Indo Rock ons cultureel paradepaardje? (9) door: Albert van Prehn
Ik betrap me er steeds weer op dat ik die naam gebruik die ik eigenlijk niet wil noemen, maar het probleem is dat het zo is ingeburgerd dat je het, wil je het een beetje duidelijk uitdrukken, wel MOET gebruiken. Oké het is even als inleiding en dus gaan we nu over tot de orde van de dag en dat is mijn epistel voor het NICC Magazine.
Onze muzikanten die vanuit de begin 60er jaren de generaties hebben behept met de rock and roll zijn nu oude mannen geworden. Velen zijn ons helaas al ontnomen en de jongeren na hun spelen nog vrijwel op dezelfde manier en hebben nog steeds bijna dezelfde nummers in hun repertoire. Je kunt gewoon bij iedere indo band met een nummer uit de vervlogen tijden komen en
ze spelen het, ook zonder te oefenen. Ook is het zo, en dat heb ik al eerder als schrijver heb benoemd, de repertoire keuze is vaak een eenheidsworst. Ieder band heeft wel een deel van het repertoire van zijn collega’s. Het gevolg is dat je als publiek niet eens meer let op hetgeen de bands spelen, mijn indruk is dat het publiek gewoon bij elkaar komt om gezellig te dansen en minder let op de inhoud van de band en het repertoire.
Natuurlijk zijn er uitschieters want, als er een ding duidelijker wordt, is dat iedere band probeert anders te zijn. Zij kiezen dan in hun ogen een aantal nummers die anderen niet spelen. Hoe jammer is dat streven want binnen niet al te lange tijd zullen hun succes nummers elders worden gekopieerd zodat je weer een bijna eenheidsworst hebt.
Dus, wat in de kumpulans en pasar sfeer gebeurt aan muziek is jammer genoeg voor het overgrote deel reeds gehoord van anderen. Is het schuld van de bands, moet je je afvragen. Mijn mening is, ten dele zeker, want las band moet je lef hebben om je te profileren met een eigen op jouw band geijkt repertoire. Het probleem is dat je dan net niet wordt uitgenodigd om te spelen want het publiek wil bekende nummers horen en de organisator denkt hetzelfde, dus het vicieuze cirkeltje is weer rond. Die bands die hun eigen richting kiezen zullen vaak een ander circuit moeten kiezen en daar zijn enkelen succesvol mee, zoals MRP die duidelijk kiest voor een eigen lijn.
Is het zo belangrijk een afwijkend repertoire? Nee, niet echt moet ik bekennen, het gaat erom of je het leuk vindt en zolang je je er jouw plezier mee uit kunt halen moet je het zeker niet laten. Wat ik wel constateer is de hoeveelheid mannen die her en der in diverse bands spelen en hun diensten bij collega’s vervullen. Eigenlijk wel jammer want als band ben je min of meer gedwongen om nummers te kiezen die weer iedereen kent, want tijd om goed te oefenen is er vaak niet. Men valt her en der in en de gastband is er even mee gered. Is dit bevorderlijk voor onze muziek cultuur? Naar mijn mening niet, het is eigenlijk funest voor onze gevarieerdheid want meneer A die bij band A soleert zal zijn geluid en speelwijze ook bij de gast band laten horen en zanger A die ook in andere bandjes zijn zangpartijen doet is ook bij de gastband herkenbaar aan zijn stem geluid en vaak kiest hij ook nog zijn bekende repertoire. Niet echt wat je noemt uitnodigend als liefhebber van muziek en niet danser. Je hebt het al vaker kunnen horen en de verrassing is er snel van af.
Albert van Prehn en Andy Tielman
Ik ben er niet voor om veelvuldig van invallers gebruik te maken zeker niet, als het vocalisten of sologitaristen betreft. Hoe goed ze ook zijn, ze zullen elders precies hetzelfde klinken als in hun eigen band. Beter is om jouw band te formeren met vaste muzikanten die het geduld hebben om iets op te bouwen, grondig en met een doel. Vaak is geld een factor die ontrouw of Multi inzetbaarheid in de hand werkt. Jammer van de goede muzikanten en bands zeg ik altijd als ze in meerdere bands spelen, en eigenlijk duplicaten zijn van zichzelf. Ik ben voorstander van een band die zijn repertoire goed voorbereid, intens oefent en zich als een geoliede eenheid neerzet. Een stel muzikanten die een geheel eigen repertoire aanpakt en eigenlijk ook zijn eigen geluid, herkenbaar geluid neerzet. Gelukkig is het overgrote deel van onze bands wel zo, maar het is indo eigen om overal en nergens in te vallen, te spelen in verschillende bands en vergeten dat je beter met een ding goed bezig moet zijn, dan je overal half te profileren. Vandaar dat ik vaak de Nederlandse bands veel gestructureerder vind, meer een eenheid vormen en meer discipline vind tonen.
Op routine spelen en ervaring is leuk, maar of je daarmee nou echt een muzikaal hoogstandje mee bereikt is de vraag. Een band is een geheel dat moet voort denderen als een geoliede trein en niet een losse eenheid waar men afwacht wat de ander doet en maar voor de vuist weg speelt. Dat is zo te herkennen aan de structuren binnen de band, die vaak niet aanwezig zijn. We zijn bijna uitgespeeld, de tijd dat wij op de podia van kumpulans en pasars ophouden met musiceren is nagenoeg nabij. Onze bezoekers worden oud en de laatsten zijn nu nog in staat om te komen, maar hoe lang duurt het nog? Ik geloof stellig dat als je als muzikant nog wat langer wil spelen je moet zoeken naar wegen om je te onderscheiden en keuzes moet maken. Je zult echt iets moeten vinden waar je meer uitspringt.
Uit de massa en zoals de meeste Hollandse bands, een eigen weg zoeken. Die hebben de formule al heel lang gevonden. Wat wij in ons Indische muzikanten wereldje nu nog doen is echt voor binnen onze danslustige gemeenschap, waar voor het grote deel ouderen bij betrokken zijn. Willen wij wel anders en kunnen wij wel anders? De vraag is of wij bereid zijn om te veranderen wat al zo lang een eigenschap is? Gewoon lekker spelen en ach als maar maak muziek dese.
Opmerkingen