Indische perkara na 70 jaren wacht nog steeds op groen licht.

Iedereen kent de loop van deze moeizame gang van alle staatsscretarissen om de Indische zaak bij de collega's in de Tweede Kamer te brengen. Het lijkt erop dat ze dan opeens drukdoende zijn met andere belangrijke zaken. Een typisch management verschijnsel die vaak ook in bekende "scholen" als cases worden aangevoerd. Ik kan mij nog herinneren dat destijds de Geo (bestuursvoorzitters) van Philips met dit verschijnsel te kampen had. De managers die een vervelend probleem moeten oplossen in grote organisaties zoals banken en multinationals, zijn dan opeens drukdoende met het zogenaamd het blussen van hun brandjes. Echt toezicht is er niet en zeker ook nog als je paleis in Eindhoven is gezeteld, en wereldwijd ben je afhankelijk van de managers die weer uit het zicht van Eindhoven verdwijnen en zo hun eigen koers kunnen blijven handhaven. Ja, hier stak de oud-voorzitter van Philips met de bijnaam de stofzuiger (om de organisatie te verschonen van dit virus) een stokje voor! Persoonlijk zat hij bij de vertrekkende vliegtuigen op Schiphol, en stuurde diezelfde managers weer terug naar hun hok in Eindhoven, en was in 1 keer afgelopen met deze managers.

Ook een vriend van mij werd geplaatst in Nijkerk van eenmanszaak uitgeroeid tot BV met 12 vestigingen in het buitenland. Hij nam de zaken over als Interim-managers met als doel om ook voor opvolging te zorgen. Eerste wat hij deed in de begroting het schrappen van de buitenlandse dienstreizen van de managers. Helaas dit was een verkeerde maatregel, het bedrijf ging uiteindelijk te ziele. Twee uitersten kan je stellen.

Dit even terzijde om aan te tonen dat staatsecretarissen wanneer het te heet wordt onder hun grond ook dit sympthoonverschijnel vertonen.

Terug naar onze Indische Perkara (zaak). Laten wij de volgens staatssecretarissen op een rij zetten en beginnen met:

• mw. C.I.J.M. Ross-van Dorp die bracht een vernietigend rapport (beleidsnota ergens 2007/2008) uit; Pur, Wubo en overige Indische regelingen moesten op de schop voor de komende vijf jaren afbouwend. Pelita was overbodig geworden. Stoppen van alle vormen subsidies aan de Indische organisaties o.a. IHC Bronbeek met startdatum 2009 - 2014. In deze 5 jaren is uiteindelijk alles weggesaneerd. Van Ross als Staatssecretaris wist wel na Het Gebaar in 2010 met voorstellen te komen in de Tweede Kamer als enige staatsecretaris. Tegen de achtergrond onder leiding van de bedenker van het nieuwe fraudegevoelige zorgstelsel dat ziekenhuizen en zorgverleners tot de eeuwigheid dubbele en fraude declaraties kunnen uitschrijven. Geen controle meer op declaraties door de zorgnemers. Eigenlijk ook niet te verwonderen de achtergronden van Ab Klink! Is net aan de kassa dat je alleen een totaalbedrag moeten betalen zonder bon!

1. mw. dr. M. Bussemaker is nauwelijks aan een voorstel toe gekomen betreffende de Indische zaak voor de Tweede Kamer, en heeft geen overdrachtprocedure geregeld voor haar opvolger. In die acht maanden had ze wel tijd om haar eigen Indisch boek te schrijven pv de NIOD rapporten te bestuderen, constateerden dat al 10.000 andere schrijvers haar al voor zijn geweest bij het schrijven van Indische boeken. De val van het Kabinet Balkenende is de reddende engel geweest om die gang met voorstellen richting de Tweede Kamer te gaan.
2. drs. M.L.L.E. Veldhuijzen van Zanten-Hyllner  maakte het helemaal bont. Leugens had ze nodig om ook de gang naar de Tweede Kamer te blokkeren. Uiteindelijk stond de meerderheid van de Tweede Kamer op voor haar leugenachtig gedrag dat een motie nodig was om haar leugens te elimineren, en op twee stemmen na die tegen waren.
3. Staatsecretaris Martin van Rijn is de laatste. Hij beloofde veel. Inmiddels terugrekenend is ruim ander half jaar geleden dat begon met de overhandigen van 10.000 handtekening op 19 maart 2013 bij de Stille Tocht door Den Haag. Maar net als die "managers" van Philips vertoont hij diezelfde symptomen. Er wordt veel beloofd, is druk bezig, tegelijkertijd maant de Tweede Kamer Martin diverse keren om te komen met het "Indische Voorstel"; nu al drie / vier voor zich uitgeschoven, en onder dreiging van de Tweede Kamer dat hiervoor een Debat volgt. Ook zijn twee vrouwelijke voorgangers waren bevreesd om met voorstellen te komen dat hun imago wordt beschadigd als politicus.

Een goede observer ziet maar 1 lijn / beweging van al deze genoemde staatssecretarissen van VWS:

In spreekwoordelijke zin; de Indische zaak zit voor het stoplicht en stond op “groen” na Het Gebaar 2010. Met  het aantreden van Ross ging het stoplicht gelijk op "Rood", en niet eerst op "Oranje". U weet als automobilist dat van "Oranje" op "Rood" gaat. De drie staatsecretarissen staan nu voor "oranje". Het zal nooit op "groen" gaan, tenzij de stoplichten “buitengebruik” worden gesteld dan zal het overgaan op "Knipperend Oranje", en net als Rusissche roulette als deze weer in bedrijf komt is de kans 33 % groot dat het op "groen" komt.

Vult U zelf maar in wat ondergetekende hiermee bedoelt, en stuur Uw reactie naar Schwab@icm-online.nl

magazine

‘Troostmeisjes’ op cover ‘Days Japan’

De Nederlandse fotograaf Jan Banning portretteerde enkele jaren geleden verschillende troostmeisjes, vrouwen die tijdens de Tweede door de Japanse bezetter tot prostitutie werden gedwongen. Foto’s die hij maakte zijn recent gepubliceerd in het Japanse tijdschrift Days Japan. Een van de foto’s siert zelfs de cover van het blad.

De publicatie is bijzonder omdat de geschiedenis van de troostmeisjes in Japan nog erg gevoelig ligt. De Japanse bezetter zag gecontroleerde seks in militaire bordelen tijdens de Tweede Wereldoorlog als een pragmatische maatregel om geslachtsziekten en grootschalige verkrachtingen te voorkomen. In 1993 werd wel officieel excuses aangeboden, maar in het land zijn nog veel mensen, waaronder veel politici, die het liefst zien dat die excuses teruggedraaid worden.

Dapper

In totaal werden tijdens de oorlog zo’n 200.000 vrouwen als ‘troostmeisje’ ingezet. De fotograaf vindt het dapperdat Days Japan, een gerenommeerd tijdschrift over documentairefotografie, zijn foto’s afdrukt.

Volgens Banning zal de publicatie van zijn foto’s in Japan vrijwel zeker zorgen voor ophef en discussie.

De foto’s werden in Nederland vier jaar geleden gepubliceerd in het boek Schaamte en onschuld.

Comfort Women on the cover of Japanese magazine ‘DAYS JAPAN’

Jan Banning | September 17, 2014 - 18:40

 

On September 20, the Japanese photo magazine DAYS JAPAN will run a portrait of ‘Comfort Woman’ Wainem on its October cover, and 6 more inside pages about this subject. Wainem is an Indonesian woman who during WW2 was dragged from her home and forced to serve as (unpaid) prostitute for the Japanese military for two-and-a-half years. She and the others in the DAYS JAPAN publication were portrayed by Dutch photographer Jan Banning and interviewed by Dutch journalist Hilde Janssen for their books (and exhibition) Comfort Women and Schaamte en onschuld.

The publication will almost certainly lead to controversy in Japan. The subject of Comfort Women continues to be an embarrassment to Japan and an obstacle in its regional foreign relations, as Japanese officials deny that up to 200,000 ‘Comfort Women’ were pressed into wartime sexual slavery in military brothels in the countries that Japan occupied during WW2.

On July 24, 2014, the UN Human Rights Committee, composed of independent experts, (not for the first time) called on Japan to apologize to these women. But the next day, Tokyo rejected this UN call to accept the blame. A strong section of the political right, including Prime Minister Shinzo Abe, continues to claim that the brothels were staffed by professional prostitutes. These right-wingers assert that there was no evidence to corroborate the comfort women’s testimony on sexual slavery.

Proof that ‘Comfort Women’ were being forced to serve as sex slaves has been piling up for many years. In 1993, Japan started an investigation after which the then chief cabinet secretary, Yohei Kono, acknowledged that the Japanese military had been “directly or indirectly involved in the establishment and management of ‘comfort stations’” and that young women from China, Korea and Southeast Asia “in many cases were recruited against their will.”

The present government, however, wants to review this Kono statement. The recently appointed ultra-nationalist MinisterSanae Takaichi of Internal Affairs & Communication stated that she wants ‘to dispel false information reported worldwide that will continue to undermine the honor of the country and its people into the future.’

