Alle berichten (19)

Sorteer op


10897365898?profile=originalTransformatie - organisator van grote Pasars naar muzikant

Wie kent Wout Nijland niet? 


In de jaren 2000 begon hij als manager van vele artiesten O.A; Riem de Wolff, Mana ....... en niet vele andere genoemden. Als management bij Wout Nijland hield het ook in het produceren van producties voor optredens, Cd’s en Dvd’s. Met zijn creatieve inslag trachtte hij dit ook te bewerkstelligen in zijn Pasar Malams. Velen kunnen zich dat nog herinneren in Zeewolde buiten op het gras en diverse tenten, een Pasar Malam Besar op zijn smalst waar jaar in jaar uit ruim 15.000 mensen kwamen op deze drie daagse pasar. Podia met artiesten stond centraal, niet 1 maar minimaal 3 opdat het publiek kon kiezen naar hun voorkeuren. Wout bleef doorontwikkelen wat zijn Pasars betreft, dat bij de vele andere organisaties niet ontging dat uiteindelijk de BurgerZoo en Huishoudbeurs in de RAI waar zo'n 100.000 bezoekers vroegen om events als een Pasar Malam te organiseren. 

Diep in zijn hart zat toch altijd al het "muzikant" zijn dat door zijn aderen stroomden. Ergens in 2014 zocht hij naar opvolgers om deze pasars Istimewa voort te zetten. Hij vond hier de geschikte kandidaten voor Marcel en Hans ( voorheen werkzaam bij Free Record, waar zij belast waren met organiseren van evenementen). WN-Productions ging over in Istimewa Events. Wout heeft de juiste kandidaten geselecteerd mede omdat nu al de Istimewa Events over de grens o.a. België en Duitsland verder gestalte krijgen. Ja, het hele palet aan Indisch erfgoed cultuur dat nu in België en Duitsland wordt uitgerold. Dankzij het Multifunctioneel karakter van de Crew is het zelfs mogelijk dat zowel een pasar in Nederland als in België op een zelfde weekend kan plaatsvinden.

Wout Nijland treedt nu op als muzikant / cabaret trekjes om het publiek te entertainen met zijn band Simply Friends.

 10897366062?profile=original

Lees verder…

Wat Jakarta nodig heeft, is een eigen Afsluitdijk

Wat Jakarta nodig heeft, is een eigen Afsluitdijk

10897369278?profile=original

Bron NRC

 

Zonder ingrijpen kan Jakarta in 2025 gezonken zijn. Nederlandse ingenieurs, adviseurs en baggeraars schreven een plan om dat te voorkomen, en hopen nu op miljoenencontracten.


Jakarta zinkt, en niet zo’n beetje ook. Toch zou vissersvrouw Tati Suryadi (38) haar uitzicht voor geen goud willen ruilen. Vanuit haar spaanplaten huis op palen kijkt ze zo uit op de baai van Jakarta. Denk de hopen aangespoelde plastic even weg, vergeet de olieachtige laag die op het zwartgrijze water drijft. Begin tegen haar dus niet over dat strookje land daar rechts in de verte, waar een houten gebouw met aanlegsteiger nu nog het enige teken van leven vormt. Of erger: de plannen die er liggen om daarachter, precies voor haar uitzicht, een enorme dijk te bouwen.

De metropool met zijn (volgens officiële tellingen) ruim 11 miljoen inwoners zakt jaarlijks gemiddeld zo’n 7,5 centimeter verder weg onder zeeniveau. Op sommige plaatsen in het noorden gaat het een stuk rapper, daar loopt het op tot zo’n 25 centimeter. De boosdoener: diepe grondwateronttrekking. In de stad schieten constant nieuwe winkelcentra of appartementencomplexen uit de grond en die hebben allemaal water nodig. Wegens de gebrekkige waterleidingvoorziening pompen zij massaal water op, honderden meters diep uit de grond. Het gewicht van al die nieuwe gebouwen drukt de boel verder naar beneden.



Zeker vier miljoen mensen wonen nu tot vier meter onder zeeniveau. Niet alleen arme vissers, maar ook de rijken die pompeuze villa’s aan zee lieten bouwen. De muren die hen tegen al dat water moeten beschermen, zinken net zo hard mee.

Niet de Javazee stijgt, Jakarta zakt weg.

TWEET

Hoe gevaarlijk dat is, werd duidelijk in 2007. In februari kreeg Jakarta, met dertien zwaar vervuilde rivieren wel gewend aan doorbrekende oevers, een van de meest dodelijke overstromingen in decennia over zich heen. Een paar maanden later, in het droogseizoen, gebeurde er iets vreemds: uit het niets overstroomde de stad vanuit zee. Een half jaar later: nog een keer. „Klimaatverandering, dachten mensen”, zegt Jan Jaap Brinkman (58) van het Nederlands wateronderzoeksbureau Deltares. Tot uit de berekeningen van Brinkman, vanuit Delft opgetrommeld door de Indonesische overheid, een heel andere conclusie kwam. Niet de Javazee stijgt, Jakarta zakt weg.

Er kwam ook een alarmerende voorspelling: wordt er niets gedaan, dan verdwijnt in 2025 het noorden van Jakarta onder water. Brinkman: „Dat is het moment waarop de rivieren zo zijn weggezakt dat ze niet meer in zee kunnen uitkomen.”

Uitgedijde delegatie

Brinkman, een goedlachse man die met zijn 1,88 meter boven zijn Indonesische collega’s uittorent, is niet meer weggegaan uit Jakarta. Hij maakt deel uit van een sindsdien flink uitgedijde Nederlandse delegatie aan ingenieurs, adviseurs, en baggeraars. Op verzoek van de Indonesische overheid en gesubsidieerd door Nederland begonnen zij tien jaar geleden met het bedenken van een plan dat Jakarta moet redden. Dat plan ligt er nu en voor Nederland hangt er veel vanaf. Niet alleen vanwege de miljoenencontracten die lonken. Dit is prestige: laat de wereld maar zien dat Nederland nog altijd de onbetwiste koning van de waterkering is.



Maar de vraag is of het project, dat de National Capital Integrated Coastal Development (NCICD) ging heten en tot 40 miljard euro kan kosten, ook echt uitgevoerd zal worden. Met name Brinkmans oplossing voor de kust een dertig kilometer lange ‘Afsluitdijk’ te bouwen, is omstreden. Dan zijn er nog de plannen voor zeventien kunstmatige eilanden, een erfenis van de regering-Soeharto, die op verzoek van president Joko Widodo in de plannen moesten worden geïntegreerd. De lijst met critici en tegenstanders is lang. Onder hen zit Anies Baswedan, de nieuw gekozen gouverneur van Jakarta.

Papieren wekelijkheid

De eerste fase van het project, het verbreden van de verstopte rivieren en versterken van de bestaande zeedijk, is al begonnen. „De no regrets-fase”, zegt Rully, binnen het Nationaal Agentschap voor Ontwikkeling en Planning (Bappenas) verantwoordelijk voor NCICD. Net als veel landgenoten heeft hij maar één naam. Ga maar kijken in de wijk Pluit, waar zandzakken nu voorkomen dat zeewater over de rand klotst. Niet dat het erg helpt. Door scheuren sijpelt water alsnog de nabijgelegen huizen binnen. De gedwongen huisuitzettingen waarmee de eerste fase gepaard ging, leidden al tot kritiek. Maar de echte weerstand komt daarna; bij de Great Sea Wall, een zeewering die van de baai van Jakarta een enorm stuwmeer maakt.

„Het werkelijke probleem wordt daarmee niet opgelost”, zegt Giacomo Galli van de Nederlandse ngo Both Ends. Samen met SOMO (Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen) en TNI publiceerde Both Ends onlangs een kritisch rapport over NCICD.

Dat hoef je Brinkman niet te vertellen. Hij roept al jaren dat de grondwateronttrekking moet worden gestopt.

„Technisch is het helder wat er moet gebeuren. Er zit alleen geen beweging in. En de tijd dringt. Dit is plan B.”

Pak (meneer) Lukman, visser, vaart door de baai van Jakarta waar in de toekomst The Giant Seawall moet worden gebouwd.
Foto Cynthia Boll

De huidige watervoorziening van Jakarta bestaat, net als een functionerend rioleringsstelsel, vooral op papier. Het gevolg van privatisering en slecht afgesloten contracten. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie is tweederde van de inwoners daardoor afhankelijk van water uit de grond. En ook wie dat niet is, gebruikt liever gratis grondwater. Ahok wilde als gouverneur dat heel de metropool in 2018 toegang tot leidingwater zou hebben. Maar door een slepende rechtszaak, aangespannen door burgers tegen de twee private waterbedrijven, lijkt de kans daarop nihil.


OVER DE FOTO’S EN VIDEO

Fotografe Cynthia Boll legt sinds 2015 vasthoe Jakarta en haar inwoners omgaan met wateroverlast. De foto’s zijn gebundeld in het boek ‘Banjir! Banjir!’, waarin acht fotoseries laten zien hoe het water een plek krijgt in de stad en in de levens van mensen. Na Jakarta richt Boll zich nu op andere zinkende steden wereldwijd met haar project ‘Sinking Cities’.


Niet alleen de zeedijk stuit op protest. Dat geldt ook voor de kunstmatige eilanden die voor de kust van Jakarta moeten verrijzen; een verzameling glanzende hoogbouw met kantoren en luxe appartementen. Het geld dat vastgoedontwikkelaars hiervoor aan Jakarta betalen, is nodig om de rest van plan B te financieren, zegt Rully van Bappenas. In 2013 werd met de bouw van de eerste vier eilanden gestart, waaronder eiland G, of ‘Pluit City’. De deal à zo’n 350 miljoen euro voor het ontwerp en de bouw ging naar de Nederlandse baggeraars Boskalis en Van Oord.

Maar rondom de eilanden is een web van controverse ontstaan. Een combinatie van steekpenningen, gesjoemel met vergunningen en boze vissers die zich niet gehoord voelen. Sinds april vorig jaar ligt de bouw stil.

Lees verder…

Geschiedenis : Trakaat van Wassenaar - Deel XI

10897234678?profile=originalGeschiedenis : Trakaat van Wassenaar  - Deel XI

 (komt ook in 10 delen uit in ons ICM Bulletin) 

     In het verlengde van het verdrag Traktaat van Wassenaar 1966, zoals mede beschreven wordt in door Minister BuZa uitgebracht publicatie in haar  Brochure Ministerie van Buitenlandse zaken, ‘ To forget  of a promise for The future en de reeds eerdere verrichtte onderzoek door Halbe Zijlstra van de VVD. wordt hier in het rapport in gegaan op de oplossingen met betrekking tot de nog verrichtte uitvoeringsactiviteiten ter ondersteuning bij het uitdelen c.q. uitbetalen van de Indische gelden aan de 60.000-70.000 gerechtigden (gedupeerden).  Het verdrag omvat mede de intensivering van de betrekkingen tussen Nederland en Indonesië. Evenals op het gebied van de infra - en economisch ontwikkelingen zoals de president Joko Widodo het verwoorde op businessforum Nederlands – Indonesië op 22 april jl. in het Koerhaus te Scheveningen. Namelijk de banden verder aan te trekken op alle mogelijke terreinen, uiteraard waar de economische ontwikkelingen voor beide landen een inwinsituatie voor opleveren. Samengevat het sluiten van een nieuw handelsverdrag. Dit onderdeel wordt in dit rapport niet behandeld. Wel zijn in dit kader de Indische Culturele projecten op de agenda gezet, die transparant en democratisch wordt bepaald en beslist door de nog in te richten Deelnemersraad. Deze Indische culturele projecten vindt zijn realisatie zowel in Nederland als Indonesië om dat onderdeel van dit verdrag te ondersteunen.

 

Wel worden de belangen hier behandeld voor de non-betaling van de 689 miljoen namens de gedupeerden (gerechtigden). Inmiddels hebben zich 15.000 gedupeerden ingeschreven door ondertekening van de petitie van de 60.000 – 70.000. In beginsel ging het om de 341.000 vluchtelingen (gerepatrieerde), en uiteindelijk is deze groep geslonken, en wordt geraamd tussen de 60.000 – 70.000 gerechtigden. In het verdrag is overeengekomen en geratificeerd door beide regeringen dat de gedupeerden  ten tijde van de oorlog, bersiap, en de politionele acties; en de gevolgen Linggadjati  die vanaf 1947 tot 1962 in de republiek Indonesië woonden.  In oktober 2009 heeft Halbe Zijlstra van de VVD  zich ontfermd over dit dossier en research gepleegd. Uit zijn research bleek dat de Indisch Gemeenschap recht heeft op het Indisch Geld. Bovendien stelde hij vast dat een claim niet met een andere claim kan afkopen. Halbe Zijlstra stelde als oppositie Kamervragen, deze werden op de Franse slag nota bene door Ab Klink van het Ministerie VWS beantwoord. Onbegrijpelijk waarom deze niet werden beantwoord door de verantwoordelijke Min. BuZa zelf. Aangezien het verdrag werd ondertekend door de toenmalig ministers van Buitenlandse Zaken van beide landen. Tegelijkertijd het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Bert Koenders dit Verdrag onder haar verantwoordelijkheid had van 1966 tot 2003, en alle termijnbetalingen conform het verdrag met de laatste termijnbetaling in 2003 op de bankrekening van Ministerie werden ontvangen.

Namens ACTW66 & ICM Team / Dank voor uw inschrijving. 

UPDATE PER 6 juli 2017.

CLub van Julius Stemmerik te Zoetemeer donaties + inschrijving voor deelname ACTW66  ------  totaal € 3800, hebben tot opheden het hoogst gescoort ! 

-  Julius Stemmerik                                - € 2.000
 
Inschrijvingen elk € 50  totaal € 1.800
Mw.N.F.M.v.Affelenv.Saemsfoort-Weimer
Mw. S. Bos
    1. Dhr. R. Bouwman
    2. Mw. E. Brassinga-Camphuisen
  1. Hr. C.M. Brookman
  2. Mw. F. Brookman - Das  >>>/font>
  3. Mw. H. van Caspel -  v.d. Wel
  4. Mw. C. Charlouis 
  5. Rolo Lapre
  6. Gloria Hardy
  7. Stichting Stellar Events
  8. WNProductions (Istemewa Events)
  9. Ton Meijer (Productions)
Heeft u vragen welke kosten het omdraait en welke bedragen benodigd zijn om zonder kleren scheuren door dit Mega - proces te komen, mail naar schwab@icm-online.nl
                Doorgaan om de lijst verder te raadplegen wie zich hebben ingeschreven en gedoneerd.
 

 

Lees verder…

Kousbroeks KAMPSYNDROOM - deel 5

10897266653?profile=originalKousbroeks KAMPSYNDROOM  

Besproken door: Pjotr X. Siccama – deel 5.

 

In dit deel van de bespreking van het boek lijkt het alsof een pijnlijk herinneringsbeeld wederom uit de laden van verwarring en ontzetting tot leven komt.

De nooit gestelde vraag bij de Indische gemeenschap was én is: had de Nederlandse Staat een echt plan om de nieuwe Nederlanders uit haar kolonie op een adequate manier te laten integreren? Of was er helemaal geen plan, behalve dan dat slechts tijdens een onderonsje van betrokken bewindslieden vage (en duistere) afspraken werden gemaakt? (Ik verwees de lezer naar eerder gepubliceerde artikelen van ondergetekende in ICM: “ontkenning van een bevolkingsgroep” – (Toegegeven dat die bewuste artikelen  in  woede en haast waren geschreven).

In het begin van de vijftiger jaren, precies een jaar na de onfhankelijkheid van de Nieuwe Republiek Indonesië, kwam de commissie Werner met een verwerpelijk rapport over de nieuwkomers uit het voormalig Nederlands Indië.

Deze commissie vreesde storm op komst, donkere wolken en sociale onrust bij de dreigende repatriatie van alle Europeanen uit het voormalig  koloniaal gebiedsdeel.

Kenmerkend voor het rapport waren niet alleen dat de aanbevelingen maar ook dat de rest van het rapport doortrokken was van verwerpelijke en absurde ideeën van de commissie Werner. Een paar ervan zijn onder andere de volgende:

De repatrianten (hier wordt de Indisch-Europese gemeenschap bedoeld), zouden in Nederland tot (grote) sociale onevenwichtigheid en grote onrust leiden. Verder zouden deze mensen niet in staat (liever gezegd: helemaal niet bij machte alsof ze allemaal kennelijk een handicap hadden) zijn normaal in het arbeidsproces e.d. te worden ingezet en  deel te nemen aan de Nederlandse maatschappij. “Zij (Indo-Europeanen) horen thuis in de tropen”, het staat er echt. Enkel de kinderen van de Hollandse KNIL-soldaten, die blonde of rode haren hadden, mochten worden gerepatrieerd, omdat die in de Indische maatschappij discriminatie te wachten stond. (.)  

Ridiculiseren was voor de commissie kennelijk een aparte kunstvorm. Om kort te gaan: een waterval van vooroordelen en valsigheden waar geen einde aan kwam. Het beruchte rapport zou heden ten dage leiden tot aangifte door  het OM wegens rassendiscriminatie van de auteurs (onderzoek van Pelita). Mijnheer Werner had met zijn gruwelrapport tegenover een bevolkingsgroep voor de rechter moeten worden gesleept. Waarom het niet is gebeurd, blijft een raadsel. Nauwelijks drie jaar geleden is de man overleden en al die tijd heeft Justitie liggen slapen. De Nederlandse Staat heeft veel uit te leggen aan haar inwoners en niet te vergeten te herstellen aan met name  het ‘Hollands Huis’ dat dreigt om te vallen van historische missers.

Kwalijk is in dit verband de rol van de kerken, zowel de Rooms Katholieke als de Protestante, die het rapport in haar geheel en niet alleen in de kern hadden onderschreven.  

Wanneer Kousbroek in zijn boek – in een zekere hoofdstuk -heeft over de neiging om enkelen de nek om te draaien, dan ageer ik tegen al diegenen die precies hetzelfde het Werner-rapport voor juist geacht hebben.  Het ernstig verwijt tegenover hen vind ik nog steeds juist en wordt ik weer wit van woede wanneer ik die documenten weer ter hand neem. Enkele  bewindslieden van toen zouden op welke wijze dan ook, op onderdelen zeker en ontegenzeggelijk beïnvloed zijn geweest door het rapport ondanks de verwerpelijkheid ervan.

