Nooit meer buigen  verhaal van een verloren verleden   door: Marielle Saegaert

Dit is het waargebeurde levensverhaal van 'Ruby' H. “Misschien komt het wel heel anders uit dan we denken, maar hoe dan ook, waarderen zullen we het leven dan!” schreef ze hoopvol in 1945 in haar oorlogsdagboek in het Jappenkamp, waarin ze toen geïnterneerd was en waaruit geciteerd wordt. Ze had toen niet kunnen vermoeden hoe haar leven uiteindelijk zou lopen en ze zal de tragedies in haar leven ook niet gewaardeerd hebben. Uiteindelijk verliest ze al   haar herinneringen aan de enige tegenstander in haar lange, bewogen leven waar ze wel bang voor was.

Ze zat op de bank naar buiten te kijken. Het leek of ze de omlaag dwarrelende sneeuw bewonderde, zoals we vroeger altijd deden. “Mooi hè”, zou ze dan zeggen en samen keken we dan nog seconden lang verder, voordat we aan tafel geroepen werden. Nu zat ze op de bank alleen, opgesloten in haar bijna geheel afwezige gedachten. Ze keek wel naar de sneeuw, maar zag het niet meer.

Jaren geleden mocht ik voor het eerst haar kampdagboek inkijken. Bijzonder, want ”mam” heeft het niet graag over haar kampverleden. Over Indië vertelde ze graag, zolang het maar niet over Tjihapit en Ambarawa en over de Jappen gaat. In mijn debuutroman dat het levensverhaal van de dappere ‘Ruby’ beschrijft, citeer ik uit de originele en zeer indrukwekkende kampdagboeken.

Mijn vader was een klein jongetje dat zorgeloos opgroeide in Bandoeng toen ‘Ruby’ daar geïnterneerd was. Zij opgesloten in het kamp en mijn vader vrij spelend in de lanen van Bandoeng. Jaren later, midden zeventiger jaren op vakantie in Ierland, leerden mijn ouders Ruby kennen. Een gedeeld verleden; een gedeeld gemis. Uit respect voor haar wilde ik haar verhaal zo waarheidsgetrouw weergeven, maar daarvoor had ik de hulp van andere mensen nodig. Wie kon mij bijvoorbeeld vertellen over haar jeugd in Indië? En over de ervaringen in de Jappenkampen?

Het was haar vriendin Helen, geboren en getogen in Indië en samen met Ruby geïnterneerd geweest in de kampen, die mij het meest kon vertellen. Helen kende haar als geen ander. “In 1937 kwam ze aan in Indië vanuit Nederland, waar ik – blond en blauwe ogen – nog nooit was geweest. Ze was een stug kind. Ik dacht: dat komt vast dor de kou daar”. Later begreep Helen pas waar die houding vandaan kwam. Ruby had in Nederland in kindertehuizen gewoond, omdat haar familie niet meer voor haar kon zorgen. “Ik was gewend aan een warm gezinsleven; Ruby allerminst”. In Indië fleurde Ruby helemaal op en genoot ze van een gelukkige jeugd. Totdat de oorlog uitbrak. 

Helen kan wel goed over haar kampverleden praten. “Iedereen gaat er weer anders mee om. Van grote invloed was ook de leeftijd waarop je in het kamp zat. Mijn kleine broertje was acht jaar toen hij het kamp in ging en het heeft hem voor de rest van zijn leven erg getekend”.

Helen  vertelt graag hoe stoer Ruby was en hoe ze ‘voor de duvel nog niet bang was’. “Ik was zelf altijd veel doordachter dan Ruby. Ze kon behoorlijk roekeloos zijn. Maar ik vond het wel stoer dat ze voor niemand bang was. Je ziet het aan haar gezicht op de foto op de omslag van het boek. 

Zo is ze haar hele leven gebleven; tenminste, tot aan haar ziekte dan”. Tijdens een van de lange telefoongesprekken waarin Helen mij zo geduldig te woord stond, vertelde ze over de bevrijding en hoer de meisjes weer met zo zorgeloos als voorheen van het leven genoten. “We hadden ons verstand gewoon op nul gezet. Waar onze ouders nog bang waren, voorzichtig ook vanwege de Bersiap, was onze levenslust en ons geluk om weer vrij te zijn, met geen mogelijkheid in te tomen”.  Zo vaak als ze konden gingen de meisjes naar de dansavonden die georganiseerd werden. “Een van onze lievelingsliedjes was: ‘Don’t fence me in’, van Bing Crosby. Met zo’n titel was een beter lijflied ondenkbaar”.

Terwijl Ruby nog steeds naar de sneeuw keek, zette ik tegen beter weten in maar verblind door hoop,  een CD op van Bing Crosby. Dat ene liedje….. zou ze het nog herkennen? Ik had wel eens gelezen dat juist muziek bepaalde herinneringen bij deze patiënten naar boven kon brengen, waar gesproken woorden dat niet meer kunnen. Ruby leek voor zover ze

Oh, give me land, lots of land under starry skies above…” Crosby’s warme stem galmde door de kamer. Mijn moeder zat tegenover Ruby en pakte haar hand vast. Ruby glimlachte en keek haar – als altijd dankbaar voor een liefkozend gebaar – aan. Toen begon ze plotseling zachtjes te zingen: “…Don’t fence me in. Let me ride through the wide open country that I love. Don’t fence me in…”

Dit indrukwekkende boek over het levens-verhaal van Ruby is overal verkrijgbaar. Prijs: € 18,95.

auteur Mireille Saegaerts

dat kon zijn, opgewekt. Minder verloren dan andere dagen. Ik zette de muziek  aan  en  wachtte  hoopvol  af. 

Indische mensen en eten

Indische mensen kunnen vaak urenlang kletsen over alles wat te maken heeft met eten. Iedereen weet de beste manier om Petjil of Gado-Gado saus te maken, of om Guléh Kambing te maken of weet het beste geheime recept voor Pepesan. De buitenstaander luistert er naar en vraagt zich af: “waarom maken zij zich zo druk over eten, zo belangrijk is het nou toch ook weer niet”. Maar, voor Indische mensen is het enorm belangrijk en altijd onderwerp van gesprek geweest. Waarom is dat zo gegroeid? 

Bij ons thuis altijd ngobrollen en keuvelen. Je begint met: “Hoe is het toch met Fien en hoe gaat het met tante Toet…..?” Maar al heel gauw gaat dat vervelen en stapt men resoluut over op het onderwerp: Eten. 

En niet alleen de vrouwen, maar ook de mannen blazen dan hun partijtje mee. “Wha, so enak dese, hoe heb je dit gemaakt? Oh, doe je dat zo. Ik gebruik altijd….. en dan…..”

De belangstelling voor eten is van jongs af aan bijgebracht. Nu de laatsten van de eerste generatie aan het uitsterven zijn, zal ook dit gebruik wel spoedig tot de nostalgie gaan behoren. Eten en het bereiden van eten is een van de mogelijkheden om de Indische cultuur wezenlijk te beleven.  Voor Indische mensen is eten een soort van levenskunst en staat voor gezelligheid, gastvrijheid, het altijd rekenen op eventuele gasten die dan blijven eten en meegenieten van eigengemaakte gerechten en lekkernijen.

Kwee lapis en Tjendol. Een keur aan geuren en smaken thuis, maar ook op straat. Daarvan was Nederlands-Indië doordrongen. En ongeacht de sociale status hadden kinderen van de rijke “Totoks” en de “kleine bung” met elkaar gemeen als vanzelfsprekend te delen wat je hebt. Er was altijd wel wat voor iedereen. En bovendien kon je zo je lekkere trek stillen. En zelfs als je van thuis niet op straat mocht eten, deed je het toch. Want is het niet altijd zo, dat wat verboden is, juist zo jammie is….. Daarbij gaat het ook om de herinneringen van allerlei figuren op straat, die jarenlang deel uit hebben gemaakt van je jeugd. En die herinneringen zijn ingeworteld in de Indische cultuur, vooral sinds de repatriëring.

