Noodkreet van Pelita door Ria Lincklaen

10897262865?profile=originalNoodkreet van Pelita   

door   Ria Lincklaen

Beste mensen, 

Ik wil jullie vertellen wat het me doet om via de tamtam te vernemen dat Pelita opgeheven wordt als zelfstandige, unieke instantie. Voor ons Indische, Chinese, Ambonese, Molukse Nederlanders uit Indië valt weer een steun weg. Ik zal jullie eerst iets vertellen over mijn geschiedenis.

De eerste vijftig jaar van mijn leven heb ik mijn Indisch zijn niet als problematisch of bijzonder ervaren. Gezellig toch, dat accent, dat eten samen, die bijeenkomsten, feesten, de familie. Lekker thuis, senang, warm nest. Veel lachen, praten, dansen, muziek luisteren, muziek maken. Ik was gewoon wie ik was, mijn familie ook. Toen ik rond mijn vijftigste overspannen raakte, kwam ik er achter dat mijn ouders (oorlogs-) verleden in  Indië  een nadelige invloed had gehad op hun opvoeding van hun kinderen.

Ik merkte dat mijn ontwikkeling in de eerste 13 jaar was geschaad in het huis waarin de oorlog uit Indië zo’n prominente rol speelde. Ik was gekwetst en wist niet eens hoe. In tijden van stress, vermoeidheid, kwetsbaarheid dus, kwamen deze onverwerkte kanten van mij naar boven. Om gezond te kunnen worden, wilde ik deze kwetsuren van het Indisch verleden onder ogen zien. Verwerken als het kon, een plek geven als verwerken een stap te ver was. De afgelopen tien jaar heb ik een cyclisch proces meegemaakt van heling, terugval, weer opkrabbelen. De ergste randjes zijn er nu van af. Maar ik blijf kwetsbaar. Dat geeft niet, het is wat het is.

In deze afgelopen tien jaren heb ik veel steun, warmte, begrip, hulp gehad van Indische instanties. De lotgenotengroep van de KJBB hielp me om mijn leed te plaatsen in de juiste context, de Pelita maatschappelijk werker bracht me op het spoor van de juiste therapie, Icodo hielp me om de juiste hulpverlener te vinden en de therapie te helpen financieren, bij Icodo kon ik de juiste boeken vinden om me te verdiepen in de Indische oorlogsgeschiedenis van mijn ouders en de effecten op mij als tweede generatie, de directrice van Pelita hielp me door zich te laten interviewen voor mijn scriptie over de tweede generatie, Pelita hielp mee met het organiseren van de reünie INOG 20 jaar. Zonder Pelita  

en de andere gespecialiseerde hulpverlening had ik mijn weg uit de oorlog van mijn ouders niet gevonden. Nu kan ik weer genieten van het Indisch zijn, mijn identiteit, mijn gevoel van ergens bij horen. Ik waardeer de Indische sfeer nu dubbel. Ik neem het Indische niet meer “for granted”. Ik ervaar het nu als echt eigen, uniek.  Het Indische is mijn thuis, waar ik vandaan kom. Het Nederlandse verrijkt mijn leven, is onderdeel van mij, maar het is niet mijn thuis.

En nu, nu verdwijnen de typisch Indische dingen. De Pasar Malam is nu De Tong Tong Fair geworden, een Aziatische/ Surinaamse markt. Zonder de voor Indische mensen zo leuke programmering. De Indonesische Pasar van de Indonesische ambassade had een meer Indische sfeer. Van planmatig Nederlands naar Indisch plan-plan, jam karet, ontspannen, gegiechel, waar alles kan en niets moet. Typisch Indische tantes en ooms gaan dood. Dat is de loop van de natuur. Wel weer een stukje thuis weg. En ook de instanties die mij zo geholpen hebben zoals Icodo, KJBB zijn verdwenen. En nu hoor ik in de wandelgangen dat ook Pelita wordt opgeheven. Of overgenomen wordt, geassimileerd.  Ik merk dat ik geschokt ben, verdrietig zelfs. Het voelt alsof het laatste bastion tussen mij en de Nederlandse omgeving wordt weggehaald. Alsof er nu geen instantie is, die voor de belangen van mij, mijn kinderen, ooms, tantes, moeder, familie en INOG-ers opkomt. De laatste 

organisatie die zo veel weet heeft van onze geschiedenis, verdwijnt. De specifieke professionele hulpverlening aan ons Indo’s houdt op, verwatert, moet worden gedeeld met andere doelgroepen die getraumatiseerd zijn. Onze maatschappelijk werkers moeten zich gaan verdiepen in andermans trauma’s. Wie verdiept zich in de onze? De laatste organisatie die specifiek iets voor ons allen uit Nederlands-Indië doet, verdwijnt. De laatste cultuurdrager verdwijnt.

Laten we dit weer gebeuren? Net als bij de KJBB, Icodo. Soedahlamaar. Zo erg is het toch niet? Je moet accepteren, los laten, mee gaan met de stroom en met de tijd, aanpassen. Het is immers voorbij, tempo doeloe?Nee! Niks tempo doeloe, ik ben nog niet dood! Ik ben nog geen geschiedenis. Het is mijn cultuur. De cultuur van een miljoen Nederlanders. We zijn geen allochtonen, we zijn Nederlanders uit een voormalige kolonie. We mogen gezien en gehoord worden. Onze cultuur mag uniek en specifiek als die is, bewaard blijven en ontwikkeld worden. We zijn echter een beschaamde, kwetsbare, onzichtbare, verdeelde, zeer verscheiden groep die zich niet profileert. We hebben schijnbaar geen duidelijke eigen identiteit, vormen schijnbaar geen eenheid. Sommigen profileren zich liever als Nederlander dan als kind van de Indische cultuur. Voor sommigen lijkt het zelfs wel of je een loser bent als je je als Indo profileert. Maar we herkennen elkaar altijd, overal. En dan komen we weer even thuis. De Nederlandse wereld lijkt op de mijne, ik zou me er graag thuis in voelen, maar dat lukt niet, omdat het schuurt. Het voelt niet echt eigen. Alsof je als Zeeuw tussen Drentenaren leeft. Wel elkaars taal, maar niet elkaars gevoel delend.We hebben Pelita nodig om onze groep op professionele, diplomatieke wijze bij elkaar te houden en om die cultuur, die sfeer, dat eigene te helpen bewaren. Om ons te helpen met trauma’s, het zoeken naar onze identiteit, onze geschiedenis, met onze typisch Indische wensen. En zeker ook om met elkaar het Indische te vieren.

Dat is helend, want veilig, een thuis, een welkom. Ik kan me voorstellen dat je zelf niet zo veel ervaring met Pelita hebt als ik. Ik hoop dat ik je het belang van Pelita heb duidelijk kunnen  maken. Ik wil je vragen om mij of de directie van Pelita zelf te mailen als je wilt dat Pelita haar eigenheid bewaart. Zodat ook de eigenheid van de Indische Nederlander meer overlevingskans heeft. Jouw steun helpt Pelita om tegen de stroom van assimileren in te gaan. Samen kunnen we een signaal geven. Ik hoop dat je meedoet en mailt aan  info@pelita.nl   tav directie of aan mij, rialincklaen5@gmail.com

Liefs van Ria Lincklaen

E-mail me wanneer mensen hun opmerkingen achterlaten –

U moet lid zijn van ICM - abonnement 8 euro per maand periode 2024 - 2025 om opmerkingen toe te voegen!

Doe mee ICM - abonnement 8 euro per maand periode 2024 - 2025

Blog Topics by Tags

Monthly Archives