Werden de mensen (in Indië geboren Hollanders-Europeanen- overigens  en Indische Nederlanders) in dat voormalige gebiedsdeel reeds gediscrimineerd om vrijwel álles, hier in

dit land werden zij wederom geconfronteerd met dezelfde bejegening. De commissie had oogkleppen op, was eenvoudigweg blind en xenofobisch en volstrekt racistisch. 

_10897266695?profile=original_

Foto - 1946 begin van de politionele acties in Nederlands Indië

 

\  foto -Rollende tanks in de straten zonder vreugdevolle gejuich; de oorlog in Indië was in 1945/46  alweer begonnen voor alle inwoners. 

 

10897267466?profile=original

Het rapport krioelde van fouten, misv erstanden en alle vooroordelen die men maar kon bedenken maar vormde onder andere ook de kern van waaruit, calculerend,maatschappelijke relevanties konden worden gehaald (die zo af en toe) nog steeds opgeld doen bij sommigen (en niet alleen bij ambtenaren) en bijgevolg een eigen leven zijn gaan leiden.

Er waren gelukkig nog een paar bewindslieden die hun gezond verstand gebruikten en onderdelen van het rapport  als beleidscriteria – of richtlijnen - terzijde hadden gelegd. Maar het kwaad was reeds geschied waarna het valse script boven het hoofd van de betrokken gemeenschap hing.

De commissie was immoreel en schaamteloos aan het werk geweest, had alles compleet verkeerd getaxeerd en had geen enkel idee (nooit een zg. Socio-onderzoek ingesteld) van de juiste en aanwezige potentie van de nieuwkomers. Kapitaalvernietiging op grote schaal kunnen we zeggen. Kortom Commissie Werner had de Indische gemeenschap bij voorbaat al veroordeeld nog voordat de betrokkenen voet op Nederlandse bodem hadden kunnen zetten tot een verpeste stigmatiserende toekomst.

 Een grotere onbegrijpelijkheid was het zogenaamde modelleren van de nieuwkomers naar Nederlands begrip. Er wás helemaal geen model voor al die mensen die uit een tropisch Nederlands gebiedsdeel kwamen en een ander, meer ideaal beeld van “de  Europese provincie Holland” hadden. Het leidde tot een diepe droefenis en teleurstelling bij de betrokken nieuwkomers.  

Een feitelijke bijzonderheid was bijvoorbeeld het gegeven dat al die Europeanen uit Nederlands Indië (die wel en daar niet geboren waren), WO II hadden meegemaakt geen fysieke (en visuele niet te vergeten) bevrijding en vreugde over het definitieve einde van de Wereldellende kónden beleven zoals die er in Europa en Nederland wel was geweest. De Amerikanen, Engelsen en andere geallieerde manschappen rolden met hun tanks als bevrijders  al joelend de Europese steden in en er werd gejuicht, gedanst, feestgevierd en wat er allemaal niet bij kwam kijken.

Zij, die Europeanen in Nederlands Indië, vielen van de regen in de drup; dat wil zeggen er waren geen juichende geallieerden en vreugdevolle manschappen die door de straten in Indië met tanks rolden (toen de Japanners weg moesten trekken) zij  hadden immers geen tijd om te juichen en de bevrijding te vieren vanwege de opstanden die aan de gang waren (Bersiap e.d.) van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijders.

Dat verschil is heel groot en voor al die mensen zeer traumatisch, dient de Nederlander te weten die hier nooit iets over heeft gehoord. Een journalist van een ochtendblad was verbaasd bij het aanhoren van dit verhaal: hij wist niet beter dan dat in Nederlands Indië de bevrijding exact op dezelfde manier was verlopen. En dat uit de mond van een journalist. Net verlost van de Japanse bezetter, er een oorlogstrauma van overgehouden, of er kwam weer een andere oorlog op hen af.

 

“Nog altijd heb ik de indruk,” schrijft Kousbroek, “..is het taalgevoel van de meeste Indische mensen, onmiskenbaar beter dan dat van geboren Nederlanders.”

Waarom is dat toch?

Weemoedigheid ontdek je in de ontroerende en  oplichtende zinnen wanneer hij schrijft over het zo jammerlijk verdwijnen van het voor hem zo dierbaar Indische-Nederlands dat met zijn zuivere klinkers en zo licht voor de mond uitgesproken en zijn enigszins afwijkende gebruiken van voorzetsels. Dit laatste schrijft hij in volstrekt ironische zin. (de directe herkenbaarheid voor het Indische spreken). Overigens bij de autochtonen komt dit fenomeen eveneens voor, maar dan om verschillende redenen.

Over dit laatste (het gebruik van voorzetsels) is echter een plausibele verklaring voor. De Indische Nederlanders in Nederlands Indië werden immers dagelijks geconfronteerd met het Maleis, zoals Kousbroek ook weet en de dagelijkse omgang met de Indonesiërs verliep in het algemeen op natuurlijk wijze en die bijzondere situatie werden (en worden) wederzijdse datieven en ablatieven van beide talen door elkaar gebruikt voor hen als een zekere natuurlijke verstengeling als gevolg, tot nu toe.

 

Het mooi Indisch-Nederlands wordt nu nog gesproken door oudere Indo ‘s die in dat land zijn achtergebleven en Indonesiërs in Indonesië.

 Het is begrijpelijk dat nu in Indonesië de daar achtergebleven Indische Nederlanders en ook de Indonesiërs zelf die Nederlandse scholing en/of opvoeding hadden gekregen, laten we zeggen ongevraagd  tot conservators zijn gepromoveerd van een taal die zo langzaam uitsterft. Straks kunnen we alleen maar uit geschreven bronnen lezen, maar helaas zullen we niet kunnen hóren hoe die werd uitgesproken: de klanken, kleur en de typische  manier van spreken.

 

 Met Kousbroek treur ik mee als hij schrijft dat het hem met “..treurigheid vervult bij het verdwijnen van die taal..” “Indië verloren, rampspoed geboren.”,

10897267088?profile=original

10897268062?profile=original

Eduard Douwes Dekker (Multatuli)

 

Het gaat hier om verdwijnende talen, taalsyntheses en taalaccenten en allerlei varianten ervan die (voornamelijk) nog weleens  worden gebezigd waar mogendheden hun kolonies hadden: India, Zuid-Oost Azië.

Het grappige verschijnsel over het successievelijke verdwijnen van bijvoorbeeld een taalvariant (wellicht ook van dialecten), specifieke accenten en typische tongvallen kwam de schrijver tegen in de stad Londen (maar ongetwijfeld ook elders in Groot-Brittanië), waar een immigrant uit India het ons zo vertrouwde Indiaas Engels ‘verruild’ had voor het Cockney’s, (op natuurlijke wijze nemen we aan) maar dan wel met die zeurderige irritante toon zoals de inboorlingen (Kousbroek:in India) plegen te spreken.

Eigenlijk gaat het net zo in Holland, waar de laatste twee generaties Indische Nederlanders alweer (sinds 1930 is dit ongeveer de 5e), die toch dat ander Nederlands van hun ouders niet klakkeloos hebben overgenomen. Deze generatie Indo’s heeft op een zo natuurlijke manier de omgeving verkend, geleerd, geëxpirimenteerd en geluisterd, bewust en onbewust en de taal niet alleen ingepast in de nodige

communicatie, maar sluimerend verrijkt met hún vocabulaire, mimiek, gedragingen en kleur niet te vergeten.  Weemoedig schrijft hij erover en ook met een triestheid getuige te moeten zijn van het dreigende grote verlies van een kostbaar auditief juweel dat dan slechts als een papieren bewijs dient van de geschiedenis van de Indo-taal.

 

Diegene die ooit in India is geweest, zou die Indiase toon, waar Kousbroek over heeft inclusief de mimiek die erbij hoort, direct herkennen bij het volgende verhaal.

Het doet me denken aan een kleine gebeurtenis over de meloenverkoper in India bij wie een regelmatige Indiabezoeker op een dag een stuk meloen kocht voor een bepaalde prijs. De volgende dag kwam de bezoeker precies op dezelfde plek terug en dezelfde  meloenverkoper stond er weer. De bezoeker vroeg om een stuk meloen. Maar deze keer was de prijs van het stukje meloen vertienvoudigd, waarop de bezoeker tegen de verkoper zei dat het gisteren de meloen maar zoveel of zo kostte. De verkoper antwoordde dat het een vergissing was, want gisteren was hij er niet, het moest een andere zijn geweest.

Terwijl de verkoper sprak met het Indiaas Engels wiegde hij (zoals men dat meestal gewend is te doen) met zijn hoofd en antwoordde in het Idiaas/Engels: “No, madam, you are mistaken,

 

yesterday I was not here, it must be somebody else….”  Met de heel karakteristieke accenten op de medeklinkers als de D’s en de T’s.

Een paar Amsterdamse vrienden, regelmatige Indiabezoekers, hebben sindsdien een soort koosnaam gegeven voor die “Indiase inboorlingen” (Kousbroek): “Loddie loddie”. Treffend en met een zekere (Amsterdamse) humor moet ik zeggen bij mij zo geïntroduceerd.

 

10897269264?profile=original 

10897269071?profile=original

 

Drs. K.W. (Werner) Buck Limburgse gedeputeerde in Den Haag.

Lees verder…

10897275684?profile=originalMijn levensverhaal - 5     door onze correspondent in Nieuw Zeeland, Adrian Lemmens

Het ss. Gordias was een oud schip, zeker nog van voor de oorlog, aan de roestplekken op de dekken te zien. Op een plaats ging mijn hamer finaal door het dek, hetgeen mijn gevoel van veiligheid niet ten goede kwam. Op dit schip, moest ik, ook weer op orders van deze zelfde Officier, tijdens een storm, laat in de avond en in het donker, een ouderwetse snelheids-meter uit zetten. Ik had dit nooit geleerd en wist ik ook niet hoe het te doen, dus zei ik dat ik de bootsman zou waarschuwen. U kunt het gissen, en ja het was inderdaad weer deze zelfde Eerste Stuurman, hij werd woedend en eiste dat ik zijn orders, onmiddellijk uitvoerde.

Deze toestellen, waren zelfs in die tijd nauwelijks meer in gebruik, ( ook op de Pollux opleiding, was dat niet op het programma ), behalve op zeer oude schepen zoals de ss. Gordias.  Het is een soort toerenteller-klok, ouderwets gemaakt van geel koper, dat een langwerpig 20 tot 25 cm lang taps lopend achterhuis heeft met een beugel aan het einde. Daarbij hoort een torpedovormig projectiel met lange vinnen, als een propeller, dat aan een speciaal geweven stijf en lang touw zit. In mijn onwetendheid en onervaren onhandigheid, monteerde 

ik dat apparaat op het daarvoor bestemde zadel en wierp de torpedo uit. Helaas ontdekte ik te laat, dat ik eerst dat touw in de lus van dat apparaat had moeten doen, voor de torpedo in het water te laten zakken. Er stond een behoorlijke storm  en ik worstelde met die snelheidsmeter waarbij de nu snel draaiende torpedo het onwillige touw om mijn arm aan het draaien was. Ik begon doodsangsten uit te staan en dacht, dat nu het juiste moment zou zijn, dat die vent om de hoek zou komen en mij met die hele rotzooi overboord te gooien en inderdaad kwam die eerste stuurman om de hoek aanlopen. Opeens had ik een enorme kracht en wist het touw aan de klok-meter te krijgen, wikkelde de lijn van mijn arm en stormde net op tijd weg van die man en zijn grijpende handen.

Had hij mij te pakken gekregen, dan was het denk ik zeker het einde voor mij geweest. Maar ik moest nu wel verschrikkelijk op mijn hoede zijn, en ik realiseerde mij, dat ik in groot levensgevaar verkeerde en kon ik mij nu ook voorstellen, waar dat mogelijk vandaan kwam, maar 2 en 2 had ik in die tijd nog niet bij elkaar geteld.

Wij lagen in Paramaribo Suriname; in de rivier lag nog steeds het Duitse vrachtschip, dat met de uitbraak van de tweede wereld oorlog, door de Duitse bemanning in die rivier gesaboteerd was, om te verhinderen dat de Nederlanders het te pakken konden krijgen en te confisqueren, of buit te maken, zoals dat in ons vroegere Indië wel eens was gelukt. De matrozen vonden het nodig om mij, te ontgroenen en zo werd ik onwetend van wat mij te wachten stond en eerst blij verrast, mee de stad in genomen. Daar kwam ik in een hoerenkeet terecht, waar drie jonge dames waren betaald, om mij z.g. te ontgroenen, de kamer was een etage hoger en werd achter mij afgesloten. De dames begonnen mij tot mijn schrik te ontkleden, inderdaad was ik nog groen, maar daarom ook in paniek en zo nam een sprong door het raam en kwam met splinterende glas op een afdak terecht. Ik rende voor mijn leven, over de grote markt, naar de kade en ons schip. Er stond echter een wacht voor dat huis,  die nu ook achter mij aan kwam, een onvergetelijke gebeurtenis.

De volgende dag gingen wij verder op de rivier, om bauxiet te laden, het is een paars-roze poederachtige erts voor het maken van aluminium. Onder de hete tropische zon en in de vochtige lucht van de rimboe of de bossen om ons heen, waren wij bijna drie dagen onafgebroken aan het werk met het helpen laden van ons schip, en daarna vertrokken wij om  de een of andere reden, onmiddellijk de rivier uit en op zee naar de U.S.A. Ik werd door die eerste officier aangewezen, om als eerste het roer te nemen, een ongelooflijke miskleun was dat voor mij, drie dagen werk en nagenoeg geen slaap en in kleding die stijf stond van mijn zweet en het ertspoeder.

10897275684?profile=originalFoto - ss. Gordias van de K.N.S.M., gebouwd 1939

Waarom ik als de jongste, de scheeps-jongen, nog geen 17 jaren oud? Rampzalig genoeg was  het ook de wacht van de eerste stuurman en manhaftig beet ik op mijn tanden.  Buitengaats viel ik echter staande achter het roer in slaap. Het leek op een een ramp uit te lopen voor mij, maar de rollen werden omgedraaid; het werd een ramp voor deze man.

Het schip had een mankement aan of met het roer, waardoor het sturen een vermoeiende zaak was, met voortdurend correcties. Als men het stuur vasthield, zonder correcties dan draaide het schip in precies 20 minuten een volle cirkel, zoals ik door ervaring heb uitgevonden. Voordat het schip weer op de juiste koers kwam, werd ik weer wakker en dat was kennelijk precies twintig minuten later. Ik zag die man mij aankijken en ik schrok mij dood, maar ik was op dat moment, ook weer precies op de juiste kompaskoers en mijn ogen waren open en ik was zo geschrokken, dat ik voor de rest van mijn tijd klaar wakker was. Wij hadden minstens tien mijlen verloren op ons schema door deze situatie en stond ik, van achter het roer Ik heb hier verder niets meer van gehoord, maar het verlies van een uur was niet, of mogelijk nooit te verklaren. Desondanks, kan ik  mij niet voorstellen, dat hij daar niet ook zijn eigen gedachten over heeft gehad.

Wederom werd mij gedurende de verdere vaart, door deze eerste stuurman een levensgevaarlijke opdracht gegeven, waarvan ik aanvankelijk in het geheel geen idee had. Ik was alleen op het achterschip aan het schilderen, ook weer op zijn orders, toen ik een oude stalen tros,  gebruikt voor het afmeren van schepen aan haven kades, die verroest op het achterdek lag,  tijdens volle vaart op zee, overboord moest gooien. Dit is levensgevaarlijk werk, dat normaal door twee of drie man en alleen onder toezicht van de bootsman mocht gebeuren, zoals ik later leerde.   

Ik moest dat nu alleen doen, op zijn orders. Ik had zoiets nooit eerder gedaan of gezien en besefte daarom ook niet van hoe gevaarlijk dat was. Er was verder niemand op het achterschip, die ik om hulp kon vragen. De stuurman bleef verder op een vrij grote afstand op het dek aan mij zijn orders geven. De tros was op minstens 20 meter afstand van het achterdek, waar ik de kabel in zee 

moest gooien. Ik had geen handschoenen, die normaal gebruikt werden bij dat soort kabels. Hij bleef op veilige afstand en ik realiseerde mij op dat moment niet waarom hij zo ver weg bleef. Echter realiseerde ik mij door mijn onwetendheid, het grote gevaar van deze actie niet en zo trok ik die grote kabel bij een eind, met het gesplitste oog naar een van de boord openingen op het dek op het achterschip en duwde het eerste deel met moeite en langzaam naar beneden in zee. Plotseling greep de zee het kabeleinde en ik sprong verschrikt weg achter een paal. De kabel sloeg met een zwiep tegen die paal en raakte mijn been. Ik sprong voor mijn leven en zwaar geschrokken dook ik weg achter een brandkast op het dek en ook die kast kreeg er door die nu hevig rondspiralende kabel van langs. Wat hierna gebeurde, was een verschrikking; in minder dan een minuut, die een eeuwigheid leek te duren, sloeg de meer dan honderd meter lange kabel met veel geweld in alle richtingen tegen dekhuis en railing en obstakels op het dek en zelfs tegen het plafond van het dekhuis.

Wederom stond de stuurman mij bevroren aan te kijken; hij moest deze keer wel duidelijk hebben gezien, wat ik van hem dacht. Voor mij was er geen bedenking meer nodig, die man vertegenwoordigde levensgevaar voor mij. De bemanning en vooral de bootsman verklaarden dat ik die reis twee maal door het oog van de naald was gekropen. Er werd verder niets gezegd, maar er was een sfeer op het schip die te snijden was, voor de rest van die reis. Maar van een ding was ik nu zeker, dat deze man mijn levenseinde wenste en ik had mijn vermoedens, maar geen zekerheden, dat den Besten en Brons er nu gezamenlijk achter zaten en nog erger, actief samenwerkten.

