De claims van ‘andijvielucht’ (I)

Herstelbetalingen aan krijgsgevangenen, ex artikel 16 vredesverdrag met Japan (claim 3)

“Resumerend heeft de Indische gemeenschap tot op de dag van vandaag zeven claims open staan jegens de Nederlandse overheid en twee jegens banken en verzekeringsmaatschappijen.” Aldus de belangrijkste conclusie in het boek ‘Opgevangen in andijvielucht’ van Griselda Molemans. In een eerdere beschouwing wezen we al op de gebrekkige onderbouwing van genoemde claims. Ter toelichting hier een nadere uitleg van herstelbetalingen aan ex-krijgsgevangenen op basis van het vredesverdrag met Japan.

Premier Yoshida ondertekent vredesverdrag, San Francisco, 1951.

Het op 8 September 1951 in San Francisco gesloten vredesverdrag met Japan voorzag wél in herstelbetalingen voor krijgsgevangenen, maar niet voor burgers. De Nederlandse regering besloot het verdrag eerst te ondertekenen, nadat door minister Stikker en de Japanse premier Yoshida een gentlement´s agreement was ondertekend, waarin werd afgesproken dat Nederland en Japan op een later tijdstip overeenstemming zouden zoeken over Japanse herstelbetalingen aan burger-geïnterneerden.
De uitkering aan krijgsgevangenen was gebaseerd op de tekst van artikel 16 van het vredesverdrag:   

“As an expression of its desire to indemnify those members of the armed forces of the Allied powers who suffered undue hardships while prisoners of war of Japan, Japan will transfer its assets and those of its nationals in countries which were neutral during the war, or which were at war with any of the Allied powers, or, at its option, the equivalent of such assets, to the International Committee of the Red Cross, which shall liquidate such assets and distribute the resultant fund to appropriate national agencies, for the benefit of the former prisoners of war and their families on such basis as it may determine to be equitable.”

38 duizend

Van het door de Geallieerden aldus verkregen en op rekening van het Internationale Rode Kruis (I.C.R.C.) gestorte geld, kreeg Nederland in eerste instantie ongeveer 11 miljoen gulden. Dit geld zou moeten worden verdeeld onder 42.233 op Rode Kruislijsten vermelde krijggevangenen. Nadere criteria werden door de Geallieerden uitgewerkt, in overleg met het Rode Kruis. Nadrukkelijk werd bepaald dat burgers geen rechten konden ontlenen aan de regeling. Tot rechthebbenden werden gerekend krijgsgevangenen die ten minste zes maanden in gevangenschap hadden verbleven of in gevangenschap waren overleden. Dit laatste betekende dat ook nabestaanden een uitkering konden ontvangen. In Nederland verblijvende Ambonese ex-militairen konden wél een beroep doen op de regeling, Indonesiërs echter niet. Dit laatste was geen vondst van de Nederlandse overheid, maar werd door de Geallieerden gezamenlijk afgesproken. Ingezetenen van andere nieuwe staten zoals Cambodja, India, Laos, Pakistan, de Filippijnen en Vietnam, werden eveneens uitgesloten.

In Nederland verliep de verdeling via het Ministerie van Buitenlandse Zaken. In 1956 werden belanghebbenden door publicaties in de pers opgeroepen zich te melden. Op grond van de beschikbare cijfers werd per persoon fl. 264,- beschikbaar gesteld. In 1962 hadden ongeveer 38 duizend ex-krijgsgevangenen de uitkering ontvangen, en was op dat moment nog 10% van het totaal, oftewel 1,1 miljoen, in kas. Misschien hadden niet alle betrokkenen zich gemeld, maar wel bijna alle. Bij de verificatie was gebleken dat het oorspronkelijke aantal van 42.233 hoger was dan het werkelijke aantal, omdat “achteraf bleek dat er ook veel burger-geinterneerden op de lijst stonden.”

Hulpfonds

In 1962 zond het Rode Kruis nog een nabetaling van 1,4 miljoen, te gebruiken voor een meer algemeen doel. Een door Buitenlandse Zaken ingestelde commissie stelde voor een stichting in het leven te roepen, die uit de beschikbare fondsen uitkeringen zou toekennen aan in financiële nood verkerende ex-krijgsgevangenen en hun nabestaanden. In 1962 werd opgericht de ‘Stichting tot hulpverlening aan ex-krijggevangenen van Japan en hun nagelaten betrekkingen’.  De Stichting kreeg tot zijn beschikking het tweede bedrag van het I.C.R.C., vermeerderd met 1 miljoen van het oorspronkelijke krijgsgevangenenfonds. Dit laatste hield nog fl. 100.000 in kas voor nakomende aanmeldingen.
Het ook wel zo genoemde ‘Hulpfonds’ is actief gebleven tot 1966, tot het laatste geld was uitgekeerd.

Het geld raakte op

Het resterende geld van het krijgsgevangenenfonds werd later alsnog geheel uitgegeven. Per 1 januari 1967 werd de taak van Buitenlandse Zaken voor wat betreft de uitvoering van artikel 16 van het vredesbedrag overgenomen door Binnenlandse Zaken. Op dat moment was nog slechts fl. 15.000 in kas. Uitkeringen vonden nog slechts sporadisch plaats.
Op basis van deze cijfers mogen we dus aannemen dat ca. 38.500 ex-krijgsgevangenen een uitkering van de artikel 16-gelden ontvingen. Indien het juist is dat het oorspronkelijke bestand nogal was ‘vervuild’ door burger-geinterneerden, dan kunnen we concluderen dat tenminste 91%, maar misschien wel 95% van de krijgsgevangenen of hun nabestaanden een beroep op deze regeling hebben gedaan.
De Nederlandse overheid heeft de regeling niet gesloten, ondanks het feit dat het van Japan voor dit doel verkregen geld ‘op’ was. Thans wordt de regeling – in naam -uitgevoerd door de Stichting Administratie Indische Pensioenen (S.A.I.P.). Uit de laatste jaarverslagen van de Stichting mogen we echter opmaken dat er sinds enige tijd geen aanvragen meer worden ingediend.

De ‘claim’

Mevrouw Molemans kent de juiste cijfers niet, en heeft daar, naar we mogen aannemen, ook geen goed onderzoek naar gedaan. In haar slothoofdstuk verwart ze voortdurend het fonds op basis van artikel 16 van het vredesverdrag (voor krijgsgevangenen) met het fonds op basis van de Yoshida-Stikker-overeenkomst (voor burger-geinterneerden). Ze veronderstelt dat het geld voor de militairen uit het Yoshida-Stikkerfonds komt, en komt op basis daarvan tot onterechte conclusies.

