Korzec alleen het woord gedisproportioneerd eruit heeft gepikt. Over het waarom, krijgen we het volgende te lezen:

“De overlevenden van de Duitse kampen kregen Wiedergutmachung dat willen de Indische geïnterrneerden ook, maar ze willen meer. Ze willen twintig keer zoveel.

Nu gooit Kousbroek (zelf geïnterneerd om het nog erger te doen lijken), net als Korzec, een knuppel in het hoenderhok, en maakt louter om te JENNEN), een behoorlijke fout met de hiervoor genoemde misplaatste en ridicule opmerking. Ik vind dit zo teleurstellend en bijzonder gemeen van de man om een groep mensen (waar hij, naar hij zegt zelf toe behoort) neer te zetten als lamenterende klagers. Kousbroek weet drommels goed dat dit onwaar en buiten de werkelijkheid is! Ze willen helemaal niet MEER, ze willen volledige genoegdoening (hetgeen nog niet is gebeurd) wat hen recht doet en rechtens toekomt, nu in materiële zin die gelijk is aan  andere oorlogsslachtoffers. Wat kan die man toch zeuren om iets waarmee hij, naar hij zelf zegt veel moeite heeft, namelijk over het onrecht dat in dit land met voeten wordt getreden. Onbegrijpelijk.

 

Bij onze Europese buren gebeurde de compensaties (voor hún koloniën) toch vloeiender en beschaafder en vraag men zich af of  het de Nederlandse regering historisch nog niet duidelijk genoeg is dat de buurlanden Frankrijk, Engeland hun voormalige koloniën (nog afgezien van de VS) en zelfs het straatarme Portugal hun slachtoffers volledig hadden gecompenseerd. De internationale schande die Nederland hiermee op zich laadt, is buitengewoon groot wanneer dit langer blijft duren. Alles staat in de NIOD-rapporten waar en hoe de Nederlandse regering moet handelen.

Nederland wordt nu internationaal constant in de gaten gehouden (gemonitored zoals dat hedentendage heet) nu deze kwestie speelt en dus actueel is, om te weten waarmee en vooral op welke manier de Nederlandse Staat tot een voor de Indische gemeenschap bevredigende oplossing zal komen aanzetten.

 

Er gaan in mijn directe omgeving al stemmen op om Europese (juridische) sancties op te leggen aan hen die verantwoordelijk zijn voor het onrecht aangedaan aan een gemeenschap; die zijn, zo ik heb vernomen in voorbereiding voor het geval de Indische Kwestie niet snel wordt opgelost.

 

Om alles in juiste verhoudingen te zien schrijft Kousbroek vervolgens dat Duitsland aan de Joodse slachtoffers (per hoofd) ca. fl. 2000 had betaald. Ziedaar zijn grote berekeningsfout. Zoals we weten uit de gegevens werd per hoofd aan de Joodse gemeenschap meer dan fl. 40 duizend uitbetaald, evenals de Roma/Sinti-gemeenschap overigens. Ziedaar, zij werden geheel gecompenseerd. Kousbroek was dus weer niet goed geïnformeerd over de hoogte(s) van de respectievelijke vergoedingen/compensaties aan Europese slachtoffers. Waar haalt hij die compleet foute informatie toch vandaan? Ik neem hem dit zeer kwalijk. Hier lijkt iemand flink met cijfers te goochelen en een dom spelletje te spelen, kijken of een gek er misschien in trapt. Het bedrag heeft exact de hoogte die overeenkomt met de claim van de Indische gemeenschap (20 x fl. 2000 weet u nog?) (de burger-geïnterneerden e.a.). Dat is volstrekt helder en legitiem. Sterker nog, de Indische gemeenschap heeft in haar aanspraken zelfs de geldontwaarding, langer dan zestig jaar nog niet eens in het bedrag verdisconteerd. Een bedrag van € 35 duizend is daarom zelfs heel redelijk (zij het altijd nog te schamel bij nader inzien moet ik erbij zeggen, zowel letterlijk als figuurlijk.)

 

Nu komt de vraag weer op: waar komt die agitatie van Kousbroek vandaan om uitgerekend dit punt te berde te brengen? En dan: waarom maakt hij zich zo verdomd druk om deze zaak waarbij hij persoonlijk geen enkel belang heeft maar waarbij hij wel anderen onnodig tegen de schenen schopt? Ook dit reken ik hem bijzonder aan. Dat hij persoonlijk zelf de materiële genoegdoening niet nodig heeft, is zijn zaak en keuze maar dat hij op de stoel van een ambtenaar gaat zitten om zijn onredelijke betoog publiekelijk te spuien is werkelijk niet comme il faut.

 

Laten we eerlijk zijn en niet doen alsof het bedrag zo hoog en onoverkomelijk is.

En dan de onheuse behandeling en onrechtvaardigheid in deze kwestie die meer dan 65 jaar heeft geduurd. Het is nu de allerhoogste tijd om hier komaf te maken en een definitieve streep te zetten onder deze (voor ieder) pijnlijke Indische kwestie. Kousbroek gaf zelf toe (waar komt opeens die ambivalentie van hem vandaan?) dat de Nederlandse Staat (al die regeringen na WO II, de KVP onder leiding van Romme (de man die de vermaledijde “fokpremie” heeft ingevoerd, waar hij de sociale bijverschijnselen van die wet op de koop toe nam, voorop met zijn uitspraak:


 “.. we zijn hun niets verschuldigd..(.)” zo onvoorstelbaar stupide, grievend, laks en bovendien krenterig en geborneerd handelt wanneer het om aanspraken en in het algemeen over gelijkstelling gaat.

 

De Nederlandse Staat had al lang de tijd gehad om komaf te maken met de Indische Gemeenschap en ze in hun aanspraken volledig tegemoet te komen. In de 60-er en 70-er jaren had de Indische Gemeenschap toen hard en met de vuisten op tafel moeten slaan; maar ze waren hiervoor te beschaafd (“overbeschaafd”, schreef Jan Blokker – scheen geen visitekaartje te zijn PS).

En juist die houding tekent en kenmerkt het lot van mensen die dachten dat de ander uit hetzelfde hout waren gesneden. Het is met die bescheidenheid nu geheel afgelopen, de messen geslepen en de barricades opgesteld.

 

Per slot zijn de NIOD-rapporten waarin de aanspraken van de Indische gemeenschap zijn neergelegd en bevestigd niet voor niets opgesteld Waar moeten ze nog op wachten? Tot ze allen dood zijn? Er is immers geen enkele belemmering om de aanspraken nu uit te voeren; en ondertussen worden weer miljarden euro’s de wereld in geslingerd in plaats van recht(en) en democratie te exporteren voor al die ontwikkelingsprojecten waarvan een handvol uitvoerders het meeste profijt trekken en dat uit gemeenschapsgeld, tegen ongelijke verdeling en onrecht in de Wereld, maar eigen burgers worden ondertussen hun rechten ontnomen en volstrekt genegeerd. De woorden van Kafka zijn hier vlees geworden.

 

10897270465?profile=original

10897270653?profile=original

Het NIOD gebouw – Amsterdam.

 

10897269292?profile=original

 

10897302663?profile=original

De stille tocht 2012 Den Haag – de stoet naar plein 1813.

 

Door :

 ICM Columnist / respondent

 Pjotr Xerxes Siccama

10897249257?profile=original


 

Lees verder…

Zo ging dat...helaas....

10897303671?profile=originalZo ging dat...helaas....

http://julieallebewijzen-buzzfeed.blogspot.nl/…/

1947-soedah… had de boodschap goed begrepen na haar aankomst eind 1946. Zwijgen over Indië en meehelpen met de wederopbouw van Nederland. Terwijl haar moeder en haar twee kinderen in een contractpension in Markelo verbleven was Julie begin 1947 op zoek naar werk in Amsterdam. Zij vond al snel een baan bij een Notaris kantoor aan de Vossiusstraat. Een paar maanden later leerde zij Anton kennen en zouden al snel gezamenlijk een etage betrekken aan de Amstel. In januari 1948 werd hun eerste kind geboren.

De inmiddels zo bekende ‘zwijgzaamheid’ van de eerste generatie gerepatrieerden en later de spijtoptanten uit Nederlands-Indië kan gerelateerd worden aan: de koele ontvangst door de Nederlanders, de discussies over ‘wat is een Indo’ een Nederlander of een Indonesiër (lees Socioloog Wertheim ‘ze moeten maar in psychoanalyse om te ontdekken dat zij Indonesiër zijn’). Hun Indische opvoeding die vaak conservatief was geweest en gebaseerd op gehoorzaamheid (je vader en de Europeaan weten het beter). De gerepatrieerde Indo's hadden een vaak zeer verschillende culturele achtergrond en kwamen zeker niet allemaal van het eiland Java. De nieuwe bewoners met een Indische achtergrond werd echter als één groepering met een grote culturele achterstand beschouwd. Betutteling was het gevolg.

Het merendeel van de Indo’s kreeg hierdoor het gevoel dat zij tweederangs burgers waren. Door dan maar te zwijgen, te gehoorzamen en hard te werken zouden zij op termijn wel een plaats in de maatschappij gaan veroveren. Het duurde echter soms jaren voordat Indische families een eigen huis en werk hadden gevonden. De Nederlandse overheid vindt echter nog steeds dat de 'inburgering' van de Indo's zeer geslaagd zou zijn. Opvallend vaak waren de Indo’s de bescheiden maar wél aanwezige gangmakers in het verenigingsleven wat weer langzaam op gang kwam toen de Nederlanders weer geld voor contributies hadden. In bijna elke vereniging in Nederland zitten wel een of twee Indo’s die op een bescheiden manier veel werk verrichten.

De opvang en hulp aan oorlogslachtoffers was vanaf 1945 langzaam op gang gekomen. Men had geleerd van de eerste wereldoorlog van 1914-1918 dat men wel degelijk aandacht moest besteden aan de individueel getroffenen ook als het een heel volk betreft. In de psychiatriese instellingen in Nederland werden veel Nederlanders verpleegd die niet alleen hun echtgenoot/echtgenote waren verloren maar soms ook hun kinderen of gehele familie. De huisartsen maakten melding van veel patiënten die klachten van depressieve aard hadden. De ontwikkeling van antidepressiva die aansloot op een goed onderzocht ziektebeeld moest nog op gang komen. Dus het advies was al snel ‘ach mevrouwtje van tobben wordt je ook niet beter’. Een goede “volksgezondheid” was immers hard nodig om het land weer op te kunnen bouwen. Het was ook nog de periode dat slachtoffers ‘recht op privacy’ hadden. In de tegenwoordige tijd is dat bijna andersom. De media zoals kranten en TV staan soms eerder dan de hulpverleners een drama ‘te verslaan’. Terwijl men zich vroeger schaamde voor een depressie kan men heden een groot arsenaal aan ‘hulp’ zoeken los van de tips en het begrip van familie en partners.

Terwijl veel gerepatrieerde Europeanen hun Nederlandse familie hadden kan dit niet gezegd worden over de Indo’s zoals Julie. Die had in Nederland alleen haar moeder en een verre aangetrouwde nicht. Over haar Vader was niets bekend geweest bij het Rode Kruis. De Indo’s moesten ook nog een zekere schroom overwinnen om naar de zo ‘Nederlandse’ artsen op bezoek te gaan. Zou de arts hun wel begrijpen en goed verstaan? Hoeveel Indo mannen en vrouwen de huisarts bezochten met depressieve klachten vanwege hun opspelende oorlogservaringen is niet echt bekend.

Als er indertijd een stichting ‘Soedah, laat maar’ was opgericht ipv bijvoorbeeld Stichting Pelita dan waren er zeker zo’n 150.000 Indo’s lid geworden. Hun passieve houding is pas vanaf eind jaren ’60 veranderd. De gordijnen van de huizen ging verder open en er kwam een periode dat er ‘leefkuilen’ en ‘knuffelmuren’ in zwang kwamen. Flowerpower, Peace en Love. Oorlogslachtofferhulp werd veranderd in erkenning en hulpverlening. Het sobere beleid van de jaren '50 bleek succesvol geweest. De sociale zekerheid nam toe en de sociaal-maatschappelijke veranderingen werden aangejaagd door de eerste naoorlogse generatie jongeren die de ‘grijsheid’ van de jaren ’50 als benauwd hadden ervaren en de liberale oprispingen van de jaren ’60 ten volle wilde benutten.

