Kousbroeks “Het Oostindisch kampsyndroom”.
Besproken door Pjotr.X. Siccama – deel 11
Zo langzamerhand wordt een ieder horendol van de term ‘politiek correct’. Persoonlijk (ik zal mij er nooit mee bezig houden) heb ik de term nooit in mijn vocabulaire opgezocht omdat ze totaal onzinnig is en wel om verschillende redenen. De Amerikaanse Flora Lewis en Kousbroek noemen het al de nieuwe terreur.
Dat de term van origine uit de koker van het 19e-eeuwse Marxisme komt, verbaast me geenszins en dus komt het bij mij al bedenkelijk over, om het nog maar quasi-eufemistisch uit te drukken.
Vandaar dat het woord correct (fatsoen / als beschavingsethos) om onder andere die reden werd voorzien van het woord politiek ervoor te plaatsen, een en ander om een universeel tintje aan te geven.
Wat wij als beschaving beschaafd en fatsoenlijk vinden duiden we bij voorbeeld en heel gewoon aan met het woord correct/juist, correct gedrag, correcte mensen, correctie manieren correct gekleed, enzovoort. Maar de betekenis die aan term werd en wordt gegeven, is zodanig gepolitiseerd dat bijna van een doorsnee civilisatie geen sprake meer is. Kort gezegd de term is door de politiek gegijzeld met de bedoeling ze stategisch en dus politiek ( en ad libitum) in te zetten zonder expiratiedatum.
De terreur van de nieuwe (in)tolerantie volgens Kousbroek, ontwikkelt zich in de VS van Noord Amerika, waar zelfs op meer als 300 universiteiten volgens Fl. Lewis “hun curriculum hadden aangepast door het verwijderen van wat in pc-jargon ‘dead white males’ wordt genoemd.”
Je krijgt kippevel als je dat leest en denkt vervolgens bijna in een nachtmerrie te zijn aanbeland.
Morele ontwikkelingswerk is een juiste simpele term hiervoor. Een andere door mij bedachte term is ook een mogelijkheid: sociaal correct, maar dit lijkt me eigenlijk voor de hand liggend als het om iets veel groters gaat.
Terug naar de in de VS zo gekoesterde cultuurbarbarisme van pc-jargon “dead white males ..” waarin beroemdheden als Von Goethe, Dante, Schiller, Molière, De Cervantes en alle andere geniale schrijvers en kunstenaars (Westerse) niet langer meer mogen worden voorgesteld als superieur aan andere (zwarte en vrouwelijke (!) nog levende schrijvers uit andere werelddelen, want dan kwetst men hen in hun diepste gevoelens. “De waarheid mag geen argument zijn..(.)”) De krankzinnigheid ten top. Ik zie die mensen (waarvoor de term door Westerse mensen is bedacht) al met het hoofd schudden en denken dat de westerse mensen het leven schijnbaar niet meer zien zitten en hiermee hun zelfmoord aankondigen.
De vrijheid van het woord en de intellectuele vrijheden voor een ieder worden hiermee ‘’im Grunde’’ aangetast. Dient de waarheid niet juist en vooral te allen tijde voorop te staan, of zijn we soms in een Amerikaanse virtuele wereld terechtgekomen?
De bronnen van waaruit deze nieuwe intolerantie voortkomt zijn de Amerikaanse feministische bewegingen en anti racistische groepen, dit even ter oriëntatie.
Stellen we eens voor dat het omgekeerd het geval zou zijn: “Azië en sommige delen van de wereld hebben besloten de Aziatische dode schrijvers (er zijn er veel van beroemd niet te vergeten) niet meer als superieur voor te stellen aan de westerse, etc.” Dit klinkt dan net zo krankzinnig. In beide gevallen discriminerend. De lieden in de Noord Amerikaanse Republieken hebben geen enkel besef dat die Westerse (Europese en alle andere) geniale kunstenaars/wijsgeren/wetenschappers waarnaar wordt verwezen, de mens in al zijn verscheidenheid en dus de universaliteit wilden en willen verheffen en tonen.
Waar wil men heen met deze in de VS bedachte bespottelijkheid term in het onderwijs in die Republieken?
De Amerikaanse onderwijsinstellingen moeten zich maar eens goed beseffen (evalueren voor hen betekent eenvoudig tijdverspilling en dus vergeefse moeite) dat ze dat Europese cultuurerfdeel niet verdiend hebben om het vervolgens de prullemand in te gooien. Het is per slot geen Amerikaans relationele verbintenis waar alles en altijd wat ontbreekt of aan mis is.
Maar voor mij betekent deze hocus pocus uit de VS niets anders dan morele ontwikkelingshulp (voor andere delen van de wereld en niet alleen bedoeld voor de Derde Wereld). Het valt ons telkens weer op dat alles wat ordinair (en vulgair) modieus werd en wordt gelanceerd, uit de VS komt.
Het feit dat de onderwijsinstellingen in de VS voor deze nonsens ontvankelijk blijken, is een teken aan de wand. Wanneer er in het (nu in- c.q. doorgevoerde) curriculum op onaanvaardbare manier wordt omgegaan met het westerse cultuurerfgoed, dat op natuurlijke wijze ontwikkeld en verworven is, door deze te grabbel te gooien, is de VS niet waard erfgenaam te worden genoemd van de Westerse beschaving. Zij die deze grote onzin op die instellingen geïntroduceerd hebben, hebben al helemaal geen besef van enig fundamenteel inzicht, getuige de ontkenning ervan – of laten we wat toegeeflijker zijn: de gelijkstelling tot anderen. Het is per slot ook een vorm van correctheid en fatsoen. Dit wijst op moedwillige ondermijning van alle westerse ethische waarden. Is dát wat die onverantwoordelijken in de VS uiteindelijk willen?
Geëvolueerd? – Waren de oude Antieke Wetten uit Sparta in Griekenland niet als blauwdruk gebruikt voor de Amerikaanse Grondwet? Wat wisten die cowboys uit de voormalige Britse kolonie van grondrechten en grondwetten; daarvoor moesten ze immers te rade gaan bij het oude Europa om hun komende rechten te verzekeren en nu pretenderen iets fenomenaals bedacht te hebben en dat de Wereld op te gaan leggen? Waar halen de Amerikanen de brutaliteit vandaan!
Het doel, zoals dit in het begin, aldus door Flora Lewis beschreven, dient namelijk geen doel en is derhalve van nul en generlei waarde.
De Amerikaanse Flora Lewis neemt terecht stelling tegen deze vorm van intolerante cultuurterreur; citaat: “Ogenschijnlijk heeft pc het doel minderheden te beschermen (…..), maar in de praktijk vernietigt het het vrije woord, de intellectuele maatstaven en ethisch uitgangspunten waarop de westerse democratie (een andere is er tot dusver niet) is gebaseerd.’’einde citaat.
Welnu, hierna moeten de onderwijsinstellingen die nog in die p.c. term geloven, maar eens goed tot zich laten doordringen, wat en hoe nu de (beschaafde) opvoeding van hun kinderen tot stand dient te worden gebracht (geformuleerd en uitgevoerd zoals wij gewoon zijn te doen) en geregeld! (mijn cursivering).
In dit deel zal ik Kousbroek veel citeren omdat hij in dit grote werk de Indische Gemeenschap compromisloos ervan langs geeft wat direct te maken heeft met de hiervoor door mij aangehaalde en beschreven term ‘correctheid’ (modieus jargon: ‘politiek correct’) naar de ontstane nieuwe waanzin van intolerantie in de VS.
Tijdens het lezen in zijn werk voel je zijn irritatie (in sommige situaties groot), geschokt te zijn, en ook de woede niet te vergeten.
Het bezoek van een Japanse premier (Kaifu) aan Nederland bijvoorbeeld om te beginnen was zo’n moment waar het overgrote deel (ik moet op mijn quivive zijn anders trap ik sommigen misschien op de ziel) het met dat bezoek, op z’n zachtst gezegd niet eens was. De Japanse premier kwam hier officieel om “oprecht berouw” te tonen tegenover de slachtoffers. (mandaat van de Japanse regering).
Volgens Kousbroek was dit niet de eerste keer van het ‘berouw’ van Japan, maar vervolgde hij: “..dat zal dan weer kwetsend zijn daaraan te herinneren..”. Kortom zei Kousbroek dat bijna alles wat herinnert aan het slachtofferschap, Japan, de Japanners, herdenking etc. etc. al kwetsend is. Maar waarom toch dat bijna masochistisch gevoel van slachtoffer zijn?