Ze veronderstelt dat de publiciteit rondom het artikel 16-fonds onvoldoende is geweest en daardoor vele ex-krijgsgevangenen hun uitkering hebben misgelopen: “Bij het ter perse gaan van dit boek zijn echter de namen achterhaald van een groot aantal ex-krijgsgevangenen die nooit op de hoogte zijn geweest van deze Japanse compensatieregeling.”
Een onterechte aanname. Als in een tiental jaren tijd mogelijk 95 % van de belanghebbenden een uitkering heeft ontvangen, dan kan de publiciteit niet in de weg hebben gelegen. Een 100%-score is immers onmogelijk. Natuurlijk is het mogelijk dat sommigen niet van de regeling wisten, maar het is evenzeer mogelijk dat sommigen geen uitkering wilden aanvragen. Omdat ze het geld niet nodig hadden, omdat ze het een belachelijk laag bedrag vonden, of omdat ze nog zó boos op Japan waren dat ze er niet van wilden weten. Als we nu, anno 2014, uitgaan van de gedachte dat tenminste 90% van de betrokkenen is overleden, mogen we ook aannemen dat mevrouw Molemans slechts van nabestaanden heeft vernomen dat ‘mogelijk’ in het verleden geen aanvraag werd ingediend. De enige weg om te controleren of dit werkelijk zo is, is contact opnemen met de SAIP.

Tenslotte constateert zij dat de oorspronkelijke uitkering van fl. 264,- (thans in de boeken van de SAIP vermeld als € 119,80) dient te worden geïndexeerd, omdat “de overheid sinds 1958 rente geniet over het door Japan betaalde schadebedrag.” Het fonds bestond uit een ‘lump sum’, die diende te worden verdeeld over het totale aantal potentiële rechthebbenden. In ongeveer 6 jaar tijd, van 1956-1962, werd 90% van het desbetreffende bedrag uitgegeven aan de doelgroep; vervolgens werd in de 4 volgende jaren nog eens 9% van dat bedrag door een privé stichting, zij het op basis van andere criteria, uitgegeven aan die zelfde doelgroep. Na 10 jaar was het geld op. De veronderstelling dat de overheid sinds 1958 (?) rente trekt (waarvan?) is nergens op gebaseerd. Molemans veronderstelt ten onrechte dat nog een deel van het oorspronkelijke geld ergens ligt te groeien, en heeft zo geen oog voor het sympathieke gebaar van de overheid de regeling niet te sluiten ook al kwamen de ‘Japanse uitkeringen’ sinds het midden van de jaren ´60 uit Nederlandse zak. Tenslotte vergeet zij dat de uitvoering van een regeling ook kosten met zich meebrengt.

 

Wordt vervolgd.

Het wordt 

nacht voor de Morgenster

(Bron Telegraaf 28 juni 2014

Vandaag, de 28e juni, wordt in Den Haag de Veteranendag gehouden. Met groot ceremonieel zullen onze militairen die voor Nederland of voor Nederlandse belangen hebben gevochten in het openbaar worden geëerd en bedankt voor hun werk. Sommigen van hen hebben die inzet voor het Nederlands belang met hun leven moeten betalen. Dat is iets wat veel landgenoten niet zo direct associëren met het begrip ’veteraan’.

Politionele acties

Iedereen weet nog wel iets van de zogenoemde politionele acties onder generaal Spoor in de jaren tussen 1947 en 1949. Na de overgave van Japan aan de Amerikanen verklaarden de toenmalige Indonesische leiders Mohammed Hatta en Achmed Soekarno Indië onafhankelijk van Nederland en riepen zij de Republik Indonesia uit. Ons land liet zich niet zonder protest zijn rijke koloniën afnemen en verzette zich zowel politiek als militair. Het meest oostelijke deel van Nederlands Oost-Indië was Nieuw-Guinea, een grotendeels onherbergzaam gebied met oerwouden en bergen.

Daar leefden de Papoea’s, die zowel uiterlijk als karakterologisch sterk verschilden van de Indonesiërs van Soekarno. Hoewel veel Papoea’s cultureel nog in het stenen tijdperk leefden van jacht en visvangst, waren ze zeer gesteld op de Nederlandse kolonisten. Dit onder meer door het goede onderwijs en de uitstekende medische zorg die wij Nederlanders in Nieuw-Guinea hadden georganiseerd.

Eigen vlag

De Papoea’s hadden zelfs een eigen democratisch gekozen regering, de Nieuw-Guinea Raad, een eigen volkslied, een eigen krijgsmacht, het zgn. Papoea Vrijwilligerskorps (PVK) en een eigen vlag geheten ’Bintang Kejora’ of ’Morgenster’.

Het is een vijfpuntige witte ster op een rode achtergrond met witte en blauwe strepen als verwijzing naar de Nederlandse driekleur. Die vlag was voor alle Papoea’s het symbool van hun eigen land, hun politieke vrijheid en hun eigen cultuur.

Onder zware druk van de Verenigde Staten moesten wij in 1949 na ruim driehonderd jaar onze Indische kolonie afstaan aan Indonesië, met uitzondering van Nieuw-Guinea, zo had Nederland bij de soevereiniteitsoverdracht aan Indonesië bedongen.

Met instemming van de Verenigde Staten was bepaald dat Nieuw-Guinea over zijn eigen toekomst mocht beslissen.

Modelkolonie

Nieuw-Guinea was door de Nederlanders als een modelkolonie bestuurd. Er zou na het vertrek van de Nederlanders een democratisch referendum worden gehouden ter gelegenheid van een groot congres met meer dan duizend Papoealeiders uit het gehele gebied West-Papoea.

Het congres werd omsingeld door de Indonesische krijgsmacht met tanks, pantserwagens en helikopters. Er vielen doden. Zo maakte Indonesië een einde aan de eerste Papoeastaat in de tropen. Meer dan duizend stamhoofden werden onder dreiging met vuurwapens gedwongen in een ’act of free choice’ (soort referendum) te kiezen voor een bezetting door de superieur bewapende Indonesiërs. Wie niet mee wilde doen verdween in de gevangenis of werd doodgeschoten. Het uithangen van de patriottische Morgenstervlag werd door de Indonesiërs gezien als ’landverraad’.

Nederland noch Indonesië noch de Verenigde Staten zijn hun beloften nagekomen. De Volkskrant van 14 januari 2012 zegt het met een vette krantenkop: ’De Papoea’s zijn belazerd door de politici.’ Ze worden nu al meer dan vijftig jaar verraden en bedrogen, in het bijzonder door Nederland.

De Papoea’s vormden destijds het meest loyale bevolkingsdeel van onze toenmalige kolonie Nederlands-Indië.

Jarenlang heeft de Papoea Krijgsmacht hulp verleend aan het KNIL, het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger. Talrijke Papoea’s zijn voor Nederlandse politieke belangen gesneuveld.

Maar vandaag, op Veteranendag, heeft Nederland via de minister van Defensie, Jeanine Hennis-Plasschaert, bepaald dat de Morgenstervlag, het symbool van het verlangen naar een onafhankelijke Papoeastaat, tijdens het Veteranendefilé niet mag worden ontplooid. Dat heeft onder meer de organisatie van de Veteranendag besloten om de Indonesiërs die de Papoea’s onderdrukken niet voor het hoofd te stoten. Dat de Morgenster al in 1961 door Nederland officieel is erkend, speelt kennelijk geen rol meer.

Symbool

Want de Morgenster geldt als een van de symbolen van de strijd tegen de overheersing door de Indonesiërs. Die gedragen zich veel kolonialer dan Nederland dat ooit gedaan heeft in het vroegere Nederlands-Indië.

Die karakterverandering was primair te zien aan de eerste zelfbenoemde president van de Republiek Indonesië: Soekarno.

Hij veranderde, na de onafhankelijkheid, van een democraat in een autoritair leider met vele kenmerken van een klassieke dictator. Hij trachtte zijn macht te houden door onder andere te balanceren tussen het Indonesische leger en de Communistische Partij van Indonesië (CPI).

Onderdrukking

Toen de Indonesische communisten trachtten om via een coup de macht te grijpen, stuurde Soekarno zijn leger onder leiding van generaal Soeharto. Dat kostte ongeveer aan één miljoen communisten het leven.

Desalniettemin bleven de Amerikanen het nieuwe Indonesië van Soekarno en diens latere opvolger Soeharto steunen, ondanks de internationale protesten tegen de corruptie en de dodelijke onderdrukking van tegenstanders.

De vele Nederlanders die nooit begrepen hebben wat wij eeuwenlang in Nederlands-Indië hebben bereikt en die nog steeds denken in het aloude politieke dogma van wijlen de PvdA-politicus Joop den Uyl, dat steevast luidde: „Wég met ons”, hebben hier wellicht iets om over na te denken.

Klap in gezicht

Door het niet te remmen neokolonialisme van de Indonesiërs, in combinatie met de karakterloosheid en lafheid van onze politici, wordt de hoopgevende Morgenster bedreigd door het duister van politieke macht, heerszucht en onbetrouwbaarheid. Daarmee hebben wij onze beste bondgenoten in het Verre Oosten een klap in het gezicht gegeven, die door de zachtmoedige en intelligente Papoea’s niet snel vergeten zal worden.

600 miljoen die president Soekarno/ Soeharto van de  republiek Indonesia

aan Nederland betaalde voor genoegdoening Indische Gemeenschap.

Kamervragen van Halbe Zijlstra over Traktaat Wassenaar 600 miljoen dossier -  die president Soekarno/ Soeharto van de  republiek Indonesia aan Nederland betaalde voor genoegdoening Indische Gemeenschap -  werd op zijn boeren fluitjes beantwoord door AB Klink (ook de mede veroorzaker en bedenker van nieuwe zorgstelsel voor fraude in de zorg). Geen verdere parlementaire onderzoeken,  geen enkele cijfermatig  verantwoorde onderbouwing etc. etc.  Geschikt om gelijk onder het tapijt te vegen.  Met voortv

Tegelijkertijd melden oud - ambtenaren van Ministerie van Buitenlandse zaken  bij de redactie  ICM dat de gelden voor  heel andere bestemmingen en doelen zijn aangewend. Allen wisten het op dit Ministerie, diegenen die zijn mond opdeden kon gelijk vertrekken, en nimmer zijn uitgekeerd aan de Indische gemeenschap.arendheid gaat Ministerie van Buitenlandse Zaken verder op handelsmissies, maar ontwijkt in alle bezoeken de republiek Indonesie. Geen wonder Nederlandse regering heeft het Traktaat van Wassenaar aan zijn achterste geveegd na 50 jaren, en heel wat uit te leggen aan Indonesie, en aan de Indische Gemeenschap waar het geld is gebleven. Ik hoop dat Timmermans de basah dan ook machtig is om zich eruit te kletsen zoals zijn voorgangers het Indisch geld nu 50 jaren ontzichtbaar hebben gemaakt.

600 miljoen beloopt nu in het drievoudige alleen al aan rente op rente, na indexatie, praten nu over ruim anderhalf miljard. Waar is al het geld gebleven dat de Indische Gemeenschap toekomt.

Vragen Halbe Zijlstra zie videorepportage  http://icmonline.ning.com/video/reportage-ip-manisfestatie-ip

Antwoord van Ab Klink hier downloaden.

of hier  https://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/10897279282?profile=original

Naar aanleiding het artikel in Leidsch Dagblad van 24 juni jl dat onze allerte webmaster Cornelia op ICM Online Facebookgroep postte.

Hebik gisteren gelijk Ton gebeld en mijn respect naar hem getoond, en heb in Ton nooit het vertrouwen verloren, gelijk al bij zijn aantreden. Een man die ballen heeft om deze Stille Tocht te doorbreken. Wat moeten wij zonder Ton met een breed ervaring in het reilen en zeilen in politiek Den Haag. Nota bene samen met Jan Peter Balkenende gewerkt als secretaris Zelf heb ik namens ICM al de handdoek in ring gegooid na mijn voorgevoelens en constatering van de harde feiten dat het over de boeg wordt gegooid "De regering" heeft nu geen geld.
Ik ben zeer content dat hij nu naar buitenkomt, en net als ICM; een buitenstaander v/h IP uiteindelijk. Net als in 2000 was niet het IP die het voor elkaar kreeg maar drs. Kloosterman Lid van NINES, waar ICM Online uit voortkwam.
Ton en onze Jan zijn weer die de kar trekken, en uiteraard heb ik olie op het vuur gegooid.
Er is geen geld rapporteert de schaduwbegroting VWS meld zeer gedetailleerd op ICM heb geponeerd en bestudeerd. Ik noem het nogmaals een schaduw begroting (dubbele boekhouding) van dit moment. Want VWS heeft zat meevallers want 70 miljard (lees bewering Robin Linschoter) uit de fraude gevallen worden teruggevorderd bij ziekenhuizen, specialisten, de frauderende bureautjes in de zorg ontstaan tijdens invoering van nieuw zorgstelsel. Zelf een speciale taskforce van Teevens en de belastingdienst zijn er mee bezig. Bovendien kunnen declaratie uit de zorg over 2014 niet uitgekeerd worden onder het mom van "verrekening met te veel gedeclareerde van al die voorgaande jaren" , dit resulteert dat VWS geld in 2014-2015 uit de begroting fors overhoudt dat wel in 10 tallen miljarden beloopt. Politiek wordt deze begroting onder het tapijt geveegd.
Ergo, even stond media vol over fraude zaken die terug worden gevorderd n.a.v. de bewering van de goeroe Robin Linschoten op zorg gebied, wordt de voortgang van de ontwikkelingen op alle fronten nu verzwegen, of gaat de kennis van de media niet zover ?
.
Maar niet alleen wij worden dom gehouden door Schippers ambtenaren van het Ministerie VWS met deze schaduwboekhouding ook het volk, misschien een schrale troost.
Ton en mijn persoon hebben al eerder destijds buiten IP om uitgerekend dat gaat totaal om 3,5 miljard, en oplossing bedacht om dit bedrag in de vorm van een pensioenregeling bijvoorbeeld € 700 naast het AOW. Leert dat binnen 60 maanden is ingelost.
Niet onbelangrijk, heeft het andere Ministerie van buitenlandse zaken geld ontvangen van president Soekarno voor de compensatie van verloren goederen en ander tegoeden ((schade) in het voormalige Indie. Waarde nu na Indexering ruim 2 miljard. Dit geldt is nimmer toegevallen aan de begunstigden, in deze De Indische Gemeenschap. Geld dat dus van de Indische Gemeenschap is, schandalig en dan durven te wijzen naar andere landen; De huidige president SBY van de republiek Indonesie zou eigenlijk nu Alexander en Maxima op het matje moeten roepen, dat de republiek al die jaren dacht genoegdoening aan de Indische Gemeenschap te hebben gedaan, komt nu zeer bedrogen uit.
Helaas ook Martin van Rijn wordt kennelijk door zijn ambtenaren vals voorgelicht als het om de begroting gaat, is immers een politieke begroting waar op wordt gestemd om zo verscholen potjes te creeren!
Wat hebben de Nederlandse ambtenaren tegen de Indische Gemeenschap waarvan groten deels collega's waren maar dan in het voormalige Indie.
Staatssecretaris Martin van Rijn is de eerste bewindvoerder die erkent, en excuusjes wilt maken, en letterlijk zijn kop heeft uitgestoken. Maar bij erkenning en excusjes hoort een gepast weloverwogen compensatie waar de groep Indische Nederlanders 70 jaren op hebben gewacht als Nederlands onderdaan.

Platform wil onderste steen boven inzake Indische Kwestie

DEN HAAG - Het Indisch Platform is een WOB-procedure gestart om inzage te krijgen in alle stukken van ambtenaren die geleid hebben tot 'een leugenachtig advies', vertelt Ton te Meij. ,,Jarenlang zijn diverse bewindspersonen vals voorgelicht door ambtenaren rond een eventuele vergoeding voor slachtoffers van de Japanners in de Tweede Wereldoorlog. Dat moet voor eens en voor altijd duidelijk worden''.

Te Meij werkt sinds 2008 op vrijwillige basis als lobbyist/delegatielid voor het Indisch Platform, waarbij zo'n 24 Indische organisaties zijn aangesloten. Ook is hij betrokken bij een van de deelnemende organisaties, Stichting Vervolgingsslachtoffers Jappenkampen. Te Meij: ,,Ik ben zelf geen belanghebbende, maar wat die mensen is aangedaan is puur schandalig. Het waren ambtenaren, mensen die in dienst waren van Nederland (Nederlands Indische Overheid) en die tijdens de Japanse bezetting in een kamp zijn gestopt. Daar hebben ze afschuwelijke dingen meegemaakt. Ook de Indo-Europeanen die buiten de kampen verbleven, hebben een beroerde tijd gehad. Ook daarna was het een afschuwelijke tijd voor hen, omdat ze in een burgeroorlog terecht kwamen. Voor die periode hebben zij nooit enige vorm van schadevergoeding gehad. Van alle geallieerden is Nederland het enige land dat geen compensatie heeft betaald aan de mensen die onder de bezetting van de Japanners hebben geleden. De Nederlandse mensen die in de oorlog in Europa slachtoffer geworden zijn van oorlogshandelingen, hebben die wel gehad. De Nederlanders, die uit Nederlands-Indië terugkwamen, werden hier uiterst kil ontvangen. Daarvoor hebben ze zo'n tien jaar geleden een klein bedrag ontvangen, voor die beroerde aankomst. Maar dat was een schijntje en zeker geen formele schadevergoeding. Het gaat zelfs nu nog niet om smartengeld, maar om datgene wat deze mensen rechtmatig gezien toekomt.''
Te braaf De Indische kwestie draait om uitbetaling van achterstallige salarissen en schadevergoeding aan oud-Indische ambtenaren en militairen die in de Tweede Wereldoorlog in Japanse gevangenkampen waren geïnterneerd. Volgens het Indisch platform is de Nederlandse regering na afloop van de oorlog in gebreke gebleven. De ambtenaren en militairen die in dienst waren van de Nederlands-Indische regering hadden nog tweeënveertig maanden salaris te goed, maar het geld is nooit overgemaakt.

Op de vraag waarom het probleem na zeventig jaar nog speelt, zegt Te Meij: ,,De mensen die uit Indië kwamen zijn te lief geweest, te braaf, te ondergeschikt. Ze vormden geen eenheid. Uiteindelijk kwam in 1991 het Indisch Platform er, een officieel overleg- en gespreksorgaan met de Nederlandse overheid. Het heeft heel lang geduurd totdat er een goede dialoog op gang kwam met de regering. Men was eigenlijk niet welkom in Den Haag. Maar nu lijkt er zicht op een oplossing. De huidige staatssecretaris, Martin van Rijn, is de eerste die het Indisch Platform gelijk geeft in de rechtmatigheid van de claim en die aan een oplossing wil werken. Het cynische is wel dat de regering nu eigenlijk geen geld heeft voor deze schadevergoedingen. In de tijd van Lubbers, de man die de keizer van Japan zo welwillend ontving met voorbijzien van de slachtoffers van de Japanners, was er meer geld. Nu is er al een voorstel gedaan door het Indisch Platform om het bedrag niet in één keer uit te keren, maar om het als een soort pensioenregeling over vijftien jaar uit te smeren. Maar of dat doorgaat, is nog niet duidelijk.''

Jan de Jong, voorzitter van de Stichting Vervolgingsslachtoffers Jappenkampen, snapt ook niet waarom de Nederlandse regering nooit over de brug is gekomen. Hij is zelf wel een belanghebbende: als kind zat hij ruim drie jaar in diverse kampen. ,,Er zijn in 2005 twee wetenschappelijke studies verschenen door het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD). Het ene rapport gaat over de 'backpay', betaling van achterstallige salarissen en het andere gaat over de vergoedingen van de geleden schade. Mensen kwamen gedwongen en berooid uit Indië terug. Ze moesten daar alles achter laten. Daarvoor zijn ze nooit gecompenseerd. Het gaat inmiddels om een enorm bedrag. Maar dat niet alleen, het gaat ook om erkenning en excuses. Het een kan echter niet zonder het andere. En het mag duidelijk zijn, dat ze ons met excuses ook niet met een schijntje kunnen afschepen.''

Gevoel ,,De huidige staatssecretaris heeft gevoel voor de Indische Kwestie. Maar als hij niet met een oplossing komt, sta ik niet in voor wat er gaat gebeuren. De Indische gemeenschap heeft zich heel lang ingehouden, maar als de staatssecretaris met een negatief bericht komt, barst de bom.''

                                         Morgenstervlag verboden in defilé Veteranendag Den Haag                                                                                      

Twee jaar geleden was er vanuit de  indonesische ambassade sterke druk op de organisatie van d

Mijn neef Hans Hillen, hij was toen minister van Defensie, heeft daar korte metten mee gemaakt en de Indonesische ambassadeur gezegd dat Nederlandse veteranen niet onder de krijgstucht vallen, dat oude mannen van boven de zeventig geen plannen hebben om een oproer in West Papoea te organiseren, dat de Morgenstervlag voor de Nieuw-Guineaveteranen van grote emotionele waarde is en tevens hun blijk van trouw aan de Papoea's van toen en hij niet van plan was het meevoeren van die vlag te verbieden. En bovendien, zei hij, al zou hij het verbieden en ze deden het toch, wat kon hij dan doen? Alle Nieuw-Guineaveteranen acht dagen verzwaard arrest?e Nederlandse Veteranendag om de Morgenstervlag, ooit ingesteld als nationale vlag voor Nederlands Nieuw-Guinea, te verbieden in het defilé.

Nu is die druk er weer, J. Rijken van de projectorganisatie is daarin meegegaan (op verzoek van Rutte, zegt hij) en heeft op zijn beurt het bestuur van de VNNGM, de Vereniging van Nederlands Nieuw-Guinea Militairen, zo onder druk gezet dat het bestuur met de rug tegen de muur heeft besloten de vlag niet mee te dragen in het defilé. Waar Rijken mee gedreigd heeft, weet ik niet. Ik denk aan uitsluiting van de Nieuw-Guineaveteranen.

Er lopen diverse Nieuw-Guinea detachementen mee in het defilé, van de marine, de mariniers, land- en luchtmacht. Slechts één detachement voert de Morgenstervlag. En daar ergeren de Indonesische gasten op de eretribune achter de koning zich geweldig aan.  Om die ergernis weg te nemen, is de Morgenstervlag waarschijnlijk verboden.

En wij maar denken dat Veteranendag bedoeld is voor veteranen, niet om bobo's op de tribunes te vermaken.

Tot dusver is aan dat verbod geen ruchtbaarheid gegeven, de NNG-veteranen zullen pas op Veteranendag ontdekken dat ze zonder Morgenstervlag moeten defileren. Dan zal er groot ongenoegen zijn. Bovenstaande is dus nieuws, niet groot - maar wél voor zo'n 80.000 veteranen die deze inperking onverteerbaar zullen vinden.

Iets anders is dat Veteranendag veel in Nederland wonende Papoea's naar Den Haag trekt en zeker de Papoea's die in het Papoea Vrijwillgers Korps aan Nederlandse zijde meevochten tegen de Indonesische infiltranten. Voor hen zal het ingestelde verbod (op Indonesisch verzoek?) tot grote verbazing en ontsteltenis leiden - de macht van het Indonesische leger, een leger dat nooit is ingezet tegen een buitenlandse vijand, maar uitsluitend tegen de eigen bevolking, is dan voor hen tot in Den Haag voelbaar.

Is bovenstaande voor u bruikbaar in een voorverhaal over Veteranendag en zou in dat verhaal een oproep kunnen staan aan alle Nieuw-Guineaveteranen om komende Veteranendag allemaal een Morgenstervlag mee te brengen? Dan hebben we de peloppers echt aan het dansen.

"Den Haag" is wel bezorgd over de voortdurende schending van mensenrechten in West Papoea, maar is er als de kippen bij om op verzoek de Morgenstervlag te verbieden, want ja, onze handelsbelangen.........

Andreas Schelfhout

Nieuw-Guineaveteraan 41e Stoottroepen en schrijver van het boek De zomer van 1962.

Voor meer toelichting mijnerzijds: Tel.: 0511454153 / 0651399711

Maar natuurlijk ook J. Rijken - projectleider Veteranendag, Koos Sol, voorlichting Veteranendag, de bestuursleden van de VNNGM zijn op de site www.vnngm.nl wel te vinden - de voorzitter C. Aarts is op vakantie in Griekenland, Cor Drost, de secretaris, is wel thuis: 0756160779. Op de Indonesische ambassade zal wel iemand te vinden zijn die alles ontkent.

De encyclopedie van op het nippertje geredde kennis

Tijdens het paasweekeinde heb ik veel gelezen, maar er was één boek dat een meesterwerkje bleek te zijn: 'Encyclopedie van op het nippertje geredde kennis' van Hans Vervoort. Dit boek is om twee redenen meesterlijk: de stijl van schrijven - en dan vooral de toon - en de onderwerpen.

De onderwerpen. Het is precies wat de titel zegt. Hans is 75 jaar geworden en er is kennis, er zijn gebeurtenissen en wetenswaardigheden die met hem verdwijnen als hij sterft. En dus heeft hij ze te boek gesteld.

Soms kleine dingen ('Jef Last kon zijn oren bewegen') en soms grote, die van goud worden door de fraaie, melancholieke toon. Door de vrolijkheid laat Vervoort dikke druppels bitterheid vallen.

Het mooiste voorbeeld is de laatste 'snipper'. (Vervoort noemt sommige stukken nippers, andere snippers.) Hij schrijft daarin over zijn 'grote broer', die, zes jaar oud, stierf in het krijgsgevangenkamp Ambarawa. Na jaren beschrijft Vervoort dit voorval in zijn boek 'Weg uit Indië.' Naar aanleiding daarvan krijgt hij een mail van ene Mia Verbeek. Die is op dat moment 85, maar was zestien toen ze meehielp 'Robbie', het broertje van Hans, te begraven, omdat ze 'begrafenisdienst' had.

Vervoort citeert uit haar brief, waarin de begrafenis van Robbie wordt beschreven. Dan schrijft Vervoort: 'Later op die dag kreeg ik de kom soep van hondenvlees die eigenlijk voor Rob bestemd was. Soms verdwaalde een hond in het kamp en daar werd bouillon voor de zieken van gemaakt. Rob was overleden voordat ze hem die kop soep konden geven. Nooit had ik iets lekkerders geproefd. En het schuldgevoel daarover duikt geregeld op.' Meer niet.

Dat zijn vijf meesterlijke zinnetjes. Het hele schrijnende verhaal beslaat anderhalve pagina. Wat zouden Willem Elsschot, Simon Carmiggelt, Willem Wilmink en Tjalie Robinson deze 'encyclopedie' met welgevallen hebben gelezen.

Een andere snipper van slechts vijf zinnen is deze. Lees en geniet. 'Al na twintig seconden voel je je lekker opgewonden,' zei een vrouwenstem vanuit de tv tegen me, toen ik even wakker werd om half drie 's nachts. Ik was weer eens voor de buis in slaap gevallen. Geduldig wachtte ik twintig seconden en keek naar de blote billen die ze me liet zien. Maar er gebeurde niets. Toen viel ik weer in slaap.'

Gelukkig is dit nog weggegrist en voor de eeuwigheid gered.

(Door: Theodor Holman) 

Hans Vervoort 75 jaar

Encyclopedie van op het nippertje geredde kennis (en andere stukjes om te lezen)
Auteur: Hans Vervoort
Uitgeverij: Bravenewbooks.nl
ISBN: 9 789402 117240
Prijs: paperback € 17.95 (135 pgs)
E-book: € 4.95

Aan mijn vrienden, kennissen en andere contacten,

Graag laat ik weten dat onlangs ter gelegenheid van mijn 75ste verjaardag bovenstaande titel verscheen,
een bundeling van stukjes en verhalen die ik schreef op mijn Facebook-pagina.
Het is overal te koop als paperback of ebook.
Maar je/u kunt het ook gratis downloaden als PDF-file op mijn website www.hansvervoort.nl

Theodor Holman schreef er in het Parool een aardig stukje over (klik aan):

http://www.parool.nl/parool/nl/508/THEODOR-HOLMAN/article/detail/3639937/2014/04/23/De-encyclopedie-van-op-het-nippertje-geredde-kennis.dhtml

Alvast veel leesplezier gewenst!

Met vriendelijke groet,

Hans Vervoort

“Vervoort schrijft realistisch proza, overigens van een heel verfijnde en zuinige soort, met veel speelsheid en lichte ironie.
Hij kan als weinig Nederlanders een dialoog schrijven.” (Kees Fens in de Volkskrant).

Over de schrijver:

Hans Vervoort (Magelang,1939) schreef na zijn debuut in 1970 (Kleine Stukjes om te lezen,Thomas Rap) vele romans en verhalenbundels. Enkele titels,verschenen bij Thomas Rap, Arbeiderspers en Nijgh&Van Ditmar: Heden Mosselen Morgen Gij, Zonder Dollen, Met stijgende verbazing,Vanonder de Koperen Ploert, Eerlijk is Vals, Geluk is voor de dommen. Hij publiceerde enkele jaren geleden de trilogie Het Bedrijf over zijn jaren bij tijdschriftenuitgeverij Weekbladpers. Hij werkte daar o.m. als uitgever-directeur van Vrij Nederland, Opzij en andere bladen. In 2003 was hij met de roman Zonnige Perioden een van de eerste Nederlandse schrijvers wiens werk ook in e-boekvorm verscheen. Hij bleef een digitaal pionier en zette 13 van zijn niet meer in druk te krijgen titels als gratis e-book op zijn website www.hansvervoort.nl . Ze zijn inmiddels meer dan 100.000 keer gedownload. Hij is nu voornemens al zijn oude titels ook als POD (print on demand) beschikbaar te stellen.

De Indische Stille Tocht in begroting VWS?.  Zoals iedere redactie betaamt raadpleeg deze regelmatig de bronnen op nieuwe ontwikkelingen. Een goed ingevoerd redactie kent het reilen en zeilen van Overheid en zijn begrotingen. Net als een bedrijf je balans / jaarrekeningen opmaken met het te gevoerde beleid voor het nieuwe begrotingsjaar.

 Via de zoekmachine op de website van de Tweede Kamer wordt begonnen met inbrengen van diverse entiteiten die gelieerd kunnen zijn  aan de Indische Zaak. Vervolgens worden alle procedurevergaderingen doorgeakkerd. Weer niets tot vandaag. Dan de plenaire vergadering,   en zie hamerstukken voorbijflitsen nota bene net ingebracht wet voorstellen,  en plenaire debatten wel geteld voor vandaag 12 juni totaal 7 gevolgd door vragenuur, regeling van werkzaamheden, en stemming.  

Tot slot toch maar naar VVWS. Weer geen Indische thema’s of onderwerpen te zien wel een interessant item waar het  oog opviel:

Wijziging van de begrotingsstaten van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (XVI) voor het jaar 2014 (wijziging samenhangende met  met de Voorjaarsnota)

Dit lijkt mij een interessante zaak om door te klikken en die begroting door te lichten, zit de Stille Tocht erbij in deze begroting, zeker kan je wel zijn dat De Pensioenen voor de Indo’s in Indonesie erbij zullen zijn dat als “hamerstuk” van kracht is. Ja die zitten erbij.

Ik zou zeggen puzzelt U thuis met mij mee, want om geen appels met peren te vergelijken zul je toch het jaar 2013 erbij moeten halen om de "mutatie" 2013 en 2014 tegen over elkaar te zetten. Een creatieve boekhouder zou wel binnen €  327.802.000 het e.a. (Mutaties van mensen die zijn overleden waardoor geld vrijkomt) of  anders verdelen dat het toch op zijn plek komt. Maar so far to see, geen Stille tocht in deze begroting  te bekennen wel de Indonesische pensioenen.

Zag wel dat een stichting in het leven is geroepen voor Indonessiche pensioenen in de hoop dat ook daar komt! Ja, niet als vast Item op deze begroting. Wij kennen ze allen vast wel van Het Gebaar, is tijdelijk en dan kunnen deze kosten weer worden toegevoegd aan de andere posten.

Wij kennen BelIndo en Claim Indo dat Indonesie aan Min. Buitenlandse zaken betaalde om de gedupeerden die hun onderneming hebben verloren hier uit te keren, hiervan slechts 10% is uitgekeerd, veel geld zei Hallbe Zijlstra ooit.

Misschien dat U het thuis wel ziet, en geeft an aarzel niet en geef uw reactie aan de redactie door.

De hele begroting 2014 is te dowloaden hier >>>>>>>Waarvan akte;

Uw editor ICM Online

12 juni 2014.

Wijziging begrotingsstaat van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (XVI) voor het jaar 201 Artikel 7 Oorlogsgetroffenen en Herinnering Wereldoorlog II

Budgettaire gevolgen van beleid, beleidsartikel 7 Oorlogsgetroffenen en Herinnering Wereldoorlog II (bedragen x € 1.000).

Vorige maand vertelde ik jullie over de teruggevonden rantang. De rantang die ook veel herinneringen oproept aan vroeger.

Een speciale herinnering was als de familie van mijn moeder dan op bezoek kwam. Als zij kwamen werd ons huis voor één dag een klein beetje Indisch! Mijn tante, de zus van mijn moeder, nam namelijk altijd haar rantang mee met allerlei lekkere Indische gerechten, wat een feest! Dit waren hele speciale momenten, waarin ik als kind enkele Indische gerechten hebben leren eten.

Mijn moeder had geen idee hoe haar oudere zus al die gerechten kon maken, zij kookte zelf namelijk altijd de Hollandse pot; vlees, aardappels en groenten. Als jongste van het gezin leerde ze pas echt koken toen ze in Holland kwam en er nog geen enkele Toko bij haar in de buurt was. Hierdoor heeft ze nooit de mogelijkheid gehad om zich hier in te bekwamen. Als kind wist ik niet beter en vond het jammer, maar verder wel prima.

Nu, meer dan veertig jaar later ervaar ik steeds meer hoe bijzonder het is om een Indo te zijn en ook zo te leven. Bij de toko heb ik alle verse ingrediënten gekocht en ben me gaan verdiepen in de Indische kookkunst. Door mezelf te verbinden kook en eet ik nu vaker Indisch, voel ik me Indisch en leef ik ook steeds meer vanuit mijn achtergrond. Het geeft mij een rijk en sterk gevoel.

Ik ken een Indische man die nog weinig wil weten over zijn Indische achtergrond, kan zich er nog niet mee verbinden. Ook al heeft hij een Indische moeder; hij blijft ontkennen. Het eten vind hij allemaal heerlijk, maar een woordje Bahasa wil hij absoluut niet onthouden. Prima! Maar je snapt natuurlijk dat ik daar graag verandering in breng, vooral door mijn eigen ervaringen.

 Columniste Anita Bunt

Het kwam dan ook op een goed moment dat de theatervoorstelling ‘Oude Pinda’s in regenachtig Nederland’ van Bodil De La Parra & Nadja Hübscher op het toneel verscheen. Als verjaardagscadeau heb ik twee tickets besteld om samen met hem naar de schouwburg te gaan!

Het was bijzonder om met hem naar een schouwburg te gaan; dat was nog niet eerder voorgekomen. In de auto werden we allebei een beetje lacherig en zeker toen we de lobby vol Indische mensen troffen. Ik dacht; “Geweldig, wat een sfeer!” Ik keek om me heen en zat volop te genieten van de beelden om mij heen. Ook zag ik de onbewuste worsteling bij mijn metgezel, hij keek rond met een verbaasde blik, volgens mij vond hij het wel leuker om hier te zijn dan dat hij zelf wilde toegeven. Af en toe draaide hij ongemakkelijk op zijn stoel om alles goed in zich op te nemen.

Eenmaal in de zaal ging het licht uit en de spot aan. Het schimmenspel met wajangpoppen begon, begeleid door tropische geluiden. Direct werd de sfeer van de avond neergezet. Indonesië! Bodil en Nadja vertelden o.a. over de verzwegen familieverhalen en het lekkere eten bij oma. Ze zetten hun beste beentje voor om weer te geven hoe hun families hier in Nederland kwamen en hoe zij zich hier, vooral in het begin, staande probeerden te houden. Veel herkenbare acts over hun ouders en grootouders, soms echt hilarisch!De geschiedenis van beide families werd belicht en gaf een mooi inkijkje in de verschillende achtergronden van de actrices, wat weer heel leerzaam was voor mij.

Tijdens de voorstelling werd ik meegenomen door de verhalen, verteld met een Indisch accent en gepresenteerd in een uniek decor; de keuken met wadjans en soetils aan het plafond, overal kratjes met ingrediënten en de geur van warme sojaolie, met op de achtergrond het geluid van de Tokèh. Mijn metgezel had dat minder, wist vaak niet waar het over ging, zat met een groot vraagteken boven zijn hoofd te kijken naar een toneelvoorstelling die voor een groot deel aan hem voorbij ging. Hij vertelde dat hij het wel leuk vond om te zien, maar dat hij het niet herkende. Terwijl hij dit zei keek hij mij aan en begon zachtjes te lachen.

Tja, als je als Indo in de ontkenning blijft en je je niet openstelt voor dat wat er allemaal in je familieachtergrond speelt, mis je het gevoel van rijkdom, rijkdom die je overal kunt inzetten en die niemand je kan afpakken. Hoe fijn is dat?  Lieve groet, Anita.

Vanuit onze afkomst hebben wij veel met muziek te maken, niet alleen met de muziek van onze ouders maar wat dacht u van de Indonesiërs zelf? Ik weet nog goed dat onze baboes en ook de jongos hun liedjes zongen tijdens het werk wat zij voor mijn ouders deden. Veel van deze melodieën kende ik alleen maar via hen en bovendien zongen onze ouders ook al die Indonesische liedjes gecomponeerd door mensen die in hun tijd deze de wereld in stuurden zoals: ‘sorry huil je toch nona manies’, ‘waktoe potong padi’ en ik weet niet meer welke liedjes er nog meer zijn, omdat ik geen verkeerde dingen wil vertellen, maar Indonesisch was het, met taal en al.

Eigenlijk zijn de melodieën best mooi, het brengt je weer in de sfeer van het land, de nostalgie gaat je parten spelen als je die nummers hoort, en wat opvalt is dat die liedjes altijd een soort van heimwee, verdriet, miskenning inhouden en dat daaraan gerelateerd ook de melodie hangt. Zonder tekst voel je al wat het liedje gaat vertellen. Zouden wij kunnen zeggen “The Indonesian blues music”? Ik ga te ver denk ik als ik dat zo de wereld in jaag.  Er zijn ook talrijke vrolijke muziekjes maar ook hier, mooie melodieën en harmonieën. Ik denk dat van dat zicht punt de indo muzikant daarom meestal kiest voor de mooie melodieën muziek, zoals country bijvoorbeeld. In feite zijn wij al van inborst geen hard rockers en metal laat staan trash etc., waar het lawaai de boventoon voert en de gitaren elkaar geen ruimte geven als het gaat om geluidshinder.

Ik kom zelf veel met mijn bands in zalen waar men op onze muziek danst en ook binnen onze band wordt gekozen voor mooie melodieën muziek, zoals ik het even noem. We hebben geen scheurwerk à la Slash en weet ik veel hoe die groepen heten die met een hoop geschreeuw, op Vikingen gelijkende figuren daar met een hoop lawaai staan te beuken op hun gitaren. Ikzelf heb wel sommige bands die ik leuk vind, maar dat doet in deze zaak er niets toe. De Indo’s houden er in het algemeen niet echt van en ik weet zeker dat als ik voor een kumpulan met metal of hard rock kom, dat ik met alle apparatuur en al binnen de kortste keren de zaal uit vlieg.

Daarbij moet ik wel zeggen dat ik ook geen fan ben van te overdreven lieftallige muziekjes die ik her en der hoor en waar de componist teveel heeft gekeken naar de over-romantiek en dat in zijn compositie heeft verwerkt. Indo-kassian-muziek noem ik het oneerbiedig en daarvoor mijn excuses, want het is puur een persoonlijke smaak. Van mij mag een muziekstukje best mooi klinken maar ook met inhoud en het moet niet saai worden door het te overgieten met een romantische uitdrukking.

Onze muziek tot nu toe, is voor een groot deel staande gebleven en van al die bands die ik tegenkom als collega’s, hoor ik over het algemeen min of meer dezelfde nummers, soms in een eigen jasje gestoken. Is dit verkeerd? Nee hoor, zolang je de muziek met jouw hart en soul kunt brengen is er niets aan de hand want we spelen, laten we eerlijk zijn allemaal bijna covers die we brengen. Wat ook heel veel te zien is dat we het niet kunnen laten om ook de Indonesische invloeden die wij ook in ons hebben, onze roots van de andere kant, te spelen en dat is eigenlijk voor een groot deel de muziek die wij nog steeds maken en op de bühnes brengen. Covers, of het nou Amerikaans-Hollandse of Indonesische zijn, we brengen het op onze eigen manier, de Indo manier.

In de rock and roll tijd had men behoefte om het “Indo Rock” te benoemen maar nu is deze benaming niet specifiek voor iedere indo band van toepassing. Er zijn jongens die de echte rock and roll uit het roemruchtige verleden nog steeds proberen te brengen op de originele manier van toen, maar als ik eerlijk ben, is er toch een verschil van uitvoering. De oude muziek klinkt toch wat gedrevener en je voelt de spirit die de muzikanten hebben beziggehouden terwijl het in onze tijd iets anders beleefd wordt, als ik zo vrij mag zijn.      Ik speel ook wel wat oude instrumentals maar gezien mijn muzikale verleden breng ik het op een persoonlijke manier en zou die oude jago’s niet eens kunnen evenaren, niet wat het spelen betreft, maar wat betreft de sound, de invulling die die oude knakkers zo in zich hadden.

De roots muziek en dan bedoel ik de Indonesische kant van onze roots, heeft toch heel veel invloed op onze uitvoering gehad en heeft het nog steeds. Vandaar dat onze kumpulans nog steeds kunnen bestaan, want zowel muzikanten alsook het publiek heeft een ding gemeen wat hen tot elkaar brengt. Dat is en blijft diezelfde roots die wij hebben in ons, die roots die het Indo zijn in zijn muzikale beleving zo kenbaar maakt. Voorlopig houden wij het zo en op de dag dat dat er niet meer is, zullen er geen indo muzikanten meer zijn.

Lezers / abonnees / leden ICM,

Vele verwarde verhalen kwamen de afgelopen periode binnen op de redactie van ICM naar aanleiding van de OPROEP van Grisselda Molemans / Visser, waarschijnlijk zit ook U er bij met vragen. Er is al veel commotie geweest o.a. met Keppy van het NIOD en anderen rond haar persoon. Wat ze met haar actie betoog tast ik totaal in het duister. Deze eenmansactie van journaliste heeft niets te maken met onze Indische Zaak, en zeker niet aan te bevelen om uw vertrouwelijke stukken ter beschikking te stellen.

Nogmaals ter verduidelijking: 
ICM zich ook volledig distantieert. Zoals U weet is Het Indisch Platform een politiek overlegorgaan ingericht door oud-premier Lubbers om de Indische zaken van de Indische gemeenschap te behartigen.

Op dit moment zijn de heren Silfraire Delhay voorzitter van het Indisch Platform en Staatsecr. Martin van Rijn in nauw overleg met betrekking tot de uitwerkingen van onze zaak. (Stille tocht, waar 10.000 handtekeningen werden overhandigd). 
De heer Silfraire Delhay heeft het volledig mandaat van IP delegatie gekregen met die 10.000 handtekeningen, in deze zaak namens behartigt namens de Indische gemeenschap handelt.

Staatsecr. Martin van Rijn en zijn ambtenaren zijn al een hele tijd druk bezig om de zaken voor te bereiden, en de wil is nadrukkelijk aanwezig bij het Kabinet.

Heb vertrouwen en geduld.

Redactie / Editor ICM.
7 juni 2014

GUYABANO, -  Baat t niet, het schaadt ook niet...

Door Elly Hauwert - Columnist/schrijfster ICM

Baat t niet, het schaadt ook niet...

Zo begon het heel voorzichtig vier jaren terug.
De medische wereld had elke hoop opgegeven en in het geheim werden voorbereiding getroffen voor het afscheid van de eens zo levendige sportieveling.
Een tijdzone en halfrond verder, in Europa vocht een tweede dochter van een bezorgde moeder om haar leven.
Het telefonisch contact was naast het verwantschap het enige contact tot troost.