Al die jaren daarna in Nederland heeft deze generatie met zorg het eten bereid en op tafel gezet en er vooral met anderen over gepraat. Want zo houd je die mooie herinnering aan het oude Indië levend. Dan ben je weer even zoals toen en komen de beelden van toen weer boven. Daarom praten Indische mensen zo graag over eten.

Burgemeester Osaka:  “Troostmeisjes waren noodzaak….”

Wereldwijd is er grote ophef ontstaan over recente uitspraken van de Burgemeester van hwet Japanse Osaka. Hij noemde de gedwongen prostitutie door zogenoemde Troostmeisjes  tijdens de Tweede Wereldoorlog “een noodzakelijkheid”.

Tijdens de oorlog gebruikten Japanse militairen naar schatting 200.000 jonge vrouwen en meisjes uit de bezette landen als sexslavinnen. Ook Nederlandse vrouwen waren hiervan het slachtoffer. De Burgemeester van Osaka, de jonge en populaire nationalistische Hashimoto, bracht het als volgt onder woorden: “Voor militairen die hun leven waagden en onder een strakke discipline leefden, was een troostmeisjessysteem noodzakelijk om hen tot rust te laten komen. Dat zal voor iedereen duidelijk zijn”.  Verder zei hij dat er ook geen overtuigend bewijs zou zijn dat de Japanners de troostmeisjes dwongen tot prostitutie.

De regeringen van China en Zuid-Korea reageerden onmiddellijk en spraken hun diepe teleurstelling uit. Een regering-woordvoerder uit Zuid-Korea noemde de opmerkingen van de Japanse Burgemeester getuigen van een serieus gebrek aan historisch besef   en gebrek aan respect voor vrouwen. De Chinese woordvoerder zei: “De manier waarop Japan met het verleden omgaat, bepaalt de manier waarop Japan de toekiomst tegemoet treedt. Een woordvoerder van de Japanse oppositie zei, dat het medeleven van de regering uitgaat naar “de mensen die onbeschrijfelijke pijn hebben geleden en nu opnieuw getroffen worden”.

De Burgemeester van Osaka heeft inmiddels erkend dat hij de gevolgen 

van zijn opmerkingen heeft onderschat en constateert dat de internationale gevoeligheid op dit gebied nog steeds erg hoog is. Hij zegt begrip te hebben voor de verontwaardiging die na zijn persconferentie is losgebarsten. “Mijn woorden waren niet bedoeld om het gebruik van prostituees door het Japanse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog te rechtvaardigen”, aldus Hashimoto. Toch wilde hij zijn opmerkingen niet intrekken en zegt dat zijn woorden niet geschikt waren voor oren buiten Japan.

Burgemeester Hashimoto van Osaka

Hashimoto is een harde lijn nationalist. Zijn partijgenoten staan achter de Burgemeester, maar vinden wel dat zijn woorden de partij niet bepaald goed hebben gedaan. Hashimoto is echter niet van plan om af te treden. “Dat is aan de kiezers”, zo zegt hij. De oppositie laat weinig van hem heel en vindt dat Hashimoto de rechten van de vrouwen ernstig heeft geschonden. “Het is betreurens-waardig”, aldus Kiyomi Tsujimoto. “Hij heeft zijn gebrek aan respect voor de rechten van de mens nu duidelijk aan de wereld getoond. Hij is een schande voor Osaka. De recente opmerkingen kunnen het aanzien van Japan in de wereld ernstig schaden”. Makiko Kikuta zei dat de opmerkingen een smet hebben geworpen op de goodwill die Japan de laatste decennia met veel moeite gekweekt heeft. “Het nationale en internationale imago van Japan is ernstig geschaad”.

Amerikaanse congresleden hebben Japan dringend verzocht zich te 

distantiëren van Hashimoto’s uitspraken en te erkennen dat de Troostmeisjes in de Tweede Wereldoorlog door het Japanse leger tot prostitutie gedwongen werden. Afgevaardigde Mike Honda, die zelf  als kind tijdens de oorlogsjaren            in Amerika gevangengezet werd vanwege zijn Japanse afkomst, noemde de houding van Hashimoto weerzinwekkend en zei dat de vrouwen en meisjes lichamelijk en geestelijk op gruwelijke wijze geleden hebben. Volgens Honda is excuses door de Japanse regering de enige mogelijkheid om een langdurige verslechtering van de politieke situatie tussen Japan en de rest van de wereld te voorkomen.

Inmiddels heeft een groep van elf vrouwelijke parlementariërs in Japan van Hashimoto geëist dat hij zijn woorden intrekt en excuses aanbiedt. Keiko Itokazu een onafhankelijk lid van het Japanse Hogerhuis namens Okinawa verklaarde dat “Hashimoto’s uitspraken de waardigheid van zowel vrouwen als mannen heeft geschaad en dat het tijd wordt dat Japan erkent dat het misbruik van vrouwen van bezette landen tijdens oorlogen gedurende zeker de laatste 140 jaar gedwongen is geweest”. Zij zegt dat Japan hiervoor nederige excuses moet aanbieden. Tevens vindt de groep vrouwen dat Hashimoto’s uitlatingen alleen hem aangeschreven dienen te worden en niet het standpunt van     de regering verwoorden en dat dientengevolge de regering zich ervan moet distantiëren. Parlementariër Yuko Mori zei, dat dit verstandig      zou zijn, omdat de internationale gemeenschap wel eens de indruk  zou kunnen krijgen dat Japan de mensenrechten in zijn geheel aan z’n laars lapt.

Ook op websites van Nederlandse kranten die de berichtgeving rond de gewraakte opmerkingen geplaatst 

hebben, ontbrandt een heftige discussie.                                                 En dan blijkt dat niet alleen in Japan het geschiedenisonderwijs dringend hervormd zou moeten worden. In dat land wordt namelijk met vrijwel geen woord gerept over de Japanse misdaden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het Japanse volk wordt dus in feite bewust onkundig gehouden van de gebeurtenissen in het recente verleden. Op Japanse scholen ligt het wat dit betreft aan de geschiedenisleraar of en in hoeverre de Tweede Wereldoorlog behandeld wordt tijdens de lessen.

Echter in Nederland schijnt het al    niet veel beter te zijn, want een opmerking van een lezer van een Nederlandse krant spande de kroon door op de website als reactie op     het artikel en de daarop volgende reacties van anderen te vragen: “Hoe in hemelsnaam de Japanners in          de Tweede Wereldoorlog aan Nederlandse vrouwen kwamen…..(!)

Tenslotte is op 17 mei 2013 bekend gemaakt dat Burgemeester Hashimoto zijn excuses heeft aangeboden:           “I will tell the comfort women that I’m sorry for Japan having had such   a system no matter whether it        was forcible or not,” verklaarde Hashimoto. “It was a disgraceful  act and should never be repeated.”   

Komt de niet opgeloste Indische vluchtelingen problematiek na 70 jaren nu aan de orde?

Uiteraard was het voorzitterschap van Nederland toen aan de orde van de dag. Met dit voorzitterschap kon Mark Rutte met zijn delegatie zaken aan sturen omdat Syrië, Irak, en Turkije aan de grens van Nederland staat. De gebeurtenis in Keulen hebben de zaken niet eenvoudiger op gemaakt.

Redenerend zijn al dit soorten ontwikkelingen toch de bemoeinnissen van de Nederlandse regeringen op een rij dat stamt al sinds het voormalige Indie,  die onnodig de Nederlanders voor een  onnodig voldongen feit brengt, niet 18.000 kilometer gescheiden door vele oceanen, maar de Middellandse Zee waar velen hun vakantie in de zomer vieren.  

Een regering die zijn eigen normen en waarden plegen op te dringen aan die regeringen die het in hun ogen niet goed doen. Neem Irak, iedereen was tegen deze coupe tegen Sadat gepleegd dat begon door de CIA die vaak op hun blauwe ogen onvoorwaardelijk worden geloofd, en infiltreren . Blair en Bush hebben ruimtelijk toegegeven dat ze het goed fout zaten, en Blair trad zelf af. Hoe zat dit ook al weer met Nederland, daar was een team van 20 man van commissie Davids nodig om Nederland te overtuigen dat ze nooit hiermee hadden bemoeien, wat deed Jan Peter Balkenende met 100.000 mensen die voor niets zijn overleden, het als een mening afgedaan, schaamteloos CDA!  100.000 mensen zijn onschuldig de dood ingejaagd. Bush en Blair konden dit niet verwerken, en de diensten als CIA zijn de veroorzaker, maar dan nog hebben ze bloed aan hun handen, dus ook NL - regering. Nooit is de rust in Irak teruggekeerd, maar verder als een olievlek verder gestaag uitgebreid.

Neem Syrië nu, Wat heeft de bemoeienis teweeggebracht?

Ruim 100.000 oorlogsslachtoffers, een land dat helemaal verwoest is. De massale bevolking die vlucht uit het land richten Nederland die denkt door een oorlog het op te lossen, als er nog sprake is van een land ….. Als een olievlek spreidt dit verder uit de bemoeienissen van Nederland onder het mom “Wij zijn in een handelsland”, dat bevestigd wordt door Spong gedachte goed, dat aan de oorlogen de wapen industrie willig tiert, niet waar?

Nederlandse regering heeft niets geleerd van uit verleden uit het voormalige Indie! Ruim 500.000 Indische Nederlanders  met een Nederlands paspoort moesten het voormalige Indie uitvluchten met gevaar voor eigen leven. Weer door de bemoeienissen van Nederland. NL regering die belust is op macht en geld onder de noemer” wij zijn een handelsland.” Alle normen en waarden op deze aardkloot hebben overtreden. NL regering deinst niet terug voor oorlogsmisdaden als het maar om handel gaat.

Het Verdrag Traktaat van Wassenaar beschrijft de handel en wandel van die Nederlandse regering van toen. Om je te schamen als Nederlandse burger dit te moeten lezen uit het betreffende document! Hoe durf je nog geld aan de kers verse republiek te vragen terwijl je het de staatskas en het land hebt leeggeroofd, moet je toch heel ver zijn, bacchhhh schaamteloos, en dat nu voorzitter van de EU. Wat als de EU de Indische geschiedenis ter ore komt ?

 Vooraf de overdracht aan het nieuwe bestuur van Soekarno / Hatta had NL Regering de staatskas al leeggeplunderd werd uit de gegeneerde resultaten van die Binnenlandse Indische economie. Verwijs naar het rapport van Galen hoe het geld, goud, assets werden weggesluisd door de NL Staat, Banken, Verzekering en de multinationals ( allen houden angstvallig het nog uit te betalen Indisch Geld vast).

Alles weggesluisd en de goudvoorraden getransporteerd naar o.a. New York. Soekarno en Hatta hadden een lege staatskas. Moet U voorstellen dat dit nu gebeurt; Binnenlandse economie van Nederland heeft een omzet van ongeveer 1100 miljard, daarvan vloeit 289 miljard naar de Nederlandse Staatskas aan Belastingen. Van deze orde werd leeggeroofd destijds in het Voormalige Indie zo niet meer dan  289 miljard.

Tegelijkertijd zaten Soekarno/ Hatta  beiden met de opbouw van het land, economie, met een lege staatskas. Maar het grootste probleem was dat 500.000 Indische Nederlanders -  die door de Indonesische bevolking niet meer geduld werden gezien als koloniaal bewind van onderdrukking, vernedering en verkrachtingen van de vrouwen in die 300 jaren. Soekarno / Hatta ontfermde, en beschermde deze groep zo goed als zij het konden. De Nederlandse regering keek dit weg en negeerde het,  wilde deze 500.000 Indische Nederlanders met Nederlands paspoort niet meer terug in Nederland die hebben geleden onder Japanse bezetting en bersiap; Niet te vergeten als veroorzaker van de oorlog met Japan, die hoogst in eigen persoon door de Koningin Wilhelmina  namens NL –regering van uit London werd verklaard om achter Amerika te staat. Van de ene op de andere dag veranderde het leven in het Voormalige Indie in een hel. Mensen uit hun huizen naar de kampen, een lange oorlog dat begon in 1942  tot 1949, hierna bersiap !

Beide regeringen gingen het Verdrag van Wassenaar aan in 1966. Deze hield in dat de NL regering de nieuwe kerst verse republiek hielp bij de opbouw - economisch, terwijl de NL regering Staatskas leegroofde- en compensatie voor de vluchtelingen in Nederland voor het verlies van alle eigendommen, bezittingen, banktegoeden. (Vluchtelingen = Indische Nederlanders uit voormalige Indie). Soekarno betaald aan het Ministerie van Bert Koenders 689 miljoen oude guldens met waarde nu van 2,4 miljard.

Van de 500.000 vluchtelingen werden 341.000 toegelaten, 159.000 de vergeten groep die hun documenten kwijt waren door die oorlogen werden niet toegelaten, en stateloos. Hoe heeft NL regeringen op een rij hier de vluchtelingen problematiek aangepakt?

Waarom is het geld dat op de rekening van Bert Koenders staat nu 2,4 miljard nog steeds niet uitgekeerd aan de Indische Gemeenschap?

Waarom hebben die 341.000 alles terug moeten betalen voor de reis, verblijf en herinrichting?

Waarom heeft de NL regering die 159.000 Indische Nederlanders laten barsten? Waarom is na 70 jaren nog steeds niet opgelost dit vluchtelingen probleem?

Waarom hebben die 341.000 oorlogslachtoffers nimmen gecompenseerd uit WMO zoals wel de andere groeperingen (Joodse Gemeenschap, Roma, Sinti"), terwijl Nederland Marshalhulp van ruim 7 miljard toen ontving, en uit het Verdrag met Japan ruim 3 miljard?

Mark Rutte zal U eerst niet uw eigen gecreëerde vluchtelingen probleem uit voormalige Indie eerst oplossen na 70 jaren met dit voorzitterschap?

Document uitgebracht door Minister van Buitenlandse Zaken;  “Nederland, Indonesie en de financiële overeenkomst van 1966” “To forget the past in favour of a promise for the future”

Bestellen bestel@icm-online.nl   (PDF bestand, 70 pagina’s, kosten € 3)

Rudy Kousbroeks OOSTINDISCH KAMPSYNDROOM

Commentaar door Pjotr.X.Siccama - deel 1.

En ruisend in de duisternis/juichend mijn eiland prijzen” – “Sneeuw over Sumatra.”, verwijzend naar dé herinneringen oproepend in al hun intensiteit die hier meer dan symbolisch worden bedoeld. Overeenkomsten met het verhaal (en de verfilming) van het werk van James Joyce met dat wat de schrijver in zijn voorwoord had aangegeven zijn er niet.

Alleen “de deur” in het Ierse verhaal bij het begin in zijn voorwoord trof me zeer: die “deur” in dat Ierse verhaal die dicht bleef; ook toen al bij de Japanse inval in Nederlands Indië. Het is opvallend dat “de deur” hier dan het enig vergelijk is met de duistere en pijnlijke werkelijkheid van de Japanse inval in het voormalig Nederlands Indië.

Helder dat het hier ook om de angst gaat van iemand met een post-traumatisch stress syndroom. Het zijn woorden, beelden, geluiden, geuren en herinneringen in alle kleuren die voor een ieder maar moeilijk te omvatten en te beschrijven zijn. En zeker wanneer je in een (voormalig) paradijs bent geboren en hebt geleefd. Wat ik me nog goed kan herinneren uit een van Kousbroeks vele andere werken is, dat hij, net aangekomen in Holland, vanuit zijn kamer naar buiten keek waar het op dat moment vreselijk vroor en de ruiten van de ramen vol ijsbloemen zaten, daarbuiten een troosteloos aanzien gaf en hij bij zichzelf dacht: “… ze hebben mij uit het Paradijs verjaagd.” Een dergelijke zin vergeet je nooit. Beroofd van menselijk geluk, maar gelukkig zijn en blijven, wordt door lieden als politici, stuk gemaakt; zij waren het die alles maar stuk kunnen maken en daar waar men niet in staat is in te grijpen of invloed kon uitoefenen, is ergelijk en frustrerend.

Een samenvatting van dit prachtige werk is bepaald geen sinecure. Het werk is, zoals gezegd, zo omvangrijk en beslaat vrijwel het hele spectrum van wat de Indisch/Nederlandse (en vice versa) literatuur (tot nog toe) in al haar aspecten heeft voortgebracht. Onderworpen aan het kritisch oog van de auteur is in historisch perspectief gezien buitengewoon interessant. Een fenomenaal document dat zeker op de lijst van verplichte literatuur op alle middelbare scholen dient te worden opgenomen.

De Nederlandse geschiedenis over het voormalig Nederlands Indië, is met dit werk hier geheel voltooid.

Kousbroek is groots en heeft evenzo het grote talent om de beschrijvingen tot in de diepten van het menselijke gevoel volledig, in detail en exact weer te geven. Het werk is rijk aan kostbare persoonlijke ervaringen, ook voor lezers die het (voormalig) Nederlands Indië (nog) niet kennen. De gekozen titel is weliswaar triest, maar laat niet alleen de duisternis zien in de spiegel van de auteur. Integendeel. Het boek las ik als een film die zelfs nu nog actueel zou kunnen zijn. Het is niet allemaal treurigheid in het boek.

Hilarisch is (om een passage te noemen), de beschrijving van de portretten van de Gouverneurs-generaal van Nederlands Indië (de zogenoemde GG’s). Met humor beschrijft hij enkelen van hen, met een theatraliteit en voorstellingsvermogen als van een professionele mimograaf. Prachtige beschrijvingen en die in details. Zo ken ik de schrijver nog niet; een verborgen klein talent.

Velen herkennen de beschrijvingen van de repatriatie uit het voormalige Nederlands Indië, waar de evacués naar het moederland moesten worden overgebracht. Maar in de tijd van Kousbroek was de evacuatie direct na de oorlog (1946) vrij formeel geordend geregeld; dat wil zeggen, onder andere, overeenkomstig de conventierichtlijnen van Genève. En dat ging wel heel omslachtig aan toe maar ook curieus.

De evacuatie in 1946 die Kousbroek had meegemaakt leek wel op een MGM-film in de Arabische woestijn uit de 50-er jaren met het vreemdelingenlegioen, wanneer de evacués naar een afgelegen plaats in de woestijn hun winterkleding (voor Europa) in ontvangst moesten nemen. Absurde en even bizarre scènes moesten zich daar hebben afgespeeld. Heel anders ging het met hen die in het begin van de 50-er jaren werden gerepatrieerd: de winterkleding (althans überhaupt de eerste kleren voor het verblijf in het moederland) werd op de boot ter hoogte van de Rode Zee uitgedeeld en bestond uit een soort zwart/donkergrijze jogging outfit met baret (Kousbroek: ijsmuts), sokken en een paar wollen wanten. Meer kregen ze niet.

Worstelend met de lacunes uit zijn herinneringen, flarden van plotseling opkomende historische personages spelen zich af in zijn hoofd. Een van de vele verschijnselen van een (kamp)syndroom. Zelf schreef hij dat je niet per se in een kamp moest hebben gezeten om het te krijgen (..) Mensen die zowel een (kamp)syndroom hebben als (en/of) een Post Traumatische Stress Syndroom hebben exact dezelfde verschijnselen. Velen zullen deze direct herkennen. De herinneringen die fragmentarisch, soms kort en soms lang(durig), zullen heviger en intensiever worden naarmate de tijd verstrijkt en jezelf ouder wordt.

Zoals mijn zielknijper me jaren geleden bij mijn behandeling mij ervoor had gewaarschuwd. De angst, ja die angst die maar niet en nooit helemaal weg zal kunnen gaan“..

De enige en wellicht wel de laatste unieke (overigens grappige) figuur van de Westerse Cultuur fenomeen in de jungle van Nederlands Indië vormde een bijzonder geroemde excentriekeling, een zekere “Iwan de Verschrikkelijke” (vanwege zijn (Slavisch/Russisch) voorkomen, genoemd door B.D. Swanenburg in zijn boek Leven en werk van Stein Callenfels.

Deze man, (hij was 1.92 m. groot en woog 140 kg.) een zekere Dr. Stein Callenfels was archeoloog/paleontoloog; beroemd, bekend en berucht. Beroemd (vooral in Azië) om zijn kennis en archeologische vondsten (ontving vele buitenlandse onderscheidingen voornamelijk in Azië) en berucht om zijn onnoemelijk grote appetijt. Lachwekkende anekdotes die je bij blijven.

Ook rekent Kousbroek hier af met de Hollandse benepenheid wanneer hij het over de (Hollandse) geschiedenis heeft: het “Holland op zijn smalst,” zeg ik dan. Waar is het inzicht van de Hollanders? En waar de grandeur van een Nederlands Imperium? Wat is het? Nooit van gehoord ! Maar die bestaat ook niet.

Een aaneenschakeling van historische feitelijkheden passeert de revue, maar niet zonder dat hij deze historische hoofdrolspelers er flink van langs geeft. Zo ook in de (Indische) literatuur waar de vraag nog steeds in de lucht hangt, (polemieken houden niet op over dit onderwerp) naar wat en vooral wie (in de literatuur) in hemelsnaam het predicaat Indisch mag en/of kan dragen.

Dan de opvatting van Walraven over de Indo‘s (Indo/Europeanen) die werkelijk hypocriet is wanneer de man deze Indo/Europese gemeenschap kwalijk neemt dat zij zich boven de Indonesiër(s) verheven voelt. Absurditeit ten top is het wanneer men bedenkt dat deze man zich immers boven een ieder superieur voelt, niet zozeer als kolonist/ambtsdrager, maar simpel als burger. Bizar.

Deze kaaskoppen veroorloofden zich schijnbaar een asociaal en immoreel gedrag onder een legitimiteit van een illegale bezetting. Sudah. De Indo-Europeanen staan toch ver boven dit soort stupiditeit. Hoewel er ook Indo-Europeanen zijn die zich zelfs verheven voelden en voelen boven de Totok (de blanke), wat een andere oorzaak en implicatie heeft.

Ach, vreemde denkbeelden hield deze mijnheer Walraven op na, waarbij hij en passant toch nog vergeten was, dat de Indo-gemeenschap niet alleen bestond uit Indische Nederlanders, maar ook uit andere Indische Europeanen (uit heel Europa met inbegrip van mensen uit Noord Amerika en Australië en de rest van Zuid/Oost Azië).

Maar voor de Hollander was het Nederlands Indië van toen een soort verlengstuk van het moederland, de kaaskop waande zich kennelijk rijkelijk alleen op de Wereld (in de zin van het enig Hollands Imperium) waar hij (eindelijk in het Paradijs terechtgekomen zonder ook maar één vinger te verroeren) naar believen de vruchten van plukt. Jawel; men plukte, at de vruchten, maar de hand die ze voortbracht, daar had men geen enkele benul noch liefde voor (gegeven). Men had blijkbaar geen idee, laat staan een visie van de eigen omgeving en dat van de Wereld.

Volgende keer deel - II

• bronvermelding Telegraaf van 21/4-2013

Timmermans …affaire…

door Charles Sanders

AMSTERDAM, maandag

Uit archief Onthulling van de miljoen liquidaties in Indonesië bij Pauwe & Witteman van 20/2-2013. Documentaire komt in Nederlandse bioscopen.

Onthutst, en verbaasd met verontwaardiging was Witteman als media Icoon dat nu pas deze bizarre liquidaties in de Nederlandse media is gekomen. Uiteraard niet te verteren als journalist en media Icoon. Dit naar aanleiding van gesprek met correspondente, die 5 jaren in Indonesië werkte. Dit in het kader dat hierover documentaire is gemaakt en in de bioscopen wordt gelanceerd, en later op TV komt.

Al eerder werd deze Indonesische liquidaties uitgelicht twee jaren geleden in het programma “De Wereld Draait Door”. Waar door Jort Keldert samen met een schrijver deze zaak in verband werd bracht en lijntjes die liepen naar Pr, Bernhard. Echter duidelijke aanwijsbare feiten hadden deze niet, dat financieel werd gesteund voor de coupe om president Soekarno af te zetten.  Net het schakeltje van Jort Kelder en de auteur van boek ontbraken nog. Terwijl de geëigende Binnenlandse diensten hiervan op de hoogte waren, maar allen als het graf zwegen.

Was diep slikken voor de sterk geëmotioneerde Witteman als journalist dat niet kon bevatten dat 1 miljoen liquidaties nimmer op het wereldnieuws en de media is gekomen, en geen land ingreep, is niet bevatten.

Zes maanden voor de coupe op Soekarno was majoor Saboer hoogste in rang, later ook geliquideerd, met generaal Soeharto, en generaal Natision  op bezoek bij de familie Schwab in Voorburg aan de David Klemanlaan. Majoor Saboer had de taak om alle openstaande rekeningen van de jongste vrouw  van Soekarno te voldoen in Europa, alsmede het uitdelen van de gelden van Traktaat van Wassenaar die later in september tot stand kwam. Waren voorschotten, in de latere bronnen werd deze gemeld dat om de eerste twee termijnen gingen.

Het is u duidelijk dat toen generaal Soeharto een dubbele agenda gehad, en ergens nog een geheim bezoekje bracht buiten om generaal Saboer.  De reacties in Tweede Kamer ten aanzien van de Leopard Tanks spreken boekdelen met een bevestiging wie hier ook bloed aan zijn handen heeft; Immers deze kon het niet zetten dat geen koning werd van de Republiek, maar Soekarno, weten betrouwbare bronnen te melden, ook de middelen die oneigenlijk zijn ingezet.

Voor de historici onder U;

De republiek Indonesia onder regiem van president Soekarno dreigde het communisme (Pki) steeds meer te omarmen. De andere bekende groeperingen  in Indonesië zagen dit als dreigende gevaar naast de Westerse wereld. De coupe van de generaals met massa moorden maakten einde aan het regiem van Soekarno. In de tijdsgeest van de jaren 60 / 70 in relatie tot  de koude oorlog en communisme, heeft de wereld dit kennelijk stilzwijgend gesteund en wereldwijd verzwegen.

Column:     Sarah-Ellen Saija      door  Joty ter Kulve

Soms heb je in het leven het voorrecht bijzondere mensen te ontmoeten. Het verzoek in januari van dit jaar van de Banda Adat en Cultuur Gemeenschap op Banda Neira om te helpen bij het realiseren van een replica van een “Prahu Belang” uit de tijd van de VOC, die voor het bevorderen van toerisme en cultureel-historische doeleinden zal worden ingezet, heeft gehoor gevonden in het prachtige 650 jaar oude stadje Hoorn in West-Friesland. Een team in Hoorn, onder leiding van Chris de Meij, heeft de schouders eronder gezet en tot grote vreugde van het team nu uitgebreid met jonge getalenteerde en geïnspireerde Indonesiërs, plus een aantal mensen uit de Molukse gemeenschap in Nederland.

Zo ontmoette ik Sarah-Ellen, een jonge vrouw van Molukse afkomst. Haar grootouders zijn afkomstig van de Molukken en werden na de Tweede Wereldoorlog door omstandigheden (haar grootvader was een KNIL militair) tezamen met vele andere KNIL soldaten, min of meer gedwongen naar Nederland te emigreren.

Ik heb Sarah-Ellen gevraagd haar verhaal op te schrijven, omdat ik erg onder de indruk ben van haar originele 

en zelfstandige manier van denken. Ook het feit dat ze in staat is om haar verhaal in een wereldwijde context te plaatsen van multiculturele en etnische verscheidenheid, die toch wereldwijd aan de orde is en waarmee wij, al worstelend, mee moeten leren leven. Hier komt Sarah-Ellen aan het woord:

Ik ben geboren en getogen in de Molukse wijk Heer in Maastricht. Daar heb ik mooie jeugdherinneringen aan overgehouden. Op de basisschool zaten Nederlandse, Molukse, Turkse, Britse, Marokkaanse en Spaanse kinderen in de klas. Die diversiteit vond ik erg leuk. N a de middelbare school verhuisde ik naar Rotterdam om daar “Trade Management Aimed at Asia” te studeren, om daarna in Utrecht Marketing Management te gaan studeren. De afgelopen vijf jaar heb ik mij gericht op project management. Ik ga nu mijn eigen adviesbureau opzetten, gericht op mijn passies: innovatie, duurzaamheid en cultuur. 

Als derde generatie Molukse groeide ik op met de Molukse cultuur in een Molukse wijk. Mijn ouders leerden mij dat het belangrijk is om nooit te vergeten wie je bent en waar je “roots” liggen. We praatten vrij weinig over politieke geschiedenis; dat werd ook niet aangemoedigd. Mijn ouders gaven de voorkeur aan het overdragen van de cultuur en geschiedenis van onze voorouders. Tenzij er op de TV een documentaire over politieke geschiedenis  was en ik er toch vragen over had. Dan konden we er gerust over praten, zolang ik mijn concentratie op school maar behield. Ik werd thuis altijd gestimuleerd om zelf na te denken over mijn eigen toekomst en mijn ouders ondersteunden mij waar ze maar konden. Naarmate ik ouder werd, besefte ik steeds meer dat tijd niet terug te draaien is. Dat maakt dat de tijd die je nu hebt heel erg kostbaar is en dat je moet beseffen dat je de vrijheid hebt om te kiezen wat je met die tijd doet.

Wat mij altijd is bijgebleven, is wat mijn moeders vader altijd over de komst naar Nederland zei: “In Nederland  heb je nu eenmaal de kans om naar school te gaan en te studeren. Wellicht is die kennis waardevol en nuttig voor de opbouw van de Molukken”.

Mijn reis naar de Molukken in 2010 confronteerde mij met de levenswijze en levenslessen van de authentieke cultuur aldaar. Bij terugkomst dacht ik voortdurend aan hoe ik inhoud en betekenis zou kunnen geven aan de woorden van mijn grootvader. Die tijd is nu voor mij aangebroken.

Einde verhaal van Sarah-Ellen Saija, die een warm hart toedraagt aan het Banda Vriendschapsboot project.

Ongetwijfeld zullen vele migranten zich herkennen in Sarah-Ellens woorden. Het is ook mijn belevenis nu zeventig jaar geleden, toen ik in Nederland een nieuw leven moest beginnen, net als de Indonesische grootouders van Sarah-Ellen. Het geeft je visie en hoop op de toekomst. We worden wereldwijd geconfronteerd met een multiculturele samenleving, met diversiteit aan religies en etnische 

groepen. Amsterdam alleen al telt al meer minderheden dan New York. Multicultureel betekent niet dat wij een etiket moeten plakken op groepen van een bepaalde afkomst, godsdienst of cultuur en die als zodanig ter verantwoording moeten roepen. Als wij dat doen, doen we de mensheid en individuen te kort. Integendeel, hoe wij als individuen met elkaar omgaan, elkaars culturen, achtergronden, religies (of geen religie), gewoontes, respecteren en ook verantwoordelijk zijn voor de samenleving als geheel, dat is de grootste opgaaf waarvoor we op deze wereld zijn gesteld.

Sarah-Ellen heeft ons met haar verhaal het goede voorbeeld gegeven. Fijn dat zijn haar verhaal met ons wilde delen. 

De Geschiedenis van Traktaat van Wassenaar deel 1

1. 1.       Transformatie van Nederlands-Indië naar Indonesië

Na 300 jaar koloniaal bewind kwam door interventie van de oorlog met Japan, het ‘Indisch Bestuur’ in handen van President Soekarno en Vicepresident Hatta. Dit proces liep allesbehalve soepel. Nederland wilde zijn oude kolonie niet opgeven en negeerde alle signalen van o.a. de VN, om het ‘Indisch-Nederlands Bestuur’ over te dragen aan de eerdergenoemde kersverse nieuwe bewindvoerders. Het verlies van de oud-kolonie werd een zeer moeizaam, complex en onverteerbaar proces, met gevolg dat de Nederlandse regering nog eens 200.000 militairen stuurde. In 1962 kwam de Nieuw-Guinea-kwestie aan de orde en werden de Indische-Nederlanders alsnog het land uitgewezen.

Het zegt al genoeg dat dit dekoloniaal proces duurde van 1947 tot 1962. Anno 2020 heeft de financiële afwikkeling nog steeds niet plaatsgevonden met dien verstande, dat geen compensatie werd uitbetaald aan diegenen die al hun bezittingen hebben verloren. Bovenal zijn de banden/betrekkingen tussen beide landen enkel verder verslechterd.

Het dekoloniaal proces is slechts een onderdeel van de oorlog met Japan, de overdracht en de Bersiap. Het Nederlands beleid riep bij de bevolking van Indonesië onherroepelijk agressie op, dat zich uitte in nietsontziende haat gericht aan vooral de Nederlandse - Indische Gemeenschap, waarbij hun leven in gevaar werd gebracht en er sprake was van veel moordpartijen (zie het boek ‘Bersiap’ van wijlen Herman Bussemaker).

Het volgende citaat is uit het boek ‘Bersiap’:

“Echter de ernstige geweldsuitbarstingen die in oktober en november 1945 plaatsvonden tegen de (Indo-)Europese bevolking, de Chinezen en de Nederlandsgezinde Indonesiërs doorkruisten deze plannen. Daarbij kwam dat Nederlanders (vooral Indische-Nederlanders) en andere door Indonesische extremisten bedreigde groepen door de Republiek Indonesië geïnterneerd werden in zogeheten ‘beschermingskampen’.

Mountbatten besloot daarop het aantal ‘key areas’ op Java en Sumatra uit te breiden. Daarnaast werden ruim 14.000 voormalig geïnterneerden in december van 1945 overgebracht naar Batavia, Australië, Singapore, Ceylon, Bangkok en Nederland. Door de noodsituatie die was ontstaan was het duidelijk, dat de geïnterneerden bij hun bevrijding niet in Nederlands-Indië opgevangen konden worden en dat er veel meer mensen naar Nederland gerepatrieerd moesten worden dan aanvankelijk werd gedacht.”

Vanwege de agressieve politiek van de regering-Drees betreffende de kwestie Nieuw-Guinea (West-Irian) tegen het pas onafhankelijk geworden Indonesië, moest iedereen met de Nederlandse nationaliteit

-waaronder (10.000) ondergetekenden- in de jaren ’60 dat land alsnog noodgedwongen verlaten.

 Een Nederlandse gevechtseenheid tijdens de oorlog (Politionele Acties) in Nederlands-Indie 17-8-1945 / 27-12-1949

WORDT VERVOLGD.

Steun ons om ons werk af te maken door te tekenen en te doneren
                           

Indische zaak - Het Traktaat vanWassenaar 1966 

Hier Onderteken petitie   < of >    Kijken wie er getekend hebben

< of >   Laatste Updates  In het Engels hier

D66 eist de behandeling van de onderzoeksrapporten  de Tweede Kamer!

D66 wil dat de onderzoeksrapporten van het NIOD: “Indische rekening” (2005) en “Sporen van Vernieling” (2006) behandeld worden in de Tweede Kamer. Dit laat een beleidsmedewerker van de Tweede Kamerfractie van D66 op 25 maart 2013 weten.  Ook de PVV, SP, Groen Links en SGP vinden dat beide rapporten door de Kamer worden behandeld.

Tijdens het eerste Kabinet Rutte vroeg de partij via de motie Dijkstra reeds aan de regering om een Commissie van Wijzen aan te stellen om naar aanleiding van de twee rapporten een finaal oordeel zou moeten vellen over

D66 Tweede Kamerlid Pia Dijkstra

de manier waarop de Nederlandse Staat het rechtsherstel van de Indische gemeenschap in Nederland vorm zou moeten geven.

Deze motie haalde toen net geen meerderheid omdat beide regeringspartijen VVD en CDA, samen met de gedoogpartij PVV tegen stemden. D66 laat expliciet weten dat deze partij nog steeds achter deze motie staat.

Volgens PVV Kamerlid Fleur Agema stemde haar partij destijds tegen de motie, omdat de Kamer zichzelf anders buitenspel zou hebben gezet. Met gedoogsteun zou het toen niets van doen hebben gehad. Het instellen van een Commissie van Wijzen komt volgens haar pas aan de orde, als de Tweede Kamer er niet uitkomt.

PVV Kamerlid Fleur Agema zal de Indische Kwestie in de Tweede Kamer inbrengen middels een motie. Op Twitter liet zij weten de Indische Kwestie aangrijpend te vinden en verbaasd te zijn dat de Tweede Kamer nog  nooit  “het  fatsoen  heeft gehad 

PVV Tweede Kamerlid Fleur Agema

een debat te houden over de miljoenen kostende NIOD rapporten”. De inhoud van de motie is in overleg met het Indisch Platform vastgesteld. 

Groen Links wil dat er erkenning, rechtsherstel en compensatie komt voor alle oorlogsgetroffenen uit Nederlands-Indië. De partij wil eveneens dat  de Nederlandse dienst-weigeraars uit de periode 1945-1950 eerherstel en compensatie krijgen. Volgens Groen Links heeft de compensatie in de vorm van “Het Gebaar” uit het begin van deze eeuw “weinig van doen gehad met een schadeloosstelling en meer met een algemene vorm van smartengeld”. De Partij noemt Het Gebaar (een eenmalige uitkering van € 1822 per persoon) “niet voldoende en onvolledig”. Groen Links wil dat “De Indische Kwestie” op een zorgvuldige en integere manier wordt afgesloten. In Nederland is voor veel groeperingen een compensatie gegeven, maar bij de Indische gemeenschap heerst nog steeds het gevoel dat er voor hen nog geen finale kwijting is geweest, aldus de woordvoerder. Een gedegen behandeling van de twee NIOD rapporten en de daarin gestelde bevindingen, alsmede een onderzoek naar het Nederlandse geweld in de na-oorlogse jaren 1945-1950 in Indonesië, behoren volgens de partij bij het “zorgvuldig en integer afsluiten” van “De Indische Kwestie”. Daarom steunt de partij tevens het KITLV, NIMH en het NIOD in hun streven naar een  gedegen onderzoek naar het geweld vlak na de Tweede Wereldoorlog.

_______________________________

Eindelijk komt er beweging in de politieke molen. Op 21 maart 2013     is het volgende punt geagendeerd: “Onderzoeksrapporten Indische Rekening en Sporen van Vernieling. Zaak: procedurevergadering punt rondvraag – Tweede Kamerlid M Agema, PVV. Onderzoeksrapporten ”Indische Rekening” en “Sporen van Vernieling” – 2013Z05674”.

Op de website van de Tweede Kamer in de besluitenlijst is onder dit  agendapunt (nr. 39) opgenomen dat: Besluit: Staatssecretaris verzoeken om vóór het meireces een reactie te geven op de NIOD onderzoeksrapporten. Besluit: Na het meireces zal een algemeen overleg gevoerd worden, waarvoor 2,5 uur is uitgetrokken. Vol vertrouwen gaat de delegatie van Het Indisch Platform door met de voorbereidingen voor de volgende onderhandelingen met de Vaste Kamercommissie van VWS. 

Handelsbetrekkingen tussen Nederland - Indonesië.

ICM is benaderd om een initiatief in commissie te starten ter bevorderingen van de handelsbetrekkingen tussen Nederland en Indonesië. 67 jaren hebben bepaalde groeperingen die zich wisten te nestelen in de Tweede Kamer om steevast die blokkades te leggen als het om de banden met rep. Indonesië gaat; enkele voorbeelden van deze bemoeinissen o.a. dat altijd amok in de Kamer wordt gemaakt als de president van de rep. Indonesië naar Nederland komt. Tegen diezelfde achtergrond de Garuda regelmatig met de presidenten in Duitsland neerstrijken waar daar geen 1 woord wordt gerept in het parlement in Duitsland. Of de weigering van de Leopard Tanks, en in tegenstelling tot Duitsland die er geen gras over liet groeien en de week daarop The deal beklonk. Of een bezoekje in Singapore en Jakarta op geen 30 minuten wordt overgeslagen. Vervolgens gaan Nederland zogenaamd op knieën en stuurt een klerk in de persoon van Timmerman in plaats van Koning Beatrix als symbool / merk van Nederland, weer moet Indonesië die vernedering incasseren. Gelijktijdig werd Timmermans vol wantrouwen in het parlement ontvangen. Tot slot noemt Willem Alexander The Carabian, maar oud-kolonie Indonesië niet waar Nederland haar rijkdommen heeft mogen verkrijgen.

Deze houding is toe te schrijven aan een groepering met slechts 1 doel eliminatie van de handelsbetrekkingen tussen Nederland en de rep. Indonesië als oud kolonie (tegensteling tot andere eurolanden), met gevolg vele Nederlandse ondernemingen vinden hiervan alleen hinder,  zie huidige voorbeeld van Jakarta Masterplan die jaren heeft moeten duren.

Het initiatief zal worden gesteund door eerst het opstarten van een commissie, die door de aangever zal worden geïnitieerd, die nu wenst anoniem te blijven waarin oud - ministers worden gevraagd deze verder te initiëren die o.a. die groeperingen probeert te elimineren, en constructief bouwt aan relatie waar alleen onze boegbeelden Maxima en Willem Alexander die belangrijke rol zullen gaan vervullen, en weer niet die fout maakt om een klerk als Mark Rutte  (clown) te sturen. De tijd is er nu rijp voor in de tanende economische voortdurend recessie van Nederland.

Redactie ICM

21/4-2013

1995 had Koningin Beatrix de intentie namens Nederland Rep. Indonesië excuusjes aan te bieden.

Nu Pronk na vijftig jaren zijn lidmaatschap opzegt komt er heel wat modder naar boven binnen PvdA. Destijds Pronk ook niet kon laten met zijn bezoek aan Indonesië om oud president Soeharto het geweld van de Indonesische militairen op Oost -Timor onder zijn neus te wrijven. Tegelijkertijd met veel zweet de herstelde ontwikkelingsrelatie tussen Nederland en Indonesië direct werd verbroken. Jarenlang bleef de relatie tussen Nederland en de oud-kolonie bekoeld, en eigenlijk is het tot anno 2013 nooit goedgekomen, desondanks Indonesie keer op keer handreikingen doet, die steeds werden genegeerd. 

Zelfs het staatsboek in 1995 van toenmalige Koningin Beatrix liep stroef en daardoor gespannen.  Als klap op de vuurpijl klapte diezelfde Ponk uit de schoolbanken. De Koningin had graag bij die gelegenheid dat namens Nederland haar excuusjes wilde aanbieden aan de republiek Indonesië. In adem zei Pronk jaren later:" Kok had dit geblokkeerd".

Nu Pronk opstapt, komt eindelijk de ontknoping wie of nog concreter;  welke partij de veroorzaker is die ruim 60 jaren de betrekkingen tussen Nederland - Indonesië hebben geblokkeerd; namelijk de PvdA. Ook anno 2013 wordt er in Tweede Kamer constant amok gemaakt als maar het woord "Indonesië" valt. Of presidenten worden geboycot als die naar Nederland willen gaan. Dit in tegenstelling tot onze buur Duitsland waar de presidenten van Indonesië in - en uit vliegen zonder dat daar amok wordt gemaakt in het parlement.

Nog vrij recent liepen de betrekkingen weer een deuk op.

In plaats van toenmalige Koningin Beatrix te sturen voor een staatsbezoek om namens Nederland haar excuusjes te sturen werd een klerk Timmermans gestuurd. Bij terugkomst werd dit vol wantrouwen door de Tweede Kamer ontvangen. Dit naast de president van Indonesië weer werd beledigd. Voor excuusjes stuur je de Koningin, in dit geval Willem Alexander en Maxima.

Nu is ook duidelijk dat deze blokkering via Pronk, Kok ....... ofwel de hele PvdA komen.

De PvdA moet beseffen dat Nederland economisch aan de grond zit. Daar in Indonesië liggen de economische mogelijkheden om onze export te laten expanderen. Vele landen, projectontwikkelaars, en investeerders hebben zich ingeschreven voor het Indonesisch Economisch Master plan dat in 2009 werd gepubliceerd. Allen al het Jakarta baru master plan omvat ruim 630 miljard. Dit houdt in werk voor de bouwsector, industrie, watermanagement en ingenieursbureaus kunnen daar werken tot 2023. Duitsland , onze buur, die na de Leopard tanks, participeert in bepaalde zaken van de masterplannen tot 2023. Nederland is nergens te bekennen.

Vele Nederlandse ondernemingen hebben zich ingeschreven hiervoor en dingen mee vanaf 2009, en ondervinden zeer veel last van Pronk en PvdA  handelswijze die constant er doorheen fietsen.

Wanneer wordt de Tweede Kamer wakker, en stuur mogen nog Willem Alexander en Maxima;

Indonesië doet alleen handreikingen!

Pasar Malam Selamat Datang in Holland - boek verkrijgbaar bij Amazon met  vertaalde  Nederlandse artikelen - Engels

Mary Bruckel-Beiten an ordinary person, a wife, a mother and grandmother. In this book the reader is introduced by her daughter in law Geraldine Bruckel-Lang, with many illustrations of Indonesia and of Mary's pioneering spirit. The reader is shown how it was in the days Mary lived in her birth land Indonesia and also during the Japanese occupation of the land. Mary and her 2 sons and many fellow country men and women were imprisoned.

Mary kept a sketched dairy of that time and kept it hidden in a dirty laundry basket. She would be severely punished if it would have been found out. The people like Mary are called Indisch or Indo. Those people got their origin in the days the Netherlands colonized the Indies and are of mixed blood with "all nations of the world, mostly Dutch/Indonesian born with a Dutch nationality on  "Indisch" land now Indonesia.

They are like a "lost nation" and ended up in the Netherlands, driven out of their birth land because Indonesia became independent and they lost everything of their hopes and life's inheritances. This was a sad event for the Indisch people. But  were glad that their fatherland Holland waited with open arms. But the Dutch had to get used to the new comers in the Netherlands,for they had to start all over again themselves  after the second World War. After arrival in the Netherlands Mary found it her duty to make sure her people now settled in the Netherlands and they would have courage to go on. In those integration years of the 1940's Mary went many times from village to village to introduce the Indisch culture to the Dutch and started her tours in the rural farm area for housewives as well as men.

She wrote many cookbooks to introduce the Dutch to cook the oriental Indonesian foods themselves with their own ingredients. This went so well, today there are hundreds of Indonesian restaurants and outlets for Indonesian gatherings. These foods are now well loved by the native Dutch. Mary started to have Fancy Fairs in the late 1950's, the Indisch people were so delighted and commented  to her, it feels like  the olden times Pasar Malam (name originated in Indonesia meaning market) The Indisch called it like "Tempo Doeloe" She instigated to organize an Arts group the Indisch Arts Culture centre Tong Tong. And suggested a Pasar Malam like in the Tempo Doeloe time. Nobody had money in those days after the war.

But Mary and her family put all their little savings on the table..And so, she organized and founded the first post colonial Pasar Malam in 1958 in the Hague. The yearly pasar malam events she continued 8 more years. She was called "Mother of the Pasar Malams in the Netherlands" by the arts group Tong Tong. And after all Mary has done for the Dutch Indisch, today it is falsely documented in the Dutch archives Ned.Indisch history at the City of the Hague and incorrectly documented at Wikipidia, that one of Mary's co-worker Tjalie Robinson did it all. This is not olny unfair but a false honor nomination.

A false history is no history, but in this case a discrimination towards a woman. And a pity for us Indisch to know something is kept untrue for corrupted reasons. We are not like that, the Indisch people in general are honest and happy,love seeking, and always looking out for people to help.

All proof of original copy's of Mary's pioneering work is documented in this book.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Met dank aan onze ICM vertalers!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Je hoort in deze tijd regelmatig praten over "wij zijn gerepat". Dat zijn dan luitjes die enige tijd in een ander land hebben gewoond en gewerkt en dan weer terugkeren naar het land waar zij geboren en opgegroeid zijn. "Gerepat"wil eigenlijk zeggen "gerepatrieerd". En dat betekent letterlijk de terugkeer in Patria, in het vaderland Nederland.

Voor de Indische Nederlanders was het echter een totaal andere situatie. Voor de meesten was Nederland weliswaar officieel hun vaderland maar de meesten waren daar nog nooit geweest. Waren er niet geboren en zijn er niet opgegroeid. Dat vaderland kenden ze alleen uit verhalen, plaatjes en boeken, maar vooral door het onderwijs op school met de daarbij behorende schoolplaten.

In de jaren na de tweede wereldoorlog en de capitulatie van Japan werd de repatriering van ruim 279.000 personen vanuit Nederlands Indie veroorzaakt door het verlies aan werk, een zeer vijandige sfeer en slechter wordende economische omstandigheden. Deze groep van zogenaamden repatrianten bestond uit zowel blanke Nederlanders (totoks) als mensen van gemengde afkomst of Indo's. Die terugkeer of vertrek naar Patria is niet iets wat mensen zomaar is overkomen, maar........een groot deel van de Indo's wilde eigenlijk niet gaan. Zij hadden de overtuiging in Indonesie gewoon thuis te horen. Maar helaas werd het hen erg moeilijk gemaakt en de onzekerheden waren te groot. Velen moesten daarom afscheid nemen van vrienden, buren en zelfs achterblijvende familie. Het uitroepen van de Republiek Indonesia en de snelle desintegratie van de Nederlandse aanwezigheid kwam erg abrupt en snel. Na de oorlog was de Europese gemeenschap verrast door de houding van de Indonesiers en Soekarno wordt wel als een kwade geest bestempeld omdat hij een eind maakte aan hun zekerheden, leidend tot een vernederend en pijnlijk vertrek naar Nederland.

De lieden die in 1949 en 1950 hadden geopteerd voor de Indonesische nationaliteit, maar er later spijt van kregen wilden ook alsnog het Nederlanderschap. Zij konden op dat moment alleen maar rekenen op een min of meer onwelwillende Nederlandse overheid. Die zagen de bui al hangen met een massale toeloop naar Nederland dat toch al een woningtekort had en nog druk bezig was met de eigen wederopbouw door onder andere een sober economisch beleid. Toen het echter duidelijk werd dat men deze landgenoten niet in de steek kon laten werd massaal het alsnog toegang krijgen tot het Nederlanderschap gegund.

Na de repatriering volgde de inburgering of liever de assimilatie zoals men toen zei in Nederland. De Nederlandse overheid was er op gericht de Indo's te kneden tot model-Nederlanders die afstand hadden gedaan van hun Indische eigenheid. Wat een verwaande doelsteling was dat. De achtergrond van die Nederlandse manier van denken wordt gevormd door de overtuiging dat het behoud van hun eigenheid alleen maar zou leiden tot problemen op het werk, school en in de wijken waar men uiteindelijk kwam te wonen.

MISSCHIEN MEER NOG DAN DE PERIKELEN ROND DE OVERTOCHT, WAS HET DE OPVANG IN NEDERLAND DIE MENIG INDO ALS EEN PIJNLIJKE EN GENANTE HERINNERING HEEFT ERVAREN.

In het bijzonder de financiele opvang leidde tot zeer emotionele reacties. De leningen voor de overtocht en de inrichting vcan de nieuw te betrekken woning (het zogenaamde meubelvoorschot) werden ervaren als een weinig genereus gebaar en als een soort opvang die duidelijk met tegenzin gepaard ging.

DE GASTVRIJHEID WAS VER TE ZOEKEN EN DAARNAAST WAS ER DE KWESTIE VAN DE NOOIT NABETAALDE SALARISSEN VAN AMBTENAREN EN MILITAIREN VOOR DE PERIODE VAN DE JAPANSE BEZETTING. DIT SMEULT NU AAN HET EIND VAN HET JAAR 2012 NOG STEEDS DOOR ALS EEN VEENBRAND.

Eén van de mensen die dit alles aan den lijkve heeft ondervonden omschreef het een en ander als volgt:

"Het begin van ons bestaan in Nederland na onze repatriering was niet bepaald om over naar huis te schrijven. Eerst in de contractpensions, waar je bijna straatarm begon, en in den beginne 4 gulden per week kreeg van DMZ (Dienst Maatschappelijke Zorg) om je vervoerskosten te kunnen betalen en postzegels te kopen voor het frankeren van brieven bij het solliciteren naar werk. Had je werk, dan werd je daar ook niet veel wijzer van omdat je het grootste deel van je inkomen moest afdragen aan DMZ om de gemaakte pensionkosten (voorlopig althan) gedeeltelijk terug te betalen. Had je bovendien nog een bay, dan moest die maar eten wat de pot schafte in het contractpension en anders moest je die babyvoeding zelf kopen van het weinige geld dat je overhield".

Als met al is de repatriering voor de meeste Indo's gevolgd door een goede inpassing in de Nederlandse samenleving. Dat is vooral te danken aan hun eigen inzet en hun kracht. Indo's hebben net als de Nederlanders gebouwd aan de grote naoorlogse welvaart en hebben daar volop in gedeeld. Als eindconclusie kan ik dan ook alleen neerschrijven dat de Nederlandse overheid deze rol van de Indo snel is vergeten en het nog steeds nalaat om de al lang slepende Indische kwestie voor eens en altijd op te lossen.

DE INDO'S KUNNNE TROTS ZIJN OP HETGEEN ZIJ HEBBEN GEPRESTEERD, EEN IEDER BINNEN ZIJN EIGEN MOGELIJKHEDEN EN HET PAST DE NEDERLANDSE OVERHEID, EN MET NAME DE POLITIEKE LEIDERS, OM RECHT TE DOEN DAAR WAAR ONRECHT NOG STEEDS GESCHIED.

Han Dehne (PAKHAN)