22 - 23 juli ICM op Pasar Malam Emmeloord.
Bij ICM stand kunt U zich aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.
Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen. Wij hebben veel middelen nodig voor betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald. In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers geïnformeerd.
Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd dat NL Staat het geld van de republiek nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG). Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66.
Voor fase I (veel geld) werd deze betaald uit het potje van ICM abonnementen en resterende deel uit privé. Nog niet te spreken de mensen die veel werk in project ACTW66 hebben gestoken, en nog steeds dagelijks doen. ACTW66 hoopt het vertrouwen te herstellen onder Nederlandse Indische Gemeenschap, die de hoop en vertrouwen in Het Indisch Platform en Stichting JES hebben verloren na 50 jaar.
|
Danny Evert met Jack Jersey atribute, tijdens zijn CD - presentatie
Helemaal uit Hierden toen Astrid zag het program Danny Evert met Jack Jersey atribute, tijdens zijn CD - Presentatie, de meest geaccepteerde Indisch muzikant / song / tekstwriter door de Nederlandse samenleving die ruim 20 JAAR van ons heen ging. Danny, is een gelukkig man die banden van Jack Jersey nabestaanden heeft gehad zodat Jack Jersey in de herinneringen voortleeft met Danny. Danny wordt bijgestaan door Leblanc als song tektswriter / produces oa. van Frans Bauer. Het idee atribute to Jack Jersey (initiatief) is van Stellar Events organisatie van de Pasar Malam onder andere. U zult Danny & Leblanc vaker nu tegenkomen !
Helemaal uit Hierden kwam Astrid toen ze zag het program Danny Evert met Jack Jersey atribute.
Met dank aan de fotograaf William Da Limalatumeten Tuaselasatumalay
Kousbroeks KAMPSYNDROOM
Besproken door: Pjotr X. Siccama – deel 5.
In dit deel van de bespreking van het boek lijkt het alsof een pijnlijk herinneringsbeeld wederom uit de laden van verwarring en ontzetting tot leven komt.
De nooit gestelde vraag bij de Indische gemeenschap was én is: had de Nederlandse Staat een echt plan om de nieuwe Nederlanders uit haar kolonie op een adequate manier te laten integreren? Of was er helemaal geen plan, behalve dan dat slechts tijdens een onderonsje van betrokken bewindslieden vage (en duistere) afspraken werden gemaakt? (Ik verwees de lezer naar eerder gepubliceerde artikelen van ondergetekende in ICM: “ontkenning van een bevolkingsgroep” – (Toegegeven dat die bewuste artikelen in woede en haast waren geschreven).
In het begin van de vijftiger jaren, precies een jaar na de onfhankelijkheid van de Nieuwe Republiek Indonesië, kwam de commissie Werner met een verwerpelijk rapport over de nieuwkomers uit het voormalig Nederlands Indië.
Deze commissie vreesde storm op komst, donkere wolken en sociale onrust bij de dreigende repatriatie van alle Europeanen uit het voormalig koloniaal gebiedsdeel.
Kenmerkend voor het rapport waren niet alleen dat de aanbevelingen maar ook dat de rest van het rapport doortrokken was van verwerpelijke en absurde ideeën van de commissie Werner. Een paar ervan zijn onder andere de volgende:
De repatrianten (hier wordt de Indisch-Europese gemeenschap bedoeld), zouden in Nederland tot (grote) sociale onevenwichtigheid en grote onrust leiden. Verder zouden deze mensen niet in staat (liever gezegd: helemaal niet bij machte alsof ze allemaal kennelijk een handicap hadden) zijn normaal in het arbeidsproces e.d. te worden ingezet en deel te nemen aan de Nederlandse maatschappij. “Zij (Indo-Europeanen) horen thuis in de tropen”, het staat er echt. Enkel de kinderen van de Hollandse KNIL-soldaten, die blonde of rode haren hadden, mochten worden gerepatrieerd, omdat die in de Indische maatschappij discriminatie te wachten stond. (.)
Ridiculiseren was voor de commissie kennelijk een aparte kunstvorm. Om kort te gaan: een waterval van vooroordelen en valsigheden waar geen einde aan kwam. Het beruchte rapport zou heden ten dage leiden tot aangifte door het OM wegens rassendiscriminatie van de auteurs (onderzoek van Pelita). Mijnheer Werner had met zijn gruwelrapport tegenover een bevolkingsgroep voor de rechter moeten worden gesleept. Waarom het niet is gebeurd, blijft een raadsel. Nauwelijks drie jaar geleden is de man overleden en al die tijd heeft Justitie liggen slapen. De Nederlandse Staat heeft veel uit te leggen aan haar inwoners en niet te vergeten te herstellen aan met name het ‘Hollands Huis’ dat dreigt om te vallen van historische missers.
Kwalijk is in dit verband de rol van de kerken, zowel de Rooms Katholieke als de Protestante, die het rapport in haar geheel en niet alleen in de kern hadden onderschreven.
Wanneer Kousbroek in zijn boek – in een zekere hoofdstuk -heeft over de neiging om enkelen de nek om te draaien, dan ageer ik tegen al diegenen die precies hetzelfde het Werner-rapport voor juist geacht hebben. Het ernstig verwijt tegenover hen vind ik nog steeds juist en wordt ik weer wit van woede wanneer ik die documenten weer ter hand neem. Enkele bewindslieden van toen zouden op welke wijze dan ook, op onderdelen zeker en ontegenzeggelijk beïnvloed zijn geweest door het rapport ondanks de verwerpelijkheid ervan.
Werden de mensen (in Indië geboren Hollanders-Europeanen- overigens en Indische Nederlanders) in dat voormalige gebiedsdeel reeds gediscrimineerd om vrijwel álles, hier in
dit land werden zij wederom geconfronteerd met dezelfde bejegening. De commissie had oogkleppen op, was eenvoudigweg blind en xenofobisch en volstrekt racistisch.
__
Foto - 1946 begin van de politionele acties in Nederlands Indië
\ foto -Rollende tanks in de straten zonder vreugdevolle gejuich; de oorlog in Indië was in 1945/46 alweer begonnen voor alle inwoners.
Het rapport krioelde van fouten, misv erstanden en alle vooroordelen die men maar kon bedenken maar vormde onder andere ook de kern van waaruit, calculerend,maatschappelijke relevanties konden worden gehaald (die zo af en toe) nog steeds opgeld doen bij sommigen (en niet alleen bij ambtenaren) en bijgevolg een eigen leven zijn gaan leiden.
Er waren gelukkig nog een paar bewindslieden die hun gezond verstand gebruikten en onderdelen van het rapport als beleidscriteria – of richtlijnen - terzijde hadden gelegd. Maar het kwaad was reeds geschied waarna het valse script boven het hoofd van de betrokken gemeenschap hing.
De commissie was immoreel en schaamteloos aan het werk geweest, had alles compleet verkeerd getaxeerd en had geen enkel idee (nooit een zg. Socio-onderzoek ingesteld) van de juiste en aanwezige potentie van de nieuwkomers. Kapitaalvernietiging op grote schaal kunnen we zeggen. Kortom Commissie Werner had de Indische gemeenschap bij voorbaat al veroordeeld nog voordat de betrokkenen voet op Nederlandse bodem hadden kunnen zetten tot een verpeste stigmatiserende toekomst.
Een grotere onbegrijpelijkheid was het zogenaamde modelleren van de nieuwkomers naar Nederlands begrip. Er wás helemaal geen model voor al die mensen die uit een tropisch Nederlands gebiedsdeel kwamen en een ander, meer ideaal beeld van “de Europese provincie Holland” hadden. Het leidde tot een diepe droefenis en teleurstelling bij de betrokken nieuwkomers.
Een feitelijke bijzonderheid was bijvoorbeeld het gegeven dat al die Europeanen uit Nederlands Indië (die wel en daar niet geboren waren), WO II hadden meegemaakt geen fysieke (en visuele niet te vergeten) bevrijding en vreugde over het definitieve einde van de Wereldellende kónden beleven zoals die er in Europa en Nederland wel was geweest. De Amerikanen, Engelsen en andere geallieerde manschappen rolden met hun tanks als bevrijders al joelend de Europese steden in en er werd gejuicht, gedanst, feestgevierd en wat er allemaal niet bij kwam kijken.
Zij, die Europeanen in Nederlands Indië, vielen van de regen in de drup; dat wil zeggen er waren geen juichende geallieerden en vreugdevolle manschappen die door de straten in Indië met tanks rolden (toen de Japanners weg moesten trekken) zij hadden immers geen tijd om te juichen en de bevrijding te vieren vanwege de opstanden die aan de gang waren (Bersiap e.d.) van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijders.
Dat verschil is heel groot en voor al die mensen zeer traumatisch, dient de Nederlander te weten die hier nooit iets over heeft gehoord. Een journalist van een ochtendblad was verbaasd bij het aanhoren van dit verhaal: hij wist niet beter dan dat in Nederlands Indië de bevrijding exact op dezelfde manier was verlopen. En dat uit de mond van een journalist. Net verlost van de Japanse bezetter, er een oorlogstrauma van overgehouden, of er kwam weer een andere oorlog op hen af.
“Nog altijd heb ik de indruk,” schrijft Kousbroek, “..is het taalgevoel van de meeste Indische mensen, onmiskenbaar beter dan dat van geboren Nederlanders.”
Waarom is dat toch?
Weemoedigheid ontdek je in de ontroerende en oplichtende zinnen wanneer hij schrijft over het zo jammerlijk verdwijnen van het voor hem zo dierbaar Indische-Nederlands dat met zijn zuivere klinkers en zo licht voor de mond uitgesproken en zijn enigszins afwijkende gebruiken van voorzetsels. Dit laatste schrijft hij in volstrekt ironische zin. (de directe herkenbaarheid voor het Indische spreken). Overigens bij de autochtonen komt dit fenomeen eveneens voor, maar dan om verschillende redenen.
Over dit laatste (het gebruik van voorzetsels) is echter een plausibele verklaring voor. De Indische Nederlanders in Nederlands Indië werden immers dagelijks geconfronteerd met het Maleis, zoals Kousbroek ook weet en de dagelijkse omgang met de Indonesiërs verliep in het algemeen op natuurlijk wijze en die bijzondere situatie werden (en worden) wederzijdse datieven en ablatieven van beide talen door elkaar gebruikt voor hen als een zekere natuurlijke verstengeling als gevolg, tot nu toe.
Het mooi Indisch-Nederlands wordt nu nog gesproken door oudere Indo ‘s die in dat land zijn achtergebleven en Indonesiërs in Indonesië.
Het is begrijpelijk dat nu in Indonesië de daar achtergebleven Indische Nederlanders en ook de Indonesiërs zelf die Nederlandse scholing en/of opvoeding hadden gekregen, laten we zeggen ongevraagd tot conservators zijn gepromoveerd van een taal die zo langzaam uitsterft. Straks kunnen we alleen maar uit geschreven bronnen lezen, maar helaas zullen we niet kunnen hóren hoe die werd uitgesproken: de klanken, kleur en de typische manier van spreken.
Met Kousbroek treur ik mee als hij schrijft dat het hem met “..treurigheid vervult bij het verdwijnen van die taal..” “Indië verloren, rampspoed geboren.”,
|
||||
Het gaat hier om verdwijnende talen, taalsyntheses en taalaccenten en allerlei varianten ervan die (voornamelijk) nog weleens worden gebezigd waar mogendheden hun kolonies hadden: India, Zuid-Oost Azië.
Het grappige verschijnsel over het successievelijke verdwijnen van bijvoorbeeld een taalvariant (wellicht ook van dialecten), specifieke accenten en typische tongvallen kwam de schrijver tegen in de stad Londen (maar ongetwijfeld ook elders in Groot-Brittanië), waar een immigrant uit India het ons zo vertrouwde Indiaas Engels ‘verruild’ had voor het Cockney’s, (op natuurlijke wijze nemen we aan) maar dan wel met die zeurderige irritante toon zoals de inboorlingen (Kousbroek:in India) plegen te spreken.
Eigenlijk gaat het net zo in Holland, waar de laatste twee generaties Indische Nederlanders alweer (sinds 1930 is dit ongeveer de 5e), die toch dat ander Nederlands van hun ouders niet klakkeloos hebben overgenomen. Deze generatie Indo’s heeft op een zo natuurlijke manier de omgeving verkend, geleerd, geëxpirimenteerd en geluisterd, bewust en onbewust en de taal niet alleen ingepast in de nodige
communicatie, maar sluimerend verrijkt met hún vocabulaire, mimiek, gedragingen en kleur niet te vergeten. Weemoedig schrijft hij erover en ook met een triestheid getuige te moeten zijn van het dreigende grote verlies van een kostbaar auditief juweel dat dan slechts als een papieren bewijs dient van de geschiedenis van de Indo-taal.
Diegene die ooit in India is geweest, zou die Indiase toon, waar Kousbroek over heeft inclusief de mimiek die erbij hoort, direct herkennen bij het volgende verhaal.
Het doet me denken aan een kleine gebeurtenis over de meloenverkoper in India bij wie een regelmatige Indiabezoeker op een dag een stuk meloen kocht voor een bepaalde prijs. De volgende dag kwam de bezoeker precies op dezelfde plek terug en dezelfde meloenverkoper stond er weer. De bezoeker vroeg om een stuk meloen. Maar deze keer was de prijs van het stukje meloen vertienvoudigd, waarop de bezoeker tegen de verkoper zei dat het gisteren de meloen maar zoveel of zo kostte. De verkoper antwoordde dat het een vergissing was, want gisteren was hij er niet, het moest een andere zijn geweest.
Terwijl de verkoper sprak met het Indiaas Engels wiegde hij (zoals men dat meestal gewend is te doen) met zijn hoofd en antwoordde in het Idiaas/Engels: “No, madam, you are mistaken,
yesterday I was not here, it must be somebody else….” Met de heel karakteristieke accenten op de medeklinkers als de D’s en de T’s.
Een paar Amsterdamse vrienden, regelmatige Indiabezoekers, hebben sindsdien een soort koosnaam gegeven voor die “Indiase inboorlingen” (Kousbroek): “Loddie loddie”. Treffend en met een zekere (Amsterdamse) humor moet ik zeggen bij mij zo geïntroduceerd.
|
Drs. K.W. (Werner) Buck Limburgse gedeputeerde in Den Haag. |
Boekbesprekingen, DVD en CD's overzicht per 11 juli 2017
De Molukse acties – Peter Bootsma. De beelden van de treinkapingen van Wijster en De Punt en de bezetting van het Consulaat in Amsterdam en de school in Bovensmilde staan bij velen nog op het netvlies. In deze herziene uitgave verweeft de auteur recente onthullingen en auteur recente onthullingen en inzichten met het verhaal dat hij in 2000 schreef over de Molukse acties in de jaren zeventig. Op basis van nooit eerder openbaar gemaakt materiaal, geheime documenten uit de overheids-archieven en tientallen getuige-verklaringen werden eind 2000 vier televisie documentaires gemaakt en door de NPS uitgezonden. Dit boek is hierop gebaseerd en voegt er bovendien analyses aan toe. Adviesprijs: € 44,95.
De VOC, multinational onder zeil – Jan J.B. Kuipers. De eerste scheepvaart naar “de oost” dateert van 1595 en in 1602 werd de Verenigde Oost-IndischeCompagnie (VOC) opgericht. Deze multinational groeide uit tot een van de machtigste en belangrijkste iconen van de Nederlandse Gouden Eeuw. Dit boek geeft een panoramisch beeld van de “Edele Compagnie” en werpt een veelzijdige blik op de handelsgebieden tussen Kaap de Goede Hoop en Japan, het leven in Batavia, op zee, thuis in Nederland en op een stoet kleurrijke personen en bewind-voerders. Van de machtige en wrede gouverneur-generaal Jan Pieterszoon Coen tot de Molukse opstandeling Kapitein Jonker, allen maakten de VOC tot war deze was. Uiteindelijk werd de vierde oorlog met Engeland (1780-1784) teveel voor de VOC, waarna deze in de jaren 1790-1795 werd geliquideerd. Dit unieke boek is tijdelijk tegen een hoge korting
verkrijgbaar. Te bestellen bij: Uitgeverij Walburg Pers, via de webshop: www.walburgpers.nl. De speciale prijs is nu: € 19,95 en na 10 oktober weer de normale prijs van € 24,95.
Klapperbomen in de moesson-wind – Corinne Poleij. Corinne Poleij (1969) woont met haar man en twee kinderen in Dordrecht. Ze is dol op reizen, fotograferen, muziek luisteren, vulpennen en cappuccino. Schrijven is haar grote passie. Zo gaan er jaarlijks kilometers aan brieven de wereld in, want ze heeft overal ter wereld wel een penvriendin. Corinne heeft een toeristische opleiding gevolgd.
De interesse in andere culturen is terug te vinden in haar verhalen en gedichten. In dit boek neemt
ze de lezer mee op een poëtische reis door Indië en Indonesië. U struint over koffieplantages, sawahs en de jungle. U leest over witte reigers, orchideeën en kalongs. Ze gaat terug in de tijd, waar de baboe de was ophangt en opa een brief schrijft. Ook de Tweede Wereldoorlog komt aan bod. Adviesprijs: € 15,95.
Wim is weg – Rogier Boon.
Na 14 jaar is het gouden boekje “Wim is weg” weer verkrijgbaar. Het werd in 1959 geschreven en getekend door Rogier Boon, zoon van Jan Boon (Tjalie Robinson).
Het vertelt het verhaal van de kleine jongen Wim, die voor zijn verjaardag een rode driewieler krijgt. Hiermee trekt de jongen de wijde wereld in, maar verdwaalt. Dit is altijd een van de populairste boekjes geweest en was tussen 1960 en 2000 onafgebroken in herdruk. Toen de Gouden Boekjes serie in 2000 overging van De Bezige Bij naar uitgeverij Rubinstein, ontstonden problemen met de erven van Rogier Boon. Nu zijn die gelukkig opgelost en “Wim is weg” is terug. Een aanrader! Adviesprijs: € 6,95.
Door de ogen van het verleden – Dick Rozing. Op 15 augustus verscheen het fotodocumentaire boek Nederlands-Indië: Door de ogen van het verleden. Geograaf en auteur Dick Rozing heeft de geschiedenis van de foto-expeditie, die ruim 100 jaar geleden plaatsvond en het tot stand komen van de serie van 170 aardrijkskundige fotoplaten uitvoerig beschreven. In 1911 had uitgever Wagenaar Reisiger een missie. Leerlingen uit het voortgezet onderwijs moesten de pracht en de rijkdom van Nederlands-Indië kunnen zien. Het bestaande beeldmateriaal in het onderwijs was summier. Geen kleurige wandplaten, maar echte foto's moesten het ware Indië tonen. Het 128 pagina's tellende boek is ruim geïllustreerd. Archiefonderzoek heeft aangetoond dat niet alle 170 fotoplaten door één fotograaf zijn gemaakt. Ze zijn allemaal in het boek opgenomen, waarvan vele paginagroot. Op Bos-atlaskaarten uit 1910 zijn de plaatsen aangegeven waar de foto's zijn gemaakt. Tot slot heeft Rozing zeven hoofdrolspelers met korte biografieën in het zonnetje gezet.
Het boek is in samenwerking met Stichting Pelita in Oegstgeest gerealiseerd. De fotoplaten en teksten uit 1912-1913 zullen gefaseerd op de website www.doordeogenvanhetverleden.nl en de website www.virtueelindie.nl verschijnen. Het prachtige foto-boek is te bestellen via de auteur:info@disckrozing.nl. De auteur zal uw exemplaar dan signeren. Prijs: € 24,95. Verzendkosten: € 4,36. Lees meer verderop in deze rubriek onder “Presentatie en Signeren”.
De aanpassing – Eddy Lie. Een autobiografische roman met verhalen uit Bandung op Java. De hoofdpersoon, Dave, heeft zijn jeugd in Indonesië doorgebracht. Na zijn vlucht uit het kindertehuis leeft hij elke dag buiten in vrijheid met zijn Indonesische vriendjes. Spannende vliegergevechten op Java en het hoeden van karbouwen met zijn vrienden. In dit boek komen oost en west ruimschoots aan bod. De integratie van Dave en zijn leve in twee culturen lopen als en rode draad door het verhaal. Dave verhaalt over zijn onvrijwillige reis naar Nederland en zijn leven inDrenthe, waar alle meisjes Alie schijnen te heten. Zijn vriend Ronnie leert hem over de Drentse cultuur en ook over de meisjes. Adviesprijs: € 18,95.
Het vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd – Charles den Tex en Annelies Timmerije. Lienke en Guus Hagers hebben in elkaar de liefde van hun leven gevonden. In Nederlands-Indië zijn ze gelukkig, tot ook daar de oorlog doordringt. Guus is een goede gevechtsvlieger bij de Indische luchtmacht en wordt voor een korte missie naar Australië uit-gezonden. Voor hij terug kan, valt Japan Indië binnen en wordt Lienke geïnterneerd. Drie jaar vecht de vlieger om terug te komen naar zijn vrouw. Hij raakt verstrikt in een smerig politiek spel. Na de oorlog worden ze herenigd en alles lijkt gelukkig. Echter Guus’ oorlogservaringen slaan een wig tussen hen in. Adviesprijs: € 19,95.
De smalle weg naar het verre noorden – Richard Flanagan. Richard Flanagan schreef een meesterwerk over de gruwel van de oorlog en de onmogelijkheid van de liefde</b>Augustus, 1943. In een uitzichtloos Japans krijgsgevangenenkamp aan de Birma-Siam Dodenspoorlijn wordt de Australische legerarts Dorrigo Evans achtervolgd door een vroegere liefdesaffaire met Amy, de jonge vrouw van zijn oom.
Terwijl hij knokt om zijn manschappen van uithongering, cholera en andere wreedheden te redden, krijgt hij een brief die zijn leven voor altijd zal veranderen. De smalle weg naar het verre noorden is een gruwelijk mooi coming-of-age verhaal, niet alleen over de onmenselijkheden en de verschrikkingen van de oorlog, maar ook over de liefde in al haar vormen. Het is het relaas van een oorlogsheld die hunkert naar passie en erkenning, alleen maar om erachter te komen wat hij verloren heeft. Adviesprijs: € 24,99
Als de tijd voor altijd stil zou staan. – Ivan Wolffers. Over leven, liefde, tijd en dood
‘Wat betekent “ik zal je nooit vergeten?”’ vraagt Helena, die tweeënhalf jaar oud is. Ze heeft die woorden in een liefdesliedje gehoord. Nooit, een woord dat net zo moeilijk is als altijd of eeuwig. De werkelijkheid ligt tussen even en oneindig en is tijdelijk.
Misschien is dat wel het moeilijkste van kanker, dat je gedwongen wordt om je horloge gelijk te stellen met de werkelijkheid van de levensduur. Liever geloof ik in sprookjes over eeuwige jeugd en zing ik liedjes over liefdes die sterker zijn dan de dood.’ Dit boek is confronterend en ontroerend tegelijk. Erin lezen doet je nadenken over de belangrijke zaken in het leven en scheidt ze eenvoudig van de onbenulligheden. En dat is de kracht van het woord.Adviesprijs: € 19,95.
7-8-9 juli ICM met ACTW66 op Pasar Malam Eindhoven van Stellar Events.
Enkele boeken " Rapport traktaat van Wassenaar ", deze liggen ter inzage voor U bij ICM stand. Deze worden naast de handtekeningen met het boek aan het nieuwe Kabinet aangeboden.
U kunt hier ook terecht met uw vragen.
U kunt zich ook aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.
Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen.
Wij hebben veel middelen nodig voor betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald.
In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers zijn geïnformeerd. Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd. Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66 zodat wij morgen aan de slag kunnen.
Pasar Malam Eindhoven
Vrijdag 07 juli
13.00 - 13.30 uur CD Ind.muziek
13.30 - 14.00 uur Edu Schalk
14.30 - 15.00 uur Diana & Friends
15.30 - 16.15 uur Batik Dance Theatre
16.45 - 17.15 uur Edu Schalk
17.45 - 18.15 uur Diana & Friends
18.45 - 19.30 uur Batik Dance Theatre
20.00 - 20.30 uur Edu Schalk
21.00 – 21.45 uur Diana & Friends
22.00 uur Einde
Zaterdag 08 juli
13.00 - 13.30 uur CD. Ind.muziek
14.00 – 14.30 uur Hawaiian Treasure
15.00 - 15.45 uur Jammpurr
16.00 - 16.45 uur Danny Everett
17.15 - 18.00 uur JammPurr
18.30 - 19.00 uur Hawaiian Treasure
19.30 - 20.00 uur JammPurr
20.45 - 21.45 uur Massada
22.00 uur Einde
Zondag 09 Juli
12.00 - 12.30 uur CD Ind.muziek
12.30 - 13.00 uur Swinging Sound Machine
13.30 - 14.00 uur Warna Semesta
14.30 - 15.00 uur Swinging Sound Machine
15.30 - 16.15 uur Abadi (krontjong orkest)
16.30 - 17.00 uur Warna Semesta
17.30 - 18.30 uur Swinging Sound Maschine
19.00 uur Einde
Persbericht
Kallenkote, juli 2017
Eetfeestje bij dierenpark Taman Indonesia
Genieten van de Indonesische cultuur op de kleinste, maar gezelligste Indische markt van het Noorden.
Indonesische sferen midden in dierenpark Taman Indonesia. De Pasar Boemboe wordt gehouden op 8 en 9 juli en, zoals de naam al verluidt, zullen er tal van kramen staan met verschillende soorten boemboes, gerechten, sate en lekkernijen. Op deze manier kunnen de bezoekers kennismaken met de Indonesische keuken. Er zijn natuurlijk ook een hoop andere dingen te beleven op de Pasar Boemboe. Op zaterdag zal de Indonesische zanger Hans Milane het publiek vermaken. Op zondag treedt de krontjong band Toegoe Modern op.
Pasar Boemboe
U kunt genieten van verschillende lekkernijen die vers voor u worden bereid. Natuurlijk kan de poco poco gedanst worden op vrolijke muziek, maar er is meer. Er is een kleine markt met onder andere kookgerei, Tjendol, Indonesische (kinder)kookboeken en nog veel meer. Kinderen kunnen zich verkleden in Indonesische kledij, bouwen met bamboe en kijken naar ‘Kantjil’, het Wayang schimmenspel. Er is dus een hoop te beleven op de Pasar Boemboe! Voor meer informatie kunt u terecht op www.taman-indonesia.nl/evenementen.
Krontjong Toegoe modern
Op zondag 9 juli treedt Krontjong Toegoe Modern op. Een band die bestaat uit negen leden die samen bijzondere muziek maken. Oude Krontjong liederen uit de Toegoenese traditie worden namelijk gecombineerd met hedendaagse instrumenten. U kunt zaterdag dansen op onder andere: Country, Marenge, Poco-Poco en Moluks Krontjong muziek.
Artiest Hans Milane
Op zaterdag 8 juli treedt zanger Hans Milane op. Hans is al sinds zijn jeugd bezig met het maken van muziek samen met zijn familie. Naast Indische en Molukse muziek, zit ook country, soul en indorock in zijn repertoire.
Hij zal ons zaterdag 8 juli verassen met zijn prachtige stem en verschillende Indische en Molukse nummers.
Taman Indonesia
De Pasar Boemboe wordt jaarlijks gehouden in Taman Indonesia. Dit exotische dierenpark in Kallenkote (bij Steenwijk) herbergt vele Indonesische dieren, een eethuisje en een winkel, waar een groot aanbod van Indonesische kleding, Aziatisch voedsel, batikstoffen en interieurartikelen worden verkocht. Een wandeling door de tuin van Taman Indonesia is een ware ontdekkingstocht: Indonesische vogels en kleine Aziatische zoogdieren in een sfeervol aangelegde tropische tuin.
Naam: Pasar Boemboe
Datum: 8 & 9 juli
Tijden: 12:00 – 18:00
Adres: Kallenkote 53, 8345 HE te Kallenkote
Website: www.taman-indonesia.nl
Organisatie: Taman Indonesia
Email: info@taman-indonesia.nl
22 - 23 juli ICM op Pasar Malam Emmeloord.
Bij ICM stand kunt U zich aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.
Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen. Wij hebben veel middelen nodig voor betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald. In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers geïnformeerd.
Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd dat NL Staat het geld van de republiek nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG). Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66.
Voor fase I (veel geld) werd deze betaald uit het potje van ICM abonnementen en resterende deel uit privé. Nog niet te spreken de mensen die veel werk in project ACTW66 hebben gestoken, en nog steeds dagelijks doen. ACTW66 hoopt het vertrouwen te herstellen onder Nederlandse Indische Gemeenschap.
|
7-8-9 juli presenteert Stellar Events Pasar Malam in Beursgebouw Eindhoven
Pasar Malam Eindhoven
Vrijdag 07 juli
13.00 - 13.30 uur CD Ind.muziek
13.30 - 14.00 uur Edu Schalk
14.30 - 15.00 uur Diana & Friends
15.30 - 16.15 uur Batik Dance Theatre
16.45 - 17.15 uur Edu Schalk
17.45 - 18.15 uur Diana & Friends
18.45 - 19.30 uur Batik Dance Theatre
20.00 - 20.30 uur Edu Schalk
21.00 – 21.45 uur Diana & Friends
22.00 uur Einde
Zaterdag 08 juli
13.00 - 13.30 uur CD. Ind.muziek
14.00 – 14.30 uur Hawaiian Treasure
15.00 - 15.45 uur Jammpurr
16.00 - 16.45 uur Danny Everett
17.15 - 18.00 uur JammPurr
18.30 - 19.00 uur Hawaiian Treasure
19.30 - 20.00 uur JammPurr
20.45 - 21.45 uur Massada
22.00 uur Einde
Zondag 09 Juli
12.00 - 12.30 uur CD Ind.muziek
12.30 - 13.00 uur Swinging Sound Machine
13.30 - 14.00 uur Warna Semesta
14.30 - 15.00 uur Swinging Sound Machine
15.30 - 16.15 uur Abadi (krontjong orkest)
16.30 - 17.00 uur Warna Semesta
17.30 - 18.30 uur Swinging Sound Maschine
19.00 uur Einde
Boekbespreking, e-Books, CD en DVD - overzicht per 25 juni 2017
Soldaat in Indonesië, 1945-1950 – Gert Oostindie. De oorlog in Indonesië roept een mensenleven later nog steeds heftige emoties op. Nederland mobiliseerde destijds 220.000 militairen voor een verloren strijd, die achteraf ‘fout’ ging heten. In het publieke debat gaat het vooral over de Nederlandse oorlogs-misdaden. Veteranen hebben zich in deze debatten flink geroerd. Zij waren er, hebben het mee-gemaakt, beleefden de rauwe werkelijkheid temidden van een vijandige natie in een ‘groene hel’. Wat aan het licht komt is vaak
onthutsend. In dit boek gaat het daarnaast ook om andere thema’s: spanning tussen hen en de Indonesiërs, begrip en onbegrip over de onafhankelijk-heidsstrijd, frustraties over de politieke en militaire leiding en bevelen, angst, boosheid, schaamte, wraak, verveling en seks. Dit boek is gebaseerd op hun brieven, dagboeken en hun memoires, ingebed in de bredere context van een dekolonisatie-oorlog en de verwerking ervan in Nederland. Gert Oostindie is directeur van het Koninklijk Instituut voor Land- Taal- en Volkenkunde (KITLV). Daarnaast is hij hoogleraargeschiedenis aan de Universiteit van Leiden. Aan dit boek ligt een zorgvuldig en breed onderzoek ten grondslag.
Adviesprijs: € 29,95.
De laatste eeuw van Indië – J. van Doorn. Halverwege de vorige eeuw werd Nederlands-Indië de onafhankelijke republiek Indonesië. De schok van de afscheiding is in Nederland nooit helemaal verwerkt. Nog steeds vraagt men zich af waarom de breuk niet werd voorzien en verbaast met zich over het geweld waarmee Nederland reageerde op het vrijheidsstreven dat men zelf had opgeroepen. Het oude geschiedenisbeeld van Indië voldoet al lang niet meer en het nieuwe Indonesische beeld biedt nauwelijks een bevredigend alternatief. Dit boek is een diepgaande studie van Van Doorn, waarin een poging wordt gedaan het wezen van Indië te door-gronden. Adviesprijs: € 12,50.
Gedeeld verleden – Stichting Herdenking 15 Augustus 1945. Ter gelegenheid van 70 jaar einde van de Tweede Wereldoorlog in Zuid Oost-Azië en daarmee ook voor het Koninkrijk der Nederlanden, is een lustrumboek uitgegeven. In de loop der jaren zijn er tijdens de herdenkingen door bekende, bijzondere en mooie mensen ontroerende voordrachten gehouden, gedichten voorgedragen en vele liederen gezongen. Deze spreken nog altijd tot de verbeelding en mogen niet verloren gaan. Deze zijn in dit boek gebundeld met een korte inleiding van de geschiedenis van de oorlog en bezetting van Indië en wordt gecompleteerd door een overzicht van alle oorlogsgraven in Zuid Oost-Azië. In dit boek is ook de herdenking van dit jaar 2015 opgenomen. Adviesprijs: € 19,50.
Een buitenbezittingse Radja – W.J.M. Michielsen. W.J.M. Michielsen verliet in 1857 op 13-jarige leeftijd zijn geboortestad Breda om als kajuitjongen maar de Oost te gaan. Na enkele zeereizen vestigt hij zich op Java, waar hij met wisselende banen in zijn levensonderhoud voorzag. Een keerpunt kwam in december 1867, toen hij voor het groot-ambtenaren-examen slaagde en een carrière in Indische bestuurs-dienst mogelijk werd. Deze kans heeft hij ten volle benut. Vele jaren diende hij in de zogenaamde ‘buitenbettingen, om zijn loop-baan uiteindelijk in Batavia af te sluiten als lid van de Raad van Nederlands-Indië. Op zeer hoge leeftijd, rond 1914 schreef hij zijn memoires, waarin hij met veel verve en oog voor detail verslag doet van zijn bewogen leven tot 1975. De latere periode is óf net geschreven, óf verloren gegaan. De editie van deze boeiende en kleurrijke vertellingen wordt hier vooraf gegaan door een inleiding over de historische achtergronden. Adviesprijs: € 29,00.
De Indië-weigeraars – Antoine Weijzen. Een boek over een van de pijnlijkste bladzijden uit de Nederlandse geschiedenis. Twee dagen na de Japanse capitulatie riep Soekarno op 17 augustus
1945 de onafhankelijkheid van Indonesië uit. Als reactie daarop stuurde de Nederlandse regering een grote troepenmacht bestaand uit dienstplichtige militairen. De meesten gingen zonder probleem, maar een kleine groep weigerde en werd hiervoor zwaar gestraft. Antoine Weijzen brengt dit onderwerp uit de Nederlandse geschiedenis in beeld, maar met respect voor de context en de tijdgeest. De Indië-weigeraars
is het eerste deel in de serie“De zwarte bladzijden uit de Vaderlandse geschiedenis”.
Adviesprijs: € 19,50.
De val van Formosa – Tonio Andrade. Een korte beschrijving omdat wij reeds op pagina 10 een artikel hieraan wijdden. De jonge Amerikaanse historicus Tonio Andrade tilt ons naar de wereld van de VOC in China. De compagnie kreeg het daar zwaar te verduren met de Chinese krijgsheer Koxinga. De VOC-aanvoerder Coyett zette Koxinga behoorlijk voor schut, maar kwam van een koude kermis thuis en de VOC verloor het eiland Formosa aan het Chinese keizerrijk. Een buitengewoon interessant boek. Adviesprijs: € 35,00
De bouw van een Oost-Indië-vaarder – Willem Vos. In dit boek leggen de auteurs uit met eigen bouw- en detailtekeningen hoe in de Gouden Eeuw een spiegelretourschip werd gebouwd. Willem Vos is zelf scheepsbouw-meester van de “Batavia”, die in Lelystad als een natuurgetrouwe replica van een origineel gebouwd is. Deze kennis ging vroeger van vader op zoon over. Daarom dat de scheeps-bouwwereld perplex stond dat 350 jaar na dato een scheepsbouw-meester met de hulp van een groepkansarme jongeren op spectaculaire wijze een spiegel-schip nabouwde en zo de bijna verloren kennis terughaalde. Sinds 1985 bezochten meer dan vier miljoen mensen de Batavia en de gelijknamige werf, die Willem met
pijn in het hart in 2003 verliet. Willem Vos is een uitzonderlijk groot ambachtsman, een zeer begaafd tekenaar en een rasverteller. Hij beschrijft zijn werk voor, tijdens en na het spectaculaire bouwproces van zijn Batavia in duidelijke woorden. Door dit boek zal zijn ongelooflijke vakkennis niet verloren gaan.Adviesprijs: € 39,95.
e-Books, CD & DVD
Bruintje Beer, Charlie Chaplin en Opa – Krijgsgevangene langs de Birma Spoorweg - Hanneke van Noord-Bij. De in Indië geboren Hans Bij overleefde
als militiesoldaat de dwangarbeid aan de Birma-Siam Spoorlijn en besloot tijdens zijn recuperatie-periode in Thailand al zijn herinneringen aan de korte strijd op Java tegen de Japanners, zijn internering in Tjimahi en Batavia en de jaren aan de beruchte spoorlijn op te tekenen. In 1993 werkte hij zijn aantekeningen uit tot een gedetailleerd verslag. In 2011, tien jaar na zijn overlijden, besloot zijn dochter Hanneke van
Noord-Bij het als boek uit te geven. Dit boek is nu omgezet naar een e-book. Hanneke heeft
besloten dit e-book met het schrijnende levensverhaal van haar vader voor iedereen die er belangstelling voor heeft gratis beschikbaar te stellen. Het e-book over deze in Nederland grotendeels onbekende en zeker onderschatte oorlogsperiode kunt u DOWNLOADEN met in gedachten het motto van wijlen Hans Bij: “Zorg dat je een blij mens blijft; niet alleen van buiten, maar ook van binnen”. LINK (Ctrl + click):https://drive.google.com/file/d/0BwAAX2EFdi1aNzNIbHNaVHBUMGM/view?p... Gratis download
-@-
De in deze rubriek besproken boeken, CD’s en DVD’s zijn verkrijgbaar bij de Internet Boekhandel Van Stockum in Den Haag of bij de erkende boekwinkel, tenzij anders vermeld
De oorlog ver weg 1949 - 1962 – Gerrit ter Haar. In het eerste deel “De oorlog ver weg, 1942-1949” schetst de auteur een waarheids-getrouw beeld van de oorlogsjaren en de jaren daarna in
Nederlands-Indië. Een inkijk in de ervaringen van burgers en militairen. Een vervolg kon niet uitblijven. De verstrekkende gevolgen van de oorlog lieten diepe sporen na. Zowel in de politiek als in de veelal verwoeste levens van de betrokkenen. Diepe wonden die tot op de dag van vandaag nog niet genezen zijn. Ter Haar sprak met getuigen en tekende hun v
erhalen op. Verhalen die vaak door merg en been gaan en tegelijkertijd ook ontroeren. Verhalen waar je stil van wordt. Gestaafd met feiten uit de rijke archieven van onder andere het Historisch Centrum Overijssel. Het boek rekent af met de heersende perceptie en voor-oordelen jegens oud-strijders en in ons land wonende medelanders. Wie het eerste deel gemist heeft: dat is ook nog steeds verkrijgbaar. Adviesprijs: € 22,50.
Sesi – Nynke Sietske de Vries. Seakle de Vries vertrekt op 11 november 1937 voor werk bij de Bataafse Petroleum Maatschappij (BPM) naar Nederlands-Indië. In een brief aan zijn zus Siet (toen 20 jaar) vraagt hij om te schrijven over wat zij als jongste herbergierssdochter meemaakt tijdens de oorlogsjaren in Pingjum, een klein dorpje in Friesland. Seakle en zijn vrouw Brandie schrijven dan terug. In dit boek zijn passages uit die brieven van Seakle en zijn vrouw opgenomen. Seakle, Brandie, Siet en ook broer Sipke vinden het van groot belang om te schrijven over hun leven. Ook de auteur van dit boek, dochter van Siet, vindt dit erg belangrijk en heeft daarom de schriftjes van haar moeder al die jaren zorgvuldig bewaard. In dit boek heeft zij de aantekeningen van haar moeder gerangschikt naar een aantal thema’s en gecombineerd met de brieven van Seakle en Brandie. Hierdoor ontstaat een gedegen beeld over die periode, waarin de oorlog in alles voelbaar is en waar het gaat over goed en fout. Het boek is rijk geïllustreerd met foto’s.
Adviesprijs: € 20,00.
|
|
Datum: 30 juni, 1 & 2 juli
Locatie: Dijnselburg Zeist, Badmeester Schenkpad
Lagere prijzen
U leest het goed, om de Pasar Malam Istimewa in Zeist voor iedereen toegankelijk te maken hebben we de prijzen verlaagd. Vorig jaar kostte een standaard kaartje voor deze Pasar nog €9,50. Dit jaar verlagen we de prijs naar €7,50. En als u uw kaartje van tevoren online via www.istimewa-events.nl/tickets koopt betaalt u maar €6,50 voor een standaard kaartje.
Bent u ouder dan 65 jaar of in het bezit van een In Zeist pas, een Studentenpas of een Veteranenpas koopt u uw kaartje bij de kassa van de Pasar Malam voor €6,00. Ook kinderen van 4 t/m 12 jaar mogen voor €6,00 naar binnen.
Maar dat is nog niet alles. Op vrijdag 30 juni kost een kaartje voor iedereen maar €5,00!
Deze kaarten worden alleen bij de kassa van de Pasar verkocht, niet online.
Kinderen t/m 3 jaar mogen altijd gratis mee.
Dit jaar schaffen we ook het parkeertarief van €3,50 af. Parkeren is nu gratis.
Rondom de Pasar Malam is voldoende parkeergelegenheid. Mocht de parkeerplaats onverhoopt toch vol zijn dan kunt u ook parkeren op de Laan van Vollenhove.
|
Foto: Created by Samantha Bonouvrie
|
|
Harold Verwoert
Edu Schalk en Diana Monoarfa
Deze twee behoeven eigenlijk geen introductie meer. Van de ras-entertainer, geweldige zanger, moppentapper en publiekslieveling Edu Schalk moeten we de microfoon afpakken aan het einde van de Pasar Malam. Hoewel Edu niet meer de jongste is staat hij op het podium alsof hij nog 30 is.
Samen met Diana Monoarfa vormen ze een geweldig duo. Diana, altijd gekleed in prachtige traditionele kleding, is de koningin van de Kroncong muziek. Maar ze zingt net zo makkelijk de Engels- en Spaanstalige nummers. Verzamel je bij het Senang podium dat buiten staat voor de Poco-Poco!
Diana en Edu treden samen als duo op maar doen ook solo verschillende sets.
Edu Schalk en Diana Monoarfa (foto: GeaFotografie)
Dansgroep Aniadi Art
De leidster van deze dansgroep is Made Aniadi. Made reist een paar keer per jaar af naar haar geboorte plaats op Bali voor nieuwe kostuums voor de dansdemonstraties. Op de Pasar in Zeist komt Made met een groep van maar liefst 7 danseressen die Balinese dans komen demonstreren in die prachtige kleurrijke kostuums met mooie maskers.
ZATERDAG 1 JULI
Riem de Wolff (Blue Diamonds)
Samen met zijn broer Ruud scoorde Riem de Wolff als The Blue Diamonds hit na hit in binnen- en buitenland. Na het overlijden van Ruud is Riem solo doorgegaan met optreden. Op de Pasar Malam Istimewa in Zeist komen zijn hits Ramona, Oh-Carol en Little Ship zeker voorbij!
Riem de Wolff (foto: GeaFotografie)
Relight
Eén van de meest gevraagde bands op de Pasar Malam is Relight. Onder leiding van Gaby Leidelmeijer en Tony van Someren speelt deze band een allround repertoire van Indische liedjes tot Evergreens.
Ester Latama
Deze charmante allround zangeres is bezig met de opnames voor haar CD. Een compleet album met nummers die door haar fans gekozen zijn. Niemand die het nummer “Making Believe” zo mooi kan brengen als Ester dat kan. Ook staan de nummers “Sajojo” en “Kupu Kupu” op de nominatie voor het album. Op de Pasar Malam in Zeist zal ze deze zeker laten horen. Ester staat op zaterdag op Istimewa Podium en het Senang podium. Op zondag staat Ester in het Indo Café in een intieme setting
|
|
|
|
Vrijdag 23 juni
13.00 - 13.30 uur CD Ind.muziek
13.30 - 14.15 uur Xanur
14.30 - 15.00 uur Batik Dance Theatre
15.30 - 16.00 uur Hans Milané
16.30 - 17.15 uur Xanur
17.45 - 18.15 uur Batik Dance Theatre
18.45 - 19.45 uur Xanur
19.45 - 20.15 uur Hans Milané
20.45 - 21.30 uur Xanur
22.00 uur Einde
Zaterdag 24 juni
13.00 - 13.45 uur CD. muziek
13.45 - 14.15 uur Bunga Melati
14.45 - 15.15 uur Jimi Bellmartin
15.45 - 16.15 uur JammPurr
16.30 - 17.00 uur Bunga Melati
17.30 - 18.15 uur JammPurr
18.45 - 19.30 uur Jimi Bellmartin
19.45 - 20.30 uur JammPurr
21.00 - 22.00 uur Massada
22.00 uur Einde
Zondag 25 juni
12.00 - 12.30 uur CD Ind.muziek
12.30 - 13.00 uur Swinging Sound Machine
13.30 - 14.00 uur Warna Semesta
14.30 - 15.00 uur Swinging Sound Machine
15.30 - 16.30 uur Doña Pessy & de Gado’s
16.30 - 17.00 uur Warna Semesta
17.30 - 18.30 uur Swinging Sound Machine
19.00 uur Einde
web550A
17 & 18 Juni ICM op pasar Kecil en Pasar Sateh
Bij ICM stand kunt U zich aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.
Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen. Wij hebben veel middelen nodig voor betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald. In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers zijn geïnformeerd. Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd. Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66.
Voor fase I (veel geld) werd deze betaald uit het potje van ICM abonnementen en resterende deel uit privé. Nog niet te spreken de mensen die veel werk in project ACTW66 hebben gestoken, en nog steeds dagelijks doen. ACTW66 hoopt het vertrouwen te herstellen onder Nederlandse Indische Gemeenschap, die de hoop en vertrouwen in Het Indisch Platform en Stichting JES hebben verloren.
ersbericht
Kallenkote, juni 2017
Sate feest bij dierenpark Taman Indonesia
Genieten van de Indonesische cultuur op de kleinste, maar gezelligste Indische markt van het Noorden.
Indonesische sferen midden in dierenpark Taman Indonesia. De Pasar Saté wordt dit jaar gehouden op 17 en 18 juni en, zoals de naam al verluidt, zullen er tal van kramen staan met verschillende soorten saté. Denk hierbij aan: Saté Kambing, Saté Udang en Saté Babi. Op deze manier kunnen de bezoekers kennismaken met de Indonesische keuken. Er zijn natuurlijk ook een hoop andere dingen te beleven op de Pasar Saté. Op zaterdag zal de Indonesische zanger Mick Woearbanaran en zijn vriend Henk Klompemaker het publiek vermaken. Op zondag treedt de Indische band Rawit op.
Pasar Saté
U kunt genieten van verschillende satés die vers voor u worden bereid. Natuurlijk kan de poco poco gedanst worden op vrolijke muziek, maar er is meer. Er is een kleine markt met onder andere kookgerei, Tjendol, Indonesische (kinder)kookboeken, (reis)informatie over Indonesië en nog veel meer. Kinderen kunnen zich verkleden in Indonesische kledij, bouwen met bamboe en kijken naar ‘Kantjil’, het Wayang schimmenspel. Er is dus een hoop te beleven op de Pasar Saté! Voor meer informatie kunt u terecht op www.taman-indonesia.nl/evenementen.
Rawit, een pittige band!
Op zondag 18 juni treedt de Indische band Rawit op. Een band die bestaat uit zes leden die samen Indische muziek maken. U kunt zondag dansen op onder andere: Country, Marenge, Poco-Poco en af en toe een Indorock nummer.
Mick Woearbanaran
Op zaterdag treedt Mick Woearbanaran op. Hij staat vooral bekend om zijn gezelligheid, en prachtige stem. Deze keer neemt hij zijn vriend Henk Klompemaker mee, waarmee hij een vocaal prachtig duo mee vormt. Kom vooral even genieten van hun Elvis Presley songs!
Ludiek vaderdag actie: Vaders in een sarong bij Taman Indonesia
Vaders die gehuld in een sarong naar Taman Indonesia komen, op zondag 18 juni, mogen gratis het park bezoeken!.
Als tip voor de kinderen, laat dierenpark Taman Indonesia vaders gehuld in een Indonesische rok, gratis toe in het dierenpark op vaderdag. De traditionele sarong kan gewikkeld worden om benen, wat luchtig en gemakkelijk te dragen is. Daarnaast kunnen de kinderen de vaders verwennen met een overheerlijk sateetje!
Taman Indonesia
De Pasar Saté wordt jaarlijks gehouden in Taman Indonesia. Dit exotische dierenpark in Kallenkote (bij Steenwijk) herbergt vele Indonesische dieren, een eethuisje en een winkel, waar een groot aanbod van Indonesische kleding, Aziatisch voedsel, batikstoffen en interieurartikelen worden verkocht. Een wandeling door de tuin van Taman Indonesia is een ware ontdekkingstocht: Indonesische vogels en kleine Aziatische zoogdieren in een sfeervol aangelegde tropische tuin.
Naam: Pasar Siang
Datum: 17 & 18 juni
Tijden: 12:00 – 18:00
Adres: Kallenkote 53, 8345 HE te Kallenkote
Website: www.taman-indonesia.nl
Organisatie: Taman Indonesia
Email: info@taman-indonesia.nl
EINDE PERSBERICHT
Mutaties gaarne door geven aan info@icm-online.nl
Januari
14, 15: Steenwijk http://www.wnproductions.nl
26, 27, 28: Breda http://www.winkelcentrumhogevucht.nl
Februari
18 t/m 26: Amsterdam RAI http://www.wnproductions.nl
Maart
4, 5: Rijswijk (ZH) www.pasarmalamrijswijk.nl
10, 11, 12 Zwolle http://www.istimewa-events.nl/
19: Kallenkote (Steenwijk) www.tamanindonesia.nl.
24, 25, 26: Arnhem www.stellarevents.nl.
31: Apeldoorn www.pasarfestival.nl.
April
1, 2: Apeldoorn www.pasarfestival.nl.
15,16, 17 april Rotterdam Ahoy http://www.istimewa-events.nl/
21, 22, 23: Nieuwegein www.stichtingstellar.nl
30: Zutphen www.pasaroostwest.nl
Mei
7, 8: Kallenkote (Steenwijk) www.taman-indonesia.nl
5, 6, 7: Geleen www.pasarfestival.nl.
20, 21: Landgoed Nienoord (Leek) www.stichtingstellar.nl
25 t/m 31: Malieveld Den Haag www.tongtongfair.nl
Juni
1 t/m 5: Malieveld, Den Haag www.tongtongfair.nl
3, 4, 5: Den Helder www.stichtingstellar.nl
9,10, 11 Purmerend http://www.istimewa-events.nl/ ;
17, 18: Kallenkote (Steenwijk) www.taman-indonesia.nl
23, 24, 25: Leeuwarden www.stichtingstellar.nl
30 Zeist http://www.istimewa-events.nl/ ;
Juli
1, 2 Zeist http://www.istimewa-events.nl/
7, 8, 9: Eindhoven www.stichtingstellar.nl
????: Breda www.raffyzorg.nl
9, 10: Kallenkote (Steenwijk) www.taman-indonesia.nl
14, 15, 16: Groningen www.pasarfestival.nl
22, 23 Emmeloord www.stichtingstellar.nl
26, 27, 28, 29 , 30 Steenwijk http://www.istimewa-events.nl/
Augustus
13,14, 15, 16 Dordrecht http://www.istimewa-events.nl/ ; 17: Kallenkote (Steenwijk) www.taman-indonesia.nl
18, 19, 20: Tilburg www.stichtingstellar.nl
September
8, 9, 10: Assen www.pasarfestival.nl.
15, 16, 17: Middelburg www.stichtingstellar.nl
17, 18: Kallenkote www.taman-indonesia.nl
29, 30: Enschede www.pasarfestival.nl.
Oktober
1: Enschede www.pasarfestival.nl.
20, 21, 22: Nijmegen www.pasarfestival.nl.
28, 29: Leek www.stichtingstellar.nl
November
11 & 12 Rijswijk www.pasarmalamrijswijk.nl
December
26 dec. t/m 8 jan.: (behalve Nieuwjaarsdag) Arnhem, Burgers Zoo http://www.wnproductions.nl
----------------
Schrijf U vandaag nog in als deelnemer voor het traktaat van Wassenaar, ACTW66 is een claim-organisatie die namens de Indische gedupeerden handelt.
Geschiedenis : Trakaat van Wassenaar - Deel IX
(komt ook in 10 delen uit in ons ICM Bulletin)
9. Ondernomen Acties.
Het ACTW66 is in Oprichting van het Actiecomité TvW-66 (Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966’
Om deze zaak tot een oplossing te brengen heeft de Nederlandse - Indische Gemeenschap het Actiecomité TvW-66 (Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966) ofwel ACTW66 in het leven geroepen.
Het ACTW66 is een claimstichting die collectief de Nederlandse Staat juridisch aanspreekt namens de 60.000 - 70.000 gedupeerden die recht hebben op hun compensatie. Gedupeerden zijn diegenen die in de periode 1947 - 1962 in de republiek Indonesie verbleven. Omdat zij moesten vluchten al hun bezittingen verloren. Hiervoor heeft Soekarno en Hatta de gedupeerde groep hiervoor gecompenseerd. Zij (gedupeerden) op hun beurt, kunnen zich nu weer inschrijven als deelnemer van deze claimstichting. Inschrijven kan nu via de website www.icm-online.nl . De claimstichting ACTW66 gaat collectief namens de gedupeerden de NL - Staat dagvaardigen.
In maart 2015 opgericht door het bestuur dat bestaat uit:
- Rob Andreas (NINES)
- Marshal Manengkei (MM Sustainables & MultiMedia Ltd)
- Ferry Schwab (Editor ICM) Emeritus International Management Consultant, bij eigen Advies /management bureau Fastware & Advisering, zie referentiekader. Geen onbekende in de wereld van het bankwezen, en van de multinationals, die ruim 89 heeft mogen bedienen voor zijn Global licentie ontwikkelingen en oplossingen in de Benelux (1995- 2000).
Doelstellingen:
De doelstelling is de Nederlandse regering te bewegen tot uitvoering van het ‘Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966’, met als resultaat betaling van Euro 2,4 miljard (oorspronkelijk bedrag Hfl. 689 miljoen).
Oprichting van de ‘Deelnemersraad’, ‘Stichting Uitbetalen Traktaat van Wassenaar 1966’ en de ‘Stichting Beheer Indische Projecten’.
Genoemde stichtingen zullen de zaken behartigen namens de belanghebbenden; dit zijn allen die uit Indonesië naar Nederland moesten vluchten (anders aangeduid, de repatrianten van 1949 – 1966). Gekozen is voor aanpak van een tweesporenbeleid; politiek en juridisch.
ACTW66 als claimstichting die de noodzakelijke uitvoeringswerkzaamheden verricht evenals de benodigde facilitaire zaken voorfinanciert naast juridische bijstand van het Jakarta Advocaten Team (JAT), die de zaak namens de belanghebbenden (gedupeerden) zal gaan behartigen.
Het voorstel is dat het ACTW66 een dialoog aangaat met Minister van Buitenlandse Zaken met als doel om tot een oplossing te komen. Vooraf vindt de aankondiging plaats middels het aanbieden van het ‘Voorstel Conceptrapport ten behoeve van de Uitvoering van het Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966’, tezamen met de 10.000 handtekeningenpetitie. De petitie zal voor onbepaalde tijd worden gevoerd. Het rapport is inmiddels uitgebracht in boekvorm.
Tevens is ACTW66 - delegatie ingericht bestaande uit: twee bevriende ICM advocaten, Ton Te Meij, nog een persoon, Ferry Schwab, en deze aangevuld met Spong. Voor het deel Indonesie wordt door Rob Andreas gevoerd als proefproces. Op dit moment worden middelen voor het fonds verzameld. Volgens heet rapport zijn 80 mandagen gepland voor de inzet van advocaat Spong. Spong kost per dag €4000 exclusief BTW, dit voor het gehele proces, exclusief de griffierkosten. Volledigheidshalve in Nederland is het verboden op basis van "No cure no pay", wel via financieringsconstructie-mogelijkheden ( maatschappijen die die (deel)vordering opkopen, bijvoorbeeld).
ACTW66 start met inschakelen van Spong als dit geld bij een is gebracht, en niet eerder.
Dit moet te realiseren zijn als ruim 12.000 hebben getekend, en 3000 anoniem hebben getekend. Deze groep wordt de komende tijd benaderd.
Volledigheidshalve, alle voorbereidende uitvoeringswerkzaamheden zijn gerealiseerd vanaf januari 2015 door een team vrijwilligers en op basis van "no cure no pay" zie rapport, los van de benodigde kosten. Groten deels werd uit het potje van de ICM krant, en uit prive middelen de zaken betaald (voorgefinancieerd, als achtergestelde lening). Voor fase II (proces- & Advocaat kosten) werd slechts tot heden €7000 bij een gebracht. (15.000 man/vrouw hebben getekend).
Het “Voorstel Conceptrapport Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966” wordt het vertrekpunt voor onderhandelingen met het Ministerie van BuZa, en ACTW66 Gelijktijdig dient dit rapport ter kennisgeving aan de nog op te richten: ‘Deelnemersraad’ en tevens terugkoppeling tijdens de onderhandelingen.
CLub van Julius Stemmerik te Zoetemeer donaties + inschrijving voor deelname ACTW66 ------ totaal € 3800, hebben tot opheden het hoogst gescoort !
- Julius Stemmerik - € 2.000Inschrijvingen elk € 50 totaal € 1.800Mw.N.F.M.v.Affelenv.Saemsfoort-WeimerMw. S. Bos
Mijn levensverhaal - II door onze correspondent in Nieuw Zeeland, Adrian Lemmens
Helaas was ik toevalligerwijze aanwezig tijdens dat verraad, en raakte ik zelfs aan mijn hoofd gewond, door een steen, die door hun oudste zoon Rijnco geworpen werd. Dit gebeurde allemaal in de “Villa Isola” in Bandoeng. Na verbonden te zijn, mocht ik met Eppo, hun jongste zoon, in de Japanse stafauto, met vlaggetjes en de Japanse chauffeur, als een troost, een lunch pakketje “Oom” Ab Brons brengen in zijn gevangenis, waar ik hem door de poort tussen een groepje andere Hollandse gevangenen zag staan. Ab Brons was een grote man met een rood gezicht en witte haren; men kon hem niet missen.
Als Duitse, maar ook om mijn vaders reputatie te dwarsbomen, werd mijn moeder door toedoen van deze mensen bij Greetje Brons ontboden. Deze vroeg haar verzoek de functie van tolk op zich te nemen (mijn moeder sprak vijf talen). Mijn moeder vroeg bedenktijd en ze kreeg hier slechts drie uur voor. Overhaast vluchtten wij naar Surabaya per trein. De trein werd door de Japanners uitgekamd, op zoek naar ons, maar RK. Zusters hielpen ons verborgen te blijven. Het onderzoek van drie jonge Japanse officieren op die trein duurde drie dagen.
In Surabaya werden wij toch gevangen genomen en kwamen wij, in volgorde, in het klooster Gedangan, Ambarawa; daarna ik denk kamp 5, en tenslotte Banyu-Biru kamp 10. Waar wij tot begin december 1945 verbleven. Ons vertrek van Banyu-Biru kamp, ik geloof op 6 December 1945, was zeer dramatisch. Onder de bescherming van de Ghurca’s, die ons ook van de revolutionairen tijdens de Bersiap bevrijdden. Ons kamp was reeds in handen van de guerrilla’s en werd, volgens de dreigementen, op een totale eliminatie voorbereid. Luidsprekers verkondigden allerlei dreigementen, slangen, krokodillen en tijgers en panters zouden op ons losgelaten worden, barricades van zandzakken werden opgeworpen tegen aanvallen met handgranaten. Wij werden op het laatste moment ontzet door een kolonne Ghurca’s, die ons kamp voor mogelijk een maand of meer verdedigden met mortieren, machinegeweren en persoonlijke nachtelijke koppensneller-activiteiten.
Met het uiteindelijke vertrek in een grote groep, gingen wij door geweervuur aan beide zijden van de weg en vliegtuigen overal in de lucht schietende en bombarderende tot aan Semarang toe. Het was soms een angstwekkende vuurzee, waar wij doorheen reden. Tenslotte bereikten wij Semarang, waar wij na enige dagen aan boord gingen via pontons op het Amerikaanse schip de “Victoria Amhorst” op weg naar Batavia. Ik denk dat het in het eerste Kamp 11 van Banyu-Biru, onze buren waren, die met hun groep praktisch helemaal uitgemoord zijn. Daarom werd met onze groep geen risico genomen en waren wij ook uitzonderlijk zwaar bewapend, met tanks en gepantserde wagens. Wij zaten dan ook met alle bagage om ons heen in die trucks.
Terug in Nederland
Binnen het jaar, wist Jannes den Besten, van de weduwen en wezen
afdeling van de B.P.M, met geweldige leugens, mijn moeder in te palmen en hoe ongelooflijk het ook klinkt, in gemeenschap van goederen met haar te trouwen in December 1947. De man bezat zelf niets, hij was een homosexueel, hetgeen mijn Moeder ook pas te laat te weten kwam. Mijn moeder werd eventueel door hem onder druk gezet, om haar onder controle te kunnen houden. Eenmaal, tijdens een open gesprek, vertelde mijn moeder mij een en ander. Op haar eerste huwelijksnacht posteerde mijn Moeder zich kennelijk voor die man, (ik moet er niet aan denken, mijn moeder). Maar het liep mis, hij gebood haar woedend zich aan te kleden en zei: “Ik heb jou daar niet voor nodig en ik heb nu al jullie geld en die kleine flikker (dat was ik), raak ik op de een of ander manier wel kwijt”. Dit was dus mijn toekomst, waar mijn eigen moeder in meespeelde, “gedwongen of niet”, hoe is dat mogelijk.
Adrian Lemmens, 15 jaar oud
Alle twee de kisten, met Amerikaanse voedingsmiddelen die wij ons uit de mond hadden gespaard en meenamen naar Nederland, werd door die man alleen opgevreten, terwijl ik, nog mager van de kampen, nog steeds honger leed. Drie grote kisten met sigaretten, verkregen met hulp van de vroegere directeur ir. A. Scholtens van de B.P.M.-Shell, de vroegere directe baas van mijn vader, daar werd direct de eerste Volkswagen Kever van gekocht. De rest verhandelde en rookte hij zelf op, kronkelend over de vloer van het hoesten. Bij de eerste kennismaking met die man, weigerde ik hem de hand te schudden en kreeg ik een geweldige draai om de oren, van mijn moeder, waardoor ik verschillende meters de gang in vloog. Dat was de eerste introductie, men weet over het instinkt van kinderen.
Zwaar gedisciplineerd als ik was, durfde ik nooit ver van huis te gaan en werd ik op die manier veelal alleen gelaten, terwijl andere kinderen op school waren, dat was in de Jacob Marisstraat 18, te Slooterdijk Amsterdam; dezelfde naam inderdaad, als het schip van de HAL. De ms. Slooterdijk, waarmee wij uit Indië kwamen. Gebruik makende van mijn analfabetisme, wist Jannes den Besten, nu mijn tweede vader, mijn moeder te overtuigen, dat ik niet normaal was en liet mij in een zwakzinnigengesticht in Amsterdam Slooterdijk opnemen. Dat gesticht was een complete nachtmerrie. Kinderen die zich niet normaal gedroegen, zich bevuilden en de rotzooi op de muren smeerden, of eindeloos hun hoofden tegen een deur of muur aan sloegen, vreemde dierlijke geluiden maakten, staan mij nog altijd bij. Ik realiseerde mij, dat ik daar weleens voorgoed in had kunnen blijven. Eens in een gesticht, nooit meer er uit, gold in die tijd.
Mijn grootvader was geschrokken, toen hij dat hoorde, maar Jannes den Besten wilde van geen advies weten. En waar was mijn zogenaamde moeder? Dankzij mijn grootvader en via de politie, werd het bestuur van die stichting (later bleek, dat zij een stevige betaling van J. den Besten ontvingen om mij daar binnen de muren te houden), gedwongen om mij te laten testen. Ik werd volkomen normaal beschouwd en werd er toen weer uit gelaten, God zij gedankt.
Ik ben nog steeds woedend over het feit, dat men met mij kennelijk te gemakkelijk kon manoeuvreren in die tijd. Ik bleek ondanks alles, nog zo onschuldig te zijn, dat men schijnbaar van alles met mij uit kon halen. Maar ik was ook in een vreemd koud land en kende er niemand die ik kon vertrouwen. Ik was immers nog steeds het totaal genegeerde en daardoor eenzame moffenjongetje uit de Jappenkampen en pas tien jaren oud Ik was immers niets anders gewend, dan alleen te zijnen niets om handen te hebben. Wat een verschil met een eigenwijze TV- en computerwijze tienjarige van vandaag.
In de Japanse kampen, was ik het moffenjongetje, waar de andere kinderen niet mede mochten spelen, ongelooflijk als dat klinkt, ondanks, dat wij het kampleven met iedereen deelden. Mijn Moeder werkte nachts in de keuken en sliep overdag en ik was dus altijd alleen en moest mijzelf bezig zien te houden. Daardoor ben ik een “loner” geworden tot de dag van vandaag.
De enige cadeaus, die ik ooit in mijn leven heb gekregen, waren een aantal boeken van mijn grootvader. Dat werden mijn vrienden en die hield ik voor mijzelf, toen ik via mijn eerste internaat St. Louise, het lezen en schrijven begon te leren. Gelukkig was ik intelligent en leerde vrij snel. Ik ben er zeker van dat mijn grootvader daarmede mijn toekomst heeft verzekerd en gered, maar hij deed meer. Via een R.K. Bisschop in onze familie, Mgr. Lemmens, toenmaals Bisschop van Roermond, werd ik ondanks een grote tegenwerking van J. den Besten op de kostschool St. Louise in Amersfoort toegelaten. Daar man een broeder Deciderius mij persoonlijk onder zijn hoede. Hij sleepte mij in mijn eerste en enige schooljaar daar, van de eerste tot de vierde klas door
mijn studies heen gesleept. Ik was toen 11 jaar en werd 12 in 1948. Het was een elite school, maar ik was de enige die beboterd brood at en niet de voorraden toegestuurd kreeg zoals de andere kinderen. Die aten jam, kaas, muisjes of pindakaas, ik at droog brood met een schrap boter. Maar ik was deel van een gemeenschap, ook al werd ik uitgemaakt voor pinda, als de enige Indische jongen aldaar. Geweldige cadeaus voor al die kinderen en medeleerlingen, met Kerst en Sint Nicolaas, of met verjaardagen; ik liep daartussen, met niets.
Vader en moeder Lemmens
Maar voor het zo ver kwam, dat ik naar mijn allereerste school St Louise ging, werd ik eerst nog meegenomen naar de U.S.A. door een vriendin van mijn moeder, Ria Oosterbaan, die met een Amerikaanse officier was getrouwd en mij mee naar Amerika wilden nemen, waar ik mij hevig tegen verzette. Daarna werd mij direct een naamsverandering opgedrongen, ook tot een “den Besten”, ook al verzette ik mij er tegen. Ik begreep niets meer van wat mijn moeder motiveerde, met al deze handelingen en voorstellen, die natuurlijk van J. den Besten kwamen. Ik wist van mijn grootvader, dat ik een hoop geld bezat op mijn naam, maar liefst 98.000 gulden en dat er ook een kwart van de waarde van het huis van mij was. En later bleek dan J. den Besten niet van plan was, dat ooit aan mij te laten; wetten of geen wetten, rechten of geen rechten. Om mijn eigendom te verdonkeremanen, werd het huis met groot verlies van de hand gedaan en mijn grootvader op straat gesmeten, die daarmee tot een armoedige en eenzame dood was veroordeeld. Hieraan hebben de Nederlandse Autoriteiten mede schuld. Wat heeft Nederland met de nalatenschap van een oorlogsheld gedaan?
Terug naar het internaat St Louise te Amersfoort, na het enige jaar aldaar, gingen mijn zogenaamde ouders op vakantie naar Frankrijk, met hun eerste baby, een jongen, die later, dankzij haar trots en op haar kosten, dokter zou worden. Hij bleek ook homosexueel te zijn en zou later zijn moeder van alles zou beroven (en daarmee dus ook mijn rechten) en haar de dood in zou jagen.
De tuinman van het internaat St. Louise werd gevraagd of hij op mij wilde passen en werkte ik dus met hem in de tuin in mijn zogenaamde vakantie. Na die vakantie en dat tuinwerk, werd ik van die school afgehaald en op de Technische hogeschool Don Bosco, bij de Salesianen geplaatst, ook in een internaat in Amersfoort. Ook daar werd weer een tuinman gevraagd om op mij te passen terwijl de familie naar Frankrijk ging. Daarna werd ik ook daar vanaf gehaald. Dat was voor de rest van mijn leven, mijn laatste school, maar ten laatste leerde ik daar inderdaad ook het omgaan met gereedschappen.
Nu volgde echter de vreselijkste periode van mijn leven. De lezer begint nu mogelijk een idee te krijgen wat ik heb moeten doorstaan. Dat ik mijn vaardigheden ondanks deze situaties heb weten te behouden, is bijna ongelooflijk. Ik heb toen zeker de voorzienigheid achter mij gehad en kennelijk voor de rest van mijn leven. Misschien is dat de prijs, waar mijn vader zijn leven voor heeft geofferd. Dat is de vraag waar ik mee aan het worstelen ben. Maar desondanks heb ik nu een vrouw en kinderen.
Een aanslag tegen mijn leven, waaraan ik vijfmaal de dans ben ontsprongen en verder een verschrikkelijk onrecht heb moeten ondervinden, hebben mij uiteindelijk berooid het land uitgestuurd. Ten gevolge waarvan ik nu dus als een emigrant in New Zealand zit, en daar berooid met letterlijk niets tot mijn naam, een nieuw leven moest beginnen, in mei 1962, dus 26 jaar oud. Wat heeft Nederland ooit voor mij gedaan? Wat, of hoe, met de geweldige en potentieel grote rijkdom, en geweldige studie kansen, die ooit mijn rechten waren en die mij ontnomen zijn, ook die door mijn vader aan mij zijn nagelaten.
In het nog vooroorlogse Indië; in 1939
De B.P.M.-Shell, eens mijn vaders bedrijf, gebood hem in zijn functie twee mensen te disciplineren, die de bloemetjes buiten zetten en de B.P.M. als maatschappij te schande maakten, in een tijd, waar een goede naam nog steeds zeer op prijs werd gesteld. Een de zoon van een zittende directeur ir. Jan Brouwer en een prof. dr. ir., professor in de Geologie H.H. Brons een hoge academicus, die zich aan de Japanners hadden verbonden. Voor welke reden dan ook, het was verraad, maar ir. Jan Brouwer door zijn vader gewaarschuwd, vluchtte toen naar Australië. Een mogelijkheid, die ook aan mijn vader geboden werd. Maar mijn vader, destijds de grote organisator van de B.P.M.-Shell in Nederlands Oost-Indië, beval de vernietigingen van de B.P.M.-depots in
Tarakan en Balikpapan en vluchtte daardoor te laat. Hij was een patriot en verloor zijn leven, in dienst van zijn zogenaamde Vaderland.
Die twee individuen (heren kan ik ze niet noemen), overleefden en waren ons vijandig gezind. Ze weigerden mijn moeder te helpen en ik wist natuurlijk te veel over en van Brons; ik was een gevaar voor hen en moest worden geëlimineerd en J. den Besten, chanteerde de Brons familie, met wat hij daarover van mijn Moeder had vernomen. Ab Brons nam hem in dienst om mij te elimineren, wat goed in het plan van J. den Besten, maar ook in dat van de Brons paste. J. den Besten wilde mij immers ook kwijt, omdat hij niet van plan was, om mij ooit mijn rechtmatige bezittingen uit te betalen.
De oorkonde die Adrians vader van de Nederlandse regering ontving
Nederland liet dit allemaal toe, door de inbeslagneming van ons huis en eigendom, onze thuis en onze haven, waardoor ik ook mijn grootvader, mijn voogd, en mijn enige bescherming verloor. Met daarbij ook de mensonterende Wet Onbevoegdheid van de vrouw in die tijd. Dat onze situatie in Nederland, met hun acties
tegen ons, nog verergerde, is ook de schuld van de Nederlandse Staat en haar overheden. Wat kan ik (persoonlijk) verwachten, als straks de “Indische Kwestie”, door Nederland wordt erkend?
U hebt nu de eerste 12 jaren van mijn leven gezien. Er volgden nog 14 jaren van ongeluk, levensgevaar en armoede voor mij in Nederland, voor mijn uiteindelijke vlucht door emigratie naar Nieuw Zeeland.
Beste Hans, je hebt mijn permissie hier mijn levensloop openbaar te maken. De Nederlandse Staat moet ook kennis nemen van wat er met mij is gebeurd, evenals de B.P.M.-Shell, die medeschuldig is aan de behandeling van de zoon van een van hun toenmaals belangrijkste employés. De B.P.M.-Shell, heeft aan mij ook nooit de studiefondsen toegekend, die door mijn Vader met hen waren vastgezet in 1939, tijdens zijn laatste verlof in Nederland. Studiefondsen die aan mij uitbetaald zouden worden tot aan mijn dertigste jaar en het mede gebruik van alle sociale voorzieningen van de B.P.M. die ik nooit heb gezien of gekregen.
Dit is eveneens een deel van de reden waarom wij Indische Nederlanders nu al 70 jaar lang door Nederland behandeld worden; een periode die we de “Indische Kwestie” noemen. Maar ik weet het, ik ben lang niet de enige, ook al bedenk ik, dat mijn situatie en het verloop van mijn leven uniek is. Als een consequentie van wat mij allemaal is overkomen, door mijn eigen moeders kennelijke onverschilligheid jegens mij en mijn lot, heb ik haar in 1998 persoonlijk gezegd, dat zij niet het recht had de oorlog te overleven. Deze harde, maar in mijn ogen reële uitspraak deed ik tijdens mijn laatste bezoek aan haar,
een half jaar voor haar dood. Ik noemde haar als reden het verraad aan haar tweede zoon, ook een J. den Besten. Mijn moeder vroeg mij of ik het meende, hetgeen ik nogmaals bevestigde Zo namen wij afscheid voor de laatste maal; ik heb er geen spijt van, maar ik heb er wel moeite mee. Kunt U zich dit indenken? Echter los van haar behandeling van en verantwoording jegens mij, haar enige kind van haar eens zo zeer geliefde man, was ook mijn moeder, eens een geweldige persoonlijkheid in die moeilijke jaren. Met geweldige prestaties en trouw aan haar geadopteerde land en nationaliteit en mogelijk honderden hebben hun levensbehoud in de kampen aan haar kookkunsten te danken. Moeder kreeg na de oorlog in Nederland, vele brieven van kampgenoten die haar bedankten voor wat zij had gedaan, brieven die in nijd en jaloezie door haar tweede man J. den Besten werden verbrand. Maar waarom liet mijn Moeder mij toen in de steek?Nu op 12 jarige leeftijd, werd ik na de vakantietijd en na de vakantie van mijn “familie”, ook weer in Frankrijk, ook weer van mijn tweede school verwijderd. Ook op deze tweede school liet de tuinman van die school Don Bosco, te Amersfoort, die op mij paste, mij “helpen” bij het werk in de tuin.
J. den Besten had zijn macht nu gevestigd, met onze bezittingen totaal onder zijn beheer en mijn Moeder scheen haar eigen gewoonlijke zelfbeheersing en persoonlijkheid volkomen te zijn verloren. Wij woonden nu na hun huwelijk, in ons eerste huis in de hoerenbuurt van Den Haag, in de Scheldestraat, recht tegenover de ramen met spiegeltjes en die dames in hun voor mij zo vreemde kledij, nooit eerder zoiets geweten of te hebben gezien, was dat voor mij een volkomen raadsel. Dit werd toen ook schijnbaar de tijd voor
den Besten, om de door hem met ons aangenomen positie te bevestigen, door mijn moeder volkomen te onderwerpen, zoals hij dat gedurende zijn eigen Vaders tijd had geleerd, in het vooroorlogse Roemeense Bucharest, met de vrouwen aldaar. De “Balkanisatie” van mijn moeder, de totale onderwerping van zijn vrouw, mijn moeder, waarvan ik later ook hoorde, dat het zijn bedoeling was, om ook mijn moeder als zodanig te werk te stellen. Hoe was dat mogelijk.
Nog een foto van Adrian, 15 jaar oud
Mijn moeder werd zo vaak getrapt en geslagen, dat zij zich veelal niet buiten de deur dorst te vertonen. Ongelooflijk genoeg, bleken die woningen ook tot de B.P.M. te behoren, zo tegenover onze trappen hal woonden ook B.P.M.-ers, de familie de Koning. Door het gegil en het geschreeuw van mijn Moeder, riepen die de politie. Ondanks dat de politie de staat van mijn moeder kon zien, wist den Besten de rollen zo te verdraaien, dat de politie sympathie met “hem” hadden. Ondanks de vele gaten in mijn kennis, wist ik genoeg, om hem Mossadeg, te noemen, de huilende Minister-president van Iran in die tijd. De buren durfden niet meer te reageren, na bedreigingen van den Besten. Ze hadden nu gezien, van wat hij met de politie wist te bereiken, ondanks mijn moeders uiterlijke kentekenen, van zijn beestachtige behandeling van haar. Nu begon ook de tijd voor hem, om zich tegenover mij een houding aan te meten. Met mijn Moeder onderdrukt en onder controle en daardoor niet in staat om tussen hem en mij te kunnen komen, om mij te verdedigen, nu was ik aan de beurt. Het was de winter van 1948, dikke sneeuw en ijsbloemen op de ramen, werd mij geboden, mij uit te kleden, veel van mijn kleding, (nu lompen) was nog steeds van onze repatriatie, de schoenen met touwtjes bij elkaar gebonden, werd ik naakt aan mij haren de douche in getrapt. Ik schreeuwde niet, het had geen zin.
Nog steeds broodmager, stond ik onder dat ijskoude water te jammeren, hij stond met een Spaanse riet voor de open deur, twintig minuten tot een half uur, als ik eruit probeerde te komen, sloeg hij mij op mijn natte huid, ten gevolge waarvan de wonden weken namen om te helen. Ik kon mij na die behandeling nauwelijks meer bewegen. Aan mijn haren werd ik naar het koude gedeelte van het huis, mijn kleine kamertje, gesleept, de kamer in gegooid, op de vloer gesmeten, waar alleen een kaal matras en een paardendeken lag, terwijl ik niet eens was afgedroogd. Dit heb ik 11 of 12 keer moeten doorstaan. De kennelijke bedoeling was, om mij een longontsteking te bezorgen. Mijn moeder zat in de enige warme kamer, met hun eerste baby een jongen en ook een Jannes en kwam er nooit uit, zij was te bang. Is dit van een moeder te bevatten? In die omstandigheden? Misschien wel.
Over mijn Moeder
Mijn moeder, kwam uit een niet zo welgestelde familie, een Kleermakerij en was een van de ouderen, van 11 kinderen. Grootvader een geweldige verteller, met slechts een been, was door geheel Sauerland en Westfalen in Duitsland bekend. Moeder was geboren op een vrijdag de 13e mei in 1913, dus aan het einde van de Eerste Wereldoorlog. Haar door ambitie gedreven leven behelsde Piano spelen, kleding ontwerpen en maken en had ook de Kookschool doorlopen, bij een van de in die streek bekendste Hotels in Winterberg. Als Gouvernante bij een rijke Maastrichtse familie, leerde mijn moeder uiteindelijk mijn vader kennen. Mijn moeder sprak vijf talen, vloeiend Maleis was haar laatste taal.
Beginnende met de huwelijks-voltrekking in Kasteel Oud Wassenaar, bracht haar huwelijksreis haar in 1934, langs vele van de Franse kastelen en Chenonceau aan de Loire en tenslotte het Casino te Monaco, waar zij een maal mocht spelen met 1000 gulden. Moeder was gelukkig, het werden er 4000. Enthousiast wilde zij het nog een maal herhalen, maar mijn vader zei neen; eenmaal was de afspraak en zo bleef het.
In Nederlands-Indië
Moeder was een beetje koket, elke zaterdagavond, in de Soos, in een andere avond japon, nooit een tweede maal gedragen, het waren haar eigen gemaakte designs en de avond japon veranderde in een cocktailjurk en daarna in een middag japon, met veel hand gemaakte opsmuk, waar zij inderdaad bewonderenswaardig mee was, zo was haar leven, in ons oude vooroorlogse Indië. Maar mijn vader keek naar de toekomst en dit was een duur spelletje. Zo kwam de afspraak, dat mijn Moeder alle stoffen kon kopen, die zij maar wenste, vermits zij haar eigen kleding ontwierp en zelf maakte. De stoffen kwamen van over de hele wereld, zelfs Iers linnen. Mijn moeder was de dame. Maar waar was er de moederlijke tijd voor mij? Die was er niet, voor mij was daar alleen maar de baboe en mogelijk de borstmelk afgekolfd en met de fles aan mij gevoed.
Mijn vader was trots op zijn eerste zoontje, dat weet ik, er waren foto’s die daarvan getuigden, maar hij had ook een hoge baan bij de B.P.M.-Shell en verantwoordelijk voor de algehele financiën van die Maatschappij. Hij vloog met de Shell vliegtuigen veel en over geheel Indië voor inspectie van de boeken op de vele Shell stations. Eenmaal zelfs eens met Douglas Bader, de beroemde Engelse piloot zonder benen, die ook voor de Shell vloog. Mijn Vader was helaas dus veel weg voor inspecties. Corruptie tierde ook in die tijd welig en zo werd het bekend dat telegrammen mijn Vader vooruit gingen, als waarschuwing, zodat de boeken om in een correcte situatie zouden zijn. Er werden hem zelfs afkoopgeschenken aangeboden in vaak geweldige bedragen. Mijn vader reageerde daarop met ontslag en een schoonveegactie schoonveeg actie en zo werd de naam van mijn vader gevreesd op de verschillende stations, waarvan de boeken niet correct waren.
Het B.P.M.-Shell soosgebouw in Pladju
Desondanks was mijn Moeder toch nog te trots, maar ook ten zeerste beschaamd (hoe vaak was de eens zo zeer bekende naam van A.C. Lemmens, door de omstandigheden bezoedeld), om door ook maar enige
vroegere bekende te worden gezien, vanwege haar huidige uiterlijk en onze vroegere reputatie. Was dat de bedoeling van die Jannes den Besten?
Waarom had ik een moeder, die geen belang of verantwoording voor haar enig kind nam. Niet als een hartelijke warme en veilige Moeder, maar ook niet door haar onbesuisde tweede huwelijk, nog wel in gemeenschap van goederen ook nog, zonder acht te slaan op de belangen van haar kind. Zelfs al was dat met en onder al de geweldige beloften van die man.
Natuurlijk, haar tweede huwelijk was een volslagen nachtmerrie en in haar situatie was er geen uitweg. Door in alles toe te geven, hoopte mijn moeder een succes van dat huwelijk te kunnen maken. Dat was dus ook debet aan haar houding tegenover mij. Ze had toen niet door dat het haar tweede man in het zo onverantwoorde huwelijk in gemeenschap van goederen, alleen te doen was om haar kapitaal.
Maar er was ook weinig mogelijkheid tot enige hulp, voor mijn Moeder, ze was immers geïsoleerd door de omstandigheden. Er werd een school voor mij gevonden, een RK. School aan het Westeinde. Onder de Wet moest dat tot 15 jarige leeftijd op school blijven, maar kennelijk had niemand enige belangstelling voor mij. Geen interesse en geen leidende hand, of een extra aanspraak, want ik was immers het jongetje dat niet sprak, en zich alleen wist te vermaken; in de geest nog steeds helemaal terug in de tijd van de Japanse kampen. Het Moffen-jongetje, waar de andere kinderen niet mee mochten spelen. Ik wist niet beter en in Nederland was ik alleen maar een van de pinda’s, waar weinig interesse voor was. Het liep totaal op niets uit en duurde slechts enige maanden, ik leerde daar totaal niets. Tenslotte hing ik gewoon ergens rond en liep ik de geweldige afstanden, op mijn totaal versleten schoenen, in sneeuw en ijs, nog steeds vanuit de repatriërings-periode. Er was immers geen controle op mij Menigmaal, vroeg ik mij af, waarom ik eigenlijk geen moeder had, ik kan mij de borstvoeding niet herinneren, was het afgekolfd, zoals het mij door de baboe werd gegeven. In tegenstelling tot mijn vader, heb ik nooit in de armen van mijn moeder gelegen, maar
ik had wel de mooiste kinderwagen van Pladju, zo werd verteld.
Tot zover het tweede deel van het levensverhaal van Adrian Lemmens, dat hij voor deze NICC Nieuwsbrief schreef
Dat het overlijden van SANDRA REEMER ook voor haar naasten onverwacht kwam, blijkt wel uit het feit dat haar eigen ’spirituele dochter’ nooit bewust afscheid van haar heeft kunnen nemen. In een exclusief interview met Privé spreekt DIEUWKE RIDDERBUSCH (38) voor het eerst over Sandra’s laatste uren. En dan is er ook nog een zoon, voor wie zij z’n opleiding tot apotheker betaalde…
Kinderen waren het grote gemis in het leven van SANDRA REEMER, die deze week op slechts 66-jarige leeftijd overleed. Maar de betreurde zangeres had wel een manier gevonden om dat verdriet te compenseren. Zij had een ’zoon’ en een ’dochter’ met wie zij hechte banden onderhield en die zij liefdevol en ruimschoots ’bemoederde’…
Ze hadden een band die misschien niet door iedereen werd begrepen, maar die voor henzelf duidelijk was vanaf het moment dat ze elkaar ontmoetten, Sandra Reemer en de bijna dertig jaar jongere DIEUWKE RIDDERBUSCH (38). Ze waren soulmates, hielpen elkaar door zware tijden. Tot het onverwacht snelle einde…
Afscheid
Volgens Dieuwke wist Sandra wel dat haar leven niet lang meer zou duren. Maar de dood kwam zelfs nog voordat ze goed en wel afscheid van elkaar hadden kunnen nemen.
Dieuwke in gesprek met Privé: „In het ziekenhuis sprak ze opgewekt over haar nieuwe chemokuur die ze net was begonnen. Ze was een beetje moe, maar voelde zich verder gewoon góed. Ook at ze normaal. Ze is maandagavond gewoon gaan slapen, maar wakker werd ze niet meer. Hoe kan dat nou? Volgende week zou ik weer bij haar logeren! Precies zoals we dat al tientallen keren eerder hadden gedaan. Een lekker flesje wijn erbij en praten, urenlang praten. Tot diep in de nacht over van alles en nog wat. Over het leven en over spiritualiteit. Ik kan er nog niet bij. De dagen na Sandra’s dood heb ik nauwelijks kunnen slapen. Misschien twee uurtjes, meer niet. Ik kan gewoon niet geloven dat ze er niet meer is. Dat ik nooit meer wat van haar ga horen en nooit meer bij haar ben…”
Sandra en Dieuwke waren al sinds 1994 vriendinnen en tussen de vrouwen ontstond een hechte vertrouwensband. Dieuwke mag dan niet Sandra’s biologische dochter zijn, zo beschouwde de zangeres haar wel. Zelf zei ze daar ooit over: „Ze is mijn spirituele dochter die als familie is gaan voelen. En dat terwijl er in het begin geen normaal gesprek met haar te voeren was omdat ze me adoreerde. Stotteren, stamelen, meer kwam er niet uit. Ik voelde me daar erg ongemakkelijk bij. Pas na een jaar studeren in Amerika, zag ik de verandering en dat resulteerde in onze moeder-dochter band.”
Dieuwke kan zich de eerste ontmoeting met Sandra nog goed herinneren. „Ik was vijftien en had me opgegeven bij PETER JAN RENS’ programma Geef nooit op om daarin samen met Sandra een liedje te zingen. Ik schreef haar echter zelf ook een brief waar ze al vrij snel op antwoordde: ’Meid, als het je lukt dan kun je op me rekenen.’ Met die brief onder mijn arm meldde ik me vervolgens bij de auditie. Zo van, aan Sandra zal het niet liggen. Bij de daadwerkelijke opname zagen mijn (echte) moeder en ik vanuit een wachtkamer hoe Sandra zich bij de receptie van de tv-studio meldde. Stiknerveus was ik. Maar het optreden ging gelukkig goed, en we hielden contact. Het meest bepalende moment was wel in 2000, toen ik bij haar was en Sandra zei: „Ik heb het gevoel dat ik jou uit een vorig leven ken. Je voelt gewoon echt als een soort dochter en zo moet ik je vanaf nu maar gewoon gaan noemen. Mijn ’spirituele dochter’. Ze was heel stellig. Nu pas besef ik hoe bijzonder dat moment was.”
Kibbelen
De twee hadden ook moeder-dochter-strubbelingetjes. „Als ze me van het station kwam ophalen, dan zag ik soms al aan haar gezicht dat ze het ergens niet mee eens was. Ik gaf haar dan altijd tien minuten de tijd om haar verhaal te doen, precies zolang als de rit naar huis duurde. Dan moest ze ophouden. Die verwijten gingen gepaard met hevige handgebaren achter het stuur, maar eenmaal uitgestapt kon ze me dan ook wel weer lachend aankijken en zeggen: ’Je bent zo lekker eigenwijs en dat is eigenlijk maar goed ook. Want als je eigenwijs bent dan voel je je goed.’ Mijn eigen moeder was ook gek op Sandra dus ze stond het allemaal toe. Van mijn contact met haar heeft ze nooit een probleem gemaakt.”
Met de komst van Dieuwke in Sandra’s leven werd daarin voor de zangeres een leegte gevuld. Het niet krijgen van kinderen, compenseerde ze door zich jarenlang in te zetten als ambassadrice voor het Liliane Fonds en later haar eigen Sandra Reemer Foundation. Zo leerde ze in Kenia WILLIAM van vijftien kennen, die zonder een woord Engels te spreken op haar afstapte en duidelijk maakte dat hij zo graag naar school wilde. Sandra daar toentertijd over: „Dat raakte me zo, ik besloot hem te helpen door zijn apothekersopleiding te betalen. Daarna heb ik jarenlang niets van hem gehoord, totdat ik in 2012 een mailtje kreeg. ’Dear mum, het gaat goed met me en ik ben inmiddels dokter en stamhoofd van mijn groep’, schreef hij. Hij bedankte me en ik vocht tegen mijn tranen. Ik was nooit moeder geworden, maar had op deze manier toch ergens op de wereld iemand een zetje in de goede richting kunnen geven.”
Wat William op afstand was, werd Dieuwke dus dichter bij huis: een aangenomen kind voor het leven. Om die reden maakten ze samen ook bijzondere reizen, naar Kenia en naar Bandung, de plek in Indonesië waar Sandra’s wieg stond.
Dieuwke: „Die reis, zes jaar geleden, is wel het mooiste dat we samen hebben meegemaakt. Als ik er nú over praat, word ik meteen emotioneel. Het is te bizar voor woorden om het over iemand te hebben die een paar dagen geleden nog gewoon haar boterhammetje at. In het ziekenhuis keek ik haar aan… Die blik, ik wist genoeg. Ze stelde me gerust. Ik kon rustig naar huis gaan, want dit zou geen definitief afscheid zijn. Maar dat werd het dus wel! Ik kan gewoon niet geloven dat ik haar voorgoed kwijt ben en de hardste klap, die komt denk ik nog. Gek genoeg maakte haar ziekte haar ook vrolijk. Sandra had haar huis verkocht en er moest nog een hoop geregeld worden, maar de mensen om haar heen zouden alle zorgen uit handen nemen en alles regelen. Die stroom van liefde maakte haar op het laatst kalm, rustig, gelukkig en dankbaar.”
Te laat
Sandra overleed in de nacht van maandag op dinsdag, maar het boek van haar leven is nog niet helemaal dicht. Dieuwke: „Samen waren we al een tijdje bezig aan haar biografie. Niet over haar artiestenbestaan maar vooral hoe ze in elkaar steekt als mens. Daar wilde ze de wereld graag nog beter kennis mee laten maken. Vorige week stuurde ik haar nog een aantal nieuwe, geredigeerde hoofdstukken maar die heeft ze niet eens meer kunnen lezen…”
Dieuwke stopt even, dan zegt ze: „Ik vind het gewoon zo erg dat ze haar boek nooit meer te zien krijgt. Gelukkig heeft ze een groot deel van de teksten nog gelezen en met de stijl waarin alles was opgeschreven, was ze heel tevreden. Er nu direct mee verder gaan, is nog even te zwaar. Maar ik ben wel van plan het af te maken. Ik ben het aan haar verplicht want het is het laatste dat ze me zei: ’Dieuwke, maak dat boek af!’ Mijn God, wat ga ik haar warmte, stem, kuren, wijsheid, gekkigheid en waanzinnig groot hart missen. Maar haar laatste wens zal in vervulling gaan, als de tijd er rijp voor is.”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Schrijf U vandaag nog in als deelnemer voor het traktaat van Wassenaar!
Halbe Zijllstra van de VVD vraagt zich af "waar is die 689 miljoen gebleven,
veel geld voor die tijd" dat de republiek Indonesia aan Nederland betaalde die weer aan de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG) betaald diende te worden, die uit het land moesten vluchten met het verlies van al hun bezittingen, spaar - en banktegoeden. Rutte en Geert wordt wakker ! Gaat nu om ruim 3 miljard, betaal een keer de Indische schulden aan de 60.000 Indiegangers en gebruik die meevaller eens om je oude… Doorgaan om verder te lezen.
CLub van Julius Stemmerik te Zoetemeer donaties + inschrijving voor deelname ACTW66 ------ totaal € 3800, hebben tot opheden het hoogst gescoort !
- Julius Stemmerik - € 2.000Inschrijvingen elk € 50 totaal € 1.800Mw.N.F.M.v.Affelenv.Saemsfoort-WeimerMw. S. Bos
Persbericht
Kallenkote, juni 2017
Sate feest bij dierenpark Taman Indonesia
Genieten van de Indonesische cultuur op de kleinste, maar gezelligste Indische markt van het Noorden.
Indonesische sferen midden in dierenpark Taman Indonesia. De Pasar Saté wordt dit jaar gehouden op 17 en 18 juni en, zoals de naam al verluidt, zullen er tal van kramen staan met verschillende soorten saté. Denk hierbij aan: Saté Kambing, Saté Udang en Saté Babi. Op deze manier kunnen de bezoekers kennismaken met de Indonesische keuken. Er zijn natuurlijk ook een hoop andere dingen te beleven op de Pasar Saté. Op zaterdag zal de Indonesische zanger Mick Woearbanaran en zijn vriend Henk Klompemaker het publiek vermaken. Op zondag treedt de Indische band Rawit op.
Pasar Saté
U kunt genieten van verschillende satés die vers voor u worden bereid. Natuurlijk kan de poco poco gedanst worden op vrolijke muziek, maar er is meer. Er is een kleine markt met onder andere kookgerei, Tjendol, Indonesische (kinder)kookboeken, (reis)informatie over Indonesië en nog veel meer. Kinderen kunnen zich verkleden in Indonesische kledij, bouwen met bamboe en kijken naar ‘Kantjil’, het Wayang schimmenspel. Er is dus een hoop te beleven op de Pasar Saté! Voor meer informatie kunt u terecht op www.taman-indonesia.nl/evenementen.
Rawit, een pittige band!
Op zondag 18 juni treedt de Indische band Rawit op. Een band die bestaat uit zes leden die samen Indische muziek maken. U kunt zondag dansen op onder andere: Country, Marenge, Poco-Poco en af en toe een Indorock nummer.
Mick Woearbanaran
Op zaterdag treedt Mick Woearbanaran op. Hij staat vooral bekend om zijn gezelligheid, en prachtige stem. Deze keer neemt hij zijn vriend Henk Klompemaker mee, waarmee hij een vocaal prachtig duo mee vormt. Kom vooral even genieten van hun Elvis Presley songs!
Ludiek vaderdag actie: Vaders in een sarong bij Taman Indonesia
Vaders die gehuld in een sarong naar Taman Indonesia komen, op zondag 18 juni, mogen gratis het park bezoeken!.
Als tip voor de kinderen, laat dierenpark Taman Indonesia vaders gehuld in een Indonesische rok, gratis toe in het dierenpark op vaderdag. De traditionele sarong kan gewikkeld worden om benen, wat luchtig en gemakkelijk te dragen is. Daarnaast kunnen de kinderen de vaders verwennen met een overheerlijk sateetje!
Taman Indonesia
De Pasar Saté wordt jaarlijks gehouden in Taman Indonesia. Dit exotische dierenpark in Kallenkote (bij Steenwijk) herbergt vele Indonesische dieren, een eethuisje en een winkel, waar een groot aanbod van Indonesische kleding, Aziatisch voedsel, batikstoffen en interieurartikelen worden verkocht. Een wandeling door de tuin van Taman Indonesia is een ware ontdekkingstocht: Indonesische vogels en kleine Aziatische zoogdieren in een sfeervol aangelegde tropische tuin.
Naam: Pasar Siang
Datum: 17 & 18 juni
Tijden: 12:00 – 18:00
Adres: Kallenkote 53, 8345 HE te Kallenkote
Website: www.taman-indonesia.nl
Organisatie: Taman Indonesia
Email: info@taman-indonesia.nl
EINDE PERSBERICHT
Bron Telegraaf, 7 juni 2017
Ze wist drie maanden geleden nog heel erg zeker dat het allemaal goed zou komen, Sandra Reemer. En als ze daar ergens in een uithoekje van haar hoofd misschien best aan twijfelde, dan drukte ze dat weg. Niet voor zichzelf, maar voor haar hoogbejaarde ouders, die ze al dit leed zo graag had willen besparen.
Gisteren werd bekend dat de zangeres en televisiepersoonlijkheid toch is bezweken aan de gevolgen van kanker. Ik sprak Sandra (66) in maart voor een reportage in onze zaterdagbijlage VRIJ. Toen liet manager Rik Luijcx weten dat ze het nare nieuws van de diagnose borstkanker graag via een persoonlijk interview in De Telegraaf naar buiten wilde brengen. Dan wist iedereen het maar. Daarna zou ze zich meteen afsluiten van de buitenwereld om zich volkomen te kunnen richten op haar behandeling.
Zo op het eerste gezicht was er helemaal niets aan haar te zien. Vrolijk als altijd bewoog ze zich door haar Brabantse woning, vol met herinneringen aan reizen en optredens. Zorgzaam ook, er waren broodjes gehaald en wilde ik misschien iets warms, een kopje soep? Er moest wel even gezellig wat gegeten worden natuurlijk.
Op aandoenlijke maar ook ferme wijze trok ze meteen de regie van het interview naar zich toe: „We gaan eerst over andere dingen praten. Over leuke dingen. Ik wil niet alleen maar kanker zijn, begrijp je dat?” Iemand die zo ziek is, want al na korte tijd zag ik de vermoeidheid doorschemeren in haar ogen, de gelige kleur van haar huid, ga je niet tegenspreken. Het was háár interview.
Het laatste, blijkt nu, maar dat lag op dat moment beslist niet in de lijn der verwachtingen. We zouden nog een keer afspreken toch, als ze al die nare chemobehandelingen straks achter de rug had? Als het weer goed zou gaan? Dan kon ze vertellen wat ze allemaal zou gaan doen, want juist door het succesvolle tv-programma Gouden Jaren had ze weer volop plannen en ideeën voor de toekomst.
Het verhaal over die kankerdiagnose, waar Sandra al lange tijd mee getobd moet hebben, wilde ze schrijnend genoeg zo vrolijk en luchtig mogelijk houden. Niet voor zichzelf, ze had het punt bereikt dat ze geen schone schijn meer hoefde op te houden. Maar voor haar ouders, 92 en 97 jaar oud. Het meest vreselijke moment van haar leven was de dag dat ze het aan hén had moeten vertellen.
Positief
Dat het ouderpaar op die hoge leeftijd misschien nog een dochter moest gaan verliezen, daar lag ze ’s nachts van wakker. Het verdriet dat deze twee, toch al zo breekbaar, voor hun kiezen kregen deed haar meer pijn dan de kanker zelf. Ook daarom hield ze de boodschap positief en opgewekt. Ze zou beter gaan worden, punt! En als ze met die vaste overtuiging niet alleen haar ouders maar ook zichzelf een hart onder de riem stak, was dat mooi meegenomen.
Het heeft alleen niet mogen baten. Van één ding was ze wel heel zeker: „Ik heb een fantastisch leven gehad. Alles eruit gehaald wat erin zat. En voor nu komt mijn Indische kant naar boven: kom, we doen gezellig en zetten de schouders eronder.”
7 juni 2017
Waarschijnlijk was ze zieker dan ze zelf wilde inzien, maar dat SANDRA REEMER (1950-2017) zo snel zou overlijden aan de ziekte die haar trof, heeft zijzelf nooit kunnen denken. Vol vertrouwen in haar artsen en een goede afloop, ruimde ze - vandaag twee weken geleden - met ADDY VAN DEN KROMMENACKER haar garderobe op. Een avond die veel emoties losmaakte omdat aan elk kledingstuk een verhaal zat…
De dood van SANDRA REEMER, op slechts 66-jarige leeftijd, overviel gisteren de Nederlandse showbizzwereld, zoals zijzelf pas anderhalve week geleden moet zijn overvallen door het nieuws dat haar ziekte niet alleen was teruggekeerd, maar dat ook haar kansen waren gekeerd.
„Toch bleef zij tot het laatst positief en geloven in een goed einde”, zegt haar manager RIK LUIJCX, die de droeve taak had het nieuws van haar overlijden namens de familie bekend te maken.
’Beste vriend’ en couturier ADDY VAN DEN KROMMENACKER had zondagavond nog contact met Sandra. „Ik ben nu in goede handen”, zei ze hem, nadat zij was opgenomen in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis en zo dankbaar was voor de zorg die zij daar kreeg. „Ik had geen idee dat het de laatste keer was we contact zouden hebben”, zegt hij vanuit Florence. „Ze wenste me nog een mooie show.”
ALBERT VERLINDE, die Sandra kent uit Den Bosch, zag haar eind maart voor het laatst op de Nationale Boomplantdag, waarvoor zij zich gezamenlijk inzetten. „Het viel me weer op hoe prachtig ze eruit zag, maar ze was waarschijnlijk zieker dan ze zelf wilde inzien. Wat me trof was dat positieve, wat Sandra zo typeerde. Ze was een bijzondere vrouw, hoor. Presentatrice, zangeres, met terugwerkende kracht denk je nu: wat was ze veel eigenlijk! Ze heeft vaker meegedaan aan het Songfestival dan wie ook. Daarnaast wist ze heel veel van kunst en literatuur. Op de Tefaf in Maastricht, waar we eens waren, noemde ze van bijna elk werk de schilder. Wat ben ik geschrokken, het is zo vlug gegaan…”
Haar zusje MARINA REEMER: „We zijn kapot. Het is veel te snel gegaan. En wat heb ik een respect voor haar, hoe sterk zij zich hield naar mijn ouders en naar ons. Ze was op.”
Succes
Hoe anders zag het leven er nog maar enkele weken geleden uit voor Sandra Reemer die, nadat haar ziekte zich naar het zich liet aanzien met succes was bestreden, juist weer zo positief vooruitkeek. Via sociale media dankte zij opgewekt fans en mensen op straat voor alle goede wensen en blijken van liefde die zij had mogen ontvangen.
Ze had een belangrijke knoop doorgehakt. Sandra had besloten de prachtige boerderij onder de rook van Den Bosch, waar zij jarenlang gelukkig was met enige echtgenoot FERDI BOLLAND en na haar scheiding van hem in 1991 bleef wonen, te verkopen. Bolland reageerde gisteravond geschokt. De twee hadden weinig contact meer en hij heeft niet geweten hoe ernstig ziek zijn ex-vrouw was.
Sandra had haar oog laten vallen op een appartement in hartje ’s-Hertogenbosch en verheugde zich er enorm op om verlost te zijn van haar enorme huis, dat zo onderhoudsgevoelig was en zo afgelegen was. Straks zou zij zomaar even binnen kunnen lopen bij Addy, een boodschap kunnen doen zonder eerst in de auto te stappen, en weer onder de mensen te zijn. Bovendien zat zij dichterbij haar ouders, beiden in de negentig. „Die waren haar alles”, zegt iedereen die Privé spreekt, onder wie Addy: „De band tussen Sandra, haar ouders en familie, die was zo hecht en bijzonder…”
Het publiek kreeg er iets van mee, toen Sandra hen beiden vorig jaar nog ondersteunde op de Dam, tijdens de Nationale Dodenherdenking. Waardig en indrukwekkend begeleidde zij daar haar vader en moeder die in Nederlands-Indië zo hadden geleden onder de Japanse bezetting. Het zou één van de laatste keren zijn dat Sandra in het openbaar verscheen. Later in 2016 ontdekte zij een knobbeltje in de borst, waarmee zij nog maanden bleef doorlopen. Pas na haar deelname aan het Omroep MAX-programma Gouden Jaren, waarvoor zij met onder andere BEN CRAMER en CARRY TEFSEN terugkeerde naar Indonesië, besloot zij het advies van haar dokter op te volgen en specialistische hulp te zoeken.
„Over de behandeling was zij zo enthousiast”, zegt manager Luijcx. „Hoe vaak ze niet vertelde hoe blij ze was met juist déze artsen bij wie zij terecht was gekomen. Daarom kon zij ook zo positief blijven.”
Shock
Hoewel nog in shock door het nieuws van het plotselinge overlijden van Sandra, beseft Addy dat hij bijna veertig jaar vriendschap op een bijzondere manier heeft afgesloten. Hij vertelt Privé: „Anderhalve week geleden was ik bij haar, omdat ze een keer door die enorme kledingkasten van haar heen wilde. Op de boerderij zijn we toen een hele avond bezig geweest met uitzoeken wat mee moest naar het nieuwe huis, wat er weg kon, en wat ik ergens zou opslaan. Al die pakken, al die herinneringen aan Wedden Dat..?, waar ze natuurlijk schitterde naast JOS BRINK, en Sterrenslag, alles kwam weer boven. Al die jaren trokken aan ons voorbij. Bij alles wist ik nog wanneer zij het had gedragen en wat ik niet wist, vulde zij aan. Ik werd er heel emotioneel van. Nee, zij niet zo, besef ik nu. Niet dat ze iets afgesloten had, want ze was vast van plan te gaan verhuizen en keek daar erg naar uit. Maar, ik weet het niet… Afwezig is het woord ook niet. Ze had het gewoon niet graag over haar ziekte. We praatten er wel over, maar altijd in het positieve. Ze zou er echt wel bovenop komen met al die liefde die ze kreeg en voelde. Met negativiteit wilde ze niets te maken hebben, daar schoot je niks mee op. Opgewekt zijn, dat was het allerbelangrijkste.”
Addy kijkt verdrietig, maar dankbaar terug op bijna veertig jaar intense vriendschap. „Ik heb nooit ook maar één keer ruzie of spanningen met haar gehad, daar was ze ook de vrouw niet naar. Ik heb haar leren kennen in 1980, kort nadat ze met Colorado aan het Eurovisie Songfestival had meegedaan. We vonden dezelfde kleding mooi en toen ze kort daarna al die presentatieklussen kreeg, vroeg ze mij haar te kleden. Ze heeft mij bekend gemaakt en ze bleef me trouw. In die tijd wilde elke couturier haar als klant. Maar ze zei: „Nee, ik heb Addy!”
Het grote verdriet in haar leven, de scheiding van Ferdi Bolland, verliep geruisloos. Eensgezind en vastbesloten vrienden te blijven, deden ze gezamenlijk en eenmalig hun verhaal. En het gekrakeel rond de Dutch Diva’s met MARGA BULT en SJOUKJE SMIT leek meestal meer eenrichtingverkeer, doordat Sandra zich niet uit de tent liet lokken en niet op hun verwijten inging. Gisteren was Marga overigens een van de eersten die via Facebook vertelde ’enorm geschrokken en stil te zijn door het nieuws over muziek-collega en presentatrice Sandra Reemer.’
Ben Cramer, die Sandra weer langere tijd meemaakte tijdens de Indonesiëreis, raakte daar onder de indruk van haar. Hij zegt: „Ze sprak niet over haar ziekte. Pas toen ze al maanden terug was, heeft ze het ons verteld tijdens een reünie, ze was bang dat het programma anders dáárover zou gaan. Twee weken geleden zei ze me nog dat het allemaal goed zou komen en dat ze zin had in ons plan om samen een theaterprogramma te gaan maken met LAURENS VAN ROOIJEN, die ook mee was. Dat hadden we daar met z’n drieën bedacht. En nu dit… Ik ben me kapot geschrokken.”
Addy kan er met zijn verstand niet bij dat hij vandaag terugkeert in Nederland en Sandra, na het opruimen van haar garderobe, daar nooit meer zal zien: „Toen ik zondag eerst naar Roemenië vloog om vervolgens naar Italië door te gaan, voelde ik me niet zo lekker. Ze wenste míj daarop desondanks een goede show en heel veel beterschap. Dat beterschap, dat is dus het laatste wat ik van haar heb gehoord…”
