Trakaat van Wassenaar  - Deel III   

  1.     De Soevereiniteitsoverdracht

Bioscoopjournaal uit 1952. In de tuin van de residentie van de Hog

e Commissaris van de Indonesische Republiek in Wassenaar wordt de uitroeping van de Republiek op 17 augustus 1945 herdacht.

In mei 1949 ging de Nederlandse regering overstag. Er werd een akkoord gesloten met de Republiek (de ‘Van Roijen-Roem-overeenkomst’) dat voorzag in de ontruiming van Yogyakarta, vrijlating en terugkeer van de Republikeinse leiders en stopzetting van de guerrilla. In augustus werd het staakt-het-vuren van kracht, maar het bleef daarna nog geruime tijd onrustig. Een definitieve regeling van het conflict moest worden bereikt op een rondetafelconferentie in Den Haag.

In de onderhandelingen stelden de Indonesische nationalisten zich soepel op en werd een aantal Nederlandse gevoeligheden ontzien. Het onafhankelijke Indonesië zou een federale structuur kennen: de Verenigde Staten van Indonesië. De band met de vroegere kolonisator zou vorm krijgen in de Nederlands-Indonesische Unie. Financieel-economische afspraken werden gemaakt die de Nederlandse economische belangen moesten veiligstellen. Nieuw-Guinea tenslotte, werd buiten de soevereiniteitsoverdracht gehouden en zou in afwachting van een definitieve regeling onder Nederlands bestuur blijven. Dit hele pakket vertoonde veel overeenkomst met het ‘aangeklede Linggadjati’ dat de Republiek drie jaar eerder had verworpen. Maar inmiddels waren de omstandigheden ingrijpend gewijzigd. De Indonesische leiders blaakten van zelfvertrouwen en genoten groot internationaal aanzien, terwijl de rol van Nederland in de voormalige kolonie was uitgespeeld. Als de Nederlanders eenmaal waren vertrokken kon Indonesië zijn eigen interpretatie van de gemaakte afspraken volgen.

En aldus geschiedde. Op 27 december 1949 vond in Amsterdam de soevereiniteitsoverdracht plaats. De inkt van de overdrachtsakte was nog niet droog of Indonesië begon met het oprollen van de deelstaten. Dat leidde met name op de Molukken tot verzet, maar dat verzet werd met harde hand de kop ingedrukt. De Nederlands-Indonesische Unie kwam nooit echt van de grond en werd uiteindelijk in 1956 ten grave gedragen. De belangen van het Nederlandse bedrijfsleven kwamen vervolgens in de knel toen Indonesië over Nieuw-Guinea een harde confrontatiepolitiek ging voeren. Na gewapende infiltraties en de dreiging van een grote oorlog, droeg Nederland in 1962 dat gebied over.

Deze episode vormde het laatste bedrijf in de totstandkoming van de Indonesische eenheidsstaat die het gehele grondgebied van de voormalige kolonie Nederlands-Indië omvatte: de Republiek Indonesië.

 Volgende week Deel IV

VOORTGANGSBERICHT NO 3  VAN PETITIE.NL

Geachte F.Schwab Op 04-11-2015 ondertekende u de petitie 'Uitbetalen op basis van Traktaat van Wassenaar 1966' als Ferry Schwab (Schwab@icm-online.nl) uit Harderwijk. Toen gaf u aan e-mail erover te willen ontvangen. Namens de petitionaris stuurt Petities.nl nu het derde voortgangsbericht. Op uw persoonlijke pagina kunt u dit veranderen. De link staat onderaan deze mail. Op die pagina kunt u ook makkelijk uitnodigingen versturen om ook te ondertekenen. Stuur uw reactie op het onderstaande niet naar Petities.nl, maar naar de petitionaris op schwab@kabelfoon.nl Beste , Goed nieuws. Er is een investeerder gevonden die bereid is om de kosten van het proces tegen de overheid op grond van het "Traktaat van Wassenaar" financieel te ondersteunen. Ondanks de 15.000 toezeggingen voor de financiële ondersteuning voor het proces, zijn slechts 321 hun toezegging nagekomen. Hierdoor was het niet mogelijk om de verdere stappen te ondernemen en heeft de claim een forse vertraging opgelopen. Door deze situatie is de delegatie van het actiecomité Traktaat van Wassenaar (ACTW-66) naarstig op zoek gegaan naar partijen die bereid zijn om te investeren, en... die is nu gevonden! Het "Rapport Traktaat van Wassenaar" schrijft deze vervolgstappen voor: 1. Eerst 15.000 handtekeningen aanbieden met het rapport aan minister Stef Blok van Buitenlandse Zaken. 2. Dan het stellen van de termijn waarbinnen de overheid moet uitbetalen aan de gedupeerden op grond van het traktaat. Voor diegenen die alleen de petitie hebben ondertekend, maar zich niet hebben ingeschreven als deelnemer van ACTW-66 is er nu de mogelijkheid om zich direct in te schrijven. Of u kunt het inschrijfformulier gebruiken. Vanaf deze pagina kunt u het afdrukken of overschrijven en opsturen. Het boek "Rapport traktaat van Wassenaar" is nu te verkrijgen voor €50. Te bestellen via info@icm-online.nl Met vriendelijke groeten, Ferry Schwab sr Het onderstaande is vertrouwelijk, stuur dit niet door. Uw ondertekening kan erdoor beschadigen. ONDERTEKENING ONZICHTBAAR MAKEN? Bij het ondertekenen heeft u gekozen voor een zichtbare ondertekening. Uw naam, woonplaats en functie zijn nu zichtbaar en vindbaar onder deze petitie op petities.nl. Wanneer u nu via een zoekmachine (zoals Google) zoekt naar uw naam kan het zijn dat u uw ondertekening als resultaat ziet. Uw ondertekening onzichtbaar maken kan door een vinkje weg te halen op uw persoonlijke pagina. Als u nu kiest voor een onzichtbare ondertekening dan kan het nog enige weken duren voor de zoekmachines dit opmerken. STOPZETTEN E-MAILS U heeft bij het ondertekenen aangegeven nieuws over de petitie te willen ontvangen. Wilt u dat niet meer? Haal dan het vinkje weg op uw persoonlijke pagina. UW PERSOONLIJKE PAGINA De link naar uw persoonlijke pagina is persoonlijk, zoals een wachtwoord. Deel deze niet met anderen! https://petities.nl/ondertekening/5f7d82cfee1a8f6320272f3f0e0e5908cae2f9a7 We verzekeren u dat uw persoonlijke gegevens goed beschermd zijn door de Algemene verordening gegevensbescherming. Dat wil zeggen dat uw gegevens nergens voor gebruikt worden behalve voor het doel waarvoor u ze heeft opgegeven. STEUN PETITIES.NL Met uw gift (geld of tijd) wordt de website beter. Zie https://petities.nl/donate voor details. VRIEND VAN DEMOCRATIE Vriend van democratie? Word ook vriend van het vfonds (gratis) en volg de projecten die het vfonds naast Petities.nl ondersteunt!

´Een merkwaardig geval van hulpverlening´

Verraad van in >Tjideng geïnterneerde vrouwen voor Amsterdams gerechtshof 

“Het was een merkwaardig geval van hulpverlening aan de vijand, dat het Amsterdams bijzonder gerechtshof zaterdag te behandelen kreeg; merkwaardig, omdat het ditmaal geen hulpverlening betrof aan de Duitsers, maar aan de Japannezen; en omdat het een der gelukkig zeer zeldzame gevallen was, die zich van die aard in de tropen hebben voorgedaan.” 

Paleis van Justitie, Amsterdam

Aldus de openingszin van een artikel in het Algemeen Handelsblad van 22 december 1947. Het ´merkwaardige geval van hulpverlening´ betrof de in 1899 te Salatiga uit Nederlandse ouders geboren Hermina Aleida Rouffaer-Kollewijn. Zij was naar Nederland gerepatrieerd, maar werd nadien in verband met gerezen verdenkingen gearresteerd en opgesloten in het N.S.B.-kamp ´De Roskam´ in Weesp. 

Volgens het Algemeen Handelsblad was zij als echtgenote van een B.P.M.-employé aanvankelijk geïnterneerd in vrouwenkamp Grogol te Batavia. Vanuit hier werd zij overgebracht naar een yoshiwara (Japans bordeel) aan de Hamweg. Na enige tijd ging zij toch weer terug in gevangenschap, naar haar zeggen omdat de omgeving, waarvan zij zich eerst niet bewust zou zijn geweest, haar tegenstond. Zij kwam nu samen met haar dochtertje in het vrouwenkamp Tjideng terecht. “Ook in Tjideng was zij alras verdacht en men waarschuwde elkaar voor haar. Met de kampcommandant, de beruchte Sonei, die inmiddels zijn euveldaden met de strop heeft geboet (Sonei werd in december 1947 geëxecuteerd – JP), stond zij op vertrouwelijke voet. In een van haar verhoren heeft zij verklaard, dat deze Sonei eigenlijk verkeerd begrepen werd, dat hij slechts het goede met de Nederlanders voor had en dat zijn terechtstelling een gerechtelijke dwaling was geweest!”

Een ´vertrouwensfunctie´

De aanklacht richtte zich op het feit dat mevrouw Rouffaer andere vrouwen bij Sonei had aangegeven wanneer deze kleine overtredingen begingen, zoals bijvoorbeeld hetgedekken.
“Sonei heeft me gevraagd hem te helpen om het voor de Nederlanders zo draaglijk mogelijk te maken en ik kan niet anders zeggen, dan dat hij in ons kamp heus wel goed is geweest”, waren de eerste woorden van de grijsharige in bruine bontmantel gestoken verdachte. Luid hoongelach van de publieke tribune, waar een aantal vroegere medegevangenen had plaats genomen, was de reactie op deze woorden. Ook de president, mr. B. de Gaay Fortman, toonde zijn ongeloof door te vragen: “Is Sonei dan ter dood veroordeeld omdat hij wilde helpen?”

Het was voor de verdachte moeilijk, de reeds eerder door haar afgelegde verklaringen te handhaven, te meer daar ook de procureur-fiscaal, mr. Janssen, volkomen met de toenmalige situatie in Indië op de hoogte bleek, omdat hij zelf tijdens een langdurige gevangenschap de ´behulpzaamheid´ van Sonei aan den lijve had ondervonden.

Voormalig kampcommandant Kenichi Sonei na het aanhoren van zijn terdoodveroordeling door de Temporaire Krijgsraad te Batavia (NIMH)

“Ik had een functie, omdat Sonei vertrouwen in mij stelde. Sonei was een hoogstaand mens. De andere vrouwen waren jaloers op me. Ze waren allemaal gek op Sonei.”
De president las deze door verdachte afgelegde verklaringen voor en vroeg: “Waarom is deze hoogstaande man dan ter dood veroordeeld?”
“Ook de rechtelijke macht kan wel eens dwalen”, was het antwoord.
De verklaringen van zowel de getuigen à charge als die van de getuigen à décharge waren met deze verklaringen in lijnrechte tegenspraak. Het was een enigszins verwarde zaak, omdat de feiten in Indië waren gepleegd, en hier in Nederland, zo goed en zo kwaad als het ging, een aantal getuigen bijeen was gebracht.
Op 21 Juli 1945 werd een aantal vrouwen door verdachte uit bed gehaald omdat Sonei – die de volgende dag zou vertrekken  – als afscheid nog even de vrouwen, die gegedèkt hadden, wilde bestraffen. Reeds een twintigtal vrouwen stond voor Sonei opgesteld; verdachte bleef achter de Jap staan. “Hebt u wel gezien, dat Sonei het goed met de vrouwen meende?” vroeg de president aan de getuige. “Neen. Integendeel, hij heeft getrapt en geslagen. Een oude die slecht ter been was, werd herhaalde malen neergeslagen en getrapt omdat ze niet wilde bekennen gesmokkeld te hebben.”
“Ik zou maar niet ontkennen, Sonei weet alles”, zou u toen gezegd hebben, aldus de president tegen verdachte. “Toen de oude vrouw echter bleef ontkennen, zou u tot Sonei gezegd hebben: ´Ze liegt´.”
“Dat is niet waar”, stoof verdachte nu op. “Ik heb die mevrouw in ’t Hollands gezegd: U mag niet jokken”. “Ik dacht, dat men geen Hollands mocht spreken”, bracht de president haar in verwarring. Een andere gevangene moest op het ´hoofd van de keizer´ zweren, niet gesmokkeld te hebben. Toen ook zij ontkende, liet Sonei door verdachte een deel van het haar afknippen, omdat zij hem niet goed ingelicht zou hebben.
Ondanks de hardnekkige ontkenningen bleek meer en meer, dat de verdachte alle moeite deed, het vertrouwen van de Jappen te winnen. Door haar medegevangenen werd zij gewantrouwd en gemeden, “omdat zij vaak Jappen op de thee vroeg”. “Ik houd niet van blanda’s, ik haat de Hollanders”, zou ze volgens een getuige tot een Jap hebben gezegd.

De procureur-fiscaal wees er in zijn requisitoir op, dat een verraadzaak in Holland heel anders was dan in Indië, waar 95 procent van de Nederlandse bevolking zonder contact met de buitenwereld was opgesloten. Men was daar volkomen op elkaar aangewezen en men probeerde elkaar zoveel mogelijk te steunen. Deze goede geest heerste vooral in de vrouwenkampen. Het is hier in Holland niet voldoende bekend, hoe de vrouwen in Indië hebben geleden.
Volgens hem heeft verdachte contact gezocht met een van de ernstigste misdadigers van Indië, een beestmens, die voor zijn misdaden is opgeknoopt. Zij heeft zich volkomen aan Japanse zijde gesteld. “Zij heeft het ergste verraad gepleegd, dat in Indië mogelijk was en ik eis daarom vijf jaar gevangenisstraf”, aldus zijn slotwoorden.

Een scherpe verdediging

De verdediger, jhr. mr. W.F.C. van Lidth de Jeude kwam allereerst tot de conclusie, dat een Nederlands Bijzonder Gerechtshof wel bevoegd is van deze zaak kennis te nemen, maar dat met betrekking tot de strafoplegging het Besluit Buitengewoon Strafrecht buiten toepassing moet blijven. De bijzondere rechtspleging strekt zich immers slechts uit over de periode tussen 5 Mei 1940 en 15 Mei 1945. De hier naar voren gebrachte gebeurtenissen van vóór 15 Mei 1945 zijn niet bewezen. De kwestie van het verraad van het gedekken vond plaats op 21 Juli 1945, en dus buiten de wettelijke termijn. Hij verzocht daarom vrijspraak voor dát deel van de tenlastelegging, met bovendien onmiddellijke invrijheidstelling van de verdachte, die reeds sinds april van dit jaar is gedetineerd.

Het pleidooi gaf de zaak hiermee een verrassende wending. Terwijl de tenlastelegging voornamelijk gebaseerd was op feiten, gepleegd begin mei 1945, zou het bewezen geachte verraad dus hebben plaatsgevonden in juli. De procureur-fiscaal trok hierop een deel van het ten laste gelegde in. Na zich enkele minuten in de raadkamer te hebben teruggetrokken, deelde de president mede, termen aanwezig te vinden, de verdachte onmiddellijk in vrijheid te stellen. De uitspraak volgde binnenkort.

De radio-tekst van het ANP met betrekking tot de uitspraak

De uitspraak

Twee weken later berichtte het Algemeen Handelsblad: “Het Hof sprak verdachte vrij, omdat geen verraad bewezen was in het tijdvak dat in de ten laste legging is genoemd. De advocaat fiscaal had een gevangenisstraf geëist van vijf jaar. De verdediger pleitte vrijspraak en verzocht onmiddellijke invrijheidstelling van zijn cliënte, welk verzoek het Hof inwilligde.”
Hadden de Nederlandse kranten daarvóór gesproken van Hermine Rouffaer-Kollewijn, thans heette zij weer gewoon “Mevrouw Rouffaer”. Een enkele provinciaal blad waagde het nog een vraagteken te plaatsen bij het geheel; over het algemeen was de interesse voor deze bijzondere kwestie al snel tanende.

Mevrouw Rouffaer had negen maanden doorgebracht in een strafkamp. De duur en zwaarte van haar voorarrest kon worden vergeleken met die van vele duizenden N.S.B.-zaken. Het was een Indische kwestie geweest, dit keer, maar verder eigenlijk heel gewoon.

Betrokkene overleed in 1984, op 84-jarige leeftijd, in een verpleegtehuis te Den Helder.

x

Bronnen
De Locomotief, 17 december 1947
Algemeen Handelsblad, 22 december 1947
Het Dagblad, 22 december 1947
Het Dagblad, 3 januari 1948
Algemeen Handelsblad, 3 januari 1948
De Telegraaf, 9 mei 1984

ICM 19.4.17

Door de Blauwe ogen - MARIANNE JANSSEN: ‘INDIE BLIJFT ZICH ROEREN.’

Dit is een bijdrage van Sabina de Rozario.

De titel ‘De soep ruikt naar hond’ klinkt even opmerkelijk als grappig. Waar dit boek overgaat, verklaart de ondertitel ‘Herinneringen van Indische Nederlanders na de oversteek’ gelukkig. Dit nieuwe boek van Marianne Janssen (journaliste, schrijfster, 1947) ligt vanaf mei in de winkels. Sabina, van Door blauwe ogen, spreekt alvast met de auteur van dit nieuwe ‘Indische’ boek.

Mama, Margy en Mady Klerks

Korte hoofdstukken, familiefoto’s en anekdotes; het boek is ‘een feest van herkenning’, aldus het persbericht. Maar het feest begint in dit boek met oorlog en kampherinnering. Komen er ook andere herinneringen aan bod? Marianne Janssen licht de inhoud van het boek toe:

“De verhalen bevatten inderdaad lach én traan. Waar mensen herinneringen ophaalden aan hun verblijf in het kamp overheersten de tranen, zeker omdat men in Nederland niets van hun geschiedenis wilde weten. De lach was: we hebben het overleefd. Weemoed: de moeilijke zoektocht naar woonruimte, de onmogelijkheid een baan te krijgen op het eigen niveau, de discriminatie op vele fronten.”

 

https://doorblauweogen.files.wordpress.com/2017/04/18-laastste-foto-in-bandung-van-moeder-fredriksz-en-zus-eugenie-met-de-honden.jpg?w=150&h=150 150w, https://doorblauweogen.files.wordpress.com/2017/04/18-laastste-foto-in-bandung-van-moeder-fredriksz-en-zus-eugenie-met-de-honden.jpg 505w" sizes="(max-width: 300px) 100vw, 300px" />

Laatste foto in Bandung van moeder Frederiksz en zus Eugenie met de honden.

De schrijfster heeft gesprekken gevoerd met de oudsten uit de Indische gemeenschap, de eerste generatie die de migratie bewust heeft meegemaakt met alle zorgen, verwachtingen en hoop die deze generatie daarbij heeft gehad. Ook heeft zij hun kinderen en kleinkinderen (derde generatie) ontmoet. Heeft u voor uw gevoel voldoende betrokkenen besproken?

Marianne Janssen: “Ik  heb een aantal familiegeschiedenissen beschreven, door de reizigers verteld, maar meestal door hun kinderen die ook al behoorlijk oud zijn. Naast die interviews had ik tientallen brieven. En daarbovenop kwamen er toevals-verhalen: ‘Ben jij niet bezig met… Dan heb ik nog wel een verhaal…’. Op die manier. Dat zijn de korte verhalen.

Tijdens de gesprekken ontdekte ik dat er dingen begonnen te ‘dubbelen’. Discriminatie-verhalen op school en werk bijvoorbeeld. Ik concludeerde op een gegeven moment dat ik voor het totaalbeeld voldoende verhalen gehoord had over de onderwerpen die ik mijzelf had opgegeven”

https://doorblauweogen.files.wordpress.com/2017/04/12-oma-an-voor-vertrek-uit-indie-op-de-foto-met-haar-zoon-en-vier-kleinkinderen.jpg?w=105 105w, https://doorblauweogen.files.wordpress.com/2017/04/12-oma-an-voor-vertrek-uit-indie-op-de-foto-met-haar-zoon-en-vier-kleinkinderen.jpg?w=209 209w" sizes="(max-width: 310px) 100vw, 310px" />

Oma An voor vertrek uit Indie op de foto met haar zoon en vier kleinkinderen.

Samengevat hoofdstuk De soep ruikt naar hond:

De Indische Nederlanders waren gewend twee- a driemaal daags te baden of mandiën. Maar na de oorlog ging men in Nederland nog pas één keer per week in de teil. Dus de pensions stelden in: één keer per week hooguit douchen. Nu vonden de Indische Nederlanders toch al dat Nederlanders stonken, dus dat zagen ze niet zo zitten. Jennifer, een van mijn zegsmensen, vertelt dat het gezin van haar vader samen met de andere gezinnen uit het pension daarom ééns per dag naar het badhuis ging: ‘als ganzen op een rij, handdoek op een rolletje, stukje zeep in de hand. De inwoners van Kerkrade (want daar speelt het) keken hun ogen uit: wat een nathalzen zeg, die bruintjes!’

Vaak wordt aangenomen dat een Tempo Doeloe-trip, Rootsreis of Heimwee-reis, zoals u het noemt, een lang gekoesterde droom is. Wat bent u hierover te weten gekomen?

Marianne Janssen: “Veel geïnterviewden gingen op ‘heimwee-reis’ naar Indië. Maar ‘Indië bestaat niet meer’, was de verzuchting vaak bij de eerste generatie.  De tweede is minder geïnteresseerd, de derde weer wel. Dat schijnt een vast patroon te zijn na emigratie. Die studie haal ik ook aan in het boek.”

https://doorblauweogen.files.wordpress.com/2017/04/omslag-de-soep-ruikt-naar-hond.jpg?w=97&h=150 97w, https://doorblauweogen.files.wordpress.com/2017/04/omslag-de-soep-ruikt-naar-hond.jpg?w=193&h=300 193w, https://doorblauweogen.files.wordpress.com/2017/04/omslag-de-soep-ruikt-naar-hond.jpg 399w" sizes="(max-width: 270px) 100vw, 270px" />

Andere thema’s in het boek zijn wonen, eten, onderwijs, klimaat, school en derde generatie. Stuk voor stuk herkenbare onderwerpen. Groot pluspunt is dat de verhalen autheniek zijn en als het niet het geval is, benadrukt de schrijfster dit. Marianne Janssen beschrijft de geschiedenis van de Indische generaties in Indië en Nederland voldoende en bovendien toegankelijk voor degene die deze nog niet kennen. Anders is het een mooie aanvulling. Wellicht spoort het boek aan om de eigen familiegeschiedenis te onderzoeken?

De titel ‘De soep ruikt naar hond’ wordt na het lezen van het boek meer dan duidelijk. Het zijn woorden uit de mond van een extravert 2-jarig Indisch meisje, deel uitmakend van een treffende anekdote. Haar opmerking leidt tot grote gevolgen trouwens. Welke dat zijn, daarvoor moet men toch echt het boek aanschaffen.
‘De soep ruikt naar hond’ is een prachtig document waarvoor Marianne Janssen met haar betrokkenheid en kennis mooie herinneringen heeft geselecteerd. Stuk voor stuk pareltjes.

 

Aanvullende informatie:

De soep ruikt naar hond: 256 pagina’s, paperback met foto’s. Prijs: 18,95, uitgeverij Just Publishers. ISBN: 97890 8975 0983

ICM 18.4.17

U heeft het gelezen vandaag in de Telegraaf stapt over op het Video kanaal, wist U dat ICM al 9 jaar geleden een begin maakte? Hier alvast een voorproefje !

• 

  Ester Latama - Pasar Malam Istimewa - Dordrecht, 14aug2016 - "Blanket On The Ground"

  Toegevoegd door F.Schwab (ICM Editor)

• 

  Pasar Malam Dorderecht, met een Hollands tintje

  Toegevoegd door F.Schwab (ICM Editor)

• 

  Hotnews

  Toegevoegd door F.Schwab (ICM Editor)

• 

  Xanur

  Toegevoegd door F.Schwab (ICM Editor)

• 

  Xanur

  Toegevoegd door F.Schwab (ICM Editor)

• 

  "Hawaiian in Nederland, Anne - Ginne Goemans auteur van bestseller

  Toegevoegd door F.Schwab (ICM Editor)

  Naar video - kanaal klik hier

NEDERLANDSE OORLOGSGESCHIEDENIS IN AZIË DANKZIJ CHINEZEN VERRASSEND MOOI BEWAARD

De Hollandse helden’waren erg dapper’

Terwijl Nederland in 1940 onder de voet werd gelopen door nazi-Duitsland, werden ruim 10.000 kilometer oostwaarts onze overzeese gebieden tegen de barbaarse Japanners beschermd. Tientallen hooggeplaatste landgenoten belandden in kampen in China, waar onze oorlogshistorie verrassend mooi levend wordt gehouden. De lokale overheid wil nu graag met nabestaanden in contact komen.

Na een lange reis door het kale landschap van Dongbei, de noordoostelijke regio van China, doemt ineens een standbeeld van militairen op. Lang, grote ogen, strak in legertuniek gestoken. Onmiskenbaar westerlingen. Verdwaald in de woestenij, zo lijkt het.

Liaoyuan, een klein stadje met iets meer dan een miljoen inwoners dat vermaard is om zijn tongstrelende hertenvlees, ligt in een regio die zo Chinees is als het maar zijn kan. Dat was anders ruim 70 jaar geleden, toen de geallieerden – met ook veel Nederlanders – in het verre Azië vochten om de verovering van Nederlands-Indië door troepen van het Japanse keizerrijk te voorkomen.

Hein ter Poorten, commandant van de landstrijdkrachten, probeerde dapper stand te houden met zijn manschappen nadat grote delen van de Indische eilanden waren veroverd, maar nadat Java viel, kon hij niet anders dan capituleren.

De in Buitenzorg geboren Nederlander werd krijgsgevangene in verschillende jappenkampen, net als enkele andere hoge militairen uit ons land. Onder hen ook de gouverneur-generaal van Nederlands-Indië, Alidius Tjarda van Starkenborgh Stachouwer, de gouverneur op Sumatra, Adriaan Spits, luitenant-generaal Tjalling Bakker, en majoor-generaal Jacob van Rees. Maar ook bijvoorbeeld de prominente Amerikaanse generaal Jonathan Wainwright.

Van de meeste geschiedenis uit die tijd is weinig meer terug te vinden. In Shanghai en op het eiland Hainan zaten ook kort Nederlanders gevangen, maar de kampen in het noordoosten van China – destijds bekend als Mantsjoerije – waren veruit de grootste. In Liaoyuan zou zelfs het kamp met de meeste ’elite’ ter wereld hebben gestaan.

„Dat was niet toevallig”, zegt Yang Jing op de historische grond. De professor aan de Universiteit van Shenyang heeft zich verdiept in onze meeslepende oorlogsgeschiedenis in de regio. „De Japanners zagen ze als waardevol ’ruilmiddel’, en wilden ze als menselijk schild kunnen gebruiken bij een aanval van de geallieerden of een invasie van Rusland, dat niet ver weg lag.”

Naast het museum in Liaoyuan, eveneens niet ver van de Noord-Koreaanse grens, staat er ook in de stad Shenyang een op het gerenoveerde terrein van een concentratiekamp. Ook hier wordt uitgebreid stilgestaan bij onze landgenoten.

„De Nederlanders waren erg dapper”, vertelt Yang Jing verder. „Alle gevangenen moesten werken, en de Japanners droegen ze op landbouwwerk te doen, daar zijn Hollanders immers goed in. Maar dat hebben ze geweigerd. Soms deden ze wat schoonmaakwerk, of ze gaven planten water. Toch deden ze meestal niets.”

Heel gevaarlijk, want er zijn weigerachtige gevangenen ter plekke geëxecuteerd. „Blijkbaar waren de bezetters toch onder de indruk van hun hoge positie. Waarschijnlijk kregen ze als straf wel minder eten. Hier worden ze in ieder geval als helden beschouwd.”

Ook daarom het eerbetoon, dat bij vrijwel geen enkele Nederlander nog bekend is. „En daar willen we verandering in brengen”, zegt de lokale partijofficial Wang Xiaodong, die onder een copieuze maaltijd graag over zijn bijzondere permanente expositie vertelt.

„De militairen leven niet meer, maar het zou ons met trots vervullen als we in contact kunnen komen met hun nabestaanden. We zouden ze graag uitnodigen. Dan weten ze ook waar hun familieleden hebben vastgezeten, en hoe wij met hun nagedachtenis omgaan. Deze Nederlanders hebben hier toch een belangrijk deel van hun leven doorgebracht, en we hebben heel wat objecten van hen hier liggen.”

In het ’High-Ranking Allied POWs Camp Museum’ zijn de gevangenissen van de hoogstgeplaatste militairen te zien, onder wie Ter Poorten. Ook zijn er oorlogsmedailles, een Time Magazine met Ter Poorten op de cover, en verschillende tekeningen van Hollandse landschappen en het leven in de kampen.

„Schrijven stonden de Japanners niet toe”, legt Yang uit. „Maar tegen tekeningen hadden ze geen bezwaar. Daarom hebben meerdere soldaten hun gevoelens zo op papier gezet, waarop je ook kunt aflezen dat ze hun vaderland misten.” Een andere tekening toont een doodskist die wordt gedragen, met de tekst ’Zoo gingen er zoovelen’. De Hollanders overleefden echter allemaal.

In Shenyang, op zo’n drie uur rijden van Liaoyuan, is het jappenkamp uit de oorlogsjaren in later jaren gerestaureerd. Over het leven van toen is veel te zien. Zoals de vertrekken vol met houten stapelbedden, waarbij in de ijskoude winterperiode degenen die bij een kolenkachel sliepen geluk hadden – en degenen die er ver weg van zaten pech. Het kan er in de winter twintig graden vriezen.

In het kamp in Shenyang zijn bovendien veel Nederlandse namen van gevangenen te zien. In totaal waren het er dertig, zegt professor Yang. Onder wie Johannes Speekenbrink, Edward Korthout, korporaal Jan Gielkens en sergeant Willem Exmann. Ze verbleven er anderhalf jaar, tot het moment dat de Russen ze bevrijdden, op 17 augustus 1945.

Yang: „De Amerikanen waren eerder al met parachutes in het kamp geland, maar de Japanners geloofden niet dat de capitulatie was getekend. Toen ze daar wel van overtuigd raakten, zijn het volgens afspraak de Russen geweest die de Nederlanders hebben weggehaald.”

De hoogste officieren vertrokken met het vliegtuig, de rest ging met de trein. De groep viel daarna uiteen. Voor zover bekend is er geen Nederlander meer terug geweest.

ICM 24.4.17

Rudy Kousbroeks OOSTINDISCH KAMPSYNDROOM

Commentaar door Pjotr.X.Siccama - deel 1.

En ruisend in de duisternis/juichend mijn eiland prijzen” – “Sneeuw over Sumatra.”, verwijzend naar dé herinneringen oproepend in al hun intensiteit die hier meer dan symbolisch worden bedoeld. Overeenkomsten met het verhaal (en de verfilming) van het werk van James Joyce met dat wat de schrijver in zijn voorwoord had aangegeven zijn er niet.

Alleen “de deur” in het Ierse verhaal bij het begin in zijn voorwoord trof me zeer: die “deur” in dat Ierse verhaal die dicht bleef; ook toen al bij de Japanse inval in Nederlands Indië. Het is opvallend dat “de deur” hier dan het enig vergelijk is met de duistere en pijnlijke werkelijkheid van de Japanse inval in het voormalig Nederlands Indië.

Helder dat het hier ook om de angst gaat van iemand met een post-traumatisch stress syndroom. Het zijn woorden, beelden, geluiden, geuren en herinneringen in alle kleuren die voor een ieder maar moeilijk te omvatten en te beschrijven zijn. En zeker wanneer je in een (voormalig) paradijs bent geboren en hebt geleefd. Wat ik me nog goed kan herinneren uit een van Kousbroeks vele andere werken is, dat hij, net aangekomen in Holland, vanuit zijn kamer naar buiten keek waar het op dat moment vreselijk vroor en de ruiten van de ramen vol ijsbloemen zaten, daarbuiten een troosteloos aanzien gaf en hij bij zichzelf dacht: “… ze hebben mij uit het Paradijs verjaagd.” Een dergelijke zin vergeet je nooit. Beroofd van menselijk geluk, maar gelukkig zijn en blijven, wordt door lieden als politici, stuk gemaakt; zij waren het die alles maar stuk kunnen maken en daar waar men niet in staat is in te grijpen of invloed kon uitoefenen, is ergelijk en frustrerend.

Een samenvatting van dit prachtige werk is bepaald geen sinecure. Het werk is, zoals gezegd, zo omvangrijk en beslaat vrijwel het hele spectrum van wat de Indisch/Nederlandse (en vice versa) literatuur (tot nog toe) in al haar aspecten heeft voortgebracht. Onderworpen aan het kritisch oog van de auteur is in historisch perspectief gezien buitengewoon interessant. Een fenomenaal document dat zeker op de lijst van verplichte literatuur op alle middelbare scholen dient te worden opgenomen.

De Nederlandse geschiedenis over het voormalig Nederlands Indië, is met dit werk hier geheel voltooid.

Kousbroek is groots en heeft evenzo het grote talent om de beschrijvingen tot in de diepten van het menselijke gevoel volledig, in detail en exact weer te geven. Het werk is rijk aan kostbare persoonlijke ervaringen, ook voor lezers die het (voormalig) Nederlands Indië (nog) niet kennen. De gekozen titel is weliswaar triest, maar laat niet alleen de duisternis zien in de spiegel van de auteur. Integendeel. Het boek las ik als een film die zelfs nu nog actueel zou kunnen zijn. Het is niet allemaal treurigheid in het boek.

Hilarisch is (om een passage te noemen), de beschrijving van de portretten van de Gouverneurs-generaal van Nederlands Indië (de zogenoemde GG’s). Met humor beschrijft hij enkelen van hen, met een theatraliteit en voorstellingsvermogen als van een professionele mimograaf. Prachtige beschrijvingen en die in details. Zo ken ik de schrijver nog niet; een verborgen klein talent.

Velen herkennen de beschrijvingen van de repatriatie uit het voormalige Nederlands Indië, waar de evacués naar het moederland moesten worden overgebracht. Maar in de tijd van Kousbroek was de evacuatie direct na de oorlog (1946) vrij formeel geordend geregeld; dat wil zeggen, onder andere, overeenkomstig de conventierichtlijnen van Genève. En dat ging wel heel omslachtig aan toe maar ook curieus.

De evacuatie in 1946 die Kousbroek had meegemaakt leek wel op een MGM-film in de Arabische woestijn uit de 50-er jaren met het vreemdelingenlegioen, wanneer de evacués naar een afgelegen plaats in de woestijn hun winterkleding (voor Europa) in ontvangst moesten nemen. Absurde en even bizarre scènes moesten zich daar hebben afgespeeld. Heel anders ging het met hen die in het begin van de 50-er jaren werden gerepatrieerd: de winterkleding (althans überhaupt de eerste kleren voor het verblijf in het moederland) werd op de boot ter hoogte van de Rode Zee uitgedeeld en bestond uit een soort zwart/donkergrijze jogging outfit met baret (Kousbroek: ijsmuts), sokken en een paar wollen wanten. Meer kregen ze niet.

Worstelend met de lacunes uit zijn herinneringen, flarden van plotseling opkomende historische personages spelen zich af in zijn hoofd. Een van de vele verschijnselen van een (kamp)syndroom. Zelf schreef hij dat je niet per se in een kamp moest hebben gezeten om het te krijgen (..) Mensen die zowel een (kamp)syndroom hebben als (en/of) een Post Traumatische Stress Syndroom hebben exact dezelfde verschijnselen. Velen zullen deze direct herkennen. De herinneringen die fragmentarisch, soms kort en soms lang(durig), zullen heviger en intensiever worden naarmate de tijd verstrijkt en jezelf ouder wordt.

Zoals mijn zielknijper me jaren geleden bij mijn behandeling mij ervoor had gewaarschuwd. De angst, ja die angst die maar niet en nooit helemaal weg zal kunnen gaan“..

De enige en wellicht wel de laatste unieke (overigens grappige) figuur van de Westerse Cultuur fenomeen in de jungle van Nederlands Indië vormde een bijzonder geroemde excentriekeling, een zekere “Iwan de Verschrikkelijke” (vanwege zijn (Slavisch/Russisch) voorkomen, genoemd door B.D. Swanenburg in zijn boek Leven en werk van Stein Callenfels.

Deze man, (hij was 1.92 m. groot en woog 140 kg.) een zekere Dr. Stein Callenfels was archeoloog/paleontoloog; beroemd, bekend en berucht. Beroemd (vooral in Azië) om zijn kennis en archeologische vondsten (ontving vele buitenlandse onderscheidingen voornamelijk in Azië) en berucht om zijn onnoemelijk grote appetijt. Lachwekkende anekdotes die je bij blijven.

Ook rekent Kousbroek hier af met de Hollandse benepenheid wanneer hij het over de (Hollandse) geschiedenis heeft: het “Holland op zijn smalst,” zeg ik dan. Waar is het inzicht van de Hollanders? En waar de grandeur van een Nederlands Imperium? Wat is het? Nooit van gehoord ! Maar die bestaat ook niet.

Een aaneenschakeling van historische feitelijkheden passeert de revue, maar niet zonder dat hij deze historische hoofdrolspelers er flink van langs geeft. Zo ook in de (Indische) literatuur waar de vraag nog steeds in de lucht hangt, (polemieken houden niet op over dit onderwerp) naar wat en vooral wie (in de literatuur) in hemelsnaam het predicaat Indisch mag en/of kan dragen.

Dan de opvatting van Walraven over de Indo‘s (Indo/Europeanen) die werkelijk hypocriet is wanneer de man deze Indo/Europese gemeenschap kwalijk neemt dat zij zich boven de Indonesiër(s) verheven voelt. Absurditeit ten top is het wanneer men bedenkt dat deze man zich immers boven een ieder superieur voelt, niet zozeer als kolonist/ambtsdrager, maar simpel als burger. Bizar.

Deze kaaskoppen veroorloofden zich schijnbaar een asociaal en immoreel gedrag onder een legitimiteit van een illegale bezetting. Sudah. De Indo-Europeanen staan toch ver boven dit soort stupiditeit. Hoewel er ook Indo-Europeanen zijn die zich zelfs verheven voelden en voelen boven de Totok (de blanke), wat een andere oorzaak en implicatie heeft.

Ach, vreemde denkbeelden hield deze mijnheer Walraven op na, waarbij hij en passant toch nog vergeten was, dat de Indo-gemeenschap niet alleen bestond uit Indische Nederlanders, maar ook uit andere Indische Europeanen (uit heel Europa met inbegrip van mensen uit Noord Amerika en Australië en de rest van Zuid/Oost Azië).

Maar voor de Hollander was het Nederlands Indië van toen een soort verlengstuk van het moederland, de kaaskop waande zich kennelijk rijkelijk alleen op de Wereld (in de zin van het enig Hollands Imperium) waar hij (eindelijk in het Paradijs terechtgekomen zonder ook maar één vinger te verroeren) naar believen de vruchten van plukt. Jawel; men plukte, at de vruchten, maar de hand die ze voortbracht, daar had men geen enkele benul noch liefde voor (gegeven). Men had blijkbaar geen idee, laat staan een visie van de eigen omgeving en dat van de Wereld.

Volgende keer deel - II

ICM 26.4.17

1. 4.     De repatriëring van de Indische-Nederlanders naar Nederland

Door deze gevolgen waren wederom de Indische-Nederlanders gedwongen het voormalige Nederlands-Indië/Indonesië te vluchten met achterlating van al hun bezittingen.  Eenmaal in Nederland diende tot op de laatste cent alles te worden terugbetaald.  Deze voorziening uit dit Verdrag werd en wordt door de Nederlandse Overheid bewust onder het tapijt geveegd, om maar niet te hoeven overgaan tot uitbetaling. Als bewijsvoering volgt één van de vele brieven van het Ministerie van Maatschappelijk Werk.

Op 27 december 1949 droeg Nederland, als resultaat van de RTC-overeenkomst, de soevereiniteit over Nederlands-Indië over aan de Verenigde Staten van Indonesië. Het was het sluitstuk van een proces van dekolonisatie dat met de uitroeping van de Indonesische Republiek op 17 augustus 1945 en de Nederlandse de facto erkenning van diezelfde Republiek begin 1946 in gang was gezet. Het afscheid van Indië betekende echter bepaald niet dat met een schone lei werd begonnen.

De relaties tussen voormalig moederland en ex-kolonie werden diepgaand door het verleden beïnvloed zowel in negatieve als in positieve zin.

Het vermogen om een bladzijde om te slaan en een nieuw hoofdstuk te beginnen had zijn keerzijde in het vele oud zeer dat aan beide kanten lag opgeslagen. Aan Nederlandse kant bestond bij bepaalde groepen een diep ressentiment. Ook het aloude messianisme, het Multatuliaanse geloof een onmisbare rol te spelen bij de opbouw van Indië, was geenszins uitgespeeld.

Ook in Indonesië speelden oude gevoelens op. Het revolutionaire, anti-Nederlandse instinct was nog lang niet uitgewoed. Bij het leger en andere groeperingen bestond kritiek op de RTC-overeenkomst omdat men op bepaalde punten nogal wat water in de wijn had moeten doen, hetgeen ten koste was gegaan van het ideaal van 'Indonesië merdeka'. Eén van de belangrijkste bezwaren was dat de dominante economische positie van Nederland werd gegarandeerd. Verder had Nederland Indonesië weliswaar 2 miljard gulden schuld kwijtgescholden, maar Indonesië diende nog altijd 1,1 miljard gulden terug te betalen.

De media in Indonesië tastten in het duister. Om wat voor schulden ging het? Er waren allerlei veronderstellingen. Bij de Ronde Tafel Conferentie-overeenkomst in 1949 waarbij de soevereiniteitsoverdracht werd geregeld, zou Nederland aan Indonesië alleen onafhankelijkheid hebben willen verlenen, indien dat laatste land 4,5 miljard gulden betaalde. Indonesië zou verder Nederlandse ondernemingen hebben genationaliseerd. Wat was er in 1966 gebeurd?

Eén ding was duidelijk; “Soekarno was brought to his knees to pay this”. Er was, berichtte men verontwaardigd, sprake van een omgekeerde wereld. Het slachtoffer van het kolonialisme moest Wiedergutmachung betalen. terwijl Indonesië door een diepe economische crisis ging.

WORDT VERVOLGD.

ICM 24.4.17

Dit is een lijst van bekende Indische Nederlanders en Nederlanders van Indisch-Nederlandse afkomst.

(ook wel aardappel - Indo, genoemd in de Indische wandelgangen)

Op deze alfabetische lijst staan personen met gemengde afkomst of 'roots' in de koloniale samenleving van voormalig Nederlands Indië/Indonesië. Ze stammen direct of indirect af van Indo-Europeanen die zowel Indonesische/Aziatische als Nederlandse/Europese voorouders hebben. Ook de volbloed Europeanen/Nederlanders (totoks) die in Nederlands-Indië zijn geboren of opgegroeid zijn in de Nederlands-Indische cultuur behoren tot de Indische Nederlanders.
• Margie Ball, zangeres
• Freek Bartels, musicalspeler
• Berend Willem Berenschot, ingenieur en hoogleraar
• Gerardus Johannes Berenschot, commandant KNIL 1939-1941
• Harald Bergmann, burgemeester
• Jhon van Beukering, voetballer
• Jan Engelbert van Bevervoorde, luchtvaartpionier
• Alfred Birney, schrijver
• Marion Bloem, schrijfster
• Manon Bollegraf, tennisster
Michelle Branch, zangeres
• Patty Brard, zangeres
• Stanley Brard, profvoetballer (Feyenoord, RKC)
• Xander de Buisonjé, zanger
• Hugo van Lawick, natuurfilmer
• Karina Content-Schaapman, ex-prostituee, ex-politica en publiciste
• Glenn Corneille, pianist
• Rudy Cornets de Groot, schrijver
• Louis Couperus, schrijver
• Don Diablo, dj
• Adriaan van Dis, presentator, schrijver
• Eppo Doeve, ontwerper, schilder, tekenaar en boekbandontwerper
• Wieteke van Dort, actrice
• Ernest Douwes Dekker, journalist, publicist, schrijver, politiek activist en onderwijzer
• Lilian Ducelle, journaliste, schrijfster, oud-hoofdredacteur Moesson, Indisch activiste, vrouw van Tjalie Robinson
• Pieter Erberveld, geëxecuteerd wegens samenzwering tegen de VOC
• Elize, zangeres
• DJ Paul Elstak, hardcore dj, producer, labeleigenaar
• Caro Emerald zangeres
• Kim Feenstra, model
• Andy Tielman grondlegger van de Indorock
• George de Fretes, musicus
• Maurits Gatsonides, autocoureur, uitvinder (o.a. van de voorloper van de flitspaal)
• Hans Goedkoop, presentator
• Mark-Paul Gosselaar, acteur
• Louis Grondijs, oorlogsjournalist en kunsthistoricus
• Anneke Grönloh, zangeres
• Boudewijn de Groot, zanger
• Wim Groskamp, speler van het Nederlands elftal, honorair consul van Zweden
• Amy Groskamp-ten Have, Nederlandse schrijfster, journaliste en vertaalster. Schrijfster van hét etiquetteboek Hoe hoort het eigenlijk.
• Giovanni Narcis Hakkenberg, Ridder Militaire Willems Orde
• William Halewijn, portretschilder
• Vic Hayes, "Vader van Wifi"
• John Heitinga, voetballer
• Armand van Helden, Amerikaans muzikant
• Johan Hilgers, eerste Nederlander die boven Nederland vloog
• Thom Hoffman, acteur
• Theodor Holman, schrijver en columnist
• Viktor Horsting,couturier van Viktor&Rolf
• Nadja Hüpscher, actrice
• Jesse Huta Galung, tennisser
• Ernst Jansz, musicus
• Jack Jersey, componist-zanger
• Lotte Jonathans, badmintonster
• Yvonne Keuls, schrijfster
• Levi van Kempen, acteur, zanger
• Anda Kerkhoven, verzetsvrouw in de Tweede Wereldoorlog in Nederland
• Jelle Klaasen, darter
• Monique Klemann, zangeres bij Loïs Lane
• Suzanne Klemann, zangeres bij Loïs Lane
• Amanda Kluveld, historica en columnist
• Jack Kolle, voetballer Ned.Indië international WK ganger 1938
• Harry Koster, mede-grondlegger van de Nederlandse popmuziek, bekend van de Omroep Max soap Super Senioren
• Dennis van Leeuwen, gitarist van de band Kane
• Leonore van Oranje-Nassau van Amsberg, dochter van prins Constantijn en prinses Laurentien
• Eddy Lie, schrijver, dichter en beeldend kunstenaar
• Jamai Loman, zanger en musicalster
• Pascale Luyks, presentatrice
• Annet Malherbe, actrice
• Kim-Lian van der Meij, zangeres, presentatrice en actrice
• Charlene Meulenberg, Idols-deelneemster, zangeres
• Michael Mols, voetballer
• Joop Munsterman, ondernemer, bestuurslid FC Twente
• Nada van Nie, presentatrice, actrice
• Rob Nieuwenhuys, letterkundige,schrijver
• Willem Nijholt, acteur
• O'G3NE zingende zusjes, winnaars The Voice of Holland 2014
• Jason Oost, voetballer
• Sjors van der Panne, zanger, tweede in The Voice of Holland 2014
• Dewi Pechler, zangeres
• E. du Perron, schrijver
• Emile Ratelband, positiviteitsgoeroe
• Robin Raven; kinderboekenschrijver
• Sandra Reemer, zangeres
• Gertrudes Johannes Resink, dichter, essayist en geleerde
• Leonard Retel Helmrich, cineast en documentairemaker
• Tjalie Robinson, schrijver, Indo-activist en Indisch ondernemer
• Mark Rutte, minister-president
• Astrid Seriese, zangeres
• Skate the Great, presentator, rapper
• Martin Schwab, acteur (Baantjer)
• Marcus Schenkenberg, acteur, fotomodel
• Terence Schreurs, actrice, tv presentatrice
• Floortje Smit, Idol-deelneemster, zangeres
• Wibi Soerjadi, concertpianist en componist
• Jet Sol, tv presentatrice
• Winnie Sorgdrager, oud-minister voor D66
• Suri van Sornsen, fotomodel en actrice
• Peter van Straaten, tekenaar
• Gaston Taument, voormalig profvoetballer
• Tielman Brothers, grondleggers van de Nederlandse popmuziek
• Charley Toorop, schilderes
• Jan Toorop, schilder
• Ronald Uyleman Senior Invorderaar
• Waldemar Torenstra, acteur
• Van Halen, de broers Alex en Eddie van Halen van de Amerikaanse rockgroep Van Halen
• Sylvie van der Vaart, actrice, presentatrice en model
• Georgina Verbaan, actrice, tv-presentatrice
• Mei Li Vos, Tweede Kamerlid (PvdA)
• Bobby Vosmaer, oud-voetballer
• Pim Vosmaer, acteur, regisseur
• Gerard Wallis de Vries, ex-staatssecretaris, ex-AVRO-voorzitter
• Sanne Wallis de Vries, cabaretière
• Beb Vuyk, schrijfster
• André Wetzel, oud-voetballer, oud-hoofdtrainer van ADO Den Haag
• Eva van de Wijdeven, actrice
• André de Winter, oscarwinnaar 2015
• Riem de Wolff, zangduo The Blue Diamonds
• Ruud de Wolff, zangduo The Blue Diamonds
• Dinand Woesthoff, zanger van de band Kane

ICM  28.4.17

Hans de Boer rolt het Nederlandse Jakarta Baru Master Plan uit, maar dan in Nederland!

Exact een jaar geleden toen ik een momentje had met de president van de Republiek Indonesie  mocht hebben als ICM editor, waar ik het Traktaat van Wassenaar aan de orde stelde, en hem symbolysch het “Informatieplan ICT JBM (Jakarta Baru Master Plan) “ overhandigde, werd ik met de sympathieke  goed luisterende Hans de Boer geconfronteerd. Net als de president, kreeg Hans het persbericht ICM in zijn handen gedrukt en Lilian, waar ludiek o.a. het JBM in vermeld stond.

Even later kwam ik Hans weer tegen, en heb toch best een lang gesprek gehad, citeer  “Nederland kan een voorbeeld nemen hoe innovatief de Republiek  Indonesie omgaat met hun beleid op het gebied van Infrastructuur, sociaal maatschappelijk en haar economie, dat noem ik duurzaam ondernemen, waar infrastructuur, economie en sociaal maatschappelijk elkaar versterken! "

Ik deed tot op detail alles uit de doeken hoe ze daar mee omgaan. Jokowi heeft 640 miljard dollar nodig om Jakarta en omstreken naar een next-level te brengen tot 2025 hebben 600.000 mensen werk. Het roemde Jakarta Baru Masterplan dat Jokowi samen verder uit ontwikkelde met een Ingenieursbureau in Rotterdam. 17 aandachtsgebieden hield het plan in zie link op ICM 

Seewall Jakarta onderdeel Jakarta Baru Masterplan (JBM), het ambitieus plan van Jokowi

• Door F.Schwab (ICM Editor) geplaatst op 7 December 2015 om 9.00
• Blog bekijken
• http://icmonline.ning.com/profiles/blogs/seewall-jakarta-onderdeel-jakarta-baru-masterplan-jbm-het-ambitie

………………………

Vanaf 2009 speelde deze voorbereidingen, al eerder had Jokowi succes met zijn masterplan in Solo.

Nieuw was dit uiteraard ook voor Hans de Boer in april 2016 . Het plan waar bedrijven, derde partijen , en voor een deel de overheid participeert, dus investeert in de opgestelde duurzame mega plannen.  "Wat is er mis als het ABP – pensioenfonds hierin investeert, want Angela Merkel participeert voor 180 miljard, waarom Mark Rutte dan ook niet? "

Hans de Boer was 1 al hoor.

Viola, het idee overgewaaid van Jakarta wordt nu omarmd door MKB, de bedrijven, vakbonden onder leiding van Hans de Boer conform het Jakarta Baru Master Plan van Jokowi zie link https://www.youtube.com/watch?v=hGtol65OeUg&feature=youtu.be  echter niet gestoeid op de republiek maar op Nederland de zogenaamde verduurzaamheid.

Zou toch fair zijn dat de bronnen afkomstig van ICM Editor Ferry Schwab Sr. worden vermeld en  van de eigenaar van een dergelijk model de oud – gouverneur van Jakarta Jokowi, nu president.

Hoezo loopt Nederland voor? 

Wist U dat voor het eerst in de geschiedenis uit de Arabische landen de hoog bekleders Indonesie bezoeken om die 600 miljard te investeren?  En zijn reeds met realisatie begonnen. De afwachtende argwanende houding uit Nederland op alle nivo's nu moeten aanzien dat hun plan door anderen zijn weggekaapt. Het zijn de Arabieren die straks de regie voeren samen met Japan, China, en Duitsland.

Wat wantrouwen tegen deze republiek kan doen, tegelijkertijd andere partijen volop profiteren van economisch welvaart tot 2040, zuur voor het Ingenieursbureau en de Nederlandse bedrijven, tegelijkertijd ICM Breaking News alle Leden van de Tweede Kamer bestookte met de opkomst van dit nieuw economisch fenomeen.

´En uw man was nog wel officier!´

Het verhaal van Kenpeitai-spionne nr. 30: Wilhelmina van Kooten

Wilhelmina van Kooten

Op 28 november 1946 meldde Het Dagblad in Batavia dat een beruchte Kenpeitai-informante was gearresteerd. Het betrof Wilhelmina van Kooten, ook wel bekend als “spionne nummer 30”. Zij werd beschuldigd van het feit dat door haar activiteiten tenminste 15 personen zouden zijn overleden, “onder wie de heer Gerritsen, de oude heer Van Polanen Petel, de jonge Hoetjer en kapitein De Lange”, terwijl honderden loyale Bandoengers door haar toedoen in de handen waren gevallen van de Kenpeitai of P.I.D. en op onmenselijke wijze waren mishandeld. De reikwijdte van haar activiteiten was nog niet geheel bekend, reden waarom het blad enkele dagen later een beroep deed op het publiek: “Degenen, die nadere bijzonderheden weten over de verrichtingen van deze dame, wordt verzocht zich in verbinding te willen stellen met het parket van den auditeur-militair, Molenvliet West 15 alhier.” Het nader onderzoek kon beginnen. 

Wilhelmina van Kooten werd geboren op 4 januari 1909 in Den Haag, mogelijk uit het huwelijk van Josephina Rijnders en Jacobus van der Zwet. Toen Wilhelmina 9 jaar oud was, huwde haar moeder voor de tweede keer, nu met Hendrik van Kooten. Deze laatste accepteerde Wilhelmina als zijn eigen dochter. Het meisje heette van nu af aan Wilhelmina (of Willy) van Kooten. Ook dit huwelijk was niet gelukkig. Wilhelmina verklaarde tijdens de latere rechtszitting dat haar stiefvader haar mishandelde en opsloot. Ze zou zelfs een half jaar in een gesticht in Groningen hebben verbleven. Volgens een aantekening op haar persoonskaart van de burgerlijke stand moet dit in 1928 zijn geweest. In 1930 werd het huwelijk van haar ouders ontbonden. Wilhelmina woonde op dat moment  weer in Den Haag, en had daar een functie als boekhoudster.

In juni 1938 huwde zij met de pas aan de TU Delft afgestudeerde Rudi George Frederik van Houtum (5 oktober 1913, Meester Cornelis). Deze laatste had zich aangemeld bij de Koninklijke Landmacht, en werd kort daarop als 2e reserve luitenant der artillerie voor de duur van drie jaar gedetacheerd bij het KNIL. Op 3 augustus van hetzelfde jaar voer het paar aan boord van het s.s. Johan de Witt naar Batavia. Voor Van Houtum was het een terugkeer naar zijn geboorteland, voor Wilhelmina, thans geregistreerd als mevrouw Van Houtum, het begin van een geheel nieuw leven.

Krijgsgevangenenregistratiekaart R.G.F. van Houtum

De detacheringsduur zou uitlopen. Twee jaar later werd Nederland aangevallen door de Duitsers, en kon van een spoedige terugkeer geen sprake meer zijn. Toen de Japanners Nederlands-Indië hadden bezet, liet Rudi van Houtum op zijn krijgsgevangenregistratiekaart als contactadres noteren: Willy van Houtum, Tuindorpweg 4, Bandoeng.

De rechtszaak

Wilhelmina van Kooten zat al anderhalf jaar in voorarrest, toen haar zaak eindelijk voor het gerecht kwam. Het Dagblad van 15 juli 1948: “Beklaagde, een korte tengere vrouwenfiguur, is blond en heeft opvallend lichtblauwe ogen waarmee zij de president onbeschroomd aankijkt, om dan weer haar ogen neer te slaan. In het begin der zitting draagt zij een groengrijze mantel, welke zij later uittrekt. Zij geeft op dat zij bij de R.V.D. te Batavia werkzaam was, toen zij werd gearresteerd. Later blijkt, dat zij op het punt stond naar Australië te gaan om met een Australisch officier te trouwen.”

Het blad verwijst hiermee naar de na-oorlogse gebeurtenissen. De activiteiten van Wilhelmina in oorlogstijd moeten haar echtgenoot weinig hebben bekoord. Het huwelijk werd ontbonden op 1 maart 1946. Wilhelmina reist vervolgens, op uitnodiging van een in Australië wonende oom, naar Canberra. Daar leert zij een Australische officier kennen, met wie zij trouwplannen heeft. We weten niet om welke reden, maar een half jaar later keert zij terug naar Indië en wordt hier prompt gearresteerd.

Wilhelmina van Kooten wordt ten laste gelegd het verraad van een honderdtal Nederlanders aan de Japanse Kenpeitai en de Politie Inlichtingendienst (P.I.D.). De naam “spionne nr.30” zou ze volgens eigen zeggen hebben gekregen omdat ze op de 30ste van een bepaalde maand in dienst kwam van de Kenpeitai.

Wilhelmina van Kooten beantwoordt de vragen haar door de rechters gesteld. Achter de rechterlijke tafel van links naar rechts de president van de Temporaire Krijgsraad lt. kol. mr. H. C. C. Staring, kapt. mr. G. A. W. Reyger en de secretaris adj. o.o. P. C. Krijgsman. (De Locomotief, 22 juli 1948)

Tijdens de eerste zitting blijkt het aantal aangegeven personen veel hoger te liggen dan verondersteld.  “Op de vraag van de president of ze inderdaad ongeveer 500 personen bij de Kenpeitai heeft aangegeven, antwoordt ze zelfs: ´Iets meer´…”

Wat waren de redenen voor dit verraad? Duidelijk wordt dit niet. Ze had werk en verkeerde niet in geldgebrek. Beklaagde, bang voor internering, had haar pendaftaran (persoonsbewijs – JP) vervalst en daarop vermeld dat ze Belgische was. Volgens haar was dit overigens wel een van de redenen: sommigen wisten van deze vervalsing, en zetten haar onder druk om voor de Japanners te werken.

Verder zegt ze, dat ze lijdt aan een angstpsychose tegen opsluiting. President: “Daar gaan tal van anderen ook onder gebukt, maar U was niet bang om honderden anderen in gevaar te brengen.”

De journalist G. Aalbertsberg, in zijn verslag over het verzet op Java: “Bekend is thans dat Wilhelmina van Kooten een zeer belangrijk aandeel heeft gehad in het oprollen van de verzetsorganisatie van kapitein De Lange. Men moet het verraad van H. en Van Kooten niet onderschatten. Zij brachten, met de nog andere onbekende verraders, de steen aan het rollen die onze gehele organisatie zou omverwerpen en talloze goede Nederlanders het leven zou kosten.”

Naast het aangeven van allerlei burgers gaf ze de PID en Kenpeitai ook vrijwillig allerlei adviezen. Zo heeft ze de Japanse resident aangeraden om zijn huis te bedekken met minder opvallende dakpannen. Aan een andere Japanse instantie gaf zij de raad de prikkeldraadversperringen om de kampen onder hoogspanning te zetten. En bij nog een andere gelegenheid raadde ze de Japanners aan alle vrouwen in de kampen kaal te scheren, opdat ze niet zouden kunnen ontvluchten.

Volgens de president is dit een van de meest infame verraadzaken is die hij heeft meegemaakt. “En Uw man was nog wel officier!”

Requisitoir

De Auditeur houdt dan zijn requisitoir en zegt wat de bewijsvoering betreft eenvoudig te kunnen volstaan met een klein overzicht te geven van het bewijsmateriaal, aan de hand van de fotokopieën van de door beklaagde bij de Japanners ingediende rapporten. Dit bewijsmateriaal wordt gestaafd door de getuigenverklaringen, welke aan beklaagde zijn voorgehouden. Tenslotte concludeert hij dat beklaagde schuldig is aan het haar ten laste gelegde. Wat de strafmaat betreft: beklaagde, zo moet de Auditeur Militair constateren, behoort wel tot een der ergste medewerkers van de Jap die ooit voor de Raad hebben terecht gestaan. Gezien de tijd gedurende welke zij voor de Kenpeitai is werkzaam geweest (n.l. van af kort na de bezetting tot februari 1945, toen het getij voor de Jap was gekeerd), mag worden aangenomen, dat er nog veel meer slachtoffers van haar zijn geweest dan thans bekend zijn. (…) Hij memoreert vervolgens nogmaals enkele staaltjes waaruit haar mentaliteit spreekt en vindt haar beroep op angstpsychose lachwekkend. Hoe gevaarlijk deze spionne was blijkt wel uit de uitlating van de verzetsman John Douglas ´dat verdachte uit de weg diende geruimd te worden zodra daartoe de kans bestond´. Zijn eis: 20 jaar gevangenisstraf.

Het pleidooi

De verdedigster die aan beklaagde is toegewezen, mevrouw mr. Kwee, acht beklaagde´s schuld ten aanzien van het geval Numans en Thiessen Jr. bewezen, niet echter ten aanzien van de gevallen Hoetjer, Winderich, Gerritsen en Damman. Beklaagde had alleen toegegeven, dat haar rapport mede aanleiding had gegeven tot de arrestaties. De verdedigster wijst voorts op de door beklaagde volgehouden openhartigheid en bereidheid om hetgeen zij de gemeenschap heeft misdaan, goed te maken. Beklaagde was bovendien een liefhebster van verdovende middelen en leed aan een angstpsychose. Zij stond bovendien na de krijgsgevangenneming van haar man alleen zonder familie of vrienden. Ook wees spreekster op droevige kinderjaren van beklaagde, de herhaaldelijke opsluiting door haar stiefvader en de opsluiting gedurende 7 maanden in een gesticht te Groningen. (…) “Zouden wij haar om haar verleden nog dieper in het slijk willen drukken?” aldus verdedigster die eindigt met de Raad clementie te verzoeken. Tevens stelt zij voor het hoofd van het huis van bewaring een oordeel te vragen over de toerekeningsvatbaarheid.

De uitspraak

Het vonnis werd enkele weken later verwacht. Hier nu stokt onze kennis, omdat we geen vermelding van de uitspraak hebben gevonden in de online bronnen. Vervolgonderzoek zal zich moeten richten op de bestudering van het persoonsdossier van betrokkene, in bewaring bij het Nationaal Archief (Nefis/CMI, doos 2592). Gelet op de uitlatingen van de president van de Raad, mag worden aangenomen dat Wilhelmina van Kooten een gevangenisstraf opgelegd heeft gekregen, langer dan haar voorarrest.

Werd een dergelijke gevangenisstraf uitgezeten, ook als deze zich uitstrekte tot ná 27 december 1949? Ja, bekend is, dat een aantal van dergelijke gedetineerden werd overgevlogen naar Nieuw-Guinea. En zelfs is niet uitgesloten dat betrokkene voor een verdere afronding van haar gevangenisstraf werd overgevlogen naar Nederland. Helaas kennen we ook hiervan niet de details. Zeker is, dat Wilhelmina uiteindelijk in 1998, op 89-jarige leeftijd, in Nederland is overleden.

x

Bronnen
Het Dagblad, 28 november 1946
Het Dagblad, 15 en 16 juli 1948
De Locomotief, 16 en 22 juli 1948
G.Aalbertsberg, Ondergrondse aktiviteiten op Java gedurende de Japanse bezetting in de jaren 1942-1945, p. 44.
Parenteel van Gerrit Rijnders, https://van-gool.info/assets/media/Rijnders.htm (zoals gezien op 21 april 2017)

 FACEBOOK Ferry Schwab (3.881 vrienden)    heeft een link gedeeld op Facebook ICM Online (2.691 leden), Indo Groep (24,891 leden) , ACTW66 (2.617 leden), IPO (891 leden), INI (6.891 leden), INV (2.599 leden) . Molkukse recepten ( 29,877 leden) 

ICM Breaking News  48.910 lezers

Zojuist

OPROEP & DEEL HET VERDER

Op Pasar Malam Nieuwegein  die voor de tweede keer werd georganiseerd had ICM veel belangstelling. Niet alleen onze mister Blue Diamond Riem de Wolff, maar velen andere zakelijke relaties van ICM, maar de merendeel kwamen voor ACTW66 (Het verdrag Traktaat van Wassenaar).

 Niet onbelangrijk het merendeel van de ACTW66 partners maakten hiervan gebruik voor de terugkoppelingen met betrekking tot donaties en verbeteringen in dit project. Almede deels van delegatie advocaten gaven akte de presente. Ook nieuwkomers melden zich om zich te willen inzetten van dit project Traktaat. Deze kwamen met nieuwe voorstellen om de zaak te versnellen. Later bij effectueren hiervan komen wij er op terug.

 Niet alleen de kosten van de advocaten zijn van belang, maar ook de aanbieding van de petitie (15.000 handtekeningen) plus het rapport aan het Nieuwe Kabinet op die dag, brengen vele kosten met zich mee. Zo wordt gedacht in navolging van IP Manifestatie, voor een soort Events, kleine pasar malam op het Plein, met een persconferentie op het Plein, zijn dan weer € 8000 verder dat op tafel moet komen.

   Helaas, ICM stond altijd klaar met haar team en netwerk voor het Indisch Platform met haar 28 Indische Stichtingen, zoals het rijke JES met twee miljoen op de Bank, en haar leden nog steeds contributies betalen, laten ICM die zich altijd heeft gesteund volledig aan haar eigen lot over, waarom?

   Als deelnemer van ACTW66 (Claimorganisatie) via het inschrijfformulier. Ook U kunt zich nu inschrijven nu Online, en u krijgt gratis een ICM abonnement voor een jaar! Doe het nu om ons recht te halen. De ACTW66 organisatie gaat de NL Staat dwingen tot uitbetaling van het Indisch geld (van Soekarno & Hatta), veel geld dat van 689 miljoen toen nu een waarde heeft van 2,4 miljard!

Schrijf je vandaag nog in via onderstaande link (afbeelding) aan te klikken:

OP WWW.ICM-ONLINE.NL

Ook kunt U het schrijfformulier aanvragen op info@icm-online.nl

Goed nieuws voor het Pasar publiek,

ICM krant komt met een nieuws bulletin uit (papieren)

Van digibytes weer terug naar het oud – papier. Voor het pasarpubliek heeft ons teamlid RudyEG, beter bekend als de schrijver van reeds veel uitgebrachte boeken, en zeer  actief in totaal pakket voor het ontwerpen van banner in alle maten en soorten voor decors van de Pasars of inrichting van de stands op de Pasars. Inmiddels weten vele zakelijke ICM relaties RudyEG blindelings te vinden o.a. net onlangs een opdracht van  banner voor de Pasar Malam. 

ICM stands op de Pasar Malams is zijn proeftuin, niet alleen ontwerp & banner, maar ook het hang/sluit werk, wordt uitgetest met zijn de laatste ontwikkelingen. Onlangs constateerde men  op de banner van Traktaat van Wassenaar de tekst "Indische Kwestie" stond, in no time, kwam de verbeterde versie aan, en .... met laatste ontwikkelingen. Overigens was het niet zo dat ICM deze naam bedacht de vertaling van de Indische Perkara's (Indische kwesties), dit even terzijde

Ook nu met ICM Bulletin komt RudyEG met vernieuwingen. De content van de  Bulletin zijn de laatste nieuwtjes die op ICM – Indische Internetkant -  verschijnt. Het ICM Bulletin wordt in delen uitgebracht, waarop ook de verhalen zijn geënt. Zo wordt nu het veel omstreden Verdrag van Traktaat van Wassenaar – 1966 in delen uitgebracht, naast in 16 delen Kousebroek van Peter. ICM Bulletin bevat maximaal 25 pagina waarin de volgende rubrieken zijn opgenomen; Publicatie column, historie (krantenknipsels), Indische perkara’s, publicatie nieuwsbrieven van derden, ICM Nieuwtjes, CD / Dvd presentaties, aankondigingen van kumpulan, speurders, recepten, Foto’s van tempo dulu, Berichten van ICM team en leden, Flyer van de pasar malam, en tot slot de kalender van de pasar malam & Koempoelan.

Inmiddels zijn de delen I & II gelanceerd voor de Pasar Malam Ahoy en aanstaande Pasar Malam Nieuwegein.

Uiteraard is plaats gereserveerd voor advertenties die beginnen vanaf € 15 tot Max. € 50 per maand. *) De advertentie op bulletin worden mede op de ICM krant opgenomen.

Heeft U een deel gemist kunt U deze altijd bestellen via <ruud.groenewald@planet.nl>, boven de € 2 komen kosten verzendkosten. Het goedkoopst is uiteraard als U ICM Bulletin op de Pasar Malam komt ophalen.

OPROEP ! Inschrijving als deelnemer voor het Verdrag Traktaat van Wassenaar 1966 (ACTW66)

In ICM Breaking News, ICM ( Indische Internetkrant), en sociaal media o.a. het Facebook en via de pasar malams heeft U ten overvloede (sinds maart 2015) kunnen vernemen over het verdrag traktaat van Wassenaar, die tussen Nederland en de republiek Indonesie werd gratificeert (gesloten) in 1966. Dit om de Nederlandse Indische Gemeenschap te compenseren voor het verlies van al hun bezittingen over de periode 1947 tot 1962 in de republiek Indonesie.

In 2015 werd het Actie Comite Traktaat van Wassenaar (ACTW66) in het leven geroepen onder de St. Nines-Zuid, een initiatief van privé personen. ACTW66  heeft nadrukkelijkgeen enkel binding met het Indisch Platform, JES etc.… Etc.…

ACTW66 koos voor een twee sporenbeleid; Politieke – en juridische benadering (aanpak). Inmiddels is het ACTW66 belandt in fase II van de realisering, namelijk ruim 15.000 man/vrouw hebben de petitie getekend van de beoogde doelgroep 70.000 man/vrouw. Ook is aan de hand van gepleegde research – in het verlengde van Halbe Zijlstra van de VVD- het boek / rapport “Traktaat van Wassenaar” gerealiseerd en door uitgever Calbona  uitgebracht.

Voor de politieke benadering werd een petitie georganiseerd om de benodigde handtekeningen te verzamelen. Het benodigde aantal is bereikt, en zullen met het opgestelde boek "Rapport Traktaat van Wassenaar" aan de aanstaande nieuwe Kabinet worden overhandigd en alle fractievoorzitters van de politieke partijen.

Nu is het juridisch traject voor ACTW66 aan de orde, van belang, namelijk fase II.

Zoals de petitie vermeld dat een team advocaten + delegatie ACTW66 trachten tot oplossingen te komen op korte termijn dat de NL - Staat de 60.000 - 70.000 gedupeerden gaan uit betalen. ACTW66 heeft in haar rapport alles tot op detail uitgewerkt dat deze zo uitgerold kan worden om vertragingen voor te zijn.  Gaat uiteindelijk om een project met omgang van het soort PGB. Het gaat om ruim 60.000 - 70.000 gedupeerden. ACTW66 heeft hiervan pas 15.000 man/vrouw kunnen benaderen met een minimaal budget, geheel uit eigen private middelen.

     Voor Fase 2 zijn veel middelen nodig om de uitvoerende werkzaamheden verder voor te zetten o.a.: om het team advocaten te bekostigen, naast het gerecht - en griffierkosten. Vervolgens alle front - en BackOffice werkzaamheden adequate te kunnen blijven uitvoeren bij de behandeling van de inschrijvingen. Niet onbelangrijk om via kranten, omroepen en media de overige 45.000 gedupeerden te bereiken, hier is ook veel geld voor nodig. 

   Inmiddels is de ACTW66 - delegatie geïnstalleerd waar 2 bevriende ICM advocaten in zitten. Deze moet nog worden aangevuld met een bekende advocaat. Totaal zullen 6 man/vrouw zitting nemen.

       Rechtsbijstandverzekering.

U bent alleen verzekerd voor juridische hulp voor een geschil dat ontstaat door een gebeurtenis in deze met de NL Staat tijdens de periode dat u verzekerd bent. Dit betekent dat U voor het eerst bekend was met dit geschil in de periode dat U verzekerd bent, en niet er voor!  Meerdere gebeurtenissen die met elkaar te maken hebben worden gezien als 1 gebeurtenis. Wat ACTW66 ook beoogt.  ACTW66 heeft met de verzekeraar afgesproken om deze mogelijkheid bij de ondertekenaars onder de aandacht te brengen.

Kort gevat: Wanneer werd bij U bekend voor het eerst dat U gedupeerden bent van het traktaat van Wassenaar. De coördinatie gaat via ACTW66. Mail naar Schwab@icm-online.nl

    Voor het juridisch traject ACTW66 kunt U zich inschrijven als deelnemer ACTW66, die namens de deelnemers de NL - Staat gaat aanspreken om deze te dwingen tot uitbetaling conform het traktaat van Wassenaar.

Let op! Ga eerst goed na of u op aan onderstaande vragen met Ja kunt beantwoorden om in aanmerking te komen als deelnemer:

Naam     : _________________________________

Adres    : _________________________________

Postcode : __________  WPL _________________

Telefoon / mob :  ___________________________

Email    :  _________________________________

1. Zat u (uw ouders) niet in dienstverband bij het KNIL?
2. Zat U (uw ouders) niet in dienstverband bij NL - Overheid ( Het Indisch bestuur)?
3. Verbleef u  (uw ouders) in de periode 1947 - 1962 in de republiek Indonesie?  Kunt dit aantonen?
4. Werd U (uw ouders) de kosten voor de overtocht, verblijf in het pension en herinrichtingskosten niet vergoed?
5. Hebt U (uw Ouders) niet overige voorzieningen gehad in het kader van oorlogsslachtoffers etc.

Als deelnemer bent U € 50 verschuldigd.

Hoe kunt U zich inschrijven als deelnemer?

Door het  bovenstaande ingevulde formulier op te sturen naar: F.Schwab/ ICM  - Wouterskampen 68 – 3848 BC Hierden.

Of Online via Internet.

U gaat naar de website www.ICM-online.nl. Rechtsboven aan de balk staat de tekst "inschrijven" hier klikt u op en een formulier verschijnt met vragen. Beantwoordt deze naar waarheid.

Privacy: Alleen u als eigenaar van het profiel hebt toegang tot uw persoonlijke informatie en de beheerders van ICM, die zorgen dat U gegevens op de lijsten komt die bij het proces worden ingebracht namens alle deelnemers van ACTW66 als claimorganisatie.

Let op! Het online inschrijven bespaart het team ACTW66 ontzettend veel werk, en er is nu geen geld om deze uitvoerende werkzaamheden te verrichten. ACTW66 hoopt op uw ondersteuning voor deze mega - klus!

Dank namens team, en delegatie ACTW66.

‎

HOEZO INDISCH?.............

Han Dehne‎ aan Indische Kwestie

Pia van der Molen: "Beeld Indië oorlog is te eenzijdig".

Door Olof van Joolen  © 2016 De Telegraaf

Pia van der Molen vecht als dochter van een inmiddels overleden Indië-veteraan al jaren voor wat ze een ‘eerlijker historisch beeld’ noemt van wat er in de jaren direct na de Tweede Wereldoorlog in de voormalige kolonie is gebeurd. Ze deed dat onder meer door documentaires over het onderwerp te maken voor de EO en MAX. Ze is blij dat er een nieuw internationaal onderzoek komt.

Voor haar vader Pieter van der Molen was de verdediging van Nederlands-Indië iets dat hij deed uit vaderlandsliefde. Een plicht waartoe de huisvader van twee zich kort na de bevrijding van zijn eigen land toe geroepen voelde. Daarom meldde hij zich aan als vrijwilliger. Net als 20.000 anderen die, zoals het werd gepresenteerd, orde, rust en veiligheid gingen brengen.

De missie, die historisch zo controversieel zou blijken, bleef vader Van der Molen lang nadat hij in 1948 na de eerste politionele actie was thuisgekomen bezighouden. Op zijn sterfbed in 1992 vroeg hij nog aan zijn dochter: ‘Is er voor mij voldoende vergeving?’ Met die vraag in het achterhoofd maakte ze haar documentaire Vrijwillig voor het Vaderland. En daarmee werd Van der Molen de bloederige historie van het  zelfstandig wordende Indonesië ingetrokken.

“Natuurlijk zijn er zaken tijdens de politionele acties gebeurd die niet door de beugel kunnen. Dat hoor je ook niemand ontkennen. Mij ook niet”, zegt Van der Molen over de periode waarin ook haar vader actief was.

“Maar dat er eerder in de Bersiap-tijd 20.000 Nederlanders zijn gedood omdat ze Nederlands waren, daar hoor je niemand over. Vooral links Nederland wil het niet zien. Daardoor is het historisch beeld heel eenzijdig. De Nederlanders waren slecht. Punt. Dat steekt enorm.”

“De mensen die omkwamen tijdens de Bersiap hebben niet eens een monument of dag dat ze worden herdacht. Van duizenden is nooit iets teruggevonden. Spoorloos verdwenen. Er leven nog steeds hier mensen die al hun gezinsleden hebben verloren. Vader, moeder, broers en zussen. Gewoon de kop afgehakt. En niemand die het er meer over heeft.”

Meer dan vijfhonderd meldingen voor schadeclaim executies Indonesië

n n