In this atmosphere of revisionism, Japan’s second biggest national (liberal) newspaper Asahi Shimbun came under attack, these last few weeks, because of a publication on comfort women dating back to 1982. In this article, a Japanese war witness, Seji Yoshida, confessed that he had ‘hunted up some 200 young Korean women on Seju island.’ In the 1990s, this confession turned out to be false. But only recently, in September 2014, the Asahi Shimbun came under heavy pressure from ‘revisionists’ to apologize for this 1982 article. Their negligence, the revisionists claim, has seriously affected Japanese dignity and honor. At the same time, they suggest that the forced prostitution story is untrue and that the Kono Statement should now be reviewed. Both the Asahi Shimbun and the UN deny this claim: there are many other testimonies and pieces of evidence of the existence of this form of state-organized forced prostitution.

In the light of these developments, The DAYS JAPAN magazine publication is a remarkable and brave act.

For the english version of DAYS JAPAN’s text, see all the way at the end of this post.

Sources:

Books:

Ik betrap me er steeds weer op dat ik die naam gebruik die ik eigenlijk niet wil noemen, maar het probleem is dat het zo is ingeburgerd dat je het, wil je het een beetje duidelijk uitdrukken, wel MOET gebruiken. Oké het is even als inleiding en dus gaan we nu over tot de orde van de dag en dat is mijn epistel voor het NICC Magazine.

Onze muzikanten die vanuit de begin 60er jaren de generaties hebben behept met de rock and roll zijn nu oude mannen geworden. Velen zijn ons helaas al ontnomen en de jongeren na hun spelen nog vrijwel op dezelfde manier en hebben nog steeds bijna dezelfde nummers in hun repertoire. Je kunt gewoon bij iedere indo band met een nummer uit  de  vervlogen tijden komen en

ze spelen het, ook zonder te oefenen. Ook is het zo, en dat heb ik al eerder als schrijver heb benoemd, de repertoire keuze is vaak een eenheidsworst. Ieder band heeft wel een deel van het repertoire van zijn collega’s. Het gevolg is dat je als publiek niet eens meer let op hetgeen de bands spelen, mijn indruk is dat het publiek gewoon bij elkaar komt om gezellig te dansen en minder let op de inhoud van de band en het repertoire.

Natuurlijk zijn er uitschieters want, als er een ding duidelijker wordt, is dat iedere band probeert anders te zijn. Zij kiezen dan in hun ogen een aantal nummers die anderen niet spelen. Hoe jammer is dat streven want binnen niet al te lange tijd zullen hun succes nummers elders worden gekopieerd zodat je weer een bijna eenheidsworst hebt.

Dus, wat in de kumpulans en pasar sfeer gebeurt aan muziek is jammer genoeg voor het overgrote deel reeds gehoord van anderen. Is het schuld van de bands, moet je je afvragen. Mijn mening is, ten dele zeker, want las band moet je lef hebben om je te profileren met een eigen op jouw band geijkt repertoire. Het probleem is dat je dan net niet wordt uitgenodigd om te spelen want het publiek wil bekende nummers horen en de organisator denkt hetzelfde, dus het vicieuze cirkeltje is weer rond. Die bands die hun eigen richting kiezen zullen vaak een ander circuit moeten kiezen en daar zijn enkelen succesvol mee, zoals MRP die duidelijk kiest voor een eigen lijn.

Is het zo belangrijk een afwijkend repertoire? Nee, niet echt moet ik bekennen, het gaat erom of je het leuk vindt en zolang je je er jouw plezier mee uit kunt halen moet je het zeker niet laten. Wat ik wel constateer is de hoeveelheid mannen die her en der in diverse bands spelen en hun diensten bij collega’s vervullen. Eigenlijk wel jammer want als band ben je min of meer gedwongen om nummers te kiezen die weer iedereen kent, want tijd om goed te oefenen is er vaak niet. Men valt her en der in en de gastband is er even mee gered. Is dit bevorderlijk voor onze muziek cultuur? Naar mijn mening niet, het is eigenlijk funest voor onze gevarieerdheid want meneer A die bij band A soleert zal zijn geluid en speelwijze ook bij de gast band laten horen en zanger A die ook in andere bandjes zijn zangpartijen doet is ook bij de gastband herkenbaar aan zijn stem geluid en vaak kiest hij ook nog zijn bekende repertoire. Niet echt wat je noemt uitnodigend als liefhebber van muziek en niet danser. Je hebt het al vaker kunnen horen en de verrassing is er snel van af.

Albert van Prehn en Andy Tielman

Ik ben er niet voor om veelvuldig van invallers gebruik te maken zeker niet, als het vocalisten of sologitaristen betreft. Hoe goed ze ook zijn, ze zullen elders precies hetzelfde klinken als in hun eigen band. Beter is om jouw band te formeren met vaste muzikanten die het geduld hebben om iets op te bouwen, grondig en met een doel. Vaak is geld een factor die ontrouw of Multi inzetbaarheid in de hand werkt. Jammer van de goede muzikanten en bands zeg ik altijd als ze in meerdere bands spelen, en eigenlijk duplicaten zijn van zichzelf. Ik ben voorstander van een band die zijn repertoire goed voorbereid, intens oefent en zich als een geoliede eenheid neerzet. Een stel muzikanten die een geheel eigen repertoire aanpakt en eigenlijk ook zijn eigen geluid, herkenbaar geluid neerzet. Gelukkig is het overgrote deel van onze bands wel zo, maar het is indo eigen om overal en nergens in te vallen, te spelen in verschillende bands en vergeten dat je beter met een ding goed bezig moet zijn, dan je overal half te profileren. Vandaar dat ik vaak de Nederlandse bands veel gestructureerder vind, meer een eenheid vormen en meer discipline vind tonen.

Op routine spelen en ervaring is leuk, maar of je daarmee nou echt een muzikaal hoogstandje mee bereikt is de vraag. Een band is een geheel dat moet voort denderen als een geoliede trein en niet een losse eenheid waar men afwacht wat de ander doet en maar voor de vuist weg speelt. Dat is zo te herkennen aan de structuren binnen de band, die vaak niet aanwezig zijn. We zijn bijna uitgespeeld, de tijd dat wij op de podia van kumpulans en pasars  ophouden met musiceren is nagenoeg nabij. Onze bezoekers worden oud en de laatsten zijn nu nog in staat om te komen, maar hoe lang duurt het nog? Ik geloof stellig dat als je als muzikant nog wat langer wil spelen je moet zoeken naar wegen om je te onderscheiden en keuzes moet maken. Je zult echt iets moeten vinden waar je meer uitspringt.

Uit de massa en zoals de meeste Hollandse bands, een eigen weg zoeken. Die hebben de formule al heel lang gevonden. Wat wij in ons Indische muzikanten wereldje nu nog doen is echt voor binnen onze danslustige gemeenschap, waar voor het grote deel ouderen bij betrokken zijn. Willen wij wel anders en kunnen wij wel anders? De vraag is of wij bereid zijn om te veranderen wat al zo lang een eigenschap is? Gewoon lekker spelen en ach als maar maak muziek dese.

Boekbespreking, e-Books, CD en DVD - juni  overzicht per 24/09-2014

De Indische Culturele Agenda overzicht per 24/9-2014

8 en 9 november 2014: Pasar Malam Rijswijk. Zonder twijfel een van de gezelligste pasars van het jaar wordt gehouden in Rijswijk in “De Broodfabriek”, waar ieder weer naar hartelust kan genieten van de velestands en attracties. Een aanrader voor de echte liefhebber van de Indische cultuur en muziek. Slenteren langs de vele kramen, lekker eten en drinken op de terrassen van de diverse restaurants en eetstands. Laat u de hand lezen en geniet van een stoelmassage. Bent u ook benieuwd welke mooie kleuren u uitstraalt? Dan moet u beslist uw aura laten fotograferen. Op het podium kunt u verschillende bands

verwachten, alsmede solisten, dansgroepen, enz. Het programma is op dit moment nog niet bekend, maar daarover berichten wij u in de volgende editie. De locatie is: De  Broodfabriek,  (voorheen de Darling Market cq. Expo Rijswijk), Volmerlaan 12, 2288 GD Rijswijk, bereikbaar met tram 17 (stopt bijna voor de deur). Ook veel gratis parkeerruimte aaanwezig.  Tijden: zaterdag: 12.00 tot 22.00 uur, zondag: 12.00 tot 20.00 uur. Toegang: volw. € 8,00; 65+        € 6,50; kind. 7-12 jr. € 3,00; t/m 6 jr. gratis. Nadere inlichtingen: www.pasarmalamrijswijk.nl

T/m 28 september 2014:Veteranenkunst. De expositie “Na de missie: de kunst van het verwerken” biedt een overzicht van meer dan 60 tekeningen, schilderijen, beeldhouwerken en installaties, die gemaakt zijn door veteranen Zij maakten deze naar aanleiding van hun ervaringen tijdens    hun    uitzending     naar Nederlands-Indië, Korea, tot en met de recente missies naar de Balkan, Afganistan, enz. Hun werk is tevens een aanknopingspunt voor dialoog, dat leidit tot erkenning en wardering. Het maken van een kuinstwerk maakt het voor veteranen vaak gemakkelijker om ervaringen te verwerken  en een plaats te geven in   hun   leven   en  dat  van  hun naaste familieleden. De locatie is: Museum Bronbeek, Velperweg 147, 6824 MB Arnhem, Opening: di. t/m zo. 10.00 – 17.00 uur. De toegang is voor houders van     Pas Vrienden van Bronbeek, Veteranenpas en Defensiepas, Reservistenpas en Museumkaart gratis. Meer informatie: Stichting Veteranenkunst, Tel 06-51501672 ingaseversboth@outlook.com.  

T/m 26 oktober 2014: Aziatische kunst en de Nederlandse smaak. (Zie ook rubriek Boekbespreking, alsmede de lezing in deze Agenda op 18 mei). Van de houtsnijkunst uit  Bali  tot  het zilver uit Batavia, van Indonesische krissen tot Chinees porselein en van Sirihkistjes      tot Indische schilderijen. De fascinerende wereld van het Verre Oostenkomt in het Haagse Gemeentemuseum tot leven in een   schitterende   tentoonstelling met een enorme diversiteit aan voorwerpen. Aan de ene kant de kunst die bestemd was                                                                                    voor de

Ivoren kistje met zilverbeslag

Europese markt, en aan de andere kant de westerse kunst die zeker beïnvloed werd door het Verre Oosten. Deze tentoonstelling is geen compleet overzicht, maar meer een caleidoscoopisch beeld dat de bezoeker instaat stelt zich volledig onder te dompelen in de rijke cultuurgeschiedenis van de Nederlanders in Azië. De locatie is: Haags Gemeentemuseum, Stadhouderslaan 41, 2517 HV Den Haag. Tel: 070-3381111. Met uw entreekaart heeft u toegang       tot het gehele museum. Openingstijden en toegangsprijzenwww.gemeentemuseumdenhaag.nl

T/m 16 november 2014: Tentoonstelling prenten van Utagawa Kuniyoshi. De Japanse prentkunstenaar Utagawa Kuniyoshi (1797-1861) wordt naast Hokusai,

Hiroshige en Kunisada gezien als een van de grootmeesters van de Japanse prentkunst. Zijn schetsen zijn uniek, hoewel deze tijdens zijn leven nauwelijks bewaard werden. Daarom is deze tentoonstelling zo uniek. Naast prenten en schetsen zijn ook tekeningen te zien die Kuniyoshi’s aandacht voor een direct aan-sprekende compositie uitbeelden. Locatie: Museum Volkenkunde, Steenstraat 1, 2312 BS Leiden, Tel: 071-5168800 Openingstijden: di. t/m zo. 10.00 tot 17.00 uur; in de vakantiemaanden juli en augustus ook op maandag geopend. Toegang: volw. € 12,00, t/m 18 jr. € 6,00, tot 4 jaar gratis. www.volkenkunde.nl.

21 september 2014: Lezing: Bitterzoet Indië. In Nederland zijn we nog niet klaar met tempo Doeloe. Veel Nederlanders zien Indië als hun land of hebben familiebanden met de ex-kolonie. Toch herkennen ook veel “anderen” die nooit onder de palmen geweest zijn de beelden van Indië. Bitterzoet Indië geeft een beschrijving van visuele overleveringen en welke invloed deze hebben op identiteit en thuisgevoel. De lezing wordt gegeven door Pamela Pattynama, cultuurwetenschapper en sinds 2013 emeritus hoogleraar in de koloniale en postkoloniale literatuur en cultuur-geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Locatie: Wijk-centrum Hatert, Couwenberg-straat 22, 6535 RZ Nijmegen. Aanvang: 13.30 uur. Toegang:     € 4,00. Info: Tel: 06-13523093 of: steunpuntnijmegen@pelita.nl

24 september 2014: Indische Salon. Voor het eerst wordt in Arnhem de Indische Salon gehouden. Verhalen delen tijdens een gezellige Indische avond met eten en muziek. Met als gasten de Indische zangeres Monica Schwab, “kokkie” Thea Wolvekamp en Simone Berger. Luister naar het verhaal  van  Monica  Schwab  en

welke rol muziek in haar leven speelt, naar Thea Wolvekamp en hoe Indisch eten haar leven bepaalt, en naar Simone Berger over hoe we onze geschiedenis aan de jongere generaties kunnen doorgeven. De Indische Salon is een kleinschalig huiskamerproject over een Indisch thema, dat wordt bepaalt door de gastvrouw/heer van de betreffende locatie. Elke salon heeft zijn eigen publiek. De Indische Salon wordt gefaciliteerd door Het Indisch Herinnerings-centrum en Stichting Herdenking en mogelijk gemaakt door het Vfonds. De locatie is: Centrum Klarendal, Klarendalseweg 193, 6822 ET Arnhem. Tijden: 18.30 tot 21.00 uur. Toegang: gratis (wel graag aanmelden vóór 19 september via Tel: 026-3639103 of:info@indischherinneringscentrum.nl

26 t/m 28 september 2014: Indisch Golf Weekend. Het Hattemse Golf Weekend staat weer voor de deur. Drie dagen lang kunt u uw golfspel meten aan dat van andere metsen met indische roots. Inschrijving speciaal voor mensen die in vm. Nederlands-Indië geboren zijn en/of gewoond hebben, of er minimaal 2 jaar als expat gewerkt hebben  of  mensen,  die  wel  in

Nederland geboren zijn, maar uit een “Indisch nest” komen. De maximale exact handicap voor deelname aan de wedstrijd is: 28. Deelnemers kunnen inlichtingen verkrijgen en zich aanmelden bij Rob Boxman, e-mail: igw-hattem@hotmail.com.  

28 september 2014: Multi Culturele Markt. George Kwekel Evenementen organiseert in samenwerking met winkeliersver. De Struytse Hoeck een grote Multi Culturele Markt. Hier worden tal van eerlijke producten aangeboden

In de vertrouwde kramen vindt u een veelheid aan snuisterijen en hebbedingetjes, maar ook veel praktische producten en tal van tropische spullen. Producten uit: Turkije, Mali, Kameroen, Guinee, Marokko, Zuid Afrika, Ethiopië, Indonesië, Suriname, Ecuador, Uganda, Guatamala, Mexico, enz. Kom ook naar deze unieke themamarkt in het grootste winkelcentrum van het Zuid-Hollandse Voorne-Putten. Locatie: Winkelcentrum De Struytse Hoeck, Hellevoetsluis, Voorne-Putten. De toegang is gratis, evenals het parkeren. Informatie: www.kwekel-evenementen.nl of www.groothellevoet.nl.

4 en 5 oktober 2014: Inter-nationale Mineralen Beurs. Twee keer per jaar wordt in “De Broodfabriek” een grote Inter-nationale Stenen en Mineralen Beurs gehouden, waarvoor men uit binnen en buitenland naar Rijswijk afreist. Meer dan 130 standhouders presenteren hun vondsten en wereldwijde inkopen aan, zoals fossielen, sieraden, zoetwater-parels, edelstenen, schelpen en versteend hout. Tevens is er een grote tentoonstelling te zien, kunnen er tal van workshops gevolgd worden en zijn er demonstraties te zien. In de hal ernaast is in hetzelfde weekend een grote beurs voor Poppen, Poppenhuizen en veel miniaturen. Deze beurs is met hetzelfde entreekaartje te bezoeken.

De locatie is: De Broodfabriek, (voorheen Darling Market cq. Expo Rijswijk), Volmerlaan 12, 2288 GD Rijswijk, bereikbaar met tram 17 (stopt bijna voor de deur). Ook is er voldoende gratis parkeerruimte aaanwezig.  Openingstijden: 10.00 tot 17.00 uur. Toegang: Toegang: volw. € 7,00; 7 t/m 12 jr. € 3,00 en t/m 6 jr. gratis. Meer info:www.internationalemineralenbeurs.nl. Tel: 070-3075900. Zie de advertentie op pagina 15. En met de kortingsbon op pagina 35 krijgt u € 2,00 korting op  een volwassenenkaartje.

Lees verder op http://icmonline.ning.com/forum/topics/de-indische-culturele-agenda

Ook de herdenking in Roermond  sprak ons aan, mede door          de bewogen toespraak van Staatssecretaris Martin van Rijn, op 6 september 2014, die we hier in zijn geheel weergeven.

De laatste tijd, steeds meer, en luider, worden grenzen in twijfel getrokken. Of het nu in Afrika is, in de Oekraïne of in het Midden-Oosten. Nationale regeringen en lokale strijdgroepen betwisten elkaar de macht. Vele duizenden laten hierbij het leven. Vrede en vrijheid lijken soms ver weg.
Door de media en het internet worden we iedere dag geconfronteerd met beelden van deze strijd. Beelden die velen van u ongetwijfeld herinneringen doen oproepen aan uw eigen jeugdjaren, toen vrede en vrijheid – evenals nu – wereldthema´s waren.

Toen in Europa de strijd was gestreden, werden we  geconfron-teerd met de wens van de Indonesische bevolking tot zelfbeschikking. Het geweld van de Japanse bezetters was zó zwaar dat wij – toen de oorlog in de Pacific was afgelopen – ons niets anders konden voorstellen dan terug te keren naar de vooroorlogse situatie. Wij waren ons hierbij te weinig bewust van de vele veranderingen die daar inmiddels hadden plaatsgevonden.