Die zekerheid kreeg ik pas, toen mijn moeder mij vertelde, dat den Besten wist van het verraad in Indië met de Japanners van de Brons familie en dat hij schijnbaar met die wetenschap, de Brons familie chanteerde. Dat het daardoor tot een voordelige samenwerking tussen hem en de heer Brons kwam, met hetzelfde, maar nu gezamenlijke doel, om mij te elimineren,  omdat ik te veel wist van de Brons familie en den Besten mijn mijn erfdeel  wilde hebben. Het was zo simpel, maar er waren geen bewijzen en wat kon ik, alleen met 17 jaren doen, zonder een werkelijke familie of een raadsman en ik verder nauwelijks iemand kende.

Toen ging het met de ms. Hestia of de ms. Artemis, ik denk de Hestia, naar Philadelphia U.S.A. Van daar, met locomotieven als deklading op weg naar La Guera in Brazilië. een verschuiving aan dek, tijdens een geweldige storm op de Atlantic, ontstond er vanwege de bouw van het schip, met een lang voordek, een enorme ladingverschuiving. Wij dachten dat we die storm niet zouden overleven.  Een ongelooflijk voorval deed zich voor in de haven van La Guera, daar viel een van de bootwerkers in een ruim en overleed. 

10897275488?profile=originalOp de terugweg via Demerara, in Frans Guyana, werd ik er opuit gestuurd om naar drie matrozen te zoeken. Ik vond de vermiste bemanningsleden in een geweldige hoerenkeet. Ze konden niet betalen en waren opgesloten. Terug aan boord verzamelden wij hun horloges en ging ik weer op weg. In het gebouw was een enorm trappenhuis en bovenaan die trap stond een grote gespierde zwarte man van minstens twee meter en ik schoof behoedzaam langs hem, de horloges als betaling tonend. Ik stond nu in een lange en brede gang met op regelmatige afstanden tussendeuren met kennelijke zijkamers. Ik riep, maar hoorde aanvankelijk geen reactie. Sommige kamers waren op slot, andere deuren gingen wel open, er zaten praktisch naakte glimlachende vrouwen op de bedden, die mij allemaal binnen wenkten en lachten. Na zo’n tien onafgesloten deuren te hebben geopend, had ik eindelijk aan het einde van die lange gang, een van onze matrozen te pakken en vond de anderen daarna. Ik gaf hen de horloges en verdween, terug naar ons schip. Even later arriveerden ook de drie matrozen. Wij deden Curaçao aan en verder Tobago en Trinidad en de havenplaats Mobile in het zuiden van de U.S.A.  

Op mijn laatste reis, ik herinner mij niet meer zeker welk schip dat was, maar natuurlijk was ook hier weer diezelfde Eerste Stuurman. Wij deden tijdens deze reis New York  aan, het geweldige Vrijheidsbeeld passerend, natuurlijk dit moest ik zien. Ik kreeg mijn walpas van die Eerste Stuurman, met zijn raad om vooral Times Square, het centrum van NY te bezoeken. Na de NY docks en de nummers te hebben ingeprent om mijn weg terug te vinden, lukte het  mij waarachtig heel gauw om een lift te krijgen, naar Times Square

Het was een indruk om letterlijk van achterover te vallen, met al die gebouwen die in de hemel verdwenen, zo hoog. De straat, de menselijke drukte, de haast, de winkels, het Astor 

Victoria hotel, het beroemde Radio City gebouw, de geweldige winkels en de vele half verborgen bioscopen, waar je met een kaartje voor de hele dag roterende films kon zien. Voor een winkel staande, kwam een jonge man naast mij staan en maakte een of andere opmerking, ik zei dat ik hem niet kon verstaan en toen sprak hij mij, tot mijn grote verbazing, ineens in het Duits aan. Om welke reden dan ook, heb ik mij altijd in die taal redelijk verstaanbaar kunnen maken en kon   ik hem antwoorden. Overigens heb ik nooit Duits in Nederland geleerd, naar ik mij kan herinneren. Maar ben ik daar in het Britse bezette deel, wel enige keren op bezoek geweest, bij mijn Moeders familie in Duitsland, waar een oudere zuster van mijn moeder en haar man, (Tante Lieschen und Onkel Georg Lohr) met hun twee  zoons en een dochter, zich mijn lot aantrokken. Dat zou later uiteindelijk veel tot mijn redding en overleving hebben bijdragen (waarover later).

Deze jonge man was kennelijk een Amerikaan en vroeg ik hem waar hij dat Duits had geleerd, dat hij beantwoordde, dat hij als soldaat in Duitsland gelegerd was geweest. Na de kennismaking, vertelde hij, dat hij een Duitse dokter als een vriend had, die hier in de buurt een hospitaal had. Dus nog een Duitser waar ik dus mee spreken kon, daar ik het Engels niet machtig was.

Dit verpleeghuis, meer kon het niet zijn, had alleen maar kankerpatiënten in twee rijen van bedden, ik geloof zo’n veertig tot vijftig patiënten. Het was een verschrikking en ik moest     de neiging om weg te rennen onderdrukken. Dit waren allemaal mensen, die zich niet meer in het openbaar konden vertonen, met hele stukken van hun gezichten missend. Van een was de hele onderkaak en een wang weg en hij rookte nog steeds door een gat in zijn keel. De dokter vertelde, dat die man dat als nog het enigste pleziertje in zijn leven zag. Met veel van de anderen, was het al niet veel beter en moest ik bijna overgeven van de ontzetting en verontschuldigde mij. Weer buiten gekomen nodigde deze jongeman mij uit om een vriend op te zoeken die fotograaf was, niet ver uit de buurt. Fotografie had mijn interesse, dus dacht ik er goed aan te doen dat aanbod aan te nemen.

In het stadsdeel Harlem, kwamen wij bij die studio aan, een soort oud herenhuis. Na een speciale manier van bellen, werd even later de deur geopend. Via een grote hal, kwamen wij inderdaad in een geweldige fotostudio aan. Achter een andere gesloten deur, was nog een kleinere fotostudio, maar die deur werd voorzichtig achter ons op slot gedaan, waarna wij door een soort van donkere kamer in nogmaals een kleinere studio belandden. Weer ging ook die deur op slot, een vreemd gevoel was dat wel, maar nu kwamen wij in een kleine woonkamer keuken terecht en daar stond een kleine televisie. Ik had nog nooit zo iets gezien, maar had er wel van gehoord. Na de kennismaking met die twee mannen, werd er drank geserveerd, bier, wijn en thee en cakes en werd mij tegenover de TV, een plaats geboden, midden op een grote bank, terwijl ik mijn ogen niet van die TV. kon afhouden.

10897275882?profile=originalfoto - TV begin 50-er jaren van de vorige eeuw

Problematisch werd er een gesprek aangeknoopt, ondertussen zaten die twee nieuwe kennissen (fotografen, dacht ik) ieder aan een kant van mij, terwijl de jongeman bij de TV bleef staan. Na een kort gesprek, kwam er een pak kaarten op de tafel, er stonden expliciet seksuele motieven tussen mannen en vrouwen in vele vormen en houdingen op. Na verloop van enkele ogenblikken voelde ik een hand van beide mannen aan mijn zijde over mijn benen wrijven. Ik raakte zonder het te laten merken, in een paniek en begreep ineens, dat ik in gevaar was. Maar zoals gewoonlijk met mij, van onze oude Indische tijd,  voel ik mijn paniek alleen maar op   het eerste moment, waarna ik onmiddellijk mijn kalmte en denkwijze herkrijg. Een fatalisme, dat volgens mijn eigen ervaringen, veel van onze Indische medemensen hebben. Dat geldt  zeker ook voor mij en is  een van de belangrijkste redenen, dat ik er nog steeds ben.

Razendsnel gingen mijn hersens met de vraag, hoe ik hier uit kon komen. En opeens wist ik wat te doen.  Ik keek op mijn horloge en met een geweldige schrik, die zeker ook half waar was, zei ik dat ik om vier uur aan boord van mijn schip terug moest zijn en nu liet  ik ook een paniek zien, opzichtig mijn horloge bekijkend. De mannen keken elkaar allemaal aan en dan weer naar mij, met enig ongeloof, maar ik deed mijn horloge af en bleef er naar kijken. Toen vroeg ik hen, of ik de volgende dag weer op bezoek mocht komen, daar ik alles bij hun fantastisch vond, en graag meer over van alles wilde weten. Dat vonden ze prachtig en ze besloten mij met hun allen naar de haven te brengen. “Gode zij dank!”

Uit de auto stappend moest ik ze allen kussen, het maakte mij ziek, maar ik deed het, het was immers drie tegen een en die auto met de open deuren, van hun, stond er immers ook nog.  

Hartelijk groetend rende ik in grote haast richting mijn schip, reeds tien minuten te laat, gebaseerd op mijn vindingrijke gedachte. Zo kwam ik terug aan boord van ons schip. Wat bleek het geval te zijn, het bezoek van ons schip aan New York was slechts voor 8 uren en om vier uur in de middag was inderdaad ook het werkelijke vertrek van ons schip bepaald. Niemand mocht met verlof van het schip af en hier kwam ik schreeuwend aanrennen. Het schip was al los gegooid aan de boeg en de  mensen op de kade waren bezig de achter trossen los te gooien. Luid schreeuwend en rennend trok ik de aandacht en op orders werd ik ook snel met een kleine barkas naar het schip gebracht en moest met de touwladder langszij aan boord klimmen.                                                   Ik werd direct bij de Kapitein op het matje geroepen en moest mijn afwezigheid verklaren en zo was ik natuurlijk gedwongen om mijn walpas te overhandigen. Toen begreep ik opeens wat de bedoeling was geweest, namelijk mij ”verliezen” in New York in de U.S.A. De Kapitein keek mij aan, keek naar de walpass, schudde zijn hoofd en liet de Eerste Stuurman bij hem ontbieden en gaf hem de kaart. Nu werd mij toestemming gegeven de Kapiteinshut te verlaten, zonder enig ander woord. Dit was op mijn laatste reis mijn laatste contact, met die eerste stuurman, die mij verder uit    de weg bleef. Het was met mijn thuiskomst, tevens ook het einde van mijn vaartijd.

Naar later bleek, was de walpas  voor de gehele dag gestempeld geweest, dat was tot 20.00 uur in de avond, en waarom moest ik die morgen zo snel verdwijnen, met die pas. Het mocht natuurlijk niet worden opgemerkt. De bedoeling was natuurlijk om mij op  de een of andere “onverklaarbare wijze” kwijt te raken in een grote miljoenenstad in een groot land, zonder de Engelse taal machtig te zijn. Het scheelde maar weinig of dat was nog gelukt ook. Zoals ik later ook nog eens persoonlijk met den Besten zou meemaken, moet deze man bijzonder gefrustreerd zijn geweest, terwijl zijn acties tegen mijn persoon aan het bijna perfecte en ingenieuze grensden. Daar kwam, ook in dat geval, toch weer de voorzienigheid eraan te pas voor mij. Hoe kwam ik erbij om op mijn horloge, juist vier uur aan te wijzen, het tijdstip dat ik onmogelijk kon hebben geweten, maar  dat inderdaad ook de werkelijke vertrektijd van ons schip was.

Nergens anders naartoe kunnende, was het na mijn vaartijd op zee, voor mij nog steeds de enigste optie, om weer terug naar huis te gaan. Thuis was niet bepaald een welkom thuis voor mij en wederom stond daar de man J. den Besten klaar aan de voordeur, om mijn laatste verdiende geld in ontvangst te nemen. Deze keer veel wijzer geworden, weigerde ik het in zijn geheel te overhandigen. Den Besten, woedend met mijn obstinatie, zegde mij toe, dat wanneer er geld nodig was voor kleding, schoeisel of  de tram, dat er voor mij geen zakgeld meer zou zijn.

10897272098?profile=originalfoto- Schaalmodel van de “Pollux”, waarmee ik een eerste prijs won

Ik wilde op de een of andere manier weer naar school, daar ik voor mijzelf reeds had begrepen, dat er voor mij anders weinig keuze in het leven zou zijn. Zo werd via mijn Moeder en na advies besloten, dat ik een ambacht school voor werkelozen zou volgen, om een vak te leren, dat in mijn geval de elektrotechniek werd, voor de installatietechniek in huizen. Den Besten dacht daar anders over en wenste, dat ik aan mijn oproep tot de legerdienst voldeed, terwijl ik echter, vanwege mijn Vaders dood gedurende de oorlog, van de militaire dienst was gevrijwaard. Ik weigerde die optie, omdat ik daar geen heil in zag en ook niet voor mijn toekomst. Wat ik wilde, was een fatsoenlijke opleiding of een Ambacht en daar moest mijn tijd aan besteed worden en dat was mijn verlangen. Den Besten, zorgde echter dat ik een oproep kreeg en dreigde mij met de politie, als ik mij niet zou aanmelden. Inderdaad, een oproep het leger in te treden kwam in onze brievenbus en ik besloot niet te beantwoorden. Wederom werd ik door J. den Besten bedreigd met de politie, en omdat ik mijn rechten op dat gebied niet goed kende, ging ik alsnog naar de keuring. Zo, kwam ik, geheel tegen mijn wil, in de militaire dienst, met mijn 18e jaar. Ik weet niet of het toeval was, maar ik kwam in de opleiding voor onderofficieren terecht in Ede, maar de plaatsnaam weet ik niet meer zeker.

Ik denk dat ik onwetend voor mijzelf, altijd een gevoel van eigenwaarde  had. Ook denk ik, dat inderdaad ook “dat”, mijn redding is geweest, gedurende de rest van mijn leven. Het is mij mogelijk om een ieder die ik ontmoet, recht in de ogen te zien. Ondanks dat ik voor kwalificaties voor onderofficier niet was getest en men kennelijk aannam, dat ik enige redelijke educatie had gehad, werd beslist, dat ik officiers mogelijkheden bezat.

Ik kreeg een eerste prijs uitgereikt voor het beste product, dat een hobbyist had gemaakt, een scheeps-

model van de “POLLUX”, dus een driemaster zeilschip, waarmee ik op het geregelde leger programma op de radio kwam. Uiteindelijk werd ik overgeplaatst en kwam bij de gewone soldaten in Roosendaal terecht, maar ook van die plaatsnaam ben ik niet zeker. Na onze militaire training, spendeerde ik de rest van mijn militaire tijd in de z.g. parate hap, met de Zware LUA, zwaar luchtafweer geschut, met als mijn laatste standplaats de Koude Hoorn kazerne in Haarlem (nu het hoofdbureau van Politie in Haarlem), tot aan mijn ontslag uit de militaire dienst.

Wij liepen in de militaire dienst natuurlijk geregeld de wacht, speciaal nachts en voor mij was het in die tijd een geregelde confrontatie met de fundaties van de windmolen Adriaan, aan de overkant van de kazerne, de molen met mijn naam, tijdens mijn laatste bezoek aan Nederland, trok mij die (nu prachtig herstelde molen) geregeld aan en maakte ik daar verschillende foto’s van.

Na mijn dienst tijd, kwam ik weer thuis, de eerste nacht in mijn kleine kamer en midden in mijn slaap, werd ik ineens door J. den Besten, aangevallen Hij gebruikte zijn vuisten op mijn hoofd en gezicht en ik had    de grootste moeite om uit het bed     te komen, onderwijl mijn hoofd beschermend met mijn armen. Den Besten was razend en met een van woede verwrongen gezicht sloeg hij erop los.  Maar deze keer had hij een 20 jarige getrainde soldaat voor zich, die ook hem niet goed genegen was en die er zich terdege van bewust was, door deze man zwaar te zijn bestolen en benadeeld.

Eindelijk op mijn voeten staande, nam ik hem bij de schouders en duwde hem mijn kamer uit en de gang in, daar zette ik een voet in zijn middenrif en gaf hem de trap van mijn leven. Den Besten vloog door de gesloten keukendeur, door de keuken en door de glazen buitendeur de tuin in, ik keek verder niet naar hem om. Hij kwam niet meer het huis in en bleek verdwenen te zijn.

10897276677?profile=originalfoto-Molen “De Adriaan” in Haarlem

Mijn moeder hield zich van de schrik  in haar slaapkamer verborgen. De volgende morgen bekende Moeder mij, dat zij hoopte en verwachtte, dat hij niet meer zou terugkeren.  Nu kan ik mij volkomen voorstellen, hoe verschrikkelijk gefrustreerd die man moet zijn geweest. De man moet inderdaad buiten zichzelf zijn geweest en nu werd ik ook nog eens 21 jaar.  De tijd voor zijn verantwoording aan mij, met mijn eens zo rijke erfdeel, dat in 1946 maar liefst 98.000,--. gulden was, kwam nu snel nader. Ik kan mijzelf de gefrustreerdheid van die man heel goed voorstellen, maar wat verwachtte hij van die aanval op mij?

Mijn moeder was uitermate blij, dat zij die man kwijt was, maar nu brak ook voor haar een ellendige tijd aan. Tijdens een van de momenten van mijn afwezigheid, haalde J.den Besten het huis leeg met een extra stevige vent in begeleiding en mijn Moeder kon niet verhinderen dat veel, van  ook haar eigen nog overgebleven persoonlijke kostbaarheden, haar werden ontnomen. Later zou ik ontdekken dat toen ook mijn kostbare postzegelverzameling was verdwenen.

Tot zover het vijfde deel van het levensverhaal van Adrian Lemmens, dat   hij voor deze NICC Nieuwsbrief schreef

 

Lees verder…

Geschiedenis : Trakaat van Wassenaar - Deel XII

10897234678?profile=originalGeschiedenis : Trakaat van Wassenaar  - Deel XII  (komt ook in 10 delen uit in ons ICM Bulletin) 

In december 2012 melden zich verschillende ICM abonnees met reacties richting de redactie: “Waarom wordt het Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966 niet opgepakt door het Indisch Platform”. In deze periode liep de petitie met de Stille Tocht waar ook weer 10.000 handtekeningen werden opgehaald, een via het Indisch Platform aan Martin van Rijn werden overhandigd met het mandaat en het eisenpakket: “Erkenning, excuses, compensatie”. Een compensatie voor de Oorlogsslachtoffers, de Back Pay, en de KNIL. Uitbetaling aan 1100 Killers van € 25.000 is matige resultaat na 3 jaren onderhandelen. Thans liggen er nog drie moties op de plank o.a. van Politieke Partij Denk en PvdA. Het succes is te danken aan leden van de Tweede Kamer Commissie VWS die voortdurend de strijd aan ging met Martin van Rijn. Met Linda Voortman, Henk van Gerven, en beide leden van PP DENK voorop, die evenals nog twee moties hebben ingediend en gedragen dat is aangehouden.

     

Redactie ICM legde het dossier “Het Traktaat van Wassenaar” voor ter verdere behandeling, en Het Indisch Platform weigerde deze op te pakken. Uit andere bronnen leek dat al eerder het Indisch Platform (oude) werd benaderd. Ook dit dossier niet oppakte. Dit noodzaakte redactie ICM om toch gehoor te geven aan haar abonnees (kent ruim 250,000 lezers per week) om een Actie Comité Traktaat Wassenaar (ACTW66) op te richten en deze “voorlopig” onder te brengen bij de Stichting Nines-Zuid (niet te verwarren met NINES, zitting in het oude IP). Later worden ACTW66 omgezet in Claimstichting evenals “ Uitbetalen Traktaat van Wassenaar”, en “Indische Culturele projecten” ingesteld als stichtingen die het traject als “uitvoeringsorganisatie” voor hun rekening nemen. De Deelnemersraad wordt onder ACTW66 als forum ingericht. In deze Deelnemersraad nemen voorzitters van minimaal 45 Indische organisaties zitting. De Deelnemersraad beslist met als uitgangpunt dit rapport dat door het advocatenkantoor Jakarta via de ambassade in Jakarta aan Minister Bert Koenders wordt overhandigd.

 

Het ACTW66 wordt voorlopig als project beschouwd in de aanloop naar de realisatie van de oplossingen tot de uitbetaling aan 60.000 – 70.000 gerechtigden. ACTW66 wordt ingericht als claimstichting die namens de 60.000 – 70.000 gerechtigden (gedupeerden) de Nederlandse Staat aanspreekt voor de betalingen / uitdelen van 689 miljoen en de schadeloosstelling de zogenaamde compensatie vergoedingsfactor plus rente op rente, en correctiekoers van de valuta gulden t.o.v. de valuta euro, doet deze een beroep op de Claimcode waar een vergoeding wordt verkregen voor de uitvoeringskosten voor de al verrichtte werkzaamheden met al gemaakte kosten en overige kosten die in de volgende fases betaald dienen te worden.

 

ACTW66 heeft gekozen voor twee sporenbeleid: Juridische – en politieke benadering om tot oplossingen te komen dat eindelijk na 51 jaren de gerechtigden/gedupeerden over hun eigen gelden kunnen beschikken. 

Financiele stand van zaken voor fase II.

Namens ACTW66 & ICM Team / Dank voor uw inschrijving. 

UPDATE PER 21 juli 2017.

CLub van Julius Stemmerik te Zoetemeer donaties + inschrijving voor deelname ACTW66  ------  totaal € 4.650, hebben tot opheden het hoogst gescoort ! 

-  Julius Stemmerik                                - €
2.000
 
Inschrijvingen elk € 50  totaal € 2.650
Mw.N.F.M.v.Affelenv.Saemsfoort-Weimer
Mw. S. Bos
    1. Dhr. R. Bouwman
    2. Mw. E. Brassinga-Camphuisen
  1. Hr. C.M. Brookman
  2. Mw. F. Brookman - Das  >>>/font>
  3. Mw. H. van Caspel -  v.d. Wel
  4. Mw. C. Charlouis 
  5. Rolo Lapre
  6. Gloria Hardy
  7. Stichting Stellar Events
  8. WNProductions (Istemewa Events)
  9. Ton Meijer (Productions)
Heeft u vragen welke kosten het omdraait en welke bedragen benodigd zijn om zonder kleren scheuren door dit Mega - proces te komen, mail naarschwab@icm-online.nl 
                Doorgaan om de lijst verder te raadplegen wie zich hebben ingeschreven en gedoneerd.
 

 

Lees verder…

10897371293?profile=original


Persbericht

Amstelveen 05-07-2017

10897372463?profile=original

De grote misleiding door Martin van Rijn

Uit een interne mededeling van het Indisch Platform (niet bevoegd op te treden namens de gehele Indische Gemeenschap) blijkt dat Staatssecretaris Martin van Rijn heeft besloten tot o.a. een nieuw Indisch Huis (Indisch Herrinnerings Centrum). Hij zegt dit besproken te hebben met de Indische Gemeenschap.

Dit is niet juist. Er is geen enkel overleg geweest met de grootste  Nederlandse vertegenwoordiger van de slachtoffers Jappenkampen Stichting SVJ.

Hierbij heeft de voorzitter van het IP de rol naast VWS van “toezicht houdende coördinator”. Schandelijk na alles wat in 2016 en in dit jaar is gebeurd binnen het Indisch Platform: ondemocratisch wanbeleid .

Een onafhankelijk toezicht zou hier minstens op zijn plaats zijn, gezien het

verleden.

 

Het Indisch Huis

Uit een geheim rapport,  gemaakt door voormalig staatssecretaris Robin Linschoten, op verzoek van de Tweede Kamer, is komen vast te staan dat bij het Indisch Huis sprake was van een falend financieel management en een ernstig tekortschietend bestuur.

Vastgesteld  is een financiële schade van  € 1,5 miljoen Euro. Jaarlijks werd al een subsidiebedrag ter beschikking gesteld aan het Indisch Huis van ca.

€ 0,5 miljoen Euro.

 

Eindverantwoordelijk voor deze zaak waren het Min.van VWS:  Staatssecretaris Ross van Dorp en Jan de Kleijn van het Indisch Platform. Ook was de toenmalige directeur verantwoordelijk.

 

Vele miljoenen van ons belastinggeld weggegooid , zonder dat er straffen werden opgelegd.

 

Om deze zaak maar in de doofpot te stoppen werd er op initiatief van VWS een

nieuwe organisatie opgericht:  Het IHC (Het Indisch Herinnerings Centrum).

Hier werden wederom miljoenen Euro’s beschikbaar gesteld van ons belastinggeld.Van 2013 t/m 2015 meer dan € 2 Miljoen Euro.

 

Tot onze grote verbazing blijkt nu VWS met een nieuw voorstel te komen tot verplaatsing van het IHC naar Den Haag; wederom een vernietiging van eerder verstrekte investeringen  en subsidies.

Ook heeft VWS opnieuw veel geld uitgetrokken voor deze verhuizing.

Waar blijft het inzicht om goed om te gaan met onze belastinggelden.

 

Als Indische Gemeenschap moeten wij reageren op dit wanbeleid!!! 

 

Stichting Vervolgingsslachtoffers Jappenkamp

 

 ICM 6.7.2017

Lees verder…

10897234678?profile=original
10897377874?profile=originalUITNODIGING

26  T/M 30  juli staat ICM op Pasar Malam Steenwijk

Bij ICM stand kunt  U zich aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.

Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen. Wij hebben veel middelen nodig voor

betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald. In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers geïnformeerd.

Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd dat NL Staat het geld van de republiek nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG). Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66. 

 

Voor fase I (veel geld) werd deze betaald uit het potje van ICM abonnementen en resterende deel uit privé. Nog niet te spreken de mensen die veel werk in project ACTW66 hebben gestoken, en nog steeds dagelijks doen. ACTW66 hoopt het vertrouwen te herstellen onder Nederlandse Indische Gemeenschap, die de hoop en vertrouwen in Het Indisch Platform  na 50 jaar.

10897354497?profile=original

De 5 daagse Pasar Malam Istimewa in Steenwijk is gratis toegankelijk

Datum: 26 t/m 30 augustus
Locatie: Markt, Steenwijk

De Pasar Malam Istimewa is in 10 jaar een begrip geworden in Steenwijk. Het evenement dat als een 3-daagse festiviteit begon, is in de loop der jaren uitgegroeid tot een 5 daagse Pasar Malam met ca. 25.000 bezoekers. Velen weten in deze week de weg naar Steenwijk te vinden. Dat is ook niet verwonderlijk omdat de Pasar Malam een onderdeel van de Vestingsfeesten is en naast de pasar valt er veel meer te beleven in en om Steenwijk. Woensdag 26 juli van 08.00 tot 12.00 u kunnen kinderen hun spulletjes verkopen. Vanaf 10.00 u is er in de winkelstraten een braderie. U kunt uw bezoek aan de Pasar Malam ook combineren met een bezoek aan Taman Indonesia, een Indonesische dierentuin net buiten Steenwijk.

10897374867?profile=original

De 11e editie van de Pasar Malam Istimewa in Steenwijk is de grootste gratis toegankelijke Pasar Malam van het Noorden van Nederland en zal plaatsvinden op de markt in het centrum van Steenwijk. Het programma bevat grote namen zoals Jimi Bellmartin, Harold Verwoert, Free Line, Two Lucky Minds en John Russell Jr.
Steengoede bands als The StreetRollers, Hot News, Challenge XL, Wipe Out Selection en Taylor Made Band zullen weer voor het welbekende swingende sfeertje zorgen. En culturele dansdemonstraties van Sekar Ayu, Srikandi, Aniadi Art, Warna Semesta Dance Collaboration, Naomi Bellydance Entertainment en Peduli Seni Indonesia zullen u iets laten proeven van de cultuur van het Oosten. 

10897375070?profile=original

dansgroep voor restaurant "De Heeren van de Rechter" in Steenwijk

10897375677?profile=originalFeestavond

Ter gelegenheid van de Vestingsfeesten in Steenwijk zal er op woensdagavond 26 juli een speciale feestavond zijn op het Pasar Malam plein. Deze feestavond wordt ingevuld met een speciaal programma van de populaire en zeer succesvolle coverband Recession. Deze avond feesten we door tot middernacht met muziek van toen en nu !

Coverband Recession (foto: created by samantha bonouvrie)

10897358474?profile=original

Lekker eten op de Pasar Malam (foto: Rob Daniels)

Naast dit muziekspektakel wordt er natuurlijk ook gedacht aan de inwendige mens! Met maar liefst 3 Indische restaurants en diverse kraampjes met snacks is het culinair proeven en genieten op het plein. En dat is natuurlijk waar de Pasar Malam onder meer om bekend staat.
Voor uw ogen en neus worden de lekkerste gerechten bereid. De drie restaurants hebben een eigen terras waar u lekker kunt zitten en uitrusten nadat u langs het grote aantal kramen met hun diversiteit aan Oosterse producten hebt gewandeld. Maak eens een praatje met de standhouders; ze kunnen u alles vertellen over hun producten en aanbiedingen.
We hopen natuurlijk op mooi weer maar omdat dat het weer in Nederland erg onvoorspelbaar is plaatsen we over de kramen grote tenten die bescherming zullen bieden tegen de zon of de regen. Ook over het publieksgedeelte komt een ruime overkapping.

Programma en openingstijden
 
Net als bij de voorgaande edities wordt het programma gepresenteerd door Sylvia Elders.
Sylvia is een echte kenner van de Indonesische cultuur. Zij vertelt u graag over de geschiedenis, muziek, dans, culinaire lekkernijen en tradities. Gekleed in de Indonesische klederdracht, de sarong kebaya, neemt zij u mee naar de Gordel van Smaragd.
 
Download hier het programma

10897360499?profile=originalWoensdag 26-07
12:00 – 00:00
 
The Streetrollers:
Een band, geïnspireerd door de sound van de 50’s & 60’s en opgegroeid met de fameuze indorock maakt van elke gelegenheid een feestje. Of het nou in een kroeg is of op een Pasar Malam, met de Streetrollers gaan de voetjes geheid van de vloer. Van Poco Poco tot Rock&Roll.
 
Harold Verwoert:
Harold Verwoert is een echt multitalent! Men zou hem van veel producties moeten kennen; als de bekende zwarte Piet “Coole Piet Diego”, deelnemer aan het songfestival of presentator van RTL4, TROS en Omroep MAX programma’s.
Maar Harold heeft ook een grote voorliefde voor muziek. Hij is een zanger in hart en nieren. Met een breed repertoire kan Harold zijn veelzijdigheid laten horen en zien. Van Elvis Presley tot prachtige ballads; met zijn warme stem weet Harold de mensen te raken.

Dansgroep Sekar Ayu:
Steenwijk verkeert woensdag in tropische sferen door de dansgroep Sekar Ayu. Een Indische dansgroep die je laat genieten van al het moois uit de Indische danscultuur. De dansdemonstraties en kostuums zijn precies zoals u die ook op Java of Bali kunt zien.
 
Coverband Recession:
Deze steengoede band zal de Vestingfeesten in Steenwijk afsluiten (20.00 tot 00.00 uur).
Voor coverband Recession is geen kroeg te klein en geen tent te groot. Ze zorgen altijd voor een knallend feest met maar één mogelijke uitkomst: voetjes van de vloer, handen en biertjes in de lucht. Met een goede muzikale mix van toen en nu, gebracht op de bekende Recession manier (lees: energiek, positief en eigen), weten ze van elk feest een mooie herinnering te maken.

10897375288?profile=originalDonderdag 27-07
12:00 – 22:00
 
Challenge XL:
Challenge wordt vooral gekenmerkt door een uitgebalanceerd repertoire dat o.a. bestaat uit dance classics, country, linedance en Indische keroncong muziek. De wijze waarop de liedjes worden gebracht en de eigen interpretaties hiervan, maken  de specifieke Challenge-sound.
 
Jimi Bellmartin:
Geboren in 1949 in Bogor op West-Java, heet eigenlijk Jimmy Silawanebessy en zingt als geen ander de beste soul klassiekers. Samen met Ernst Jansz (Doe Maar) nam hij het nummer Barak 23 op dat gaat over zijn jeugdherinneringen.

Jimi Bellmartin (Foto: Peter Veerman)
 

Dansgroep Srikandi:
Srikandi is een traditionele Indonesische dansgroep die op de Pasar Malam Steenwijk de traditionele Indonesische danscultuur demonstreert


10897376464?profile=originalVrijdag 28-07

12:00 – 23:00
 
Hot News:
Hot News is opgericht, nadat Oscar Rexhäuser in 2006 zijn basgitaar aan de wilgen heeft gehangen en de formatie The Hot Jumpers ophief.  Leading Lady van het orkest is de pittige en expressieve Shirley Salomon. Het repertoire is zeer veelzijdig en van hoog muzikaal niveau met Top40 muziek, soul, country, country rock, modern, Zuid-Amerikaans en natuurlijk veel Indische liederen.  

De band Hot News stond al eerder op de Pasar Malam in Steenwijk

Free Line:
Dit duo heeft ruime, internationale ervaring op muziekgebied. Jeannette was jarenlang leading lady bij het trio Los Alegres en daarnaast werkte ze samen met André van Duin, Shirley Bassey en Timi Yuro. En Benny heeft onder andere samengewerkt met The Javalins en Andy Tielman.
 
Aniadi Art:
Deze dansgroep staat onder leiding van Made Aniadi. Made is geboren op Bali. Zij is niet alleen de leidster maar ook de choreograaf en uitvoerend danseres. Met veel passie brengt deze groep de rijke danscultuur uit Indonesië naar het podium.
 
10897376285?profile=originalZaterdag 29-07
12:00 – 00:00
 
Wipe Out Selection:
De indorock band Wipe Out Selection is ontstaan in het najaar van 2010 en sindsdien gaat het zeer goed met de band. Deze band uit Den Helder heeft in zeer korte tijd Nederland veroverd en is uitgegroeid tot één van de meest gevraagde bands op Indische evenementen. Met de typische indorock, gecombineerd met mooie Indische liedjes weten ze de dansvloer altijd vol te krijgen.
 
Warna Semesta Dance Collaboration:
Deze groep is één van de weinige groepen die ook een zeer goede mannelijke danser in haar midden heeft. Naast de traditionele dansen blinkt Warna Semesta Dance Collaboration uit in de hedendaagse moderne Indonesische danscultuur.
 
Naomi Bellydance Entertainment:
Naomi is geen onbekende in Steenwijk. Ze heeft haar eigen dansschool in Dorpshuis Onna. Op de Pasar Malam zal Naomi een éénmalig optreden verzorgen. De Oriëntaalse dans en muziek zijn van kleins af aan al in haar leven aanwezig geweest en dat de bellydance haar passie is is zeker terug te zien in dit weliswaar korte maar zeker erg krachtige optreden. 

10897376678?profile=originalZondag 30-07
12:00 – 20:00
 
Taylor Made Band
De muziek van Taylor Made is volledig aangepast aan de diepe bariton stem van Eddie Taylor.
Deze 10 koppige band, compleet met blazers, speelt heerlijke soul, funk en jazz.
 
John Russell Jr.
De zoon van Big John Russell (“I Never Loved A Woman The Way That I Love You” & "Hokie Pokie”) treedt in de voetsporen van zijn vader. Men zal genieten van zijn soul en funky nummers.
 
Dansgroep Peduli Seni Indonesia
Deze dansgroep staat onder leiding van één van Nederlands beste danseressen: Deby Subiyanti.
Geboren in Indonesië waar ze zich de Javaanse en Balinese dans tot in de perfectie eigen gemaakt heeft. In Nederland heeft ze een dansgroep samengesteld met enkel de beste danseressen.

 De Pasar Malam Istimewa is steeds meer van alle Steenwijkers geworden. Maar niet alleen van hen want uit heel Nederland komen de zomerthuisblijvers naar Steenwijk. De hotels in en om Steenwijk zitten dan ook snel vol. De sfeer en de gezelligheid op de pasar zijn in de loop van de afgelopen 10 jaren inmiddels alom bekend. De mensen die nog geen kennis hebben gemaakt met een pasar denken soms onterecht dat dit evenement alleen bedoeld is voor de Indische Nederlanders. Het tegendeel is waar. In feite is de pasar een gezellig en betaalbaar dagje uit voor alle Nederlanders die van de Indische keuken houden en zich senang voelen in de exotische sfeer en cultuur. De pasar is er voor iedereen die zich bij ons op de pasar thuis voelt. Vorig jaar werd de pasar dan ook druk bezocht door allerlei bevolkingsgroepen. Vrijwel iedereen houdt van Indisch eten, lekker op een terrasje relaxen, genieten van muziek en dans en slenteren over de Oosterse markt.
 
