Column:     Sarah-Ellen Saija      door  Joty ter Kulve

Soms heb je in het leven het voorrecht bijzondere mensen te ontmoeten. Het verzoek in januari van dit jaar van de Banda Adat en Cultuur Gemeenschap op Banda Neira om te helpen bij het realiseren van een replica van een “Prahu Belang” uit de tijd van de VOC, die voor het bevorderen van toerisme en cultureel-historische doeleinden zal worden ingezet, heeft gehoor gevonden in het prachtige 650 jaar oude stadje Hoorn in West-Friesland. Een team in Hoorn, onder leiding van Chris de Meij, heeft de schouders eronder gezet en tot grote vreugde van het team nu uitgebreid met jonge getalenteerde en geïnspireerde Indonesiërs, plus een aantal mensen uit de Molukse gemeenschap in Nederland.

Zo ontmoette ik Sarah-Ellen, een jonge vrouw van Molukse afkomst. Haar grootouders zijn afkomstig van de Molukken en werden na de Tweede Wereldoorlog door omstandigheden (haar grootvader was een KNIL militair) tezamen met vele andere KNIL soldaten, min of meer gedwongen naar Nederland te emigreren.

Ik heb Sarah-Ellen gevraagd haar verhaal op te schrijven, omdat ik erg onder de indruk ben van haar originele 

en zelfstandige manier van denken. Ook het feit dat ze in staat is om haar verhaal in een wereldwijde context te plaatsen van multiculturele en etnische verscheidenheid, die toch wereldwijd aan de orde is en waarmee wij, al worstelend, mee moeten leren leven. Hier komt Sarah-Ellen aan het woord:

Ik ben geboren en getogen in de Molukse wijk Heer in Maastricht. Daar heb ik mooie jeugdherinneringen aan overgehouden. Op de basisschool zaten Nederlandse, Molukse, Turkse, Britse, Marokkaanse en Spaanse kinderen in de klas. Die diversiteit vond ik erg leuk. N a de middelbare school verhuisde ik naar Rotterdam om daar “Trade Management Aimed at Asia” te studeren, om daarna in Utrecht Marketing Management te gaan studeren. De afgelopen vijf jaar heb ik mij gericht op project management. Ik ga nu mijn eigen adviesbureau opzetten, gericht op mijn passies: innovatie, duurzaamheid en cultuur. 

Als derde generatie Molukse groeide ik op met de Molukse cultuur in een Molukse wijk. Mijn ouders leerden mij dat het belangrijk is om nooit te vergeten wie je bent en waar je “roots” liggen. We praatten vrij weinig over politieke geschiedenis; dat werd ook niet aangemoedigd. Mijn ouders gaven de voorkeur aan het overdragen van de cultuur en geschiedenis van onze voorouders. Tenzij er op de TV een documentaire over politieke geschiedenis  was en ik er toch vragen over had. Dan konden we er gerust over praten, zolang ik mijn concentratie op school maar behield. Ik werd thuis altijd gestimuleerd om zelf na te denken over mijn eigen toekomst en mijn ouders ondersteunden mij waar ze maar konden. Naarmate ik ouder werd, besefte ik steeds meer dat tijd niet terug te draaien is. Dat maakt dat de tijd die je nu hebt heel erg kostbaar is en dat je moet beseffen dat je de vrijheid hebt om te kiezen wat je met die tijd doet.

Wat mij altijd is bijgebleven, is wat mijn moeders vader altijd over de komst naar Nederland zei: “In Nederland  heb je nu eenmaal de kans om naar school te gaan en te studeren. Wellicht is die kennis waardevol en nuttig voor de opbouw van de Molukken”.

Mijn reis naar de Molukken in 2010 confronteerde mij met de levenswijze en levenslessen van de authentieke cultuur aldaar. Bij terugkomst dacht ik voortdurend aan hoe ik inhoud en betekenis zou kunnen geven aan de woorden van mijn grootvader. Die tijd is nu voor mij aangebroken.

Einde verhaal van Sarah-Ellen Saija, die een warm hart toedraagt aan het Banda Vriendschapsboot project.

Ongetwijfeld zullen vele migranten zich herkennen in Sarah-Ellens woorden. Het is ook mijn belevenis nu zeventig jaar geleden, toen ik in Nederland een nieuw leven moest beginnen, net als de Indonesische grootouders van Sarah-Ellen. Het geeft je visie en hoop op de toekomst. We worden wereldwijd geconfronteerd met een multiculturele samenleving, met diversiteit aan religies en etnische 

groepen. Amsterdam alleen al telt al meer minderheden dan New York. Multicultureel betekent niet dat wij een etiket moeten plakken op groepen van een bepaalde afkomst, godsdienst of cultuur en die als zodanig ter verantwoording moeten roepen. Als wij dat doen, doen we de mensheid en individuen te kort. Integendeel, hoe wij als individuen met elkaar omgaan, elkaars culturen, achtergronden, religies (of geen religie), gewoontes, respecteren en ook verantwoordelijk zijn voor de samenleving als geheel, dat is de grootste opgaaf waarvoor we op deze wereld zijn gesteld.

Sarah-Ellen heeft ons met haar verhaal het goede voorbeeld gegeven. Fijn dat zijn haar verhaal met ons wilde delen. 

Wandelen langs Haags Indisch erfgoed met je smartphone 

Op 22 april verschijnt “De Indische Stad”, een stadskaart én een uniek designobject ineen. Hiermee kan er niet alleen te voet, maar ook virtueel een wandelling langs Haags Indisch erfgoed gemaakt worden. De kaart bevat naast een (traditionele) plattegrond ook een serie icoontjes met een typisch Indisch karakter, die met een Smartphone “gelezen” kunnen worden.

Grafisch ontwerpster Meta Menkveld paste hierin geen abstracte QR-codes toe, maar ontwikkelde een nieuw product, waarin code en beeld tot een nieuwe scanbare illustratie zijn verweven. Het scannen van de icoontjes geeft de lezer/gebruiker toegang tot meer informatie en historisch) beeldmateriaal over de betreffende gebouwen en buurten met een Indisch verleden.

Het eerste exemplaar van “De Indische Stad” wordt uitgereikt in de Regenten-kamer (het voormalig Ministerie van Koloniën) door wethouder Rabin Baldewsingh aan Marcel Timmer, director Developer & Platform Evangelism bij Microsoft. Als zodanig   is Timmer verantwoorfdelijk voor      de innovatietrajecten bij Microsoft Nederland. “De Indische Stad” is een onderdeel van het project “Sporen van Smaragd” Nederlands-Indisch erfgoed in Den Haag 1853-1945 van de Gemeente Den Haag, waaromheen in 2013 diverse publieksactiviteiten zullen worden georganiseerd.

De historische band tussen Den Haag en voormalig Nederlands-Indië, de Gordel van Smaragd, heeft heel      veel sporen achtergelaten in het stadsbeeld. In 2010 startte de Haagse gemeente het project “Sporen van Smaragd” om herkenbare Indische invloeden in en aan Haagse gebouwen te inventariseren en onder de aandacht van het publiek te brengen, met name uit de periode 1853 - 1945. Bij het in kaart brengen van deze gebouwen werd de hulp van het publiek ingeroepen via de social media: Flickr, Ning en Twitter en ook via de NICC Nieuwsbrief (editie februari 2011). Uit de reacties bleek duidelijk dat er erg veel belangstelling is voor een “Indische” stadswandeling, waarmee men zelf de Indische sporen in der stad kan ontdekken.

Om aan deze vraag gehoor te geven, heeft de afdeling Monumentenzorg van de Gemeente Den Haag binnen haar reeks wandelkaarten nu “De Indische Stad” laten ontwikkelen door grafisch vormgeefsterMeta Menkveld en het nKunsthistorisch Bureau Kroon & Wagtberg Hansen. Naast diverse dicht bij elkaar gelegen locaties in het Haagse centrum, worden ook wijken belicht, zoals Segbroek, Haagse Hout, Scheveningen en Zorgvliet.

In de Regentenkamer van het vroegere Ministerie van Koloniën aan het Plein 

1, wordt op 22 april 2013 het eerste exemplaar uitgereikt. De bijzondere vormgeving maakt de stadskaart niet alleen tot een handige wandelroute, maar ook een leuk en aamtrekkelijk designobject. Meta Menkveld ontwikkelde scanbare icoontjes als afstudeerproject aan de Koninklijke Academie voor Bereldende Kunsten in Den Haag. “Door code en beeld samen te voegen tot een scanbare illustratie heb ik de inhoud van de code herkenbaar en communiceerbaar  gemaakt in een antrekkelijke vormgeving”, vertelt Meta. Zij is hiervoor genomineerd voor de Grafisch Ontwerpen Afdelingsprijs, de Academieprijs van de KABK en de voor de Items Dutch Design Graduates Award 2012.

Speciaal voor “Sporen van Smaragd” kreeg zij de opdracht voor het ontwerpen van de “Indische Sporen” icoontjes. Zij gaf de icoontjes hiertoe een typisch Indisch karakter, zoals een Wajangpop en een Minangkabaus-huis, of een Indisch detail uit een desbetreffend gebouw. De icoontjes kunnen worden gescand met de Microsoft Tag App, die met iedere smartphone gratis uit de app-store te downloaden is.

Van 22 april t/m 22 juni 2013 is de stadskaart ook te vinden in de etalage van TWIET aan de Prinsestraat 53 in Den Haag. De stadskaart is te koop op diverse adressen, waaronder de VVV en Uitgeverij “De Nieuwe Haagsche” (www.denieuwehaagsche.nl). 

Meer activiteiten van “Sporen van Smaragd” dit jaar zijn onder andere: een symposium, een publicatie in de VOM-reeks van Monumentenzorg, Thema-tentoonstellingen in het Atrium van het Haagse stadhuis en in het Cultuurpaviljoen van de TongTong Fair op het Maliveld van 22 mei t/m    2 juni 2013. Wie op de hoogte           wil blijven van deze en andere activiteiten over het Haags Indisch Erfgoed, kan zich aanmelden voor     de digitale Nieuwsbrief via e-mail: info@sporenvansmaragd.nl Het project is ook te volgen via Twitter via: @SporenvanSmaragd en op de website: www.sporenvansmaragd.nl.

De Gouden Keris  (1)  Stripverhaal    door  Hugo Driessen  

Noodkreet van Pelita   

door   Ria Lincklaen

Beste mensen, 

Ik wil jullie vertellen wat het me doet om via de tamtam te vernemen dat Pelita opgeheven wordt als zelfstandige, unieke instantie. Voor ons Indische, Chinese, Ambonese, Molukse Nederlanders uit Indië valt weer een steun weg. Ik zal jullie eerst iets vertellen over mijn geschiedenis.

De eerste vijftig jaar van mijn leven heb ik mijn Indisch zijn niet als problematisch of bijzonder ervaren. Gezellig toch, dat accent, dat eten samen, die bijeenkomsten, feesten, de familie. Lekker thuis, senang, warm nest. Veel lachen, praten, dansen, muziek luisteren, muziek maken. Ik was gewoon wie ik was, mijn familie ook. Toen ik rond mijn vijftigste overspannen raakte, kwam ik er achter dat mijn ouders (oorlogs-) verleden in  Indië  een nadelige invloed had gehad op hun opvoeding van hun kinderen.

Ik merkte dat mijn ontwikkeling in de eerste 13 jaar was geschaad in het huis waarin de oorlog uit Indië zo’n prominente rol speelde. Ik was gekwetst en wist niet eens hoe. In tijden van stress, vermoeidheid, kwetsbaarheid dus, kwamen deze onverwerkte kanten van mij naar boven. Om gezond te kunnen worden, wilde ik deze kwetsuren van het Indisch verleden onder ogen zien. Verwerken als het kon, een plek geven als verwerken een stap te ver was. De afgelopen tien jaar heb ik een cyclisch proces meegemaakt van heling, terugval, weer opkrabbelen. De ergste randjes zijn er nu van af. Maar ik blijf kwetsbaar. Dat geeft niet, het is wat het is.

In deze afgelopen tien jaren heb ik veel steun, warmte, begrip, hulp gehad van Indische instanties. De lotgenotengroep van de KJBB hielp me om mijn leed te plaatsen in de juiste context, de Pelita maatschappelijk werker bracht me op het spoor van de juiste therapie, Icodo hielp me om de juiste hulpverlener te vinden en de therapie te helpen financieren, bij Icodo kon ik de juiste boeken vinden om me te verdiepen in de Indische oorlogsgeschiedenis van mijn ouders en de effecten op mij als tweede generatie, de directrice van Pelita hielp me door zich te laten interviewen voor mijn scriptie over de tweede generatie, Pelita hielp mee met het organiseren van de reünie INOG 20 jaar. Zonder Pelita  

en de andere gespecialiseerde hulpverlening had ik mijn weg uit de oorlog van mijn ouders niet gevonden. Nu kan ik weer genieten van het Indisch zijn, mijn identiteit, mijn gevoel van ergens bij horen. Ik waardeer de Indische sfeer nu dubbel. Ik neem het Indische niet meer “for granted”. Ik ervaar het nu als echt eigen, uniek.  Het Indische is mijn thuis, waar ik vandaan kom. Het Nederlandse verrijkt mijn leven, is onderdeel van mij, maar het is niet mijn thuis.

En nu, nu verdwijnen de typisch Indische dingen. De Pasar Malam is nu De Tong Tong Fair geworden, een Aziatische/ Surinaamse markt. Zonder de voor Indische mensen zo leuke programmering. De Indonesische Pasar van de Indonesische ambassade had een meer Indische sfeer. Van planmatig Nederlands naar Indisch plan-plan, jam karet, ontspannen, gegiechel, waar alles kan en niets moet. Typisch Indische tantes en ooms gaan dood. Dat is de loop van de natuur. Wel weer een stukje thuis weg. En ook de instanties die mij zo geholpen hebben zoals Icodo, KJBB zijn verdwenen. En nu hoor ik in de wandelgangen dat ook Pelita wordt opgeheven. Of overgenomen wordt, geassimileerd.  Ik merk dat ik geschokt ben, verdrietig zelfs. Het voelt alsof het laatste bastion tussen mij en de Nederlandse omgeving wordt weggehaald. Alsof er nu geen instantie is, die voor de belangen van mij, mijn kinderen, ooms, tantes, moeder, familie en INOG-ers opkomt. De laatste 

organisatie die zo veel weet heeft van onze geschiedenis, verdwijnt. De specifieke professionele hulpverlening aan ons Indo’s houdt op, verwatert, moet worden gedeeld met andere doelgroepen die getraumatiseerd zijn. Onze maatschappelijk werkers moeten zich gaan verdiepen in andermans trauma’s. Wie verdiept zich in de onze? De laatste organisatie die specifiek iets voor ons allen uit Nederlands-Indië doet, verdwijnt. De laatste cultuurdrager verdwijnt.

Laten we dit weer gebeuren? Net als bij de KJBB, Icodo. Soedahlamaar. Zo erg is het toch niet? Je moet accepteren, los laten, mee gaan met de stroom en met de tijd, aanpassen. Het is immers voorbij, tempo doeloe?Nee! Niks tempo doeloe, ik ben nog niet dood! Ik ben nog geen geschiedenis. Het is mijn cultuur. De cultuur van een miljoen Nederlanders. We zijn geen allochtonen, we zijn Nederlanders uit een voormalige kolonie. We mogen gezien en gehoord worden. Onze cultuur mag uniek en specifiek als die is, bewaard blijven en ontwikkeld worden. We zijn echter een beschaamde, kwetsbare, onzichtbare, verdeelde, zeer verscheiden groep die zich niet profileert. We hebben schijnbaar geen duidelijke eigen identiteit, vormen schijnbaar geen eenheid. Sommigen profileren zich liever als Nederlander dan als kind van de Indische cultuur. Voor sommigen lijkt het zelfs wel of je een loser bent als je je als Indo profileert. Maar we herkennen elkaar altijd, overal. En dan komen we weer even thuis. De Nederlandse wereld lijkt op de mijne, ik zou me er graag thuis in voelen, maar dat lukt niet, omdat het schuurt. Het voelt niet echt eigen. Alsof je als Zeeuw tussen Drentenaren leeft. Wel elkaars taal, maar niet elkaars gevoel delend.We hebben Pelita nodig om onze groep op professionele, diplomatieke wijze bij elkaar te houden en om die cultuur, die sfeer, dat eigene te helpen bewaren. Om ons te helpen met trauma’s, het zoeken naar onze identiteit, onze geschiedenis, met onze typisch Indische wensen. En zeker ook om met elkaar het Indische te vieren.

Dat is helend, want veilig, een thuis, een welkom. Ik kan me voorstellen dat je zelf niet zo veel ervaring met Pelita hebt als ik. Ik hoop dat ik je het belang van Pelita heb duidelijk kunnen  maken. Ik wil je vragen om mij of de directie van Pelita zelf te mailen als je wilt dat Pelita haar eigenheid bewaart. Zodat ook de eigenheid van de Indische Nederlander meer overlevingskans heeft. Jouw steun helpt Pelita om tegen de stroom van assimileren in te gaan. Samen kunnen we een signaal geven. Ik hoop dat je meedoet en mailt aan  info@pelita.nl   tav directie of aan mij, rialincklaen5@gmail.com

Liefs van Ria Lincklaen

D66 eist de behandeling van de onderzoeksrapporten  de Tweede Kamer!

D66 wil dat de onderzoeksrapporten van het NIOD: “Indische rekening” (2005) en “Sporen van Vernieling” (2006) behandeld worden in de Tweede Kamer. Dit laat een beleidsmedewerker van de Tweede Kamerfractie van D66 op 25 maart 2013 weten.  Ook de PVV, SP, Groen Links en SGP vinden dat beide rapporten door de Kamer worden behandeld.

Tijdens het eerste Kabinet Rutte vroeg de partij via de motie Dijkstra reeds aan de regering om een Commissie van Wijzen aan te stellen om naar aanleiding van de twee rapporten een finaal oordeel zou moeten vellen over

D66 Tweede Kamerlid Pia Dijkstra

de manier waarop de Nederlandse Staat het rechtsherstel van de Indische gemeenschap in Nederland vorm zou moeten geven.

Deze motie haalde toen net geen meerderheid omdat beide regeringspartijen VVD en CDA, samen met de gedoogpartij PVV tegen stemden. D66 laat expliciet weten dat deze partij nog steeds achter deze motie staat.

Volgens PVV Kamerlid Fleur Agema stemde haar partij destijds tegen de motie, omdat de Kamer zichzelf anders buitenspel zou hebben gezet. Met gedoogsteun zou het toen niets van doen hebben gehad. Het instellen van een Commissie van Wijzen komt volgens haar pas aan de orde, als de Tweede Kamer er niet uitkomt.

PVV Kamerlid Fleur Agema zal de Indische Kwestie in de Tweede Kamer inbrengen middels een motie. Op Twitter liet zij weten de Indische Kwestie aangrijpend te vinden en verbaasd te zijn dat de Tweede Kamer nog  nooit  “het  fatsoen  heeft gehad 

PVV Tweede Kamerlid Fleur Agema

een debat te houden over de miljoenen kostende NIOD rapporten”. De inhoud van de motie is in overleg met het Indisch Platform vastgesteld. 

Groen Links wil dat er erkenning, rechtsherstel en compensatie komt voor alle oorlogsgetroffenen uit Nederlands-Indië. De partij wil eveneens dat  de Nederlandse dienst-weigeraars uit de periode 1945-1950 eerherstel en compensatie krijgen. Volgens Groen Links heeft de compensatie in de vorm van “Het Gebaar” uit het begin van deze eeuw “weinig van doen gehad met een schadeloosstelling en meer met een algemene vorm van smartengeld”. De Partij noemt Het Gebaar (een eenmalige uitkering van € 1822 per persoon) “niet voldoende en onvolledig”. Groen Links wil dat “De Indische Kwestie” op een zorgvuldige en integere manier wordt afgesloten. In Nederland is voor veel groeperingen een compensatie gegeven, maar bij de Indische gemeenschap heerst nog steeds het gevoel dat er voor hen nog geen finale kwijting is geweest, aldus de woordvoerder. Een gedegen behandeling van de twee NIOD rapporten en de daarin gestelde bevindingen, alsmede een onderzoek naar het Nederlandse geweld in de na-oorlogse jaren 1945-1950 in Indonesië, behoren volgens de partij bij het “zorgvuldig en integer afsluiten” van “De Indische Kwestie”. Daarom steunt de partij tevens het KITLV, NIMH en het NIOD in hun streven naar een  gedegen onderzoek naar het geweld vlak na de Tweede Wereldoorlog.

_______________________________

Eindelijk komt er beweging in de politieke molen. Op 21 maart 2013     is het volgende punt geagendeerd: “Onderzoeksrapporten Indische Rekening en Sporen van Vernieling. Zaak: procedurevergadering punt rondvraag – Tweede Kamerlid M Agema, PVV. Onderzoeksrapporten ”Indische Rekening” en “Sporen van Vernieling” – 2013Z05674”.

Op de website van de Tweede Kamer in de besluitenlijst is onder dit  agendapunt (nr. 39) opgenomen dat: Besluit: Staatssecretaris verzoeken om vóór het meireces een reactie te geven op de NIOD onderzoeksrapporten. Besluit: Na het meireces zal een algemeen overleg gevoerd worden, waarvoor 2,5 uur is uitgetrokken. Vol vertrouwen gaat de delegatie van Het Indisch Platform door met de voorbereidingen voor de volgende onderhandelingen met de Vaste Kamercommissie van VWS. 

Beknopt verslag van de hoorzitting met de Commissie van VWS op 19 maart 2013

 door: Silfraire Delhaye

Exclusief voor de lezers van deze Nieuwsbrief geeft de voorzitter van Het Indisch Platform, Silfraire Delhaye, hier een beknopt verslag weer van het verloop van de  gesprekken met de Commissie van VWS.

Beste lezers van de NICC Nieuwsbrief. Ik wil u allen hier in het kort informeren over de besloten hoorzitting met de leden van de Vaste Kamercommissie van VWS. Zoals u wellicht weet uit de “Sociale Media”, werd deze aanbieding van 10660 handtekeningen voorafgegaan door de Stille Tocht, waaraan ongeveer 400 mensen van verschillende generaties deelnamen. Dit aantal is werkelijk hartverwarmend. Ik wil hier nu niet verder ingaan op de Stille Tocht; hierover is door Hans Vogelsang in    het voorgaande artikel al uitgebreid verslag gedaan. Bovendien is hierover ook op de Facebookpagina van Het Indisch Platform genoeg informatie te vinden. Daar vindt u trouwens ook veel foto’s en LINKS naar YouTube filmpjes.  

Wel wil ik u hier in het kort informeren over de gesprekken die wij als delegatie van Het Indisch Platform gevoerd hebben met de Commissie van VWS. Als voorzitter van het Indisch Platform stelde ik dat het na meer dan 67 jaar langzamerhand hoog tijd wordt dat de Nederlandse Regering haar verantwoordelijkheid neemt voor de Indische Kwestie. Bij het bestuderen van de contouren van deze Indische Kwestie bekruipt mij het gevoel dat de opeenvolgende regeringen zich schuldig hebben gemaakt aan “…een onrechtmatige daad, in casu een handelen of nalaten dat indruist tegen de algemeen aanvaarde rechtsplicht…” Stelselmatig wordt de Indische Kwestie ontkend, genegeerd of gesteld dat daar reeds een oplossing voor zou zijn gevonden 

waarbij verwezen wordt naar Het Gebaar uit het begin van deze eeuw. Verder stelde ik dat de twee NIOD rapporten in haar conclusies worden ontkracht. Zelfs de motie Dijkstra van 30 juni 2011, dor welke gepleit werd voor het instellen van een commissie van wijzen om deze rapporten te onderzoeken, bij hoofdelijke stemming in de Tweede Kamer werd verworpen. De wijze waarop de toenmalige Staatssecretaris van VWS zich profileerde was ver beneden peil en getuigde ons inziens van gebrek aan innerlijke beschaving.

Na deze openingswoorden bood de oude voorzitter van het Indisch Platform de petitie aan. Hierbij werd nogmaals naar voren gebracht dat Nederland het enige land ter wereld is, dat zijn onderdanen geen schadeloosstelling heeft uitgekeerd, noch achterstallige salarissen en pensioenen van haar ambtenaren en militairen heeft betaald. Dit is in een rechtsstaat ongepast.

Mevrouw Agema (PVV) verklaarde bewondering te hebben voor de veerkracht en bescheidenheid waarmee het Indisch Platform deze Kwestie aankaart. De Kamer hoeft geen onderzoek te doen, omdat er reeds twee NIOD rapporten liggen. Op de vraag of er sinds 30 juni 2011 nieuwe ontwikkelingen zijn te melden, werd verwezen naar de gesprekken met de nieuwe Staatssecretaris Van Rijn op 24 januari, met mevrouw Eijsink op 31 januari, met mevrouw Tellegen op 4 maart en met de heer Segers op 14 maart jl. Behoudens het informeren van voornoemde personen over de Indische Kwestie, zijn er geen nieuwe feiten of ontwikkelingen te melden.

Voorafgaande aan de hoorzitting heb ik de voorzitter van de Commissie mevrouw Neppérus het “wensen-lijstje” van het Indisch Platform 

overhandigd. In het kort komt dit hierop neer:

1. Erkenning en excuses van de regering van het Koninkrijk der Nederlanden.
2. Compensatie.
3. Vaststellingsovereenkomst.
4. Aanwezige infrastructuur.

Voor de compensatie heb ik de contouren aangegeven, waarlangs tot een oplossing kan worden gekomen, namelijk via de doelgroep van de nog in leven zijnden, geboren vóór 15 augustus 1945 en van hen die reeds zijn overleden, de directe rechts-opvolgers (“next of kin”). Hierbij moet onzerzijds gedacht worden aan een periodieke maandelijkse uitkering (belastingvrij) gedurende een zeker tijdsbestek. De Infrastructuur om het hier voorgestelde te realiseren is  reeds aanwezig in de vorm van het bestand van AOW-gerechtigden. De compensatie inhoudelijk, daar willen wij over onderhandelen met het doel om zo snel mogelijk tot een vaststellingsovereenkomst te komen.

Nederland rechtstaat, laat van u horen

Agema en ook Gerwen wensen dat er binnenkort een overleg wordt gepland, met als uitgangspunt dat er een AO komt met de Staatssecretaris. Agema heeft gezegd – aan het eind van de hoorzitting – dat zij in een procedurevergadering zal voorstellen om de NIOD rapporten te bespreken.  

Silfraire Delhaye,

voorzitter van Het Indisch Platform. 

Toespraak door Herman Bussemaker bij het overhandigen van de Petitie op 19 maart 2013 

De oplossing van De Indische Kwestie bevindt zich na 30 juni 2011 in een impasse. Het Indisch Platform heeft daarom een oproep gedaan op haar achterban om een petitie te ondertekenen, waarin de Regering en Parlement verzocht worden om de onderhandelingen te heropenen. Deze petitie is ondertekend door meer dan 10.000 individuen en de handtekeningen blijven nog steeds binnenkomen. Het besloten overleg met de Vaste Kamercommissie van VWS leek ons een geschikt moment om deze petitie aan te bieden.

Met de ondertekenaars constateert het Indisch Platform dat Nederland internationaal gezien het enige land is dat de Nederlandse landgenoten in Zuidoost Azië in de steek heeft gelaten door hen geen compensatie voor de geleden oorlogsverliezen te geven. 

Zonder meer discriminerend is het feit dat landgenoten in Nederland deze compensatie wel hebben gekregen.

Voor een rechtsstaat is dit onacceptabel. Daar komt bij het aangerichte leed bij deze groep door de sterk formalistische en Europa-centrische houding van de opeen-volgende regeringen, waardoor de Indische mensen zich tweede-rangs burgers voelden.

Van de ca. 300.000 Nederlanders in Indië, die na de oorlog gevlucht zijn naar Nederland, leven er nu nog maar 40.000. Binnen afzienbare tijd zal er niemand meer in leven zijn en heeft het nu reeds 68 jaar negeren van de Indische Kwestie deze kwestie vanzelf opgelost. Echter een beschaafd land kan zich dit voor haar eigen zelfbeeld niet permitteren. 

Onrecht verjaart niet! Wij roepen onze volksvertegenwoordigers dan ook op om tot heropening van de onderhandelingen met Het Indisch Platform te komen, teneinde een definitieve oplossing te bereiken,      die voor de oorlogsgetroffenen acceptabel is. Er kan dan definitief een streep getrokken worden onder dit Archief van Tranen. Wij rekenen daarvoor op uw compassie en betrokkenheid.

Geachte voorzitter, hierbij overhandig ik u de resultaten van de petitie. 

Het Indisch geld staat op de rekening van Min. Buitenlandse zaken  voor de onteigening van de ondernemingen in het voormalige Indie.

Van 5 tot en met 7 september 1966 had de toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken Joseph Luns onderhandeld met een delegatie van de Indonesische regering, onder leiding van de Minister van Buitenlandse Zaken Sultan Hamengku Buwono. De onderhandelingen gingen vooraf aan de ondertekening van een accoord, waarbij Indonesië in de loop van dertig jaren in totaal 600 miljoen gulden zou betalen aan Nederland, bedoeld als compensatie voor de nationalisatie van Nederlandse bezittingen en bedrijven. Minister Luns kenschetste toen het akkoord: “Edelmoedigheid van Nederland…”

Eind 2002 kwam de laatste betaling binnen op rekening van Buitenlandse Zaken bij De Nederlandse Bank. Ieder jaar heeft de Indonesische regering keurig op tijd aan zijn verplichtingen voldaan. Zowel in Nederland als in Indonesië was slechts een enkeling   op de hoogte van de jaarlijkse herstelbetalingen.

Maar toen een klein nieuwsbericht midden 2003 gewag maakte van deze laatste overboeking, reageerde de Indonesische publieke opinie verontwaardigd en sprak van neo-kolonialisme en uitzuigerij. In Nederland was de reactie er vooral een van een gevoel van schaamte, dat Den Haag van de voormalige kolonie nog herstelbetalingen had geëist. De Indonesische regering heeft de kwestie echter laten rusten.  

De regering van Soekarno besloot tot nationalisatie van Nederlandse bedrijven in Indonesië naar aanleiding van de weigering van Den Haag om de Indonesische soevereiniteit over Papua Nieuw Guinea (West Irian) te erkennen. Het conflict escaleerde en tussen eind 1957 en medio 1962 ging Jakarta over tot onteigening van Nederlandse bezittingen en bedrijven. Pas na de machtsovername in 1966 door Generaal Soeharto, werd de slepende kwestie tussen beide lande uitgepraat.

De uiteindelijke overeenkomst hield in dat Indonesië 600 miljoen gulden zou betalen. Daarvan werd direct een voorschot van 36 miljoen gulden overgemaakt en de rest in dertig jaarlijkse afdrachten vanaf 1973 met een jaarlijkse rente van 1 %. Tot 1969 konden Nederlanders via het Bureau Schadeclaims Indonesië van het Ministerie van Buitenlandse Zaken een claim indienen vanwege de achterlating van hun eigendommen door gedwongen vertrek uit de voormalige kolonie. Onder degenen die een claim hadden ingediend zou het geld jaarlijks volgens een overeengekomen verdeelsleutel worden verdeeld.  Van Nederlandse edelmoedigheid was volgens Luns sprake, omdat de werkelijke waarde van de Nederlandse activa die door de Indonesische nationalisatie verloren ging op zou lopen tot 4,5 miljard gulden. Waarom dan zo vergevingsgezind? “Het was een politiek akkoord”, erkende Luns indertijd in de Tweede Kamer. “De overeenkomst is niet alleen een afdoening van de commerciële kwestie, maar moet ook dienen tot een verdieping en  vernauwing van de betrekkingen tussen Nederland en Indonesië”. Dertig jaar later leidde de regeling vooral tot onbegrip. 

Omdat maar weinig mensen van deze regeling wisten, rijst nu de vraag waar dat geld – met rente op rente – is gebleven….. Geld dat de Indische gemeenschap, althans zij die er in Indonesië hun business mee verloren hebben, toebehoort. Boze tongen beweren dat dit vooral is opgeslokt door slechts enkele Nederlandse multinationals. Of ligt het nog steeds ergens te wachten…..

Wordt vervolgd!

Riem en Johnny organiseren een Benefietconcert

Het Festival Pencak Silat Silat Indonesia 2013 zeer geslaagd.

Het Festival Pencak Silat Silat Indonesia 2013, welke had plaatsgevonden op 20 april j.l. in het gebouw Museon te Den Haag, dat uit gaat Indonesische Ambassade was een groot succes.  Er deden maar liefs 12 Indonesische Pencak Silat Scholen uit Nederland vrijwillig mee om kunstzinnig hun vaardigheden in ieder op  de eigen stijl te demonstreren.
 
Op dit Festival zijn Pencak Silat stijlen uit de streken vanaf Sumatra, West/ Midden/ Oost Java, Madura, de Molukken en alle andere streken van Indonesië aanwezig. De Indonesische Pencak Silat is ruim een half eeuw geleden door de eerste generatie Indische Nederlanders in Nederland geïntroduceerd. Mede dank zij deze pioniers is onze gezamelijke culturele erfgoed waar wij trots op zijn behouden gebleven.
 
Tijdens de officële opening door de ambassadeur van RI mevrouw Retno,  benadrukte ze over het belang van dit Festival, namelijk dat dit een goede communicatie middel is om niet alleen de samenwerking tussen de Pencak Silat Scholen in Nederland te binden en te  bevorderen, maar nadrukkelijk ook om de banden tussen Nederland en Indonesië in alle facetten te versterken. Ze doelde het hiermee als een handreiking  en als een gebaar aan Nederland. Tenslotte bedankte alle deelnemers van het Festival en wenste ze hun succes.

Deur dicht voor claims Indonesische weduwen

• bronvermelding Telegraaf van 21/4-2013

Timmermans …affaire…

AMSTERDAM, maandag

Geen schikking weduwen Indonesië

 Bron Nos Nieuws - Kapitein Raymond Westerling leidde de zuiveringsacties op Zuid-Celebes 

 

Onderhandelingen tussen het ministerie van Buitenlandse Zaken en tien weduwen van door Nederlandse militairen in 1947 op Zuid-Celebes, het huidige Sulawesi, doodgeschoten mannen zijn op niets uitgelopen.

Jerry Pondaag van de stichting Comité Nederlandse Ereschulden noemt het schikkingsvoorstel van het ministerie "een grove belediging'' voor de weduwen. Door het mislukken van de onderhandeling is een nieuw proces over oorlogsmisdrijven tijdens de koloniale oorlog in Nederlands-Indië onvermijdelijk.

Rawagede

Volgens Pondaag is het aanbod van Buitenlandse Zaken aan de weduwen op Zuid-Sulawesi beduidend minder dan de regeling die eerder is getroffen met de weduwen van de slachtoffers van het bloedbad in Rawagede.

Na een jarenlang proces werden die in 2010 door de rechtbank in Den Haag in het gelijkgesteld in hun claim tegen de staat. De weduwen kregen 20.000 euro per persoon en bovendien bood de Nederlandse ambassadeur in het openbaar excuses aan aan de nabestaanden.

Volgens Pondaag biedt Buitenlandse Zaken nu de helft. Bovendien wil het ministerie alleen schriftelijk excuses maken. "En met name de eis dat in het openbaar excuses worden gemaakt, weegt zwaar voor de weduwen. Dit schikkingsvoorstel is een grove belediging'', zegt Pondaag.

'Jammer'

Advocate Liesbeth Zegveld, die de onderhandelingen namens de weduwen heeft gevoerd, bevestigt dat die zijn mislukt. Over de inhoud ervan wil ze verder niets kwijt. De rechter zal zich nu over de kwestie moeten buigen, zegt ze.

Over de uitkomst daarvan is ze optimistisch. "Er ligt immers al een uitspraak in een soortgelijke zaak, die van de weduwen van Rawagede. Maar jammer is het wel, want het betekent dat het langer gaat duren en de oudste weduwe is inmiddels al 104 jaar oud'', zegt Zegveld.

Het ministerie van Buitenlandse Zaken laat in een schriftelijke reactie weten geen commentaar te kunnen geven omdat de zaak onder de rechter is. De onderhandelingen tussen het ministerie en de nabestaanden zijn een zaak tussen de partijen, aldus het ministerie.

Zuiveringsactie

Het bloedbad in 1946 en 1947 op Zuid-Celebes door de troepen van kapitein Westerling was een van de dieptepunten van de strijd tussen het Nederlandse leger en de Indonesische opstandelingen. Westerling kreeg de opdracht om de openbare orde te herstellen.

Tijdens de zuiveringsactie vielen volgens de Indonesische autoriteiten tienduizenden doden. Een deel van de slachtoffers was zonder proces standrechtelijk geëxecuteerd. Andere bronnen spreken van een lager aantal, zo rond de 1500 doden.

B184219.A1 Soekarno : interview met Joop van Tijn / 1964-08-07

Klik onderstaande link voor het interview

Luister / listen to MP3 / 00:05:25

LINK

Handelsbetrekkingen tussen Nederland - Indonesië.

ICM is benaderd om een initiatief in commissie te starten ter bevorderingen van de handelsbetrekkingen tussen Nederland en Indonesië. 67 jaren hebben bepaalde groeperingen die zich wisten te nestelen in de Tweede Kamer om steevast die blokkades te leggen als het om de banden met rep. Indonesië gaat; enkele voorbeelden van deze bemoeinissen o.a. dat altijd amok in de Kamer wordt gemaakt als de president van de rep. Indonesië naar Nederland komt. Tegen diezelfde achtergrond de Garuda regelmatig met de presidenten in Duitsland neerstrijken waar daar geen 1 woord wordt gerept in het parlement in Duitsland. Of de weigering van de Leopard Tanks, en in tegenstelling tot Duitsland die er geen gras over liet groeien en de week daarop The deal beklonk. Of een bezoekje in Singapore en Jakarta op geen 30 minuten wordt overgeslagen. Vervolgens gaan Nederland zogenaamd op knieën en stuurt een klerk in de persoon van Timmerman in plaats van Koning Beatrix als symbool / merk van Nederland, weer moet Indonesië die vernedering incasseren. Gelijktijdig werd Timmermans vol wantrouwen in het parlement ontvangen. Tot slot noemt Willem Alexander The Carabian, maar oud-kolonie Indonesië niet waar Nederland haar rijkdommen heeft mogen verkrijgen.

Deze houding is toe te schrijven aan een groepering met slechts 1 doel eliminatie van de handelsbetrekkingen tussen Nederland en de rep. Indonesië als oud kolonie (tegensteling tot andere eurolanden), met gevolg vele Nederlandse ondernemingen vinden hiervan alleen hinder,  zie huidige voorbeeld van Jakarta Masterplan die jaren heeft moeten duren.

Het initiatief zal worden gesteund door eerst het opstarten van een commissie, die door de aangever zal worden geïnitieerd, die nu wenst anoniem te blijven waarin oud - ministers worden gevraagd deze verder te initiëren die o.a. die groeperingen probeert te elimineren, en constructief bouwt aan relatie waar alleen onze boegbeelden Maxima en Willem Alexander die belangrijke rol zullen gaan vervullen, en weer niet die fout maakt om een klerk als Mark Rutte  (clown) te sturen. De tijd is er nu rijp voor in de tanende economische voortdurend recessie van Nederland.

Redactie ICM

21/4-2013

Werelrecord: De Langste Indische Rijsttafel in Ede

Laatste berichten op de Radio van 17.27 uur van 11 juli jl.,  in gesprek met Lonny onze TV Kok.

Vandaag gaat Lonny zijn record verbreken die stond op 350 meter met 750 man naar 410 meter met 1100 man. Ja .... of onze Lonny het zal halen dat weten morgen pas.  100 kilo rijst, 350 kilo varkens vlees, 350 rundervlees, 1100 eieren pellen  .................... Ja alleen kan Lonny het niet daarom zijn er 100 vrijwilligers die Lonny bijstaan.

De tafels moeten wel aaneensluitend zijn. De burgemeester van Ede opent het feest te samen met Ambassadrice van Indonesie.

De redactie ICM is benieuwd of het record wordt gebroken.

 =====================================================================================

Eerdere publicatie van 19 april 2013 jl,

Op 12 juli a.s. gaat TV-Kok Lonny Gerungan de uitdaging aan om de langste Indische rijsttafel ter wereld te organiseren. Hij doet dit ism Stichting Child Support Indonesia, een stichting die zich al meer dan 25 jaar inzet voor de rechten van het kind in Indonesie.  Lonny is daar de ambassadeur van.  

Gaarne zouden wij u willen vragen kennis te nemen van bijgaand persbericht en de nodige aandacht te besteden aan dit mega project ten behoeve van de kinderen in Indonesie.  Zowel Lonny als het evenementenbureau Gerritsen events uit Ede doen dit geheel belangenloos.  In totaal zullen 1000 maaltijden bestaande uit 11 gerechten geserveerd gaan worden!  Voor de meeste ingredienten hebben we sponsors kunnen vinden.

Ook de Indonesische ambassadeur H.E. Retno Marsudi werkt intensief samen via sponsoring en voor haar passie: promotie van Indonesian food in Nederland. Daarnaast zetten ook Singapore Airlines, Food Valley Ede, en tientallen andere bedrijven zich in om van deze record poging een succes te maken.  

Met de opbrengsten gaat Child Support Indonesia voor nog meer achtergestelde kinderen in Indonesie (nu 850)  een opleiding financieren en kinderen in de gevangenissen begeleiding en een betere toekomst bieden.  

Met vriendelijke groeten,  

Jan van den Berg, md

Stichting Child Support Indonesia

http://www.langsterijsttafel.nl

http://www.tokoneba.nl

http://childsupportindonesia.nl

info@langsterijsttafel.nl

tel:0318610368