Alle berichten (13)

Sorteer op

Pasar Toko Neba topattractie Heideweek

Pasar Toko Neba topattractie Heideweek

10897242857?profile=original

 

Door: Toko Neba | 24-08-2011 13:27
0 reacties

Met een zonovergoten dag verzorgden de 95 vrijwilligers van Toko Neba weer een topattractie in de Heideweek 2011. Het aantal bezoekers benaderde de 6000 ( red. op deze 1 daagse pasar).

 

Uit geheel Nederland en zelfs uit Duitsland kwamen belangstellenden af op de gezelligheid en de uitgebreide collectie van de  indische Winkel in Indonesische kunstvoorwerpen en meubelen. Het lekkere eten, het grote aantal topartiesten, de Indische sfeer en de professionele organisatie van de pasar waren de succesvolle ingrediënten. 

 

Recordopbrengst voor kinderprojecten in Indonesie.Door de hoge kwaliteit van de Indische gerechten, gemaakt door Ini Dia, die op de Pasar te verkrijgen waren kon een ieder genieten van de puur indische keuken. De sateh kambing (geit) van Toko Neba was in een recordtempo uitverkocht, terwijl de geroosterde maiskolven als broodjes van de bakker over de toonank gingen. Ook de proeverij van Lonny Gerungan (TVkok) was weer een groot succes en trok duizenden belangstellenden.Vele bezoekers raakten zo in de ban van de indische sferen, dat zij zich meteen vastlegden om een kind in Indonesie financieel te adopteren.De uitgebreide collectie handwerk en tuinbeelden van Toko Neba was aan het eind van de dag gedecimeerd. Buurtactie.De buren van Toko Neba, Stationsweg midden, organiseerden ter ondersteuning van de actie voor de kinderen in Indonesie een succesvolle garagesale op de Stationsweg met een prachtige opbrengst. 

 

Hoogtepunt van de dag was het optreden van de Gold, een nieuwe formatie met Lonny Gerungan, Riem de Wolff, Ben Rahadet en Rob Buis. Met hun Old Days Show ging menig hart sneller kloppen. De acht bandjes uit Ede en omgeving zorgden de gehele dag voor professionele achtergrond muziek met een Indisch tintje. Het bestuur van Toko Neba kan terugkijken op een uitermate geslaagde dag met een recordopbrengst ten behoeve van de projecten. Dankzij de uitgebreide sponsoring door de gemeente Ede en diverse bedrijven uit de regio, konden de investeringskosten laag gehouden worden.

 

Mede dankzij de verdubbelingsubsidie van Impulsis was de opbrengst van deze geslaagde dag bijna € 50.000,--! De inzameling van mobiele telefoons gaat gewoon door. Sponsors& vrijwilligers bedankt!Alleen dankzij de inzet van de 95 vrijwilligers, de bijdragen van sponsors, het benefietoptreden van alle artiesten en de samenwerking met de gemeenste Ede kon Pasar Toko Neba 2011 zo’n groot succes worden.

 

Bedankt! www.tokoneba.nl

Lees verder…

NIOD - Rechtsherstel

NIOD - Rechtsherstel

De themateksten binnen dit cluster bieden een toelichting op de onderwerpen oorlogsschade, roof en rechtsherstel.

De oorlogsschade die werd toegebracht en de roof die plaatsvond tijdens de Duitse en Japanse bezetting worden in hoofdlijnen geschetst. Vervolgens worden de opzet en uitvoering van de verschillende aspecten van het rechtsherstel na 1945 belicht. Een groot aantal onderwerpen komt aan de orde, zoals de backpay-kwestie, het vermogensrechtsherstel, verstrekte schadevergoedingen en de onderzoeken die aan het einde van de vorige eeuw zijn uitgevoerd door de commissies naoorlogs rechtsherstel.

In Van Dale. Groot woordenboek der Nederlandse taal wordt rechtsherstel gedefinieerd als ‘herstel in onrechtmatig ontnomen rechten’. In deze onderzoeksgids heeft de term rechtsherstel betrekking op de wettelijke regelingen die de Nederlandse overheid na de Tweede Wereldoorlog heeft toegepast om eigendomsverhoudingen die als gevolg van door de bezetter genomen maatregelen waren verstoord, te herstellen.

 

Lees verder…
17 augustus viert de republiek Indonesia Hari Merdeka (onafhankelijkheidsdag).
 
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Hari Merdeka ( Independence Day ) is a national day of Malaysia commemorating the independence of the Federation of Malaya from British colonial rule in 1957, celebrated on August 31 each year. Hari Merdeka (Independence Day) is een nationale dag van Maleisië ter herdenking van de onafhankelijkheid van de Federatie van Malaya van de Britse koloniale heerschappij in 1957, gevierd op 31 augustus van elk jaar. In a wider context, it is to celebrate the formation of Malaysia. [ 1 ] In een bredere context, is het te vieren de vorming van Maleisië. [1]

 

Gebeurtenissen in de aanloop naar de onafhankelijkheid

De inspanning voor de onafhankelijkheid werd aangevoerd door Tunku Abdul Rahman , de eerste premier van Maleisië , die een delegatie van ministers en politieke leiders van Malaya leidde in de onderhandelingen met de Britten in Londen voor Merdeka , of onafhankelijkheid samen met de eerste president van de Maleisische Chinese Association (MCA) Tun Dato Sir Tan Cheng Lock en vijfde president van de Maleisische Indiase Congres Tun VT Sambanthan . Once it became increasingly clear that the Communist threat posed during the Malayan Emergency was petering out, agreement was reached on February 8, 1956, for Malaya to gain independence from the British Empire. Zodra het werd steeds duidelijker dat de communistische dreiging in de Maleise Emergency was petering out, overeenstemming werd bereikt op 8 februari 1956, voor Malaya de onafhankelijkheid van het Britse Rijk te krijgen. However, for a number of logistical and administrative reasons, it was decided that the official proclamation of independence would only be made the next year, on August 31, 1957, at Stadium Merdeka (Independence Stadium), in Kuala Lumpur. Echter, voor een aantal logistieke en administratieve redenen, werd besloten dat de officiële proclamatie van de onafhankelijkheid alleen maar zou worden gemaakt het volgend jaar, op 31 augustus 1957, bij Stadion Merdeka (Independence Stadion), in Kuala Lumpur.

 

31 augustus 1957

In de nacht van 30 augustus 1957, mensenmassa's verzamelden zich bij de Royal Selangor Club Padang in Kuala Lumpur aan de overdracht van de macht van de Britse getuige. Prime Minister-designate Tunku Abdul Rahman arrived at 11:58 pm and joined members of the Alliance Party 's youth divisions in observing two minutes of darkness. [ 2 ] On the stroke of midnight, the lights were switched back on, and the Union Flag in the square was lowered. [ 3 ] The new Flag of Malaya was raised as the national anthem Negaraku was played. Eerste minister-aangewezen Tunku Abdul Rahman aangekomen op 23:58 en leden van de aangesloten Alliance Party 's jeugd divisies in het observeren van twee minuten van de duisternis. [2] Op slag van middernacht, de lichten terug waren ingeschakeld en de Unie vlag op het plein werd verlaagd. [3] De nieuwe vlag van Maleisië werd opgevoed als het volkslied Negaraku werd gespeeld. This was followed by seven chants of 'Merdeka' by the crowd. [ 2 ] [ 3 ] Tunku Abdul Rahman gave a speech hailing the ceremony as "greatest moment in the life of the Malayan people". [ 2 ] Dit werd gevolgd door zeven liederen van de 'Merdeka' door de menigte. [2] [3] Tunku Abdul Rahman gaf een toespraak afkomstig van de plechtigheid als "de grootste moment in het leven van de Maleisische bevolking." [2]

Tunku Abdul Rahman announcing the independence of Malaya from the British on August 31, 1957 at the Merdeka Stadium Tunku Abdul Rahman de aankondiging van de onafhankelijkheid van Malaya van de Britten op 31 augustus 1957 op het Merdeka Stadium

On the morning of Saturday, August 31, 1957, the festivities moved to the newly-completed Merdeka Stadium . Op de ochtend van zaterdag de 31 augustus 1957, de festiviteiten verplaatst naar de nieuw ingevulde Merdeka Stadium . More than 20,000 people witnessed the ceremony, which began at 9:30 am. Meer dan 20.000 mensen getuige van de ceremonie, die begon om 09u30. Those in attendance included rulers of the Malay states, foreign dignitaries, members of the federal cabinet and citizens. [ 4 ] The Queen 's representative, the Duke of Gloucester presented Tunku Abdul Rahman with the instrument of independence. [ 4 ] Tunku then proceeded to read the Proclamation of Independence , which culminated in the chanting of 'Merdeka' seven times with the crowd joining in. The ceremony continued with the raising of the National Flag of Malaya accompanied by the national anthem being played and a 21-gun salute, followed by an azan call and a thanksgiving prayer in honor of this great occasion. [ 4 ] De aanwezigen onder heersers van de Maleise staten, buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders, leden van de federale kabinet en de burgers. [4] The Queen 's vertegenwoordiger, de hertog van Gloucester gepresenteerd Tunku Abdul Rahman met het instrument van de onafhankelijkheid. [4] Tunku heeft vervolgens te lezen van de Proclamatie van de Onafhankelijkheid , dat culmineerde in het zingen van 'Merdeka' zeven keer met de menigte mee inch De ceremonie ging verder met het verhogen van de Nationale Vlag van Malaya begeleid door het volkslied wordt gespeeld en een 21-gun salute, gevolgd door een Azan gesprek en een dankgebed ter ere van deze grote gebeurtenis. [4]

 

 

 

Lees verder…
Herdenkingen op zijn Nederlands door de bril van Mark Rutte.

Hartverwarmend, zo betitelde premier Mark Rutte de grote animo onder jongeren om de capitulatie van Japan te herdenken.''Je moet blijven herdenken en blijven realiseren'', zei de minister-president, die er in een NOS-uitzending voor pleitte dat ook deze herdenking wordt 'doorgegeven' aan een volgende generatie.
NIOD-rapporten heeft premier Rutte kennelijk niet nodigt, hij kent ze beter dan zijn staatsscretaris Veldhuijzen van Zanten van VWS .
Als nakomertje wist Rutte ze allemaal nog op een rijtje die Indische Geschiedenis op te noemen. Den Haag de Weduwe van Indie, Indo Rock (POP), Indische eten en de vele Indische huizen in Den Haag. Ook de familie van Rutte heeft in de Jappekampen gezeten. Juist bij de familie Rutte gebeurt alles juist net tegenovergestelde wat bij een doorsnee Indisch gezin gebeurde dat de oorlog heeft meegemaakt in jappenkampen, en de bersiapperiode die tot 1960 duurde. Geen 1 negatief woord over deze periode valt bij Rutte te bespeuren , net als zijn staatscretaris ingestudeerd net als die voorlichting van die Grikse Miljarden.

Het was weer schijnvertoning ten top vandaag voor de nabestaanden van diegenen die worden herdacht!

Hoe kijkt de Indische Gemeenschap tegen deze Indische herdenkingen nadat de Indische Kwestie motie niet had gehaald wat juist om die erkenning gaat van diegenen die worden herdacht, en al 66 jaren om erkenning vragen en om compensatie zoals hier alle Nederlandse oorlogsslachtoffers die wel hebben gehad. Kortom de nabestaanden van diegenen die worden herdacht vandaag. Zullen deze niet in het graf omdraaien?

Dit is nou de hypocrisie ten top ...van de Ned.Regering ! En ook al die Indo's die met alle winden meewaaien....als het hun maar uitkomt !
Gewoon gebrek aan empathie ! Nu is feitelijk het moment om schoonschip te maken met al het onrecht dat zij de Indische gemeenschap heeft aangedaan !
Wel status en vooral geen gezichtsverlies aan de buitenwereld tonen ! ....Bah.....om hiervan te walgen. Het spreekt ons allang niet meer aan !
Kijk de Ned.regering eens meeleven ! Wij maken wel onderscheid tussen de de Ned. regering en Ned.burger in zijn algemeenheid ! ....er zijn gelukkig goede en wel ruimdenkende Nederlanders bij die er ook zo overdenken voorbeeld alle politieke partijen die hun al hun stemmen (73) gaven bij de motie van de Indische Kwestie !

Uiteraard herdenken wij in stilte onze slachtoffers en daar hebben wij de aanwezigheid van de Ned. regering nu hierbij niet nodig.

Lees verder…

 

10897243480?profile=original

 

ICM met haar stand op pasar malam Alkmaar op 17 en 18 september.

 

ICM - Indische Internetkrant - staat op PM Alkmaar op die dagen met haar stand. Hier kunnen lezers / abonnees kennismaken met het team. Mensen die een abonnement sluiten ontvangen een geschenk naar keuze uit de CD/DVD van ICM shop (tw. vanaf 16 tot € 19.95).

Abonnees die hun abonnement hebben verlengd op vertoon van ICM Batch (is op ICM site op te halen onderaan de rechter balk van de pagina) ontvangen tevens een geschenk naar keuze uit CD/DVD van ICM Shop.

Voor meer info www.stichtingstellar.nl

 

Lees verder…

PERSBERICHT                  13 augustus 2011

 

N.I.C.C. op maandag 15 augustus te vinden in de informatiestand van Het Indisch Platform.

 10897241091?profile=original

Het Nederlands Indisch Cultureel Centrum is a.s. maandag tijdens de Nationale Indië Herdenking in Den Haag te vinden in een gezamenlijke stand met Het Indisch Platform in het World Forum Convention Center, Churchillplein in Den Haag.

Het Indisch Platform is, zoals bekend een overkoepelende organisatie, die de belangen behartigt van alle leden van de aangesloten Indische Organisaties en namens deze de onderhandelingspartner is met de Nederlandse Regering.

Hier kunt u zich inschrijven bij Het Indisch Platform, als donateur, als begunstiger of u kunt lid worden met uw organisatie.

Tevens kunt u zich bij deze stand inschrijven als abonnee op de Indische Nieuwsbrief, die maandelijks gratis per E-mail naar de abonnees wordt verstuurd. Momenteel heeft de Nieuwsbrief bijna 2700 abonnees en is daarmee de grootste Indische Nieuwsbrief in het Nederlandse taalgebied. Inzage-exemplaar van de laatste drie nieuwsbrieven zijn aanwezig.

De besturen van Het Indisch Platform en het N.I.C.C. hopen u maandag aanstaande vanaf 10.30 uur in het World Forum te mogen begroeten.

Herman Bussemaker (Indisch Platform)   www.indischplatform.nl                                                                Hans Vogelsang (N.I.C.C.)    www.indisch-centrum-denhaag.nl

Lees verder…

 

10897241091?profile=original

De digitale nieuwsbrief van de Stichting Nederlands Indisch Cultureel Centrum te Den Haag is uit.

                             Jaargang 3 - nr. 8 - augustus 2011 I  Oplage 2700

 

Beste lezers,


Hierbij ontvangt u de 8e editie van 2011 van onze Indische Nieuwsbrief.

Download hier de Nieuwsbrief  Nieuwsbrief.NICC.or…

 

 Het is een Herdenkingsspecial geworden met veel interessante artikelen zoals: 

  • 15 augustus en de oorlog in Zuid-oost Azië
  • Onze website is nu meertalig
  • Herdenkingen en bijeenkomsten rondom 15 augustus
  • De Nationale herdenking in Den Haag met het volledige programma
  • Memorial Day voor Oscar Rexhäuser
  • Het trieste lot van Koeto Reh (reactie van een lezer)
  • Jubileum Oorlogsgravenstichting

en natuurlijk:
Boekennieuws, De Indische Agenda en de Column (dit keer van Albert van Prehn)
 
Wij wensen u een sfeervolle herdenking op 15 augustus en veel leesplezier met deze nieuwsbrief.

Met vriendelijke groet,
Nederlands Indisch Cultureel Centrum
Hans Vogelsang.

 

Download hier de Nieuwsbrief 

Nieuwsbrief.NICC.or…  van 3 augustus 2011
Lees verder…

Indisch Monument (Den Haag)

Indisch Monument (Den Haag)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
210px-Indisch_Monument_te_Den_Haag.JPG
magnify-clip.png
Indisch Monument te Den Haag

Het Indisch Monument is een monument in Den Haag ter nagedachtenis aan alle Nederlandse burgers en militairen die in de Tweede Wereldoorlog het slachtoffer zijn geworden van de Japanse bezetting (1941-1945) van het voormalige Nederlands-Indië. Zij kwamen om in de strijd, in de kampen of tijdens dwangarbeid.

 

Het is ontworpen door Jaroslawa Dankowa en bevindt zich in de Scheveningse Bosjes. Het is op 15 augustus 1988 onthuld door Koningin Beatrix, 43 jaar na de capitulatie van Japan. Het monument bestaat uit 17 bronzen beelden, een kaart van Indië en de tekst “de geest overwint”.
Tot de oprichting werd in 1986 besloten door Ivo Samkalden (burgemeester van de gemeente Amsterdam en oud-bestuursambtenaar in Nederlands-Indië) en Harry Verheij (wethouder van de gemeente Amsterdam, en oud-verzetsstrijder).

 

De Japanse premier Toshiki Kaifu legde op 19 juli 1991 tijdens een staatsbezoek een krans bij het monument. Later die dag werd de krans, vermoedelijk door een demonstrant, in het water gegooid. Over dit incident betuigde premier Lubbers zijn spijt bij Kaifu, wat tot extra woede leidde onder Indische Nederlanders en andere Nederlanders met een oorlogsachtergrond in het toenmalige Indië.

Ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de Japanse capitulatie is op 27 juli 2005 in Madurodam een miniatuur van dit monument onthuld door Marc Albers, dat jaar burgemeester van Madurodam. Eigenlijk is het nu een “monument in een monument”, want weinigen beseffen dat Madurodam is opgericht ter nagedachtenis van oorlogsslachtoffer George Maduro, die in het verzet zat en later in Dachau terechtkwam.

 

 

Indisch monument in Den Haag klok.JPG
magnify-clip.png

De klok

In 1993 werd het bestuur van de Stichting Herdenking 15 augustus 1945 benaderd door het Comité Nationaal Vrijheidscarillon om één van de vier klokken van een carillon te financieren dat zij wilden aanbieden als Nationaal Geschenk. De geldinzameling werd gestart en € 36 000 werd opgehaald. Toen bleek dat de gemeente Den Haag niet akkoord ging met de plannen, mede omdat het carillon geplaatst zou worden bij het gebouw van de Staten Generaal. De plannen werden gestaakt en het geld werd uitgegeven aan de klok, die nu bij het Indisch monument staat.

Op 11 juli 1995 is een klok toegevoegd. Hij zal 30 minuten worden geluid tijdens de herdenking op 15 augustus en bij elke andere herdenking die bij het monument zal plaatsvinden.

Omdat de klok een latere toevoeging is, wilde kunstenares Dankowa niet dat de klok naast het monument zou komen, omdat het zou lijken alsof de klok bij haar monument zou horen. Hij is er toen achter geplaatst.
De klok is gemaakt door de Royal Bell Foundry en Petit Fransen te Aarle-Rixtel, in Noord-Brabant.

Zie ook

Lees verder…

Bron Wikipedia- De politionele acties

De politionele acties (ook wel politiële acties genoemd) zijn de militaire operaties die Nederland op Java en Sumatra tegen de uitgeroepen Republiek Indonesië ondernam in de periode 21 juli tot 5 augustus 1947 (eerste actie) en 19 december 1948 tot 5 januari 1949 (tweede actie). Deze acties vonden plaats tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog (1945-1949).

 

10897240880?profile=original

 

In het spraakgebruik wordt de term 'politionele acties' vaak gebezigd om het jarenlange Nederlandse militaire optreden tijdens de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog aan te duiden. Dit is strikt genomen onjuist, want de twee politionele acties duurden bij elkaar maar een week of vier. Hier worden de beide politionele acties beschreven tegen de achtergrond van de algemene politieke en militaire situatie, vanaf de capitulatie van Japan in augustus 1945 tot aan de soevereiniteitsoverdracht in december 1949.

 

Aanvankelijk kwam het tot een gewapende confrontatie tussen de Indonesische nationalisten en de Britse troepen die na de Japanse capitulatie in augustus 1945 strategische posities in de archipel hadden bezet. In oktober 1945 ontbrandde de strijd om Soerabaja, welke stad de nationalisten na bloedige gevechten moesten prijsgeven. Pas in maart 1946 werden Nederlandse troepen in Indonesië toegelaten om de Britse posities over te nemen.

Afgezien van de politionele acties (kortdurende Nederlandse offensieven) had de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog meestentijds het karakter van een guerrilla van de Indonesische nationalisten tegen de Nederlandse troepen. De vijandelijkheden duurden tot het staakt-het-vuren in augustus 1949

Na 1949 flakkerde de strijd (afgezien van de coup van ex-kapitein Westerling in 1950) nog éénmaal op. Dat was tijdens de vijandelijkheden die voorafgingen aan de overdracht van Nederlands Nieuw-Guinea in 1962.

 

Nederland erkende de Republiek niet als een onafhankelijke staat, maar beschouwde haar als een opstandige beweging in de kolonie Nederlands-Indië. Daarom bezigde men de term 'politionele actie'. 'Politioneel' was van oudsher de gebruikelijke term voor militair optreden tegen opstanden in de kolonie, maar het gebruik van die term kan ook worden gezien als een middel om buitenlandse kritiek op het militaire optreden te pareren. In meer recente literatuur wordt om deze reden ook wel gesproken van de Nederlands-Indonesische Oorlogen, zoals door Van den Doel in zijn boek Afscheid van Indië: de val van het Nederlandse imperium in Azië (2000).

 

Tijdens beide politionele acties telde de Nederlandse troepenmacht in Indonesië, met inbegrip van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL), meer dan 100.000 man. Het grootste deel hiervan werd bij de acties ingezet. Deze omvang maakte duidelijk dat van een beperkte ‘politieactie’, zoals de Nederlandse regering het probeerde voor te stellen, geen sprake was.

 

Tijdens de bijna vier jaar durende militaire aanwezigheid van Nederland in Indonesië lieten circa 5000 Nederlandse militairen het leven, waarvan ongeveer de helft door gevechtshandelingen en de overigen ten gevolge van ziekten en ongevallen. Aan Indonesische zijde viel een veelvoud daarvan: naar schatting 100.000. Dat waren zowel slachtoffers van Nederlands militair optreden als van geweld uitgeoefend door de Indonesische nationalisten tegen politieke tegenstanders en vermeende pro-Nederlandse elementen onder de eigen bevolking.

Lees verder…

De ondergang van de Junyo Maru

 

De ondergang van de Junyo Maru

10897239880?profile=original

September 1944: een Engelse onderzeeboot torpedeert een Japans vrachtschip. Vracht is er niet aan boord, wel 4200 Indonesische dwangarbeiders en 2500 krijgsgevangenen, de meesten Nederlanders. Een catastrofe: vier keer zoveel doden als op de Titanic, duizend keer zo onbekend. Andere Tijden over de ondergang van de Junyo Maru.

 

De opvarenden

September 1944: In de voormalige kazerne van het 10e infanterie bataljon van het KNIL (Koninklijk Nederlands-Indisch Leger) in Batavia worden krijgsgevangenen van verschillende nationaliteiten en van verschillende legeronderdelen vastgehouden. Nieuwe gevangenen worden uit alle delen van de archipel verzameld en als zakken zand weer naar elders getransporteerd. Zonder dat ze te horen krijgen waar de reis naar toe gaat of wat hen daar te wachten staat.
In de nacht van 15 op 16 september bereidt een groep van 1600 gezond verklaarde mannen zich voor op een transport. Waar de reis naar toe gaat is ook nu weer onbekend. Het grootste deel van de groep bestaat uit leden van de vroegere Stadswacht van Batavia en gevangen genomen Engelse, Australische en Amerikaanse militairen. Daarnaast maken burgers en personeelsleden van de koopvaardij deel uit van de groep. Ook ruim driehonderd KNIL-militairen (Nederlanders, Ambonezen en Menadonezen) zijn door de Japanners geselecteerd. Willem Punt, matroos op de koopvaardij, is eveneens in de voormalige kazerne ondergebracht. Hij heeft al veel omzwervingen over de wereld gemaakt, werd in Indië overvallen door de Japanse invasie in maart 1942 en is min of meer bij toeval in het kamp beland. Punt heeft van de nood een deugd gemaakt en is tijdens zijn verblijf een studie begonnen voor stuurman. Hij herinnert zich nog goed hoe de Japanners bepaalden of je wel of niet geschikt was om op transport gesteld te worden: ‘De Japanners voerden medische keuringen uit. Dat betekende dat iedereen met een pisangblad met zijn ontlasting erop langs moest lopen om goedgekeurd te worden voor transport. Dan werd op basis daarvan vastgesteld of je dysenterie had, of niet.’
Op vrijdagmorgen 15 september loopt de groep krijgsgevangenen naar het treinstation van Senen. Ze moeten de trein in die ze naar de haven van Batavia zal vervoeren, naar Tandjong Priok. Eenmaal in de haven zien de krijgsgevangen een groot schip liggen. Het is een roestbak en lijkt geen naam te hebben. Op de schoorsteen zijn vaag wat letters te zien, maar veel valt er niet van te maken. De aanwezige Japanners jagen de groepen naar de boot toe. De krijgsgevangen zien dat een grote groep Javaanse dwangarbeiders de ruimen van het vooronder worden ingedreven, het blijken 4200 werksoldaten te zijn, die aangeduid worden met de naam ‘romoesja’s’.


De Nederlandse krijgsgevangene Willem Punt ziet het allemaal aan en zegt tegen zijn vriend Leen Sloot: ‘We moeten langzaam lopen want dan komen we waarschijnlijk op het dek terecht in plaats van in het ruim.’ Het lukt Willem Punt inderdaad om als een van de laatsten aan boord te komen en hij zoekt een plaats op het dek waar het een beetje uit te houden is. De zon staat inmiddels hoog aan de hemel en de passagiers op het dek zitten in de verzengende hitte. In de ruimen is het vol en benauwd. De Japanners hebben tussenruimen gebouwd, wat betekent dat de passagiers een zeer kleine plaats hebben waar ze kunnen zitten of liggen. Staan is er in het ruim niet bij. In totaal zitten er bij vertrek 1100 Nederlandse, ongeveer 1100 Britse en Amerikaanse krijgsgevangenen en 4200 Javaanse contractarbeiders aan boord. Daarnaast vermoedelijk 100 Japanners die de reis begeleiden

 

 

Aan boord van het schip

 10897239688?profile=original

Zoom

Route van de Junyo Maru

Erbarmelijke omstandigheden

Op zaterdag 16 september 1944 om 15.00 vertrekt de Junyo Maru vanuit de haven van Batavia, Tandjoeng Priok in noordwestelijke richting. De Japanners hebben nog steeds niet verteld waar de reis naar toe gaat. De opvarenden zien dat het schip in zeer slechte staat is; overal roest en achterstallig onderhoud. Er is nooit schoongemaakt en er zijn vele sporen van cement en koolstof van vorige reizen. Water voor de opvarenden om zich te wassen is er niet. Een zoetwatertank op het dek is bestemd voor drinkwater voor de Japanners.
Aan dek wordt geschreeuwd dat er gerouleerd moet worden. Willem Punt ziet dat niet zo zitten en biedt zich als hulp aan bij de latrines. Dit zijn houten kistjes die buiten boord hangen en waar mensen op moeten gaan staan om hun behoeften te doen. Willem Punt: ‘Als ik tegen mijn vriend Leen Sloot zeg: kom, we gaan bij de latrines helpen, zegt Leen dat hij geen zin heeft om de juffrouw van de retirade uit te hangen.’ Leen zoekt een plek elders aan dek. Het is smerig werk bij de latrines want Punt moet de mensen helpen op de houten plankjes te gaan staan. Al gauw zit hij onder de uitwerpselen. Het deert hem niet, want zo heeft hij wat te doen. Hij hoeft zijn plek niet te verlaten en kan bovendien gewoon aan dek blijven. De rij wachtenden voor de latrines is lang; vanuit het ruim klimmen veel mensen omhoog die last hebben van dysenterie (buikloop). De hitte en viezigheid in het ruim dragen niet bij aan de gezondheid van de mannen.

Het is steeds ondraaglijk heet aan boord van het schip, maar laat in de middag van zondag 17 september, als de Westkust van Sumatra al in zicht is, wordt het weer slecht. De opvarenden hebben het koud en zitten verkleumd bij elkaar. De volgende dag is het weer heel anders. Al vroeg in de ochtend is het ontzettend heet en al gauw sterven verschillende opvarenden, de belangrijkste reden hiervoor is uitputting. Ze worden zonder ceremonie over boord gezet.
Maandagmiddag 18 september om negen voor vier, doet een zware explosie het hele schip schudden. Willem Punt: ‘De torpedo sloeg midscheeps in. Ik werd door de klap van de latrines weggeschoven en belandde ergens midden op het schip’ Delen van het schip vliegen de lucht in. Het is doodstil op het schip; iedereen lijkt zijn adem in te houden. Om paniek te voorkomen roept de Japanse kapitein van het schip door de luidsprekers dat de motoren zijn uitgevallen. Maar na enkele ogenblikken wordt het schip voor de tweede keer getroffen. Aan de stuurboordkant. Willem Punt ziet dat een truck die vlak bij de latrines aan de reling was vastgezet is losgekomen en tegen de reling aan is geschoven; precies op de plek waar hij enkele ogenblikken daarvoor nog mensen stond te helpen. Op die plek zijn andere krijgsgevangenen door de vrachtwagen geplet. In de ruimen klimt iedereen over elkaar heen. Iedereen wil zo snel mogelijk aan dek komen. Een groot aantal mannen springt onmiddellijk het water maar toch blijft het nog tamelijk rustig aan boord. Veel opvarenden realiseren zich waarschijnlijk niet dat het schip zinkende is. Willem Punt kijkt eerst eens goed om zich heen. Aan stuurboordzijde kun je beter niet in het water springen, realiseert hij zich, want dan word je onmiddellijk weer, via het gat in de romp, het schip ingezogen. Op verschillende plekken worden vlotten overboord gegooid. Dus ook daar moet je oppassen; voor je het weet heb je een vlot op je hoofd.
Alex Bloem, een andere overlevende van de ramp, weet na de tweede explosie zeker dat het schip beschoten is en staat aan dek te kijken naar de mensen die her en der over boord springen. Hij twijfelt. Want hij kan niet zwemmen en weet niet wat er gebeurt als hij de Indische Oceaan in springt. Dan hoort Bloem een stem achter zich die zegt: ‘Toe maar, spring maar. Het komt wel goed.’
Bloem weet niet waar die stem vandaan komt maar hij wordt helemaal rustig en laat zich bij de latrines in het water zakken. Eenmaal in de zee vindt hij een grote houten kist waar hij zich aan vastklampt. Al gauw voegen andere drenkelingen zich bij hem.
Willem Punt is ook de zee ingesprongen en houdt zich vast aan een houten plank. Als hij om zich heen kijkt ziet hij zeer veel drenkelingen maar nog meer mensen op het schip. Het zijn voornamelijk de romoesja’s die aan boord blijven. De meesten kunnen niet zwemmen en klampen zich vast.
Als de steven van het schip omhoog komt en de rest in zee begint te verdwijnen breekt er paniek uit. Als trossen hangen de mensen aan het schip; bij honderden vallen ze in de zee. Het duurt twintig minuten voor het hele schip in zee verdwenen is. Overal roepen mensen om hulp en om hun moeder. Ook horen ze: ‘Toeloeng Nippon’ (Japanners, Help!)
Uiteindelijk verdwijnt de Junyo Maru met donderend geraas in de golven, vijftien kilometer ten westen van Bengkulu voor de westkust van het Indonesische eiland Sumatra.
De drenkelingen in zee kijken om zich heen. Bloem: ‘Ik zag allemaal mensen die voorover gebogen in het water lagen. Dood. Verder dreef er van alles om ons heen. Planken, hout, touwen etc.’ Sommige drenkelingen maken een vlot van spullen die ze opvissen uit de zee, anderen vinden een baal sisal waar ze zich aan vast kunnen klampen.

 

 

 

 

Lees verder…

Dutch Indonesians' search for home

Dutch Indonesians' search for home

Tifa Asrianti, THE JAKARTA POST, JAKARTA | Sun, 01/10/2010 3:51 PM
A | A | A |

Many stories of Dutch Indonesians who left Indonesia shortly after Independence are lost in the passage of time. Legend has it that they went to Holland. But some found a second home, or perhaps a third, in the USA.

Michael Hillis, a part-time teacher and history buff who resides in Portland, Oregon, estimates there are around 200,000 Dutch Indonesians, or Dutch Indos as they call themselves, living in the United States.

"Not many people in America know about them," Hillis, who is making a film about the Dutch Indos, told the Sunday Post during a recent research trip to Indonesia.

"They left Indonesia and headed to The Netherlands shortly after Independence. But when they got there, they faced racial issues."

The Dutch Indos repatriated to Holland between 1945 and the 1960s. But it seemed that Dutch society was not ready for an influx of postwar Eurasians hailing from the former Dutch East Indies colony.

As Eurasians, the Dutch Indos' physical features vary greatly, with some having blond hair and blue eyes, and others having a dark complexion and black eyes. Many of these were believed to be Hispanic immigrants and so faced racial slurs.

However, their ability to speak fluent Dutch raised questions from people who were not aware of their origins. Hillis said that the Dutch Indos simply answered that they had learned the language during the journey by ship.

"In my opinion, I think they probably realized that they had gone through terrible things," he said. "They lost their homes and their money in Indonesia. On the other hand, they had to cope with new issues, such as eating potatoes, instead of rice, and racial issues."

He said that after arriving in Holland, most Dutch Indos learned martial arts to defend themselves, such was the extent of the attacks on them. Unable to bear the continuing discrimination, an estimated 60,000 Dutch Indos immigrated to the United States in the 1960s.

"Once they arrived in the US, they took any kind of job they could get and they worked really hard," Hillis said.

"For them, the US was a place where they could work and live in freedom. They did not have to worry about people trying to kill them."

Nowadays, he said, the Dutch Indos in the United States are into their third generation; Los Angeles is home to the largest Dutch Indo community, with some 100,000 people.

The first generation of Dutch Indos still speak Dutch, as it was the language they were born with, Hillis said, adding they also speak Indonesian because they spent a lot of time with their nannies, servants and helpers.

"Most of the first generation came from wealthy families. They used to have 10 maids in their houses. When they reached the US, they decided that they had to make it there so they learned English. Most of them are around 80 years old now," he said.

"These people would have loved to stay in Indonesia but they had no choice, they had to leave. Many of them still live in Holland but I believe there many who left for the US or perhaps other countries."

Members of the second generation, now aged up to 60, speak English; the third generation, aged between 20 and 30, no longer speak Dutch and are unaware of their Dutch Indo roots.

The Dutch Indos quickly assimilated into their new country, marrying people outside the community; most never returned to Indonesia.

Hillis first came across the issue of the Dutch Indos when he read Jan A. Krancer's The Defining Years of the Dutch East Indies 1942-1949. He contacted the writer, who introduced him to Bianca Dias-Halpert, a Dutch Indo residing in Seattle. Dias-Halpert invited Hillis to a Dutch Indo community gathering.

The Dutch Indo community often holds gatherings where they cook Indonesian food and do line dancing to Indonesian music played on small guitars, which, Hillis said, sounded to his ears like Hawaiian music. They also publish a bulletin about their community activities, all written in Dutch.

"When I first saw them, I was wondering who these people were," Hillis said with a smile. "They look like Hispanic people, speak Dutch, eat Indonesian food and sing Hawaiian-like songs."

As the younger generation immerse themselves into America's melting pot multicultural society, the older Dutch Indos are concerned that the young ones will forget their roots.

As Hillis learned more about this concern, he was inspired to make a film about the Dutch Indos.

After Hillis met filmmaker Marlin Darrah, the project began. They financed it privately and invited selected people to invest in the project.

"I have a strong relationship with this movie, because I'm married to an Indonesian woman," Hillis said. "I want my daughters to understand the history of Indonesia during hard times."

Hillis said that the movie would paint a new picture of Indonesia for Americans, most of who know little about Indonesia apart from terrorism threats and Bali. He said that the movie would take audiences to the World War II base of American general Douglas MacArthur on Morotai Island, as well as to other places of interest.

"Most Americans know little about Indonesia. We hope this movie can show them that Indonesia and America have a historical relationship," he said.

"We also want to see Garuda Indonesia flying to the US again. The US is the second largest country, Indonesia the third but there is no direct flight between these two countries."

Hillis and Darrah visited Indonesia last December to do research. During their stay in Jakarta, they met and interviewed historian Des Alwi. They also met with a former Army official, who agreed to help with security during filming.

"We will begin filming in April, shoot for 35 days and leave for other shooting places in May," Darrah said. "We plan to go to Holland to track down the Dutch Indo community there. Perhaps we will return to Indonesia in June for extra shots."

Darrah, an experienced documentary filmmaker, said that the documentary would be shot in high definition format and would be 90 minutes long. He plans to submit it to this year's Jakarta International Film Festival as well as to other international film festivals.

They also plan to distribute the movie through PBS, BBC and Discovery Channel.

"I think the film will help the Dutch Indos to be at peace with their past," Hillis said. "They will be happy to see the film. It's going to be a legacy, something they can pass on to their children."

Lees verder…

PASAR MALAM, DE PASAR IS PASSEE, VOORBIJ,

PASAR MALAM, DE PASAR IS PASSEE, VOORBIJ,
Een persoonlijke overpeinzing van: Albert van Prehn (ICM Moderator
 
Het pasar seizoen is weer daar, menige stad of plaats herbergt wel een of ander pasar.
Ik heb geen tijd om alle pasars te bezoeken, maar een ding zal voor mij geen verrassing meer inhouden en dat is het bezoek.
Het maakt niet uit welke pasar ik ook bezoek, de overeenkomsten zijn dezelfde, althans er is een uitzondering en dat is de pasar malam besar te den haag.
Je mag van alles aandragen als kritiek, en ik ben nogal kritisch ingesteld, het is toch iets anders van opzet dan de gemiddelde pasar hier te lande.

Ik heb mij weleens afgevraagd, wat doet mensen een pasar organiseren, is het winst bejag of ook een soort ideologie.
Beide aspecten spelen een rol denk ik en ik gun alle organisatoren hun winsten, wat laten wij eerlijk zijn, zij bieden ons toch keer op keer een stukje cultuurgoed aan, als Indische gemeenschap en ook onze vele Nederlandse bezoekers, iets wat sterk aan onze cultuur is gerelateerd. Daarom kan ik met enige kritische waarnemingen wel stellen dat deze organisatoren goed werk doen.
Als criticus moet ik ook, en dat is helaas, een kanttekening maken bij sommige organisatoren. Ik bedoel de wijze van oncollegiaal gedrag en wedijver. Natuurlijk hoor ik het een en ander als men loopt te klagen over het gedrag en mentaliteit van collega organisatoren. Het is soms net oorlog en dat vind ik nou persoonlijk erg erg jammer. Want wie is er bij gebaat om elkaar de das om te doen?
De organisatoren in personae zeker niet, want de ene zijn dood zal de ander zijn brood echt niet zijn. Ga maar na voor je jouw collega om zeep hebt geholpen gaat een lang tijd voor bij, je moet vele concurrerende pasar houden om iemand van het toneel te verwijderen.

Wat is het gevolg ervan, een massa aanbieding van pasars op gelijktijdige tijdstippen en soms ook in dezelfde plaatsen. De dupe ervan is de standhouder en tegelijker tijd gooit de pasarorganisator zijn eigen ruiten in, want veelvoud maakt oververzadiging. Bij de tijd dat de concurrent uitgeschakeld is, is het publiek pasar beu.
Dat is een van de aspecten waar men denk ik hier te lande aan moet denken, veelvoud en concurrentie is niet goed voor het product wat afhankelijk is van een kleine groep bezoekers. Gemeten naar de plaatselijke bevolking is het bezoek in verhouding te laag tegenwoordig. En wie zullen de bezoekers moeten zijn? Ik denk vele die al een pasar hebben bezocht want ga maar na, als een plaatsje een aantal duizenden inwoners heeft, zullen er slechts een handje vol de pasar gaan bezoeken. Dat is realiteit en dan nog komen er ook vele fanaten uit andere plaatsen.
Ik denk dat gezien de aard van de bezoekers dat je zuinig met de pasars moet omgaan, in die zin, niet te veel van het zelfde en niet te veel achtereen. Leuk als je veel pasars organiseert maar daarbij organiseer je ook de verzadiging.

De modus voor succes ligt in de inventiviteit van de organisator, als het je lukt om even anders te zijn dan de doorsnee, bereik je dat jouw pasar het bezoekers aantal trekt waar je op hoopt. Zal niet gelijk zijn, maar bijzonderheid gaat van mond tot mond.

Dus wat moet de pasarorganisator doen om zijn pasar zo speciaal te maken? Naar onderdelen zoeken die de pasar anders maakt dan de vele collega’s. Het is aan de organisator zelf om hierover goed na te denken alvorens hij überhaupt met zijn planning bezig is, lijkt mij commercieel gezien.
Ik draag de pasar organisatoren een warm hart toe, want het is niet niks om zo’n evenement op te zetten. Er zijn financiële risico’s aan verbonden en je investeert heel veel tijd en stress erin.
Dus leve de pasar bazen, moge jullie het succes krijgen die jullie verdienen. Zoals het er nu voor staat is dat geen zekerheid en dreigen de pasars te verdwijnen. Mede, en dat zeg ik ter ondersteuning, door de pasarbazen zelf.
Wat bieden die voor bijzonderheid? Het zijn NIET de artiesten die het moeten maken, hebben wel een grote rol in het geheel, maar daar moet je niet afhankelijk van zijn.
Hoe creëer je de uitnodigende sfeer? Hoe stel je jouw kramen samen, biedt dat het publiek wat?
Een samenraapsel van kramen die je op ieder pasar ziet is gezien de specialiteit moeilijk te selecteren, er zijn altijd wel dezelfde specifieke kraamhouder, dat kun je niet omzeilen.
Een ander aspect wat ik meemaak als bezoeker maar ook als musicerende muzikant is dat de kraamhouders veel al erg passief achter hun kraampjes zitten, niets van uitstraling dan alleen wachten op koopjes jagers.
Ik denk dat je daarmee al moet beginnen, de kraamhouders in het licht zetten, en dan niet een keer, maar keer op keer, ieder op zijn beurt met zijn specialiteit. Ook de kraamhouders zullen meer actie moeten ondernemen dan alleen maar passief afwachten. Een pasar moet een spektakel zijn, je moet als publiek meegevoerd worden in het rumoer en misschien is het ook leuk om mobiele venters in te zetten die met hun koopwaar de pasar rondstruinen.

Wat de muziek en entertainment betreft zou ik als publiek graag eens wat anders zien dan optredende bands die hun sets afwerken. Als ik het mocht kiezen zou ik als muzikant een concertachtig optreden willen doen, met mijn eigen specialiteiten als band en zeker niet wat men op de kumpulans ook hoort. Een pasar podium leent zich bij uitstek voor een theater show of concert. Optredens van bands die hun gebruikelijke repertoire afdraaien zou ik beperken, of een act van een of ander concert invoegen, als is het maar kort. Gebeurt nu ook met bekende artiesten, het kan ook door bijvoorbeeld een echt concert te geven in de bandvorm. Het is maar een idee, tuurlijk persoonlijke wens als ik een pasar zou bezoeken.

Het publiek bestaat vaak uit vele plaatselijke inwoners en die staan vaak even te kijken naar de muziek om vervolgens weer weg te lopen. Jammer is dat want juist als je het podium voor een korte tijd vult zou je eigenlijk het publiek moeten vasthouden, waarna het spektakel van de kraamhouders weer zou moeten volgen.
Een pasar is een bijzonderheid en zou als bijzonderheid moeten kunnen fungeren om de dalende bezoekersaantallen tegen te gaan. Het moet niet zo maar een braderie zijn, men moet er als het voorbij is nog over moeten praten.

Een positieve indruk maken leent zich voor het bezoekers aantal voor de volgende keer.
Het is moeilijk, ga er maar voor staan als pasar baas. Ik geef deze mensen zo wie zo een pluim dat ze het aandurven.
Anderzijds vind ik het erg jammer dat men niet verder nadenkt dan alleen een pasar op te zetten voor economisch gewin alleen. Dat belemmert mijnsinziens de creativiteit.

Gezien de dramatische terugloop die vele oorzaken heeft, o.a. de geldcrisis waarin wij verkeren, de onzeker heden voor het bestaan doet veel, maar aan de andere kan speelt de verzadiging een grote rol in het geheel.
Men moet wat anders verzinnen en zeker met elkaar samenwerken anders is het:
PASAR MALAM, PASAR VOORBIJ.
Een persoonlijke overpeinzing van:
Albert van Prehn (ICM Moderator)
Lees verder…

Aandacht voor ons ICM lid- The Story Of Dixie Aces.

Aandacht voor ons ICM lid- The Story Of Dixie Aces.
 
Louis Smeets Rock & Roll Methode en Dixie Aces
 
Van 1973-tot 1983 heeft Louis samen met Felix Meurders de samenstelling mogen doen van het NOS Radio programma De Rock & Roll Methode. Zo'n 293 afleveringen van 1 uur telkens zijn er uitgezonden via Radio 1, 2 en 3..

De Rock & Roll Methode was een radio programma van de NOS dat altijd de mooie Indische Rock muziek vanaf de jaren 50 aan de vele luisteraars liet horen. Bijna alle Indo bands van die tijd zijn wel te gast geweest. met als hoogtepunt in 1979 Andy Tielman. Jammer genoeg is het programma er niet meer.

Verder heeft Louis in talloze bands gespeeld. Altijd met Indische jongens. De laatste formatie waar  hij speelt en leider ook  is bij Dixie Aces.

Dixie Aces is een begrip in het Indo- circuit en op de vele CD's en DVD's staan vaak mooie Indische muziektracks.
Bert Smeets, de solo gitarist van Dixie Aces is tevens zijn zoon en hij heeft samen  de Dixie Aces opgericht in 1985
 
Misschien vermeldenwaardig Dixie Aces hebben heel wat CD's gemaakt o.a.
 
  1. Terry White "sings Wanda Jackson"
  2. Just Live
  3. Dixie Aces for You
  4. Back in Time
  5. en DVD met een boeiende documentaire over een spraakmakende band "Aces Again The Storÿ"
Binnenkort meer hierover,
Info redactie info@icm-online.nl
Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives