Nieuw-Guinea veteraan blijft maar actief…..
foto- Nieuw-Guinea veteraan Ted Hielckert heeft Zwolle tot tweede veteranenstad gemaakt
Het verhaal van Nieuw-Guinea veteraan Ted Hielckert en zijn vrouw Joke en wat Ted zoal bezighoudt. Ted is betrokken bij vele culturele organisaties. Dit jaar won een van zijn acties het predicaat “Beste Veteranen Initiatief van 2013”. Hielckert vervulde zijn militaire dienstplicht in Nieuw-Guinea in 1961 en 1962. Het was een zware missie. Na ruim 45 jaar kreeg hij last van posttraumatische stress stoornis.
Zijn vrouw Joke, met wie hij nu al meer dan 56 jaar samen is, vindt dat hij het nu maar eens wat kalmer aan moet doen. Maar Ted kan het gewoon niet laten. Joke is nu 75 jaar en werkte vroeger bij de PTT als postsorteerder voor een aantal avonden in de week.
Joke: Als Ted onder druk staat, kan hij soms heel driftig worden. Dan laat ik hem maar even gaan. Maar het zou veel beter zijn als hij ermee stopt. Ik vind het wel mooi geweest. Ook voor zijn gezondheid. Hij is wel kwiek, maar hij wordt 73 en dan mag het best wel wat minder, vind ik. Dit is voor ons een behoorlijk struikelblok op het moment.
Ted: Ja, moeilijk. Ik zeg dan tegen mijn vrouw: “Als ik ermee stop, ga ik dood”. Maar wel is het zo dat ik geen nieuwe dingen meer aanneem. Ik ga in het vervolg als deelnemer naar de herdenkingen op 15 augustus, maar niet meer als organisator. Het deelnemen aan herdenkingen en onderzoek doen naar het verleden, dat werkt wel therapeutisch voor mij.
In 2007 moest ik geopereerd worden aan mijn hart. Daarvoor was ik lange tijd onder narcose. Dit heeft kennelijk in mijn brein allerlei nachtmerries aangewakkerd, waar ik niet vanaf kwam. De huisarts constateerde toen posttraumatische stress stoornis. Ik praatte er met mijn gezin nooit over, maar ik heb natuurlijk wel het een en ander meegemaakt. Vooral als kind heb ik heel erge dingen gezien. Ik ben geboren in Indonesië en zag als kleine jongen tijdens de onafhankelijkheids-strijd hoe mijn vader zeer hardhandig werd opgepakt door de Indonesische revolutionairen. Dit soort oorlogs- beelden zie ik nu terug in mijn dromen. Een maatschappelijk werker van Stichting Pelita adviseerde mij er veel over te praten. Maar dat doe ik het liefst met gelijkgestemden. Als ik met andere veteranen samen ben, oud of jong, dan helpt mij dat.
Joke: Maar dan zeg ik: Ga niet te ver. Ze benaderen hem altijd voor van alles. En tegelijkertijd wordt het niet altijd door iedereen gewaardeerd dat hij overal bij betrokken is. Hierdoor zeggen veel mensen: Je trekt alles naar je toe. Ik ben heel trots op Ted en geef hem alle eer, maar dit vind ik niet meer goed. Hij hoeft die herdenkingen en reünies niet allemaal zelf te organiseren. Niemand is onvervangbaar.
Ted: Toen ik in Nederland kwam, na de missie in Nieuw-Guinea, wilde ik niets meer met oorlog te maken hebben. Dit heb ik nooit eerder verteld, maar ik had er de pest aan. Ik heb alles verdrongen. We hadden toen ook andere bezigheden. We gingen trouwen, kregen kinderen. Op het werk bij de PTT hadden we het er wel eens over, maar dan vooral over de leuke dingen, niet de nare. Er werkten daar toen ook veel jongens die in Indië gezeten hadden. Ik denk dat in die tijd bij elke grote werkgever wel zo’n tien procent veteraan was. Het laat je niet los.
Joke: Je had het toen inderdaad alleen maar over de leuke dingen die je meemaakte en verder niet. We werden lang thuis als kind behandeld; er werd niet over gepraat. Ook ik ben als kind opgegroeid in oorlogstijd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog in Zwolle heb ik veel meegekregen dat erg angstig was. Maar ik heb niet mensen anderen dood zien schieten, zoals Ted, maar als meisje van zes wel een bombardement meegemaakt. Mijn moeder was mijn haar aan het kammen en opeens vloog door de luchtdruk de hele pijp van de kachel. Alle as vloog door de kamer; dat moment blijft je altijd bij. Maar daardoor ben ik, denk ik, wat nuchter naar Ted toe. Ik denk dan: Gooi het maar achter je; probeer het te laten rusten. Dat is misschien niet goed, maar zo ben ik nou eenmaal. Zo lang als ik mijn man ken, is hij actief in alle clubjes die er zijn. Van de ondernemingsraad bij de PTT tot aan de sportclub van de kinderen. Ik ben daarmee opgegroeid. Maar je moet met alles rekening houden. Met de vakantieplanningen in mei, augustus en oktober; op de 15e augustus herdenking is zelfs onze kleindochter jarig. Ted zegt dan: dan kunnen we niet….. Maar nu denk ik dat het gezin nu wel eens mag voorgaan. Dit jaar ben ik maar alleen bij haar geweest.
Ted: Mijn beide kleindochters zijn ook wel eens meegeweest naar de herdenking. Ze mochten toen de krans leggen voor de burgerslachtoffers. Dat is voor hen natuurlijk ook een belevenis, om dat mee te maken met opa. Dan zie je ook dat ze er trots op zijn.
foto -Ted Hielckert neemt zijn prijs in ontvangst voor het “Beste veteranen Initiatief 2013”
Joke: Als hij aan het organiseren is, is hij af en toe onbereikbaar; dan is ie zó bezig….. Maanden neemt het vaak in beslag. Het is misschien flauw, maar ik vind dat niet meer leuk. Het is niet heel ernstig hoor en het heeft zijn leuke kanten ook. Dit jaar zijn we bijvoorbeeld in de Ridderzaal geweest in Den Haag met veteranendag, omdat hij die prijs had gewonnen. Dat is hartstikke leuk om mee te maken. Ik heb hem eigenlijk altijd wel alle vrijheid gegeven die hij nodig had, anders had hij het niet kunnen doen.
Ted: Dat is waar. Er staat altijd een vrouw achter je die het goed vindt. Anders zouden we uit elkaar zijn gegaan. Je ziet bij heel veel jongere veteranen dat dat nu gebeurt.
Misschien uit een behoefte om met andere veteranen om te gaan. Want die behoefte heb ik ook; als therapie. Als ik ’s avonds naar de soos ga, zijn daar mensen die mijn wereld van toen kennen. Die vriendschappen, die miste ik direct al toen ik terugkwam uit Nieuw-Guinea.
Joke: We hebben het daarover na zijn operatie wel over gehad. Maar als vrouw zijnde begrijp je die situatie gewoon niet. Hij vertelde wel eens wat, maar ik heb geen idee hoe zij met elkaar omgingen in hun diensttijd. En ik weet niet wat hij als militair allemaal heeft meegemaakt.
Dit verhaal van Ted en Joke Hielckert is eerder gepubliceerd in VerPers.
______________________________
Opmerkingen
228