Alle berichten (2935)

Sorteer op

SANDRA, ZANGERES WILDE OUDERS LEED BESPAREN

SANDRA REEMER ZANGERES WILDE OUDERS LEED BESPAREN

10897355689?profile=original

’Kom, gezellig. doen en de, schouders eronder

Bron Telegraaf, 7 juni 2017

Ze wist drie maanden geleden nog heel erg zeker dat het allemaal goed zou komen, Sandra Reemer. En als ze daar ergens in een uithoekje van haar hoofd misschien best aan twijfelde, dan drukte ze dat weg. Niet voor zichzelf, maar voor haar hoogbejaarde ouders, die ze al dit leed zo graag had willen besparen.

Gisteren werd bekend dat de zangeres en televisiepersoonlijkheid toch is bezweken aan de gevolgen van kanker. Ik sprak Sandra (66) in maart voor een reportage in onze zaterdagbijlage VRIJ. Toen liet manager Rik Luijcx weten dat ze het nare nieuws van de diagnose borstkanker graag via een persoonlijk interview in De Telegraaf naar buiten wilde brengen. Dan wist iedereen het maar. Daarna zou ze zich meteen afsluiten van de buitenwereld om zich volkomen te kunnen richten op haar behandeling.

Zo op het eerste gezicht was er helemaal niets aan haar te zien. Vrolijk als altijd bewoog ze zich door haar Brabantse woning, vol met herinneringen aan reizen en optredens. Zorgzaam ook, er waren broodjes gehaald en wilde ik misschien iets warms, een kopje soep? Er moest wel even gezellig wat gegeten worden natuurlijk.

Op aandoenlijke maar ook ferme wijze trok ze meteen de regie van het interview naar zich toe: „We gaan eerst over andere dingen praten. Over leuke dingen. Ik wil niet alleen maar kanker zijn, begrijp je dat?” Iemand die zo ziek is, want al na korte tijd zag ik de vermoeidheid doorschemeren in haar ogen, de gelige kleur van haar huid, ga je niet tegenspreken. Het was háár interview.

Het laatste, blijkt nu, maar dat lag op dat moment beslist niet in de lijn der verwachtingen. We zouden nog een keer afspreken toch, als ze al die nare chemobehandelingen straks achter de rug had? Als het weer goed zou gaan? Dan kon ze vertellen wat ze allemaal zou gaan doen, want juist door het succesvolle tv-programma Gouden Jaren had ze weer volop plannen en ideeën voor de toekomst.

Het verhaal over die kankerdiagnose, waar Sandra al lange tijd mee getobd moet hebben, wilde ze schrijnend genoeg zo vrolijk en luchtig mogelijk houden. Niet voor zichzelf, ze had het punt bereikt dat ze geen schone schijn meer hoefde op te houden. Maar voor haar ouders, 92 en 97 jaar oud. Het meest vreselijke moment van haar leven was de dag dat ze het aan hén had moeten vertellen.

Positief

Dat het ouderpaar op die hoge leeftijd misschien nog een dochter moest gaan verliezen, daar lag ze ’s nachts van wakker. Het verdriet dat deze twee, toch al zo breekbaar, voor hun kiezen kregen deed haar meer pijn dan de kanker zelf. Ook daarom hield ze de boodschap positief en opgewekt. Ze zou beter gaan worden, punt! En als ze met die vaste overtuiging niet alleen haar ouders maar ook zichzelf een hart onder de riem stak, was dat mooi meegenomen.

Het heeft alleen niet mogen baten. Van één ding was ze wel heel zeker: „Ik heb een fantastisch leven gehad. Alles eruit gehaald wat erin zat. En voor nu komt mijn Indische kant naar boven: kom, we doen gezellig en zetten de schouders eronder.”

Privé

7 juni 2017

10897356254?profile=original

ZANGERES EN TV-PERSOONLIJKHEID TOT HET LAATST    VOL HOOP EN MOOIE PLANNEN 

Dood overviel SANDRA  in anderhalve week

Waarschijnlijk was ze zieker dan ze zelf wilde inzien, maar dat SANDRA REEMER (1950-2017) zo snel zou overlijden aan de ziekte die haar trof, heeft zijzelf nooit kunnen denken. Vol vertrouwen in haar artsen en een goede afloop, ruimde ze - vandaag twee weken geleden - met ADDY VAN DEN KROMMENACKER haar garderobe op. Een avond die veel emoties losmaakte omdat aan elk kledingstuk een verhaal zat…

De dood van SANDRA REEMER, op slechts 66-jarige leeftijd, overviel gisteren de Nederlandse showbizzwereld, zoals zijzelf pas anderhalve week geleden moet zijn overvallen door het nieuws dat haar ziekte niet alleen was teruggekeerd, maar dat ook haar kansen waren gekeerd.

„Toch bleef zij tot het laatst positief en geloven in een goed einde”, zegt haar manager RIK LUIJCX, die de droeve taak had het nieuws van haar overlijden namens de familie bekend te maken.

’Beste vriend’ en couturier ADDY VAN DEN KROMMENACKER had zondagavond nog contact met Sandra. „Ik ben nu in goede handen”, zei ze hem, nadat zij was opgenomen in het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis en zo dankbaar was voor de zorg die zij daar kreeg. „Ik had geen idee dat het de laatste keer was we contact zouden hebben”, zegt hij vanuit Florence. „Ze wenste me nog een mooie show.”

ALBERT VERLINDE, die Sandra kent uit Den Bosch, zag haar eind maart voor het laatst op de Nationale Boomplantdag, waarvoor zij zich gezamenlijk inzetten. „Het viel me weer op hoe prachtig ze eruit zag, maar ze was waarschijnlijk zieker dan ze zelf wilde inzien. Wat me trof was dat positieve, wat Sandra zo typeerde. Ze was een bijzondere vrouw, hoor. Presentatrice, zangeres, met terugwerkende kracht denk je nu: wat was ze veel eigenlijk! Ze heeft vaker meegedaan aan het Songfestival dan wie ook. Daarnaast wist ze heel veel van kunst en literatuur. Op de Tefaf in Maastricht, waar we eens waren, noemde ze van bijna elk werk de schilder. Wat ben ik geschrokken, het is zo vlug gegaan…”

Haar zusje MARINA REEMER: „We zijn kapot. Het is veel te snel gegaan. En wat heb ik een respect voor haar, hoe sterk zij zich hield naar mijn ouders en naar ons. Ze was op.”

Succes

Hoe anders zag het leven er nog maar enkele weken geleden uit voor Sandra Reemer die, nadat haar ziekte zich naar het zich liet aanzien met succes was bestreden, juist weer zo positief vooruitkeek. Via sociale media dankte zij opgewekt fans en mensen op straat voor alle goede wensen en blijken van liefde die zij had mogen ontvangen.

Ze had een belangrijke knoop doorgehakt. Sandra had besloten de prachtige boerderij onder de rook van Den Bosch, waar zij jarenlang gelukkig was met enige echtgenoot FERDI BOLLAND en na haar scheiding van hem in 1991 bleef wonen, te verkopen. Bolland reageerde gisteravond geschokt. De twee hadden weinig contact meer en hij heeft niet geweten hoe ernstig ziek zijn ex-vrouw was.

Sandra had haar oog laten vallen op een appartement in hartje ’s-Hertogenbosch en verheugde zich er enorm op om verlost te zijn van haar enorme huis, dat zo onderhoudsgevoelig was en zo afgelegen was. Straks zou zij zomaar even binnen kunnen lopen bij Addy, een boodschap kunnen doen zonder eerst in de auto te stappen, en weer onder de mensen te zijn. Bovendien zat zij dichterbij haar ouders, beiden in de negentig. „Die waren haar alles”, zegt iedereen die Privé spreekt, onder wie Addy: „De band tussen Sandra, haar ouders en familie, die was zo hecht en bijzonder…”

Het publiek kreeg er iets van mee, toen Sandra hen beiden vorig jaar nog ondersteunde op de Dam, tijdens de Nationale Dodenherdenking. Waardig en indrukwekkend begeleidde zij daar haar vader en moeder die in Nederlands-Indië zo hadden geleden onder de Japanse bezetting. Het zou één van de laatste keren zijn dat Sandra in het openbaar verscheen. Later in 2016 ontdekte zij een knobbeltje in de borst, waarmee zij nog maanden bleef doorlopen. Pas na haar deelname aan het Omroep MAX-programma Gouden Jaren, waarvoor zij met onder andere BEN CRAMER en CARRY TEFSEN terugkeerde naar Indonesië, besloot zij het advies van haar dokter op te volgen en specialistische hulp te zoeken.

„Over de behandeling was zij zo enthousiast”, zegt manager Luijcx. „Hoe vaak ze niet vertelde hoe blij ze was met juist déze artsen bij wie zij terecht was gekomen. Daarom kon zij ook zo positief blijven.”

Shock

Hoewel nog in shock door het nieuws van het plotselinge overlijden van Sandra, beseft Addy dat hij bijna veertig jaar vriendschap op een bijzondere manier heeft afgesloten. Hij vertelt Privé: „Anderhalve week geleden was ik bij haar, omdat ze een keer door die enorme kledingkasten van haar heen wilde. Op de boerderij zijn we toen een hele avond bezig geweest met uitzoeken wat mee moest naar het nieuwe huis, wat er weg kon, en wat ik ergens zou opslaan. Al die pakken, al die herinneringen aan Wedden Dat..?, waar ze natuurlijk schitterde naast JOS BRINK, en Sterrenslag, alles kwam weer boven. Al die jaren trokken aan ons voorbij. Bij alles wist ik nog wanneer zij het had gedragen en wat ik niet wist, vulde zij aan. Ik werd er heel emotioneel van. Nee, zij niet zo, besef ik nu. Niet dat ze iets afgesloten had, want ze was vast van plan te gaan verhuizen en keek daar erg naar uit. Maar, ik weet het niet… Afwezig is het woord ook niet. Ze had het gewoon niet graag over haar ziekte. We praatten er wel over, maar altijd in het positieve. Ze zou er echt wel bovenop komen met al die liefde die ze kreeg en voelde. Met negativiteit wilde ze niets te maken hebben, daar schoot je niks mee op. Opgewekt zijn, dat was het allerbelangrijkste.”

Addy kijkt verdrietig, maar dankbaar terug op bijna veertig jaar intense vriendschap. „Ik heb nooit ook maar één keer ruzie of spanningen met haar gehad, daar was ze ook de vrouw niet naar. Ik heb haar leren kennen in 1980, kort nadat ze met Colorado aan het Eurovisie Songfestival had meegedaan. We vonden dezelfde kleding mooi en toen ze kort daarna al die presentatieklussen kreeg, vroeg ze mij haar te kleden. Ze heeft mij bekend gemaakt en ze bleef me trouw. In die tijd wilde elke couturier haar als klant. Maar ze zei: „Nee, ik heb Addy!”

Het grote verdriet in haar leven, de scheiding van Ferdi Bolland, verliep geruisloos. Eensgezind en vastbesloten vrienden te blijven, deden ze gezamenlijk en eenmalig hun verhaal. En het gekrakeel rond de Dutch Diva’s met MARGA BULT en SJOUKJE SMIT leek meestal meer eenrichtingverkeer, doordat Sandra zich niet uit de tent liet lokken en niet op hun verwijten inging. Gisteren was Marga overigens een van de eersten die via Facebook vertelde ’enorm geschrokken en stil te zijn door het nieuws over muziek-collega en presentatrice Sandra Reemer.’

Ben Cramer, die Sandra weer langere tijd meemaakte tijdens de Indonesiëreis, raakte daar onder de indruk van haar. Hij zegt: „Ze sprak niet over haar ziekte. Pas toen ze al maanden terug was, heeft ze het ons verteld tijdens een reünie, ze was bang dat het programma anders dáárover zou gaan. Twee weken geleden zei ze me nog dat het allemaal goed zou komen en dat ze zin had in ons plan om samen een theaterprogramma te gaan maken met LAURENS VAN ROOIJEN, die ook mee was. Dat hadden we daar met z’n drieën bedacht. En nu dit… Ik ben me kapot geschrokken.”

Addy kan er met zijn verstand niet bij dat hij vandaag terugkeert in Nederland en Sandra, na het opruimen van haar garderobe, daar nooit meer zal zien: „Toen ik zondag eerst naar Roemenië vloog om vervolgens naar Italië door te gaan, voelde ik me niet zo lekker. Ze wenste míj daarop desondanks een goede show en heel veel beterschap. Dat beterschap, dat is dus het laatste wat ik van haar heb gehoord…”

Lees verder…

10897381070?profile=original10897381870?profile=original

10897381895?profile=original

10897382301?profile=original

10897383456?profile=original

10897383486?profile=original

Het volledig team en deskundig ICM platform staan klaar om al Uw Indische vraagstukken te beantwoorden op de aanstaande pasar malam; - WUV, - Wubo - Bersiap - KNIL betalingen - Traktaat van Wassenaar,
-  AOR de Vergeten Indische Oudjes in Indonesie (Omroep Max) 
- of de overige Indische vraagstukken.

Uiteraard kan u zich gelijk inschrijven als deelnemer voor de Claimstichting ACTW66 (traktaat van Wassenaar).

10897384072?profile=original

Hoe essentieel de rol van ICM in de Indische samenleving is blijkt wel, dat in eerste instantie wekelijks door ruim 250.000 bezoekjes wordt vereerd, maar belangrijk is de rol die het journalistiek vervult, dat velen de redactie benaderen, dat wordt gesteund door materie deskundigen en juristen die op alle bronnen onderzoek doen, zodat geheel onafhankelijk mogelijk de lezers worden geinformeerd. A) Dit vertaalt zich dat vele Indischen ICM stand aandoen op de pasar malams maar tegelijk ook relevantie informatie komen brengen.

Zoals onlangs een Weduwe van een Kniller kwam met goede nieuws dat zij haar aanvraag bij SVB deed en binnen een week haar € 25,000 op bank werd gestort.

10897383878?profile=originalOproep aan na bestanden (weduwen)die KNIL - uitbetaling nog niet hebben ontvangen.



Op zondag op de Pasar Malam in Ahoy, meldde zich een mevrouw bij ICM stands  die met haar naam niet op de ICM krant wil. Zij deelde mede dat haar  man…

Doorgaan

Dan komt 1 van onze advocaten ( mede delegatie van ACTW66) met het nieuws om in aanmerking te komen voor het AOR de  rechter heeft gevonnist voor een  dame woonachtig in de republiek Indonesia  de uitkering AOR  toekent op basis van haar Nederlandse Nationaliteit. Dit maakt de weg vrij voor de "Vergeten Indische Groep, beter bekend onder het programma van Omroep MAx" , schatting ruim 40.000 oudjes ! Kennelijk heeft deze Rechter de bizar vreselijke beelden gezien. 

10897383492?profile=originalWeer goed nieuws op ICM - Een Indische vrouw woont in Indonesië. Zij heeft de AOR aangevraagd bij de SVB.



De Aor is een oorlogsuitkering, zoals de Wubo. De aanvraag werd in eerste instantie afgewezen, voor de in  woonachtig in de republiek  Indonesië. Ze tekent bezwaar aan wederom afgewezen. Uiteindelijk gaat ze in beroep bij de rechter. De rechter stelde in het vonnis haar in het gelijke, dus gewonnen. Deze rechter heeft beslist in het vonnis dat de vrouw in kwestie in  bezit is van de Nederlandse Nationaliteit,  dat ze in de…  Doorgaan

ICM Press Release for Mr. Joko Widodo – President of the Republic Indonesia, aangaande het traktaat van Wassenaar persoonlijk op de hoogte gebracht.

10897335872?profile=original10897336270?profile=original

Het is gelukt om even een momentje met Jokowi van gedachten te wisselen! "Aku djuga orang Betawi ",  "Apa ini disini  ! " en waren vijf minuten verder, overhandigde ICM Presss Release, en ICT Informatieplan Jakarta Baru Masterplan.

Op zij lijn gaf Hans de Boer een knipoog ! 

Met dank Hans de Boer, Lilianne Ploumen, en KBRI allen dragen ICM een warm hart toe!

Zie ICM Press Release zoals beloofd, de eerste mijlpaal is geslagen voor het vervolg!  

Doorgaan

10897385453?profile=originalIk zei tegen Cola Bleeker eigenlijk heb ik geen zin meer, al mijn werk ligt stil als ik op de  pasar sta, met alle voorbereidingen ! Cola Bleeker "Ferry kan je niet maken, de Indische krant mag nimmer ontbreken op de pasar malams "!!! Ok, dan nog een jaartje ...........................

Lees verder…

Indische gemeenschap krijgt extra bijdrage voor zorg en herdenking

Woensdag 18 april 2018, Het laatste nieuws het eerst op NU.nl
Het kabinet trekt extra geld uit voor de Indische gemeenschap in Nederland. De bijdrage is bedoeld voor een ontmoetings- en herinneringsplek in Den Haag, zorg en herdenkingsactiviteiten.

Staatssecretaris Martin van Rijn (VWS) spreekt in een Kamerbrief van een ''collectieve erkenning''. Jaarlijks gaat het tot 2022 om 1,5 miljoen euro en vanaf dat jaar ieder jaar structureel om een bijdrage van 1 miljoen.

Na de Tweede Wereldoorlog waarbij Nederlands-Indië werd bezet door Japan en de onafhankelijkheid van Indonesië, kwamen honderdduizenden mensen uit de kolonie naar Nederland. Vaak waren zij ontheemd, berooid en getraumatiseerd.


Afspraken

Van Rijn heeft afspraken gemaakt met onder meer welzijnsorganisatie Stichting Pelita, koepelorganisatie Indisch Platform en Stichting Herdenking 15 augustus 1945.

In Den Haag komt een 'Indische pleisterplaats'. Het is de bedoeling dat het Indisch Herinneringscentrum, het Moluks Historisch Museum, het Indisch Platform en Stichting Herdenking 15 Augustus 1945 zich vestigen in een statig pand aan de Haagse Sophialaan.

Een voorganger van de 'pleisterplaats', het Indisch Huis, ging in 2006 ten onder aan wanbeheer. Om herhaling te voorkomen is er volgens Van Rijn goed gekeken naar de financiële plannen en zijn er duidelijke afspraken over de verantwoording.


Verleden

Ook komt er meer aandacht voor de speciale zorg voor ouderen. Velen hebben een traumatisch verleden met geweld en oorlog en daarbij ook een (deels) niet-Nederlandse culturele achtergrond.

Tot slot is er geld voor herdenken, zoals de Nationale Herdenking op 15 augustus, maar ook een virtueel Indisch monument met oorlogsverhalen en namen van slachtoffers.

Het kabinet besloot in 2015 al tot betaling in de slepende backpay-kwestie: achterstallige salarissen van ambtenaren en militairen uit Nederlands-Indië tijdens de Japanse bezetting die tot woede van de Indische gemeenschap nooit waren uitbetaald. Die regeling gold alleen voor nog levende betrokkenen.

Lees verder…

10897383492?profile=originalWeer goed nieuws op ICM - Een Indische vrouw woont in Indonesië. Zij heeft de AOR aangevraagd bij de SVB.

De Aor is een oorlogsuitkering, zoals de Wubo. De aanvraag werd in eerste instantie afgewezen, voor de in  woonachtig in de republiek  Indonesië. Ze tekent bezwaar aan wederom afgewezen. Uiteindelijk gaat ze in beroep bij de rechter. De rechter stelde in het vonnis haar in het gelijke, dus gewonnen. Deze rechter heeft beslist in het vonnis dat de vrouw in kwestie in  bezit is van de Nederlandse Nationaliteit,  dat ze in de republiek Indonesië woont, maakt niets bij AOR uit. De rechter heeft de uitspraak gedaan op 3 augustus 2017.

Ruim jaren is de zorg van ruim 400-600  Indische oudjes door private instellingen gedaan door o.a. Halin, Teman Teman van Franchine en Max maakt mogelijk. Advocaat Peggy Lequillier nam Ferry Schwab van ICM in hand mede om te publiceren, en ICM veel relaties / contacten heeft.  Daarbij komt dat Stellar Events organisator van de pasar Malam Nieuwegein dit project in Indonesie steunt, dus voor de hand was om direct tot actie over te gaan. Uit de bespreking kwamen een tal van problemen aan de orde o.a. het beheer van de gelden dat ondoenlijk is om het geld zo over de schutting te gooien. Net als in Nederland , er zal een soort organisatie moeten komen die de eerder genoemde private organisaties verder steunt zoal bij de PGB's het geval is. Nu worden tussen de 400-600 Indische oudjes verzorgd door Teman Teman van Franchine en Halin. De volgende zorg is om de resterende Indische oudjes te bereiken. Op dit moment wordt eerst verder de zaken onderzocht hoe realistisch deze AOR uitkering in de uitvoering hiervan is en wordt voorgelegd gezamenlijk door ICM en Peggy Lesquiller aan Staatssecretaris van VWS.

CONCLUSIE:

alle aanvragen die voor 1-1-2019 worden ingediend BIJ DE SVB  en worden toegekend,  worden betaald met terugwerkende kracht tot 1-10-2017.

DUS: VRAAG (OPNIEUW) DE AOR AAN.
EN GEEF DEZE INFO DOOR AAN JE INDO FAMILIE !

Aldus,
Peggy Lesquillier, 
advokaat
tel. 00-31-(0) 30 2896009.

 

AOR home

De Algemene Oorlogsongevallenregeling (AOR) biedt financiële ondersteuning aan Nederlandse burgers en dienstplichtigen die in de Tweede Wereldoorlog in Azië oorlogsletsel hebben opgelopen in de periode tussen december 1941 en februari 1954. Weduwen en weduwnaars van burger-oorlogsslachtoffers die door oorlogsletsel zijn overleden, kunnen alleen onder bepaalde voorwaarden voor financiële ondersteuning in aanmerking komen.

 

Redactie ICM)

Met deze uitspraak lijkt op voorhand dat de ruim naar schatting 40.000 Indische oudjes met Nederlands Nationaliteit, beter bekend de vergeten groep Indische oudjes van  het programma op omroep Max, hiervoor ook in aanmerking  te kunnen komen, de hoop uit spreken dat ze desondanks de papieren kwijt zijn, toch ergens geregistreerd staan als Nederlandse burger, 1 ding de Nederlandse taal beheersen veel beter dan de vluchtelingen en asielzoekers waar veel geld wordt geinvesteerd om de Nederlandse taal te leren spreken, laat dit de toets zijn om hun AOR toe te kennen.

_______________________________________________________________________________________________

ECLI:NL:CRVB:2017:2681

Instantie
Centrale Raad van Beroep
Datum uitspraak
03-08-2017
Datum publicatie
04-08-2017
Zaaknummer
15-1677 AOR
Rechtsgebieden
Socialezekerheidsrecht
Bijzondere kenmerken
Eerste en enige aanleg
Inhoudsindicatie

Weigering AOR-toekenningen. Voor het op voorhand uitsluiten van aanvragers vanwege het ten tijde van de aanvraag woonachtig zijn in Indonesië, valt geen grondslag in het recht te vinden.

Vindplaatsen
Rechtspraak.nl 
Verrijkte uitspraak

Uitspraak

15/1677 AOR

Centrale Raad van Beroep

Meervoudige kamer

Uitspraak in het geding tussen partijen en uitspraak op het verzoek om veroordeling tot vergoeding van schade

Partijen:

[Appellante] te Indonesië (appellante)

de Pensioen- en Uitkeringsraad (verweerder)

de Staat der Nederlanden (Ministerie van Veiligheid en Justitie)

Datum uitspraak: 3 augustus 2017

PROCESVERLOOP

In verband met een wijziging van taken, zoals neergelegd in de Wet van 17 december 2014 tot wijziging van de Wet uitvoering wetten voor verzetsdeelnemers en oorlogsgetroffenen

(Stb. 2014, 583), is in deze zaak de Pensioen- en Uitkeringsraad in de plaats getreden van de Commissie Algemene Oorlogsongevallenregeling Indonesië (CAOR). Waar in deze uitspraak wordt gesproken van verweerder wordt daaronder in voorkomend geval (mede) de

- voormalige - CAOR verstaan.

Namens appellante heeft mr. J.C.M. van Berkel, advocaat, beroep ingesteld tegen het besluit van verweerder van 12 februari 2015, kenmerk BZ01811960 (bestreden besluit). Dit betreft de toepassing van de Algemene Oorlogsongevallenregeling Indonesië (AOR).

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Het onderzoek ter zitting door de enkelvoudige kamer heeft plaatsgevonden op 27 oktober 2016. Appellante heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. Van Berkel. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door A.T.M. Vroom-van Berckel.

De Raad heeft het onderzoek heropend teneinde verweerder in de gelegenheid te stellen nader onderzoek te doen naar de nationaliteit van appellante.

Op 20 maart 2017 heeft verweerder de Raad in kennis gesteld van de resultaten van het bedoelde onderzoek.

De Raad heeft de zaak verwezen naar een meervoudige kamer.

Het onderzoek ter zitting is hervat op 29 juni 2017. Appellante heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. Van Berkel. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door A.L. van de Wiel.

OVERWEGINGEN

1.1.

Appellante is woonachtig in Indonesië. Zij heeft op 25 juni 2014 een aanvraag om toekenningen op grond van de AOR ingediend. Bij besluit van 4 juli 2014 heeft verweerder deze aanvraag afgewezen. Deze afwijzing is als volgt toegelicht. Eén van de voorwaarden om in aanmerking te komen voor voorzieningen op grond van de AOR is dat de aanvrager op de datum van de aanvraag niet woonachtig is binnen het grondgebied van de republiek Indonesië. Uit de aanvraag van appellante blijkt dat zij woonachtig is te [plaatsnaam] , Indonesië. Daarom is verweerder genoodzaakt de aanvraag af te wijzen.

1.2.

Appellante heeft tegen het besluit van 4 juli 2014 bezwaar gemaakt. Dit bezwaar is bij het bestreden besluit ongegrond verklaard.

2. Appellante stelt zich op het standpunt dat er geen grond is om haar vanwege haar woonplaats de voorzieningen op grond van de AOR te onthouden.

3. De Raad komt tot de volgende beoordeling.

3.1.

Uit het ter zake door verweerder verrichte onderzoek is gebleken dat appellante beschikt over de Nederlandse nationaliteit.

3.2.

Het op de datum van de aanvraag wonen buiten de republiek Indonesië is geen voorwaarde om voor toekenningen krachtens de AOR in aanmerking te komen. Nergens in de AOR is zo’n voorwaarde terug te vinden. Wie ten tijde van zijn aanvraag woonachtig is in Indonesië, kan dus niet op die grond van toepassing van de AOR worden uitgesloten. Anders dan zou kunnen worden opgemaakt uit het besluit van 4 juli 2014, onderkent verweerder dat. Verweerder stelt zich echter op het standpunt dat aanvragers die ten tijde van hun aanvraag in de republiek Indonesië wonen, moeten trachten hun eventuele AOR-aanspraken in dat land te verwezenlijken.

3.3.

Verweerder beroept zich in dit verband op de zogeheten Aide Memoire van 12 januari 1954, waarbij is overeengekomen dat Nederland met ingang van 1 februari 1954 de uitbetaling aan rechthebbenden met de Nederlandse nationaliteit van reeds toegekende uitkeringen op zich neemt. Dit betrof ook uitbetalingen aan rechthebbenden in Indonesië. Indonesië zou volgens deze overeenkomst alle overige verplichtingen, dat wil zeggen de behandeling van nieuwe aanvragen, op zich nemen. Daar is het evenwel niet of nauwelijks meer van gekomen, want na de instelling van de CAOR bij besluit van 3 juni 1954 heeft Nederland ook de behandeling van nieuwe aanvragen aan zich getrokken, uitgezonderd dus aanvragen van personen die woonachtig zijn in Indonesië. Artikel 1, aanhef en onder a, van het genoemde instellingsbesluit, bedeelt de uitvoering van de AOR voor zover het gaat om personen met de Nederlandse nationaliteit volledig aan de CAOR toe en rekent het “nemen van beschikkingen” uitdrukkelijk tot haar taak.

3.4.

Het overwogene onder 3.2 en 3.3 kan tot geen andere conclusie leiden dan dat er voor het op voorhand uitsluiten van aanvragers vanwege het ten tijde van de aanvraag woonachtig zijn in Indonesië, geen grondslag in het recht valt te vinden. Die grondslag is in de eerste plaats niet gelegen in de Aide Memoire van 12 januari 1954, die immers mede betrekking had op personen, woonachtig in de republiek Indonesië. Zij is evenmin te vinden in het besluit tot instelling van de CAOR, waarin niets staat over het uitsluiten van aanvragers die woonachtig zijn in Indonesië. Voor zover verweerder zich op het standpunt heeft willen stellen dat Nederland strikt genomen tot op de dag van vandaag überhaupt niet verplicht is om nieuwe aanvragen krachtens de AOR in behandeling te nemen, en dat daarom zo’n verplichting ook niet kan worden aangenomen ten aanzien van aanvragers die ten tijde van hun aanvraag in Indonesië wonen, kan dat betoog niet slagen. De bestaande uitvoeringspraktijk houdt in dat de behandeling van nieuwe aanvragen, afgezien van de aanvragen uit Indonesië, wel degelijk door Nederland ter hand wordt genomen. Het afwijzen van aanvragen op de enkele grond dat de aanvrager op het moment van de aanvraag in Indonesië woont komt, als dat al niet in strijd met de regelgeving is te achten, op zijn minst in strijd met het gelijkheidsbeginsel.

3.5.

Het betoog van appellante slaagt dus. Het beroep is gegrond. De Raad zal het bestreden besluit vernietigen. Nu de behandeling van de aanvraag, met inbegrip van de voor besluitvorming benodigde onderzoeken, nog volledig gestalte moet krijgen, ligt definitieve geschilbeslechting niet binnen het bereik van de Raad. De Raad zal daarom verweerder opdragen om, met inachtneming van deze uitspraak, opnieuw op het bezwaar van appellante te beslissen.

4. Appellante heeft verzocht om schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden.

4.1.

In zaken zoals deze, waarin het primaire besluit is genomen na 1 februari 2014, is de redelijke termijn voor een procedure in twee instanties in beginsel niet overschreden als die procedure in haar geheel niet langer dan twee jaar in beslag heeft genomen (zie de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 29 januari 2014, ECLI:NL:RVS:2014:188). Daarbij geldt dat in beginsel het bezwaar binnen een half jaar en het beroep binnen anderhalf jaar zouden moeten worden afgehandeld. Verder bedraagt de schadevergoeding € 500,- per half jaar overschrijding.

4.2.

Vanaf de datum van de ontvangst van het bezwaarschrift op 7 augustus 2014 tot de datum van deze uitspraak heeft de procedure bijna drie jaar geduurd. Er is sprake van een overschrijding van de redelijke termijn met (afgerond) twaalf maanden. Dat leidt tot een schadevergoeding van € 1.000,-. Van deze overschrijding is, afgerond, een maand toe te rekenen aan de bestuurlijke fase. Voor het overige is de overschrijding toe te rekenen aan de rechterlijke fase. Voor berekening van het bedrag van de schadevergoeding dat voor rekening komt van verweerder respectievelijk van de Staat wordt de methode gevolgd die is uiteengezet in de arresten van de Hoge Raad van 19 februari 2016 (ECLI:NL:HR:2016:252) en van 24 februari 2017 (ECLI:NL:HR:2017:292). Verweerder wordt veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade aan appellante tot een bedrag van € 83,- (1/12 deel van

€ 1.000,-). De Staat wordt veroordeeld tot vergoeding van immateriële schade aan appellante tot een bedrag van € 917,- (11/12 deel van € 1.000,-).

5. Het voorgaande geeft aanleiding verweerder te veroordelen in de kosten van appellante, tot een bedrag van € 990,- in bezwaar en een bedrag van € 990,- in beroep, voor verleende rechtsbijstand.

BESLISSING

De Centrale Raad van Beroep

- verklaart het beroep gegrond en vernietigt het bestreden besluit;

- draagt verweerder op om, met inachtneming van deze uitspraak, een nieuwe beslissing te

nemen op het bezwaar tegen het besluit van 4 juli 2014;

- veroordeelt de Staat der Nederlanden (Ministerie van Veiligheid en Justitie) tot betaling aan

appellante van vergoeding van schade tot een bedrag van € 917,-;

- veroordeelt verweerder tot betaling aan appellante van vergoeding van schade tot een

bedrag van € 83,-;

- veroordeelt verweerder in de kosten van appellante, tot een bedrag van € 1.980,-;

- bepaalt dat verweerder appellante het door haar in beroep betaalde griffierecht ten bedrage

van € 45,- vergoedt.

Deze uitspraak is gedaan door B.J. van de Griend als voorzitter en C.H. Bangma en

M. Kraefft als leden, in tegenwoordigheid van L.V. van Donk als griffier. De beslissing is uitgesproken in het openbaar op 3 augustus 2017.

(getekend) B.J. van de Griend

(getekend) L.V. van Donk

Lees verder…

10897316487?profile=originalARCHIEF ICM: Mark Rutte hoe zit met Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966, dat tussen Nederland en de republiek Indonesie is gesloten?

Op NPO – I  zondag 10 januari bij de uitzending van Buitenhof leek het er op dat machine campagne van de VVD al op volle toeren te draaien.  Nederland is weer bij de top rancking als om de kredietwaardigheid gaat, de economie groeit gestaag, de werkloosheid is gestabiliseerd, en vluchtelingenproblematiek lijkt te zijn gestroomlijnd.

“Nederland is 1 van de weinige landen in Europa die naar buiten gekeerd is”, aldus Mark Rutte, “wij zijn een handelsland, net als Zweden. Wij moeten het van handelsverdragen hebben, en wat het referendum betreft van de Oekraïne,  is absoluut niet een poging tot toetreding tot Europa, is een handelsverdrag”.

Witteman en de collega’s konden als journalisten geen speld er tussen krijgen.

“Nederland moet het van Handelsverdragen hebben”!

Maar hoe zit het dan met het Verdrag van Wassenaar Mark Rutte?

Zijn dat ook details als keuze om hier de scope er niet op te zetten net als die deal van Teven? Nota bene uw collega Halbe Zijlstra heeft zijn tanden er in gezet toen de VVD in de oppositie zie de beelden http://icmonline.ning.com/video/reportage-ip-manisfestatie-ip

 Dit heeft kennelijk destijds veel Indische stemmen opgeleverd met een populatie van 1,4 miljoen. Helaas Halbe Zijlstra werd door AB Klink het bos ingestuurd, en nooit is er behoorlijk antwoord hierop komen tot op de dag van heden.

In maart 2015 heeft het Actie Comité TvW-66 in een brief aan Bert Koenders geschreven waarin hij wordt geïnformeerd dat deze zaak aan de kaak wordt gesteld,  en dat JAT (Jakarta Advocaten Team) deze zaak namens de Indische Gemeenschap gaat behartigen om tot uitbetalingen te komen. Enige eis die JAT stelde aan Actie Comité TvW-66 handtekeningen.  Inmiddels zijn de handtekeningen overgedragen uit de gehouden petitie, de petitie zal voor onbepaalde tijd blijven doorlopen. Kopie van deze brief werd aan uw collega Halbe Zijlstra mede gestuurd, die gelijk met het antwoord kwam dat hij breder in de fractie gaat brengen, met advies om ook aan de overige fracties te sturen.

Het is nog al wat,  een Verdrag met natie als republiek Indonesië die door NL regering ruim 50 jaren niet is nagekomen in de uitvoering. Een natie met hoog percentage groeiende economie van ruim 8%.

 Het verdrag hield in o.a. dat oud-president Soekarno betaald 689 miljoen dit ter compensatie om de Indische Nederlanders (341.000) die moesten “vluchten” uit voormalige Indie voor het verlies van al hun bezittingen, banktegoeden en zij meer. Deze 689 miljoen is inmiddels in waarde gestegen tot 2,4 miljard.

Het “vluchten” heeft te maken als tegenreactie op de gepleegde oorlogsmidaden door Nederland, oud-president Soekarno deze groep in bescherming moest nemen tegen de Indonesische bevolking (permuda’s) . Vooraf had het Japanse leger bij de capitulatie dit op zich moeten nemen, vluchtelingen dus!

Wat heeft Nederland 70 jaren met deze "Indische vluchtelingen" gedaan ?

Hoe kijk de Minister president hier tegen aan met grote smet op de Nederlandse vlag?

Van de journalisten in programma Buitenhof helemaal een afgang wetende dat KNIL – debacle zich net heeft voltrokken onder de Staatssecretaris Martin van Rijn nog geen 14 dagen geleden.

 Een goede journalist,  heer Witteman,  had juist een dergelijk verdrag aan de kaak gesteld waar het imago van Nederland ludiek prijkt over de wereld en flinke deuk zal oplopen, moge duidelijk zijn, en zeker wanneer Brussel dit ter ore komt. Nog niet gesproken als Jokowi president van republiek van Indonesie hier vragen over gaat stellen;

Waarom heeft na 50 jaren de Indische Gemeenschap deze compensatie nog steeds niet ontvangen. Zal de rancking en imago van dit handelsland niet worden aangetast zo worden beschadigd. Net als de deal van Teven weer een dramatische keuze voor de VVD, die niet werd genoemd,

In het programma van Buitenhof van zondag 10 december.

http://programma.vpro.nl/buitenhof/afleveringen/2016/buitenhof-10-j...

 

======================================================================================


10897237288?profile=original10897237700?profile=original

INDISCHE PETITIE  TvW’66                            

Indische zaak - Het Traktaat van10897237288?profile=originalWassenaar 1966 

Hier Onderteken petitie   < of >    Kijken wie er getekend hebben

< of >   Laatste Updates

Lees verder…

Griselda Molemans wekt valse hoop Indische-Nederlanders

portret_PeterK.jpg
In De Volkskrant van 18 maart jl. verscheen een artikel van Lidy Nicolasen onder de alarmerende kop 'Indiëgangers hebben nog miljoenen tegoed'. Het was gewijd aan het nieuwe boek van journalist Griselda Molemans Opgevangen in andijvielucht. Peter Keppy, senior onderzoeker bij het NIOD, is het niet eens met Molemans' werkwijze en conclusies.

Het boek Opgevangen in andijvielucht begint met een invoelend geschreven relaas over de kille opvang van Indische-Nederlanders in Nederland na de Tweede Wereldoorlog. Maar de epiloog lijkt een ander boek. Molemans’ verontwaardiging over misstanden bij de opvang ontaardt aan het slot van haar boek namelijk in een slecht gefundeerde en warrige aanklacht tegen instanties, personen en onderzoekscommissies. Zij harkt het Indische repertoire van oorlog gerelateerde kwesties bijeen (veronderstelde verdwenen banktegoeden, niet uitbetaalde salarissen van KNIL-militairen, het uitblijven van schadevergoeding). Volgens Molemans liggen er nog ergens door Indische-Nederlanders niet-opgeëiste miljoenen. Zij slaagt er echter niet in dit hard te maken; erger nog: haar epiloog vertroebelt wat we al weten.

Ongenoegen

Molemans' ongenoegen lijkt een echo uit de midden-jaren negentig. Er was een discussie gaande over Joodse tegoeden. Minister van Financiën Gerrit Zalm schokte de Indische gemeenschap met de uitspraak dat de Nederlandse regering niet op ‘Indisch geld’ zat. Onder druk van het Indisch Platform, een overkoepelend orgaan van Indische belangenorganisaties, besloot de Nederlandse regering in 1998 tot onderzoek naar bank- en verzekeringstegoeden van Indische-Nederlanders.

Ik maakte deel uit van het onderzoeksteam van historici dat werd bijgestaan door enkele bancaire en juridische experts (bekend als de Commissie van Galen). Gedreven om aan te tonen dat Zalm het wel eens mis zou kunnen hebben, togen we aan het werk. We veronderstelden dat Indische-Nederlanders als gevolg van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië (1942-1945) en de daarop volgende Indonesische revolutie (1945-1949) waren beroofd van banktegoeden en verzekeringsgelden en dat de Nederlandse en Nederlands-Indische overheid nalatig waren geweest.

Onze aanname bleek niet te kloppen. We vonden geen aanwijzingen voor bij financiële instellingen geparkeerde miljoenen, noch een grote groep rechthebbenden die daar na de oorlog aanspraak op zou kunnen maken. Wel vonden we bewijzen dat zowel overheden als banken en verzekeringsmaatschappijen die uitbetaling tijdelijk, en in een klein aantal gevallen zelfs permanent, hadden verhinderd. In 1955 was er sprake van dertig rechthebbenden die door twee Canadese levensverzekeringsmaatschappijen waren benadeeld. 

Molemans' miljoenen

Hoe zit het dan met Molemans’ miljoenen verdwenen bank- en verzekeringstegoeden? Volgens haar geeft een document van de Federal Reserve in New York, gedateerd juni 1945, antwoord op de verzekeringskwestie. Zij betoogt dat dit document aantoont dat het mogelijk is onderzoek te doen naar individuele gevallen van niet-uitgekeerde verzekeringen, hetgeen door de Commissie van Galen is bestreden. Het document toont volgens Molemans dat in 1938 de zeventien grootste verzekeraars in Nederlands-Indië voor 251,8 miljoen gulden aan levensverzekeringen verkochten.

Als Molemans meent dat onderzoek naar gedupeerden uitvoerbaar is op basis van dit document, waarom heeft zij dit dan niet gedaan? Het antwoord is eenvoudig. Niemand kan op basis van dit enkele document uitleggen hoe levensverzekeringen ná juni 1945 zijn afgewikkeld. Het geeft slechts een inventarisatie van de stand van zaken in 1938. De Commissie van Galen daarentegen heeft in 2000 wel het antwoord gegeven op de vraag hoe in de context van de in augustus 1945 uitgebroken Indonesische onafhankelijkheidsstrijd en de soevereiniteitsoverdracht van 1949 levensverzekeringen en banktegoeden zijn afgewikkeld. Dat Molemans deze onderzoeksuitkomsten negeert is lichtzinnig. Haar suggestie van het bestaan van niet-opgeëiste miljoenen wekt valse hoop bij Indische oorlogsslachtoffers en nabestaanden over de kansen op vergoeding van materiële en immateriële schade. Dat is regelrecht kwalijk.

Molemans wil meerdere rekeningen vereffenen, maar het effectbejag in haar epiloog zit dat in de weg. Het principe van hoor en wederhoor is zoek. Collega-historici publiceerden over de kille opvang van Indische-Nederlanders, over minister van Financiën Lieftinck die in de naoorlogse jaren zijn hand stijf op de knip hield, over de achterstallige salarissen van voormalige KNIL-soldaten, uitgebleven schadevergoeding, en de strijd voor erkenning van leed en onrecht.
De boekenkast is inmiddels goed gevuld, maar we vinden deze bevindingen en titels niet terug bij Molemans. Onderzoeker Lizzy van Leeuwen poneerde de prikkelende stelling dat “Indische cultuur en identiteit zijn gaan behoren tot de groeiende cluster van mythen, legenden en broodje-aapverhalen”. Molemans doet haar duit onbeschaamd in dat zakje.

Verder lezen:

Door: Peter Keppy
Lees verder…

Indonesisch kolonialisme mag? aldus Nino Solisa

10897287060?profile=originalIndonesisch kolonialisme mag? door: Nino Solisa

Nino Solisa is een student in       de Rechtsgeleerdheid aan de Rijksuniversiteit van Groningen, waar hij onder andere onderzoek deed naar de vraag of de Zuid Molukken zelfbeschikkingsrecht hadden.                                       De vraag of de Zuid-Molukken   wel of niet zelfbeschikkingsrecht hadden kan volgens Solisa niet zo rechtlijnig beantwoord worden als door historicus Cees Fasseur.

In zijn bijdrage aan O&D van 8 januari dit jaar tracht emeritus hoogleraar Cees Fasseur het recht op zelfbeschikking van de Zuid-Molukken te marginaliseren. Fasseur reageerde op het op 6 januari gepubliceerde artikel van professor Verbon, die oud-premier Dries Van Agt een bijzondere selectiviteit verweet in zijn verontwaardiging over aantasting van internationaal recht. Hiermee neemt de maatschappelijke discussie over de gewelddadige beëindiging van de treinkaping bij De Punt in 1977 een interessante wending. Vanuit het licht van de oorspronkelijke discussie lijkt de in Nederlands-Indië geboren Fasseur (oud-collega en intimus van Van Agt) aan het grote publiek duidelijk te willen maken dat de omgekomen Molukse treinkapers streden voor een onjuiste of onhaalbare zaak. Bij het trekken van deze conclusie gaat historicus Fasseur helaas voorbij aan enkele belangrijke historische feiten.

In zijn opiniestuk stelt Fasseur dat aan de Zuid-Molukken geen recht op zelfbeschikking was toebedeeld in de akkoorden die geleid hebben tot de (tot op heden onvoltooide) dekolonisatie van Indonesië. Hij stelde dat er eerst gekeken had moeten worden naar de vervulling van een “intern zelfbeschikkings-recht” binnen de Verenigde Staten van Indonesië. In de gegeven omstandigheden was dit echter volkomen onrealistisch, omdat de Verenigde Staten van Indonesië al snel werden ontmanteld door de voorvechters van de eenheidsstaat van de Republiek Indonesië. De vraag is ook in hoeverre de schriftelijke erkenning van het bestaan van het zelfbeschikkings-recht bij een dergelijk universeel beginsel van internationaal recht vereist kan worden. Des temeer daar, hoewel later uitgewerkt, het recht op zelfbeschikking van volken reeds sinds 1945 was vervat in artikel 1 lid 2 en artikel 55 van het Handvest van de Verenigde Naties. Met het instorten van de Verenigde Staten van Indonesië was er voor het Molukse volk geen andere optie dan een beroep op haar recht op zelfbeschikking. De latere illegale militaire annexatie van het Zuid-Molukse grondgebied kan het Molukse volk juridisch niet onder-werpen aan het Indonesische eenheidsgezag. Hier geldt het beginsel uit het volkenrecht: Ex injuria jus non oritur (uit onrecht ontstaat geen recht).

Dat de Molukken in een conflict enige tijd na de soevereiniteits-overdracht zich voor de uitoefening van een fundamenteel menselijk recht op vrijheid zouden moeten beroepen op een akkoord ondertekend door de vroegere kolonisator en de partij die op het punt stond het Molukse grondgebied militair te annexeren, is ridicuul en volledig in strijd met de geest van dekolonisatie en het internationaal volkenrecht.

De heer Fasseur is daarnaast voorbijgegaan aan de wijze waarop de Zuid-Molukken zijn toegetreden tot de deelstaat Oost-Indonesië. Op 11 maart 1947 heeft de Raad van de Zuid-Molukken besloten voorlopig toe te treden tot de deelstaat Oost-Indonesië, op voorwaarde dat het Zuid-Molukse gewest het recht had uit de deelstaat te treden, wanneer zou blijken dat deze deelstaat Oost-Indonesië de Molukse belangen niet zou kunnen waarborgen. Zowel verleden als ook het heden hebben uitgewezen dat dit laatste werkelijkheid is geworden. De deelstaat Oost-Indonesië kon helaas geen weerstand bieden tegen de in aantocht zijnde eenheidsstaat onder leiding van Soekarno, die reeds in maart 1950 was begonnen deelstaten al dan niet militair aan de eenheidsstaat toe te voegen. Het Molukse bestuur voorzag dat binnen een grote eenheidsstaat de Molukken het zouden moeten ontgelden. Na  een volksbijeenkomst en een daaraan gekoppeld tevergeefs appel op handhaving van de deelstaat Oost-Indonesië, besloot de Raad voor de Zuid-Molukken op 25 april 1950 met spoed gebruik te maken van het vastgelegde recht op uittreding uit de deelstaat en een aanspraak te maken op het aan elk volk toekomende recht op zelfbeschikking. Al snel werd zij aangevallen door de troepen van Soekarno.

Bijna vier maanden later, op      17 augustus 1950, werd de Indonesische Republiek, zoals wij hem nu kennen, uitgeroepen. In dat licht kunnen er nog enige vraagtekens worden gezet bij het bestempelen van de Republik Maluku Selatan (RMS) als zijnde “separatistisch”. Zij bestond immers eerder dan de Republik Indonesia. Het stuk van de heer Cees Fasseur is te beschouwen als een schoolvoorbeeld van het gezegde dat de geschiedenis  altijd wordt geschreven door de (militaire) overwinnaar. Gelukkig laat de toekomst zich nog schrijven. 

Lees verder…

10897284101?profile=originalRecensie “door de ogen van het kind”

 

De vader van een bekende schrijver overleefde het jappenkamp door op zijn tellen te passen en door de macht van het getal de macht over zijn leven in eigen hand te houden (Adriaan van Dis, Indische Duinen).

 

Ellen dat als Indisch kind juist op het verkeerde moment (WAR II, overdracht, bersiap, koele kille ontvangst) en plaats ( Tegal in Het Voormalige Indiër ) het licht van aardse voor het eerst mocht aanschouwen, kreeg haar rugzakje al mee.  Een bestemming met een gave, die zorgde dat ze van bizarre gebeurtenissen even afstand kon nemen van het aardse om te kunnen overleven. Zij kende maar even de liefde van haar ouders waarna zij als een “ stuk vuil " van het ene gezin in andere belandde, waar ze opnieuw haar integriteit moest bewijzen. De aankomst in het kille koele Holland stond niemand aan de kade om haar op te vangen.


Wanneer Ellen door volwassenen wordt gedwongen om zich voor de zoveelste keer aan anderen te hechten vindt zij in de natuur haar bondgenoten. Daar bij worden de flora en fauna, de dieren en de reptielen niet ingedeeld in vals of edel. Nee, het zijn de slangen die haar steunen en warmte geven en daarmee de wet van fabeldieren op zijn kop zet.
Wel blijven de ogen spiegels van de ziel en beschrijft zij de dood van haar moeder en hoe zij afscheid van haar neemt op een wijze die niemand onberoerd kan laten.
Voor mij was belangrijk te lezen hoe zij haar discriminatie op haar Nederlandse middelbare school aanpakte en het heft in eigen hand nam. Daarmee het karma van onderdanige en dociele Indische mensen in een paar zinnen rechtzet zonder daarin normen stellen en te vervallen in politiek correct gezwets.
Hulde om dit alles op te schrijven vanuit de ogen van een kind die zich moet onttrekken aan de voldongen feiten die volwassenen haar stellen.

 

Ik moet al lezend denken aan de woorden van Boudewijn de Groot (Moeder):
Op de schoorsteenmantel haar portret, we kijken naar elkaar
Haar ogen zijn mijn ogen, maar lijk ik ook op haar
Soms doet het verre carillon me denken aan de gamelan
Aan het land waar alles begon

 


=======================================================

Redactie, Bent U nieuwsgierig geworden U kunt nu al het boek bestellen;;

ISBN: 978-94-91872-05-1

(C)  2013 E.Hauwert 

www.calbona.nl      email : Calbona@gmail.com 

=======================================================

Lees verder…

Velen lezen mijn pas uitgebrachte boek "Voorbode van het turbulente Millennium" .

10897342078?profile=originalVelen lezen nu al mijn pas uitgebrachte boek "Voorbode van het turbulente Millennium" .................

Silfraire, Cornelia, Han, Peter, Ibu token, Barbara, Elly, Wanda, Rene, Helen, Liz, Gloor, Paul, Geert, Enna, Jim, Veronique, David, Kevin, Bob, Jenne, Thony, Pitty, ELs, Guus, Justine, Rob, Rene, Rolo, Wout, Ben, Jane, Monique, Barbara, Cornelia, Silvia, Helen, Monique, Han, Peter, Elisabeth, Elly ......... te veel om op te noemen ......... allemaal lezen het, en zowel in de familie als buiten de familie.

Het leest zo lekker weg merken ze op en je blijft gekluisterd aan het boek met verhalen, en leuk die foto;s die ook hun verhaal vertellen, desondanks breed aan onderwerpen en de vele flashbacks leest het makkelijk...... en ook nog een stuk geschiedenis over opa & oma Hardy, en ook nog een stuk geschiedenis over opa & oma Hardy, en opa en oma Schwab o.a waar zijn die te goeden van hun ondernemingen gebleven die President Soekarno aan Ministerie van Buitenlandse Zaken heeft betaald dat nooit aan opa Hardy is uitgekeerd?

Mijn moeder heeft het min of meer gehad, de afgezanten Generaal Saboer, en Soeharto kwamen het geld van de verloren gegane ondernemingen persoonlijk in Voorburg brengen in 1966, na dat wij in 1961 in Nederland waren aangekomen. Hoeveel mijn vader ter genoeg doening kreeg, en wat mijn moeder deed met het vele geld; Niet verklappen lezers van het boek, is in het boek te lezen.,

Leuk nu al die goede kritieken te mogen ontvangen. 
Te bestellen op http://www.boekenroute.nl/gasten/gtn1Boek.aspx?BoekID=39335

Speciale actie geldt alleen :
bestellen bij bestel@ICM-online.nl en ontvangt U gratis een DVD of een gratis jaarabonnement ICM.

Prijs 29,95 exclusief, verzendkosten € 3,95

Aantal Exemplaren : ______

Naam  : ______________________________________

Adres  : ______________________________________

WPL    : ______________________________________

POSTCODE : _________________________________

Telefoon : _________________________________

Weergaven: 342

Lees verder…

Pasar Malam Selamat Datang in Holland - boek verkrijgbaar bij Amazon.met  vertaalde  Nederlandse artikelen - Engels

 

Mary Bruckel-Beiten an ordinary person, a wife, a mother and grandmother. In this book the reader is introduced by her daughter in law Geraldine Bruckel-Lang, with many illustrations of Indonesia and of Mary's pioneering spirit. The reader is shown how it was in the days Mary lived in her birth land Indonesia and also during the Japanese occupation of the land. Mary and her 2 sons and many fellow country men and women were imprisoned.

Mary kept a sketched dairy of that time and kept it hidden in a dirty laundry basket. She would be severely punished if it would have been found out. The people like Mary are called Indisch or Indo. Those people got their origin in the days the Netherlands colonized the Indies and are of mixed blood with "all nations of the world, mostly Dutch/Indonesian born with a Dutch nationality on  "Indisch" land now Indonesia.

They are like a "lost nation" and ended up in the Netherlands, driven out of their birth land because Indonesia became independent and they lost everything of their hopes and life's inheritances. This was a sad event for the Indisch people. But  were glad that their fatherland Holland waited with open arms. But the Dutch had to get used to the new comers in the Netherlands,for they had to start all over again themselves  after the second World War. After arrival in the Netherlands Mary found it her duty to make sure her people now settled in the Netherlands and they would have courage to go on. In those integration years of the 1940's Mary went many times from village to village to introduce the Indisch culture to the Dutch and started her tours in the rural farm area for housewives as well as men.

She wrote many cookbooks to introduce the Dutch to cook the oriental Indonesian foods themselves with their own ingredients. This went so well, today there are hundreds of Indonesian restaurants and outlets for Indonesian gatherings. These foods are now well loved by the native Dutch. Mary started to have Fancy Fairs in the late 1950's, the Indisch people were so delighted and commented  to her, it feels like  the olden times Pasar Malam (name originated in Indonesia meaning market) The Indisch called it like "Tempo Doeloe" She instigated to organize an Arts group the Indisch Arts Culture centre Tong Tong. And suggested a Pasar Malam like in the Tempo Doeloe time. Nobody had money in those days after the war.

But Mary and her family put all their little savings on the table..And so, she organized and founded the first post colonial Pasar Malam in 1958 in the Hague. The yearly pasar malam events she continued 8 more years. She was called "Mother of the Pasar Malams in the Netherlands" by the arts group Tong Tong. And after all Mary has done for the Dutch Indisch, today it is falsely documented in the Dutch archives Ned.Indisch history at the City of the Hague and incorrectly documented at Wikipidia, that one of Mary's co-worker Tjalie Robinson did it all. This is not olny unfair but a false honor nomination.

 

A false history is no history, but in this case a discrimination towards a woman. And a pity for us Indisch to know something is kept untrue for corrupted reasons. We are not like that, the Indisch people in general are honest and happy,love seeking, and always looking out for people to help.

All proof of original copy's of Mary's pioneering work is documented in this book.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Met dank aan onze ICM vertalers!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Pasar Malam Selamat Datang in Holland - boek verkrijgbaar bij Amazon.met vertaalde Nederlandse artikelen - Engels

Mary Bruckel-Beiten een gewoon persoon, een vrouw, een moeder en grootmoeder. In dit boek wordt de lezer geïntroduceerd door haar dochter in wet Geraldine Bruckel-Lang, met vele illustraties van Indonesië en de pioniersgeest van Mary's. De lezer wordt weergegeven hoe het was in de dagen Mary leefde in haar geboorte land Indonesië en ook tijdens de Japanse bezetting van het land. Mary en haar twee zonen en vele collega land mannen en vrouwen werden opgesloten.
Mary gehouden een getekende zuivel van die tijd en hield het verborgen in een vuile wasmand. Ze zou zwaar worden gestraft als het uit zou hebben gevonden. De mensen als Mary worden Indisch of Indo genoemd. Die mensen hebben hun oorsprong in de dagen die Nederland gekoloniseerd Indië en zijn van gemengd bloed met 'alle naties van de wereld, meestal Nederlands/Indische geboren met een Nederlandse nationaliteit op "Indisch" land nu Indonesië.
Ze zijn als een "verloren nation" en belandde in Nederland, uit hun geboorte land verdreven omdat Indonesië onafhankelijk werd en zij allemaal van hun hoop en leven van erfenissen vermageerden. Dit was een trieste gebeurtenis voor de Indisch-mensen. Maar waren blij dat hun vaderland Holland met open armen wachtte. Maar de Nederlandse moest wennen aan de nieuwkomers in Nederland, want zij hadden om te beginnen over de hele opnieuw zich na de Tweede Wereldoorlog. Na aankomst in de Maria Nederland vond het haar plicht om ervoor te zorgen dat haar volk nu vestigde zich in Nederland en zij zouden hebben moed om verder te gaan. In die jaren van de 1940 Mary gingen vele malen van dorp tot dorp integratie in te voeren het Indisch aan de Nederlandse cultuur en begon haar tours op het gebied van landelijke boerderij voor huisvrouwen als mannen.
Ze schreef vele kookboeken in te voeren van de Nederlandse om te koken de Oosterse Indonesische levensmiddelen zelf met hun eigen ingrediënten. Dit ging zo goed, vandaag zijn er honderden Indonesische restaurants en afzetmogelijkheden voor Indonesische bijeenkomsten. Deze voedingsmiddelen zijn nu goed geliefd door de autochtonen. Maria begon te hebben Fancy beurzen in de late jaren 1950, de Indisch mensen waren zo verheugd over en heeft gereageerd met haar, het voelt als vroeger tijden Pasar Malam (naam ontstond in Indonesië zin markt) de Indisch noemde het als "Tempo Doeloe" ze aangespoord om te organiseren een Arts groep de Indisch Arts cultuur centrum Tong Tong. En stelde een Pasar Malam zoals in de tijd van de Tempo Doeloe. Niemand had geld in die dagen na de oorlog.
Maar Mary en haar familie hun weinig spaargeld op tafel gelegd...En dus, ze georganiseerd en de eerste post koloniale Pasar Malam in 1958 opgericht in Den Haag. De jaarlijkse pasar malam gebeurtenissen bleef ze 8 jaar. Ze heette "Moeder van de Pasar Malams in Nederland" van de kunsten fractie Tong Tong. En na alle Mary heeft gedaan voor de Nederlandse Indisch, vandaag is het ten onrechte gedocumenteerd in de Nederlandse archieven Ned.Indisch geschiedenis op de stad Den Haag en goed gedocumenteerd op Wikipidia, dat een van Maria's mede-werker Tjalie Robinson deed het allemaal. Dit is geen olny oneerlijke maar een valse eer nominatie.

Een valse geschiedenis is geen geschiedenis, maar in dit geval een discriminatie van een vrouw. En jammer voor ons Indisch om iets te weten om beschadigde redenen onjuist wordt gehouden. We zijn niet als dat, de Indisch-mensen in het algemeen zijn eerlijk en blij, hou op zoek naar, en altijd op zoek naar mensen om te helpen.
Alle bewijs van het oorspronkelijke exemplaar van Mary's baanbrekend werk wordt beschreven in dit boek.
 
 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bahasa Indonesia
 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Pasar Malam Selamat Datang di Engels Holland - boek verkrijgbaar bij Amazon.met vertaalde Nederlandse artikelen-

Mary Bruckel-Beiten orang biasa, seorang isteri, ibu dan nenek. Dalam buku ini pembaca diperkenalkan oleh anaknya dalam undang-undang Geraldine Bruckel-Lang, dengan banyak ilustrasi Indonesia dan semangat perintis Mary. Pembaca ditunjukkan bagaimana ia adalah pada hari-hari yang Mary tinggal di kelahiran beliau tanah Indonesia dan juga semasa zaman Pendudukan Jepun di tanah. Mary dan anaknya 2 dan banyak negara rakan-rakan lelaki dan perempuan telah dipenjarakan.
Mary terus tempat tenusu sketched masa itu dan disimpan ia tersembunyi dalam bakul Dobi dirty.Dia akan teruk dihukum jika ia telah mendapati. Orang-orang seperti Mary dipanggil Indisch atau Indo. Orang-orang mendapat asal-usul mereka pada hari-hari yang Belanda dijajah di Indies dan mempunyai darah yang bercampur dengan "semua negara di dunia, kebanyakannya Belanda/Indonesia dilahirkan dengan kerakyatan Belanda yang terakhir"Indisch"tanah Indonesia sekarang.
Mereka adalah seperti sebuah "negara hilang" dan berakhir di Belanda, dihalau keluar dari tanah kelahiran mereka kerana Indonesia menjadi bebas dan mereka kehilangan segala-galanya dan harapan mereka, hidup inheritances. Ini suatu peristiwa yang menyedihkan bagi orang-orang Indisch. Tetapi gembira bahawa Belanda tanahair mereka menunggu dengan tangan terbuka. Tetapi Belanda terpaksa digunakan untuk pendatang baru di Belanda, bagi mereka untuk memulakan seluruh lagi diri mereka selepas Perang Dunia Kedua. Selepas tiba di Mary Belanda mendapati ia tugas beliau untuk memastikan beliau orang yang kini menetap di Belanda dan mereka akan mempunyai keberanian untuk pergi. Integrasi tersebut tahun 1940 di Mary pergi berkali-kali dari Kampung ke Kampung untuk memperkenalkan Indisch dalam budaya kepada Belanda dan memulakan lawatan beliau di kawasan luar bandar ladang untuk suri rumah serta lelaki.
Beliau menulis banyak buku masakan untuk memperkenalkan Belanda untuk memasak di Timur Indonesia makanan sendiri dengan bahan-bahan mereka sendiri. Ini pergi begitu baik, hari ini Terdapat beratus-ratus Indonesia restoran dan kedai-kedai untuk pertemuan Indonesia. Makanan ini adalah kini disukai oleh Belanda asli. Mary mula untuk mempunyai pameran mewah pada 1950 lewat, orang Indisch jadi gembira dan berkata kepada beliau, rasanya dahulu masa Pasar Malam (nama yang berasal dari Indonesia erti pasaran) Indisch yang dipanggil ia seperti "Rentak Doeloe" dia menyusul untuk menganjurkan satu kumpulan seni Indisch seni budaya Pusat Tong Tong. Dan Pasar Malam seperti yang disyorkan dalam masa yang Tempo Doeloe. Tiada siapa mempunyai wang pada hari-hari selepas perang.
Tetapi Mary dan keluarga beliau meletakkan semua simpanan mereka sedikit Jadual...Dan jadi, dia dianjurkan dan mengasaskan Pasar Malam pertama yang posting penjajahan pada tahun 1958 di the Hague. Tahunan pasar malam kejadian dia terus 8 tahun lebih. Dia dipanggil "Mother of the Pasar Malams di Belanda" oleh Kumpulan kesenian Tong Tong. Dan selepas semua Mary telah dilakukan untuk di Belanda Indisch, hari ia palsu didokumenkan dalam sejarah Ned.Indisch Arkib Belanda di the Hague dan tidak didokumenkan pada Wikipidia, bahawa salah satu sekerja Mary Tjalie Robinson melakukannya semua. Ini bukanlah olny tidak adil tetapi penamaan penghormatan palsu.

Sejarah yang palsu yang tiada sejarah, tetapi kes ini satu diskriminasi terhadap seorang wanita. Dan sayang untuk kita Indisch untuk mengetahui sesuatu yang disimpan tidak benar sebab rosak. Kita tidak suka, orang-orang Indisch secara umum yang jujur dan gembira, suka mencari dan sentiasa mencari orang untuk membantu.
Semua bukti salinan asal Mary merintis kerja adalah didokumenkan dalam buku ini.
 
 
Lees verder…

 "Liefde als ruwe diamant" vertelt u onder over de recente ontwikkelingen van de Indische Kwestie

10897275454?profile=originalHet boek "Liefde als ruwe diamant" vertelt u onder  andere over de recente ontwikkelingen van de Indische Kwestie. Zoals U bekend dient dit dossier onder staatssecr. Martin van Rijn van VWS. Naar verwachting zal hij binnen een maand met het antwoord komen of met het voorstel.

 
Vertelt U op pagina 133 haar bronnen o.a.:
Gesprekken met Frits Bolkenstein, Herman Bussemaker oud vz - IP, Henk Beekhuis, NIOD instituut Jeroen Kapperman, Hans Vervoort, en ICM Online.

Vanaf pagina 138;
wordt het Indische Platform in beeld gebracht, en de Indische kwestie onder de loep genomen.

Vanaf pagina 140;
doet Slifraire Delhaye nieuwe Vz IP zijn kerndoelstellingen en het IP beleid uit te doeken. Brengt de ontwikkelingen in beeld de dialoog met staatsecr. Martin van Rijn van 24 mei 2013 tot het heden. 
Dan neemt Ton te Meij IP delegatie het woord over de politieke dialogen die begonnen op 12-01-2007 tot het heden.
Tot slot komt staatsecr. Martin van Rijn in beeld met zijn Veegbrief Kerstreces 20 december 2013.

Dit is slechts een topje van Liefde als ruwe diamant !

Bent U nieuwsgerig geworden over de afloop het boek is nu,

te bestellen bij calbona@gmail.com <calbona@gmail.com>
of bestel@icm-online.nl

Lees verder…

ERESCHULD EN BOETE  Pjotr Xerxes Siccama

ERESCHULD EN BOETE  Pjotr Xerxes Siccama

10897380055?profile=originalERESCHULD EN BOETE

foto :  Michel Korzec.

Een ander lid van de Indische gemeenschap is een zekere mevrouw Spoor-Dijkema die na vijftig jaar nog verkondigde dat er geen goede Jappanners bestaan (‘Vrij Nederland’, 1991).

Deze uitspraken uit de Indische gemeenschap zijn in- en intriest en teleurstellend.

De redactie van de Volkskrant (1991) had schijnbaar in een moment van verstandsverbijstering (?) het geschrift van een zekere heer Korzec geplaatst, die (in een column) commentaar gaf over de, zoals hij het noemde “gedisproportioneerde” aanspraken van de Stichting Japanse Ereschulden.

 

 

Hoezo gedisproportioneerd? Waar haalt mijnheer Korzec die wetenschap vandaan dat te beweren en zich dat aan te matigen? Stoken en modder over een gemeenschap uitstorten die hij helemaal niet kent; is hij een geïnterneerde uit WO II of anderszins een oorlogsslachtoffer? Voorzover ik na kan gaan, is dat niet het geval. Maar het kwaad is al geschied en de destructie heeft zijn werk gedaan. Het doet er nu ook niet meer toe omdat hij kennelijk de bedoeling had mensen voor de schenen te schoppen en te beledigen. Of draagt deze wijsneuzige meneer nog latente en onbegrepen ressentimenten met zich mee, al zeulend, onder een merkwaardig soort jaloezie waarvan hij zelf oorsprong en oorzaak niet meer weet (als oorspronkelijke niet-westerse Europeaan)? Om hier in West Europa voor vol te worden aangezien, moet je toch wel driftig om je heen slaan en zeuren over zaken waar je immers geen ene notie van hebt? Een buitenstaander heeft doorgaans de grootste mond omdat hij zelf betrokken noch verantwoordelijk is. Ik gun als sociaal mens en rechtgeaard vrije democraat van nature een ieder zijn mening en de vrijheid een mening te verkondigen zoals men wil maar hier is geen sprake van een mening: het is een onvervalst oordeel. Dat deze man door Kousbroek ook is aangehaald met betrekking tot de claims van de Stichting Japanse Ereschulden wil niets zeggen over de kwaliteit van zijn geschrift of denkbeeld, laat staan over de man zelf. Ik raad hem dan ook aan zich eerst te verdiepen in de Indisch-Nederlandse geschiedenis, talloze rapporten en vooral de NIOD-rapporten te lezen voordat hij zich waagt aan enig oordeel.

 

Heel anders is het bij burger-geïnterneerden en anderen die aanspraken maken op een materiële genoegdoening die overeenkomt met andere claims van oorlogsslachtoffers en die volstrekt gedisproportioneerd is, om dat woord nog maar eens te gebruiken.

Het is voor mij onbegrijpelijk van Kousbroek dat hij uit de column van Korzec alleen het woord gedisproportioneerd eruit heeft gepikt. Over het waarom, krijgen we het volgende te lezen:

“De overlevenden van de Duitse kampen kregen Wiedergutmachung dat willen de Indische geïnterrneerden ook, maar ze willen meer. Ze willen twintig keer zoveel.

Nu gooit Kousbroek (zelf geïnterneerd om het nog erger te doen lijken), net als Korzec, een knuppel in het hoenderhok, en maakt louter om te JENNEN), een behoorlijke fout met de hiervoor genoemde misplaatste en ridicule opmerking. Ik vind dit zo teleurstellend en bijzonder gemeen van de man om een groep mensen (waar hij, naar hij zegt zelf toe behoort) neer te zetten als lamenterende klagers. Kousbroek weet drommels goed dat dit onwaar en buiten de werkelijkheid is! Ze willen helemaal niet MEER, ze willen volledige genoegdoening (hetgeen nog niet is gebeurd) wat hen recht doet en rechtens toekomt, nu in materiële zin die gelijk is aan  andere oorlogsslachtoffers. Wat kandie man toch zeuren om iets waarmee hij, naar hij zelf zegt veel moeite heeft, namelijk over het onrecht dat in dit land met voeten wordt getreden. Onbegrijpelijk.

 

Bij onze Europese buren gebeurde de compensaties (voor hún koloniën) toch vloeiender en beschaafder en vraag men zich af of  het de Nederlandse regering historisch nog niet duidelijk genoeg is dat de buurlanden Frankrijk, Engeland hun voormalige koloniën (nog afgezien van de VS) en zelfs het straatarme Portugal hun slachtoffers volledig hadden gecompenseerd. De internationale schande die Nederland hiermee op zich laadt, is buitengewoon groot wanneer dit langer blijft duren. Alles staat in de NIOD-rapporten waar en hoe de Nederlandse regering moet handelen.

Nederland wordt nu internationaal constant in de gaten gehouden (gemonitored zoals dat hedentendage heet) nu deze kwestie speelt en dus actueel is, om te weten waarmee en vooral op welke manier de Nederlandse Staat tot een voor de Indische gemeenschap bevredigende oplossing zal komen aanzetten.

 

Er gaan in mijn directe omgeving al stemmen op om Europese (juridische) sancties op te leggen aan hen die verantwoordelijk zijn voor het onrecht aangedaan aan een gemeenschap; die zijn, zo ik heb vernomen in voorbereiding voor het geval de Indische Kwestie niet snel wordt opgelost.

 

Om alles in juiste verhoudingen te zien schrijft Kousbroek vervolgens dat Duitsland aan de Joodse slachtoffers (per hoofd) ca. fl. 2000 had betaald. Ziedaar zijn grote berekeningsfout. Zoals we weten uit de gegevens werd per hoofd aan de Joodse gemeenschap meer dan fl. 40 duizend uitbetaald, evenals de Roma/Sinti-gemeenschap overigens. Ziedaar, zij werden geheel gecompenseerd. Kousbroek was dus weer niet goed geïnformeerd over de hoogte(s) van de respectievelijke vergoedingen/compensaties aan Europese slachtoffers. Waar haalt hij die compleet foute informatie toch vandaan? Ik neem hem dit zeer kwalijk. Hier lijkt iemand flink met cijfers te goochelen en een dom spelletje te spelen, kijken of een gek er misschien in trapt. Het bedrag heeft exact de hoogte die overeenkomt met de claim van de Indische gemeenschap (20 x fl. 2000 weet u nog?) (de burger-geïnterneerden e.a.). Dat is volstrekt helder en legitiem. Sterker nog, de Indische gemeenschap heeft in haar aanspraken zelfs de geldontwaarding, langer dan zestig jaar nog niet eens in het bedrag verdisconteerd. Een bedrag van € 35 duizend is daarom zelfs heel redelijk (zij het altijd nog te schamel bij nader inzien moet ik erbij zeggen, zowel letterlijk als figuurlijk.)

 

Nu komt de vraag weer op: waar komt die agitatie van Kousbroek vandaan om uitgerekend dit punt te berde te brengen? En dan: waarom maakt hij zich zo verdomd druk om deze zaak waarbij hij persoonlijk geen enkel belang heeft maar waarbij hij wel anderen onnodig tegen de schenen schopt? Ook dit reken ik hem bijzonder aan. Dat hij persoonlijk zelf de materiële genoegdoening niet nodig heeft, is zijn zaak en keuze maar dat hij op de stoel van een ambtenaar gaat zitten om zijn onredelijke betoog publiekelijk te spuien is werkelijk niet comme il faut.

 

Laten we eerlijk zijn en niet doen alsof het bedrag zo hoog en onoverkomelijk is.

En dan de onheuse behandeling en onrechtvaardigheid in deze kwestie die meer dan 65 jaar heeft geduurd. Het is nu de allerhoogste tijd om hier komaf te maken en een definitieve streep te zetten onder deze (voor ieder) pijnlijke Indische kwestie. Kousbroek gaf zelf toe (waar komt opeens die ambivalentie van hem vandaan?) dat de Nederlandse Staat (al die regeringen na WO II, de KVP onder leiding van Romme (de man die de vermaledijde “fokpremie” heeft ingevoerd, waar hij de sociale bijverschijnselen van die wet op de koop toe nam, voorop met zijn uitspraak:


 “.. we zijn hun niets verschuldigd..(.)” zo onvoorstelbaar stupide, grievend, laks en bovendien krenterig en geborneerd handelt wanneer het om aanspraken en in het algemeen over gelijkstelling gaat.

 

De Nederlandse Staat had al lang de tijd gehad om komaf te maken met de Indische Gemeenschap en ze in hun aanspraken volledig tegemoet te komen. In de 60-er en 70-er jaren had de Indische Gemeenschap toen hard en met de vuisten op tafel moeten slaan; maar ze waren hiervoor te beschaafd (“overbeschaafd”, schreef Jan Blokker – scheen geen visitekaartje te zijn PS).

En juist die houding tekent en kenmerkt het lot van mensen die dachten dat de ander uit hetzelfde hout waren gesneden. Het is met die bescheidenheid nu geheel afgelopen, de messen geslepen en de barricades opgesteld.

 

Per slot zijn de NIOD-rapporten waarin de aanspraken van de Indische gemeenschap zijn neergelegd en bevestigd niet voor niets opgesteld Waar moeten ze nog op wachten? Tot ze allen dood zijn? Er is immers geen enkele belemmering om de aanspraken nu uit te voeren; en ondertussen worden weer miljarden euro’s de wereld in geslingerd in plaats van recht(en) en democratie te exporteren voor al die ontwikkelingsprojecten waarvan een handvol uitvoerders het meeste profijt trekken en dat uit gemeenschapsgeld, tegen ongelijke verdeling en onrecht in de Wereld, maar eigen burgers worden ondertussen hun rechten ontnomen en volstrekt genegeerd. De woorden van Kafka zijn hier vlees geworden.

 

10897270465?profile=original

10897270653?profile=original

Het NIOD gebouw – Amsterdam.

 

10897269292?profile=original

 

10897302663?profile=original

De stille tocht 2012 Den Haag – de stoet naar plein 1813.

 

Door :

 ICM Columnist / respondent

 Pjotr Xerxes Siccama

10897249257?profile=original

Lees verder…

10897318273?profile=original

10897262476?profile=original

uit het archief - Indische verankering (Martin van Rijn) in huidige samenleving.

Dit naar aanleiding op vragen en ingediende motie van Ijssink, Pia Dijkstra en in het grijze verleden Marion Dijke. De redactie van ICM dook in de archieven. Duidelijk hoe het niet moet, want deze Indische verankering is opgaan in het gunnen van de subsidies aan vriendjes (het Indisch Netwerk), en er is dus niets hiervan terechtgekomen. Duidelijk dat anders moet, en de mensen in die commissie moeten zich schamen om de verkeerde projecten – zonder visie – te 

selecteren, nog erger om de eigenaren van het project slecht hebben - achtergronden niet nagegaan -  gescreend. Dit leidde dat de Indische projecten als schande in de media verschenen. Weet U deze nog “Indisch Huis failliete, mismanagement”De Indische Media ICM en Maand NICC-magazine laten zien hoe ook de Indische verankering nu al al 15 jaren loopt zonder enige vorm van subsidie. NICC heeft 8700 abonnees, en ICM heeft door de week ruim 300.000 lezers. Zeker het ICM dat in Nederland als Instituut wordt gezien, die de geschiedenis en het heden verbindt dagelijks

Als wij de lijst met 124 Indische culturele projecten Gebaar 2001 doorspitten, dan zijn er heel wat ongelukjes gebeurd door verkeerde selectie, en screenen. Hoe kan een cameraman van SBS 6 directeur worden, dan moet je als commissielid werkelijk blind zijn geweest: 

 

  1.  Het feestende Indische huis in den Haag voor de Haagsche Indo's, terwijl de hele Indische gemeenschap er na toe keek hoe het bestuur en management van uit Jakarta met hun pinpas de rekening leeg trok.
  2. De graan schuur om maar te noemen.
  3. Ten Toonstelling in TTF van 10 dagen NLG. 240.000 
  4. Keuken Bronbeek NLG 280.000
  5. De Indische Zomer die nog lange nasleep kreeg met eindstation deurwaarders.
  6.  NLG. 500.000 aan schrijfster.

 

De redactie van ICM heeft ook zijn evaluatie gemaakt, dat waren het 124 mislukte projecten. ICM & NICC hebben in die 15 jaren en respectievelijk 8 jaren laten zien wat duurzaam ondernemend is. De drie moties zijn aangehouden. Je kunt hier de verschillende analysen aan verbinden. 1 ding zoals de Kamerleden het proces zien, Martin is in gesprek met IP - vertegenwoordigers; Welke zijn deze dan? De meesten van die vertegenwoordigers zijn alleen met hun belangen bezig geweest, dat ze vergaten om de Indische Geschiedenis door te geven. Wij zien ze niet op grote Indische evenement zoals pasar malams waar het Palet aan Indisch cultuur wordt uitgedragen. Tot slot wie zijn vertegenwoordigers, die 10.000 handtekeningen die Martin van Rijn ooit mocht ontvangen zijn van ICM en NICC. Deze staan midden in huidige Indische samenleving. 

 

Laten AUB van het brevet van onvermogen van Stichting Het Gebaar 2001 hiervan leren hoe het juist niet moet als om de Indische verankering gaat.

Volgende keer zullen uit de archieven van ICM de  lijst met 124 projecten publiceren met de namen van de projecteigenaren !

 

UIT DE ARCHIEVEN ICM.

Stichting Het Gebaar

Naamsvariant
Het Gebaar
Oprichtingsdatum
20 november 2001
Opheffingsdatum
31 december 2008
Toelichting op de periode van bestaan

De werkgroep-Van Heemskerck heeft de oprichting van een stichting die zich zou toeleggen op aanmelding, verificatie en uitbetaling van Het Gebaar voorbereid.

De Stichting Afwikkeling Het Gebaar, onder leiding van Wiete Mesman, draagt zorg voor de afronding van een aantal nog lopende projecten.

Oprichters

Stichting Het Gebaar is opgericht in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS). Het bestuur van de Stichting Het Gebaar is door minister dr. E. Borst van het ministerie van VWS geïnstalleerd.

Aanleiding voor oprichting

De Nederlandse regering heeft in december 2000 'Het Gebaar' gemaakt 'als erkenning van achteraf geconstateerd teveel formalisme, bureaucratie en vermoedelijke tekortkomingen in het Indisch rechtsherstel in combinatie met de andere problemen waarmee de vervolgingsslachtoffers zich na de Japanse bezetting in Nederlands-Indië geconfronteerd zagen, met name de vijandige bejegening door Indonesiërs die naar onafhankelijkheid streefden en de grenzen die de ontwikkelingen in de periode tot aan de soevereiniteitsoverdracht hebben gesteld aan het rechtsherstel vanwege vermoedelijke tekortkomingen in het naoorlogse rechtsherstel'. De regering heeft 350 miljoen gulden (€ 158.823.075) voor individuele uitkeringen en 35 miljoen gulden (€ 15.882.308) voor collectieve doelen beschikbaar gesteld. In november 2001 werd, in opdracht van het ministerie van VWS, Stichting Het Gebaar opgericht. De stichting beheerde de gelden en verzorgde de aanmelding, verificatie en uitbetaling van de projectgelden bestemd voor collectieve doelen, zoals zij dat ook heeft gedaan voor de individuele tegemoetkomingen.

Opvolger

Stichting Afwikkeling Het Gebaar

Rechtsvorm

Stichting

Inrichting van de organisatie

Bestuur:

  • Mr. J.G.C. Wiebenga, voorzitter (lid van de Raad van State)
  • Mr. P.J. Biesheuvel, vice-voorzitter (voorzitter Raad voor Werk en Inkomen en voormalig lid van de Tweede Kamer)
  • P. Neeb, secretaris (voormalig waarnemend burgemeester van Moordrecht en voormalig burgemeester van Zundert en Oudenbosch)
  • F.P.J. de Ruyter de Wildt, penningmeester (voormalig lid directie Credit Lyonnaisbank Nederland)
  • H.A. de Boer (voormalig voorzitter College Bouw Ziekenhuisvoorzieningen, voormalig staatssecretaris van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk (CRM) in het kabinet Van Agt II en voormalig minister van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk in het kabinet Van Agt III)

Raad van Advies:

  • Mevrouw S. van Heemskerck Pillis-Duvekot, voorzitter (voormalig lid van de Tweede Kamer)
  • A.A. Lutter, secretaris (Centrale van Samenwerkende Indische Organisaties)
  • Dr. ir. H.Th. Bussemaker (Vereniging Kinderen Japanse Bezetting en Bersiap)
  • E.J.E. Herni (Bond van Ex-Geïnterneerden en Gerepatrieerden van Overzee) (tot 26-05-2008)
  • Mevrouw dr. A.M. de Pijper (Stichting Japanse Ereschulden)

Raadkamer Projecten:

  • H.A. de Boer, voorzitter (voormalig voorzitter College Bouw Ziekenhuisvoorzieningen, voormalig staatssecretaris van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk (CRM) in het kabinet Van Agt II en voormalig minister van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk in het kabinet Van Agt III)
  • B.P. Agerbeek (directeur Rabobank Leerdam en Omstreken)
  • Mr. J.M. Alma (voormalig burgemeester van Borculo en Doniawerstal)
  • Ir. J.G.C. Kiemeneij (Kolonel van de Technische Staf b.d.)
  • Mw. H. Verburg-Wormer (docent NT2/voormalig groepsleerkracht)
Positie binnen de organisatie

Stichting Het Gebaar viel als semi-overheidsinstelling onder politieke verantwoordelijkheid van de staatssecretaris van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

Doelstelling

Stichting Het Gebaar is verantwoordelijk voor het behandelen van de aanvragen, het verifiëren daarvan en het doen van de uitbetalingen van Het Gebaar.

Bevoegdheden

Het bestuur van de stichting nam besluiten over de ingediende projectaanvragen. De beslissingen nam het bestuur na advisering door de Raadkamer Projecten. Het bestuur kon de Raad van Advies benaderen als extra informatie over ingediende projectaanvragen nodig bleek.

Taken

Stichting Het Gebaar is in november 2001 opgericht voor het beheer en de verdeling van 350 miljoen gulden (€ 158.823.075) voor individuele uitkeringen en 35 miljoen gulden (€ 15.882.308) voor collectieve doelen.

Individuele uitkeringen:

In juni 2001 stelde de Nederlandse regering de doelgroepafbakening vast en garandeerde een individuele uitbetaling van Het Gebaar van in ieder geval 3.000 gulden (€ 1.361,34) belastingvrij. Eind december 2001 heeft de Stichting Het Gebaar de eerste uitbetalingen verricht aan belanghebbenden die in aanmerking kwamen voor Het Gebaar. In april 2003 is de hoogte van Het Gebaar definitief vastgesteld op € 1.822,00. Dat betekende dat belanghebbenden die een positieve beschikking en een voorschot hadden ontvangen, een slotuitkering kregen van € 460,66. In dezelfde maand zijn de laatste uitbetalingen aan belanghebbenden gedaan.

Collectieve doelen:

In juni 2002 startte de Klankbordgroep Collectieve Projecten in opdracht van het bestuur van Stichting Het Gebaar met het ontwikkelen van een voorstel waarin de kaders voor het op te stellen uitkeringsreglement werden beschreven. In de periode januari – april 2004 was de regeling collectieve doelen geopend. In oktober 2004 zijn de gehonoreerde projecten bekendgemaakt. Van de 137 door natuurlijke personen ingediende projectvoorstellen zijn 43 projecten gehonoreerd. Van de 272 door rechtspersonen ingediende projectvoorstellen zijn 105 projecten gehonoreerd. De projectaanvragen die Stichting Het Gebaar heeft ontvangen, zijn beoordeeld door de Raadkamer Projecten. De leden van de Raadkamer zijn, op voordracht van de Raad van Advies van Stichting Het Gebaar, benoemd door de staatssecretaris van het ministerie van VWS. Allen hadden binding of bekendheid met de Indische gemeenschap. De taak van de Raadkamer Projecten was het uitbrengen van een advies over de toepassing van de beoordelingscriteria aan het bestuur van Stichting Het Gebaar.

Thema's
Doelgroep
Oorlogsgetroffenen uit Nederlands-Indië Repatrianten
Plaatsen
Toelichting op geografische trefwoorden

Stichting Het Gebaar was gevestigd in Den Haag.

Verwijzing naar andere archiefvormers
Literatuur
  • Beets, G.C.N., C.C. Huisman en E. van Imhoff, Indische Nederlanders: een demografische reconstructie ten behoeve van Het Gebaar (Den Haag 2001).
  • Ridder, I.M. de, Eindelijk erkenning? Het Gebaar: de tegemoetkoming aan de Indische gemeenschap (Den Haag 2007).
Website

Archief van Stichting Het Gebaar

Beginjaar
2001
Vindplaats

Het archief van Stichting Het Gebaar is tot eind 2009 in het bezit van Stichting Afwikkeling Het Gebaar. Het archief is momenteel niet toegankelijk. Eind 2009 zal het archief zijn overgedragen aan het Nationaal Archief en is de openbaarheid van de bescheiden vastgesteld.

Opmerkingen

 

Bronnen
  • Website Het Gebaar, geraadpleegd 03-09-2009.
  • Schriftelijke informatie van de bestuurder Stichting Afwikkeling Het Gebaar, dhr. Wiete Mesman, d.d. 07-09-2009.
Lees verder…

10897268094?profile=originalVeel Nederlanders hebben een persoonlijke band met Indonesië

bronvermelding: rlogsgravenstichting

Na de Tweede Wereldoorlog kwamen vele Nederlanders en Indische Nederlanders vanuit Indonesië naar Nederland. In Nederland was toen totaal geen oog voor het hetgeen zij in Indië hadden meegemaakt. Hier kregen zij het verwijt dat zij de oorlog hadden doorgebracht in een warm land waar het eten voor het grijpen lag, terwijl de mensen in Nederland vreselijk hadden geleden onder foto- Minister-president Mark Rutte legt een krans ter nagedachtenis van de gevallenen op het Nederlands ereveld Menteng Pulo in Jakartade

Duitsers, de koude winters en het gebrek aan voedsel. Hierdoor hielden mensen uit Indië uiteindelijk hun mond en vertelden zij buiten het gezin niet meer over hun ervaringen in de Japanse kampen. Velen zochten hun heil zelfs buiten Nederland en emigreerden naar Amerika, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Soms spraken zij wel met hun kinderen over hun tijd in Indië. Dat deed bijvoorbeeld ook de vader van onze minister-president Mark Rutte.

10897268475?profile=original

 foto -  Minister-president Rutte alleen met zijn gedachten tussen de graven op het ereveld

De vader van Mark Rutte was in Nederlands-Indië directeur van de handelsonderneming Jacobson Van den Berg & Co. Samen met zijn vrouw en hun drie kinderen woonde hij aan de Tosariweg in Batavia. Door de oorlogsdreiging met Japan werd vader Rutte onder de wapenen geroepen. Hij diende als reserve tweede luitenant infanterie bij het KNIL. Na de Nederlandse capitulatie verdween vader Rutte in een krijgsgevangenenkamp. Moeder Rutte kwam met haar drie kinderen in het kamp Tjideng in Batavia terecht.

10897268672?profile=original

Daar overleed zij vlak voor de bevrijding op 20 juli 1945. Na de oorlog is zij herbegraven op het Nederlands ereveld Pandu in Bandung. Daar rust zij nu nog.Vader Rutte keerde met hun drie kinderen terug naar Nederland en hertrouwde met een zuster van zijn overleden vrouw.

Uit dit huwelijk werd Mark Rutte geboren in 1967.

"Mijn vader zette mij op zijn knie en vertelde spannende verhalen. Ik heb daar veel van geleerd. Zijn verhalen behoren nu tot mijn bagage" aldus Mark Rutte.

Op deze wijze leerde hij de Indische familiegeschiedenis van zijn vader kennen. Een geschiedenis die hij voor altijd met zich meedraagt.

Vanwege het drukke programma was er geen gelegenheid om het graf van de eerste vrouw van zijn vader in Bandung te bezoeken. De Oorlogsgravenstichting heeft er daarom voor gezorgd dat er tijdens zijn bezoek aan Indonesië een bloemetje op graf werd geplaatst. Hiervan zijn foto's gemaakt die Mark Rutte bij het bezoek aan het ereveld Menteng Pulo zijn aangeboden door Peter Steenmeijer.

Weergaven: 174

Lees verder…

“Indorock” – Indonesia’s Contribution To The Birth Of Rock’N’Roll

By: Dachlan Cartwright


In July 1960, Allan Williams, a Liverpool club owner on a trip to Hamburg, wandered into a club off the Reeperbahn, and saw, “an Indonesian group performing Elvis Presley songs in German.”

Williams was involved with rock’n’roll bands in Liverpool who had taken the music a stage further than Elvis, with the booming amplified bass percussion and bronchial vocals of what was becoming known as “Merseybeat”. One of these bands was originally known as the “Silver Beetles”, and in the months to come Williams factored his groups onto the Hamburg scene, where the Beatles cut their musical and performing teeth, emerging in the next few years as the world’s most famous rock’n’roll band.

But who were these “Indonesian” bands performing in the Hamburg clubs?

They were practitioners of what is still powerfully remembered, especially in continental Europe, as “Indorock.” The families of these young men from Ambon, Timor and Sumatra had been expatriated to the Netherlands as political fallout in the aftermath of the Indonesian Revolution. Stuck in the Dutch refugee camps, bored, they improvised instruments and drew on their own rich heritage of strong vocal harmonies and sophisticated rhythms, applying these to the new exciting sound of American rock’n’roll which was easily accessible on Radio Luxemburg and the American Forces Network radio.

Indorock bands went on to become star attractions in clubs and dancehalls in the Netherlands and Germany, including the US forces’ clubs, not so long after Sergeant Presley was driving a tank there. And far from being blown away by the Liverpool bands, Indorock musicians and singers continued to enjoy European success well into the late sixties.

Ironically, in Indonesia, rock’n’roll music was considered decadent by the Old Order regime, resulting in the notorious prison sentence handed out in 1965 to Koes Plus, the leading Indonesian Beatles-type band.

The keynote Indorock band were The Tielman Brothers, whose leader, Andy Tielman, is known as the “Godfather of Indorock.”  Andy and his five siblings were Indo-European, originating from Eastern Indonesia. They were already popular musicians at the time of Indonesia’s independence, even performing for President Sukarno, but as anti-Dutch feeling spread in Indonesia throughout the 1950s, in 1957 they joined the thousands of refugees relocating to the Netherlands.

In the above quote from Allan Williams, he sounds dismissive of the Indorockers, which is understandable considering he had access to a stable of bands in Liverpool with exciting new sounds which took the music a stage further on than Elvis. But the Indorockers, especially the Tielmans, were far from being copycat Elvis clones. Many, originating from Ambon or North Sumatra, which continues to provide a disproportionate number of Indonesian popular singers, were gifted with fine natural voices. Andy Tielman had a five-octave vocal range. And if you think Jimi Hendrix was the first rocker to play guitar behind his back, check out the Indorock Godfather on YouTube. Furthermore, Indonesians have been familiar with the guitar, the boss instrument of rock’n’roll, ever since the Portuguese introduced it in the 16th century.

The Tielman Brothers became the highest paid live act in Europe, but there were actually hundreds of Indorock outfits. It seemed that every town in the Netherlands had its Indorock band. Andy Tielman himself escaped to the jungles of Kalimantan to live as a hermit for a while, but came back to music. He was awarded a royal decoration, the Order of Orange-Nassau, by the Netherlands in 2005. He kept on performing until he died at the age of 75 last year.

While Indorock’s popularity remains high in the Netherlands, what about Indonesia? Enter Awan Garnida, Indonesia’s Paul McCartney, who plays left-handed bass guitar and is involved in three bands: Sore (contemporary eclectic rock); G-Pluck (Beatles tribute), and now the Time Travelers, whose mission is to revive and foster Indorock. The Time Travelers line-up spans the generations, as its includes Rio Dalimonthee, one of the original Indorockers, now re-domiciled in Indonesia, on lead guitar, and Pepeng, from the contemporary band Naif, on drums.

And so we come to the “reconciliation” potential of Indorock. There is no nation on earth which has not perpetrated crimes or atrocities against other peoples. Reconciliation – “forgive but don’t forget “– is taking place all over the world, and has to if we are to manage this earth in harmony. Having worked in Timor Lorosae just before independence, I was amazed at the Timorese, and the Indonesian, capacity for forgiveness. And the popularity of Indonesian artistes like Ebeit G. Ade and Sheila on 7 were a constant reminder that music heals where politicians and their corrupt cronies wound.

Music is a most potent force for reconciliation. And heaven knows, there are enough tragic incidents in the 400-year interface between Indonesia and the Netherlands to try and come to terms with. And here it would be inappropriate for a Brit like myself to even begin to be judgmental.

However, in the case of Indorock, we need to recognize that:
•    The Indorockers who fled to the Netherlands as refugees in the 1950s, were in the main innocents who were torn between their two heritages.
•    In Europe they found the freedom to play the music they loved, and won the love, respect and admiration of European audiences.
•    Meanwhile, in Indonesia, rock’n’roll was banned by an increasingly authoritarian regime.
The Indorockers never denied their Indonesian heritage; on      the contrary, this enhanced the quality of their music, and is still a factor in the enduring popularity of Indonesian culture in the Netherlands.

So let’s hope Indonesia can acknowledge its native sons and daughters, who produced this child, Indorock, born in Indonesia, fostered in the Netherlands, and given to the world as a unique contribution to the history of rock’n’roll, and, with its blending of western and eastern elements, world music.

References
MUYS, Piet, 1999, The Story of Indo-Rock,  http://indorock.pmouse.nl/story.htm, accessed May 17, 2012
NORMAN, Philip 1981, Shout: the True Story of the Beatles, Hamish Hamilton, London

- See more at: http://jakartaexpat.biz/arts-entertainment/indorock-indonesias-cont...

Lees verder…

10897278263?profile=originalTelegraaf spoor bijster die in de ban is van het bezoek  Mark Rutte aan de drie daagse conferentie in Jakarta, en opent met:

 “De dramatische familiegeschiedenis voert langs het jappenkamp en de nationalisatie van Hollands bezit onder Soekarno. Het maakt de minister-president, die als nakomertje in Nederland werd geboren, tot wie hij is”.

In dit artikel ontpopt zich de journalist van achter zijn pc als historicus Indie geschiedenis met een volle pagina.. De hele geschiedenis passeert de revue die ook  de 341.000 Indische gerepatrieerde hebben moeten ondergaan de Oorlog, de bersiap, de overdracht en de koele Kille ontvangst in Nederland dat 67 jaren werd genegeerd. Kortom als wat in de NIOD Rapporten is vastgelegd, of heeft de verwarde journalist in plaats van de Indonesisch Economische master plannen abusievelijk in de NIOD rapporten ingekeken.

De vraag die bij vele lezers dat  naar bovenkomt is; leidt de journalist van dit artikel niet aan het syndroom van Tempo Doeloe die kennelijk verward en verdwaald bezig of  gezien de overige media over de toekomstmogelijkheden heeft of is het weer juist  de intentie om roet in deze handelsmissie te gooien.

Lees verder https://telegraaf-i.telegraaf.nl/telegraaf/_main_/2013/11/19/005/

Lees verder…

10897383878?profile=originalOproep aan na bestanden (weduwen)die KNIL - uitbetaling nog niet hebben ontvangen.


Op zondag op de Pasar Malam in Ahoy, meldde zich een mevrouw bij ICM stands  die met haar naam niet op de ICM krant wil. Zij deelde mede dat haar  man reeds jaren is overleden. Zij kwam met goed nieuws , had haar aanvraag ingediend bij SVB en binnen een week was de € 25.000 op haar rekening.

De verwarring is groot, er wordt verondersteld dat kinderen onder nabestaanden worden gerekend. Martin van Rijn heeft zich keurig aan de norm en richtlijnen gehouden van pensioenrecht ( ook niet verwonderen was zijn oudwerkgever het ABP), hier geldt wezenpensioen tot 18 jaar. Deze norm wordt ook gehanteerd bij werkgevers wanneer de man / vrouw onverwachts om te overlijden.

De vragen die bij de ICM redactie  uitsluitend binnenkomen zijn kinderen met de leeftijd gemiddeld die boven de 50 jaar liggen. 

De mevrouw in kwestie heeft zich gewoon gericht tot SVB, en haar aanvraag ingediend. 

Voor vragen info@icm-online.nl 

Lees verder…

De lente breekt aan, wat dacht van uw tuin geheel in Bamboe Design ?

10897383053?profile=originalDe lente breekt aan, wat dacht van uw tuin geheel in Bamboe Design ?

10897382254?profile=original

Zithoek donker bamboe

Mooie zithoek van donker bamboe, afgewerkt met blanke rotan. De prijs is voor een driezits, twee 1-zits en salontafel. Afgewerkt met synthetisch rotan is de zithoek ook geschikt voor buiten.
Kussens van eerste kwaliteit meubelstof. Andere kleuren, stoffen of leer is mogelijk.

De prijs is exclusief bezorgen.
Voor bestellen en de kosten van bezorging bij u aan huis kunt u contact opnemen met Bamboe design, of ga naarhttps://bamboedesign.nl/

10897383263?profile=original

Eethoek Asian

Bamboe eethoek voor buiten, inclusief vier stoelen. Het blad wordt afgewerkt met bamboe mat of met glad afgewerkt bamboe.

De prijs is exclusief bezorgen.
Voor bestellen en de kosten van bezorging bij u aan huis kunt u contact opnemen met Bamboe design. of ga naarhttps://bamboedesign.nl/

Lees verder…

Goed nieuws inzake traktaat van Wassenaar het geld is er, en claims kunnen nog worden ingediend mits aantoonbaar!

10897384861?profile=original

10897385882?profile=originalMede om de schade aantoonbaar te maken is de claimstichting ACTW66 opgericht om collectief de zaak aan te pakken. Uiteraard om U te bereiken via onze dure campagnes, onderzoeken door derde partijen, en advocaten die zo goed mogelijk de wegen willen bewandelen op een succesverloop.


Dit alles valt onder de uitvoeringskosten die Nederlandse Overheid 50 jaar heeft nagelaten. Van de 60.000 rechthebbende zijn er met onze beperkte middelen ruim 15.000 die hun handtekening hebben gezet. De onderzoeken zijn vervat in een rapport dat door uitgever Calbona is uitgebracht onder ISBN 978-94-925750-18-0. Geheel volgens planning zijn alle noodzakelijke voorbereidingen / activiteiten uitgevoerd. Alle bewindvoerders zijn uitgevoerd inclusief beide presidenten, zelfs werd de president Jokowi van Indonesie persoonlijk op de hoogte gesteld.
Ruim 2 en half jaar zijn de werkzaamheden mogelijk gemaakt op basis van vrijwilligheid door het team van ICM sinds maart 2015.


Fase II treedt nu in werking.
Voor de BackOffice werkzaamheden (Pelita - achtig) te bedienen, verdere bekendmaking via kranten, radio, en verdere uitwerking van juridische denkrichtingen. Hiervoor is ruim 1,5 miljoen voor nodig.

10897234678?profile=originalSchrijf U vandaag nog in, zodat wij ons werk kunnen afmaken !!!!!

Ook kunt het inschrijfformulier aanvragen info@icm-online.nl of direct via deze site inschrijven, klik op INSCHRIJVEN
U bent € 50  eenmalig verschuldigd vor de kosten als deelnemer ACTW66, en U heeft 1 jaar gratis een ICM Abonnement en toegang tot ons Video-kanaal, het  enige Indisch Kanaal !
 
Last but not least U onvangt boek rapport dat door uitgever Calbona is uitgebracht onder ISBN 978-94-925750-18-0 nadat deze is overhandigd aan Ministerie van Buitenlandse zaken en de fractie voorzitters van de Tweede Kamer, tegelijk met de petitie aanbieding.
 
 

Steun ACTW66 ! 

Lees verder…

Moord op duizenden (Indische) Nederlanders was genocide' Bron Volkskrant 18/11-2013

Bewerkt door: redactie − 18/11/13, 08:31  − bron: ANP
media_xl_1952552.jpg
© afp. Sukarno, de eerste president van de Republiek Indonesië, in 1945.

De golf van etnisch geweld in Nederlands-Indië, die begon in 1945, is steeds ten onrechte door Nederland naar de achtergrond verdrongen. De moord op duizenden (Indische) Nederlanders in de Bersiaptijd is door Nederland altijd gelaten geaccepteerd, 'terwijl het zich het best laat omschrijven als volkerenmoord'.

Dat zegt de Amerikaanse historicus William H. Frederick in een interview maandag in Trouw. Hij spreekt daarin van 'post-koloniaal geheugenverlies' van de Nederlandse autoriteiten.

De 72-jarige historicus heeft volgens de krant zijn hele wetenschappelijk loopbaan gewijd aan de geschiedenis van Indonesië. Na de capitulatie van Japan vermoordden Indonesische strijders duizenden Nederlanders die net uit Japanse interneringskampen waren bevrijd. Ze wilden koste wat kost voorkomen dat het koloniale gezag zou worden hersteld, aldus Frederick. Een artikel over zijn onderzoek staat in het Britse wetenschappelijke blad Journal of Genocide Research.

'De Bersiapperiode is zonder twijfel een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Indonesië én die van Nederland', aldus Frederick die zegt geen land te kennen dat de moord op zoveel medeburgers zo gelaten heeft geaccepteerd en vervolgens is vergeten. 'Ik bespeur nog steeds de tendens bij zowel niet-Indonesiërs als Indonesiërs om die revolutie als min of meer onschuldig en, althans op wereldschaal, als niet zo gewelddadig te beschouwen.'

Hij noemt het 'zeer mager' dat minister Frans Timmermans (Buitenlandse Zaken) vindt dat instituten die onderzoek naar de dekolonisatie van Nederlands-Indië willen doen, dat maar uit eigen budget moeten betalen. 'De echte reden ligt volgens mij eerder op diplomatiek terrein', zegt hij in Trouw. 'Ik begrijp dat de Indonesische regering geen zin in een onderzoek heeft, omdat ze niet trots zullen zijn op de Bersiap. Nederlandse diplomaten in Jakarta worden nerveus van een onderzoek, omdat dit hun leven gecompliceerder kan maken. Terwijl zo'n onderzoek natuurlijk hoogstnoodzakelijk is.' 

Lees verder…

Blog Topics by Tags

Monthly Archives