Weet U het nog - Vragen rond Indische Kwestie mbt betaling KNIL érs

Vele vragen komen bij de redactie binnen.
Waarom de staatssecretaris Martin van Rijn alleen de achterstallige salarissen betaalt, terwijl de petitie Indische Kwestie een breder pakket aan eisen stelt; Erkenning, Excuses, en compensatie.  Compensatie houdt in; "Back pay, en opgelopen oorlogsschade". Hiervoor hebben die 10.000 mensen getekend.  Dit impliceert dat  de mensen die hebben getekend vinden dat de staatssecretaris Martin van Rijn nu nog met de rest van de eisen moet komen, en deze verre van content  zijn voor het bereikte resultaat, en hier ruim twee en half jaar op moeten wachten. Ook zijn deze  van mening toegedaan dat Het IP het bos in is gestuurd met dit resultaat, hoe ze in godsnaam akkoord zijn gegaan, hiervoor hebben ze de handtekening niet gezet, voelen zich om de tuin geleid.  Het is ook een verkeerde gedachte dat het Indisch Platform namens de Indische Gemeenschap spreekt, met nog geen 1000 man in de achterban. Daarom heeft ICM samen met NICC de petitie gestart, dus nadrukkelijk niet is uitgegaan van het IP dit initiatief.  Met 10.000 handtekeningen heeft het IP een mandaat van ICM & NICC in handen gekregen.  Sterker nog bij overdracht van de handtekeningen stelde Het ICM de eis dat alle 60.000 man hun claim ontvangen. Daartoe stelde ICM een Indisch  voorziening voor,  die houdt in boven de AOW een maandelijkse bedrag van 500 euro gedurende 5 jaar - plafond 40.000 euro, om deze gelijk te stellen met Het Gebaar, waar de Indische gemeenschap slechts 3800 ontving, en niet iedereen. 

Reactie ICM redactie

Waarom op deze manier?

Omdat Martin van Rijn NU zelf kan beslissen, en de Eerste - en Tweede Kamer niet nodig heeft.

Velen weten uit het verleden dat juist in de Kamers de Indische Kwestie sneuvelden bij stemming motie, en  een grote partij als een PVV zelfs bij hoofdelijk stemming een dolk in de rug stak van Indie-gangers , die juist op Geert Wilders stemden omdat hij Indo's is. Voorts is de Kamer van mening dat met het Gebaar in 2000 de Indische zaak werd afgedaan. Alhoewel  de oppositie niet meer deze stelling deelt.

De intentie is bij deze staatssecretaris zeer groot (in tegenstelling tot zijn voorgangers) om dit Indisch vraagstuk in zijn geheel op te lossen, dat moge duidelijk zijn. Dit heeft de staatssecretaris in zijn brief met 9 pagina's uitgebreid intensief benadrukt voor de toekomstig constructieve samenwerking met Indisch Platform . Echter is zeer afhankelijk van zijn "eigen begroting" (Niet van de Algemene), dus beperkt. Met deze beperkingen in 2015 oplossingen moeten realiseren.

Mijn analyse voorspelling; 
Volgend jaar in 2016 zullen er grote meevallers op zijn begroting (VWS) vallen( besparingen, verrekeningen van het te veel gedeclareerde door de ziekenhuizen van afgelopen jaren, en invorderingen van de fraudes - 80 miljard van de afgelopen 5 jaren volgens Robin Linschoten). Hierdoor wordt de staatssecretaris in staat gesteld om de volgende stappen te kunnen uitvoeren waarvoor de 10,000 mensen hebben getekend. Ook bestaat de mogelijkheid door deze zet/stap dat eindelijk na 70 jaren een beweging is geforceerd in de Indische zaak dat de Eerste - en Tweede Kamer hun standpunten rond het Gebaar gaan herzien, en deze verlaten, de Indische zaak anders gaan zien zodat eindelijk gemeenschappelijk elkaars geschiedenis kunnen delen.

De goede lezers van zijn brief van 12 oktober voor het debat van 14 oktober met 9 pagina's lang hebben het toen al begrepen deze intenties!

In ieder geval met deze beslissing heeft de staatssecretaris een Win Win situatie gecreëerd; het Indisch Platform in ere hersteld bij mensen die de handtekeningen hebben gezet, en heeft  de staatssecretaris voor zijn PvdA weer Indische stemmen gewonnen.  Dit is het enige dossier die PvdA 1 miljoen Indische stemmen kan opleveren. Vele Indo's (Indische Gemeenschap) hebben immers op Geert Wilders gestemd, omdat hij een Indo is, die juist te allen tijde de Indische kwestie in de Kamer heeft getorpedeerd!

Alleen hier om al zal Martin het Indisch vraagstuk in zijn geheel oplossen in 2016!

Heeft u verdere info nodig, dat kan mail naar info@icm-online.nl 

ICM Editor

F.Schwab sr.

WIJ HEBBEN WEER UW HANDTEKENING (10.000) NODIG,

IN TWEE MINUTEN HEEFT U UW HANDTEKENING GEZET, LEES VERDER ....

INDISCHE PETITIE  TvW’66                            

Indische zaak - Het Traktaat vanWassenaar 1966 

Hier Onderteken petitie   < of >    Kijken wie er getekend hebben

< of >   Laatste Updates

Inleiding –  

De Nederlands-Indische gemeenschap heeft het recht om de Nederlandse Staat te sommeren uitvoering te geven aan het Traktaat van Wassenaar 1966 (nader te noemen “TvW 66”) dat geratificeerd werd door zowel de Nederlandse als de Indonesische regering op 7 december 1966.  