De Indo broers de Wolff scoorden in 1959 een eerste hit onder de naam de Blue Diamonds en Anneke Grönloh veroverde in 1962 met het liedje Brandend Zand de Nederlandse harten. De Indo muzikanten werden vanaf eind jaren ’60 steeds minder gevraagd en moesten plaats maken voor uit Engeland en Amerika afkomstige of door Nederlandse muzikanten geïmiteerde populaire (Pop) muziek. De bevolking was tussen 1945 en 1970 met drie miljoen inwoners toegenomen en de TV was van zwart/wit naar kleur gegaan. Door het Groot Indonesisch Kookboek van Bep Vuyk maakten vele Nederlanders kennis met de gevarieerde rijsttafels. Onder Indo’s en hun families met Nederlandse aanhang was de eerste Pasar Malem Tong Tong in Den Haag 1959 een groot succes. Ook het voorbereidend werk door Mary Bruckel-Beiten in de voorgaande jaren (waaronder de eerste grote Pasar Malam in 1958 en vergelijkbare evenementen in de jaren daar voor) en vele anderen zoals o.a. Tjalie Robinson die vonden dat het Indies (Indo) gedachtegoed bewaard moest blijven sloeg niet alleen aan bij de Indo's er kwamen ook steeds meer Nederlanders naar de Pasar Malam's.

De ‘zelfhulp’ onder de Indo’s kwam op gang door met elkaar in gesprek te gaan tijdens deze steeds populairder wordende evenementen. De menukaarten van de Chinese restaurants werden uitgebreid met Indische recepten die vergeten leken te zijn. De termen ‘Binnenkampers’ en ‘Buitenkampers’ werden nog niet openlijk gebezigd. Bijna geheel Nederland had immers buiten de gevangenis en concentratie kampen de oorlog doorgemaakt. En toch wilde men nauwelijks horen dat ‘de toestand’ op o.a. Java onvergelijkbaar was met de ‘verschrikkelijke jaren' tijdens de Duitse bezetting van Nederland. Koningin Wilhelmina heeft in November 1945 nog wel een heel lief briefje geschreven aan de ‘Kinderen die geïnterneerd geweest zijn’. De twee jonge kinderen van Julie en de vele andere Indo kinderen hebben dit lieve briefje nooit gekregen want zij waren immers nooit ‘geïnterneerd' geweest. Wilhelmina wist kennelijk ook niet dat veel kinderen opnieuw 'geïnterneerd waren in zogenaamde 'beschermingskampen'. De kinderen die wel geïnterneerd waren geweest zullen nog wel eventjes verbaasd zijn geweest over de opmerking over hun Moeders en (door omstandig heden elders geïnterneerde Vaders:
Wist de Koningin dan niet de er mannen/jongens en aparte vrouwenkampen waren geweest en dat veel geïnterneerde kinderen met name hun vaders nauwelijks herkenden als zij al verenigd werden? Willem Nijholt over het contact met zijn Vader na de oorlog; 'Mama hij zegt dat we naar bed moeten'. Was zij ook niet op de hoogte dat er géén Nederlands onderwijs aan de kampkinderen gegeven mocht worden. De 'buitenkamp' kinderen moesten net als Julie en alle andere buiten de kampen verblijvende Indo's zo snel mogelijk 'gejapaniseerd' worden.

Veelzijdig acteur Willem Nijholt leerde in de jaren '80 zijn publiek nog een Japans liedje om daarna pas te vertellen dat het een liedje was uit zijn kamptijd als jonge jongen. Nijholt in 1934 geboren in Gombong uit Nederlandse ouders, kwam op zijn achtste ook in een kamp terecht. Hoewel hij zei daar geen trauma's aan overgehouden te hebben, waren het wel vormende jaren. ‘Je slaat je jeugd over als je op je twaalfde dode mannen moet afleggen, terwijl je ook nog zo aan jezelf moet denken dat je daarnaast ook hun eten gaat ophalen, zodat je wat extra voedsel hebt’. Jaren later, in 2002 zegt hij:

"Het kamp, daar word ik vooral aan herinnerd als ik Japanse toeristen zie, of iets níet koop omdat het een Japans merk is. Laatst ging ik een grasmaaimachine kopen en ze hadden in de winkel alleen Japanse. Ik zei tegen Ben, mijn vriend: 'Ik doe het niet.' Maar ik kon niet anders, we hadden het ding nodig. Toen zei ik: 'Oké, dan zal deze Jap godverdomme voor míj werken.' Ja, en dat 55 jaar na dato.'' ''Ik heb er de laatste jaren weer meer last van. Een bitter gevoel, omdat ik door het kamp geen goede scholing heb gehad, omdat ik mijn moeder heb verloren...

Terwijl Willem Nijholt in een van de kampen verbleef leefde ‘buitenkamper’ Okke Norel in een boom.

De in Nederland aangekomen Indo’s hielden aldus noodgedwongen de lippen op elkaar . Er waren vanaf 1945 veel discussies op gang gekomen over wie ‘goed’ en wie ’fout’ in de oorlogsperiode was geweest. De Indo’s kregen vaak het verwijt te horen dat zij eigenlijk ook een beetje fout waren geweest. Zij hadden ‘hun’ land immers niet goed verdedigd en kwamen eenmaal Nederland aangekomen hun hand op houden. Ook de kinderen van Julie en Anton werden al op jonge leeftijd geconfronteerd met geheimzinnige uitspraken zoals ‘die melkboer daar is verkeerd geweest’. Of ‘oh, ben jij er een uit dat NSB gezin’! Nog in 1965 hoorde de kinderen over ‘die verkeerd geweest zijnde familie. ‘Ja daar, schuin aan de overkant!’ Wat de kinderen dan zagen was een grote vrijstaande villa met een mooi onderhouden tuin. Was dat huis betaald met oorlogsbuit? In die villa woonden ook kinderen met dezelfde leeftijd als de kinderen van Julie en Anton.

Natuurlijk vroegen de kinderen niets aan de kinderen van de villa maar je paste er wel voor op om het hen om te gaan. Pas jaren later hoorde je dan de achtergrond. Het was de grootvader van de villa eigenaar geweest die een rol in de NSB gespeeld zou hebben en met de moffen geheuld zou hebben. De Nationaal Socialistische Beweging van Anton Mussert die samen met de bezettende Duitsers het land wilde gaan regeren. Ja, die waren goed ‘fout’ geweest. Had de moeder van Charlotte ook niet meegelopen met de Indische NSB optochten in Bandoeng 1935 toen Mussert Indië bezocht? Julie was laaiend van woede geweest toen zij haar moeder in een bruin hemd voorbij zag marcheren.

Wie ‘goed’ was geweest kon rekenen op repatriëring naar Nederland. Dat ging echter niet vanzelfsprekend de Nederlandse regering was er logistiek maar ook psychologisch niet echt op ingesteld om hun ‘onderdanen die in den verre verbleven’ snel naar Nederland te halen. En wie zou de transportkosten moeten betalen? Nederland was immers zwaar ‘berooid’. Er was wel genoeg (geleend) geld om tussen 1945 en 1950 meer dan 200.000 militairen naar Nederlands-Indië te sturen. De Nederlandse politici waren echter wel zo ‘slim’ om er op toe te zien dat Nederlands-Indië zogenaamd autonoom was geweest waardoor de ‘eigen’ schulden waaronder de achterstallige salarissen en pensioenen van de Europeanen en Indo’s dus niet uitgekeerd behoefde te worden. Laat staan dat er sprake was van schadevergoeding vanwege het achterlaten van huizen

Foto :Station Utrecht 1956 - aankomst repatrianten uit Indië

De blogspot is uit de lucht gehaald en als ""gevaarlijk""aangegeven....vreemd!

Lees verder…

Strengere alcoholwetten in Indonesië

10897303852?profile=originalStrengere alcoholwetten in Indonesië

 

Vanaf donderedag 16 april 2015 mogen warungs, kaki lima en kleine supermarkten in Indonesië geen bier meer verkopen. Volgens een nieuwe wet mogen alcoholhoudende dranken met 5 % of minder alcohol niet lanfer worden verkocht in de winkels en de straatverkoop. Voor de Nederlandse brouweer Heineken is de nieuwe wet een behoorlijke tegenvaller.

 

Ongeveer de helft van de bierverkoop in Indonesië vindt plaats via de kleine detailhandel en warungs. Heineken voert behalve haar eigen merk ook het bekende Bir Bintang en beheerst in totaal ongeveer 70 % van de Indonesische biermarkt.

De nieuwe wet werd in januari dit jaar al aangekondigd. De regering van President Djoko Widodo vindt dat in zijn land minderjarigen veel te gemakkelijk aan alcohol kunnen komen. Met de nieuwe wet hoopt hij alcoholisme onder jongeren een halt toe te roepen. 

 

De toenemende macht van verschillende moslimgroepen zou ook een rol hebben gespeeld bij de aanscherping van de regels.

Het Financieel Dagblad meldt dat de plannen die begin van dit    jaar ontvouwd werden, redelijk onverwacht kwamen voor de Nederlandse bierbrouwer. Samen met andere brouiwers is Heineken in overleg met de Indonesische regering. De brouwers proberen de regering ervan te overtuigen da er andere middelen zijn om jongeren van de drank af te houden. Strengere regels wat betreft leeftijden en de controle daaroop door winkelpersoneel zou bijvoorbeeld veel effectiever zijn.

 

Niet alleen de bierbrouwers vrezen de doodsteek voor de biermarkt. Ook op plekken waar toerisme een belangrijke bron van inkomsten is, is men ontevreden over de nieuwe wet. De toeristensector is bang dat nu minder mensen Indonesië zullen bezoeken.

 

Lees verder…

57e Tong Tong Fair

10897313071?profile=original57e Tong Tong Fair

Van 27 mei t/m 7 juni 2015 is  Den Haag weer even de Indische hoofdstad van het Westelijk halfrond. Twaalf dagen lang zal het enorme tentencomplex de tachtig- tot honderdduizend bezoekers verwelkomen in een bijzonder Oosterse ambiance.

Het gehele tentencomplex bestaat uit de entreetent met de kassa’s, garderobe, infobalie en een aantal “eigen” stands van de Stichting Tong Tong, alsmede de Kidscorner,  waar u eventueel uw

kinderen aan de zorgzame handen van ervaren leidsters kunt toevertrouwen. Dan natuurlijk de Grand Pasar, waar vele honderden standhouders hun waar uitgestald hebben en de geuren van wierook en tropisch fruit u zullen doen denken aan exotische oorden. U kunt hier naar hartenlust urenlang rondslenteren en winkelen bij de vele stands en kramen. En bent u moe geworden van het geslenter, dan kunt u aangenaam verpozen in de Eetwijk, waar Indisch culinair Nederland u zal verwennen met de heerlijkste gerechten.

Daarnaast is er natuurlijk het Tong Tong Festival, dat hoofdzakelijk op het grote podium zal plaats-vinden.  Optredens van tal van dansgroepen, Indonesische en Indische artiesten, kortom, teveel om op te noemen. Dan is er ook nog het Cultuurpaviljoen met het Kooktheater en het Indonesië paviljoen, waar het een waar allegaartje is van de vele Indonesische verkopers van exotische waren en producten die speciaal voor de TTF werden ingevlogen.

Een belangrijk deel van het Tong Tong Festival zal ook plaatsvinden in de twee theaters, het Tong Tong Theater en de Bengkel. En wie van muziek houdt kan altijd terecht in het Indo Rock Café.

Tijdens de TTF zullen ook elders in Den Haag allerlei Indische festiviteiten hun bezoekers verrassen. Op dit moment is nog niet bekend wat het programma van de Tong Tong Fair zal zijn, maar daar komen wij in onze volgende editie uitgebreid op terug. 