In ieder geval verbaasde Kousbroek zich over het feit waarom de krans zo nodig in het water moest worden gegooid. Het was toch immers niet nodig. En als je de Indische Nederlander kent, was dit niet bepaald een teken van (ingehouden: we laten ons toch niet kennen door zoiets ordinairs te doen) correctheid. De Indo’s staan immers bekend als mensen met verfijnde manieren? Nog afgezien van de goede manieren, blijft het feit van de rancune (wat bij sommigen groot en op de rand van racisme balanceert?). Die is er (en gaat ook nooit meer weg is mijn vrees) tegenover alles wat met de Jap of Japan te maken heeft. Er is niets wat de Japanner in hun ogen nog goed kan doen en wat niet direct wordt afgewezen (Kousbroek). Wat mij persoonlijk betreft (ook ik behoor tot die Indische Gemeenschap), had ik direct uit mijn omgeving gehoord - en mijn deel uit die tijd ervaren - over de beestachtigheid van de oorlog en de Jappanners. Ook ik werd min of meer “geslachtofferd” om het een beetje plastisch uit te drukken, maar wel met de premisse (o.a. in de opvoeding) van het weglaten van het vooroordeel wanneer het om mensen ging. Ook ik had mijn gegronde twijfels over alles en nog wat. En dan die wraak die ik toen als kind om me heen hoorde, en zag hoe haat zich tot groteske vormen kan ontwikkelen en erger nog waartoe die in staat was en is.
De mensen die de WO II met de Jappan hebben meegemaakt, zijn onverzoenlijk en zijn uitermate rancuneus, dat is zeker. Onbespreekbaar blijkt ook dat verleden, dat met het slachtofferschap, de Jap en Japan te maken heeft, waarbij Kousbroek met een paar voorbeelden komt, waarvoor ik me schaam.
Kousbroek geeft enkele voorbeelden van sommige uit de Indische gemeenschap.
Ten eerste haalde hij een zekere mevrouw Ferguson aan die vertelde dat Jappenkampen ook vernietigingskampen zouden zijn: “alleen, het ging er veel langzamer.”
“Het is ernstig dat veel mensen niet meer weten wat de Holocaust inhield,” schrijft hij.
Het vergelijk is werkelijk absurd en refereert aan dezelfde houding van Japan met het altaar voor Auswitsch dat in het ‘Vredesmuseum’ is gebouwd.
Dan herinnert Kousbroek zich de heer Scheepers van het bestuur van de stichting Japanse Ereschulden, die met zijn uitspraak: “..Je moet de Jappen kennen om te weten wat er achter hun glimlach zit die er zo vriendelijk uitziet”, zichzelf niet bepaald een kenner kan noemen van de Japanse Cultuur. Kousbroek: “Ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat de heer Scheepers over de cultuur en de geschiedenis van Japan nooit een letter heeft gelezen..(..) Het zijn stereotyperingen van Aziaten die gangbaar waren direct na de oorlog”.
Een ander lid van de Indische gemeenschap een zekere mevrouw Spoor-Dijkema die na 50 jaar nog verkondigde dat er geen goede Jappanners bestaan, (VN.1991).
Deze uitspraken uit de Indische gemeenschap zijn in en in triest, bedroevend en teleurstellend.
De redactie van de Volkskrant (1991) had schijnbaar in een moment van verstandsverbijstering(?)het geschrift van een zekere heer Korzec geplaatst, die (in een column) ongevraagd commentaar gaf over de, zoals hij het noemde “gedisproportioneerde” aanspraken van de Stichting Japanse Ereschulden.
Hoezo gedisproportioneert? Waar haalt mijnheer Korzec die wetenschap vandaan dat te beweren en zich dat aan te matigen? Stoken en modder over een gemeenschap uitstorten die hij helemaal niet kent; is hij een geïnterneerde uit WO II of een ander oorlogsslachtoffer? Voor zover iedereen weet niets van dat al. Maar het kwaad is al geschied en de destructie is alom verspreid. Het doet er nu ook niet meer toe omdat hij kennelijk de bedoeling had mensen voor de schenen te schoppen en daarmee ook te beledigen. Of draagt deze wijsneuzige meneer nog latente en onbegrepen ressentimenten met zich mee, al zeulend, onder een merkwaardig soort jaloezie waarvan hij zelf oorsprong en oorzaak niet meer weet (als oorspronkelijke niet-westerse Europeaan)? Hier in West Europa voor vol te worden aangezien, moet je toch wel driftig om je heen slaan en zeuren over zaken waar je immers geen ene notie van hebt? Een buitenstaander heeft doorgaans altijd de grootste mond omdat hij zelf betrokken noch verantwoordelijk voelt. Ik gun als sociaal mens en rechtgeaard vrije democraat van nature een ieder zijn mening en de vrijheid een mening te verkondigen zoals men wil, maar hier is geen sprake van een mening: het is een onvervalst oordeel. Dat deze man door Kousbroek is aangehaald met betrekking tot de claims van de Stichting Japanse Ereschulden wil niets zeggen over de kwaliteit van zijn geschrift of denkbeeld, laat staan over de man zelf. Ik raad de man dan ook aan zich eerst te verdiepen in de Indisch/Nederlandse geschiedenis, talloze rapporten en vooral de NIOD rapporten te lezen voordat hij zich waagt aan enig oordeel.
Indien dit toch gebeurt, zal hij mij (en zeker anderen) op zijn pad vinden.
Heel anders is het van de burger/geïnterneerden en anderen die aanspraken maken op een materiele genoegdoening die overeenkomt met andere claims van oorlogsslachtoffers die volstrekt niet bepaald gedisproportioneert is, om dat woord nog maar eens te gebruiken.
Het is mij onbegrijpelijk van Kousbroek dat hij uit de column van Korzec alleen het woord gedisproportioneert eruit heeft gepikt. Over het waarom, krijgen we het volgende te lezen:
Kousbroek: “De overlevenden van de Duitse kampen kregen Wiedergutmachung dat willen de Indische geinterrneerden ook, maar ze willen meer. Ze willen twintig keer zoveel.”
Nu maakt Kousbroek (zelf geïnterneerd, gooit, om het nog erger te lijken, net als Korzec, een knuppel in het hoenderhok, louter om te JENNEN) een behoorlijke fout met de hiervoor genoemde misplaatste en ridicule opmerking. Ik vind dit zo teleurstellend en bijzonder gemeen van de man om een groep mensen (waar hij, naar hij zegt zelf toe behoort) neer te zetten als lamenterende klagers. Kousbroek weet drommels goed dat dit onwaar en buiten de werkelijkheid is! Ze willen helemaal niet MEER, ze willen volledige genoegdoening (hetgeen nog niet is gebeurd) wat hen recht doet en rechtens toekomt, nu in materiële zin die gelijk is aan andere oorlogsslachtoffers. Dat is heel wat anders.Wat kan die man toch zeuren om iets waar hij, naar hij zelf zegt veel moeite heeft over het onrecht zelf dat in dit land met voeten wordt getreden. Onbegrijpelijk.
Bij onze Europese buren gebeurde de compensaties (voor hún kolonieën) toch vloeiender en beschaafder en vraag men zich af of het de Nederlandse regering historisch nog niet duidelijk genoeg is dat de buurlanden Frankrijk, Engeland hun voormalige koloniën (nog afgezien van de VS) en zelfs het straatarme Portugal hun slachtoffers volledig hadden gecompenseerd? De Internationale schande die Nederland hiermee op zich laadt, is buitengewoon groot wanneer dit langer blijft duren. Alles staat in de NIOD-rapporten, wat waar en hoe de Nederlandse regering moet handelen.
Nederland wordt nu Internationaal constant in de gaten gehouden (‘’gemonitored’’zoals dat hedentendage heet) nu deze kwestie speelt en dus actueel is, om te weten op welke manier en vooral waarmee de Nederlandse Staat tot een voor de Indische gemeenschap bevredigende oplossing zal aankomen zetten.
Er gaan in mijn directe omgeving al stemmen op om Europese (juridische) sancties op te leggen aan hen die verantwoordelijk zijn voor het onrecht aangedaan aan een gemeenschap; die zijn, zo ik heb vernomen in voorbereiding voor het geval de Indische Kwestie niet snel wordt opgelost.
Om alles in juiste verhoudingen te zien schrijft Kousbroek vervolgens dat Duitsland aan de Joodse slachtoffers (per hoofd) ca. fl. 2000 had betaald. Ziedaar de grote berekeningsfout van Kousbroek. Zoals we weten uit de gegevens werd per hoofd aan de Joodse gemeenschap meer dan fl. 40 duizend uitbetaald, evenals de Roma/Sinti-gemeenschap overigens. Ziedaar, zij werden geheel gecompenseerd. Kousbroek was dus weer niet goed geïnformeerd over de hoogte(s) van de respectievelijke vergoedingen/compensaties aan Europese slachtoffers. Waar haalt hij die compleet foute informatie toch vandaan? Ik neem hem dit zeer kwalijk. Hier lijkt iemand flink met cijfers te goochelen en een dom spelletje te spelen, kijken of een gek er misschien in trapt. Het bedrag is exact de hoogte dat overeenkomt met de claim van de Indische gemeenschap (20 x fl. 2000 weet u nog?) (de burger/geïnterneerden e.a.). Dat is volstrekt helder en legitiem. Sterker nog, de Indische gemeenschap heeft in haar aanspraken zelfs de geldontwaarding, langer dan 60 jaar nog niet eens in het bedrag verdisconteerd. – Een bedrag van € 35 duizend is daarom zelfs heel redelijk. (zij het altijd nog te schamel bij nader inzien moet ik erbij zeggen, zowel letterlijk als figuurlijk)
Nu komt de vraag weer op: waar komt die agitatie van Kousbroek vandaan om uitgerekend dit punt te berde te brengen? En dan: waar maakt hij zich zo verdomd druk om deze zaak waar hij persoonlijk geen enkel belang bij heeft, maar wel anderen onnodig tegen de schenen schopt? Ook dit reken ik hem bijzonder aan. Dat hij persoonlijk zelf de materiele genoegdoening niet nodig heeft, is zijn zaak en keuze maar dat hij op de stoel van een ambtenaar gaat zitten om zijn onredelijke betoog publiekelijk te spuien is werkelijk niet comme il faut.
Laten we eerlijk zijn en niet doen alsof het bedrag zo hoog en onoverkomelijk is.
En dan de onheuse behandeling en onrechtvaardigheid in deze kwestie die meer dan 65 jaar heeft geduurd. Het is nu de allerhoogste tijd om hier komaf te maken en een definitieve streep te zetten onder deze (voor een ieder) pijnlijke Indische kwestie.
Kousbroek gaf zelf toe (waar komt opeens die ambivalentie van hem vandaan?) dat de Nederlandse Staat (al die regeringen na de WO II, de KVP onder leiding van Romme (het was de man die de (vermaledijde) “fokpremie” heeft ingevoerd, waar hij de sociale bijverschijnselen van die wet op de koop toe nam) voorop met zijn uitspraak: “.. we zijn hun niets verschuldigd..(.)” was onvoorstelbaar stupide en grievend) zo verdomd laks was en nog is, bovendien krenterig en geborneerd wanneer het om aanspraken en in het algemeen over gelijkstelling gaat.
De Nederlandse Staat had al lang de tijd gehad om komaf te maken met de Indische Gemeenschap en ze in hun aanspraken volledig tegemoet te komen. In de 6-er en 70-er jaren had de Indische Gemeenschap toen hard en met de vuisten op tafel moeten slaan; maar ze waren hiervoor te beschaafd (“overbeschaafd”, schreef Blokker –scheen geen visitekaartje te zijn PS).
En juist die houding tekent en kenmerkt het lot van mensen die dachten dat de ander uit hetzelfde hout was gesneden. Het is met die bescheidenheid nu geheel afgelopen, de messen geslepen en de barricades opgesteld.
Per slot zijn de NIOD-rapporten niet voor niets opgesteld waarin de aanspraken van de Indische gemeenschap zijn neergelegd en bevestigd. Waar moeten ze nog op wachten? Tot ze allen dood zijn? Er is immers geen enkele belemmering om de aanspraken nu uit te voeren; en ondertussen worden weer miljarden euro’s de wereld in geslingerd (i.p.v. recht(en) en democratie te exporteren) voor al die ontwikkelingsprojecten (waar een handvol uitvoerders het meeste profijt van trekken en dat uit gemeenschapsgeld), tegen ongelijke verdeling en onrecht in de Wereld, maar eigen burgers ondertussen hun rechten ontnemen en volstrekt negeren? De woorden van Kafka zijn hier vlees geworden.
De stille
Indische NIOD Rapporten Stille tocht 2012 Den Haag – de stoet naar plein 1813.
Wordt vervolgd
ICM 22.10.17