Het Team van Istimewa en Stichting Vestingstad Steenwijk en haar winkeliers en horeca hopen u allen welkom te mogen heten en wensen u een geweldig mooie en sfeervolle Pasar Malam toe!

10897361299?profile=original

Unieke Pasar Malam Istimewa tas met inhoud
Bij de stand van Taman Indonesia op de Pasar Malam zijn unieke Pasar Malam Istimewa tassen te koop.
Voor maar €5,00 bent u de trotse eigenaar van een goed gevulde Istimewa tas!
U kunt kiezen uit 3 vrolijke kleuren.
In de tas zitten een fles zoete ketjap van ABC, een pak Mae Ploy kokosmelk en een Indisch kookboek, koopje toch?!

Lees verder…

Pasar Malam Emmeloord succesvol en druk bezocht.

Pasar Malam Emmeloord succesvol en druk bezocht.

10897368698?profile=original

Reeds en geruime tijd gingen er stemmen  op  in deze gemeente  een Pasar Malam naar Emmeloord wilden halen. Na een strijd zag de gemeente het ook al zitten om i.s. Stichting Benefietvoornop om de Stichtig Stellar events te benaderen om mooie Pasar Malam op te zetten.  

Al eerder in  2010 in dezelfde regio werd ook met Stichting Stelllar Events een prachtige pasar malam gegeven in het Flevoparq van Dronten, toen eigenaar van Thony Schwab. In het verlengde hiervan Harderwijk met inbreng van de Gemeente Harderwijk.

Terug naar de Pasar Malam Emmeloord,

Nieuw was dit evenement voor de bewoners die kwamen en komen met volle boodschap tassen met Indisch waar en eten, en later kwamen ze  weer terug  o.a. voor het optreden van Massada.

Nu al werd besloten  vanwege het geslaagde event voor 2 editie  voor het volgen jaar.

10897369073?profile=original

10897369481?profile=original

ICM stand werd in het zonnetje gezet, en werd door veel Indischen bezocht en bekenden zoals Ewald het oudste ICM abonnee die even overkwam van Lombok (ind).  Uiteraard kwamen ze ook voor petitie traktaat van Wassenaar en inschrijvingen, ruim 413 man/ vrouw.

Met dank bij  deze aan de organisatie, en tot volgend jaar!

Lees verder…

10897358656?profile=original

Istimewa nieuwsbrief

De 5 daagse Pasar Malam Istimewa in Steenwijk is gratis toegankelijk

Datum: 26 t/m 30 augustus
Locatie: Markt, Steenwijk

De Pasar Malam Istimewa is in 10 jaar een begrip geworden in Steenwijk. Het evenement dat als een 3-daagse festiviteit begon, is in de loop der jaren uitgegroeid tot een 5 daagse Pasar Malam met ca. 25.000 bezoekers. Velen weten in deze week de weg naar Steenwijk te vinden. Dat is ook niet verwonderlijk omdat de Pasar Malam een onderdeel van de Vestingsfeesten is en naast de pasar valt er veel meer te beleven in en om Steenwijk. Woensdag 26 juli van 08.00 tot 12.00 u kunnen kinderen hun spulletjes verkopen. Vanaf 10.00 u is er in de winkelstraten een braderie. U kunt uw bezoek aan de Pasar Malam ook combineren met een bezoek aan Taman Indonesia, een Indonesische dierentuin net buiten Steenwijk.

10897374867?profile=original

De 11e editie van de Pasar Malam Istimewa in Steenwijk is de grootste gratis toegankelijke Pasar Malam van het Noorden van Nederland en zal plaatsvinden op de markt in het centrum van Steenwijk. Het programma bevat grote namen zoals Jimi Bellmartin, Harold Verwoert, Free Line, Two Lucky Minds en John Russell Jr.
Steengoede bands als The StreetRollers, Hot News, Challenge XL, Wipe Out Selection en Taylor Made Band zullen weer voor het welbekende swingende sfeertje zorgen. En culturele dansdemonstraties van Sekar Ayu, Srikandi, Aniadi Art, Warna Semesta Dance Collaboration, Naomi Bellydance Entertainment en Peduli Seni Indonesia zullen u iets laten proeven van de cultuur van het Oosten. 

10897375070?profile=original

dansgroep voor restaurant "De Heeren van de Rechter" in Steenwijk

10897375677?profile=originalFeestavond

Ter gelegenheid van de Vestingsfeesten in Steenwijk zal er op woensdagavond 26 juli een speciale feestavond zijn op het Pasar Malam plein. Deze feestavond wordt ingevuld met een speciaal programma van de populaire en zeer succesvolle coverband Recession. Deze avond feesten we door tot middernacht met muziek van toen en nu !

Coverband Recession (foto: created by samantha bonouvrie)

10897358474?profile=original

Lekker eten op de Pasar Malam (foto: Rob Daniels)

Naast dit muziekspektakel wordt er natuurlijk ook gedacht aan de inwendige mens! Met maar liefst 3 Indische restaurants en diverse kraampjes met snacks is het culinair proeven en genieten op het plein. En dat is natuurlijk waar de Pasar Malam onder meer om bekend staat.
Voor uw ogen en neus worden de lekkerste gerechten bereid. De drie restaurants hebben een eigen terras waar u lekker kunt zitten en uitrusten nadat u langs het grote aantal kramen met hun diversiteit aan Oosterse producten hebt gewandeld. Maak eens een praatje met de standhouders; ze kunnen u alles vertellen over hun producten en aanbiedingen.
We hopen natuurlijk op mooi weer maar omdat dat het weer in Nederland erg onvoorspelbaar is plaatsen we over de kramen grote tenten die bescherming zullen bieden tegen de zon of de regen. Ook over het publieksgedeelte komt een ruime overkapping.

Programma en openingstijden
 
Net als bij de voorgaande edities wordt het programma gepresenteerd door Sylvia Elders.
Sylvia is een echte kenner van de Indonesische cultuur. Zij vertelt u graag over de geschiedenis, muziek, dans, culinaire lekkernijen en tradities. Gekleed in de Indonesische klederdracht, de sarong kebaya, neemt zij u mee naar de Gordel van Smaragd.
 
Download hier het programma

10897360499?profile=originalWoensdag 26-07
12:00 – 00:00
 
The Streetrollers:
Een band, geïnspireerd door de sound van de 50’s & 60’s en opgegroeid met de fameuze indorock maakt van elke gelegenheid een feestje. Of het nou in een kroeg is of op een Pasar Malam, met de Streetrollers gaan de voetjes geheid van de vloer. Van Poco Poco tot Rock&Roll.
 
Harold Verwoert:
Harold Verwoert is een echt multitalent! Men zou hem van veel producties moeten kennen; als de bekende zwarte Piet “Coole Piet Diego”, deelnemer aan het songfestival of presentator van RTL4, TROS en Omroep MAX programma’s.
Maar Harold heeft ook een grote voorliefde voor muziek. Hij is een zanger in hart en nieren. Met een breed repertoire kan Harold zijn veelzijdigheid laten horen en zien. Van Elvis Presley tot prachtige ballads; met zijn warme stem weet Harold de mensen te raken.

Dansgroep Sekar Ayu:
Steenwijk verkeert woensdag in tropische sferen door de dansgroep Sekar Ayu. Een Indische dansgroep die je laat genieten van al het moois uit de Indische danscultuur. De dansdemonstraties en kostuums zijn precies zoals u die ook op Java of Bali kunt zien.
 
Coverband Recession:
Deze steengoede band zal de Vestingfeesten in Steenwijk afsluiten (20.00 tot 00.00 uur).
Voor coverband Recession is geen kroeg te klein en geen tent te groot. Ze zorgen altijd voor een knallend feest met maar één mogelijke uitkomst: voetjes van de vloer, handen en biertjes in de lucht. Met een goede muzikale mix van toen en nu, gebracht op de bekende Recession manier (lees: energiek, positief en eigen), weten ze van elk feest een mooie herinnering te maken.

10897375288?profile=originalDonderdag 27-07
12:00 – 22:00
 
Challenge XL:
Challenge wordt vooral gekenmerkt door een uitgebalanceerd repertoire dat o.a. bestaat uit dance classics, country, linedance en Indische keroncong muziek. De wijze waarop de liedjes worden gebracht en de eigen interpretaties hiervan, maken  de specifieke Challenge-sound.
 
Jimi Bellmartin:
Geboren in 1949 in Bogor op West-Java, heet eigenlijk Jimmy Silawanebessy en zingt als geen ander de beste soul klassiekers. Samen met Ernst Jansz (Doe Maar) nam hij het nummer Barak 23 op dat gaat over zijn jeugdherinneringen.

Jimi Bellmartin (Foto: Peter Veerman)
 

Dansgroep Srikandi:
Srikandi is een traditionele Indonesische dansgroep die op de Pasar Malam Steenwijk de traditionele Indonesische danscultuur demonstreert


10897376464?profile=originalVrijdag 28-07

12:00 – 23:00
 
Hot News:
Hot News is opgericht, nadat Oscar Rexhäuser in 2006 zijn basgitaar aan de wilgen heeft gehangen en de formatie The Hot Jumpers ophief.  Leading Lady van het orkest is de pittige en expressieve Shirley Salomon. Het repertoire is zeer veelzijdig en van hoog muzikaal niveau met Top40 muziek, soul, country, country rock, modern, Zuid-Amerikaans en natuurlijk veel Indische liederen.  

De band Hot News stond al eerder op de Pasar Malam in Steenwijk

Free Line:
Dit duo heeft ruime, internationale ervaring op muziekgebied. Jeannette was jarenlang leading lady bij het trio Los Alegres en daarnaast werkte ze samen met André van Duin, Shirley Bassey en Timi Yuro. En Benny heeft onder andere samengewerkt met The Javalins en Andy Tielman.
 
Aniadi Art:
Deze dansgroep staat onder leiding van Made Aniadi. Made is geboren op Bali. Zij is niet alleen de leidster maar ook de choreograaf en uitvoerend danseres. Met veel passie brengt deze groep de rijke danscultuur uit Indonesië naar het podium.
 
10897376285?profile=originalZaterdag 29-07
12:00 – 00:00
 
Wipe Out Selection:
De indorock band Wipe Out Selection is ontstaan in het najaar van 2010 en sindsdien gaat het zeer goed met de band. Deze band uit Den Helder heeft in zeer korte tijd Nederland veroverd en is uitgegroeid tot één van de meest gevraagde bands op Indische evenementen. Met de typische indorock, gecombineerd met mooie Indische liedjes weten ze de dansvloer altijd vol te krijgen.
 
Warna Semesta Dance Collaboration:
Deze groep is één van de weinige groepen die ook een zeer goede mannelijke danser in haar midden heeft. Naast de traditionele dansen blinkt Warna Semesta Dance Collaboration uit in de hedendaagse moderne Indonesische danscultuur.
 
Naomi Bellydance Entertainment:
Naomi is geen onbekende in Steenwijk. Ze heeft haar eigen dansschool in Dorpshuis Onna. Op de Pasar Malam zal Naomi een éénmalig optreden verzorgen. De Oriëntaalse dans en muziek zijn van kleins af aan al in haar leven aanwezig geweest en dat de bellydance haar passie is is zeker terug te zien in dit weliswaar korte maar zeker erg krachtige optreden. 

10897376678?profile=originalZondag 30-07
12:00 – 20:00
 
Taylor Made Band
De muziek van Taylor Made is volledig aangepast aan de diepe bariton stem van Eddie Taylor.
Deze 10 koppige band, compleet met blazers, speelt heerlijke soul, funk en jazz.
 
John Russell Jr.
De zoon van Big John Russell (“I Never Loved A Woman The Way That I Love You” & "Hokie Pokie”) treedt in de voetsporen van zijn vader. Men zal genieten van zijn soul en funky nummers.
 
Dansgroep Peduli Seni Indonesia
Deze dansgroep staat onder leiding van één van Nederlands beste danseressen: Deby Subiyanti.
Geboren in Indonesië waar ze zich de Javaanse en Balinese dans tot in de perfectie eigen gemaakt heeft. In Nederland heeft ze een dansgroep samengesteld met enkel de beste danseressen.

 De Pasar Malam Istimewa is steeds meer van alle Steenwijkers geworden. Maar niet alleen van hen want uit heel Nederland komen de zomerthuisblijvers naar Steenwijk. De hotels in en om Steenwijk zitten dan ook snel vol. De sfeer en de gezelligheid op de pasar zijn in de loop van de afgelopen 10 jaren inmiddels alom bekend. De mensen die nog geen kennis hebben gemaakt met een pasar denken soms onterecht dat dit evenement alleen bedoeld is voor de Indische Nederlanders. Het tegendeel is waar. In feite is de pasar een gezellig en betaalbaar dagje uit voor alle Nederlanders die van de Indische keuken houden en zich senang voelen in de exotische sfeer en cultuur. De pasar is er voor iedereen die zich bij ons op de pasar thuis voelt. Vorig jaar werd de pasar dan ook druk bezocht door allerlei bevolkingsgroepen. Vrijwel iedereen houdt van Indisch eten, lekker op een terrasje relaxen, genieten van muziek en dans en slenteren over de Oosterse markt.
 
Het Team van Istimewa en Stichting Vestingstad Steenwijk en haar winkeliers en horeca hopen u allen welkom te mogen heten en wensen u een geweldig mooie en sfeervolle Pasar Malam toe!

10897361299?profile=original

Unieke Pasar Malam Istimewa tas met inhoud
Bij de stand van Taman Indonesia op de Pasar Malam zijn unieke Pasar Malam Istimewa tassen te koop.
Voor maar €5,00 bent u de trotse eigenaar van een goed gevulde Istimewa tas!
U kunt kiezen uit 3 vrolijke kleuren.
In de tas zitten een fles zoete ketjap van ABC, een pak Mae Ploy kokosmelk en een Indisch kookboek, koopje toch?!

10897377270?profile=original

Lees verder…

 

10897234678?profile=originalSchrijf U vandaag nog in als deelnemer voor het traktaat van Wassenaar!

Dan kunnen wij morgen aan de slag om de NL - Staat tedagvaardigen via WWW.ICM-ONLINE.NL kan U zich inschrijven.
Ook kunt het inschrijfformulier aanvragen info@icm-online.nl 
U bent € 50 verschuldigd als deelnemer ACTW66, en U heeft 1 jaar gratis een ICM Abonnement en toegang tot ons Video-kanaal, het  enige Indisch Kanaal !  
Let op! Beantwoord de  vragen juist om in aanmerking te komen als onze advocaten er in te slagen de NL - Staat te dwingen tot uitbetaling conform het verdrag Traktaat van Wassenaar.

Bij ICM stand op de pasar malams kunt  U zich aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.

Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen. Wij hebben veel middelen nodig voor betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald. In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers geïnformeerd.

Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd dat NL Staat het geld van de republiek nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG). Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66. 

 

Voor fase I (veel geld) werd deze betaald uit het potje van ICM abonnementen en resterende deel uit privé. Nog niet te spreken de mensen die veel werk in project ACTW66 hebben gestoken, en nog steeds dagelijks doen. ACTW66 hoopt het vertrouwen te herstellen onder Nederlandse Indische Gemeenschap.

Lees verder…
De kort geding rechter in  Arnhem heeft in zijn vonnis geoordeeld, dat het artikel in ICM "De valse vervlogen droom van de Japanse oorlogslachtoffers"  die op  6 juni 2017 om 8:30 werd gepubliceerd zie http://icmonline.ning.com/profiles/blogs/de-vervlogen-valse-droom-van-de-japanse-oorlogslachtoffers verwijderd moet worden, en F.Schwab moet afstand nemen van dit artikel.
 
Bij deze neemt F.Schwab afstand van het artikel en  het artikel van de ICM site is verwijderd.
Lees verder…

22 - 23 juli ICM op Pasar Malam Emmeloord.

10897234678?profile=original10897366701?profile=original22 - 23 juli ICM op Pasar Malam Emmeloord.

Bij ICM stand kunt  U zich aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.

Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen. Wij hebben veel middelen nodig voor betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald. In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers geïnformeerd.

Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd dat NL Staat het geld van de republiek nog steeds niet heeft uitbetaald aan de Nederlandse Indische Gemeenschap (NIG). Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66. 

 

Voor fase I (veel geld) werd deze betaald uit het potje van ICM abonnementen en resterende deel uit privé. Nog niet te spreken de mensen die veel werk in project ACTW66 hebben gestoken, en nog steeds dagelijks doen. ACTW66 hoopt het vertrouwen te herstellen onder Nederlandse Indische Gemeenschap, die de hoop en vertrouwen in Het Indisch Platform en Stichting JES hebben verloren na 50 jaar.

10897354497?profile=original

10897368262?profile=original

10897368299?profile=original
10897368473?profile=original

  

      PRIMEUR !

      ICM BOULEVARD NIEUWS SPECIALE EDITIE

10897362073?profile=original

Lees verder…

Danny Evert met Jack Jersey atribute, tijdens zijn CD - presentatie

10897356663?profile=original

10897356098?profile=original

Helemaal uit Hierden toen Astrid zag het program Danny Evert met Jack Jersey atribute, tijdens zijn CD - Presentatie, de meest geaccepteerde Indisch muzikant / song / tekstwriter door de Nederlandse samenleving die ruim 20 JAAR van ons heen ging. Danny, is een gelukkig man die banden van Jack Jersey nabestaanden heeft gehad zodat Jack Jersey in de herinneringen voortleeft met Danny. Danny wordt bijgestaan door Leblanc als song tektswriter / produces oa. van Frans Bauer. Het idee atribute to Jack Jersey (initiatief) is van Stellar Events organisatie van de Pasar Malam onder andere. U zult Danny & Leblanc vaker nu tegenkomen !

Helemaal uit Hierden  kwam  Astrid  toen ze zag het program Danny Evert met Jack Jersey atribute.