Terwijl op Java en overal elders   in de archipel Indonesische strijdliederen werden gehoord, speelden wij nog het Wilhelmus. Zoals aan boord van het schip de Klipfontein, klaar voor vertrek in de haven van Amsterdam, op 3 september 1946. 

Eén van de soldaten die aan boord gingen – het was de eerste lichting dienstplichtigen – was de 21-jarige Joseph Berendsen uit ‘s Heerenberg. Hij was met een aantal anderen uitgekozen om als kwartiermaker naar Nederlands-Indië te gaan. Ik lees uit zijn dagboek een passage voor over zijn vertrek:

“En dan is het grote moment aangebroken. Nadat de hoge autoriteiten zich van boord verwijderd hebben, maakt alles zich klaar voor vertrek. De touwen worden losgeslagen. En als de boot zich van de kade losmaakt, speelt het muziekkorps het Wilhelmus. Plechtig klinken de tonen over de watervlakte. Stram in de houding horen we het volkslied voor het laatst op vaderlandse bodem aan. De laatste tonen zijn nog niet weggestorven, of een waar gejuich en geroep klinkt vanaf de boot en de kade. Vanaf kleine bootjes proberen familieleden hun laatste groeten te brengen aan hun zoon, aan man, broer of verloofde. Dan zinkt Amsterdam weg.”

Geachte veteranen,

Net als Joseph Berendsen reisde ook u in deze periode naar de Amsterdamse of Rotterdamse haven om daar aan boord te gaan om de verre reis naar Indië te maken. En maakte u het aangrijpende moment mee waarop u het Wilhelmus voor de laatste keer hoorde. Het moet een bijzonder emotioneel vertrek zijn geweest. Of u nu vrijwilliger was of dienstplichtige: u vertrok met een missie waarvan de omvang nauwelijks bekend was.

Wij vonden toen het herstel van orde en gezag in Nederlands-Indië noodzakelijk; de chaos en de vele slachtoffers van de Bersiap-periode waren hier inmiddels bekend. Het was oorlogstijd.

Vragen over goed en fout, juist  en onjuist, verscheurden de Nederlandse samenleving.

Uiteindelijk werd door de regering gekozen voor een combinatie van diplomatieke en militaire middelen om uit de impasse te geraken. En met de ondersteuning van deze beslissing door het Nederlandse parlement werd de Nederlandse samenleving verantwoordelijk voor uw uitzending, en dus ook voor de consequenties.

Herinneringen aan de reis – de meesten van u reisden per boot – zullen te maken hebben met de verwerking van de vele nieuwe indrukken: het leven aan boord met al die andere jongens, zeeziekte, warmte, en het passeren van exotische plaatsen als Port Saïd, Colombo en Sabang. Het passeren van de evenaar – een nieuwe grens –  bracht door de komst van Neptunus altijd hilariteit met zich mee, en was meestal goed voor een nat pak.

Na een kleine maand volgde eindelijk de ontscheping: in Belawan, Tandjoeng Priok of elders. Ook zij die in later jaren naar Nieuw-Guinea vertrokken moeten de spanning hebben gevoeld: de belangrijkheid van de missie enerzijds en de onbekendheid met het land anderzijds. Want, wat wisten al die jongens nu van dit immense land en zijn bevolking?

Die eerste weken was alles nieuw, zoals blijkt uit een beschrijving van een soldaat van een infanterie-peloton in Noord-Sumatra:

“Eerste peloton op de wagen blijven. Jullie gaan nog verder”, werd ons toegeroepen. Nog verder? Uiteindelijk, tientallen kilometers verder, stopten we bij een Bailey-brug. Maar waar was het kamp? Er stonden wel een paar KNIL-militairen te grijnzen en er lag een bende bagage, maar van huizen of tenten niets te zien.
“Bagage afladen en naar boven brengen!”
Helemaal naar boven? Hoe kreeg je in godsnaam je plunjezak daar naar toe? En je veldbed? En je eten en water? Wie maakt dáár nu een kamp? En dan in Indië. In de warmte!

Een paar dagen later hadden deze jongens hun eerste kampement opgebouwd: één grote en acht kleinere tenten, twee keetjes van bamboe en plaatijzer, een keukentje en een paar stellingen. Rondom prikkeldraad en spits afgesneden bamboe. Het was voor hen het kamp waar ze een paar maanden zouden bivakkeren. Ze brachten hun tijd door met oefenen, met wacht lopen en met patrouilleren. Zoals de schrijver van het verslag stelde: “de eerste keren met gespannen wapens    en boordevol zenuwen, maar langzamerhand wenden we aan de duizenden geluiden van de tropennacht, aan het geruis van de kali, en zelfs aan het schieten.”

Want ja, geschoten werd er! Aan beide zijden van de demarcatie-lijn. Er is geen oorlog zonder slachtoffers.
Aan Nederlandse kant vielen vele doden onder de militairen, vooral tijdens gevechtshandelingen, maar ook door ongevallen en door tropische ziekten. Hen gedenken we hier vandaag in het bijzonder. Daarnaast werden ook burgers, onder wie vele Indische Nederlanders en Chinezen door nationalisten vermoord. Hoeveel dat er waren, weten we niet precies. Aan Indonesische kant vielen ook veel slachtoffers, zowel nationalistische strijders als burgers. Misschien leer je wél wennen aan de geluiden van de tropennacht, en aan het geruis van de kali. Aan het verlies van je maten wen je nooit. Net zo min als dat je afstand kunt nemen van je ervaringen tijdens je jeugd. Of je er nu later regelmatig over spreekt, of niet. Je blijft ze met je meedragen. Eens een veteraan, altijd een veteraan.

Toen u weer terugkeerde in Nederland, of het nu in 1948 was, in 1950 of 1962, was u – net  zoals de gehele Nederlandse samenleving – vele ervaringen rijker, maar ook een illusie armer. Het was niet gelopen zoals we ons dat hadden voorgesteld. Niet alleen had het vaderland nauwelijks belangstelling voor uw ervaringen, sommigen van u werd zelfs openlijk verweten te hebben deelgenomen aan een koloniale oorlog.

Omdat effectieve hulp en zorg aanvankelijk afwezig waren, heeft u vooral zélf de zware last van verwerking moeten dragen. En in vele gevallen ondervond uw naaste omgeving de gevolgen van deze worsteling. Uw ervaringen, of deze nu te maken hadden met het verlies van kameraden, uw sociale contacten of het leven in de tropen in het algemeen, – ze vonden weinig gehoor in een samenleving die zélf nog wrok koesterde over het verlies van de kolonie en herstelde van de wonden van de Tweede Wereldoorlog. Heette het immers niet ‘Indië verloren, rampspoed geboren’? Dit laatste is gelukkig niet waarheid gebleken. Nederland herrees op eigen krachten.

Voor naoorlogse generaties zijn  de verhalen over de Tweede Wereldoorlog inmiddels aangevuld met die over andere oorlogen     en conflicten: Korea, Vietnam, Libanon, Joegoslavië, Irak of Afghanistan. Het zijn niet alleen maar verhalen of televisiebeelden, maar ook persoonlijke ervaringen van jonge militairen die zijn uitgezonden en waarbij ook Nederlandse slachtoffers zijn gevallen.
Deze militairen krijgen de laatste decennia gelukkig steeds meer erkenning. Hun inzet, in het teken van democratie en vrijheid, wordt steeds meer gewaardeerd. Het is goed dat wij meer aandacht hebben en houden voor de Nederlandse veteranen.

Gelukkig staan wij nu als samenleving meer open voor de verhalen van toen. Wat de generatie betreft waar ú toe behoort, daarvan moeten wij nu als samenleving zeggen: wij hebben u tekort gedaan, door te weinig naar u te luisteren.
Mocht u de kracht hebben uw verhalen alsnog te willen vertellen: weet dat zij waarde hebben. En aan uw familieleden maar eigenlijk aan een ieder zou ik willen zeggen: luister, nu het nog kan. Voor onze kinderen      en kleinkinderen is het van levensbelang te weten hoe wij in het verleden zijn omgegaan met vragen over vrede en vrijheid.

Geachte aanwezigen,

Vandaag delen we met elkaar, veteranen, familie, vrienden en  andere geïnteresseerden, de herinnering aan deze bijzondere en zware periode in de geschiedenis van ons land, en staan we stil bij hen die we moesten achterlaten en die hun verhaal helaas níet meer kunnen navertellen. Zij, de slachtoffers, brachten, tussen 1945 en 1962, het ultieme offer voor hun land, “in dienst van de vrede”.

Uw aanwezigheid hier toont aan dat de herinnering aan hen die vielen nog steeds levend is. Ik ervaar het als mijn taak en opdracht om samen met u die herinnering levend te houden. Ik beschouw het als een grote eer om hier, vandaag, bij het Nationaal Indië-monument 1945-1962, namens de Regering een krans te mogen leggen ter nagedachtenis van de militairen die zijn gevallen in de toenmalige overzeese rijksdelen Nederlands Oost-Indië en Nieuw Guinea.’   Met dank aan Java Post voor de tekst. 

Uit ICM archief van 10 april 2009 - 
Nederland telt ruim 1,3 miljoen Indische Nederlanders (indo's)!


Met ruim 340.000 kwamen - onze mede burgers in het voormalige Nederlands Indie - de Indische Nederlanders in de jaren vijftig in fases naar Nederland toe, toen de republiek Indonesia "Merdeka / vrijheid " uitriep. De repatiering ofwel de massale uittocht duurde tot 1960. De forse aantallen zorgden dat repatiering vele jaren heeft geduurd dan gepland was voor het transport. Tegelijkertijd de bersiapperiode in het voormalige Nederlands Indie intrad - vergelijkbaar met Irak van nu - In navolging hiervan kwamen de spijt- optant beging de jaren zestig. De gerepatrieerden werden koel en kil ontvangen door de Nederlandse regeringen op een rij. Vanaf 1950 tot het heden anno 2009 lijkt dat er een zwijgen is opgelegd over alles wat te maken had met de Indische Gemeenschap (Indische Nederlanders). Dure NIOD rapporten met een waarde van miljoenen euro werden zo onder het tapijt geveegd. Dit belooft nog wat straks met het NIOD rapport over Irak. Nederland was ook bezig met de wederopbouw. In contractpensions werden de gerepartieerden ondergebracht, die zeker in deze tijd als ongeschikt werd verklaard voor bewoning.

Velen kwamen berooid aan uit het voormalig Nederlands Indie. Allen hadden hun bezettingen, vermogens en goederen verloren, maar bovenal hun " leven" in het voormalige Indie; het Indonesie van nu waar ook Barack Obama is opgegroeid. Helemaal opnieuw moesten velen beginnen, en helemaal onderaan de ladder. Want behaalde diploma's daar waren hier niets waard. Gebukt ging de eerste generatie Indische Nederlanders hieronder; eerste die oorlog, toen de bersiapperiode, dan in een vreemd land helemaal opnieuw je leven opbouwen. Ook de kinderen (tweede generatie) werden in het lot meegetrokken. Velen hebben trauma's opgelopen van die vreselijke bersiapperiode, en de periode waar hun ouders weer onder gebukt gingen in Holland: Geen instanties en overheid waren hier te bekennen.

Nu anno 2009 is de groep Indische Nederlanders uitgegroeid tot ruim 1,2 miljoen Indische - Nederlanders die heel trots kunnen zijn! Dit aantal omvat van de eerste tot vierde generatie Indische Nederlanders (indo's). Een groep die probleemloos, gruisloos en onzichtbaar zich integreerde in de Nederlandse samenleving.

Tegelijkertijd de Indische - Nederlanders een grote CHANGE bracht in de Nederlandse samenleving in constructieve zin;

1. Het Indisch eten, die nu overal te vinden is naast de toko's, restaurants, de media, en kookboeken.
2. Thuis wordt nu nasi gekookt binnen de Nederlandse gezinnen.
3. Vele Nederlanders namen de gastvrijheid over van de Indische Nederlanders.
4. De indo-muziek (Andy Tielman) grondlegger van de Nederpop,
5. De Haagsche Indo rock, die veel beroemde Nederlandse Rockbands kopieerden, en later in VS beroemd werden.
6. De pasar malams; de grootste in Den Haag met 140.000 bezoekers en de ruim 70 pasar malams (replica's) in het land het hele jaar door waar ruim 800.000 bezoekers op afkomen.
7. De wekelijkse indische kumpulans.
8. De Indische culturele evenementen bij de van der Valks, Casino's en andere Nederlandse gelegenheden.
9. De vele Indische bedrijven voor food en nonfood in Nederland.
10. De vele Bekende Indische Nederlanders BIN'ers ; Ben Bot, Wenny Zorgdrager, ELs Borst Jet Bussemaker VWS etc... in de politiek.
11. In de muziek The Blue Diamonds die wereldhits scoorden en Nederland op kaart zette, Anneke Grohnloh, Sandra Reemer, Jamal, Boris, Dinand, Katja ......
12. De vele componisten /producers/schrijvers oa. Marshal Manengkei die wereldhits schreef voor The Blue Diamonds, Oscar Harris, ..............
13. en alle overige niet genoemde aspecten.

De" Indo" - de Indische Nederlander- met een "staatloze identiteit" die ruim zestig jaren aan die Overheid vraagt om als kind te worden erkend te bestaan met haar Indische - Nederlandse identiteit, en met haar Indisch Cultureel Erfgoed, die met haar "staatloze identiteit" een belangrijke constructieve change bracht in de Nederlandse samenleving en cultuur;

Bijna wordt het vergeten dat ook in de republiek Indonesia nu ruim 1,5 miljoen Indische - Nederlanders nog verblijven. Nederland weigerde ze nog op te nemen, omdat anders er geen einde kwam aan die repartriering, en Nederland geen opvang meer had hiervoor.

Laat de regering hier even bij stil staan wat die OORLOG de Indische Gemeenschap heeft gebracht! Dat de Indische Gemeenschap overeenkomsten heeft met de Joodse gemeenschap, te scharen onder de gelijkgestemden, maar niet die behandeling heeft gekregen die de Joodse Gemeenschap wel heeft gekregen. Een Indische Gemeenschap die nu nog nadrukkelijker blijft voortbestaan met het recht op het behoud van de Indische identiteit met haar Indisch Cultureel Erfgoed zoals die CHANGE nadrukkelijk heeft bewezen. Dat De Indische geschiedenis met haar feiten van 300 jaren niet zomaar onder het tapijt kan worden weggeveegd!


--------------------------------------------------------------------------------


Redactie ICM.
In de bovenstaande column van mij worden parallellen getrokken met de kwestie Irak, en de Indische NIOD rapporten. Het Indisch NIOD rapport en de vele onderzoekcommissies werden stelselmatig onder het tapijt geveegd door de Nederlandse regeringen op een rij. Op het manifestatie IP op 28 oktober 2009 en na een stevige strijd door de IP delegatie, heeft unaniem de Kamer geëist dat het Indisch-NIOD rapport weer nader onder de loep moet worden genomen, en dit zo snel mogelijk tot een oplossing dient te worden gebracht. Hoopvol, is dit niet als wij dit doortrekken nu wat zich afspeelt rond commissie Davidse nu dat vooraf zeven jaren werden gedraineerd. Jan Peter Balkenende letterlijk getorpedeerd diende te worden door de PVDA onder dreiging van "mission over and completed" als het over dit Kabinet gaat; en tegelijkertijd Bush een diepe buiging heeft gemaakt, en Blaire zijn ontslag heeft genomen met een geweten op zich van 100.000 onschuldige burgers die het leven lieten in Irak. Hoe naïef moet je dan zelf zijn te zien dat je voorgangers capituleren. Het CDA staat voor het symbool dat Amerika heet, die blindelings al een eeuw achter Amerika aanloopt. Het liefst ziet het CDA Nederland als extra "*" op de Amerikaanse vlag, die als een staat wordt ingelijfd.

Terug naar de Indische Perkara:
Hoe hoopvol zijn nu de Indische NIOD rapport ontwikkelingen, als de commissie Davidse eerst als een mening wordt afgedaan, en dan 24 uren strijd wordt gevoerd in de kamer door de verschillende politieke partijen om het tegen deel te bewijzen. Met de Indische Perkara zijn wij inmiddels bijna vier maanden verder, wij zitten nu in het 69 ste jaar. De ervaring leert dat de Indische kwestie weer naar de achtergrond verdwijnt bij deze Irakese ontwikkelingen; Er is maar 1 oplossing "op naar de volgende manifestatie IP op het Plein voor het gebouw van Tweede kamer, maar nu als een pasar malam IP".

EJOS   NEWSLETTER  OCTOBER 2014
New Zealand Action Committee  Ex-Japanese War Victims
___________________________________________________________________________
Dear All,

With EJOS I have had a busy time:
 On ANZAC day in APRIL, Hans van Ess and myself represented EJOS & the Veterans at
the Birkenhead memorial.
 The AGM in MAY; the minutes are in this issue printed for you to read. Pity we had not
everybody attending due to other commitments, transport or bad health. Nevertheless we
had a good interested meeting. Our guest for the day was the Honourable Dutch Consul
Renee van Rijn.
 Tree roots had damaged the War memorial in the Rose Gardens and Riek de Wit her
daughter contacted the council to have it repaired. So last FEBRUARY we attended the
inauguration of the World War monument by Frans Timmermans Ministry of Foreign
Affairs of the Netherlands.
 JUNE, in Holland House, I represented EJOS at the farewell for the Dutch Ambassador
Arie van Wiel, who retired. I also represented EJOS in Holland House the AGM of the
ORANJE club in JULY.
 In AUGUST I organized the Commemoration of the end of WWll in followed by a
traditional Indonesian Lunch for the 50 people, at the Ponsonby Food Court. My speech is
included in this newsletter.
 The Herdenking in The Hague was held AUGUST 15. Weather was good and there were
good speakers, like Gerdie Verbeet. I forwarded the Film clip by e-mail to EJOS members.
If you give me your e-mail I will keep you up-to-date with things such as this.
Mine is: ivo.p@xtra.co.nz
 I visited several people and I like to mention the one where Rudy Storm showed me a first  AIRMAIL letter from his Dad to the Netherlands, dated 25 December 1933. A photo of the
letter is printed in this Newsletter.
 As far as news from the Dutch Cabinet I can tell you that they have just been on recess and
we are awaiting actions from VWS Martin van Rijn.
 The SJE has some remarks concerning the “Indische Kwestie” you can read in the AGM
minutes.
 I talked to an elderly lady and this is what she said concerning her age; I am well passed
my "TO-BE-USE-BY" date. I think this is very well put/said.Part of SJE's SEP
petition; The people of Japan must now realize and recognize the true colors of their Prime
Minister: He honors Japan’s convicted war criminals, forgets their atrocities, and glorifies
them to cover up the role and activities of his ancestors. The Japanese citizens will realize
that the war criminals are not “the foundation of modern Japan”, but give Japan a lasting
bad name.

To download Newsletter Click < here >

Kind regards,
from Ivo Pabbruwe

Passage uit mijn boek "Voorbode van het turbulente Millennium".

Foto – Mijn ouders (Tonny Schwab, en Avis Warlicht). Mijn vader overleed in Jakarta na een ziektebed toen ik een jongen van elf was, en ik meen op zijn 39 ste jaar. In tegenstelling tot mijn schoonvader wilde hij het land Indonesie opbouwen. Dus nooit meer terug naar Holland. Mijn moeder weer voelde ze puur Europeaan, en keek neer op …… . Er was dus altijd een dispuut tussen beiden. Mijn vader weer: “An over mijn lijk, naar Holland, wat moet ik in godsnaam daar”, wat uiteindelijk ook geschiedde. Terecht want hij had zijn Pekaret, een instituut die de belangen van fabrieken / industrie behartigen daar. Zo heeft weer mijn schoonvader voor zijn bedrijf Technico een groene GMC Pick-up in bruikleen gekregen van Pekaret weer.

Ter informatie: Mijn vader was niet de enige met dit streven; Ik refereer graag naar de vader van onze Minister President Mark Rutte die zelf weer terugging voor een tweede keer, en zijn eerste vrouw is daar overleden en ligt in Jakarta begraven. Dus ook Mark Rutte heeft banden daar liggen met Indische wortels.

Foto - Jaarlijkse fancy fair van Pekaret in Jakarta. Opening door pres. Soekarno, en direct achter hem mijn vader in een donker overhemd.

 Mijn vader was tevens verbonden aan een soort adviescommissie bij het parlement van rep. Indonesië, waardoor wij als kinderen vaak te vinden waren in de Istana op uitnodiging van Bapak en Generaal Saboer. Soms stonden de limousine voor ons huis in Jakarta om ons op te halen, wanneer onze chauffeurs al naar huis waren. Op de Istana (paleis) ontmoette ik verschillende keren Bapak die verschillende keren met mij een woordje wisselde in de Nederlandse taal, en ik weer in de basah. Niet te vergeten vaak met zijn dochter Megawati speelde (leeftijdgenootjes). Bizar, dat ze later ook nog de eerste vrouwelijke presidente werd van de republiek in het grootste Islam land.

In tegen stelling tot mijn schoonmoeder, had mijn moeder het zwaar te verduren zonder een man aan haar zijde, maar had slechts vier jongens monden te voeden. Zij had haar meisjes HBS, en heeft ook haar lerares akte. Echter nooit gewerkt. Op haar 40 ste jaar moest ze gelijk aan de slag in die beruchte contract pensions. Eerst is opfris cursus bij instituut Schoevers in Den Haag, en binnen zes maanden aan het werk bij de RDW als schrijfster A. Uiteindelijk opgeklommen als Hoofd van Rijbewijzen in Veendam. Desondanks dat ze geen man aan haar zijde had werd ze door ons gesteund, naast dat mijn oudste broer al 19 was.

Hoe mijn schoonvader en mijn vader in de nationalisatie proces zaten met hun ondernemingen in Indie, is mij niet helemaal duidelijk. Slechts gissen. Als ik voor mijn vader spreek die bewust de keuze en beslissing genomen om het land Indonesie op te bouwen, en kennelijk had mijn vader al een vooruitziende blik dat in Nederland een zwaar leven zat te wachten voor de Indo’s als kind van de rekening. Desondanks werd in 1966 toch door generaal Saboer een poging gedaan om 100 duizend dollar aan mijn moeder te overhandigen, die moeder heeft geweigerd, met de wetenschap van nu had dit bedrag betrekking heeft op die 600 miljoen dossier. Bij dit bezoek in 1966 waren tevens twee andere generaals aanwezig o.a. Generaal  Soeharto (later president van Indonesie).

Ik heb dan ook veelvuldig discussies gehad met Astrid - mijn vrouw- wat de gedachte achter haar vader was, zeker, langs de lijn heb moeten meemaken dat het leven in Holland heel erg en zwaar is geweest voor een gezin met twaalf kinderen, en moeder die het leven/huishouding niet aankon. De asielzoekers hadden nog een beter bestaan.

 Dit overkwam alle Nederlandse onderdanen uit het voormalige Indie, die een onderneming hadden (naast de bezittingen, banktegoeden, verzekeringen, pensioenen).

Ook hier ligt een rapport van Gaalen daterend uit 2000 in opdracht van Min. VWS waar al die bank te goeden en verzekeringpolissen te goeden zijn van de Indische Nederlanders zijn gebleven, die nimmer zijn uitgekeerd.

Later heeft de regering van President Soekarno aan Nederland 600 miljoen dollar (waarde nu 1,2 miljard) betaald aan Ministerie van Buitenlandse zaken ter compensatie aan de gedupeerden. Echter deze is nimmer uitbetaald aan de gedupeerden in Holland anno 2014. Dit geld is aangewend voor andere doelen wisten de betreffende ambtenaren van dit Ministerie ons te melden. De andere gelden overgeheveld naar New York zijn nooit terecht gekomen bij diegenen aan wie deze toe behoren.

Deze zaak is nu anno 2014 uitgebreid in de media gekomen op 18 maart in het NRC van 17 maart 2014. Zie link op Internet.

http://www.nrc.nl/nieuws/2014/03/18/indiegangers-krijgen-nog-miljoenen-van-de-nederlandse-overheid/

In reactie hierop hebben bewindslieden dit toegegeven.

Reeds in mijn jonge leven werd ik al persoonlijk geconfronteerd(ontmoetingen) met belangrijk mensen met positie of mensen met de hoogste in rang op deze wereld die het land besturen, een land met een populatie van 240 miljoen telt de republiek Indonesië anno 2014.

Mijn vader weer was goed bevriend met oom Boet Saboer (rechterhand van Soekarno). In 1965/1966 kwam Saboer in Voorburg bij ons thuis om o.a. gelden namens de republiek aan mijn moeder te geven. Zij heeft dit geld geweigerd (100 duizend dollars).” Was wat mijn vader nog te goed had”, werd erbij gezegd. Bij dit bezoek was ook aanwezig generaal Soeharto (later president) en andere generaal, zijn naam ben ik kwijt, had kennelijk weinig indruk op mij gemaakt als jongen. Ik was persoonlijk bij het bezoek aanwezig.

Het ontbrekende bewijs van vele Nederlandse onderzoekers die boeken hieraan hebben gewijd met betrekking tot die coupe, die 6 maanden later werd gepleegd. Generala Soeharto had duidelijk een andere agenda, en oom Boet Saboer werd geliquideerd. President Soekarno werd gevangen.

Niet wetende dat ik in mijn leven nog vele van deze unieke ontmoetingen zou plaatsvinden, maar dan in relatie tot mijn werkomgeving.

 Om maar te noemen o.a.: Herman Wijffels (onder hem gewerkt, mij het vertouwen gaf bij Selfbanking waarop Herman kon bouwen), Marcel en Serge Dassault (aan de wieg van Selfbanking concept voor het Nederlandse bankwezen, velen weten dit niet), en de vele Geo’s van de Multinationals o.a. Heineken, Coca Cola, Nikon, Locheed Company AG, en Hoogovens Groep om deze te bedienen met implementatie van het ‘s- wereldse gouden product “Scala Business Solutions” die mij verkozen om hun gouden product in de Benelux te mogen vertegenwoordigen zodat zij weer hun vestigingen wereldwijd konden controleren.

Dit verandert je kijk op je hele leven nu.

Hoe relatief alles in het leven kan zijn. Als  elf jarige Indische jongen met een rugzakje van de bersiap zonder vader,  zelf in Nederland zijn boontjes heeft moeten doppen, vroeg op 17 jarige leeftijd aan de slag, en alle studies in avonduren gehaald, naast de leidinggevende functies, en met de zorg voor je schoonouders, en je moeder.  De kracht zat hem in het feit dat je al in "die kringen" verkeerde, je was iemand!  Ik kan met weemoed terugkijken op prachtige  carriere met buitensporige vele ervaringen!

Toch stel ik mijzelf de vraag  net als mijn sobat (vriend) Marshal, woont nu in Jakarta ”Als wij in Indonesie waren gebleven, hadden wij het maatschappelijk meer bereikt dan in Nederland?, omdat wij al in die kringen verkeerden"

 Tot de volgende keer.

 Uw bestelling sturen naar bestel@icm-online.nl, met dank voor uw bestelling!

'Indisch centrum van Arnhem naar Nijmegen'

Landgoed Bronbeek. 

DG

ARNHEM - Het Indisch Herdenkingscentrum verhuist mogelijk van Bronbeek in Arnhem naar Nijmegen.

Heb jij ook wel eens van die momenten waarin je dingen meemaakt waarvan je achteraf denkt; “Hé, heb ik dat echt meegemaakt? Het lijkt wel een film!” Of dat je dingen hebt gedaan waarvan je zelf dacht dat je ze nooit zou meemaken…? De laatste tijd heb ik vaak van die momenten, momenten waarvan ik achteraf met verbazing naar mezelf kijk.

Voor mij was het een paar jaar geleden nog heel normaal dat ik zoveel mogelijk vooruit zat te plannen, zodat ik ruim van te voren wist waar ik aan toe was. Dat gaf mij houvast, gaf mij veiligheid. Vaak keek ik naar mensen die leuke dingen deden en dan dacht ik “ Dat wil ik ook, maar dat is niet voor mij weggelegd.” Tegenwoordig doe ik dat anders en plan zo min mogelijk nog vooruit. Het is heerlijk om de energie te laten stromen, te vertrouwen op mijn intuïtie. Vertrouwen op dat wat komt goed is. Dat lukt natuurlijk niet altijd, soms moet je afspraken maken, bijvoorbeeld om je vrienden en familie te ontmoeten.

Zo ook een paar weken geleden toen ik een tweede afspraak maakte met mijn Indische brugklas vriendin (van 38 jaar geleden). Vorig jaar ontmoetten wij elkaar voor het eerst sinds al die jaren; Ik vroeg me namelijk al een tijdje af hoe het met haar zou zijn. “Waar woont ze, is ze getrouwd, heeft ze kinderen?” Zij was nog altijd in mijn gedachten.

Als kind kwam ik graag bij haar thuis en heb daar veel fijne momenten mogen beleven. Het was altijd leuk om bij haar te zijn; een groot gezin waar iedereen welkom was. Ik mocht dan ook blijven eten en slapen. Ze aten meestal iets wat ik thuis nooit kreeg en ook niet kende. Mijn vriendin was het oudste kind en kookte heerlijk Indische gerechten die ik zeer kon waarderen. Ze groeide op zonder haar moeder, dus als oudste dochter was zij de aangewezen persoon om te zorgen voor het hele gezin en dat deed ze vol verve, nam haar taak heel serieus. Als ik aan die tijd denk, zie ik haar weer voor me met haar vader, broertje en zusjes. Ik ben dan ook wel heel nieuwsgierig hoe het nu met ze gaat. Kortom, tijd voor een ontmoeting!

Via FB zoek ik haar op en al snel hebben we een afspraak op een terras in Zutphen. De plaats waar ik nog woon en waar we samen op school hebben gezeten. In gedachten hoor ik alweer haar stem en manier van praten en als ik haar zie is het een feest van herinneringen en herkenning! De middag is zo voorbij, dus spreken we af dat deze ontmoeting een vervolg gaat krijgen. Deze vervolgafspraak werd wel een heel bijzondere afspraak, nu een paar weken geleden.

De weersverwachting is goed voor die dag, dus ik maak een plaatje voor mijzelf hoe de dag eruit gaat zien. Ik zie ons samen op een terras in Arnhem starten, daarna op de fiets door de stad en we kletsen honderd uit ! Ik heb zin in onze ontmoeting, zeker met dit plaatje erbij J

Maar..... Alsof het zo heeft moeten zijn krijg ik de avond voor onze ontmoeting een berichtje: “Hoi Anita, we hebben morgen een afspraak en ik wil je vragen of je het leuk vindt om mee te gaan naar Wageningen naar Rumah Kita. We zijn aan het zoeken voor een verzorgingshuis voor mijn vader en wil daar graag morgen met hem naar toe. Morgen is er namelijk een Pasar Malam en kunnen we de sfeer proeven en rondkijk”. Nou zeker, dat wil ik wel!

Zonder erbij na te denken zeg ik haar dat het goed is en dat ik me verheug om mee te gaan. Direct laat ik mijn verwachting en planning los, want ik herinner mij direct onze bezoekjes aan mijn oudtante Iet, zij woonde in zo’n zelfde verzorgingshuis in Zeist en als kind ging graag bij haar op bezoek. Ik zie haar nog zo zitten in haar eigen kamer, in een statige, maar toch lekker luie stoel. Haar liefdevolle blik en haar warme stem die mooie verhalen vertellen over vroeger in Nederlands Indië. Ze vertelt ons hoe zij daar leefden en wat ze hebben meegemaakt.

In geuren en kleuren vertelt ze de vreemdste verhalen en ik hang iedere keer weer aan haar lippen, zo mooi als zij kan vertellen. De sfeer in het huis was fijn en deze herinneringen maken mij blij. Natuurlijk wil ik mee, niets liever dan dat!” Eindelijk weer eens in een verzorgingshuis waar ik me meteen thuis voel, waar de verbinding onder de bewoners heel sterk is, waar de gedeelde geschiedenis voelbaar is en waar de bewoners dezelfde taal spreken.

Ik sta de volgende dag op het station te wachten, het station waar ik vroeger vaak kwam om bij mijn vriendinnetje te spelen en al snel zie ik mijn vriendin met de auto aan komen rijden, ik stap bij haar in en samen gaan we op weg naar het huis van haar vader. Na al die jaren ga ik hem weer ontmoeten en ben benieuwd of ik hem nog herken. Blij verrast ben ik als blijkt dat hij nog steeds in hetzelfde huis woont; de grote voortuin met het schuine paadje naar de voordeur herken ik meteen. Hij staat al in de deuropening om ons te begroeten en een brede lach verschijnt op zijn broze gezicht. Hij zegt niet veel, maar ik zie wel dat hij blij is ons te zien. Ook hem herken ik meteen, niets veranderd, alleen wat grijzer geworden. Na elkaar begroet te hebben stappen we in de auto en rijden we naar Wageningen. Het voelt zo vertrouwd en fijn dat we aan een stuk door met elkaar kletsen en lachen en voor we het in de gaten hebben zien we Rumah Kita in onze ooghoeken verschijnen. De straat is helemaal versierd, overal lopen mensen door elkaar, kinderen dansen en zingen en de muziek laat van zich horen. De zon schijnt volop, de geur van lekker eten komt voorbij. Dit alles zorgt voor een feestelijke en tropische sfeer, een echte Indische Pasar buiten in de zon!

Ik voel me vandaag bevoorrecht om hier te mogen zijn, samen met mijn vriendinnetje en haar vader. Vandaag gaan we de sfeer proeven van het verzorgingshuis, ik kan niet wachten om me tussen alle mensen en kraampjes te begeven en hoop dat we snel een parkeerplaats vinden, zodat we kunnen gaan proeven.. Nooit gedacht dat wij deze dag zo samen zouden gaan beleven, maar wat fijn dat ik het vandaag wel echt beleef! Wordt vervolgd.

Nationale herdenking 2014 te Roermond 

Zaterdag 6 september 2014

Stichting Nationaal Indië monument 1945-1962

Bij aankomst na vertoon van de parkeer plaats en uitnodiging werd de taxi doorgelaten en even later halt gehouden.

Jeugd vriend Ben Saras en ik konden uit stappen . Ik meende me te moeten melden aan een bewaakte ingang, doch we werden door verwezen naar een andere ingang wegens een bom 

Bij aankomst na vertoon van de parkeer plaats en uitnodiging werd de taxi doorgelaten en even later halt gehouden.

Jeugd vriend Ben Saras en ik konden uit stappen . Ik meende me te moeten melden aan een bewaakte ingang, doch we werden door verwezen naar een andere ingang wegens een bom controle en melding.

De omweg leidde langs de witte tentzeilen eetkraampjes waar de dampen en geuren van snert een hele schare hongerige wachtenden lokte.

 aan de lange tafels deed men zich te goed aan snert met een wit broodje. Voor ons beiden Ben en ik was het nog te vroeg. Dus verkenden we het terrein en zochten tevens onder de groeiende massa naar vrienden en bekenden.

De vroege bezoekers die reeds hun stoelen hadden bezet waren vrienden van Ben Saras uit Eindhoven. Het weerzien was uitermate warm , de sfeer onmiddellijk vriendelijk.

Ik was geïnteresseerd in de insignes en lintjes en de betekenis ervan.

Ermee geconfronteerd worden en er weinig tot niets van weten. Bovendien betreffende Nieuw Guinea.. maakte mij tot een nederig gevoelend dom wezen.

We trokken verder op zoek naar het oranje blok waar de zitplaatsen ons opwachten.

Onderweg erheen struinden we over het terrein tussen en in de drukte en beweging van mensen menigte die almaar aangroeide.

Met nog twee uren voor de boeg kon ik met toestemming van de personen foto’s maken en een gesprekje aan gaan betreffende de betekenissen van de ere lintjes van verdienste .

 Ben schoot ongevraagd foto’s van vrienden die er al hadden plaats genomen.

het mannen zangkoor gaf het waktu poyong padi ten gehore

Trots poseerde men voor de opname en soms deelde men een fractie van hun levens ervaring

deze heer wilde graag aan me kwijt dat hij belangstelling had voor het artikel dat ik over dit event zou schrijven. Hij overhandigde mij zijn naam kaartje dat ik met evenveel trots zal prijsgeven.

Dhr W G A Faber

Secretaris/wnd redacteur  van

Vereniging Indië Militairen

De Valouwe

Te Ermelo

De heer vertelde dat de ere lintjes slechts miniatuurtjes zijn. Daar de originele veel te zwaar en te groot zijn.

De drie balken zijn het eerbewijs dat hij in contact drie keer in vuur front geraakt is , vuurcontact heeft gemaakt.

Het zwaardere metalen teken onderaan geeft aan dat hij tijdens contact gewond is geraakt

Deze heer heeft ons de zitplaatsen gewezen en wilde maar al te graag gevraagd worden te poseren. Het embleem mocht niet ontbreken evenals het boekje. Trots te hebben gediend in Batavia Jakarta. Uiteraard moest een pagina er ook van vermeld worden. Met dank. Ook hier was hij dienst baar voor volk en vaderland en de veiligheid .

ook hij diende getrouw en vol liefde het vaderland en zorgde voor welzijn zorg en veiligheid van het volk van Nieuw Guinea

alle met trots en eerbied maar vooral waardig en diep respect gedragen.

Dit roep respect af en bezorgt de mens kippenvel.

Het geheel aan ceremonieel in afgepaste stapjes en pasjes , het respect onderling, het diep respect, de waardering, de saamhorigheid , de eenheid , de vaderlandsliefde en getrouwheid .

Het was er in elke ziel aanwezig. In alle rangen van grootheid en kleinheid , leeftijd , sekse , cultuur.

Er was geen onderscheid. Men is er broeder in dienst en dienstjaren. Lang kort, recentelijk, dus vers.

ogenschijnlijk nonchalant doch zeer alert op het dak van het Informatie gebouw voor het overzicht.

dhr M van Rijn , een waardig vertegenwoordiger het hoogtepunt. In alle betekenis.

De zon was wel door het wolkendek doorgebroken.

Uit zuidhoek over het terrein met donderend geweld zonder onheilspellende betekenis, met loeiende motoren , vijf F 16 –s in V formatie

Hand op het hart. Salut. Bless you guys. Have a good one.

Innerlijke tranen.

symbool voor VICTORY

VREDE VEILIGHEID EN VADERLAND

VUUR IN VLAM OP EILAND IN GROEN BEGROEID WATER

 Vruchtbaar en leven gevende elementen

zij kwamen uit Middelburg  

Het was een warme en gedenkwaardige dag. Een dag uit vele doch om nooit te vergeten.

Een dag van Waardigheid Diep Respect Saamhorigheid Eenheid Vriendschap .

Zij, de veteranen bleven in leven . De afwezige kameraden lieten het leven voor ons, het volk, het vaderland voor de vrede en onze vrijheid en democratie.

SALUT.

Passage uit mijn boek "Voorbode van het turbulente Millennium".

Foto – Ouders van Astrid (Pitty, Hardy – Geeve)

In september 1961 kwamen ze berooid aan in Nederland. Helemaal murw geslagen door de Tweede oorlog. Het verblijf in gevangenschap in de kampen, en ook nog eens waar die twee atoombommen vielen. Vervolgens de bersiapperiode die eigenlijk nooit is geëindigd. Tot slot die kille koele ontvangst in Nederland waar de Indische Nederlanders niet welkom waren. Desondanks mijn schoonvader een onderneming Technico had verkoos hij voor een betere toekomst voor zijn kinderen in Nederland. Dit impliceerde dat van het luxe rijke leventje in Indonesie afscheid moest nemen. Alleen maar respect voor die beslissing om je zelf op te offeren voor een goede toekomst van je kroost in Holland. Daartoe liet hij zijn onderneming achter voor zijn opvolgers en aandeelhouders, zonder 1 cent te ontvangen hier voor ook niet voor de goodwill.

Bij aankomst in Holland heeft mijn schoonvader helemaal onderaan de ladder moeten beginnen. Eerst zijn excuusjes moeten aanbieden bij Stokvis, vervulde in functie financieel directeur, maar werd bezoldigd als een boekhouder. Dit werd later in ere hersteld door het bureau McKinsey bij een reorganisatie. Mijn schoonmoeder is de klappen nooit te boven gekomen in Holland. Gekscherend genoeg droomde ze van een leven in het mooie Holland, gelukkig had ze haar oudste dochter die groten deels haar moedertaken van haar overnam, en later door haar andere kinderen. Niet vreemd op zicht, want in Indonesie was Astrid die al die rol had als vertrouweling van de vader waar zij de rol van haar moeder waarnam in sociale- en zakelijke leven.

Voor mijn schoonmoeder die in dit luxe bestaan in Indie werd ondersteund door negen bediendes om haar huishouding te voeren, laat het zich al raden dat dit “gat” in Nederland nimmer kan worden gedicht. Meerderheid van kinderen Hardy bestonden uit meisjes. Specifiek om 9 meisjes en drie jongen. In Nederland werden nog drie meisjes geboren (den Haag en Spijkenisse). In dit gezin van twaalf ontstond in principe de generatie die Indie hebben meegemaakt, en niet hebben meegemaakt. Nog niet gesproken over het grote leeftijdsverschil.

Na het overlijden van mijn schoonvader zag ik mijn schoonmoeder als een andere vrouw opbloeien: Haar talenten kwamen plotseling boven drijven. Schilderen, gedichten en schrijven. In mijn kantoor stonden uiteindelijk drie schilderijen die ik van haar kreeg.

Bij haar overlijden ontdekte ik een manuscript van haar met de titel Tjiharoem (frictie roman, die haar leven beschreef en haar beide broers die zijn omgekomen door de Jappen). Het manuscript was uitgewerkt op IBM type machine (IBM –bolletje). Dit is een kostbaar bezit in mijn optiek. Ik had net een dure scanner Pentax aangeschaft om bedrijfsdocumenten in te scannen. Dit manuscript heb ik gelijk ingescand en het was in oud- Hollands geschreven, en heb deze nabewerkt. De digitale versie aan Liz en Geert ter hand gesteld om het verder af te wikkelen. Ik vond dat 1 van haar kinderen het moesten “uitgeven”, en zeker niet ik als oudste schoonzoon. Het boek is er, maar is nooit formeel uitgegeven, wie weet nu wel dat ook een ISBN nummer krijgt, het verdient het! Gezien haar levensinstelling in Holland heb ik dit nooit achter haar gezocht; Toch een mooi rijk nalatenschap voor nageslacht een boek van je moeder, je oma, je grootmoeder, waar je zuinig op moet zijn “Tjiharoem”…

Foto – boek Tjiharoem een frictieachtige roman waar zij haar leven en overleden broers door de Jappen beschrijft.

Foto – boek Tjiharoem achterkant Familie Geeve.

Foto – van de Familiekrant De Keten Jaargang 16.

 Om een hechte band te creëren van zijn kroost (vader, opa, grootvader Hardy) zette hij deze familiekrant op. De Keten het symbool die een brug legde met een palmboom (het voormalige Indie) en koele kille ontvangst in Nederland met de Hollandse molen. Mijn schoonmoeder zal kennelijk de bedenker zijn van de cover. Iedere maand verscheen eerst de handgeschreven versie “De Keten’ met daarin alle familie nieuwtjes om die “verbinding” hechter te maken met de kinderen die al uit huis waren. Later werd de krant gedigitaliseerd en werd met wisselende redacties gevoerd, en verder verspreid naar alle familieleden. (Wij hadden toen nog geen MSN, of het Facebook nu)

Naast De Keten, werd iedere Pinksteren het familieweekend (koempoelan voor het samenzijn)georganiseerd tot vandaag aan de dag, met wisselende organisatoren die iedere keer het stokje overnamen. Nu is de jongste generatie aan de beurt. Anno 2014 wordt deze traditie voortgezet in Leukemeer(Venlo) waar dan weer ruim 16 bungalowtjes of meer gelegen op 1 veld worden afgehuurd waar kinderen en kleinkinderen deze Indische koempoelan delen een week lang. Terugkijkend is een dergelijk Indische familieband uniek waar mijn schoonouders best trots op mogen zijn dat tot heden de familieband hecht is. Zou zij met symbool De Keten dit hebben bedoeld?

Volgende keer komen mijn ouders aan de orde met een schril contrast, net als de vader van Mark Rutte  (twee keren teruggegaan naar Indie) wilde mijn vader het land opbouwen, en mijn moeder zo zwart als ze is die zich meer Europeaan voelde naar Holland wilde, hoe dit is afgelopen, ja dat weet ik en de lezers van het boek!

 Uw bestelling sturen naar bestel@icm-online.nl, met dank voor uw bestelling!

Indische cultuur