Telegraaf recensie - De stand van de sterren

[Ferry Schwab]

Terug naar platteland

De stand van de sterren

Telegraaf door Eric Koch

 

AMSTERDAM -  Het liefst was oma in haar dorpje op het platteland gebleven. Maar zoon Bakti komt haar ophalen: haar kleindochter heeft hulp nodig. Die blijkt uiteindelijk vooral van financiëele aard. Om te kunnen studeren heeft Tari geld nodig. Bakti heeft het niet en zijn al even armlastige broer ook niet. Zoals de meeste mensen in de sloppenwijk aan de buitenkant van Jakarta geven ze af op de overheid en tegelijk zien ze niet op tegen bedrog om armensteun te krijgen.

 

Filmgegevens
Titel	’De stand van de sterren’
Regisseur	Leonard Retel Helmrich
Productiejaar	2010
Genre	documentaire
Hoofdrolspelers
Bioscoop	http://www.telegraaf.nl/filmenuitgaan/film/agenda/#/#?&imdbid=tt1742178"> Zoek

In een grappige scène van De stand van de sterren, winnaar van het IDFA-festival, worden haastig een brommer en een televisie verstopt om een inspecteur van de armen-dienst om de tuin te leiden. In het derde deel van Leonard Retel Helmrichs documentaire-reeks rond de familie van oma Rumidja heeft lanterfanter Bakti het moeilijk. Zijn klagende echtgenote gooit als wraak zijn geliefde vechtvissen in de braadpan en nichtje Tari ging in de stad met een jongen op stap. Studeren moet ze, om niet zo’n mislukkeling te worden als hij en zijn broer.

 

Sharia
Een tragisch moment van zelfreflectie van de slappe Bakti, die zich jaren geleden voor het oog van de camera bekeerde tot de islam om bij de meerderheid te horen. Helmrich laat zien dat je in het land van de grootste moslimgemeenschap alleen een financiëele studie-ondersteuning krijgt als je de basisregels van de islam kent. Terwijl een volgeling van Mohammed op straat opgewonden voor de sharia pleijt, blijft oma christen. Standvastig, zoals ze alles in het leven betrekkelijk stoïicijns over zich heen laat komen.

Zoveel tijd heeft Helmrich de afgelopen jaren in zijn reportage gestoken, dat niemand zich van zijn aanwezigheid bewust lijkt. Daarom zijn de gebeurtenissen letterlijk uit het leven gegrepen. Meer dan een gecomponeerd portret van de stand van zaken in Indonesiëe is de film een reeks familie--anekdotes met soms enige maatschappelijke relevantie. Als oma de morele corruptie en het opportunisme van het drukke Jakarta weer verruilt voor de serene rust van het Indonesische platteland, is het duidelijk waar de sympathie van regisseur Helmrich ligt. De stand van de sterren is nimmer beïinvloed door de druktemakerij van ettelijke generaties mensen.