10897357259?profile=original

10897357675?profile=original

10897357868?profile=original

Met dank aan de fotograaf William Da Limalatumeten Tuaselasatumalay

Lees verder…

10897266653?profile=originalKousbroeks KAMPSYNDROOM  

Besproken door: Pjotr X. Siccama – deel 5.

 

In dit deel van de bespreking van het boek lijkt het alsof een pijnlijk herinneringsbeeld wederom uit de laden van verwarring en ontzetting tot leven komt.

De nooit gestelde vraag bij de Indische gemeenschap was én is: had de Nederlandse Staat een echt plan om de nieuwe Nederlanders uit haar kolonie op een adequate manier te laten integreren? Of was er helemaal geen plan, behalve dan dat slechts tijdens een onderonsje van betrokken bewindslieden vage (en duistere) afspraken werden gemaakt? (Ik verwees de lezer naar eerder gepubliceerde artikelen van ondergetekende in ICM: “ontkenning van een bevolkingsgroep” – (Toegegeven dat die bewuste artikelen  in  woede en haast waren geschreven).

In het begin van de vijftiger jaren, precies een jaar na de onfhankelijkheid van de Nieuwe Republiek Indonesië, kwam de commissie Werner met een verwerpelijk rapport over de nieuwkomers uit het voormalig Nederlands Indië.

Deze commissie vreesde storm op komst, donkere wolken en sociale onrust bij de dreigende repatriatie van alle Europeanen uit het voormalig  koloniaal gebiedsdeel.

Kenmerkend voor het rapport waren niet alleen dat de aanbevelingen maar ook dat de rest van het rapport doortrokken was van verwerpelijke en absurde ideeën van de commissie Werner. Een paar ervan zijn onder andere de volgende:

De repatrianten (hier wordt de Indisch-Europese gemeenschap bedoeld), zouden in Nederland tot (grote) sociale onevenwichtigheid en grote onrust leiden. Verder zouden deze mensen niet in staat (liever gezegd: helemaal niet bij machte alsof ze allemaal kennelijk een handicap hadden) zijn normaal in het arbeidsproces e.d. te worden ingezet en  deel te nemen aan de Nederlandse maatschappij. “Zij (Indo-Europeanen) horen thuis in de tropen”, het staat er echt. Enkel de kinderen van de Hollandse KNIL-soldaten, die blonde of rode haren hadden, mochten worden gerepatrieerd, omdat die in de Indische maatschappij discriminatie te wachten stond. (.)  

Ridiculiseren was voor de commissie kennelijk een aparte kunstvorm. Om kort te gaan: een waterval van vooroordelen en valsigheden waar geen einde aan kwam. Het beruchte rapport zou heden ten dage leiden tot aangifte door  het OM wegens rassendiscriminatie van de auteurs (onderzoek van Pelita). Mijnheer Werner had met zijn gruwelrapport tegenover een bevolkingsgroep voor de rechter moeten worden gesleept. Waarom het niet is gebeurd, blijft een raadsel. Nauwelijks drie jaar geleden is de man overleden en al die tijd heeft Justitie liggen slapen. De Nederlandse Staat heeft veel uit te leggen aan haar inwoners en niet te vergeten te herstellen aan met name  het ‘Hollands Huis’ dat dreigt om te vallen van historische missers.

Kwalijk is in dit verband de rol van de kerken, zowel de Rooms Katholieke als de Protestante, die het rapport in haar geheel en niet alleen in de kern hadden onderschreven.  

Wanneer Kousbroek in zijn boek – in een zekere hoofdstuk -heeft over de neiging om enkelen de nek om te draaien, dan ageer ik tegen al diegenen die precies hetzelfde het Werner-rapport voor juist geacht hebben.  Het ernstig verwijt tegenover hen vind ik nog steeds juist en wordt ik weer wit van woede wanneer ik die documenten weer ter hand neem. Enkele  bewindslieden van toen zouden op welke wijze dan ook, op onderdelen zeker en ontegenzeggelijk beïnvloed zijn geweest door het rapport ondanks de verwerpelijkheid ervan.

Werden de mensen (in Indië geboren Hollanders-Europeanen- overigens  en Indische Nederlanders) in dat voormalige gebiedsdeel reeds gediscrimineerd om vrijwel álles, hier in

dit land werden zij wederom geconfronteerd met dezelfde bejegening. De commissie had oogkleppen op, was eenvoudigweg blind en xenofobisch en volstrekt racistisch. 

_10897266695?profile=original_

Foto - 1946 begin van de politionele acties in Nederlands Indië

 

\  foto -Rollende tanks in de straten zonder vreugdevolle gejuich; de oorlog in Indië was in 1945/46  alweer begonnen voor alle inwoners. 

 

10897267466?profile=original

Het rapport krioelde van fouten, misv erstanden en alle vooroordelen die men maar kon bedenken maar vormde onder andere ook de kern van waaruit, calculerend,maatschappelijke relevanties konden worden gehaald (die zo af en toe) nog steeds opgeld doen bij sommigen (en niet alleen bij ambtenaren) en bijgevolg een eigen leven zijn gaan leiden.

Er waren gelukkig nog een paar bewindslieden die hun gezond verstand gebruikten en onderdelen van het rapport  als beleidscriteria – of richtlijnen - terzijde hadden gelegd. Maar het kwaad was reeds geschied waarna het valse script boven het hoofd van de betrokken gemeenschap hing.

De commissie was immoreel en schaamteloos aan het werk geweest, had alles compleet verkeerd getaxeerd en had geen enkel idee (nooit een zg. Socio-onderzoek ingesteld) van de juiste en aanwezige potentie van de nieuwkomers. Kapitaalvernietiging op grote schaal kunnen we zeggen. Kortom Commissie Werner had de Indische gemeenschap bij voorbaat al veroordeeld nog voordat de betrokkenen voet op Nederlandse bodem hadden kunnen zetten tot een verpeste stigmatiserende toekomst.

 Een grotere onbegrijpelijkheid was het zogenaamde modelleren van de nieuwkomers naar Nederlands begrip. Er wás helemaal geen model voor al die mensen die uit een tropisch Nederlands gebiedsdeel kwamen en een ander, meer ideaal beeld van “de  Europese provincie Holland” hadden. Het leidde tot een diepe droefenis en teleurstelling bij de betrokken nieuwkomers.  

Een feitelijke bijzonderheid was bijvoorbeeld het gegeven dat al die Europeanen uit Nederlands Indië (die wel en daar niet geboren waren), WO II hadden meegemaakt geen fysieke (en visuele niet te vergeten) bevrijding en vreugde over het definitieve einde van de Wereldellende kónden beleven zoals die er in Europa en Nederland wel was geweest. De Amerikanen, Engelsen en andere geallieerde manschappen rolden met hun tanks als bevrijders  al joelend de Europese steden in en er werd gejuicht, gedanst, feestgevierd en wat er allemaal niet bij kwam kijken.

Zij, die Europeanen in Nederlands Indië, vielen van de regen in de drup; dat wil zeggen er waren geen juichende geallieerden en vreugdevolle manschappen die door de straten in Indië met tanks rolden (toen de Japanners weg moesten trekken) zij  hadden immers geen tijd om te juichen en de bevrijding te vieren vanwege de opstanden die aan de gang waren (Bersiap e.d.) van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijders.

Dat verschil is heel groot en voor al die mensen zeer traumatisch, dient de Nederlander te weten die hier nooit iets over heeft gehoord. Een journalist van een ochtendblad was verbaasd bij het aanhoren van dit verhaal: hij wist niet beter dan dat in Nederlands Indië de bevrijding exact op dezelfde manier was verlopen. En dat uit de mond van een journalist. Net verlost van de Japanse bezetter, er een oorlogstrauma van overgehouden, of er kwam weer een andere oorlog op hen af.

 

“Nog altijd heb ik de indruk,” schrijft Kousbroek, “..is het taalgevoel van de meeste Indische mensen, onmiskenbaar beter dan dat van geboren Nederlanders.”

Waarom is dat toch?

Weemoedigheid ontdek je in de ontroerende en  oplichtende zinnen wanneer hij schrijft over het zo jammerlijk verdwijnen van het voor hem zo dierbaar Indische-Nederlands dat met zijn zuivere klinkers en zo licht voor de mond uitgesproken en zijn enigszins afwijkende gebruiken van voorzetsels. Dit laatste schrijft hij in volstrekt ironische zin. (de directe herkenbaarheid voor het Indische spreken). Overigens bij de autochtonen komt dit fenomeen eveneens voor, maar dan om verschillende redenen.

Over dit laatste (het gebruik van voorzetsels) is echter een plausibele verklaring voor. De Indische Nederlanders in Nederlands Indië werden immers dagelijks geconfronteerd met het Maleis, zoals Kousbroek ook weet en de dagelijkse omgang met de Indonesiërs verliep in het algemeen op natuurlijk wijze en die bijzondere situatie werden (en worden) wederzijdse datieven en ablatieven van beide talen door elkaar gebruikt voor hen als een zekere natuurlijke verstengeling als gevolg, tot nu toe.

 

Het mooi Indisch-Nederlands wordt nu nog gesproken door oudere Indo ‘s die in dat land zijn achtergebleven en Indonesiërs in Indonesië.

 Het is begrijpelijk dat nu in Indonesië de daar achtergebleven Indische Nederlanders en ook de Indonesiërs zelf die Nederlandse scholing en/of opvoeding hadden gekregen, laten we zeggen ongevraagd  tot conservators zijn gepromoveerd van een taal die zo langzaam uitsterft. Straks kunnen we alleen maar uit geschreven bronnen lezen, maar helaas zullen we niet kunnen hóren hoe die werd uitgesproken: de klanken, kleur en de typische  manier van spreken.

 

 Met Kousbroek treur ik mee als hij schrijft dat het hem met “..treurigheid vervult bij het verdwijnen van die taal..” “Indië verloren, rampspoed geboren.”,

10897267088?profile=original

10897268062?profile=original

Eduard Douwes Dekker (Multatuli)

 

Het gaat hier om verdwijnende talen, taalsyntheses en taalaccenten en allerlei varianten ervan die (voornamelijk) nog weleens  worden gebezigd waar mogendheden hun kolonies hadden: India, Zuid-Oost Azië.

Het grappige verschijnsel over het successievelijke verdwijnen van bijvoorbeeld een taalvariant (wellicht ook van dialecten), specifieke accenten en typische tongvallen kwam de schrijver tegen in de stad Londen (maar ongetwijfeld ook elders in Groot-Brittanië), waar een immigrant uit India het ons zo vertrouwde Indiaas Engels ‘verruild’ had voor het Cockney’s, (op natuurlijke wijze nemen we aan) maar dan wel met die zeurderige irritante toon zoals de inboorlingen (Kousbroek:in India) plegen te spreken.

Eigenlijk gaat het net zo in Holland, waar de laatste twee generaties Indische Nederlanders alweer (sinds 1930 is dit ongeveer de 5e), die toch dat ander Nederlands van hun ouders niet klakkeloos hebben overgenomen. Deze generatie Indo’s heeft op een zo natuurlijke manier de omgeving verkend, geleerd, geëxpirimenteerd en geluisterd, bewust en onbewust en de taal niet alleen ingepast in de nodige

communicatie, maar sluimerend verrijkt met hún vocabulaire, mimiek, gedragingen en kleur niet te vergeten.  Weemoedig schrijft hij erover en ook met een triestheid getuige te moeten zijn van het dreigende grote verlies van een kostbaar auditief juweel dat dan slechts als een papieren bewijs dient van de geschiedenis van de Indo-taal.

 

Diegene die ooit in India is geweest, zou die Indiase toon, waar Kousbroek over heeft inclusief de mimiek die erbij hoort, direct herkennen bij het volgende verhaal.

Het doet me denken aan een kleine gebeurtenis over de meloenverkoper in India bij wie een regelmatige Indiabezoeker op een dag een stuk meloen kocht voor een bepaalde prijs. De volgende dag kwam de bezoeker precies op dezelfde plek terug en dezelfde  meloenverkoper stond er weer. De bezoeker vroeg om een stuk meloen. Maar deze keer was de prijs van het stukje meloen vertienvoudigd, waarop de bezoeker tegen de verkoper zei dat het gisteren de meloen maar zoveel of zo kostte. De verkoper antwoordde dat het een vergissing was, want gisteren was hij er niet, het moest een andere zijn geweest.

Terwijl de verkoper sprak met het Indiaas Engels wiegde hij (zoals men dat meestal gewend is te doen) met zijn hoofd en antwoordde in het Idiaas/Engels: “No, madam, you are mistaken,

 

yesterday I was not here, it must be somebody else….”  Met de heel karakteristieke accenten op de medeklinkers als de D’s en de T’s.

Een paar Amsterdamse vrienden, regelmatige Indiabezoekers, hebben sindsdien een soort koosnaam gegeven voor die “Indiase inboorlingen” (Kousbroek): “Loddie loddie”. Treffend en met een zekere (Amsterdamse) humor moet ik zeggen bij mij zo geïntroduceerd.

 

10897269264?profile=original 

10897269071?profile=original

 

Drs. K.W. (Werner) Buck Limburgse gedeputeerde in Den Haag.

 

Lees verder…

Boekbesprekingen, DVD en CD's  overzicht per  11 juli 2017

10897255480?profile=originalDe Molukse acties – Peter Bootsma. De beelden van de treinkapingen van Wijster en De Punt en de bezetting van het Consulaat in Amsterdam en de school in Bovensmilde staan bij velen nog op het netvlies. In deze herziene   uitgave   verweeft   de auteur  recente  onthullingen  en auteur recente onthullingen en inzichten met het verhaal dat hij in 2000 schreef over de Molukse acties in de jaren zeventig. Op basis van nooit eerder openbaar gemaakt materiaal, geheime documenten uit de overheids-archieven en tientallen getuige-verklaringen werden eind 2000 vier televisie documentaires gemaakt    en    door    de    NPS uitgezonden. Dit boek is hierop gebaseerd en voegt er bovendien analyses aan toe. Adviesprijs:          € 44,95.

 

10897256292?profile=originalDe VOC, multinational onder zeil – Jan J.B. Kuipers. De eerste scheepvaart naar “de oost” dateert  van 1595 en in 1602  werd de Verenigde Oost-IndischeCompagnie (VOC) opgericht. Deze multinational groeide uit tot     een van de machtigste en belangrijkste    iconen    van    de Nederlandse Gouden Eeuw. Dit boek geeft een panoramisch beeld van de “Edele Compagnie” en werpt een veelzijdige blik op de handelsgebieden tussen Kaap de Goede Hoop en Japan, het leven in Batavia, op zee, thuis in Nederland en op een stoet kleurrijke personen en bewind-voerders. Van de machtige en  wrede gouverneur-generaal Jan Pieterszoon Coen tot de Molukse opstandeling Kapitein Jonker, allen maakten de VOC tot war deze was. Uiteindelijk werd de vierde oorlog met Engeland (1780-1784) teveel voor de VOC, waarna deze in de jaren 1790-1795 werd geliquideerd.  Dit  unieke  boek is tijdelijk  tegen  een  hoge korting

verkrijgbaar. Te bestellen bij: Uitgeverij Walburg Pers, via de webshop: www.walburgpers.nl. De speciale prijs is nu: € 19,95 en na 10 oktober weer de normale prijs van  € 24,95. 

10897256484?profile=originalKlapperbomen in de moesson-wind – Corinne Poleij. Corinne Poleij (1969) woont met haar man en twee kinderen in Dordrecht. Ze is dol op reizen, fotograferen, muziek luisteren, vulpennen en cappuccino. Schrijven is haar grote passie. Zo gaan er jaarlijks kilometers aan brieven de wereld in, want ze heeft overal ter wereld wel een penvriendin. Corinne heeft een toeristische opleiding gevolgd.

De interesse in andere culturen is terug te vinden in haar verhalen en gedichten. In dit boek neemt

ze de lezer mee op een poëtische reis door Indië en Indonesië.       U struint over koffieplantages, sawahs en de jungle. U leest over witte reigers, orchideeën en kalongs. Ze gaat terug in de tijd, waar de baboe de was ophangt en opa een brief schrijft. Ook de Tweede Wereldoorlog komt aan bod. Adviesprijs: € 15,95. 

10897256497?profile=originalWim is weg – Rogier Boon.

Na 14 jaar is het gouden boekje “Wim is weg” weer verkrijgbaar. Het werd in 1959 geschreven en getekend door Rogier Boon, zoon van Jan Boon (Tjalie Robinson).

Het vertelt het verhaal van de kleine jongen Wim, die voor zijn verjaardag een rode driewieler krijgt. Hiermee trekt de jongen de wijde wereld in, maar verdwaalt. Dit is altijd een van de populairste boekjes geweest en was tussen 1960 en 2000 onafgebroken in herdruk. Toen de Gouden Boekjes serie in 2000 overging van De Bezige Bij naar uitgeverij Rubinstein, ontstonden problemen met de erven van Rogier Boon.  Nu zijn die gelukkig opgelost en “Wim is weg” is terug. Een aanrader! Adviesprijs: € 6,95.

10897256894?profile=originalDoor de ogen van het verleden – Dick Rozing. Op 15 augustus verscheen het fotodocumentaire boek Nederlands-Indië: Door de ogen van het verleden. Geograaf en auteur Dick Rozing heeft de geschiedenis van de foto-expeditie, die ruim 100 jaar geleden  plaatsvond  en  het  tot stand komen van de serie van  170 aardrijkskundige fotoplaten uitvoerig beschreven. In 1911 had uitgever Wagenaar Reisiger een missie. Leerlingen uit het voortgezet onderwijs moesten de pracht en de rijkdom van Nederlands-Indië kunnen zien. Het bestaande beeldmateriaal in het onderwijs was summier. Geen kleurige wandplaten, maar echte foto's moesten het ware Indië tonen. Het 128 pagina's tellende boek is ruim geïllustreerd. Archiefonderzoek heeft aangetoond dat niet alle 170 fotoplaten door één fotograaf zijn gemaakt. Ze zijn allemaal in het boek opgenomen, waarvan vele paginagroot. Op Bos-atlaskaarten uit 1910 zijn de plaatsen aangegeven waar de foto's zijn gemaakt. Tot slot heeft Rozing zeven hoofdrolspelers met korte biografieën in het zonnetje gezet. 