Het Traktaat werd gesloten en geratificeerd tussen de toenmalige President van Indonesië Soekarno en de toenmalige Nederlandse regering.

Gerechtigheid dient te geschieden aan allen die door de 2e Wereldoorlog en de nasleep daarvan in Nederlands-Indië dan wel Indonesië het verlies van…

Voor informatie, instructie en overige update klik op  Doorgaan 

ICM 5.11.2015

Nabestaanden militairen Nederlands-Indisch leger woedend over vergoeding

De bloedige strijd om Nederlands- Indië maakt nauwelijks deel uit van ons collectieve geheugen. Historische instituties hebben hun taak laten liggen, stelt Anne-Lot Hoek. En dat is een zaak van ons allemaal.

 ICM 7.11.2015

De val van Formosa  Door:  Tonio Andrade   Hoe een Chinees krijgsheer de VOC versloeg

Veertig jaar lang probeerde de VOC grip te krijgen op de Chinese handel, maar na de Val van Formosa in 1662, moest de compagnie zich uiteindelijk gewonnen geven en de Chinese droom laten varen. Tonio Adrade, hoogleraar geschiedenis aan Emory University, schreef een boek over deze geschiedenis. Een Nederlandse vertaling – De Val van Formosa. Hoe een Chinese krijgsheer de VOC versloeg – verscheen vorige maand bij uitgeverij Jo Wijnen.

Een  verschrikkelijke storm

De meest verschrikkelijke storm die Coyet ooit had meegemaakt vond vijf jaar voor Koxinga’s invasie plaats. Hij begon na een ongebruikelijke windstilte. Het licht veranderde en een paar regendruppels tikten op de dakpannen. Toen trok de wind aan. Die avond kon je de golven op de kust buiten het kasteel horen beuken, net voorbij de duinen. De huilende wind kwam uit het zuiden, wat vreemd was, want in deze tijd van het jaar zou hij uit het noorden moeten komen.

De wind brulde de hele nacht door, tot aan de donkere, natte ochtend. Vanuit het kasteel kon je de zee in het oosten zien deinen, terwijl net iets naar het noorden het Kanaal dat voorbij de muren naar de Baai van Taiwan leidde kolkte als een witte massa. Enkele Chinese boten waren gekapseisd,dus stuurde Coyet wat mannen naar de kade om de vaartuigen van de Compagnie – een jacht en een galjoot die klaar lagen om geladen te worden – voor en achter aan de stenen kademuren vast te sjorren. Op de open zee rukte een andere galjoot, de Rode Vos, aan haar ankers; haar sloep werd meegenomen door een golf.

Tyfoons draaien tegen de klok in, en aangezien de wind uit het zuiden kwam moet de tyfoon zich verder  naar  het  westen hebben bevonden, boven de Straat van Taiwan. De meeste tyfoons treffen Taiwan op de dunbevolkte oostkust, waardoor de bewoners van de dichtbevolkte westelijke vlaktes meestal geen voltreffers voor hun kiezen krijgen maar slechts stormen die door de hoge bergen van het eiland al zijn afgezwakt. Deze tyfoon mikte echter recht op de westkust, het kerngebied van de Nederlandse en Chinese vestigingen.

Bij het vallen van de tweede nacht werd het gehuil van de wind nog erger. Vanuit zijn gouverneurs-woning hoorde Coyet hem veranderen in een ‘extreem verschrikkelijke storm zoals hier jarenlang niet is meegemaakt’. De gebouwen beefden en schudden. Wind als deze kon palmbomen met wortel en al uitrukken en ze door muren heen slingeren, maar de grootste zorg was het water. Kasteel Zeelandia was gebouwd op een landtong van zand die als een slang richting de oceaan kronkelde.

Naar het noorden toe werd het eiland   een   steeds    hobbeliger duinlandschap. Vervolgens maakte het  plotseling  een  knik naar het oosten, alsof het van gedachten was veranderd, en wees als een knokig vingerkootje terug naar het vasteland. Kasteel Zeelandia was gebouwd op deze knik; de achterkant van het kasteel was tegen de duinen gevleid en de poort gaf toegang tot het water, waarover gewoonlijk de schatten aangevoerd werden – katoen, peper, porselein, zijde en zilver – maar dat nu tegen de stenen kade beukte. Het hoger gelegen bovenkasteel liep waarschijnlijk geen gevaar; de dikke muren omringden daar een groot plein waar huizen, soldatenverblijven en gevangenissen waren.

Het (toen) Nederlandse eiland Formosa, na de overwinning op de VOC deel van China; nu weer zelfstandig als Taiwan

Maar de gouverneurswoning, de kerk en de belangrijkste pakhuizen en woningen lagen buiten de hoofdwal, in wat het benedenkasteel werd genoemd. Oorspronkelijk had de lange rij zij aan zij geplaatste gebouwen direct tegenover de kades gelegen. Later was er een lange dikke muur tussen de kade en de gebouwen gebouwd. Deze was ontworpen om bescherming te bieden tegen piraten, samoerai en Spanjaarden. Nu bood ze bescherming tegen de golven. De storm raasde de hele nacht en gierde door de kieren in deuren en ramen. Tegen middernacht bereikte ze haar hoogtepunt. Een paar uur later zwakte ze af.

Toen de volgende ochtend de Nederlanders, met hun ogen knipperend tegen de zon, naar buiten kwamen, ontdekten ze tot hun opluchting dat het boven- en benedenkasteel ongeschonden waren. Er waren wat gebroken ruiten en kapotte daken, maar er was geen grote schade. Toen ze echter de poorten openden, aanschouwden ze bijna totale verwoesting. De steiger voor het benedenkasteel was totaal weg-geslagen. De kademuur langs de kust, die in de ene richting naar de stad Zeelandia en in de andere naar het strand leidde, was volkomen aan stukken; sommige stenen waren hoog op het land geworpen, en het stenen pad dat er langs had gelopen was weggespoeld door het water. Sommige van de enorme keien die waren bedoeld om de kust tegen erosie te beschermen waren helemaal verdwenen, en de schepen die aan de stenen kades hadden gelegen waren zwaar toegetakeld en de masten versplinterd. Verderop in de baai stond een jacht genaamd de Maarssen bijna rechtop in het water. Dat zou nog niet eens zo opmerkelijk zijn geweest, ware het niet dat de Maarssen een maand eerder was vergaan in een andere storm en diep begraven was geweest onder zand en slib. Nu stond ze rechtop, meer dan honderd meter verwijderd van haar eerdere locatie – iets dat, zo mijmerde Coyet, ‘niet had kunnen gebeuren zonder geweldige kracht’.

De stad Zeelandia, honderd meter ten oosten van het kasteel, op het vingertopje van de uitloper van het eiland, was ‘een woestenij’. De met klinkers geplaveide straten waren bedekt met stukken hout, zand en op het land geworpen boten. De huizen langs de havens aan alle drie de kanten waren compleet vernield, inclusief prachtige pas gebouwde woningen zoals He Bins nieuwe villa. Geen enkel deel van de stad was evenwel gespaard. In elke straat lag puin en lagen lijken. Velen waren van Chinese vrouwen en kinderen die waren verdronken   of verpletterd door omgevallen muren.

Klokken luidden, en gongs dreunden. Coyet liet de stads-omroepers bekendmaken dat iedereen die werd betrapt op stelen of het afstruinen van de puinhopen in de boeien zou worden geslagen voor een jaar dwangarbeid. Mensen begonnen op te ruimen en te herbouwen. Maar sommige dingen konden niet worden herbouwd. Aan de andere kant van de brede vaargeul voor Kasteel Zeelandia was nóg een lang, zandig eiland, Baxemboy. Het vissersdorp dat ooit op de met gras bedekte oever van Baxemboy had gestaan was verdwenen – zonder een spoor achter te laten, zelfs geen balk of stuk fundering. Het meest zorgelijk was echter dat ongeveer halverwege het eiland, op wat duinen en voorbij een bosje stakige pijnappelbomen, een belangrijk fort de wacht had gehouden over een andere toegangsweg tot de baai, het Hertenoorgat. De storm had het met de grond gelijk gemaakt. Er was niets van over behalve een hoop zand en baksteen. Vijf soldaten waren op slag gedood. De rest was erin geslaagd te ontsnappen; zij die ongedeerd waren hadden hun makkers met botbreuken meegesleept. Ze zeiden dat het fort om middernacht was ingestort, toen de storm op zijn hevigst was.

Illustratie van Fort Zeelandia

Coyet stuurde arbeiders om de lichamen uit te graven, en ingenieurs om de overblijfselen van het fort te inspecteren. Zij rapporteerden dat het fort onmogelijk herbouwd kon worden omdat de storm Baxemboy volstrekt had veranderd. Veertig jaar lang hadden stuurlieden zich georiënteerd op de hoge, donkere duinen, wetend dat wanneer ze die zagen ze Kasteel Zeelandia naderden. Maar de duinen waren weggeslagen, en er was alleen nog een vlak strand.

Kaarten konden opnieuw gemaakt worden, duinen niet. Er was geen geschikte plaats om een nieuw fort te bouwen. Hoe moesten de Nederlanders de Baai van Taiwan nu verdedigen, mocht er ooit een vijand komen? Kasteel Zeelandia bewaakte nog steeds de belangrijkste vaargeul, maar het Hertenoorgat was nu onverdedigd. Coyet beschouwde dit als het ‘zwaarste ongeval dat de Edele Compagnie in deze storm is overkomen’.

Soms kun je weinig doen behalve je tot een hogere macht wenden, en dus besloten Coyet en zijn collega’s een algemene Vasten-  en  Bededag  te  houden, ‘om de Almachtige te smeken Zijn plaag van dit eiland af te wenden, die we vanwege onze vele zonden op dit eiland nu menigmaal hebben gevoeld, in het bijzonder in deze afgelopen tijd door de afgrijselijke stormwinden en de vervaarlijke overstroming  die  Hij ons bracht,

waardoor meer dan achthonderd opvarenden zijn verdronken en gesneuveld’.

Die nacht, als in antwoord, klonken er explosies vanaf de Baxemboy. Toen mensen de volgende dag poolshoogte gingen nemen, kwamen ze erachter dat de explosies uit de grond onder het gevallen fort waren gekomen, niet ver van de plek waar enkele soldaten die de ruïnes bewaakten rond een kampvuur hadden gezeten. Juist toen de vlammen zo’n beetje uitdoofden, klonken de ontploffingen van diep onder het zand. De soldaten hielden het erop dat er onder het zand bedolven granaten waren afgegaan.

Misschien kunnen we deze explosies beschouwen als de eerste voortekenen. Vijf jaar later, toen Koxinga’s invasie ophanden was, zouden er vele volgen.

bron: Historiek.net)

ICM 8.11.2015

De Jan Campert Stichting heeft de jaarlijkse Constantijn Huygens-prijs 2015 toegekend aan Adriaan van Dis voor zijn gehele oeuvre. De officiële prijsuitreiking zal plaatsvinden tijdens het Schrijversfeest, de afsluiting van het internationale literatuur festival “Writers Unlimited / Winternachten” op zondagmiddag 17 januari 2016 in het Theater aan het Spui in Den Haag. Aan deze prijs is een bedrag van        € 10.000 verbonden.

Van de jury maakten deel uit: Erica van Boven, Jeroen Dera, Yra van Dijk, Arjen Fortuin, Aad Meinderts (voorzitter), Jan de Roder, Carl de Strycker en Maria Vlaar. Adriaan van Dis groeide op in Bergen, te midden van zijn halfzussen en ouders met een Indische oorlogsgeschiedenis. Al tijdens zijn studie publiceerde hij bij NRC Handelsblad, waar hij later redacteur was. Adriaan van Dis debuteerde in 1983 met zijn novelle: “Nathan Sid”, die hem het Gouden Ezelsoor opleverde. In 1986 verschenen vervolgens zijn boek: “De rat van Arres” en de reisverhalenbundel “Casablanca”. Hij debuteerde in dat jaar tevens als toneelschrijver met het stuk “Tropenjaren”, in 1988 gevolgd door “Komedie om geld”. In 1988 verscheen ook zijn roman “Zilver of het verlies van de onschuld”.

In de negentiger jaren schreef hij veelal reisliteratuur, zoals “Het beloofde land”, “In Afrika” en “Waar twee olifanten vechten”. In 1994 kwam zijn succesvolle roman “Indische duinen” dat bekroond werd in 1995 met de Gouden Uil en de Trouw Publieksprijs en werd genomineerd voor de Libris prijs, de AKO prijs en de Aristeion prijs. In 1999 verscheen zijn grote roman “Dubbelliefde”, in 2000 gevolgd door de novelle “Op oorlogspad in Japan”.

In september 2002 verscheen bij Uitgeverij Augustus de roman-in-taferelen “Familieziek”. In 2004 de Boekenweek essay “Onder het zink, un abécédaire de Paris”. Begin 2007 “De wandelaar en eind november dat jaar “Leeftocht”. In 2010 wam zijn nieuwste roman “Tikkop” uit, die genomineerd werd voor de Libris Literatuurprijs. Eind november 2011 verscheen “Stadsliefde”, waarin de stad Parijs  centraal  staat.  Eind  2014

verscheen zijn meest recente roman “Ik kom terug”, waarin wij in onze Boekenrubriek reeds aandacht hebben besteed en die bekroond is met de Libris Literatuurprijs en op de longlist staat van de ECI Literatuurprijs. In december dit jaar gaat de toneel-bewerking van “Ik kom terug” in première, waarin Van Dis het podium deelt met actrice Olga Zuiderhoek.

Wie wil weten welke illustere schrijvers Adriaan van Dis vooraf gingen met het winnen van de Constantijn Huygens Prijs, hier de LINK: https://nl.wikipedia.org/wiki/Constantijn_Huygens-prijs

ICM 9.11.2015

Yvonne    Groeneveld,  theatermaakster  pur  sang

ICM 18.11.2015    

Soms word je stil van iets dat je ziet en denk je in stilte aan wat anderen meemaakten. Dat gebeurde nadat ik het foto-essay ‘A hidden past’ (een verborgen verleden) van Ken Setiawan had gezien. Zij ging met haar vader Hersri Setiawan, die ik goed ken, in 2014 naar het Molukse eiland Buru. De aanleiding van die trip ligt veel verder terug, nu vijftig jaar geleden.

In de nacht van 30 september op 1 oktober 1965, dit jaar vijftig jaar geleden, vond in Jakarta een mislukte en rommelige staats-greep door linkse militairen plaats. Met deze putsch was de geest    uit de fles. Generaal Suharto, commandant van de zogeheten Strategische Reserve, gebruikte dit voorval om de machtsbalans   in het voordeel van rechts en    het leger te brengen. Die balans was vooral in het begin van de jaren zestig steeds verder naar links uitgeslagen.

Door de communistische partij de schuld te geven van de putsch en de massa’s te mobiliseren wist Suharto uiteindelijk in 1967 het presidentschap te verwerven. De vestiging van zijn militaire regime ging gepaard met de vervolging van iedereen die werd verdacht lid te zijn van de communistische partij of daaraan gelieerde vakbonden. Met als resultaat: minstens een half miljoen mensen vermoord en, naar schatting, 1,5 miljoen mensen die zonder proces gevangen werden gezet. Het duurde tot eind jaren zeventig voordat deze politieke gevangenen werden vrijgelaten.

Ook op de Molukken vielen doden, zoals Umar Lestiluhu. Over hoeveel doden er toen precies vielen weten we eigenlijk weinig, daar is nog geen onderzoek naar gedaan. Ook werd een aantal Molukkers gearresteerd omdat    ze verdacht werden van communistische sympathieën, zoals James Kaihatu, die op Buru gevangen werd gezet. Via dat eiland zijn de Molukken onlosmakelijk verbonden met de politieke gevangenen uit de jaren zestig. Naast Nusa Kembangan ten zuiden van Java, was Buru hét bekendste eiland waar het Suharto regime politieke gevangenen onderbracht.

Dr. Fridus Steijlen

De eerste gevangenen kwamen in 1969 aan in een plaats die Savana Jaya werd genoemd.

Zij moesten zelf de landbouw-gronden ontginnen en hun eigen onderkomens bouwen. Dat was zwaar, niet in de laatste plaats omdat veel politieke gevangenen ondervoed waren geraakt en de militaire bewakers losse handjes hadden. Na enige tijd mochten familieleden zich, in het kader van transmigratieprojecten, op Buru vestigen. Een aantal gevangen kon zich zo herenigen met hun gezinnen, wat niet betekende dat ze vrij waren gelaten. Toen in 1980 de kampen op Buru werden gesloten hadden daar 12.000 mensen gevangen gezeten, waarvan enkele honderden het niet hadden overleefd door ziekte, ondervoeding of geweld.

Onder de politieke gevangenen zaten ook veel intellectuelen.     De bekendste was wel de Indonesische schrijver Pramoedya Ananta Toer. Pramoedya was, voordat hij in 1965 werd gearresteerd, bezig om de Indonesische geschiedenis in romanvorm op te schrijven. Met zijn gevangenneming verloor hij het archief en de aantekeningen die hij daarvoor had verzameld. Het was op Buru dat hij zijn roman opnieuw ‘schreef’, niet volledig op papier maar door het aan zijn kameraden te vertellen en op kladblaadjes naar buiten te smokkelen. Na zijn vrijlating in 1979 publiceerde hij het verhaal definitief in een vierdelige serie, wel de Buru-tetralogie genoemd: ‘Aarde der Mensen’,’ Kind van alle Volken’, ‘Voetsporen’ en ‘Het Glazen Huis’. De Buru-tetralogie  is een klassieker als het gaat om de geschiedschrijving van de Indonesische nationalistische bewustwording en strijd vanuit Indonesisch perspectief. Na de sluiting van de gevangenissen bleef een klein groepje gevangen op Buru wonen en werken op    het land dat zij met mede-gevangenen hadden ontgonnen.

Er staan nog enkele gebouwen  die zij hebben gebouwd en monumenten en plaquettes die verwijzen naar de aanwezigheid van diverse militaire bewakings-detachementen. Foto’s van al die stille getuigen van Buru als politiek gevangenkamp zijn bij elkaar gebracht in dat mooie foto-essay ‘A hidden past’ (een verborgen verleden) van Ken Setiawan in Inside Indonesia. Ken’s vader, Hersri Setiawan, zelf ook schrijver, had met Pramoedya op Buru gezeten. Zij bezocht met hem Buru om samen een deel van zijn geschiedenis te leren kennen. (Moluks Historisch Museum).

Van 10 tot 13 november wordt in Den Haag een People’s Tribunal georganiseerd over wat er zich in 1965 en daarna in Indonesië afspeelde. Zie hiervoor de LINK: http://1965tribunal.org/press-release-2/

ICM 19.11.2015

Onafhankelijk Indonesië  - 'Soldaat van Oranje beraamde staatsgreep'

19/11/15, 10:56  − bron: ANP

© anp. Oud-verzetstrijder en Engelandvaarder Erik Hazelhoff Roelfzema

Oud-premier Pieter Sjoerds Gerbrandy en een aantal oud-verzetsmensen, onder wie Soldaat van Oranje Erik Hazelhoff Roelfzema, zouden in 1947 een staatsgreep hebben beraamd.

• 
  © Nationaal Archief/Wikimedia.
  Pieter Gerbrandy

Dat blijkt uit een biografie van François van 't Sant (1883-1966), jarenlang een vertrouwensman van het Koninklijk Huis, die donderdag verscheen. Het boek, getiteld 'Harer Majesteits loyaalste onderdaan', is geschreven door Sytze van der Zee.

Volgens de biografie liet Van 't Sant aan koningin Wilhelmina weten dat ze al een datum hadden vastgesteld: donderdag 24 april 1947. Ook geeft hij bijzonderheden over de verdere aanpak en de te benoemen ministers. Een moordaanslag op PvdA-voorzitter J.J. (Koos) Vorrink had een belangrijk onderdeel van de couppoging moeten zijn.

Onafhankelijk Indonesië 
Aanleiding voor de coup vormde het Akkoord van Linggadjati, dat de status van een deels onafhankelijk Indonesië moest regelen. Bij rechtse organisaties en in kringen van het voormalig verzet en het leger bestond tegen dit voornemen sterke weerstand. Die was zo sterk, dat een aantal politici en oud-verzetsleden besloot de regering van premier Louis Beel (1946-1948) omver te werpen.

De coupplegers wilden de staatsgreep bekendmaken via de radio, de kranten en aanplakbiljetten. Tegelijkertijd zouden marine- en legereenheden zorg dragen voor de handhaving van rust en veiligheid in het land. Het plan voorzag verder in een optreden van het leger in Indië.

Coup verijdeld
In het nieuwe kabinet zouden Gerbrandy en Hazelhoff 'een grote rol' gaan spelen. Hazelhoff voerde tijdens de Tweede Wereldoorlog landingen uit op de Nederlandse kust om zendapparatuur voor het verzet af te leveren en personen op te halen. Aan het eind van de oorlog was hij adjudant van koningin Wilhelmina.

De coupplegers hadden Van 't Sant als vertrouweling van Wilhelmina gevraagd haar van tevoren over hun plan in te lichten. Bij het onderzoek voor de biografie stuitte Van der Zee op de brief waarin Van 't Sant de koningin over de staatsgreep informeert. De coup is uiteindelijk verijdeld doordat de militaire inlichtingendienst werd getipt en maatregelen kon treffen.

ICM 19.11.2015

De post Het Indisch Geld op de begroting van VWS.

Na ruim twee en half jaar – aanbieding petitie Indische kwestie & Stille Tocht – komt Martin van Rijn na diverse recessen met uitstel eindelijk met het antwoordbrief van ruim negen kantjes lang gesteund door het debat op 14 oktober; Martin wil wel maar er is geen geld, kort en bondig.  Uiteindelijk via de media komt hij  naar buiten met een summiere “ja”, 1100 KNILLERS (27,5 miljoen).

Zoals ICM redactie haar prognose en analyses in het begin van jaar opstelde t.a.v. de komende begrotingen  zal het Ministerie van VWS met vele meevallers worden geconfronteerd over de afgelopen 5 jaren wanneer de vereffening komt, en viola;

De begroting die redactie in handen kreeg, rapporteert ongeveer 6 miljard dat als positief (dus in de + ) kan worden bijgeschreven. Deze meevaller heeft te maken met de bezuinigingen en een post belegging.

 Wat de redactie mist is de “ de massale fraude” bij de invoering van nieuw zorgstelsel. Het te veel en het bewust  ten onrechte declareren vanuit ziekenhuizen en de thuiszorg. Robin Linschoten (goeroe op dit gebied) melde dit ludiek in de media. Na deze melding van Robin Linschoten,  maakte Edith Schippers een vliegende start om  een speciale Taskforce in te richten in samenwerking met FIOD. Met de voortvarendheid van de Taskforce werden invallen gedaan gepaard gaande met boekenonderzoeken Enkele ziekenhuizen die de bui al zagen hangen verklaarde zich maar zo snel mogelijk failliet. In de thuiszorginstantie bureautjes vielen ook rake klappen die zich verrijkten. Eventjes was de scope hierop gericht, hierna viel het stil. Het gaat om 80 miljard dat vereffend moeten worden bij alle zorg instanties. Uiteraard zullen de ziekenhuizen die die bekende sterfhuisconstructie toepassen weer op de been moeten worden geholpen door Edith Schippers maar toch blijven de redactie met vragen zitten:

-       Verschil is dat nog vereffend blijft is dat niet 74 miljard?

-        hoe ver is deze Taskforce gevorderd?

-       krijgen de cliënten restituties?

Dit alles even terzijde, terug naar de staatscretaris Martin van Rijn:

Nu er wel geld is, worden de eisen van de aangeboden petitie op 13 maart 2013 ingewilligd? Gaat om 1,4 miljard per jaar …. Wordt daarom het debat van 26 november naar 10 december verschoven? 

====================================================================================

BEGROTING

====================================================================================

Tweede Kamer der Staten-Generaal 2

Vergaderjaar 2015–2016 29 689

Herziening Zorgstelsel Nr. 663 BRIEF VAN DE MINISTER VAN VOLKSGEZONDHEID, WELZIJN EN SPORT

 Aan de Voorzitter van de Tweede Kamer der Staten-Generaal

Den Haag, 27 oktober 2015

 Op 23 september 2015 heb we met de Tweede Kamer in een Algemeen Overleg (AO) gesproken over de risicoverevening. Tijdens het AO heb ik toegezegd een overzicht te sturen van de macrovereveningsresultaten over de jaren 2012, 2013 en 2014, uitgesplitst per zorgonderdeel. Ik heb tevens toegezegd om in te gaan op beleggingsopbrengsten van zorgverzekeraars. Met deze brief geef ik navolging aan deze toezeggingen.

Samenvatting De hoofdlijn van deze brief is als volgt:

• De afgelopen drie jaar is er een per saldo positief vereveningsresultaat behaald van € 1,4 mld. in 2012, € 1,7 mld. in 2013 en € 2,5 mld. in 2014. Dit positieve resultaat is te verklaren doordat de gerealiseerde zorgkosten in deze jaren lager blijken te zijn dan oorspronkelijk geraamd.

• Het verschil tussen raming en realisatie wijst er op dat de verzekeraars onder andere via het preferentiebeleid geneesmiddelen hun rol als scherpe inkopers hebben opgepakt. • Zorgverzekeraars hebben vanaf 2013 een belangrijk deel van de gerealiseerde resultaten aan verzekerden teruggegeven via een lagere nominale premie. Het werkelijke resultaat van zorgverzekeraars komt daarmee uit op € 2,5 mld. in 2012, € 1,2 mld. in 2013 en € 0,9 mld. in 2014.

• De beleggingsopbrengsten van zorgverzekeraars komen de laatste jaren uit rond de € 0,4 mld.

 Vereveningsresultaten risicoverevening De ex-ante berekende vereveningsbijdrage kent per definitie een neutraal vereveningsresultaat. Immers, de ex-ante vereveningsbijdrage wordt berekend op basis van de verwachte kosten conform de VWS-begroting. De werkelijke kosten die zorgverzekeraars maken, kunnen echter afwijken kst-29689-663 ISSN 0921 - 7371 ’s-Gravenhage 2015 Tweede Kamer, vergaderjaar 2015–2016, 29 689, nr. 663 1 van deze raming.

Wanneer de werkelijke kosten lager zijn dan de verwachte kosten zoals gebruikt bij het berekenen van de ex-ante vereveningsbijdrage, leidt dit tot een positief vereveningsresultaat. De meest recente cijfers van het Zorginstituut laten zien dat de afgelopen drie jaar een per saldo positief vereveningsresultaat is behaald van € 1,4 mld. in 2012, € 1,7 mld. in 2013 en € 2,5 mld. in 2014. Dit betekent dat de gerealiseerde kosten in deze jaren lager blijken te zijn dan oorspronkelijk geraamd. Deze resultaten wijken af van die genoemd staan in mijn brief van 6 mei 2015 (Kamerstuk 32 620, nr. 154) omdat voor 2012 bijgestelde kostencijfers bekend zijn (de tweede voorlopige vaststelling van de vereveningsbijdrage) en verder in de huidige cijfers ook de resultaten op het eigen risico verwerkt zijn. De volgende zorgkosten kunnen in de risicoverevening worden onderscheiden: medisch-specialistische zorg, GGZ (18+) en overige prestaties.

Voor de niet-risicodragende, zogenoemde vaste zorgkosten, geldt per definitie een resultaat gelijk aan nul omdat deze kosten volledig worden nagecalculeerd. Tabel 1: Vereveningsresultaat (bedragen in mld. euro) Zorgkosten 2012 2013 2014 Medisch-specialistische zorg 0,4 30% – 0,2 – 10% 1,1 39% GGZ (18+) 0,1 7% 0,4 20% 0,4 16% Overige prestaties 0,9 63% 1,6 91% 1,2 45% Totaal 1,5 100% 1,8 100% 2,8 100% Eigen risico – 0,1 – 0,1 – 0,3 Totaal incl. eigen risico 1,4 1,7 2,5 Bron: Zorginstituut Nederland Het positieve resultaat heeft grotendeels betrekking op de kosten van overige prestaties, in het bijzonder farmacie. Een verklaring hiervoor is het door de zorgverzekeraars gehanteerde preferentiebeleid. De resultaten voor medisch-specialistische zorg zijn wisselend met een onderschrijding in 2012 en 2014 en een overschrijding in 2013. Voor de GGZ geldt in alle jaren een onderschrijding, uiteenlopend van € 0,1 mld. in 2012 tot € 0,4 mld. in 2014. Anders gezegd: de verzekeraars hebben onder andere via het preferentiebeleid hun rol gepakt als scherpe inkopers. Aangezien elke verzekeraar het beter wil doen dan gemiddeld, zorgen ze er samen voor dat de totale zorgkosten lager zijn dan geraamd. De vereveningsresultaten worden ook beïnvloed door de resultaten op het eigen risico omdat de verwachte opbrengst van het verplicht eigen risico in mindering wordt gebracht op de vereveningsbijdrage. In de jaren 2012–2014 was de opbrengst van het verplicht eigen risico volgens de opgave van verzekeraars lager dan geraamd, hetgeen in lijn is met de lager dan geraamde zorgkosten voor met name overige prestaties. Hierdoor wordt het positief vereveningsresultaat enigszins gedrukt. Tweede Kamer, vergaderjaar 2015–2016, 29 689, nr. 663 2 Resultaten zorgverzekeraars De resultaten van de risicoverevening kunnen niet één op één doorvertaald worden naar resultaten van zorgverzekeraars. Dit wordt hieronder nader toegelicht. Bij de vereveningsresultaten wordt uitsluitend gekeken naar de zorguitgaven van verzekeraars en wordt uitgegaan van een rekenpremie. De rekenpremie is de premie waarmee zorgverzekeraars naast de vereveningsbijdrage de verwachte zorgkosten kunnen financieren. De rekenpremie wordt door de overheid bepaald. Zorgverzekeraars zetten echter niet een rekenpremie maar een nominale premie in de markt. De nominale premie wordt vastgesteld op basis van de rekenpremie en een door verzekeraars zelf bepaalde opslagpremie. Uit de opslagpremie dekken verzekeraars zaken zoals beheerskosten en toevoegingen aan de reserves om aan de wettelijke vereisten te voldoen. In de opslagpremie verdisconteren zorgverzekeraars ook hun eigen verwachte zorgkosten, dus de eigen afwijking van het gemiddelde. Als zorgverzekeraars verwachten dat de zorgkosten lager zullen uitvallen dat de raming van de overheid dan heeft dit een drukkend effect op de opslagpremie. Tabel 2 geeft aan dat verzekeraars na 2012 bij hun premiestelling gemiddeld van een steeds lagere opslagpremie zijn uitgegaan. De lagere opslagpremie in 2013 en 2014 is niet voldoende om de gemiddelde beheerskosten per premiebetalende verzekerde te dekken. In 2014 hebben de zorgverzekeraars de opslagpremie zelfs negatief vastgesteld. Dit heeft een drukkend effect op het totaal resultaat van zorgverzekeraars. Dit betekent dat zorgverzekeraars in 2013 en 2014 via de nominale premie (door een lage vaststelling van de opslagpremie) een belangrijk deel van de vereveningsresultaten aan verzekerden hebben teruggegeven. Naar verwachting zal dit effect zich ook in 2015 voordoen omdat zorgverzekeraars in 2015 van een negatieve opslagpremie van 38 euro per premiebetalende verzekerde zijn uitgegaan. Tabel 2: Resultaat zorgverzekeraars (per premiebetalende verzekerde) 2012 2013 2014 Vereveningsresultaat zorgkosten 104 126 184 Beheerskosten – 89 – 91 – 92 Opslagpremie 176 59 – 23 Resultaat zorgverzekeraars 191 84 69 Bron: Zorginstituut (vereveningsresultaten), Vektis jaarcijfers (beheerskosten 2012 en 2013), publieksvriendelijke premieoverzichten zorgverzekeraars (beheerskosten 2014) en VWS begroting 2016 (opslagpremies). Het op deze wijze berekende resultaat van zorgverzekeraars komt daarmee op macroniveau uit op € 2,5 mld. in 2012, € 1,2 mld. in 2013 en € 0,9 mld. in 2014. De beleggingsopbrengsten van zorgverzekeraars komen de laatste jaren uit rond de € 0,4 mld. In onderstaande tabel wordt het resultaat van zorgverzekeraars inclusief deze beleggingsopbrengsten weergegeven. Tweede Kamer, vergaderjaar 2015–2016, 29 689, nr. 663

ICM 26.11.2015

In het  programma Pauwe deed Halbe Zijlstra zijn verhaal. Het ontstaan van die vreselijke beelden van een kind zonder hoofd en benen bij  het zien van de aanslagen door de  Farq. Zelf liep hij ook lichte verwondingen op tijdens zijn kort verblijf. 

De verwachting uitspreken dat Halbe als geen ander de wetenschap draagt wat Indische Nederlanders hebben moeten meemaken in de bersiap periode gedurende  1949 tot 1960 in het voormalige Nederlands Indie. Velen hebben deze gruwelijke massamoorden van "........ " dichtbij moeten meemaken , en zelf aan de lijve moeten ondervinden,  dag in dag , uit met vrees voor hun eigen leven van de bevolking die de Blanda’s wilden vermoorden en verjagen.

Zelf ben ik bij 6 aanslagen betrokken, Ik leef met een eeuwige littekens letterlijk, en figuurlijk, net als de  andere bersiapers, maar ben er sterker uit gekomen.

Het bizarre was;  Een handgranaat die afging op een kruispunt en mijn broer zijn brommer op de grond  wist te gooien (al rijdend) om dekking te zoeken. Ik zat achter op. Wij werden door die val verwond en de scherven vlogen om ons heen; mijn rechter schouder helemaal opengehaald (litteken van overgehouden). Mijn broer zijn rechterbeen helemaal open.

Ander voorval; nog geen meter van mij werd op een deur gevuurd met een automatisch wapen naast mij. Met mij zijn veel bersiaper die dit soort gelijke situaties moesten meemaken.

De bersiap was een vreselijke periode voor mij / velen (1949 - 1960) vergelijkbaar met Irak en Syrië van nu  ..... . Als kind altijd omkijkend of je niet werd achtervolgd door de bevolkingsgroepen die je wilde vermoorden, en voortdurend onder dreiging.

Nu verneem ik als editor ICM van Peggy Lesquillier dat de WUBO door de SVB met twee maten wordt toegepast. De WUBO voorziening die juist voor de oorlogsslachtoffers van de bersiap is ingericht,  Deze kent intensief screening om te worden toegelaten; Doordat de aangemelde slachtoffers door een lang draineerde traject eeerst gaan. Eerst door onafhankelijk consultant die het "hebben en houden" van je lijf vraagt. Dan met getuigenverklaringen moet komen, dan  een keuringsarts . Uiteindelijk aan het einde van traject worden de aanvragen geweigerd nu.

Het vreemde doet zich voor dat de weigering na bepaalde periode massaal nu plaatsvindt, Waar voorheen de bersiapers wel werden toegelaten tot de WUBO - voorziening.

ICM weet de werkelijke reden het waarom die "weigering".

ICM sluit zich geheel aan bij de oproep en het voorstel, is van mening om de geweigerde Bersiaper toe te laten zoals die bersiaper die wel zijn toegelaten voorheen; Kortom alle mensen die de bersiap hebben meegemaakt toe te laten zonder die pijnlijke traumatische vernederende screening. 

Het kan toch niet zo zijn dat de een meer heeft geleden als de ander,  en dat over een lang periode van 1949 tot 1960 dag in dag uit !  Net als PGB zitten hier de zaken goed fout binnen VWS  en SVB. Lijkt mij het voorstel van advocaat Peggy Lesquillier meer dan billijk na alles wat de bersiap-mensen hebben moeten meemaken om alle bersiaper - periode 1949 - 1960 - toe te laten.  

============================================================================

Dit heerlijke recept kwamen we tegen op de site van ‘Katjang-Kaas’ en is geplaatst door Assie. Wij bewerkten dit recept naar vier personen en is een echt ‘low-budget’ recept.

Ingrediënten:                  

400 gram pandanrijst, per persoon een gestoomde makreel, 4 grote gesneden rode uien, 8 tomaten zonder zaad en vocht in blokjes,  6 knoflookteentjes uit de knijper, 1/2 komkommer zonder vochtdeel in blokjes, 1 rode en 1 groene paprika in blokjes, 4 rode pepers zonder zaad en zaadlijsten (of 4 tl. sambal trassi), een scheut olie, 1,5 dl. ketjap manis, snufje zout en peper, sap van een hele citroen. 

Bereiding: Kook de pandanrijst volgens de aanwijzingen. Ontgraat de makrelen en leg de stukjes vis op een schaal, snijd de uien in stukjes en de rode pepers in halve ringetjes (zaadlijsten verwijderen) Doe de ui, blokjes tomaat, komkommer en paprika in een kom,  doe  hier  de  stukjes  rode peper (of sambal)  en een scheut olie bij, alsmede de knoflook, ketjap, zout en peper. Voeg dan een scheutje heet water toe en  als laatste het citroensap. Meng dit goed. Laat dit onder af en toe omscheppen even een uurtje marineren. Giet tenslotte vlak voor het opdienen de Tjolo Tjolo over de makreel en serveer met warme gekookte pandanrijst.

Bij elkaar is dit een warm-koude tropische verrassing.

Selamat Makan.