DE PUNT
ONDERZOEKER BECKERS EN ADVOCAAT ZEGVELD MAKEN GÊNANTE SOAP VAN TERREURZAAK
Waarheidsliefde of waanzin?
Terwijl nabestaanden van Molukse treinkapers eerder dit jaar een belangrijke slag wonnen in het proces rond De Punt, gaat het er achter de schermen heftig aan toe. Jan Beckers, de man die al jaren onderzoek naar de zaak doet, is woedend op de advocaat van de nabestaanden. Die zou te weinig zaken van nabestaanden doorzetten. Maar Beckers slaat met zijn kritiek zo wild om zich heen, dat zelfs zijn Molukse achterban zich van hem begint te distantiëren.
Het zag er voor de familieleden van de bij de bestorming gedode kapers Max Papilaja en Hansina Uktolseja nog zo goed uit. De Haagse rechtbank oordeelde in februari dat er een uitgebreid onderzoek moet komen naar de toedracht van de anti-terreuractie. In de zomer die tussen dit vonnis en het vervolg van het proces vandaag zit, sloeg de vlam in de pan.
Het conflict is in essentie een clash tussen onderzoeker Jan Beckers en advocaat Liesbeth Zegveld. Beckers steekt al jaren ziel en zaligheid in spitwerk naar de toedracht van De Punt. Hij wist belangrijke stukken zoals autopsierapporten boven water te krijgen waardoor de bevrijdingsactie weer op de agenda kwam te staan terwijl jarenlang niemand zich er meer druk om maakte.
Dit voorwerk gebruikte Zegveld toen ze in 2013 de raadsvrouw werd van nabestaanden van zes bij De Punt omgekomen kapers en twee passagiers. In de loop van de procedure koos de advocate ervoor met twee van de acht zaken door te gaan, omdat alleen deze in haar ogen kansrijk zijn in een civiele procedure. Inzet daarvan: schadevergoeding, maar volgens de familieleden vooral om te achterhalen wat er echt is gebeurd.
Beckers is hier woedend over, omdat hij vindt dat de waarheid alleen kan worden achterhaald als voor alle acht doden wordt geprocedeerd. Omdat Zegveld hier niet in meeging, plaatst hij haar nu op gelijke hoogte met de Staat der Nederlanden en de mariniers. „Eerst hadden we twee vijanden, de Staat die de opdracht gaf en de mariniers die ik hoofdelijk verantwoordelijk houd. We hebben nu drie tegenstanders: de Staat, de mariniers en Zegveld.”
Beckers haalt op zijn Facebookpagina hard uit naar alle drie. De mariniers duidt hij aan als ’moordenaars’. Hij heeft hun foto’s online gezet en vermeldt in welk café een van hen maandelijks komt voor een veteranenbijeenkomst.
Het ministerie van Defensie ziet dit als een bedreiging. „De Staat neemt de dreiging serieus”, aldus een woordvoerder. „De mariniers moeten in deze zaak anoniem hun getuigenis kunnen doen en de rechtszaak hoort ongestoord te verlopen.” Advocate Zegveld reageert ontdaan. Ze is bang dat Beckers’ radicale optreden schadelijk is voor de procedure. „Ik vind dit heel erg”, zegt ze.
„Deze zaak gaat helemaal niet om de mariniers. Zij hebben hun werk gedaan en in de meeste gevallen deden ze dat goed. Wij hebben de Staat gedaagd. Meneer Beckers is de controle over deze zaak kwijt omdat zijn achterban vooral bestaat uit mensen die niet meer bij het proces zijn betrokken en daarom maait hij wild om zich heen. Ik heb veel met hem gepraat, maar nu ben ik op het punt dat ik op kantoor zijn nummers en mail heb laten blokkeren. Mijn cliënten willen ook niet meer met hem worden geassocieerd. Ik heb daarvan verklaringen op papier.”
Volgens de Molukse activist Leo Reawaruw zijn er in de gemeenschap meer mensen die niet meer zoveel op hebben met Beckers. Het helpt daarbij niet dat hij foto’s van zichzelf tussen leden van de ook in Molukse kringen niet onomstreden motorclub Satudarah op Facebook zet. Tegelijkertijd scoren zijn berichten lovende Molukse reacties. Beckers meldt door te gaan met zijn onderzoek. Het zou nooit zijn intentie zijn geweest iemand te bedreigen. „Ik ben tegen geweld. Nu en toen”, zegt hij. „Ik heb in het verleden de mariniers een brief gestuurd waarin ik hen namens nabestaanden vroeg om een gesprek. Daar heb ik nooit iets op gehoord. Alleen een reactie van Defensie waarin ze vroegen de mariniers met rust te laten.”
Opmerkingen