Het boek is in samenwerking met Stichting Pelita in Oegstgeest gerealiseerd. De fotoplaten en teksten uit 1912-1913 zullen gefaseerd op de website  www.doordeogenvanhetverleden.nl en de website www.virtueelindie.nl  verschijnen. Het prachtige foto-boek is te bestellen via de auteur:info@disckrozing.nl. De auteur zal uw exemplaar dan signerenPrijs: € 24,95. Verzendkosten: € 4,36. Lees meer verderop in deze rubriek onder “Presentatie en Signeren”.

10897257489?profile=originalDe aanpassing – Eddy Lie. Een autobiografische roman met verhalen uit Bandung op Java. De hoofdpersoon, Dave, heeft zijn jeugd in Indonesië doorgebracht. Na zijn vlucht uit het kindertehuis leeft hij elke dag buiten in vrijheid met zijn Indonesische vriendjes. Spannende vliegergevechten op Java en het hoeden van karbouwen met zijn vrienden. In dit boek komen oost en west ruimschoots aan bod. De integratie van Dave en zijn leve in twee culturen lopen als en rode draad door het verhaal. Dave verhaalt over zijn onvrijwillige reis naar  Nederland  en  zijn  leven  inDrenthe,  waar  alle  meisjes  Alie schijnen te heten. Zijn vriend Ronnie leert hem over de Drentse cultuur en ook over de meisjes. Adviesprijs: € 18,95.

10897257864?profile=originalHet vergeten verhaal van     een onwankelbare liefde in oorlogstijd – Charles den Tex en Annelies Timmerije. Lienke en Guus Hagers hebben in elkaar de liefde van hun leven gevonden. In Nederlands-Indië zijn ze gelukkig, tot ook daar de oorlog doordringt. Guus is een goede gevechtsvlieger bij de Indische luchtmacht en wordt voor een korte missie naar Australië uit-gezonden.  Voor hij terug kan, valt Japan Indië binnen en wordt Lienke geïnterneerd. Drie jaar vecht de vlieger om terug te komen  naar zijn vrouw.  Hij raakt verstrikt in een smerig politiek spel. Na de oorlog worden ze herenigd en alles lijkt gelukkig. Echter Guus’ oorlogservaringen slaan een wig tussen hen in. Adviesprijs: € 19,95.

10897258097?profile=originalDe smalle weg naar het verre noorden – Richard Flanagan. Richard Flanagan schreef een meesterwerk over de gruwel van de oorlog en de onmogelijkheid van de liefde</b>Augustus, 1943. In een uitzichtloos Japans krijgsgevangenenkamp aan de Birma-Siam Dodenspoorlijn wordt de Australische legerarts Dorrigo Evans achtervolgd door een vroegere liefdesaffaire met Amy, de jonge vrouw van zijn oom.

Terwijl hij knokt om zijn manschappen van uithongering, cholera en andere wreedheden    te redden, krijgt hij een brief     die zijn leven voor altijd zal veranderen. De smalle weg naar het verre noorden is een gruwelijk mooi coming-of-age verhaal, niet alleen over de onmenselijkheden en de verschrikkingen van de oorlog, maar ook over de liefde in al haar vormen. Het is het relaas van een oorlogsheld die hunkert naar passie en erkenning, alleen maar om erachter te komen wat hij verloren heeft. Adviesprijs:     € 24,99

10897258666?profile=originalAls de tijd voor altijd stil zou staan. – Ivan Wolffers. Over leven, liefde, tijd en dood
‘Wat betekent “ik zal je nooit vergeten?”’ vraagt Helena, die tweeënhalf jaar oud is. Ze heeft die woorden in een liefdesliedje gehoord. Nooit, een woord dat net zo moeilijk is als altijd of eeuwig. De werkelijkheid ligt tussen even en oneindig en is tijdelijk. 

Misschien is dat wel het moeilijkste van kanker, dat je gedwongen wordt om je horloge gelijk te stellen met de werkelijkheid van de levensduur. Liever geloof ik in sprookjes over eeuwige jeugd en zing ik liedjes over liefdes die sterker zijn dan de dood.’ Dit boek is confronterend en ontroerend tegelijk. Erin lezen doet je nadenken over de belangrijke zaken in het leven en scheidt ze eenvoudig van de onbenulligheden. En dat is de kracht van het woord.Adviesprijs: € 19,95.

 

Lees verder…

10897314458?profile=original10897234678?profile=original7-8-9 juli  ICM met ACTW66  op Pasar Malam Eindhoven van Stellar Events.

Enkele boeken " Rapport traktaat van Wassenaar ", deze liggen ter inzage voor U bij ICM stand. Deze worden naast de handtekeningen met het boek aan het nieuwe Kabinet aangeboden. 

10897370462?profile=original

U kunt hier ook terecht met uw vragen. 

U kunt zich  ook aanmelden voor deelnemer ACTW66 als U meent recht te hebben op de compensatie zoals beschreven in het verdrag van Traktaat van Wassenaar.

Uiteraard kunt u ook doneren als sympathisant om ons te steunen.

Wij hebben veel middelen nodig voor betaling van het gehele proces. 1 geruststelling voor fase I heeft ACTW66 alle noodzakelijk uitvoerende voorbereidende werkzaamheden gerealiseerd. Met de petitiecampagne zijn er 15.000 handtekeningen opgehaald.

In het verlengde van het onderzoek verricht door Halbe Zijlstra, hebben wij derden moeten inschakelen. De resultaten zijn vervat in het boek "Rapport Traktaat van Wassenaar” en uitgebracht door uitgever Calbona. Wat de communicatie betreft zijn alle bewindslieden van de Kamers zijn geïnformeerd. Persoonlijk werd de president Joko Widodo van de republiek Indonesie geïnformeerd. Het wachten is nu op uw donatie of inschrijving als deelnemer ACTW66 zodat wij morgen aan de slag kunnen. 


10897364266?profile=original

10897364484?profile=original

Pasar Malam Eindhoven

 

 

Vrijdag 07 juli

 

13.00 - 13.30 uur CD Ind.muziek

13.30 - 14.00 uur Edu Schalk

14.30 - 15.00 uur Diana & Friends

15.30 - 16.15 uur Batik Dance Theatre

16.45 - 17.15 uur Edu Schalk

17.45 - 18.15 uur Diana & Friends

18.45 - 19.30 uur Batik Dance Theatre

20.00 - 20.30 uur Edu Schalk

21.00 – 21.45 uur Diana & Friends

22.00  uur            Einde

 

Zaterdag  08 juli

 

13.00 - 13.30 uur CD. Ind.muziek

14.00 – 14.30 uur Hawaiian Treasure

15.00 - 15.45 uur Jammpurr

16.00 - 16.45 uur Danny Everett

17.15 - 18.00 uur JammPurr

18.30 - 19.00 uur Hawaiian Treasure

19.30 - 20.00 uur JammPurr

20.45 - 21.45 uur Massada

22.00 uur             Einde

 

Zondag  09 Juli

 

12.00 - 12.30 uur  CD Ind.muziek

12.30 - 13.00 uur  Swinging Sound Machine

13.30 - 14.00 uur  Warna Semesta

14.30 - 15.00 uur  Swinging Sound Machine

15.30 - 16.15 uur  Abadi (krontjong orkest)

16.30 - 17.00 uur  Warna Semesta

17.30 - 18.30 uur  Swinging Sound Maschine

19.00 uur   Einde

Lees verder…

Eetfeestje bij dierenpark Taman Indonesia

10897365479?profile=originalPersbericht

Kallenkote, juli 2017

 

Eetfeestje bij dierenpark Taman Indonesia

Genieten van de Indonesische cultuur op de kleinste, maar gezelligste Indische markt van het Noorden.

 

Indonesische sferen midden in dierenpark Taman Indonesia. De Pasar Boemboe wordt gehouden op 8 en 9 juli en, zoals de naam al verluidt, zullen er tal van kramen staan met verschillende soorten boemboes, gerechten, sate en lekkernijen. Op deze manier kunnen de bezoekers kennismaken met de Indonesische keuken. Er zijn natuurlijk ook een hoop andere dingen te beleven op de Pasar Boemboe. Op zaterdag zal de Indonesische zanger Hans Milane het publiek vermaken. Op zondag treedt de krontjong band Toegoe Modern op.

 

Pasar Boemboe

U kunt genieten van verschillende lekkernijen die vers voor u worden bereid. Natuurlijk kan de poco poco gedanst worden op vrolijke muziek, maar er is meer. Er is een kleine markt met onder andere kookgerei, Tjendol, Indonesische (kinder)kookboeken en nog veel meer. Kinderen kunnen zich verkleden in Indonesische kledij, bouwen met bamboe en kijken naar ‘Kantjil’, het Wayang schimmenspel. Er is dus een hoop te beleven op de Pasar Boemboe! Voor meer informatie kunt u terecht op www.taman-indonesia.nl/evenementen.

 

Krontjong Toegoe modern

Op zondag 9 juli treedt Krontjong Toegoe Modern op. Een band die bestaat uit negen leden die samen bijzondere muziek maken. Oude Krontjong liederen uit de Toegoenese traditie worden namelijk gecombineerd met hedendaagse instrumenten. U kunt zaterdag dansen op onder andere: Country, Marenge, Poco-Poco en Moluks Krontjong muziek. 

 

 

 

 

 

Artiest Hans Milane

Op zaterdag 8 juli treedt zanger Hans Milane op.  Hans is al sinds zijn jeugd bezig met het maken van muziek samen met zijn familie. Naast Indische en Molukse muziek, zit ook country, soul en indorock in zijn repertoire.  

 

Hij zal ons zaterdag 8 juli verassen met zijn prachtige stem en verschillende Indische en Molukse nummers.

 

 

 

 

 

Taman Indonesia

De Pasar Boemboe wordt jaarlijks gehouden in Taman Indonesia. Dit exotische dierenpark in Kallenkote (bij Steenwijk) herbergt vele Indonesische dieren, een eethuisje en een winkel, waar een groot aanbod van Indonesische kleding, Aziatisch voedsel, batikstoffen en interieurartikelen worden verkocht. Een wandeling door de tuin van Taman Indonesia is een ware ontdekkingstocht: Indonesische vogels en kleine Aziatische zoogdieren in een sfeervol aangelegde tropische tuin.

 

Naam: Pasar Boemboe

Datum: 8 & 9 juli

Tijden: 12:00 – 18:00

Adres: Kallenkote 53, 8345 HE te Kallenkote

Website: www.taman-indonesia.nl

Organisatie: Taman Indonesia

Email: info@taman-indonesia.nl

 

Lees verder…

10897261876?profile=originalMijn levensverhaal - 4     door onze correspondent in Nieuw Zeeland, Adrian Lemmens

Ik was nu bijna 15 jaren oud en ik kon het thuis niet meer uithouden, door de vele pesterijen en tekortkomingen. Mijn eten was zeer miniem. Ik kreeg nooit vlees of vleeswaren, moest alleen met water en droog brood, veelal ook nog oud brood, genoegen nemen en den Besten had allerlei luxe artikelen, zoals roomboter, rookvlees, belegen kaas, haring en gerookte bokking en vele andere luxe eten, alles rond zijn eigen bord, met notities op verpakkingspapiertjes, zodat ook later, na zijn vertrek, mijn Moeder mij niets kon geven. Ik alleen maar margarine op droog brood had en pap zonder suiker en in de avonden alleen maar een boterham met muisjes. Ik mocht geen jam geen pindakaas, niets, niets. Hoe kon mijn Moeder dat kon aanzien, heb ik nooit begrepen. Vreselijk om zo aan een tafel te moeten zitten en dat allemaal aan te moeten zien. Ik moest gedwongen aan diezelfde tafel zitten, hij wilde dat ik dat meemaakte. Het was een ware marteling.

Uiteindelijk werd ingestemd om mij naar de Scheepvaartopleiding van de Pollux te laten gaan, toenmaals in het Amsterdam Oosterdok. In 1951 met mijn introductie, vertelde mijn moeder mij jaren later, van hoe die was geweest. De kapitein was een zekere Vietor. De introductie duurde bijna twee uren, in welke tijd ik in de gang voor de deur op de grond zat. Na mijn introductie adviseerde den Besten  mij hard aan te pakken tijdens mijn opleiding. Ik was ongehoorzaam, een dief en wilde niet studeren en ook was ik uiterst onbetrouwbaar.

De kapitein was door deze inleiding echter zeer geschrokken en wilde er niets van weten om mij aan te nemen. Mede door mijn Moeders verlegen inbreng veranderde de commandeur zijn houding. Na een betaling van 4000 gulden te hebben geaccepteerd, werd ik toegelaten. Die betaling van 4000 gulden gebeurde onder de tafel, omdat deze Pollux opleiding, door de scheepvaart maatschappijen van Nederland en de rederijen werden betaald.

Dat geld was echter ook bedoeld, om voor mij een harde behandeling af te kopen. Ik moest zoveel straffen krijgen, dat ik zelden de boot af kon komen, of om naar huis te kunnen komen voor een weekend. Na afloop werd er geborreld en hoorde ik veel gelach. Dit duurde in totaal twee uren.

Mijn behandeling

Tot het einde van mijn opleiding werd van alles gevonden om mij van te beschuldigen. Ook als het duidelijk was dat anderen het hadden gedaan, werd ik aangewezen voor straf. Eenmaal werd ook ik aangewezen, om het kwartier en verblijven van die kapitein op het achterschip van de Pollux, schoon te maken. Bij die gelegenheid was zogenaamd een nagelschaartje, verloren gegaan. Ik werd met de met leder bekleedde stok van een officier bont en blauw geslagen. Mijn keurig afgemeten kastje werd over een periode van drie maanden geregeld, soms dagelijks, ondersteboven gegooid en omdat er nooit iets werd gevonden en ik dus loog, werd ik weer geslagen en verloor mijn weekends. Tijdens de paar vrije weekends die mij nog restten, kon ik hooguit mijn grootvader in Amsterdam ontmoeten ergens op een plein of op straat, waarbij mij een paar gulden in de hand werden gedrukt. In een geheel jaar, dat die opleiding duurde kwam ik slechts twee tot drie maal thuis. Het schaartje werd uiteindelijk na afloop van mijn opleiding, achter

 

10897266871?profile=originalfoto - Adrian Lemmens als matroos bij  K.N.S.M.

het nachtkastje gevonden van het bed van die kapitein. De scheepskok waar de meeste jongens bevreesd voor waren en die altijd aan boord was, nam mij in het geheim onder zijn hoede en gaf mij ook de kans mijn grootvader in het geheim te kunnen ontmoetten. Hij werd mijn vriend. Met de afsluiting van die opleiding ging ik naar zee, en monsterde ik aan bij de K.N.S.M.  En nu begon dus de periode van mijn leven op zee en het complot en de aanslagen op mijn leven.

 

Mijn Scheepvaart periode

Met de beëindiging van mijn opleiding tot een lichtmatroos, op het opleidingsschip de Pollux, dat een replica was van een ouderwetse driemaster Barkentine, een zeilschip, toen in het Amsterdamse Oosterdok gelegen, had ik tevens mijn grote angst voor het water overwonnen, zwemmen geleerd en door het klimmen in de masten, mijn hoogte vrees leren onderdrukken, ondanks dat mij, bij grote hoogten, de haren in mijn nek nog altijd overeind gaan staan.

Ik wist niet dat met mijn eerste aanmonstering, die direct na mijn opleiding aanving, mijn moeder contact had gemaakt met mijn eerste toekomstige bootsman, hem op het hart drukkend, toch vooral goed op mij te passen, daar zij verwachtte, dat mij een mogelijk gearrangeerd ongeluk stond te wachten. Of die Boots dat inderdaad heeft gedaan weet ik niet; waar kon enig gevaar voor mij vandaan komen en waarom waarschuwde mijn eigen moeder mij (haar zoon) niet, voor een mogelijk gevaar?

Mijn eerste reis was met het ms. Artemis van de K.N.S.M. naar Hamburg in Duitsland. Voor een 15 jarige jongen was ik nog steeds totaal onwetend over sexualiteit en alles dat daaraan vast zat, behalve met de masturbaties op de Pollux, waar alle hangmatten, op sommige avonden in een ritme meedansten. Op een gegeven moment werden er vanaf de Reeperbahn drie dames aan boord gesmokkeld. Voor mij was dat een gewaarwording, maar ook een verschrikking, omdat het een aan mij opgelegde taak was, om ze verborgen

te houden en ze van een droogje en natje te voorzien, waarbij ik zelf, in hun verveling overdag, door hen werd achtervolgd en ik van de schrik weg vluchtte.

De Baltische Zee was in de vroeg vijftiger jaren nog steeds een gevaar voor schepen, vanwege de vele zeemijnen. Bij toerbeurt op de voorplecht, was het een gegeven moment mijn beurt, om op de uitkijk te staan. Ik ontdekte een drijvende mijn, waar wij aan stuurboord bijna direct op aanstuurden. Door de scheepsbel te luiden en door mijn geschreeuw en naar bakboord uit te wijken, wisten wij dat ding rakelings te passeren, anders had ik dit nu niet na kunnen vertellen. Wij hoorden enige tijd later deze mijn achter ons schip ontploffen, na waarschuwingen aan  de kustwacht, die de mijn toen onder vuur nam.

Het bracht mijn gedachten op dat moment terug naar een andere tijd, nu alweer een lange tijd geleden:  onze vlucht van Borneo in 1941.

De verdere reis naar de Middellandse zee, was voor mij een gewaarwording en vele nieuwe belevenissen. Van enig gevaar voor mijn leven, was ik mij niet bewust.

De eerste aanloophaven, was Matakala, naar ik mij herinner, in Griekenland, waar wij vijgen laadden. Sommige zeelui legden het daar aan met de  jonge vrouwen en net als voorheen met Hamburg, waren vaak twee pakjes sigaretten waarmee alles werd betaald.

Het kwam in mijn gedachten, dat mijn moeder drie kubieke meter kisten met sigaretten uit Indië had meegebracht, die ook allemaal in de handen van die den Besten vielen, waar toenmaals een auto en meer dan een huis voor konden worden gekocht. Drie kubieke meter kisten met sigaretten, alle toenmaals bekende merken Lucky strike, Phillip Morris, Capstan, enz.  in blik en verder ook nog twee kubieke meter kisten vol met heerlijke Amerikaanse voedselrantsoenen en daar heb ik nooit iets van gezien, of geproefd.

Mijn Moeder kreeg die mogelijkheid, dankzij mijn Vaders vroegere Hoofd-directeur van de B.P.M.-Shell in Balikpapan, ir. A. Scholtens, die vanuit Batavia de na-oorlogse B.P.M.-Shell belangen reorganiseerde en hij mijn Moeder met zijn herkenning toeschreeuwde Thea, Thea,  wat vreselijk dat wij jouw zo kundige man Arie (mijn vader), hebben verloren; wij hebben “juist nu”, zijn geweldige organisatorische talenten zo hard nodig.

Opleidingsschip de Pollux (K.N.S.M.)

Het was deze directeur, ir. A. Scholtens, die mijn moeder adviseerde, om al haar betalingen in sigaretten te veranderen, voor haar reis terug naar Nederland. Het was een geweldig goed advies en was van enorm voordeel voor ons geweest, helaas. Het Amerikaanse voedsel werd destijds door haar uit onze monden gespaard, allemaal voor haar familie. Het kostte mij de grootste moeite, daar niet van te stelen. Tenslotte was ook dat allemaal weer die den Besten, die dat allemaal voor zichzelf in beslag nam.

Even tussendoor

Inderdaad heb ik op alle te noemen of genoemde K.N.S.M. schepen gevaren, maar de volgorde is mogelijk niet correct, daar ik er geen notaties van heb kunnen vinden. Het  is nu immers al meer dan 50 jaren geleden.

Tijdens onze na-oorlogse Batavia periode, werd ik door mijn moeder op een school geïntroduceerd, maar daar bleef het bij, er was voor mij geen belangstelling, geen begeleiding of toezicht en op straffe van mijn moeders altijd harde handen en koude bejegeningen, dorst ik ook nooit ver weg te gaan van de garage, waar wij toenmaals in woonden, in de Europese wijk van Batavia. Ik zag de jongens om mij heen, na hun schooltijden vliegeren met zogenaamde layangs (gevechtsvliegers) met glastouw en het kostte mij met mijn natuurlijke handigheid weinig moeite, om ook mijn eigen layangs te bouwen, kocht mijn dunne vlastouw van de passerende Chinese kooplieden en begon mee te vechten in de lucht.   

Na enige verliezen, werd ik een behoorlijke kampioen en waren de muren van onze inmiddels tweede garage behangen met 15 vliegers, trofeeën die ik had weten te veroveren, tijdens de geregelde layang of vlieger gevechten. Tenslotte had ik de luxe van een loper, of renner, die ik met vliegers betaalde. Het was de gewoonte, om na het neerhalen van een tegenstander, te rennen om die neergehaalde vlieger op te sporen, en was die vlieger van diegene, die hem het eerste bemachtigde, daarom hadden wij renners, ( assistenten ), die achter een verloren vlieger aan gingen, je eigen, of die van de tegenstander.  Ik maakte mijn glas-touw van gestampte kristallen glazen, die ik bedelde van mensen, samen met het in water gekookte cah (een soort lijmpoeder, die ook vaak nog gemengd werd met eidooier voor extra hechtkracht) met het gestampte glaspoeder gemengd. Het touw werd door dat mengsel gehaald en liep men om bomen op het pleintje, het touw uitspannend om te drogen. Het werd zo tot een draad, zo scherp, dat er menige vinger mee opengehaald werd. Maar met mijn tiende jaar, was ik een kampioen met de layang. Mijn beste gevechtsvlieger, was de enige waardevolle schat van mij, met glastouw en alles, dat ik voor mijzelf mocht meebrengen, naar Nederland, maar ook dat bracht mij, naast een avontuur, toch ook weer ellende en het uiteindelijke verlies daarvan.

Op een zonnige middag, op een Zondag, was er een vliegerwedstrijd in Amsterdam, op een grote vlakte tussen de huizen. In mijn onwetendheid, met de Nederlandse gewoonten met vliegeren kon ik niet weten, dat men er alleen maar naar naar al die vliegers staarde en men kennelijk met de gehele familie er bij. En zo liet ik enige tijd later ook mijn eigen vlieger op en na een zeer korte tijd had ik 16 of 17 vliegers naar beneden gehaald, die allemaal in de verte verdwenen. Na van hun eerste verbazing te zijn bekomen, kwam er uiteindelijk aandacht in mijn richting en er plotseling had ik een boze menigte op mij afstormde. Niet echt begrip hebbende voor dit resultaat, achtte ik het beter te verdwijnen en liet  in mijn paniek en grote haast, mijn kostbare vlieger achter.

Ik wist aan die boze mensen te ontkomen en hield mijzelf voor de rest van die dag verborgen. De volgende dag werd ik door een politieagent ondervraagd en kreeg ik later van mijn moeder behoorlijk op mijn donder. Dat was voor mij het einde van mijn layang periode. De glorie tijd van een kleine Indische kampjongen. 

Mijn eerste reis met de ms. Artemis vervolgend

Wij deden Alexandrië aan in Egypte, een nieuwe gewaarwording. Arabieren, met hun leder en verdere prullaria en services, waren een belevenis, duiken naar geldstukken, je haardos: KNIPPEN, KNIPPEN, NIET GOED, HAAR TERUG, werd je toegeschreeuwd, maar je moest uitkijken, dat ze je niet te slim af zouden zijn. Ik kocht niets voor mij zelf, maar een poef voor mijn moeder en een album, dat ik nu nog heb, met mijn vroegere zeereizen-foto’s. Ik had een oude BOX-camera. Verder langs verschillende havenplaatsen langs de kusten van Noord Afrika.

10897272098?profile=originalfoto- Handgemaakt model van de Pollux

Weinig aandacht bestedend aan de Eerste Stuurman, de belangrijkste persoon op een Nederlands koopvaardijschip, die het op de een of andere manier op mij begrepen scheen te hebben, kreeg ik in de gaten dat het niet normaal was om directe orders van hem te krijgen, de bootsman voorbij gaand. Maar in mijn geval was dit meer en meer het geval en naarmate de tijd verliep, gedurende de drie en een half jaar van mijn Zeevaart-carièrre, werd dat steeds onvriendelijker en gevaarlijker en werden mij achter de Boots zijn rug om opdrachten gegeven, die zeer zeker niet bij mijn werk behoorden.    Ik werd kennelijk een speciaal geval. Dit zal in mijn verdere verhaal blijken.

De Kapitein op een schip van die tijd, ziet, of zag men zelden, het was altijd de Eerste Stuurman, die het werk aan de Bootsman delegeerde, die dat werk, op zijn beurt, onder de bemanning verdeelde, inspecteerde en dan na bevindingen weer aan de Eerste Stuurman rapporteerde. De bemanning werkte op roosters, bij de K.N.S.M. was dat drie uur op drie uur af, waar het een matroos of een roerganger was. Een matroos die op stand-by stond, zorgde voor de koffie-ronde op het schip tijdens de vaart. Niet strikt op tijd op je post zijn, was een no-no, en kon grote woede uitbarstingen veroorzaken. Strikte tijden konden mogelijk een 5 1/2 uur slaap een een stuk betekenen, 15 minuten voor opstaan kleden en koffie en vijf tot tien minuten aan de andere kant, met meestal drie ploegen.

Op de brug, was het op zeldzame gelegenheden, dat men de kapitein zag  of ontmoette, waar hij meestal alles met de navigatie naging en onderzocht.

De functie van een Kapitein was naar mijn bevindingen de executieve, de accountant en de zakenman in de havens voor zijn Maatschappij, met tevens de totale verantwoording van en over het schip en haar bemanning, in meerdere mate geassisteerd door de Eerste Stuurman, als zijn directe uitvoerder van zijn bevelen.

De Bootsman van een schip, was de baas van de matrozen, de dek bemanning en werkzaamheden en was hun leider en de uitvoerder van de bevelen van de Eerst Stuurman.

Dat die eerste Stuurman belangstelling en directe inmenging in mijn persoonlijke zeevaart en werk had, waar ik als een lichtmatroos of scheepsjongen, het minste van het minste was, was dus in die tijd, uitermate ongewoon, maar dat wist ik niet, groen als ik in het begin nog steeds was.

De matrozen deelden hun kwartier ook met de Machinisten, die natuurlijk met het onderhoud en op gang houden van de vele machines, een geheel aparte groep vormden, maar dezelfde werkroutines en werk roosters hadden, maar in hun eigen omgeving.  Ik herinner mij een van hen, een machinist, of olie-man, die onze jonge jongens veel last bezorgde en het zelfs vaak gevaarlijk was, om

zijn weg te kruisen, was een zeer gefrustreerde man en hij was kennelijk zo geweldig groot geschapen, dat de vrouwen aan de wal hem zelfs geld aanboden, om toch alstublieft weg te gaan.

Nu op mijn eigen oudere leeftijd en vele, vele jaren later, begrijp ik zijn probleem beter. Men kan zich destijds onze zeemanshumor begrijpen, dat hij zeer gevaarlijk voor onze jonge jongens was. Emmers koud water, wegrennen en verborgen blijven, waren geregelde gebeurtenissen, terwijl voorzichtig om de hoek kijken, voor het verder gaan, voor sommige van onze jongens een aangenomen gewoonte werd. Alleen Antwerpen was voor die man een gelukkige stad, met een voor hem schijnbaar vast adres.

Mijn reizen waren op de schepen, ms. Hestia, ss. Gordias, ss. Titus, ms. Artemis, ms. Hathor, allen van de K.N.S.M., waar de namen, allen van de Griekse mythologie kwamen. Deze vele schepen waar ik op voer, zijn niet op volgorde genoemd, maar daar was altijd weer, ongelooflijk genoeg, dezelfde Eerste Stuurman op elk van die schepen en dat was zeer ongewoon. De verdere bemanning veranderde veelal.

De  thuiskomsten, na een reis, waren voor mij altijd een hevige teleurstelling. Mijn moeder was bedrukt, maar ogenschijnlijk ook altijd blij mij weer te zien, maar het was altijd J. den Besten, die vooraan, aan de voordeur stond en mijn nog gesloten enveloppe met mijn gage, (mijn inkomen) allereerst aannam, het geld uittelde en het allemaal in zijn portemonnee stopte, alleen daarna mocht ik pas binnen komen.  Ik kreeg

Nog een foto van Adrian Lemmens als lichtmatroos.

nooit zakgeld, van mijn eigen verdiende geld. Waarom kwam ik eigenlijk nog thuis, ik wist in die tijd gewoonweg niet beter, en elke keer weer, werden mijn uitgaven onderzocht, door den Besten, een paar hoogst nodige schoenen werden mij naar het hoofd geslingerd, omdat ik daar geen toestemming voor had bekomen, drie flesjes limonade, gekocht van de scheepskantine, over een half jaar lang durende reis, naar de West Indies en Amerika, werden mij beboet en bestraft. Als gewoonlijk zat ik dan thuis, mocht niet uitgaan en had ik ook geen zakgeld voor bus of tram, tot aan mijn volgende oproep, om weer aan te monsteren. Met mijn vertrek, stopte mijn Moeder mij, kennelijk stiekem door haar gespaard geld toe, als zakgeld voor mij voor de reis.

Ik denk nu, of ik ben er zeker van, dat mijn verdere oproepen tot de volgende aanmonsteringen, door diezelfde eerste Stuurman werden georganiseerd, omdat hij (als later zou blijken), in het complot tot mijn eliminatie zat en het ten uitvoer moest zien te brengen. Vele jaren later, niet lang voor mijn emigratie naar Nieuw Zeeland, in een van mijn enige, en zeldzame gesprekken, met mijn moeder, kwam ik tot de overtuiging, dat die officier 15.000 gulden was betaald. Mogelijk, na een succesvolle afronding van zijn complot, nogmaals dat zelfde bedrag, of meer zou ontvangen, zeer waarschijnlijk geheel door Brons betaald. Het is mogelijk, dat mijn eigen inkomens, die door die den Besten aan mij werden ontnomen, ook in die richting gingen. Tenslotte had ik in die drie en een half jaar vaartijd enige duizenden guldens verdiend, die mij geheel werden ontnomen.  

Deze thuiskomst routines, waren elke keer weer hetzelfde en dom als ik kennelijk was in die tijd, was ik zelfs blij, met het maken van een bijdrage tot mijn zogenaamde kosten thuis.  Het verbaasde mij iedere keer weer, waarom ik geen zakgeld kreeg en mijn leven zo beknot werd.  Ik wandelde in de buurt, deed houtsnijwerk en was bezig met mijn postzegels. Het begin waarmede ik met postzegels begonnen was, was ook van een Zwitserse miljonairsvriend uit mijn vaders bridgetijd. Die man was een regelmatige Bridge tafelgenoot van mijn vader, zoals er ook nog twee andere Zwitsers waren. Deze oude vriend van mijn vader, gaf mij (reeds in Indië) zijn waardevolle postzegel-verzameling, als troost en uit vriendschap voor mijn vader, nog in Batavia.

Den Besten verzamelde ook postzegels en wilde geregeld met mij ruilen, maar ik vertrouwde hem niet en weigerde. Na mijn latere, met bedreiging van politie, ook weer door hem aan mij opgedrongen militaire dienst, waarvoor ik in feiten door mijn Vaders dood was gevrijwaard, was met zijn, (den Berstens) verdwijnen (waarover later), ook mijn postzegelverzameling verdwenen. Er waren zeer waardevolle zegels van ver voor die oorlog bij. 

Reeds onrustig, met steeds weer dezelfde Eerste Stuurman, maar niet steeds met dezelfde rest van de bemanningen, overkwam mij de eerste absolute aanslag op mijn leven. Wij waren in Tunis, in Tunesië, Noord Afrika. Vanaf mijn tweede schip, kreeg 

ik altijd directe orders van deze Eerste officier. Eigenaardig was, dat deze man in gestalte, figuur en gezicht, veel op mijn eigen vroegere vader leek.

Terwijl de Arabieren helemaal in de bodem van ons voorruim aan het uitladen waren, het diepste deel van het schip, waar de voormast schuin naar achteren is gezet, er boven stekend, met een terugwijkende zetting, werd mij door die man bevolen die mast te schilderen met een licht goudgele verf, of was het een mosterd kleur. Een onzinnige order, daar die mast nog zeer goed in de verf stond. Maar orders zijn orders.

De K.N.S.M. schepen, die ik persoonlijk heb gekend, hadden in die tijd, allen hun scheepshoorn aan Bakboord zijde boven de zaling in de voormast bevestigd. Men kan al raden wat er gaat komen, maar ik had geen idee en verwachtte het natuurlijk ook niet.  De zaling is een kruisgewijs platform, ongeveer twee derde deel van de hoogte naar de top van de mast, dat een kruis maakt met de mast en normaal een hek er om heeft voor houvast, behalve direct achter de mast en de scheepshoorn. Ik kwam klaar met het schilderen van de top van die mast, verwisselde de verfpot en kwast naar mijn linker hand en greep de scheepshoorn bevestiging vast met mijn rechter hand, om zo voorzichtig van Stuurboord achterom de mast naar Bakboord, de andere kant te klimmen. En terwijl ik achter de mast vrij kwam te hangen, ging plotseling  de scheepshoorn.  Ik was slechts 30 cm weg van die hoorn en door de uitermate grote schrik, verloor ik mijn bezinning en wist ik niets meer….. 

Het beroemde affiche van de K.N.S.M.

Toen ik weer bij zinnen kwam, hing ik met mijn linker hand, aan het Backboord uiteinde van die zaling aan de onderste ring  van de railing, zo’n  twee en een halve meter verder van de scheepshoorn, maar alles was zwart voor mijn ogen. Toen ik, nog steeds hangende aan mijn linker arm en hand, weer een beetje bijkwam, keek ik onmiddellijk naar de brug, waar ik wist dat de scheepshoorn knop was. Daar stond die eerste stuurman, met een gezicht als een doodshoofd, op dat moment zagen zijn ogen rood, (mogelijk in mijn verbeelding), mij aan te staren. Hij kon het zeker niet geloven, dat ik nog leefde. Die val, maar ook die actie, was niet te overleven geweest, op kisten en het stalen dek van de bodem van dat ruim, een mogelijke val van 35 tot 40 meter hoogte.

De verfpot was met de bodem van de pot, op de bodem van het onderste ruim-dek gevallen, waar de verf als een fontein naar boven uit elkaar was gewaaierd en alle Arabieren bespikkeld waren met die verf. Met luid en woedend gegil kwamen die mensen, met messen tussen hun tanden het ruim uit, waar onze dekbemanning naar de mast kwam, om mij te helpen en te beschermen. Ik wist met de hulp van een matroos weer op de zaling terug te klimmen en kwam tot de volgende dag niet meer uit die mast. Het nam mij die gehele nacht daarboven, om van mijn uitzonderlijke schrik, verbazing en die belevenis te bekomen. Ik kon mij gewoonweg niet voorstellen dat een man die zoveel verantwoording had, zoiets had kunnen doen. Dit kon geen ongeluk zijn, immers die mast stond voor het gedeelte van de brug, waar hij zijn hand op die knop drukte en in volledig zicht. Terwijl ook hij het was, die mij met het werk in die mast en hij mij ook zelf in die mast had gestuurd.! Het was ongelooflijk.

In mijn onschuld, had ik desondanks, nog steeds geen vermoedens, (totdat ik later,  op weer een volgend schip, de ss. Gordias, deze keer over de Atlantic), mij iets overkwam, dat mijn nu reeds opgewekte wantrouwen bevestigde.

De bemanning verdedigde de mast tegen die Arabieren, een van hen bleef bij mij op de zaling, om mij te kalmeren, (ik kreeg oncontroleerbare trillingen over mijn gehele lichaam).     Ik kon niets meer doen en gelukkig heb ik die officier bijna een week nauwelijks gezien.

 

Tot zover het vierde deel van het levensverhaal van Adrian Lemmens, dat   hij voor deze NICC Nieuwsbrief schreef

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives