Ik ga nu een heikel onderwerp aansnijden, misschien is het voor sommigen van u lezers wel even slikken bij de overeenkomsten en herinneringen, maar als ik daarmee moet rekening houden dan kan ik geen eerlijke berichten schrijven.
Dus bij voorbaat bij deze mijn excuses.
Men begint met het ideale en de hemeltop is onbereikbaar in de verkeringstijd.
De maskers der liefde bedekken de gezichten en de ware persoonlijkheden worden op de achtergrond gedrongen omwille van de natuurlijke gemeenschapsdrift die in elk levend biologisch schepsel op deze aarde en in het universum aanwezig is.
De verloving volgt en al gaande weg worden de maskers vaker afgezet en komen de min en plus punten van de partners in zicht.
Doch het spel der liefde heeft nog een fenomeen en dat is, de blindheid.
Liefde maakt blind zegt men, maar is dat ook zo?
Neen niet altijd, tegenwoordig gaan jongelui vaker van elkaar weg voor er trouwplannen ontstaan en men is tegenwoordig wat afstandelijker naar elkaar dan wij van de oudere generaties.
Toch zie je meer echtscheidingen na een trouwe dienstijd van 20 tot 40 jaar.
In ieder huwelijk zijn pieken en dalen, gewenning, verveling, en ook afname van de eerste drang naar vermenigvuldiging en als je niet echt, echt van elkaar houdt, is de breuk een feit.
Los van de omstandigheden brengt het vele emoties en onbegrip met zich mee.
Als je kleine kinderen hebt zullen die voornamelijk de rekening gepresenteerd krijgen.
Volwassen kinderen kunnen er vaak ook niet goed mee uit de voeten dus in ALLE gevallen brengt een echtscheiding veel verdriet en emoties teweeg. Vooral bij de kinderen.
Als de gewezen ex-lieden zich kunnen vinden in een goede verstandhouding als men uit elkander gaat, is de schade te overzien.
Helaas gaat het vaak met oorlogen en pesterijen gepaard,
Vernedering, zich in de steek gelaten voelen, de andere zijn verdere geluk niet gunnen, bezitsdrang en nog meer van die overbodig moeilijk makende zaken die een al moeilijk zijnde kwestie nog meer doen verzwaren, zijn vaak oorzaak van een vervelende afwikkeling en de toestand erna.
Wat door de ruzie makende ex-getrouwden vaak niet wordt gezien in de drift van de strijd, zijn de kinderen die machteloos aan de kant moeten toezien hoe hun veilige haven wat eens het gezin genoemd werd, nu in een hel van gevechten is veranderd.
De veiligheid is weg maar erger nog, er moet een keuze gemaakt worden tussen de ouders.
De keuze wordt vaak door een of beide ouders afgedwongen want wie met Pa contact houdt verliest Ma en anders om ook.
Opstokerijen zijn dan ook de ernstigste kwaad doenerijen in een scheiding.
Het kortzichtige en foutieve ego gedrag van de veroorzakende ouder brengt menig kind uit balans wat verregaande gevolgen kan hebben voor het verdere leven van de kinderen.
Kies je als een van de ouder voor een scheiding, zorg dan dat het in goed harmonie gaat en laat de zaak netjes en schoon achter is mijn door ervaring wijs geworden advies.
Neem jouw verantwoordelijkheid in acht en dop jouw eigen boontjes, immers jouw eigen keuze was het toch?
Vaak valt het tegen en gunt de een de andere zijn nieuwe leven niet dus zijn opnieuw de kinderen het slachtoffer. Vaak worden deze als strijdmiddel gebruikt door een van de ouders om de andere het leven zuur te maken.
Dat is uit den boze en erg egoïstisch van die ouder die het veroorzaakt. Men houdt geen rekening met andermans gevoelens en situatie (Kinderen)
Kort uit de bocht als slot, bezint eer ge begint en als het zover is draag jouw eigen verantwoordelijkheid en blijf ouder ook na de scheiding naar jouw kinderen toe. Belas hun NIMMER met de keuze voor jou of jouw ex partner, niet ZIJ zijn gescheiden maar JIJ of jou ex- Partner.
Ga niet te werk als een olifant in de bekende porseleinkast door jouw kinderen op te stoken met allerlei zielige verhalen en negatieve beïnvloeding.
Laat de kinderen hun vrede behouden en laat de kinderen ZELF hun koers varen.
Ik zal een kleine ervaring vertellen die ik in Indonesië heb gehad en wat mij mijn leven lang een voorbeeld is geweest.
Ik had vele dieren en ook vogels.
Ik had een kooi met vier rijstvogeltjes, nonnetjes genaamd, bruin met een wit kopje vandaar de naam.
Het waren twee echtpaartjes waarvan een het vrouwtje invalide was, het had door omstandigheden maar een pootje en kon niet goed vliegen
Toen bekend was dat wij zouden vertrekken besloot ik alle vogels hun vrijheid te geven als kind en hing al mijn kooien in de blimbing boom, die vreselijk zure vruchten gaf.
Een voor een kozen de vogels hun vrijheid, tot het kooitje met de nonnetjes aan de beurt was.
Ik opende de kooi en drie van de vogeltjes vlogen weg.
Behalve het invalide vrouwtje.
Het riep en riep en ik hoorde aan het getjilp dat het beestje zich angstig in de steek gelaten voelde.
Het was heel verdrietig om te zien. Hartverscheurend gewoon, iemand die achtergelaten wordt.
Verderop in een hoge boom hoorde ik het mannetje terug roepen en dat ging zo een hele tijd door en wat er toen gebeurde, is een voorbeeld voor menigeen van ons als mens, het mannetje vloog terug de kooi in. Hij gaf zijn vrijheid op om zijn invalide vrouwtje bij te staan.
Het is een ongelofelijk verhaal maar wel waar, zeker waar, zo waar zelfs dat het voor mij voor altijd duidelijk was dat dieren gevoel kennen en ook liefde. Dieren zijn trouw en geven liefde zonder voorwaarden, dat moeten wij als slimmeriken onder de dieren, mens geheten, maar eens goed van hen afkijken en hopelijk willen wij ervan leren.
Ik had dus de kooi nog met de twee nonnetjes.
Helaas moest ik 7 dagen erna stiekem weg met de familie en ik probeerde het opnieuw in de hoop dat het vrouwtje mee kon vliegen deze keer.
Helaas het ritueel was hetzelfde het mannetje dwarrelde rond het kooitje en weigerde zijn vrijheid, ging toen even op de grond stilzitten onder de blimbing boom, en dat was hem fataal geworden.
Een zwarte kan sprong uit het niets en greep hem.
Ik pakte alles wat los en vast zat en rende de kat achterna van alles naar hem toe gooiend in de hoop dat hij het vogeltje los liet.
Helaas, hij sprong over een schutting en ik was hem kwijt.
Het vrouwtje bleef treurig roepen tot laat in de avond die bewuste dag.
De volgende dag heb ik een goede bekende gevraagd of hij euthanasie wou plegen en hij heeft het toegepast bij het vrouwtje.
Dit is het goede voorbeeld voor ons mensen, en tegelijkertijd ook een wijze les, althans voor mij.
Ik haal alles uit de omgeving van mij en dan bedoel ik de natuur, om mij in het leven waarden aan te meten.
Bij het afsluiten van huwelijken komen de woorden “tot de door ons scheidt”.
Nee, vaak is het tot wij de doodpest aan elkaar krijgen en gaan dan ons eigener weg.
Mooie beloftes, die achteraf beter niet gemaakt konden worden.
Mijn twee kleine vriendjes, gevederde vriendjes, waarvan je niet zou veronderstellen dat zij mij de les hebben geleerd en leren konden, hebben het voorbeeld gegeven.
Het was letterlijk
Trouw tot in den dood.
Een ode aan mijn twee gevederde vriendjes, ze waren klein en zaten gevangen, het waren MAAR vogels, maar ze staken ver uit boven de mens in hun trouw.
Albert van Prehn ( Icm Moderator) 30 juni 2010.
Hallo Radio AmerIndo. Kunnen jullie "I love the little things" van Matt Monroe voor mij
op jullie radio uitzendingen draaien, a.u.b.
Thank you.
Greetings from Holland.
Ben Vink.