Lees verder…

Volksoperahuis brengt “Hete Peper”

10897299471?profile=originalVolksoperahuis brengt “Hete Peper”

Tot en met 25 april brengt Het Volksoperahuis in samenwerking met Papermoon Puppet Theatre uit Yogyakarta de unieke voorstelling: “Hete Peper”. Een muziektheater voorstelling over Indo’s, over Nederlanders en   over Indonesiërs, gemaakt door theatermakers uit beide landen.

Begeleid door veel muziek, van krontjong tot rock en met vindingrijk poppenspel, ontvouwt zich het verhaal van Hete Peper: de geschiedenis van twee geliefden die door de Indonesische onafhankelijkheidstrijd een fatale wending krijgt.

In Hete Peper reist de Nederlander Eric Coen voor het eerst in zijn leven naar Java. Hij bezoekt de resten van de suikerfabriek die decennia lang gerund werd door zijn familie. Zijn vader is na de onafhankelijkheid van Indonesië naar Nederland vertrokken en heeft altijd gezwegen over wat zich die laatste jaren heeft afgespeeld. Bij de restanten van de fabriek ontmoet Eric een stokoude Javaanse man, die zijn vader goed gekend heeft. Maar ook hij hult zich in stilzwijgen. Door tussenkomst van de kleindochter van de oude man komen er toch fragmenten uit het verleden los over een heftige liefdesgeschiedenis en langzaam tekent zich een verhaal af met een dramatische ontknoping.

Het Volksoperahuis en Papermoon Puppet Theatre lieten zich inspireren door onder andere het liefdesverhaal van Saidja en Adinda uit de Max Havelaar, maar ook wilden zij de strijd van de Indonesiërs voor een eigen republiek een plek geven. En    wat was verder de rol van de geruchtmakende Poncke Princen en wat was het lot van de Indische Nederlanders.

Vorig jaar reisden mensen van het Volksoperahuis naar Java om zich in de cultuur te verdiepen en partners te zoeken voor dit project. Jef Hofmeister zegt hierover: “Wij reden door de regenachtige straten van Jakarta waar het leek alsof vanaf iedere straathoek het verleden ons aanstaarde. Van de te huren Omafietsen van het merk Batavia, tot mensen die nog tot duizend kunnen tellen in het Nederlands. Het verleden heeft dus niet alleen een Nederlands-Indisch aspect. Het leeft nog wel degelijk nohg steeds in Indonesië, zij het niet overal even duidelijk zichtbaar.

In Yogyakarta kwam het reis-gezelschap in cobntact met het Papermoon Puppet Theatre. Deze jonge generatie Indonesische kunstenaars en artiesten grepen deze gelegenheid met beide handen aan om zich opnieuw tot hun eigen geschiedenis te verhouden. Voor b eide partijen was het duidelijk, dat als je het verleden het best kunt beleven vanuit beide perspectieven.

Voor meer informatie, speeldata en locaties raadpleeg de website: www.volksoperahuis.nl

Lees verder…

Column door: Anita Bunt

10897302894?profile=originalColumn                                      door:  Anita Bunt

De voorbereidingen voor de Indische Salon zijn in volle gang. Afspraken gemaakt, locatie geregeld en het onderwerp voor deze middag staat ook vast: “De Indische en Molukse oermoeder”. Wat was de rol van de Indische en Molukse vrouw in Nederlands Indië door de geschiedenis heen en hoe is het nu? Als organisatie zijn we het erover eens dat het een heel mooi onderwerp is voor deze Indische Salon. 2015, het jaar van de grote verandering, het jaar waarin wij, Indische vrouwen, ons laten horen en zien!

Vol ijver gaan we aan de slag met het programma voor die middag en borrelen de ideeën naar boven. We vallen van het een in het ander, vinden alles leuk! Toch moeten we spijkers met koppen slaan, want het is wel de bedoeling dat er een mooi programma komt waarin “Mammiku, mijn moeder” centraal staat. We willen graag met de mensen in gesprek over hun moeder, oma, schoonmoeder of welke moeder dan ook, maar het is ook mooi om ons te verdiepen in de geschiedenis en daar wat over te vertellen. Mooi, maar wie gaat dan wat vertellen? En  wat weten we eigenlijk over onze “oermoeders”?

Op zoek naar informatie over de geschiedenis van de Indische vrouw kom ik uit bij boeken van Reggie Baay en tijdens het lezen van deze boeken word ik geraakt door de verhalen over onze oermoeder, de Njai.

Met mijn systemische blik lees ik de geschiedenis van onze oermoeders en besef meer dan ooit dat de inlandse vrouw en haar kinderen (van een blanke man),

 

de “EurAziaten”  lange tijd geen bestaansrecht hebben gehad, geen erkenning kregen. Oef, dat doet pijn. Het maakt voor mij heel duidelijk waar het gevoel vandaan komt dat ik nergens bij hoorde. Ik was niet wit en was niet bruin, maar wat was ik dan wel? Een vraag die mij heel lang heeft beziggehouden, totdat ik ontdekte dat ik geen keus hoef te maken en dat het er nu allebei kan zijn.

Lange tijd had ik het gevoel dat   ik moest kiezen en koos voor    wit, maar hoe “witter” ik me    ging voelen en gedragen, hoe ongelukkiger ik werd. Nu ik me meer verdiep in mijn eigen en in de collectieve geschiedenis van Nederlands Indië, hoe meer respect ik krijg voor onze Indische oermoeders. Zij hadden vaak geen keus, er werd voor hun bepaald en werd er verwacht dat zij zich overal wel doorheen sloegen.

Geen gezeur, gewoon doorgaan! Ze hielden het gezin en families bij elkaar, zorgden dat ze er voor een ander waren, cijferden zichzelf weg om er voor de ander te zijn. Deze vrouwen zijn voor mij het voorbeeld van Innerlijke Kracht en wijsheid, een bron waar uit wij als volgende generaties uit mogen putten, hoe gaaf is dat?

Het organiseren van de Indische Salon heeft me iedere dag nog iets bijzonders gebracht, waar ik weer van kan leren en groeien, en ik heb dan ook het gevoel dat deze voorbereidingen me weer een heel stuk meer hebben laten verbinden met mijn Indische roots. Een heerlijk krachtig gevoel! Ik neem dan ook graag de taak op me om als spreker tijdens de Indische Salon op te gaan treden en een stuk geschiedenis over “Mammiku”, mijn moeder, te gaan vertellen. Mijn collega Lelia zal een stuk vertellen over de Molukse geschiedenis van “Mammiku”, en heeft zij, met veel plezier, verschillende, vrouwelijke, familieleden geïnterviewd.

Hartegroet en tot ziens op 17 mei in “Het Koelhuis”, Parkstraat 1, 7202 AD Zutphen van 14.00 tot 17.00 uur (inloop va. 13.30 uur). Entree: € 12,50, incl. een warme Indische lunch.

Aanmelden tot 10 mei via: indischesalonzutphen@gmail.com

Lees verder…

I C M B R E A K I N G N E W S 24 april 2015

C M   B R E A K I N G   N E W S    24 april  2015

10897255061?profile=original

                                  TOEGANG  TOT   I C M  -  WORD VANDAAG  NOG  ABONNEE !
                                           MEDIA - UW NETWERK  -  MET  B2B  CONTACTEN  -
                                           ICM nu op I-Phone  - YouTube ICM Kanaal (Rtv) 
 
 
 
 
 
 
  

 

10897293058?profile=originalRecept van de maand                                 Nasi Goreng

Nasi goreng werd in Indië altijd gegeten als er van andere maaltijden restjes over waren. Restanten rijst, vlees, enz. werden samengevoegd  tot een “kliekjesmaaltijd”. Volgens deze zelfde formule kennen we uit Spanje ook de Paëlla. Sinds de komst van Indische mensen naar Nederland vlak na de Tweede Wereldoorlog, is de Nasi een eigen leven gaan leiden en staat het regelmatig bij vrijwel iedere Nederlander op het menu. Een goede nasi is echter een ware traktatie.

Ingrediënten:                      

500 gram rijst, 400 gram (restjes van) vlees, kip, ham…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 21 April 2015 om 10.56

Doorgeven is een heilige plicht

10897292856?profile=originalDoorgeven is een heilige plicht

Nu we het hiervoor toch over    het Indisch Herinneringscentrum gehad hebben, volgt hier nog een oproep van de bestuursvoorzitter van het IHC, Erry Stoové. Een appel aan ALLE mensen met Indische roots, die hun  bijdrage willen leveren aan het in stand houden van de herinneringen aan dat prachtige eilandenrijk aan de andere kant van de wereldbol. Erry Stoové vertelt:

“Waarom”.

Mijn kleindochter van vijf kijkt mij met haar grote bruine ogen aan, aarzelt en vraagt dan: “Opa, waarom ben jij zo bruin?” Het antwoord, dat ik in een land hier ver vandaan, Indonesië, geboren ben, weet zij maar al te goed. We hebben het al vaak over de tropenzon gehad. Ook is…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 21 April 2015 om 10.46

Indische Salon zoekt nieuwe locaties

10897289663?profile=originalIndische Salon zoekt nieuwe locaties

Sinds enige tijd organiseert het Indisch Herinneringscentrum (IHC) in Bronbeek Indische Salons. Dit zijn huiskamer-bijeenkomsten over een Indisch thema. De salons zijn  bedoeld voor iedereen die geïnteresseerd is in de Indische cultuur in de breedste zin.  Hierbij moet iedereen welkom zijn: jong en oud, Indisch en niet-Indisch, autochtoon en allochtoon. Zolang de gezamenlijke interesse maar Indisch is. De Indische Salon draait om het samenkomen in een intieme en ongedwongen sfeer, met inhoudelijke gesprekken, muziek, kunst of theater en natuurlijk een Indisch hapje en drankje. Het zijn vaak verrassende bijeenkomsten in een kleine setting van maximaal 50 to 60 mensen. De Salon nodigt uit tot…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 21 April 2015 om 10.42

De staf van Prins Diponegoro Door: Michel Maas en Lidy Nicolasen

10897293881?profile=original De staf van Prins Diponegoro                  Door: Michel Maas en Lidy Nicolasen

 De pelgrimsstaf van prins Diponegoro (de Willem van Oranje van Indonesië), veroorzaakt 181 jaar na dato opwinding in zijn thuisland Indonesië. Volkskrant correspondent Michel Maas legt uit waarom en Lidy Nicolasen reconstrueert met de Nederlandse bezitters hoe de staf uiteindelijk kon terugkeren naar Indonesië.

De staf van Diponegoro staat stilletjes in een zijzaaltje van de tentoonstelling Aku Diponegoro (Ik Diponegoro). Piepkleine spotjes werpen een schemerig, bijna geheimzinnig licht op de staf. Spiegelwanden weerkaatsen het licht, maar het blijft te donker om er selfies te maken. Flitsen is verboden. Er zijn…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 21 April 2015 om 10.33

Het drama van Prambon Wetan Door: Marjolein van Pagee en Gijsbert van Es

10897294087?profile=originalHet drama van Prambon Wetan                Door: Marjolein van Pagee en Gijsbert van Es

Een Nederlandse patrouille liep in juli 1949 in een hinderlaag bij een Indonesisch dorp. Een dag later werd het dorp platgebrand. Wat gebeurde er in Prambon Wetan?

Twee keer drie mannen. Een bloedige geschiedenis verbindt hen, met bij elkaar ruim zeventig doden. Het ene drietal, dat woont op Oost-Java, kent het andere, Nederlandse, drietal niet. Over hun gedeelde verleden is nog lang niet alles bekend. Alleen de Nederlandse kant van het verhaal is doorgedrongen tot de ‘vaderlandse’ geschiedschrijving. Bij veteranen van het Korps Mariniers is het zelfs een begrip: de patrouille-Teeken.

Op 22 juli 1949 neemt de Nederlandse…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 21 April 2015 om 10.22

NL Staat wordt voor de Europese Commissie voor de Rechten van de Mens gesleept.

10897292275?profile=original 10897292459?profile=originalNL Staat wordt voor de Europese Commissie voor de Rechten van de Mens gesleept.

70 jaren Indie geschiedenis dat NL regeringen stelselmatig onder het tapijt heeft geveegd lijkt nu naar boven te drijven, de vele lijken die uit kast vallen. Vanuit republiek Indonesië worden de zaken ingebracht die met wetenschap van nu onder de genocide zijn te scharen.

Komt nu de Indische Gemeenschap in beeld, en pikt dit niet langer meer. Zullen alle middelen aangrijpen om dit ludiek wereldwijd kundig te maken “ hoe een hele bevolkingsgroep Indische Nederlanders met een Nederlands paspoort in het Voormalige Indie 70 jaren zijn behandeld, dat de grenzen…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 17 April 2015 om 12.00 — 1 commentaar

"OOSTERSE VECHTSPORTEN"

10897295458?profile=original

 

10897295691?profile=original

Door Rudy E.Groenewald geplaatst op 17 April 2015 om 10.30

NICC Magazine aprilnummer is uit!

Door mij geplaatst op 16 April 2015 om 11.00

ICM op locatie bij - Pasar Siang viert 10-jarig jublieum met extra veel artiesten!

10897296301?profile=originalPersbericht

Kallenkote, april 2015

 

ICM op Locatie bij - Pasar Siang viert 10-jarig jublieum met extra veel artiesten!

Genieten van de Indonesische cultuur op de kleinste, maar  gezelligste Indische markt van het Noorden.…

Doorgaan
Graag bestel ik het ICM Jaarboek "Toegang tot de Indische Wereld"
 
10897296670?profile=original
10897297074?profile=original

  

10897297856?profile=original

 

Graag bestel ik het ICM Jaarboek "Toegang tot de Indische Wereld"  prijs 19,95 exclusief  verzendkosten € 3,95  Doorgaan

 

 

OPROEP


OP ZOEK NAAR DE 'STENGAN DIDONG' (=soldatentaal en verbastering van 'setengah dis donc'= halve Fransman m.a.w. Belg)
Ik werk aan een boek over de Belgen in het KNIL en ik heb hulp nodig!  Met 24.300 waren zij de Belgen die tussen 1816 en 1930 gediend hebben in het Nederlands Oost-Indisch leger. Echter, toch vind ik maar weinig informatie over deze Belgen in ons Belgenland; het lijkt of men hen in hun vaderland collectief is vergeten!  Lees verder

FORUM

Bewerken

Jappenkampkinderen vragen aandacht voor hun geschiedenis

Jappenkampkinderen vragen aandacht voor…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 23 uur geleden .

EEN DIERBARE HERINNERING......

EEN DIERBARE HERINNERING......…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 23 uur geleden .

OPROEP - OP ZOEK NAAR DE 'STENGAN DIDONG' (=soldatentaal en verbastering van 'setengah dis donc'= halve Fransman m.a.w. Belg)

OPROEPOP ZOEK NAAR DE 'STENGAN DIDONG' (=soldatentaal en verbastering van 'setengah dis donc'= halve Fransman m.a.w. Belg)Ik werk aan een boek over de Belgen in het KNIL en ik heb hulp nodig!  Met 24.300 waren zij de Belgen die tussen 1816 en 1930…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op vrijdag.

Het is NOOIT te laat

Het is NOOIT te laatBondskanselier Angela Merkel…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op vrijdag.

Gedeeld verleden, gedeelde verhalen

Gedeeld verleden, gedeelde verhalenDe vier…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op donderdag.

Dierenpark Taman Indonesia wint de titel ‘Leukste uitje van Overijssel 2015’

Den Haag, 31 maart 2015Dierenpark Taman Indonesia wint de titel ‘Leukste uitje…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 13 Apr.

ERESCHULD EN BOETE

ERESCHULD EN BOETE…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 13 Apr.

Lees verder…

Recept van de maand Nasi Goreng

10897293058?profile=originalRecept van de maand                                  Nasi Goreng

Nasi goreng werd in Indië altijd gegeten als er van andere maaltijden restjes over waren. Restanten rijst, vlees, enz. werden samengevoegd  tot een “kliekjesmaaltijd”. Volgens deze zelfde formule kennen we uit Spanje ook de Paëlla. Sinds de komst van Indische mensen naar Nederland vlak na de Tweede Wereldoorlog, is de Nasi een eigen leven gaan leiden en staat het regelmatig bij vrijwel iedere Nederlander op het menu. Een goede nasi is echter een ware traktatie.

Ingrediënten:                      

500 gram rijst, 400 gram (restjes van) vlees, kip, ham in kleine blokjes, garnalen, enz. 4 eieren, 300 à 400 gram groenten (witte kool, prei, peen, sperziebonen, doperwtjes, of wat u maar voor handen heeft. 200 gr. taugé, 200 gram gesnipperde uien, 2 el. gehakte bladselderie, 4 teentjes gehakte knoflook, 1/2 blokje trassi, 2 lomboks of sambal oelek/badjak, 2 tl. djahé, 2 à 3 el. ketjap manis, 1 el. gula djawa (palm- of bruine suiker), snufje zout.

 

Bereiding:                          

Kook de rijst goed droog en laat ze afkoelen. Liever nog gebruik de overgebleven rijst van de vorige dag. Maak van de eieren twee mooie dunne omeletten met een snufje zout, rol ze op en laat ze afkoelen. Snipper de uien, snijd de andere groenten zeer fijn, evenals het vlees en fruit alles samen met alle kruiden aan in een wok in wat olie, behalve de ketjap, taugé en de fijngehakte selderie.  Laat de groenten echter niet gaar worden. Doe dan de rijst in kleine hoeveelheden erbij en warm alles goed door, maar voorkom dat het gaat koken, zodat de groenten knapperig blijven. Schep alles voortdurend goed om. Maak de nasi af met de ketjap en meng er vlak voor het opdienen de selderie en de taugé door. Snijd nu de afgekoelde omeletten in dunne ringetjes en serveer dit aan tafel erbij om over de nasi te strooien. Serveer met wat atjar ketimoen, kroepoek en wat extra s

Lees verder…

Doorgeven is een heilige plicht

10897292856?profile=originalDoorgeven is een heilige plicht

Nu we het hiervoor toch over    het Indisch Herinneringscentrum gehad hebben, volgt hier nog een oproep van de bestuursvoorzitter van het IHC, Erry Stoové. Een appel aan ALLE mensen met Indische roots, die hun  bijdrage willen leveren aan het in stand houden van de herinneringen aan dat prachtige eilandenrijk aan de andere kant van de wereldbol. Erry Stoové vertelt:

“Waarom”.

Mijn kleindochter van vijf kijkt mij met haar grote bruine ogen aan, aarzelt en vraagt dan: “Opa, waarom ben jij zo bruin?” Het antwoord, dat ik in een land hier ver vandaan, Indonesië, geboren ben, weet zij maar al te goed. We hebben het al vaak over de tropenzon gehad. Ook is zij gek op

tempeh goreng, saté ajam en oblok oblok. De vraag is bedoeld om het weer over dat mysterieuze land met dat – in haar ogen – overheerlijke eten te hebben. Heimwee schijnt al in haar genen ingebakken te zijn. Stukje bij beetje voeden wij haar fantasie met verhalen uit het voormalige Nederlands-Indië. De geschiedenis van   de   familie,  van   herkomst,

verlangen en levensstijl. Uiteraard op maat voor een vijfjarige, maar zo begint dat.

Ooit vroeg ik de kinderboeken schrijver Jan Terlouw hoe hij als wetenschapper en politicus ertoe gekomen is om verhalen te schrijven. “Door mijn kinderen elke avond een verhaal te vertellen, waarbij ik putte uit   mijn ervaringen en fantasie”, zo biechtte hij mij op. “Kinderen hebben een feilloos geheugen en vroegen mij steeds om een vervolg. Je moet je verhaallijn dus vasthouden en ook de feiten niet vergeten”, al;dus Jan Terlouw. Zo ontwikkelde zich zijn schrijvers-talent.

In ieder van ons schuilt een schrijver of op z’n minst een verhalenverteller. Als vaders en moeders, opa’s en oma’s, ooms en tantes, neven en nichten met een binding en verbondenheid met Indië en Indonesië, hebben wij een plicht om onze herinneringen en historische kennis door te geven aan de volgende generaties. Wij moeten het verhaal van Indië doorvertellen. Het Indisch Herinneringscentrum (IHC) ziet het als haar heilige plicht om invulling te geven aan het verlevendigen van de onvol-tooid  verleden  tijd.  Het  IHC  is

Erry Stoové, voorzitter IHC

daarbij het geheugen voor de toekomst. Maar wij kunnen dat niet alleen. Wij hebben hulp   nodig van de gehele Indische gemeenschap en wij rekenen daarom ook op uw actieve betrokkenheid.

Het IHC geeft een impuls aan de herhaalde roep om betrokkenheid bij het vertellen van ons verhaal.

De vraag “WAAROM” van de toekomstige generaties mag niet gevolgd worden door een zwijgen. Zij hebben RECHT op ons verhaal.

Zet uw verhaal op papier, vertrouw het toe aan de harddisk van uw computer, vertel het uw kinderen zodat zij het opschrijven. Maar doe iets met uw verhaal, want het is zo ongelooflijk belangrijk. Het IHC wil zich graag beschikbaar stellen voor het verzamelen van uw verhalen.                                         Ook in NICC Magazine hebben al geregeld verhalen van Indische mensen gestaan en de redactie stelt dan ook met graagte redactionele ruimte beschikbaar voor uw verhaal, maar zal het  tevens doorsturen naar het IHC. NICC Magazine wil in deze graag samenwerken met het IHC om uw verhaal een juiste plek te geven en voor de toekomst te bewaren. E-mail adressen:

Het Indisch Herinneringscentrum: info@indischherinneringscentrum.nl,  en de redactie NICC Magazine: info@indisch-centrum-denhaag.nl  

Lees verder…

Indische Salon zoekt nieuwe locaties

10897289663?profile=originalIndische Salon zoekt nieuwe locaties

Sinds enige tijd organiseert het Indisch Herinneringscentrum (IHC) in Bronbeek Indische Salons. Dit zijn huiskamer-bijeenkomsten over een Indisch thema. De salons zijn  bedoeld voor iedereen die geïnteresseerd is in de Indische cultuur in de breedste zin.  Hierbij moet iedereen welkom zijn: jong en oud, Indisch en niet-Indisch, autochtoon en allochtoon. Zolang de gezamenlijke interesse maar Indisch is. De Indische Salon draait om het samenkomen in een intieme en ongedwongen sfeer, met inhoudelijke gesprekken, muziek, kunst of theater en natuurlijk een Indisch hapje en drankje. Het zijn vaak verrassende bijeenkomsten in een kleine setting van maximaal 50 to 60 mensen. De Salon nodigt uit tot gesprekken tussen alle generaties en mensen vanuit verschillende achtergronden. De inhoudelijke thema’s hebben te maken met   de gedeelde geschiedenis van Nederland en Indonesië.

De Indische Salon is onderdeel van een gezamenlijk programma van het Indisch Herinnerings-centrum en de Stichting Herdenking 15 Augustus 1945. Dit jaar staat het thema “70 jaar na dato: mijn herinnering, jouw verhaal” centraal bij alle Indische Salons.

Wat kunt u van het IHC verwachten?

Een bijdrage in de kosten tot een maximum van € 1000,00 (incl. BTW, indien van toepassing).

De organisatie is een co-productie tussen de gastvrouw/-heer en het IHC. Het IHC geeft adviezen en denkt mee over de Indische Salon.

Ondersteuning bij de publiciteit voor de Salon (via de kanalen van het IHC: Facebook, Twitter, Website en Nieuwsbrief).

Wat verwacht het IHC van U?

U bedenkt een inhoudelijk programma, dat aansluit bij de opzet van de Indische Salons. Denk bijvoorbeeld aan een lezing, muziek,  theater,  of  een  panel-

gesprek. De opzet van het programma nodigt uw publiek uit om te participeren of mee te praten.

U regelt een kleinschalige locatie, bijvoorbeeld bij u thuis of in een buurtcentrum.

U nodigt de gasten uit en verzorgt de praktische organisatie van de Indische Salon.

U verzorgt een lekker hapje en drankje om de bijeenkomst mee op te luisteren of wellicht maakt u een afspraak met het buurt-centrum dat u van hen drankjes betrekt.

U zoekt indien nodig aanvullende financiering voor de Indische Salon, via sponsoren of door entree te heffen.

Na afloop maakt u een inhoudelijk verslag (inclusief beeldmateriaal) en stuurt dat naar het IHC.

U maakt een goede financiële verantwoording na afloop, waarbij u aantoonbaar gemaakte kosten indient bij het IHC, Mocht u tussentijds al kosten hebben gemaakt (bijvoorbeeld door de inhuur van techniek), dan kunt u met het IOHC bespreken of een voorschot mogelijk is.

Praktische voorwaarden

In de uitingen die u gebruikt over de Indische Salon, wordt het logo van de Indische Salon gebruikt en (waar relevant) #indischesalon.

De banner van de Indische Salon wordt op een zichtbare plek gezet tijdens de bijeenkomst.

Bij communicatie uitingen worden de sponsoren en initiatiefnemers vermeld. Het IHC levert hiervoor een standaardtekst aan.

Wilt u nog nadere adviezen of informatie, neemt u dan contact op met het IHC en dan rest ons verder nog u heel veel succes te wensen met het organiseren van uw eigen Indische Salon.

www.indischherinneringscentrum.nl,

info@indischherinneringscentrum.nl.

(Zie ook de column op pagina: 30)

 

Lees verder…

10897293881?profile=original De staf van Prins Diponegoro                  Door: Michel Maas en Lidy Nicolasen

 De pelgrimsstaf van prins Diponegoro (de Willem van Oranje van Indonesië), veroorzaakt 181 jaar na dato opwinding in zijn thuisland Indonesië. Volkskrant correspondent Michel Maas legt uit waarom en Lidy Nicolasen reconstrueert met de Nederlandse bezitters hoe de staf uiteindelijk kon terugkeren naar Indonesië.

De staf van Diponegoro staat stilletjes in een zijzaaltje van de tentoonstelling Aku Diponegoro (Ik Diponegoro). Piepkleine spotjes werpen een schemerig, bijna geheimzinnig licht op de staf. Spiegelwanden weerkaatsen het licht, maar het blijft te donker om er selfies te maken. Flitsen is verboden. Er zijn weinig bezoekers in de Nationale Galerie in Jakarta. De stilte in het zaaltje staat haaks op het rumoer dat de staf heeft veroorzaakt in de Indonesische media.

De terugkeer van Diponegoro’s staf, na 181 jaar, was groot nieuws. Het was bijna alsof de Javaanse prins en nationale held zélf een beetje was teruggekeerd. Grote kranten als Kompas en Jawapos besteedden er hele en halve pagina’s aan en maakten daarmee duidelijk dat deze staf veel meer is dan alleen maar een stok met een kunstig gesmede metalen bovenkant die lijkt op de zon of de maan of de aarde waarover de houder regeerde. Diponegoro gebruikte de staf als hij op bedevaart ging naar heilige plaatsen op Java – vooral in Yogyakarta. Daarmee heeft de staf zelf ook iets heiligs gekregen. Er liggen krachten in verscholen van een geschiedenis die teruggaat tot de Javaanse godenwereld.

    Prins Diponegoro

Held

Ook Diponegoro (1785-1855) is meer dan zomaar een prins. Hij staat in de Indonesische herinnering gegrift als de eerste en grootste held van de strijd tegen de Hollandse kolonialen. Prins Diponegoro is de Willem van Oranje van Indonesië. Bij hem begon volgens de geschiedenis-boeken de bevrijding. Alle schoolreisjes in Jakarta eindigen bij de cel onder het oude stadhuis waar de prins werd vastgehouden. Ieder schoolkind heeft wel een selfie met de tralies.

De terugkeer van de ‘Staf van Diponegoro’ uit Nederland was voor iedereen een grote verrassing. De makers van de tentoonstelling hadden die goed geheim gehouden, tot de avond van de opening. Twee nazaten  van gouverneur-generaal Jean Chrétien Baud overhandigden daar, in de Nationale Galerie, de 1.40 meter lange staf aan de minister van Onderwijs en Cultuur. De gouverneur-generaal had     het object 181 jaar geleden meegenomen naar Nederland, waar de familie langzaam vergat wat het eigenlijk was. Erika en Michiel Baud brachten de staf terug, en werden daarmee op slag lokale beroemdheden die overal door media werden gevolgd.

De staf kreeg zijn schemerige ereplekje op de tentoonstelling. De stilte daar ligt misschien niet alleen aan de duisternis. Misschien deinzen veel mensen ook een beetje terug om al te dicht bij de staf te komen. Je weet maar nooit. Het kan immers zijn dat de spirituele kracht ervan nog niet is uitgewerkt. Dat is iets waarmee je in Indonesië altijd rekening moet houden.

10897305674?profile=originalDe gevangenneming van Prins Diponegoro

Magie

Kompas, een serieuze en gerespecteerde krant, suggereert dat magie de reden was om de staf 181 jaar geleden aan gouverneur-generaal Baud te overhandigen. De Javanen wilden de Nederlanders betoveren: via de magische staf probeerden zij ‘de Nederlanders hun kracht af te nemen’, schrijft de krant. Dat is voor Indonesiërs niet zo raar als het lijkt. Magie speelt een grote rol in hun leven, tot op de dag  van vandaag. Zelfs presidenten hebben er last van. Om de hoek, in de grote zaal, hangt bijvoorbeeld het centerpiece van de tentoonstelling: het schilderij ‘De gevangenneming van Diponegoro’ door Raden Saleh, onbetwist de grootste schilder uit de Indonesische geschiedenis, de Rembrandt van Indonesië, en dit schilderij is zijn Nachtwacht. Het was er bijna niet meer geweest. Het schilderij hing jarenlang in  het presidentieel verblijf in Yogyakarta, maar ‘Ibu Ani’, de echtgenote van de vorige president Susilo  Yudhoyono, was er bang voor. Dat gevoel had zij wel vaker. Zij dacht dat de geschilderde personages ‘s nachts door het paleis spookten en kreeg daar echt kippenvel van. Het onbetaalbare schilderij werd toen liefdeloos in de kelder opgeborgen waar het ten prooi viel aan vocht, schimmel en ongedierte.

Besar Kepala

Bezoekers drommen nu samen voor het gerestaureerde schilderij. Monkelend wordt gewezen op de hoofden van de Hollanders op   het doek, die er een beetje opgeblazen uitzien. De schilder heeft ze met opzet iets te groot geschilderd, maar hij heeft dat zo subtiel gedaan dat het bijna niet opvalt. De Hollanders merkten het niet. Besar Kepala mompelt een bezoeker, en de anderen lachen. Besar Kepala (dikke kop) betekent in Indonesië arrogant of lelijk.  Om de staf van Diponegoro lacht niemand. Dit ‘belangrijke artefact van de Indonesische geschiedenis en het Indonesische volk’ (Kompas) blijft voortaan in de Nationale Galerie, waar het met grote eerbied wordt behandeld. Je weet immers maar nooit hoe sterk hij nog is. Het kostte wat tijd, maar de Nederlanders zijn uit Indonesië verdreven; wie weet heeft de magie echt gewerkt.

10897305492?profile=originalEen geschenk, geen roofkunst

In de hoek van de gang leunen een wandelstok, een speer en een ingeklapt antiek veldkrukje tegen elkaar aan. Erboven hangt een missiebusje. ‘Kijk, hier stond het ding. Op de muur zie je de afdruk nog’, zegt Erica Baud (64), net terug uit Indonesië. ‘Ik heb deze spullen uit het huis van mijn ouders. Niemand keek er ooit naar om. Ik nam ze mee omdat ik ze mooi vond’. Het ‘ding’ is de pas teruggevonden pelgrimsstaf van de in 1785 geboren Javaanse prins en vrijheidsstrijder Diponegoro. De prins is een nationale held aan wie op dit moment in Jakarta een tentoonstelling is gewijd. Samen met haar broer Michiel heeft Erica Baud de staf tijdens de opening van de tentoonstelling officieel overgedragen aan het Nationaal Museum. ‘Michiel hield een woordje en ik overhandigde de staf aan de minister van Onderwijs. Er stond een batterij fotografen en ik vergat de staf bijna los te laten. Het was een groots gebeuren, heel emotioneel.’ De staf komt uit de nalatenschap van haar voorvader Jean Chrétien

Baud. In juli 1834 werd hem als beginnend gouverneur generaal van Nederlands-Indië de 1,40 meter lange houten stok met zilveren beslag en een smeed-ijzeren schijfvormige kling, door een voormalige medestrijder van Diponegoro ‘in onderwerping’ aangeboden. De prins had de oorlog tegen de Nederlanders verloren en was gevangen gezet. Zijn bediende was met de staf aan de haal gegaan om die aan de Nederlandse machthebber te overhandigen na zijn overgave.

Sultans

Van oorsprong was de staf niet van de prins, maar van de Sultans van Demak, en dus veel ouder. Prins Diponegoro kreeg hem van een gewone Javaan. Hij droeg de staf altijd bij zich als hij op pelgrimstocht ging om de zegen van het Opperwezen te vragen voor zijn ondernemingen. Jean Chrétien Baud bracht de staf naar Nederland. Maar de kennis over het belang van de staf ging in de loop der jaren verloren. Dat veranderde vorig jaar zomer, vertelt nazaat van de vijfde generatie Erica Baud. Ze kwam in contact met Harm Stevens, conservator van het Rijksmuseum. Hij had in Bauds archief een beschrijving gevonden van de pelgrimsstaf. En dat niet alleen. Uit een briefwisseling bleek dat Baud de staf en andere voorwerpen had willen overdragen aan het Rijksmuseum en het Museum voor Volkenkunde in Leiden. Om onbekende redenen is dat nooit gebeurd.

Erica Baud: ‘Harm Stevens klopte bij een nicht aan, maar niemand van de familie wist er iets van. Er moest iets van een staf zijn. Ik zei: ik heb wel een paar dingen staan. Stevens kwam meteen kijken en toen hij zei dat het best dé staf zou kunnen zijn, heb ik hem meteen in bubbeltjesplastic verpakt en naar het Rijksmuseum gebracht. Toen we eenmaal de betekenis van de staf kenden, wisten we heel zeker: hij gaat terug naar Indonesië.’De staf komt uit het ouderlijk huis, dat is eigenlijk het enige dat Erica Baud zich herinnert. Zij en haar broers en zussen kunnen zich niet herinneren waar de staf al die jaren heeft gelegen of gestaan.

10897304677?profile=originalAankomst van Prins Diponegoro bij het Nederlandse gezag na zijn overgave.

Geschenk

‘Wij waren totaal verrast. Het is geen roofkunst, het is een geschenk, dat zei Stevens meteen. We hebben ook gezocht naar een notitie van Jean Chrétien Baud. Die was nergens meer       te vinden. Toen de staf onder   een sterke tl-lamp van het Rijksmuseum lag, vroeg iemand ineens: wat staat er op geschreven? We bogen ons allemaal naar voren. Bleek dat het briefje van opa op het houten kapje van de kling was geplakt. Het was in de loop der jaren helemaal bruin geworden. We hebben geprobeerd het te ontcijferen. Dat lukte niet helemaal, maar wat we konden lezen, overtuigde ons er nog sterker van dat dit de bedoelde staf was.’

Op de tafel van Erica Baud liggen stapels boeken over de voormalige kolonie. Allemaal in de loop der jaren aangeschaft. Indië keerde immers altijd terug in de familieverhalen. Ze toont het portret van haar voorvader, geschilderd door de destijds in Nederland en Duitsland beroemde Javaanse schilder Raden Saleh. ‘Een niet onaantrekkelijke man’, zegt ze. ‘Je wilt natuurlijk ook dat hij een niet al te onaardige man was. Uit wat erover hem is geschreven, blijkt dat hij, hoewel een koloniaal heerser, veel aandacht had voor de Javaanse cultuur en gebruiken. In Nederland werd hij minister van Koloniën en toen heeft hij het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde opgericht. Een familieportret geschilderd door Raden Saleh hangt daar nu.’

Geen van de nazaten van Jean Chrétien Baud  heeft later bemoeienis gehad met Indië. De vader van Erica Baud stond weliswaar in 1949 op de nominatie als dienstplichtige te worden uitgezonden, maar dat is vanwege een ziekte niet doorgegaan. Zelf werkt Erica Baud met Nederlandse gamelangroepen, maar pas nu heeft ze ‘op onze bedevaartreis’ de plaatsen bezocht waar haar voorvader ooit de baas was en waar ook een doodgeboren kind van hem begraven ligt.

‘Mensen vragen me vaak wat ik met Indië heb. Nu kan ik ze vertellen over mijn bet- bet- betovergrootvader en de staf van Diponegoro.’

Dit artikel verscheen eerder in De Volkskrant, 25 maart 2015. 

Lees verder…

10897294087?profile=originalHet drama van Prambon Wetan                Door: Marjolein van Pagee en Gijsbert van Es

Een Nederlandse patrouille liep in juli 1949 in een hinderlaag bij een Indonesisch dorp. Een dag later werd het dorp platgebrand. Wat gebeurde er in Prambon Wetan?

Twee keer drie mannen. Een bloedige geschiedenis verbindt hen, met bij elkaar ruim zeventig doden. Het ene drietal, dat woont op Oost-Java, kent het andere, Nederlandse, drietal niet. Over hun gedeelde verleden is nog lang niet alles bekend. Alleen de Nederlandse kant van het verhaal is doorgedrongen tot de ‘vaderlandse’ geschiedschrijving. Bij veteranen van het Korps Mariniers is het zelfs een begrip: de patrouille-Teeken.

Op 22 juli 1949 neemt de Nederlandse marinier Leen Teeken het commando over van de militaire post Rengel op Oost-Java. Om zijn gezag te vestigen, gaat hij de volgende dag meteen

Nederlandse militairen op Java

op inspectietocht in dit onrustige gebied, op zoek naar strijders van het guerrillaleger TNI dat vecht voor een onafhankelijk Indonesië. Nederlandse militairen van de Landmacht hadden eerder het dorp Prambon Wetan met mortieren bestookt, waarbij burgers om het leven waren gekomen. In juni was het dorpshoofd gedood, toen hij een granaat naar een Nederlandse patrouille probeerde te gooien.  

Oud-marinier Ben Reurling (88) stond eind juli 1949 onder commando van Teeken. Ruim 65 jaar later noemt hij het „een grote fout” dat Teeken onvoorbereid en te licht bewapend erop uittrok met tien mariniers en een Chinese collaborateur. Reurling herinnert zich de onheilspellende stilte van een uitgestorven dorp. Vrijwel direct daarna werd vanuit een hinderlaag een spervuur van kogels op de Nederlandse patrouille gelost. Bij een hevig gevecht kwamen Teeken en drie andere mariniers om het leven. De ook door kogels gedode Chinese spion werd met messen in stukken gehakt.

„Ik neem het Teeken erg kwalijk; het is zijn schuld dat die jongens dood zijn”, zegt oud-marinier Reurling. Zelf was hij door kogels in borst en arm geraakt. Samen met zes medestrijders werd hij krijgsgevangen gemaakt. Eén van hen stierf in gevangschap aan malaria. Pas twee maanden later zouden de mariniers weer uitgeleverd worden. Aan Reurlings familie in Nederland werd aanvankelijk doorgegeven dat ook hij gesneuveld was. De rouwadvertentie was al in de krant verschenen toen bekend werd dat hij toch nog in leven was.

Reurling en andere Nederlandse en Indonesische ooggetuigen vertelden hun verhaal onlangs  aan de Nederlandse fotografe Marjolein van Pagee. Zij maakte hiervan een fotoreportage en een radioverslag dat zondagavond wordt uitgezonden. De citaten in dit stuk zijn aan haar onderzoek ontleend.

Ben Reurling

Sinds 2010 werkt Van Pagee aan een project, waarbij zij zowel Nederlandse als Indonesische veteranen opspoort. Het valt    haar op dat de Nederlandse geschiedschrijving over de jaren 1945-1949 nog altijd vrijwel geheel uitgaat van Nederlandse geschreven en gesproken bronnen. „De lokale verhalen van Indonesische zijde zijn amper    tot het Nederlandse historisch onderzoek doorgedrongen.”

Aan Nederlandse zijde sprak Van Pagee met ambulancechauffeur Dies Bom (87). Hij heeft enkele dagen na het vuurgevecht de lijken van omgekomen mariniers geborgen, die dorpsbewoners in de rivier hadden gegooid. „De stank was onverdraaglijk”, zegt hij. Achteraf verbaast hij zich erover hoe hij dat met blote handen deed, zonder hand-schoenen of andere bescherming.

Monument

Op Oost-Java heeft het dorp Prambon Wetan een monument gewijd aan het geweld in 1949. Wie navraag doet naar de achtergrond van dit gedenkteken komt al snel in contact met drie ooggetuigen.

Soecipto (78) vertelt hoe hij als 12-jarige al door TNI-strijders was ingewijd in de omgang met een vuurwapen. „We schoten met    z’n allen tegelijk, zodat de Nederlanders zouden denken dat we een machinegeweer hadden”, vertelt hij, over de strijd op 23 juli.

Kusnan (80) noemt diverse details die overeenkomen met de Nederlandse lezing: „Ik weet dat het een patrouille van twaalf man was. Sommigen hebben we gedood, anderen hebben we gevangengenomen.”                                 Lilik (72), zoon van het dorpshoofd dat in juni door Nederlands vuur was omgekomen, vertelt: „Ik schuilde onder het bed. Niet ver van mij hoorde ik een enorme explosie. Het bleek de granaat te zijn die mijn vader het leven kostte.”

Soecipto

Hij legt een schrift op tafel, een vijftien pagina’s tellend logboek over geweld in en nabij het dorp tussen december 1948 en juli 1949, dat de dorpssecretaris heeft bijgehouden.

Wraaklust

De ‘zwartste bladzijden’ gaan over 24 juli, dus een dag na de bloedig geëindigde Nederlandse inspectie-tocht. Toen zijn 64 dorpsbewoners gedood en 56 huizen in brand gestoken. In het schrift staan   alle namen en huizen minutieus opgesomd.

 

Fotograaf Marjolein van Pagee legde de dodenlijst uit het schrift van de dorpssecretaris voor aan Nederlandse mariniers die in 1949 ter plekke waren. Oud-luitenant Carel van Lookeren Campagne (89) is één van hen. Hij arriveerde enkele dagen na de kennelijke geweldsexplosie in het gebied en nam deel aan een zoektocht naar de niet teruggekeerde patrouille onder leiding van commandant Teeken.                                            Heeft Van Lookeren ooit iets gehoord over een Nederlandse vergeldingsactie? Nee, antwoordt hij. Wel  herinnert  hij  zich dat de

 

wraaklust onder de manschappen zeer groot was. Hij zegt dat       hij met grote moeite hun emoties onder controle kon houden,     door onder andere „keihard godverdomme” tegen hen te roepen. Ex-krijgsgevangene Ben Reurling, die eerst vol ongeloof  op de wraakactie reageert, zegt uiteindelijk: „Als dit waar is, dan schaam ik mij kapot.”

Java Post. Een versie van dit artikel verscheen eerder in NRC Handelsblad.

______________________

 

Lees verder…

10897292275?profile=original10897292459?profile=originalNL Staat wordt voor de Europese Commissie voor de Rechten van de Mens gesleept.

70 jaren Indie geschiedenis dat NL regeringen stelselmatig onder het tapijt heeft geveegd lijkt nu naar boven te drijven, de vele lijken die uit kast vallen. Vanuit republiek Indonesië worden de zaken ingebracht die met wetenschap van nu onder de genocide zijn te scharen.

Komt nu de Indische Gemeenschap in beeld, en pikt dit niet langer meer. Zullen alle middelen aangrijpen om dit ludiek wereldwijd kundig te maken “ hoe een hele bevolkingsgroep Indische Nederlanders met een Nederlands paspoort in het Voormalige Indie 70 jaren zijn behandeld, dat de grenzen van menswaardigheid ver zijn overschreden. Die getergd zijn door de oorlog, overdracht, bersiap, kille koele en de behandeling in die 70 jaren, en Nederlandse regering 70 jaren de andere kant opkeek. Terwijl haar buurlanden Duitsland, Frankrijk, België, Engeland en het arme Portugal met hun onderdanen lang geleden al hebben opgelost, is hier NL -regering een buiten beentje!

 NL –regering dat pleegt het beste jongetje van de klas te zijn en altijd vinger wijzend naar de andere landen, gaat nu zelf aan ten onder aan hun eigen arrogantie, gepleegde misdaden in het voormalige Indie, die onder genocide zjn te vatten, naast de onmenselijke behandeling van haar onderdanen met een Nederlands paspoort in het voormalige Indie.

De Nederlandse burgers schamen zich voor deze Overheid en regeringen voor de wijze van de behandeling die Indische Gemeenschap ondergaat, en hoopt dat snel Indische zaak wordt opgelost. Niets voor niets doet oud-minister van Financiën Gerrit Zalm de uitspraak “De staat zit op het Indisch geld”.

Zo bereidt Leo tho Neijenhuijs, voorzitter BEGO  een klacht voor om deze voor te leggen tegen de Nederlandse Staat bij  de Europese Commissie voor de Rechten van de Mens. De opgestapelde leugens en verdraaiingen van de Nederlandse Staat, die gesteund wordt door politiek correcte, ethische moralisten gaan veel te ver. Met ijver proberen zij de geschiedenis over hun koloniaal verleden weg te poetsen, zoals het opzettelijk vernielen en weggeven van de Indische archieven en het uit de geschiedenisboeken halen van 4 eeuwen koloniaal verleden.

Uiteraard gesterkt door uitspraak van de rechter betreffende beide zaken van Advocate Liesbeth Zegveld die in haar gelijk is gesteld bij twee zaken (Genocide door NL), waar belangrijke beslissing is gedaan o.a. dat de oorlogsmisdaden van de Nederlandse Staat nimmer zullen verjaren, kan NL staat nog meer zaken tegemoet zien van onverwachtse hoeken.

Vele organisaties zijn het beu van de politieke spelletjes van de staatsecretarissen van geplaagde Ministerie VWS.  Ook de halve slappe houding van het Indisch Platform die zich constant het Haagsche bos in laat sturen. Ook het IP zal van politiek systeem moeten overstappen naar het rechtssysteem die zogenaamd de belangen van Indische Gemeenschap behartigd, en alle andere zaken laten liggen zoals het verdrag het Traktaat van Wassenaar om maar te noemen.

 President Soekarno betaalde 689 miljoen om de Indische Nederlanders te compenseren voor de nationalisatie - proces (verlies van de boedel, banktegoeden etc. etc.…). Dit bedrag werd volledig aan het Ministerie van Bert Koenders betaald. Vanaf 2001 staat dit bedrag op de rekening van Min. BuZa. 

Veel geld constateerde Halbe Zijlstra destijds zie http://icmonline.ning.com/video/reportage-ip-manisfestatie-ip

Met rente op rente beloopt dit bedrag nu op 2,4 miljard.  Ook hier is een organisatie bezig om het onderzoek van Halbe Zijlstra te voltooien.

Lees verder…

NICC Magazine aprilnummer is uit!

10897291258?profile=original
 

Gratis maandelijks magazine |  Jaargang 7,   april  2015 | Oplage: 8000 |  Hoofdredacteur:  Hans Vogelsang.    Om te lezen klik hier 

In dit nummer 
Scherpe kritiek op Van Rijn………………..…….…2
Het drama van Prambon Wetan………...4
Taman Indonesia in de prijzen……………………..6
De staf van Prins Diponegoro……………….…7
Indo Rock (15)…..…...10
Indische Salon zoekt nieuwe locaties…...…..13
Doorgeven is een heilige plicht…………….14
Wat komen jullie hier doen?.............................. 18
Strengere alcoholwet in Indonesië……..……...20
Tong Tong Fair………..29
Hete Peper………..…….29


Rubrieken: Recept, Korte Berichten, Toen en nu, Boekbespreking, Gedicht, Just4kids, Indische Agenda, Advertensi Mini, Column, Pasar Malam Kalender.

 Om te lezen klik hier 

I

Lees verder…

C M   B R E A K I N G   N E W S    14 april  2015, extra editie met IndoMania

10897255061?profile=original

                                  TOEGANG  TOT   I C M  -  WORD VANDAAG  NOG  ABONNEE !
                                           MEDIA - UW NETWERK  -  MET  B2B  CONTACTEN  -
                                           ICM nu op I-Phone  - YouTube ICM Kanaal (Rtv) 
 
 
 
 
 
 
  

 

Lees verder…

DUURZAME ONTWIKKELING IN DE GORDEL VAN SMARAGD
door: Marshal Manengkei
AFLEVERING 2 - CAR FREE DAY JAKARTA

10897300458?profile=original

Vanaf vandaag begin ik met de publicaties van duurzaamheidsprojecten, die in Indonesia zijn of worden ontwikkeld, gerealiseerd of onderhouden. Het heersend beeld omtrent duurzaamheid in Indonesia is in mijn moederland Nederland een vreselijk vertekend beeld. De personificatie van zo'n vertekend beeld is recentelijk gegeven door Albert van Prehn.

De publicaties die ik in deze serie doe zijn geen persoonlijke projecten doch activiteiten en initiatieven van derden. De publicaties zullen een voortreffelijk beeld geven van sociale, economische en fusieke duurzaamheidsontwikkeling in mijn vaderland Indonesia, dat nu al en dat pas na een halve eeuw tot de G7 is toegetreden.

10897301055?profile=original

Bij het volgen van deze publicaties zal mijn diaspora buiten Indonesia hopelijk aangetrokken worden om mee te werken aan milieuverbetering in dit nieuwe land van ongekende mogelijkheden, welke reputatie vroeger door de VS is ingenomen. Indonesia als tweede meest ontwikkelde economie ter wereld heeft deze positie met name op het gebied van duurzaamheid ingenomen, hiermee China passerend. Veel plezier bij het lezen van deze reeks publicaties ...........................

CARFREE DAY in JAKARTA wordt elke zondag uitgevoerd om de hele Indonesische gemeenschap bewust te maken van het belang van een gezonde, veilige en duurzame leefomgeving. Jakarta beseft heel goed dat ze een voorbeeldfunctie is voor alle andere 500 grote steden van dit 250 miljoen inwoners tellend land ter wereld Indonesia is de vierde grootste natie ter wereld na China, India en de Verenigde Staten.

10897301655?profile=original

Dit laatste aspect wordt vaak achteloos weggeschoven door de mensen in Nederland, dat slechts 15 miljoen inwoners telt dat ook nog op maar 200 x 400 km stuk land wonen. Indonesia daarentegen bestaat uit 18.000 eilanden met 300 etnische verschillen (300 talen en culturen) hetgeen begrijpelijk zeer moeilijk te regeren is. Toch is mijn vaderland er in geslaagd om bijvoorbeeld het sterfte cijfer wegens armoede weg te werken. Ook dit laatste aspect wordt achteloos weggeschoven of zelfs vertekend afgegeven door vele Nederlanders (jalouzie en of misplaatst superioriteitsgevoel?)

 

10897301483?profile=original

Zie de vogende impressies van de wekelijkse Car Free Day in Jakarta, de metropool met de onlangs bekend gemaakte slechtste logistieke situatie in de wereld ......

Lees verder…

10897298075?profile=originalJappenkampkinderen vragen aandacht voor hun geschiedenis

 

Bron Omroep Zeeland.

MIDDELBURG - De geschiedenis van de Jappenkampen en de Bersiap-kampen is onderbelicht in de vaderlandse geschiedenis. Dat vinden de overlevenden van die kampen, die zijn verenigd in het lotgenotencontact Kinderen uit de Japanse Bezetting en de Bersiap (KJBB).


Lotgenoten
Ruim zestig ouderen die in het voormalige Nederlands-Indië in Jappenkampen hebben gezeten, kwamen zaterdag samen in Middelburg. De Zeeuwse afdeling van het lotgenotencontact KJBB vierde met deze bijeenkomst het 25 jarig jubileum.

Geweld
De meeste aanwezigen brachten een deel van hun kindertijd door in Jappenkampen. Een groot deel kwam later opnieuw in kampen terecht tijdens de Bersiap-periode, de onafhankelijkheidsoorlog van Indonesië die begon na de capitulatie van Japan in 1945. Dit was een periode van extreem geweld door onafhankelijkheidsstrijders tegen Nederlanders en Indische Nederlanders op Java.

Naar de achtergrond
Veel Indische mensen en Hollanders werden gedwongen om Indonesië te verlaten. Zij kwamen in een Nederland dat het te druk had met het verwerken van de eigen oorlog tegen de Duitsers. Zo werden de verhalen van de kampen in Indonesië naar de achtergrond gedrukt. Tot 25 jaar geleden het lotgenotencontact de mensen de kans bood om hun verhaal te doen.

Lach en traan
Op de bijeenkomst in Dauwendaele wisselden momenten van vreugde en verdriet elkaar af. Er was muziek en lekker eten, maar er vloeiden ook tranen als er een tot nu toe onverteld verhaal over de tragische periode boven tafel kwam.

laatste keer aangepast: 
zo 12-04-2015, 12:51
Lees verder…

10897296301?profile=originalPersbericht

Kallenkote, april 2015

 

ICM op Locatie bij - Pasar Siang viert 10-jarig jublieum met extra veel artiesten!

Genieten van de Indonesische cultuur op de kleinste, maar  gezelligste Indische markt van het Noorden.

 

   Indonesische sferen midden in dierenpark Taman Indonesia. Alweer de 10e Pasar Siang wordt dit jaar gehouden op 2 en 3 mei 2015. En dat wordt flink gevierd! Dit jaar met extra veel Indische artiesten zoals Wouter Muller, Melanie Foeh, Mick & Anis, Krontjong Toegoe Modern,  en natuurlijk Balinese en Javaanse Dans, Pentjak Silat en nog veel meer. Bijzonder is dit jaar de wayang voorstellingen en workshops die rondom het thema wayang gehouden worden.

 

Pasar Siang

Genieten van een heerlijke Pidjit massage, live krontjongmuziek of een bijzondere wayang videovoorstelling [traditioneel schimmentheater], het kan allemaal op de Pasar Siang in dierenpark Taman Indonesia. Uiteraard zijn er ook heerlijke Indonesische lekkernijen aanwezig, kun je snuffelen op de Indische markt of bij de rijdende waroeng en genieten van optredens van Krontjong Toegoe, Melanie, Wouter Muller of dans van Dwi Bhumi. Kinderen kunnen zich verkleden in Indonesische kledij, kijken naar ‘Kantjil’, het wayang schimmenspel, of snuffelen tussen Indische kinderboeken. Daarnaast zijn er diverse kramen met (reis)informatie over Indonesië, sarong kebaya’s, kookgerei en nog veel meer. Meer informatie over het programma vindt u op www.pasar-siang.nl 


10897306860?profile=originalWouter Muller

Singer-songwriter en muzikant van Indische afkomst. Maakt al jaren muziek. Werd bekend met de Oost-Nederlandse folkgroep ‘Jakkes’ (2 elpees). Richtte in zijn woonplaats Enschede de groep ‘Quasimodo’ op die tot 1999 de begeleidingsband was van Willem Wilmink. Maakte daarmee diverse theaterprogramma’s, de cd ‘Achterlangs’ en de (kinder)cd ‘Verboden voor Kinderen’. Schrijft zijn eigen muziek en teksten (Nederlandstalig) en componeerde behalve voor Willem Wilmink ook voor o.a. Wieteke van Dort . Keerde in 1997 voor het eerst terug naar zijn geboorteland, het huidige Indonesië. Maakte met die ervaring de muziekvoorstellingen ‘Wat is een Indo?’ en ‘Indisch Hart’ en bracht tot nu toe vijf cd-albums uit en een bijzondere DVD.

Met zijn liedteksten bezingt hij het verhaal van iemand die vanuit zijn Indische afkomst zijn eigen weg zoekt. Geen lofzang op ‘tempo doeloe’ of de verloren gordel van smaragd, maar een even liefdevolle als kritische blik op de Indische cultuur en de prijs van aanpassing aan een andere cultuur. Soms met een ontroerend eerbetoon, dan weer met veel humor. Het is Indisch en niet-Indisch tegelijk, maar indringend, aangrijpend en van begin tot eind recht-uit-het-hart. Met sfeervolle luisterliedjes en swingende rock, met een lach en een traan rijgt Wouter Muller zijn teksten en muziek aaneen tot een meeslepend verhaal.

Hij is wel eens de ‘Boudewijn de Groot van de Indo’s’ genoemd of ‘de troubadour van de Indische hedendaagse muziek’ of ‘de nieuwe Indische stem’. Hij geeft inderdaad een stem aan vele Indische Nederlanders. Zijn indringende teksten en sfeervolle muziek, zijn gedreven speelwijze en bevlogen zang laten je niet onberoerd.

Ook buiten Nederland is Wouters muziek niet onopgemerkt gebleven. Hij heeft diverse concerten gegeven voor de Indische gemeenschappen in de VS (California en Florida), Australië en als muzikaal begeleider meegewerkt aan verschillende groepsreizen naar Java, Bali, Sulawesi en Sumatra.


“Wat Wouter Muller waardevol maakt, is dat hij vanuit een persoonlijke invalshoek algemene gevoelens weet te verwoorden. Nu eens geen bezongen ‘voorbije liefdes’ en ‘betere wereld’ maar liedjes van een bevlogen man die zijn Indisch hart op de goede plek heeft” (Twentse Courant-Tubantia). 

 “Omlijst door een smakelijk muzikaal mengsel van rock&roll, blues en country verwoordt Muller trefzeker het verleden en heden van de Indische gemeenschap in Nederland” (Trouw).

 

“Wouter Muller kan in zijn eentje verantwoordelijk gehouden worden voor een nieuwe muziekstroming: de Neder-Indopop. Openhartig en liefdevol verwoordt hij het gevoel van velen die in Indië hun wortels hebben… Daarbij betoont hij zich een warm voorstander van de multiculturele samenleving. In dat opzicht acht ik zijn werk in een tijd als deze van buitengewoon belang” (Ernst Jansz, musicus, schrijver).

Wouter Muller treedt zondag op in Taman Indonesia op de Pasar Siang.


10897306654?profile=originalWayang poppentheater en diverse workshops

Zoals bij ons Reintje de Vos om zijn slimheid in vele verhalen een rol speelt, zo doet dit in Indië de kantjil dat (een verwant van onze reeën, het dwerghert). Het is een beestje van nog geen halve meter lang en ongeveer twee decimeter hoog. Het is roodbruin van kleur, en heeft kleine, sierlijke hoeven. Het is heel vlug en lenig, en weet vaak op listige wijze aan zijn vijanden te ontsnappen. In dit verhaal is Kantjil de krokodillen te slim af!

 

Poppenspeelster Liesbeth Duyf zal het verhaal van Kantjil vertolken in een wayang schimmenspel. Daarnaast zal kunstenares Shelly Lapre een workshop wayangpoppen maken geven. De bezoekers kunnen met eigen werk zelf spelen op het wayangscherm van Taman Indonesia. 

10897297856?profile=originalICM op locatie. 

 "Aan tafel bij ICM" , aan de orde komen thema's uit net uitgebrachte ICM Jaaroverzicht (Boek Deel I 2009-2010) dat tot stand kwam uit de Indische Internetkrant door  schrijvers / columnschrijvers / webmasters; Hans Vervoort, Wouter Muller,  Han Dehne, Albert van Prehn, Elly Hauwert, Henk Harcksen, Herman Bussemaker,  Rudy Groenewald , Hans Vogelsang, Pjotr Xerxes Siccama, Cornelia Stuyver , Ben Vink,  Rita Kopetzky,  en Ferry Schwab sr.
Kortom  Live actualiteitenprogramma vanuit een Indisch perspectief door ICM, de Indische geschiedenis van de Indo's in Nederlandse samenleving naar de actualiteit tot de order van dag op www.icm-online.nl.
ICM staat met haar gebruikelijke stand met Dvd Producties, Dvd docu's, boeken en uiteraard met ICM Jaarboek, naast de uitgebrachte boeken van de eerder genoemden.

 

Dvd's, boeken, en uiteraard ICM Jaarboek,  volg ons op www.icm-online.nl  
ICM maakt van dit hoogte punt een samenvattingsreportage dat op Icm en ICM YouTube kanaal MULTIICM verschijnt.

Taman Indonesia

De Pasar Siang wordt jaarlijks gehouden in Taman Indonesia. Dit exotische dierenpark in Kallenkote (bij Steenwijk) herbergt vele Indonesische dieren, een eethuisje en een winkel, waar een groot aanbod van Indonesische kleding, Aziatisch voedsel, batikstoffen en interieurartikelen worden verkocht. Een wandeling door de tuin van Taman Indonesia is een ontdekkingstocht: Indonesische vogels en kleine Aziatische zoogdieren in een sfeervol aangelegde tropische tuin.  

Naam: Pasar Siang

Datum: 2 & 3 Mei 2015

Adres: Kallenkote 53, 8345 HE te Kallenkote

Website: www.pasar-siang.nl / www.taman-indonesia.nl

Organisatie: Taman Indonesia

Email: info@taman-indonesia.nl

 

 

M. Wareman, dierenpark Taman Indonesia, T0521-511189, marlisa@taman-indonesia.nl

 

  

Tropische groet,

Marlisa Wareman 

 

Dierenpark Taman Indonesia | Kallenkote 53 | 8345 HE Kallenkote | T:0521-511189

 

I: www.taman-indonesia.nl

E: info@taman-indonesia.nl   

  

Bij Dierenpark Taman Indonesia vind je allerlei bijzondere dieren uit Indonesie zoals de Binturong, de Loewaks en Maleise Bosuilen, en kun je genieten van Indische hapjes en drankjes, een kijkje nemen in een Mentawai paalwoning of rondsnuffelen op een heuse pasar. Voor kinderen is er een verkleedhoek met Indonesische klederdracht, een wayangtheater en een speeltuin.

 

 

Lees verder…

I C M B R E A K I N G N E W S 7 april 2015

C M   B R E A K I N G   N E W S   7 april  2015

10897255061?profile=original

                                  TOEGANG  TOT   I C M  -  WORD VANDAAG  NOG  ABONNEE !
                                           MEDIA - UW NETWERK  -  MET  B2B  CONTACTEN  -
                                           ICM nu op I-Phone  - YouTube ICM Kanaal (Rtv) 
 
 
 
 
 
 
  

 

BLOGTEKSTEN

Bewerken

I C M B R E A K I N G N E W S 7 april 2015

C M   B R E A K I N G   N E W S   7 april  2015

10897255061?profile=original

                                  TOEGANG  TOT   I C M  -  WORD VANDAAG  NOG  ABONNEE !
                                           MEDIA - UW NETWERK  -  MET  B2B  CONTACTEN …
Doorgaan

Door mij geplaatst op 7 April 2015 om 12.04

DUURZAME ONTWIKKELING IN DE GORDEL VAN SMARAGD - door: Marshal Manengkei

DUURZAME ONTWIKKELING IN DE GORDEL VAN SMARAGD

door: Marshal Manengkei

10897304292?profile=original

Vanaf vandaag begin ik met de publicaties van duurzaamheidsprojecten, die in Indonesia zijn of worden ontwikkeld, gerealiseerd of onderhouden. Het beeld in mijn moederland Nederland is een vreselijk vertekend beeld omtrent duurzaamheid in mijn vaderland Indonesia. De personificatie van zo'n vertekend beeld is recentelijk gegeven door Albert van Prehn.

10897304869?profile=original

De publicaties die ik in deze serie doe zijn geen persoonlijke…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 7 April 2015 om 11.35

CinemAsia Film Festival 2015 De 8e editie van het CinemAsia Film Festival zal van 1 t/m 6 april 2015 plaatsvinden in Kriterion Theater in Amsterdam. CinemAsia wijdt zich geheel aan het verbreden van…

10897304054?profile=originalCinemAsia Film Festival 2015

De 8e editie van het CinemAsia Film Festival zal van 1 t/m 6 april 2015 plaatsvinden in Kriterion Theater in Amsterdam. CinemAsia wijdt zich geheel aan het verbreden van de horizon van het Nederlandse filmpubliek, door een aantal schitterende films van hedendaagse Aziatische filmmakers aan te bieden. Daarbij focust het Festival zich niet uitsluitend op cultuur en entertainment, maar streeft er ook naar om Aziatische filmmakers een creatief platform te bieden.

Hoofdprogramma

Het hoofdprogramma biedt films die een krachtige stem hebben, de conventies van het filmmedium uitdragen en relevante onder-werpen weten aan te snijden aan de hand van…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 6 April 2015 om 13.04

Het is NOOIT te laat

10897296861?profile=originalHet is NOOIT te laat

Bondskanselier Angela Merkel heeft in Japan benadrukt hoe balangrijk het is om open te zijn over het oorlogsverleden. Merkel zei in een toespraak in Tokyo dat Duitsland zijn plaats in Europa weer heeft kunnen innemen omdat de Duitsers er niet voor zijn teruggeschrokken “de dingen bij de naam te noemen”. Merkel zei dat ze Japan niet impliciet opriep om hetzelfde te doen. Wel zei ze dat “zoiets uit de samenleving zelf moet komen”.

Japan krijgt vooral uit China zware kritiek. Peking verwijt Tokyo dat het nimmer schuld heeft bekend aan de oorlogsmisdaden die Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft begaan. Veel landen hebben

Angela Merkel en Shinzo Abe

zwaar geleden onder de Japanse…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 6 April 2015 om 13.00

Gedeeld verleden, gedeelde verhalen

10897298675?profile=originalGedeeld verleden, gedeelde verhalen

De vier Herinneringscentra van   de Tweede Wereldoorlog in Amersfoort, Vught, Westerbork en Arnhem organiseren ieder jaar rond de 21 maart activiteiten in het kader van “Gedeeld verleden, gedeelde verhalen”. Op 21 maart  1951 kwam de “Kota Inten” als eerste boot in Nederland aan met Molukse KNIL militairen en hun gezinnen. Welke verhalen delen zij? Wat hebben zij meegemaakt?

Indisch Herinneringscentrum

In het Indisch Herinneringscentrum in Arnhem vertelt de auteur Sylvia Pessireron op vrijdag 20 maart over haar boek: ”Gesloten koffers”. Dit handelt over de Molukse Itja Hatuopar, een ex-KNIL militair. In de lezing gaat Pessireron verder dan haar boek. Ze   zoomt  in    op   de …

Doorgaan

Door mij geplaatst op 4 April 2015 om 12.38

SCHERPE KRITIEK OP STAATSECRETARIS VAN RIJN OVER INDISCHE KWESTIE

10897295885?profile=original10897296273?profile=originalSCHERPE KRITIEK OP STAATSECRETARIS VAN RIJN OVER INDISCHE KWESTIE

Doorgaan

Door mij geplaatst op 2 April 2015 om 13.28

Dierenpark Taman Indonesia wint de titel ‘Leukste uitje van Overijssel 2015’

10897295071?profile=originalDen Haag, 31 maart 2015

Dierenpark Taman Indonesia wint de titel ‘Leukste uitje van Overijssel 2015’

Dierenpark Taman Indonesia uit Kallenkote is winnaar geworden van de verkiezing “Het Leukste Uitje van Overijssel”. Tijdens deze verkiezing spreken ANWB-leden zich uit over welk uitje zij het meest waarderen, zowel op landelijk niveau als per provincie. Tijdens een feestelijke bijeenkomst op het ANWB-hoofdkantoor in Den Haag heeft hoofddirecteur Frits van Bruggen de prijs overhandigd aan Marlisa Wareman, directeur van het Dierenpark Taman Indonesia. Vorig jaar werd kinderboerderij Dondertman uit Holten verkozen tot het Leukste Uitje van…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 1 April 2015 om 12.29

ERESCHULD EN BOETE

10897301468?profile=originalERESCHULD EN BOETE

foto :  Michel Korzec.

Een ander lid van de Indische gemeenschap is een zekere mevrouw Spoor-Dijkema die na vijftig jaar nog verkondigde dat er geen goede Jappanners bestaan (‘Vrij Nederland’, 1991).

Deze uitspraken uit de Indische gemeenschap zijn in- en intriest en teleurstellend.

De redactie van de Volkskrant (1991) had…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 1 April 2015 om 12.00 — 1 commentaar

ICM Breaking News van 30 maart 2015

C M   B R E A K I N G   N E W S   30  m a a r t  2015

10897255061?profile=original

                                  TOEGANG  TOT   I C M  -  WORD VANDAAG  NOG  ABONNEE !
                                           MEDIA - UW NETWERK  -  MET  B2B  CONTACTEN …
Doorgaan

Door mij geplaatst op 30 Maart 2015 om 10.30

Indo Rock ons cultureel paradepaardje? (14) door: Albert van Prehn

10897294096?profile=originalIndo Rock ons cultureel paradepaardje? (14)  door:  Albert van Prehn

 

INDO MUZIEK EN APPARATUUR. 1e deel

In 1957 bracht Leo fender de Jazzmaster uit, de later zo veel bespeelde gitaar bij de indo bands. Oorspronkelijk was het de bedoeling van fender dat voornamelijk de jazzgitaristen de Jazzmaster zouden gaan gebruiken, doch het viel tegen.

De meeste jazzgitaristen kochten en bespeelden dit model niet en even driegde de Jazzmaster een miskleun te zijn van Leo fender. Wat wel gebeurde was, dat bands zoals The Ventures en The Fireballs,

James Burton toen hij Ricky Nelson begeleide, en zo waren er nog wat bands uit die tijd, de Jazzmaster gingen gebruiken. In ons land werd de…

Doorgaan

Door mij geplaatst op 27 Maart 2015 om 20.46

FORUM

Bewerken

Recept van de maand Telor Belado

Recept van de maand Telor Belado Een lekker…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 36 minuten geleden .

Tempo Doeloe versus Sekarang (Toen en Nu)

Tempo Doeloe versus Sekarang    (Toen en Nu)…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 23 uur geleden .

Sobat Rolo Lapre uit Zwitserland

Sobat Rolo Lapre uit Zwitserland…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 23 uur geleden .

Op zoek naar Doetje Dezentjé – Hans Vervoort.

Op zoek naar Doetje Dezentjé – Hans Vervoort.…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op zaterdag.

Uitbarsting van de Tambora Door: Enne Koops

Uitbarsting van de Tambora      Door: Enne Koops De uitbarsting in 1883  van deIndonesische vulkaan Krakatau is algemeen bekend onder historici. Bijna zeventig jaar eerder deed…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op zaterdag.

Regelmatig ga ik naar de Pasar Malam, maar op zaterdag 8 november 2014 was voor mij toch een bijzondere dag

Regelmatig ga ik naar de Pasar Malam, maar op zaterdag 8 november 2014 was voor mij toch…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op donderdag.

Nederland ook aansprakelijk voor schade kinderen Sulawesi

Nederland ook aansprakelijk voor schade kinderen Sulawesi Foto Kapitein Raymond WesterlingErkenning voor de nabestaanden van Indonesische mannen die in Zuid-Sulawesi op bevel van Kapitein Raymond Westerling van het Nederlandse leger werden…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel op woensdag.

Australiërs zoeken VOC schip Fortuyn

Australiërs zoeken VOC schip FortuynIn 1724…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 27 Mrt.

Het Hollandia-rapport Door: Bert Immerzeel De opsporing en beoordeling van anti-Japanse activiteiten

Het Hollandia-rapport         Door:  Bert…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 26 Mrt.

Nederlandse Staat aansprakelijk voor 'Kinderen van Sulawesi

Nederlandse Staat aansprakelijk voor 'Kinderen van Sulawesi'Door F.Schwab (ICM Editor) geplaatst op 12 Maart 2015 om 10.30…Doorgaan

Door F.Schwab (ICM Editor) begonnen in Voorbeeldtitel 26 Mrt.

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives