Beste Ferry ,
Een treurige mededeling:
Marshal ( Nono) is gisteren 25 Aug om 16.00 uur overleden in het RSPAD ziekenhuis Gatot Subroto Jakarta.
Jii als goede vriend van Nono mijn Condoleances..
Rick Eisenring
Momenten met Nono,
De man die was en niet was.
Het was het jaar 2000 en nog wat, 2006 of 2007 toen ik voor Wout Nijland zijn pasar moest spelen met mijn toenmalige band Adventure in Zeewolde.
Het was een succesvol optreden en na afloop maakte ik kennis met een vreemde man, hij kwam me nogal wat observerend over en al gauw raakte ik gesprek met hem over, hoe kan het anders, de muziek. Hij vertelde mij dat hij componist en schrijver was, tuurlijk interessant voor me, want wat schrijven betreft hebben wij dat gemeen en dingen die je gemeen hebt, verbinden.
Het was wel zo dat hij op een andere manier schreef meer uit zijn hart terwijl ik het vaak doe in combinatie met de ratio. Menigeen heeft mijn goede en slechte momenten mogen meemaken want ik ben van nature een zacht persoon maar kan explosief zijn in woorden maar vooral in geschrifte.
Terwijl de tijd vorderde waren we vaker met elkaar in contact en daar groeide een leuke muzikale vriendschap uit. Niet alleen trad hij op met zijn manna tijdens de feestjes die ik had met Adventure, maar ik trof hem ook op de toenmalige pasars van Wout Nijland met wie hij een goede relatie had, ik zeg nadrukkelijk HAD want op een of andere manier is daar een einde aan gekomen, volgens hem door toedoen van een persoon die nogal geraffineerd is en zichzelf ten voordele van zichzelf en zijn muzikaal duo bij de organisator heeft weten te wringen. Ik weet eigenlijk het fijne er niet van en laat het hierbij.
Mijn relatie met de man en zijn twee vrouwen ging voort en behalve de muzikale aspecten bespraken wij ook vele plannen die hij had om iets groots op te zetten, daarbij verzocht hij mijn medewerking en die kreeg hij ook. Helaas waren het projecten die geen realistisch vermogen inhielden gewoonweg omdat de planning en de voorbereiding manco waren en het grootste gedeelte wat het tegenhield was, het kapitaal.
Ik heb met hem in den Haag gedemonstreerd voor onze Indische perkara’s en alhoewel we grote verwachtingen hadden wat betreft de opkomst, was die zeer teleurstellend, er waren niet meer dan een handjevol Nederlanders en een paar indos. Terwijl Halbe Zijlstra ons vanaf het podium beloftes toesprak leden wij allenmaal vreselijke kou en tot mijn verdriet waren er meer indo’s in de cafeetjes rondom het plein dan op het plein. Ik gaf het op terwijl hij wel verder ging.
Later was een van zijn projecten, het opnemen van een Cd met diverse Indische artiesten, Riem de Wollff, tante Lien, ik met mijn groep, manna en zo nog een paar ter ondersteuning van het Indische gebeuren rond de tegoeden waar de Indische gemeenschap al jaren voor streed, wat overigens tot nu toe niet is gehonoreerd, het smerige spelletje van de politiek blijft aanhouden.
Die CD is nooit gepromoot en ondanks de muzikale waarde was er geen animo voor en ook de man zelf was te warrig en nalatig om het tot een goed resultaat te brengen, jammer.
Zo verwaterde onze vriendschap en al gauw begon ik hem te zien als een man van veel plannen en weinig daadkracht, wat misschien ten onrechte is, want gezien zijn prestaties in zijn beroepensfeer zou je het niet van hem zeggen.
Muzikaal heeft hij in zijn jongere jaren toch meer gepresteerd en misschien is een of ander voorval wel de oorzaak geweest dat hij de draad kwijtraakte, ik kan erover mee praten want ook ik heb een verleden die mij heden ten dage nog parten speelt en waar professionele hulp van tijd tot tijd nodig is. Ik ga er niet verder op in want we hebben het hier over de persoon Marshal Manengkei. En niet over mijzelf.
Dat hij zichzelf niet meer kon hervinden was het resultaat van een scheiding die hij maar moeilijk kon verwerken en daarom het besluit nam om terug te gaan naar het land van herkomst Indonesia en daar zijn geluk verder te beproeven, wat ook deels gelukt is, vooral in den beginne.
Hij werd een bekend persoon en kreeg vrienden zoals Tantowi YaYa en ging zich toeleggen op de aanplant projecten van de oliepalm plantages.
Dit was nog een reden waarom de man en ik nog meer tegenover elkaar gingen staan want als natuurliefhebber verweet ik hem medewerking te verlenen aan de destructie van oerbossen in Indonesië. Dat was eigenlijk het definitieve einde van de vriendschap, we hadden contra interesses en ideeën omtrent diverse politieke en natuurbehoud zaken, erger nog het werd een regelrechte vijandschap.
Op 8 augustus is Mar hal manenkei heengegaan in stilte in Jakarta in een ziekenhuis, ver van Nederland en ver van zijn vrienden hier,
De beelden van de begrafenis waren niet echt om vrolijk van te worden, slechts een paar mensen die aanwezig waren bij de begrafenis, een witte kist met een kruis erop, want gelovig was hij wel.
Ondanks alles deed het mij toch iets om dit te horen en te zien, een persoon die in de laatste fase van zijn leven toch nog iets wou betekenen en dan zo afscheid te nemen, en heel eerlijk, diep vanbinnen rouw ik toch wel en voelt het aan alsof een goede vriend van mij is heengegaan.
Op een ding ben ik stinkend jaloers en dat is, dat hij terug is waar hij ooit is ontstaan. Na vele omzwervingen terug in de omgeving en materie wat eerst ooit zijn ontstaan tot stand heeft gebracht.
Een mooier verhaal is er niet, het is geen wereldroman, maar toch………………………..
Rust in vrede mijn vriend en moge jouw bijdrage op deze planeet van nut geweest zijn voor hen die er oog voor hebben gehad.
Albert van Prehn 28 8 2017.
Opmerkingen
1031